ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΟΣ 17/5/14

                                                                   ΚΑΘ ΟΔΟΝ   

     ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ

 

     Χριστός Ανέστη αδελφοί μου

     Αληθώς Ανέστη ο Κύριος  

Προεκλογική η συζήτηση  την πρωινή καφετέρια  όπου η γερουσία του καφενέ εν πλήρη απαρτία, λόγω του προεκλογικού ενδιαφέροντος, έχει βάλλει κάτω τα ψηφοδέλτια, ολόκληρο τραπέζι, 2880 υποψήφιοι και το ψάχνει λεπτομερώς και περιδιαγραμμάτου.

  -Εγώ λέω, αυτός εδώ είναι καλός, σοβαρός και νουνεχής

 - Ποιός  αυτός ; Για ρώτα να δεις. Αυτός δε μπορεί να βάλλει σε σειρά ούτε τα παιδιά του και θα βάλλει ολόκληρο Δήμο; Ξέρεις τι ώρα γυρίζει το πρωί η κόρη του; Με το γαλατά που λέγανε παλαιά! Σκέψου δηλαδή.

 Απορρίπτεται παμπηψεί!

-Έχεις γνώμη για τον τάδε-ρωτάει ο Χρηστάρας  ξεχωρίζοντας ένα άλλο ψηφοδέλτιο.

  -Ω, ω, αυτός; Να σας πω εγώ, επεμβαίνει ο Παμίνος. Ξέρεις τι χρωστάει στην αγορά; Αυτός δεν κουμαντάρει τα δικά του οικονομικά και θα κουμαντάρει τα οικονομικά του Δήμου. Δε λες μη του πάρουνε και το σπίτι που μένει!!!

  -Εγώ προτείνω τον Χ… λέει ο Μεμάς και δείχνει έναν υποψήφιο που ποζάρει χαμογελαστός και …σίγουρος.

 -Α. πα. πα. Ούτε  που να το σκεφτείς. Τον βλέπω την Κυριακή στην εκκλησία. Ανίερος. Ο ψάλτης διαβάζει τον απόστολο κι αυτός κουβεντούλα με τον διπλανό του. Άσε που δεν το έχω δει όσο τον ξέρω να πάει να κοινωνήσει. Δεν έρχεται να λειτουργηθεί αλλά να τον δούνε ότι είναι τάχα χριστιανός!

  -Παίζει ρόλο αυτό;  Είναι κριτήριο;

 - Ε, πως δεν είναι. Ο άνθρωπος που δε σέβεται τον Θεό θα σεβαστεί  τους Δημότες; Για πείτε μου;

  Στο κόσκινο υποψήφιοι Δήμαρχοι και δημοτικοί σύμβουλοι, ένας – ένας. Μικρή η κοινωνία μας, λίγο πολύ γνωριζόμαστε-άσε που  κι αν ακόμη δεν τον γνωρίζεις  προσωπικά, τα σέα και τα μέα του καθενός, από την ώρα που εκτίθεται (κυριολεκτικά και μεταφορικά) βρίσκονται  σε κοινή θέα και στο στόμα του καθενός.

   Η συζήτηση γενικεύεται χωρίς να το καταλάβουμε και το κοινωνικά σχόλιο (παλιά το λέγανε κουτσομπολιο!) υπογράφει ή διαγράφει ψηφοδέλτια και  υποψηφιότητες .

  -Δηλαδή θα κρίνουμε με βάσει τα κουτσομπολιά για τον έναν και τον άλλον. Τι κάνει στο σπίτι του ή που γυρίζουν τα παιδία του ή  που πίνει καφέ η γυναίκα του; Γειτονιά  θα καταντήσουμε

  Ο κύριος Αγαμέμνων- πάλαι ποτέ ανώτερος νομαρχιακός υπάλληλος και ήδη συνταξιούχος- ο έστιν κατά τεκμήριον σοβαρός, που πίνει το καφεδάκι με παξιμαδάκι κατά την παράδοση, επεμβαίνει από το διπλανό τραπέζι

  - Γειτονιά ; Γιατί όχι; Μακάρι να την είχαμε ακόμη τη γειτονιά που την εξαφάνισε η πολυκατοικία. Τι ήταν η γειτονιά παρακαλώ – ο χωροφύλαξ της ηθικής μεγάλων και μικρών και όχι μόνο, αλλά και του ήθους και της συμπεριφοράς και της βιωτής του καθενός.

   Λειτουργούσε άτυπα μεν-έστω και με τα λάθη ή τις υπερβολές της μερικές φορές- αλλά υπολογίσιμα από όλους. Έκρινε και εκρίνετο.

  Τι θα πει ο κόσμος,- λέγαμε και συμμαζευόμαστε. Προσέχαμε πράξεις  και λόγια, φροντίζοντας μη πέσουμε στο στόμα της γειτονίας  που λειτουργούσε σε μερικές περιπτώσεις σαν οδοδείκτης. Ήλεγχε το κάθε βήμα. Άστοχα μερικές φορές-ίσως, αλλά οπωσδήποτε κριτής. Μπορεί άδικος και κακεντρεχής σε  κάποιες περιπτώσεις, που –ναι έβγαζε και το άχτι του, τα απωθημένα του, τη ζήλεια του, αλλά αυτός ο φόβος σε έκανε να προσέχεις. « μη το μάθει η γειτονιά, καήκαμε» ή «μη πέσουμε στο στόμα  της κυρά Λίτσας και ποιος μας γλιτώνει!»  

 Αυτός ο φόβος έμοιαζε σα φρένο σε παρορμητικές συμπεριφορές. Και πολλές φορές, αυτός ο έλεγχος στάθηκε σωτήριος. Δυσκόλεψε ίσως τα πράγματα, αλλά λειτούργησε και φράχτης για να μη λοξοδρομίσουμε σε μονοπάτια που οδηγούν σε κατακραυγές. Η γειτονιά και ο παπάς της ενορίας ( ενορία μιας παλιάς εποχής) γειτονιά κι αυτός, ο πνευματικός ταγός για όσους υπολογίζαμε τη συμβουλή του και τι συμβολή του στο «χριστιανικώς διάγειν»

-Εγώ λέω να ψηφίσω αυτόν. Ακούω ότι είναι σοβαρός.

- Εσύ ναι. Αλλά για ρώτα και τον παπά – Κώστα, γιατί τον διώξανε από το παγκάρι και μετά μου λες!!!

 Σε δίλημμα η γερουσία του καφενέ. Ζητείται, αδιάφθορος, σεμνός,  οικογενειάρχης, πατριδολάτρης, νουνεχής, θρήσκος, καλλιεργημένος με γνώσεις, με κοινωνική προσφορά με αδιαφιλονίκητη την έξωθι «καλήν μαρτυρίαν».

 -Με άλλα λόγια ψάχνεις για Άγιο;

 -Όχι. Ζητάω Χριστιανό με φόβο και φώτιση Κυρίου. Ζητάω πολλά;

  Εδώ είναι που λένε, απορία ψάλτου …βηξ!!!

ΣΤΑΥΡΟΣ ΙΝΤΖΕΓΙΑΝΝΗΣ

   

      

Γνωμη 19/5/14

                                            Εν κατακλειδι

  ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΑΡΑΒΑΝ

    Τελικά  όλη αυτή η ιστορία της κάλπης δεν είναι τίποτε άλλο, παρά, μια ιστορία παραβάν. Ένα παραβάν  που μερικές φορές κρύβει πολλά και μερικές φορές τίποτε.

    Απόδειξη ότι ο Β Κ… αντί να βάλλει τρεις σταυρούς σε ένα ψηφοδέλτιο, έβαλε από ένα σταυρό σε τρία ψηφοδέλτια όλα στον ίδιο φάκελο. Και τον έχουν στην παρέα για ατσίδα. Σκέψου δηλαδή τι είναι οι υπόλοιποι!!!

   Ένα παραβάν λοιπόν, από εκείνα  που οι ψηφοφόροι χρησιμοποιούν για να κρατήσουν κρυφό, εκείνο που δεν θέλουν να φανερώσουν  στους άλλους .Ενώ αντίθετα υπάρχουν παραβάν –όπως στα ιατρεία- όπου οι γυναίκες τα χρησιμοποιούν για να φανερώσουν στον γιατρό, αυτά που

 κρύβουν από τους άλλους. Η κατάληξη είναι κοινή και στις δύο περιπτώσεις. Οι ψηφοφόροι κρύβουν την πολιτική τους συνείδηση. Οι γυναίκες τη σεμνοτυφία τους. Γι` αυτό άλλωστε στο πίσω μέρος του παραβάν μπορείς να βρεις είτε αχρησιμοποίητα  ψηφοδέλτια, είτε χρησιμοποιημένα εσώρουχα !

   Α ναι. Στο τμήμα που ψήφιζα ένας γεράκος είχε ξεχάσει τα γυαλιά του.

  Στο ιατρείο ενός φίλου, πίσω από το παραβάν μια νεαρούλα είχε ξεχάσει το…σλιπάκι της. Μόνο που ενώ ο κύριος  αναζήτησε τα γυαλιά του η άλλη δεν έψαξε καθόλου για το…  « βρακάκι της».Ζήτημα χρησιμότητας θα πείτε. Στον ένα ήταν απαραίτητα στην άλλη ήταν περιττό.

   Όπως και να `χει ο ρόλος ενός παραβάν στη ζωή μας  αποδεικνύεται σημαντικός. Σε αυτό  τελειώνει μια εκλογική αναμέτρηση.

 Στο ίδιο αρχίζει συχνά μια ερωτική ιστορία.Η διαφορά είναι ότι στο θέμα του εκλογικού παραβάν  τα αποτελέσματα είναι φανερά σε μερικές ώρες, ενώ στον έρωτα χρειάζονται οπωσδήποτε  εννέα μήνες. Και στις δύο περιπτώσεις υπάρχει το ανάθεμα. Ο ψηφοφόρος αναθεματίζει την ώρα που ψήφιζε. Η νεαρούλα  αναθεματίζει τον… Κωστάκη «του έλεγα να προσέχει»!

   Τώρα λοιπόν που όλη αυτή η ιστορία της προεκλογικής μάχης τελείωσε με ένα σταυρό πίσω από ένα παραβάν, μπορούμε  να πούμε  ότι ο λαός φανέρωσε τη δύναμή του κρυμένος πίσω από την κουρτίνα ενώ η γυναίκα συχνά τη φανερώνει παραμερίζοντάς τη. Δηλαδή  ενώ ο λαός κρύβει τα όσα πρέπει να φανερώνονται η γυναίκα αντιστρόφως φανερώνει  τα όσα πρέπει να κρύβονται.

   Άλλωστε αυτή η ιστορία δεν είναι καθόλου καινούργια. Παλιά ιστορία το παραβάν άρχισε λένε από την εποχή του Δωδεκάθεου όπου οι άτεκνες γυναίκες επικαλούντο τον ξενοκοίτη * Δία ο οποίος επισκεπτόντανε την κρεβατοκάμαρα του ζευγαριού, σκέπαζε με τη θεϊκή νεφέλη (το θεϊκό του παραβάν) τη μεριά του συζύγου για να μη βλέπει και  το γλένταγε (επί το λαϊκότερον πηδούσε –με το συμπάθειο) τη σύζυγο, η οποία τεκνοποιούσε. Όσες δηλαδή γλυτώνανε από τη μανία της Ήρας η οποία μόλις έφευγε ο Δίας πήγαινε και τις ξεμάλλιαζε και μετά για να τον εκδικηθεί λουζότανε στην Κασταλία πηγή όπου ανακτούσε την παρθενία της και έπαιρνε σβάρνα τους αρσενικούς από Όλυμπο μέχρι Κρήτη !

     Σε κάθε περίπτωση μας αρέσει να κρυβόμαστε ή γιατί νοιώθουμε ανασφάλεια ή γιατί θέλουμε να παραπλανάμε τους άλλους. Απέχουμε πολύ από το να έχουμε ασφαλή κομματική τοποθέτηση ή να είμαστε σίγουροι ακόμη και σήμερα ότι αυτό δε σημαίνει κάποιο διωγμό. Ισχύει κι εδώ περισσότερο από  παντού ότι το φρόνημα είναι ελεύθερο αλλά παντού καταδικαστέο. Εξ άλλου δεν είναι το μόνο που συμβαίνει στο εκλογικό μαγειρείο. Οι υποψήφιοι κολακεύουν τους ψηφοφόρους τάζοντάς τους υποσχέσεις που δε θα τηρήσουν ενώ και οι ψηφοφόροι τάζουν ψήφους που δε θα υποστηρίξουν. Το έχει πει ο μακαρίτης ο Καραμανλής: Πολιτική είναι να μη λες αυτά που σκέφτεσαι και να σκέφτεσαι αυτά που δε λες.

   Οι άνθρωποι που λένε στα ίσια τη γνώμη τους σίγουρα δεν είναι Έλληνες. Εδώ είναι γεγονός ότι χρειαζόμαστε πάντα ένα παραβάν, όχι  μόνο για να κρυφτούμε από τους άλλους, αλλά συχνά και από τον ίδιο τον εαυτό μας

   Όπως και να`χει η κρυφή δύναμη του παραβάν είναι λένε η δύναμη της Δημοκρατίας. Πίσω από ένα παραβάν μερικοί έθαψαν το αμαρτωλό τους παρελθόν ενώ άλλοι αναζωογόνησαν τις ελπίδες τους. Σήμερα που  ξέρουμε τα αποτελέσματα  μπορούμε να πούμε ότι είμαστε όλοι ψηφοφόροι του νικητή. Όποιον ρωτήσετε θα σας πει  ότι είναι κερδισμένος. Ποιος μπορεί να αποδείξει το αντίθετο;

Σταυρος Ιντζεγιαννης

-----------

* Ξενοκοίτης αυτός που ξενοκοιμάται. Συνειρμικά αυτός που…ξενοπηδάει! Σ.Ι

ΓΝΩΜΗ 4/4/2014

                                      ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ   

      ΑΝΑΠΟΦΑΣΙΣΤΟΙ !

      43 στους 100  ψηφοφόρους είναι αναποφάσιστοι.

      Ρε σεις, άντε λοιπόν αποφασίστε, επιτέλους να τελειώνουμε. Να ξέρουμε κι εμείς κατά που τραβάει το καράβι για να…αποφασίσουμε κι εμείς. Όχι τίποτ` άλλο μη μείνουμε έξω του νυμφώνος Δημάρχου. Διότι

καλά αν βγει αυτός που ψήφισες αν όμως δε βγει; Με τι μούτρα να πας  να του πεις διόρισέ μου το παιδί νεκροθάφτη

   Χώρια που είναι 12 υποψήφιοι, επί 240 υποψηφίους ο καθένας έχουμε και λέμε τόσο επί τόσο, 2880 υποψήφιοι. Άντε να βρεις άκρη που και μόνο να διαβάζεις τα ονόματα,  θέλεις ολόκληρη μέρα και αν προλάβεις!!!

   Και να πεις ότι ζούμε τον παλιό καλό καιρό που έμπαινε ο υποψήφιος  στο καφενείο και κέρναγε καφέ και κουλούρι και έριχνε και δυο τάλιρα  φραγκοδίφραγκα για τη μαρίδα που μαζευότανε απέξω να φωνάζει Εσένα θέλουμε-Εσένα θέλουμε.

    Τι έμεινε τώρα; Τίποτε. Μπαίνει στην καφετέρια κι αντί να κεράσει, ρωτάει, κερνάτε καφέ;

   Πρόσεξε – λέει η Λιλίνα (πτυχίο «ψυχολογία της  επικοινωνίας» με άριστα παρακαλώ )-θέλει να δείξει τάχα, ότι δεν ανήκει  στη μπουρζουαζία, στους λεφτάδες  που λένε, αλλά το παίξει λαός. Σα να λέει  είμαι ένας από εσάς που υποφέρετε, άφραγκος κι εγώ μαζί σας!!!   

   43 στους 100 είναι αναποφάσιστοι. Δηλαδή πότε θα αποφασίσουν;  Πίσω από το παραβάν μετρώντας πόσα  είναι πεταμένα και άρα  δε βγαίνει ο τάδε  ας ψηφίσουμε τον δείνα ή τη δείνα, να είμαστε με τον καδή γενιά;

   -Τι θα πει αναποφάσιστος –ρωτάει ο πιτσιρικάς.

  Αναποφάσιστος είναι αυτός που δεν μπορεί να πάρει μια οριστική απόφαση και αμφιταλαντεύεται ανάμεσα σε αυτό ή το άλλο ή το πιο πέρα, γαλάζιο ή πράσινο ή μαβί ή κατακόκκινο που τραγούδαγε ο φίλος μου ο κομισάριος επί πατερούλη Στάλιν και μας έκανε καθοδήγηση, γιατί το κόκκινο είναι καλύτερο από το μπλε και με έβαζε να το τραγουδάω στο σπίτι «κόκκινο γλυκό μου χρώμα είσαι του λαού το κόμμα και όποιος εναντίον πάει το κεφάλι του θα φάει» για να τσαντίσει τον πατέρα μου που τον είχε άχτι, γιατί δεινός ταβλαδόρος ο συγχωρεμένος τον έπαιρνε διπλό!

     Να του πεις με ορμήνεψε μια μέρα ο πατέρας μου ότι το κόκκινο θυμίζει αίμα.

  -Ενώ το γαλάζιο θυμίζει πτώμα, που έχουν μπλαβίσει τα νύχια του απάντησε ο άλλος.

   Αναποφάσιστος λοιπόν στα λεξικά  καταχωρείται αυτός που φοβάται μη βρεθεί στην αντίπερα όχθη και μετράει και ξαναμετράει και μας παίρνει όλους στο λαιμό του, γιατί δεν ψηφίζει κατά το πιστεύω του, αλλά κατά το εκάστοτε συμφέρον του. Αυτός που  από χαρακτήρα  διστάζει να παίρνει αποφασίσεις  και ταλαιπωρεί και εαυτόν και τους άλλους (Μπαμινώτης )

  Όμως ο πιτσιρικάς μου, επιμένει. Δεν μπορώ να καταλάβω λέει, αυτοί οι αναποφάσιστοι 4 ολόκληρα χρόνια, δεν είδαν, δεν κατάλαβαν, δεν γνώρισαν πρόσωπα και πράγματα και τώρα θα αποφασίσουν αν η προηγούμενη Δημαρχία ήταν καλή ή όχι; Τέσσερα ολόκληρα χρόνια δε δοκίμασαν τη Δημοτική αρχή και θα αποφασίσουν πίσω από το παραβάν αν η Πάτρα είναι καλύτερη από ότι ήταν 4 χρόνια πριν, ή χειρότερη; Που ήταν; Δε ζούσαν στην πόλη αυτή, ώστε να έχουν διαμορφώσει άποψη και θα τη διαμορφώσουν αυτή τη στιγμή; Όλοι αυτοί που κυβερνούσαν τον Δήμο είτε Δήμαρχος, είτε αντιδήμαρχοι, είτε  Δημοτικοί Σύμβουλοι ,  από τη συμπολίτευση έως την αντιπολίτευση ήταν και στην τετραετία που πέρασε οι περισσότεροι όταν έπαιρναν αποφάσεις ή όταν απέρριπταν, άρα έχουν δώσει δείγμα γραφής, καλό ή  λάθος. Πως γίνεται να υπάρχουν αναποφάσιστοι. Μήπως θα έπρεπε να λέμε για καιροσκόπους.

 Καιροσκόπους; Αχ αυτά τα παιδιά πως  από τόσο μικρά απόχτησαν τέτοια κρίση και βλέπουν τα πράγματα καθαρότερα από μας.

  Έχεις δίκιο αγόρι μου Καιροσκόποι είναι η  σωστή λέξη και όχι αναποφάσιστοι.

                                       Σταυρος Ιντζεγιαννης

ΥΓ.             ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

   Ο Σταύρος  Ιντζεγιάννης καλεί τους  φίλους και αναγνώστες της «Γνώμης» στην ομιλία του για τον εορτασμό της  παγκόσμιας ημέρας προς τιμή της μητέρας. Θέμα του « Η Μητέρα  διαμέσου των αιώνων και  στη σύγχρονη εποχή» στην αίθουσα της Δημοτικής Βιβλιοθήκης την Παρασκευή  που μας έρχεται 9 του μήνα. Στις 7 μ.μ.

  Η ομιλία  εντάσσεται στα πλαίσια των φιλολογικών βραδινών της Εταιρείας Λογοτεχνών Ν/Δ Ελλάδος και συνδιοργανώνεται με τη Δημοτική Βιβλιοθήκη, το «Λύκειο Ελληνίδων –Παράτημα Πατρών» και τον «Σύλλογο προστασίας του αγέννητου παιδιού»  Σ.Ι

ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΟΣ 10/5/2014

   

                                                         ΚΑΘ ΟΔΟΝ

        ΜΑΝΑΔΕΣ –ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΆ                                              

      Μια σκηνή την περασμένη Κυριακή με γύρισε  χρόνια πίσω.

    Στο μπροστινό δεξιό μέρος (θέσεις ανδρών… κάποτε !) της εκκλησίας μαζευόμαστε συνήθως όλοι οι έχοντες κάποια ηλικία-ας μη λέμε χρόνια !-αν και τον τελευταίο καιρό κάτι δεν πάει καλά, γιατί παρά το γεγονός ότι υπάρχουν θέσεις, έρχονται και στριμώχνονται ανάμεσά μας γυναίκες, λες και κάτι τις πιέζει ντε και καλά να επιδείξουν το φεμινιστικό τους μένος. Ας είναι, άλλο το θέμα μου.

   Κυριακή λοιπόν και δίπλα μου έρχεται και στριμώχνεται μια κυρία  στην ακαθόριστη ηλικία των 50 ή 60 που να ξέρεις, καθώς τα ινστιτούτα   κάνουν  θαύματα. Τη μια μέρα τις βλέπεις γριές και την άλλη νέες. Έρχεται λοιπόν και μαζί της μια νεαρούλα, στην εφηβεία της ακόμη, Φαντάζομαι παιδί της.

 «Μετά φόβου Θεού πίστεως και αγάπης προσέλθετε». Η νεαρούλα σηκώνεται να κοινωνήσει αλλά η  κυρία τη συγκρατεί.

  -Βγάλε το κραγιόν πως θα πας έτσι να κοινωνήσεις.

  -Δε βγαίνει.

  -Βγάλ`το, πάρε το μαντήλι μου

 -Είναι από αυτά που δε βγαίνουν

-Να μην κοινωνήσεις τότε.

-Μα  νήστεψα από χτες. Θα κοινωνήσω.

  Η κυρία γυρίζει και-είναι δίπλα μου και θέλω δε θέλω βλέπω και ακούω-και τη βουτάει από το αφτί: Ακριβώς όπως το γράφω. Από το αφτί «.Σου είπα δε θα κοινωνήσεις» .Έτσι εις επήκοον όλων μας.

  Η σκηνή με γύρισε χρόνια πίσω.

  Η εκκλησία ήταν κάτι διαφορετικό από αυτό που είναι σήμερα.

 H Κυριακάτικη λειτουργία ήταν το ξεχωριστό γεγονός και όχι μόνο για τη λειτουργία που βέβαια ήταν το κατ` εξοχήν ζητούμενο, αλλά και διότι λειτουργούσε και ως τόπος συνάντησης. Αυτό που  θα λέγαμε ανθρώπινη επαφή. Να συναντηθούμε λέγαμε στην εκκλησία και μετά να πάμε για καφέ Η Κυριακή είχε επισημότητα.  Ξεχωριστή .Ας μη ξεχνάμε: Έξη ημέρες εργά και ποιήσεις πάντα τα έργα σου. Τη δε εβδόμη  Σάββατα Κυρίω τω  Θεώ σου. Η αργία που προσπαθούν να καταργήσουν προς όφελος όσων έχουν μόνη λατρεία τους το χρήμα. Οι οποίοι μ` αυτό λειτουργούν και σ`αυτό θυσιάζουν.

   Η λειτουργία της  Κυριακής, η εκκλησία πιο σωστά, στην εποχή μου (Τον καιρό εκείνο τον παλιό, που λέει το τραγούδι) ήταν το επίσημο μέρος όπου δεν πήγαινες όπως-όπως. Ντυνόμαστε. Το καλό μας κοστούμι.Το Κυριακάτικο. Δεν είχαμε δα και πολλά και το φυλάγαμε ως κόρην οφθαλμού, για την περίσταση. Για την εκκλησία, όπου ήταν αδιανόητο να πας ατημέλητος..

  Ακόμη πιο πολύ οι γυναίκες, που βέβαια, φρόντιζαν με ξεχωριστή επιμέλεια το ντύσιμό τους. Φούστα-ταγιέρ-γόβα-τσάντα κι ότι άλλο συμπληρώνει τη γυναικεία αμφίεση. Δεν είχε ακόμη καθιερωθεί το παντελόνι- δυστυχώς και μέσα στην εκκλησία – που αφαίρεσαι  τη θηλυκότητα από τη γυναίκα και την έκανε κακέκτυπο του άνδρα. Άλλο θέμα όμως αυτό.

   Στην εκκλησία γινότανε τρόπον τινά και η επίδειξη «Κύταξε τι σεμνή και μαζεμένη, με σεβασμό, με κατάνυξη -δε λές κυρά Κώσταινα κάτι για το… γιό σου. Καλό παιδί κι αυτός να κάνω κουβέντα αν θέλεις»

  Βλέπετε στην εκκλησία η κόρη πήγαινε αφτιασίδωτη, σεμνοντυμένη-προσέχοντας λόγω χώρου και το που κάθεται και πως! Ήταν ό ιδανικός τόπος-ενώπιον Θεού-να γνωρίσεις τη νέα ή τον νέο στη σοβαρότερη εκδήλωση και μάλιστα ντυμένη περιποιημένη  χωρίς τα φτιασίδια της κομμώτριας. Στην εκκλησία.

   Κι όχι βέβαια ότι δεν προσέχαμε την εμφάνισή μας. Αλλά κραγιόνια και αρώματα και ντρούμπου ντρουν τα βραχιόλια της βροντούν, σαν τη Γερακίνα του τραγουδιού, όχι. Ήταν αδιανόητο. Αλλά αυτό το αδιανόητο ξεκίναγε από το σπίτι. Από τη μάνα. Αυτό είναι  το θέμα μου.

 Δε θέλω να πω ότι σήμερα οι μανάδες δεν νουθετούν τα παιδιά τους. ¨Όχι. Άπαγε τέτοια σκέψη από εμένα. Η Ελληνίδα μάνα βαστάει ακόμη το τιμόνι γερά. Μόνο που η σύγχρονη παιδαγωγική που θέλει απελευθερωμένα τα βλαστάρια  από την εφηβεία τους ( ή και πιο μπροστά ακόμη) και το ότι εργάζεται και αναγκαστικά  έχει λιγότερες ώρες στη διάθεσή της  για να φροντίζει και το σπίτι αλλά και την αγωγή των παιδιών, μείωσε, αυτή την φροντίδα. Αλλά και πάλι όσο μπορεί όσο της επιτρέπουν οι σύγχρονες  σειρήνες των μοντέρνων καιρών, αντιστέκεται στην καταφορά και μπράβο της. Η μάνα  απέμεινε πλέον η μόνη ελπίδα μας Και επειδή αύριο γιορτάζουμε τη παγκόσμια ημέρα της μητέρας να ευχηθώ. Μανάδες Χρόνια σας πολλά. Να σας χαιρόμαστε και να σας καμαρώνουμε.

   ΣΤΑΥΡΟς ΙΝΤΖΕΓΙΑΝΝΗΣ