Τετάρτη 23 Ιανουαρίου 2013

Εκκλησιολογος


Καθ οδόν

ΝΑ ΞΑΝΑΒΡΟΥΜΕ Ο ΕΝΑΣ ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ !



Ουδέν κακόν, αμιγές καλού. Κάθε αναποδιά ,έχει και την ίσια πλευρά της έλεγε ο πατέρας . Να λέτε «Δόξα τω Θεό».

Κάπως έτσι βγάλαμε την κατοχή που μας έμαθε να μη πετάμε το ψωμί, αλλά να το τρώμε φέτα – φέτα δυο και τρεις ημέρες συνέχεια. Μάθαμε να τρώμε και τα ρεβύθια και το πλιγούρι και τις λαχανίδες και ψωμί κριθαρένιο –σήμερα λένε μάλιστα πως είναι πιο υγιεινό- που εμείς τα παιδιά δεν τα τρώγαμε κι` ακόμη μάθαμε να μη πετάμε τα παλιά ρούχα αλλά να τα μπαλώνει δυο και τρεις φορές συνέχεια η μάνα .Άσε που στα παπούτσια, μας βάζανε ένα μικρό πεταλάκι στις μύτες και ολόκληρο πέταλο στα τακούνια για να μη λιώνουν που κλωτσάγαμε ότι βρίσκαμε στο δρόμο.

Φαντάζουν εξωπραγματικά σήμερα, αλλά τα θυμήθηκα, καθώς γνωστό μας ζευγάρι μάθαμε ότι παντρεύτηκε σε στενότατο κύκλο προ ημερών.

Και που έγινε το γλέντι-ρώτησε η γυναικεία περιέργεια της συμβίας μου.

-Α, δεν έγινε γλέντι. Μαζευτήκανε στο σπίτι του γαμπρού οι γονείς και οι κουμπάροι και το γλεντήσανε μεταξύ τους. Μ` εκείνα τα λεφτά που θα δίναμε σε κάποιο κέντρο -είπε ο πατέρας της νύφης- πάρτε να καλύψετε τις ανάγκες του νέου νοικοκυριού. Κι όπως μάθαμε έγινε ένα σπιτίσιο γλέντι τρικούβερτο.

Λες ή οικονομική στενότητα να μας μαζέψει ξανά στα σπίτια μας ;

Ήδη ο ξάδερφος που κάθε χρόνο γιόρταζε σε κάποιο κέντρο και μας τραπέζωνε κάπου 30 άτομα-συγγενείς και φίλους, ειδοποίησε ότι φέτος δε θα γιορτάσει ένεκα… «κρυολογήματος» !!!. Προφάσεις εν αμαρτίαις σχολίασε η φαρμακόγλωσσα νύφη του αλλά παραδέχτηκε πως και αυτή το ίδιο θα κάνει της Υπαπαντής που γιορτάζει η κόρη της, καθόσον ο Φίλιππας άνεργος τέσσερις μήνες τώρα.

-Και δε θα γιορτάσεις το παιδί;

-Α, όποιος έρθει στο σπίτι, ένα γλυκό για τα χρόνια πολλά και μια τεντούρα .Τα τραπεζώματα τέρμα. Δε μου έρχεται σε καλό αλλά … έλλειψις χρημάτων στάσις εμπορίου.

Μου θύμισε τα γιορτάσια της προπολεμικής εποχής, όπου η οικογένεια άνοιγε το σαλόνι , φόραγε η κυρία το βελούδινό της, γκρενά με μια στάλα ντεκολτέ, ίσια- ίσια να μη βάλλει τις φωνές ο Αποστόλης : «Ευθυμία ντροπή, σεμνά είπα, σε βλέπει ο κόσμος»!!!

Φόραγε κι αυτός το μαύρο του –κατά κανόνα το γαμπριάτικο-με άσπρο πουκάμισο ξεκούμπωτο στο λαιμό- δεν έκλεινε λόγω πάχους πανάθεμά το- και γραβάτα που δεν την είχε ξαναλύσει από το γάμο του!!!

Όποιος έμπαινε έλεγε χρόνια πολλά, έπαιρνε το γλυκό κουταλιού με ένα κουταλάκι από το βάζο με το βύσσινο, σε ένα οβάλ δίσκο με καγκελάκι γύρω –γύρω και ούτε δώρα και ούτε ποτά. Ένας έμπαινε ένας έφευγε .

Το σύστημα άλλαξε στη δεύτερη μεταπολεμική δεκαετία όπου οι πολυκατοικίες κατάργησαν τα σαλόνια και μαζί και τα γιορτάσια στα σπίτια. Γίναμε Ευρωπαίοι .Ξένοι ο ένας στον άλλον!

Για λίγον καιρό άρχισαν οι αγγελίες που γέμιζαν ολόκληρη σελίδα εφημερίδας. « Ο κύριος και η κυρία Ευαγγέλου… πολιτικού μηχανικού ο οποίος χτίζει πολυκατοικίες στα Ψηλαλώνια σε καλή τιμή, δεν εορτάζουν ούτε δέχονται επισκέψεις δια τον υιόν των Δημητράκη ιατρόν, ο οποίος σπουδάζει εις το εξωτερικόν και επέρασεν το πρώτον έτος ιατρικής με άριστα μεταξύ 29 συμφοιτητών του»!!!

Δεν πέρασαν δυο δεκαετίες και μάθαμε ότι άρχισαν να κυκλοφορούν κάτι μαγικά χαρτάκια που λεγότανε πιστωτικές κάρτες και με τις οποίες έπαιρνες από την τράπεζα όσα λεφτά ήθελες υπό τύπον δανείου. Βέβαια έβαζες υποθήκη το σπίτι σου αλλά αυτό ήταν μια «ασήμαντη λεπτομέρεια»!!!

Ω χαρές και πανηγύρια! Τα σπίτια έκλεισαν άρον –άρον και αρχίσαμε να γιορτάζουμε την «ονομαστικήν εορτήν»σε κάποιο κέντρο. Αμ έπος αμ έργον, πήραμε δάνειο και πήγαμε να δούμε τον πύργο του Άιφελ και να κάνουμε το γύρο της Ευρώπης σε 10 ημέρες από τις οποίες τις 6 τις περνάγαμε στο λεωφορείο, τις δύο στα αξιοθέατα Ρώμη- Παρίσι και τις υπόλοιπες –δύο, μας δείχνανε στο ξενοδοχείο τη Ζυρίχη-Βερολίνο-Βουδαπέστη-Στοκχόλμη-Βιέννη σε βίντεο!!!

Μόλις τώρα μάθαμε ότι τα 50 που μας είχε δανείσει είχαν γίνει 100 και η τράπεζα ήθελε τα λεφτά της, αλλιώς μας έπαιρνε το σπίτι ή τα αυτοκίνητα που είχαμε πάρει διπλά και από 2000 c.c και πάνω! Άκου πράματα φίλε μου. Και τι κάνουμε τώρα; Σπίτι γρήγορα να ξαναβρούμε ο ένας τον άλλον

Σταύρος Ιντζεγιαννης

Εφημεριδα -εκκλησιολογος




Καθ οδόν

Η ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΜΑΝΑ



Έλεγα σε μια συνέντευξή μου στην «Πελοπόννησο»πως αν είχα μια εξουσία θα έστηνα το άγαλμα της χωριάτισσας Ελληνίδας μάνας .

Στη συζήτηση που ακολούθησε, εξήγησα, πως πράγματι, αν είχα μια εξουσία στα χέρια μου, θα έφτιαχνα το Άγαλμα της Ελληνίδας μάνας, αυτής της χωριάτισσας μάνας από την οποία προερχόμαστε όλοι, πελώριο – όπως πελώρια ήταν η προσφορά της στο έθνος –από πάλλευκο μάρμαρο όπως κατάλευκη –αγνή ήταν η ψυχούλα της και θα το έστηνα σε μια θέση περίοπτη, στη μέση μιας μεγάλης πλατείας, για να το βλέπουμε κάθε στιγμή και θα το δαφνοστέφανωνα κάθε χρόνο όπως στεφανώνουμε τον άγνωστο στρατιώτη. Γιατί της χρωστάμε. Της χρωστάμε ότι υπάρχουμε σαν έθνος και σαν άνθρωποι.

Αυτή η ιέρεια του σπιτιού, η αγία μάνα είναι που στάθηκε στύλος και εδραίωμα της οικογένειας και του ελληνισμού στα χρόνια που πέρασαν και στις δύσκολες στιγμές του, αποφασιστική, με το λόγο αλλά και με το σπαθί όταν χρειάστηκε.

Αυτή την μεγάλη μορφή της μάνας ή της γιαγιάς μας για όσους κρατάμε ρίζες από χωριό, που μας γέννησε και μας μεγάλωσε στην ανυμπόρια και τις δύσκολες συνθήκες και περιστάσεις της υπαίθρου, τότε που η τεχνολογία δεν μας είχε κάνει ακόμη αστούς, με τα καλά και τα κακά του.

Αυτή η χωριάτισσα μάνα η οποία πάνω στη χαρακωμένη από τον καιρό –τους ήλιους και τις βροχές ,τα ξεροβόρια και τα λιοκάματα- επιδερμίδα της κράταγε πεισματικά τη σφραγίδα του ανθρώπου που τα μάτια της είδαν και είδαν πολλά .Που τα χέρια της κράτησαν το ξυνάρι αλλά και τη ρόκα ,την πυροστιά της κουζίνας αλλά και τη σαρμανίτσα του μωρού. Αυτή είναι που μας έμαθε να κάνουμε τον σταυρό μας, να συλλαβίζουμε τις πρώτες λέξεις και να γράφουμε τα πρώτα γράμματα Και από το άγιο στόμα της ακούσαμε τα πρώτα παραμύθια αλλά και την ιστορία του τόπου μας για να είμαστε υπερήφανοι που είμαστε Έλληνες.

Της γυναίκας που αγωνίστηκε δίπλα στον άντρα όμοια μ` αυτόν αλλά και σκλάβα του, αιώνιο θηλυκό, κυρά και δούλα , αφέντρα κι` υποτακτική , αγωγιάτης της σκληρής υπαίθριας ζωής και υποζύγιο αντάμα. Θεματοφύλακας της παράδοσης. Μαζί και κουβαλητής που ζαλώθηκε (φορτώθηκε) τα ήθη και τα έθιμα του τόπου μαζί με την οικογενειακή παράδοση και την τιμή να κρατήσει το όνομα του αντρός της ψηλά, τιμημένο και να το παραδώσει, μάνα και γιαγιά σε παιδιά και εγγόνια και δισέγγονα. Αυτή η χωριάτισσα Ελληνίδα μάνα ή η γιαγιά μας, που μας μεγάλωσε στα πρώτα βήματα μας στο χωριό και μας ξεπροβόδισε μιαν αυγή για τη μεγάλη πολιτεία να γίνουμε –άνθρωποι καθώς έλεγε-να ξεφύγουμε από την ανέχεια και τις δυσκολίες του χωριού. Και να προσφέρουμε με τη σειρά μας σε άλλο επίπεδο πια το χρέος στην πατρίδα και την οικογένεια.

Σ` αυτή την άγια μάνα τη χωριάτισσα θα ήθελα να μπορούσα να στήσω ένα άγαλμα. Γιατί στον αγώνα της από τις απαρχές του Ελληνισμού μέχρι πρόσφατα χρωστάμε την ύπαρξή μας..

Και για να θυμηθούμε την κοντινή μας ιστορία αυτή είναι που έσωσε την Ελλάδα τα ξημερώματα της 1ης Νοέμβρη του 1940 όταν μέσα στην τρομερή χιονοθύελλα που ούτε αγρίμι δεν τολμούσε να ξεμυτίσει ζαλώθηκε τα κομμάτια της ορεινής πυροβολαρχίας και τα ανέβασε από απόκρημνα μονοπάτια μέχρι τη Σαμαρίνα και γλύτωσε το απόσπασμα Δαβάκη το οποίο κινδύνευε να περικυκλωθεί από τους Ιταλούς .

«Σ` αυτή την άγια μάνα είναι που αφιερώνει ο Ζαν Ρισπέν το περίφημο ποίημά του που στη μνήμη της είναι και το σημερινό μου αφιέρωμα.

« Ένα παιδί, μοναχοπαίδι, αγόρι / αγάπησε μιας μάγισσας την κόρη / Δεν αγαπάω εγώ παιδιά του λέει / μα αν θέλεις να σου δώσω το φιλί μου /της μάνας σου να φέρεις την καρδιά / να δώσω να τη φάει το σκυλί μου

Τρέχει ο νιος τη μάνα του σκοτώνει / και την καρδιά της τραβά και ξεριζώνει / και τρέχει να την πάει, μα σκοντάφτει / και πέφτει κατάχαμα με δαύτη./ Κυλάει ο νιος και η καρδιά κυλάει / και την ακούει να κλαίει και να μιλάει / Μιλάει η μάνα στο παιδί και λέει /–Εχτύπησες αγόρι μου; …και κλαίει !

Σταύρος Ιντζεγιαννης









Παρασκευή 18 Ιανουαρίου 2013

σχολιάζοντας βιβλία

Σχολιάζοντας βιβλία




ΝΙΚΟΥ ΤΖΑΝΑΚΟΥ

ΠΑΤΡΑ. ΠΟΛΗ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΗ;



Από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα ,από το όραμα μέχρι τη διεκδίκηση και από την αοριστία στην τεκμηρίωση ο Νίκος Τζανάκος ιστορεί σε ένα ιδιαίτερα επιμελημένο πόνημα (σελ 125 εκδόσεις το Δόντι-2009) τις προσπάθειες της πόλης να κατοχυρώσει την αναφαίρετη ιδιοκτησία της στο θαλάσσιο μέτωπό της .Αγώνα της πόλης αλλά και προσωπικό του τον οποίον έχει κάνει σημαία της διεκδίκησης για να αποκτήσει η Πάτρα το αυτονόητο. Το δικαίωμά της στο λιμάνι της

Σκοπός του βιβλίου όπως αναφέρει προλογικά είναι να καταγράψει

1-το ιστορικό δεδομένο ανασύροντας την ιστορική μνήμη

2-Να απαντήσει σε βασικά ερωτήματα που τίθενται και

3- Να θέσει τις βάσεις για μια σωστή και όσο το δυνατόν πιο ολοκληρωμένη πληροφόρηση σχετικά με το τεράστιο πρόβλημα που φαίνεται να προκύπτει από την παραχώρηση του λιμένος στο σύνολό του σε μια ανώνυμη μετοχοποιημένη κερδοσκοπική εταιρεία την ΟΛΠΑ.ΑΕ. με άγνωστες ή απρόβλεπτες ακόμη τις τυχόν συνέπειες που μπορεί να προκύψουν εις βάρος της πόλης

Το πρόβλημα που ενεργοποιεί και καλεί σε συναγερμό τις πολιτικές, αυτοδιοικητικές και όχι μόνο, δυνάμεις, αλλά κάθε Πατρινό και το οποίο ο κ Τζανάκος παρουσιάζει στη μελέτη του με θέμα « Πάτρα –Πόλη Φυλακισμένη» ; θεμελιώνεται πάνω στον ορατό κίνδυνο να αποκοπεί αυτή από το θαλάσσιο μέτωπό της και να αποδοθεί σε κερδοσκοπικές εταιρείες που εργάζονται και δρουν με μοναδικό συμφέρον το κέρδος, αγνοώντας τον ρόλο του λιμανιού, ως φυσική προέκταση ζωής και πολιτισμού αλλά και αισθητικής και οικονομικής προόδου .

Χρησιμοποιώντας την μέθοδο της ιστορικής εξιστόρησης- χρονολογική σειρά, πολιτιστική και οικονομική απεικόνισή, τεκμηριωμένη προβολή των ένθεν κακείθεν ενεργειών, έγγραφες ή προφορικές εξιστορήσεις ,αποδεικτικά στοιχεία και σωρεία φωτογραφιών που απεικονίζουν το λιμάνι στον κυρίως άξονά του αλλά και το διεκδικούμενο ως αναφαίρετη ιδιοκτησία της πόλης από αρχαιοτάτων χρόνων – ο κ Ν. Τζανάκος – καταγράφει τις πτυχές της ιστορίας του λιμένος και του ρόλου του στην όλη εξέλιξή του.

Από τον Πατρέα έως τον Οκταβιανό, από τις Παυσανίου περιηγήσεις έως τον νεότερό μας Πουκεβίλ και από εκεί στις επεκτατικές προσπάθειες του στρατηγού Μαιζόν (αναρτούσε σε όλα τα φρούρια που απελευθέρωνε τη Γαλλική σημαία ως εάν να επρόκειτο για Γαλλικές κτήσεις ) με τις εξιστορήσεις Μανζάρ το λιμάνι άρρηκτα δεμένο με την πόλη παίζει τον καθοριστικό του ρόλο στη ζωή και τη ύπαρξή της. Το οξυγόνο αλλά και τη αισθητική της.

Η ελληνική επανάσταση και ο Καποδίστριας - ο οποίος διαβλέπει τον ρόλο του Πατραϊκού λιμανιού ως πύλη προς τη Δύση- θα δώσουν νέα ώθηση και θα προσπαθήσουν τη μεγάλη επιθυμία να κινηθεί η Πάτρα στο δίπολο : Ναυτική δύναμη ή να προβληθεί ως παραθαλάσσια πόλη.

Με ιδιαίτερη ερευνητική επιμέλεια και μέσα από μια πλούσια βιβλιογραφία, καταγράφεται η εξέλιξη της πόλης από την απελευθέρωση και εντεύθεν μέσα από τις συμπληγάδες των αντιξοοτήτων και η προσπάθεια να βρει τον βηματισμό της στην σύγχρονη εποχή που ακολουθεί τις απαιτήσεις των καιρών και προσαρμόζεται στα νέα δεδομένα .

Για παράδειγμα οι αγώνες να γίνει ο κύριος ναυτικός άξονας της διασύνδεσης με την Ιταλία, ρόλο που διεκδικούσε η Ηγουμενίτσα και που ένωσε όλη την Πάτρα στην κοινή επιδίωξη και αποτελεί απόδειξη του τι μπορεί να καταφέρουμε όταν κινούμαστε ενωμένοι.

Ο συγγραφέας προσέχει και προβάλλει λεπτομέρειες τις οποίες στη σύγχρονη εποχή πολλοί αγνοούμε καθώς το πρόβλημα Πάτρα –Λιμάνι περνώντας αλληλοδιαδόχως από κυβέρνηση σε κυβέρνηση και από τη μια δημοτική στην επόμενη δημοτική αρχοντία καταλήγοντας στη μορφή ΟΛΠΑ.ΑΕ (Νόμος 2932/01 με τον οποίο το λιμενικό ταμείο μεταλλάσσεται σε οργανισμό λιμένος )διαμορφώνεται κατά τρόπον που ο συγγραφέας ερευνητής του προβλήματος εξιστορεί λεπτομερώς με βάσει τις εκάστοτε ενέργειες τόσο της κυβερνητικής βούλησης –πολιτικά και κομματικά συμφέροντα , ανταγωνισμοί– όσο και τις άτολμές προσπάθειες της εκάστοτε δημαρχιακή αρχής.

Ωστόσο όπως στοιχειοθετεί ο κ.Τζανάκος βάσει των αποφάσεων του τότε Δημοτικού συμβουλίου σε επανηλειμένες συνεδριάσεις η πόλη δεν μένει αμέτοχη και διεκδικεί το αναφαίρετο δικαίωμά της.

Η εξιστόρηση λεπτομερής και τεκμηριωμένη αναφέρεται ειδικότερα για τα τμήματα Μείλιχου- Θεσσαλονίκης και Τριών Ναυάρχων -Διακονιάρη τα οποία διατρέχουν τον κίνδυνο οικοπεδοποίησης αν γίνει μετοχοποίηση της παραθαλάσσιας ζώνης. Κίνδυνο για τον οποίο ο συγγραφέας κρούει τον κώδωνα του κινδύνου και αποτελεί και έναν από τους λόγους της συγγραφής αυτού του πονήματος

Σκοπός του συγγραφέα είναι να συνεγείρει τις εν υπνώσει ή αδιαφορία ή εν αγνοία τελούσες δυνάμεις της πόλης και να διεκδικηθεί μέσα από την ακριβή και ιστορική γνώση ,δυναμικά το αναφαίρετο δικαίωμά στο θαλάσσιο μέτωπό της που αποτελεί και έναν από τους κύριους παράγοντες της ύπαρξής της.

Ο κ. Νίκος Τζανάκος γνωστός από τις επανειλημμένες θητείες του σε κύριες θέσεις του εκάστοτε Δημοτικού Συμβουλίου πρωτοστατεί , σημαιοφορεί θα έλεγα στην προσπάθεια να μην χαθεί το δικαίωμα της Πάτρας και των Πατρινών στο λιμάνι τους και με το βιβλίο του αυτό αποδεικνύει έμπρακτα για μια ακόμη φορά το ενδιαφέρον του αλλά και το χρέος του –χρέος όλων μας - ως ενεργός πολίτης .



Σταύρος Ιντζεγιαννης

Πάτρα Γεναρης 18/2012







Σταύρος Ιντζεγιάννης

Πέμπτη 3 Ιανουαρίου 2013

Καθ οδον-εκκλησιολόγος

                                                                        ΚΑΘ ΟΔΌΝ
   ΝΑ ΤΑ ΠΟΥΜΕ ;

  Βαστάει κόλα και χαρτί-χαρτί και καλαμάρι. Το καλαμάρι έγραφε και το χαρτί μιλούσε !!!
  Όσο κι αν ψάχνω, δεν μπορώ να βρω μεγαλύτερη παρεξήγηση στον Χριστιανικό κόσμο. Ο Άγιος Βασίλειος, ήταν μια μορφή ασκητική. Λεπτός, ξερακιανός, μελαμψός ,με τεράστια μόρφωση. Σπούδασε στην Αθήνα, αστρονομία, φιλοσοφία, φιλολογία ρητορική, ιστορία, ιατρική,  γεωμετρία, γραμματική και φυσικές επιστήμες. Μοίρασε την τεράστια πατρική του περιουσία  στους απόρους .Τεράστιο το φιλανθρωπικό του έργο : Ίδρυσε γηροκομεία, παιδικούς σταθμούς, συσσίτια για τους φτωχούς, σώζοντας χιλιάδες ενδεείς από την πείνα και το κρύο.
  Τι σχέση μπορεί να έχει αυτός με τον Σάντα Κλάους ,τον καλοθρεμμένο, χοντρομπαλά ,χαζοχαρούμενο Σκανδιναυό  Αϊ Βασίλη που, ντυμένος στα κόκκινα γυρίζει με το έλκυθρό του από καμινάδα σε καμινάδα να μοιράσει τα δώρα του.
   Να τα πούμε;
   Παραμονή Χριστουγέννων η πιτσιρικαρία της πολυκατοικίας επιμένει: Χριστός γεννάται σήμερον.
  Ο μικρότερος  δεν είναι ούτε τριών ετών. Φασαριατζής, φωνακλάς, θρασύς, αστείος. Η μασκώτ της πολυκατοικίας. Λετά (λεφτά λέει μια και δεν μιλάει ακόμη καθαρά) Λετά. Οι άλλοι κάπως  μεγαλύτεροι προσπαθούν να πουν τα κάλαντα: Εν τω σπηλαίω τίκτεται…
  Τι προτιμάς –ρωτάω τον μπέμπαρο; Λεφτά ή γλυκό;
  Τα αθώα παιδικά μάτια γυρίζουν μια προς εμένα και μια προς την υπόλοιπη κομπανία. Μεγάλο το δίλημμα. Λεφτά ή γλυκό;
  Αχ παιδικά χρόνια αχ !
  Πρέπει να είμαστε στην τρίτη δημοτικού. Να τα πούμε στη δασκάλα μας., πρότεινε κάποιος. Θα μας δώσει δίφραγκο ( δίφραγκο= 20 καραμέλες !!!) ήταν βλέπετε η εποχή που τα πάντα για μας είχαν αντίκρισμα καραμέλες ή  κουλούρι!!!
  Ένας γλυκός άγγελος η δασκάλα μας η Ναταλία μας  δέχτηκε με ολάνοιχτη αγκαλιά, μας κάθισε στο σαλόνι (Απαραίτητο το σαλόνι τότε  σε κάθε σπίτι πριν γίνει … «το καθιστικό» living room επί το Ελληνικότερο και αφού τα είπαμε « οι Ουρανοί αγάλλονται χαίρει η Κτίσις όλη…» μας έδωσε και από μια δραχμή για τον καθέναν (Σημ: Μεγάλο ποσόν για την εποχή. Μία δραχμή =1κουλούρι ) και μετά ρώτησε πονηρά « τι προτιμάτε, να σας φιλέψω από έναν κουραμπιέ ή να σας βάλω έναν βαθμό παραπάνω , που τα έχετε κάνει μούσκεμα στην έκθεση.
 Το βαθμό είπαν όλοι. Εσύ Σταυρούλη- με ρώτησε καθώς δε μίλαγα. Έσκυψα το κεφάλι και είπα ντροπαλά : τον κουραμπιέ !!!
  Το θυμήθηκα καθώς τα μάτια του πιτσιρικά με κοιτάζανε με αν ύφος σα να λέγανε …δε γίνεται και τα δύο :
                                       Σταυρος Ιντζεγιαννης
   
ΝΤΡΟΠΗ

   Είχα σκεφτεί να κρύψω την οργή που με έπιασε Χριστούγεννα ανήμερα αλλά μου είναι αδύνατο να συγκρατηθώ και θα ήθελα να τη μοιραστώ μαζί σας μια και αναρωτιέμαι μη τάχα και κάνω εγώ λάθος ή μας έλειψε πια και η μια στάλα ντροπή που μας έχει μείνει. Αν μας έχει μείνει!
  Χριστούγεννα βράδι που όλες οι χριστιανικές  οικογένειες είμαστε μαζεμένοι στο γιορτινό χριστουγεννιάτικο τραπέζι γιορτάζοντας  τη μεγάλη Δεσποτική γιορτή της ενανθρώπισης του Σωτήρος του κόσμου. Την ώρα που η ορθοδοξία και ο ελληνισμός άρρηκτα δεμένα ψάλλουν τη γέννηση του Χριστού ο Αντ-1  Ελληνικό Χριστιανικό υποτίθεται κανάλι προβάλλει από το μεσημέρι μέχρι το βράδι Τουρκικά σήριαλ με τον Σουλειμάν και την Αϊσε ή δεν ξέρω πια άλλη και πως τη λένε ; Καμαρώστε χριστουγεννιάτικο πρόγραμμα. Φτού σας  ΝΤΡΟΠΗ ΣΑΣ!!!
  Και δεν είναι το μόνο. Παραμονή Χριστουγέννων που βλέπαμε με θλίψη και πόνο ψυχής τις ατελείωτες ουρές των Ελλήνων που περιμένανε  να πάρουν ένα πιάτο φαγητό από τα συσσίτια που οργανώσανε η Εκκλησία , ο Δήμος και άλλοι φορείς, την ίδια ώρα, χωρίς λύπη και  χωρίς αιδώ  κάποια Αθηναϊκά κανάλια διαφημίζανε και συμβουλεύανε τις νοικοκυρές πώς να μαγειρέψουν στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι  αστακό   ή σολωμό ανοιχτής θαλάσσης ή φτερό καρχαρία της Καραϊβικής με εξωτικά καρυκεύματα. Και δε βρέθηκε ένας  από τους υπευθύνους των προγραμμάτων ( αυτό το υποτίθεται ραδιοτηλεοπτικό συμβούλιο)να τους τραβήξει το αφτί. Να τους φτύσει ; ΝΤΡΟΠΗ ΣΑΣ!
 Μετά λέμε γιατί βουλιάζουμε ή γιατί πάμε κατ`ανέμου .
  Το ψάρι βρωμάει απ` το κεφάλι λέει ο λαός με τη σοφία του και δυστυχώς ή πνευματική και όχι μόνο ηγεσία του τόπου…όζει!!!
 Επήρα και ξαναπήρα τηλέφωνα αλλά δεν απαντούσε κανείς. Προφανώς απολαμβάνανε το ….χριστουγεννιάτικο τραπέζι με τον  Σουλεϊμάν τον μεγαλοπρεπή (ιστορικά τον μεγαλοσφαγέα) .

ΣΤΑΥΡΟΣ ΙΝΤΖΕΓΙΑΝΝΗΣ