Τετάρτη 30 Ιουνίου 2010

ΚΛΗΤΗΡΙΟ

Θεέ μου
Παγωμένες οι πολυθρόνες του χρόνου,
δε ζεσταίνουν πια τα κορμιά μας
Ξέφτισαν τα ημερολόγια φύλλο το φύλλο
κι ούτε καταλάβαμε
πως νύχτωνε η κάθε μέρα
και το φθινόπωρο ερήμωνε τον κήπο.

Μόνο τα βήματα το ίδιο ρυθμικά
ν` ανεβαίνουν τη σκάλα

και συ να μετράς
σε ποια πόρτα θα επιδώσουν την κλήση.

« Τέλος χρόνου κύριε.
Παρακαλείσθε όπως προσέλθετε κ.τ.λ..
εν ουρανοίς

Τρίτη 29 Ιουνίου 2010

Τετάρτη 23 Ιουνίου 2010

+ΕΛΟΝΤΙ ΕΙΠΕΙΝ
ΤΟ ΤΕΛΟΣ

Και ξαφνικά με έπιασαν τα κλάματα. Ο Εθνικός Κήρυκας ανέστειλε την έκδοσή του.
Ένοιωσα σαν κάποιος να μου αφαιρούσε ένα κομμάτι από τη ζωή μου.
Τριάντα και παραπάνω χρόνια μόνιμα στη πρώτη σελίδα στην αρχή , στη δεύτερη μετά που άλλαξε σχήμα σχεδόν ταυτισμένος με την εφημερίδα που έμοιαζε κάτι σαν ναρκωτικό μου.
Κάθε δευτέρα με την έγνοια να είσαι επίκαιρός , να μην επαναλαμβάνεσαι , να είσαι περιεκτικός και διδακτικός συνάμα καθώς το θέλει το χρονογράφημα είναι μια έγνοια. Μια έγνοια που άρχιζε από την Παρασκευή και κράταγε έως την Κυριακή το μεσημέρι οπόταν έπρεπε να στείλω το χειρόγραφο – με φαξ στην αρχή, με e-mail,μετά που γνώρισα τα αγαθά της τεχνολογίας-και από εκεί και πέρα Δευτέρα που άρχιζαν τα τηλέφωνα γνωστών και φίλων και αναγνωστών.
Καλά τα λες -Ωραίο το σημερινό-καλά γελάσαμε-που τα βρίσκεις !
Αλλά και οι κριτικές : Δεν είναι έτσι- έχεις άδικο- άντε ρε ,μάθε πρώτα τα καθέκαστα και μετά γράφτα.
Και άλλοι : Αυτό δεν το είπε ο Κολοκοτρώνης αλλά ο …Βεληγκέγκας ή στην ναυμαχία του Τραφάλγκαρ από τη μεριά των Γάλλων ήταν ο Ντε Βιλνέβ και όχι ο Ντε Μπρι.
Και ακόμη κάποιοι άλλοι φανατικοί της στήλης : Το έβγαλα φωτοαντίγραφα και το έστειλα στο Δήμαρχο και στον νομάρχη ήξ στους βουλευτές.
Σε διαβάζει η γυναίκα μου και λέει να μη σε δει στα μάτια της γιατί χάθηκες που τα βάζεις όλο με τις γυναίκες
Να θυμηθώ ακόμη –το καλλίτερο βραβείο της ζωής μου ως χρονογράφου-εκείνο το πρωινό που σταμάτησε το απορριμματοφόρο και μου φώναξαν: Να `σαι καλά μας έφτιαξες το κέφι πρωί- πρωί Δευτέρα και σταματήσαμε τον καυγά που είχαμε αρχίσει.
Όλα αυτά είναι μια ζωή. Μια ζωή που πέρασε χέρι – χέρι με τον Εθνικό Κήρυκα .Με τις καλές ημέρες και με τις δύσκολες. Η εφημερίδα που έλεγε τα σύκα – σύκα χωρίς να νοιάζεται για τις κομματικές συμπάθειες ή αντιπάθειες που θα δημιουργούσε. Με εκείνο το αίσθημα ευθύνης που στάθηκε πυξίδα πλεύσης στον πολιτικό – κοινωνικό –πολιτιστικό τομέα.
Μπορεί και να έφταιξε κι όλας μια και στον τόπο μας ο αδέσμευτος τύπος δεν προκόβει !!!
Τα κόμματα εξουσιάζουν πάνω από όλα τη ζωή μας.
Ο Εθνικός Κήρυκας αναστέλλει την έκδοσή του !
Ώρα 7 πρωινή που με πήρε τακτικός αναγνώστης απορώντας .Τι έγινε κ. Ιντζεγιάννη. Τι συνέβη με την εφημερίδα;
-Δε σας καταλαβαίνω είπα- ποιος στο τηλέφωνο.
Δεν έχει σημασία είμαι ο…..Η εφημερίδα ανέστειλε την έκδοσή της.
Έτρεξα στο περίπτερο και μου ήρθε ο κεραυνός κατακέφαλα. ¨ενοιωσα να μου φεύγει το έδαφος κάτω από τα πόδια.

Τρίτη 22 Ιουνίου 2010

ΟΥΚ ΕΣΤΙΝ ΩΔΕ

Το δωμάτιο ήταν κενό,
λαφυραγωγημένο
απ` τον απρόσωπο χρόνο

Μόνο στους τοίχους
οι τύποι των ήλων,
πρόδιδαν τη ζωή που πέρασε εδώ
τρία χρόνια και τριάντα τρεις ημέρες
ερωτικού πάθους

Φεύγοντας είχε αποκαθηλώσει τις μνήμες
σινδόνι καθαρά ειλήσας
αναμνήσεις και αισθήματα
και είχε σταθεί
στην πόρτα για μερικά δευτερόλεπτα

«τετέλεσται»

Τώρα κάθε που θυμάται το δωμάτιο
ο νους του τρέχει σ` εκείνο το
ουκ έστιν ώδε

χωρίς να προσδοκά μιάν ανάσταση !

Πέμπτη 17 Ιουνίου 2010

ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ

Με τρομάζουν οι λέξεις .

Με φοβίζουν τα βήματά τους
στα κιτρινισμένα φύλλα των βιβλίων
ή πίσω από φωτογραφίες
σα δόκανα
που παγιδεύουν τον χρόνο
σ` ονόματα και ημερομηνίες
με
φωνήεντα και σύμφωνα.

Αντικλείδια μνήμης.

Αδειανά πανωφόρια
που προσπαθούν να ντύσουν
νεκρές επιθυμίες
για να μείνουν στο επέκεινα
με την ένδειξη :
Ενθάδε κείται



Η ΧΑΡΑ

Aναζητούσε τη χαρά ,
στα καλντερίμια της σιωπής,
και στους κρυφούς κώδικες του ονείρου
ή
στiς πολύχρωμές αγάπες
των παραμυθιών

Όμως

τα βράδια
στην πολιορκία της μοναξιάς του
όταν η νύχτα γέμιζε
φαντάσματα απ` το μέλλον,
ζούσε μια ψευδαίσθηση χαράς
σε μια πλημμύρα
αποπλανημένων δακρύων