Σάββατο 30 Μαΐου 2015

ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΟΣ 30/05/14




                                                              ΚΑΘ ΟΔΟΝ
     Ο ΚΑΙΡΟΣ ΤΗΣ ΕΠΑΓΡΎΠΝΗΣΗΣ    
  
   Κοινή διαπίστωση ότι ζούμε  σε καθεστώς ανασφάλειας .Τρέμω λέει φίλος για την επομένη ημέρα. Δεν έχει άδικο. Δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει. Αν ξημερώνει!
    Είναι κι αυτό –λέει γελώντας η κυρά-Σοφία, η γυναίκα του καφετζή  που μας σερβίρει τους καφέδες. «Δως ημίν σήμερον σήμερον» προσευχόμαστε. Για αύριο ξαναβλέπουμε. Δε μου πληρώνετε καλού , κακού κάτι καφέδες που μου χρωστάτε
    Ζούμε σε μια ιδιότυπη ανασφάλεια που μας φοβίζει ή έστω μας προβληματίζει σε κάθε μας βήμα και μη βιαστείτε να βγάλετε  συμπεράσματα και να με καταδικάσετε ότι πολιτικολογώ. Ανεπίτρεπτο για τον «Εκκλησιολόγο» που όχι μόνο βρίσκεται σαφώς εκτός  πολιτικής, αλλά κυριαρχείται  και από το μεγάλο και ωραίο σύνθημα της ορθοδοξίας. Αισιοδοξείτε. Σύνθημά μας « Κύριε μεθ` ημών γενού. Κάτω από τη σκέπη σου δε φοβάμαι τίποτε »
    Το θέμα μου δεν είναι η πολιτική, ούτε η οικονομία παρ` όλο που αυτά τα δύο είναι άρρηκτα δεμένα μεταξύ τους και όχι μόνο, αλλά σε αγαστή σύμπνοια  κανοναρχούν τη ζωή μας εν παντί και πάντα, στηρίζοντας το ένα το άλλο. «Δει, δε χρημάτων» από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα η οικονομία και μαζί της η πολιτική που τη  διαμορφώνει  μπαίνουν σε κάθε κουβέντα μας. Δεν πολιτικολογείς εσύ, πολιτικολογεί ο απέναντί σου. Με το καλημέρα η πρώτη ερώτηση είναι : Άκουσες ειδήσεις ;
    Παρ όλ` αυτά απολιτική η στήλη. Αυτό που απασχολεί τη σημερινή μας αναφορά ξεφεύγει από τα όρια  του πολιτικού.
    Για την ανασφάλεια  συζητάμε. Της επόμενης ημέρας, της επόμενης ώρας ,της  επόμενης στιγμής. Αυτό που λέει ο λαός μας με τη σοφία του: Όσα  φέρνει η ώρα , δεν τα φέρνει ο χρόνος όλος. Να το εξηγήσω: Τα τελευταία γεγονότα απασχολούν τη σκέψη μου. Για τη ανασφάλεια που νοιώθουμε για τα παιδιά  η τα εγγόνια μας είναι η αγωνία μου
    Καθημερινά ακούμε για απαγωγές ανηλίκων, για φόνους ανηλίκων, για εξαφανίσεις ανηλίκων. Θέμα που επανέφερε στην επικαιρότητα , για να μας ξυπνήσει, η αθώα ψυχούλα της Άννυ –αυτό το μικρό αγγελούδι- που άγνωστο αν ζει ή βρίσκεται παραχωμένη  σε κάποια χωματερή ή πετσοκομμένη σε κάποιο χαντάκι έχουντας αφαιρέσει όλα τα ζωτικά της όργανα Γνωστό ότι το παιδικό νεφρό  πωλείται 10.000 δολάρια το…φτηνότερο!!!
    Διστάζουμε  να το πιστέψουμε , άλλα είναι δυστυχώς η τραγική αλήθεια της εποχής μας, όπου ο άνθρωπος για τον άνθρωπο λύκος!!!
   Καθημερινά ακούμε για εξαφανίσεις παιδιών που χάθηκαν. Προ ημερών βρέθηκαν σε καταυλισμό Ρομά δύο αγγελούδια που δεν είναι δικά τους. Πως τα πήραν , ποιος τους τα πούλησε, πως βρέθηκαν στο καταυλισμό είναι άγνωστο. Το ψάχνει η αστυνομία.
   Αρπάζουν ή…αγοράζουν παιδιά. Γιατί; Διότι !!!
   Διότι στις μέρες μας 2000 χρόνια από Σωτήρος Χριστού ανθεί το εμπόριο ζωτικών οργάνων. Αρπάζουν παιδιά η τα αγοράζουν για να πάρουν τα όργανά τους. Λένε, ότι στην Άπω Ανατολή γίνεται, ό,τι στα σφαγεία ζώων σε μας εδώ.
  Παλιά  τα αγόραζαν για να τα οδηγήσουν στη ζητιανιά. Θυμάστε τον Όλιβερ Τουίστ ,το κλασσικό μυθιστόρημα του Ντίκενς ή τον Τζιρικώστα από τον «Ζητιάνο», του Καρκαβίτσα
   Και αν μεν τα οδηγήσουν σε ζητιανιά, κακό, αλλά όχι ανεπανόρθωτο.
  Καθημερινά  βλέπουμε στους δρόμους, στις πλατείες, στα σκαλιά της εκκλησίας τα παιδάκια που ζητιανεύουν και που τα νοικιάζει ο ένας γύφτος στον άλλον λες και είναι αντικείμενο..
    Δυστυχώς υπάρχει και το χειρότερο. Το ανεπανόρθωτο. Τα σκοτώνουν  και πουλάνε τα όργανά τους. Μάλιστα. Απίστευτο αλλά …αληθινό. Τραγικά αληθινό!!!
    Γιατί τα γράφω ; Για να χτυπήσω καμπανάκι. Φυλάχτε τα παιδιά σας, τα εγγόνια σας. Κίνδυνος! Μην τα αφήνετε να παίζουν μόνα τους στην πλατεία, μη τα στελνετε μόνα τους στο περίπτερο κι ας είναι μια γωνία. Αλλά κι αν πέσει στην αντίληψή σας κάτι ύποπτο καταγγείλτε το στην Αστυνομία. Πρέπει να οργανωθούμε. Να αντιδράσουμε!
  Σας φοβίζω; Ίσως. Όμως φοβάμαι κι εγώ. Δεν ξέρεις από πού να φυλαχτείς πια. Μπορεί να είμαι λίγο υπερβολικός, όμως εδώ που φτάσαμε, να πουλάμε τους ανθρώπους σας να είναι πατάτες ή μακαρόνια, χρειάζεται επαγρύπνηση. Ο καιρός που μικρά παιδιά παίζαμε  μόνοι μας στην αλάνα -τη σημερινή πλατεία-πέρασε.
   Φίλοι μου φυλάξτε τα παιδιά για να τα σώσουμε. Η εποχή της αθωότητας είναι …παραμύθι της δικής μου γενιάς. Σήμερα είναι ο καιρός της επαγρύπνησης!
                                               Σταυρος Ιντζεγιαννης

Σάββατο 23 Μαΐου 2015

ΓΝΩΜΗ 25/05/14



                                                  Εν κατακλειδι     

      ΟΙ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ ΣΤΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ

    Βουλιάζουν τα ταμεία λέει ο κ Ρωμανιάς που χτυπάει το κουδουνάκι: SOS.Φτάνουν δε φτάνουν για δυο- τρία χρόνια. Ζείτε καλά αγανακτεί ο Ντάισεμπλουμ : Με το να ζείτε  ως τα 90 δεν είναι δυνατόν να  συντηρηθούν τα ταμεία. Είπαμε να ζείτε αλλά  όχι και να το… παρακάνετε. Καιρός να βάλλετε μια τάξη και να πεθαίνετε γύρω στα 70 άντε το πολύ 75.
     Oταν ιδρύθηκε το ΙΚΑ ( 1η Δεκεμβρίου 1937) υπολογίζανε να ζει ο συνταξιούχος 10 χρόνια, ώστε να επιβιώνουν τα ταμεία. Έπαιρνε ο άλλος τη σύνταξή του και μαράζωνε στο καφενείο, με τάβλι ή δηλωτή και πήγαινε  μια ώρα γρηγορότερα εν τόπω χλοερό να συνεχίσει την  πρέφα του. Έπαιρνε η χήρα του τα υπόλοιπα της σύνταξης -αν είχε προλάβει  και το εφάπαξ -και μετά τις κλάψες της «που μ` αφήνεις  την καψερή σαν την καλαμιά στον κάμπο» το `ριχνε στον κουμ  καν και στο Θανάση με τις φίλες της στο σύλλογο της «εύθυμης   χηρείας»  
 Διαφορετικά τα πράγματα σήμερα που η ιατρική σε κρατάει  έστω και διασωληνομένο, πάντως εν ζωή.
    Έτσι κι αλλιώς δεν μπορούν να προσφέρουν τίποτε τι  θέλετε και τους ταϊζετε λένε οι θεσμοί ( τουτέστιν η τρόικα για να ξέρουμε τι λέμε) Κάτι ήξεραν οι Σπαρτιάτες που τους πετάγανε στον Καιάδα από τα 55 και ξεμπερδεύανε μια και καλή.
    «Μπα που να φας τη γλώσσα» σου λέει η κυρά Θάλεια η οποία έκλεισε αισίως τα 92 και το λέει η καρδούλα της. «Μωρέ θα τους τα φάω μέχρι το κοκαλάκι»!!!
    Βέβαια το θέμα δεν είναι τόσο απλό κι ας δικαιώνει το γνωστό «Ο θάνατός  σου η ζωή μου »! Υπάρχουν παράμετροι που συνηγορούν για το αντίθετο. Στο δικαίωμα του κάθε ανθρώπου στη ζωή και στη σύνταξη που τον συντηρεί και για την οποία έχει πληρώσει βέβαια  όταν δούλευε.
  «Δε χωράμε πατέρα είπαν ( μεταξύ μας δεν ταίριαζε και με τον…κύκλο τους) και  τον …παρκάρανε στο ίδρυμα. Έκλαψε ο κυρ Αντώνης, ( δεν έχει σημασία ποιος Αντώνης, ένας από τους πολλούς που συναντάς στα ιδρύματα) αλλά στύλωσε το κορμί του  και δέχτηκε το …εξωπέταγμα με αξιοπρέπεια. Εκεί που είσαι ήμουνα είπε μέσα στα αναφιλητά του, εδώ που είμαι σου εύχομαι να μην έρθεις παιδί μου γιατί η ζωή είναι σκληρή και κανείς δε ξέρει τι τον περιμένει. Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν
   Τρεις μήνες πριν τον θυμήθηκαν ( είναι απόλυτως αληθινή η ιστορία)  και τον αγκάλιασαν «πατέρα  θα μείνεις μαζί μας δε γίνεται να μένεις εδώ. Η θέση σου είναι κοντά στα εγγονάκια σου-είπαν και τον ξαναπήραν σπίτι
   Απορείτε για τη μεταστροφή; Ε, όχι δα. Είναι βλέπετε η σύνταξη του παππού ή της γιαγιάς που τη χρειαζόμαστε τώρα και θα τσοντάρει στα έσοδα της οικογένειας. Τι έξοδα μπορεί να έχει σκέφθηκαν. Ένα γιαουρτάκι τρώει το βράδι όλο κι όλο. 1050 ή σύνταξή του δεν είναι ευκαταφρόνητο έσοδο για το ζευγάρι. Και δεν είναι οι μόνοι. Ο παππούς ή η γιαγιά επιστρέφουν !
    Βλέπετε ο άνθρωπος στα γεράματά του είναι βάρος, αλλά η σύνταξή του σωτήρια.
    Εξ άλλου υποχρέωση του κράτους, που όσο ζει του παίρνει σημαντικό μέρος του μισθού ή της περιουσίας του για να τον ασφαλίζει, να του εξασφαλίζει τα γηρατειά του. Ο συνταξιούχος δεν είναι ζητιάνος. Δεν επαιτεί. Αυτό που κατά νόμον δικαιούται ζητά.
   Ωστόσο  είναι γεγονός πως καθώς  ζούμε περισσότερο  και δεν πεθαίνουμε νέοι από τα…90!!!(κούφια η ώρα που τα` ακούει)  τα ταμεία έχουν προβλήματα. Που δεν αντιμετωπίζονται με απειλές του τύπου «κόκκινες γραμμές και κολοκύθια  στο πάτερο»      
   Κάποτε τρεις εργαζόμενοι αντιστοιχούσαν σε ένα συνταξιούχο. Αντίθετα  σήμερα. Ένας εργαζόμενος συντηρεί τρεις συνταξιούχους κάτι που οδηγεί σε ασφυξία τα ταμεία. Αν βάλετε και την αδήλωτη εργασία ή την εισφορο-διαφυγή ή την κατά παράδοση ρεμούλα, καταλαβαίνετε που πάμε!!! 
  Πέθαινε ο Αριστείδης  και ο μήνας  είχε 6.Έπεσε η μέλλουσα χήρα στα πόδια του γιατρού. «Γιατρέ μου κράτησέ τον μέχρι τις 30 να  μη χάσουμε τη σύνταξη του μήνα»  
                                         Σταύρος Ιντζεγιαννης



ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΟς 23/5/2015



                                                          ΚΑΘ ΟΔΟΝ  

      ΤΗΝ ΠΑΣΑΝ ΕΛΠΙΔΑΝ…

     Την πάσαν  ελπίδαν είς σε ανατήθι μι…
   Γεμάτος ο κηροστάτης της Αγίας Σοφίας. Πανελλήνιες – μου λέει  ο νεωκόρος. Από το πρωί έχουν έρθει όλες οι μανάδες κι αρχίζουν τα κεριά και τα προσκυνήματα για τον κανακάρη τους  ή την πριγκηπέσα τους
  -Και οι πατεράδες;
  -Αστον αυτόν λέει γνωστή μου για τον άντρα της. Το μυαλό του στον μπεζαχτά. τόσα  βγάλαμε ,τόσα ξοδέψαμε. Παναγία μην έρθει η εφορία, ενώ εγώ ξημεροβραδιάζομαι  από την αγωνία μου για τις Πανελλήνιες του παιδιού μου
     Διαμαρτύρεται ο φίλος μου. « Δηλαδή επειδή ανάβει κερί στην εκκλησία σημαίνει ότι αυτή ενδιαφέρεται κι εγώ όχι; Η δική μου η αγωνία που προσπαθώ να εξασφαλίσω οικονομικά τις σπουδές του παιδιού μας, δεν πιάνεται; Μπορεί να μη το δείχνουμε όπως αυτή, γιατί  οι πατεράδες είμαστε πιο ψύχραιμοι και προσπαθούμε μάλιστα να στηρίξουμε  όχι μόνο το παιδί μας αλλά και τη μάνα που από αγάπη της βέβαια δημιουργεί ψυχολογικό καταναγκασμό στον μαθητή ή τη  μαθήτρια. Ίσως  ακόμη είναι και το ότι ξέρουμε και το σωστό, ότι ο Θεός  βοηθάει βέβαια, αλλά πρέπει πριν από όλα να βοηθήσεις εσύ ο ίδιος τον εαυτό σου»
    Στις γονυκλισίες  και οι μαθητές που μπορεί όλο τον χρόνο να καμώνονται τον άθεο – έτσι για να κάνουν εντύπωση- αλλά όταν αρχίζουν οι εξετάσεις  σταυροκοπούνται : Του Κυρίου δεηθώμεν ! Όσα κεριά δεν ανάβουν όλο τον χρόνο τα ανάβουν την περίοδο των εξετάσεων : Κύριε σώσον τους μαθητές
   -Ανθρώπινο βέβαια. Υπάρχουν στιγμές που νοιώθεις την ανάγκη να αρπαχτείς από κάπου πιο ψηλά και πιο σίγουρα από τους ανθρώπους. Είναι σαν τον διαρρήκτη  που τον κυνηγούσαν  και έταζε κεριά ;
 «Παναγία μου να μη με πιάσουν και θα σου φέρω το ένα απ` τα βραχιόλια που πήρα»
 -Γιατί το ένα ;
 - Ε κάτι να του μείνει κι αυτουνού !!!
 Αμέτρητες οι φορές που οι άνθρωποι στα αδιέξοδά τους καταφεύγουν  στα μεγάλα μέσα: Την πάσαν ελπίδαν εις Σε ανατήθι μι.
- Παναγία μου σώσε με, μη πέσουν δύσκολα, γιατί από χημεία  πατώνω.
   Κάποτε από εκεί περάσαμε όλοι. Ήταν αλλιώς οι εξετάσεις. Έδινες  στη σχολή που ήθελες και ή πέρασες ή περίμενες για του χρόνου, εκτός αν μεσολαβούσε ο βουλευτής της οικογένειας. Κάπως έτσι πέρασα κι εγώ!!! Διαφορετικά τώρα στις σύγχρονες  πανελλήνιες .
   Παναγιά μου! Κερί η μαμά, κερί και η κόρη. Στην Ευαγγελίστρια η μία , στην αγία Σοφία η άλλη.. Να τα έχουμε καλά με όλους.
  Ένα μικρό δράμα που ζει η  Ελληνική οικογένεια κάθε χρόνο με την αναστάτωση που προκαλούν οι σπουδές των παιδιών. Σπουδές απαραίτητες όχι για την μάθηση αυτή καθ` εαυτή αλλά  για την επιβίωση που δεν αρκείται πια, ούτε στην έφεση ή στην πείρα αλλά ζητά και επιστημονικό τίτλο. Αλλά και πάλι μήπως με το πτυχίο είναι σίγουρη μια θέση εργασίας ή θα αποκτήσει μια θέση στις …οικογενειακές φωτογραφίες στο σαλόνι του σπιτιού .Κι αυτό είναι ο κίνδυνος. Γιατί δεν προσγειώνεσαι εύκολα. Σε πολλές περιπτώσεις το πτυχίο λειτούργησε αντίθετα.
 -Πέντε χρόνια σπουδές για να καταλήξω υπαλληλάκος σε ένα μαγαζί ή το χειρότερο: σερβιτόρος σε μια καφετέρια.
  Μεγάλο κεντρικό υποδηματοπωλείο της Αθήνας ζητούσε πέρυσι. « πωλήτριες να γνωρίζουν άριστα δύο γλώσσες -Αγγλικά Γερμανικά- και χειρισμό υπολογιστή»   
    Κάθε τόσο ακούμε πως θα καταργηθούν οι εισαγωγικές στα πανεπιστήμια, αλλά μόλις γίνει κυβέρνηση, η κάθε παράταξη, ξεχνά την  υπόσχεση. Εξ άλλου ο τζίρος των φροντιστηρίων είναι μεγάλος. Μιλάνε για δισεκατομμύριο μόνο των επισήμων φροντιστηρίων. Χώρα που με αυτό το σύστημα έχουν βολευτεί εκατοντάδες ή τάχα χιλιάδες, καθηγητές  αδιόριστοι. Σκεφθείτε να καταργηθούν τα φροντιστήρια και να βγουν όλοι αυτοί ζητώντας διορισμό στο δημόσιο.
  Παραπαιδεία θα πείτε και είναι, όμως πως αλλιώς να γίνει, σε ένα κράτος που η δημόσια παιδεία έχει υποβαθμισθεί σε τέτοιο σημείο, ώστε  η γνώση να αποκτάται μόνο στα ιδιαίτερα μαθήματα.
   Ωστόσο εκείνο που μετράει νομίζω είναι η υγεία του παιδιού. Ας μη τα πιέζουμε περισσότερο. Ας τα στηρίξουμε  όσο μπορούμε, γιατί πολλές φορές τους μεταδίδουμε το δικό μας άγχος, ζητώντας από αυτά να κάνουν ό,τι δεν μπορέσαμε εμείς ή πασχίζοντας στην πραγματικότητα με τις επιτυχίες του παιδιού μας να δικαιώσουμε το δικό μας όνομα!

  Σταύρος ιντζεγιαννης








ης




































Τετάρτη 20 Μαΐου 2015

ΓΝΩΜΗ 18/5/15







                                                                 ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ

               ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ

       Η παγκόσμια ημέρα της  οικογένειας στις 15 Μαϊου γιορτάστηκε από παντρεμένους (αν και σ` αυτό έχω ορισμένες επιφυλάξεις ) και από ανύπαντρους που ζηλεύουν μεν, αλλά και δε λένε να κάνουν το «σάλτο
μορτάλε», ξεχνώντας ότι μια ψυχή είναι αυτή, θα βγει που θα βγει. Η διαφορά είναι στον τελικό απολογισμό. Οι παντρεμένοι ζουν σα σκυλιά και πεθαίνουν σαν άνθρωποι, ενώ οι ανύπαντροι ζουν σαν άνθρωποι και πεθαίνουν σα σκυλιά. Διαλέγετε και παίρνετε.( σ.σ: Εννοώ σκυλιά της παλιάς εποχής γιατί τώρα μερικά σκυλιά ζουν καλύτερα από ανθρώπους)
    Γιορτή της οικογένειας λοιπόν, αλλά ποιας από όλες ; Διότι οικογένειες υπάρχουν πολλών ειδών και  ποικίλων συστάσεων και αποχρώσεων. Παραδοσιακού τύπου.(Μπαμπάς, μαμά , παιδιά σε ένα τραπέζι) ή προοδευμένου τύπου, όπου αλλού κοιμάται ο μπαμπάς κι αλλού ξημερώνει η μαμά !
    . Από τότε που με τη λήξη του πολέμου και την μετακατοχική εποχή η γυναίκα βγήκε στην αγορά εργασίας, διεκδίκησε το δικαίωμα –και το πέτυχε- να έχει και  τον πρώτο λόγο στην οικογένεια, δεδομένου ότι τον τελευταίο τον είχε έτσι κι αλλιώς από την εποχή της Εύας . Ρώτησαν τον Πανάγο ( τον άντρα τον πολλά βαρύ) ποιος κυβερνάει το σπίτι κι απάντησε στρίβοντας το μουστάκι του: Το σπίτι μου το κουμαντάρω εγώ… αλλά ρωτάω τη γυναίκα μου!!!  
   Όπως εξήγησε ο Μητσάρας, παλαιός αφισοκολητής  ανανίψας από τότε που του περικόψανε τη σύνταξη ( διότι καλή η ιδεολογία, αλλά όχι αστεία με τα λεφτά ) υπάρχουν οικογένειες που πήγαν στην εκκλησία και χόρεψαν τον χορό του Ησαϊα δόξη και τιμή και κατά την ωραία παράδοση πάτησε και η νύφη το πόδι του γαμπρού, για να ξέρουμε πιο είναι το αφεντικό από εδώ και πέρα.
   Πέρα από αυτή την ορθόδοξη οικογένεια, υπάρχει και αυτή που συστάθηκε στο γραφείο του Δημάρχου (διάβαζε πολιτικός γάμος) ο οποίος μάλιστα κατά την παράδοση, τους ευχήθηκε και καλούς απογόνους, αλλά η νύφη πετάχτηκε καμαρώνοντας « το φροντίσαμε  κι αυτό κύριε Δήμαρχε, το φροντίσαμε» και γυρίζοντας στα πιτσιρίκια  που παρακολουθούσαν τον γάμο των γονιών τους : Παιδιά δώστε το χέρι σας στον κ Δήμαρχο!!!
   Μια τρίτη κατηγορία  οικογένειας  είναι αυτή η οποία υπογράφηκε σε κάποιο συμβολαιογραφείο και όπου το ζεύγος,  συνομολόγησε και συναπεδέχθη ότι θα συζούν όποτε τους κάνει κέφι ,δεν θα ανέχονται παρατήρηση για το « που ήσουν , με ποιόν ή με ποια και που κοιμήθηκες το βράδι ή που ξημέρωσες το πρωί και πότε θα ξανάρθεις» και φυσικά θα χωρίζουν με μια απλή  υπεύθυνη δήλωση του νόμου 105 και με το γνήσιο της υπογραφής θεωρημένο από το οικείο αστυνομικό τμήμα. Οίκοθεν νοείται ότι  απαγορεύεται η χρήση του όρου σύζυγος, διότι  παρεμβαίνει στη προσωπική ελευθερία του ατόμου για την οποία έγιναν αγώνες και αγώνες, αλλά θα ονομάζονται σύντροφοι- γιατί όχι και συναγωνιστές ;- αφού περί του κοινού βιοποριστικού αγώνος πρόκειται.
  «Στα όπλα, στα όπλα,  εμπρός στον αγώνα» φώναξε ο Γιώργαρος που μόλις άκουσε τη λέξη συναγωνιστής, θυμήθηκε την εποχή στο αντάρτικο
   Ωστόσο, στο συμβολαιογραφείο ο Χρηστάρας έθεσε  όρους προκειμένου να υπογράψει.
   Κοίταξε είπε στην Ασημίνα εγώ θα υπογράψω υπό  έναν όρο. Κάθε πρωί , είτε είμαι εδώ είτε λείπω, θα υπάρχει στο τραπέζι έτοιμος ο καφές μου, η εφημερίδα μου, ένα τοστ και ένα αυγό βρασμένο στα 8 δευτερόλεπτα ούτε ένα παραπάνω ή παρακάτω. Το μεσημέρι θα είναι το φαγητό σερβιρισμένο, η σαλάτα έτοιμη, δυο φέτες γραβιέρα με τρύπες, τρεις φέτες ψωμί  χωριάτικο και ένα ποτήρι  κρασί κάμαμπερ είτε είμαι εδώ είτε λείπω και το βράδι θα υπάρχει σερβιρισμένο ένα γιαουρτάκι άπαχο και δυο ποτήρια  ουίσκυ ή ένα μήλο είτε  είμαι εδώ, είτε λείπω Αν συμφωνείς, να υπογράψω.
    Συμφωνώ απόλυτα λέει η Ασημίνα αλλά έχω έναν όρο κι εγώ. Σ` αυτό το σπίτι κάθε απόγευμα στις 7 ή στην κρεβατοκάμαρα ή στον καναπέ του σαλονιού, εγώ θα κάνω έρωτα, είτε είσαι εσύ εδώ, είτε λείπεις Δέχεσαι; Να υπογράψω!!!  
                                                  Σταύρος Ιντζεγιαννης

ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΟς 15/5/15





                                                                                         ΚΑΘ ΟΔΟΝ

    H ΔΙΕΘΝΗΣ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ

   Παγκόσμια ημέρα της οικογένειας προχθές. 15 Μαϊου. Χρόνια πολλά σε όλους ευχήθηκε η κυρά-Σοφία  η γυναίκα του καφετζή, η οποία δεν είναι μεν δόκιμο μέλος της πρωινής καφενόβιας συνέλευσης, αλλά κατά παράβασιν του κανονισμού που δεν επιτρέπει θηλυκές παρουσίες –ου γαρ έξεστιν Ιουδαίοις  συγχρωτίζεσθαι Σαμαρείτες,- κατά τον συνταξιούχο δάσκαλο της παρέας-της επιτρέπουμε να ρίχνει την κουβεντούλα της  σερβίροντας τον …ερατεινόν-πάλι κατά τον δάσκαλο!
   Οικογένεια –ναι, αλλά ποια οικογένεια, αναρωτήθηκε, -  ο συνταξιούχος κι αυτός, πάλαι ποτέ διατελέσας λαμπαδάριος σε κάποιον Ναό !
 Διότι οικογένειες υπάρχουν πολλές ποικίλων συστάσεων και αποχρώσεων, από τότε που με τη λήξη του πολέμου και την μετακατοχική εποχή, άρχισε ο συναγελασμός -και όχι ο συγχρωτισμός –δίκην άλογων ζώων, με την προηγμένην και περί πολλά τυρβάζουσαν -πλην ηθικής-Ευρώπη (τώρα και πίσω ε;) εσχάτως δε και με την Ασίαν των τουριστών  καλοδεχουμένην  λόγω τουριστικού συναλλάγματος.
   Υπάρχουν επενέβη ο Μητσάρας παλαιός αφισοκολητής  ανανίψας από τότε που του περικόψανε τη σύνταξη (καλή η ιδεολογία αλλά όχι αστεία με τα λεφτά ) και εξήγησε. Υπάρχουν οικογένειες που πήγαν στην εκκλησία και χόρεψαν τον χορό του Ησαϊα δόξη και τιμή και κατά την ωραία παράδοση πάτησε και η νύφη το πόδι του γαμπρού, για να ξέρουμε πιο είναι το αφεντικό από εδώ και πέρα. Ρώτησαν τον Πανάγο ( τον άντρα τον πολλά βαρύ) ποιος κυβερνάει το σπίτι κι απάντησε στρίβοντας το μουστάκι του: Το σπίτι μου το κουμαντάρω εγώ και …ρωτάω τη γυναίκα μου!!!
   Πέρα από αυτή την ορθόδοξη οικογένεια, υπάρχει και αυτή που συστάθηκε στο γραφείο του Δημάρχου (διάβαζε πολιτικός γάμος) ο οποίος μάλιστα κατά την παράδοση,τους ευχήθηκε και καλούς απογόνους αλλά η νύφη απάντησε καμαρώνοντας « το φροντίσαμε  κι αυτό κύριε Δήμαρχε» και γυρίζοντας στον μπόμπιρα που παρακολουθούσε τον γάμο των γονιών του : Κωστάκη δώσε το χέρι σου στον κ Δήμαρχο!!!
   Μια τρίτη κατηγορία  οικογένειας (κατά κατάχρηση του όρου οικογένεια) είναι αυτή η οποία συστάθηκε μερίμνη της προοδευτικής και ρηξικέλευθης κυβερνητικής  απόφασης του υπουργείου παιδείας , (μάλλον παιδειάς)- σε κάποιο συμβολαιογραφείο, όπου το ζεύγος  συνομολόγησε και συναπεδέχθη ότι θα συζούν όποτε τους κάνει κέφι ,δεν θα ανέχονται παρατήρηση για το « που ήσουν , με ποιόν ή με ποια και που κοιμήθηκες το βράδι ή που ξημέρωσες το πρωί και πότε θα ξανάρθεις» και φυσικά θα χωρίζουν με μια απλή  υπεύθυνη δήλωση του νόμου 105 και με το γνήσιο της υπογραφής θεωρημένο από το οικείο αστυνομικό τμήμα. Οίκοθεν νοείται ότι  απαγορεύεται η χρήση του  όρου σύζυγος, διότι  παρεμβαίνει στη προσωπική ελευθερία του ατόμου για την οποία έγιναν αγώνες και αγώνες αλλά θα ονομάζονται σύντροφοι- γιατί όχι και συναγωνιστές ;- αφού περί του κοινού βιοποριστικού αγώνος πρόκειται: Προσωπικά τελείωσε το λογίδριό εισηγητής, το βρίσκω και πιο σωστό.
  «Στα όπλα- στα όπλα, εμπρός στον αγώνα» φώναξε από τον πάγκο του ο Αρίστος ο καφετζής που μόλις άκουσε τη λέξη «συναγωνιστής» θυμήθηκε τη θητεία του στο…αντάρτικο !
  Κάπως έτσι η «συνέλευση» συνεχίστηκε μεταξύ σοβαρού και αστείου χωρίς φυσικά να εξαντληθεί το θέμα, όντως τεράστιο.
  Διότι υπάρχει η πολυτεκνική οικογένεια που όμως γιορτάζεται χωριστά την 2η Κυριακή του Νοεμβρίου εορτή των προστατών τους Αγίων Τερεντίου και Νεονίλλης και των επτά τέκνων τους.
   Υπάρχει ακόμη η μονογονεϊκή οικογένεια που αποτελεί πρόβλημα άλυτο αφού είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις τις αιτίες. Η γυναίκα που έχασε τον σύζυγό της τόσο νωρίς ώστε το παιδί της να μεγαλώσει χωρίς πατέρα ή η  μονογονεϊκη οικογένεια όπου η γυναίκα εν ψυχρώ αποφάσισε να κάνει  παιδί με έναν οποιονδήποτε για να έχει ένα παιδί έστω χωρίς πατέρα ή που το παιδί είναι αποτέλεσμα μιας βραδιάς μέθης ή αφροσύνης .Στην περίπτωση αυτή η πολιτεία  έχει θεσπίσει ευεργετικά μέτρα προστασίας και βοήθειας και σωστά βεβαίως, αλλά που αποτελούν τον κίνδυνο να γίνει …έθος- κατάσταση εκτός ελέγχου !
  Γνωστή μου νεαρή έλεγε ε κι αν δεν παντρευτώ θα κάνω ένα παιδί, τι μου χρειάζεται ο άντρας. Η Πολιτεία θα βοηθήσει. Αλλά αυτό είναι ένα τεράστιο πρόβλημα επενέβη ο πρεσβύτης της καφενόβιας συντροφιάς
Και χρειάζεται μια άλλη συνεδρία με θέμα ένα και μόνο : Το παιδί κι εμείς !
  
                                     Σταύρος Ιντζεγιαννης

ΓΝΩΜΗ 11/5/15





                                                                             ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ
                                                                                  
      ΜΑΝΑ  Ω ΜΑΝΑ !

    Μάνα, μανούλα, μανίτσα, μητέρα  μαμά. Μάμα μία λένε η Ιταλοί. μάδερ οι Άγγλοι. Μάμυ –λένε τα …βουτυρόπαιδα κι εμείς οι χωριάτες φωνάζουμε: μάνα ε ωρή  μάνα! Μάνα του κόσμου η Παναγία. Μανούλα μου φωνάζουμε  στον πόνο μας. Γιορτή της μάνας χτες που κυκλοφορεί σε μύριες όσες παραλλαγές . Γνωστό το μανούλι που κυκλοφορεί στις παραλίες και το μανουλομάνουλο που κυκλοφορεί στις …γκαρσονιέρες και σερβίρετε  συνήθως με βιάγκρα.
    Έρχεται πρωινός ο Παμίνος σκασμένος στα  γέλια και διηγείται το πάθημά του. Λείπει  η γυναίκα του κρουαζιέρα κι επειδή όταν λείπει ο γάτος χορεύουν τα ποντίκια, σκέφτηκε να διασκεδάσει τη μοναξιά του και πήρε τη νοσηλεύτρια  που φροντίζει τη γιαγιά έτσι  για να …λύσουν σταυρόλεξα!!!
   Φάγανε τις μπριζόλες τους ήπιαν και τις  μπιρίτσες τους κι εκεί επάνω στο πάμε να ξαπλώσουμε του λέει η τύπισσα. Κύριε Παμίνο δε βάζουμε και το πιεσόμετρο στο χέρι να παρακολουθούμε ταυτόχρονα  καλού –κακού και την καρδιά σας μη μας βρει κανένα κακό και το έχω τύψεις που σας πήρα στο λαιμό μου. Άσε που θέλω και να κοινωνήσω αύριο!!!
   Στην πιάτσα κυκλοφορεί και η μανάρα που σημαίνει τη γεροδεμένη αυταρχική πεθερά που δε σηκώνει μύγα στο σπαθί της, ενώ αντίθετα υπάρχει και το ….μανάρι – που λέει ο χασάπης από δίπλα-κάθε που βλέπει την Κικίτσα να περνάει με τα μίνι της και τα εξώπλατά της και τα ντεκολτέ της να βάζει Άγιο σε πειρασμό: Μανάρι μου !  
   Στη γλώσσα του σεξ υπάρχει και η «μαμά» η γνωστή διευθύντρια του φροντιστηρίου σεξουαλικών σπουδών ( η μαντάμα που λέγαμε στο στρατό) και από το οποίο περάσαμε όλοι οι αρσενικοί στα  16 προκειμένου να … «μορφωθούμε» μη κατεβούμε στον στίβο της ερωτικής μας ζωής  αδιάβαστοι. Το ότι μερικοί εκεί μέσα πήραν και ντοκτορά είναι μια άλλη ιστορία.
   Στην προσωπική μου ζωή η γιορτή της μάνας σημάδεψε το εκπαιδευτικό  μου Βατερλώ. Στη δευτέρα δημοτικού η ιστορία όπου η δασκάλα μας με είχε βάλλει να απαγγείλω το ωραιότατο ποίημα του Μαρκορά  « Μάνα δε βρίσκεται λέξη καμία να`χει στον ήχο της τόση αρμονία …κ.τ.λ»
 Διάσημος χωρατατζής ο πατέρας μου - που του άρεσε να πειράζει τη μάνα μ`όλο που κυριολεκτικά τη λάτρευε- με δασκάλεψε.
  -Να πεις «πατέρας δε βρίσκεται λέξη καμία νάχει στον ήχο της  τόση αρμονία…»Διότι εσύ σαν άντρας πρέπει να είσαι μαζί με έμενα και όχι με τη μάνα σου και την αδερφή σου που είναι γυναίκες .Και για επικυρώσει τη συμμαχία μου έδωσε ολόκληρο τάλιρο να πάρω σοκαλάτα και παγωτό.
  - Μα αφού έτσι λέει το ποίημα;
. –Μη φοβάσαι εγώ είμαι υπεύθυνος!
  Τι να `κανα. Παπάς κρεμάμενος έγραφε κι υπόγραφε –λέει η παροιμία-προκειμένου να χάσω και το…χαρτζηλίκι για το παγωτό. Όταν ήρθε η σειρά μου βγήκα καμαρωτός –στην πρώτη σειρά η μάνα μου είχε φωνάξει και τις φίλες της να καμαρώσουν τον κανακάρη της που θα έλεγε το ποίημα της μάνας, ενώ ο πατέρας μου όρθιος από το βάθος μου έκανε νόημα  με το δάχτυλο στο κεφάλι σα να μου έλεγε  πρόσεχε τι θα πεις .
  Και άρχισα «Πατέρας  δε βρίσκεται λέξη καμία…» έγινε  για δευτερόλεπτα σιωπή και μετά κάποια κυρία φώναξε «Λάθος – λάθος» η δασκάλα βγήκε κατακόκκινη στη σκηνή  « Σταυρούλη τι είπες; διόρθωσέ το: Μάνα δε βρίσκεται λέξη καμία, με ρεζίλεψες»» ενώ ο πατέρας μου με τους φίλους του χειροκροτούσαν δαιμονιωδώς. Κάπως έτσι προβιβάστικα στην δευτέρα  δημοτικού επιεικώς  με 5,τη βάση και διαγωγή καλή ενώ όλοι  φίλοι μου είχαν πάρει 10 με τόνο και διαγωγή κοσμιωτάτη.
    Και πολύ σου πάει μου είπε η δασκάλα που δεν μπορούσε να το χωνέψει. Κι έκοψε και την καλημέρα του πατέρα μου. Όμως  όταν κοιμήθηκε εν ειρήνη, εγώ πήγα στην  Άρτα -τριαντάρης πια-και τη νεκρολόγισα κλαίγοντας «Ήσουν η  δεύτερη μάνα μας είπα και είναι κρίμα που δεν μπορείς να μας ακούσεις που όλα τα παιδιά σου μαζεμένοι εδώ γύρω σου φωνάζουμε :Σ`αγαπούμε μανούλα μας, Σ αγαπούμε»
                      Στ

ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΟς 9/5/15




                                    ΚΑΘ ΟΔΟΝ
   ΜΑΝΑ –ΜΑΝΟΥΛΑ ΜΟΥ!

    Μάνα. Μάνα αγάπη μου. Μάνα μ` ακούς σου φωνάζω μάνα. .Μανούλα μου
     Γιορτή της μάνας αύριο Κυριακή κι έτσι  μου `ρχεται να βάλω μια φωνή να τη σηκώσω από το χώμα: Μάνα, μανούλα αγάπη μου μ`ακούς;
    Μας έδερνε μας πόναγε, εκεί εμείς: Μανούλα μου. Δε φωνάξαμε πατέρα κι ας ήταν αυτός που μας γλίτωνε από τα χέρια της « Άστο το παιδί ολόκληρος άντρας πια»
    Κι αυτός ο ολόκληρος άντρας γυρόφερνε στα φουστάνια της. Μάνα θέλω τετράδιο. Μάνα πάρε μου παπούτσια. Μάνα μη δείξεις τον έλεγχο στον πατέρα. Και το πρώτο ποίημα που απαγγείλλαμε στη Δευτέρα δημοτικού, πάλι γι αυτή ήτανε «Μάνα δε βρίσκεται λέξη καμία να`χει στον ήχο της τόση αρμονία…» Και που μεγαλώσαμε πάλι σ` αυτή. Μάνα σιδέρωσε μου το πουκάμισο. Μάνα το παντελόνι να` χει τσάκιση. Μάνα πες του πατέρα ότι θ`αργήσω το βράδι, μη βάλει πάλι τις φωνές.
   Μια ζωή με το όνομά της στα χείλη μας, λες και δεν ήταν εκεί δίπλα κι ο πατέρας υπεύθυνος. Με την αγάπη του και με τη φροντίδα του κι αυτός. Με τον αγώνα του για να μη μας λείψει τίποτε Ακόμα κι όταν ξεπορτίζαμε, εκείνη μεσίτευε για το χαρτζιλίκι  μας. « Να ζητήσεις του πατέρα σου» έλεγε τάχα θυμωμένη. Αλλά μέχρι να γυρίσουμε πεισμωμένοι από την άρνησή της –καλόπιανε τον πατέρα: «Δως του. Μεγάλο παιδί πια .Πώς να βγει με τους φίλους του;»
  Από την ώρα που μωρά  πιαστήκαμε από το στήθος της να βυζάξουμε τη ζωή, μέχρι το θάνατό της,  μείναμε κολλημένοι σ` εκείνο το στήθος που αντιπροσώπευε για μας τη ζωή .Τη ζωή που μας έδωσε μια φορά στη γέννα μας κι από τότε την υπερασπιζότανε πότε με το κλάμα της, πότε με το γέλιο της. Ακόμα και με τη φοβέρα: Θα το πω στον πατέρα σου!
  Μάνα, μανούλα αγάπη μου!
Αυτή μας στάθηκε στη βάφτιση, στο σχολειό, στις αρρώστιες  στα παντρολογήματα, στην πρώτη μας δουλειά στη χαρά και στη λύπη μας.
    - Εμείς;
    Εμείς σταθήκαμε δίπλα στο φέρετρό της κάποια στιγμή και τότε μόνο καταλάβαμε – άντρες πια με οικογένεια, πως καθώς τη σκέπαζε το χώμα, σκέπαζε μαζί κι ένα κομμάτι από τον εαυτό μας.   Και τότε μόνο – αναζητώντας  ένα στήριγμα  να την αντικαταστήσει- είδαμε στο πρόσωπό της γυναίκας μας μιαν άλλη μάνα. Τη μάνα των παιδιών μας .
   Είχα δει μια σκηνή στα μικράτα μου που μου έμεινε. Λέγανε για τον Νάσο τον σφάχτη- χασάπης ήτανε- πως ήταν πολύ σκληρός και από φυλακή σε φυλακή πέρασε τα νιάτα του.
   Μεγάλος πια, ζούσε με τη γυναίκα του, τη μάνα του και τα δυο του  παιδιά του –εικοσάχρονα κι αυτά πια. Ώσπου πέθανε κάποια φορά  η κυρά Γιαννιά –η μάνα του .Στάθηκε ώρα πολύ μπροστά στο φέρετρο, χωρίς να λέει κουβέντα, μήτε με ένα δάκρυ. Μόνο την κοίταζε. Κι άξαφνα έσυρε φωνή : Μάνα ωρή μάνα – σ΄αγαπάω ωρή γριά κι ας μη σου το ΄πα ποτέ. Σ΄αγαπάω  ωρή μάνα τ΄ακούς-σ΄αγαπάω κι έπεσε εκείνος ο άντρουκλας που χε κάνει ληστείες – και φόνο λέγανε κάποτε-  πάνω στο άψυχο σώμα της κι έκλαιγε γοερά σα μωρό, μέχρι που τον σήκωσαν  κάποιοι και τον τράβηξαν παράμερα.
   Θυμήθηκα τη σκηνή χτες που κοίταζα το ημερολόγιο κι είδα πως αύριο Κυριακή είναι η γιορτή της μάνας. Γύρισε κάποια στιγμή έτσι κλαμένος καθώς ήταν κι αγκάλιασε τη γυναίκα του. Εσύ είσαι η μάνα μου από δω και πέρα –της είπε.
   Έχουμε ανάγκη από μια μάνα. Μια ψυχή δίπλα μας, που θ΄ ακούσει υπομονετικά και θα ξενυχτήσει –έγνοια της η δική μας έγνοια-
  Ακόμα κι όταν θυμωμένοι πήραμε το καπέλο μας να φύγουμε από το δικό μας σπίτι-θα πάω στην μάνα μου-είπαμε, φοβέρα, απειλή. Όχι στον πατέρα μας.Στη μάνα μας.. Γιατί αυτή αντιπροσώπευε την οικογενειακή εστία που καταφεύγαμε πότε ικέτες και πότε χαροκόποι.
   Αύριο στη γιορτή της, θα της πάω λίγα λουλούδια, να της ανάψω ένα κερί όπως κάθε χρόνο Κι εκεί στον τάφο της –κοντά τριάντα χρόνια που αναπαύεται στους ουρανούς – μου `ρχεται σαν τον Νάσο  τον σφάχτη να βάλω μια φωνή: Μάνα ε ωρή μάνα. Σ΄αγαπάω  τ΄ακούς σ΄αγαπάω! Μάνα μου,μανούλα μου !
                                              Στ.Ιντζεγιαννης 

Σάββατο 2 Μαΐου 2015

ΓΝΩΜΗ 4/05/2015



                                           Εν κατακλείδι
     ΤΟΥ ΜΑΪΟΥ Ο ΜΉΝΑς 4

      Νάμουν τον Μάη γάιδαρος τον Αύγουστο κριάρι, όλο τον χρόνο πετεινός και γάτος τον Γενάρη!
    -Ήθελες ;
   - Μωρέ εγώ ήθελα, αλλά, άλλο το τι θέλεις και άλλο το τι μπορείς. Είναι γνωστό ότι η γυναίκα είναι όσο φαίνεται,  ο άντρας όσο μπορεί. Μπορείς ; Εδώ σε θέλω!!!     
     Πήγε ο Νικόλας στον ανδρολόγο. « Γιατρέ μου …τίποτε. Κι όχι ότι είναι του θανατά, άλλα ρεζιλεύομαι στη γυναίκα μου που ανίκανο με ανεβάζει- ανίκανο με κατεβάζει στις φίλες της»
   Δεν είναι τίποτε σοβαρό του λέει ο ντόκτωρ και του δίνει ένα χάπι. Το παίρνει ο Νικόλας αλλά και πάλι τίποτε. «Γιατρέ μου δεν γίνεται τίποτε»
 Του αλλάζει το χάπι ο γιατρός  αλλά και πάλι δοκιμάζει ο δόλιος ο Νικόλας, ξαναδοκιμάζει. Ιδρώνει ξεϊδρώνει, αλλά …τίποτε. Ξαναπάει στο γιατρό που του δίνει διπλή δόση και τρίτη και τέταρτη φορά αλλά και πάλι μηδέν του μηδενός.
  Απορεί και ο γιατρός αλλά …«για πέρασε στο εξεταστήριο του λέει» Φωνάζει τη νοσηλεύτρια- μία σεξόβομβα- για πήγαινε  της λέει και κάνε πως τον χαϊδολογάς να δούμε τι γίνεται. Πάει η κοπέλα και βγαίνει σε πέντε λεπτά αναμαλλιασμένη «Τι μου λες γιατρέ πως δε μπορεί. Αυτός είναι ταύρος  εν υαλοπωλείο»
  Για έλα εδώ βρε-τον φωνάζει ο γιατρός. «Τι μου λες πως δεν μπορείς εδώ την κοπέλα τη ξεμάλλιασες στο πίτσι φυτίλι»
 -Μα γιατρέ μου, εγώ με τη γυναίκα μου δε μπορώ. Με τις άλλες είμαι μια χαρά!!!
  Αγανακτεί αυτή τη φορά ο γιατρός με το δίκιο του.  «Χριστιανέ μου 40 χρόνια με την ίδια γυναίκα και θες και να μπορείς; Άει στο καλό σου κι έλεγα να σκίσω το δίπλωμά μου»
  Πρωτομαγιά προχτές Παρασκευή. Πότε κιόλας ; Όσο μεγαλώνω μου φαίνεται πως οι ημέρες περνούνε γρηγορότερα. Δεν προλαβαίνεις να πεις καλημέρα  και σου απαντάνε …καληνύχτα. Και να σκέφτεσαι ότι υπάρχουν άνθρωποι που λένε «δεν ξέρω πώς να σκοτώσω την ώρα μου. Τους …σκοτώνεις ή όχι;»
    Έρχεται η άλλη  κουνιστή και λυγιστή πρωτομαγιάτικα στολισμένη σαν επιτάφιος της Μητροπόλεως και σου βγαίνει  στο ψιθυριστό, επίτηδες, επειδή σε βλέπει με τη γυναίκα σου
« Πάμε για τρέλες στις Σεϋχέλες»;. Κάπως έτσι είχε γίνει και είπε  ο Ροϊδης ; Όταν ήμουν νέος φοβόμουν  μη μου πούνε- Όχι. Τώρα που μεγάλωσα τρέμω μη μου πούνε- Ναι.
-Τι σου είπε -ρωτάει η άλλη, καχύποπτη όπως όλες οι γυναίκες
 -Τίποτε αγάπη μου. Για την... εφορία ρώταγε, πότε αρχίζει η προθεσμία για τις δηλώσεις. Μήνας-γαρ - όχι μόνο της ευφορίας αλλά και της εφορίας ο Μάης. Και άντε να δηλώσεις τι ;Αφού το κράτος ομολογεί πως δεν έχει…μία θα έχουμε εμείς;
 Τι έχετε να δηλώσετε –είχαν ρωτήσει τον Σούτσο στο τελωνείο
 Τα άπλυτά μου- ήταν η απάντηση!!!
    Πρωινή η παρέα στην καφετέρια κι έρχεται η καινούργια σερβιτόρα, ένα ουρί του παραδείσου και ρωτάει ναζιάρικα. Τι θα πάρετε ;
   Θυμήθηκα τον Δροσίνη. « Θέλεις μια κουταλιά γλυκό βανίλια λεμονάκια; / Α όχι, όχι, προτιμώ καλύτερα να πάρω απ` το γλυκό το στόμα σου μια κουταλιά φιλάκια»
 -Τι θα πάρετε ;
-Εσένα απαντάει ο Μιχάλας αλλά ο δαίμονας δε ...μάσηξε.
Τον κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω σαν να τον μέτραγε και του την έριξε στεγνά και ανελέητα. Εγώ είμαι σκληρή για τα δόντια σας. Μήπως θέλετε να σας φέρω  χαμομήλι ή προτιμάτε τήλιο.
    Φίσκα η πλατεία και η Ρήγα Φεραίου προχτές Μερικές  εξώμπρατσες –εξώστηθες και ξεκάλτσωτες κιόλας .Να κοιτάζεις μια αυτές και μια τη Μαριγούλα δίπλα σου και να σου έρχεται να αυτοκτονήσεις. Κι όχι τίποτε άλλο αλλά, το γαμώτο είναι που σε κρατάει και σφιχτά-σφιχτά  από το μπράτσο, όπως βλέπουμε στην τηλεόραση να πηγαίνουν οι αστυφύλακες τους κρατούμενους στην κλούβα.
- Πρωτομαγιά αγάπη μου γιατί δε χαμογελάς –παραπονιέται.
 -Έλα ντε . Γιατί; 
                      Σταύρος Ιντζεγιάννης