Κυριακή 26 Ιουλίου 2009

ΤΑ ΔΑΧΤΥΛΑ
Τα δάχτυλα ,
Τα δάχτυλα που αγγίζουν
τις ρώγες του δειλινού
χαράζουν όνειρα
στο γαλάζιο επέκεινα
και μιλάνε
ΕΣΥ ΚΑΙ ΤΟ ΦΙΛΙ

Ρωτάς για το δρόμο,
για την αλάνα που παίζαμε
και τα παράθυρα
που χαμογελούσαν
Μόνο εσύ λείπεις
και τα βασιλικά που στόλιζαν τον έρωτα
κι εκείνο το φιλί
που μού `στειλες με τα ακροδάχτυλα.
Μόνο εσύ και το φιλί

Κυριακή 12 Ιουλίου 2009

ΑΠΟΓΝΩΣΗ
Τα φλας τη κοσμικότητας
τύφλωσαν
τον αγγελιαφόρο της απελπισίας
Και το μήνυμα της απόγνωσης
ξεχάστηκε στον πλούσιο μπουφέ
με τ` ακριβά ποτά και τα αρωματικά πούρα.

Όμως

Στις όχθες του Νίγηρα και του Κόγκο.
μια μαύρη Ραχήλ
θρηνούσε «επί των τέκνων αυτής»

Εκείνα τα εκατομμύρια παιδιά
που πεθαίνουν από πείνα

Πέμπτη 9 Ιουλίου 2009

Ιχνηλασιες
ΑΦΙΕΡΩΣΕΙΣ
(Γιωργου Τσιρώνη- ποίηση)

Είναι παρατηρημένο πως διαβάζοντας ποίηση προσπαθούμε ενστικτωδώς να καθορίσουμε το στίγμα του ποιητή κατατάσσοντάς τον σε κάποια σχολή ή σε κάποιο ποιητικό ρεύμα. Μιλάμε για μοντέρνο ή μεταμοντέρνο, για αυτοματισμό ή υπερρεαλισμό και άλλα πολλά σε μια προσπάθεια να εγκλωβίσουμε το ποιητικό κείμενο με διαχωριστικές ώστε να το ερμηνεύσουμε και να το σχολιάσουμε συγκριτικά με άλλα του είδους.
Ωστόσο διαβάζοντας την ποίηση του Γιώργου Τσιρώνη με τίτλο «Αφιερώσεις»–πρώτη του ποιητική συλλογή (50 ποιήματα) συνάμα και πρώτη εκδοτική προσπάθεια του «Πολύεδρου» που ήδη επεκτείνεται και στον χώρο των εκδόσεων-πρέπει να ομολογήσουμε πως ο Τσιρώνης δεν είναι τίποτα από όλα αυτά .Είναι απλά ο εαυτός του. Έχει μια προσωπική δομή του στίχου, απλή, χωρίς διάθεση εντυπωσιασμού με υπερβολές ή πνευματικά-οπτικά μπαρόκ.
Η διαπίστωση οδηγεί σε μια ευανάγνωστη ποίηση –σε πείσμα όσων διατείνονται πως ο ποιητής οφείλει να είναι δυσνόητος έως ακατανόητος- και όπου οι λέξεις ξεφεύγοντας από το δεσμωτήριο μιας συγκεκριμένης τεχνοτροπίας συνδιαλέγονται απλά κατανοητά εύληπτα με τον ψυχισμό του αναγνώστη. Λέξεις απλές καθημερινές που η ευαισθησία του ποιητή τις μετασχηματίζει ποιητικά δίνοντας τους μέσα από μεταφορές μια διαφορετική διάσταση πέρα από τη φαινομενολογία τους δημιουργώντας μια ιδιαίτερη σχέση. Αυτή η διαπροσωπική σχέση ποιητή αναγνώστη είναι αυτό που επιτυγχάνει ο Γιώργος Τσιρώνης
Οι «Αφιερώσεις» χωρίζονται σε τρεις ενότητες, με ισάριθμα αποσπάσματα γνωστών ποιητικών κειμένων από Σολωμό –Καρούζο- Σκαρτσή.
Ο άξονας πάνω στον οποίο κινείται η θεματολογία του είναι ο αισθητός κόσμος γύρω μας , o oποίος μορφοποιείται ποιητικά μέσα από μεταφορές πάνω στον άξονα ενός φιλοσοφικού στοχασμού και μιας αδιόρατης μελαγχολίας που διατρέχει όλο το ποιητικό έργο. «Τελειώνοντας σου γράφω πως το τραίνο πάλι δεν ήρθε /κι από τις ράγες ένα μουντό παράπονο φουντώνει» σελ 22.Τα πουλιά ,τα δέντρα, τα λουλούδια , ο καθημερινός άνθρωπος, αποτελούν μαζί με τα όνειρα, πηγές της έμπνευσής του με κυρίαρχο άξονα τη ζωή. Ωστόσο συχνά μια ανατροπή προσπαθεί μια νότα αισιοδοξίας. «Η κάθε μέρα φέρνει την άλλη μέρα .Κουράζει την ψυχή και το κορμί….Γι αυτό κι εσύ φοράς τα κόκκινά σου τα παπούτσια».
Στη σελίδα 15 ένα διαμαντάκι τελειώνει «…Κι όλο καπνίζουμε τη γόπα της ελπίδας/Και μόνο τούτη τη γη γνωρίζουμε .
Σταύρος Ιντζεγιάννης

Τρίτη 7 Ιουλίου 2009

ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ

Χαμογελούσαν φιλάρεσκα,
στον φακό,
ανάμεσα σε δύο ποτά
και κάποιες μνήμες.

Πίσω από τις αδιόρατες ρυτίδες
ο πανδαμάτωρας
σάρκαζε
την αδιανόητη αιχμαλωσία του χρόνου
ελέγχοντας
τα πιστοποιητικά γεννήσεως
με τις ημερομηνίες λήξεως
κρυμμένες επιμελώς

στα περιθώρια της φωτογραφίας

fileas-stiv.blogspot.com