Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2015

ΓΝΩΜΗ 25/10/15



                                                     ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ
                     
     ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ 1940-41
     - ΑΦΙΕΡΩΜΑ-
     Αγαπητή μου Ασπασία

     Έλαβα την επιστολή σας  και πολύ εχάρηκα  δια  την καλήν σας υγεία καθώς κι εμείς εδώ πάνω καλώς υγιαίνουμε.
 Ασπασία είδα να μου γράφεις  ότι να προσέχω να μην τραυματιστώ  γιατί έχουμε παιδιά να μεγαλώσουμε και τα  χωράφια  θέλουν κότσια.
 Ασπασία έχω μαζί μου το  φυλαχτό της γιαγιάς που το είχε ο πατέρας  στη Μ Ασία  και γύρισε γερός. Και τώρα θα σου γράψω το μεγάλο  νέο. Ο λοχαγός με πρότεινε  για δεκανέα επ` ανδραγαθία. Μάθε ότι έπιασα πέντε Ιταλούς  εφ όπλου λόγχης. Είχαν γονατίσει μπροστά μου και φώναζαν Μπόνο Γκρέκο. Μπόνο Γκρέκο. Ο ένας μου έδειχνε μια φωτογραφία  με δυο παιδιά.Το ένα έμοιαζε του Βασιλάκη μας.
  Ο λοχαγός με φίλησε και μου είπε : Με τέτοιους ήρωες θα ρίξουμε τους Ιταλούς στη θάλασσα.
  Όταν μπούμε στο Αργυρόκαστρο θα σου στείλω φωτογραφία  να με καμαρώσεις με τα γαλόνια .Φίλησε μου τα  παιδιά τη Γεωργία και τον Βασιλάκη μας.Ο σύζυγός σου  Ανδρέας Σμπούκης -Δεκανέας
 Αγαπητοί αναγνώστες.
Συνηθίζεται να γιορτάζεται η επέτειος  του θρυλικού Όχι στις 28 Οκτώβρη του 1940 με πανηγυρικές εκδηλώσεις  για την εποποιϊα  του στρατού μας στα κακοτράχαλα βουνά της Αλβανίας.
  Μια εποποιϊα  που ήταν  η πρώτη κραυγή νίκης στο συμμαχικό στρατόπεδο υπογραμμίζοντας στους λαούς της γης  τον μεγαλόπνοο στίχο του ποιητή « Η μεγαλοσύνη στα Έθνη δε μετριέται με το στρέμμα .Με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και με το αίμα
   Για την εποποιϊα αυτή έχουν γραφεί ολόκληρες βιβλιοθήκες. Οι πολέμαρχοι  έχουν αναφερθεί στη μάχη .Οι φιλόλογοι έχουν περιγράψει το μεγαλείο της νίκης . Οι πολιτικοί έχουν δώσει την πολιτική  σημασία του ΌΧΙ
 Το σημερινό χρονογράφημα είναι ένα μνημόσυνο για τον ανώνυμο Έλληνα φαντάρο ή τον τσολιά. Για τους Αξιωματικούς  και τους οπλίτες  που έπεσαν μαχόμενοι  ή επέζησαν της φρίκης του πολέμου και έγραψαν  την ιστορία του Ελληνο-Ιταλικού  πολέμου με τα γράμματά τους από το μέτωπο.
   Αυτά τα γράμματα που  μέσα από τις  ανορθογραφίες και τις ασυνταξίες τους  έδωσαν  μέσα από την καρδιά τους  και με τον αυθορμητισμό τους  όλη τη φρίκη του πολέμου και τη ομορφιά της νίκης  και διεκδικούν πιστέψτε με  τη μεγαλύτερη  φιλολογική δάφνη. Την αναγνώριση από το πλήθος .
  Γιατί ποιος  λογοτέχνης, ποιος στρατιωτικός ηγέτης, ποιος  πολιτικός ρήτορας θα μπορούσε να δώσει  μέσα στις λίγες γραμμές  που περιλαμβάνει το γράμμα του στρατιώτη Ανδρέα Σμπούκη  την προσήλωση  του Έλληνα στα ιδανικά  της φυλής. Τη θρησκεία , την πατρίδα, την οικογένεια.
  Προσέξτε. Την πίστη στη θρησκεία : Έχω το φυλαχτό της γιαγιάς  που φόραγε ο πατέρας στη Μ Ασία.
  Τη αγάπη στην οικογένεια : Είχε δυο παιδιά .Το ένα έμοιαζε του Βασιλάκη μας.
  Την προσήλωση στην ιδέα του έθνους : Ο λοχαγός με φίλησε και μου είπε μπράβο. Με τέτοιους ήρωες θα ρίξουμε τους Ιταλούς στη Θάλασσα.
---------------------

  Αχ Παναγίτσα μ` –Παναγίτσα μ` .Μωρέ σου λέω τους κυνηγάγαμαν  τους φρατέλους  σαν τα γιδοπρόβατα απούχαμαν στην πλαγιά .Πιάκαμαν 13 αιχμαλώτους .Μου λέει ο λοχαγός  πάρτους να τους πας στο λόχο διοικήσεως..
  Μωρέ άσε με να τους καθαρίσω προ έξη βημάτων του λέω.
  Δεν κάνει  -μου λέει . Ντροπή. Άνθρωποι είναι κι αυτοί.
  Ύστερα που το συλοϊστικα  είδα απούχε δίκιο και τους έδωσα την κουραμάνα μου. Ένας μου φίλησε τα χέρια.
  Αϊ θεοκερατά του`πα  Τώρα είμαι καλός ε; Πρωτύτερα θέλαταν να μας σκλαβώσετε .να μας πάρετε τις γυναίκες μας και τα παιδιά μας και τα χωράφια μας

 Όταν γνώρισα τη γυναίκα του, δυστυχώς ο Παναγιώτης Μπανιάς ο τσολιάς του 3/40 συντάγματος της Άρτας,  ένας από τους αφανείς ήρωες δεν υπήρχε πια. Σκοτώθηκε όταν το τρακτέρ που οδηγούσε έπεσε επάνω σε μια νταλίκα. Αυτή τη φορά  ο εχθρός δεν του ζήτησε την κουραμάνα του. Του ζήτησε τη ζωή του .Κι όπως τόσοι άλλοι κέρδισε τη ζωή του στον πόλεμο και την έχασε στην ειρήνη.  Αχ Παναγίτσα μ`- Παναγίτσα μ` όπως είχε γράψει ο ίδιος.
   (Πηγές «μαρτυρίες 40-41  Φαφαλιού –Πατέρα» και προσωπική μου έρευνα στους απογόνους των πολεμιστών το`40 στην Άρτα)

Σταύρος Ιντζεγιαννης








Τετάρτη 21 Οκτωβρίου 2015

ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΟΣ 24/10/15



                                                               ΚΑΘ ΟΔΟΝ
   O ΧΩΡΟΦΥΛΑΚΑΣ
 
  Όταν βγαίνεις από το σπίτι να κάνεις το σταυρό σου έλεγε η συγχωρεμένη η κυρά –Λένη .
Το θυμήθηκα χτες το πρωί,  καθώς είδα τον κυρ-Νίκο βγαίνοντας από το σπίτι που έκανε  τρεις φορές το σταυρό του (δεν έχει πατήσει και ποτέ του στην εκκλησία εκτός από Πάσχα –Χριστούγεννα, αλλά ο σταυρός - σταυρός) και από πίσω του η κυρία  Μαρία η γυναίκα του να τον σταυρώνει!
   Μου θύμισε την κυρά – Λένη. Μέναμε στην Αράτου τότε, κι απέναντί μας έμενε η κυρά –Λένη που στηνότανε στο παραθύρι από όρθρου βαθέως μέχρι τα άγρια μεσάνυχτα να βλέπει ποιος περνάει και πως γυρίζει η κάθε γειτονοπούλα. Μόνη ή με …παρέα; Ο χωροφύλακας της γειτονιάς  λέγαμε,
 «Έλα δω, μου έβαλε τις φωνές μια μέρα. Όταν βγαίνεις  από το σπίτι να κάνεις το σταυρό σου »
 -Μα τον έκανα το πρωί κυρά Λένη.  Ξύρισμα, πλύσιμο, γάλα και …Κύριε Ελέησον
 - Άλλο αυτό, δεν πιάνεται. Στην εξώπορτα του σπιτιού θα κάνεις τρεις φορές το  σταυρό σου και θα λες Κύριε Ιησού Χριστέ  βοήθημι. Μετά θα ξεκινάς για τη δουλειά σου.
  Βλέποντας τον Κυρ-Νίκο να σταυροκοπείται και τη γυναίκα του από πίσω να τον σταυρώνει μου ξανάρθανε στο νου περασμένες ωραίες ημέρες.
    -Α, χωρίς σταυρό δεν ξεκινάω μου είπε όταν τον πείραξα.
    -Ναι αλλά στην εκκλησία δε σ`έχω δει ποτέ!
    - Άλλο το ένα – άλλο το άλλο. Κάνω το σταυρό μου βγαίνοντας από το σπίτι γιατί με κυνηγάει η μακαρίτισσα η μάνα μου αν δεν κάνω σταυρό. Να φανταστείς 35 χρόνια πεθαμένη κι ακόμα τη φοβάμαι- λέει γελώντας. Φώναζε η μακαρίτισσα κι εμένα  και του πατέρα,  να κάνετε το σταυρό σας βγαίνοντας από την εξώπορτα. Κι απέ  έβγαινε κι αυτή πίσω μας και μας σταύρωνε τρεις φορές.. Αυτό μας είχε γίνει πια συνήθεια. Σε μεγάλες γιορτές μάλιστα έβαζε λιβάνι και λιβάνιζε  όλο το σπίτι. Ακόμα κι όταν πια αλλάξαμε σπίτι και πήγαμε σε πολυκατοικία ,αυτή τη φορά λιβάνιζε όλο τον κόσμο, κατεβαίνοντας  με το ασανσέρ , ώσπου γίναμε μαλλιά κουβάρια με έναν  ανάποδο στον πρώτο όροφο που τον πείραζε λέει  η μυρωδιά του μοσχολίβανου.
  -Αμ` πες το ντε –του είχε πει η μάνα γελώντας μια μέρα, πες μου ότι δε σ` αρέσει το γιασεμί .Με την άλλη θα σε λιβανίζω με τριαντάφυλλο.
   Κάπως έτσι θυμήθηκα  τη κυρά –Λένη το χωροφύλακα της γειτονιάς.
  που ήλεγχε πίσω από το παραθύρι της το πώς και που και γιατί της κάθε γειτόνισσας ή του γείτονα.
  Το όνομα δηλαδή .η έξωθεν καλή μαρτυρία θα λέγαμε. Το ποιόν της μιας και της άλλης ή του άλλου. 
 Καλό παιδί ο Σταύρος, είπε κάποτε, αλλά δεν είναι νοικοκύρης όλο με τα χέρια στις τσέπες γυρίζει το μεσημέρι. Δεν τον έχω δει ποτέ να κουβαλάει  ψώνια (!!!) και κάπως έτσι μου το κόλλησε: Δεν είναι νοικοκύρης. Διότι κατ` αυτή νοικοκύρης ήταν αυτός που γύριζε σπίτι το μεσημέρι, φορτωμένος σαν υποζύγιο.
   Κάπως έτσι κυλούσε η ζωή  στη γειτονιά  που παρέμεινε ο πληροφοριοδότης  για τη ηθική και την αξιοπρέπεια του καθενός και  μπορούσε με ένα σχόλιο να καθορίσει το μέλλον της κάθε κοπέλας. «Αυτή; περπατημένη σου λέω. Να φανταστείς ότι μαζεύεται σπίτι βαθειά μεσάνυχτα. Τη φέρνει ένας ψηλέας και την αφήνει στη γωνία μη τη δούμε λες κι εμείς τρώμε κουτόχορτο. Είναι που η μάνα της είναι φίλη μου και δε θέλω να τη ξεμπροστιάσω»
   Εύκολο να καταδικάσει κανείς όλες αυτές, που μόνη τους απασχόληση  ήταν να ελέγχουν  από το παραθύρι τους τα συμβαίνοντα  στη γειτονιά και να δικάζουν ή να  επιβραβεύουν. Δεν ήταν η κακία τους, αλλά μια ενδόμυχη τάση, να ζητάνε να εφαρμόσουν όλοι, αυτό που  γι αυτές ήταν το σωστό και επιτρεπτό ή που ίσως είχαν στερηθεί πια λόγω ηλικίας ή συνθηκών ή και γιατί όχι από το φόβο Κυρίου.
  Όμως όταν έλειψε η γειτονιά, έλειψε μαζί της και ο έλεγχος της κοινωνίας .Εκείνο το «τι θα πει ο κόσμος» που για χρόνια υπήρξε οδοδείκτης συμπεριφοράς και  καταδίκης  κάθε παρεκτροπής. Υπήρξε το ανάχωμα-ο χωροφύλακας- που μας προστάτευσε και μας κράτησε στο δρόμο της κοινωνικής ευπρέπειας της αξιοπρέπειας αλλά και του ηθικού όπως μας το δίδαξε ο λόγος του Κυρίου

Σάββατο 17 Οκτωβρίου 2015

ΓΝΩΜΗ 19/10/15






                                                  ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ   
     ΑΦΗΡΗΜΑΔΑΣ ΤΟ ΕΓΚΩΜΙΟ
   
     Σημείο αναφοράς για την Ελλάδα του σήμερα η διαφθορά, που κοντεύει να γίνει εθνικό μας  σπορ κατά την κυρία Λαγκάρντ ( έχουμε ράμματα και για τη δική της γούνα αλλά δεν είναι η ώρα .Διευθυντής του ταμείου ήταν και ο Στρος Καν που είδαμε τα καμώματά του) και το φορολογικό που κοιμάσαι με μείον 10% σύνταξη και ξυπνάς με  μείον 20%. Τελευταία προστέθηκε και η εθνική μας αφηρημάδα, που εκδηλώνεται κάθε που πρόκειται να δηλώσουμε το πόθεν και καταλήγουμε στο…αίσχον!!! Αφηρημάδας το εγκώμιον. Η εξουσία σε κρίση! Τι να πει ο λαός;
    Το διηγείται ο Μηνάς στην πρωινή ολομέλεια του καφενείου και κουνάμε τα κεφάλια με απελπισία, γιατί όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε
    Πήγε ο φίλος στον νευρολόγο: Γιατρέ μου τώρα τελευταία ξεχνάω. Πάω από  το ένα δωμάτιο στο άλλο και δε θυμάμαι γιατί πήγα.
  -Μην ανησυχείς αυτό  είναι κάτι που θεραπεύεται. Θα σας γράψω ένα χάπι να παίρνετε κάθε πρωί και θα δουλεύει το μυαλό σας ρολόι. Θα παίρνεται το…το….το πως το λένε  μωρέ Ασπασία-φωνάζει στη γραμματέα του- πως το λένε εκείνο το χάπι που δίνουμε για να μη ξεχνάμε;!!!\
    Κάπως έτσι ξεκίνησε μεταξύ σοβαρού και αστείου η συνέλευση, καθώς όλοι μας κάτι έχουμε να διηγηθούμε για τη ξεχασμάρα μας.
   Να σκεφτείτε λέει ο Χρηστάρας ότι πήγα στο ληξιαρχείο και στην ερώτηση όνομα συζύγου, μπλοκάρησε το μυαλό μου και δε θυμόμουνα το όνομα της γυναίκας μου!!!
   Τα θυμήθηκα προχτές,  ακούγοντας για τον Υπουργό που, κατά  δήλωσή του είχε ξεχάσει να δηλώσει στο πόθεν έσχες  το εκατομμύριο. Το σπουδαίο βέβαια δεν είναι αυτό. Ανθρώπινο να ξεχνάς ότι δε σε συμφέρει. Αλλά το ότι είναι Υπουργός  οικονομικών και έτσι εξηγείται ότι ξεχνώντας ότι πετσόκοψε τις συντάξεις  τη μια ημέρα τις ξανακόβει και την επομένη. Άσε που και ο  Πρωθυπουργός ξέχασε πως είχε δηλώσει ότι δεν πρόκειται να κοπούνε οι συντάξεις και πριν αλέκτωρ φωνήσει έκοψαν από τη σύνταξη των 345 ευρώ 12 !!!
   Φυσικά μια αφηρημάδα  δεν αξιοποιείται ως φοροδαφυγή όταν προέρχεται από ένα  οποιονδήποτε πολίτη, αλλά όταν ο αρμόδιος Υπουργός είναι ο αφηρημένος, τότε το ζήτημα αλλάζει. Ίσως δημιουργεί και ένα άλλοθι για πολλούς που θα οχυρώνονται πίσω από την υπουργική αφηρημάδα (που δεν είναι η μοναδική –φευ- περίπτωση κυβερνητικών αξιωματούχων ) ξεχνώντας το γνωστό, ότι δεν αρκεί να είσαι νομοταγής αλλά και να το επιβεβαιώνεις σε κάθε περίπτωση , δεδομένου ότι περισσότερο νουθετείται ο λαός με το παράδειγμα, παρά με τα λόγια, από τα οποία άλλωστε έχουμε χορτάσει!
   Μαζί με   τα ξερά καίγονται και τα χλωρά- έλεγε η συγχωρεμένη η μητέρα. Αναπόφευκτο. Μόνο που δύσκολο να ξεχωρίσεις, καθώς άλλοι ξεχνάνε Δις ή εκατομμύρια όπως εμείς θα ξεχνούσαμε κατοστάρικα Διότι άλλο να ξεχνάει ο Παμίνος που αντί να πάει στον ορθοπεδικό  πήγε στον …οδοντίατρο, κι άλλο ο Υπουργός που φοβερίζει τους άλλους αν δε δηλώσουν την αλήθεια,
   Βλέπεις, ακούς , διαβάζεις, από πολιτική εξουσία μέχρι ποδόσφαιρο,  από κότερα μέχρι ψαρόβαρκες και από εργολαβίες και προμήθειες μέχρι απλή εξυπηρέτηση, συμπολίτευση, αντιπολίτευση, οργανισμοί και εργατοπατέρες , βγάζουν τα  άπλυτά τους στο παζάρι της δημόσιας ζωής, κατακρίνοντας τους άλλους γι αυτά που και οι ίδιοι διαπράττουν ! Δείσθε  αρετής, μάλιστα, αλλά που είναι τη; Ο αναμάρτητος τον λίθον βαλλέτω –είπε, αλλά ποιός είναι ο αναμάρτητος που θα λιθοβολήσει τους άλλους ;
     Κινδυνεύουμε να κατηγορηθούμε όλοι –διαμαρτύρεται φίλος πολιτευόμενος.
     Εσείς ; Λάθος. Τη μεγάλη ζημιά την παθαίνει η Δημοκρατία. Οι Τρικούπηδες, οι Μιχαλακόπουλοι, οι Βενιζέλοι, ο Πλαστήρας που κηδεύτηκε με έρανο των φίλων του, δεν υπάρχουν πια για να παραδειγματίσουν  τον λαό με την  αρετή ,τον λιτό και άμεμπτο βίο τους. Δε ζουν οι ηγέτες που φρόντιζαν πρώτοι αυτοί να τηρούν το νόμο πριν απαιτήσουν από τον λαό να τον τηρεί. Το είχε πει ο Σόλων πριν 2,5 χιλιάδες χρόνια και ισχύει απαρέγκλιτα - έστω και σε κάποια μεταφορά- μέχρι σήμερα. Άρχεσθαι μαθών , άρχειν επιστήσει…κύριε Υπουργέ
                                         Σταύρος Ιντζεγιάννης

Πέμπτη 15 Οκτωβρίου 2015

ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΟΣ 17/10/15



                                                              ΚΑΘ ΟΔΟΝ

    ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

   Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω –είπεν ο Κύριος. Αλλά ποιος είναι ο αναμάρτητος;
   Διαφθοράς το ανάγνωσμα. Στην πρώτη θέση της επικαιρότητας των ημερών, μετά το φορολογικό, που ανέκαθεν βρισκόταν σημαιοφόρος  των μεγάλων αθλητικών επιδόσεων  της χώρας, η διαφθορά σε όποια μορφή της,. Και φυσικά επειδή το ψάρι -κατά τη λαϊκή σοφία- βρωμάει από το κεφάλι, από εξουσίας άρξασθε.
   Ζητείται αδιάφθορος.
   Σε κρίση η εξουσία, η οποία καλείται να αποδείξει την αρετή της, καθώς καθημερινά κάποιος αποκαλύπτεται παραβάτης του ποινικού και ηθικού νόμου και αποδεικνύεται  ως μετέχων εις την  περιπλοκή των περιπλοκών και την  διαπλοκή των διαπλεκομένων  κύκλων, όπου τα εκατομμύρια  αλλάζουν χέρια και γεμίζουν τσέπες  ή θυρίδες τραπεζών εντός ή εκτός Επικράτειας, ίνα πληρωθεί το ρηθέν, ποιος έχει το δάχτυλο στο  μέλι και δεν γλύφει.  
   Το διαβάσαμε στις εφημερίδες: πρώην Υπουργός απέκρυψε έσοδα ενός εκατομμυρίου. Βουλευτές  ξέχασαν (!) να δηλώσουν το πόθεν έσχες αν και εκείνο που έχει σημασία όπως καταντήσαμε δεν είναι το έσχον  αλλά το …αίσχον!
  Στο εδώλιο της λαϊκής οργής η εξουσία η οποία καλείται να κοιταχτεί στον καθρέφτη πριν μιλήσει για διαφθορά και οικονομικές ατασθαλίες του λαούο οποίος ακολουθεί πιστά το παράδειγμα της.
  Κατηγορούμενε  εγέρθητι –φώναξε ο πρόεδρος του δικαστηρίου και σηκώθηκε σύσωμη η αίθουσα: Εγώ κύριε;  
   Φυσικά δεν είναι μόνο η εξουσία. Μιλάμε γι αυτή  διότι  αυτή είναι ο φυσικός διώκτης και τιμωρός της παράνομίας  και ο θεματοφύλακας της αρετής και των πολιτικών μας πραγμάτων.
   Κολιός και κολιός λοιπόν από το ίδιο βαρέλι;  Όχι βέβαια,  αλλά ζούμε  στον τροπικό της καχυποψίας. Και δε μιλάμε μόνο για κυβέρνηση ή συμπολίτευση και στην αντιπολίτευση το ίδιο συμβαίνει. Στο στόχαστρο και αυτή. Και ο κρίνων, κρίνεται! Ο Πιλάτος ένιψε τα χέρια του. Αυτοί τα κρατούν λερωμένα. Εδώ κρατούντες και μη, εξουσιάζοντες και παρατρεχάμενοι οι …πολυθρόνες αλλά και οι καρέκλες  και τα σκαμπώ των κυβερνητικών και παρακυβερνητικών κύκλων, επιχειρηματίες και μεσάζοντες ( αυτοί κι αν είναι!) αεριτζήδες και διπλωματούχοι απατεώνες αλληλοκατηγορούνται . αλληλοκαρφώνονται, αλληλοδωροδοκούνται και αποκαλύπτονται πλουσιότατοι, άλλοι με πενταψήφιο και άλλοι με εξαψήφιο νούμερο. Απατεώνες και απατεωνίσκοι έως και μεγαλοαπατεώνες!!!
 Το είχε πει 2.5 χιλιάδες χρόνια πριν ο Σοφοκλής  στην  «Αντιγόνη» του με το στόμα του Κρέοντα. «Ουδέν ανθρώποις οίον άργυρος κακών νόμισμα έβλαστεν! Από πού ν` αρχίσεις και που να τελειώσεις. Χιονοστιβάδα η λίστα Λαγκάρντ απειλεί να θάψει κόσμο και κοσμάκη. Κάτι ξέρουν για να τη κρύβουν.
    Μαζί με   τα ξερά καίγονται και τα χλωρά- έλεγε η συγχωρεμένη η μητέρα. Αναπόφευκτο. Μόνο που δύσκολο να ξεχωρίσεις, καθώς μιλάνε για Δις ή εκατομμύρια όπως εμείς μιλάμε για κατοστάρικα
   Βλέπεις, ακούς , διαβάζεις, από πολιτική εξουσία μέχρι ποδόσφαιρο και από κότερα μέχρι ψαρόβαρκες και από εργολαβίες και προμήθειες μέχρι απλή εξυπηρέτηση, συμπολίτευση, αντιπολίτευση, Οργανισμοί και συνδικαλιστές, βγάζουν τα  άπλυτά τους στο παζάρι της δημόσιας και ιδιωτικής  ζωής.
    Ποιος είναι ο αλώβητος που θα επιτιμήσει τους άλλους; Δείσθε  αρετής, μάλιστα, αλλά που είναι τη;
    Κινδυνεύουμε να κατηγορηθούμε όλοι –διαμαρτύρεται φίλος πολιτευόμενος.
     Εσείς ; Όχι φίλε μου. Τη μεγάλη ζημιά την παθαίνει η Δημοκρατία. Οι Τρικούπηδες, οι Μιχαλακόπουλοι, οι Βενιζέλοι, ο Πλαστήρας που κηδεύτηκε με έρανο των φίλων του, δεν υπάρχουν πια για να παραδειγματίσουν  τον λαό με την  αρετή ,τον λιτό και άμεμπτο βίο τους.
   Και λοιπόν θα βουλιάξει το καράβι; Να εκπέμψουμε S.O S ; Όχι βέβαια. Γερό το σκαρί άντεξε και μεγαλύτερες θεομηνίες, θα αντέξει και τώρα. Υπάρχουν υγιείς δυνάμεις και στη κυβέρνηση και  στα κόμματα και στους οργανισμούς και στις επιχειρήσεις και στα λαϊκά στρώματα .Υπάρχει εκείνη η γυναικούλα που γονατίζει μπροστά στη Μεγαλόχαρη και προσεύχεται με δάκρυα: Παναγία μου σώσε τον τόπο όπως τον έσωσες τόσες φορές. Και μια προσευχή, κι ένα κερί του ενός λεπτού, όταν βγαίνει από τα τρίσβαθα της πίστης μπορεί να σώσει ολόκληρο το έθνος.
  Χρωστάμε να παραδώσουμε στα παιδιά  μας  μια Ελλάδα σωστή. Η Ελλάδα της διαπλοκής και τη διαφθοράς είναι ένα κακό όνειρο που θα διαλυθεί με το ξημέρωμα που θα φέρει στον τόπο την αληθινή Δημοκρατία της Χριστιανικής ηθικής και του πολιτισμού. Γιατί όπως λέει κι ο ποιητής «χρωστάμε σ` όσους πέρασαν, περνούνε, θα περάσουν, κριτές θα μας δικάσουν οι αγέννητοι, οι νεκροί.
   Σταύρος Ιντζεγιαννης



ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ



                                                                                       
                                            ΣΧΟΛΙΑΖΟΝΤΑς ΤΗΝ ΕΠΙΚΑΙΡΌΤΗΤΑ

      ΠΑΠΠΟΥ ΓΥΡΝΑ ΣΠΙΤΙ ΓΡΗΓΟΡΑ

     Χρόνια είχα να τον δω τον Ανέστη τον Κ.. Από τότε που τα παιδιά του, η κόρη του δηλαδή και ο γαμπρός του, τον είχαν βάλλει  σε ένα ευγηρείο στην Αθήνα όταν έχασε τη γυναίκα του –το ταίρι του, το στήριγμά του,- όπου με τη σύνταξή του έμενε σχετικά καλά Άλλωστε όταν δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς συμβιβάζεσαι. Θες δε θες. Ανάγκα και θεοί πείθονται ε;
   -Δε χωράμε και άλλωστε ποιος θα τον περιποιείται –είχε δικαιολογηθεί η κόρη του .Ο γέροι θέλουν συνεχή φροντίδα κι εμείς νέοι άνθρωποι έχουμε τον κύκλο μας, όσο και να πεις τη ζωή μας, Τις εξόδους μας ,τις εκδρομές μας, καταλαβαίνεις. Ποιος θα ασχολείται μ` αυτόν-δηλαδή αυτό το τελευταίο δεν το είπε, αλλά το εννοούσε-δε θέλει και πολύ να το καταλάβεις. Σα να έλεγε δε μπορούμε να τον έχουμε κάτω από τα πόδια μας.
    Και να που ξαφνικά μου τηλεφώνησε: Έλα βρε να ιδωθούμε σε πόνεσα, να θυμηθούμε τα παλιά μας.
   -Που βρίσκεσαι-απόρησα.
   -Στο σπίτι, που αλλού. Έλα θα σου εξηγήσω. Μόνο έλα πρωί, που είμαι μόνος., γιατί προσέχω τον μικρό.
  Έτσι ξαναβρεθήκαμε με τον Ανέστη.
   -Καταλαβαίνεις – μου εξήγησε. Τώρα που δυσκόλεψαν τα πράγματα, τους είμαι χρήσιμος.
   Γελάει, κλαίγοντας ή κλαίει γελώντας , δύσκολο να το πεις. Μια σκουπίζει τα μάτια του και μια πίνει γουλιά νερό να …πάει κάτω!
  Ντράπηκαν να το πουν οι ίδιοι κι έβαλαν τα παιδιά εξηγεί. Παιδικό γράψιμο το γραμματάκι : Παππού, έλα γρήγορα κοντά μας, σ` αγαπάμε. Και σε θέλουμε μαζί μας Χρηστάκης .
    Η ιστορία είναι μια συνηθισμένη  ιστορία του νεοαστικού μας χώρου .Πάντρεψαν οι άνθρωποι την κόρη τους και δυο χρόνια μετά ανακάλυψαν πως στο πεντάρι που την προίκισαν δε χωράνε πια !
   Δυσκολεύτηκαν λίγο να το πουν, στην αρχή αλλά  μετά…  « Ξέρετε εμείς δεχόμαστε φίλους, μπορεί να ανησυχείτε όσο και να πεις έχετε τα χρόνια σου και..και ..και.
  Οι άνθρωποι νοίκιασαν ένα δυαράκι, είχανε και μια καλή σύνταξη 2050 οι δυό τους, τους  κακοφάνηκε λίγο- δηλαδή όχι λίγο ,τους κακοφάνηκε πολύ…αλλά τέλος πάντων, έφυγαν. Ώσπου πεθαίνοντας η γιαγιά Ελπίδα έμεινε μόνος .
   Η λύση; Να βάλουμε τον πατέρα στο Ευγηρείο είπε η κόρη του Να τον πάρουμε σπίτι, δε …χωράμε ! 
  Έμεινε το νέο ζευγάρι μόνο του στο πεντάρι, να μην έχουν τον γέρο στα πόδια τους ήρθε και ένα παιδί, με τις χαρές τους και τις έγνοιες του.
 Βέβαια να λέμε το σωστό. Πάσχα-Χριστούγεννα τηλεφωνούσαν ¨Χρόνια πολλά πατέρα πως είσαι; Μαθαίνω ότι σε περιποιούνται Τα παιδιά σε φιλούν και …προσεύχονται για σένα.!!!
   Ώσπου  ξαφνικά νάτην η πρόσκληση. Παππού ,έλα  να μείνεις κοντά μας να μην είσαι μόνο. Σ` αγαπώ και σε θέλω δώ κοντά μου - Χρηστάκης
  Απορώ: Και δε χαίρεστε ,θα είσαι με τα εγγόνι σου.
  Βάζε κάτι γέλια  που τραντάζει το δωμάτιο : Μα δεν καταλαβαίνεις
γιατί με καλούν ξαφνικά. Η σύνταξη μου βρε ζώον.1200 το μήνα..
   Ξαφνικά διαπίστωσαν ότι χωράμε στο πεντάρι άνετα -παλιά που δεν είχαν και παιδί δε χωράγαμε !- και σκεφτήκανε αντί να δίνω τα λεφτά στο ευγηρείο θα μένουν στο σπίτι τους. Τι έξοδα έχω εγώ ; Ένα πιάτο φαγητό, ένα γιαουρτάκι το βράδι. Τα φάρμακά μου και ο γιατρός από το δημόσιο, πληρώνω τη συμμετοχή όπως όλοι, χώρια που προσέχω και τον μικρό και γλιτώνουν τα έξοδα της γυναίκας που θα τον πρόσεχε. Να φανταστείς ότι μαθαίνω  και εγώ τον υπολογιστή για να του παίζω τα καρτούν. Είδες πως τα φέρνει η ζωή φίλε. Σε πετάνε όταν δε σε χρειάζονται και μετά….
  Τον σταμάτησα γιατί ήταν έτοιμος να βάλλει τα κλάματα.
   Χρειάζεται να το σχολιάσω; Όχι βέβαια τα σχόλια είναι δικά σας. Εγώ το  μόνο που έχω να προσθέσω είναι ότι η ιστορία είναι πέρα για πέρα αληθινή του κοντινού μας περίγυρου μάλιστα!
   Σταύρος Ιντζεγιάννης
   sindzeyan@yahoo.gr



Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2015

ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΟΣ 17/10/15



                                                         ΚΑΘ ΟΔΟΝ
          Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΩΝ ΚΟΥΦΕΤΩΝ

     Διέκοψε το μυστήριο του Γάμου  γιατί πετάγανε κουφέτα στην ώρα του Ησαϊα μαζί με το ρύζι και παρά τις συστάσεις του συνέχιζαν τη χαζοχαρούμενη, κακόγουστη εκδήλωσή τους. Όσο φώναζε ο ιερέας, τόσο αυτοί το συνέχιζαν- με αποτέλεσμα να διακόψει το μυστήριο, το οποίο συνέχισε  άλλος ιερέας, για να μη μείνει παντρεμένο - ανύπαντρο το ζευγάρι. Στη Βασιλική Μεσολογγίου το συμβάν. Από την εφημερίδα «Πελοπόννησος 6/10/15» η είδηση καταχωρείται στα  φαιδρά δυστυχώς, ενώ θα πρέπει να μας προβληματίσει, όπως και πολλά άλλα που τα θεωρούμε χωρίς ιδιαίτερη σημασία, αλλά καταγράφουν και υπογραμμίζουν το ήθος  και το φέρεσθαι της εποχής μας και των ανθρώπων της
  -Συμφωνείτε- διαφωνείτε;
  - H απάντηση –δύσκολη ομολογουμένως- βρίσκεται στο ναι μεν… αλλά !
  Κάποτε οι νεοέλληνες πρέπει να μάθουμε ότι οφείλουμε να σεβόμαστε  όχι μόνο τα πρόσωπα, αλλά και τον χώρο στον οποίο βρισκόμαστε  και βέβαια το αυτονόητο: Να  σεβόμαστε τα Mυστήρια της Εκκλησίας τα οποία κινδυνεύουν να καταντήσουν- αν δεν τα καταντήσαμε ήδη-κοινωνική εκδήλωση, όπου η κοσμικότητα αμιλλάται την προσπάθεια επίδειξης πλούτου. Μάλλον νεοπολουτισμού και κακογουστιάς!!!
    Δεν είναι δυνατόν  να ισοπεδώνουμε  τα πάντα εν ονόματι μιας ψευδεπίγραφης προόδου –στην πραγματικότητα μας θολοκουλτούρας-   η οποία θεωρεί πρόοδο την αγένεια, την ασέβεια, την κατάλυση αξιών και παραδόσεων, την αδιαφορία για όλα αυτά τα οποία θεωρούμε –και είναι – Ιερά και Όσια. Όλα αυτά δηλαδή που περιχαρακώνουν και υπογραμμίζουν την έννοια Θρησκεία- Ελληνισμός –Ορθοδοξία.
   Δε ζούμε βέβαια στην εποχή που μικρά παιδιά όταν βλέπαμε παπά  τρέχαμε να του φιλήσουμε το χέρι διότι έτσι μας είχαν μάθει οι γονείς μας και μας παρότρυναν μάλιστα .Πήγαινε να φιλήσεις το χέρι του παππούλη! Άλλοι καιροί, άλλοι άνθρωποι.
   Η εκκλησία δεν είναι ούτε το σαλόνι της νύφης, ούτε το καθιστικό του γαμπρού. Χώρια που φαντάζομαι πως και εκεί ακόμη, υπάρχει ένας άγραφος αλλά ωστόσο υπαρκτός και σεβαστός νόμος  που λέγεται ευπρέπεια!
   Δυστυχώς το βλέπουμε και εδώ, που πολλές φορές ο λειτουργός αναγκάζεται να διακόψει, για να συστήσει ,άλλοτε μεν αυστηρά ,άλλοτε πιο ήπια, σεβασμό. Σεβασμό στο μυστήριο και στο χώρο.
   Υπάρχει δυστυχώς κατά παράδοση η συνήθεια του να πετάνε ρύζι στην ώρα του «Ησαϊα Χόρευε» και μερικές φορές και …ζαχαρωτά ή κουφέτα. Ήμαρτον Κύριε!
 Έθιμο. παράδοση, συνήθεια, όλα μαζί …να ριζώσει!!!
    Αγωνίζονται φυσικά ιερείς και επίτροποι να πείσουν τους καλεσμένους-τον περιεστώτα λαό ! –να πετάξει το ρύζι έξω από την εκκλησία –που είναι και πιο σωστό γιατί το ρύζι πηγαίνει στους νεόνυμφους και όχι στον…σβέρκο του μπροστινού!
   Δυστυχώς η εκκλησία μετά από κάθε γάμο  θέλει …«λιφτινκγ». Ούτε με ηλεκτρική σκούπα δε βγαίνουν τα ρύζια από τα χαλιά  και αν δεν υπάρχουν χαλιά ακόμη χειρότερα, διότι το ρύζι πατιέται, τρίβεται και καταστρέφει τα πλακάκια που όχι λίγες φορές είναι και πανάκριβα και ίσως και έργα τέχνης. Σωστός βανδαλισμός. Χωρίς να λαβαίνουμε υπ όψη μας ότι πολλοί –και δη γυναίκες που με τα ψηλοτάκουνα δύσκολα ισορροπούν- έχουν γλιστρήσει. Πέρυσι γνωστή μου νύφη, από την εκκλησία πήγε κατ ευθείαν στον ορθοπεδικό !   Να απαγορευτεί δεν γίνεται κι ούτε θα ήτανε σωστό. Παράδοση χρόνων γαρ!
  Τι μένει: Να μάθουμε τον κόσμο, επαναλαμβάνοντάς το  καθημερινά και σε κάθε ευκαιρία να πετάνε το ρύζι έξω από την εκκλησία. Δε βρίσκω άλλη λύση από την…μαθητεία.
  Και ο ιερέας που διέκοψε το μυστήριο ;
  Ίσως θα έπρεπε να είναι πιο ψύχραιμος. Ίσως! Διότι ζούμε σε μια εποχή που η εκκλησία βρίσκεται στο στόχαστρο των δήθεν προοδευτικών που θεωρούν πρόοδο την άρνηση. Και θεωρώ δύσκολη τη θέση του ιερέα διότι η μεν ανοχή αποθρασύνει η δε οργή δημιουργεί εχθρότητες που όχι μόνο δε λύνουν το πρόβλημα αλλά το περιπλέκουν περισσότερο.  
   Στις μεγάλες πόλεις έχει αρχίσει και γίνεται συνήθεια να πετάνε το ρύζι έξω από την εκκλησία. Αργά –ίσως- αλλά σταθερά μαθαίνουμε. Στα χωριά βαστάνε ακόμη τα …«πάτρια» ήθη και έθιμα. Λίγη υπομονή  σεβαστοί πατέρες. Θα αλλάξει κι αυτό. Αλλά να διακοπεί το μυστήριο, όχι. Προδίδει οργή και η οργή πρέπει να μείνει μακριά από το ράσο! Άνθρωπος είναι κι ο παπάς, ναι, αλλά είναι παπάς!
                            Σταύρος Ιντζεγιάννης


Σάββατο 3 Οκτωβρίου 2015

ΓΝΩΜΗ 3/10/15




                                        ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ
     ΣΤΟΝ ΑΡΗ !

      Επιβεβαιώθηκε  από την ΝΑΣΑ η ύπαρξη νερού στον Άρη, που δημιουργεί ελπίδες για την ύπαρξη ζωής στον πλανήτη αυτόν, ο οποίος  είναι και ο  δεύτερος κοντινότερος σε μας, καθώς απέχει ΜΟΛΙΣ 6 ΜΗΝΕΣ με διαστημόπλοιο! Ένα τίποτα δηλαδή. Αν σκεφτείτε ότι οι ΄Ελληνες είμαστε οι ταχύτεροι άνθρωποι στον κόσμο. Απόδειξη ότι ένα Κινεζάκι, ένα Αμερικανάκι κι ένα Ελληνόπουλο συζητούν για την πρόοδο της επιστήμης στη  χώρα τους .Εμείς λέει το Κινεζάκι έχουμε τα ταχύτερα τρένα στον κόσμο. Να σκεφτείτε ότι ο πατέρας μου δουλεύει 1000 χιλιόμετρα μακριά, σχολάει στις 3 και στις 4 τρώμε. Αυτό δεν είναι τίποτε λέει το Αμερικανάκι. Εμένα ο πατέρας μου δουλεύει στη ΝΑΣΑ, στο φεγγάρι, σχολάει στις  5 το απόγευμα και στις  5 και μισή με το διαστημόπλοιο καθόμαστε να φάμε. Σιγά το πράμα  λέει το Ελληνόπουλο. Εμένα ο πατέρας μου είναι Δημόσιος Υπάλληλος, σχολάει  στις 3 και στις 2.30΄έχουμε φάει κι όλας !!!
    Αργά τη νύχτα κυβερνητικός παράγων διέψευσε την είδηση ότι κυβερνητικό κλιμάκιο αναχωρεί για τον  Άρη προκειμένου να συναντήσει Αρειανούς παράγοντες για  επενδύσεις, ενώ το Υπουργείο οικονομικών  μελετά τη φορολογία με ειδικό Φ.Π.Α για τα εισιτήρια των διαστημικών λεωφορείων αναζητώντας ισοδύναμα για το 23% στην ιδιωτική εκπαίδευση.
   Ο πλανήτης Άρης είναι ο τέταρτος σε απόσταση από τον Ήλιο πλανήτης και ονομάζεται  και κόκκινος πλανήτης, όνομα που  πήρε φαντάζομαι, από  τον Άρη  (Βελουχιώτη) ο οποίος ήταν ο αρχηγός των ενόπλων ομάδων του Κ.Κ Ε- Κόκκινο γλυκό μου χρώμα.
   Οι επιστήμονες  θεωρούν τον  Άρη ως γήινο πλανήτη διότι έχει  όλα τα χαρακτηριστικά της γης μας. Κρατήρες , ηφαίστεια, κοιλάδες , ερήμους πολικές  εκτάσεις με πάγους ακόμη και δορυφόρους όπως και η κυβέρνηση τους ΑΝΕΛ. Το μόνο που δεν ξέρουμε είναι αν διαθέτει και το ίδιο φορολογικό σύστημα κι αυτό δυσχεραίνει την διαπραγματευτική ομάδα δεδομένο ότι η Τρόικα δεν δέχεται ως ισοδύναμα την πιθανή εκμετάλλευση του από την Ελλάδα.
   Η ονομασία του πλανήτη « ΑΡΗΣ » προέρχεται από τον Ολύμπιο  Θεό του πολέμου και είναι ο πρώτος εξερευνημένος  λόγω της κοντινής αποστάσεως πλανήτης, καθώς είναι και εύκολα προσεγγίσημος.(Ωστόσο λέγεται ότι έχουν τσακιστεί δεκάδες διαστημόπλοια κατά την προσεδάφισή τους  και τα οποία βέβαια δεν ανακοινώνονται )  Θεωρείται ότι δημιουργήθηκε προ 4,5 δισεκατομμυρίων  ετών , χρονικό διάστημα που θεωρείται μηδαμινό μπροστά στην αιωνιότητα .Για να καταλάβετε τι σημαίνει αιωνιότητα να  έχετε υπ` όψη σας ότι αυτή έχει υπολογιστεί ως εξής :
  Στη μέση του Ατλαντικού, υπάρχει ένας βράχος από γρανίτη  4 μέτρα ψηλός, 4 πλατύς και  4 μακρύς. Δηλαδή ένας  γρανίτινος κύβος 4Χ4Χ4 .Κάθε χίλια( 1000) χρόνια ένα μικρό αποδημητικό πουλάκι περνώντας από εκεί κάθεται στον βράχο να ξεκουραστεί για μερικά δευτερόλεπτα και ξύνει το ράμφος  στον βράχο. Όταν ο γρανίτης  αυτός ΘΑ ΕΧΕΙ ΛΙΩΣΕΙ από το ξύσιμο που του κάνει το ράμφος του πουλιού, τότε ΘΑ ΕΧΕΙ ΠΕΡΑΣΕΙ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ από την αιωνιότητα.
   Μία ακόμη ομοιότητα του πλανήτη,  με μας, είναι ότι υπάρχει ο κρατήρας HELLAS BASIN πράγμα που παραπέμπει ευθέως σε Ελληνική συγγένεια πέρα από τα ονόματα Άρης - Όλυμπος  καθαρά Ελληνικά κι αυτά και από τα οποία προκύπτει ότι έχουμε δικαιώματα εκμετάλλευσης και  αποικισμού.
   Άλλωστε οι Έλληνες υπήρξαν οι πρώτοι αποικιστές της ιστορίας, μέχρι που διάβαζα κάποτε πως ο παππούς του Χριστόφορου Κολόμβου που έζησε το 1030 (δηλαδή 14 γενεές πριν) ήταν Έλληνας και μάλιστα Πατρινός, απόδειξη ότι στο Μαρκάτο υπήρχε η περίφημη ταβέρνα του Κολόμβου διάσημη για τον πατσά της που συγκέντρωνε γνωστούς ξενύχτηδες Πατρινούς.
  Το γεγονός παραμένει ότι ο άνθρωπος από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα έχει μέσα του την ασίγαστη δίψα να  εξερευνήσει. Να μάθει. Να δει. Να γνωρίσει. Ένα από τα πρώτα τραγούδια που κυκλοφόρησαν μετά την κατοχή έλεγε. «Πάμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα, σε κάποια μέρη που δεν ξέρει ούτε ο νους // να βγούμε λίγο απ` της ζωής την καταιγίδα και να γνωρίσουμε καινούργιους Ουρανούς.!!
  Καινούργιους Ουρανούς λοιπόν .Στον Άρη…στον Άρη !!!
                    Σταύρος Ιντζεγιάννης

εκκλησιολογος 30/9/15




                                                       ΚΑΘ ΟΔΟΝ
     ΥΓΕΙΑΣ ΕΝΕΚΕΝ
     
    Η φήμη των γιατρών κυκλοφορεί στα σαλόνια, τα  έργα τους στα κοιμητήρια !
----------------------------
    Συννεφιασμένος έρχεται ο Παμίνος στην πρωινή συνέλευση της καφετέριας. Βαρύς , ασήκωτος και σεκλετισμένος  «άχρι θανάτου»
  Δεν είναι μια απίθανη ιστορία η ιστορία του όπως τη διηγείται όπως  ο φίλος και όχι μόνο είναι απόλυτα αληθινή αλλά σίγουρα  δεν είναι ο μόνος. Λίγο πολύ την έχουμε αντιμετωπίσει όλοι μας. Υγείας ένεκεν λοιπόν.
   Η ιστορία άρχισε  απ` όταν πήγε στον γιατρό του να του γράψει τα φάρμακα που παίρνει κάθε μήνα. Δυο για την πίεση, ένα για την παλινδρόμιση του στομάχου και μια βιταμίνη. Φάρμακα που έπαιρνε χρόνια και πηγαίνανε όλα ρολόι. Το κακό άρχισε όταν ρώτησε « Μα γιατί πρίζονται τα πόδια μου;»
   Κούνησε το κεφάλι του ο γιατρός «Δεν κάθεσαι να σου κάνω κι ένα καρδιογράφημα-να δούμε πως πάει η αρυθμία που έχεις χρόνια.» διότι ναι είχα από χρόνια αρυθμία. Και μάλιστα την είχε και ο πατέρας μου κι ο παππούς μου όπως έλεγε ο πατέρας. –συνεχίζει ο Παμίνος. Αλλά με ένα υπολογισμό που έκανα, ό μεν παππούς πέθανε στα 58, ο δε  πατέρας  στα 78 –δηλαδή με διαφορά 20 ετών και άρα εγώ τηρουμένων  των  χρονικών αποστάσεων και κληρονομικών αναλογιών –δηλαδή μια εικοσαετία ο ένας από τον άλλον, λογικό είναι να πεθάνω –χτύπα ξύλο !-στα …98. Σωστά ; Αν μάλιστα σκεφτείς ότι ο πατέρας μου δεν έπαιρνε και χάπια και μάλιστα έπινε και  δυό- τρία ουζάκια  – ο παππούς το έτσουζε καθώς λέγανε κανονικά – ενώ εγώ πίνω μόνο ένα, –θα έπρεπε να ξεπεράσω τα …100 !!!Μετράω σωστά- ρωτάει ο φίλος.
    Σωστά συμφωνούμε όλοι.
   Το κακό άρχισε κάπου εκεί. Διότι  πως του ήρθε του γιατρού « για κάτσε να σου κάνω ένα καρδιογράφημα » και όταν είδε το καρδιογράφημα έκανε ένα μορφασμό και κούνησε το κεφάλι του (κατά κανόνα και να το έχετε υπ` όψιν σας, όταν ο γιατρός κουνάει το κεφάλι του κάτι δεν πάει καλά!)
  -Τι συμβαίνει γιατρέ;
   -Τίποτε. Είσαι μια χαρά…αλλά καλό θα ήταν να σε δει και ένας καρδιολόγος.
  Αυτού με ζώσανε τα φίδια καθώς λέμε, -συνέχισε ο Παμίνος- διότι αφού είμαι καλά γιατί να με δει καρδιολόγος, άσε που θυμήθηκα και  το ανέκδοτο
  « Γιατρέ μου το φάρμακο που δώσατε στη πεθερά μου απεδείχθη σωτήριο »
 - Α ναι; Και πως πάει η ασθενής μας ;
 -  Την κηδέψαμε προχτές !!!»
     Ο καρδιολόγος διαπίστωσε κολπική μαρμαρυγή και …« θα παίρνετε  αυτά τα φάρμακα για την πηκτικότητα του αίματος και να κάνετε και αιματολογικές εξετάσεις!»
  Οι εξετάσεις έδειξαν ότι το συκώτι άρχισε να αντιδρά «είναι μάλλον από τα φάρμακα είπε ο παθολόγος αλλά καλό είναι να σε δει και ένας ηπατολόγος ».
 Ο υπατολόγος τα βρήκε όλα μια χαρά, αλλά κούνησε κι αυτός το κεφάλι του. « Δε βλέπω τίποτε το ανησυχητικό αλλά θα κάνετε αυτές τις αιματολογικές και μια αξονική άνω κάτω κοιλίας »
  Και μετά –ρωτάμε όλοι μαζί τον Παμίνο.       
  Έκανα τις αιματολογικές, όλες καλά-μια χαρά «αλλά να κάνεις  και κάτι ειδικές και μια μαγνητική »
  - Μα αφού είμαι καλά κύριε καθηγητά
   -Ναι πραγματικά δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας χρέος όμως του γιατρού είναι να σιγουρεύεται.
    Ακούγοντας τον φίλο να διηγείται που πήγαινε από τον Άννα στον Καϊφα, θυμήθηκα τον μακαρίτη τον Ανδρέα Μουτούση –πατέρα του επίσης γιατρού τώρα Γιάννη Μουτούση-αυτόν τον  εξαίρετο γιατρό και κυρίως άνθρωπο. Σε ξάπλωνε, σε πίεζε  στην κοιλιά -βγάλε τη γλώσσα, βήξε, πάρε ανάσα, σου έβαζε και το στηθοσκόπιο «να σε ακροαστώ» και έκανε διάγνωση γκαραντί  δε λάθευε ποτέ.
   Σήμερα οι γιατροί με το παραμικρό αρχίζουν τις παραπομπές. Τράβα  στον μικροβιολόγο, ο μικροβιολόγος  στην αξονική. Η αξονική στους υπέρηχους, οι υπέρηχοι στη μαγνητική και από εκεί ξανά στον παθολόγο να κανονίσει τα φάρμακα διότι ναι μεν είσαι καλά αλλά… κάντε και μια αιματολογική –πυρηνική και βλέπουμε. Πάντως μην ανησυχείτε. Είστε καλά.
 - Μα αφού είμαι καλά γιατί να κάνω εξετάσεις πάλι ;
  Επειδή…γιατί…  διότι, η σύγχρονη ιατρική δεν αρκείται στο βήξε ανάσανε. Θέλει εξετάσεις, θέλει πιστοποίηση, θέλει να σιγουρευτεί  ότι ο άρρωστος δε θα τους ξεφύγει και θα πάει  με …κολπική μαρμαρυγή
…εν κόλποις Αβραάμ  Αμήν !  
                                                                                             
                                            Σταύρος Ιντζεγιάννης

γνωμη 26/9/15



                                                                         ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ  
      ΣΕΠΤΕΜΒΡΗΣ-  ΣΜΥΡΝΗ 1922 
       Βάι βάι έλεγε ο πατέρας. Η Σμύρνη κάηκε. Κάηκε η Σμύρνη .Η Σμύρνη μας. Το Παρίσι της Ανατολής.
    Αυτό ήταν το παραμύθι που με μεγάλωσε, όπως και όλα τα προσφυγόπουλα που δε ακούσαμε για νεράιδες και πρίγκιπες και ξωτικά αλλά μόνο για  αίμα, λεπίδι, μανιασμένους Τούρκους  να σφάζουν, να βιάζουν, να λεηλατούν. Τέτοιες ώρες  θυμάμαι τον πατέρα και τη μάνα  που κρύβανε το πρόσωπό τους στις παλάμες τους να μη δούμε το κλάμα που τους έπνιγε!  
    Βάι – βάι Η Σμύρνη μας. Τέτοιες μέρες ήταν Σεπτέμβρης 20,
που τα πρώτα καράβια ξεφόρτωναν τους Ίωνες  που γύριζαν ύστερα από 3000 χρόνια στην πατρίδα Ελλάδα, ματωμένοι, κατακρεουργημένοι λεηλατημένοι, βιασμένοι  από το λεπίδι των Νεότουρκων και την αναλγησία των Αγγλο-Γάλλων-Γερμανών- Ρώσων( ιδαίτερα των Γάλλων που πέταγαν στη θάλασσα όσους  προσπαθούσαν να ανέβουν στα καράβια τους για να σωθούν!!!
  Γράφει ο Σωτήρης Σκίπης και διασώζει ο Μαρινέλλης στο βιβλίο του «1922 Στα προσφυγικά της Πάτρας)
 Κι ήρθαμε…Άξαφνα…χωρίς αποσκευές και διαβατήρια
Δεν ήρθαμε ταξιδευτές  για να ξεχάσουμε καϋμους 
Δεν ήρθαμε ούτε ζητιάνοι, ούτε γυριστάδες
Ήρθαμε εμείς οι μαθητές των Αποστόλων
Οι πιστοί της εφτάφωτης λυχνίας της Αποκάλυψης
Τα στερνοπαίδια των Κομνηνών και των Παλαιολόγων
Είμαστε εμείς… ειδέτε…Δε μας γνωρίζετε;
Είμαστε οι Πρόσφυγες…οι Πρόσφυγες
  
   Τέτοιες μέρες ήταν 93 χρόνια πριν που η Ανατολή έδιωχνε τον ελληνισμό που για χιλιετερίδες την αποίκησαν τη εκπολίτισαν ,τη δόξασαν, την ανάδειξαν.
  Τέλη Αυγούστου ήταν- αρχές Σεπτέμβρη μέρες σαν σήμερα, που αλαφιασμένοι όλοι ετούτοι που γενεές γενεών την κατοικούσαν, την μόρφωναν, την καλλιεργούσαν, την πλούτιζαν κι έτρεχαν αλαφιασμένοι να σωθούν από το λεπίδι των Νεότουρκων του Κεμάλ και του μανιασμένου τουρκικού όχλου που ερεθισμένος από τα κηρύγματα της εθνοκάθαρσης έσφαζε, βίαζε, λεηλατούσε ότι Χριστιανικό, αλαλάζοντας Αλλάχ ιλ Αλλάχ .Ένας Θεός και προφήτης του ο Μωάμεθ.    
   Η Ανατολή καιγόταν. Με την ψυχή στο στόμα,  οι χριστιανοί, έτρεχαν προς τα δυτικά παράλια να σωθούν έχοντας αφήσει πίσω τους ,τους  κόπους ,το βιός,  τα όνειρά τους  και μαζί πολλοί από αυτούς και συγγενικά τους  ανύμπορα να κινηθούν πρόσωπα.
   Βάι – βάι διηγείτο ο πατέρας που εγκαταστημένος εδώ με τη μάνα μου,  έψαχναν μέσα στους πρόσφυγες μήπως  βρουν τους συγγενείς τους που ίσως γλίτωσαν από το χαλασμό της Σμύρνης .
  Βάι – βάι η Σμύρνη καίγεται! Κάηκε!
  Κατά χιλιάδες φτάνανε οι πρόσφυγές να βρουν καταφύγιο στην αγκαλιά της μητέρας Πατρίδας.
   Από πού είσαι ρωτούσαν ο ένας τον άλλον, το μυρμηγκολόι που προσπαθούσε να απαγκιάσει σε πρόχειρους καταυλισμούς σε σχολεία, σε εκκλησίες ,στις αποθήκες του τελωνείου.
   Μήπως είναι κανείς Σμυρνιός ; Ρώταγε η μάνα , που στη Σμύρνη , καθώς παντρεύτηκε τον πατέρα μου, είχε αφήσει 4 αδελφές και τη μάνα της.
   Έκρυψε ο άλλος το κεφάλι μέσα στην κουβέρτα του προσπαθώντας να κρύψει το αναφιλητό του. Ένα ποτάμι κλάμα  έπνιγε τη φωνή του.
  Χάθηκαν στη θάλασσα, γείτονας ήμουν. Πάνε κι οι δικοί μου, η μάνα μου ο πατέρας μου κάηκαν μες στην εκκλησία. Κι όποιος γλίτωσε πνίγηκε στη θάλασσα. Στη Θάλασσα.!!
   Γράφει ο Μαρινέλλης Τα πλοία ξεφόρτωναν –ξεφόρτωναν ασταμάτητα. Το ατμόπλοιο Παρνασσός 2000 πρόσφυγες,  το Αγγελική  1200.Το Λιβόρνο 3000, το Πάβιαν  5000.το Μενέλαος 800 ο Ανδρέας 5000, ο Ματθαίος 3000 κι άλλα καράβια κι άλλα, άλλα με 1000 άλλα με περισσότερους. Το Ιωάννης με 5500. Συνολικά γύρω στους 35000 πρόσφυγες. Το ημερολόγιο έδειχνε 20 Σεπτεμβρίου 1922 υπογραμμίζοντας το τέλος μιας ιστορίας 3000 χρόνων!
  Γράφει ο Δροσίνης και διασώζει ο Μαρινέλλης
  «Πέντε αιώνες πρόσμενε το γένος//τον ερχομό του που είχε αργήσει//για να ξυπνήσει ο κοιμισμένος//κι η Αγιά –Σοφιά να λειτουργήσει.
  Κι ήρθε,  σα νάρθε αποσταλμένος //Άγγελος Θεού στη στερνή κρίση// με τη ρομφαία αρματωμένος //να καταλύσει και να στήσει.
  Κι ήρθε. Μα η πλάνη  ήταν μεγάλη//Του Αγγέλου τα φτερά κερένια// στάχτη η ρομφαία η σιδερένια//Σφάλα  εκκλησιά  την πόρτα πάλι//βαθειά κοιμήσου Κοιμισμένε//Με τη λαχτάρα ω γένος μένε!
                       Σταύρος Ιντζεγιαννης
Υγ Μνημόσυνό μου στη μνήμη της γιαγιάς που δε γνώρισα γιατί χάθηκε στη Σμύρνη τον Σεπτέμβρη του 1922 σ` εκείνο τον υγρό τάφο. Στη Θάλασ

ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΟΣ 24/9/15



ΚΑΘ ΟΔΟΝ
   ΜΑΝΑ –ΜΑΝΟΥΛΑ ΜΟΥ!

    Μάνα. Μάνα αγάπη μου. Μάνα μ` ακούς σου φωνάζω μάνα. .Μανούλα μου
     Γιορτή της μάνας αύριο Κυριακή κι έτσι  μου `ρχεται να βάλω μια φωνή να τη σηκώσω από το χώμα: Μάνα, μανούλα αγάπη μου μ`ακούς;
    Μας έδερνε μας πόναγε, εκεί εμείς: Μανούλα μου. Δε φωνάξαμε πατέρα κι ας ήταν αυτός που μας γλίτωνε από τα χέρια της « Άστο το παιδί ολόκληρος άντρας πια»
    Κι αυτός ο ολόκληρος άντρας γυρόφερνε στα φουστάνια της. Μάνα θέλω τετράδιο. Μάνα πάρε μου παπούτσια. Μάνα μη δείξεις τον έλεγχο στον πατέρα. Και το πρώτο ποίημα που απαγγείλλαμε στη Δευτέρα δημοτικού, πάλι γι αυτή ήτανε «Μάνα δε βρίσκεται λέξη καμία να`χει στον ήχο της τόση αρμονία…» Και που μεγαλώσαμε πάλι σ` αυτή. Μάνα σιδέρωσε μου το πουκάμισο. Μάνα το παντελόνι να` χει τσάκιση. Μάνα πες του πατέρα ότι θ`αργήσω το βράδι, μη βάλει πάλι τις φωνές.
   Μια ζωή με το όνομά της στα χείλη μας, λες και δεν ήταν εκεί δίπλα κι ο πατέρας υπεύθυνος. Με την αγάπη του και με τη φροντίδα του κι αυτός. Με τον αγώνα του για να μη μας λείψει τίποτε Ακόμα κι όταν ξεπορτίζαμε, εκείνη μεσίτευε για το χαρτζιλίκι  μας. « Να ζητήσεις του πατέρα σου» έλεγε τάχα θυμωμένη. Αλλά μέχρι να γυρίσουμε πεισμωμένοι από την άρνησή της –καλόπιανε τον πατέρα: «Δως του. Μεγάλο παιδί πια .Πώς να βγει με τους φίλους του;»
  Από την ώρα που μωρά  πιαστήκαμε από το στήθος της να βυζάξουμε τη ζωή, μέχρι το θάνατό της,  μείναμε κολλημένοι σ` εκείνο το στήθος που αντιπροσώπευε για μας τη ζωή .Τη ζωή που μας έδωσε μια φορά στη γέννα μας κι από τότε την υπερασπιζότανε πότε με το κλάμα της, πότε με το γέλιο της. Ακόμα και με τη φοβέρα: Θα το πω στον πατέρα σου!
  Μάνα, μανούλα αγάπη μου!
Αυτή μας στάθηκε στη βάφτιση, στο σχολειό, στις αρρώστιες  στα παντρολογήματα, στην πρώτη μας δουλειά στη χαρά και στη λύπη μας.
    - Εμείς;
    Εμείς σταθήκαμε δίπλα στο φέρετρό της κάποια στιγμή και τότε μόνο καταλάβαμε – άντρες πια με οικογένεια, πως καθώς τη σκέπαζε το χώμα, σκέπαζε μαζί κι ένα κομμάτι από τον εαυτό μας.   Και τότε μόνο – αναζητώντας  ένα στήριγμα  να την αντικαταστήσει- είδαμε στο πρόσωπό της γυναίκας μας μιαν άλλη μάνα. Τη μάνα των παιδιών μας .
   Είχα δει μια σκηνή στα μικράτα μου που μου έμεινε. Λέγανε για τον Νάσο τον σφάχτη- χασάπης ήτανε- πως ήταν πολύ σκληρός και από φυλακή σε φυλακή πέρασε τα νιάτα του.
   Μεγάλος πια, ζούσε με τη γυναίκα του, τη μάνα του και τα δυο του  παιδιά του –εικοσάχρονα κι αυτά πια. Ώσπου πέθανε κάποια φορά  η κυρά Γιαννιά –η μάνα του .Στάθηκε ώρα πολύ μπροστά στο φέρετρο, χωρίς να λέει κουβέντα, μήτε με ένα δάκρυ. Μόνο την κοίταζε. Κι άξαφνα έσυρε φωνή : Μάνα ωρή μάνα – σ΄ αγαπάω ωρή γριά κι ας μη σου το ΄πα ποτέ. Σ΄αγαπάω  ωρή μάνα τ΄ακούς-σ΄αγαπάω κι έπεσε εκείνος ο άντρουκλας που χε κάνει ληστείες – και φόνο λέγανε κάποτε-  πάνω στο άψυχο σώμα της κι έκλαιγε γοερά σα μωρό, μέχρι που τον σήκωσαν  κάποιοι και τον τράβηξαν παράμερα.
   Θυμήθηκα τη σκηνή χτες που κοίταζα το ημερολόγιο κι είδα πως αύριο Κυριακή είναι η γιορτή της μάνας. Γύρισε κάποια στιγμή έτσι κλαμένος καθώς ήταν κι αγκάλιασε τη γυναίκα του. Εσύ είσαι η μάνα μου από δω και πέρα –της είπε.
   Έχουμε ανάγκη από μια μάνα. Μια ψυχή δίπλα μας, που θ΄ ακούσει υπομονετικά και θα ξενυχτήσει –έγνοια της η δική μας έγνοια-
  Ακόμα κι όταν θυμωμένοι πήραμε το καπέλο μας να φύγουμε από το δικό μας σπίτι-θα πάω στην μάνα μου-είπαμε, φοβέρα, απειλή. Όχι στον πατέρα μας.Στη μάνα μας.. Γιατί αυτή αντιπροσώπευε την οικογενειακή εστία που καταφεύγαμε πότε ικέτες και πότε χαροκόποι.
   Αύριο στη γιορτή της, θα της πάω λίγα λουλούδια, να της ανάψω ένα κερί όπως κάθε χρόνο Κι εκεί στον τάφο της –κοντά τριάντα χρόνια που αναπαύεται στους ουρανούς – μου `ρχεται σαν τον Νάσο  τον σφάχτη να βάλω μια φωνή: Μάνα ε ωρή μάνα. Σ΄αγαπάω  τ΄ ακούς σ ΄αγαπάω! Μάνα μου, μανούλα μου !
                                              Στ.Ιντζεγιαννης