Πέμπτη 16 Ιουλίου 2015

ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΟς 18/07/2015



                                            Εν κατακλείδι    
 ΣΥΝΤΑΞΙΟΔΟΤΙΚΑ

    Οριακό το σημείο  όπου 21προς 22 Ιουνίου έχουμε το θερινό ηλιοστάσιο δηλαδή όπου ο ήλιος βρίσκεται στο κοντινότερο σημείο  προς τη γη και έχουμε το όριο ανάμεσα στη μέρα και στη νύχτα ( η μεγαλύτερη μέρα της χρονιάς και η μικρότερη νύχτα) επηρεάζοντας κατά την παράδοση τις σχέσεις και των ανθρώπων οριακά
   Πραγματικά όσο κι αν δεν πιστεύετε στις λαϊκές προλήψεις δείτε. Σε οριακό σημείο βρίσκονται  σήμερα και οι σχέσεις Ζωής –Στουρνάρα ή της Ραχήλ με τον Άδωνι , της Ντόρας με τον Αντώνη, του Τσίπρα με τον Γιουγκέρ ή του Βαρουφάκη με τη Λαγκαρντ και το ακόμη χειρότερο βέβαια που μας ενδιαφέρει και που μας καίει, σε οριακό σημείο βρίσκεται η σχέση της κυβέρνησης και των δανειστών κυρίως για το ασφαλιστικό, καθώς εξήγησε ο κ Ρωμανιάς ή ο κ Μητρόπουλος ή και οι δύο μαζί και που όπως είπαν  δε  φτάνουν που μας παίρνουν τα αυγά ,αλλά μας ζητάνε και τα καλάθια. Και περισσότερα χρόνια δουλειά και λιγότερη σύνταξη.
    Δε βγαίνετε πέρα λένε οι δανειστές μας Πρέπει να διαλέξετε ή θα δουλεύετε μέχρι τα βαθιά γεράματα ή θα πεθαίνετε νωρίς για να σωθούν τα ταμεία.
   Το πρόβλημα εκτάκτως σοβαρό ( από τότε που ιδρύθηκε το ΙΚΑ το ίδιο πρόβλημα αντιμετωπίζουμε ) απασχόλησε την πρωινή  ολομέλεια του καφενέ  η οποία κατόπιν εισηγήσεως του καφετζή απεφάνθη. Ούτε τον διάβολο να δεις ούτε το σταυρό σου να κάνεις. Δηλαδή όπως λέμε  απλοελληνικά όλα του γάμου δύσκολα κι η νύφη γκαστρωμένη.
   Πήγε ο Χότζας στον πασά και διαμαρτυρήθηκε: Πασά μου, μου  κλέψανε το  γάιδαρο και δε μπορώ να κουβαλάω τα κοφίνια στην πλάτη.  
  -Και γιατί δεν τους έδινες και τα κοφίνια βρε μπουνταλά, του είπε ο πασάς να γλιτώσεις το κουβάλημα Δηλαδή σα να λέμε εμ κερατάς , εμ δαρμένος!!!
   Σε οριακό σημείο το πρόβλημα στις μέρες μας ανάγκασε χτες  Κυριακάτικα τη γερουσία του καφενέ, να αναθέσει τη μελέτη σε μια επιτροπή  αποτελουμένη από τον Ανέστη τον ψιλολέλεκα, συνταξιούχο αριστερό ιεροψάλτη ως προέδρου, καθόσον  ως εκκλησιαστικός παράγων έχει εξ ορισμού τη Θεία φώτιση και δύο αριστίνδιν μελών, ήτοι του Κώστα της Ανδρομάχης  της μαμής συνταξιούχο καροτσέρη «εχταιλούνται μαιταφωρέ οίκαδαι» και του Μητσάρα του γρουσούζη  που αν κάτσει δίπλα σου στο τάβλι, αποκλείεται να μη χάσεις και το πιο σίγουρο παιγνίδι διπλό!   
   Η επιτροπή κατόπιν επισταμένης μελέτης επί τόπου –δηλονότι εις το βάθος του καφενέ και με τη βοήθεια της κυρά-Σοφίας - λαβούσα υπ` όψη της όλα τα σχετικά του θέματος… αμφιεκατέρωθεν (!) όπως  δήλωσε  ο πρόεδρος  δηλαδή τα όρια της ηλικίας όπου αρχίζεις να μπατάρεις, τον αριθμό των βιβλιαρίων υγείας που έχεις γεμίσει, τα χρήματα που χρωστάς στο ταμείο διότι δεν είχες να πληρώσεις, και την οικογενειακή σου κατάσταση (γυναίκα, παιδιά άνεργα, κουνιάδα και μια αμαρτία από παλιά)συμπέρανε. Άστα να πάνε στο διάολο, δι ο και παρήγγειλε μεγαλοφώνως :  Αρίστο πιάσε καραφάκια τρία με μεζέ!
   Η εισήγηση  η οποία ετέθη υπ όψη της ολομέλειας  δημιούργησε κλίμα καχυποψίας και απεφασίσθη να υποβληθεί υπόμνημα στον Πρωθυπουργό και την κυρία Μέρκελ με το οποίο να ζητείται η σύγκλιση του ΟΗΕ και του ΝΑΤΟ προκειμένου να εξετασθεί αν πρόκειται για θέμα ή για ανάθεμα.
   Σύμφωνα με πληροφορίες από αναξιόπιστες πηγές του Μαξίμου προτείνεται προκειμένου να ορθοποδίσουν τα ταμεία
 1) καθιερώνεται ο υποχρεωτικός θάνατος στα 70. 
  2 )Το ποσόν της συντάξεως να καθορίζεται σε ένα μισθό για τους παντρεμένους  και εις το διπλάσιο για τους ανύπαντρους. Διότι όπως αναλύεται στο υπόμνημα από τον Μηνά τον κοψοχέρη –ένεκα που κάθε φορά ψηφίζει λάθος κόμμα- το να είσαι ανύπαντρος και να συντηρείς ερωμένη στοιχίζει διπλάσια  από το να έχεις γυναίκα  -πεθερά και παιδιά.  
  Κατόπιν τούτων και προς αποφυγήν διασπαστικών κινήσεων από την αριστερή ή την δεξιά πλατφόρμα, υπογράφεται παρά πάντων παρόντων και απόντων και με το πνεύμα  εθνικής ομοψυχίας και επικυρώνεται με καραφάκια τρία …βερεσέ μέχρι να μας δώσουν δάνειο χωρίς να υπογράψουμε νέο μνημόνιο!!!
                                  Σταύρος Ιντζεγιαννης

ΕΚΚΛΗΣΙΛΟΓΟς 24/06/2015



                                                            Καθ οδόν     
 ΣΥΜΦΩΝΟ ΣΥΜΒΙΩΣΗΣ

     Την έντονη διαμαρτυρία και ανησυχία της, διακήρυξε με ομόφωνο ψήφισμά της η Ιερατική Σύναξη Πατρών υπό την προεδρία  του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου κ.κ Χρυσοστόμου και του Θεοφιλεστάτου Επισκόπου Κερνίτσης κ.κ Χρυσάνθου  για την απειλουμένη νομοθετική θεσμοθέτηση του συμφώνου συμβίωσης  και της εξ αυτής –μοιραία- απορρέουσας νομιμοποίησης  της συμβίωσης  των ομοφυλοφίλων ζευγαριών.
      Θα έλεγα του γάμου των ομοφυλόφιλων, αλλά ας μην ευτελίζουμε τις λέξεις. Ο γάμος λεκτικά και εννοιολογικά παραμένει μια ιερή πράξη, ένα ιερό μυστήριο που δένει δυο ετερόφυλους με σκοπό την εν Χριστώ διαβίωση και την διαιώνιση του είδους, κατά το αυξάνεσθε και πληθύνεσθε υπό την ευλογία  της εκκλησίας. Οποιαδήποτε άλλη ερμηνεία αποτελεί την εκ του πονηρού παραποίηση, παρερμηνεία, παράβλεψη αλλά και διαστροφή της σκοπιμότητος της συμβίωσης  δύο ατόμων στο όνομα μιας ψευδεπίγραφης απελευθέρωσης της συμπεριφοράς του ατόμου. Στο γκρέμισμα κάθε φραγμού και κάθε κοινωνικής και ηθικής ευταξίας.
   Η στήλη ενώνει, την έστω αδύναμη φωνή της, και προσυπογράφει μαζί με όλο το Χριστεπώνυμο πλήρωμα τη διαμαρτυρία του Σεβαστού Ιερατείου καταγγέλλοντας τις δήθεν προοδευτικές πρακτικές του Υπουργείου  οι οποίες  βρίσκουν αντίθετους όλους όσους πιστεύουμε στον ιερό θεσμό του γάμου και με αυτόν ζούμε μεγαλώνουμε ,διδασκόμαστε από το Ιερό Ευαγγέλιο και  νουθετούμε –διδάσκουμε τα παιδιά μας και πορευόμαστε στη ζωή.
   Η ευλογία της εκκλησίας υπήρξε –και είναι- το απάνεμο αγκυροβόλιο στο οποίο προστατεύεται η οικογένεια και σφυρηλατούνται  οι αξίες, οι παραδόσεις τα ήθη και τα έθιμά μας. Η ταυτότητά μας  και η συνέχειά μας ως έθνος. Ο τρόπος της εν Χριστώ  ζωής μας.
   Βέβαια το θέμα της ομοφυλοφιλίας δεν είναι καινούργιο. Υπήρχε και δυο ή τρεις γενιές πριν κι από όσο θυμάμαι και  στην κοινωνία της Πάτρας  κάποιοι δαχτυλοδειχνότανε ; Αυτός….τέτοιος !Όμως «αυτοί» προσπαθούσαν να κρύβονται. Προσπαθούσαν να περάσει απαρατήρητη η …παράκαμψή τους- το κουσούρι τους  λέει ο λαός- από την ορθή οδό.
   Ανήκαν κυρίως στον κόσμο της λεγόμενης ….«καλής κοινωνίας».Της ανώτερης τάξης(!!!) των σαλονιών, ίσως γιατί η οικονομική τους  άνεση τους επέτρεπε τα ταξίδια στο εξωτερικό από όπου ερχότανε η κάθε …μόδα και η όποια διαστροφή που την προβάλανε ως απελευθέρωση από τα ταμπού  και τον καθυστερημένο «χύδην όχλο» της… ψωροκώσταινας!!!
  Εξ Ανατολών πάσα σοφία-λέγαμε. Γι αυτούς  ήταν εξ Εσπερίας πάσα διαστροφή! Ακόμη στον κύκλο των …μοντέρνων (!!!) ήταν και κάποιοι  
που σχετιζότανε με επαγγέλματα που είχαν συνάφεια  με το γυναικείο φύλο. Κομμωτές, χορευτές, μόδιστροι γυναικείων ρούχων, μοντέλα.
   Σήμερα όλος αυτός ο συρφετός ονομάζεται «Απελευθέρωση του ατόμου» !!! Λες και εμείς που ζήσαμε και ζούμε εν ορθοδοξία είμαστε σκλάβοι και χρειαζόμαστε κάποιον να γκρεμίσει τους τοίχους της ανύπαρκτης  φυλακής μας.!
   Το ακόμη χειρότερο είναι ότι προβάλλονται σαν πρότυπα προς μίμηση και αυτός είναι ο πραγματικός κίνδυνος. Η επιδημίας της χυδαιότητας! Να μη χρησιμοποιηθούν σαν οδηγοί ενός νέου κόσμου πού έρχεται από το χάος και οδεύει προς το γκρεμό.
  Είναι απίστευτο το  θράσος με το οποίο προβάλλουν τις διαστροφές τους με σύνθημα ότι ο άνθρωπος ορίζει τον εαυτό του. Παρελάσεις-συνέδρια-συλλαλητήρια –φεστιβάλ-πανηγύρια και ξετσιπωσιές όχι απλώς με την άδεια της αστυνομίας της οποίας τα χέρια τα δένει ο νόμος , αλλά και με την προτροπή μιας μειοψηφίας δήθεν προοδευτικών ηγετών .αλλά και με την ανοχή όλων μας που παρακολουθούμε σαν απλοί θεατές, την τραγωδία  στην οποία αργά ή γρήγορα  θέλουν να μας κάνουν συνενόχους. Επιχείρημά τους ότι ο άνθρωπος εξουσιάζει τον εαυτό του, το σώμα του, το ήθος του και άρα ορίζει μόνος του τις συμπεριφορές του.
 -Τον ορίζει ή τάχα είμαστε όλοι κρίκοι μας αλυσίδας που ο ένας συγκρατεί και ορίζει το σύνολο, προβληματίστηκε η  παρέα καθώς διαβάζαμε τη διακήρυξη της Πατραϊκής Εκκλησίας. Κι αν ο ένας κρίκος σαπίσει δεν κινδυνεύουν τάχα όλοι. ;
   Κανένας δεν είναι απόλυτα αυτεξούσιος-είπε ο πρεσβύτης της συντροφιάς. Ο καθένας μας είναι παράδειγμα και επηρεάζει κάποιον άλλον. Την οικογένειά του τα παιδιά του, τους γείτονές του τον κοινωνικό  ή επαγγελματικό του κύκλο, ακόμη χειρότερα όταν αυτός  διευθύνει ανθρώπους οι οποίοι τον θεωρούν  παράδειγμα  για μίμηση. Όταν αυτοί είναι ταγοί της πολιτείας και δημιουργούν ήθος και έθος. Και δυστυχώς, αυτοί είναι που νομοθετούν και μας σπρώχνουν στο βάραθρο.
  Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι, λέει ο λαός .Σοφός ο λόγος, αλλά ποιος ακούει!!!
                              Σταύρος Ιντζεγιάννης
-          
 

ΚΑΘ ΟΔΟΝ 08/07/2015



                                         ΚΑΘ ΟΔΟΝ     
         ΟΙ ΦΙΛΕΛΛΗΝΕΣ
   Αυτές τις ημέρες που κρίνεται η τύχη της Ελλάδος μέσα ή έξω από την Ευρωπαϊκή Ένωση, με τους λαούς της Ευρώπης ενωμένους καθώς φαίνεται, εναντίον μας ( τα αιτία ανήκουν στην πολιτική ή διπλωματική ιστορία που ξεφεύγουν από το πνεύμα του χρονογραφήματος)  και όπου η Ευρωπαϊκή Ένωση, ζητά την «κεφαλή μας επί πίνακι», διότι δεν εμπνέουμε  εμπιστοσύνη ,με τα αριστερόστροφα νεφελώδη ιδεολογήματά μας , με γύρισε 193 χρόνια πίσω όταν οι φιλέλληνες  πολεμούσαν στο πλευρό μας για την ανεξαρτησία μας  και ηρωικά θυσιάστηκαν στη μάχη του Πέτα της οποίας τη μνήμη και τη θυσία των Φιλελλήνων τιμούμε  στις 4 Ιουλίου .
   Άλλαξαν οι άνθρωποι ή τάχα αλλάξαμε εμείς και δεν αξίζουμε τη θυσία  τους .Στις 4 Ιουλίου του 1822, 100 περίπου Φιλέλληνες οι περισσότεροι Γερμανοί πολέμησαν ηρωικά  στου Πέτα και περικυκλωμένοι από την προδοσία του Γώγου Μπακόλα  αλλά και την κακή τακτική του αρχιστρατήγου Μαυροκορδάτου ( είχε ανακηρύξει τον  εαυτό του στρατάρχη) έπεσαν μαχόμενοι για την Ελλάδα. Η ιστορία στην κριτική της  απέδωσε την ήττα, στη διαφορετική στρατηγική μάχης. Οι ξένοι ήταν μαθημένοι σε ορθόδοξο πόλεμο εκ παρατάξεως ενώ η στρατηγική του Κολοκοτρώνη   και του Καραϊσκάκη ( οι οποίοι τελικά αποχώρησαν διαφωνώντας ) ήταν ο συνήθης ανταρτοπόλεμος και ο αιφνιδιασμός του αντιπάλου, τακτική που κρατούσαν σε όλη τη διάρκεια του πολέμου και τα  ταμπούρια πίσω από τα οποία αποκρούανε τους  εχθρούς . Οι ξένοι αντέταξαν ότι ταμπούρια ήταν τα στήθη τους και προτίμησαν την εκ παρατάξεως μάχη. Στη μάχη σκοτώθηκε ο Ιταλός Ταρέλα μαζί με τους αξιωματικούς του που διηύθυνε το ένα άκρο των Φιλελλήνων ενώ ο Ταγματάρχης Νόρμαν διασώθηκε μαζί με άλλους 25 βαρύτατα τραυματισμένος. Αυτά για την ιστορία της μάχης του Πέτα.                                                  
     Είναι περίεργο που αυτοί οι ίδιοι οι Γερμανοί που τότε πρωτοστατούσαν στον Φιλελληνισμό από αγάπη και θαυμασμό στον αρχαίο Ελληνικό κόσμο αλλά και από τον ρομαντισμό που κυριαρχούσε στα τέλη του 17ου αιώνα είναι οι ίδιο που πέντε γενεές μετά κάψανε τα Καλάβρυτα, το Κομμένο, το Δίστομο που  στήσανε τα κρεματόρια και  κάνανε τα απίστευτα  εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και όχι μόνο κατά της Ελλάδος.    Σήμερα είναι αυτοί που πρωτοστατούν με τον Σόιμπλερ ή την Φράου Μέρκελ ή τους άλλου Ευρωπαίους –που οι παππούδες τους ήταν Φιλέλληνες-να μας πνίξουν οικονομικά για τα  συμφέροντά τους.. Η ιστορία έχει καταγράψει περί τους 1200 (ίσως είναι περισσότεροι αλλά παραμένουν άγνωστοι ) που πολέμησαν στο πλευρό μας για την ανεξαρτησία μας και πολλοί από αυτούς θυσιαστήκαν για την αποτίναξη του Οθωμανικού ζυγού μας.
  Σύμφωνα με στοιχεία της «Εκδοτικής Αθηνών»  οι γνωστοί Φιλελληνες ήταν 342 Γερμανοί,196 Γάλλοι,137 Ιταλοί, 99 Άγγλοι,35 Ελβετοί, 30 Πολωνοί, 17 Ολανδοί και Βέλγοι,16Αμερικανοί,9 Ούγγροι,9 Σουηδοί, 8 Δανοί, 9 Ισπανοί,  33 άγνωστης εθνικότητας. Σήμερα βέβαια μιλώντας για φιλελληνισμό μνημονεύουμε τους πιο γνωστούς ίσως:
    Αξίζει να τους θυμηθούμε για χάρη της επικαιρότητας των ημερών, όπου οι πρώην φίλοι μας βρίσκονται στο στρατόπεδο των απέναντί μας, καθώς  ο σύγχρονος κόσμος άγεται και φέρεται από την οικονομία της αγοράς, αγνοώντας ρομαντισμούς, ιστορία, ιδανικά, αξίες και ηθική τάξη .Αγνοώντας τους λόγους του Ιησού που κήρυξε την παγκόσμια  ειρήνη με το αγαπάτε αλλήλους και τους αναπαλλοτρίωτους  στο κύλημα των αιώνων μακαρισμούς.: Μακάριοι οι πεινώντες και διψώντες την δικαιοσύνην ότι αυτοί χορτασθήσονται!
   Βεβαίως όχι ότι δεν είμαστε υπεύθυνοι κι εμείς για την κατάντια μας και τον χαζοχαρούμενο τρόπο της ζωής μας, καθώς καθοδηγημένοι από λάθος ηγέτες, πιστέψαμε ότι όλοι οι άλλοι χρωστούν να μας δανείζουν κατά την τοκογλυφία τους φυσικά και το συμφέρον τους. Έτσι εγκαταλείποντας τη γη μας που πλουσιοπάροχα μας χόρταινε με τα γεννήματά της ζηλέψαμε την αστική ζωή μιας ανέμελης και εν πολλοίς έωλης –χαζοχαρούμενης διαβίωσης με δανεικά λεφτά. Οι σοφοί πατεράδες μας παρ` όλο που δεν είχαν τους πανεπιστημιακούς τίτλους των σύγχρονων οικονομολόγων που μας διοικούν έλεγαν: Το βερεσέ κρασί μεθάει δυο φορές.
       Αυτές τις ημέρες καθώς η μνήμη γυρνά στη Μάχη του Πέτα όπου οι φιλέλληνες θυσιάστηκαν για τη δική μας ανεξαρτησία στεκόμαστε με σεβασμό στη μνήμη τους και  με την ελπίδα ότι οι σύγχρονη απόγονοί τους θα νοιώσουν το χρέος τους απέναντι στην ιστορία και στη συνείδησή τους και η ευθύνη θα είναι όλη δική τους.
     Σταύρος Ιντζεγιαννης

ΓΝΩΜΗ 10/07/2015



                                                            ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ
         ΟΙ ΦΙΛΕΛΛΗΝΕΣ
   Αυτές τις ημέρες που κρίνεται η τύχη της Ελλάδος, μέσα ή έξω από την Ευρωπαϊκή Ένωση, με τους λαούς της Ευρώπης ενωμένους καθώς φαίνεται, εναντίον μας ( τα αιτία ανήκουν στην πολιτική ή διπλωματική ιστορία που ξεφεύγουν από το πνεύμα του χρονογραφήματος)  και όπου η Ευρωπαϊκή Ένωση, ζητά την «κεφαλή μας επί πίνακι», διότι δεν μπορούν να καταλάβουν πως το χρέος μας δεν είναι  βιώσιμο. Θέλουμε  αλλά δεν μπορούμε να το αποπληρώνουμε.
   Η περίπτωση μου θυμίζει το ανέκδοτο. Στην πλατεία Γεωργίου μια κουκλάρα  φωνάζει ένα γέροντα :Παππού έλα να το…κάνουμε.                                                         «Κορίτσι μου- απαντά- δεν μπορώ»                                                          «Έλα  και μη σε νοιάζει θα σε κάνω εγώ να μπορέσεις »                           «Μα θέλω αλλά…δεν μπορώ»                                                                  «Έλα και μη σε νοιάζει»                                                                                   Πηγαίνει ο παππούς και αποδεικνύεται …ταύρος σε αρένα                      «Μα καλά τι μου έλεγες ότι δεν μπορείς» αγανακτεί ξεθεωμένη  η κουκλάρα !                                                                                                      Κορίτσι μου, δε σου είπα ότι δεν μπορώ να …πηδήσω, αλλά ότι δεν μπορώ να… πληρώσω!!!
   Αυτές τις ημέρες που οι δανειστές μας είναι  εναντίον μας είτε γιατί δεν εμπνέουμε  εμπιστοσύνη ,με τα νεφελώδη ιδεολογήματά μας ,είτε γατί οι τοκογλυφία τους  ζητά περισσότερα, η ιστορική μνήμη με γυρίζει 193 χρόνια πίσω, όταν οι Φιλέλληνες  πολεμούσαν στο πλευρό μας για την ανεξαρτησία μας  και ηρωικά θυσιάστηκαν στη  μάχη του Πέτα.
   .Στις 4 Ιουλίου του 1822, 90 περίπου Φιλέλληνες οι περισσότεροι Γερμανοί πολέμησαν ηρωικά  στου Πέτα και περικυκλωμένοι από την προδοσία του Γώγου Μπακόλα  αλλά και την κακή τακτική του αρχιστρατήγου Μαυροκορδάτου, έπεσαν μαχόμενοι για την Ελλάδα. Η ιστορία στην κριτική της  απέδωσε την ήττα, στη διαφορετική στρατηγική μάχης. Οι ξένοι ήταν μαθημένοι σε ορθόδοξο πόλεμο εκ παρατάξεως, ενώ η στρατηγική του Κολοκοτρώνη  και του Καραϊσκάκη ( οι οποίοι τελικά αποχώρησαν διαφωνώντας ) ήταν  η οχύρωση πίσω από ταμπούρια από τα οποία εξορμούσαν στον συνήθη αιφνιδιασμό του αντιπάλου, τακτική που κρατούσαν σε όλη τη διάρκεια του πολέμου. Οι ξένοι αντέταξαν ότι ταμπούρια είναι τα στήθη τους. Στη μάχη σκοτώθηκε ο Ιταλός συνταγματάρχης Ταρέλα μαζί με τους αξιωματικούς του. Ο ταγματάρχης Νόρμαν  διασώθηκε βαρύτατα τραυματισμένος.
     Είναι περίεργο που αυτοί οι ίδιοι οι Γερμανοί, που τότε πρωτοστατούσαν στον Φιλελληνισμό από θαυμασμό στον αρχαίο Ελληνικό κόσμο, αλλά και από τον ρομαντισμό που κυριαρχούσε στα τέλη του 17ου αιώνα, είναι σήμερα αυτοί που πρωτοστατούν με τον Σόιμπλερ ή την Φράου Μέρκελ ή τους άλλου Ευρωπαίους –που οι παππούδες τους ήταν Φιλέλληνες-να μας πνίξουν οικονομικά για τα  συμφέροντά τους.. Η ιστορία έχει καταγράψει περί τους 1200 (ίσως είναι περισσότεροι αλλά παραμένουν άγνωστοι ) που πολέμησαν στο πλευρό μας για την ανεξαρτησία μας και πολλοί από αυτούς θυσιαστήκαν για την αποτίναξη του Οθωμανικού ζυγού μας.
  Σύμφωνα με στοιχεία της «Εκδοτικής Αθηνών»  οι γνωστοί Φιλελληνες ήταν 342 Γερμανοί,196 Γάλλοι,137 Ιταλοί, 99 Άγγλοι,35 Ελβετοί, 30 Πολωνοί, 17 Ολανδοί και Βέλγοι,16Αμερικανοί,9 Ούγγροι,9 Σουηδοί, 8 Δανοί, 9 Ισπανοί,  33 άγνωστης εθνικότητας. Σήμερα βέβαια μιλώντας για φιλελληνισμό μνημονεύουμε τους πιο γνωστούς ίσως:
    Αξίζει να τους θυμηθούμε για χάρη της επικαιρότητας των ημερών, όπου οι πρώην φίλοι μας βρίσκονται απέναντί μας, καθώς  ο σύγχρονος κόσμος άγεται και φέρεται από την οικονομία της αγοράς, αγνοώντας ρομαντισμούς, ιστορία, ιδανικά, αξίες και ηθική τάξη .
    Βεβαίως όχι ότι δεν είμαστε υπεύθυνοι κι εμείς για την κατάντια μας και τον χαζοχαρούμενο τρόπο της ζωής μας, καθώς καθοδηγημένοι από λάθος ηγέτες, πιστέψαμε ότι όλοι οι άλλοι χρωστούν να μας δανείζουν,  φυσικά κατά  το συμφέρον τους. Έτσι εγκαταλείποντας τη γη μας, που πλουσιοπάροχα μας χόρταινε, ζηλέψαμε την αστική ζωή, μιας ανέμελης και εν πολλοίς έωλης –χαζοχαρούμενης διαβίωσης με δανεικά λεφτά.
       Αυτές τις ημέρες καθώς η μνήμη γυρνά στη Μάχη του Πέτα όπου οι φιλέλληνες θυσιάστηκαν για την ανεξαρτησία μας  στεκόμαστε με σεβασμό στη μνήμη τους και  με την ελπίδα ότι οι σύγχρονη απόγονοί τους , θα νοιώσουν το χρέος τους απέναντι στην ιστορία και στη συνείδησή τους και η ευθύνη θα είναι όλη δική τους.
     Σταύρος Ιντζεγιάννης

Τετάρτη 1 Ιουλίου 2015

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ 4/07/15



                            ΚΑΘ ΟΔΟΝ    
      Ο ΠΑΠΑ – ΚΩΣΤΑΣ

     Το θέμα ήρθε απρόοπτα και με βρήκε εκεί που δεν το περίμενα, έτσι καθώς συμβαίνει απρόσμενα ν`ακούς κάτι που να σου κάνει εντύπωση ή να σου θυμίζει κάτι.
     Προχτές Τρίτη έξω από την Εθνική Τράπεζα στη πλατεία  Γεωργίου, με τον κόσμο να περιμένει υπομονετικά στην ουρά,  να πάρει τα 50 ευρώ που έδιναν τα μηχανήματα. Θα πρέπει να ήταν γύρω στους 30 κι ανάμεσά τους προς το τέλος της ουράς κι ένας παπάς .Στην ουρά κι αυτός.
    Τι το παράξενο θα πείτε. Σίγουρα, για την εποχή μας που έχει ισοπεδώσει τα πάντα, τίποτε το περίεργο. Συνηθισμένη η σκηνή κι ακόμη περισσότερο στο λεωφορείο, που σπάνια να βρεθεί κάποιος να παραχωρήσει τη θέση του στον ιερωμένο. Κι ας ανέβηκε καθώς λέμε το πνευματικό μας επίπεδο κι ας μη ζούμε πια στην εποχή που στα λεωφορεία υπήρχαν πινακίδες που συμβούλευαν. «Παραχωρείτε τη θέση σας στας εγκύους, στους αναπήρους και  στους ιερωμένους» Θεωρήθηκε περιττή η υπόμνηση για κάτι το αυτονόητο που η αγωγή μας  και η…μόρφωσή μας (!) το επέβαλε.
    Γυρίζοντας –λόγω ηλικίας-πίσω, θυμάμαι κάτι  που στη γενιά μου ήταν αδιανόητο. Ο ιερωμένος – ο Παπά-Κώστας- ο κάθε Παπά –Κώστας ήταν πρόσωπο ιδιαίτερα σεβαστό κι ας κυκλοφορούσε με τριμμένο ράσο, ξεβαμμένο από τον ήλιο και το ξεροβόρι ή τα παπούτσια τρύπια. Κι ας ήταν αυτό που λέμε ολιγογράμματος.
  Το ράσο ενέπνεε έναν ενστικτώδη σεβασμό. Σηκωνόντανε να του προσφέρουν θέση ή παραμερίζανε να περάσει.
   Δεν ήταν απόφοιτοι θεολογικών σχολών ή πανεπιστημίων όπως  σήμερα –ευτυχώς- που διαρκώς στρατεύονται στις τάξεις του κλήρου και γονατίζουν στο θυσιαστήριο του Χριστού όλο και περισσότεροι με επιστημονικούς τίτλους. Και λέω ευτυχώς διότι περίσσεψαν οι αιρετικοί στην εποχή μας καθώς ο συγχρωτισμός με την Ευρώπη, την Αμερική αλλά και την Ασία μας έχει γεμίσει μετανάστες .
   Δεν είμαι, προς Θεού, κατά των μεταναστών ή όποιου ξένου παράνομου ή νόμιμου. Ο κάθε άνθρωπος είναι ελεύθερος να θρησκεύεται κατά τα συνείδησή του. Είμαι αντίθετος με τον προσηλυτισμό που πολλοί επιχειρούν κρυφά ή φανερά. Είμαι  αντίθετος με το ξενόφερτα Θρησκευτικά ήθη αιρέσεις ,ομολογίες της… «Εσπερίας ή της Ανατολής  που προσπαθούν να μας επιβάλλουν έναν δήθεν «Διαφωτισμό» ο οποίος αποδεικνύεται …σκοταδισμός.
   Καθώς είδα τον Παπά εκεί στην ουρά, ή σκέψη μου γύρισε πίσω
σε μιαν εποχή που όταν βλέπαμε Παπά, εμείς οι μπόμπιρες τρέχαμε να φιλήσουμε το χέρι του αλλά και οι μεγάλοι, καθώς  ήταν αδιανόητο να βρεθεί παπάς σε συγκέντρωση και να μη σπεύσουν να του παραχωρήσουν τη θέση τους, από σεβασμό στο σχήμα κυρίως,  αλλά και στο πρόσωπο του.
    Άλλη εποχή θα πείτε. Ίσως και το ότι μεγάλωσα σε μια μικρή πόλη όπου ο παπάς της ενορίας ήταν μέλος της κάθε οικογένειας. Τα σπίτια μας ήταν και δικά του και σαν πνευματικός ήξερε τα γεννοφάσκια του καθενός, αλλά ήταν και ο συμβουλάτοράς μας. « Τι λες παπά μου εσύ;» ρωτάγαμε σε κάθε δυσκολία. Αυτό τον έκανε σεβαστό κι ας είχε κι αυτός τα…κουσούρια του. Όταν λ.χ έχανε ο παπά-Κώστας στο τάβλι που έπαιζε με τον πατέρα μου ή με τον τσαγκάρη απέναντι (στο πίσω δωμάτιο να μη δίνει λαβή σε κουτσομπολιά)  κατέβαζε καντήλια, αλλά …ήταν Άγιος. Έκοψε τη μπουκιά των παιδιών του για να τη δώσει στα φτωχόπαιδα της ενορίας. Στέρησε την οικογένειά του στην κατοχή για να βοηθήσει τις  άλλες που δεν είχαν. Τον είχαν κατηγορήσει στον Δεσπότη ότι τάχα πήγαινε το λάδι των καντηλιών στο σπίτι του και πράγματι το πήγαινε, όχι για να το φάει αυτός, αλλά για να το μοιράσει στους φτωχούς της ενορίας. Δέσποτα, είπε του Δεσπότη, ας με συγχωρήσει ο Κύριος που δεν ξόδεψα όλο το λάδι στα καντήλια του. Πεθαίνει ο κόσμος από την πείνα (ήταν κατοχή)  είπα να δώσω ένα ποτήρι λάδι και μισή λειτουργιά για τα παιδιά τους να ζήσουν. Αν με ρωτήσει θα του εξηγήσω και η αγάπη Του θα με καταλάβει.
  Άλλοι άνθρωποι, άλλη εποχή. Όμως εκείνος ο Παπάς στην ουρά με γύρισε πίσω. Αν ήταν δυνατόν να δούμε τον Παπά-Κώστα στην ουρά και να μη τρέξουμε ποιος θα του πρωτοπροσφέρει τη θέση του. Είμαι και… παλαιομοδίτης. Καθυστερημένος. Είσαι σκέτη …μούχλα θείε, λέει  η ανεψιά μου. Για σκέψου…μούχλα!!!
Σταυρος Ιντζεγιάννης