Τρίτη 10 Μαρτίου 2020

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΓΝΩΜΗ


                                                      ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΊΔΙ
  
   ΨΥΧΡΑΙΜΙΑ

    Ζόρικα τα πράγματα. Χτες σημειώθηκαν οι πρώτες απουσίες στην πρωινή συνέλευση  των καφενόβιων. Ο κορωνοϊός δυσκόλεψε κάποιες παρουσίες  διότι όχι περί του φόβου που λέει ο Τόλιας αλλά ένεκα που όποιος φυλάει τα ρούχα του –λένε-έχει τα μισά. Ο Νιόνιος ακόμη χειρότερα. Μη σηκωθείς από το κρεβάτι  τον έβαλε καραντίνα η κυρία Νικολέτα η οποία του έβαλε θερμόμετρο. 37,3 .
-Να φέρουμε το γιατρό-ρώτησε την μεγάλη της κόρη. Εκείνη συμβουλεύτηκε την πρώτη της εξαδέλφη η οποία συνδέεται μα τον κύριο  Χρήστο του οποίου ο αδελφός έχει κουμπάρο έναν νοσηλευτή και ως  εκ τούτου γνωρίζει τα καθέκαστα περί του ιού.  Ο άνθρωπος ρώτησε την κυρία προϊσταμένη του τμήματος νεογνών του νοσοκομείου η οποία γνωμάτευσε « ότι επί του παρόντος δεν ανησυχούμε αλλά να ανέβη η πυρετός καλό είναι να απομονωθεί  εντός οικίας και να θερμομετριέται κάθε δέκα λεπτά. Αν δείτε ότι έφτασε  37,5 καλό είναι να φωνάξετε ένα γιατρό»
- Εγώ λέω, καλύτερα να φωνάξουμε την κυρία Νίκη τη συμβολαιογράφο –είπε ο Περικλής-ο μεγαλύτερος γιός της οικογένειας. Δεν ξέρεις τι μας βρίσκει κάλιο γαϊδουρόδενε παρά γαϊδουρογύρευε.
   Στον τροπικό του πανικού η Ελλάδα με επίκεντρο τον Κορωνοϊό και παρά του ότι  αρμόδιοι και αναρμόδιοι επιμένουν ψυχραιμία. Δηλαδή  εξηγεί και ο κύριος Λουκάς   συνταξιούχος αυτοκινητιστής αφήστε να σας πάνε πρώτα στο νοσοκομείο και αν διαπιστωθεί ότι πράγματι είναι ιός βλέποντας και κάνοντας. Εμένα  τα μάτια μου έχουν δει και έχουν δει
   Η μόνιμη συζήτηση στην καφενόβια συντροφιά (όπου ο κάθε Έλληνες έχει γίνει  ιατρικός  αναλυτής )  είναι αυτή η αβεβαιότητα της αυριανής ημέρας .
 Ακούγαμε για ληστείες, φόνους,  τρομοκρατία τώρα έχουμε τις φοβίες μας και  για την υγεία όχι μόνο τη δική μας αλλά και του διπλανού μας με τον οποίο χαιρετιόμαστε καθημερινά. Ο πανικός της κάθε είδησης που επισημαίνει έναν κίνδυνο
  Τι είναι ο πανικός, ρώτησε η αφέλεια κάποιου.
  Ο Μπαμπινιώτης στο λεξικό του προσδιορίζει τον πανικό ως «Ο έντονος φόβος που παραλύει τη λογική και οδηγεί κάποιον σε κατάσταση εκτός ελέγχου ενδεχομένως και σε  παράλογες αντιδράσεις»
   «Πηδήστε καλέ μητέρα-είχε πει στην πεθερά του ο Κώστα Μπούκας  και την πήγε στην άκρη της βεράντας στον έκτο όροφο. Κάνει σεισμό χανόμαστε. Πηδήστε να… σωθείτε!!!»
 -Πήδησε-ρωτάμε γελώντας.
 -Μπα που τέτοια τύχη!!!
   Φυσικά δεν είναι ο  μόνος  πανικός, που εισέβαλε ξαφνικά στη ζωή μας και  κάνει να χάνεις το έδαφος κάτω από τα πόδια σου. 
  Υπάρχει ο πανικός  της ηλικίας που σε πιάνει όταν προσπαθείς επί κλίνης να  αποδείξεις τον  ανδρισμό σου και τα …αρμόδια όργανα χτυπάνε  καμπανάκι : Κι αν παρήλθον οι χρόνοι εκείνοι …! Και σα να μη φτάνει αυτό έχεις απόκοντα και την άλλη που σε καρφώνει : Να πάμε σε γιατρό Κωστάκη μου να σε εξετάσει. Εγώ η καψερή κάνω ότι μπορώ αλλά μία - δύο  πόσο άλλο να περιμένω. Κοντεύει να ξημερώσει και το ξενυχτήσαμε  άδικα!
  Ένας ακόμη πανικός ήταν εκείνος που πάθαμε όλοι νεόνυμφοι την πρώτη ημέρα μετά τον γάμο που αντί για καλημέρα που ,σου έβαλε τις  φωνές :
   - «Που πας χρυσέ μου; Πάλι για καφέ με τους φίλους σου;»
   Είναι η ώρα που διαπιστώνεις ότι έχασες την ελευθερία σου  και θα σου χρειάζεται υπηρεσιακό  σημείωμα  για «δίωρη μετά δημοσίων θεαμάτων» που λέγαμε στο στρατό. Μην ακούτε  αυτούς που λένε ότι έσκισαν τη γάτα. Αυτοί το κάνουν σαν τον άνθρωπο που περνά από ένα δάσος τη νύχτα και τραγουδάει για να δίνει κουράγιο στον εαυτό του Αλλά ότι και να πούμε αυτά είναι αστεία πράγματα μπροστά στην υγεία.
  Ψυχραιμία λένε όλοι, όμως κατά βάθος και όλοι έχουμε μια μικρή  δόση πανικού ή έστω προβληματισμού. Διότι…άστο καλύτερα να μην το πούμε. Ο Θεός να βάλλει το χέρι του !!!
     
                               Σταύρος Ιντζεγιαννης


Δευτέρα 17 Ιουνίου 2019

ΠΑΛΑΙΌΤΕΡΑ ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ


                                                     ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ
      ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΤΕΛΙΚΗ ΕΥΘΕΙΑ

   Η εκλογική αντιπαράθεση αυτές τις ημέρες, με τη βουλή να βρίσκεται στου κακού τη σκάλα, σηματοδότησε  τον θάνατο των ιδεολογιών. Δεξιός- αριστερός τέρμα . Θα τρίζουν τα κόκαλα των μεγάλων της πολιτικής μας ζωής που κόσμησαν στην εποχή τους  το βήμα της βουλής. Παπανδρέου, Κανελλόπουλος , Καραμανλής, Ηλιού, Κύρκος, Φλωράκης και τόσοι άλλοι που βάλανε τη σφραγίδα τους στη Δημοκρατική μας ζωή και τίμησαν εαυτούς και αντιπάλους με το λόγο τους και τη βουλευτική ευπρέπεια που τους  διέκρινε.
     Τα επιχειρήματά τους στηριζόταν  στη διαφορετική αντίληψη που είχαν για τις  ατομικές ελευθερίες, την κατοχύρωση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων, την πρόοδο της χώρας, την  παιδεία, τη γλώσσα, την υγεία, την κοινωνική ασφάλιση και κυρίως την ασφάλεια του πολίτη. Εκείνο που λέγαμε « όταν  χτυπήσουν ξημερώματα την πόρτα  σου θα είναι ο γαλατάς και όχι η αστυνομία»
    Υπήρχαν φυσικά και οι αντιφρονούντες και οι ντουντούκες και οι σημαίες και τα πανό. Αλλά όταν υπερέβαιναν τη νόμιμη τάξη, πρώτη η βουλή τα καταδίκαζε, σύσσωμη, αδιαφορώντας το δεξιός – αριστερός. Υπήρχε « το νόμιμος ή παράνομος ».  
  Υπήρχε ο σεβασμός της αντίθετης  ιδέας που την πολεμούσαν στη  βουλή με επιχειρήματα. Ούτε  ο Παπανδρέου, ούτε ο Καραμανλής, ο Κανελλόπουλος, ή ο Φλωράκης κούνησαν τον δάχτυλο στον  απέναντί τους. Ούτε διανοήθηκαν τον ενικό ή το « σας έχω…»
    Αυτά που συμβαίνουν  σήμερα στο κοινοβούλιο   μόνο με τη ρήση του Κικέρωνα μπορεί να  ερμηνευθούν : Ο tempora o mores !
   Διαφωνεί ο Χρηστάρας, Δεν πέθαναν- λέει- οι ιδεολογίες  πεθάνανε οι άνθρωποι που τις υπηρετούσαν και τις υπερασπιζότανε,  χωρίς να μεταπηδούν  από τη μία παράταξη-στην άλλη, ανταλλάσοντας την πολιτική τους αξιοπρέπειά για ένα Υπουργείο ή κάποιο άλλο αξίωμα, θυμίζοντας σε παράφραση τον τραγικό Ριχάρδο  Γ  «Την πολιτική μου  εντιμότητα  για ένα Υπουργείο !»
      Ζωηρή η συζήτηση στον πρωινό καφενέ.  Συμφωνούμε… διαφωνώντας . Ναι λέει και ο Μένιος . Συμφωνώ. Όμως είτε βρίζονται , είτε ξεσκίζονται, εμένα με  ενδιαφέρει να μη μου κόψουν τη σύνταξη και να μην απολυθεί η Χρυσάνθη από  τη δουλειά της .Από εκεί και πέρα θες ο Τσίπρας , θες ο Μητσοτάκης  με κόφτει να με γλιτώσουν από το χαράτσι που δε βγαίνω να πληρώσω για το κεραμίδι που ίδρωσα να το φτιάξω κι ακόμη το πληρώνω στην Τράπεζα  ή τα φάρμακα που τα μισά   συνταγογραφούνται  και τα άλλα μισά όχι και πληρώνω .Με ενδιαφέρει να βρίσκω κρεβάτι  στο νοσοκομείο και να ξέρω ότι θα πάρω τη σύνταξή μου σωστή, αφού πληρώνω αδιαμαρτύρητα και φόρους και …εφόρους!!! Να ξέρει ο Δημητράκης μου αν θα δώσει εξετάσεις για το πανεπιστήμιο ή όχι και η Μαρία μου  αν το πτυχίο θα  της χρησιμεύσει σε κάτι ή θα  το κρεμάσουμε στο σαλόνι μια και στο S  δεν ψωνίζεις με αντίγραφο του μεταπτυχιακού, άλλα με  λεφτά.
     Ο κόσμος βαρέθηκε. Απηύδησε. Αδιαφορεί: «Των οικιών υμών εμπιπραμένων υμείς άδετε » λέγανε οι αρχαίοι. Σοφός ο λόγος
    Ο Ερντογάν απειλεί να κάνει γεώτρηση… έξω από την Αθήνα  και η περίφημη Ε.Ε όλο λόγια και ψηφίσματα αλλά δε στέλνει και ένα καράβι να τον σταματήσει.
    -Κι εμείς; Κοκορομαχούμε για το τι έκανε ο πατέρας του ενός και η παππούς του άλλου.
     Ναι ο κόσμος βαρέθηκε να τους ακούει. Δεν είναι μόνο ότι έχει τρομάξει. Είναι και το ότι μένει ζαλισμένος κι ανίκανος ν` αντιδράσει. Άβουλος και μοιραίος αντάμα για να θυμηθούμε τον Βάρναλη , προσμένει ένα θαύμα.
      Οι ιδεολογίες πέθαναν οριστικά. Τα κόμματα ξέφτισαν. Οι συζητήσεις στον καφενέ επικεντρώνονται όχι στο ποιος θα βγει αλλά στο ποιος θα  εξασφαλίσει τη σύνταξη ή το πολυτεκνικό επίδομα ή μια θέση  …πτυχιούχου οδοκαθαριστή στον Δήμο. Αλίμονό μας!!!
                            Σταύρος Ιντζεγιάννης



ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ
       ΛΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΝΑΛΉΣΕΙΣ
 
     Με σταματάει στο δρόμο σιινάμενη κουνάμενη σα βάρκα σε φουσκοθαλασσια και μου χαμογελάει γλυκά που γίνομαι λιώμα
  - Ξέρετε είμαι αδελφή του μπατζανάκη της  ξαδέρφης της κουμπάρα σας. Ξέρετε έχω μεγάλα σχέδια για τον τόπο.Θαμς ψηφίσετε;
-Σίγουρα !
  11 εκατομμύρια  Έλληνες μαζί με τους μετανάστες , νόμιμους ή λαθραίους ,χαζοβιόληδες ή σοβαρούς , βλάκες ή ατσίδες , μωρά ή ξεμωραμένούς, γυναίκες ή γυναικωτοί , τουτέστιν τοιούτοι  , παντρεμένοι, ανύπαντροι  κι ακόμα 11 εκατομμύρια μαζί με τους πολιτικούς και τους ψηφοφόρους αλλά και αυτούς που δεν έχουν ακόμα δικαίωμα ψήφου, είτε διότι βρίσκονται στη θερμοκοιτίδα του μαιευτηρίου ή στην εντατική του νοσοκομείου ή κατοικοεδρεύουν στο Δαφνί και  με τους κομματικούς που συνήθως, τρέχουν στις κομματικές συγκεντρώσεις ως  σφουγκοκωλάριοι και λένε ότι θα ψηφίσουν  δαγκωτό  τον αρχηγό, ασχέτως αν ψηφίζουν άλλον ή αν  ο αρχηγός είναι χαζός ή πανέξυπνος, ανίκανος ή ικανός και μαζί μ` αυτούς και κάποιοι ψηφοφόροι  νηφάλιοι που θες από οικογενειακή παράδοση, θες από ψύχραιμη αξιολόγηση ανήκουν σε μια πολιτική παράταξη ή μεταπηδούν ανάλογα με το συμφέρον- όχι του τόπου βέβαια- αλλά το ατομικό τους .
   Τέλος πάντων 11 εκατομμύρια Έλληνες από τους οποίους μόνο 9,5 εκατομμύρια έχουν δικαίωμα ψήφου, τις τελευταίες ημέρες  έχουμε γίνει όλοι υπεύθυνοι αναλυτές. Και δεν υπάρχει ούτε ένας  που να μη κάνει τον πολιτικά ενήμερο περί του τι και πως και γιατί μπορεί να πάρει την αυτοδυναμία το ένα ή το άλλο κόμμα και να εκλέξει Δήμαρχο ή ευρωβουλευτές (Εδώ που τα λέμε, η ευρωβουλή έχει… ψωμί γι αυτό πολεμάνε)
ή να ξαναπάμε για εκλογές Δημάρχου  και από ποιόν εξαρτάται η πρωτιά ή ο… πάτος !!!
   - Δεν υπάρχει σου λέω αυτοδυναμία , σου το λέω εγώ και σημείωσέ το…
  -Δεν ξέρεις τι λες πετάγεται από το διπλανό τραπέζι αυτόκλητος συνομιλητής ο άλλος .Δώσε βάση να σου εξηγήσω.
  - Τρίτη παράμετρος ο Νώντας από την άλλη πλευρά του τραπεζιού. Φέρε ένα χαρτί…  να σου βάλλω κάτω τα νούμερα. Αρίστο- φωνάζει τον καφετζή-φέρε ρε συ ένα χαρτί και ένα μολύβι.
  Παρατάει τους καφέδες ο καφετζής και έρχεται να προσθέσει κι αυτός τη δική του ανάλυση περί του τάδε ή του δείνα κόμματος : Τι να το κάνεις το χαρτί και το μολύβι χριστιανέ μου Εδώ είναι κουκιά μετρημένα : Δύο τινά θα συμβούν ή βγάζεις με την πρώτη Δήμαρχο ή πάνε ξανά την άλλη Κυριακή για …παραβάν.
     Όσοι άνθρωποι τόσες γνώμες και τόσες αναλύσεις.
  -Θα βγει ο… σου το υπογράφω εγώ.
-Δηλαδή τι είσαι εσύ η Πυθία ; .Εδώ τα νούμερα ..δες να σου τα κάνω λιανά να δεις …
 Και να από την αρχή ξανά, τόσο επί τόσο, μείον τόσο δια του αριθμού των εδρών, επί το γινόμενο των ψήφων, επί του αριθμού του πηλίκου  των υπολοίπων  και πάει κορδόνι…
    Βέβαια υπάρχουν και οι επαγγελματίες αναλυτές που βάζουν τα νούμερα των δημοσκοπήσεων στο τραπέζι προσπαθώντας με τον επιστημονικό τους τρόπο να πιθανολογήσουν το αποτέλεσμα και το αποτέλεσμα του… αποτελέσματος διότι δεν είναι μόνο το τι γίνεται την ημέρα των εκλογών αλλά  και τι θα γίνει αν …δεν υπάρξει αυτοδυναμία..
  Φυσικά ακόμα και εκεί υπάρχουν συμπάθειες και αντιπάθειες. Η πολυδιαφημισμένη γλώσσα των αριθμών δεν είναι καθόλου αντικειμενική κι ας λένε. Οτιδήποτε εξαρτάται από την ερμηνεία που δίνει ο άνθρωπος,  παίρνει μια υποκειμενική χροιά και ενώ τα νούμερα είναι τα ίδια, τα αποτελέσματα  της …διαιρέσεως επί του γινομένου + τον αριθμό των μικρών πλην των μετεχόντων αλλά μη εκλεγομένων, μεταφερόμενα και με  τη συναλλαγή των τελευταίων δια την τετραγωνική ρίζα (!) των εδρών δίνει…
-Τι δίνει ρε Νώντα ;
 - Δίνει καραφάκια δύο με μεζέ
 Στ Ιντζεγιάννης



                                      ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ

    ΑΙΤΗΣΕΙΣ –ΑΠΑΙΤΗΣΕΙς

    Αγαπητέ  Δήμαρχε. Έγραψα προχτές  συγχαρητήρια για την εκλογή σου που φυσικά δε θα τα διάβασες και λογικό. Ο φόρτος του προεκλογικού αγώνα δεν αφήνει  καιρό για τέτοια. Επανέρχομαι λοιπόν, μια και τώρα πια έχεις ονοματεπώνυμο και τα συγχαρητήρια έχουν άλλη βαρύτητα.   .
   Έγραφα πως επιτυχία σου είναι η φροντίδα για τις γειτονιές Εύγε. Είναι γεγονός ότι ήταν παρατημένες από χρόνια και ήταν καιρός να καταλάβουμε ότι και εκεί ζουν άνθρωποι με τις ίδιες ανάγκες και μάλιστα περισσότερες, δεδομένων των οικονομικών συνθήκων που πιέζουν περισσότερο τις εργατικές  συνοικίες. Όσο για τις παιδικές χαρές που θριαμβολογεί γνωστός μου δημοτικός  σύμβουλος –ναι. Αλλά πια μάνα ευκαιρεί να πάει τα παιδιά στην παιδική χαρά, που τρέχει η ταλαίπωρη από το πρωί ως το βράδυ στο «μεροκάματο του τρόμου» για να θυμηθούμε το γνωστό φιλμ. Το βλέπω στην πλατεία Αγίας Λαύρας (μένουμε εκεί δίπλα) όπου σπάνια να δεις κάποιο παιδί να παίζει. Αλλά και τα παιδιά ούτε κούνιες ή τσουλήθρες. Παίζουν με το «πλαίη στέσιον»  ή με το κινητό της μαμάς. Η φιλοσοφία της παιδικής χαράς δεν καταργήθηκε , αλλά περνάει και αυτή την κρίση της .Ποιός φταίει ; Εμείς; Ίσως. Και ο  γείτονας όμως.
  -Ο Λάκης έχει τάμπλετ γιατί να μην έχω κι εγώ. Είναι μόλις 5 ετών. Βαφτιστήρα μου!!!
  .Για δοκιμάστε να τους πείτε παραμύθια. Παππού τώρα βλέπουμε  ταινία. Παραμύθι; Τώρα και πίσω. Άλλαξαν οι καιροί Δήμαρχε. Μόνοι τους ;Τους αλλάξαμε εμείς; Ποιος ξέρει!
  Ας μη κολλήσουμε εκεί.  Το κέντρο είναι παραμελημένο. Και δεν αναφέρομαι στη πλατεία Γεωργίου όπου το νερό στα σιντριβάνια βρωμάει πράσινο σα χολή. Αναφέρομαι στους δρόμου που δεν είναι ούτε για πεζούς ούτε για αυτοκίνητα (Ποδήλατο ; ας μη το ρίξουμε στην πλάκα! Και με το μηχανάκι κινδυνεύεις από τους λάκκους) αλλά και στα πεζοδρόμια  ακόμη χειρότερα. Και δεν είναι το κακό μάτι  που σκόνταψες κι έπεσες. Είναι που οι πλάκες είναι ξεκολλημένες. Οι κάδοι είναι χαλασμένοι και τους κρατάνε ανοιχτούς μ` αυτή τη ζέστη και βρωμάνε. Ποιός φταίει ;Σίγουρα κι εμείς που πετάμε τα σκουπίδια να βάλουμε καλαθιά όπως στο μπάσκετ!
  Δεν ξέρω για ποιο λόγο οι Νεοέλληνες μισούμε τα  αγάλματα. Αλλά και να ασπρίζουμε το μάρμαρο με ασβέστη(ασβέστη στο μαρμαρο;)  για να σβήσουμε τα « γκράφιτι » που καθημερινά γράφουν κάποιοι ανεγκέφαλοι με την ανοχή του Δήμου-μη μου διαμαρτυρηθείς- πάει πολύ. Είναι το μνημείο μας. Καλώς ή κακώς αυτό είναι. Αλλά να απλώνουμε σχοινιά από το  κεφάλι της Δόξας στα παρακείμενα πεύκα και να κρεμάμε με μανταλάκια δίκην μπουγάδας τα όσα πουλάμε,  ε,  πάει πολύ. Η Δόξα είναι για μας –κάτι σαν τον  «άγνωστο στρατιώτη» της Αθήνας.
  Το κέντρο της πόλης είναι η βιτρίνα μας .Αυτή θα δει ο ξένος. Αυτή φωτογραφίζει ο περαστικός.
  Θα μπορούσα να γράφω επί μήνες Και για τα λεωφορεία του αστικού ΚΤΕΛ που μερικά τους είναι με τρία σκαλοπάτια από την εποχή του Καποδίστρια και χρειάστηκε να σπρώχνουν την κυρία από… πίσω για να την ανεβάσουν (πρόσεξε ανάγωγε που βάζεις τα χέρια σου –πώς να σε ανεβάσω κυρά μου-κυρά μου να πεις τη γυναίκα σου - τη γυναίκα μου κυρά μου τη λέω ) και για τους  σηματοδότες που μια λειτουργούν και μια όχι αλλά δεν είναι μόνο του Δήμου υποχρεώσεις .Πολλοί οι φταίχτες Που να βρεις άκρη. Τα ξέρεις καλύτερα από εμένα. Μόνο που δεν έχεις το πλεονέκτημα που έχουν οι πολιτικοί λέγοντας ότι βρήκαν καμένη γη. Αν κάηκε έφταιγες  εσύ .Πρόσεχε να μη καρβουνιάσει.
  Τελικά δεν πιστεύω ότι οι πραιτωριανοί του Δήμου θα σου το δώσουν να με διαβάσεις. Πολύ θα μου πήγαινε τέτοια τιμή. Από τη μεριά μου πάντως, σε βεβαιώ με  ειλικρινή αγάπη.
                   Σταύρος Ιντζεγι



ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ 26/5/2019
     Αγαπητέ Δήμαρχε μας.
   Καλημέρα. Καλή εβδομάδα και καλορίζικος. Συγχαρητήρια. Να μας ζήσεις.
   Θα πρόσεξες ίσως ή μάλλον θα σου είπανε, διότι που καιρός να διαβάσεις εμένα. Θα σου είπανε λοιπόν ότι γράφω Δήμαρχέ ΜΑΣ. Μια λεξούλα το ΜΑΣ αλλά με τεράστια σημασία. Διότι δεν παίζει ρόλο αν είσαι Αριστερός, Δεξιός,κομματικός ή υπερκομματικός,  πουριτανός ή χαμηλών τόνων. Ούτε έχει σημασία πια τι είπατε ο ένας  για τον άλλον στον προεκλογικό σας αγώνα. Αυτά ανήκουν στο παρελθόν. Σημασία έχει ότι από σήμερα είσαι ο Δήμαρχος ΟΛΩΝ ΜΑΣ, των Πατρινών. Και των Αριστερών και των Δεξιών και των έτσι και των αλλιώς και  των θηλυκών και των αρσενικών και των κυριλέ και των ντεκαντάν και των ενεργεία ή συνταξιούχων. Δήμαρχος  Πατρέων από τη μία άκρη ως την άλλη. Κι αυτών που σε ψήφισαν κι αυτών που σου αρνήθηκαν την ψήφο.
    Αγαπητέ Δήμαρχέ μας λοιπόν. Στην προεκλογική εκστρατεία είναι γεγονός ότι τάζετε πολλά. Σύνηθες. Ιδιαίτερα σε έναν τόπο που η μιζέρια μας αναγκάζει να πιστεύουμε ακόμα και τα πιο απίθανα να συμβούν και εξακολουθούμε να είμαστε εύπιστοι  από τον καιρό που ο Ψευτοθόδωρος πούλησε την Ομόνοια στον αγαθό Μενιδιάτη  για οικόπεδο. Αυτοί είμαστε λοιπόν. Και πρώτος εγώ. Ούτε λόγος ούτε ψόγος λοιπόν.
    Μέχρι χθες λοιπόν μιλάγατε εσείς. Από σήμερα   όμως τον λόγο τον έχω εγώ. Ο δημότης. Και δε το λέω σαν παράκληση. Το λέω σαν απαίτηση. Απαίτηση όχι του ψηφοφόρου αλλά του δημότη που δικαιούται να απαιτεί από τον Δήμαρχό του.
   Απαίτηση μου λοιπόν είναι να ζω σε μια πόλη καθαρή από άκρου σε άκρο μέχρι τις πέρα γειτονιές όπου και εκεί ζούνε άνθρωποι. Άνθρωποι με τις ίδιες ανάγκες που έχουμε όσοι ζούμε στο κέντρο και χρειάζονται και δρόμους  χωρίς λακκούβες και πεζοδρόμια  και κάδους  καθαρούς που να πλένονται και όχι να βρωμάνε  (σ` αυτό θα μου πεις ότι φταίμε  κι εμείς οι δημότες, το αναγνωρίζω, αλλά δεν είναι  του σήμερα !) .Και χρειάζονται και ασφάλεια όπως τη χρειάζομαι κι εγώ. Να ξέρω ότι το παιδί μου  που πήγε στο περίπτερο θα γυρίσει.
    Φυσικά μαζί με τη φροντίδα της γειτονιάς χρειάζεται και φροντίδα για το κέντρο. Το γνωρίζεις καλύτερα από εμένα, ότι το κέντρο είναι η βιτρίνα μιας πόλης. Αυτό θα πρωτοδεί ο ξένος και κακά τα ψέματα έχουμε ανάγκη από τον τουρισμό. Αυτό το μεγάλο μείον της Πάτρας η οποία όμως έχει όλα εκείνα που θέλει να δει ο τουρίστας
   Έχουμε τον Άγιο Ανδρέα και τις πανέμορφες εκκλησίες μας για τους θρησκευόμενους. Έχουμε το κάστρο ( θα μπορούσε να γίνει επισκέψιμο με ένα ωραιότατο ανθώνα μέσα) έχουμε το Αρχαίο ή Ρωμαϊκό Ωδείο (όπως και να το πεις ). Έχουμε ένα σπουδαίο αρχαιολογικό μουσείο για τους αρχαιολάτρεις. Έχουμε τα ωραιότατα σκαλάκια της Αγίου Νικολάου –που σπεύδουν να τα φωτογραφίσουν όλοι οι ξένοι-και την ανεκμετάλλευτη παλαιά πόλη. Την Άνω Πόλη που κρατά στοιχεία από την πρώιμη παρουσία της Πάτρας. Να ανεβεί ο ξένος τα σκαλιά αλλά τι να δει ; Δε φτάνει το ηλιοβασίλεμα (όταν πρωτοπήγα στη Κέρκυρα με στείλανε ντε και καλά  στο κανόνι να δω το ηλιοβασίλεμα) είπε κανείς –ούτε εγώ-σε έναν ξένο τράβα  στο Δασύλλιο να δεις τον απέραντο Πατραϊκό να δοξολογεί τον Δημιουργό την ώρα που ματώνει τον ασύνορο ορίζοντα στη Δύση.
   Μπορούσα να γράψω κι άλλα πολλά. Αλλά πρώτον οι περί εσέ μπορεί να μη σου τα δείξουν και δεύτερο το πιο σπουδαίο, ο αρχισυντάκτης θα  μου κόψει τη στήλη αν υπερβώ τον χώρο.
  Θα τα γράψω όμως την επόμενη Δευτέρα γιατί και από οικογενειακή αγωγή  και από  προσωπική φιλοσοφία έμαθα να τιμώ τον Θώκο και το πρόσωπο που τον ενσαρκώνει. Εν προκειμένω Εσένα.
  Σταύρος Ιντζεγιάννης


Κυριακή 16 Ιουνίου 2019

ΚΑΘ ΟΔΟΝ ΠΑΛΑΙΌΤΕΡΑ



  

                                                               ΚΑΘ ΟΔΟΝ
    ΕΒΔΟΜΑΔΑ  ΒΑΙΩΝ    

   Ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα.
  Με προβληματίζει αυτή η οδοιπορία  προς Ιεροσόλυμα.
Επί οναρίου  καθήμενος  ο Κύριος . Αυτός ο πρώτος ως  ο έσχατος. Αυτός που στήριξε την Καινή Διαθήκη, στα ακατάλυτα  θεμέλια της αγάπης και της συγνώμης.«Ηκούσατε-είπε-ότι ερρέθη οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα αντί  οδόντος. Εγώ δε λέγω υμίν μη αντιστήναι τω πονηρώ,  αλλ` όστις  σε ραπίσει  επί τη δεξιά σιαγόνα στρέψον αυτώ και την άλλην»!

   -Μα Κύριε πως μπορ όνα στρέψον αυτώ και την άλλην»!
   -Μα Κύριε πως μπορώ. Με έβλαψε, με αδίκησε, με έκλεψε, με συκοφάντησε !
   Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν-είπε-απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μι. Αυτή είναι η ανάβαση  προς Ιεροσόλυμα!
 " Ο Δε πλείστος όχλος - μας λέγει ο Ματθαίος - έστρωναν εαυτών τα ιμάτια εν τη οδώ. Άλλοι δε έκοπτον κλάδους από των δένδρων και έστρωναν. Οι δε όχλοι οι προάγοντες και ακολουθούντες έκραζον λέγοντες: Ωσαννά. Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου
  «Ευφράνθητι Ιερουσαλήμ και πανηγυρίσατε οι αγαπώντες Σιών. Ο Βασιλεύς γαρ εις τους αιώνας  Κύριος των Δυνάμεων, ήλθε»
   Ένας Θρίαμβος αλλιώτικος. ΄Όλοι τρέχουν να τον δουν, να τον προϋπαντήσουν, να τον πλησιάσουν, ει δυνατόν να τον αγγίξουν να τον ακούσουν. Να τον ακούσουν να διδάσκει Αυτός ο μη διδαχθείς!
    Σπρώχνονται. Διαγκωνίζονται. Σηκώνονται στις μύτες των ποδιών, ανεβαίνουν σε πέτρες. σηκώνουν τα μικρά τους να τον δουν: Ίδε ο Βασιλεύς. Ευλογημένος ο ερχόμενος "
  Άνδρες που εγκατέλειψαν τα εργαστήρια, δούλοι που αψήφησαν τον αφέντη τους, παλλακίδες που αδιαφόρησαν για τις συνέπειες, αγρότες που εγκατέλειψαν τα χωράφια τους, νοικοκυρές που αδιαφόρησαν για το φαγητό τους, μικρά που ξέφυγαν από την επιτήρηση των γονιών τους, μαθαίνοντας ότι έρχεται ο αναστήσας τον Λάζαρον τετραήμερον νεκρόν. « Εξέλθετε έθνη. Εξέλθετε λαοί και θεάσασθε τον Βασιλέα των ουρανών καθήμενον επί πώλου όνου»
  Με προβληματίζει αυτή η οδοιπορία 
  Επί οναρίου καθήμενος ο «των αγγέλων βασιλεύς» και πίσω του όλοι εμείς. Εμείς που στρώνουμε δάφνες για να περάσει, εμείς που κραυγάζουμε ωσαννά ευλογημένος ο ερχόμενος. Ναι  ευλογημένος ο ερχόμενος, αλλά  είμαστε εμείς οι ίδιοι που  πέντε μέρες μετά θα πλέξουμε το ακάνθινο στεφάνι και θα φορέσουμε «ψευδή πορφυράν στον περιβάλλοντα τον Ουρανόν εν νεφέλαις» και θα τον ειρωνευθούμε. Οά… οά ο βασιλεύς των Ιουδαίων.
  -Τίνα θέλετε απολύσω-ρώτησε ο Πιλάτος.
- Βαραβάν… Βαραβάν βεβαίως. !
   Ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα! Δεν είναι μια οποιαδήποτε
 οδοιπορία. Δεν είναι  σωματική συμπόρευση μόνο. Είναι πνευματική μέθεξη.
  -Είναι τάχα ;
   Με προβληματίζει αυτή η διαχρονική οδοιπορία προς Ιεροσόλυμα. Δύο χιλιάδες χρόνια  πεζοπορούμε μαζί σου Κύριε. Μπαίνουμε στις εκκλησίες Σου, ανάβουμε κερί, ασπαζόμαστε  τις Άγιες Εικόνες απαγγέλλουμε μεγαλόφωνα  το σύμβολο της πίστεως, «Ακούμε ορθοί» το Ιερό Ευαγγέλιο και κάνουμε το σταυρό μας «Πάτερ ημών ο εν τοις Ουρανοίς» Ευφραίνεται η ακοή και η ψυχή μας έως τα βάθη της  από τους λόγους σου: «Μακάριοι οι ειρηνοποιοί , μακάριοι οι ελεήμονες, μακάριοι οι πραείς, μακάριοι οι πεινώντες και διψώντες την δικαιοσύνην ότι αυτοί χορτασθήσονται» Παίρνουμε το αντίδωρο από τα χέρια του ιερέως με την ευχή του και μετά;
 Μετά βγαίνοντας από τον Ναό με το αντίδωρο ακόμη στο στόμα θυμόμαστε τον οφειλέτη των 20 ευρώ  ή τον άλλον  που ζητά φορτικά να του επιστρέψουμε το χρέος μας με τον υπέρογκο τόκο ή που άστοχα μίλησε σε βάρος μας και ζητάμε την κεφαλή του επί πίνακι. Ξεχνάμε ξαφνικά και το Αγαπάτε αλλήλους και το ειρήνη την εμοί δίδωμι υμίν που μόλις πριν λίγο ακούσαμε, κάνοντας μάλιστα διπλά -τριπλά το σταυρό μας.
    Ξαφνικά όλη αυτή η πνευματική αναβάπτιση, στην κολυμβήθρα του ελέους Σου, αυτή η ψυχοσωματική οδοιπορία μαζί  σου Κύριε προς τη πνευματική Ιερουσαλήμ έχει χαθεί και ξεστρατίζουμε στους παράδρομους της γήινής μας υπόστασης.
  Μικροί  Ιούδες σε προδίδουμε-τι τάχα διαφέρουμε από αυτόν ;-για τόσο ευτελές τίμημα όσο και τα τριάκοντα αργύρια :Την τιμή του τετιμημένου !
 Με προβληματίζει αυτή η πνευματική πεζοπορία ακολουθώντας Σε διαχρονικά. Σκέφτομαι  πόσο δίκιο είχες που οργίστηκες.
     Λαός μου τι εποίησα σοι και τι μοι ανταπέδωκας; Αντί του μάνα χολήν. Αντί του ύδατος όξος. Αντί του αγαπάν με Σταυρώ με προσηλώσατε. Ουκέτι στέγω λοιπόν. Καλέσω μου τα έθνη κακείνα με δοξάσουσι συν τω Πατρί και τω Πνεύματι. Καγώ δωρήσομαι αυτοίς ζωήν αιώνιον!

                 Σταυρος Ιντζεγιαννης


  
                                                                   ΚΑΘ ΟΔΌΝ
        Ο ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΤΟΣ  ΧΡΙΣΤΟΣ
  
      Ήταν μια πολυκαιρινή ζωγραφιά που η συγγενική φροντίδα με τόση αγάπη και στοργή  κατόρθωσε να φυλάξει μέχρι  πριν λίγα χρόνια, οπότε στη δίνη κάποιων μετακομίσεων, άλλοτε από πόλη σε πόλη κι άλλοτε από σπίτι σε  σπίτι, χάθηκε άγνωστο πως. ακολουθώντας την μοίρα των κειμηλίων. Κάπως έτσι χάθηκε σε κάποια μετακόμιση και η φωτογραφία του παππού, που την θυμάμαι ωστόσο, να καμαρώνει μέσα στη μεγάλη οβάλ κορνίζα της με τις  μουστάκες του και τη χρυσή καδένα του ρολογιού στο γιλέκο σημάδι απαραίτητο του άρχοντα. Ήταν μόδα τα παλιά χρόνια αυτές οι προγονικές φωτογραφίες να
στολίζουν σε θέση περίοπτο το σαλόνι του σπιτιού. Στην πρώτη μετακόμιση ο παππούς έχασε τη θέση  στο σαλόνι και πήγε στο καθιστικό, γιατί η νέα  αισθητική, ήθελε το σαλόνι με έργα –ρεπροντουξιόν να εξηγούμεθα- κάποιου μεγάλου ζωγράφου. Στη θέση του παππού μπήκε μια μεταξοτυπία. Η κηδεία  του κόμητος Oργκάθ του Γκρέκο, που είχε αγοράσει σε κάποια δημοπρασία ή μάνα μου. Η δεύτερη μετακόμιση του  παππού ήταν στην κρεβατοκάμαρα των γονιών μου. Η τρίτη και τελευταία, ήταν, όταν η οικονομική κρίση, μας στρίμωξε  σε ένα δυαράκι και ο παππούς τυλίχθηκε ευλαβικά σε ένα σεντόνι και πήγε στο πατάρι!!!
   Αυτή τη ζωγραφιά, με τον χαμογελαστό Χριστό, είχε καταφέρει να γλιτώσει από τη λαίλαπα της Μικρασιατικής καταστροφής, με μυθιστορηματικό μάλιστα τρόπο, η θεία και  ο τρόπος αυτής της σωτηρίας, ήταν για χρόνια το αγαπημένο μου παραμύθι. 
   Μαζί με τα εικονίσματα, που κατάφερε, κρυμμένα,  άλλα –τα μικρότερα-στον κόρφο της και άλλα  στις πλούσιες δίπλες της φούστας της, μπόρεσε και τα έφερε στη προσφυγιά μαζί της. Και είναι περίεργο για μας, που τα ΄χουμε –φευ- ισοπεδώσει όλα, πως οι άνθρωποι εκείνοι, την ώρα της θύελλας που χανόταν θαρρείς το σύμπαν και αλλόφρονες έτρεχαν στην παραλία να σωθούν, άλλο δεν σκέφτηκαν να  σώσουν παρά τα Άγια Εικονίσματα να μη τα πάρουν οι αλλόθρησκοι και τα μολύνουν. Το διαβάζουμε άλλωστε στο θρήνο της Πόλης. «Μον κάντε λόγο στη Φραγκιά να στείλει τρία καράβια, το `να να πάρει το σταυρό και τα άλλο το Βαγγέλιο, το τρίτο το καλλίτερο την Άγια τράπεζά μας, μη μας την πάρουν τα σκυλιά και μας τη`νε  μολύνουν!!!
   Και μ` όλο που δεν ήταν εικόνισμα, καθαγιασμένο ολόκληρο σαραντάμερο στο ιερό βήμα του Ναού, όπως ήταν το συνήθειο εκείνα τα χρόνια, όμως είχε τη θέση της στο οικογενειακό μας εικονοστάσι.
   Τη φέρνω πάντα τέτοιες μέρες στο νου μου Μεγάλο Σάββατο πρωί ,καθώς ακούω τις καμπάνες  σε μια έκρηξη διθυραμβικής χαράς,  να σημαίνουν την Πρώτη Ανάσταση. Είναι ακριβώς η στιγμή που προσπάθησε να ιστορίσει,  ο άγνωστος λαϊκός ζωγράφος, βάζοντας  την απλοϊκή του τεχνοτροπία, να ζωντανέψει στο μουσαμά την ωραιότερη πράξη στο θείο δράμα, όπως η φαντασία του τη σκηνοθετούσε!
     Χρόνια και χρόνια, από τα πολύ μικράτα μου, βλέποντάς τη στο πατρικό μας σπίτι, απόκτησε μια  δική της θέση στη μνήμη μου και η ωραία σκηνή της Αναστάσεως  ταυτίσθηκε με  τη  ζωγραφιά.
    Αριστερά στο βάθος,  μέσα σε σκούρο φόντο, τρεις Ρωμαίοι στρατιώτες, πεσμένοι ο ένας πάνω στον άλλον, με μάτια ορθάνοιχτα  από απορία και φόβο, μπροστά στο θαύμα της Ανάστασης
    Δεξιά, στο φως του πρωινού,  η Μαρία η Μαγδαληνή και η άλλη Μαρία, έχουν γονατίσει με τα χέρια απλωμένα, σα να θέλουν ν` αγγίξουν τον Κύριο. Ένα υπέρκοσμο φως λούζει τα πρόσωπά τους και έχουν δάκρυα χαράς  στα μάτια τους. Κι εκεί στη μέση της  ζωγραφιάς, είσαι εσύ ω Κύριε, μέσα σε μια
εκτυφλωτική λάμψη, με το ένα πόδι να πατάει πάνω στον αποκεκυλισμένο λίθο  και το άλλο στο χείλος του τάφου σε μια κίνηση προς τα άνω.
     Έχει το ένα χέρι σε σημάδι ευλογίας  και στο άλλο κρατάει το λάβαρο της νίκης της Ζωής, πάνω στον Θάνατο.
  Κι είναι ό,τι ακριβώς  περισσότερο μου εντυπώθηκε στη μνήμη, αυτός ο χαμογελαστός Χριστός, που δεν έχει καμία σχέση με τις  αυστηρές  βυζαντινές μορφές, τις  γεμάτες περισυλλογή  και μυστήριο. Και είναι αυτό το χαμόγελο, το γεμάτο φως ,το γεμάτο αγάπη, το γεμάτο ευλογία, ό,τι πιο ζωηρό, ό,τι πιο έντονο χαρακτηρίζει αυτές  τις στιγμές,  του ανοιξιάτικου πρωινού, καθώς οι καμπάνες σημαίνουν την πρώτη Ανάσταση.
                               Σταύρος Ιντζεγιάννης
  
  

                                                    Καθ οδόν
     ΜΕΤΑ ΤΟ ΠΑΣΧΑ.


   Xριστός  Ανέστη αδελφοί. Χόρευε νυν και αγάλου Σιών, Σύ δε αγνή τέρπου Θεοτόκε εν τη εγέρσγη του τόκου Σου.
   Μετά το Πάσχα και τη χαρά της Ανάστασης με το τέλος  της Διακαινησίμου και την Κυριακή του Αποστόλου Θωμά ο οποίος με τη ψηλάφησή του επιβεβαίωσε για τους δύσπιστους την κατά σάρκαν ανάσταση του Κυρίου,  η ζωή  ξαναμπαίνει στη ρουτίνα της καθημερινότητας. Ένα σύντομο διάλειμμα με το μήνυμα της Ανάστασης να γεμίζει τις καρδιές με την ελπίδα  της αιώνιας  ζωής στη βασιλεία των ουρανών. Ήδη όλα ξαναβρίσκουν τον γνώριμο  ρυθμό τους με κυρίαρχο το άγχος το βιοποριστικό που μας προσγειώνει  στην απτή πραγματικότητα.
     Η τρομερότερη εντολή που δόθηκε στον άνθρωπο.-λένε – είναι να τρώει το ψωμί του με τον ιδρώτα του προσώπου του. Βέβαια  δεν ακολουθούν όλοι τον κανόνα Είναι και μερικοί -  και όχι μόνο στις μέρες που ζούμε αλλά διαχρονικά αν κοιτάξει κανείς την ιστορία-  οι οποίοι θησαυρίζουν με τον ιδρώτα του προσώπου των άλλων. Κάποιοι οι οποίοι τρώνε όχι μόνο το ψωμί τους αλλά και το ψωμί των άλλων
 καλοπερνώντας καθώς εκμεταλλεύονται τον κόπο τους. Ο πολύς λαός .ο χύδην όχλος καθώς λένε  περιφρονητικά, όλο αυτό το μυρμηγκολόι –, όλοι αυτοί που αρχίζουμε τη μέρα μας με το Πάτερ ημών… δως ημίν σήμερον και ξαπλώνουμε κατάκοποι το βράδι κάνοντας τον σταυρό μας. Ευχαριστούμεν Κύριε  για την ημέρα που ζήσαμε, προσπαθούμε να κυκλοφορήσουμε με οδηγό τις  εντολές Του
   Έκτη ημέρα ήδη σήμερα μετά το  Πάσχα και η ζωή ξαναβρήκε τον γνώριμο ρυθμό της. Μια μέρα σαν χθες σαν προχθές, ίσως και σαν αύριο.
   Πεζοί και αυτοκίνητα που στριμώχνονται στα πεζοδρόμια και στην άσφαλτο μεταφέροντας τον μόχθο , την αγωνία, την προσπάθεια της επιβίωσης  σε  ένα ασταμάτητο κυνηγητό  της ώρας που φεύγει , του χρόνου που χάνεται αφαιρώντας από τον νόμιμο μερίδιο του καθενός μας το μερίδιο της μέρας αλλά και της ευτυχίας που του αναλογεί.
  Λέμε-άλλοι αναστενάζοντας με ανακούφιση, άλλοι αναθεματίζοντας  την ατυχία τους-τη φάγαμε κι αυτή τη μέρα.
    Πόσο αστείοι είμαστε. Χαιρόμαστε γιατί κάναμε ήδη, ένα βήμα– πιο κοντά-προς το αναπόφευκτο τέλος..
  Στεκόμαστε υπομονετικά με  τον φίλο μου στη διασταύρωση της Ερμού με την Κορίνθου,πειθαρχώντας στον σηματοδότη .
   Πράσινο- κίτρινο- κόκκινο.
   Επιτρέπεται- απαγορεύεται!
   Προχωρείτε- σταθείτε-ξανά προχωρείτε.
    Η  ζωή η ίδια με τις άνωθεν εντολές που κανονίζουν το ναι και το όχι.
 Κάποιοι περιμένουν υπομονετικά.   Κάποιοι άλλοι τολμούν. Περνούν με το κόκκινο. Βιάζονται.. Η ώρα βιάζεται. Η ζωή βιάζεται. Βιάζονται να κουβαλήσουν τις μικροχαρές  και τις μικρολύπες μιας χαμοζωής που διαβαίνει σημειώνοντας   στο βιβλίο ημερομηνίες γέννησης  και ημερομηνίες θανάτου.
  Εγενήθη την…απεβίωσε την..!
 Ήλθον είδον και…απήλθον.
  Ήλθον είδον και ενίκησα –τον διορθώνω θυμίζοντας του, τον Ιούλιο Καίσαρα που ανήγγειλε στη σύγκλητο στη Ρώμη τη νίκη του εναντίον του βασιλιά του Πόντου Φαρνάκη το 47π Χ με αυτή τη λακωνικά  έκφραση(Veni,Vidi, Vici) !
   Νίκησα; Λάθος με επαναφέρει στην πεζή πραγματικότητα η απαισιοδοξία του. Δεν υπάρχει νικητής. Στην πραγματικότητα είμαστε όλοι νικημένοι. Νικημένοι από τη στιγμή που γεννιόμαστε. Κάποιες πρόσκαιρες νίκες , κάποιες ψευδαισθήσεις χαράς,  κάποια ασυγνέφιαστα δειλινά δεν είναι παρά μικρές ανάπαυλες στον δρόμο για τον Γολγοθά.
     Έχω τις αντιρρήσεις μου. Μακάριοι όσοι πιστεύουν στην Ανάσταση και στον μισθό τον πολύ τον εν τοις ουρανοίς . Μακάριοι όσοι άκουσαν τη διδαχή του και τον ακολούθησαν-τον ακολουθούν-στον ανήφορο που οδηγεί στην αιώνιο ζωή. Μακάριοι όσοι δεν παρασύρθηκαν από τις σειρήνες που τον καλούσαν στην έωλη, στην απατηλή λεωφόρο μιας εύκολης μα ωστόσο ψευδεπίγραφης ευτυχίας που δεν βγάζει παρά στο χάος και τον όλεθρο.  Μακάριοι όσοι δε δείλιασαν, δεν κουράστηκαν, δε φοβήθηκαν, δεν παραδόθηκαν.
  Μακάριοι, φίλε καλέ, όσοι  άκουσαν την επί του όρους ομιλία Του.
   Παρηγοριά στον βιοποριστικό άγχος της ημέρας στέκει ο λόγος του. Ο λόγος του που  μοιάζει ένα φωτεινό χαμόγελο, μια παιδική φωνούλα, ένα λιόχαρο πρωινό ή μια σιωπηλή ώρα  -εκείνη η ευλογημένη  ώρα που ζεις  καμιά φορά σε ένα εσπερινό ταπεινό `ξωκκλήση-όταν οι Άγιοι ξεφεύγοντας από τις αγιογραφίες τους,  κάθονται στα στασίδια και σιγοψέλνουν μουρμουριστά κοντάκια και εξαποστηλάρια και δοξαστικά.
 Πώς να μην προσευχηθεί .:Η ελπίς μου  ο Πατηρ, καταφυγή μου ο Υιός σκέπη μου το πνεύμα το Άγιον. Τριάς  Αγία  δόξα σοι.
    Σταυρος Ιντζεγιαννης
 
 

                                                    Καθ οδόν
     ΜΕΤΑ ΤΟ ΠΑΣΧΑ.


   Xριστός  Ανέστη αδελφοί. Χόρευε νυν και αγάλου Σιών, Σύ δε αγνή τέρπου Θεοτόκε εν τη εγέρσγη του τόκου Σου.
   Μετά το Πάσχα και τη χαρά της Ανάστασης με το τέλος  της Διακαινησίμου και την Κυριακή του Αποστόλου Θωμά ο οποίος με τη ψηλάφησή του επιβεβαίωσε για τους δύσπιστους την κατά σάρκαν ανάσταση του Κυρίου,  η ζωή  ξαναμπαίνει στη ρουτίνα της καθημερινότητας. Ένα σύντομο διάλειμμα με το μήνυμα της Ανάστασης να γεμίζει τις καρδιές με την ελπίδα  της αιώνιας  ζωής στη βασιλεία των ουρανών. Ήδη όλα ξαναβρίσκουν τον γνώριμο  ρυθμό τους με κυρίαρχο το άγχος το βιοποριστικό που μας προσγειώνει  στην απτή πραγματικότητα.
     Η τρομερότερη εντολή που δόθηκε στον άνθρωπο.-λένε – είναι να τρώει το ψωμί του με τον ιδρώτα του προσώπου του. Βέβαια  δεν ακολουθούν όλοι τον κανόνα Είναι και μερικοί -  και όχι μόνο στις μέρες που ζούμε αλλά διαχρονικά αν κοιτάξει κανείς την ιστορία-  οι οποίοι θησαυρίζουν με τον ιδρώτα του προσώπου των άλλων. Κάποιοι οι οποίοι τρώνε όχι μόνο το ψωμί τους αλλά και το ψωμί των άλλων
 καλοπερνώντας καθώς εκμεταλλεύονται τον κόπο τους. Ο πολύς λαός .ο χύδην όχλος καθώς λένε  περιφρονητικά, όλο αυτό το μυρμηγκολόι –, όλοι αυτοί που αρχίζουμε τη μέρα μας με το Πάτερ ημών… δως ημίν σήμερον και ξαπλώνουμε κατάκοποι το βράδι κάνοντας τον σταυρό μας. Ευχαριστούμεν Κύριε  για την ημέρα που ζήσαμε, προσπαθούμε να κυκλοφορήσουμε με οδηγό τις  εντολές Του
   Έκτη ημέρα ήδη σήμερα μετά το  Πάσχα και η ζωή ξαναβρήκε τον γνώριμο ρυθμό της. Μια μέρα σαν χθες σαν προχθές, ίσως και σαν αύριο.
   Πεζοί και αυτοκίνητα που στριμώχνονται στα πεζοδρόμια και στην άσφαλτο μεταφέροντας τον μόχθο , την αγωνία, την προσπάθεια της επιβίωσης  σε  ένα ασταμάτητο κυνηγητό  της ώρας που φεύγει , του χρόνου που χάνεται αφαιρώντας από τον νόμιμο μερίδιο του καθενός μας το μερίδιο της μέρας αλλά και της ευτυχίας που του αναλογεί.
  Λέμε-άλλοι αναστενάζοντας με ανακούφιση, άλλοι αναθεματίζοντας  την ατυχία τους-τη φάγαμε κι αυτή τη μέρα.
    Πόσο αστείοι είμαστε. Χαιρόμαστε γιατί κάναμε ήδη, ένα βήμα– πιο κοντά-προς το αναπόφευκτο τέλος..
  Στεκόμαστε υπομονετικά με  τον φίλο μου στη διασταύρωση της Ερμού με την Κορίνθου,πειθαρχώντας στον σηματοδότη .
   Πράσινο- κίτρινο- κόκκινο.
   Επιτρέπεται- απαγορεύεται!
   Προχωρείτε- σταθείτε-ξανά προχωρείτε.
    Η  ζωή η ίδια με τις άνωθεν εντολές που κανονίζουν το ναι και το όχι.
 Κάποιοι περιμένουν υπομονετικά.   Κάποιοι άλλοι τολμούν. Περνούν με το κόκκινο. Βιάζονται.. Η ώρα βιάζεται. Η ζωή βιάζεται. Βιάζονται να κουβαλήσουν τις μικροχαρές  και τις μικρολύπες μιας χαμοζωής που διαβαίνει σημειώνοντας   στο βιβλίο ημερομηνίες γέννησης  και ημερομηνίες θανάτου.
  Εγενήθη την…απεβίωσε την..!
 Ήλθον είδον και…απήλθον.
  Ήλθον είδον και ενίκησα –τον διορθώνω θυμίζοντας του, τον Ιούλιο Καίσαρα που ανήγγειλε στη σύγκλητο στη Ρώμη τη νίκη του εναντίον του βασιλιά του Πόντου Φαρνάκη το 47π Χ με αυτή τη λακωνικά  έκφραση(Veni,Vidi, Vici) !
   Νίκησα; Λάθος με επαναφέρει στην πεζή πραγματικότητα η απαισιοδοξία του. Δεν υπάρχει νικητής. Στην πραγματικότητα είμαστε όλοι νικημένοι. Νικημένοι από τη στιγμή που γεννιόμαστε. Κάποιες πρόσκαιρες νίκες , κάποιες ψευδαισθήσεις χαράς,  κάποια ασυγνέφιαστα δειλινά δεν είναι παρά μικρές ανάπαυλες στον δρόμο για τον Γολγοθά.
     Έχω τις αντιρρήσεις μου. Μακάριοι όσοι πιστεύουν στην Ανάσταση και στον μισθό τον πολύ τον εν τοις ουρανοίς . Μακάριοι όσοι άκουσαν τη διδαχή του και τον ακολούθησαν-τον ακολουθούν-στον ανήφορο που οδηγεί στην αιώνιο ζωή. Μακάριοι όσοι δεν παρασύρθηκαν από τις σειρήνες που τον καλούσαν στην έωλη, στην απατηλή λεωφόρο μιας εύκολης μα ωστόσο ψευδεπίγραφης ευτυχίας που δεν βγάζει παρά στο χάος και τον όλεθρο.  Μακάριοι όσοι δε δείλιασαν, δεν κουράστηκαν, δε φοβήθηκαν, δεν παραδόθηκαν.
  Μακάριοι, φίλε καλέ, όσοι  άκουσαν την επί του όρους ομιλία Του.
   Παρηγοριά στον βιοποριστικό άγχος της ημέρας στέκει ο λόγος του. Ο λόγος του που  μοιάζει ένα φωτεινό χαμόγελο, μια παιδική φωνούλα, ένα λιόχαρο πρωινό ή μια σιωπηλή ώρα  -εκείνη η ευλογημένη  ώρα που ζεις  καμιά φορά σε ένα εσπερινό ταπεινό `ξωκκλήση-όταν οι Άγιοι ξεφεύγοντας από τις αγιογραφίες τους,  κάθονται στα στασίδια και σιγοψέλνουν μουρμουριστά κοντάκια και εξαποστηλάρια και δοξαστικά.
 Πώς να μην προσευχηθεί .:Η ελπίς μου  ο Πατηρ, καταφυγή μου ο Υιός σκέπη μου το πνεύμα το Άγιον. Τριάς  Αγία  δόξα σοι.
    Σταυρος Ιντζεγιαννης
 
 

ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ ΠΑΛΑΙΑ 6 / 5 / 18


                                                         ΕΝ  ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ
                                                              
   ….ΞΩΛΑΜΠΡΑ

     Κυριακή του Θωμά χτες. Αργίες και ξεπορτίσματα τέρμα. Καιρός να πάτε στο γραφείο να… ξεκουρασθείτε!!! Οι συνταξιούχοι ούτε κρύο ούτε ζέστη. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι πόσο έχει ο μήνας .Αργεί να πληρωθούμε, Αρσινόη,  με οικονομία το χαρτί υγείας ,ακρίβυνε κι αυτό. Καλά κάνανε παλαιά που κόβανε  την εφημερίδα τετράγωνα  κομματάκια  και τα περνάγανε στο καρφί. Διάβαζες κιόλας όταν είχες δυσκοιλιότητα. Σε ένα τέτοια χαρτί καθισμένος στην τουαλέτα –διηγείται φίλος-διάβασε ότι γίνεται διαγωνισμός για μια δημόσια υπηρεσία και έδωσε εξετάσεις –πέτυχε και έφτασε στο βαθμό του διευθυντή απ` όπου πήρε σύνταξη
   Του απίστου χθες. Για να κυριολεκτούμε του δύσπιστου!   
   Γιορτή των παντρεμένων παλαιού τύπου γιατί οι νέοι  τώρα με το παραμικρό   παίρνουν το καπελάκι τους και πάνε σφυρίζοντας. «Θα ζήσω ελεύθερο πουλί…»
   Άλλη σειρά η παλιά .Η γυναίκα καθότανε σπίτι και περίμενε  πιστή Πηνελόπη πότε θα γυρίσει ο… Οδυσσέας της από το… συμβούλιο «Δύσκολη μέρα σήμερα αγάπη μου, να φανταστείς είχαμε  συμβούλιο με τον κ Γενικό μέχρι αργά τη νύχτα»
 - Σε καταλαβαίνω καρδιά μου. Ήταν και η κυρία  του Γενικού εκεί ; Γιατί βλέπω  κάτι κοκκινάδια στο πουκάμισό σου !!!
    Σήμερα τα νέα ζευγάρια ζουν αλλιώς .Ο άντρας βοηθάει στις δουλειές του σπιτιού, αλλάζει τις πάνες του μωρού, απλώνει  τα ρούχα στο σύρμα. Μερικοί σιδερώνουν κιόλας. Σκέτη ξεφτίλα δηλαδή, αλλά. «Όπως έστρωσες κοιμάσαι» λέει η παροιμία. Και επειδή ενός κακού  μύρια έπονται, η γυναίκα άρχισε να έχει κι αυτή… «συμβούλια μέχρι αργά τη νύχτα» γιατί βρέθηκε μέσα σε ένα σωρό πειρασμούς και όχι μόνο, αλλά έκανε και συγκρίσεις .
  « Για κοίτα ο Ανέστης, κύριος . Χουβαρντάς, περιποιημένος , με χρυσό ρολόι και με ΒΜΒ και μου φέρνει και κουλούρι κάθε πρωί, άσε πια το «τι ωραία τα μαλλιά σας κυρία  Ελπίδα και τι ωραίο άρωμα φοράτε», ενώ ο Χρηστάκης μου δε μου έφερε ούτε ένα  τριαντάφυλλο στην επέτειο του γάμου μας. Από εκεί και πέρα την απιστία του άντρα ακολούθησε κατά γράμμα και η απιστία της γυναίκας.
   Μία σου –μία μου. Είναι γνωστή άλλωστε η ιστορία που συντάραξε την Πάτρα τη δεκαετία  του 80.
  Γνωστός μεγαλέμπορος που το παίζανε με τη γυναίκα του σούπερ μοντέρνοι και υπερκοσμικοί  έστειλε ένα φαξ στη γυναίκα  του
   Αγαπημένη μου Λέλα ( άλλο το πραγματικό της όνομα)
 Καταλαβαίνεις  βέβαια, όπως λέγαμε και προχτές, ότι καθώς έγινες 65 ετών δεν μπορείς πια να μου ικανοποιήσεις κάποιες ανάγκες μου, παρά την καλή σου θέληση. Δε  σε κατηγορώ φυσικά .Είμαι πολύ ευχαριστημένος αλλά…είναι ζήτημα ηλικίας. Γι αυτό δε θα με παρεξηγήσεις αν περάσω το απόγευμά μου με τη Βίβιαν, τη γραμματέα μου, που είναι 26 χρονών στο Μιραμάρε στη Σκαφιδιά.. Άλλωστε μοντέρνοι άνθρωποι είμαστε. Μην πανικοβάλλεσαι όμως, θα γυρίσω νωρίς το βράδι.
  Όταν ο -πολύ γνωστός -έμπορος  επέστρεψε σπίτι, βρήκε την παρακάτω επιστολή στην τραπεζαρία:
    Αγαπημένε μου Κώστα ( άλλο το όνομά του)
 Έλαβα το φαξ και σε ευχαριστώ για την ειλικρίνειά σου. Θα ήθελα με αυτή την ευκαιρία να σου υπενθυμίσω ότι και εσύ  είσαι 74 ετών. Ταυτόχρονα θα ήθελα να σε ενημερώσω ότι την ώρα που το διαβάζεις αυτό, θα είμαι στο ξενοδοχείο «Λόγγος μπιτς», του Αιγίου με τον Λάκη που μου κάνει μασάζ στο ινστιτούτο αδυνατίσματος και o οποίος, όπως και η γραμματέας σου, είναι κι αυτός 22 ετών. Σαν επιτυχημένος επιχειρηματίας και με τις εξαιρετικές σου γνώσεις στα μαθηματικά, θα καταλάβεις ότι είμαστε στην ίδια κατάσταση, αν και με μία μικρή διαφορά: Ενώ το 74  δε χωράει στο 26, αντίθετα το 22 χωράει πολλές φορές στο 65 .Για τον λόγο αυτό δεν θα επιστρέψω πριν το αυριανό μεσημεριανό. Σ` αγαπώ – η γυναικούλα σου
  
                  Στ.Ιντζεγιάννης



ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ -ΠΑΛΑΙΑ


                                            ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ   
     ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ !!

    Σπάνια να πέρασε καρναβάλι τόσο αδιάφορα που να  ξεχάστηκε από την άλλη μέρα μ` αυτό τόσο γρήγορα λες και το… βαρεθήκαμε. Όλα κλειστήκανε στο θαυμάσιο ελεγείο της επόμενης ημέρας που έγραψε ο Δημ. Αβραμίδης στη στήλη του στη ΓΝΩΜΗ 12 / 3.
  Το καρναβάλι  όμως για την Πάτρα δεν είναι- δεν πρέπει να είναι-μια εκδήλωση που να περάσει τόσο γρήγορα ασχολίαστη
 Πέτυχε είπανε.. Πέτυχε λέω κι εγώ… αλλά. Ο δαίμονας  μου τραβάει τ` αφτί κι επιμένει: Αλλά!!!
    Η Πάτρα για μια κόμη φορά, έβαλε  τη σφραγίδα της στο καρναβαλικό «λίμπρο ντ όρο» που την έχει καθιερώσει πρωτεύουσα του Καρναβαλιού. Οι  χιλιάδες των επισκεπτών το επιβεβαίωσαν.
  Από οικονομικής πλευράς πετύχαμε. Έπεσε χρήμα και  διαφημίστηκε και η πόλη ως «κατεντράλ ντε καφέ» Η Ρήγα Φεραίου είχε απ` όλα. Χορό, τραγούδι, ξεφάντωμα, πήδημα, εμφάνιση και εξαφάνιση. Το πραγματικό μπουρμπούλι ήταν εκεί !
  Πέτυχε και σαν οργάνωση ; Μάλλον ναι. Η τροχαία πήρε άριστα. Η αστυνομία δικαίωσε τη ρήση της κ. Γεροβασίλη που είπε ότι όλα βαίνουν καλώς. Ένστολο άριστα με τόνο.
   Καλά τα πήγε και ο Δήμος. Και άρματα έφτιαξε και κόσμο-έβγαλε στον δρόμο και με τους επισήμους στην εξέδρα να χειροκροτούν – έρχονται και εκλογές γαρ-και συνεντεύξεις δώσανε οι άνθρωποι και η συμπολίτευση έκανε  το κομμάτι της και η αντιπολίτευση, έκανε κι αυτή την αντιπολίτευσή της  και όλα καλά και  ωραία και άρα ;
    Άρα ο δαίμονας μέσα μου επιμένει :Ωραία …αλλά!
     Αλλά μου εξηγεί  το καρναβάλι έχει χάσει την ουσία του. Την Πατρινή του ουσία. Το καρναβάλι στέγνωσε!!!
   Πετυχαίνει – το γράφουμε παραπάνω-οικονομικά. Πετυχαίνει  διαφημιστικά, προβάλλεται, ακούγεται .Αλλά !
   Αλλά είναι στεγνό από σάτιρα, από χιούμορ, από πνεύμα. Του λείπει εκείνο το περίφημο «Αττικόν άλλας» που λέγαμε οι παλαιοί των ημερών. Του λείπει το μπριλάντε χιούμορ ( δεν ξέρω πως γράφεται Γαλλικά  γιατί  8 τάξεις συνέχεια 12 μου βάζανε ).Εκείνο το σπιρτόζο το ανάλαφρο που όμως δαγκώνει. Το σπουδαιότερο μετράει, ζυγίζει, κρίνει και κατακρίνει ή επιβραβεύει. Και μερικές φορές  σπάει και κόκαλα!
  Δεν είμαστε το Ρίο της Βραζιλίας με εκείνες τις θεοτσίτσιδες -Παναγιά μου!- που τις κοιτάς να κουνιούνται σαν βάρκα γιαλό και μετά βλέπεις δίπλα σου το στεφανάκι σου με τα 112 κιλά της- και σού `ρχεται να αυτοκτονήσεις.!
  Ούτε είμαστε στη Βενετία με του Δόγηδες και τους Μάγιστρους και τις κοντέσες με τις πουδραρισμένες  περούκες Εμείς είμαστε Έλληνες. Φτωχοδιάβολοι μεν , πνευματώδεις δε! Ψοφάμε για διακωμώδηση. Για καλαμπούρι και κριτική. Και δεν κάνουμε διάκριση. Κυβέρνηση, αντιπολίτευση, πολιτική και  πολιτικοί. «Όρμα του, του  τάδε και του δείνα, του προβεβλημένου και του κηφήνα» !!!
  Τι είναι ή μάλλον τι ήτανε το καρναβάλι; Ευκαιρία να τους τα ψάλλουμε. Παλαιά δεν υπήρχαν πολιτικοί ή εξουσία –ακόμη χειρότερα-  που να μην έτρεμε τον καρνάβαλο της Πάτρας. Πετάγαμε τη σκούφια μας να κρίνουμε τον τάδε και τον δείνα κι ας κάναμε κι εμείς τα ίδια αν μας δινότανε η  ευκαιρία. Έχουμε  στο αίμα μας τη σάτιρα. Αιώνιοι Σουρήδες όλοι μας. 
   Τι γίνεται σήμερα; Ποταμός από χιλιάδες νεαρούς που τρέχουν πάνω κάτω γελάνε, χορεύουν πηδάνε –χοροπηδάνε εννοώ μην το πάρετε αλλιώς-και ξεφαντώνουν. Ζουν το καρναβάλι – ναι. Εμείς οι άλλοι βλέπουμε δυο τρία άρματα στην αρχή και μετά σκυλοβαριόμαστε. Κάποτε γελούσαμε, γιατί η σάτιρα έβγαζε για λογαριασμό μας τα απωθημένα μας ενάντια στη εξουσία ή τους άρχοντες ή τη πλουτοκρατία ( έτσι Δήμαρχε; ).
   Σήμερα ή είσαι κορυβαντιών εντός παρελάσεως ή είσαι απέξω και  σκυλοβαρυέσαι.
  Το καρναβάλι είναι μόνο για αυτούς που συμμετέχουν στη παρέλαση και το γλεντάνε.
   Άρα το καρναβάλι έγινε  μια εμπορική γιορτή  αλλά έχασε  το αληθινό καρναβαλικό της  το πνεύμα .Το αλατοπίπερο. Και με …μπαρδόν δηλαδή
Σταύρος Ιντζεγιαννης

    


ΚΑΘ ΟΔΟΝ ΠΑΛΑΙΆ 18 /3 /18


                                                            ΚΑΘ ΟΔΟΝ      
      ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΜΟΥ

   - Γιαγιά θα  μας πεις το παραμύθι;
    Δεν  υπάρχει πια η γιαγιά μου. Ήρθε ένα βράδυ την ώρα που κοιμότανε, ο Αρχάγγελος, άπλωσε τις μεγάλες του φτερούγες και την πήρε απαλά-απαλά, μη την ξυπνήσει, μαζί του. Και πάει η αγαθή μου η γριούλα. Όμως τέτοιες μέρες σα να έρχεται από κάπου μακριά η φωνή της και μου λέει το παραμύθι που με μεγάλωσε. Κλείνω τότε τα μάτια και ζωντανεύει η εικόνα της.
    Καθόταν δίπλα στο τζάκι κι εμείς γύρω της, περιμέναμε ν` ακούσουμε το παραμύθι της κι ας το είχαμε ακούσει τόσες και τόσες φορές, που πια το ξέραμε. Όμως άλλο να την ακούς με εκείνη την ωραία  κοντράλτα φωνή της που θαρρείς ερχότανε από μακριά. Από τα χρόνια της δικής της γιαγιάς.
    Σταματούσε το πλέξιμο, που όσο τη θυμάμαι έπλεκε πουλόβερ και κασκόλ, να τα φοράμε να νοιώθουμε τη ζεστασιά των χεριών και της αγκαλιάς της στο παιδικό μας κορμάκι.
 Συνδαύλιζε τα ξύλα με τη μασιά για να βγάλουν σπίθες κι όπως γέμιζε το δωμάτιο μ` εκείνη τη χρυσή βροχή σα πυροτέχνημα, άρχιζε  το παραμύθι. Το παραμύθι των παιδικών μου χρόνων.
     - Ήταν μια μέρα σαν κι αυτή παιδιά μου. 25 Μάρτη. Εκεί που καθόταν μόνη της η Μαρία, ξάφνου ήρθε σταλμένος από τον ουρανό, ο καπετάν Γαβρίλης.
  -Γιαγιά, ο Αρχάγγγελος Γαβριήλ, γράφει το βιβλίο.
 - Το ίδιο είναι παιδιά μου. Ο Αρχάγγελος είναι ο καπετάνιος των Ουρανίων Δυνάμεων. Αφού το ξέρετε το `χουμε πει τόσες φορές. Και κράταγε που λέτε ένα κρίνο, σύμβολο της αγνότητας και της το έδωσε λέγοντας: Χαίρε Κεχαριτωμένη ο Κύριος μετά Σου.
  -Και η Μαρία γιαγιά δε φοβήθηκε;
  -Και βέβαια φοβήθηκε. Και πολύ μάλιστα.
  -Εσύ, της είπε ο Αρχάγγελος, θα γεννήσεις τον σωτήρα του κόσμου, που θα τον εξαγνίσει από το προπατορικό αμάρτημα.
   -Μα πως γίνεται να γεννήσω, αφού δεν έχω γνωρίσει άντρα, τόλμησε να ρωτήσει η Μαρία;
   -Αυτό είναι το θέλημα του Θεού, απάντησε η Γαβριήλ και εξαφανίστηκε
  -Και μετά γιαγιά;
  -Μετά παιδιά μου, η Μαρία γονάτισε , ύψωσε τα χέρια της στον Ουρανό και είπε: Κύριε όπως προστάζεις. Ας γίνει το θέλημά Σου .
  -Και η επανάσταση μετά γιαγιάκα, πως άρχισε.
  -Α. Αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Σταματούσε η γιαγιά για λίγο,έπινε μια στάλα από κρασί της και συνδαύλιζε ξανά τη φωτιά να γεμίσει ο τόπος χρυσή βροχή από τις  σπίθες, κοίταζε ένα γύρω να δει να την προσέχουμε και άρχιζε να ξετυλίγει ξανά το κουβάρι με το παραμύθι. Το παραμύθι μου.
 - Είδε λέει ο καπετάν Θοδωρής  Κολοκοτρώνης στο ύπνο του την πατρίδα αλυσοδεμένη, ντυμένη με  ματωμένα κουρέλια και τα χέρια αλυσοδεμένα. Για κοίτα πως είμαι – του είπε και συ κοιμάσαι;
  -Και λοιπόν γιαγιά ;
  -Έτρεξε κατέβασε από το εικονοστάσι το Άγιο εικόνισμα της Παναγιάς , έβαλε δίπλα της και το εικόνισμα της Ελλάδας κι απέ γονάτισε μπροστά τους και είπε: Προστάξετε με τι να κάνω.
   -Να λευτερώσεις την Ελλάδα του είπαν. Κι απάνω σ` αυτό ο Καπετάν Κολοκοτρώνης ζώστηκε το γιαταγάνι του ,ανέβηκε στην κορφή του βουνού κι από εκεί φώναξε. Ε ωρέ  αδέρφια Έλληνες. Ακούστε τι πρόσταξαν η Παναγιά και η Πατρίδα. Να λευτερώσουμε την Ελλάδα ωρέ. Μαζευτείτε γρήγορα να ορμήσουμε, γιατί είναι θέλημα Θεού να σπάσουμε τις αλυσίδες και να ζήσουμε λεύτεροι «Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή»
   Κι αμέσως έτρεξαν όλοι, άνδρες, γυναίκες, παιδιά, οπλισμένοι με ότι εύρισκαν μπροστά τους, όπλα, αξίνες, κασμάδες κι ανέβηκαν στην Άγια Λαύρα όπου ο Δεσπότης της Πάτρας τους όρκισε στο δίκιο του αγώνα και τα παλικάρια φώναξαν με μια φωνή ορκιζόμαστε «Λευτεριά η θάνατος».
    -Και μετά γιαγιάκα;
    Την καλή μου τη γιαγιούλα την είχε πάρει ο ύπνος και το παραμύθι έμεινε ατέλειωτο. Η φωτά είχε σβήσει κι εμείς ξαφνικά είχαμε μεγαλώσει.
 Δεν υπάρχει πια η γιαγιά, καιρό που κοιμήθηκε  στην αγκαλιά του Αρχάγγελου.
  Όμως κάθε τέτοια εποχή, συνδαυλίζοντας τα ξύλα στο τζάκι, καθώς το δωμάτιο γεμίζει χρυσή φεγγοβολή, νομίζω πως βλέπω  τη γιαγιά, να συνεχίζει το παραμύθι –το παραμύθι μου-που δεν πρόφτασε να τελειώσει. Μια φορά κι ένα καιρό 25 Μάρτη. Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου και της Ελλάδας.
                              Σταύρος Ιντζεγιάννης