Τρίτη 19 Ιουνίου 2012

Βιβλιοπαρουσίαση της Παναγιώτας Π. Λάμπρη:



Σταύρου Ιντζεγιάννη: «ΤaΓΚΟ - Ένα βήμα μπροστά, δυο βήματα πίσω»,

σ. 184, εκδ. Ίδιον, Ρίο Πάτρας 2011, (14-6-2012)



Ασάλευτη δεν είναι καμιά ζωή.

Λογής ταξίδια μ’ έχουν τρικυμίσει

μ’ είδαν τόποι, μου ανοίξανε ναοί

και τέχνες με περπάτησαν και η φύση.

Κωστής Παλαμάς



«Δεν ξέρω μα την αλήθεια, αν όλα αυτά τα ’ζησα ή τα φαντάστηκα. Ίσως και τα δύο.

Άλλωστε πιστεύω ότι το όνειρο συμπορεύεται τόσο αξεδιάλυτα με την πραγματικότητα, έτσι που κανείς δεν ξέρει πού σταματά το ένα και πού αρχίσει το άλλο.

…Κι αυτή είναι η ομορφιά της ζωής».

Μ’ αυτό το εισαγωγικό μότο μας καλωσορίζει στο καινούργιο του βιβλίο, τη συλλογή διηγημάτων «ΤaΓΚΟ – Ένα βήμα μπροστά, δυο βήματα πίσω» (εκδ. Ίδιον, Ρίο Πατρών, 2011) που είναι αφιερωμένη «Στη ζωή μας» (!), ο Σταύρος Ιντζεγιάννης.

Όλες οι ιστορίες που με ιδιαίτερη μαεστρία αφηγείται κι έχουν ως αρωγό την πλούσια λυρική γλώσσα, την αμεσότητα της πρωτοπρόσωπης αφήγησης καθώς και το ευφυές, συχνά σαρκαστικό, χιούμορ του, μας τυλίγουν με τη μαγευτική αχλή του χρόνου που πέρασε, αλλά που για τους πρωταγωνιστές συνιστά δυναμικό κομμάτι της ζωής τους και γι’ αυτό σημαντικό.

Με οδηγό τη μνήμη του ο συγγραφέας βυθίζεται στο παρελθόν και κάνει πράξη αυτό που έχει πει ο Κολομβιανός συγγραφέας Gabriel Garcia Marquez πως «Αυτό που έχει σημασία στη ζωή δεν είναι τι σου συμβαίνει, αλλά τι θυμάσαι και πώς το θυμάσαι».

Κι ο Σταύρος Ιντζεγιάννης θυμάται γεγονότα που σημάδεψαν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τη ζωή του κοινωνικού του περίγυρου και τη δική του και μέσα από τη ζωή των ηρώων μας κάνει κοινωνούς του προσωπικού, του κοινωνικού και εν τέλει του ιστορικού γίγνεσθαι στο οποίο αυτοί συμμετέχουν.

Χρονικά τα διηγήματά του διατρέχουν όλο σχεδόν τον εικοστό αιώνα και το χάραμα του εικοστού πρώτου· το παρελθόν και το παρόν συμπλέκονται αρμονικά υπηρετώντας την αφήγηση και τα σημαινόμενά της. Βασικοί τόποι δράσης είναι η Ήπειρος, γενέτειρα του συγγραφέα, η Πάτρα, τόπος που ζει εδώ και πολλά χρόνια, η Ιωνία, ή όποιος άλλος που τον βοηθά στην πλοκή των μύθων του.

Έτσι, στην «Παναγία την Αϊβαλιώτισσα», με την παράτολμη πράξη της κυρά –Σουλτάνας που σώζει την εικόνα της ομώνυμης Παναγιάς μέσα στο χαλασμό του διωγμού των προγόνων απ’ τις πατρογονικές εστίες, αναμοχλεύει συναισθήματα και σκέψεις που πονούν. Και το διήγημα «Εξάρες», όπου κύριο πρόσωπο είναι ο πατέρας του συγγραφέα, πρόσφυγας ο ίδιος, μέσα από τη σχέση μ’ έναν Τούρκο, αναδεικνύει τη μεγαλοσύνη και την ανθρωπιά που μπορεί να γεννηθεί στην καρδιά ενός ανθρώπου που έζησε ως τα μύχια της ύπαρξής του τις συνέπειες μιας εθνικής τραγωδίας. Αλλά κι ο «Αντώνης ο κοντραμπατζής», έρχεται να προσθέσει με την παρουσία του μια από κείνες τις ζωές που ξεριζώθηκαν από την Ιωνία κι έζησαν κι άφησαν την τελευταία τους πνοή στα Προσφυγικά της Πάτρας.

Στο διήγημα «Ο δρόμος του Θεού», η συνάντηση μ’ ένα φίλο από τα χρόνια του στρατού σ’ ένα μοναστήρι όπου, μετά από ταραχώδη ζωή έκανε πράξη αυτό που συνήθιζε να λέει πως δηλαδή θα «γίνει παπάς – όχι μόνο λειτουργός του Θεού, αλλά και της κοινωνίας», ξεδιπλώνονται ποικίλες πικρόγλυκες μνήμες, αλλά και η πλήρης αλλαγή στη ζωή του πρωταγωνιστή:

«-Πάμε να πιούμε δυο ούζα –πρότεινα.

-Πάνε, αυτά, μου είπε. Έβγαλε σκούπισε τα γυαλιά του. Είχε ένα δάκρυ στα μάτια. Έλα να μ’ ακούσεις στην εκκλησία. Είμαι ιεροκήρυκας.

-Δε φαντάζομαι να ξαναψάλλεις «Η γέννησή Σου Χριστέ».

Βάλαμε τα γέλια. «και όμως -μου είπε- εκείνη η ταβέρνα και η τότε παρέα, όλες αυτές οι αποκοτιές που είναι στιγμές μου μοιάζουν σαν ένα όνειρο, μου βάλανε μυαλό. Αν δεν περνούσα από αυτή τη δοκιμασία που ευτυχώς με τη βοήθεια του Θεού την ξεπέρασα, ίσως σήμερα να μην ήμουν Ιεροκήρυκας. Σώθηκα στην άκρη του γκρεμού γιατί έτσι ήθελε η Θεία βούληση. Με έσωσε για να τον υμνώ.»

-Έχεις δίκιο Προκόπη. Καμιά φορά βλέπεις, ο δρόμος τους θεού περνάει κι από μια ταβέρνα!».

Από την «εποχή που είχαμε ξεκινήσει παιδόπουλα να κονταροχτυπηθούμε με τους ανεμόμυλους της εφηβείας μας κι ο δρόμος πέρναγε αναγκαστικά απ’ το στρατό», όπως σημειώνει ο συγγραφέας, έρχεται και η ιστορία της «Πριγκίπισσας της λίμνης», εποχή που κυριαρχεί το πάθος, η αναζήτηση εμπειριών, οι οποίες συχνά προκύπτουν μετά από λάθη, άλλοτε ανεπανόρθωτα κι άλλοτε όχι.

«Ο νεραύλακας» με τοπικό άξονα τα Γιάννινα, τα Τζουμέρκα και την Πάτρα, προβάλλει εκφάνσεις της ζωής των ανθρώπων της υπαίθρου, οι οποίοι «ξαφνιάζονται» μπροστά σε άγνωστους σ’ αυτούς «νεωτερισμούς», αλλά και μέσω της ερωτικής περιπέτειας του γέρο – Σούκα περιγράφεται μια καινούργια πραγματικότητα της σύγχρονης Ελληνικής κοινωνίας.

Στην Ήπειρο μας ταξιδεύει και το διήγημα «Αγάπη μου μπαμπόγρια». Αντί άλλου σχολίου, να ένα μικρό απόσπασμα, ωδή σ’ όλες τις γυναίκες που πορεύτηκαν στη ζωή τους σαν την αγαπημένη μπαμπόγρια του συγγραφέα: «Ώριμη την πρόλαβα.», σημειώνει, «Σαραντάρα. Γεροδεμένη. Χωριάτα από κείνες τις γυναίκες που στάθηκαν σωστές ιέρειες του τόπου ανασταίνοντας παιδιά και εγγόνια, φροντίζοντας τον άντρα και τη στάνη και το χωράφι, κουβαλώντας ζαλίκι τα ξύλα και το παιδί και το φόρτωμα για τα ζωντανά, πλέκοντας ταυτόχρονα στην οδοιπορία τους και τα τσουράπια της φαμίλιας ή γνέθοντας με τη ρόκα το μαλλί, για τις φανέλες των παιδιών και του αντρός τους. Κολώνες ασάλευτες του σπιτιού και της ζωής. Λέω πως αν είχα μια δύναμη εξουσίας στα χέρια μου, θα ’σταινα σε περίοπτη θέση το άγαλμά τους, από λευκό, πάλλευκο μάρμαρο, όπως αγνές κι αμόλευτες ήταν οι καρδιές τους και θα δαφνοστεφάνωνα κάθε χρόνο, για να το βλέπουν όλοι οι νεοέλληνες και να θυμούνται πόσα χρωστάει ο τόπος αυτός, σ’ αυτές τις χωριάτισσες. Τις χωριάτισσες στην καταγωγή αλλά αρχόντισσες στην προσφορά τους.

Το ’λεγε η καρδιά της όταν τη γνώρισα.»!

Φυσικά, με οδηγό την πέννα του ο Σταύρος Ιντζεγιάννης στα περισσότερα διηγήματά του άλλοτε φανερά κι άλλοτε πιο κρυμμένα πραγματεύεται τον έρωτα, την κινητήρια δύναμη της ζωής. Οι πρώτοι χοροί, οι πρώτες ερωτικές συναντήσεις, οι πρώτοι ανεκπλήρωτοι έρωτες κι όλα εκείνα που συνιστούν την πορεία προς την ενηλικίωση σε μια επαρχιακή πόλη στο διήγημα «Εφηβεία», αλλά και στο «Η Λουκία της ογδόης», όπου η άλλοτε φέρελπις και αξιέραστη νεάνιδα οδηγήθηκε στην παραίτηση από τη ζωή, άφησε τα εγκόσμια κι αφιερώθηκε στο Θεό.

Και στο «ΤaΓΚΟ», ο συγγραφέας που η γενέτειρα, η Άρτα, τον ακολουθεί ως άλλη καβαφική πόλη, γυρνώντας σαν τον εγκληματία στον τόπο του εγκλήματος αναζητά το παρελθόν, ουσιαστικά την εφηβεία του εκεί στα στενά σοκάκια κοντά στον Παντοκράτορα. Η συνάντηση με την άλλοτε δεκατετράχρονη ντάμα του, γεννά έντονα συναισθήματα και φέρνει αρώματα από μια άλλη εποχή: «Αρχίσαμε κλαίγοντας και καταλήξαμε να γελάμε. Να γελάμε δυνατά, ώσπου ένιωσα τα δάκρυά της, καθώς είμαστε αγκαλιασμένοι, να κυλάνε στο σβέρκο μου. Δεν ξέρω αν κλαίγαμε ή γελούσαμε. Ίσως και τα δύο… Καθώς ήτανε έτσι σφιχτά δίπλα μου άρχισε κάποια στιγμή να σιγοψιθυρίζει. «Το ταγκό το ωραιότερο του κόσμου, είν’ αυτό που χορέψαμε μαζί». Κι έτσι καθώς την κρατούσα, κάναμε δυο τρία βήματα στο ρυθμό του χορού. «Το ταγκό τ’ ωραιότερο του κόσμου».

Ένα βήμα μπροστά, δυο βήματα πίσω.

Το νεαρό ζευγάρι, έκπληκτο στην αρχή, παρασύρθηκε κι αυτό μαζί μας στην ευφορία της στιγμής: «Το ταγκό τ’ ωραιότερο του κόσμου…».

Στα προαναφερθέντα, αλλά και στα υπόλοιπα διηγήματα της συλλογής «ΤaΓΚΟ- Ένα βήμα μπροστά, δυο βήματα πίσω», ο συγγραφέας δεν μας μιλά απλά για αγαπημένες περιοχές της ζωής και της μνήμης του, αλλά μας καλεί σ’ ένα γοητευτικό ταξίδι που έχει ως οδηγό τον ιδιαίτερο τρόπο ή μάλλον την ιδιαίτερη ματιά με την οποία θεάται τα πράγματα του κόσμου. Ενός κόσμου που ούτε είναι τέλειος, ούτε άλλωστε κι ο ίδιος θέλει να τον παρουσιάσει ως τέτοιον. Έναν κόσμο όμως που αξίζει να τον ζήσεις!







Παρασκευή 15 Ιουνίου 2012

ριτική για το ΤΑΓΚΟ ΤΟΥ Σ.ΙΝΤΖΕΓΙΑΝΝΗ από τον Λεωνίδα Μαργαρίτη πρόεδρο της εταιρείας λογοτεχνών Ν/Δ Ελλάδοσ

ΣΤΑΥΡΟΥ Ν.ΙΤΖΕΓΙΑΝΝΗ: <<ΤaΓΚΟ Ένα βήμα μπροστά, δύο βήματα πίσω>>. Διηγήματα. Εκδόσεις Ίδιον Πάτρα. Κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις: <<΄Ιδιον>> και τυπώθηκε στο τυπογραφείο Printonline το τελευταίο κατά σειρά βιβλίο του συμπολίτη Λογοτέχνη και Δημοσιογράφου Σταύρου Ιντζεγιάννη με τον χαρακτηριστικό τίτλο: <<ΤaΓΚΟ -Ένα βήμα μπροστά, δύο βήματα πίσω>> Eχουν προηγηθεί τα χρονογραφήματά του <<Σε πρώτο πρόσωπο>> (1979) ,<<Αγάπη μου Επικαιρότητα>> (1980) και <<Όχι άλλο Κάρβουνο>> (2002) τα μυθιστορήματα <<Η τεθλασμένη Ευθεία>>(1993), <<Τα Φ.της παραλήγουσας>>, η μελέτη <<Βαρύς γλυκός σε χονδρό φλιτζάνι>> (1998) ,η συλλογή διηγημάτων<<Τρία Διηγήματα του Θεού και του Ανθρώπου>> (2007),οι ποιητικές συλλογές <<Σύνορα>>(2001), <>(2006) , ο <<Έρωτας της διπλανής πολυθρόνας>> και <<Οι σημειώσεις της Ελένης Λ.>> και τέλος τα οδοιπορικά <<Κομποσχοίνι και ΄Άγιο ΄Όρος>>(2003) και <<Τα γονίδια του Οδυσσέα>>(2008). Το τελευταίο πόνημα του Σταύρου Ιντζεγιάννη είναι μια συλλογή δεκατεσσάρων σχετικά μικρών σε έκταση διηγημάτων (Παναγία η Αϊβαλιώτισσα, Ο δρόμος του Θεού, Ο νεραύλακας, Εφηβεία, Ταγκό, Η Πριγκίπισσα της λίμνης, Εξάρες, Αγάπη μου μπαμπόγρια, Κουρείον η ελαφρά χειρ, Κισμέτ, Αντώνης ο κοντραμπατζής, ο καλόγερος, Πρωτομαγιά και Η Λουκία της ογδόης)και έχουν μια πλούσια καταγραφή προσωπικών βιωμάτων και γεγονότων του απώτερου παρελθόντος που συνέβησαν στην περίοδο της εφηβείας του συγγραφέα ,καταγράφηκαν ανεξίτηλα στη μνήμη του και αποδόθηκαν με λογοτεχνικό τρόπο στο τελευταίο του βιβλίο. Είναι ακόμη περιστατικά με ήρωες συμπολίτες ή και γνώριμους που έζησαν στην επαρχία και κυρίως στη γενέτειρα του την Άρτα. Η φύση των κειμένων, η αυτοτέλεια των μύθων των διηγημάτων σου επιτρέπουν την ανάγνωση επιλεκτικά κάποιων απ' αυτά ακόμη και από το τέλος του βιβλίου προς την αρχή. Έχουν το καθένα, το δικό τους περιστατικό ,το δικό του χρώμα αλλά και εποχή που του δίνουν αισθητή αυτοτέλεια και μας προσφέρουν ξεχωριστή πνευματική απόλαυση. Δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι τα διάβασα όλα την ίδια μέρα και με τη σειρά που παρατίθενται. Όμως η μελέτη τους υπήρξε ιδιαίτερα ευχάριστη μια και ο Σταύρος Ιντζεγιάννης ξέρει και έχει την ικανότητα να κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη αφού κατά κανόνα προς το τέλος κάθε διηγήματος επιφυλάσσει και μια ευχάριστη ή και δυσάρεστη έκπληξη. Ο συγγραφέας επιθυμεί να προϊδεάσει τον αναγνώστη από την πρώτη σελίδα του βιβλίου του για το περιεχόμενό του για το οποίο γράφει τα εξής: <<Δεν ξέρω μα την αλήθεια, αν όλα αυτά τά'ζησα η τα φαντάσθηκα .΄Ίσως και τα δυό. ΄Άλλωστε πιστεύω ότι το όνειρο συμπορεύεται τόσο αξεδιάλυτα με την πραγματικότητα, έτσι που κανείς δεν ξέρει που σταματά το ένα και που αρχίζει το άλλο...Κι αυτή είναι η ομορφιά της ζωής>> Ο Ιντζεγιάννης είναι γνωστός ευρύτερα για το έργο του και κυρίως για τα χρονογραφήματα του τα οποία διακρίνονται για το πηγαίο του χιούμορ και την καυστική ειρωνεία για τα κακώς κείμενα της κοινωνίας μας. Αυτό το χιούμορ με λεπτότητα διαχέεται σ' ολόκληρο το τελευταίο του έργο , όπου ασφαλώς επιτρέπεται έτσι ώστε να δίνει και μια ευχάριστη νότα στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα των διαδραματιζομένων. Στα διηγήματα του χρησιμοποιεί και το γλωσσικό ιδίωμα των Ηπειρωτών , ειδικότερα των Αρτινών όταν θέλει να αποδώσει πιστά τους διαλόγους των ηρώων του ενώ κάποια λαογραφικά στοιχεία αναδύονται και πλουτίζουν τις πληροφορίες μας γύρω από κάποια έθιμα που τείνουν να εξαφανιστούν. Ο Ιντζεγιάννης με το τελευταίο του έργο επιχειρεί να ξαναζήσει στιγμές που έζησε στα χρόνια της εφηβείας του και που αναπότρεπτα είχαν καταχωνιαστεί στα σκοτεινά συρτάρια της μνήμης. Το κατορθώνει όμως περίτεχνα και μας παρασύρει να παρακολουθήσουνε έστω ένα βήμα εμπρός δύο βήματα πίσω το δικό του εφηβικό ταγκό που είναι ακριβώς το ίδιο με εκείνο που κι εμείς χορέψαμε κάποιο βράδυ στα φοιτητικά μας χρόνια και νιώσαμε την πρώτη συγκίνηση της επαφής των σωμάτων των αντιθέτων φύλων υπό τους ήχους της μουσικής ενός ταγκό. Τα διηγήματα της συλλογής δεν είναι βιώματα μόνο του Ιντζεγιάννη ,παρόμοια περιστατικά είχαμε όλοι μας ζήσει στα κατοχικά χρόνια, στα χρόνια του εμφυλίου αλλά και τα μετεμφυλιακά. Ο Ιντζεγιάννης με το ταλέντο και την μαεστρία που τον διακρίνει έχει την ικανότητα τα κάνει τις δικές του αγιογραφίες και να παίζει με συναισθήματα μνήμες και ήρωες της γενιάς του. Μπορεί τα γεγονότα και οι ήρωες να απέχουν από τις μέρες μας αλλά η μνήμη έχει το δικό της τρόπο να αναπλάθει εικόνες και καταστάσεις. Ήταν πολύ συγκινητική η στιγμή που περιγράφει στο διήγημα με τίτλο Εφηβεία όταν ο ιερέας ζήτησε από το συγγραφέα να του γνωστοποιήσει το όνομα της αποβιωσάσης υπέρ της οποίας τελούσε το ιερόν μνημόσυνο. Που να καταλάβει ο ιερέας πως το όνομα Εφηβεία που ακούσθηκε σαν απάντηση του συγγραφέα δεν ήταν παρά μια πολύ ενδιαφέρουσα περίοδο της ζωής μας που δυστυχώς έφυγε ανεπιστρεπτί για πάντα. Δεν μπορούμε παρά να διατυπώσουμε και δημόσια τις ευχαριστίες μας στο φίλο συγγραφέα για το επιτυχημένο έργο του και για τις συγκινήσεις τις οποίες μας προσέφερε στην ανάγνωση του.

Πέμπτη 14 Ιουνίου 2012

Γνωμη 11-6-2012

ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ ΣΤΗΝ ΤΕΛΙΚΗ ΕΥΘΕΙΑ Οι ιδεολογίες πέθαναν –ζήτω η οικονομία ! -Δεξιός – αριστερός; -Τι με ενδιαφέρει – λέει. Αυτό που με νοιάζει είναι να μη μου κόψουν τη σύνταξη και να μην απολυθεί η Χρυσάνθη από τη δουλειά της .Από εκεί και πέρα θες ο Μαρξ ή ο Κέυνς, θες η Μέρκελ ή ο Πούτιν δε δίνω δεκάρα. Να με γλιτώσουν από το χαράτσι που δε βγαίνω να πληρώσω για το κεραμίδι που ίδρωσα να το φτιάξω κι ακόμη το πληρώνω στην Τράπεζα ή το ρημάδι το φιατάκι που το έχω 20 χρόνια και το σπρώχνω στην ανηφόρα γιατί δεν τραβάει. Αυτό είναι που με κόβει και τα φάρμακα που τα πληρώνω γιατί το κράτος χρωστάει στους φαρμακοποιούς τα λεφτά που εγώ τα έχω δώσει θες για την ασφάλεια στο ΙΚΑ θες για τους φόρους στην εφορία , θες για το Φ. Π. Α στον μπακάλη. Να βρίσκω κρεβάτι και γιατρό στο νοσοκομείο κι όχι να τρέχω στα ιδιωτικά ιατρεία. Τι ιδεολογίες και κουραφέξαλα μου λες. Εκλογές την Κυριακή κι όμως τίποτε δε θυμίζει Ελληνική εκλογική παράδοση. Άκρα του Τάφου σιωπή. Στην τελική ευθεία η εκλογική αναμέτρηση, θυμίζει το γνωστό «της καταιγίδας προηγείται σιωπή». Μάταια η μικρή οθόνη προσπαθεί να θερμάνει το κλίμα και να φανατίσει οπαδούς και παρατρεχάμενους .Η εποχή του Αντρέα που ξεσήκωνε τον κόσμο με τις σημαίες και τις ντουντούκες και τις κλαδικές να αλωνίζουν πλατείες και καλντερίμια και στενοσόκακα με αφίσες και κλαμπατσίμπαλα τελείωσε ανεπιστρεπτί. Να κατεβαίνουν οι οπαδοί με ροκάνες από τη Βαλμαντούρα ή Κορακοχώρια τραγουδώντας τον ύμνο του πασόκ και τα μεγάφωνα να ξεφωνίζουν την «Κάρμινα μπουράνα » τέρμα οριστικά. Η τελευταία αναλαμπή ψευδαίσθησης με «τα λεφτά υπάρχουν» έσβησε άδοξα Ο τελευταίος των Ελλήνων… «Μοϊκανών» εξωπεταχθείς αδόξως, -ούτε τρία χρόνια –από τους άλλοτε σφουγγοκωλάριους του κόμματος, παρέδωσε τα σκήπτρα στον εν δυνάμει διάδοχό του που μάλλον σαν σταυρό θεωρεί τη προεδρία παρά βαρύτιμη κληρονομιά. Από το 40% να βρεθείς στα 14 δεν καταπίνεται με τίποτε. Πικρή η αλήθεια. Ο κόσμος βαρέθηκε. Δεν είναι μόνο ότι έχει τρομάξει. Είναι και το ότι μένει ζαλισμένος κι ανίκανος ν` αντιδράσει. Άβουλος και μοιραίος αντάμα για να θυμηθούμε τον Βάρναλη , προσμένει ένα θαύμα. Αρνείται ο πρωινός καφές. να οργιστεί, να διαπληκτισθεί, να χτυπήσει τη γροθιά στο τραπέζι. Η συζήτηση ήρεμη ψάχνει ν` αρπαχτεί από κάτι. Έστω από μια οικονομολογική ανάλυση κομπογιαννίτη οικονομολόγου αρκεί να του δίνει ελπίδες κι ας ξέρει ότι είναι ψεύτικες Κάτι μας ταρακούνησε το χαστούκι που έφαγε η κ Λιάνη ( μεταξύ μας άρπαξε και κάτι… ψιλές ο Παπαδάκης) αλλά ξεθύμανε γρήγορα καθώς δε βρέθηκε υποστηρικτής έστω για πλάκα –έτσι για το πνεύμα του διαλόγου βρε αδερφέ-ώστε να ζεστάνει το κλίμα. Οδεύουμε στη δεύτερη εκλογική αναμέτρηση βαρυστημένα. Κι ας υποστηρίζουν όλοι ότι είναι οι κρισιμότερες εκλογές από τη μεταπολίτευση. Βέβαια είναι και η ύπαρξη της λίστας που αποδυναμώνει το ενδιαφέρον των υποψηφίων. Διότι να βρίσκεσαι στις δυό ή τρεις πρώτες θέσεις της λίστας το καταλαβαίνω να αγωνιστείς .Να σκιστείς να βγει το κόμμα και μαζί να …σωθείς και συ. Αλλά να βρίσκεσαι στην 7η ή 8η θέση μπορεί και πιο κάτω δε νομίζω ότι θα τρέξεις να εκλεγούν οι εκλεκτοί του αρχηγού. Άσε που μπορεί να λειτουργήσει το σύνδρομο τα του Λουδοβίκου 14ου . Μετά από μένα ο κατακλυσμός. Σού λέει έτσι κι αλλιώς εγώ δε βγαίνω γιατί να βγεις κι εσύ. Καλλίτερα να πέσουμε όλοι. Από πίτα που δεν τρως άστη καινα καίγεται. Οι ιδεολογίες πέθαναν οριστικά. Τα κόμματα ξέφτισαν.οι συζητήσεις στον καφενέ επικεντρώνονται όχι στο ποιος θα βγει αλλά στο ποιος θα εξασφαλίσει τη σύνταξη ή το πολυτεκνικό επίδομα ή τη θέση -έστω του …πτυχιούχου οδοκαθαριστή στον Δήμο. Μέσα στη Ευρώπη – έξω από αυτή αρκεί να μη χάσουμε τον μισθό. Οι άλλοτε λαύροι υποψήφιοι που σφαζόντανε για χάρη του αρχηγού απολαμβάνουν από την πολυθρόνα του σπιτιού τους τα τεκταινόμενα πίνοντας τον καφέ τους ή παίζοντας το κομπολόι τους . Πως και γιατί να μαλώσεις με τον πεθερό ή τον κουνιάδο σου για τον Τσίπρα ή τον Βενιζέλο ή τον Σαμαρά Μη χειρότερα Σταυρος Ιντζεγιαννης

11-6-2012 εφημεριδα Γνώμη

Καθ οδον Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ Η ώρα επλησιάσε. Εκλογές ande portas.Δυο Μέρες μείνανε κι ίσως ούτε τόσες δεδομένου ότι πολλοί δεν θα κλείσουν μάτι τα τελευταία εικοσιτετράωρα. Ιδού η κάλπη-ιδού και το ψηφοδέλτιο. Σατανική σύμπτωση κάλπη- κάλπικος.. Δεν είμαι σίγουρος αν το κάλπη, προέρχεται από το κάλπικος ή αντίθετα το κάλπικος έχει σχέση με την κάλπη. Όπως και να έχει το κάλπικος = κίβδηλος = ψεύτικος σε τελευταία ανάλυση, όχι σπάνια μπλέκεται και με την εκλογή. Για θυμηθείτε το βία και νοθεία όσοι είστε οι.. παλαιοί των ημερών !!! Πολλά τα κόμματα, πολλοί οι υποψήφιοι, μία η λίστα κι ένα το ψηφοδέλτιο!!! Γεγονός είναι ότι στην αγορά επικρατεί… άκρα του τάφου σιωπή, καθώς ούτε ντουντούκες, ούτε συνθήματα , ούτε σημαίες και λάβαρα, ούτε παρατρεχάμενοι του αρχηγού να ορκίζονται στο όνομά του και να ξεσκίζουν τα ιμάτιά τους για το κόμμα ή να στοιχηματίζουν το σπίτι τους (είχε γίνει κι αυτό το 1981, όσοι θυμάστε). Εμβατήρια και συνθήματα και ταρατατζούμ μόνο στην τηλεόραση. Μικρή η οθόνη μεγάλος ο συνωστισμός. Τα κόμματα καταβάλουν σήμερα κι αύριο τις τελευταίες προσπάθειες να πείσουν τους αναποφάσιστους και οι υποψήφιοι, όσοι είναι σε εκλόγιμη θέση δηλαδή, να μη κρυβόμαστε, γιατί οι άλλοι που βρίσκονται στο πάτο της λίστας, μάλλον δε δίνουν δεκάρα (για να μην πω ότι θα το χαιρόντανε να μη βγουν ούτε οι ευνοούμενοι της λίστας ) λένε τα τελευταία παραμύθια, επί του πιεστηρίου. -Τον είδες με τα μάτια σου γιαγιά τον βασιλέα; Οι ψηφοφόροι: Ακούσαντες, σκεφθέντες, υπολογίσαντες…άντε λοιπόν Αγησίλαε, ψήφισε να τελειώνουμε. Μια ψυχή θα βγει που θα βγει. -Ότι θέλει ο Κύριος. - Ο Κύριος σου έδωσε λογική για να σκέφτεσαι. Η ατμόσφαιρα έχει κάτι από αναμονή. Όλοι περιμένουν. Όλοι εύχονται - μερικοί προσεύχονται – και όλοι ελπίζουν. Άντε λοιπόν ψήφισε να ξεμπερδεύουμε. Με κοιτάζει ειρωνικά: Να ξεμπερδεύουμε ή να μπερδευτούμε ακόμη χειρότερα. Οι αρχηγοί είπαν ότι είχαν να πουν, έταξαν ότι είχαν να τάξουν , προγραμμάτισαν τα απρογραμμάτιστα από δεκαετίες και έλυσαν θεωρητικώς ,ασαφώς νεφελοειδώς και αορίστως επί χάρτου όλα τα άλυτα από καταβολής Ελληνικού κράτους προβλήματα. Ακριβώς όπως οι απόστρατοι στρατηγοί του 1900 οι οποίοι σχεδίαζαν και κέρδιζαν στα τραπεζάκια των καφενείων, όλες τις μάχες που είχαν χάσει επί του πεδίου της τιμής. Την ψήφο σου λαέ. Οι φανατικοί είναι σίγουροι. Δαγκωτό επειδή , γιατί, διότι !!! - Το καλό της πατρίδας πρώτιστον μέλημά μας-λέει- ο Αγησίλαος φανατικός κι αυτός, καθόσον συνταξιούχος …αφισοκολλητής!!! - Βρε άσε το καλό της πατρίδας-λέει η κυρία Αντιγόνη και κοίτα το καλό της …οικογένειας. Το παιδί μας είναι άνεργο και εσένα σου πετσοκόψανε τη σύνταξη. Κοίτα μη μας κόψη την πίστωση κι ο μπακάλης ή ο φούρναρης. Άσε που χρωστάμε και στην τράπεζα διότι ήθελες σώνει και καλά να δεις τον πήλινο στρατό της Κίνας με διακοποδάνειο. Τρομάρα μας !!! Όπως και να`χει, η ώρα της αλήθειας απέχει μόλις δυο ημέρες. Από εδώ και πέρα τον λόγο έχει ο ψηφοφόρος. Εκείνοι που είναι ανήσυχοι είναι οι υποψήφιοι που βρίσκονται πάνω στο νήμα μια και η λίστα ευνοεί μόνο τους πρώτους ενώ οι άλλοι καλούνται να κουβαλήσουν… νερό για τον μύλο των άλλων που θα παίρνουν ούτως ή άλλως την βουλευτική αποζημίωση. -Γιατί τη λένε αποζημίωση –νουνέ με ρωτάει το βαφτιστήρι μου, περίεργο όπως όλα τα παιδιά. Ζημιώθηκαν σε τίποτε ; - Όχι αγόρι μου. Είναι τα κατά συνθήκην ψεύδη που γράφει ο Μαξ Νορντάου. Κι ας λένε ότι θεωρείται ξεπερασμένος είναι διαχρονικά επίκαιρος! Προβληματισμένοι είναι όπως σε κάθε εκλογή άλλωστε οι αναποφάσιστοι που δεν εννοούν να βρεθούν με τον ηττημένο. Ψηφίζεις που ψηφίζεις , άσε να πιάσει τόπο – λέει ο φίλος μου. Δεν ξέρεις τι σε βρίσκει. Καλύτερα με τον νικητή παρά με τον χαμέ