Τρίτη 22 Φεβρουαρίου 2011

Εν κατακλειδι
ΚΑΙΑΔΑΣ

Tά `μαθες Αρετούσα μου τα θλιβερά μαντάτα:
Αγανακτισμένη η Τρόικα. Ζείτε πολύ, γι` αυτό βουλιάζουν τα ταμεία. Αποφασίστε : Ή θα περικοπούν οι συντάξεις ή θα πεθαίνετε στα 72.Οι προγονοί σας στα 55 τους πετάγανε στον Καιάδα. Εμείς σας κάνουμε και χάρη. Άντε στα 67 να πάρετε σύνταξη να ζήσετε και δυο-τρία χρόνια συνταξιούχος, στα 70 το πολύ –πολύ 72, ξεκουμπιστείτε Έτσι κι αλλιώς συνταξιούχος δεν προσφέρεις τίποτε, τουλάχιστον μη ζεις σε βάρος του ταμείου σου. Άδειασέ μας τη γωνιά μη σε ταϊζουμε άδικα.
Βέβαια το θέμα δεν είναι απλό, γιατί είναι και ο ποιητής που επιμένει «γλυκιά η ζωή κι ο θάνατος; μαυρίλα» .Άσε που υπάρχουν κι άλλοι παράμετροι που συνηγορούν να μείνεις ζωντανός έστω και…διασωληνομένος .
Στον καφενέ ο Γεράσιμος κάθε τόσο κατέβαζε καντήλια για την πεθερά του που την είχαν κατάκοιτη. «Αδερφέ μου δεν πεθαίνει η σκατόγρια που τη νταντεύουμε και δεν μπορούμε να πάμε πουθενά. Ν` ανασάνουμε μια στάλα. Να δούμε κι εμείς Θεού πρόσωπο»
Έστησε ο καλός Θεός αφτί και σου λέει να του την κάνω του μασκαρά να βάλλει μυαλό και την πήρε ένα βράδι στον ουρανό η όπου αλλού στιβάζει τους πεθαμένους .
-Συλλυπητήρια Γεράσιμε.
- Βρε δεν πάτε στον διάβολο. Βρήκε εποχή να πεθάνει η μπαμπόγρια -πίσσα στο λάκκο της- και χάνουμε τη σύνταξή της , 1200, που μ` αυτά σπούδαζα την Καιτούλα στην Ξάνθη. Τι να στείλω στο παιδί τώρα ;
«Ναι αλλά γλίτωσες το βάρος που έλεγες και χάνατε τις εκδρομές σας» – τον πείραξε ο Νώντας.
-Ποιο βάρος μωρέ; Ένα πιάτο φαγητό έτρωγε κι εκείνο μια μπουκιά κι’ ένα γιαουρτάκι το βράδι. Όσο για εκδρομές ,εδώ δεν έχω τι να στείλω στο παιδί και συ μου λες για περαντζάδες . Α τη παλιόγρια τι μου `κανε!
Ο διάλογος αυθεντικός μέχρι κεραίας. Και δεν είναι η μόνη περίπτωση που ο θάνατος, αντί για απαλλαγή, γεμίζει την οικογένεια προβλήματα. Βλέπετε ο άνθρωπος είναι βάρος, αλλά η σύνταξή του…σωτήρια.
Ωστόσο είναι γεγονός ότι καθώς ζούμε έως τα 90 και βάλε -κούφια η ώρα που τ` ακούει γιατί τώρα τελευταία έχω κάτι ανεξήγητες ζαλάδες- μερικοί πιάνουν και τα 98- τα ταμεία αντιμετωπίζουν προβλήματα.
Μάλιστα η τρόικα,άκουσα ότι, πρότεινε μετά τα 82 η σύνταξη να κόβεται διότι δεν μπορεί-λένε-επειδή σου καλάρεσε η ζωή και παρκάρισες δια βίου στο ταμείο σου να σε ταϊζουμε βρέξει χιονίσει!!!
Όταν την 1η Δεκεμβρίου του 1936 –επί Μεταξά -ιδρύθηκε το ΙΚΑ (Διάφοροι σύλλογοι είχαν από το 1925 δικά τους ταμεία) υπολόγιζαν χρόνο ζωής του συνταξιούχου άλλα 10 χρόνια. Έπαιρνε σύνταξη στο 55 –μερικοί από τα 50 ή και στα 45 κάποιοι χωροφύλακες και την αράζανε στο καφενείο για πρέφα ή τάβλι από πρωί μέχρι τα μεσάνυχτα ώσπου μαραζώνανε μια ώρα γρηγορότερα και τραβάγανε άμωμοι εν οδώ . Άρχιζε τα σκουσμάρια η χήρα του «που μ΄ άφησες την καψερή σαν την καλαμιά στον κάμπο» του έκανε τα σαράντα και κατ` ευθείαν στη «λέσχη της εύθυμης χηρείας» για κουμ- καν
Σήμερα, η επιστήμη, οι κοινωνικές παροχές, οι καλύτερες συνθήκες εργασίας, η υγιεινή διατροφή, το περιβάλλον η πρόληψη και η νοσηλεία, δυνάμωσαν τις αντιστάσεις .Άσε που βλέπεις τα μίνι να κυκλοφορούν ασύδοτα και λες …τρελός να πεθάνω τώρα που άνοιξαν οι ουρανοί .
Παλιά αν έφτανε κάποιος στα 100, γινότανε πρωτοσέλιδο Να σας το θυμήσω; Έτος 1950 ένας Κρητικός ζούσε στον Ψηλορείτη ετών 104 !
Τι έκανες παππού και ξεπέρασες τον αιώνα – ρώτησαν οι δημοσιογράφοι.
Ωρέ κοπέλια όντας ήμουνα νέος έπινα μια νταμιζάνα τσικουδιά .Τώρα που γέρασα πίνω μόνο μια χιλιάρα. Παντρεύτηκα τρεις βολές επίσημα και όλες τις χήρες του χωριού ανεπίσημα. Κάπνιζα ότι εύρισκα κι όταν δεν είχα καπνό καλαμποκόφυλο.
Άλλαξαν τα πράγματα σήμερα. Πέθαινε ο Τρύφωνας και η χήρα του έπεσε στα πόδια του γιατρού :Αμάν γιατρέ μου κράτησε τον 10 μέρες ακόμα να βγει ο μήνας , μη χάσουμε τη σύνταξη του μηνός !!!
Η Τρόικα ;Βρε δεν κόβουν τον λαιμό τους !
Σταύρος Ιντζεγιάννης

Τετάρτη 16 Φεβρουαρίου 2011

ΣΧΟΛΙΑΖΟΝΤΑΣ ΒΙΒΛΙΑ

ΑΡΤΑ 1881-1941
Ελπιδοφόρος Ιντζέμπελης

Με ένα ακόμη βιβλίο – συλλογή αναμνήσεων από Αρτινούς με τον τίτλο «Αρτα 1881-1941» (εκδόσεις παρασκήνιο Αθήνα 2010) υπογράφει ο Ελπιδοφόρος Ιντζέμπελης την αγάπη του για την Άρτα. Την πόλη που τον φιλοξένησε βιοποριστικό μέτοικο στην αρχή, για να τον κρατήσει έπειτα - μια Κίρκη πες-πεισματικά κοντά της, πλανεμένο απ` τη μαγεία των θρύλων και της ιστορίας της.
Περιπλανώμενο ερευνητή μαζί και απολογητή του τόπου και των ανθρώπων ανάμεσα στο Γεφύρι της , την Παριορίτσα , το ρολόι, το Μονοπλιό. την Κάτω Παναγιά , την Αγιά-Θοδώρα ,το Κάστρο και τον στρατώνα ή την Κόκκινη εκκλησιά.
Δεν είναι βέβαια το πρώτο , ούτε το μοναδικό που γράφτηκε για την Άρτα, έχει όμως κάτι το ιδιαίτερο.
Το υπογραμμίζω, ιδιαίτερο, γιατί έχει μια ζωντάνια, αυτή που έχουν οι αφηγήσεις των ανθρώπων που τα έζησαν και τα κουβαλάνε μέσα τους γονιδιακά κληρονομήματα –σκυτάλη που πήραν από γονεϊκές ρίζες και νοιώθουν την ανάγκη να τα καταγράψουν in memoriam μιας εποχής και κάποιων ανθρώπων για να μείνουν μαρτυρίες στο χρόνο. Μαρτυρίες που κρατάνε ζωντανό το παρελθόν με καταγραφείς κάποιους ιστορικούς ερευνητές -συλλέκτες μνήμης-όπως ο συγγραφέας του αυτού του βιβλίου – λεύκωμα- ο Ελπιδοφόρος Ιντζέμπελης.
Ένας Αρτινός πια ο Ελπιδοφόρος Ιντζέμπελης – κι ας γράφει η διεύθυνση Μενίδι Αιτωλοακαρνανίας- αφού εμείς το Μενίδι το θέλουμε δικό μας, σε πείσμα των γεωγραφικών η διοικητικών διαιρέσεων, ξεπληρώνει με τον τρόπο του το δικό του χρέος , χρέος των πνευματικών ανθρώπων, να διατηρήσουν αναμμένη τη δάδα κι ανοιχτή τη δίοδο από το χτες στο σήμερα και το αύριο.
Στις 130 σελίδες της εξαιρετικά επιμελημένης –τόσο αισθητικά όσο και από την άποψη περιεχομένου- συλλογής ενθυμημάτων της Αρτινής ιστορίας από το 1881 μέχρι το 1941-ο αναγνώστης κάνει μιαν αναδρομή μνήμης γραπτή μαζί και φωτογραφική –κι αυτό έχει τη σημασία του καθώς τεκμηριώνει του λόγου το αληθές –με μιαν αναγνωστική άνεση και αμείωτο ενδιαφέρον -αφού η κάθε μαρτυρία αποτελεί αυτοτελές κείμενο όσο κι αν ενσωματωμένο στον κύριο κορμό που είναι η ανάδυση της Άρτας – 1881-1941- από την αχλή του χρόνου.
Όσοι προφτάσαμε να γνωρίσουμε την Άρτα στο πρώτο τέταρτο του 20ου αιώνα- όχι βέβαια από προσωπική επαφή αλλά από των απόηχο διηγήσεων από τους γεννήτορες-αυτή η καταγραφή έχει μαζί με τη γνώση και τη συγκινησιακή της πλευρά.
Πινακίδες, δρόμοι, άνθρωποι επώνυμα, διαφημίσεις . ( Ούζο τανκς Κεχαγιά – Ραφείο Βας. Φεύγα-χρυσοχοείο Νικάκη-ξενοδοχείο η Άνεση )
νεκρανασταίνουν πρόσωπα και πράγματα και μέσα από αποσπασματικές γραφές ,φωτίζουν άγνωστες λεπτομέρειες, μνημονεύουν υπογραφές (Δημ.Καραγιάννης-Γιάννης Τσούτσινος, Στρατάκης Πατσαλιάς, Τάκης Βαφιάς, Γιάννης Παπαβασιλείου Ελεύθερος λόγος, Αρτινή Ευθύνη. Λ. Βλάχος, Γεωργ Βασταρούχας, Θ.Ζαχαρής κ.α) θυμίζουν καθημερινότητες, περιγράφουν βιοποριστικές συνήθειες, πανηγύρια, μαγαζιά , πηγάδια ,μεταφορικά μέσα . Μ` ένα λόγο ανάγλυφη η εικόνα μιας Άρτας που δεν προλάβαμε να ζήσουμε και που κάθε τόσο χάρη σε κάποιους τυμβωρύχους μνήμης όπως ο Ελπιδοφόρος Ιντζέμπελης ανακαλύπτουμε.
Και δεν είναι εύκολη υπόθεση η συλλογή η αξιολόγηση, η παραγραφοποίηση, η ταξινόμιση,όλων αυτών των μαρτυριών. Χρειάζεται, γνώση, κριτικό πνεύμα, πολύχρονη πνευματική ενασχόληση
και ερευνητικό τάλαντο που ο κ Ιντζέμπελης αποδεικνύεται ότι κατέχει.
Εξ άλλου, όπως ο ίδιος στον επεξηγηματικό της έκδοσης πρόλογο γράφει: «Εμείς μέσα από το γκρίζο και το μαύρο χρώμα, προσπαθούμε να σας θυμίσουμε εκείνη την περίοδο, για να κάνετε συγκρίσεις και να ταξιδέψετε από τις φωτογραφίες και τις αναμνήσεις, στην εποχή της αθωότητας, όπου οι άνθρωποι αγωνιζότανε μόνο για τον επιβίωση και όχι για την συσσώρευση όσο το δυνατόν περισσότερων αγαθών…Θα σας πρότεινα να ξεφυλλίσετε το βιβλίο και να απολαύσετε τα κείμενα και τις φωτογραφίες. Το ταξίδι μας μόλις αρχίζει»
Και το ταξίδι αρχίζει με ένα ιστορικό σημείωμα για τη γεωγραφική –ιστορική, πολιτική θέση της Άρτας με γκραβούρες και χάρτες της εποχής για να τελειώσει με ένα απάνθισμα φωτογραφιών από μνημεία, τοποθεσίες, γιορτινές εκδηλώσεις, το ηρωικό 3/40 ,αγροτική ,σχολική, πολιτιστική ζωή και κίνηση .
Να γράψω ότι είναι ένα πολύτιμο απόκτημα για κάθε Αρτινή –αλλά και γενικότερη ιστορική βιβλιοθήκη- θα ήταν πλεονασμός .Πως να γράψεις για τα αυτονόητα. Το ανυπόκριτο εύγε είναι προτιμότερο.
Σταύρος Ιντζεγιάννης
Πάτρα –Φλεβάρης 2011.

Τετάρτη 9 Φεβρουαρίου 2011

Σχολιάζοντας ποίηση

ΚΙ ΟΜΩΣ Η ΠΟΊΗΣΗ
( ΠΟΊΗΣΗ ΓΙΏΡΓΟΥ ΤΣΙΡΩΝΗ)

60 σελίδες -36 ποιήματα και 10 μικρά ( μπορεί χάι κου) από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη είναι η τελευταία ποιητική συλλογή του Γιώργου Τσιρώνη που κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό σφραγίζοντας –οριστικοποιώντας-το ποιητικό του στυλ αυτό με το οποίο εμφανίστηκε εκδοτικά με τη πρώτη του συλλογή «Αφιερωσεις».Τονίζω το εκδοτικά γιατί στους παροικούντες την ποιητική μας Ιερουσαλήμ ,ο Γιώργος Τσιρώνης ήταν ήδη γνωστός ως δόκιμος ποιητής με ενεργό συμμετοχή στα πνευματικά δρώμενα .
Η νέα του συλλογή έχει τον χαρακτηριστικό τίτλο «κι όμως η ποίηση» που σημειολογικά προϊδεάζει τον αναγνώστη για το ποιητικό πιστεύω του ποιητή ο οποίος ξεφεύγοντας από τη ομηρία των λεκτικών ακροβατισμών και τη διάθεση να εντυπωσιάσει, αρκείται, με λιτό τρόπο να αποκαλύψει –υπάρχει διάχυτη μια εξομολογητική διάθεση-τον εσωτερικό του κόσμο καθώς δοκιμάζεται από την υπαρξιακή αγωνία της εποχής
Υπογραμμίζω της «εποχής» του γιατί ο Τσιρώνης και με τις δυο του συλλογές ζει την αγωνία του καιρού του. Πορεύεται cum in tempora.
«τρίβεται ολοένα το κουράγιο μας
Σαν κιμωλία στα χέρια μαθητή,
Που πιάστηκε αδιάβαστος» (σελ 33)
Κι όχι μόνο, την αγωνία αλλά και τη νομοτέλεια που χαρακτηρίζει την ανθρώπινη ύπαρξη στην εγκόσμια παρουσία της
Το αχ αυτό
το τόσο αβάσταχτα
τυραννικό που έπρεπε
σαν Δαίδαλος να ζήσει ,
σαν Ικαρος
για να μπορέσει
να πεθάνει

Έντονα μεταφορικός ο λόγος αποτελεί θα έλεγα χαρακτηριστικό στοιχείο της ποιητικής του προσαρμογής στις προσωπικές του απόψεις για την ποίηση. Και μένει πιστός σ αυτές δίνοντας ωραία δείγματα μεταφοράς πάντοτε όμως μέσα σε μια εννοιολογική καθαρότητα έτσι που θα διέψευδε όποιον θα προσπαθούσε να τον κατατάξει στον υπερρεαλιστικό κύκλο.
«Ο κιθαρίστας του φλαμένκο
στα χέρια του κρατά
ένα άγιο δισκοπότηρο
Κι όταν αφιερώνεται
δάκρυα ενώνονται
με τις χορδές του αγέρα…Σελ 56

Μορφολογικά μικρές σύντομες παράγραφοι – λέξεις – όπου η κάθε μια τους στηρίζει και περιγράφει ένα συγκεκριμένο νόημα –εικόνα
λειτουργώντας συνάμα συλλογικά μα και αυτόνομα :
Στο δέντρο
κελαηδάει
το πουλί ….
Αέρινα λόγια
το δέντρο
ψυθιρίζει σελ 42
συναιρώντας συχνά το πρώτο πρόσωπο και το τρίτο ,τον πληθυντικό με τον ενικό.
«ξεραίνει ο ήλιος τη χαρά ΜΑΣ..»
«ΤΟΥ μετανάστη η καρδιά βογκά και οδύρεται»
έτσι ώστε το ποιητικό σώμα ξεφεύγοντας από τα δεσμά του προσωπικού τόνου να αποκτά μιαν οικουμενικότητα και μια φιλοσοφική θεώρηση της ανθρώπινης πορείας. Αυτή η φιλοσοφική διάθεση απότοκη μιας παιδείας που εγκύπτει στην ουσία της γήινης παρουσίας μας, υπάρχει παντού, χαρακτηρίζοντας το άνθρωπο που «ποιεί»για να δώσει το στίγμα του ατόμου μέσα στο σύνολο και τα η θέση στην αέναη ροή του χρόνου.
« από τόσο ασήμι ,τόση ζωή, ακόμα μια φορά πως φεύγει; Πως φεύγει η ζωή, ζωή να δώσει»
Εξ άλλου τα δέκα «μικρά του» όσο κι αν δεν τηρούν τον κανόνα των 17 συλλαβών εγώ τα χαρακτηρίζω Χάι κου μια και κρατούν το κυριότερο στοιχείο ,τη φύση, την ομορφιά, το χρώμα τη συμπυκνωμένη έννοια και τον κοφτό λόγο, συχνά τη συμπερασματική του τελευταίου στίχου.
Σε μια γενική θεώρηση θα έλεγα ότι υπάρχει στο βάθος μια πίκρα και μια μεταφυσική
(…και μια βραδιά
στη λίμνη να χαθώ
μια μνήμη
μες στη μνήμη σας να ζήσω)
που φορτίζει συναισθηματικά χαρακτηρίζοντας τον τρυφερό ποιητή που με δυο λόγια διασώζει τη γενιά του από την αδιαφορία και τη σκληρότητα που ζούμε απέναντι στις ρίζες και στο παρελθόν μας. Ένας στίχος τόσο τρυφερός :
Κι όταν από τη βάρκα κι εγώ βγω
κοντά σου θα`ρθω
να σου πω το πόσο μου `χεις λείψει «Η μητέρα μου με τους αγγέλους»
Ξεχωρίζω ένα διαμαντάκι -από τα πολλά-
«Κι όμως η ποίηση
δεν είναι αυτή
που φυλακίζουμε
στο άσπρο το χαρτί.
Που βαλσαμώνουμε
Σ`ένα βιβλίο
Ποίηση είναι η ζωή
που ονειρευόμαστε
ότι ζούμε
Κι ίσως αυτό να είναι η δική του απάντηση στο διαχρονικό ερώτημα «τι είναι η ποίηση»;
Σταύρος Ιντζεγιάν
Πάτρα Φλεβάρης 2011.
Εν κατακλείδι
Η …ΘΥΣΙΑ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ

-Έπιασε τον άντρα της να φιλιέται με τη μάνα της περιπαθώς - αχ και βαχ, «γαμπρούλη μου» αυτή ,μανάρα μου ο άλλος - και του άστραψε δυο χαστούκια ξεγυρισμένα. Μέχρις εδώ καλά. Δηλαδή όχι καλά ,αλλά τέλος πάντων συμβαίνουν κάτι τέτοια. Η ζωή δε μπαίνει σε κανόνες έχει τη δική της λογική. Θυμάστε που παίζαμε τα αινίγματα :Κλειδώνω αμπαρώνω και τον κλέφτη βρίσκω μέσα. Τι είναι;
Ο γαμπρός με την πεθερά !
Εύθυμη η επικαιρότητα, ζητάει ένα χαμόγελο , έτσι για να μας φτιάξει τη διάθεση Δευτεριατικά ,καθώς ο Φανούρης φέρνει την είδηση τυπωμένη από το facebook.
Ας τα πάρουμε όμως με τη σειρά. Διχασμένες οι γνώμες της παρέας. Ακόμη κι από το διπλανό τραπέζι, αφήνουν κατά μέρος τη δική τους κουβέντα και μπαίνουν στη διαμάχη.
«Ντροπή» λέει ο ένας. «Σιγά την ντροπή-λέει ο άλλος .Μακάρι να είμαστε 32 που ήταν ο δράστης και όχι μόνο την πεθερά αλλά και την κουνιάδα που λέει ο λόγος.
Στα σαρανταπέντε –λέει η είδηση -η πεθερά του .Χήρα από οκταετίας, αλλά, με τα κομμωτήριά της, με τα σούπα –μούπες όλο φρου-φρου κι αρώματα και με τα τσαλιμάκια της .Τύφλα νάχει η νεολαία με τα 27 της.
Στον έρωτα είχε πει ο Καζανόβας εκείνο που μετράει δεν είναι η δύναμη αλλά η.. τεχνική... Άσε που το λέει και η παροιμία :Ποιος σου `βγαλε το μάτι; Ο συγγενής !
Μέσα στο σπίτι πρωί- βράδι. Κοινό το μπάνιο. Ντυμένοι-μισόγδυτοι-θεότσιτσιδοι ,πόρτες ανοίγουν , πόρτες κλεινουν, βάζει και ο διάβολος την ουρά του καμιά φορά .
-Με συγχωρείτε μητέρα που δε χτύπησα την πόρτα-αυτός
-Τι λες παιδί μου… μητέρα σου είμαι δεν υπάρχει ανάγκη…να χτυπάς .Να… μπαινοβγαίνεις ελευθέρα !!!
Θα μου πείτε τώρα .Στα 27 η κόρη. Στα 45 η μαμά!
Άντε να συγκρίνεις. Από τη μια μεριά τα νιάτα, το σφρίγος, η φωτιά, η ερωτική απληστία και από την άλλη η πείρα, η ερωτική γνώση, η σοφία της ήρεμης δύναμης και η σιγουριά, αυτό το… «ξέρω τι θέλω»!
Κυριακή πρωί είναι, χτες. μόλις που έχουμε βγει από την εκκλησία –ήμαρτον Κύριε- και καθόμαστε κατά το έθος για καφέ κι επάνω που λέμε για τις συντάξεις που θα τις κόψουνε και τη χοληστερίνη που ανεβαίνει –με τρέλανε ο προστάτης χτες βράδι, λέει ο Μηνάς- καταφθάνει σκασμένος στα γέλια ο Φανούρης , με την είδηση από το facebook τυπωμένη με μεγάλα γράμματα.
Έπιασε τον άντρα της να φιλιέται με η μάνα της .Η είδηση κάνει αστραπιαία το γύρω της καφετέριας και γίνεται ο χαμός .
Στο διπλανό τραπέζι μια παρέα Πασόκοι προβληματίζονται για το ποιος έχει δίκιο, ο Παπακωνσταντίνου ή ο Καστανίδης για την ποινικοποίηση της φοροδιαφυγής .Πιο `κει ο Σύριζα έχει αρπαχτεί γερά με τον Σαμαρά που θέλει ντε και καλά να καταργήσει το άσυλο. Στα αριστερά μας, δυο κυρίες που στήνουν αφτί. Στην κουβέντα όλοι.
- Αυτός φταίει. Τι να έκανε η γυναίκα ;
- Μα με τον άντρα του παιδιού της-φτου !!!
Η καφετέρια έχει κέφια. Ο μπάρμαν παρατάει την εσπρεσσιέρα του και έρχεται μαζί με τη σερβιτόρα :Τι λέτε ρε σεις και γελάτε ;
Φαιδρή η καθημερινότητα έχει το γούστο της. Απολαύστε τη. Έπιασε τον άντρα της με τη μάνα της και του άστραψε δυο χαστούκια, - Παλιάνθρωπε.
Μέχρι εδώ λογικά – θα πείτε. Το ίδιο θα έκανε η καθεμιά. Από εδώ και πέρα αλλάζει το σκηνικό. Διότι πριν πει κίμινο γυρίζει η μάνα και την κάνει τουλούμι στο ξύλο. Μωρή αχάριστη
-Αχάριστη ;
Ναι μωρή, αχάριστη, Αντί να μου πεις ευχαριστώ που θυσιάζομαι για να κρατήσω τον άντρα σου στο σπίτι, να μη γυρίζει με τη μια και με την άλλη στα ξεπορτίσμα τα με τους φίλους του. Εγώ που έκανε κόμπο την καρδιά μου και θυσιάστηκα για να τον συμμαζέψω νοικοκύρη στο σπίτι του, παρά μου ζητάς και το λόγο;
Ορίστε; Είπατε τίποτε;
Σταυρος Ιντζεγιάν