Τρίτη 12 Νοεμβρίου 2013

ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΟς 6/11/13



                                                         Καθ οδόν
      ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΡΓΙΑ

    Ήταν να το δούμε  κι αυτό, αν και δεν είναι το μόνο, ούτε πια τίποτε  το περίεργο  που να σου προκαλεί έκπληξη. Θα ανοίγουν τα μαγαζιά και τις Κυριακές. Μόνο επτά Κυριακές –λένε, αλλά η πρακτική των όσων ζούμε στις μέρες μας, οδηγεί στο σκέψη πως έτσι και έγινε αρχή, θα το τραβήξουν στο κάθε Κυριακή. Να το θυμηθείτε. Σε λίγο οι εφτά Κυριακές θα γίνουν 10, μετά 20 και πάει κορδόνι. Είναι να μη γίνει αρχή και διαπιστώσουν οι  ανιστόρητοι και άθρησκοι εν πολλοίς  ότι ανεχόμαστε τα πάντα. Θα ανοίγουν μετά τις 11 οπότε θα έχει τελειώσει η λειτουργία-λένε. Αλλοίμονο. Όσοι χρηματίσαμε επαγγελματίες ξέρουμε ότι αυτό δεν πρόκειται να τηρηθεί.  
  Το 11 σημαίνει πρακτικώς 10 και μισή. Και ο πρώτος που θα ανοίξει από τις 10 και μισή θα ακολουθηθεί από τον δεύτερο που θα ανοίξει στις 10 να προλάβει και ο τρίτος θα ανοίξει από τις 9 που ανοίγουν τώρα.
  Οικογένεια τέρμα. Αποδομείται πλέον κι αυτή στο όνομα μιας  παγκοσμιοποίησης που θέλει τον άνθρωπο σκλάβο της εργασίας. Εκείνο το ουκ επ  άρτω μόνο ζήσεται άνθρωπος αλλάζει και καθιερώνει τον στυγνό βιοπορισμό κεφαλαιώδη διαδικασία στη ζωή του ανθρώπου και μόνο  αυτόν. Επ άρτω μόνο ζήσετε πλέον άνθρωπος.
  Ένα – ένα τα όσα μας μεγάλωσαν καταργούνται στο όνομα μιας  διαδικασίας όπου θεός ο Μαμωνάς .Χρήμα πάντων κίνητρο και ζητούμενο της νέας τάξης πραγμάτων. Φευ!
   Η γενιά μου μεγάλωσε  με τον σχολικό εκκλησιασμό. Φυσικά είχε προηγηθεί ο οικογενειακός. Από τα πρώτα βήματα είχαμε μάθει πως την Κυριακή θα φορέσουμε τα «καλά !» μας τουτέστιν καθαρά σιδερωμένα –δεν είχε σημασία αν ήταν φτωχικά-πάντως δεν ήταν αυτά που φορούσαμε  στο παιγνίδι στην αλάνα  κι αυτό διότι - εξηγούσε  η μάνα – στο σπίτι του Θεού που θα πηγαίναμε έπρεπε να είμαστε καθαροί , χτενισμένοι, περιποιημένοι με τα παπούτσια γυαλισμένα. Απ όσο θυμάμαι μάλιστα τη συγχωρεμένη, είχε μαζί της ένα πανί και πριν μπούμε στην εκκλησία μας σκούπιζε τα  παπούτσια από τις λάσπες του δρόμου. Ήταν βλέπετε χωματόδρομοι. Ο δρόμος δεν είχε ακόμη ασφαλτοστρωθεί και τον χειμώνα όταν έβρεχε γέμιζε λασπουριά και κακό. Η Κυριακή ήταν πριν από όλα τα άλλα η ημέρα της εκκλησίας. Η ημέρα της επίσκεψης στο σπίτι του Θεού.
   Αργότερα  στο Δημοτικό είχαμε τον σχολικό εκκλησιασμό. Αδιανόητο να λείψεις και όχι μόνο γιατί –τότε- παίρνανε απουσίες αλλά διότι αυτή ήταν η σειρά με την οποία είχαμε μεγαλώσει Τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν μετά την απελευθέρωση από την κατοχή. Νέες ιδέες. Για να πούμε την αλήθεια, είχαμε αρχίσει κι εμείς πια να διαβάζουμε κάτι Νίτσε –ήταν της μόδας- κάτι Μπακούνιν κάτι Μάρξ και δειλά – δειλά  μη θεωρηθούμε καθυστερημένοι και τον Αλέξη Καρέλ που εκπροσωπούσε  την εποχή εκείνη τη χριστιανική άποψη της φιλοσοφίας. Όμως η εκκλησία – εκκλησία. Ο φόβος Κυρίου –φόβος  με την έννοια σεβασμός- εξακολουθούσε να υπάρχει και να κανοναρχεί τη ζωή μας.
   Αργότερα οικογενειάρχες πια έχοντας συναίσθηση του ρόλου μας ως οδηγού ζωής και παράδειγμα για τα παιδιά μας συνεχίσαμε  απαρέγκλιτα τον Κυριακάτικο εκκλησιασμό μας. Την εξομολόγηση ,την κοινωνία. Συν γυναιξί και τέκνοις!
  Η Κυριακή πέραν των άλλων ήταν η ημέρα της οικογένειας. και της ανάπαυσης  «πατρός  τε και μητρός» μια και η γυναίκα πια είχε μπει κι αυτή στην βιοποριστική ανάγκη. Μια Κυριακή έμενε να πάμε οικογενειακά στην εκκλησία και μετά μια βόλτα για το ωραίο γλυκό της Κυριακής -που γράφει ο Καβαδίας.-να βρεθούμε όλοι μαζί. Να καθίσουμε στο οικογενειακό τραπέζι  
  Οικογένεια; Τι μέρος λόγου είναι αυτό διερωτώνται οι παγκόσμιοι
 δανειστές και δυνάστες μας δυστυχώς. Το θέμα είναι το εμπόριο-λένε. Το αλισιβερίσι. Το πάρε –δώσε.
 Όχι αφέντη μου το θέμα δεν είναι το εμπόριο. Το θέμα είναι η οικογένεια που προσπαθείς να μου τη  διαλύσεις. Το ότι απόμεινε κι από αυτή –να μη γελιόμαστε!
   Δεν πρόκειται βέβαια να σώσει η Κυριακή το Ελληνικό χρέος  ούτε να εξυπηρετήσει τον τουρισμό. Οι τουριστικοί προορισμοί έτσι κι αλλιώς ανοίγουν. Απλώς προσπαθούν να χτυπήσουν τον ελληνορθόδοξο τρόπο ζωής μας στη ρίζα του. Να διαλύσουν την οικογένεια για να αλώσουν και την ψυχή μας μια και την τσέπη μα προ πολλού την έχουν κάνει δική τους. Μη χειρότερα!!!
                  Σταύρος Ιντζεγιάννης

Γνωμη 4/11/13



           

                                                      ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ
   Η ΡΟΔΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΗΔΗΜΑ

   Η πρόταση δυσπιστίας που κατάθεσε ο Σύριζα  έφερε το θέμα στην  ολομέλεια του καφενέ  εν μέσω κομματικών διαφορών και αντεγκλήσεων.
  Διαφωνώ- ρητόρευσε σε υψηλούς τόνους ο Παμίνος. Η πρόταση είναι λάθος. Δεν υπάρχει δυσπιστία .Ευπιστία υπάρχει κι αυτό είναι  το κακό.
  Δεν είναι δύσπιστός ο Έλληνας .Το αντίθετο μάλιστα. Εύπιστος μέχρι διανοητικής διαταραχής  είναι !
 Τι είμαστε λοιπόν; Δύσπιστοι ή εύπιστοι. Αμφιβάλουμε για ότι μας τάζουν ή με το πρώτο: «Ζήτω εσένα θέλουμε». Άξιοι απόγονοι του αγαθού Μενιδιάτη που του πούλησε ο Ψευτοθόδωρος το 1907 την Ομόνοια για οικόπεδο!!!
    Υπάρχει πιο εύπιστος από τον Έλληνα. Γάντι του`ρχεται το τραγούδι. Του καϋμένου το Μποχώρι του τη σκασαν στο βαπόρι και του δώσαν μια γυναίκα που `τρωγε για πέντε – δέκα.
  Πήγε η Δωροθέα του Ασημάκη του μπετατζή να ζητήσει διαζύγιο στα πενήντα της  φρεσκοπαντρεμένη  δύο μηνών και ούτε.
 -Γιατί- ρώτησε ο δικαστής , περίεργος όπως όλοι οι δικαστές που δεν αρκούνται στα γεγονότα  αλλά θέλουν να μάθουν και την αιτία. Αμάν πια διαστροφή κι αυτή!
 -Κοκκίνησε η καψερή. Πως να το πει που ντρεπότανε, αλλά μια που επέμενε ντε και καλά η έδρα, έκανε την ντροπή της ανάγκη και το ξεφούρνισε.
  Άλλο μου έταζε κυρ δικαστή, άλλο υπέθετα ,άντε και λίγο μικρότερο, αλλά που να φανταστώ ότι .. και έδειξε με τα χέρι της ένα μέγεθος ούτε 7 εκατοστά-με το συμπάθιο δηλαδή!!!
   Κρυφογέλασε η έδρα πίσω από μια κόλα χαρτί, ξεροκατάπιε η γραμματέας –σου λέει να που υπάρχουν και χειρότερα ,ο δικός της γύρω στα 12-τσίριξε δυνατά μια νεαρούλα αδύνατο να συγκρατήσει τα γέλια της, έπεσε ξερός ο Ασημάκης ο μπετατζής δυο μέτρα άντρουκλας να γίνεται ρεζίλι και η Δωροθέα ξεθαρρεμένη να επιμένει δείχνοντας το μέγεθος με τα δάχτυλα. Τόσο σας λέω!!!
  Άλλο φανταζόμουνα κυρ δικαστή. Αν δεν πιστεύετε να σας δείξει!
   Όχι κυρία μου τρόμαξε η έδρα τι το κάναμε  εδώ στριπτιζάδικο; 
      Κάπως έτσι κι εμείς. Μια ζωή πιστεύαμε στα παραμύθια που μας έταζαν από τα μπαλκόνια οι παραμυθάδες της πολιτικής και τους χειροκροτούσαμε κι από πάνω.
    Μας λέγανε παίξτε στο χρηματιστήριο -παίζαμε .Μας λέγανε επενδύστε στα ομόλογα –επενδύαμε. Ήρθε ο άλλος μας πήρε τα μυαλά αέρα « λεφτά υπάρχουν» τον πιστέψαμε κι αυτόν. Μας έβαλε στο μνημόνιο διότι εξήγησε, εγώ σας είπα  ότι λεφτά υπάρχουν .Δεν σας είπα τα έχουμε εμείς!!!
    Τα είχε η ευρωπαϊκή τράπεζα και το Δ.Ν.Τ. Πήραν τη σκυτάλη οι επίγονοι, ορκίστηκαν να καταργήσουν το μνημόνιο,  μας βάλανε πιο μέσα. Πως να μη θυμηθείς τον μακαρίτη τον Αντρέα που μόλις είχε υπογράψει για τις βάσεις μια πενταετία  ακόμη κι εμείς  βάλαμε στην πλατεία. πανό: Διώξαμε τις βάσεις!!! Μπράβο δάσκαλε έβγαλε, μαθητές όχι καθηγητές που είσουν εσύ αλλά πρυτάνεις !
  Και λοιπόν  αναρωτήθηκε η παρέα..
     Ώδινεν όρος και έτεκεν μυν! Για μαλλί πηγαίναμε κουρεμένοι γυρίζαμε «και μη χειρότερα» –που λέει η θεία Κωστούλα. Όπου να`ναι θα  μας πάρουν και τα σώβρακα ανεψιέ!!!
  Όχι δηλαδή πως περιμέναμε να αλλάξει τίποτε. Κολιός και κολιός από το ίδιο βαρέλι. Ήταν στραβό το κλίμα κοντά σαράντα χρόνια  τώρα  το `τρωγε και ο γάιδαρος κάθε κυβέρνηση και `μεις να τραγουδάμε . «Πότε θα κάνει ξαστεριά»
   Αμ δε»Τη μια άσχημη ημέρα άλλη χειρότερη διαδέχθηκε. Κάθε φορά και χειρότερα Παραλίγο να κάνουμε τον άλλον πρωθυπουργό για  έξη ψήφους. Δεν είναι δύσπιστος ο Έλληνας Λάθος  το αντίθετο  είναι εύπιστος
    Πρόταση για την ευπιστία του Έλληνα έπρεπε να καταθέσει ο Τσίπρας
   Όχι δηλαδή ότι θα ισιώνανε κι αυτός  ότι στράβωσαν οι προηγούμενοι Δεν έχουμε τέτοια ελπίδα.
   Να σταματήσει η κατηφόρα ψάχνουμε. Να πουν μέχρι εδώ και  σώνει. Κρατηθείτε να πάρουμε μια ανάσα .  Εδώ μάτια μου αντί για ανάσα, μας τρέχουν ανηφόρα και πήδημα που λέει η θεία Κούλα.
    Είπαμε Αγά μου να κρατάς μαστίγιο αλλά όχι και να το στριφογυρνάς κι όποιον πάρει ο Χάρος. Νισάφι πια !
  Μα δε βγαίνουμε-λέει ο Υπουργός.
  Ε και ; Ξέρουμε ότι τα σκάτωσαν οι άλλοι, αλλά σε ψηφίσαμε ακριβώς για να βγούμε. Αλλιώς με το να βαράς κατακέφαλα το ξέρει και η γάτα μου, κάπου θα ανοίξεις δρόμο.
    Είπαμε  ιδού η Ρόδος, αλλά να μη μας τρελάνεις και στο …πήδημα !!!
                             Σταύρος Ιντζεγιάννης