Πέμπτη 20 Νοεμβρίου 2014

ΕΚΚΗΣΙΟΛΟΓΟΣ



                                               ΚΑΘ ΟΔΟΝ
      ΤΟ ΜΕΤΡΟ

    Θα το έχετε προσέξει ίσως πως η τεράστια τεχνολογική εξέλιξη της εποχής μας – δε λέω τεχνολογική πρόοδος, γιατί η πρόοδος δεν είναι η υλιστική ευμάρεια αλλά μια κατάσταση φιλοσοφικής αντιμετώπισης των προβλημάτων, της καθ` ημέραν βίωσης, σε σχέση με την ηθική όπως τη δίδαξαν οι πατέρες της εκκλησία ερμηνεύοντας και αναλύοντας  την ορθόδοξη χριστιανική κοσμοθεωρία όπως τη καθόρισε ο Θεάνθρωπος Χριστός.
    Τι είναι λοιπόν αυτό που χαρακτηρίζει την εποχή μας-αναρωτήθηκε η παρέα στην πρωινή συνέλευση της καφενόβιας παρέας.
   Η αντίθεση- απάντησε  ο διανοούμενος της συντροφιάς. Ζούμε στον  τροπικό των αντιθέσεων. Συν-πλην. Μαύρο- άσπρο. Το πλήθος και η μοναξιά του ατόμου. Ο πλούτος και η φτώχεια. Η υπεραπασχόληση  για μερικούς –η ανεργία για τους άλλους. Η λιγότερη προσπάθεια για περισσότερα χρήματα. Πουθενά το μέτρο. Ανύπαρκτη η μέση οδός. Δε βρίσκεται στις επιλογές του σύγχρονου ατόμου η οδός  την γκαμήλας.
   Δεξιά ή αριστερά :τοποθετηθείτε. Η μόνος ή με τους πολλούς. Χορτάτοι κάποιοι-θεονήστικοι άλλοι.
   Σε οπτική ασφυξία οδηγούν τα σούπερ μάρκετ. 40- μπορεί και περισσότερα – είδη τυριών.15 είδη λουκάνικα.20 ειδών γάλατα ή γιαούρτια. Καπνιστός σολωμός ή χαβιάρι με το κιλό. Αναρίθμητα τα καλλυντικά – τα ανδρικά λένε οι στατιστικές  έχουν μεγαλύτερη ζήτηση από τα γυναικεία –Θεέ και Κύριε!-
  Νωπά ή κατεψυγμένα, φρέσκα ή…ληγμένα, τυποποιημένα η χύδην ζυμαρικά ή όσπρια η δημητριακά  σε ποσότητες, είδη, ποιότητες, φίρμες που σε βάζουν σε αμηχανία: Ποιο να πάρω, ποιο ν`αφήσω. Λίγο ή πολύ; Μονό η διπλό; Ακριβό ή φτηνό. Νορμάλ ή  λάιτ;
  Την ίδια ώρα  έξω από το κατάστημα κάποιος ρακένδυτος  επαιτεί: Θεός σ`χωρες τα πεθαμένα σας. Μια βοήθεια…πανάθεμά σας!
   Υπάρχει οικονομική δυσπραγία το λέμε όλοι. Για κρίση μιλάμε. Μαγαζιά κλείνουν. Την ίδια ώρα η διπλανή βιτρίνα είναι  ασφυκτικά γεμάτη. Κοιτάς τα παπουτσάδικα και σε πιάνει ίλιγγος. Γόβες, μποτάκια, μπότες, αρβύλες να ανέβεις στον Παναχαϊκό ή σπορτέξ να κάνεις τζόκιν
Παπούτσια από  δέρμα ή πλαστικό, κλειστά ή με ένα λουριδάκι όλο κι όλο που είναι και τα ακριβότερα. Μέχρι και μπότες ιππασίας. Είναι εποχή αντιθέσεων. Όσο πιο λίγο δέρμα έχει τόσο ακριβότερα. Ποιος θα φανταζότανε παπούτσια ανδρικά με 270 ευρώ! Όσο πιο λίγο ύφασμα έχει ένα φόρεμα τόσο πιο ακριβά στοιχίζει. Ίσως γιατί σκεπάζοντας λιγότερα δείχνει περισσότερα. Είναι κι αυτό βλέπετε μια αντίθεση. Αφαιρώ- προβάλω! Το βλέπουμε άλλωστε όπου τα μοντέλα γδύνονται για να εμφανιστούν… ντυμένες!!!
  Ακούμε ή διαβάζουμε για δεξιώσεις  εκατομμυρίων που δίνουν κάποιοι και στη διπλανή στήλη κάποια μάνα πούλησε το παιδί της  για να πληρώσει τα χρέη της ή  ένας πατέρας έδωσε το μοναδικό νεφρό του για να σώσει την κόρη του.
  Θα μπορούσε να βρει κανείς αναρίθμητες  καταστάσεις χαρακτηριστικές του παραλόγου που κυκλοφορεί  και κανοναρχεί  την καθ ημέραν ζωή μας.
  Πληθωρισμός, πλούτος, χλιδή υπερπροσφορά από μια μεριά. Ανεργία, φτώχεια  οικονομικά  αδιέξοδα από την άλλη. Κοιτάς τις τσάντες που κουβαλάνε από τα καταστήματα τροφίμων και απορείς. θα τα φάτε όλα αυτά; Όχι βέβαια. Αρκετά από αυτά θα τα πετάξουν διότι έληξαν.
   Πέντε θέσεις  γνωστός μου Πανεπιστημιακός. Τρεις συντάξεις  άλλος.Αλλά προ καιρού συνάντησα δύο σερβιτόρους στο Ακταίο με πανεπιστημιακά διπλώματα και πολύ ευχαριστημένους μάλιστα  « αν κρίνεις-μου είπε ο ένας-ότι ο…τάδε είναι πολίτικός μηχανικός και δουλεύει…οδοκαθαριστής» και- συμπλήρωσε ο άλλος- είναι και ευχαριστημένος γιατί άλλοι δεν έχουν ούτε αυτή την ελάχιστη απασχόληση! Σε διοικητική θέση με υψηλή αμοιβή Ναύαρχος εν συντάξει την ώρα που ένα  σωρό πτυχιούχοι μας φεύγουν και γίνονται διάσημοι στην αλλοδαπή.
  Με ειδικούς συμβούλους και παρασυμβούλους όλοι οι υπουργοί.
  -Τι με συμβουλεύετε να κάνω κύριε σύμβουλε;
  -Να μου αυξήσετε τον μισθό κύριε Υπουργέ!
   Πώς να βρεις άκρη; Ποιος θα μας διδάξει το μέτρο; Ποιος θα μάθει την νεοέλληνα αυτό που εδώ σε αυτή τη χώρα γεννήθηκε. Μέτρον επί πάσιν άριστον! (Πυθαγόρας  χρυσά έπη)
  Άλλωστε  για να καταλήξουμε οι στατιστικές λένε ότι ξοδεύουμε τα περισσότερα για να φάμε και μετά ξοδεύουμε τα διπλάσια  στα διάφορα γυμναστήρια οι τους ειδικούς  για να χάσουμε αυτά που φάγαμε. Υπάρχει λογική; Όχι .απλώς μας κατευθύνει η λογική του παράλογου ή ίσως ο παραλογισμός της λογικής, όπως το προτιμάτε, αλλά κι αυτό χωρίς μέτρο!!!
                                    Σταύρος Ιντζεγιάννης
 


ΓΝΩΜΗ 17-11-14



                                              ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ
          TZAK ΠOT
     
     Λένε πως για να γίνεις πλούσιος, υπάρχουν μόνο τρεις τρόποι. Κομπίνα. Κληρονομιά.Λαχείο. Υπάρχει βέβαια και μια τέταρτη περίπτωση. Δηλαδή να  κάνεις ένα πλούσιο γάμο, αλλά επειδή «ενός  κακού ελθόντος μύρια έτερα έπονται» άστο καλλίτερα να λείπει. Ρώτησαν την αλεπού την ώρα που τη γδέρνανε: Πως περνάς κυρά –Μαριώ κι απάντησε  από σώγαμπρος καλλίτερα!
   Από κομπίνα λοιπόν ή από κληρονομιά ή από λαχείο. Διότι αν περιμένεις με τον ιδρώτα του προσώπου σου, να δεις άσπρη μέρα και να φας μια φέτα βούτυρο με μέλι φέξε μου και γλίστρησα. Άσε που μπορεί ιδρώσεις –όλη μέρα εργασία ,κούραση κι ορθοστασία-που λέει το τραγούδι με τον Τραμπαρίφα, να βγεις  ιδρωμένος να  αρπάξεις κρυολόγημα. Πνευμονία λέει ο γιατρός-θα πάρεις αυτά τα χάπια τρεις φορές την ημέρα. τα παίρνεις και το ίδιο βράδι πας «άμωμοι εν οδώ» 
   -Γιατρέ τον χάσαμε τον Χριστόφορο.
  -Τι λές; Μήπως κατά λάθος του έδωσα το χάπι για το εγκεφαλικό που έπρεπε να το δώσω στην Αποστόλη τον περίπτερα .Συγνώμην λάθος  δεν το…ξανακάνω!!!
 - Δεν πειράζει γιατρέ μου, αλλά με ρωτάνε οι φίλες μου, μήπως μπορείς να γράψεις το ίδιο χάπι…για τον άντρα τους !!!
   Η κομπίνα βέβαια αν πετύχει, καλά, αλλά  αν δεν σου κάτσει; Διότι αν την βγάλεις πέρα όλοι σε μακαρίζουν. Ξύπνιος ο Μεμάς. Αετός. Αν όμως δε σου βγει σου ρίχνουν μέχρι και τα παιδιά σου διπλά κι απανωτά τα φάσκελα. Μα χαζός ήσουνα ρε πατέρα;
     Κάπως έτσι ήταν που την πάτησε κι ο Φίλιππας. Έκανε τον έξυπνο: «Εμένα που με βλέπετε  μάγκες δε με πιάνει τίποτε. Έχω μυαλό εγώ ρε, ξυπνάτε» Και κάτι  που έβγαζε όλο πιστωτικό το Φ.Π.Α, καθόσον  «κρίσι κύριε εφοριακέ δε σταυρώνουμε ευρώπουλο σου λέω», χώρια κάτι υπερκοστολογημένα  τιμολόγια, κάτι που πήγε να ξεπλύνει μαύρο χρήμα την πάτησε και παρ`ολίγο να τον κλείσουν δια βίου στη στενή. Διότι λέει ο λαός «αν δεν τ’ωχει η κούτρα σου να κατεβάζει ψείρες…»
   Με την κληρονομιά, ήταν αλλιώς βέβαια. Μόνο στρυχνίνη δεν της ρίχνανε πρόπερσι της θειάς-Μαλάμως να πάει σε  τόπο χλοερό ( στα τσακίδια δε λες καλλίτερα) μέχρι που τεζάρισε κάποτε και να που πέσανε να σφαχτούνε τα πρωτοξάδερφα, ποιος θα πάρει το χωράφι και ποιος το διώροφο. Ανάποδα τώρα τα πράγματα. Τώρα μαλώνουν –πίσσα στο λάκο, της σκατόγριας – τι ήταν να το αφήσει σ` εμένα και να πάρω τον μπελά  επάνω μου, έπρεπε να το φορτώσει στον Γιώργη που την κανάκευε να πληρώνει αυτός τα κερατιάτικα του ΕΝΦΙΑ
  Κάπως έτσι είχαν τα πράγματα και έγινε  προ ημερών το «Σώσον Κύριε» τον…τζογαδόρο σου » Πατείς με πατώς σε στα προπατζίδικα. Από όρθρου βαθέως να παίζει η πάσα Ελλάς τζόκερ μήπως και κερδίσει το τζακ ποτ των δεκαοχτώ εκατομμυρίων.
  Ξαφνικά μετατραπήκαμε σε κράτος τζογαδόρων, που με τις ευλογίες της κυβέρνησης - όπως έκανε κάποτε με το χρηματιστήριο ή με τα ομόλογα-προσπαθούμε να λύσουμε το πρόβλημα της  επιβίωσης .Νεαροί και γραϊδια , στυλάτοι  και… μπασμένοι, σκέλεθρα αλλά και κομψευόμενες , δημόσιοι υπάλληλοι και ιδιωτικοί, μόνιμοι ή σε διαθεσιμότητα (αυτοί τουλάχιστον δικαιολογημένα) μαθητές του δημοτικού έως απόφοιτοι πανεπιστημίων, εργαζόμενοι και αργόσχολοι, πλούσιοι και προλεταριάτο, προσπαθούσαν  να μαντέψουν τον μαγικό αριθμό που θα τους κάνει ξαφνικά εκατομμυριούχους. Πως το έλεγε ο Μπιθικώτσης. Ρίξε μια ζαριά καλή και για μας παλιοζωή!!!
   Ανάμεσα σ αυτό τον συρφετό ξεχωρίζω ένα γυφτάκι 10 -12 χρονών σκυμμένο πάνω στο μαγικό χαρτάκι να σημαδεύει  αριθμούς με την εμβρίθεια μεγάλου και με την ελπίδα του πλούτου να γυαλίζει στα μάτια του. Γιατί όχι; Ντουμ σπίρω, σπερω!
  -Τι θα τα κάνεις τα λεφτά αν κερδίσεις, τον ρωτάει χαμογελώντας ένας δημοσιογράφος.
  - Θα τα φυλάξω να σπουδάσω, να γίνω γιατρός, να βγάλω λεφτά, για να αγοράσω ένα Ντάτσουν να πουλάω πατάτες !
  Τζακ ποτ !!!
                           Σταύρος Ιντζεγιαννης

Κυριακή 2 Νοεμβρίου 2014

ΓΝΩΜΗ 3-11-14



                                            Εν κατακλειδι
  
 ΑΞΙΟΤΙΜΟΣ ΧΥΔΗΝ ΟΧΛΟΣ
  
   Κύριε –Κύριε επίβλεψον  εξ ουρανού και ίδε και ρίξε φωτιά να μας κάψεις να γλιτώσουμε γιατί δεν υπάρχει σωτηρία! 
    Πέμπτη πρωί, ώρα 7 και έξω από την τράπεζα Πειραιώς (πρώην Αγροτική) Αγίου Αλεξίου υπάρχει μια ουρά …μπουλουκιδόν –-  που περιμένει από όρθρου βαθέως –από τις 6 και μισή είμαι εδώ λέει κάποιος- να πληρωθούν για να πληρώσουν τον ΕΜΦΙΑ που λήγει και «άσε μη τρέχουμε στην εφορία και πληρώνουμε και… κερατιάτικα» Βλαστημάει ο ένας, αγανακτεί ο άλλος , καταριέται ο τρίτος και φασκελώνει ο τέταρτος. Δημόσιοι υπάλληλοι, ΙΚΑ- συνταξιούχοι εκ περάτων συναθροισθέντες εθάδε, όλοι μαζί την ίδια μέρα. Με το ένα χέρι να πάρεις τη σύνταξη και με το άλλο να πληρώσεις τη δόση του δανείου και το ενοίκιο ( ΕΜΦΙΑ) για το σπίτι που μένεις ιδιοκατοίκηση «που να μην έσωνα να το έφτιαχνα- λέει κάποιος από τη…σύναξη. Είπαμε να γλιτώσουμε  από το ενοίκιο και πληρώνουμε τώρα διπλά και το δάνειο και την ιδιοκατοίκηση»    
  Διάλογοι μοναδικής  αβρότητας :  Κάνε πιο πέρα κυρά μου –ήρθες τελευταία και θες να μπεις πρώτη !
  - Κυρά  να πεις τη γυναίκα σου!
  - Τη γυναίκα μου τη λέω κυρά μου, γιατί είναι κυρά μου. Εσένα πως να σε πω Μαντάμ ντε Πομπαντούρ;
  Θα μπορούσε όλα αυτά να αποφεύγονται αν ο ΕΜΦΙΑ έληγε δυο τρεις μέρες μετά το τέλος του μηνός ώστε να έχουμε πληρωθεί για να…πληρώσουμε. Θα μπορούσε  όλα αυτά να είχαν αποφευχθεί να δεν πληρωνόντανε όλοι την ίδια μέρα αλλά κλιμακωτά όπως γινότανε παλαιά. Άλλη μέρα οι του Δημοσίου, άλλη μέρα του ΙΚΑ. Θα μπορούσε ακόμη να αποφεύγεται αυτή  η μπουλουκιδόν  αναμονή αν η τράπεζα  ενδιαφερότανε λίγο για τους πελάτες της και πλήρωνε την υπερωρία ενός υπαλλήλου ώστε να πηγαίνει από τις 7 το πρωί και να μοιράζει δελτία προτεραιότητος ώστε αντί να περιμένεις μέσα στο κρύο και να βλαστημάς να πας στο σπίτι σου και να γυρίσεις στις 8 που ανοίγουν τα γκισέ, αλλά ποιός ενδιαφέρεται για τον χύδην όχλο; Άσε τους να περιμένουν.
   Διαπληκτίζονται, στριμώχνονται, βρίζονται άλλοι δυνατά άλλοι σότο βότσε κι ανάμεσα-ανάμεσα να και το πολιτικό: Εσύ τους ψήφισες.
  -Και ποιόν άλλον να ψηφίσω. Τον….
    Και κοντά σε όλα αυτά έχουμε  και τον πιλότο: Έλληνες το κεφάλι ψηλά!
   Ψηλά κοιτάμε έτσι κι αλλιώς, όχι  από υπερηφάνεια αλλά
καρτερώντας την εξ ύψους βοήθεια: Παναγιά μου βάλε το χέρι σου να μη μου έχουν κόψει κι άλλο το αναπηρικό επίδομα!
  «Μα η εικών ακούει σοβαρή και λυπημένη, ξέροντας πως δε θα έρθει…η βοήθεια που περιμένει» γράφει ο Καβάφης!
   Που να πρωτοδώσω κλαψουρίζει μια γυναικούλα. Φέρε ο ένας, φέρε ο άλλος ακόμα και ο υπουργός φέρε λέει για το καλό σου. Με ένα χέρι απλωμένο  γύρω-γύρω όλοι και όλοι… για το καλό μου !!!
  Έχεις  εισόδημα –λέει ο Υπουργός  άρα θα πληρώσεις ΕΜΦΙΑ. Επειδή, γιατί, διότι!!!
    Ποιο εισόδημα; Το καλύβι που μας άφησε ο θείος ο Βρασίδας έξω από το χωριό ή το  μαντρί που έχει απομείνει λίθοι, πλίνθοι, κέραμοι ατάκτως ερριμένοι και το οποίο μοιραστήκαμε εξ αδιαιρέτου  7  κληρονόμοι μαζί με τρία γίδια και 6 κοτόπουλα. Ή τη θεία που 295 ημέρες την ξενυχτάμε πρωί βράδι, βρέξει χιονίσει για να κληρονομήσουμε δύο νυχτικά και τρία σώβρακα παλαιού τύπου από εκείνα με το λάστιχο γύρω στα μπατζάκια τους και δυο βέρες ψεύτικες  μπακιρένιες. Μία δική της και μία του μακαρίτη του Θωμά που είχε χάσει τις χρυσές στην πρέφα και πήρε δυο ψεύτικες από το περίπτερο. Λες και καταλάβαινε η Μαριγώ  τη διαφορά;
   Δε θα λαμβάνονται υπ όψιν τα αναπηρικά  επιδόματα – λέει ο ένας. Θα λαμβάνονται λέει ο άλλος. Μπαλάκι ο συνταξιούχος θυμίζει πινκ-πονκ. Ο ένας τον πετάει στο άλλον. Ποιος θα χτυπήσει δυνατότερα.
   Σε απόγνωση οι συνταξιούχοι αλλά και οι μισθωτοί που κοιμούνται υπάλληλοι και μπορεί να ξυπνήσουν άνεργοι
  Φυσικά όλα αυτά δεν αφορούν ούτε τους μεγαλοσυνταξιούχους, ούτε τους επώνυμους  ή τους …«κάποιους αλλά όλους αυτούς τους χαμηλοχαμηλούς που περιμένουν πως και τι να πάει ο μήνας 30 για να πληρωθούν και που τα λεξικά τους χαρακτηρίζουν ως… ο αξιότιμος χύδην όχλος
                              Σταύρος Ιντζεγιαννης




  
   
 

ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΟΣ 1-11-14



                                                              ΚΑΘ ΟΔΌΝ    
     Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΗΣ ΚΑΤΣΑΡΌΛΑς

    Χάνουμε την κατσαρόλα. Συλλυπητήρια!
    Η ιστορία άρχισε ανήμερα 28 Οκτώβρη, καθώς το έθιμο απαιτεί τέτοια  μέρα σκορδαλιά. Έθιμο από παλιά, που όμως δέθηκε  με τη νηστεία της Αγίας Σκέπης, η οποία γιορτάζεται ανήμερα, καθώς σημειολογεί τη σκέπη με την οποία η Υπεραγία Θεοτόκος σκεπάζει –προφυλάσσει τουτέστιν- το στρατό μας στο  πόλεμο. Πρόσφατα  το ζήσαμε αυτό στο πόλεμο του `40. Σε πολλά μέρη, της Ηπείρου κυρίως, ονομάζεται και αλιάδα, από το ότι τη φτιάχνανε λιώνοντας πατάτες στην καυκιά. Δηλαδή το ξύλινο –ενίοτε και πέτρινο –γουδί στο οποίο λιώνανε –αλιάδα-τις πατάτες.    
    Ελάτε να φάμε –είπε η γυναίκα μου σε φιλικό μας ζευγάρι. Φτιάχνω  σκορδαλιά.
  -Φτιάχνεις σκορδαλιά ; Δεν είσαι καλά –είπε από το άλλο άκρο της συσκευής η φωνή. Που ζεις; Θα παραγγείλουμε ντιλίβερι να μας φέρουν.
  - Να μας φέρουν σκορδαλιά; Μάλιστα!
  Αυξάνονται και πληθύνονται και κατακυριεύουν εισόδους  πολυκατοικιών και διαμερίσματα οι διαφημίσεις  για τα έτοιμα φαγητά. «Γιατί να μαγειρεύετε; Μαγειρεύουμε εμείς  για σας. Βάζουμε το φαγητό. Βάλτε την όρεξη»…και τα λεφτά βέβαια –αλλά αυτό δεν το λένε!
  Από μπιφτέκια μέχρι αγκινάρες αλά πολίτα ή γιαλαντζί ντολμά ακόμα  και πατσά. Ένα τηλεφώνημα και έφτασε!
 -Ιησούς Χριστός σταυροκοπήθηκε η θεία Ευτέρπη. Και την κατσαρόλα τι θα την κάνουμε; Θα την πετάξουμε στα αζήτητα;
    Βιβλία, τετράδια, μπλοκ  με συνταγές μαγειρικής,  ήταν ο θησαυρός που κληροδοτούσε η μητέρα στην κόρη από γενιά σε γενιά. Εξ απαλών ονύχων η μύηση η κόρης στα μυστικά του κοκκινιστού ή της σάλτσας. Τσιγαριστά, τηγανιτά, βραστά ή νηστίσιμα  ήταν η δια βίου μάθηση της γυναίκας το πάλαι ποτέ, τότε που η ευτυχία του ζεύγους –έλεγε- η γιαγιά περνούσε μέσα από την κουζίνα. « Και από την κρεβατοκάμαρα την είχε πειράξει ο πατέρας.» Η καϋμένη (Θεός `χωρεστη) του είχε βάλλει τις φωνές : Ντροπή. Μπροστά στα παιδιά τέτοια λόγια. Τα παιδιά είμαστε 20 χρονών ο μικρότερος!!!
   Η κυρία της συντροφιάς, λίγες ημέρες πριν είχε καυχηθεί ότι αντί να παιδεύεται να μαγειρεύει , τηλεφωνεί και της το φέρνουν έτοιμο. «Βέβαια –ομολόγησε – ο Κώστας μου δεν το τρώει αλλά…θα συνηθίσει. Άλλωστε  δεν είμαι η μόνη. Οι περισσότεροι στην πολυκατοικία  παραγγέλλουν απ` έξω φαγητό. Έτσι γλυτώνω τον κόπο και μου μένει και ώρα για έναν καφέ  με την παρέα !»
   Ένας νέος τρόπος ζωής λοιπόν . Μιας ζωής που προσπαθώντας με την τεχνολογία να την κάνουμε πιο άνετη, στην πραγματικότητα την κάναμε δυνάστη μας.
   Φυσικά αυτό μπορεί να θεωρηθεί λύση για μερικούς εργένηδες ,οι οποίοι αντί να φάνε στο εστιατόριο, τρώνε στο σπίτι τους . Το τι τρώνε  είναι μια άλλη  ιστορία, πάντως τρώνε με την άνεσή τους. Θες με το πηρούνι, θες με το μαχαίρι, θες με τα δάχτυλα, πάντως τρώνε!!!
   «Φέραμε μαζί  και το φαγητό μας»-είπε φιλικό μας ζευγάρι που ήρθε νυχτιάτικα  απροειδοποίητα. Δηλαδή πέρασαν από κάποιο …ετοιματζίδικο (!) πήραν δυο μακαρονάδες, σαλάτα και δυο μπίρες και …ενέσκυψαν να μην έχουν και υποχρέωση!   
  - Άλλη φορά να τηλεφωνείτε από νωρίς να μαγειρεύω-είπε η δική μου, να τρώμε σαν άνθρωποι.
    Αδιανόητα βέβαια όλα αυτά για μια προηγούμενη γενιά, όπου το μαγείρεμα μέτραγε στα προσόντα της νύφης στα τραπεζώματα του προξενιού.
  - Το έφτιαξε η Σπυριδούλα με τα χεράκια της !
 - Εννοείται ότι εννιά φορές στις δέκα, η περί ης ο λόγος Σπυριδούλα δεν είχε ιδέα  από κουζίνα, αλλά άσε να παντρευτεί και …θα μάθει!
   Λύση απελπισία τα έτοιμα φαγητά, όταν μάλιστα στα καλά καθούμενα σου έρχονται νυχτιάτικα :Ήρθαμε να σας κάνουμε παρέα.
  -Καλώς τους .Καλώς τους!( τα κατά συνθήκην ψεύδη που έγραφε ο Μαξ Νορντάου)
  Βλαστημάς βέβαια εσύ, από μέσα σου, αν είναι το σόι της γυναίκας σου: Αμάν πια με τα σόγια της. Αν είναι το δικό σου σόι, βλαστημάει η γυναίκα σου :Πάλι αυτοί οι ξενέρωτοι!!!
    Όπως και να έχει χάσαμε την κατσαρόλα με την ωραία μυρωδιά του κοκινιστού ή το κοτόπουλο με πατάτες που μοσχομύριζε το σπίτι. Άσε πια τα παστίτσια και τα γιουβαρλάκια. Όπου να` ναι θα   τοιχοκολλήσουμε πένθιμο αγγελτήριο : «Την προσφιλή ημών χύτρα  μετά του τηγανίου και των λοιπών κατσαρολοειδών  θανούσαν λόγω τυποποιήσεως της ζωής μας, κηδεύουμε εις τα αζήτητα  της αποθήκης . Καλούνται οι καλοφαγάδες  σε αποχαιρετιστήριο…ιμάμ  μπαϊλντι»!
                          Σταύρος Ιντζεγιάννης

  




ΓΝΩΜΗ 24-10-14



                                       ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ

ΑΦΙΕΡΩΜΑ  ΣΤΗΝ ΕΠΟΠΟΙΙΑ ΤΟΥ ΟΧΙ

Από το ίδιο βιβλίο Μαρτυρίες  του 40-41 διαβάζωβ το ακόλουθο απόσπασμα.
 Η χιονοθύελλα  είχε κοπάσει. Κάτω από το θαμπό φως της χαραυγής   γονατιστός ο λοχαγός  ανιχνεύει τον ορλιζοντα. Ένα σύμπλεγμα  από παράξενα δέντρα ,χωράφια ,δασωμένες χαράδρες .Στέκεται δίπλα μας βουβός, βυθισμένος  στην έκσταση του ανθρώπου  που περιμένει  με αγωνία την κρίσιμη στιγμή. Κάποτε  κοιτάζει το ρολόι του και σκύβοντας στο χαράκωμα λέει με σιγανή φωνή. Πέντε λεπτά.
  Πέντε λεπτά που μοιάζουν αιωνιότητα.
 Σε μια στιγμή η φωνή του αντηχεί. Έτοιμοι. 1,2,3, 4 5…10 δευτερόλεπτα. Ένας αιώνας ολόκληρος  και ύστερα ο λυτρωμός. Ένα σφύριγμα μαζί με τον υπόκωφο  θόρυβο της φωτοβολίδας.
 Πρώτος πετάγεται ο σαλπιγκτής. Με αγκαλιάζει μέσα στο δραματικό  ίλιγγο της στιγμής  και υψώνοντας τα χέρια στον ουρανό ψιθυρίζει : επί τέλους ! Ύστερα ξεσπώντας σε ένα τρελό  γέλιο αρχίζει να σαλπίζει. Προχωρείτε – προχωρείτε !
  Αμίλητοι οι πολεμιστές  τινάζονται έξω από το χαράκωμα. Οι λόγχες θαρρείς πως  σκίζουν ατσάλινα τείχη στη θυελλώδη έφοδό τους .Σε όλα τα αυτιά αντηχεί η φωνή του λοχαγού. Εμπρός παιδιά για την Ελλάδα.
  Οι οβίδες οργώνουν το ύψωμα  όπου είναι  γαντζωμένοι οι Ιταλοί.
   Η μία μετά την άλλη σαρώνονται  οι αντιστάσεις του εχθρού. Σιλουέτες  Ιταλών με υψωμένα τα χέρια προβάλουν από ‘όλα τα σημεία .Ο αιφνιδιασμός είχε επιτύχει. Ο λόχος   μας ορμά τώρα  με τη λόγχη. Σκαρφαλώνουμε στο ύψωμα.
  Οι τσολιάδες  πετούν σαν κάποια  υπεράνθρωπη δύναμη να τους οδηγεί. Μαίνεται η μάχη. Μια συναρπαστική αγριότητα  ξεχειλίζει όλες τις ψυχές. Οι Ιταλοί που απομείναν από το μακελειό  οχυρωμένοι στα πολυβολεία  αμύνονται ακόμη. Πάνω στην αντάρα της μάχης ο σαλπιγκτής  σημαίνει αδιάκοπα έφοδο. Ύστερα τρέχει  σαν αλαφιασμένος στην κορυφή του υψώματος και σαλπίζει. Εμπρός.. εμπρός!!!
   Μόλις τελείωσε η μάχη  άρχισαν οι πρώτες αφηγήσεις.. Άλλοι ανάβουν τσιγάρο  ξαπλωμένοι δίπλα σε νεκρούς. Άλλοι  μπροστά στους τραυματίες  που βογκούσαν ακόμη. Πιο χλωμοί με άθλιο ηθικό, ανθρώπινο κουρέλι οι αιχμάλωτοι μας αντίκριζαν με το ύφος  πληγωμένου που ζητά την κατανόηση του νικητή.
  Κάποιος δικός μας τους δίνει τσιγάρο. Ένας άλλος  τους προσφέρει λίγο ψωμί. Κόβουν πολλοί  από το δικό τους νερό και το προσφέρουν στα  διψασμένα χείλη των τραυματιών. Μιλάει η  άγια Ελληνική  ψυχή. Το ανυπέρβλητο ελληνικό μεγαλείο μιας ψυχής που  γνωρίζει  να σβήνει το πάθος και στη θέση του να σκορπίζει τη συμπόνια.
  Σε μια στιγμή πλησιάζει ο λοχαγός . έχει ακόμη εκείνη τη γαλήνη  όπως και πριν τη μάχη Καλεί τον σαλπιγκτή. Σαπατάς- Σαπατάς.
  Η φωνή του πνίγεται από μια τραγική διαίσθηση από κάποιο τραγικό προαίσθημα. Μα πουθενά δε φαίνεται ο σαλπιγκτής.
 Ο λόχος συγκεντρώνεται  πρόχειρα στη ανατολική πλευρά  του λόφου κάτω από τα πανύψηλα δέντρα .
 Επιμένει ακόμη ο λοχαγός.: Σαλπιγκτής- σαλπιγκτής. Ο επιλοχίας αρχίζει το προσκλητήριο.
  Ξάφνου  ένα αιμόφυρτος  στρατιώτης  προβάλει από το κοίλο ενός ορύγματος . Βαδίζει τρικλίζοντας και καθώς το αίμα τρέχει από το μέτωπό του φέρνει στα χείλη του τη σάλπιγγα. Το προσκλητήριο έχει ήδη αρχίσει ο επιλοχίας  εκφωνεί βιαστικά τα ονόματα. 7 απόντες νεκροί. Ο κατάλογος προχωράει. Σαλπιγκτής Θεόδωρος Σαπατάς.
  Τον αντικρίζουμε βουβοί. Και ύστερα τον βλέπουμε να υψώνει τη σάλπιγγα  σημαίνοντας έφοδο και αμέσως μετά  τον εθνικό ύμνο. Οι ήχοι βγαίνουν μαζί με την ψυχή του. Στεκόμαστε σε στάση προσοχής μπροστά στη  φριχτή μεγαλοπρέπεια  της σκηνής. Δεν  έχουμε ακούσει  πιο παράξενη, πιο συγκλονιστική μελωδία  έτσι καθώς οι ήχοι ανεβαίνουν σαν ύμνοι αγγέλων.
Δευτερόλεπτα  περνούν κι ο σαλπιγκτής  κρατώντας ακόμη τη σάλπιγγα στο στόμα  σωριάζεται στο χώμα. Μόλις είχε προλάβει να φωνάξει παρών.
  Το προσκλητήριο των νεκρών είχε τελειώσει !!!

ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΟΣ 22-10-14





                                Καθ οδον
    ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΜΝΗΜΗΣ
    Άρτα .Οκτώβρη 1940 λίγες μέρες πριν τον πόλεμο
 
    Από όσα θυμάται ένα παιδί του Δημοτικού σχολείου
    --------------------------------
   Χτες έφυγε ο Κώστας ο γιος του κυρ- Χρήστου του τσαγκάρη για τα Γιάννενα  Είπαν πως πήρε ατομική πρόσκληση να παρουσιαστεί στο  στρατόπεδο. Προχθές έφυγε και ο κύριος Κώστας, απόστρατος ταγματάρχης που  μένει απέναντί μας Ήδη  έχουν φύγει αρκετοί από τη γειτονιά και φεύγουν κάθε  τόσο.
  Ο πατέρας μου  κλήθηκε στην αεράμυνα όπως και ο δάσκαλός μας ο κύριος Γκέκας κι ο κυρ-Θανάσης ο μπακάλης, από την περασμένη εβδομάδα, αλλά δε λένε  τίποτε για την κατάσταση. Ψιθυρίζεται ότι θα γίνει πόλεμος. Φοβάμαι .Όλοι φοβόμαστε.
  Ο μπαμπάς είπε χθες στη μαμά ότι οι τράπεζες και το ταχυδρομικό ταμιευτήριο δίνουν μόνο να μικρό ποσό  από τις καταθέσεις .μας .Δεν μπορείς να  αναλάβεις όσα θέλεις –είπε ο πατέρας μου. Στους τοίχους έχουν κολλήσει τεράστιες αφίσες που δείχνουν ένα πελώριο  αφτί και από κάτω γράφει: «Μη μιλάτε. και οι τοίχοι έχουν αφτιά»
    Η μαμά επιμένει πως πρέπει να φύγουμε για την Πάτρα κοντά στις θείες μου, γιατί η Άρτα είναι πιο κοντά στα σύνορα αλλά  ο πατέρας αρνείται  Εδώ είναι ο τόπος μας, λέει, εδώ θα μείνουμε κι αν χρειαστεί θα πολεμήσουμε όπως στη Μικρά Ασία (Ήταν λοχίας του ιππικού) Στα καφενεία όλοι  συζητάνε για το ότι μπορεί να γίνει πόλεμος.  Πάντως στην αεράμυνα κάθε απόγευμα ή βράδι κάνουν ασκήσεις. όλο και περισσότεροι.
   Χτες βγήκε διαταγή να κολλήσουμε χιαστί λωρίδες σε όλα τα τζάμια για να μη σκορπάνε τα γυαλιά αν σπάσουν. Η μαμά έφτιαξε αλευρόκολα και κολλήσαμε  λωρίδες από εφημερίδες σε όλα τα τζάμια.
   Εξ  άλλου είναι δύο ημέρες τώρα, που κάθε βράδι κόβουν το ρεύμα για μία ώρα προκειμένου όπως λένε να μάθουμε πως πρέπει να κάνουμε συσκότιση Λένε πως θα πρέπει να σκεπάζουμε τα παράθυρα με κουβέρτες  για να μη φαίνεται φως.. Παντού υπάρχει ανησυχία και κάθε μέρα όλο και κάποιος φεύγει για τα σύνορα  με ατομική πρόσκληση.  
   Χθες έγινε ένα  επεισόδιο έξω από τη γέφυρα. Η Χωροφυλακή συνέλαβε δύο  ξένους που φωτογραφίζανε το γεφύρι. Ακούστηκε  πως μπορεί να είναι κατάσκοποι των Ιταλών. Πάντως κάθε ημέρα  έρχονται  και άλλοι Αθηναίοι που πηγαίνουν προς τα Γιάννενα.
     Στον στρατώνα  όπου εδρεύει το 3/40 σύνταγμα  ευζώνων έρχονται για κατάταξη έφεδροι και αξιωματικοί. Η πόλη  έχει γεμίσει  ξένους που προωθούνται για τα σύνορα.. Ο Μπαμπάς – λέει ότι είναι στρατιώτες με πολιτικά για να μη φαίνεται ότι γίνεται επιστράτευση.
    Τη Δευτέρα ήρθαν στο σχολείο μας κάποιοι κύριοι με έναν αξιωματικό και  μαζί με δύο κυρίες που φορούσανε  περιβραχιόνια με το σήμα του Ερυθρού Σταυρού και κοιτάζανε τις αίθουσες.. Ρωτήσαμε το δάσκαλό μας αλλά δε θέλησε  να μας πει το γιατί. Μάλλον αν γίνει πόλεμος, λένε, θα επιτάξουν το σχολείο μας για να το κάνουν νοσοκομείο.
    Στην  ΕΟΝ (η νεολαία του  Μεταξά όπου υποχρεωτικά  είμαστε όλα τα παιδιά και οι νέοι. Εμείς τα  μικρά φορούσαμε μπλε κοντά παντελόνια με άσπρο πουκάμισο και μπλε  γραβάτα με μπλε δίκωχο. Οι μεγαλύτεροι φορούσαν μακριά μπλε παντελόνια με άσπρες γκέτες, άσπρο πουκάμισο γραβάτα   και δίκωχο.. Κάνουμε στρατιωτικές ασκήσεις με κοντάρια  όπως αυτά που είχαν οι πρόσκοποι.) μας  είπαν αν δούμε κανέναν ξένο να φωτογραφίζει το σχολείο ή άλλα μέρη  ή να ρωτάει πληροφορίες για το σύνταγμα ή το δρόμο που οδηγεί στη στρατώνα να το αναφέρουμε.
    Μια μέρα μας στείλανε ειδοποίηση που θα παραδώσουμε το μουλάρι μας, σε περίπτωση επιστράτευσης.  Στο σπίτι η μαμά έχει οργανώσει συνεργείο  από κορίτσια της γειτονιάς και τα μαθαίνει να πλέκουν κουκούλες , γάντια ,φανέλες και κασκόλ για το κρύο για να τα στείλουν στο στρατό.
  Την Κυριακή ο Παπα-Κώστας μας έβγαλε κήρυγμα για τον μαρμαρωμένο βασιλιά και μετά το δι ευχών ψάλαμε τον εθνικό ύμνο. Πολλοί έχουν αρχίσει και αποθηκεύουν τρόφιμα. Ο πατέρας επιμένει ότι δε γίνεται πόλεμος άλλα αν γίνει θα πολεμήσουμε λέει και θα νικήσουμε. Γιατί όπως είπε και ο Δεσπότης στο κήρυγμά του ο Θεός είναι μαζί μας. Αμήν φώναξε μια γυναικούλα!
--------------------
ΥΓ: Τώρα που τα σκέφτομαι βρίσκω πως είχε δίκιο. Ναι ήταν ο θεός μαζί μας αλλιώς δεν εξηγειται!
    Σταύρος Ιντζεγιαννης
   
    
 

ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΟΣ 15-10-14



                                                ΚΑΘ ΟΔΟΝ     
     ΑΞΙΟΣ

   Σε πανηγυρική  και ιδιαίτερα κατανυκτική ατμόσφαιρα, στον λαμπροστόλιστο Ναό του Αποστόλου Ανδρέου- καύχημα της πόλης και αγλάισμα της ορθοδοξίας- με την παρουσία τόσων αρχιερέων – «με τες μεγαλοπρεπείς των παρουσίες, λαμπρότατοι μες των αμφίων το στολισμό… να θυμίζουν τιμές μεγάλες της φυλής μας τον ένδοξό μας Βυζαντινισμό» - όπως λέει ο Καβάφης- ο π. Χρύσανθος Στελλάτος ο «αγωνιστής Κυρίου ηλιοκαυτός» κατά Μπολέτση εχειροτονήθη υπό του Σεβασμιωτάτου και Θεοπροβλήτου Μητροπολίτου της Ιεράς Μητροπόλεως Πατρών κ.κ Χρυσοστόμου, Επίσκοπος Κερνίτσης και Βοηθός Επίσκοπος της Ι. Μ, Μητροπόλεως Πατρών.
   Του Θεοφιλεστάτου Επισκόπου Κερνίτσης κ.κ Χρυσάνθου πολλά τα έτη. Αξιος !
    Στιγμές χριστιανικού μεγαλείου, με την συγκίνηση  να υγραίνει τα μάτια και να δονεί τις καρδιές, πλήθος λαού, η Πάτρα που καθαγίασε η  σταυρική θυσία του Πρωτοκλήτου των Αποστόλων, έχοντας καταργήσει το αδιαχώρητο – συν γυναιξί και τέκνοις- σε ένα παραλήρημα χριστιανικής αγάπης και χαράς, επιβράβευσε τον αγώνα μιας ζωής, μπροστά στο Θυσιαστήριο της Χριστού Ευωδίας, αναφωνώντας από τα βάθη της ψυχής :ΑΞΙΟΣ-ΑΞΙΟΣ-ΑΞΙΟΣ !
    Μεγάλη η τιμή που επεφύλαξε στην πόλη ο Σεβασμιώτατος Πατρών,   να χαρεί και να συμμετάσχει, στη χειροτονία στον ανώτατο βαθμό της ιεροσύνης, ενός κληρικού, που το βιογραφικό του κοσμεί με μεγάλα γράμματα ως ανεξίτηλη σφραγίδα η έξωθεν « καλή κ`αγαθή μαρτυρία» όλης της πόλης και όχι μόνο της ενορίας, την οποία εποίμανε επί τριάντα έτη με τρόπο που να δικαιούται τον τίτλο.Κοσμαγάπητος !
   Ένα από τα μεγάλα ηθικά αναστήματα της πόλης μας, ο Θεοφιλέστατος  κ.κ Χρύσανθος, περιβεβλημένος την αγάπη όλων για την ταπεινότητά του, τη σεμνότητά του, την ακεραιότητα του χαρακτήρος του. Χαμηλών τόνων, μειλίχιος, πράος, στάθηκε για τους ενορίτες του στον Άγιο Νεκτάριο όπου υπήρξε προϊστάμενος - καθώς όλοι ομολογούν- ο πατέρας, ο αδελφός, ο φίλος  ο οδηγός και σύμβουλος με τη χάρη του ανθρώπου που έχει την ευλογία του Θεού και τη σοφία του Ευαγγελίου.
  Πρώτος βεβαίως  ο Σεβασμιώτατος  Μητροπολίτης Πατρών εξετίμησε τα προσόντα του και τον πρότεινε  στην Ι. Σύνοδο, ως βοηθό Επίσκοπο της Ι. Μητροπόλεως Πατρών και του οφείλουμε χάριτες πολλές.  
  Δεν είναι μικρή η τιμή και δεν είναι τυχαίο το γεγονός για τον Θεοφιλέστατο κ.κ Χρύσανθο, το ότι είναι Βοηθός επίσκοπος σε μία Μητρόπολη όπου Μητροπολίτης είναι ο νουνεχής και λαοφίλητος  Σεβασμιότατος κ.κ Χρυσόστομος ο παρά πάντων λαού και κλήρου τιμώμενος  δια τον τρόπο και την ευλογία με την οποία ποιμαίνει μια τόσο μεγάλη και ένδοξη Μητρόπολη. Αυτή που του εμπιστεύθηκε η ευλογία του Κυρίου και η χάρη του Αποστόλου Ανδρέου και τον περιβάλλει με την αγάπη της η πόλη!   
  Ήταν από τις σπάνιες στιγμές που μπορεί να ζήσει η χριστιανική σύναξη. Ο παμμέγιστος ναός του Αγίου Ανδρέου να μη  αρκεί να χωρέσει «το πλήθος και το πάθος» για να θυμηθούμε τη ρήση γνωστού αειμνήστου  πολιτικού.
  Συγκινημένος- με δάκρια-ο Θεοφιλέστατος ευχαρίστησε όλους  από τον ανώτερο έως το πιο ελάχιστο για την στήριξη που του έδωσαν μέχρι τώρα και βέβαια πρωτίστως στον Μητροπολίτη κ κ. Χρυσόστομο και τους συλλειτουργούντες Αρχιερείς , τον κλήρο, τους ενορίτες  του Αγίου Νεκταρίου και όλο τον λαό .Και ήτο ιδιαίτερα συγκινητική η ευχαριστήρια  αναφορά στην οικογένεια του αδελφού του, που του συμπαραστάθηκε-και του συμπαραστέκεται-στο δύσκολο - αληθινά δύσκολο έργο- της ιερωσύνης.
   Με το ιερό δέος που νοιώθει ο κληρικός όταν στέκεται μπροστά στο Ιερό Βήμα και αισθάνεται το βάρος της Χάρης του Θεού αλλά και της  
Ευθύνης, καθώς καταξιώνεται η διαδρομή του, επιβραβεύεται το έργο του,  αναγνωρίζεται η εν Κυρίω αρετή του, ο Θεοφιλέστατος αξιώθηκε με δάκρια στα μάτια να ακούσει τον Δεσπότη  και ποιμενάρχη του ο οποίος με την καλλιέπεια που τον διακρίνει, την καθαρότητα των διανοημάτων του και το  βάθος τα σκέψης του να αναφωνεί  ΑΞΙΟΣ και το πλήθος να επαναλαμβάνει από τα βάθη της ψυχής του ΑΞΙΟΣ ,ΑΞΙΟΣ, ΑΞΙΟΣ!
  Στιγμές ανεπαναλήπτες χριστιανικού μεγαλείου που δεν είχαμε ξαναζήσει μέχρι σήμερα,  καθώς είχαμε βρεθεί σε χειροτονία πρεσβυτέρου αλλά όχι και επισκόπου. 
     Είη ευλογημένο το όνομα Κυρίου που μας αξίωσε να ζήσουμε αυτές τις μοναδικές στιγμές. Θεοφιλέστατε πολλά τα έτη σας.
                              Σταύρος Ιντζεγιαννης


χ

ΓΝΩΜΗ 17-10-14



                                          ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ   
    Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ

   Θέλω ν` αγιάσω δε μ` αφήνουν. Κι όχι τίποτε άλλο, αλλά είχα ορκιστεί να μη ξαναγράψω κάτι, που θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι θίγει τη σεμνοτυφία κάποιας κυρίας η οποία που μου τηλεφωνεί κάθε τόσο και μου παραπονείται ότι έχω ξεφύγει από τα κόσμια ήθη. Αλλά
πως ν` αγιάσεις όταν ανοιχτή η εφημερίδα μπροστά σου σε προκαλεί.
 Μπορείς να αγνοήσεις τέτοιο δημοσιογραφικό  λαυράκι;
   Ιδού Φάρμακο κατά τα αϋπνίας  το …σεξ.
   Ύπαγε οπίσω μου σατανά, αλλά…την εφημερίδα άστη ανοιχτή μπροστά μου. Να κοιμηθούμε  πάμε ή  να ξαγρυπνήσουμε;
-‘Ελα ντε!
 Λίγο πονηρή, λίγο αθώα αλλά οπωσδήποτε ενδιαφέρουσα  η είδηση σηκώνει σχόλιο. Άλλωστε μπουχτίσαμε από οικονομία και πολιτική και τηλεοπτικά χάλια. Όσο για ποδόσφαιρο πέρασε η εποχή και των μεγάλων προπονητών και των μεγάλων ποδοσφαιριστών.  Η ζωή είναι ευθυμογράφημα!
   Έχετε  αϋπνία-λέει-  διασκεδάστε με ερωτικά παιγνίδια  μέχρι να σας πάρει ο ύπνος
 -Ορίστε;
 -Γιατί όχι; Του κόσμου τα παράξενα συμβαίνουν,  στην εποχή μας. Και τι έχετε να χάσετε; Μια δοκιμή θα σας πείσει, συμβουλεύουν οι ψυχίατροι- που από τρέλα  άλλο τίποτε-σας απορροφά ,σας αποσπά από το άγχος και σας βοηθά να χαλαρώσετε.
 -Σβήσε το φως ν `αγαπηθούμε. Δε διευκρινίζει η είδηση τι γίνετε μ` αυτούς που πάσχουν από  χρόνια αϋπνία. Διάβολε έχει και η σεξοθεραπεία τα όριά της. Άσε που δε γράφει και δοσολογία, ούτε παρενέργειες ή αντενδείξεις !  
  «Εν φουά, σακ φουά» Τουτέστιν μια φορά κάθε φορά και άπαξ της εβδομάδος, ήταν η Γαλλική συνταγή της  ερωτικής απόλαυσης. Για τα συζυγικά καθήκοντα-να εξηγούμεθα- δηλαδή όταν πλαγιάζεις με το στεφανάκι σου και όχι όταν ξενοκοιμάσαι. Άλλη περίπτωση εκείνη, Διότι άντε να πας στο σπίτι της ξαδέρφης της και να σε πάρει ο ύπνος στον…καναπέ την ώρα που σου έχει βάλλει τσόντα να σε ξεκουράσει!!!
  Έλα όμως που υπάρχουν και άνθρωποι που πάσχουν δις και τρις και τετράκις της εβδομάδος  από αϋπνία. Μ` αυτούς τι γίνεται; Πώς να τους ελαττώσεις τη δόση δίχως να προκαλέσεις ψυχονευρωτικές διαταραχές;
-Γιατρέ μου…
--Συνεχίστε τη θεραπεία.  Σε περίπτωση κόπωσης πάρτε  βιταμίνες ή αλλάξτε παρακοιμωμένη. Εν ανάγκη ζητήστε βοήθεια από έναν έμπιστο φίλο. Γιατί υπάρχουν οι φίλοι;  
 - Ντροπή γιατρέ μου.
 - Γιατί; Προκειμένου για τη υγεία , κάθε θυσία είναι μικρή.
 Νεότερα πειράματα, λένε , απέδειξαν ότι…..
 Δηλαδή ερευνητές και πειραματόζωα  του`δωσαν και κατάλαβε.
 -Αγάπη μου νύσταξες; Όχι ακόμη. Μήπως χρειάζομαι διπλή δόση;
    Παν μέτρον άριστον έλεγαν παλαιά αλλά υπάρχει καταγεγραμμένη στην αρχαία γραμματεία και η αντίθετη άποψη. Παν μέτρον…άχρηστον. Διότι η πρόοδος επετεύχθη πάντοτε από αυτούς που ξεπέρασαν το μέτρο. Ωστόσο – ναι, μηδέν άγαν. Να μη το παρατραβάμε κιόλας διότι  για να ακριβολογούμε  εδώ δεν πρόκειται για  ευχαρίστηση. Για την υγεία λέμε.
«Σοβαρή η περίπτωσή σας  αγαπητέ μου Δοκιμάστε ξανά  μέχρι να πετύχετε  την κατάλληλη δόση και να σας πάρει ο ύπνος!»
   Κοιμάται ο ένας ροχαλίζει ο άλλος. «Ξύπνα θέλω φάρμακο»!
   Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά  που το σεξ χρησιμοποιείται, είτε από την ιατρική, είτε από την κοινωνική ζωή- εκεί δα κι αν είναι-σαν φάρμακο. Το λέει άλλωστε και το τραγούδι: Πάμε  για ύπνο Κατερίνα  Πάμε ν αλλάξουμε ζωή.
  Φοβερή η ταλαιπωρία που καταβάλλει τον άνθρωπο ο οποίος όσο πασχίζει να κοιμηθεί, τόσο περισσότερο μένει  άυπνος. Διαβάστε  ένα ανιαρό βιβλίο, συμβουλεύανε παλιά ή μετρήστε μέχρι το τρεις χιλιάδες.! Νεότερα πειράματα όμως απέδειξαν ότι ο καλύτερος  τρόπος  για να χαλαρώσετε  είναι να…ξεσπαθώσετε και να ορμίσετε. (Μεταξύ μας…
αν μπορείτε διότι υπάρχει κι αυτό. Λένε –οι Γάλλοι πάλι-ότι το θέλειν έστι δύνασθε. Δηλονότι θέλω άρα μπορώ. Μπορώ; Αυτό είναι το μεγάλο  ερώτημα!!!)
  Καλά, θα μου πείτε. Τουλάχιστον αυτό αποτελεί ίαση  ή θα πρέπει δια βίου να εφαρμόζεις τη θεραπεία.  Κι αν εθισθείς και χρειάζεσαι ολοένα  και μεγαλύτερη δόση από…υπνωτικό;
  Εδώ τι να ας πω. Δεν το γράφει το ρεπορτάζ.. Θα ρωτήσω αυτούς που εφάρμοσαν τη θεραπεία και θα σας πω!!!
                Σταύρος Ιντζεγιάννης

ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΟΣ 8-10-14



                                                   Καθ οδον  
   ΕΠΙΚΑΙΡΑ ΚΑΙ ΑΝΕΠΊΚΑΙΡΑ

   Σκαλίζοντας παλιά χαρτιά, έπεσα χτες  στην απογραφή πληθυσμού του 1938 που με έβαλε σε σκέψεις. Τον Δεκέμβρη του 1938 ο πληθυσμός της Ελλάδος ήταν  7.107.472.Δηλαδή μέσα σε 76 χρόνια ο πληθυσμός  αυξήθηκε κάτι λιγότερο από 4 εκατομμύρια  αν υπολογίσει κανείς ότι δύσκολα πιάνουμε τα 11 εκατομμύρια (10.815.197) τελευταία απογραφή, Δεκέμβρης του 2011.Στο διάστημα αυτό η γειτονική μας  Τουρκία υπερδιπλασίασε τον πληθυσμό της.
     Φυσικά περάσαμε τον πόλεμο του`40.Περασαμε την κατοχή που εκτός των άλλων μας στοίχησε και μια ιδιαιτέρα μεγάλη υπογεννητικότητα. Μια περίοδος που υπολογίζεται ότι στοίχησε στην Ελλάδα 1εκατομμύριο ψυχές.
   Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε  η εντολή, αλλά  ο κανόνας της σύγχρονης Ελληνικής οικογένειας είναι 2 παιδιά με τάση να μειωθεί ακόμη περισσότερο καθώς οι συνθήκες διαβίωσης ,το κόστος  ζωής που μας επιβάλλει η καταναλωτική  κοινωνία και η ανεργία δυσκολεύουν όλο και περισσότερο την Ελληνική οικογένεια.
   Τα παιδιά μεγαλώνουν τις φροντίδες του σπιτιού, αλλά μετριάζουν την ιδέα του θανάτου –λέει η παροιμία,  εννοώντας ότι αποτελούν τη συνεχεία της ζωής (και της …δυναστείας αφού το πρώτο αρσενικό παίρνει κατά παράδοση το όνομα του παππού ώστε να μη χαθεί το όνομα):Να κάνεις  ένα παιδί –λέγανε- να σου δώσει ένα ποτήρι νερό στα γεράματα, τα παιδιά δηλαδή ήταν το  ταμιευτήριο όπου το ζευγάρι κατέθετε την πάσαν ελπίδαν για τα…στερνά του!
   Φυσικά λέγαμε για5 ή 6 ή και 8 ακόμη παιδιά  που όμως η παιδική θνησιμότητα αποδεκάτιζε!
  Ήταν η εποχή που τα παιδιά μεγαλώνανε περίπου μόνα τους. Πολυέξοδα και τότε, αλλά όχι στο σημερινό επίπεδο με τα διπλά – τριπλά παπούτσια, τα κινητά, τα διπλά μπουφάν και τα φροντιστήρια ή τα έξοδα  σπουδών, σε ένα κράτος όπου η παιδεία  είναι δωρεάν αλλά… στοιχίζει πανάκριβα.
   Έχω παιδιά να ταΐσω έλεγε ο οικογενειάρχης. Σήμερα περισσότερο  βαραίνουν τα έξοδα κυκλοφορίας των παιδιών, μηδέ και της καφετέριας εξαιρουμένης, για τους εφήβους από 15 χρονών όσο κι αν αυτό φαίνεται τραβηγμένο. Άλλωστε η «άνετη διαβίωση» είναι μέρος  της ανατροφής των παιδιών. Η σύγχρονη αναγκαιότητα. Από την ώρα που γεννιούνται μέχρι που θα αρχίσουν να βγάζουν το ψωμί τους ΩΦΕΙΛΕΙΣ να φροντίζεις για τη διαβίωσή τους όταν μιλάμε για σωστή οικογένεια.
    Βέβαια η πολιτεία προσπαθεί να θεσπίσει κάποια μέτρα, έτσι ώστε τα νέα ζευγάρια να μην αποφεύγουν τη τεκνοποίηση, αλλά τα πράγματα  δεν είναι όπως παλαιά, όταν η γυναίκα δε δούλευε και μπορούσε να ασχοληθεί και να μεγαλώσει τα παιδιά της  και μάλιστα να τα μεγαλώσει με τις ελληνοχριστιανικές  αρχές με τις οποίες μεγάλωσαν μέχρι τώρα γενιές και γενιές  Ελλήνων. Των Ελλήνων αυτών που μεγαλούργησαν  και που κρατούν ψηλά το όνομα της Έλλάδος, σε όλους τους κλάδους της επιστήμης ή της επιχειρηματικότητας είτε στο εσωτερικό είτε στην αλλοδαπή.
    Σήμερα, η Ελληνίδα αναγκασμένη από τους σκληρούς όρους επιβίωσης, έχει βγει στην αγορά εργασίας κι αυτό σημαίνει ότι έχει λιγοστέψει ο χρόνος που ασχολείται με την οικογένειά της. Το αποτέλεσμα είναι τα  νέα ζευγάρια να αποφεύγουν τα παιδιά που θα αλλοτριώσουν την προσωπική τους ζωή, η οποία ειρήσθω εν παρόδω είναι πολύ διαφορετική από εκείνη δυο γενιές πριν, με την έντονη κοινωνικότητα και την ανάγκη για ψυχαγωγία σε πρώτο πλάνο. Το ακόμη  χειρότερο είναι  οι ευκολίες συγχρωτισμού και η ελευθερία στις σχέσεις των νέων, που οδηγούν σε ανεπιθύμητες καταστάσεις  και που αντιμετωπίζονται με ανορθόδοξες μεθόδους,  χωρίς να υπολογίσουμε  ότι αυτό οδηγεί συχνά σε  ανικανότητα τεκνοποιίας, με αποτέλεσμα να στερηθούν εκείνην τη μεγάλη χαρά που σου δίνει το παιδί, όταν  σε αγκαλιάζει ή σου χαμογελά. Κοντά σε όλα αυτά πρέπει να προσθέσουμε και το γεγονός ότι η παλαιότερη γενιά  μεγαλώσαμε χωρίς τις απαιτήσεις των σημερινών νέων. Ο δεύτερος φορούσε τα ρούχα του πρώτου, διάβαζε με τα βιβλία του μεγαλύτερου  και η αλάνα ή η γειτονιά  ήταν το μεγάλο σχολείο όπου υπήρχαν πολλά μείον, αλλά ήταν εκεί όπου γνωρίσαμε την κοινωνία, αποκτήσαμε το πνεύμα του ανταγωνισμού και μάθαμε  την αξία της φιλίας. Αυτή η αλάνα δεν υπάρχει  όπως δεν υπάρχει και η γειτονιά. Σχεδόν δε ξέρουμε ποιος μένει δίπλα μας. Γινόμαστε όλο και περισσότερο αντικοινωνικοί. Μόνη ελπίδα σε όλη αυτή την καταφορά είναι η αίσθηση ότι η ευλογία του Θεού σκέπη την Ελληνική οικογένεια και παρ όλα αυτά επιβιώνουμε  
                               Σταύρος Ιντζεγιαννης


ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΟΣ 1-10-14





                                                                          Καθ οδον

     ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΑΣ

     Από τη μακρινή Κεντρώα Αφρική, το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, μου `φερε αναπάντεχα, τα νέα παλιού καλού μου φίλου, από τα χρόνια της θητείας στο στρατό  και μαζί με τα νέα  από τον μακρινό τόπο, σαν υστερόγραφο και τους προβληματισμούς του, που μ` έριξαν κι εμένα σε συλλογή, καθώς άγγιξε θέματα που απασχολούν τη σύγχρονη-και όχι μόνο Ελληνική-  πραγματικότητα. Την καθημερινότητα της παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας στην οποία ζούμε και θα κληροδοτήσουμε στα παιδιά μας.
     Δεν ξέρω –γράφει -πως και πόσο θα επιζήσουμε, με τόσα προβλήματα που καθημερινά  ξεφυτρώνουν από εκεί που δεν τα περιμένεις.  Και δεν αναφέρομαι –γράφει- μόνο στον οικονομικό κι ας είναι ένα από τα βασικά προβλήματα που οι παράμετροί του μοιάζουν της Λερναίας Ύδρας .Μέχρι να τακτοποιήσεις το ένα,  αναφύεται ένα δεύτερο. Ας μη το παραβλέπουμε. Το ένα τρίτο του πλανήτη –λένε- βρίσκεται κάτω από όριο της φτώχιας Αναφέρομαι στην καταρράκωση των αξιών, την έλλειψη της ηθικής άμυνας, στο πνεύμα του συμβιβασμού που μας διακατέχει. Αναφέρομαι στον κακοήθη «ωχ αδελφισμό» που κυριαρχεί εν πολλοίς και μας αλλοτριώνει. Προβλήματα που προσπαθούμε να τα παραβλέπουμε, τάχα αδιαφορώντας για τη σοβαρότητά τους και τα κρύβουμε όπως στο στρατό-γράφει-που κρύβαμε αν θυμάσαι τα  άπλυτα κάτω από το στρώμα ή τα σκουπίδια κάτω από το κρεβάτι. Συχνά –πυκνά όταν τα σκέφτομαι λέω «ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον να μείνουμε άνθρωποι»
  Έχουν τον τρόπο τους μερικοί να θέτουν προβληματισμούς. Με μία τους λέξη «Ας  προσπαθήσουμε  να μείνουμε  άνθρωποι . Να θυμηθούμε τον Μέναδρο: Ως χαρίεν εστ άνθρωπος  αν άνθρωπος η!!! Η πιο σωστά, πιο καίρια να θυμηθούμε – και όχι μόνο αλλά να κάνουμε βίωμά μας την επί του  όρους ομιλία του Κυρίου. Αυτόν τον οδηγό ζωής. Αυτόν τον καταστατικό χάρτη ανθρωπιάς. !Μακάριοί οι πραείς, ότι αυτοί κληρονομήσουσι την γην- είπε. Μακάριοι οι πεινώντες και διψώντες την δικαιοσύνην, ότι αυτοί χορτασθήσονται. Μακάριοι οι ελεήμονες ότι αυτοί ελεηθήσονται. Μακάριοι οι καθαροί την καρδίαν ότι αυτοί τον Θεόν όψονται. Μακάριοι οι ειρηνοποιοί ότι αυτοί υιοί Θεού κληθήσονται. Μακάριοι οι δεδιωγμένοι ένεκεν δικαιοσύνης ότι αυτών εστίν η βασιλεία των ουρανών
    Ναι, έχουν τον τρόπο μερικοί να ταρακουνάνε τα νερά με μια τους λέξη. Να σπάνε  την αδιαφορία και την απάθεια με ένα νόημα. Με δυο λόγια. Να μείνουμε άνθρωποι !
   Βίωμά τους, τρόπος ζωής , να αγωνίζονται όρθιοι τον όποιον κι όσο δύσκολο αγώνα να περισώσουν την ανθρωπιά τους. Να μείνουν σωστοί σε ένα κόσμο λειψό. Λογικοί σε έναν κόσμο παράλογο .Άγρυπνοι κι έτοιμοι σε έναν συρφετό που πνίγεται-και ηδονίζεται- στις αναθυμιάσεις των παθών του!
   Δύσκολο μου φαίνεται –να το ομολογήσω- τούτο το χρέος που από την αρχή το παίρνει επάνω ο φίλος μου.
   Φορτίο βαρύ για αδύναμες πλάτες, έτσι καθώς ο πειρασμικός χώρος στον οποίο κινούμαστε μας, μας έχει κάνει  αδύναμους Άνισος ο αγώνας όταν το μέγα πλήθος, σου αντιστέκεται ξεστρατισμένο  στις εύκολες και ανώδυνες λύσεις.
    Πόσο μπορείς να μείνεις άνθρωπος  όταν γύρω σου ο συμβιβασμός  προσπαθεί να σώσει την πλεονεξία, τον εγωισμό, το εύκολο κέρδος, την επικράτηση σε βάρος της όποιας ηθικής αρχής, όποιας αξίας και όποιου κανόνα.
   Μιλάμε για ανθρώπινα δικαιώματα ,για ελευθερίες, για ισότητες,  για την αξιοπρέπεια του ατόμου. Όμως  στον μικρό μας  περίγυρο,  με περισσή ανεμελιά, ίσως και με κάποια αυταρέσκεια για την καπατσωσύνη μας, καταπατούμε –έργω, λόγω και διανοία-όλα ετούτα τα φιλολογικά  σχήματα που μας βοηθάνε  να βγάλουμε κάποιες  ρητορικές κορώνες, στη συζήτηση της συντροφιάς ή σε κάποια πολιτική, κοινωνική ή συνδικαλιστική συγκέντρωση.
  Όταν το στενά ατομικό μας συμφέρον  συγκρούεται με τις επιδιώξεις του κοινωνικού  συνόλου, με τους σχεδιασμούς  μιας ευρύτερης ομάδας ,με  τους προγραμματισμούς  μιας μελλοντικής ευτυχίας, ξεσηκωνόμαστε «διαρρηγνύοντας τα ιμάτιά μας» για την αδικία που μας γίνεται.
 -Ανθρώπινο θα πείτε.
 Ανθρώπινο για συζήτησεις… ανθρωπιάς. Εκείνο το Καβαφικό «ποτέ από το χρέος μη κινούντες» Μου φαίνεται το δυσκολότερο κατόρθωμα
 αλλά  μαζί και ο ωραιότερος αγώνας. Τόσο  ωραίος, που να λες αξίζει και να νικηθώ αρκεί να δώσω τη μάχη.
  Αυτό το τελευταίο  είναι ένα πρόβλημα διαφορετικό για τον καθένα μας και μας διαφοροποιεί από τον συρφετό ανάλογα το πώς το αντιμετωπίζουμε  στη  ρεαλιστική καθημερινότητα. Όσοι άνθρωποι τόσοι αγώνες.
  Έτσι δεν είναι;
                                     Σταύρος Ιντζεγιαννης