Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2011

ΣΧΟΛΙΑ

ΣΧΟΛΙΑΖΟΝΤΑΣ ΤΗ ΟΜΙΛΊΑ Γ.ΛΑΖΟΥΡΑ ΣΤΗ ΔΙΑΚΊΔΕΙΟ ΤΗΝ ΤΕΤΆΡΤΗ 14-12-2011 ΓΙΑ ΤΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ ΤΩΝ ΚΑΛΑΒΡΎΤΩΝ

Λένε πως οι λαοί που λησμονούν την ιστορία τους ,δεν έχουν μέλλον. Ο Δήμαρχος Καλαβρύτων Γ. Λαζουράς μιλώντας προχθές στη Διακίδειο προσυπέγραψε την ρήση, όχι μόνον ως καθ ύλην αρμόδιος-καθώς λέμε- αλλά ως και κατά το συναίσθημα ενδεδειγμένος, για το ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων την Αποφράδα 13 Δεκεμβρίου του 1943.
Τραγικός ο τόνος συνάρπασε και συγκίνησε θυμίζοντας τα τραγικά γεγονότα σε μια ομιλία συναισθηματικά φορτισμένη. Μια ομιλία από καρδιάς, θα λέγαμε.
Σε δυο ενότητες η ομιλία του κ. Λαζουρά, κράτησε το ακροατήριο εγκλωβισμένο στο ύφος και τον τόνο του τραγικού, που ταιριάζει σε γεγονότα όπως το ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων .Γεγονότα που δεν αποτελούν μόνο ιστορική μνήμη, αλλά και δίδαγμα για την θηριωδία του πολέμου και της ναζιστικής φιλοσοφίας του αφανισμού και του ολέθρου.
Λιτός, απλός, τεκμηριωμένος ο λόγος καθώς ταιριάζει στο πένθος, είχε τη δομή εκείνη που είναι απαραίτητη, για να παρακολουθήσει κανείς τη σειρά των γεγονότων και την τραγική εξέλιξή τους. Κρατώντας το μέτρο μιας χρονικά περιορισμένης ομιλίας, κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον σε ένα θέμα που παρουσιάζει μια δυσκολία για κάθε ομιλητή. Έχει ιστορηθεί και αναλυθεί το ολοκαύτωμα –και κάθε χρόνο από τότε- ώστε μοιραία, ο όποιος ομιλητής βρίσκεται μπροστά στο δίλημμα ή να βρει στοιχεία καινούργια ή να επαναλάβει τα όσα έχουν ειπωθεί.
Ο Δήμαρχος των Καλαβρύτων ξεπέρασε τη δυσκολία χωρίζοντας την ομιλία του σε δύο ενότητες. Η πρώτη ενότητα ήταν μια λιτανεία μνήμης,
που κάναμε βήμα- βήμα από το σχολείο μέχρι το λόφο του Καπή.
Περιγραφικός στα όρια του πένθους, απέφυγε τα χιλιοειπωμένα σχόλια, για να αφήσει τη φαντασία του καθενός, να ζήσει τις τραγικές στιγμές που μυδράλια των δολοφόνων πλημμύριζαν στο αίμα τα Καλάβρυτα αλλά και τη Γερμανική ιστορία.
Στη δεύτερη ενότητα η συμπερασματική του στάθηκε αφ ενός στο δίδαγμα της ιστορίας για να μην υπάρξουν ξανά Καλάβρυτα, αλλά και στις διπλωματικές δικολαβίες και τα προσκόμματα εκ μέρους της Αμερικής- κυρίως- που εμπόδισαν την μέχρι σήμερα τουλάχιστον υλική αποζημίωση των θυμάτων, μια και η ηθική θα παραμένει στίγμα αιώνιο της Ναζιστικής θηριωδίας.
Ο κ .Λαζουράς μου ξανάφερε στη μνήμη αυτό που έχει πει ο μεγάλος ιστορικός Άρνολτ Τόυμπι «Για να μάθεις το μέλλον πρέπει να μελετήσεις το παρελθόν» Αλλά τάχα ποιόν αφορά, εμάς που το ιστορούμε ή τους Γερμανούς που το έπραξαν ;
Σταύρο Ιντζεγιάννης

Τρίτη 6 Δεκεμβρίου 2011

Ιχνηλασίες
Από τον Σταύρο Ιντζεγιάννη
Ο ΙΣΤΟΡΗΤΗΣ
-Παναγιώτας Λάμπρη-

Χρειάζεται ένα ιδιαίτερο συγγραφικό τάλαντο, για να προσδώσεις κύρος, στην βιογραφία μιας προσωπικότητας, που όσο κι αν ήταν σπουδαία, ήταν αναγνωρίσιμη στον στενό επιστημονικό -πνευματικό κύκλο και να την αναδείξεις . Πολύ περισσότερο αν σκεφτεί κανείς, ότι ζούμε σε μια εποχή όπου πνευματικοί ταγοί, ονόματα βαρύγδουπα διεθνούς κύρους και αναγνώρισης, χάνονται σε χρόνο μηδέν. Από αυτή την άποψη η κυρία Λάμπρη επέτυχε να αποκαταστήσει στην μνήμη μας, έναν πολυγραφότατο και σπουδαίο επιστήμονα όχι μόνο στον καθ` αυτόν χώρο του, αλλά και σε τόσους άλλους τομείς, όπως η λογοτεχνία ή κριτική, το δοκίμιο, η λαογραφία , η μετάφραση η ποίηση .Τον Κων. Διαμάντη. Τον πάλαι ποτέ μαθητάκο από τη Ροδαυγή της Άρτας, ο οποίος ζητούσε με αίτησή του στον γυμνασιάρχη, να εγγραφεί στο γυμνάσιο ως άπορος, για να μην αποστερηθεί την έφεσή του για μάθηση και κατάφερε να φτάσει Διευθυντής των Γενικών Αρχείων του Κράτους
Βεβαίως το μεγάλο μήνυμα της βιογραφίας (300 σελίδες μεγάλου σχήματος, πολυτελούς εκδόσεως, με εικονογράφηση) είναι, ότι, για να αναγνωρισθεί κάποιος, και να φτάσει σε ύπατα πνευματικά και επιστημονικά αξιώματα, δεν χρειάζεται απαραίτητα να έχει γονεϊκές πνευματικές παρακαταθήκες ή μεγάλη οικονομικά άνεση. Αρκεί εκείνη η φλόγα που καίει τους ξεχωριστούς και τους κάνει να ξεπετάγονται από το πλήθος. Να γίνονται παράδειγμα προς μίμηση.
Διαβάζοντας, θυμήθηκα παλαιότερη επισήμανση του προέδρου του ιατρικού συλλογου Πύργου, Γ. Λαμπρόπουλου στο ιατρικό συνέδριο του 1927 όπου είπε ότι πρέπει να προσεχθούν ιδιαίτερα οι κάτοικοι των ορεινών περιοχών διότι παρατηρείται «ότι προέρχονται από τα ορεινά διαμερίσματα κατά το πλείστον οι διαπρέποντες εις τας τέχνας , τας επιστήμας, την βιομηχανίαν, το εμπόριον»
Ο Διαμάντης –ο Ιστορητής κατά τον τίτλο του βιβλίου-επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές.
Η συγγραφέας, γνωστή στον ευρύτερο κύκλο της Ελληνικής γραμματείας, φωτίζει πολύπλευρα την προσωπικότητα του Κωνσταντίνου Διαμάντη με σαφή αποδεικτικά στοιχεία, δίνοντας με τον τρόπο αυτό και στον ιστορούμενο, αλλά και στον ιστορητή (εδώ τη συγγραφέα), το κύρος μιας βιογραφικής μελέτης, που έλκει ίσως την ιδέα της συγγραφής, από το ότι είναι συντοπίτης της, αλλά εκτείνεται στην πανελλήνια σκηνή των προσωπικοτήτων που προβάλλουν και τιμούν την Ελλάδα.
Είναι αξιοπρόσεκτη η δομή, με την οποία η κυρία Λάμπρη προβάλλει την προσωπικότητα του ιστορούμενου.
20 κεφάλαια που διατηρούν μιαν αυτοτέλεια, πάνω στον κοινό τους άξονα. Αυτό έχει σημασία, διότι διευκολύνει τον αναγνώστη, να γνωρίσει τον Κων. Διαμάντη, περισσότερο δεμένο με τα δικά του ενδιαφέροντα. Λόχου χάρη ένας λαογράφος θα σκύψει με περισσό ενδιαφέρον στον λαογράφο Διαμάντη, ενώ ένας δοκιμιογράφος θα προσέξει τα γλωσσικά μελετήματα. Το τονίζω, υπογραμμίζοντας τη δομή του βιβλίου, γιατί ενδόμυχα, ο καθένας μας αναζητεί να βρει τον βιογραφούμενο στον τομέα του ενδιαφέροντός του.
Ελάχιστες προσωπικότητες παρουσιάζονται με τόσο πολύπλευρα και πολυεπίπεδα πνευματικά ενδιαφέροντα και όχι σαν πνευματικό πάρεργο αλλά μελετημένα με επιστημονικό κύρος.
.Η λεπτομέρεια των βιογραφικών στοιχείων και το ενδιαφέρον της συγγραφέως, να τα συλλέξει και να τα διασώσει στον χρόνο, με μια τόσο μοναδική βιογραφική ιστόρηση,την προσωπικότητα του Κ .Διαμάντη, τιμά ιδιαίτερα και αναδεικνύει όχι μόνο τον βιογραφούμενο, αλλά και το συγγραφικό τάλαντο της κυρίας Παναγιώτας Λάμπρη.
Σταύρος Ιντζεγιάννης

Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2011

Σχολιάζοντας Θέατρο
Από τον Σταύρο Ιντζεγιάννη
Ο ΠΑΤΕΡΑΣ
(Αύγουστου Στρίμπεργκ)

Για μια φορά ας αρχίσουμε από το τέλος στην αρχή. Στο θέατρο Ακτ (στις σκάλες Γεροκωστοπούλου) το «Ελεύθερο Θέατρο Τέχνες» πραγματοποιεί με τον «Πατέρα» του Αύγουστου Στρίμπεργκ μια μοναδική επιτυχία και ανεπιφύλακτα μπορεί να πει κανείς πως όποιος δεν τη δει θα έχει χάσει μια θαυμάσια παράσταση, σ` ένα έργο του κλασικού ρεπερτορίου, που έχουν ανεβάσει οι μεγαλύτεροι θίασοι των Αθηνών.
Ο Ίλαρχος Άντολφ(Μιχάλης Σμυρλής) ένας στρατιωτικός διανοούμενος , μια διχασμένη φαλοκρατική προσωπικότητα, που μοιράζεται ανάμεσα στην αγάπη για τη γυναίκα του Λαόυρα (Βιβή Μπακαλάρου) και την αντίληψή του για την αρσενική εξουσία στη οικογένεια. Λέει : Η γυναίκα από τη στιγμή που παντρεύεται παραχωρεί όλες τις εξουσίες στον άντρα της. Άποψη που δε συμμερίζεται η γυναίκα του, συντηρώντας έτσι την από καταβολής κόσμου διαμάχη ανάμεσα στα δύο φύλα.
Η φιλονικία τους που φαινομενικά στηρίζεται στο ποιος έχει τη ευθύνη της ανατροφής της κόρης τους Βέρθας (Δήμτρα Τερζή) στο βάθος δεν είναι παρά η προσπάθεια της γυναίκας –της όποιας γυναίκας διαχρονικά
-να ξεφύγει από την εξουσία του άντρα, του οποίου η προσωπικότητα και η ανωτερότητα του, την καταπιέζει φέρνοντας της σε δεύτερη μοίρα στην οικογένεια. Και φυσικά ανελέητη και αδιάφορη για τις συνέπειες, δε διστάζει να χρησιμοποιήσει όποια μέσα, όσο παράλογα και ανήθικα είναι. Τον χτυπά στη αχίλλειο πτέρνα του κάθε αρσενικού, ανά τους αιώνες .Την πατρότητα του παιδιού τους . Εκμεταλλευόμενη την ιδιόρρυθμη προσωπικότητά του και με ακούσιους συνεργούς της και τα άλλα μέλη της οικογένειας, τον οδηγεί στην παραφροσύνη, σπέρνοντας του την υποψία, ότι η κόρη του δεν είναι παιδί του. Ποιός αρσενικός δε θα τρελαινόντανε;
Η σκηνοθετική γραμμή του Μίλτου Σπυρόπουλου, εκμεταλλεύτηκε άριστα αυτή την ιδιαίτερη ατμόσφαιρα που έχει ο χώρος και τις δυνατότητες των συντελεστών, επικεντρώνοντας αυστηρά και αδιάλειπτα το βλέμμα του θεατή πάνω στα κύρια πρόσωπα. Τον Ίλαρχο και τη Λάουρα ( σε προέκταση το τυπικό αντρόγυνο) οι οποίοι γέμισαν τη σκηνή και με την κίνηση, τη στάση, το ύφος και το λόγο αναπλήρωσαν ακόμη και την ακραία αφαιρετική γραμμή των σκηνικών.
Ο Μιχάλης Σμυρλής πίστεψε στον ρόλο του και κορύφωσε το δράμα του Στρίμπεργκ με το προσωπικό του πάθος, πέρα από κάθε απαίτηση, ακόμη και ενός δύσκολου θεατή. Η ψυχρή και ανελέητη -αιώνια ίδια- γυναίκα, βρήκε μια εξαίρετη ερμηνεύτρια που βίωσε σαν προσωπικό της πρόβλημα,το ρολό της, στη Βιβή Μπακαλάρου, ενώ η Φωτεινή Σταθοπούλου (νταντά του Ίλαρχου) στάθηκε εκπληκτικά ζωντανή σε ένα ρόλο που άρχισε αδιάφορα για να κορυφωθεί στο τέλος. Πειστικοί και ιδιαίτερα ισορροπημένοι-πραγματικοί-στους μικρότερους αλλά καίριους ρόλους τους και οι άλλοι συντελεστές Μίλτος Σπυρόπουλος =Πάστορας , Β Παπαδημητρόπουλος =γιατρός Βέρθα η κόρη =Δήμητρα Τερζή, Μάρκος Γέττος= ορντινάνατσα του ίλαρχου.
Θα χάσετε αν δεν το δείτε !
Σταύρος Ιντζεγιάννης

Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2011

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΜΑΥΡΟΥ ΘΕΟΥ

Ζητιάνευαν ψίχουλα,
στα περιστέρια της πλατείας.
Μια ατελείωτη λιτανεία απελπισίας ,
για την έσχατη πλάνη,
στη γη της λευκής επαγγελίας τους

Κάθε τόσο,
ζηλεύοντας τα μυρμήγκια
που αποθήκευαν το «αύριον»
εκλιπαρούσαν
τον μαύρο Θεό τους
«δως ημίν σήμερον»
Ε ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΓΝΩΜΗ ΠΑΤΡΩΝ

Πάτρα .Νοέμβρης 16-2011
Κύριε διευθυντά

Στο θέμα της βιβλιοθήκης κι εγώ. Όχι για να κρίνω ή να επικρίνω τα της βιβλιοθήκης καταγγελλόμενα αυτές τις ημέρες, αλλά για να δημοσιοποιήσω προσωπικές μου διαπιστώσεις. Και πιστεύω ότι έχω αυτό το δικαίωμα, καθώς επί χρόνια-ων ουκ έστιν αριθμός- βρίσκομαι τακτικός επισκέπτης στη βιβλιοθήκη.
Έτσι, έχοντας προσωπική άποψη, μπορώ να βεβαιώσω ότι η λειτουργία της είναι άψογη. Βρέθηκα μάρτυρας πολλών μαθητών ή άλλων αναγνωστών, που αν και δεν ήξεραν τι ακριβώς ζητούσαν ή και που να το ψάξουν, εξυπηρετήθηκαν χάρις στο ενδιαφέρον και τη γνώση των υπαλλήλων σε βαθμό απόλυτο.
Θα πει κανείς ότι αυτό είναι το καθήκον τους. Αλλά όχι. Άλλο η εκ καθήκοντος εξυπηρέτηση και άλλο η προθυμία και το ενδιαφέρον .Αυτή η διάθεση να διευκολύνουν, να βοηθήσουν ,ακόμη και να συμβουλεύσουν σχετικά με αναζητήσεις. Άλλο το να κάθομαι στην καρέκλα μου και να λέω ναι- όχι-το έχουμε δεν το έχουμε ,το δανείζουμε ή δεν το δανείζουμε και άλλο το να προσπαθείς να βρεις λύσεις για να βοηθήσεις τον αναγνώστη. Όσοι είμαστε τακτικοί επισκέπτες, είμαστε μάρτυρες αυτής της επάρκειας και της γνώσης του αντικειμένου που έχουν οι υπάλληλοι της βιβλιοθήκης από του τελευταίου μέχρι του διευθυντού.
Αν κάτι πήγε στραβό σ` αυτή την υπόθεση, ας αναζητηθεί στα κατά καιρούς Δημοτικά Συμβούλια, που δεν έσκυψαν πάνω στο θέμα της επάρκειας ή της καταλληλότητας των χώρων και είδαν αυτόν τον πνευματικό πνεύμονα της πόλης, σαν κάτι το αμελητέο και μάλλον -για να είμαστε πιο ειλικρινείς- σαν κάτι το μη ψηφοθηρικό. Βλέπετε η βιβλιοθήκη δεν κουβαλάει ψήφους .Φευ!!!
Ευχαριστώ
Σταύρος Ιντζεγιάννης
ΠΙΣΤΟΛΕΣ

Δευτέρα 7 Νοεμβρίου 2011

ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ

Ιχνηλατούσαν
αιτιολογίες ύπαρξης,
μ` αποφάγια
ρακένδυτης απελπισίας,
στον τροπικό της επιβίωσης

Στο βάθος του κάδου,
οι μνήμες της μαύρης πατρίδας,
χλεύαζαν αιώνες δουλείας,
με λευκά απορρίμματα,
μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας

Σάββατο 15 Οκτωβρίου 2011

Επιστολές

Κύριον Σωκράτην Νίκαν
Θεολόγον Πάτρα Οκτώβρης 14.
Πάτρα

Αγαπητέ μου Σωκράτη.

Συγχωρησέ μου τον ενικό, αλλά σε θεωρώ τόσο αγαπητό και τόσο οικείο που ο πληθυντικός θα μου δημιουργούσε μιαν απόσταση, μιαν αποξένωση από τον θαυμασμό και την παραδοχή της ανωτερότητάς σου, που έχω.
Σε χαίρομαι κάθε που σ` ακούω, σε κάποια ομιλία σου, από αυτές που ο «Λύχνος» αναμεταδίδει –δεν έχει δυστυχώς πρόγραμμα-και από τύχη παρακολουθώ». Και θαυμάζω τόσο το γλαφυρό σου ύφος ,αυτή την άνεση στην εκφορά του λόγου και την αισθητική της έκφρασης, αλλά και το βάθος της αναλυτικής σου σκέψης.
Την εννοιολογική πληρότητα και τη σαφήνεια με την οποία χειρίζεσαι τη γλώσσα. Σκέφτομαι ότι δεν είναι απλά θέμα σπουδών ή γνώσεων μόνο, αλλά και χάρισμα –ευλογία –εύνοια Θεού. Το αν δεν κατάφερα να σε συγχαρώ σε τόσες περιπτώσεις μ` όλο που θα `πρεπε καταλόγισέ μου το στην αμέλεια ή και στο πολυάσχολο –παρά την ηλικία μου-μ` όλο που σαν ελαφρυντικό είναι …έωλο!
Σου γράφω σήμερα καθώς προ ολίγου, μαζί με την Ιωάννα –τη γυναίκα μου-ακούγαμε μιαν επανάληψη από κάποια σου ομιλία στον Μορφωτικό Σύλλογο Κυριών- δεν ανέφερε ημερομηνία αλλά τι ρόλο παίζει;- Χάρηκα-θαύμασα-ζήλεψα γιατί όχι;- τον τρόπο που χειρίζεσαι αυτή την ευλογημένη ελληνική, αναδεικνύοντας όλο τον πλούτο και την ομορφιά της .Το πολυεπίπεδο και πολύμορφο του θησαυρού της και των λεπτών αποχρώσεών της . Αναφέρομαι στην ανάλυσή σου στο τροπάριο του Γεωργίου Ακροπολίτη -τις έστιν ούτος ο ξένος- αν συγκράτησα καλά τον τίτλο - όπου η αναφορά σου στις λέξεις Ξένος , Οικείος, Λόγος, ήταν ένα σεμινάριο της εννοιολογικής διαφοροποίησης, αλλά και της αισθητικής του ήχου που κρατούν οι λέξεις στην ελληνική γλώσσα, μαζί και κόλαφος για όσους τόσο αφρόντιστα –ή τάχα εσκεμμένα ;-την πολεμούν και ως ένα βαθμό έχουν επιτύχει να την καταστρέψουν όπως κάθε τι που μαζί με τη θρησκεία και την παράδοση χαρακτηρίζουν την ελληνικότητα μας και αποτελούν τη μόνη τεκμηριωμένη απάντηση στον ανεκδιήγητον εκείνον Φαλμεράιερ. Χάρηκα τον χειμαρρώδη λόγο σου, τόσο απλόν, τόσο βαθυστόχαστον και απολαυστικόν μα και τόσο κατανοητόν ώστε να συνεπαίρνεις όποιο ακροατήριο κι αν έχεις.
Δέξου την αγάπη τη γυναίκας μου και τη δική μου μαζί και την παράκληση να μας κρατάς στη χορεία των θαυμαστών και των φίλων σου.
Σταύρος Ιντζεγιάννης

Υγ Δυστυχώς δεν έχω πια στήλη σε εφημερίδα όπως πρώτα για να το δημοσιεύσω αλλά αν χρησιμοποιείς το διαδίκτυο το έχω καταχωρίσει στο Blog : fileas-stiv.blogspot.com. Σ.I

Παρασκευή 14 Οκτωβρίου 2011

ΔΕΛΤΙΟ ΚΑΙΡΟΥ

14-10-2011
Απειλεί η κυβέρνηση να δημοσιοποιήσει τα ονόματα όσων δηλώνουν εισοδήματα ελάχιστα ή καθόλου, την ώρα που έχουν καταθέσεις στο εξωτερικό χιλιάδων ή και εκατομμυρίων.
Ε και ; Τι έχω να κερδίσω εγώ; Το δικό μου πρόβλημά είναι πως θα πληρώσω το χαράτσι το οποίο κάθε τόσο μου φορτώνει ή τις κατακεφαλιές που μου ρίχνει κάθε τρεις και λίγο ο πρωθυπουργεύων Ευαγ Βενιζέλος, ξεχνώντας ότι η κυβέρνηση φέρνει ακεραία την ευθύνη, γιατί δεν μπόρεσε να συλλάβει ή να παρεμποδίσει την φοροδιαφυγή.
Μεταθέτοντας το πρόβλημα από τη δική μου αδυναμία να πληρώσω τους φόρους που μου φορτώνει, στους ατσίδες που κατάφεραν να φοροδιαφεύγουν ,πιστεύει ο κ. Αντιπρόεδρος ότι έτσι παίρνει άφεση αμαρτιών; Άσε που τα μεγάλα ψάρια δεν πιάνονται ποτέ.

Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2011

ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ

Michael Zafiris 13 Οκτώβριος 12:38 π.μ.

Εγώ κι ο φίλτατος και αγαπητός Πέτρος Ανδρουτσοπουλος καθηγ. Βυζαντινής Μουσικής και φοιτητής Ιστορίας του Ιονίου Πανεπιστημίου...ετοιμάσαμε εκπομπή που σχετίζεται με την βυζαντινη και Ορθόδοξη παράδοση...περιέχει κυρίως βυζαντινούς ύμνους και αναλύουμε διάφορα θέματα για την ψαλτική τέχνη αλλα και διάφορα εκκλησιαστικά Ζητήματα...Η εκπομπή θα προβάλεται κάθε Κυριακή στις 10 και μισή το πρωί απο τον σταθμο της Αποστολικής Εκκλησίας των Πατρών 88.4 fm ... Θα χαρούμε να μας ακούσετε...premiera αυτήν την Κυριακή...

ΣΗΜΕΏΣΗ FILEA : ΑΞΊΖΕΙ ΝΑΤΗΝ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΉΕΤΕ.καιρός να ακούσουμε και κατι ωραίο στο ραδιόφωνο.Αν και η εκπομπές του 88,4 έχουν πάντα μια ακροαματική ιδιαιτερότητα. Άλλωστε όταν ξερεις τι ακούς στην εκκλησία - εννοώ τους ύμνους-αποκτά ένα αλλιώτικο ενδιαφέρον και γίνεται πέρα από ακρόαμα και απόλαυση!

Τετάρτη 12 Οκτωβρίου 2011

ΔΕΛΤΙΟ ΚΑΙΡΟΥ

ΤΡΊΤΗ 11/10 ΣΤΗ ΝΕΤ …κάποτε ο Γ Παπανδρέου και η κυβέρνηση του θα είναι μια κακή ανάμνηση αλλά η ΕΡΤ και η δημόσια τηλεόραση θα είναι εδώ.
Το ερώτημα όμως είναι που θα είμαστε εμείς οι υπόλοιποι , που δεν είμαστε ούτε βουλευτές ούτε κρατικοδίαιτοι,ούτε καν της κλαδικής των σοσια...ληστών

ΔΕΛΤΙΟ ΚΑΙΡΟΥ

ΔΕΛΤΙΟ ΚΑΙΡΟΎ -3
Να γιατί θα ψηφίσω ΠΑΣΟΚ.
Βενιζέλος-Θα ξαναγυρίσουμε στα επίπεδα του 2004 .
ΖΗΤΩ νικήσαμε τον χρόνο. Θα ξαναγίνω 7 χρόνια νεότερος Τι άλλο καλύτερο θα μπορούσα να ελπίζω στη ζωή μου. Άσε που θα πάρω –αναδρομικά ; -και όσα μου
χρωστάνε μέχρι σήμερα

Τρίτη 11 Οκτωβρίου 2011

ΔΕΛΤΙΟ ΚΑΙΡΟΥ

ΔΕΛΤΙΟ ΚΑΙΡΟΥ -2
Πρωθυπουργός προς τον Ελληνικό λαό. Είμαστε σε πόλεμο και είναι αναγκαίες οι θυσίες.
Μου θύμισε τον στρατηγό πριν από τη μάχη. Στρατιώτες η πατρίδα απαιτεί σήμερα από τον καθένα σας να κάνει το καθήκον του Ή όλοι μαζί θα νικήσουμε ή όλοι μαζί θα …πεθάνετε!!!

ΔΕΛΤΙΟ ΚΑΙΡΟΥ -10 .10 2011

βΕΝΙΖΈΛΟΣ ΣΕ ΣΥΝΕΝΕΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΣΤΟΝ ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗ-

Το 2009 είχαμε πρωτογενές έλλειμα 20 Δις Το κατεβάσαμε το 2010 σε 7,5, ήδη το 2011 θα είναι 2,5 Δις και το 2012 θα έχουμε πρωτογενές πλεόνασμα.
-Ναι αλλά πως το κατεβάσατε κύριε αντιπρόεδρε-σημειώνω εγώ
Μου θυμιζει την περίπτωση του Αναστάση που του λέει η γυναίκα του δεν έχουμε σήμερα λεφτά να φάμε.
Φεύγει ο Αναστασης βγάζει ένα σουγιά, σταματάει στη γωνία του δρόμου κάποιον και του λέει.Ή μου δίνεις ένα κατοστάρικο ή χάνεις τη ζωή σου ΄
Παιρνει το κατοστάρικο και τρέχει στη γυναίκα του.Ορίστε που βρήκα λεφτά να περάσουμε την εβδομάδα μας και βλέπουμε.
Διότι κατεβάζουμε το ελλειμα ματώνοντας από τη φορολογία -αρπάζοντας από τις τσέπες μας - και όχι από την περιστολήτων δαπανών ούτε από απολύσεις -κακό κάκιστο !-που εξαγγέλονται αλλά αντί αυτού έχουμεκαι διορισμούς άλλων 24 χιλιάδων ημετέρων.

Παρασκευή 7 Οκτωβρίου 2011

Επιστολές και απαντήσεις -Επικαιρο -ενδιαφέρον

ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ
1 παραλήπτεςΚοιν.: παραλήπτεςΕσείς Περισσότερα
Ιδιαίτ. κοιν.: παραλήπτεςΕσείς Προβολή λεπτομερειών ΑΠΟ:ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ ΠΡΟΣ:Stavros Indzeyian Το μήνυμα επισημάνθηκε 12:24 μ.μ. Παρασκευή, 7 Οκτωβρίου 2011Κύριο μέρος μηνύματοςAγαπητε Σταύρο,
Η επιστολή μου αφορα το δικό μας εδώ Ανδρέα Τριανταφυλλόπουλο.Εγώ δεν διαφωνώ για τις απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων.Οι ίδιοι που με τις γνωστές διαδικασίας τους προσέλαβαν στο Δημόσιο κ.λ.π. και επιβαρύνεται το σύνολο του Ελληνικού λαού,να τους απολύσουν,αν και είναι σκληρό το μέτρο,Πράγματι γι΄ εκείνους που έχασαν την εργασία τους στον ιδιωτικό τομέα δεν μιλάει κανείς.Εγώ εκείνο που θέλω να στυλιτεύσω είναι η υποκρισία των βουλευτών που ανωδύνως κάνουν δηλώσεις γιά να χαϊδεύουν αυτιά και όταν είναι να υψώσουν φωνή κάνουν τις κότες στο κοτέτσι.
Με την αγάπη μου
Λεωνίδας
Χαιρετισμούς στην Ιωάννα.


Στις 7 Οκτωβρίου 2011 12:10 μ.μ., ο χρήστης Stavros Indzeyian έγραψε:

Αγαπητέ μου Λεωνίδα.Προφανώς η επιστολή σου-αναπάντητη μέχρι ώρα από ότι διαπιστώνω-απευθύνεται στον Κ Λοβέρδο ή όχι; Εκείνο που μου κάνει εντύπωση είναι ότι όλοι φωνάζουν για τις 30.000 ή και περισσότερες των Δημοσίων υπαλλήλων κια καλώς βέβαια.Αλλά για τις χιλιαδες -λένε για 500 ποιος ξέρει δεν μπορώνα το ελέγξω-των ιδιωτικών υπαλλήλων και των εργατών που απολύθηκαν λόγων των αδιευκρινίστου αριθμού λουκέτων γιατί δε φωνάζει κανείς;Αυτοί δεν έχουν οικογένειες, υποχρεώσεις παιδιά ; Με την αγάπη μου Σταύρος


--------------------------------------------------------------------------------
Απο: ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ
Προς: "andreas.triantafyllopoulos@gmail.com"
Στάλθηκε: 8:49 μ.μ. Δευτέρα, 3 Οκτωβρίου 2011
Θεμα: ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ


Αγαπητέ Ανδρέα
Σύμφωνα με δηλώσεις σου στο Ραδιοφωνικο Σταθμό "ΡΑΔΙΟ ΓΑΜΜΑ" στις αρχές Μαϊου άφησες ανοικτό το ενδεχόμενο να παραιτηθείς από την βουλευτική σου ιδιότητα αν τυχόν η κυβέρνηση προχωρήσει σε απολύσεις υπαλλήλων που απασχολούνται με συμβάσεις αορίστου χρόνου σε Ν.Π.Ι.Δ. ή δημόσιες επιχειρήσεις και οργανισμούς.
Μετά την απόφαση της Κυβέρνησης γιά απόλυση 30.000 υπαλλήλων τι σκέφτεσε να κάνεις.Βλέπεις να υλοποιείται αυτό το ενδεχόμενο; ή αυτές οι δηλώσεις σου ήταν απλώς γιά κατανάλωση από τους αφελείς...
Με φιλικούς χαιρετισμούς
Λεωνιδας Γ.Μαργαρίτης
Δικηγόρος-Αντιπρόεδρος Α.Σ.Π.Ε.

Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου 2011

ΣΧΟΛΙΑΖΟΝΤΑΣ ΒΙΒΛΙΑ

ΓΙΑΝΝΗ ΚΩΤΣΑΔΑΜ

ΠΡΟΕΚΤΆΣΕΙΣ
Στην ποιητική Δημιουργία του Γιάννη Κορίδη

Μια ενδιαφέρουσα κριτική ανάλυση, πάνω στις προεκτάσεις και τις τομές της ποίησης, μέσα από διεισδύσεις και ανιχνεύσεις ,παρουσιάζει ο Γιάννης Κωτσαδάμ ιχνηλατώντας την ποιητική του διαδρομή του Γιάννη Κορίδη από το 1952 μέχρι το 2010.
390 σελίδες –εκδόσεις Ιωλκός 2011-με έναν εξαιρετικά ενδιαφέροντα πρόλογο για την ποίηση και την ποιητική σε μια προσπάθεια γενικότερης τοποθέτησης στο βαθύτερο νόημά της και πάντα με αφορμή την ποιητική πορεία του Γιαννη Κορίδη ,μια πορεία 58 ετών, με πρώτα δημοσιευμένα ποιήματα στα 16 χρόνια του το 1952
Ο Γιάννης Κωτσαδάμ αναλύοντας τις 9 συλλλογές Κορίδη μία προς μία στέκεται στις προεκτάσεις τους υπογραμμίζοντας ότι αυτό που ενδιαφέρει δεν είναι η απλή ανάγνωση της ποίησης, αλλά η με στοχασμό κατάδυση στα βάθη του συνειδητού αλλά και του υποσυνείδητου του ποιητικού λόγου με τον όρο ότι το ξάστερο μάτι βαθαίνει ως την έσχατη ίνα του ποιητικού ιστού και τον φωτίζει με λατρεία στην αλήθεια.
Ιχνηλατώντας τη διαδρομή του Κορίδη, από την πρώτη « Με την Ανατολή του ήλιου» 16 ετών για την οποία ο Μιχ Περάνθης θα γράψει «Η γνησιότητα της ποιητής διαθέσεως υπάρχει Και γίνεται προσευχή, αίνος, μετάνοια, παραβολή μ` ένα πνεύμα ταπεινοφροσύνης και εγκαρτέρησης» αναφέρεται μέχρι την τελευταία «κλειστός χώρος»-2009
Αυτό που ξεφεύγει από τις συνήθεις κριτικές αναλύσεις είναι ο τρόπος που ο Κωτσαδάμ προσεγγγίζει γενικότερα την ποίηση έχοντας πάντα αφορμή την ποιητική δημιουργία του Κορίδη η οποία του δίνει την ευκαιρία να αναπτύξει τις απόψεις του πάνω σε ένα ευρύ φάσμα της πνευματικότητας του καθημερινού μας βίου.
Οι προεκτάσεις του και οι θέσεις του ισχυροποιούνται και υπογραμμίζονται με συχνή αναφορά και παραπομπές στο ποιητικό και το γενικότερο πνευματικό έργο σύγχρονων καθιερωμένων ποιητών- συγγραφέων- διανοουμένων -Βάρναλης- Σεφέρης- Άβλιχος -Δημοτικό τραγούδι και άλλοι ημεδαποί ή ξένοι- -που δίνουν στο όλο έργο μια πολυπλευρικότητα και μια πολυεπίπεδη θεώρηση πάνω στα πνευματικά πολιτικά, αισθηματικά ακόμη και εκκλησιαστικά πράγματα του καιρού μας για τα οποία κρατά μια αιχμηρή κριτική και για τα οποία ασχέτως αν συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς οφείλει να ομολογήσει ότι τεκμηριώνονται πάνω σε ποικίλες εκφάνσεις της καθημερινότητας.(αφορισμοί- υποδοχή του μακαριστού Αρχιεπισκόπου κ.α)
Οι «κραυγές στη θύελλα » του δίνουν την ευκαιρία να παρατηρήσει: Από την κοινωνία μας οι σιωπές έχουν εξορισθεί ενώ «Χωρίς σιωπή και θαυμασμό η ψυχή δε γίνεται ποιητική. Η έμπνευση δεν ευδοκιμεί. Η σιωπή ανασταίνει τις λέξεις και πλάθει την ομορφιά της τέχνης …ότι είναι το χώμα για το φυτό το νερό για τα υδρόβια και ο αέρας για τα αερόβια είναι η σιωπή για την ποίηση» κι ακόμη με την ίδια αφορμή πάντα θα γράψει «Η ποίηση όπως η σύνολη τέχνη όταν κυοφορείται στη σιωπή φτερώνεται στροβιλίζεται αναφλέγεται εκτινάσσεται και πυρπολεί.»
Για το «Το πρόσωπο της γης» για το οποίο ο Νίκος Καζαντζάκης σε επιστολή του στον Ποιητή το 1957 θα γράψει «Διάβασα το πρόσωπο της γης και γνώρισα ένα αληθινό ποιητή» ο Γιάννης Κωτσαδάμ (χτυπώ πάνω σε βράχια κακοτράχαλα μια στάλα ζωής ν` αναστήσω-μια σταγόνα νερού να γλείψει τον ιδρώτα της μαρτυρικής μου γενιάς) σημειώνει: Ο πόνος του ποιητή κυρίαρχο στοιχείο διαποτίζει ολόκληρο το ποίημα. Η εικονοπλαστική του δύναμη αιχμαλωτίζει. Πορτρέτα εικόνες .Το παράπονο σμιλεμένο σε όγκο βαρύ στέκει καταλυτικό και πληγώνει.
Πιο αναλυτικός στις «Διεισδύσεις»με αφορμή κάποιους στίχους (Χρόνο με το χρόνο αφαιρούμε βήματα εγκαταλείπουμε τον αγώνα) κι αλλού (Ούτε χορτάρι νιόβγαλτο ούτε νερό πηγής στα χέρια μου) σημειώνει:
«Ο Γιάννης Κορίδης μετράει θαρρείς κόμπο , κόμπο στους καϋμούς του κόσμου. Γίνεται στο έπακρο αυτό που είναι από φυσικού κι από αρματωσιά ευπαθείς σεισμογράφοςς. Είναι η δική του συνείδηση και ταυτόχρονα ο απόηχος της συνείδησης ή της τραγικότητας όλων των συνοδοιπόρων στη ρημαγμένη γη»
Ωστόσο ο Κωτσαδάμ με αφορμή την «Αφιέρωση» για την οποία γράφει « Είναι γεμάτη από σκιρτήματα ψυχής που καταυγάζεται από σέλας ερωτικό» επιχειρεί μια τομή στην προσωπικότητα και το χρέος του ποιητή σημειώνοντας πως «Ο ποιητής δεν είναι ιεροκήρυκας , είναι κήρυκας με κηρύκειο ιερό…μέσα του τήκονται τα πάντα. Είναι το μεγάλο χωνευτήρι που κοχλάζει ασταμάτητα, τον συνέχουν τα νοήματα σύνολης της ζωής
Κι ακόμη θα παρατηρήσει: Το ποιητικό υπέδαφος του Γ.Κορίδη είναι κατάφορτο από οδύνες και λεπτό έρωτα.Αυτό το ζεύγος αξιών είναι το κινούν της σύνολης δημιουργίας του ποιητή (χρονολόγιο)
Κι ακόμη Ο Γ.Κορίδης βάζει τον δάχτυλο στην πληγή. Στην πληγή μιας κοινωνίας μαραμένης και αδιέξοδης Ο πυρήνας της ποίησή του είναι είναι ο σεισμογράφος του ανθρώπινου πόνου (Η νύχτα της Θάλασσας)
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον ως προέκταση της ιχνηλασίας του Γιάννη Κωτσαδάμ στην ποίηση του Γιάννη Κορίδη παρουσιάζει η «Γενική Θεώρηση» σελ 263 όπου παρουσιάζεται μια γενική θέση του κριτικού- αναλυτή για τον ποιητή Κορίδη αλλά και την ποίησή του ( είναι φανερό σε όλη την έκταση του ποιητικού λόγου του πως εκείνο που συνέχει και διαποτίζει το στοχασμό και την ευαισθησία του είναι ο άνθρωπος ,η ζωή και τα προβλήματά του ….Ο ποιητικός λόγος του Γ.Κ κατεργάζεται κοινά συναισθήματα και γενικές ιδέες του Ανθρώπου….Η μοναξιά του καιρού που παίρνει διαστάσεις και μορφές πρωτόγνωρες…ο Ποιητής μεταστοιχειώνει τη ζωή σε ποίηση…τα φωτίζει με ιλαρό φως κατανόησης και ευπροσηγορίας…λαμπαδηφόρος ο λόγος του στυλώνει τη συνείδησή μας καταγράφοντας και φωτίζοντας τα κακοφορμισμένα έλκη. Η ποίηση του Γιάννη Κορίδη είναι ελληνική. Είναι χοάνη που μέσα της κυλούν «οιον ελαίου ρεύμα»απαλά και αθόρυβα όλα τα γνωρίσματα του Ελληνικού. Έχει μέτρο ήθους και ήθος μέτρου Διαποτίζεται και διαπνέεται από πνεύμα σεμνότητος, από λογισμό σώφρονα. Δεν κομπορρημονεί βλάσφημα. Έχει γνώση των ορίων της σύνεσης και του προκλητικού. Ο ποιητής είναι μαχητικός με επίγνωση με θάρρος όχι με θράσος κ.α)
Ιδιαίτερα όμως εντυπωσιάζουν τον αναγνώστη η θέσεις του στη διερεύνηση του ποιητικού λόγου και ακόμη στο χρέους του ποιητή όπου εστιάζοντας, έχει σε 50 πάνω- κάτω σελίδες έναν τσεκουράτο καταγγελτικό λόγο -που δεν χαρίζεται σε κανέναν. Για το σύστημα και τους κρατούντες. Για την καταφορά των καιρών αλλά και για την πολιτική.
Σημειώνοντας ότι θεωρεί αναγκαία μια εκτενή αναφορά στην ουσία της ποιητικής δημιουργίας για να φανεί ο ανάποδος δρόμος που πορεύεται η ανθρωπότητα και οι κίνδυνοι που ελλοχεύουν, υπογραμμίζει ότι η μόνη ευάρεστη νότα στο χαλασμό είναι η λυτρωτική ποίηση …θάνατος της ποίησης και των ποιητών σημαίνει ανατίναξη της κοινωνίας…Ο τροχός της ιστορίας δεν κινείται με στρατηλάτες και πολεμοκάπηλους αλλά με ποιητές και στοχαζόμενους. Ειδικότερα ο Γιάννης Κωτσαδάμ θέτει και απαντά στο ερώτημα «Τι είναι και πως συντελείται ή καλλιτεχνική δημιουργία ;Υπάρχει αλήθεια μυστικό στην καλλιτεχνική δημιουργία»
Η απάντησή του :…«με την οποιαδήποτε καλλιτεχνική έκφραση ο άνθρωπος βεβαιώνεται και ερείδεται πάνω σε κάποιο στερεό κρηπίδωμα που τον κάνει ικανό να ξεδιπλώσει τις δυνάμεις του και να πορευτεί πέρα απ` όπου η φύση τον άφησε στην αρχή της ζωής…Σ` αυτή την καλλιτεχνική δημιουργία που είναι παράλληλα στήριγμα και ανανεωτικό ανάπτυγμα συνυπάρχουν σε ιδιάζουσα αναλογία δύο παραγωγικές αιτίες .Πρώτα το συναίσθημα και έπειτα ο λόγος ,η λογική»
Δεν είναι δυνατό βέβαια σε ένα σύντομο σχολιασμό να αναφερθείς στον καταξιωμένη ποίηση του Γιάννη Κορίδη και στην διερεύνηση -τις τομές της κριτικής –ανάλυσης του διακεκριμένου κριτικού Γιάννη Κωτσαδάμ.θα παρατηρήσω ωστόσο ότι κρίνοντας την ποίηση και τον ποιητή ο Κωτσαδάμ γράφει ο ίδιος εν πολλοίς ένα ποιητικό κείμενο με αναφορά στην αισθητική των λέξεων που χρησιμοποιεί και την καθαρότητα του λόγου και φυσικά χρειάζεται να υπογραμμίσω ότι οι «Προεκτάσεις» δεν είναι απλά ένα βιβλίο για ανάγνωση – τέρψη αλλά ένα εργαλείο προβληματισμού και μελέτης.


Σταύρος Ιντζεγιάννης
Σαρανταπόρου 34 262.23 Πάτρα
E mail sindzeyan@ yahoo.gr

Το κείμενο υπάρχει και στο blog : fileas-stiv.blogspot.com
ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΜΙΑΣ ΕΠΙΔΡΟΜΗΣ
(Δημητρίου Γεωργίου Πανόπουλου)

Μια διαφορετική καταγραφή της ιστορίας μέσα από τη μνήμη ενός δεκατετράχρονου παιδιού όπως την έζησε κι έμεινε στο βάθος της μνήμης του με τον τρόμο την αγωνία αλλά και τους μικρούς ενθουσιασμούς που γεννούσε το γεγονός ότι μπόρεσε να ζήσει τη οικογένεια της οποίας βρέθηκε προστάτης στα 14 του χρόνια.
H ιδιαιτερότητα της αφήγησης, σε πρώτο πρόσωπο, βρίσκεται στο ότι αφηγείται με ότι και όπως η μνήμη διατήρησε ανέπαφα από το χρόνο περιστατικά, ψυχολογικές του αντιδράσεις ,ντοπιολαλιά και κυρίως τις απορίες και τις ερωταποκρίσεις της παιδικής ηλικίας.
Έχουν γραφεί και θα γράφονται παρά τον μισό και παραπάνω αιώνα (67 χρόνια από το 1943)εκατοντάδες περιγραφές βασισμένες σε προφορικές μαρτυρίες ή ιστορικά αρχεία και κάθε μία με τη δική της αξία. Εδώ όμως έχουμε μιαν αλλιώτικη περιγραφή του τρόμου και του πανικού, της οδοιπορίας, της πείνας αλλά και του αγώνα που κάνανε οι άνθρωποι για μια χούφτα σιτάρι ή τις αλλεπάλληλες μετακινήσεις για να σώσουν τη ζωή τους.
Δόκιμος ιστορικός ερευνητής και συγγραφέας ο κ Μίμης Πανόπουλος ( (Εκτός των άλλων μας έχει δώσει δύο περισπούδαστες ιστορικές έρευνες .«Ο κλήρος στην Εθνεγερσία του 1821» και «Οι Μαζαίοι αγωνιστές του1821» , όπου προβάλλονται με βάση αδιάσειστα στοιχεία από τα Ιστορικά και εθνολογικά αρχείο του κράτους η συμμέτοχή του κλήρου στον αγώνα του 21 αλλά και τα εναρκτήρια του αγώνα της εθνικής μας παλιγγενεσίας από τα Καλάβρυτα )γυρίζοντας τον χρόνο πίσω θυμάται και εξιστορεί τις μέρες του τρόμου και της φρίκης στην περιοχή των Καλαβρύτων και στη γενέτειρά του Μαζέικα.
Ένα σύντομο, ιστορικό πόνημα όπου ο κ. Δημήτρης Πανόπουλος αφηγείται σε πρώτο πρόσωπο την επιδρομή των Γερμανών στα Μαζέικα και όπου ο αναγνώστης ανακαλύπτει μέσα από τις παραμέτρους της αφήγησης πολύτιμα στοιχεία για τον χρόνο και τα γεγονότα της Γερμανικής κατοχής όχι μόνο στα Καλάβρυτα-Μαζέικα αλλά σε όλο το κατοχικό φάσμα στην Ελλάδα.
Έχουμε σε κύρια περιγραφή τον τρόπο της οικονομικής συναλλαγής της εποχής που γύριζε την οικονομία στις πηγές της γέννεσής της με την ανταλλαγή προϊόντων και όχι με το χρήμα. «Αγόρασα σκέπες μαύρες και καφέ ,κάλτσες τσεμπέρες, βελόνες κουβαρίστρες χτένια και ότι άλλο μπορούσε να αποτελέσει ανταλλάξιμο προϊόν. Δηλαδή φασόλια αραποσίτι, αβγά κ.τ.λ»
Έχουμε την κατοχική κυβέρνηση στις πόλεις αλλά και την κυβέρνηση του βουνού, των ανταρτών: «Την εποχή εκείνη Ιούλιος του 1943 προκειμένου να μετακινηθεί κανείς από την κωμόπολη έστω για τα γύρω χωριά, απαιτείτο άδεια από το φρουραχείο των ανταρτών που η έδρα του ήταν η Κλειτορία»
Έχουμε ακόμη σε δυο απλές γραμμές μιαν άποψη της τραγωδία της κατοχής « σε μια εξόρμησή τους –οι Γερμανοί- έκαψαν το σπίτι μας όπως και όλη την κωμόπολη με όλα τα υπάρχοντά μας»
Ακόμη αλλού: « Πριν καλά –καλά μπω στην εφηβεία, ήμουν 14 χρονών έγινα απότομα άνδρας»
Μια σημαντική πληροφορία για την εκπαίδευση έχουμε καθώς ο πατέρας Πανόπουλος ήτο διδάσκαλος από το 1901.Με βάση ότι ο συχωρεμένος ήταν 59 ετών το 1943 οδηγούμαστε στη σκέψη ότι οι δάσκαλοι διοριζότανε τελειώνοντας το γυμνάσιο(δημοτικό, σχολαρχείο, γυμνάσιο) 17 ετών.
Ακόμη: Ζήτησα από τη θεία το γαϊδούρι. Το σίγουρο μεταφορικό μέσο της εποχής. Και ακόμη οι Εγγλέζοι είχαν μοιράσει από μία λίρα σε όλες τις οικογένειες που κάηκαν τα σπίτια τους
Όλα αυτές οι παράμετροι της κύριας αφήγησης που περιγράφει τον τρόπο και τις αδιάκοπες μετακινήσεις τους προκειμένου να αποφύγουν τη σύλληψή τους από τους Γερμανούς δίνουν στο αφήγημα του κ. Πανόπουλου ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον και μαζί με τον γλαφυρό τρόπο με τον οποίο ο συγγραφέας αφηγείται τα περιστατικά κάνουν «Το χρονικό μιας επιδρομής» ένα τερπνό μαζί και χρήσιμο ιστορικό ανάγνωσμα.
Ο αναγνώστης παρακολουθεί ημέρα την ημέρα ή πιο σωστά ώρα την ώρα την αγωνία των ανθρώπων για την επιβίωσή τους αλλά και την θηριωδία των στρατευμάτων κατοχής.
Το χρονικό μιας επιδρομής όπως την έζησε ένα 14χρονο αγόρι και που αποτελεί ένα χρήσιμο ντοκουμέντο για να μαθαίνουν οι νέοι και να μη ξεχνούν οι παλαιότεροι΄
Σταύρος Ιντζεγιάννης

Τετάρτη 6 Ιουλίου 2011

Σχολιάζοντας ποιητικά κείμενα των νέων μας

ΜΙΑ ΤΡΙΛΟΓΙΑ
(Της ΠΕΝΝΥΣ ΔΑΓΛΑΡΗ)

Τρία ποιήματα της Πέννυς Δάγλαρη που έτυχε να διαβάσω, έτσι στη σειρά, θα μπορούσε να είναι μια τριλογία. Μια τριλογία αφιερωμένη στη σύγχρονη αγωνία των νέων. Αλλά μαζί και μια καταγγελία, για τα αδιέξοδα στα οποία οδηγήσαμε-και οδηγούμε- οι παλαιότερες γενιές, τους νέους Είχα την εντύπωση πως η Πέννυ Δάγλαρη μια νέα ποιήτρια από τον Πύργο της Ηλείας, απολογητής και εισαγγελέας μαζί της γενιάς της, μας έστηναν στον τοίχο, καλώντας μας να αναλογιστούμε τις ευθύνες μας απέναντι στη γενιά τους

Γράφει

1ο
Ανελεύθεροι.
Πράοι.
Πήραμε το δρόμο της φυγής
με λίγα βιβλία
στα χέρια.
Υπακούοντας
στους νόμους
της νέας μας πολιτείας
ήρθαν κι άλλοι μαζί μας
όμως
τι να τα κάνουμε τα βιβλία
και τους στίχους,
μας έδωσαν όπλα
και μάθαμε να πολεμάμε
ο ένας τον άλλον
με τις τσέπες γεμάτες στίχους.
--------------------
2ο
Πορευόμαστε
μέσα στην ομίχλη
όπως το άστρο της Βηθλεέμ
Πολύ το κρύο
και στην ψυχή μας
και γύρω μας.
Δε θα βρούμε ποτέ το δρόμο.
Το άστρο
σβήνει μπροστά μας
χάνεται
Χάνεται και η αγάπη
Το μίσος περιθάλπει τους χαλεπούς καιρούς μας
---------------------------
3ο
Στο περιβόλι
σφοδρός άνεμος.
Είμαστε κάμποσα παιδιά
αγόρια κορίτσια.
Προσπαθούμε
να σηκώσουμε το σήμερα
στους ώμους μας.
Δεν τα καταφέραμε.
Φωνάζουμε κι άλλα παιδιά .
Το αύριο
θα μας βρει στον αγώνα της ζωής

Τρία ποιήματα. Μια κραυγή.( Ε σεις από το κάστρο μ` ακούτε-Παπαδιαμάντης, Ο μικρός αιπώλος)
Ακούμε ή τάχα τυφλοί τα τ`ώτα τον τε νουν !!!
Γράφει η νεαρά ποιήτρια
« Ανελεύθεροι,πράοι πήραμε το δρόμο της φυγής»
Αυτό το ανελεύθεροι είναι μια φωνή αγωνίας από το δεσμωτήριο των κανόνων που θεσπίσαμε γι αυτούς με τους λανθασμένους δρόμους στους οποίους οδηγήσαμε-που οδηγούμε - τα νιάτα τους.. Ποιος είναι ο κριτής ;
-Τα νιάτα.!
Αυτά είναι που μας κρίνουν και μας ζητούν τον λόγο.
«Με λίγα βιβλία στο χέρι» Μ` αυτά ξετελέψαμε το χρέος μας απέναντί τους.. Τους δώσαμε τα βιβλία – τη γνώση .
Κι αυτοί ; «Υπακούοντας στους νόμους της νέας πολιτείας. Πήραμε το δρόμο της φυγής» Εκεί λοιπόν τους οδηγούμε -στους δρόμους της φυγής!
Μας έδωσαν όπλα και πολεμάμε ο ένας τον άλλον.
Αρκεί που τους δώσαμε τη γνώση, τη μάθηση; Όμως το ηθικό χρέος .Τι να τα κάνουμε τα βιβλία –γράφει.
Μας έδωσαν όπλα να πολεμήσουμε τον συνάνθρωπο -τα βιβλία ή γνώση- όλα κι όλα τα όπλα Η αγωνία της νέας γενιάς μπροστά στ` αδιέξοδα της δικής μας αφροσύνης. Τι να τα κάνουμε τα βιβλία –φωνάζει η Πέννυ Δάγλαρη- Και πολεμάμε ο ένας τον άλλον με τις τσέπες γεμάτες στίχους
.Να λοιπόν το χρέος του ποιητή. ν αντισταθεί όχι με τα όπλα αλλά με τους στίχους
Με την ευαισθησία απέναντι στον άλλον άνθρωπο
Πορευόμαστε – γράφει η ποιήτρια – μέσα στη ομίχλη
όπως το άστρο της Βηθλεέμ Πολύ το κρύο και στην ψυχή μας και γύρω μας
Αυτός είναι ο κόσμος που έστησε η απρονοησία μας. Ένας κόσμος γεμάτος κρύο. Ένας κόσμος γεμάτος αδιέξοδα «Δε θα βρούμε ποτέ το δρόμο»
«Χάνεται η αγάπη. Το μίσος περιθάλπει τους χαλεπούς καιρούς» Έτσι σε δυο στίχους ένα νέος ανθρωπος ( και δεν είναι τυχαία η Πέννυ Δάγλαρη. Είναι νομικός,με ιδιαίτερη καλλιέργεια ) περιγράφει και στοχοποιεί την κοινωνία μέσα στην οποία το αναγκάζουμε να μεγαλώσει.
Μια κοινωνία όπου…
« Στο περιβόλι σφοδρός άνεμος…
Προσπαθούμε να σηκώσουμε το σήμερα στους ώμους μας»
Αυτού λοιπόν φτάσαμε ,να ζητάμε από τους νέους να σηκώσουν το σήμερα. Αυτό που εμείς ρίξαμε -άβουλοι και μοιραίοι αντάμα, θα έγραφε ο Βάρναλης – χάμω. Ζητάμε από τα παιδιά να σηκώσουν στους ώμους τους τα δικά μας λάθη. «Φωνάζουμε κι άλλα παιδιά»-γράφει. Καλεί σε συναγερμό - μια λαοθάλασσα νιάτα - να μαζευτούν να φωνάξουν, να διαμαρτυρηθούν, να βάλουν πλάτη για να σηκώσουν- το σήμερα, τη νεκρή ελπίδα να τη στήσουν σημαία των δικών τους καιρών- αυτό που καταρρακώσαμε εμείς.
Μια νέα ποιήτρια νοιώθει τη ανάγκη να ορθώσει το λόγο της, να φωνάξει την αγωνίας της –διαμαρτυρία, μαζί και καταγγελία και κόλαφος για τα αδιέξοδα –«δε θα βρούμε ποτέ το δρόμο!-Το άστρο σβήνει μπροστά μας .Χάνεται η αγάπη»
Εισαγγελικός ο λόγος ( σημαδιακό ότι είναι δικηγόρος, στα ίχνη τα επιστημονικά και πνευματικά του πατέρα της του δικηγόρου και πνευματικού ταγού του τόπου του και όχι μόνο. του Στάθη Δάγλαρη) χωρίς να διστάζει να τον κατηγορήσει μαζί με όλους της γενιάς του –της γενιάς μας-για τους νόμους –τους κανόνες –την τάξη- της νέας πολιτείας.
Ποιος από μας τάχα θα μπορέσει – θα έχει το θράσος- να απολογηθεί σ` αυτούς τους νέους και τι να πει ;
Όταν οι νέοι ποιητές μιλάνε, εμείς καλό θα είναι όχι μόνο να τους ακούμε - όσο κι αν το κατηγορητήριο είναι βαρύ- αλλά σκύβοντας το κεφάλι να τηρούμε αιδήμονα σιωπή !!!
Σταύρος Ιντζεγιάννης 6-7-2011

Τρίτη 28 Ιουνίου 2011

δυο ποιητικά σχεδιάσματα

ΟΙ ΩΡΕΣ

1
Οι ώρες
καταγράφουν την αγωνία των ημερών
στις συντεταγμένες του αναπόφευκτου

Σε μυστική συνεδρία

οι λεπτοδείκτες
σταυροφόροι του αναπόδραστου
συνεχίζουν την αντίστροφη μέτρηση
προς
τα μελλοθάνατα όνειρα.

Οδύρωνται
Τη ματαιότητα των εγκόσμιων

Πάνω στα τείχει
ο παλιός των ημερών
χλευάζει
ψευδαισθήσεις και αισθήματα .


2

Τη νύχτα
τα φαντάσματα
ξενυχτάνε στο κεφαλόσκαλο της λήθης
Κουβεντιάζουν
με τις αποπλανημένες ελπίδες
και τα ορφανά όνειρα
της ημέρας
Ύστερα
Τυλίγουν τα άσαρκα μέλη τους
στο σάβανο του παράλογου
και
υπογράφουν παρουσία
στη μοναδ

κριτική

Αγαπητέ κ Λάμπρου

Σας ευχαριστώ για τη συλλογή διηγημάτων σας που είχατε την καλοσύνη να μου στείλετε.
Την απόλαυσα σαν μια διεργασία ενός -κάποιες φορές αντιφατικού- εσωτερικού χώρου όπου σε μορφή ενός άτυπου μα ωστόσο –ασχέτως φόρμας- ποιητικού δοκιμιακού κειμένου με βάσει το παράλογο ή τον αυτοματισμό της γραφής αποτυπώνει τον παρορμητισμό της σκέψης.
Υπάρχει πράγματι μια ενδιαφέρουσα γραφή που ανάγει το διήγημα σε μια συνομιλία του συγγραφέα με το alter ego του, με αντικείμενο τον διαλογισμό πάνω στο υπαρξιακό πρόβλημα του σύγχρονου ανθρώπου- εν χώρο και χρόνο πάντοτε- με τον ένα ή τον άλλον τρόπο και η οποία όπως και με τη σύγχρονη ποίηση απευθύνεται όχι στο τι καταλαβαίνω αλλά στο τι αισθάνομαι.
Είναι κάτι σαν τον εμπρεσιονισμό όπου το μέρος αφομοιώνεται στο σύνολο σε μια γενική εντύπωση του όλου. Για όσους αγαπάμε-μερικοί και υπηρετούν- αυτή το είδος της γραφής ή της εικαστικής τέχνης η συλλογή σας διηγημάτων με τίτλο « Η Άντζελα,ο διάβολος κι εγώ» έχει το ειδικό ενδιαφέρον της και αποτελεί ένα ακόμη σαφές δείγμα ότι η ανθρώπινη σκέψη όταν εκφράζεται δεν φυλακίζεται σε στερεότυπα γραφής, αλλά ακολουθεί την ιδιαιτερότητα και την διαφορετικότητα η οποία χαρακτηρίζει τον κάθε λογοτέχνη.
Σταυρος Ιντζεγιαννης

Πάτρα 28 Ιουνίου 2011

Σάββατο 18 Ιουνίου 2011

Δυο ποιήματα της Μαρίας Τσιράκου ( δείγμα γραφής)
από την ποιητική συλλογή της «Εν πορεία»

ΕΤΣΙ ΑΠΛΑ

Μια νύχτα μετά
την πανσέληνο
οι σκέψεις απόρησαν
με το γίγνεσθαι.
Σα`να ταν όλα
Σκοτάδι
-πως περνούν τα χρόνια-.
Σα να μην υπήρχε επαφή
πως αντέχει ο άνθρωπος!
. Οι λέξεις ειπώθηκαν
Αβίαστα ωραία
κι ήταν η νύχτα
γεμάτη φως.
Στο αιώνιο έλεος
–λίγο μετά την πανσέληνο-
Δε μετρήσαμε σιωπές
μονάχα ανάσες

ΚΟΥΚΙΔΕΣ

Ντύθηκα τη βροχή σου
μέρα καλοκαιριού
τι κι αν ο τόνος της βραδιάς σου
ελλιπής ήταν.
Η φωτιά σου στο στήθος ακόμα καίει.
Ξεχώρισα
την εποχή που μου χρωστάς
φόρεσα.
Χωρίζω αλλιώς τις ημερομηνίες ,
το κόμματα εσένα χωρούν.
Παίρνω το δρόμο σου
την αύρα σου ακολουθώντας
περιμένω τα θέλω σου.
Οι κουκίδες σου τώρα πια
τέμνονται με τα συναισθήματά μου.
Διάθλαση φωτός στα χέρια .
Πρίσματα γίναμε ψυχή μου
στο δρόμο , στο χρόνο
στο είμαστε εδώ
ΝΕΟΙ ΚΑΙΡΟΙ –ΝΕΑ ΗΘΗ

.Πω πω τι διαβάζει κανείς στις στατιστικές. Μία στις δύο Έλληνιδες- απατά τον άντρα της Φοβερά τα ποσοστά όσον αφορά τις γυναίκες,: Βασίλη ξύπνα. Η Λιλίκα το ξενύχτησε πάλι.
-Σώπα ρε, η δική μου κορώνα και ιδέα μου. Που τολμάει να κάνει βήμα Για ποιόν με περνάς. Άσε που τη βάζω και ορκίζεται αν έρθει περασμένα μεσάνυχτα .
-Με τη κουμπάρα μας ήμουνα Βασιλάκη μου. Στη ζωή σου αν σου λέω ψέματα η καψερή.
Ναι δε λέω, αλλά, όλο τη δική σου ζωή βάζει ενέχυρο , δε λέει στη ζωή της. Όλες στη ζωή του αντρός τους ορκίζονται. Σίγουρα πράγματα Δε ξέρεις τι σε βρίσκει.
Αλλά και με τους άντρες οι στατιστικές είναι αποκαλυπτικές .Τρεις στους τέσσερις άντρες γύρω στα 65 με 70 απατούν τη γυναίκα τους. Δηλαδή-μεταξύ μας- όχι ακριβώς απατούν. Προσπαθούν να απατήσουν .Διότι άλλο τι κάνω και άλλο τι…προσπαθώ να κάνω. Άσε που σε λίγο καιρό το βιάγκρα θα πουλιέται στα περίπτερα. Τόση ζήτηση έχει!
Πάντως από ότι προκύπτει ,γύρω στα 45 με 55 οι γυναίκες και στα 65 με 70-75 οι άντρες, το χάνουν τελείως κι εντελώς. Κι αντί να καθίσουν στο σπίτι να διαβάζουν την Αγία Γραφή το παίζουν:«μη με κοιτάς που γέρασα κι ασπρίσαν τα μαλλιά μου»
Θυμήθηκα συμβάν προ καιρού σε ζευγάρι της λεγομένης «καλής κοινωνίας»των Πατρών που είχε κάνει θραύση, στους κύκλους γνωστής καφετέριας.
Η ιστορία, κάπου μεταξύ Λόγγου και Σελιανίτικων και που δείχνει ότι η στατιστική είναι σωστή πέρα για πέρα.
-Που θα πας Βασιλάκη μου ( στην τύχη το όνομα, γιατί πρόκειται για αναγνωρίσιμους και το συμβάν είναι απολύτως αληθινό) .
-Θα βγούμε με… τους παλιούς συμμαθητές να γιορτάσουμε τα 50 χρόνια που τελειώσαμε το Γυμνάσιο. Και βαριέμαι κιόλας, αλλά δε θέλω να πουν ότι δεν καταδέχομαι
-Να πας Βασιλάκη μου. Να πας αγάπη μου !
Και ιδού ο Βασιλάκης, «έβαλε το σκούρο του ,άναψε το πούρο του, μπήκε στο αμάξι του και …εντάξει του»που λέει το τραγούδι
Ώρα 9 η ιστορία , όπου ο Βασιλάκης, πίνει τις μπυρίτσες του με την «ιστορία μου αμαρτία μου»και σοροπιάζει και χαϊδολογιέται και σου και μου και «τι είπες στη γυναίκα σου και το` σκασες
- Είπα ότι θα φάω με συμμαθητές. Τέτοιο μόμολο που είναι . Ξημεροβραδιάζεται, σου λέω, στον κύκλο μελέτης των προφητειών και των ενοράσεων.
Και να γέλια και να χαχαχούχα και να χαϊδολογήματα στο μισοσκόταδο. Όταν
-Βασιλάκη η γυναίκα σου!!!
Στην απέναντι πλευρά η κυρία του κυρίου ζευγαράκι κι αυτή μπήκε και κάθισε στο γάμα της αίθουσας να μη φαίνεται.
- Βασιλάκη «Ποιος ειν` αυτός ο αψηλός , ποιος είν` αυτός ο τύπος. Φίλος σου είναι η γνωστός ή το αμόρε μήπως ».
Όχι δεν είναι φίλος. Είναι ο κουνιάδος της αδερφής της .
Δεν ξέρω αν τα ζευγάρια είδαν το ένα το άλλο- δεν παίρνω όρκο- μου είπε αυτόπτης μάρτυς. Ίσως ναι –ίσως όχι. Μάλλον ναι, αλλά… πολιτισμένοι άνθρωποι είμαστε .
Η συνέχεια στο σπίτι, όπως τη διηγήθηκε στη φίλη της και η οποία το κυκλοφόρησε αμέσως στην καφετέρια , αλλά υπό εχεμύθειαν έ; Μην το πείτε πουθενά και εκτεθώ!!!
- Πώς πέρασες Βασιλάκη μου;
Καλά Λιλίκα μου. Βαρετά. Ξέρεις τα συνήθη. Θυμάσαι ετούτο, θυμάσαι το άλλο. Μνημόσυνο. Όρκο και σταυρό δεν ξαναπάω.
-Να πας Βασιλάκη μου. Να πας αγάπη μου, γιατί όχι ;Ξέρεις κι εγώ είχα πάει στο κύκλο μελέτης των επιπτώσεων της ακτινοβολίας στην πλαζ το καλοκαίρι.
-Πέρασες καλά Λιλίκα μου ;
- Μπα βαρετά. Δεν ξαναπάω.
Πολιτισμένα πράγματα. Ο ένας με τους συμμαθητές, η άλλη με τις προφητείες , ωραία ζωή, με την ψυχαγωγία της, με τα απρόοπτά της ,με τις εναλλαγές της και με τα …ψέματά της.
-Αυτά -λέει ο Λαυρέντης- είναι το αλατοπίπερο της συζυγικής ευτυχίας
-Μωρέ ναι. Όσο την απατάς εσύ έχει καλώς. Αλλά αν σε απατάει αυτή τι γίνεται ;
Ο άντρας είναι πολυγαμικό ζώο –μπαίνει στην κουβέντα ο δάσκαλος της παρέας. Δεν υπολογίζεται απάτη.
Για το …ζώο δεν έχει κανείς αντίρρηση.Είναι. Για το πολυγαμικό όμως για ρώτα τη γυναίκα σου, να δούμε τη λέει και μετά τα κουβεντιάζουμε.!!!
Σταύρος Ιντζεγιάννης

Τρίτη 7 Ιουνίου 2011

ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ

ΑΠΟ ΤΟ ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΗΜΑ ΣΤΟ ΦΑΣΚΕΛΟ

Σε ανακοίνωση που εξεδόθη μετά τη συνεδρίαση του Γαλλικού Υπουργικού συμβουλίου αναφέρεται ότι ο Γάλλος Πρόεδρος Βαλερί Ζισκάρ ντ Εστέν ετόνισε ότι « η είσοδος της Ελλάδος στην Ευρωπαϊκή κοινότητα θα ενισχύσει την ακτινοβολία και την πολιτιστική επιρροή της Ευρώπης καθώς και το δημοκρατικό ιδεώδες που εμπνέει τις Ευρωπαϊκές χώρες» Αυτά τον Απρίλιο του 1979
Ύστερα από 32 χρόνια, ο ίδιος, ο άλλοτε φίλος της Ελλάδος, Ζισκάρ ντ Εστέν (υπέρμαχος της άποψης ότι πρέπει να επιβάλλονται αυστηρότερες και ταχύτερες κυρώσεις εις βάρος των χωρών με μεγάλο δημοσιονομικό έλλειμμα και χρέος. Εcofin 15-3-2011) είπε: Αφήστε την Ελλάδα να χρεοκοπήσει. «Τα κράτη που αποτυγχάνουν στη διαχείριση των οικονομιών τους, πρέπει να αναλαμβάνουν το κόστος, ακριβώς όπως και οι επιχειρήσεις . Εφόσον μια χώρα δεν μπορεί να επαναφέρει σε ισορροπία τα οικονομικά της τότε θα πρέπει να βγει από την Ευρωζώνη και να προχωρήσει σε υποτίμηση του νομίσματός της .Αυτό θα ήταν ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΟ ΓΙ` ΑΥΤΗ, αλλά όχι για την υπόλοιπη Ευρωζώνη » Μάιος του 2011
Φυσικά την ίδια ώρα, οι διάφοροι πρόεδροι και αξιωματούχοι της
Ε.Ε, ζουν και προκαλούν με τη χλιδάτη και υπερπολυτελή ζωή και τα ταξίδια τους , με έξοδα των διαφόρων οργανισμών των οποίων ηγούνται: Βλέπε έργα και ημέρες του Εμανουέλ Μπαρόζο για τα οποία βοά με πρωτοσέλιδα όλη η Ευρώπη
Ανάμεσα στο χειροκρότημα του 1979 και το φάσκελο του 2011 μεσολάβησαν 32 χρόνια. Ούτε η…ακτινοβολία μας , ούτε η πολιτιστική μας επιρροή ούτε η προγονικές μας παρακαταθήκες τους ,ούτε τα δημοκρατικά μας ιδεώδη ( από Κλεισθένη -508 π.X,) και που θα ενέπνεαν τους Ευρωπαίους εταίρους μας, κατόρθωσαν να μας σώσουν.
Παρά την αίγλη του Παρθενώνα ή του Ολυμπιακού ιδεώδους ή των φιλοσοφικών σχολών της αρχαίας Αθήνας, εξακολουθούμε να είμαστε πιστοί μαθητές της σχολής Καραγκιόζη ή του καρπαζοεισπράκτορα Χατζηαβάτη.
Όσοι πρόλαβαν την πρώτη μεταπολεμική δεκαετία θα θυμούνται τον τρόπο που κοροϊδεύαμε τους Αμερικανούς ναύτες με τα δολάρια που τους τα εξαργυρώναμε για δίφραγκα .Είναι Αμερικανάκι σήμαινε πως ήταν αφελής ή μάλλον κορόιδο. Όταν μάλιστα προσπαθούσε κάποιος να μας ξεγελάσει λέγαμε : Για Αμερικανάκι με πέρασες ;
Το ίδιο και με τους Τούρκους :Μπουνταλάδες τους ανεβάζαμε , μπουνταλάδες τους κατεβάζαμε. Τελικά η ιστορία απέδειξε πως οι μπουνταλάδες είμαστε εμείς και όχι αυτοί .
Κατά την ανάλυση του Αυστριακού Υπουργού οικονομικών, παρά τους αφορισμούς και τις φοβέρες για την οικονομική κατάσταση της Ελλάδας, σε τελευταία ανάλυση η Ευρώπη είναι κερδισμένη, διότι απομυζά υπέρογκους τόκους που κανονικά έχουν προ πολλού υπερκεράσει το κεφάλαιο κατά την τακτική των τοκογλύφων δανειστών μας που δεν έχει τέλος, Οι τράπεζες της Ευρώπης έχουν γεμίσει από τα Δις των Ελλήνων που τα εξάγουν για να τα εξασφαλίσουν και τα εκμεταλλεύονται οι Ευρωπαίοι .Οι διάφοροι οίκοι που υποβαθμίζουν κάθε τόσο τα Ελληνικά ομόλογα, στην πραγματικότητα βοηθούν να αγοραστούν από κερδοσκόπους, για ένα κομμάτι ψωμί Άλλωστε ούτε η Γερμανία πλήρωσε το κατοχικό δάνειο και τις πολεμικές επανορθώσεις συμψηφίζοντάς τα με την μεταναστευτική πολιτική, η οποία όμως, σε ρεαλιστική ανάλυση, βοήθησε την ίδια τη Γερμανία να ξαναχτιστεί και τα εργοστάσιά της να κινηθούν, με τα φτηνά εργατικά χέρια των μεταναστών
Όσο για μας, 36 χρόνια από την μεταπολίτευση, η περίφημη δημοκρατία μας, απεδείχθη αδύναμη να αντιδράσει στην αρπαχτή μερικών, οι οποίοι ζουν εις βάρος των αφελών και που κανείς τους δεν πάει φυλακή , κανείς τους δεν ντρέπεται, αλλά κυκλοφορούν άνετοι και ωραίοι και όχι μόνο, αλλά μας θεωρούν και συνυπεύθυνους :Μαζί τα φάγαμε !!!
Φυσικά δεν είμαστε υπέρ του προπηλακισμού των βουλευτών. Άπαγε της βλασφημίας. Ούτε διατείνεται κανείς ότι καλοί- κακοί όλοι στο ίδιο τσουβάλι. Από το σημείο όμως αυτό, μέχρι του να εγκαλούν αυτοί, τους υβριστές τους, αντί να τηρούν αιδήμονα σιωπή ,πάει πολύ. Το δικαστήριο για όσους βρίζουν, χλευάζουν, προπηλακίζουν, το στήνουμε εμείς πρώτοι, αποδοκιμάζοντες τέτοιες ενέργειες. Αυτοί δεν είναι σε θέση να καταδικάζουν γιατί ως γνωστόν. Ένοχος , ένοχον ου ποιεί.
Σταύρος Ιντζεγιάννης

Τρίτη 31 Μαΐου 2011

ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ
ΔΑΝΕΙΚΑ …ΚΙ ΑΓΥΡΙΣΤΑ

Μας αρέσει ή όχι ζούμε κάτω από την πίεση του περίφημου μνημονίου με το οποίο το Δ.Ν.Τ και οι Ευρωπαίοι εταίροι μας προσπαθούν όχι βέβαια να συμμορφώσουν το οικονομικό χάος που έχει απαξιώσει την πολιτική ζωή της Ελλάδος , αλλά να εξασφαλίσουν τα λεφτά που μας δανείζουν με το αζημίωτο, όπως παλαιά με την αλίστου μνήμης Δ.Ο.Ε-( Δηλαδή την είσπραξη εκ μέρους των δανειστών μας των φόρων από τα σπίρτα, τράπουλες ,τσιγαρόχαρτο, αλάτι, πετρέλαιο σμυρίδα Νάξου)
Αξίζει για την επικαιρότητα, να κάνουμε μια αναδρομή στα δάνεια που πήρε η Ελλάδα από την εποχή της ανεξαρτησίας και τα οποία εγκλώβισαν από τότε, την οικονομική μας ζωή. Το πώς τα καταφέρνουμε κάθε φορά να επιζούμε είναι μια άλλη ιστορία. Απόγονοι του Καραγκιόζη είμαστε .Αλίμονο να μη τα καταφέρναμε.
Το πρώτο δάνειο της ανεξαρτησίας το πήραμε το 1824 το οποίο είχε ονομαστική αξία 800.000 στερλίνες από τις οποίες έφτασαν στα χέρια μας μόνο 308.000 και πολεμοφόδια 11.900 στερλίνες.
Αναλαμβάνοντας το 1825 ο Ζαϊμης στο ταμείο υπήρχαν μόνο 16 γρόσια ούτε μία λίρα . Από τότε !!!
Το δεύτερο δάνειο το 1825 είχε ονομαστική αξία 2.000.000 από τις οποίες έφτασαν στα χέρια μας μόλις 529.000 καθώς από το αρχικό ποσό κρατήθηκαν διάφορα ποσά για τόκους – έξοδα- μεσιτικά( και μίζες βέβαια. Αμφιβάλλετε;) και εξόφληση μέρους προηγουμένου δανείου (Πηγή : Τάσος Ηλιαδάκης)
Από τις υπόλοιπες 529.000 εστάλησαν στην Αμερική 156.000 για να κατασκευαστούν δύο ατμοκίνητες φρεγάτες και 126.000 στην Αγγλία για 6 ατμοκίνητα πλοία. Ακόμη ποσό 137.000 για μισθοδοσία του ναυάρχου Κόχραν (με το αζημίωτο ο ναύαρχος ε;)και υπόλοιπο 190.000 για τον εμφύλιο σπαραγμό που μας έδερνε από τότε, την ώρα που ο Ιμπραήμ έφτανε ανενόχλητος στην Πελοπόννησο και εμείς βγάζαμε τα μάτια μας.
Οι ιστορικοί, μάλιστα, θεωρούν ότι το δάνειο, ήταν ένα από τα αίτια για τον εμφύλιο ,γιατί κάθε κόμμα σπαταλούσε υπέρ αυτού σε εξαγορά βουλευτών –ψηφοφόρων-διορισμούς και μισθοδοσία κυρίως στρατιωτικών σε σημείο ώστε να έχει η Ελλάδα 12.000 αξιωματικούς και υπαξιωματικούς για 20.000 στρατιώτες. Λέγεται ότι ο Γκούρας δήλωνε μισθοδοσία 12.000 στρατιωτών ενώ είχε μόνο.3.000 !!!(πηγή Παπατσώνης)
Από αυτό και η λαϊκή ρήση : Ο καπετάν ένας !
Για να σωθεί ο Μεσολόγγι δεν απομείνανε παρά μόνο 20.000.(Παπαρηγόπουλος)

Είναι η εποχή που η Ελλάδα ονομάσθηκε… Ψωροκώσταινα !!!
Δεν είναι απίθανο ότι και η ναυμαχία του Ναυαρίνου τον Οκτώβρη του 1827 που η επανάσταση φαινότανε να καταρρέει, δεν έγινε από φιλελληνισμό και μόνο, αλλά γιατί με τη διάλυση του Ελληνικού κράτους οι Αγγλογάλλοι θα χάνανε τα λεφτά που μας είχαν δανείσει (Γι αυτό λέμε, ότι και σήμερα, δεν συμφέρει να μας αφήσουν να βουλιάξουμε. Μας κρατάνε για το δικό τους συμφέρον)
Επί Όθωνος οι τρεις Μ. Δυνάμεις εγγυήθηκαν 60 εκατομ. Γαλ. Φράγκα σε τρεις δόσεις από τις οποίες πήραμε μόνο τις δύο τα 40.Τα υπόλοιπα ουδέποτε δόθηκαν Αλλά και από τα 40.εκατ. τα μισά κρατηθήκαν από τους δανειστές για προεξόφληση τόκων –μεσιτικά – (κάποιοι πήραν και τo… δώρο τους) και το υπόλοιπο σπαταλήθηκε σε μισθοδοσίες και έξοδα των Βαυαρών. Είχαμε να ταϊσουμε κι αυτούς βάσει…μνημονίου όπως γίνεται καλή ώρα με τη Τρόικα τώρα που κάθονται τρων και πίνουν και τη φτώχεια φοβερίζουν. Θα πείτε ότι αυτοί είναι μόνο τρεις.. Αμ δε. Υπάρχουν γύρω τους ένα σωρό στελέχοι τραπεζών και σύμβουλοι… πολυφαγάδες !
Τελικά στο τέλος της Οθωνικής περιόδου χρωστούσαμε τριπλάσια από εκείνα που είχαμε πάρει. Είμαστε …ατσίδες!
Επί Τρικούπη συνήφθησαν εφτά δάνεια με ληστρικούς όρους έως την τραγική ομολογία του :Κύριοι δυστυχώς επτωχεύσαμεν.( Για την ιστορία η ακριβής φράση ήταν : Κύριοι αδυνατούμε να εκπληρώσουμε τις υποχρεώσεις μας )
Από εκεί και πέρα πήραμε κατά σειρά το 1879, 60 εκατ. Γαλλικά φράγκα – Το 1881, 120 εκατ .-το 1884, 100 εκατ.-το 1887, 135 εκατ.- το 1889, 155 εκατ. και το 1890, 89 εκτ. για την κατασκευή του σιδηροδρόμου Πειραιά – Λάρισας .Τα περισσότερα από την τράπεζα Κων/πολεως του Ανδρέα Συγγρού ο οποίος ήλεγχε και τις εταιρείες που είχαν αναλάβει τα έργα και με επιτόκια που εκυμαίνοντο μεταξύ 5,5% -8,5% !!!
Όπως έλεγε ο συγχωρεμένος , κανείς δε σε δανείζει αν δεν έχει συμφέρον να το κάνει .Ψέματα ;
Πάντως από το συνολικό ποσό των 643 εκατ. Χρυσών Γαλ φράγκων θα εισπράξαμε μόνο τα 443 εκατ. ενώ για τοκοχρεωλύσια καταβλήθηκαν 455 εκατ. Δηλαδή περισσότερα από αυτά που πήραμε.
Μοιραία η χρεοκοπία. Η ιστορία όμως τραβάει πολύ μακριά .
Γι αυτό την άλλη Δευτέρα η συνέχεια
Σταύρος Ιντζεγιαννης

Δευτέρα 30 Μαΐου 2011

ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ
LOS INDIGNADOS

Εξαπλώνεται με μορφή επιδημίας, το κίνημα των αγανακτισμένων πολιτών που συγκεντρώνονται στις πλατείες σε μια ειρηνική και ακηδεμόνευτη χωρίς το κομματικό καπέλωμα-συγκέντρωση, διαμαρτυρόμενοι όχι μόνο για τα εξοντωτικά κυβερνητικά μέτρα αλλά και κατά της πολιτικής και των πολιτικών συλλήβδην που οδήγησαν στα σημερινά αδιέξοδα. Οι λαοί επιλέγοντας μια νέα μορφή διαμαρτυρίας, διαδηλώνουν μαζικά σε όλες τις χώρες του Ευρωπαϊκού νότου εκφράζοντας την άποψη -των νέων κυρίως -για το πολιτικό σύστημα που παραπαίοντας μεταξύ ενός αποτυχημένου σοσιαλισμού κι ενός ανάλγητου καπιταλισμού δημιουργεί ολοένα και περισσότερο εξαθλιωμένους πολίτες χωρίς ελπίδα μιας καλύτερης ημέρας.
Η αγανάκτηση μοιάζει καζάνι που βράζει με άγνωστο μέχρι αυτή τη στιγμή, το αν και το πότε το καπάκι θα εκτιναχθεί και με ποιόν τρόπο. Η πείνα και η ανέχεια μαζί με την ανεργία και την ανασφάλεια είναι οι χειρότεροι σύμβουλοι.
Το γεγονός ότι αυτή τη στιγμή η κατάσταση ελέγχεται από τους ίδιους τους συγκεντρωμένους, δε σημαίνει ότι αυτές οι χιλιάδες του λαού θα μένουν για πολύ καιρό ειρηνικά συγκεντρωμένες. Ο Θεός να βάλλει το χέρι του, γιατί μια σπίθα, ένα σύνθημα, μια ανεξέλεγκτη κραυγή, αρκεί για να ανάψει η δυναμίτιδα. Να εκραγεί η αγανάκτηση.
Η αγανάκτηση υπάρχει για πολλά πράγματα και σε πολλές μορφές από την πολιτική έως το Σούπερ μάρκετ και τις λαϊκές αγορές. Από τα έδρανα της βουλής μέχρι τα τηλεοπτικά κανάλια. Από τα εξωτερικά ιατρεία του νοσοκομείου έως τα φαρμακεία που μένουν απλήρωτα και από τους ασφαλισμένους του ΙΚΑ που περιμένουν δυο μήνες για καρδιολογικές εξετάσεις έως τα ποδοσφαιρικά γήπεδα και ακόμη έως και αυτή τη συζυγική κρεβατοκάμαρα.
Αυτός : Πάλι θα μας έρθει η μάνα σου; Τα Χριστούγεννα την είχαμε και κάθισε ολόκληρη βδομάδα, τι θέλει κι έρχεται κάθε τρεις και λίγο
Αυτή : Αμάν ρε Χριστόφορε, θα σου βγουν τα μάτια με το ντεκολτέ αυτής της χαζοβιόλας απέναντι που τα έβγαλε όλα έξω, σα δε ντρέπεται που δεν άφησε σιλικόνι για σιλικόνι!!!
Η αγανάκτηση κυκλοφορεί πιο έντονη στην αγορά: Πάλι ακρίβυνε η φέτα. Ούτε μπρόκολο δεν μπορεί να αγοράσεις πια.
Σκέψου να αυξηθεί και ο Φ.Π.Α και σου κόβουν και το επίδομα!
Αγανακτισμένοι όμως και οι επαγγελματίες που γίνονται αποδέκτες της μείωσης του αγοραστικού δυναμικού : Μας γονάτισαν τα μέτρα. Από λουκέτο σε λουκέτο πάμε. Άλλοι τα φάγανε εμείς τα πληρώνουμε !!!
Φυσικά και στα γήπεδα, ακόμη χειρότερα. Μόνο που εκεί η αγανάκτηση των φιλάθλων είναι διαχρονική . Τον Ιούνιο του 1962 παίζοντας το τελικό του κυπέλου μεταξύ των « αιωνίων » ο Ελβετός διαιτητής αναγκάστηκε να διακόψει τον αγώνα στο 100ο λεπτό της παράτασης λόγω σκότους. Αγανακτισμένος ο κόσμος νομίζοντας ότι ο αγώνας ήταν σικέ όρμισε στο γήπεδο να λυντσάρει τον διαιτητή .Ο αγώνας διακόπηκε οριστικά αλλά χωρίς να ορισθεί επαναληπτικός. Έτσι το 1962 δεν είχαμε κυπελλούχο!!!
Φοβερή δύναμη η αγανάκτηση του κόσμου ιδιαίτερα όταν αφορά το επίπεδο διαβίωσής του .Το 532 σημειώθηκε « η στάση του Νϊκα » όταν αρχίζοντας από αφορμή τη διαμάχη για τις αρματοδρομείες μεταξύ Πρασίνων και Βένετων (αθλητισμός και εδώ, με τους έξαλλους και ανεξέλεγκτους οπαδούς) κατέληξε σε διαμαρτυρία κατά της φορολογικής πολιτικής του Ιουστινιανού με αποτέλεσμα να συγκεντρωθεί το πλήθος στον ιππόδρομο ζητώντας την αποπομπή των Υπουργών οικονομικών Ιωάννη του Καπαδόκη και του Τριβωνιανού . Αποτέλεσμα ήταν οι ταραχές να επεκταθούν με σύνθημα ΝΊΚΑ –ΝΙΚΑ (Λαέ ΝΙΚΑ) και εκεί στον ιππόδρομο λέει η ιστορία εσφάγησαν από την κρατική φρουρά 30.000. Ο αριθμός είναι μάλλον υπερβολικός, αλλά οπωδήποτε ήταν μεγάλος.
Όλα αυτά όμως είναι απλά πταίσματα, μπροστά στην συζυγική αγανάκτηση . Άνεργος ο Τρύφων, άφηνε δεν άφηνε 20 ευρώ να περάσουν βδομάδα. Αλλά παραδόξως καλότρωγε .Τη μία μέρα μπριζόλες, την άλλη τσιπούρες την παράλλη παϊδάκια .Καταλάβαινε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά ,αλλά μια που έτρωγε , χόρταινε, έκανε το κορόιδο. Ώσπου ξαφνικά το μενού γύρισε στη φακή, Δε μίλησε τη μια μέρα ,αλλά την άλλη φασόλια , τη τρίτη μπρόκολα, έβαλε τις φωνές καταγανακτισμένος.
-«Βρε γυναίκα είναι φαγητό για κερατά αυτό, εμ` απατημένος , εμ νηστικός »!!!
Κάπως έτσι και με τη σημερινή κατάσταση, όπου ο λαός ,διαμαρτύρεται αγανακτησμένος : Και μας κατάκλεψαν και μας αφήνουν και νηστικούς !!!
Αντέχεται;
Στ Ιντζεγιαννης

Τρίτη 24 Μαΐου 2011

Εν κατακλείδι
ΒΑΣΙΚΟ ΕΝΣΤΙΚΤΟ

Α ρε παλιομισοφόρια τι τραβάν για σας τ` αγόρια !
- Άφρον.. άφρον !
-Η Εύα με εξαπάτησε Κύριε
Ήθελές τα έπαθές τα –λέει ο λαός με τη δική του σοφία
Με χειροπέδες, ένα θλιβερό ανθρωπάκι, ο άλλοτε ισχυρός του Δ.Ν.Τ που με ένα του ναι ή όχι ανεβοκατέβαζε χρηματιστήρια. Η ειρωνεία : Κατηγορούσε άλλους πως δεν μπορούν να βάλουμε τάξη στα οικονομικά τους ποιός ; αυτός που δεν μπορούσε να βάλλει σε τάξη το…σώβρακό του Καθ` υποτροπήν μάλιστα και όχι μόνο άπαξ…αλλά δίπαξ, τρίπαξ!!!
Δεν δικάζουμε και δεν καταδικάζουμε κανέναν. Δε στήνουμε δικαστήριο. Απλώς προβληματιζόμαστε .Ποιοι κυβερνάνε τον κόσμο !!!
Και δεν είναι ούτε ο πρώτος ούτε ο δεύτερος. Κάθε τόσο, κάποιος επώνυμος από αυτούς που μας κουνάνε το δάχτυλο και τρέμουμε , απασχολεί την κοινή γνώμη με τα καμώματά του.
Πριν χρόνια ο «πλανητάρχης»!!! κατηγορήθηκε για έλλειμμα ηθικών αντιστάσεων ( η πιο κομψή έκφραση που μπορώ να βρω) Θυμάστε τι κρότο είχε κάνει. Μέχρι και το φόρεμα της Λεβύνσκι είχε κάνει σημαία του ο Λευκός Οίκος ( « λευκός » τρόπος του λέγειν. Απ` έξω κούκλα από μέσα πανούκλα) Φυσικά…ζήτησε «συγνώμην !!!» και ούτε γάτος ούτε ζημιά. Ούτε τη γυναίκα του ενόχλησε. Εξακολούθησε να κουμαντάρει και όχι μόνο τη χώρα του, αλλά να επηρεάζει κατά κάποιον τρόπο και τις τύχες των άλλων λαών κι ας μη μπορούσε να κυβερνήσει ούτε τα πάθη του. Βλέπετε η ηθική της εξουσίας δεν έχει σχέση με τη ηθική της κρεβατοκάμαρας.
Χρόνια τώρα πρωθυπουργός γειτονικής χώρας απασχολεί τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης με τις βίλες οργίων και τα σκάνδαλά του χωρίς και να συγκινεί κανέναν στη χώρα του και μάλιστα επαίρεται-όπως τον είδαμε προ ημερών στη τηλεόραση- για τα ερωτικά του κατορθώματα. Αλλά και στη Γαλλία αν θυμάστε ο προβεβλημένος σοσιαλιστής πρόεδρος –συχωρεμένος πια –απεκαλύφθη μετά το θάνατό του ότι είχε διπλή ερωτική ζωή και είχε και εξώγαμο τέκνο. Και στη γηραιά Αλβιώνα, κάθε τόσο, κάποιος υπουργός συλλαμβάνεται να …ατακτεί, όμοιος- ομοίω. Για θυμηθείτε τον Προφιούμο με την Κριστίν Κίλερ
Και αυτοί οι άνθρωποι που δεν μπορούν να επιβληθούν στις ορέξεις τους που δε σέβονται την οικογένειά τους, που δεν σκέπτονται το στρεβλό παράδειγμα που δίνουν στους άλλους, εννοούν να επιβάλουν τη θέλησή τους στο λαό τους, πιθανότατα και όλους εμάς, μια και η περιβόητη παγκοσμιοποίηση, μας δένει χειροπόδαρα με συγκοινωνούντα οικονομικά και πολιτικά ή στρατιωτικά συμφέροντα.
Κι όμως οι ίδιοι που δεν σέβονται το αξίωμά τους και τον νόμο που εκπροσωπούν, νομοθετούν, οριοθετούν και υπογραμμίζουν κανόνες ζωής για τους άλλους; Όχι σπάνια , καταδικάζουν με την υπογραφή τους ολόκληρους λαούς;
Δεν κρίνουμε τις πράξεις του προέδρου του Δ.Ν.Τ πολλώ μάλλον που όλη η ιστορία, κρύβει καθώς λένε, κάποιο παρασκήνιο ή κάποια πολιτικά παιγνίδια. Δεν αποκλείεται. «Το Βασικό Ένστικτο» χρησιμοποιήθηκε ανέκαθεν τόσο στην κατασκοπεία όσο και στην πολιτική .Οι δυνατοί έχουν τις αδυναμίες τους. Όλοι έχουν την Αχίλλειο πτέρνα τους .Αλλά και μόνο το γεγονός ότι διαπομπεύεται ένας άνθρωπος που αρκούσε να κουνήσει το δάχτυλό του για να στήσει στον τοίχο τις οικονομίες των άλλων, αρκεί για να προβληματίσει όλους μας .
Αυτοί είναι λοιπόν οι περίφημοι «Μεγάλοι»που τους σέρνει από τη μύτη το πάθος και το…λάθος τους ;
Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απωλέσαι – μου θυμίζει ο Ευαγγελικός λόγος. Έχουν εκατομμύρια λεφτά και δεν έχουν μιας πεντάρας αξιοπρέπεια. όσο για μυαλό, κουκούτσι κι εκείνο… μες στο παντελόνι τους
Προβληματισμένοι στεκόμαστε για τον ηθικό ξεπεσμό του Στρος Καν, για τον οποίο θα καταδικάζαμε τον τελευταίο συνάνθρωπό μας τον μη αναγνωρίσιμο , τον μη προβεβλημένο, τον ανθρωπάκο της καθημερινής βιοπάλης. Ούτε τα εκατομμύρια του ,ούτε το αξίωμά του τον έσωσε : Όπως έστρωσε κοιμάται – λέει ο λαός
Δε στήνουμε καρμανιόλες για κανέναν γιατί συνήθως φροντίζουν να τις στήσουν οι ίδιοι. Απλώς αναρωτιόμαστε .Αυτοί λοιπόν κυβερνάνε τον κόσμο; Θυμάστε τον Τσαγγανέα στο «Οι Γερμανοί ξανάρχονται»; Άνθρωποι- άνθρωποι, που είναι οι άνθρωποι;
- Ανθρωπίσκοι όλοι τους !
Σταυρος Ιντζεγιαννης

Τετάρτη 18 Μαΐου 2011

Σχολιάζοντας βιβλία.

ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΚΟΚΚΟΤΑ
- ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΑΝΑΛΌΓΙΟ-

Ένα οδοιπορικό στα χρόνια και τους χώρους του θεάτρου το «ΘΕΑΤΡΙΚΌ ΑΝΑΛΌΓΙΟ» της γνωστής φιλολόγου και θεατρολόγου ,κ. Χριστίνας Κόκκοτα .- Μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα πολύπλευρη και πολυεπίπεδη έρευνα - παρουσίαση και κριτική ανάλυση του θεατρικού χώρου με τους δραματουργούς, του ηθοποιούς, τις τάσεις, και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά από χώρα σε χώρα και από θέατρο σε θέατρο.
Με συνοδοιπόρο την επιστημονική γνώση και την εμπειρία της, ξεναγεί τον αναγνώστη της στο χώρο του θεάτρου σε 290 σελίδες και σε 63 σταθμούς μελετώντας –κρίνοντας –παρουσιάζοντας τις διάφορες και διαφορετικές όψεις του θεάτρου από την αρχαιότητα ως τις μέρες μας. Από τη μάσκα και τον συμβολισμό της μεταμφίεσης έως τον ηθοποιό και την ερμηνεία του και το ρεπερτόριο με τα κύρια στοιχεία του από την αρχαιότητα μέχρι τη σύγχρονή μας εποχή.
Ο αναγνώστης ξεναγείται στους χαρακτηριστικούς σταθμούς από το αρχαίο έως και του σύγχρονο θέατρο υπογραμμίζοντας ότι :Εκφραστικό μέσο δεν είναι μόνο η φωνή του ηθοποιού αλλά το σύνολο σώμα του και το οποίο με τη διπλή του υπόσταση ως σημαίνον και σημαινόμενο ανάγεται σε φορέα μηνυμάτων (σελ 25). μέχρι κάποια πρόσωπα του θεάτρου που άφησαν τη σφραγίδα τοις παρακαταθήκη για τους επερχόμενους.
Το αρχαίο θέατρο, με τη διάσταση πολιτική- φιλολογική σάτιρα του Αριστοφάνη (52) η Νεοελληνική αλλά και η Ευρωπαϊκή σκηνή αναλύονται στους κυριότερους σταθμούς των .Ο Μάριος Ποντίκας ( μάστορας του θεατρικού λόγου, βαθύς ανατόμος, της νεοελληνικής κοινωνίας ) αλλά και ο Διονυσιασμός του Λόρκα όπου απουσιάζει η «Ελπίδα για λύτρωση και ανάσταση στην κατά Λόρκα κάθαρση»106. και ο νεορομαντισμός του Εντμόν Ροστάν ή στον Στρίνμπεργκ όπου «Ο φόβος της θηλυκής κυριαρχίας στοιχειώνει ολάκερη τη δημιουργία του»σελ 117
Η κ. Κόκκοτα αναλύει με υπευθυνότητα τόσο την πολύπλευρη προσωπικότητα του δραματουργού όσο και του ηθοποιού από το αρχαίο θέατρο μέχρι τις μέρες μας .
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η 5η ενότητα όπου ο αναγνώστης παρακολουθεί μια περιδιάβαση από το Ιαπωνικό θέατρο Νο, στη θεατρική Αθήνα ή στο Πολωνικό θέατρο όπου στον πρόλογο του «Γάμου» του Γκόμπροβιτς «Οι άνθρωποι όταν είναι μαζί επιβάλλουν ο ένας στον άλλον τρόπους ύπαρξης, ομιλίας συμπεριφοράς…Ο καθένας παραμορφώνει τους άλλους ενώ ταυτόχρονα παραμορφώνεται απ` αυτούς»
Ακόμη μια σύντομη περιδιάβαση στη θεατρική Βιέννη «Μπερλίνερ Ανσαμπλ» η το «Πίκολο Τεάτρο»ή το Νεοϋορκέζικο “living thatre”που δίχασε και προκάλεσε το κοινό με το ετερόκλιτο ρεπερτόριό του (Στρίμπεργκ, Πιραντέλο, Αρτώ)
Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες οι παρατηρήσεις στην ενότητα ΣΤ για τη θεατρική πρωτοπορία όπου στη σελίδα 230 «Όχι λίγες φορές η πρωτοπορία μπορεί να εκφράζεται με την προκλητική ηθοποιία ή με την επιθυμία του δημιουργού να δοκιμαστεί η υπομονή των θεατών. Ακόμη και η ορθοφωνία και η βασική θεατρική αρχή ότι οι «ηθοποιοί πρέπει να ακούγονται με σαφήνεια»μπορεί σκόπιμα να αγνοηθεί και να χλευαστεί από το πρωτοποριακό θέατρο»
Να σημειωθεί η υπεύθυνη άποψή της - άποψη ειδικού- για το ρεπερτόριο του δικού μας ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ «Γιατί στο ρεπερτόριό του να μην υπάρχει ένα έργο του Ι. Καμπανέλλη. του Κορέ ή του Μουρσελά ,και των διασκεδαστικών του Τσιφόρου ή του Ψαθά» που έχουν- να προσθέσουμε εμείς εξασφαλισμένο κοινό και αποτελεί και απαίτηση του κοινού- αλλά και όπως γράφει η Κυρία Κόκκοτα «έτσι ώστε όχι απλώς να υπάρχει και να επιβιώνει αλλά να μετουσιώνεται σε μια τοπική παιδευτική εστία»
Προσωπικά πιστεύουμε ότι το ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΑΝΑΛΟΓΙΟ» της κ. Κόκκοτα πλήρωσε μιαν έλλειψη στη θεατρική μας παιδεία.
Σταύρος Ιντζεγιάννης
ΚΑΘ ΟΔΟΝ
ΑΝΘΡΩΠΙΣΚΟΙ

Το γεγονός της σύλληψης του προέδρου του Δ.Ν.Τ για προβλήματα ηθικής τάξεως ξανάφερε τη συζήτηση στο ερώτημα : Ποιοι μας κυβερνάνε;
Κάθε τόσο, κάποιος προβεβλημένος, απασχολεί την κοινή γνώμη με τα καμώματά του που κάθε άλλο παρά συνιστούν και την προσωπικότητά του και τη θέση του και τον θώκο στον οποίο βρίσκονται.
Το προχθεσινό συμβάν που κάνει το γύρο του κόσμου, με τον πρόεδρο να οδηγείται με χειροπέδες για λόγους ανηθικότητας , προβληματίζει όλους μας. Και δεν είναι ο μόνος. Πριν χρόνια ο «πλανητάρχης»!!! κατηγορήθηκε για έλλειμμα ηθικών αντιστάσεων. Θυμάστε τι κρότο είχε κάνει. Αλλά…ζήτησε «συγνώμην !!!» και εξακολούθησε να άρχει και όχι μόνο τη χώρα του αλλά να επηρεάζει κατά κάποιον τρόπο και τις τύχες των άλλων λαών κι ας μη μπορούσε να κυβερνήσει ούτε τα πάθη του.
Χρόνια τώρα πρωθυπουργός γειτονικής χώρας απασχολεί τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης με τα σκάνδαλά του χωρίς και να συγκινεί κανέναν στη χώρα του και μάλιστα επαίρεται-όπως τον είδαμε προ ημερών στη τηλεόραση- για τα ερωτικά του κατορθώματα. Αλλά και στη Γαλλία αν θυμάστε ο προβεβλημένος σοσιαλιστής πρόεδρος –συχωρεμένος πια –απεκαλύφθει μετά το θάνατό του ότι είχε διπλή ερωτική ζωή και είχε και εξώγαμο τέκνο. Και στη γηραιά Αλβιώνα, κάθε τόσο, κάποιος υπουργός συλλαμβάνεται να …ατακτεί, όμοιος ομοίω !!!
Και αυτοί οι άνθρωποι που δεν μπορούν να κυβερνήσουν τον εαυτό τους που δε σέβονται την οικογένειά τους, που δεν σκέπτονται το στρεβλό παράδειγμα που δίνουν στους άλλους, εννοούν να κυβερνούν το λαό τους πιθανότατα και όλους εμάς, μια και η περιβόητη παγκοσμιοποίηση, μας δένει χειροπόδαρα με αλληλοσυνενούμενα οικονομικά και πολιτικά ή στρατιωτικά συμφέροντα.
Με ποιο ηθικό έρεισμα οι ίδιοι που δεν σέβονται το αξίωμά τους και τον νόμο που εκπροσωπούν, νομοθετούν, οριοθετούν και υπογραμμίζουν κανόνες ζωής για τους άλλους; Πως γίνεται να καταδικάζουν με την υπογραφή τους ολόκληρους λαούς; Πριν χρόνια – γιατί να κρυβόμαστε; -και δικός μας, μάλλον άτακτος, αποποινικοποίησε τη μοιχεία, δίνοντας άφεση εκ προοιμίου σε όλους τους μελλοντικά μοιχούς κατά το
«Μπάτε σκύλοι αλέστε και αλεστικά μη δώστε» που λέει ο λαός μας. Σοφός ο λόγος του!
Δεν είμαστε κριτές των πράξεων του προέδρου του Δ.Ν.Τ .Ούτε να καταδικάσουμε ή να αθωώσουμε .Δε στήνουμε δικαστήριο πολλώ μάλλον που όλη η ιστορία, κρύβει καθώς λένε, κάποιο παρασκήνιο ή κάποια πολιτικά παιγνίδια. Αλλά και μόνο το γεγονός ότι διασύρεται ένας άνθρωπος που κουνάει το δάχτυλό του και ανεβοκατεβάζει την οικονομία των άλλων με ένα ναι ή με ένα όχι, αρκεί για να προβληματίζει όλους μας .
Ποιοι κυβερνάνε επιτέλους τον κόσμο; Αυτοί που δεν μπορούν να κυβερνήσουν τας πάθη τους ;Αυτοί που κατεβαίνουν στο επίπεδο του οποιουδήποτε ανίκανου και μωρού; Αυτοί που δε διαθέτουν το ελάχιστο ίχνος αξιοπρέπειας . Με ποιο θράσος αυτοί που ίσως ντρέπονται – ΑΝ ντρέπονται!!!- να αντικρίσουν τα παιδιά τους θα αντικρίσουν τον λαό που εκπροσωπούν;
Προβληματισμένοι στεκόμαστε μπρος στον απύθμενο ηθικό ξεπεσμό για τον οποίο θα καταδικάζαμε τον τελευταίο συνάνθρωπό μας τον μη αναγνωρίσιμο , τον μη προβεβλημένο, τον ανθρωπάκο της καθημερινής βιοπάλης.
Δε στήνουμε στον τοίχο κανέναν. Απλώς ρωτάμε .Αυτοί μας κυβερνάνε; Αυτοί ζητάνε από μας συνέπεια και υπακοή στους νόμους ,Αυτοί που δεν μπορούν να χαλιναγωγήσουν τα πάθη τους, κυβερνάνε τον κόσμο ; και μετά αναρωτιόμαστε γιατί βαίνουμε στην καταστροφή. Άμυαλός ο βοσκός χαμένο το κοπάδι –Σοφία λαού.
Ε ανθρωπίσκοι- ανθρωπίσκοι !!!
Σταυρος

Πέμπτη 12 Μαΐου 2011

ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ-ΠΟΛΥΕΔΡΟ-9-5-2011

ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ ΚΩΣΤΑΣ
-Στην αεροπορία -

Λένε πως όταν συναντιούνται μετά από χρόνια παλιές φίλες μιλάνε για τους γυμνασιακούς έρωτές τους . Όταν συναντιόμαστε παλιοί φίλοι μιλάμε για το στρατιωτική μας ζωή..
Αυτό και μόνο δείχνει πόσο καθοριστική για τη ζωή μας στάθηκε η στρατιωτική μας θητεία .Μια περίοδος που μπορεί να μην είναι σημαντική από την άποψη της βιοποριστικής μας καριέρας-ίσως να είναι και ανασταλτική σε πολλές περιπτώσεις- ωστόσο σημάδεψε τη ζωή μας έτσι, που χρόνια μετά, θυμόμαστε πρόσωπα και πράγματα από αυτή την περίοδο.

Και πράγματι ο στρατός είναι ένα κομβικό σημείο για εφέδρους και μονίμους ακόμη, όπου υπάρχει μια έντονη και σε κάθε παράμετρο αλλαγή της μέχρι τότε ζωής μας. Μια απότομη αλλαγή που ανατρέπει συνήθειες και σχέδια .Σα να σε πετάνε στο πέλαγος χωρίς να ξέρεις κολύμπι και κολυμπάς για να σωθείς. Μια δοκιμασία –δυσάρεστη στην αρχή μέχρι που να βλαστημάς την ώρα που γεννήθηκες -αλλά ιδιαίτερα ευχάριστη σαν ανάμνηση.Ο στρατός είναι μια ολόκληρη κοσμοθεωρία, με τη φιλοσοφία της με τους κανόνες της με τον τρόπο συμπεριφοράς ακόμη και με τη γλώσσα της.; Ένας κόσμος ολόκληρος που ζει και κινείται μέσα στο δίπτυχο- καθώς σωστά αναφέρει ο συγγραφέας – ιεραρχία –πειθαρχία . Και φυσικά για τους εφέδρους μια παρένθεση - παλιά τράβαγε δυο και τρία χρόνια- ενώ για τους μονίμους είναι μια καριέρα βιοποριστική όπως όλες οι βιοποριστικές εργασίες, αλλά που όμως διατηρεί την ένστολη ιδιαιτερότητά της. Για τους ιπτάμενους ακόμη περισσότερη, αφού το να πετάς δεν είναι μια συνηθισμένη υπηρεσία. Έχει τη χαρά καθώς γράφουν οι αεροπόροι – στο βιβλίο που παρουσιάζουμε- να νοιώθεις απελευθερωμένος αλλά…έχει και τους κινδύνους της.

Η συγγραφή καταχωρείται σε δύο ενότητες , η πρώτη – 7 κεφάλαια που αναφέρονται συνοπτικά στην ιστορία της αεροπορίας-και η δεύτερη 30 κεφάλαια όπου καταχωρείται μεμαρτυρημένα από τα γραπτά των αεροπόρων , εφέδρων και μονίμων ή ζωή και η γλώσσα στην αεροπορική βάση και στις μονάδες. Μαρτυρίες καταχωρημένες άλλες σε βιβλία αεροπόρων, άλλες σε ημερολογιακές καταγραφές ή σε εφημερίδες της εποχής κι άλλες σε προφορικές αναμνήσεις που συνέλλεξε ο συγγραφέας κινούμενος δίκην ρεπόρτερ, μα πάντα με τη διάθεση, να διασωθούν στον χρόνο από αυτόν τον ιδιότυπο συλλέκτη αναμνήσεων. Τον Κώστα Αθανασόπουλο.
Είναι η πέμπτη μελέτη που μας δίνει ο κ. Αθανασόπουλος -μέρος μιας τριλογίας –στρατός ναυτικό, αεροπορία - όπου μελετάται η ζωή και η γλώσσα του στρατού ξηράς, θαλάσσης και αέρος.

Ο συγγραφέας ακολουθεί τη μεθοδικότητα του αρχαιολόγου ο οποίος ψηφίδα , ψηφίδα προσπαθεί να αποκαλύψει και να συγκολλήσει - να συμπληρώσει το εύρημα του ώστε να ολοκληρωθεί η εικόνα.

Στο πρώτο κεφάλαιο που λειτουργεί σαν πλαίσιο της όλης μελέτης και που μπορεί να θεωρηθεί εισαγωγικό δίνονται γενικές πληροφορίες για την ιστορία της αεροπορίας και του αεροπλάνου , ενώ στο δεύτερο μέρος η μεθοδικότητα του συγγραφέα – συλλέκτη- μελετητή, γραπτών και προφορικών αναμνήσεων μας βάζει μέσα στην αεροπορική βάση με τις ιδιαιτερότητες και τις διαφορές που υπάρχουν μεταξύ αξιωματικών και σμηνιτών ή ακόμη από βάση σε βάση και από εποχή σε εποχή.

Ένας κόσμος ολόκληρος που αποκαλύπτεται σαν μια πανοραμική ταινία στην οποία καθένας από μας αναγνωρίζει κάτι από τη δική του στρατιωτική ζωή. Αυτό το πελώριο σχολείο ή αν θέλετε αυτή την μαγική μηχανή που σε παίρνει παιδί για να σε αποδώσει άντρα.

Το να συλλέξεις προφορικής ή γραπτές μαρτυρίες ή να διαβάσεις δεκάδες βιβλία που ασχολήθηκαν με το θέμα αυτό σίγουρα δεν είναι μια εύκολη υπόθεση.

Μέσα από τη σωρεία των μαρτυριών, το να διαλέξεις το ουσιώδες , το ενδιαφέρον και κυρίως εκείνο που αξίζει να διασωθεί στο χρόνο –θα έλεγα ακόμη και να μείνει σαν εργαλείο, για επόμενους μελετητές δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολο.. Χρειάζεται γνώση, εμπειρία, αλλά και τεχνική ώστε όλο αυτό το υλικό αναμνήσεων να γίνει τελικά ένα λογοτέχνημα. Αυτό που παρουσιάζουμε σήμερα. Ένα βιβλίο που διαβάζεται άνετα, ευχάριστα διατηρώντας την επαφή με τον αναγνώστη αμείωτη από την αρχή ως το τέλος. Μία σωρεία τεκμηρίων, επεισοδίων και ανεκδότων που σε προκαλούν να διαβάσεις τη συνέχεια και που χωρίς να χάνουν το ενδιαφέρον τους ,σου γεννά συχνά μιαν ιλαρή διάθεση. Το σοβαρό μαζί και το ευτράπελο.. Εξ άλλου το γεγονός ότι απαρτίζεται από αυτοτελή κεφάλαια διευκολύνει την ανάγνωση χωρίς να κουράζει τον αναγνώστη.
Όλα αυτά είναι αυτό που λέμε το ύφος του συγγραφέα !

Στην πρώτη ενότητα που αφορά την περίοδο έως το 1940 ιστορείται μέσα από γραπτά κείμενα (Ηλίας Καρταμαλάκης Η γενιά των Ικάρων- Δ .Κωταντούλας Οδοιπορικό στα χρόνια εκείνα-. ) η πρώτη περίοδος της Ελληνικής αεροπορίας. Τα πρώτα βήματα και οι πρώτες προσπάθειες να δημιουργήσει και η Ελλάδα τη δική της αεροπορική δύναμη και η οποία μάλιστα πρόλαβε και να δράσει ως επιθετικό όπλο κατά των Ιταλών ενώ η δεύτερη περίοδος 1941-2006 όπου καταχωρούνται αποσπάσματα κυρίως από τα βιβλία των –Σαράντος Αποστολίδης .Ένας αεροπόρος θυμάται –Χρ.Φακίνος .Μεταξύ ουρανού και γης και Πετώντας -Χρ.Παληκαρίδης .Μια ζωή επ ώμου και άλλων αποσπασματικά .

Η πρώτη ενότητα χωρίζεται σε δύο εποχές. Η μία από τους μυθολογικούς χρόνους έως τους ιστορικούς .(Ερμής με τα φτερωτά του σαντάλια. Ο Δαίδαλος και ο Ίκαρος με τα κερένια φτερά . ο Φρίξος και η Έλλη κ.α)-Η δεύτερη από τους ιστορικούς έως το 1940 όπου ιστορούνται αφ ενός οι πρώτες προσπάθειες του ανθρώπου να πετάξει ( Αδελφοί Μογκολφιέροι, αδελφοί Ράιτ Φον Ζέπελιν κα.α ) αφ` ετέρου δε μέσα από γραπτά κείμενα η πρώτη περίοδος της Ελληνικής αεροπορίας.

Από καθαρά ιστορική άποψη, για όσους ενδιαφέρονται όχι μόνο να διαβάσουν επιδερμικά –αν επιτρέπεται ο όρος –την ιστορική μελέτη του Κώστα Αθανασόπουλου αλλά ψάχνουν να μάθουν , να σπουδάσουν κατά κάποιον τρόπο το θέμα της Ελληνικής Αεροπορίας στα πρώτα της χρόνια το πρώτο αυτό μέρος έχει ιδιαίτερη σπουδαιότητα.

Στη δεύτερη ενότητα που αφορά την Αεροπορία στα χρόνια από το 1940 και εντεύθεν το ενδιαφέρον μετατοπίζεται σε μια πιο λογοτεχνική και ευχάριστα αναγνώσιμη περίοδο. Μια περίοδο που πολλοί έζησαν στις αεροπορικές βάσεις και έτσι το ενδιαφέρον δεν είναι απλά το πώς και τι μέσα στις αεροπορικές βάσεις αλλά κυρίως και οι αναγωγές σε όλα αυτά που έζησαν είτε στην αεροπορία είτε στους στρατώνες πεζικού μια και καθώς ξέρουμε λίγο πολύ ο στρατός σε όλα τα όπλα τουλάχιστον στη βασική εκπαίδευση είχε κοινά σημεία

Στο πρώτο αυτό μέρος τα ονόματα των πρώτων αεροπόρων μας καθώς και τα ανδραγαθήματα, τα ακροβατικά , αλλά και ο φόβος της πρώτης πτήσης είναι εξαιρετικά ενδιαφέροντα και προκαλούν, ερεθίζουν τον αναγνώστη να διαβάσει τη συνέχεια

Όπως σημειώνει ο ε.α σμήναρχος Χ. Φακίνος Την εποχή εκείνη (1950) το όπλο της αεροπορίας φάνταζε εξωπραγματικό και αφάνταστα απλησίαστο. Και μόνο που ανέφερες ότι θα τολμούσες να υπηρετήσεις και μάλιστα σαν ιπτάμενος αυτόματα περνούσες στον χώρο των παλαβών και επειδή η παλαβομάρα είναι συνυφασμένη και με τον κίνδυνο η συγκατάβαση των γονέων ήταν απαραίτητη Μάχες δινότανε μεταξύ γονέων και αρσενικών επιγόνων γι αυτή τη συγκατάθεση.

Στην δεύτερη ενότητα που εκτείνεται στις 190 από τις 242 συνολικά σελίδες , ο αναγνώστης ζει με μια εκπληκτική ζωντάνια τη ζωή σε μια αεροπορική βάση όπου καταχωρούνται χωριστά η ζωή των εφέδρων, των μονίμων, η ζωή των υπαξιωματικών ή των αξιωματικών Μια ζωή που αλλοτριώνει την προσωπικότητά σου για να την αντικαταστήσει με αυτή που θέλει ο στρατός.

Δείτε για παράδειγμα
« Λαβόντες υπ όψιν κ.τ.λ επιτρέπομεν εις τον Υποσμηναγόν Κουδούνη Ανάργυρον όπως συνέλθη εις πρώτον γάμον μετά της επίσης εις πρώτον γάμο συνερχομένης Μαρίας Μιχοπούλου κτλ --(Δηλαδή δεν έφτανε να θέλει η νύφη και ο γαμπρός καθώς λέμε αλλά και ο Στρατός.
Κι αλλού
Ο Υφ/γος τιμωρεί με 15θήμερη φυλάκιση τον υποσμηναγόν…διότι δημιούργησε χρέος χιλίων δραχμών προς τον…ιδιώτην και δεν προέβη εις έγκαιρον εξώφλησιν.-- Πράγμα που δείχνει ότι οι μόνιμοι Ίκαροι δεν είχαν καν ιδιωτική ζωή. Ο στρατός δεν ήταν απλώς η οικογένειά τους αλλά και ο εμπλεκόμενος σε κάθε εκδήλωση της ζωής των

Ακόμη και στην πολιτική .
Διαβάζουμε
Τη Κυριακή που ερχότανε ξημέρωναν εθνικές βουλευτικές εκλογές.. Ο πολιτικός αντίπαλος χειρότερος από τον χειρότερο εξωτερικό εχθρό του έθνους έπρεπε να εξοντωθεί .Κάθε μέσο , κάθε ενέργεια ήταν θεμιτή. Έτσι σαν ξημέρωσε η ημέρα με πολιτική περιβολή εξετέλεσαν το μοναδικό τους ιερό καθήκον με τον τρόπο φυσικά που τους ορμήνεψαν.
Άλλες εποχές άλλες νοοτροπίες !


Υπάρχει ένα λογοτεχνικό κεφάλαιο κάτι σαν δοξαστικό μαζί και ελεγείο για τις πρώτες γενιές των αεροπόρων μας που βγήκαν από το ΕΚΕΧ( Εκπαιδευτκό κέντρο εφέδρων χειριστών ) από τον ε.α αντισμήναρχο Χρ Φακινο.

Σ` αυτό το κέντρο από το 1949 μέχρι το 1958 που έκλεισε φοίτησαν 1134 μαθητές Από αυτούς ονομάστηκαν ανθυποσμηναγοί οι 608 Δηλαδή το 53%.80 θυσίασαν τη ζωή τους για τη δόξα της αεροπορίας, και ένα 25% έμειναν και ακολούθησαν σαν μόνιμοι μαζί με τους της σχολής Ικάρων σκαλοπάτια της ιεραρχίας. Οι εγκαταστάσεις της σχολής ισοπεδώθηκαν και απάνω τους επεκτάθηκε αυτό που απόμεινε.Ο κήπος της Γεσθημανής και των δακρύων. Σήμερα τίποτε δε θυμίζει εκείνο το φυτώριο των πρώτων μαθητών των αιθέρων που μαζί με τους αριστοκράτες της σχολής Ικάρων έγραψαν με αίμα και ιδρώτα την μεταπολεμική ιστορία της πολεμικής και της πολιτικής ιστορίας της αεροπορίας .

Απαραίτητη μια διευκρίνηση : Ο συγγραφέας ασχολείται συνολικά με την αεροπορία σαν όπλο , και όχι μόνο με τους ιπτάμενους της σχολής Ικάρων που οι άλλοι ονόμαζαν αριστοκράτες της Αεροπορίας.

Την εμπειρία της πρώτης πτήσης περιγράφει ο Δ. Κωταντούλας
Στις 19 Σεπτεμβρίου πέταξα μόνος χωρίς εκπαιδευτή με συνολικό χρόνο εκπαίδευσης στον αέρα 12 ώρες και 45 λεπτά. Η απόφαση πάρθηκε μετά από εξέταση στον αέρα. Το σολάρισμα δηλαδή η πρώτη πτήση ήταν πανηγυρική το παρακολούθησαν όλοι εκπαιδευτές και εκπαιδευόμενοι. Συγχαρητήρια στον εκπαιδευτή και στον μαθητή μαζί με σφαλιάρες και ευχές για καλή εξέλιξη.

Κι αλλού : Δάσκαλος μου ο αξέχαστος – θρυλικός αεροπόρος Πελοπίδας Φράγκος .Έπαιρνε τα μεγάλα πουλιά στο κυνήγι. Όταν σολάρισα επιχείρησα να τον μιμηθώ πήρα στο κυνηγητό περιστέρια αλλά από λάθος μου κατέβηκα χαμηλά χτύπησα πάνω στο έδαφος και το αεροπλάνο έκανε γκελ-Ευτυχώς χωρίς ζημιά !

Η γενιά των αεροπόρων του 41-47 εκπαιδεύτηκε στις σχολές της ΡΑΦ στη Μ Ανατολή είτε στην Ν Αφρική και κατόπιν από το 1950 στην Ελλάδα μαζί με Εγγλέζους΄ Το τι γινότανε το διαβάζουμε παρακάτω.

Οι 35 από τους 70 που είμαστε βασική εκπαίδευση εκπαιδεύτηκαμε μαζί με Εγγλέζους στο εργοστάσιο Σαρίδι στην οδό Συγγρού δίπλα στη Πάντειο Το εργοστάσιο το είχαν επιτάξει και το είχαν γεμίσει με υλικά.
Έκλεβαν οι Εγγλέζοι κλέβαμε κι εμείς. .Βούταγαν αυτοί, βουτάγαμε κι εμείς .Λέγαμε τι καθόμαστε. Κάναμε όπως κάνανε κι αυτοί.

Και φυσικά δεν λείπανε και τα ευτράπελα.
Στη Ν.Αφρική όπου είταν επισμηνίας γνωρίστηκε τυχαία με δυο κυρίες και κάθισε μαζί τους στο μπαρ ενός ξενοδοχείου. Αφού πέρασε αρκετή ώρα συζητώντας φεύγοντας τον εξυπηρέτησαν με το αυτοκίνητό τους πηγαίνοντας στη βάση όπου υπηρετούσε. Τότε του εξήγησαν «Λοιπόν η Μαίρη είναι σύζυγος του σμήναρχου Μπώλ κι εγώ είμαι η σύζυγος του υποδιοικητού Ρόπμερτσον» Μου κόπηκαν τα πόδια. Έμεινα με το χέρι στο πόμολο της πόρτας Είχα βγει σε μπαρ και χαχάνιζα με τη γυναίκα του Θεού και τη γυναίκα του βοηθού του θεού. Φρόντισαν όμως να με καθησυχάσουν.
Αύριο το βράδι στις 9 να είσαι εδώ να πάμε στο χωριό για ένα ποτό. Αυτό είναι διαταγή μου είπε η Μαίρη.

Από την ίδια ενότητα και το ακόλουθο
Ημερησία διαταγή. Υπομνήσκω εις άπαντας και απαγορεύω πάσαν συζήτησιν με τας εργαζομένας εις την βάσιν γυναίκας,

Στα απροσδόκητα καταχωρείται και το παρακάτω,
Κάποτε ένας εκπαιδευτής έκανε χαμηλή πτήση και ζουμάρισε πάνω από ένα αυτοκίνητο που κατόπιν διαπίστωσε ότι ήταν του Υπουργού Αεροπορίας

Βέβαια ο στρατός έχει και τα ευτραπελά του που ίσως εκείνη τη στιγμή που τα ζεις δεν το καταλαβαίνεις όσο είσαι νεοσύλλεκτος αλλά παλιώνοντας δύο και τρία χρόνια τότε που υπηρέτησε η δική μου γενιά το ανεκδοτολόγιο γέμισε ευτράπελα.

Τηλεφωνική επικοινωνία :
Εδώ αντισμήναρχος Ποντίκας.
Μάλιστα κ/Αντισμήναρχε .Εδώ επισμηνίας Γάτος
Ρε συ με δουλεύεις Θα σε φτιάξω εγώ
Όχι κ. Ποντίκα λέγομαι Γάτος με ταυτότητα .Μπορείτε να το διαπιστώσετε.
Γραμμένο σε σκοπιά Φίλε κοιμήσου .Φυλάς λιγότερο.

Ερχόμενος στο Άραξο γλυκό μου κοριτσάκι ανάπαυση και προσοχή τα νόμιζα συρτάκι
Ήρθα πρωί στον Άραξο να γίνω αεροπόρος μα απ΄το καψόνι το πολύ έγινα δορυφόρος
Ρεφραίν : ‘Αρον άρον στον Άραξον αυτόν

Κόβω το δαχτυλάκι μου
το κάνω μολυβάκι
και με το αίμα της καρδιάς
σου γράφω γραμματάκι

Κι ακόμη στα…λαογραφικά της αεροπορίας ο γάμος αξιωματικού εν στολή όπου το ζεύγος των νεονύμφων αναγκάζεται να περάσει κάτω από μια αψίδα με διασταυρούμενα ξίφη συναδέλφων του γαμπρού οι οποίοι για να αφήσουν ελεύθερη τη δίοδο τον αναγκάζουν σε ένα σωρό ιλαροτραγικές καταστάσεις
Ιδιαίτερο κεφάλαιο αφιερώνει ο συγγραφέας για τη γλώσσα της αεροπορίας που έχει όπως και η γλώσσα του Στρατού και του Ναυτικού με τις οποίες έχει ιδιαίτερα ασχοληθεί ο συγγραφέας τη δική της ιδιαιτερότητα.

Ο αναγνώστης τελειώνει την ανάγνωση μέσα σε μια ατμόσφαιρα ιλαρότητας και ευφορίας χάρη στον τρόπο που ο Κώστα ς Αθανασόπουλος ο συλλέκτης των αναμνήσεων καταχωρεί μεθοδικά –άσχετα πως τα διαβάζει ο καθένας-τη ζωή στην εκπαίδευση και στις βάσεις έτσι που ζεις την αεροπορία όχι μόνο ιστορικά αλλά κυρίως από την ανθρώπινη πλευρά του σμηνίτη- σμηνία- επισμηναγού ή αντισμήναρχου κι ακριβώς αυτή η ανθρώπινη πλευρά της στρατιωτικής
ζωής είναι αυτό που καταξιώνει τον συγγραφέα και τη συγγραφή του.

Σταύρος Ιντζεγιάννης

Κυριακή 8 Μαΐου 2011

ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ
ΔΗΛΩ ΥΠΕΥΘΥΝΩΣ

Παίδες ευαγείς εν τη καμίνω! Ande portas οι δηλώσεις για την εφορία, οι οποίες γίνονται τον Απρίλη, επειδή είναι ο μήνας που λέμε ψέματα, αλλά υπογράφουμε υπευθύνως ότι είναι αλήθεια : -Μα τον Άγιο- δηλώ ότι !!!
- Σα λίγα βάλαμε –λέω του λογιστή.
- Έλα μωρέ, έτσι κι αλλιώς αυτοί θα τα διπλασιάσουν!!!
Δηλώσεις υπάρχουν πολλών ειδών εκ των οποίων οι σπουδαιότερες ήτανε οι δηλώσεις εθνικοφροσύνης της πάλαι ποτέ ηρωικής εποχής: Υπευθύνως δηλώ ότι αποκηρύσσω μετά βδελυγμίας τον κομουνισμό και να μου κοπεί η γλώσσα αν ζητωκραυγάσω για το σφυροδρέπανο-και οι οποίες αφορούσαν τον απλό λαό, τον αγνό, τον ανιδιοτελή, τον πραγματικά ιδεολόγο που ήταν πρόθυμος να πέσει στη φωτιά για το κόμμα. Το κόμμα που αποτελούσε γι` αυτόν θρησκεία και γι` αυτό δεν υπέγραψε ποτέ δήλωση μετανοίας, προτιμώντας το ξύλο και την εξορία ,την ίδια στιγμή που κάποιοι μεγαλόσχημοι ,υπέγραφαν, δήθεν για να μείνουν ελεύθεροι, να διευθύνουν τον αγώνα –όπως έλεγε, ο αλήστου μνήμης, καθοδηγητής μου
Οι δεύτερες σε σοβαρότητα δηλώσεις , είναι οι
δηλώσεις της εφορίας Τόσα έβγαλα, τόσα έκρυψα , τόσα περισσεύουν, τόσα λέει να γράψουμε ο λογιστής μου, κόβω κι εγώ κάτι και τα υπόλοιπα τα δηλώνουμε με το χέρι στην καρδιά και το μυαλό… στην τσέπη, Προσθέτει , πολλαπλασιάζει, διαιρεί-ουδέποτε αφαιρεί- η εφορία και αφού υπολογίσει όσα θέλει, σου στέλνει το εκκαθαριστικό σε φάκελο με την ένδειξη επείγον μη και καθυστερήσεις .Αν είναι να σου –δώσει, πράγμα απίθανο για τις ημέρες μας, το αναβάλλει για το προσεχές μέλλον. Λέγεται ότι θα το δίνουν σε ομόλογα.
Οι δηλώσεις αυτές αφορούν όλους τους Έλληνες αλλά από όσα ακούγονται καθημερινά κανείς από τους έχοντες και κατέχοντες δεν τις παίρνει στα σοβαρά.
Εκτός από αυτές τις δηλώσεις υπάρχουν και οι δηλώσεις των πολιτικών αρχηγών που όμως δεν προσμετρούνται αφ ενός διότι είναι προφορικές και υπάγονται στα έπεα πτερόεντα και αφ ετέρου διότι αυτοί άλλα λένε , άλλα εννοούν και άλλα κάνουν.
Υπάρχουν ακόμη οι δηλώσεις της κυβέρνησης :Θα πατάξουμε τη φοροδιαφυγή – για πες αλεύρι !Υπάρχουν οι δηλώσεις για τα αυθαίρετα (αν το δηλώσεις θα το σώσεις )κι ακόμα οι δηλώσεις του Παπακωνσταντίνου, δε θα παρθούν άλλα μέτρα, αλλά θα γίνουν… διορθωτικές παρεμβάσεις !!!
Υπάρχουν ακόμη οι δηλώσεις για το «πόθεν έσχες» των πολιτικών οι οποίοι όμως κρύβουν το πόθεν και δηλώνουν μόνο το… «αίσχον»!!!



Η τρίτη σε σοβαρότητα περίπτωση δηλώσεως ήταν της γυναίκας του Φώντα ( η ιστορία είναι αληθινή ,πέρα για πέρα,απλώς αλλάζουν τα ονόματα) που σε στιγμές ευφορίας και κρασοκατάνυξης του υπέγραψε υπό τύπον αστειότητος δήλωση ότι : Υπευθύνως δηλώ ότι επιτρέπω στον άντρα μου να ξενοτρώει ,να ξενοκοιμάται και να μπαινοβγαίνει όπου θέλει. Διότι όπως έλεγε «νόμιζε» ότι είχε το γάιδαρό της δεμένο.
Στο αστείο η ιστορία την έδειχνε κι όλας η δική σου ότι να τι του υπέγραψα, ώσπου ο Φώντας, αντί να το σκίσει το χαρτί όταν ξεμέθυσαν, το δίπλωσε καλά – καλά και το φύλαξε για…ώρα ανάγκης.
-Είναι δική σας η υπογραφή – ρώτησε ο πρόεδρος την ενάγουσα που ζητούσε το δίκιο της στο δικαστήριο.
-Μάλιστα κύριε πρόεδρε.
-Ώστε του επιτρέπατε να ξενοτρώει
-Αστεία κάναμε κύριε πρόεδρε.
Έσκυψε η πάρεδρος και ψιθύρισε πίσω από τα χαρτιά στον πρόεδρο: Αστεία με τα… σώβρακα γίνονται; Η ιστορία αληθινή -1952 ή 54, εν Πάτραις μάλιστα-τότε που ακόμη ο πανθομολογουμένως εραστής με γκαραντί Αντρέας, δεν είχε αποποινικοποιήσει τη μοιχεία και τους μοιχούς τους πηγαίνανε τυλιγμένους με το σεντόνι στο αυτόφωρο.
Εμοίχευσα ιδού το έγκλημά μου!
Έλα εδώ εσύ φώναξε ο πρόεδρος τον κατηγορούμενο. Δε διάβασες ποτέ την έκτη εντολή, ου μοιχεύσεις .
-Την ξέρω κύριε πρόεδρε, αλλά έχω άδεια με την υπογραφή της . Ιδού –ανέμισε το χαρτί .Το γράφει καθαρά: Επιτρέπω κ.τ.λ. Χαμός στην αίθουσα. Όρμησε η κυρία να του το αρπάξει, αλλά ο τύπος έβαλε τα γέλια. Έχω και φωτοαντίγραφο επικυρωμένο για το γνήσιο της υπογραφής –εκάγχασε.
Συμπέρασμα : έλεγαν οι πατεράδες μας- την υπογραφή σου και άλλα τινά να προσέχεις που τα βάζεις και τι δηλώνεις .Αλλά ποιος τους άκουγε
Σταύρος Ιντζεγιάννης
Εν κατακλείδι
ΜΑΝΑ –ΜΑΝΟΥΛΑ - ΜΑΜΑ

Η γιορτή της μάνας σήμερα.
Μάνα δε βρίσκεται λέξη καμία νάχει στον ήχο της τόση αρμονία
Μάνα υπάρχει όντως μία αλλά …μανούλια πολλά. Μερικά δε και μανουλομάνουλα. Δηλαδή δυο φορές μανούλια.
Μάνα – μανούλα , μητέρα μαμά και «ωχ Μάνα μου». Υπάρχει ακόμη και η μανάρα που αποτελεί άλλη εκδοχή του σεξουαλικού τύπου βαρέων βαρών απ` όπου και το γνωστό τι σου κάνω μάνα μου ;Υπάρχει ακόμη και το μανουλίτσα που αποτελεί τον χαζοχαρούμενο τύπο του ερωτευμένου που δε βλέπει μπροστά του.
Μάνα ο γιος μάνα κι ο γέρος μάνα της γης σε κάθε μέρος.
Η σπουδαιότερη γιορτή σε παγκόσμια κλίμακα. Από τη μάνα βυζάξαμε τη ζωή και ίσως για αυτό από γονιδιακά κατάλοιπα όταν δούμε γυναίκα ό νους μας πάει αμέσως εκεί. Πω-πω
…γάλα. Τυχεράκια μπέμπη !!!
Στην αγκαλιά της μάνας άλλωστε απολαύσαμε το πρώτο γυναικείο χάδι. Και ήταν και το μόνο δωρεάν Από εκεί και πέρα όλα τα άλλα τα πληρώσαμε πανάκριβα !
Από την αρχαιότητα καταφανέστατη η μητρική αγάπη.
Στον Ομηρικό κύκλο όταν η Θέτις παντρεύεται τον Πηλέα ο Απόλλων τη ρωτά τη γαμήλιο δώρο θέλει να της χαρίσει και η Θέτις αντί για χρυσά ή άλλα δώρα που θα ζητούσε η κάθε μία για τον εαυτό της του ζητάει το παιδί που θα γεννηθεί από το γάμο της να είναι άτρωτο από οποίο κακό. Σκέφτεται όχι τον εαυτό της ή τον άντρα της αλλά το παιδί που μέλλει να γεννήσει.
Ο χριστιανισμός θεσπίζοντας τη μονογαμική οικογένεια ισχυροποίησε το ρόλο της μητέρας μέσα και πάνω στο πρόσωπο της μητέρας του Θεού που γίνεται και μητέρα του κόσμου .
Η μητέρα με τον χριστιανισμό γίνεται ένα πρόσωπο ιερό που αποκτά το σεβασμό και τη λατρεία .
Ω πανάχραντε μήτερ θα ψάλλει ο υμνωδός.
Και μέσα από την αξεπέραστη ποίηση του Ακάθιστου Ύμνου θα δώσει ο υμνωδός της εκκλησία όλο το μεγαλείο της μητρότητας.

Χαίρε δένδρον αγλαόκαρπον εξ ου τρέφονται πιστοί
Χαίρε ξύλον ευσκιόφυλλον υφ ου σκέπονται πιστοί

Η Αναγέννηση θα μας δώσει εξαίσιες εικόνες της Παναγίας με το βρέφος αλλά καμιά δεν θα συγκριθεί με τη Βυζαντινή αγιογραφία όπου βλέπουμε την Παναγία τη βρεφοκρατούσα- του πανσέληνου- με τα μεγάλα αμυγδαλωτά μάτια με εκείνο το μητρικό βλέμμα το γεμάτο αγάπη και τρυφερότητα αλλά και εγκαρτέρηση σαν να οραματίζεται από τότε το σταυρικό μαρτύριο για το παιδί της . - όπου η εσωτερικότητα ξεπερνώντας τα ανθρώπινα όρια σχηματοποιεί και περιγράφει τη μητρότητα πρότυπο στους αιώνες.
Η γιορτή καθιερώθηκε όταν η Αμερικανίδα Άννα Μαρία Ριβς αγανακτισμένη από τις εκατόμβες των νεκρών του πολέμου, κάλεσε τις γυναίκες – μητέρες- ασχέτως χρώματος και πολιτικών πεποιθήσεων να φωνάξουν κατά του πολέμου, Στις 9 Μαϊου 1914 ο πρόεδρος Ουίλσον καθιέρωσε ως εορτή της μητέρας την δεύτερη Κυριακή του Μαϊου και η οποία γιορτάζεται παγκόσμια. Χωρίς όμως να πάψουν οι πόλεμοι και οι εκατόμβες των νέων παιδιών που σκοτώνονται στα πεδία της μάχης.
Είχα δει μια σκηνή στα μικράτα μου που μου έμεινε. Λέγανε για τον Νάσο τον σφάχτη- χασάπης ήτανε- πως ήταν πολύ σκληρός και από φυλακή σε φυλακή πέρασε τα νιάτα του.
Μεγάλος πια ζούσε με τη γυναίκα του και τη μάνα του ώσπου πέθανε κάποια φορά η κυρά Γιαννιά –η μάνα του .Στάθηκε ώρα πολλή μπροστά στο φέρετρο , χωρίς να λέει κουβέντα , μήτε με ένα δάκρυ. Μόνο την κοίταζε. Κι άξαφνα έσυρε φωνή : Μάνα ωρή μάνα – σ΄αγαπάω ωρή γριά κι ας μη σου το ΄πα ποτέ. Σ΄αγαπάω ωρή μάνα τ΄ακούς-σ΄αγαπάω κι έπεσε εκείνος ο άντρουκλας που `χε κάνει ληστείες – και φόνο λέγανε κάποτε- πάνω στο άψυχο σώμα της κι έκλαιγε γοερά μέχρι που τον σήκωσαν κάποιοι και τον τράβηξαν παράμερα
Άπειρα τα παραδείγματα της μητρικής παρουσίας μέσα στην οικογένεια.
Τραγουδήθηκε, ζωγραφίσθηκε, έγινε γλυπτό, γράφηκαν ποιήματα για χάρη της, χτίσθηκαν ναοί επ` ονόματί της, λατρεύτηκε όσο κανείς άλλος άνθρωπος και ακόμα και μετά το θάνατό της στις δύσκολες στιγμές μας «Ωχ μανούλα μου»φωνάζουμε. Θα πάω στη μάνα μου λέμε όταν φοβερίζουμε να χωρίσουμε Εκτός βέβαια από μερικούς που έχοντας σκίσει τη γάτα δε λένε θα πάω –λένε να πας. Αλλά αυτοί είναι η εξαίρεση και ως γνωστόν οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα Ψέματα ;
Σταυρος Ιντζεγιαννης

Τρίτη 12 Απριλίου 2011

1909.ΟΙ ΚΛΕΦΤΕΣ ΣΤΟ ΓΟΥΔΙ
---------------------------------

Και ο ευρών αμοιφθήσεται!
-Απωλέσθη;
-Μάλιστα. Απωλέσθησαν τα ολίγα υπόλοιπα της εμπιστοσύνης που είχαμε στην κρατική μηχανή. Αλάδωτη, σκουριασμένη, ασυντήρητη κακοδουλεμένη, με ανίκανους μηχανικούς ,πώς να την εμπιστευτείς; Τη μια εξαγγελία μια άλλη την άλλη εκ διαμέτρου αντίθετη διαδέχεται. Ότι λέγεται την μια ημέρα τη επομένη αναιρείται χωρίς καν να κάνουν τον κόπο να το διαψεύσουν ή να αιτιολογίσουν την αναίρεση
Δεν θα γίνουν άλλες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις. Πόσες φορές το ακούσαμε και πόσες φορές δεν τις πετσοκόψανε.
Καταντήσαμε να μας περιγελούν οι Τούρκοι, ότι θα ζητιανεύουμε –θα απλώσουμε μαντήλι- είπε ο Αντιμεμέτης της κυβέρνησης των Μεμέτηδων και θα κλαψουρίζουμε ,ότι προαιρείστε να συχωρεθούν τα πεθαμένα σας. Και το λένε ποιοι; Αυτοί που χρωστάνε 16 φορές τον προϋπολογισμό του κράτους αλλά δεν τους πειράζει κανείς και τους δανείζουν κι όλας .
Απωλέσθη η εμπιστοσύνη στα λόγια του Υπουργού οικονομικών. Ούτε οι δικοί του δεν τον εμπιστεύονται πια. Εξ οικείων τα βέλη .Άλλα λέγαμε χτες , άλλα λέμε σήμερα –τον κάρφωσε η κυρία Παπανδρέου. Η Βάσω όχι η χήρα του Ανδρέα. Άλλη αυτή. Πως να κατεβούμε στον λαό και τι να του πούμε;
Το σκεφτόμαστε να πάμε σε συγκέντρωση –ειπώθηκε στη κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ .Θα μας πάρουν με τα γιαούρτια –λένε άλλοι που το πάθημα του κ Πάγκαλου –αλλά και το γιουχάισμα του κ Καστανίδη προ ημερών ,έγινε φόβος και τρόμος για όλους. Το γιαούρτι – όσο κι αν είμαστε αντίθετοι με τέτοιες συμπεριφορές-έγινε σύμβολο δημόσιας κατακραυγής. Αλλοίμονο!!!
Δεν θα κάνουμε άλλες περικοπές – λέει ο κ Παπακωνσταντίνου. «Βρέστε μου έναν λόγο για τον οποίον πρέπει να τον πιστέψουμε» λέει ο Φανούρης στη γερουσία του καφενέ «Άσπρα έλεγε μαύρα εφάρμοζε .Ποιός τον εμπιστεύεται; Δε θα κάνουμε οριζόντιες περικοπές αλλά κάθετες. Τι θα πει αυτό; Εγώ τη μόνη κάθετη που ξέρω είναι μία χειρονομία κι αυτή δε γράφεται γιατί είναι άσεμνη»
Θριαμβολογεί η Νέα Δημοκρατία ότι κλείνει η ψαλίδα και δεν σκέφτεται ότι απωλέσθη η εμπιστοσύνη που είχαμε στο πολιτικό μας σύστημα μέρος του οποίου είναι κι αυτή. Πατώνουν στις δημοσκοπίσεις και η πολιτική και οι πολιτικοί .85% δεν εμπιστεύονται κανέναν. Ποιός θα μας σώσει ρωτά η δημοσκόπιση. Κανένας είναι η απάντηση !
Ακόμα χειρότερα η ερώτηση για τους αρχηγούς των κομμάτων. Ποιόν εμπιστεύεστε για πρωθυπουργό; Όλοι μαζί, σούμα, δεν πιάνουν ούτε το 50%. των ψηφοφόρων .Κάτω από το 25% οι πρώτοι.
Οι κλέφτες στο Γουδί – φωνάζανε πριν έναν αιώνα ακριβώς.1909.
Τα αίτια μέχρι σήμερα , παραμένουν τα ίδια. Η αδυναμία να εφαρμοσθούν οι νόμοι .Ψηφίζονται και δεν εφαρμόζονται .Μοιάζει να μην τους υπολογίζει κανείς .Δημιουργούνται επιτροπές για να ελέγχουν τις άλλες που υπάρχουν και διορίζονται αδιάφθοροι για να προσέχουν τους άλλους αδιάφθορους που έχουν κιόλας διαφθαρεί από τους ήδη διεφθαρμένους.
. Η συναλλαγή των πολιτικών κομμάτων, η οικονομική δυσπραγία από την κακώς εφαρμοζόμενη και άδικη φορολογία που επιβαρύνει ιδίως τις λαϊκές τάξεις και στραγγαλίζει την ανάπτυξη. Η κακή απονομή της δικαιοσύνης που δεν έχει στείλει έως τώρα κανέναν κλέφτη του δημοσίου χρήματος στη φυλακή- κι ας υπάρχουν ομολογημένες περιπτώσεις - Η έλλειψη δημοσίας ασφάλειας. Διπλοκλειδωνόμαστε στα σπίτια μας και σε λίγο θα ζητάμε και το παρασύνθημα για να ανοίξουμε. Και ακόμα χειρότερο. Η έλλειψη στοιχειώδους ευθιξίας από μέρους αποτυχημένων Υπουργών.
Χώρια που ακούμε πως ήρθε η Τρόικα και χάνουμε τον ύπνο μας. Εκατό χρόνια ακριβώς από το κίνημα στο Γουδί και όσο κι αν είμαστε - ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΑΝΤΙΟΝ του κάθε είδους κινήματος--τα αίτια που οδήγησαν στο κίνημα όπως τα περιγράφουν, παραμένουν τα ίδια..
Να ξαναθυμηθούμε το σύνθημα; Οι κλέφτες στο Γουδί φωνάζανε τότε. Στη φυλακή λέμε τώρα εμείς, πιο επιεικείς, αλλά ποιος να στείλει ποιόν. Κόρακας ,κοράκου μάτι…λέει ο λαός
Απωλέσθη η εμπιστοσύνη του λαού στο πολιτικό μας σύστημα και στους πολιτικούς συλλήβδην ένθεν κακείθεν. Παρακαλείται ο ευρών να την προσκομίσει στον εξοχώτατο πρόεδρο της Δημοκρατίας και αμοιφθήσεται!!!
Σταύρος Ιντζεγιάννης

ι
Καθ οδόν
ΑΠΕΡΓΙΑΚΑ

Έξη μέρες να απεργείς και την εβδόμη… να αναπαύεσαι !!!
Συγχωρήστε μου την αλλαγή θεματολογίας αλλά…η γειτονιά γέμισε ποντικούς. Αρουραίους που πανηγυρίζουν την απεργία των οδοκαθαριστών η οποία μια εβδομάδα τώρα γέμισε την πόλη σκουπίδια προς ευωχίαν και αγαλλίαση των τρωκτικών αλλά και των πάσης φύσεως ζωϋφίων.
Ζούμε με κατάκλειστα παράθυρα και τα παντζούρια ακόμη-λέει η κυρία Θεώνη, δεδομένου ότι ο κάδος των σκουπιδιών, βρίσκεται κάτω ακριβώς από το παράθυρό της .Σωρός. Βουνό. Ακόμη και το πεζοδρόμιο που δεν μπορείς πια να περάσεις ,αναγκασμένος εκ των πραγμάτων να κατεβείς στο οδόστρωμα με κίνδυνο να σε χτυπήσει κάποιο από τα τροχοφόρα ή πιο πολύ τα μηχανάκια που περνούν σύρριζα στο πεζοδρόμιο.
Δικαίωμα του εργαζομένου η απεργία –ποιος έχει αντίρρηση;-αλλά εξ ίσου δικαίωμα έχει και η υπόλοιπη πόλη να ζει αν μη τι άλλο σε συνθήκες –αν υπάρχουν και τέτοιες –υγιεινής διαβίωσης. Φταίει ο Δήμος –λένε οι οδοκαθαριστές. Φταίνε οι οδοκαθαριστές –λέει ο Δήμος. Ποιός έκανε το αυγό ; Η κότα ή το αυγό την κότα;
-Δεν ξέρω – λέει ο φίλος μου ο Σαράντης ,αλλά το βέβαιο είναι ότι ή το αυγό κυλήσει ή η πέτρα το αυγό θα σπάσει – δηλαδή εμείς οι δημότες, στην περίπτωσή μας
Είναι δικαίωμα του εργαζομένου να παίζει με την υγεία μας επειδή ο Δήμος καταργεί υπερωρίες ή δεν τους δίνει αυξήσεις ή δεν ξέρω ποιο άλλο αιτούμενο; Διότι το πρόβλημα δεν είναι το ποιος έχει δίκιο, αλλά το ποιος έχει το δικαίωμα να πατάει επάνω μας ή να παίζει με την υγεία μιας ολόκληρης πόλης, της οποίας μέρος της είναι και αυτοί και τα παιδιά τους που κινδυνεύουν το ίδιο με όλους τους άλλους.
-Το γινάτι βγάζει μάτι – λέγανε παλαιά.
-Το « να καθίσουν και να τα βρούνε » όπως λέμε συχνά σε τέτοιες περιπτώσεις –είναι καλό σαν φιλολογικό αιτούμενο αλλά σαν πραγματικότητα βρίσκεται στο….«έως εδώ και μη παρέκει» Είναι τέτοιο το είδος της υπηρεσία που προσφέρουν –επ` αμοιβή φυσικά –που όσο κι αν είναι ανθυγιεινή ,δεν τους δίνει το δικαίωμα ,όσο κι αν έχουν δίκιο, να απεργούν εις βάρος της δημόσιας υγείας .Ανθυγιεινή η υπηρεσία τους, ναι, αλλά είναι αυτό στο οποίο βρέθηκαν και πρέπει να το βλέπουν όχι μόνο σαν ατομική διεκδίκηση αλλά και σαν –από την άλλη πλευρά –διεκδίκηση της πόλης η οποία αυτές τις ημέρες κινδυνεύει σοβαρά.
Άλλωστε στο σημείο που βρίσκεται η οικονομία στις μέρες μας, θέλουμε δε θέλουμε, όλοι θα υποστούμε τις συνέπειες. Το φαντάζεστε τι θα γινότανε αν όλοι οι δημόσιοι και οι συμβασιούχοι και οι ιδιωτικοί υπάλληλοι και οι εργαζόμενοι που αυτές τις ημέρες βλέπουν την αμοιβή της εργασίας του να μειούται συνεχώς - ενώ ταυτόχρονα τα τρόφιμα και η ζωή γενικά ακριβαίνει-αν κατεβάζανε τα ρολά;
Είναι το είδος της υπηρεσίας που προσφέρουν που δεν τους επιτρέπει να τραβήξουν παραπέρα το σχοινί. Να μαζέψουν τα σκουπίδια και να βρουν άλλον τρόπο διεκδίκησης των αιτημάτων τους που μπορεί- δεν αποκλειεται- και να έχουν δίκιο. Δεν είμαστε εμείς οι κριτές, ούτε οι επικριτές. Εμείς είμαστε απλώς οι υποφέροντες .Και όχι μόνο εμείς , αλλά και οι δικές τους οι οικογένειες.. Δεν παίζεις με τη υγεία μιας ολόκληρης πόλης επειδή αντιδικείς με τον Δήμο .Και φυσικά ή παραίνεση δεν είναι μόνο προς τη πλευρά των εργαζομένων. Έχει και ο Δήμος εν προκειμένω τις ευθύνες του – και τεράστιες μάλιστα- διότι δεν φροντίζει να βρει τρόπους να λυθεί το πρόβλημα. Δε γίνεται να κινδυνεύει η υγεία της πόλης, με το να αφήνουμε να λυθεί η διαφορά με βάση την αγανάκτηση του κόσμου που ήδη έχει αρχίσει να γίνεται καζάνι που βράζει!!!
Ζητείται λύση εδώ και τώρα γιατί φωνή λαού οργή Θεού να μη το ξεχνάμε !
Σταύρος Ιντζεγιάννης