Τετάρτη 29 Απριλίου 2015

ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΟΣ 1/4/15




                                                        Καθ  οδόν  
    ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ, ΤΑ ΛΟΥΛΟΥΔΑ ΓΙΟΡΤΆΖΟΥΝ !

     Πρωτομαγιά χθες Παρασκευή !
    Στον πρωινό καφενέ, η συνέλευση της καφενόβιας γερουσίας εμνήσθη ημερών αρχαίων και το πήραμε πρίμο σεκόντο  μουρμουριστά έτσι για το καλό του μήνα « Πρωτομαγια τα λούλουδα γιορτάζουν και τα πουλιά πολλές φωλιές αλλάζουν και τραγουδούν το Μάη επάνω στα κλαδιά »
       Ο Παμίνος έφερε ανθοδέσμη τριαντάφυλλα στην κυρά Σοφία, τη γυναίκα του καφετζή και της τα έδωσε με υπόκλιση του παλιού καιρού:
Μη σε τρομάζουν τα …άσπρα μαλλιά μου κι οι τόσες ρυτίδες, έχω λουλούδια νωπά στην καρδιά μου  που ακόμα δεν είδες!!!
   Σα δε ντρέπεσαι βρε –θύμωσε  τάχα ο καφετζής –φλερτάρεις τη γυναίκα μου στην ηλικία σου, αλλά ο Παμίνος είχε  έτοιμη την απάντηση. Στην ηλικία μας το σπουδαίο είναι να μη χάνεις την αισιοδοξία σου και  εκείνη την ψευδαίσθηση ότι ακόμη δεν ήρθε το «πλήρωμα του χρόνου» Μας χρωστάει η ζωή  κάτι υπόλοιπα .Πως το είπε ο Ναπολέων στο Βατερλό. Όταν ο στρατάρχης Νέυ έντρομος του είπε «Μεγαλειότατε το παν εχάθη» του απάντησε: Όχι μας απομένει η τιμή!!!
   Μάιος 2015. Γυρίζω πίσω τα φύλα του ημερολογίου και απορώ. Μα πότε πέρασαν τα χρόνια. Σα νάταν  χτες που τρέχαμε να πιάσουμε το Μάη  κάπου εκεί στη «Δροσιά» απέναντι από τον Άγιο Ανδρέα το νοσοκομείο, πριν η καταφορά των καιρών γεμίσει πολυκατοικίες ακόμη  και τις πέρα εξοχές  όπου περάσαμε τα νιάτα μας, τραγουδώντας « Μάιος μας έφτασε εμπρός βήμα ταχύ να τον προϋπαντήσουμε παιδιά στη εξοχή»
  Δεν περνάνε τα χρόνια, με πειράζει ο Μηνάς , Μάλλον εμείς περνάμε. Για θυμίσου τον Μαλακάση  «Αχ πως χτυπά καμιά φορά τούτη η καρδιά κι αναφτερά τώρα στα γεροντάματα. Σα νιός και ξαναχαίρομαι φεγγάρι-μέρα –αστροφεγγιά – δύσες –ηλιοχαράματα» 
   Πρωτομαγιά χθες Παρασκευή, καλοθύμητη μέρα, γυρίζουμε σε αναδρομές τότε που με την άνοιξη να ευωδιάζει τον τόπο και τα νιάτα μας  έτοιμα να κονταροχτυπηθούνε με τους ανεμόμυλους της ζωής  τρέχαμε να προλάβουμε να ζήσουμε. Μόλις είχαμε βγει από κατοχή, εμφύλιο, σπουδές. Το γράφει ωραία ο Μπολέτσης « Ξεκινήσαμε να πάμε  με της νιότης τις πορφύρες πισωκάπουλα στον άνεμο. των μελλούμενων σωτήρες»
  Ωστόσο οι απαισιόδοξοι και πάντα ανικανοποίητοι, αυτοί που βλέπουν το ποτήρι μισοάδειο κι άκουσαν και τη συνέντευξη του Πρωθυπουργού στον Χ¨νικολάου ,που τα είπε λίγο  στριμωγμένα, επιμένουν πως ο Μάης είναι δύσκολος  μήνας  Το λέει κι η παροιμία « Μάη μήνα μην  παντρέψεις κι ούτε δέντρο να φυτέψεις» όμως στη λαογραφία υπάρχει και το αίσιόδοξο «αν ρίξει ο Απρίλης δυο νερά κι ο Μάης άλλο ένα ,χαρά σ` εκείνον τον ζευγά που `χει πολλά σπαρμένα»
  Ωστόσο για τους πολλούς ο Μάης είναι μια ανάσα στην απελπισία του χειμώνα. Κάτι σα χάπι αισιοδοξίας και αναγέννησης, καθώς έρχεται μετά την Ανάσταση του Κυρίου για να φέρει «χαρά εν όλω τω κόσμω»
  Με ένα σωρό προσωνύμια έχει στολίσει η λαϊκή μας παράδοση τον Μάη. Λουλουδάς-Σπαρτιάρης-Πράσινος. Στα Τζουμέρκα τον λένε  σκορποφαμελίτη γιατί οι κτηνοτρόφοι –οι λίγοι που απόμειναν  να φυλάνε… «Θερμοπύλες » καθώς η αγροτική και κτηνοτροφική κοινωνία έδιωξε στις πόλεις και αστικοποίησε ιδιαίτερα τους νέους- παίρνουν τα ζωντανά τους και ξεκινάνε για τα ορεινά τους γραίκια να ξεκαλοκαιριάσουν. Γεμίζουν οι βουνοπλαγιές από τις  παρουσίες τους κι αντιλαλούν  από τα κυπροκούδουνα.  Α, τι ωραίος και τι περιγραφικός ο Κρυστάλλης.
   «Αυτή την ώρα οι πιστικοί τα πρόβατα σκαρίζουν
  Βόσκουν αυτά με τη δροσιά  και με το κρύο της νύχτας
  σε γούπατα σε λαγκαδιές  και σε όχτους απλωμένα
  γλυκός – γλυκός αντίλαλος χύνεται απ` τα κουδούνια»
 Ωστόσο για να είμαστε ρεαλιστές ο Μάης δεν είναι μόνο μήνας της ευφορίας αλλά και της… εφορίας διότι από τις 10 του μήνα αρχίζει η υποβολή των δηλώσεων εισοδήματος. (Τι ήθελα να το θυμηθώ αυτό τώρα και να σας χαλάσω το πρωινό;) Και άντε να δηλώσεις τι; Εδώ το κράτος δεν έχει…μία και ζει με δανεικά, εμείς θα έχουμε;
  Τι έχετε να δηλώσετε είχαν ρωτήσει τον Σούτσο- αν θυμάμαι καλά –στο τελωνείο όταν γύριζε από την Γερμανία - «τα άπλυτά μου» απάντησε!
  Παλιά σε όλα τα σπίτια κρεμάγανε στεφάνια, στην εξώπορτα, σήμερα που να το κρεμάσεις στην είσοδο της πολυκατοικίας ;
   Πρωτομαγιά χτες-Καλό κι ευλογημένο μήνα να έχουμε φίλοι μου !
                                    Σταύρος Ιντζεγιαννης

ΓΝΟΜΗ 21/04/15



ΚΑΘ ΟΔΟΝ
 
    ΣΤΟ ΑΓΝΩΣΤΟ ΜΕ ΒΑΡΚΑ ΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ !
    -----------------------  
    S.O S. Στείλτε  ναυαγοσωστικά να μας περισυλλέξουν. Διότι το φουσκωτό-η ιδέα που έχουμε για τον εαυτό μας - άρχισε να κάνει νερά και σαν τους λαθρομετανάστες η θα πέσουμε στη θάλασσα να μας φάνε οι καρχαρίες της Ευρώπης –λαθραίοι μιας ιδεολογίας είμαστε όλοι-ή θα μας πετάξουν αυτοί οι διακινητές ψυχών του Δ.Ν.Τ. προτού προλάβουμε να φτάσουμε  δραπέτες από τη γη της εξαγγελίας στη γη της πολιτικής και οικονομικής πραγματικότητας.
    Έψαχνε, λέει η πολιτική ιστορία, αν έχετε διαβάσει, ο καπετάνιος να βρει τσούρμο για το καράβι του γιατί το παλιό πλήρωμα τα είχε σκατώσει (με το συμπάθιο, αλλά είναι της μόδας οι βρωμοκουβέντες) και έπεσε πάνω σε κάτι ξέμπαρκους στην ιχθυόσκαλα της Πάτρας. «Πάρε μας καπετάνιε και δε θα μετανιώσεις» είπε ο πρώτος της παρέας..
-Και τι ξέρεις να κάνεις ;
-Άκου λέει, τι ξέρω. Είμαι ο πρώτος τιμονιέρης καπετάνιε. Δοκίμασέ με και θα δεις
 -Εγώ ξέρω τους καιρούς-είπε ο δεύτερος. Δεν πέφτω ποτέ μου έξω
-Και συ –ρωτάει τον τρίτο.
-Εγώ καπετάνιε ξέρω να βλαστημάω. Σου φαίνεται παράξενο, αλλά πάρε με και θα δεις, κάπου μπορεί να σου φανώ χρήσιμος.
Τους πήρε ο καπετάνιος τι να`κανε , σου λέει από τους παλιούς δεν είχε προκοπή, μπορεί να είναι καλύτεροι. Μπουνάτσα ο καιρός, αλλά με το που ξανοίχτηκαν μεσοπέλαγα τους έπιασε μια φουρτούνα άλλο πράμα.
  -«Μη φοβάσαι καπετάνιε όπου νάναι –κανα δυο μήνες-ξανοίγει ο καιρός είπε αυτός που υποτίθεται πως ήξερε τους καιρούς. Έχε μου εμπιστοσύνη». Μόνο που ο καιρός αγρίεψε περισσότερο, τους έπιασε μια καταιγίδα κι έτοιμοι να φουντάρουν  άπατα.
 -Πιάσε  το τιμόνι βρε να μη χτυπήσουμε στα βράχια, φωνάζει σ` αυτόν που υποτίθεται πως ήξερε να μανουβράρει, αλλά με το που έπιασε το πηδάλιο λες και το έκανε επίτηδες, το πήρε όλο αριστερά και τους κόλλησε στα ύφαλα»
   Θα μου πείτε τι ρόλο παίζουν όλα αυτά και γιατί τα γράφω και  τι ομοιότητα μπορεί να έχουν με τα δικά μας. Απολύτως καμία. Αλλά κάτι μου θυμίζουν. Σα να βλέπω την Ελληνική βουλή, όπου και ενώπιον  των μαθητών από τη Φλώρινα, ειπώθηκαν τα… ανείπωτα, υπογραμμίζοντας τη δημοκρατική ελευθερία του λόγου που έχουν οι βουλευτές και οι οποίοι  δε μασάνε τα λόγια τους, όταν είναι να υπερασπιστούν  το συνταγματικό δίκαιο του λαού, να βρίζει όποιον θέλει, ότι ώρα θέλει και σε όποιον χώρο θέλει!!!
  -Και μέσα στη βουλή ;
 - Γιατί όχι; Όπως είδαμε και ακούσαμε και μέσα στη βουλή !
  Κοινή –και διακομματική μάλιστα- η εντύπωση πως « πάμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα ,για να γνωρίσουμε καινούργιους
…χορηγούς» πληρώνοντας τα πάθη και τα λάθη των τελευταίων δεκαετιών και ότι τελικά κάποιο ναυαγοσωστικό θα μας σώσει και θα μείνουμε στην Ευρώπη –και που αλλού να πάμε;- πιστεύοντας ότι θα ξαναγίνει ένα Ναυαρίνο από τις μεγάλες Δυνάμεις Ρωσίας – Κίνας –Η.Π.Α αφού ως γνωστόν είμαστε  ο ομφαλός της γης και χωρίς εμάς ο κόσμος κι ο πολιτισμός του χάνεται(!) Άσε που δεν έχουμε και τίποτε άλλο να περιμένουμε. Κάποτε θα τελειώσουν και τα δανεικά από τους Δήμους.
   Σε θρίλερ εξελίσσεται η διαρκής  διαπραγμάτευση ( κατά το «Η διαρκής επανάσταση -Λέον Τρότσκυ» )που κανείς δεν ξέρει αν μας πάει πιο κοντά στο όνειρο ή μας απομακρύνει ακόμη περισσότερο.
   Ζούμε σε έναν περίεργο και αντιφατικό αιώνα, όπου ο άνθρωπος ψάχνει να βρει αν υπάρχει ζωή στον πλανήτη Άρη, ενώ δεν ξέρει τι ακριβώς γίνεται  δυο βήματα παραπέρα, στις συσκέψεις Βερολίνο –Βρυξέλες-Παρίσι –Αθήνα .Τι ακριβώς μας ζητάνε (πανάθεμα το καπιταλιστικό τους πείσμα ) και αν θα πληρωθούμε μεθαύριο.
  Και για να ξαναγυρίσουμε στην πολιτική μας ιστορία-αν έχετε διαβάσει!-γυρίζει ο τρίτος της παρέας μέσα στο χαμό που λέγαμε στην αρχή-αυτός που ήξερε μόνο να βλαστημάει- και λέει «Να βλαστημήσω καπετάνιε;»
   «Βλαστήμα βρε. Είσαι ο μόνος που ξέρει κάτι χρήσιμο  εδώ που φτάσαμε» !!!
                                  Σταύρος Ιντζεγιάννης





Παρασκευή 24 Απριλίου 2015

εκκλησιολογος 24/04/15



ΚΑΘ ΟΔΟΝ
   ΚΥΡΙΕ –ΚΥΡΙΕ

    Κύριε – Κύριε επίβλεψον εξ ουρανού και ίδε…!
   800 μετανάστες πνιγμένοι είναι ο τελευταίος απολογισμός, μέχρι στιγμής (ρυθμός που αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο),της τραγωδίας που βρίσκεται σε εξέλιξη στη Μεσόγειο. Μια θάλασσα που έχει καταντήσει υγρός τάφος, αντί να  είναι μια θάλασσα ειρήνης, πολιτισμικής επαφής των λαών και κυρίως εμπορίου  από την εποχή που οι Φοίνικες άρχισαν να τη χρησιμοποιούν σαν οδό επικοινωνίας και ανταλλαγών. Συνολικά λέγεται ότι τα θύματα ξεπερνούν τους 1500 τον τελευταίο μήνα και που βέβαια δεν αποβιβάζονται όλοι στην Ελλάδα. Το ίδιο ίσως και μεγαλύτερο  μέρος του μεταναστευτικού κύματος έχει η Ιταλία και η Ισπανία ή η Μάλτα. Ίσως όμως έχουν υποδομές που εμείς δεν έχουμε ή και η οικονομία τους δε βρίσκεται στα χάλια της δικής μας. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν πρέπει να συμπαρασταθούμε  σ` αυτ
oύς τους δυστυχισμένους και να μοιραστούμε ακόμη και το λίγο ψωμί που έχουμε..
 « Επείνασα γαρ και εδώκατέ μοι φαγείν, εδίψησα, και εποτίσατε με, ξένος  ήμην και συνηγάγετέ με, γυμνός και περεβάλετέ με, ησθένησα και εν φυλακή ήμην και επισκεψασθέ με–είπε !( Ματθαίος 25-35)       
    Θρηνούμε – Ιησουίτες κατά τα άλλα- βολεμένοι στη σιγουριά της  σπιτικής μας γαλήνης πίνοντας το  βραδινό μας ουίσκυ-μακριά από την τρικυμία- ακούγοντας τις ειδήσεις περισσότερο από τη δίψα μιας ειδησεογραφικής περιέργειας, βλέποντας τα δουλεμπορικά σαπιοκάραβα να αναποδογυρίζουν και τους ανθρώπους να πνίγονται αβοήθητοι. Φυσικά υπάρχει αγανάκτηση, αλλά αυτή περιορίζεται-αλίμονο- στο φιλολογικό μέρος της τραγωδίας, παρά στην απόφαση να ξεσηκωθούμε, να φωνάξουμε, να κατεβούμε στους  δρόμους φωνάζοντας για το δουλεμπόριο που ανθεί στον 21ο αιώνα( Σημ: Χαλάμε τον κόσμο στα συλλαλητήρια  για τις δημοκρατίες  της Λατινικής Αμερικής ή για τους απεργούς πείνας ή τους φυλακισμένους τρομοκράτες) Τον αιώνα όπου ο άνθρωπος ψάχνει να βρει αν υπάρχει ζωή στον πλανήτη Άρη ενώ δεν μπορεί να διασφαλίσει τη ζωή στον πλανήτη γη. Αιώνα που αποκαλούμε αιώνα της τεχνολογικής κατά τα άλλα προόδου που καθώς δείχνουν τα  πράγματα τιθασεύσαμε τη μηχανή και χάσαμε την ψυχή μας
  Για σκεφθείτε λίγο την κυρία  που γέννησε δίδυμα πάνω στο δουλεμπορικό. Ο Θεός την ελέησε με την ευλογία του και σώθηκαν μητέρα και παιδιά.
   Την ώρα  δηλαδή όπου η Ευρώπη –μάλλον ο πλανήτης ολόκληρος- έχει γεμίσει από ανθρωπιστικές οργανώσεις που χύνουν  κροκοδείλια δάκρυά  για τον πόνο των άλλων.  Μου θύμισε εκείνα τα συμπόσια που γίνονται με θέμα την πείνα στον τρίτο κόσμο και όπου μπροστά στα καλοστρωμένα και γεμάτα από λογής εδέσματα οι συνδαιτυμόνες μπουκωμένοι πίνουν τις σαμπάνιες τους, καπνίζοντας τα πανάκριβα πούρα τους και  συζητούν πως θα χορτάσουν τους …πεινασμένους!!!
  Συζητούμε για το πόσοι οι νεκροί και πως θα περιθάλψουμε εκείνους  που ΕΤΥΧΕ να ζήσουν, αντί να συζητάμε τόσο καιρό που υπάρχει το πρόβλημα, για το πώς θα το σταματήσουμε, πως θα χτυπήσουμε το κακό στη ρίζα του, πως θα προλάβουμε την τραγωδία ένα βήμα  από την πόρτα μας.
   Σε Δις υπολογίζεται ό τζίρος  από το σύγχρονο εμπόριο ψυχών. Να υποθέσουμε ότι είναι τόσο δύσκολο να βρεθούν οι ένοχοι; Αλλά και αυτούς που συλλαμβάνουν γιατί δεν τους τιμωρούν παραδειγματικά
ώστε να αποτρέψουμε τη συνέχισή αυτού του ιδιότυπου εγκλήματος ;
   Θα μπορούσαν –σκέφτομαι, όπως ο κάθε απλός πολίτης-αντί να περισυλλέγουν νεκρούς να στείλουν δυο οχηματαγωγά να τους μαζεύουν από τα σαπιοκάραβα μόλις βγαίνουν  από τα παράλια της Τουρκίας ή της Λιβύης προτού αυτά βυθιστούν ή αν δεν μπορούν λόγω διεθνών συμβάσεων να μπουν στα χωρικά τους ύδατα, να τους περιμένουν ακριβώς στα όρια και έτσι να αφαιρέσουν από το δουλεμπόριο τη λεία προτού αυτοί  τους πνίξουν διότι στην πραγματικότητα αυτό γίνεται. Διασωθέντες ομολογούν ότι πλήρωσαν 3 χιλιάδες δολάρια κατά κεφαλή χωρίς να είναι και βέβαιοι ότι θα επιζήσουν. Η ανθρώπινη ζωή στο ρίσκο : Κορώνα γράμματα. Αν ζούσε ο Άμλετ θα ξαναρώταγε: Να ζει κανείς ή να μη ζει!
    Μιλάμε για ανθρωπιστική παιδεία , για ανθρωπιστικό πολιτισμό για ανθρωπιστική κοινωνία για ανθρωπιστική πολιτική. Και όλο μας τον ενδιαφέρον εξαντλείται στο να προσπαθούμε όχι να βρούμε και να εξαλείψουμε την αιτία αλλά να θεραπεύσουμε το αιτιατό Το αποτέλεσμα δηλονότι.
  Σκέφτεστε τι θα γινόταν αν ξανακατέβαινε ο Χριστός και έπαιρνε ένα  βούρδουλα : Ουαί υμίν γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριτές
                                                       Σταυρος Ιντζεγιαννης.

    


Γνωμη 14/04/15



                                                             ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ+
    ΜΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗ ΓΕΝΟΥΣ ΘΗΛΥΚΟΥ !

     Κυριακή του Θωμά χθες και η Αριστέα μαζί με τον καφέ άφησε και μπιλιετάκη : Αντρούλη μου χρόνια πολλά, εορτή του Απίστου σήμερα να σε χαιρόμαστε… όσες σ`έχουμε. Η πιστή σου Πηνελόπη!
    Άπιστο τον λέει ο λαός τον Θωμά. Δύσπιστος, θα ήταν πιο λογικό. Κακώς βέβαια: Γιατί μόνο άπιστος ή δύσπιστος δεν ήταν. Κι αυτό, γιατί ο Θωμάς, ήταν απλώς ο εντεταλμένος να εφαρμόσει  το θέλημα του Θεού, ώστε  να υπάρξει απτή μαρτυρία για την κατά σάρκαν ανάσταση του Χριστού. «Εάν μη ίδω  εν τοις χερσίν αυτού τον τύπον των ήλων και βάλω τον δάκτυλον εις τον τύπον των ήλων….ου μη πιστεύσω» Για να πάρει την απάντηση «Μακάριοι οι μη ιδόντες και πιστεύσαντες» Μάλιστα ένας θρύλος λέει ότι από τότε το χέρι του Θωμά έμεινε βαμμένο με το αίμα στου Κυρίου
    Στην πραγματικότητα δεν ήταν για να πιστέψει ο ίδιος-που έτσι κι αλλιώς ήταν από τους πιστότερους μαθητές  του Διδασκάλου- αλλά για να πιστέψει ο λαός, οι δύσπιστοι. Και ποιος θα σήκωνε αδιαμαρτύρητα το βάρος που του φόρτωνε η Θεία εντολή, αυτή τη ρετσινιά, τη σφραγίδα του άπιστου, αν όχι ένας από τους πιο πιστούς, τους πιο αγαπημένους Του μαθητές. ( όταν ήταν να θανατώσουν οι Ιουδαίοι τον Χριστό είπε στους άλλους: πάμε να πεθάνουμε μαζί Του παρά να ζήσουμε χωρίς Αυτόν).
   Κυριακή του Θωμά χτες. Γιορτή των παντρεμένων της παλαιάς σχολής, τότε που επάνω από το κρεβάτι είχαν και τα στέφανα για να τα βλέπει και να θυμάται ο …λεγάμενος ότι είχε δύο υποχρεώσεις. Πρώτον να  κάνει έρωτα με την …Ανδρομάχη του έστω κι αν αυτό είχε καταντήσει η σοβαρότερη αγγαρεία του και δεύτερον ότι «ους Θεός συνέζευξεν… τσιλιμπουρδίσματα μη χωριζέτω». Όπως έστρωσες κοιμάσαι λέει ο λαός.
  -Μα πάτερ μου όταν έστρωνα ήταν ένα λαυράκι, που νόμισα ότι είχα κερδίσει τον πρώτο λαχνό του εθνικού. Που να φανταστώ ότι 40 χρόνια  μετά θα αναγκαζόμαστε να βάλουμε υποστηλώματα   για να αντέχει τα 130 κιλά της!!
     Βεβαία υπάρχει και μια τρίτη υποχρέωση του κάθε παντρεμένου κάθε πρωί –εκτός από το να κατεβάζει τα σκουπίδια- να  μου φέρεις το ταγιέρ από το καθαριστήριο, το κρέας  από τον χασάπη και μπέιμυ λίνο για… ηλικιωμένους !!!
   Φυσικά  όλα αυτά τον καιρό εκείνο τον παλιό που η απιστία λεγότανε μοιχεία και αν τους έπιαναν τους κουβαλάγανε στον εισαγγελέα τυλιγμένους με τα σεντόνια του κρεβατιού. Γνωστός μουσικός της Πάτρας (έτος 1951) πήδησε  από ένα παράθυρο του ισογείου στη Γεροκωστοπούλου και έτρεχε με τα εσώρουχα στην πλατεία Γεωργίου κυνηγημένος από τα  αδέρφια της αλλά και τη γυναίκα του για να γλιτώσει το αυτόφωρο!!!
  Για να πούμε την πάσαν αλήθεια, την εποχή εκείνη, απιστία θεωρείτο μόνο το ξεπόρτισμα της γυναίκας. Ο άντρας απαλλάσσετο διότι το αρσενικό γένος  εθεωρείτο πολυγαμικό και άρα…αθώος ο κατηγορούμενος. Η γυναίκα καθότανε σπίτι και περίμενε  πιστή Πηνελόπη πότε θα γυρίσει ο…Οδυσσέας της από το…συμβούλιο. «Δύσκολη μέρα σήμερα .να φανταστείς είχαμε  συμβούλιο με τον κ Γενικό μέχρι αργά τη νύχτα»
 - Σε καταλαβαίνω αγάπη μου, Ήταν και η κυρία  Γενικού εκεί ; Γιατί βλέπω  κάτι κοκκινάδια στο πουκάμισό σου !!!
    Την παλιοβρώμα λέγανε για τη γυναίκα. Κανείς δεν είχε διανοηθεί να πει τον …παλιοβρωμιάρη! Ποιος ήταν ο αναμάρτητος να ρίξει το ανάθεμα; Οι δικαστές τότε ήταν όλοι αρσενικοί και κατά το γνωστό κόρακας κοράκου μάτι δε βγάζει. Τα πράγματα άλλαξαν από τότε που η γυναίκα βγήκε στην αγορά εργασίας και άρχισε να έχει κι αυτή νυκτερινά….συμβούλια. Χώρια που ανέβηκε και στην έδρα και δικάζει!
   Ήρθε ο Χαρίδημο σκασμένος «Μου έριξε δυο χρόνια φυλακή εξαγοράσιμα με 10 ευρώ τη μέρα γιατί στην έδρα ήταν η… τάδε  που μαζί με τον άντρα της είχαμε τη γκαρσονιέρα που με πιάσανε. Έβγαλε  το άχτι της επάνω μου!!!
  Γι αυτό λέω, αδέρφια προσοχή. Ο Θωμάς δεν ήταν άπιστος, αλλά η απιστία είναι σίγουρα ΓΕΝΟΥΣ ΘΗΛΥΚΟΥ !!!

                                    Σταύρος  Ιντζεγιαννης
  
  
 

εκκλησιολογος 11/04/2015




      ΖΩΟΔΟΧΟΣ ΠΗΓΗ

     Η εβδομάδα της Διακαινησίμου που ακολουθεί την Ανάσταση του Κυρίου και τη λύτρωση του ανθρώπου από το προπατορικό αμάρτημα, αρχίζοντας από την επομένη της Κυριακής του Πάσχα
έως την Κυριακή του Θωμά αποτελεί μια από τις ωραίες εορτές του πασχαλινού λαμπρηφόρου δεκαπενθήμερου των παθών και της Ανάστασης  « Εορτάσομεν τοίνυν την εορτήν ταύτην  εν η ανέστη ο Κύριος. Ανέστη  γαρ και την οικουμένην  εαυτώ συνανέστησεν»  Γράφει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος.  « Εσόμεθα  γαρ  ούτω εν Χριστώ συνανιστάμενοί τε και συνανυψούμενοι» αναφέρει και η εν Τρούλω Πενθέκτη Οικουμενική Σύνοδος στον 66ο κανόνα της
   Στον νομό μας  την Παρασκευή της Διακαινησίμου εβδομάδος  γιορτάζουμε τη Ζωοδόχο Πηγή  στο κοντινό μας Αίγιο την οποία παρακολουθούν πλήθος πιστών και από την Πάτρα και τα γειτονικά μέρη.
    Αυτή την γιορτή γιόρτασε χθες το κοντινό μας Αίγιο με την καθιερωμένη κατάνυξη, στον πανέμορφο και ιστορικό Ναό της Παναγίας της Τρυπητής. Όνομα που οφείλεται  στο ότι βρέθηκε μέσα στο σπήλαιο  από κάποιον ναυαγό ο οποίος θαλασσοδαρμένος  στον Κορινθιακό κόλπο κάπου στον 16ο αιώνα  μέσα στην αγωνία του είδε ένα φως να λαμπυρίζει δείχνοντάς του το δρόμο. Με το φως αυτό οδηγό βγήκε στη στεριά και  πλησιάζοντας στην πηγή από όπου έβγαινε το φως  είδε έκπληκτος την εικόνα της Παναγίας να φωτίζει όλα τα γύρω. Έτσι ανακαλύφθηκε η χαριτόβρυτη εικόνα της.
     Ο ναυαγός αυτός έγινε και ο πρώτος ασκητής της και από τότε αρχίζει η προσπάθεια να αναγερθεί Ναός που όμως και πάλι ένα θαύμα της Παναγίας φρόντισε να γίνει στο μέρος ακριβώς που βρέθηκε. Καθώς η αδυναμία να σπάσουν τον βράχο φαινόνταν ανυπέρβλητη ξαφνικά με έναν κρότο που τάραξε συθέμελα τα γύρω ό βράχος σκίστηκε και στο άνοιγμά του αποκαλύφθηκε μια τρύπα  (από αυτό και Τρυπητή) όπου κτίστηκε ο πρώτος μικρός Ναός που θεωρήθηκε ότι η Παναγία το ήθελε για κατοικία της. Σημειώνεται μάλιστα  ότι για να τηρηθεί απαρέγκλιτα η θέση στην οποία βρέθηκε η εικόνα της το ιερό είναι προσανατολισμένο νοτιοανατολικά και όχι αυστηρώς ανατολικά όπως επιτάσσει η ορθόδοξη παράδοση. Με το πέρασμα  του χρόνου ο μικρός Ναός αναμορφώθηκε στον σημερινό μεγαλοπρεπή στην απλότητά του και στην ιερότητα που εκπέμπει μοναστηριακό Ναό ( 19ος αιώνας) που είναι κτισμένος μέσα  στο βράχο και αποτελεί πηγή ζωής –αληθινά ζωοδόχος πηγή- όπου χιλιάδες προσκυνητών κάθε χρόνο μαζεύονται για να εκδηλώσουν τη λατρεία τους  και να ικετεύσουν τη μεσιτεία Της στον Κύριο. Είναι ένα υπέροχο δείγμα της πίστης  στα άπειρα θαύματά της    
      Κοιτάζοντας από το ιστορικό και πανέμορφο- το  μοναδικό αυτό μπαλκόνι-  καθώς το βλέμμα σου αγκαλιάζει ολόκληρο τον Κορινθιακό ως πέρα, από το ύψος του ναού της, αισθάνεσαι βαθιά σου το νόημα της Παναγίας της « Πλατυτέρας των ουρανών» που αγκαλιάζει προστατευτικά τον κόσμο.
     Ωστόσο η ιστορική παράδοση  αναφέρει σχετικά με την προέλευση του προσωνυμίου Ζωοδόχος Πηγή  ότι αυτή οφείλεται σε μια θαυματουργή στιγμή .
   Ένας στρατιώτης τότε, ο μετέπειτα αυτοκράτωρ Λέων ο Α ο Θραξ ( από τη Θράκη)  είδε μπροστά του έναν τυφλό να του ζητάει λίγο νερό να σβήσει τη δίψα του. Ο Λέων προθυμοποιήθηκε να του φέρει νερό αλλά μάταια γιατί εκεί κοντά δεν υπήρχε πηγή. Τότε όμως  άκουσε μια γυναικεία φωνή  να του λέει « Ου χρεών σε Λέων αγωνιάν το γαρ ύδωρ εγγύς»Δεν έδωσε  σημασία νομίζοντας ότι παράκουσε αλλά και πάλιν η φωνή επανάλαβε.«Λέων Βασιλεύ πάρε από το νερό αυτό και  δώσε να ξεδιψάσει ο άνθρωπος  και με το ίδιο άλειψε τα μάτια του να  δει για να καταλάβεις πια είμαι εγώ».
   Έκπληκτος ο Λέων βρήκε περιέργως μια πηγή με την οποία ξεδίψασε τον τυφλό και του ξανάδωσε το φως του.  
   Ο Λέων  ως αυτοκράτορας πια ( όπως του το προανήγγειλε η Θεοτόκος )ανήγειρε Ναό στο μέρος της πηγής η οποία θαυματουργεί και στην οποία η παράδοση αναφέρει ότι γιατρεύτηκε ο Ιουστινιανός  ο Λέων ο Στ  και η γυναίκα του η Θεοφανώ , ο Ρωμανός και η γυναίκα του και ακόμη Ο πατριάρχης Στέφανος  , ο πατριάρχης Ιεροσολύμων Ιωάννης και πλήθος ακόμη πιστών. Τον Λέοντα  τον Α τιμά η εκκλησία μας ως Άγιο και η μνήμη του εορτάζεται  την 20ην  Ιανουαρίου
  Χριστός Ανέστη αδελφοί μου!
                                               Σταύρος Ιντζεγιαννης

Τρίτη 14 Απριλίου 2015

ΓΝΩΜΗ 13/04/14



     ΠΑΣΧΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ.
    
     Ανάστασην Χριστού θεασάμενοι
     Χριστός Ανέστη !
     Αληθώς ο Κύριος.
     «Ανοίξτε αγκαλιές ειρηνοφόρες φιληθείτε γλυκά  χείλη με χείλη. Πέστε Χριστός Ανέστη εχθροί και φίλοι» - λέει ο Δροσίνης
  Ματς – μουτς .Σιγά –λέει μας βλέπει ο άντρας μου αλλά το ανταποδίδει. Ματς –μουτς. Αχ Εύα  Εύα!
   Τέλος πάντων ο Χριστός Ανέστη αλλά εμείς θα βρισκόμαστε για μερικά χρόνια ακόμη στη «Ζωή εν Τάφω» λένε οι …θεσμοί. Και σκέψου τώρα αν το λέει αυτοί που ο καθένας τους παίρνει από 30 κι απάνω  το μήνα για μια υπογραφή που θα βάλουν… στην αξιολόγηση εμείς τι να πούμε που τη βγάζουμε με…μία  είκοσι!!!
   Σιωπή μου- κλείνει το στόμα, μη λες νούμερα διότι « καλύτερα να σε νομίζουν πλούσιο έλεγε ο συχωρεμένος ο πατέρας , παρά να σε ξέρουν της μιας δραχμής συνταξιούχο.
   Η διαφορά είναι - μου εξηγούσε,-ότι τον πλούσιο τον έχουν όλοι σε υπόληψη, ενώ τον φτωχό τον αποφεύγουν μη και τους ζητήσει δανεικά . Άσε που δε σου δίνει και κανένας σημασία.
   Τέλος πάντων καλά φάγαμε –ήπιαμε. «Δόξα τη Αγία και Ομοουσίω Τριάδι» Χριστός Ανέστη .
 Ουδέποτε η λέξη «έξοδος» είχε τόσες πολλές ερμηνείες όσο το Πάσχα. «Εξοδος του Χριστού από τον Τάφω. Έξοδος του ανθρώπου από την αμαρτία. Έξοδος των αστών προς τα χωριά και βέβαια έξοδα για το Πασχαλινό τραπέζι.
   Προσοχή έλεγε ο ξάδερφος. Κοκορέτσι σημαίνει χοληστερίνη και δεν έτρωγε !. Αποτέλεσμα, τον χάσαμε πριν κλείσει τα πενηνταπέντε.
   Κάτι τέτοιες σαχλαμάρες λένε οι γιατροί και χάσαμε το… σπληνάντερο.Έτρωγες μπουκιά κι σ`χώρναγες τα πεθαμένα της όλης της οκουμένης. Το πρόβλημα δεν είναι δηλαδή ότι πεθαίνεις- έτσι κι αλλιώς όλοι πεθαίνουμε- αλλά ότι πας στερημένος και μίζερος .Ενώ ο Μητσάρας  μια ζωή ώπα – ώπα, όπου χορός και πανηγύρι πρώτος και καλύτερος –τούτη η γη που την πατούμε όλοι μέσα της θα μπούμε-χώρια που το λέει και η καρδούλα του ακόμη. Κήδεψε δυο γυναίκες και όταν παντρευότανε την τρίτη η παρέα του έκανε δώρο μια …κούτα Viagra!!!
  Να είναι καλά αυτός που το εφεύρε. Σπουδαία ανακάλυψη. Χάπι αντισύλληψης οι γυναίκες – χάπι σύλληψης οι άντρες, Μία η άλλη.
  Διπλάρωνε στο ντε και καλά ο Γιωργάρας μια νεαρούλα  και αφού φάγανε και ήπιανε πήγαν στη γκαρσονιέρα του, αλλά πανέξυπνη η τύπισσα την ώρα που δήθεν τον χαϊδολόγαγε κάνει έτσι και του παίρνει από την τσέπη το κουτί με τα Viagra.Από εκεί και έπειτα καταλαβαίνετε τι έγινε. Η συνάντηση εξελίχθη σε αρχαία τραγωδία.  
  Ψάχνετε τίποτε κύριε Γιώργο- τον ρωτάει που τον είδε να ψάχνει αγωνιωδώς τις τσέπες του .
   - Και  εσύ τι έκανες βρε ζωντόβολο –τον ρωτάμε που μας διηγείται το Βατερλώ του.
  - Τι θέλατε να κάνω. Είπα πως με πείραξε το φαγητό και  με έπιασε ξαφνικά πονοκέφαλος.
  Χριστός Ανέστη – Αληθώς!
   Γεμάτες οι εκκλησιές. Διάβαζα προχτές στην «Καθημερινή» ότι η διεθνής οικονομική κρίση βοήθησε  τελικά σε μια επιστροφή προς το Θεό μια και ο άνθρωπος απογοητευμένος από την πολιτική- οικονομική κατάσταση η οποία κάνει τους πλούσιους – πλουσιότερους και τους φτωχούς –φτωχότερους και πιο απελπισμένους. Υπάρχει μία διεθνής τάση επιστροφής του ανθρώπου προς τη θρησκεία. Είναι η επιθυμία να αγκιστρωθείς από κάπου που βρίσκεται επάνω  από τα ανθρώπινα και είναι η  μόνη που δεν απογοητεύει. Νέοι άνθρωποι. Παιδιά , έφηβοι γέμισαν τις εκκλησίες και κοινώνησαν. Κοσμοπλημμύρα!
  Δεύτε λάβετε  φως εκ του ανεσπέρου φωτός.  
   Στριμωχνόμαστε μπρος στην Ωραία Πύλη ποιος θα πρωτοανάψει από το κερί του παπά.
   - Να σας ανάψω-λέει.
    Ήμαρτον Κύριε πως έφτιαξες το πλάσμα σου έτσι αδύναμο. Ακόμα και μέσα στην εκκλησία μας κυνηγάει ο σατανάς και δε μας αφήνει να βρούμε μια στάλα ηρεμία .
  Να σας ανάψω-ρωτάει και απλώνει τη λαμπάδα της.
 Πώς να της εξηγήσω ότι τα ρήματα προ πολλού έχουν αρχίσει και κλίνονται στον παρατατικό. Ανάβω –άναβα. Δηλαδή κάποτε, τον καιρό εκείνο τον παλιό !!!
  Με μέτρο συμβουλεύουν οι γιατροί για το βραδινό πασχαλινό τραπέζι. Ύστερα από τη νηστεία του Μεγαλοδόμαδου το στομάχι χρειάζεται … προθέρμανση  με λίγο φαγητό και όχι με κρασοκατάνυξη. Αλλά ποιος ακούει .
 Χριστός Ανέστη-Αληθώς.

                                            Σταύρος Ίντζεγια

ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΟΣ 9/04/14



                                                       Καθ οδόν     
    ΠΑΣΧΑ = ΠΕΡΑΣΜΑ  ΨΥΧΗΣ
   
    Τέτοιες μέρες που το ρέκβιεμ της  πένθιμης  κωδονοκρουσίας γεμίζει με θλίψη την ψυχή, λαχταρώ μιαν απόδραση. Να φύγω μακριά από το πλήθος. Αυτό το πλήθος που τη μια μέρα δοξολογούσε «Ωσαννά ευλογημένος ο ερχόμενος» και την άλλη ωρύετο «απόλυσον τον Βαραβάν»
   Τον Βαραβά. To θηρίο που κουβαλάμε μέσα μας. Την αλαζονεία , τον φθόνο, την οργή, το μίσος, την απιστία. Ό,τι εκπροσωπεί  το κακό. Αυτό που μας καταδυναστεύει κι ωστόσο διστάζουμε να απαρνηθούμε.
   Τέτοιες μέρες, τις γεμάτες  από την προσμονή του Πάσχα, τις γεμάτες από την ελπίδα μιας ανάστασης εντός μας, σε μια κρίση μεταμέλειας, τόσο ελάχιστη μπροστά στην ιερότητα  των παθών του Κυρίου, μπροστά στον έλεγχο μιας παιδικής αθωότητας που ζητά  έστω καθυστερημένα  το μερίδιό της. Νοσταλγώ μιαν απόδραση, μια φυγή, μακριά από την πολύβουη πολιτεία τη γεμάτη από τον ηισουιτισμό του πλήθους που σταυρώνει και σταυρώνεται στην προσπάθεια του βιοπορισμού. Ξεχνώντας ότι «Ουκ επ άρτον μόνον  ζήσετε άνθρωπος» αλλά… δείσθε και αρετής!
   Τέτοιες μέρες λαχταρώ να αποδράσω σε μια άλλην ζωή, γεμάτη από τη αγνότητα των παιδικών χρόνων. Να χαρώ κάποιες μουρμουριστές ψαλμωδίες σ`ερημικά χορταριασμένα `ξωκκλήσια, εκεί που η πίστη γονατίζει με το μέτωπο στις μισοφαγωμένες πέτρινες πλάκες σε μια προσπάθεια εκμηδενισμού. Σε μια προσπάθεια να γίνει το υποπόδιον των ποδών Αυτού .
    Νοσταλγώ κάποιες ώρες εσπερινές, στα στενά μισολειωμένα στασίδια, όταν οι ίσκιοι τριγυρίζουν στον χώρο μ΄ εκείνη την αέρινη - αθόρυβη περπατησιά τους, άλλοτε ακουμπώντας στα γλιστερά εμπρός στο τέμπλο σκαλιά κι άλλοτε γονατίζοντας στα πολυκαιρινά μαυρισμένα εικονοστάσια. Μια ατελείωτη λιτανεία ελέους που μεσιτεύει στον Κύριο για το ανθρώπινο  γένος !
   Ώρες λατρείας. Ώρες μιας πάναγνης πίστης, όταν τα αυστηρά πρόσωπα των εικονογραφημένων Αγίων ξεφεύγοντας από το σαρακοφαγωμένο πλαίσιο, μαλακώνουν σ΄ ένα χαμόγελο πατρικό  και το υψωμένο σ΄ευλογία χέρι γίνεται ένα μήνυμα φιλικό. Ένα χαίρε τέκνον.
   Λαχταρώ τις ιερές στιγμές, όταν τα κεριά αντιφεγγίζουν ένα  χλωμό τρεμάμενο φως , παιγνίδι -θαρρείς - ανείπωτης στιγμιαίας χαράς  κι ύστερα πάλι  ένα οπτικό κρεσέντο ή ένα τεριρέμ, ένα ισοκράτημα, π`ακολουθεί τον μακρόσυρτο ήχο της ψαλμωδίας .
  Α! Αυτός ο μακρόσυρτος ήχος της ψαλμωδίας. Ψίθυρος γεροντικών χειλέων  που προσπαθούν  ευλαβικά  να κρατήσουν τον τόνο, να διατηρήσουν το ύφος ,να αρθρώσουν τον δυσκολοπρόφερτο  στίχο , που πιότερο τον  διαβάζει της ψυχής το σκύψιμο, παρά των ματιών  η μισόσβυστη λάμψη.
  Ο μακρόσυρτος ήχος της ψαλμωδίας . Της καρδιάς η ανάταση, της ψυχής η ικεσία. η γονυκλισία του νου." Κύριε , εκέκραξα προς Σε - εισακουσόν μου  Κύριε "
   Νοσταλγώ κάποια χορταριασμένα ΄ξωκκλήσια. Εκεί που οι  λιγοστές  δεκάρες στο παγκάρι, μετράνε τις φτωχές  υπάρξεις, του Χριστού τ` αδέρφια. Το λιγοστό κουρασμένο ποίμνιο  σε ώρα πνευματικής βοσκής, σε ώρα θρησκευτικού ξεδιψασμού ." Ον τρόπον η έλαφος επί τας πηγάς των υδάτων . Ούτω επιποθεί η ψυχή μου προς Σε ο Θεός  " 
   Τέτοιες μέρες γεμάτες από την πένθιμο  ήχο της  θλίψης που βαραίνει στην ψυχή του ανθρώπου και που η Σταύρωση του Θεού  γίνεται σύμβολο  του πανανθρώπινου πάθους, προσπαθώ να ακολουθήσω το θρήνο που  γίνεται δάκρυ, που γίνεται κλάμα ψυχής μπροστά στο Σταυρό σου.
  «Ως πρόβατον ήχθης και ως αμνός άκακος προσηλώθης τω Σταυρώ  δια τας αμαρτίας ημών  φιλάνθρωπε »
   Τέτοιες μέρες  θέλω να βρεθώ σε ένα μακρινό ξεχασμένο από τους ανθρώπους της πόλης ξωκλήσι, μακριά από το στίλβον επικάλυμμα της πολυτέλειας που γεμίζει τους μεγάλους  ναούς, με τα ηλεκτρικά ασημοκάντηλα, τους πανάκριβους πολυελαίους και τους  φιλτραρισμένους ήχους των μεγαφώνων ή τις μεγάλες ασημοστόλιστες εικόνες και τα δάπεδα με τα πολύχρωμα χαλιά .
   Να γονατίσω μπροστά σε μια πικραμένη Παναγία που ο χρόνος έχει αφαιρέσει το περίγραμμα και μόνο εκείνος ο ανείπωτος πόνος κρατά στα μάτια τη μητρική θλίψη στο όραμα του σταυρού και να δοξολογήσω : Ου σιωπήσωμεν ποτέ Θεοτόκε τας δυναστείας Σου λαλείν οι ανάξιοι.
   Τέτοιες μέρες  Νοσταλγώ μιαν απόδραση  σε ένα ξωκλήσι ξεχασμένο απ όλους, κρατώντας  ένα κερί, ένα μικρό κερί  μιας πεντάρας  - λαμπάδα  της ψυχής- και ως  ταπεινός τη καρδία, ως πτωχός τω πνεύματι  να  ψάλω : Ελέησόν με. Ελέησόν με ο Θεός κατά το μέγα Σου έλεος και κατά την Ανάστασή Σου ανάστησε μέσα μας την ατελείωτη αγάπη Σου!

                     Σταυρος  Ιντζεγιαννης


Παρασκευή 3 Απριλίου 2015

ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΟΣ 3/4/2015



                                     ΚΑΘ ΟΔΟΝ
    ΛΑΖΑΡΕ ΔΕΥΡΟ ΕΞΩ
    Ήρθε ο Λάζαρος-ήρθαν τα βάγια ήρθαν κι οι γιορτές.                                     Να πω τα Βάγια κι αν κοιμάστε να ξυπνήσετε.                                    .                                                                                         Το καλάθι μ`θέλει αυγά τα χεράκια μ` κοκοσούλες                                          και οι τσεπούλες  πενταρούλες
 Σηκωνόμαστε πρωί- πρωί- παίρναμε το καλάθι που είχαμε στολίσει από το βράδι με βάγια και ανοιξιάτικα λουλούδια και παίρναμε σβάρνα τις πόρτες της γειτονιάς.: Να πω το Λάζαρο –καλημέρα σας!  
  Αν δεν μας έδιναν τίποτε ή μας έδιωχναν αρχίζαμε τις κατάρες .
  « Στο σπίτι όπου κάθεσαι, κούκος να μη λαλήσει
Μήτε ποτές αβγό να δεις κι η κότα σ’ να ψοφήσει»                                       Ή την παραλλαγή                                                                                    «Λάζαρος στην πόρτα σου / Να ψοφήσει η κότα σου.
Και τ’ αβγά τηγανητά / στην ψυχή σου κολλητά»
 Πλούσιο  σε λαογραφικά έθιμα το τριήμερο των Βαϊων  που μαζί με την νεκρανάσταση του Λαζάρου έχουμε και την θριαμβευτική είσοδο του Κυρίου στα Ιεροσόλυμα
      Στα πρώτα χριστιανικά χρόνια, μάλιστα στα  Ιεροσόλυμα, ο επίσκοπος έμπαινε στην πόλη «επι πώλου όνου», αναπαριστάνοντας το γεγονός, ενώ στα βυζαντινά χρόνια γινόνταν  «ο περίπατος του Αυτοκρατορα», από το Παλάτι προς τη Μεγάλη Εκκλησία. Στη διαδρομή αυτή ο αυτοκράτορας μοίραζε στον κόσμο βάγια και σταυρούς και ο Πατριάρχης σταυρούς και κεριά.
   Στη Ικαρία  κορίτσια με στολισμένα καλαθάκια ή ομοίωμα του Λαζάρου ( οιΛαζαρίνες) γυρνούν  και λένε το Λάζαρο και οι νοικοκυρές τα φιλοδωρούν με αβγά. Στην Κύπρο γίνεται αναπαράσταση της νεκρανάστασης του Λαζάρου, ενώ στην περιοχή της Κοζάνης νέες κοπέλες, στολισμένες με λουλούδια -οι Λαζαρίνες κι εδώ- χορεύουν τελετουργικά και τραγουδούν ανοιξιάτικα τραγούδια. Το τραγούδι του Λαζάρου προετοιμάζει για το Πάθος του Χριστού και την Κάθοδο στον Αδη αλλά και την εκ νεκρών Ανάσταση. Οι Λαζαρίνες, γυρίζουν  από σπίτι σε σπίτι κρατώντας  στα χέρια ένα  ομοίωμα του Λαζάρου, φτιαγμένο από τον κόπανο, που πλένουν τα ρούχα, ντυμένο με πολύχρωμα πανιά, σα να κρατούν μωρό φασκιωμένο, ή τη ρόκα ή καλάμια ή και  μια κούκλα στολισμένη με πολύχρωμα λουλούδια, κορδέλλες και παρδαλά πανιά. Στη Σκύρο αντί για  όλα  αυτά παίρνουν τη σιδεροχουλιάρα (=κουτάλα τρυπητή) και βάζουν μαργαρίτες σε κάθε τρύπα. Στη μέση βάζουν ένα γαρυφαλλάκι κόκκινο και φτιάχνουν ένα πρόσωπο. Δένουν ένα ξύλο σταυρωτό πάνω στην κουτάλα, σαν χέρια και φορούν ένα πουκαμισάκι. Κάνουν το Λάζαρο. Γυρίζουν τα σπίτια και συγκεντρώνουν λεφτά, αβγά, ό,τι έχουν.
     Στην Κύπρο αντί για ομοίωμα ένα παιδί παρίστανε τον Λάζαρο, ντυμένο με λουλούδια. Γυρνούσαν από σπίτι σε σπίτι, ο Λάζαρος έπεφτε κάτω και παρίστανε τον νεκρό και κάποιο από τα παιδιά φώναζε: «Λάζαρε, δεύρο έξω!» Τότε πετιόταν επάνω. Ανάλογα έθιμα νεκρανάστασης συνηθίζονταν στον ελληνικό χώρο κατά τη διάρκεια της άνοιξης
 Τα παλιότερα χρόνια  προμήθευαν τα νιόπαντρα ζευγάρια της χρονιάς ή και μόνο τις νιόπαντρες γυναίκες, για το καλό του γάμου τους. και μ` αυτά άρχιζαν να χτυπούν η μία την άλλη γιατί πίστευαν πως η γονιμοποιός δύναμη που κρύβουν τα φυτά αυτά  θα μεταφερόταν και στις ίδιες και η μια χτυπούσε την άλλη με τα βάγια.
Τα "βαγιοχτυπήματα" σιγά-σιγά άρχισαν να γίνονται και από τις άλλες γυναίκες  με την ευχή "και του χρόνου να μη σε πιάνει η μύγα δηλαδή το κακό.
   Ακόμη πιστεύοντας ότι τα βάγια είχαν δυνάμεις αποτρεπτικές του κακού  βίτσιαζαν –δηλαδή χτυπούσαν-  γυρίζοντας από την εκκλησία τα δέντρα, τα κλήματα,  και τα ζώα τους. λέγοντας  « Εξω ψύλοι – κόριζες. Μέσα βάγια και χαρές» και βέβαια γυρνώντας από την εκκλησία τα στόλιζαν το  εικονοστάσι με τα ευλογημένα από τον παπά  βάγια και μ' αυτά "και μ` αυτά  κάπνιζαν- ξεμάτιαζαν δηλαδή- γυναίκες τα παιδιά για το "κακό το μάτι".
   Αν και είναι ακόμη Σαρακοστή, η εκκλησία την Κυριακή των Βαϊων επιτρέπει το ψάρι από αυτό και το τραγούδι της ημέρας
  « Βάγια – βάγια των βαγιών τρώνε ψάρι και κολιό
Κι ως την άλλη Κυριακή με το κόκκινο το αυγό» ή η παραλλαγή « και την άλλη Κυριακή με το σουβλιστό το αρνί»
   Πόσα από αυτά τα έθιμα διατηρούνται στην ισοπεδωτική εποχή μας; Μη  ψάχνετε. Δυστυχώς χάσαμε την ομορφιά των λαογραφικών εθίμων. Κάποιοι παλαιοί ρομαντικοί τα συντηρούμε στις κουβέντες μας κι αυτό είναι όλο.
   Καλό Μεγαλοβδόμαδο φίλοι μου!

                     Σταύρος Ιντζεγιάννης