Τρίτη 29 Μαΐου 2012

Κριτική για το Ταγκο του Σταυρου Ιντζεγιαννη απότον Κώστα Τραχανά

«ΤaΓΚΟ –Ένα βήμα μπροστά , δυο βήματα πίσω-»Σ.Ιντζεγιάννης Εκδόσεις Ίδιον 2012 σελ. 178 Πόσο συχνά διηγείται κανείς την ιστορία της ζωής του ; Πόσο συχνά την προσαρμόζει , την εξωραϊζει και κάνει ύπουλες και πανούργες περικοπές ; Και όσο περισσότερο τραβάει η ζωή σε μάκρος , τόσο λιγοστεύουν εκείνοι από τους γύρω μας που θα μπορούσαν να αμφισβητήσουν την εξιστόρησή μας, να μας θυμίσουν ότι η ζωή μας δεν είναι η ζωή μας, αλλά μόνο η ιστορία που είπαμε για αυτήν. Η ιστορία που είπαμε στους άλλους , κυρίως όμως στον εαυτό μας…. Η λησμονημένη και ταπεινωμένη ύλη που μας περιβάλλει φέρνει τη μνήμη , τον αναστοχασμό, τη συνείδηση. Με τη συνείδηση έρχεται και η περηφάνια της επάρκειας: να ξέρεις ποιος είσαι, ποιες φωνές αντηχείς , φωνές κεκοιμημένων, ηρώων, αισθητών, ταπεινών βροτών , να ξέρεις πόσος είσαι , περατός και συνεχόμενος…. Μνήμες καλά φυλαγμένες, μνήμες ακριβές, μνήμες φορτωμένες από τη χαρμολύπη των ημερών που τις γέννησαν και έρχονται στο παρόν. Μνήμες του γενέθλιου χώρου και χρόνου. Μνήμες από τη φθορά του σώματος και της ψυχής κι από την άγρια μοναξιά του κόσμου. Μνήμες από την οδύνη που προκαλεί η απονέκρωση της απτής πραγματικότητας. Μια καταβύθιση στα σκοτεινά και δυσερμήνευτα του Θανάτου. Μνήμες από την άλλη υπόσταση των νεκρών, όταν πλέον γίνονται αέρας, φύσημα, ίσκιος. Από την άλλη ζωή τους, αυτή που ζουν εντός μας. Μνήμες από τη δυνατότητά μας να ξενοδοχούμε τους πεθαμένους μας μέσω της μνήμης. Ο Σταύρος Ιντζεγιάννης με το νέο του βιβλίο , θα αναζητήσει το παρόν και το μέλλον του στο παρελθόν. Υπάρχει ένας πένθιμος ήχος αυλών στη πατρογονική γη, όπου ο συγγραφέας, βρίσκει καταφύγιο στις ρομαντικές του στιγμές , με νοσταλγία , μοναχικότητα και απελπισία. Για τον Σταύρο Ιντζεγιάννη ο αρχικός του χώρος , ο γενέθλιος τόπος του, η Άρτα , είναι ταυτόχρονα μία φυσική και μία ψυχική τοποθεσία , είναι η δική του βουκολική και ευδαίμων Αρκαδία . Et in Arkadia Ego ,έλεγαν οι ρομαντικοί ποιητές στην Ευρώπη. Από την Αρκαδία έρχομαι, εκεί πηγαίνω , εκεί γεννήθηκα, εκεί θα πεθάνω , εκεί θα ξαναγεννηθώ. Ο γενέθλιος τόπος διατηρεί αναλλοίωτη τη γοητεία που ενσωματώνεται στον άνθρωπο με την γέννησή του. Αυτήν που αίρει στους ώμους του αγγόγυστα , όπου βρεθεί αργότερα, όπως ο Σταύρος Ιντζεγιάννης, που ζει πάρα πολλά χρόνια στην Πάτρα .Και όταν ο μισεμός γίνει αφόρητα φορτικός , επιστρέφει σε εκείνον τον τόπο . Θυμάται ο συγγραφέας επίσης παλιές ιστορίες από την δεύτερη πατρίδα του την Πάτρα και συναρπαστικές ιστορίες από τους φίλους του στον στρατό . Έρχεται ξαφνικά αντιμέτωπος με το καταχωνιασμένο επί δεκαετίες παρελθόν του. Το παρελθόν επιστρέφει , τις βραδινές ώρες ,σα φαντάσματα και του ζητά το λόγο και εξηγήσεις από το παρόν…. Η επιστροφή αυτή έχει τον χαρακτήρα απολογισμού ζωής (τι κερδήθηκε και τι χάθηκε) , είναι δηλαδή ένα είδος αυτογνωσίας, μια προσπάθεια να συμφιλιωθεί με το παρελθόν του, με την μνήμη και όλα όσα απώθησε για χρόνια στις σκοτεινές κόγχες της. Στα 14 Διηγήματα-Νουβέλες , ανάμεσα στο σήμερα και το χθες, θα απολαύσουμε : τις μανάδες που κουβεντιάζουν με την Παναγία την Αϊβαλιώτισσα, τον ιερέα Προκόπη που πιστεύει ότι ο δρόμος του Θεού περνάει κι από μια ταβέρνα, μια βλάχα σωστή Καρυάτιδα , που έκανε μπάνιο στα δεκαέξι της με το μισοφόρι, στον νεραύλακα των Τζουμέρκων, μια άλλη βλάχα , η Χρίσταινα ,που ξεγέλασε τους αξιωματικούς του στρατού στις εκλογές του 1952 ,τις αναμνήσεις για τους εφηβικούς έρωτες στην Άρτα, την δεκαεξάχρονη Φανή ,την ντάμα του πρώτου επίσημου χορού στα νεανικά πάρτυ της δεκατίας του ΄40, τους κρυφούς έρωτες του Επαμεινώντα Παπίνου και η Γιαννιώτική μπουάτ «Η πριγκίπισσα της λίμνης», την ανθρωπιά του Νίκου Ιντζεγιάν, την ολική αμνησία του Βασίλη Ευθυμίου, τα ναρκοπέδιο της Κόνιτσας και ο θάνατος των δύο παλικαριών, τον Τούρκο Σελίμ που δεν είχε μπέσα, την Πρωτομαγιά του Βασίλη Λέλεκα και την όμορφη Λουκία που έγινε Αδελφή Φιλοθέη…. Πρόκειται για τολμηρό , συγκινητικό και ιδιόμορφο , στη σύλληψη και γραφή του έργο και για αυτό γεμάτο προκλήσεις και ξαφνιάσματα. Ένας λόγος ανοικονόμητος, χυμώδης που άλλοτε ρέει πυρετικός και αυτός , σαν μέταλλο λειωμένο, και άλλοτε πάλι σαν ένας ορμητικός χείμαρρος που παρασέρνει στη ροή του τον ίδιο τον συγγραφέα και εν συνεχεία , τον αναγνώστη του. Μια περιήγηση σε χώρους ιδιωτικούς , κλειστούς και ταυτόχρονα, ανοιχτούς σαν ορίζοντες. Τα κείμενά του αποδίδουν θαυμάσια , μέσω της υπαινικτικής διάθεσης και της πυκνής σε περιεχόμενο ελλειπτικότητά τους, ένα ολόκληρο νοητικό Σύμπαν. Ή καλύτερα , πολλά παράλληλα και ομόκεντρα Σύμπαντα .Όπως εκείνα «τ΄αστροπερίχειτα περιβόλια με τις πορτοκαλιές », που ξανοίγονται πάνω μας, τις αίθριες νύχτες , σε όλες τις εποχές του χρόνου. Το «ΤaΓΚΟ –Ένα βήμα μπροστά ,δυο βήματα πίσω-» είναι ένα βιβλίο που αφορά τη ζωή , τη μνήμη, τη φθορά , την φιλία, τον έρωτα, τον θάνατο και το πέρασμα του χρόνου. Από μνήμης λοιπόν , αφού, δεν μπορούμε να γδυθούμε το δέρμα της μνήμης μας…. Ο αναγνώστης θα αναγνωρίσει στο βιβλίο αυτό τις δικές του αγαπημένες μνήμες , οι οποίες έμειναν αναλλοίωτες στο πέρασμα του χρόνου και συνιστούν μέρος της ύπαρξής του. Ο Σταύρος Ιντζεγιάννης γεννήθηκε στην Άρτα. Σήμερα ζει στην Πάτρα. Άλλα έργα του είναι: «Σε πρώτο πρόσωπο» (Χρονογραφήματα), «Αγάπη μου επικαιρότητα» (Χρονογραφήματα), «Η τεθλασμένη ευθεία» (Χρονικό), «Βαρύς γλυκός σε χοντρό φλυτσάνι» (Μελέτη), «Σύνορα» (Ποίηση), «Όχι άλλο κάρβουνο» (Χρονογραφήματα), «Κομποσχοίνι στο Άγιο Όρος» (Οδοιπορικό), «Τα Φ της παραλήγουσας» (Νουβέλα) και «Καστρότοιχοι» (Ποίηση). Διάσπαρτα στον ημερήσιο και εβδομαδιαίο τύπο εντός και εκτός Πάτρας, περί τα 7.500 χρονογραφήματα και διηγήματα. Συνεργασίες σε περιοδικά και ραδιοτηλεοπτικούς σταθμούς από το 1975 συνεχώς. Γράφει : Ο Κώστας Τραχανάς

Δευτέρα 21 Μαΐου 2012

κριτικη για το ΤΑΓΚο από τον Ανδρεα Φλογερά ΣΤΑΥΡΟΣ ΙΝΤΖΕΓΙΑΝΝΗΣ ΤaΓΚΟ (ένα βήμα μπροστά, δύο πίσω). Εκδόθηκε το δέκατο τέταρτο βιβλίο, του έγκριτου λογοτέχνη και δημοσιογράφου και ποιητή και συνεργάτη μας Σταύρου Ιντζεγιάννη, με τίτλο: ΤaΓΚΟ (ένα βήμα μπροστά, δύο πίσω). Χαρά στο κουράγιο του, να εκδίδει αυτή, ιδιαίτερα, την εποχή βιβλίο. Μάλιστα ο υπότιτλος του βιβλίου ταιριάζει απόλυτα στην εποχή μας, στην πατρίδα μας στην καθημερινότητά μας : Μήπως κι εμείς δεν πάμε...ένα βήμα εμπρός, δύο πίσω; Και γι αυτό είμαστε στάσιμοι. Ακυρώνουμε με ισοφάριση το ένα βήμα και πάμε μείον με ένα ακόμη. Δεκατέσσερα επεισόδια, που καθένα τους συνιστά ένα σύντομο διήγημα, κάποια ίσως μια νουβέλα, εμποτισμένα με τη νευρώδη, ευχάριστη και τη δροσεράδα του λόγου του Σταύρου, ανατρέπουν την αρνητική διάθεση, να διαβάσουμε ένα βιβλίο και μάλιστα σήμερα σε καιρούς ανύπαρκτων πνευματικών ενδιαφερόντων. Τι είναι αυτό που κάνει το βιβλίο τόσο ενδιαφέρον; Πρώτα – πρώτα τα θέματα. Απλά καθημερινά περιστατικά, τόσο συνηθισμένα που ο αναγνώστης θα ανακαλύψει ότι έχει διασταυρωθεί, έχει συναντηθεί μαζί τους, που δε θα έκρινε κατάλληλα να τα διηγηθεί καν. Κι όμως! Περασμένα από τη ματιά του μάστορα, γραμμένα με μελάνι από την ψυχή του, στιλβωμένα από έναν υποκειμενισμό, που σε πολλά δε διαφέρει από προσωπική εξομολόγηση, εκ βαθέων μάλιστα, παίρνουν τη διάσταση αναγνώσματος και μάλιστα ενδιαφέροντος τόσο που αν δεν τελειώσεις δεν παρατάς το βιβλίο. Κείμενα και ιστορίες που έχουν την αγνότητα της παιδικής ηλικίας και την αγιότητα της εφηβείας, ενεργοποιούν σχετικά όμοιες παραστάσεις σε καθέναν. Κι αυτό είναι που κάνει το βιβλίο δικό του. Επειδή κάπου βρίσκει και τον εαυτό του να συμπάσχει και να μάχεται, ιδίως στα τελευταία αφηγήματα από τον πόλεμο στα βουνά της Ηπείρου, πενήντα χρόνια μετά. Κι αυτό είναι το σπουδαίο. Ριγείς και δακρύζεις με περιστατικά απίθανα και με μια πλοκή τέτοια που δεν περιμένεις. Κι εδώ είναι το ταλέντο, ο συγγραφέας, ο σκηνογράφος. Στο απέραντο πανώ της ζωής προβάλλονται λεπτομέρειες που ήταν, κάποτε, η ουσία και η πεμπτουσία της. Πραγματικό ξάφνιασμα, αίνιγμα ο τίτλος του βιβλίου και δυο πόδια, ένα γυναικείο και ένα αντρικό που διεγείρουν και υπονοούν διαφορετικά πράγματα για καθέναν. Το ταγκό, το τελευταίο, τ΄ωραιότερο του κόσμου, ο παθητικός τόνος της μουσικής του, η βία και η τρυφερότητα σφιχταγκαλιασμένες, η πρώτη αγκαλιά των εφήβων, ο πρόλογος της βιολογικής ολοκλήρωσης ύστερα, ο πόθος και το πάθος για την ίδια αγκαλιά με πρόσχημα το χορό. Κανένα από τα θέματα δεν είναι μελέτη. Ωστόσο όλα περιέχουν καταστάλαγμα φιλοσοφίας, πείρας, έπαρσης και αποκαρδίωσης. Όπως τα φέρνει (και τα παίρνει) η ζωή. Όλα μέσα στα ανθρώπινα. Γιατί το βιβλίο του Σ.Ι. είναι από την αρχή ως το τέλος ανθρώπινο, δηλ. πραγματικό. Εκεί που πάς να δακρύσεις ο συγγραφέας σε προλαβαίνει αλλάζοντας το κλίμα, εκεί που τολμάς να βγάλεις το συμπέρασμα για τη συνέχεια του επεισοδίου, η ευρηματικότητα του Σ.Ι. σε προλαβαίνει και φτιάχνει το αναπάντεχο, την έκπληξη. Τα πρόσωπα (οι ήρωές του) τα εντάσσει στο πατρινό περιβάλλον, γίνεται ο ξεναγός τους. Αναζητάει πρόσωπα με ρόλους στην παλιά κοινωνία, τα μνημονεύει, ανοίγοντας παρένθεση που είναι μια θαυμάσια λαογραφική αναφορά και η ζώσα ανάμνηση των περασμένων καιρών και ανθρώπων, αποκτάει μέσα στις σελίδες τη ζώσα υπόσταση στην αφήγηση, κάνει το βιβλίο ζωντανό στην κυριολεξία. Καθώς σε απορροφούν τα γεγονότα και τα πρόσωπα, είναι σα να βλέπεις την παρουσία τους και να αισθάνεσαι το μονόλογο ή τους διαλόγους τους. Δεν το βαριέσαι. Τρεις έως τέσσαρες και πέντε και περισσότερες σελίδες το κάθε θέμα. Για να πάς στο επόμενο, καθυστερείς, να αναπολήσεις και να θαυμάσεις τη χάρη και τη δωρεά του συγγραφέα. Αν έλεγα ότι κάποια θα μπορούσαν να γυριστούν σ’ ένα ντοκιμαντέρ, η σεμνότητα του Σταύρου Ιντζεγιάννη θα το θεωρούσε αυτό υπερβολικό. Κι όμως έχουν όλα τα στοιχεία που ένας επιδέξιος σκηνοθέτης, θα αξιοποιούσε ένα σχεδόν έτοιμο υλικό, που δίνει και δυνατότητα προέκτασής του. Τα αφηγήματα του «ΤaΓΚΟ» είναι λαογραφικά, ηθογραφικά, ανθρωποκεντρικά όλα, λιτά και πάμπλουτα ταυτόχρονα. Είπαμε. Ο τεχνίτης του λόγου, ο μάστορας, που έχει μακρά θητεία στο χρονογράφημα, το δυσκολότερο είδος να αποτυπώνεται η επικαιρότητα όπως έρχεται, να λέγονται πολλά εν ολίγοις. Και αυτή είναι μια, η κυριότερη, από τις αρετές του βιβλίου. Να διαβάζεις για συγκεκριμένα γεγονότα και να δέχεσαι, ταυτόχρονα, τις προεκτάσεις τους στο παρόν. Κάποτε και στο παρόν του αναγνώστη. Θέματα από την προσφυγιά του ‘ 22,από την πολύχρονη στρατιωτική θητεία, από τα ήθη των τσελιγκάδων, από τις αναμνήσεις της εφηβείας, όπου η αφέλεια, η απειρία και το πάθος φτιάχνουν εκείνο το εκρηκτικό μείγμα στο μυαλό, στην ψυχή και τις αισθήσεις του νέου, με το εκπληκτικό φινάλε όταν σ’ ένα τρισάγιο που προκάλεσε ο συγγραφέας, μόλις την κρίσιμη στιγμή ρωτήθηκε από τον ιερέα (μέρος κι αυτός των εφηβικών παραπτωμάτων) τι όνομα να μνημονέψει, εδώ δα, άστραψε ο Ινζεγιάννης και μας αποσβόλωσε. Μεταφέρω αυτούσια την παράγραφο : «Να κάνουμε ένα τρισάγιο είπα κάποια φορά στον παπά. Που στεκόταν στην είσοδο του ναού. Φόρεσε το πετραχήλι του, έβαλε λιβάνι στο θυμιατό...Μετά πνευμάτων δικαίων...Τι όνομα να πω, ρώτησε; Εφηβεία!» και κλείνει το θέμα. Άγνωστο πόσοι, ποιοι και πότε, ίσως κηδέψαμε την εφηβεία μας και δε θυμηθήκαμε να της κάμουμε ένα τρισάγιο. Της ηλικίας που της συγχωρούνται όσα εν λόγω, έργω και διανοία, ρομαντικότατα...διέπραξε. Γυρίζοντας τις σελίδες και αλλάζοντας θέματα, το επεισόδιο με τον Τούρκο χαμάλη, το Χαλίλ, δείχνει τις αντοχές και τη λεβεντιά κάποιων ανθρώπων, ύστερα το «Κουρείον η ελαφρά χειρ», ακολουθούν δυο τρία έξοχα κομμάτια και κλείνει με τη «Λουκία της Ογδόης», βαθύ ψυχογράφημα της ανειρήνευτης και ανερεύνητης γυναικείας καρδιάς. Ταγκό, λοιπόν. Δύο βήματα πίσω, συνειδητοποιούν κάποιο παρελθόν που, ωστόσο, μας σπρώχνουν μπροστά ! Μπορεί το ταγκό να γεννήθηκε από κακόφημο περιβάλλον. Ξεπέρασε τα όποια κόμπλεξ και τις αναστολές στη σχέση άντρα και γυναίκας στην πίστα. Και καθιερώθηκε. Τα πόδια και το κορμί γίνονται ένα, από μια ηδυπάθεια αξεπέραστη, τι κι αν οι κανόνες του ρυθμού επιβάλλουν ...ένα βήμα εμπρός δύο βήματα πίσω. Αξία, για τους δύο, έχει πόσο αισθάνεται πολύτιμος ο ένας για τον άλλον καθώς αφομοιώνονται στη λαγνεία της επαφής και στη μαγεία των ήχων, στο απαραίτητο ημίφως. Γι αυτό και το πολέμησαν οι πουριτανοί. Τώρα έγινε και τίτλος βιβλίου αυτή η βαθιά ανθρώπινη σχέση, που κυριαρχεί στα διηγήματα και στις νουβέλες που έχουν απλωθεί στις 180 σελίδες του βιβλίου, του Σταύρου Ιντζεγιάννη. Ανδρέας Φλογεράς Info@ ereyna-aigio.gr Τηλ.26910 24.403

Τετάρτη 2 Μαΐου 2012

η ωρα της καλπης

Καθ οδόν Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΚΑΛΠΗΣ Δυο ημέρες πριν από τις εκλογές, μια αναδρομή στον εκλογικό χάρτη της χώρας, από την απελευθέρωσή της από τον τουρκικό ζυγό, μέχρι σήμερα, οπότε με τα θετικά και τα αρνητικά του έχουμε το ελεύθερο Ελληνικό κράτος και χαιρόμαστε την ελευθερία μας – έστω και στα όρια της παγκοσμιοποίησης, που απειλεί να μας στερήσει εν ονόματι της Πανευρώπης, την ιστορική μας ταυτότητα, με την κυρία Ρεπούση να αμφισβητεί στα σχολικά βιβλία, ακόμη και την Μικρασιατική μας ταυτότητα και την καταστροφή και ποιός ξέρει και τι άλλο θα δούμε ακόμη. Στο διάστημα αυτών των 191 χρόνων της ανεξαρτησίας μας, είχαμε 194 κυβερνήσεις, δηλαδή κατά μέσο όρο, κάτι λιγότερο από διαφορετική κυβέρνηση κάθε χρόνο. Φυσικά αν τα δούμε αναλυτικά, τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα διότι 40 από αυτές τις κυβερνήσεις κράτησαν 4-7 μήνες η κάθε μία. Άλλες 8 κυβερνήσεις δεν κράτησαν ούτε τόσο γιατί άλλαξαν τρεις φορές στον ίδιο χρόνο . Κι ακόμη χειρότερα το 1833.το 1863 και το 1915, οπότε είχαμε 4 κυβερνήσεις τον ίδιο χρόνο και επίσης το 1924 οπότε είχαμε 5 κυβερνήσεις τον ίδιο χρόνο και το 1944 οπότε είχαμε 6 κυβερνήσεις τον ίδιο χρόνο, με την παρατήρηση ότι από αυτές οι δύο ήταν κυβερνήσεις του Βουνού (Αλ Σβώλος – Ευριπίδης Μπακιρτζής) Ωστόσο η κορωνίδα της αλλαγής κυβερνήσεως στον ίδιο χρόνο, τον έχει το 1922 οπότε είχαμε αλλαγή 7 κυβερνήσεων μέσα στον ίδιο χρόνο (Δ. Γούναρης- Ν. Στρατός-Πετρ. Πρωτοπαπαδάκης-Ν Τριανταφυλλάκος- Ανασ. Χαραλάμπης- Σωτ. Κροκιδάς-Στυλ Γονατάς) από αυτούς η πρωθυπουργία του Αναστ.Χαραλάμπη κράτησε μόνο μία (1) ημέρα !!! Από όλες αυτές τις κυβερνήσεις οι 3 ήταν το εκτελεστικό όπως τις ονόμαζαν (1822-1823-1824) οι άλλες ήταν διορισμένες από την Όθωνα μεταξύ των οποίων και δύο Βαυαροί Αρμανσμπεργκ 1835 και Ιγνάτιος φον Ρούντχαρτ-1837) Ακόμη να σημειώσουμε ότι στο διάστημα αυτό των 191 χρόνων είχαμε 5 υπηρεσιακές κυβερνήσεις και δυο Αντιβασιλείες ( Όθων 1833 –Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός 1945) και τρεις δικτατορίες Πάγκαλος-Μεταξάς –Χούντα των συνταγματαρχών η οποία υπήρξε και η πλέον μακρόβιος 7 χρόνια Η μακροβιότερη κυβέρνηση είναι του Γ. Θεοτόκη 1905-1909 και του Στέφανου Σκουλούδη 1915-1920,συνεχούς πρωθυπουργίας, δεδομένου ότι όλοι αλλάζανε το πολύ στα 3 ή δύο χρόνια ή τον πρώτο χρόνο συνηθέστερα Τα συχνότερα ονόματα πρωθυπουργών που συναντάμε σε όλη την ιστορία των εκλογών και που άφησαν τη σφραγίδα τους στην ιστορία της Ελλάδας μας είναι Χαρίλαος Τρικούπης 7 φορές πρωθυπουργός :Επαμ. Δεληγιώργης-Αλ. Μαυροκορδάτος-Θεόδ Δηλιγιάννης –Ελευθέριος Βενιζέλος- Γεωργ Παπανδρέου-Κων. Καραμανλής-Ανδρ. Παπανδρέου ! Ενδιαφέρον παρουσιάζει και η γυναικεία ψήφος. Αρκεί να θυμηθεί κανείς ότι στη βουλή στις 20 Μαρτίου του 1928 βουλευτής αγορεύων κατά της γυνακείας ψήφου είπε «… «Ορισμένα τινά θήλεα ζητούν να δοθεί ψήφος εις τας γυναίκας. Σχετικώς με το θέμα τούτο διαπρεπέστατος επιστήμων είχεν άλλοτε αναπτύξει από του βήματος της βουλής το επιστημονικώς πασίγνωστον άλλως τε γεγονός ότι το θήλυ διατελεί εις ανισόρροπον και έξαλλον πνευματικήν κατάστασιν ορισμένας ημέρας εκάστου μηνός.. Νεώτεραι και ακριβέστεραι έρευναι καταδεικνύουν ότι ου μόνον ορισμένας ημέρας αλλά δι ολοκλήρου του μηνός τελούσιν άπαντα τα θήλεα, εις πνευματική και συναισθηματικήν ανισορροπίαν τινά δε μετρίαν, τα πλείστα δε σφοδροτάτην και ακατάσχετον άτε και παντοιοτρόπως εκδηλουμένων και κλιμακουμένων συν τω χρόνω. Επειδή εντούτοις αι ημέραι αύται δεν συμπίπτουν ως προς όλα τα θήλεα είναι αδύνατον να ευρεθεί ημέρα πνευματικής ισορροπίας και ψυχικής γαλήνης όλων των θηλέων ώστε την ευτυχή εκείνη ημέραν να ορίζονται αι εκάστοτε εκλογαί. Η γυναικεία ψήφος επομένως είναι πράγμα επικίνδυνον άρα αποκρουστέον»( Εφημερίδα «Νέα Ημέρα»,20/3/1928) Φυσικα κανείς δεν μπορεί να συνταχθεί με τις απόψεις αυτές, σήμερα που οι γυναίκες απέδειξαν ότι είναι όχι μόνο ισάξιες αλλά και σε πολλές περιπτώσεις και ανώτερες των ανδρών μια και το γυναικείο μυαλό στην διπλωματία είναι ανώτερο. Ωστόσο η ιστορία της γυναικείας ψήφου και οι περιπέτειες που πέρασε έως ότου καθιερωθεί είναι μεγάλες γι αυτό και με την άδεια του αρχισυντάκτη θα συνεχίσουμε και την άλλη εβδομάδα. Σταυρος Ιντζεγιάννης ( Ο Στ. Ιντζεγιάννης παρουσιάζει κάθε Δευτέρα στο κανάλι της εκκλησίας «Λύχνος» στις 10.30΄ μ.μ περίπου την εκπομπή Τεριρέμ ,με θρησκευτικά –ιστορικά και σύγχρονα κοινωνικά θέματα)