Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2015

ΓΝΩΜΗ 30/11/15



Ι
   Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΗΜΕΡΑ
 
     Με ξύπνησε στα άγρια χαράματα,  με τη τσίμπλα στα μάτια κι  επάνω που έβλεπα τη Μαίρη Στριπ να μου χαϊδεύεται.
   Ακριβώς εκεί στο …τσακ  είναι, που χτυπάει το τηλέφωνο. Βέβαια δε ζούμε πια στη εποχή, που όταν χτύπαγε το κουδούνι πρωινά, ήταν ή ο γαλατάς ή ασφάλεια. Αλλά όσο και να πεις, αλαφιάζεσαι.
  -Τι συμβαίνει  θεία Χαρίκλεια; Ο θείος; Πιάσατε φωτιά; Σας κλέψανε;
  -Όχι βρε τι να κλέψουν από μας; Το πολύ- πολύ να μας δώσουν κι από πάνω. Δε θυμάσαι τι είχε γίνει στη Νέα Σμύρνη;( για όσους δεν θυμούνται την απίστευτη  εκείνη ιστορία στη Ν. Σμύρνη  όπου μπήκε κάποιος να κλέψει αλλά έπεσε σε ανείπωτη δυστυχία: «Τι να πάρεις γιόκα μου από μένα , εγώ η δόλια έχω να φάω δυο μέρες .Δεν έχω ούτε ψωμί να αγοράσω»!
 Τα `χασε ο κλέφτης. Τέτοια φτώχεια που να το φανταστεί. Έβγαλε ένα δεκάρικο και της το`δωσε. Πάρε να αγοράσεις τουλάχιστον ψωμί )!!!
   - Όχι –λέει η θεία Χαρίκλεια. Είμαστε καλά, αλλά  άκουσα στις ειδήσεις ότι η κυβέρνηση ζητάει από την αντιπολίτευση να συμφωνήσουν για να μας κόψουνε κι άλλο τις συντάξεις, ενώ εγώ ψήφισα τον Αλέξη γιατί έλεγε ότι καμιά σύνταξη δε θα κοπεί άλλο. Γι` αυτό δεν τον ψηφίσαμε;
 Ξύπνησα που ξύπνησα, βλαστήμησα που βλαστήμησα, είπα να το γλεντήσω.
  «Άκου θεία να σου πω ένα ανέκδοτο για να καταλάβεις πως γίνονται αυτά. Μία μέρα πεθαίνει ένας γνωστός Υπουργός και φτάνοντας στον  ουρανό τον υποδέχεται ως επίσημο πρόσωπο ο ίδιος ο Άγιος Πέτρος με το επιτελείο των Αγγέλων !
  Επειδή είσαι επώνυμος, του λέει, θα ήθελα να μείνεις ευχαριστημένος από τη φιλοξενία μας στην αιωνιότητα, γι αυτό θέλω να σε ρωτήσω που προτιμάς να εγκατασταθείς, στην Κόλαση ή στον Παράδεισο;
 Ωστόσο επειδή τον βλέπει να διστάζει και μια που είναι και επώνυμος
-διότι γίνονται κι εκεί διακρίσεις καθώς φαίνεται !- του προτείνει :  θα περάσεις 24 ώρες στην Κόλαση και 24 ώρες στον Παράδεισο και μετά αποφασίζεις.
  Ο Υπουργός  συμφωνεί και πάνε αρχικά στην Κόλαση, όπου βλέπει όλους τους πολιτικούς φίλους του, που είχαν πεθάνει, να παίζουν γκολφ, να ποντάρουν στο καζίνο, να πίνουν σαμπάνια, να φλερτάρουν με γυναικάρες και γενικά να διασκεδάζουν πολύ. Όλα υπέροχα και ο εν ζωή Υπουργός και νυν μακαρίτης περνάει  ένα ευχάριστο 24ωρο !
   Την  άλλη ημέρα έρχεται ο Άγιος Πέτρος και τον παίρνει να τον ξεναγήσει στον Παράδεισο, που ήταν ένα πολύ ήσυχο μέρος, με ήρεμη ατμόσφαιρα. Οι Άγγελοι έπαιζαν γαλήνια μουσική με τη συμφωνική ορχήστρα του Ουρανού και οι φιλόσοφοι συζητούσαν με τους Αγίους για τη ζωή και το θάνατο!
   Στο τέλος της  ημέρας έρχεται ο Άγιος Πέτρος :Λοιπόν τι αποφασίσατε εξοχότατε, ρωτάει.
  – Άγιε Πατέρα, ο Παράδεισος είναι ωραίος και γαλήνιος, αλλά στην Κόλαση είναι  όλοι οι φίλοι μου από το κόμμα  και την κυβέρνηση και διασκεδάζουν πολύ, οπότε θα προτιμήσω την Κόλαση.
   Ο Άγιος Πέτρος σέβεται την επιθυμία του και τον στέλνει στην Κόλαση. Όμως, αυτή τη φορά βρίσκει την Κόλαση  διαφορετική .Ένα υγρό σκοτεινό υπόγειο, με αποπνικτική ατμόσφαιρα όπου οι πολιτικοί του  φίλοι δούλευαν στα κάτεργα κουβαλούσαν τεράστιες πέτρες, ή ανάβανε τα καζάνια, ενώ  ο Διάβολος τους μαστίγωνε συνεχώς με έναν βούρδουλα. Ο Υπουργός δυσαρεστημένος πάει και ρωτάει ένα άλλο Υπουργό που ήταν κι αυτός εκεί.
– Τι έγινε εδώ; Προχθές όλα ήταν τόσο ωραία και όλοι διασκεδάζαμε.»
  Κι εκείνος του απαντά:
– Τότε είχαμε προεκλογική περίοδο, σήμερα μας ψηφίσανε!!!
    Η Ελλάδα σήμερα. Αυτή η ευλογημένη χώρα που τελευταία  παραπαίει ανάμεσα στη Σκύλα και τη Χάρυβδι των προεκλογικών υποσχέσεων και της μετεκλογικής πραγματικότητας. Κοινή διαπίστωση  ότι τίποτε δεν άλλαξε από την εποχή που ο Δηληγιάννης είχε πει το 1897 εκείνο το ιστορικό. Αι περίπλοκαι  περιπλοκαί έτι περιεπλέχθησαν!
   Σε δύσκολη θέση η κυβέρνηση, δεσμώτης στα ίδια της δεσμά, ζητά στήριγμα στο συμβούλιο των αρχηγών, προσπαθώντας το ακατόρθωτο. Να έχει και την πίτα αφάγωτη και το λαό χορτάτο. Όμως είτε η πέτρα κυλήσει είτε το αυγό, ο λαός θα το πληρώσει !!!
                                       Σταύρος Ιντζεγιαννης

Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2015

ΕΚΚΚΛΗΣΙΟΛΟΣ 27/11/15



                                                          ΚΑΘ ΟΔΟΝ     
      ΥΠΕΡ ΜΝΗΜΗΣ

    « Πάρε δυο δραχμές και μόλις πας στη Πάτρα να πας στον Άγι-Αντρέα  ν` ανάψεις δύο κεριά.Το ένα υπέρ μνήμης –να ονοματίσεις τη γιαγιά Μαρία και τον παππού τον Λάμπη και μετά όλους τους άλλους. Το άλλο να το ανάψεις υπέρ υγείας» Αυτή ήταν η μάνα μου. Δεν ήταν η μόνη παραγγελία γιατί αποχαιρετώντας τη γειτονιά που έφευγα από την Άρτα, πήρα κι άλλες. Η κυρά -Ρήνη του Αγαθή μου έδωσε κι αυτή μια δραχμή «Μπα χαλασιά μ` φεύγεις ; Να πάρι μία δραχμή ν` ανάψεις ένα κιρί στουν  Αϊ –Αντρέα π` λεν` ότι κάνει θαύματα κι να τ`πεις για τα πόδια μ` που μι πουνάνε. Δε μπορώ η δόλια. Για τα πόδια τς` κυρά –Ρήνης να τ` πεις »
   Κάπως έτσι μάζεψα από τη γειτονιά κάπου 10-12 δραχμές για ν` ανάψω κεριά στον Άγιο-Ανδρέα ( κυρίως υπέρ υγείας-για τους νεκρούς ισχύει το γνωστό «άφετε τους νεκρούς θάψε τους εαυτών νεκρούς» έστω και παρερμηνευόμενο) .Ακόμη και η Αθηνά του Παπαμήτσου μου έδωκε  λεφτά  «Να`τ` πεις –τ` Αγι-Αντρέα-να φρουντίσει να συμμαζευτεί ο Μήτσος μ` από τα γήπεδα κι να πάει στο σχολείο. Τι θα απογείν` έτσι αγράμματος. Μπαλαδώρος θα γείν;»
  Άρτα. Απρίλιος  1945 που αποχαιρέτησα οριστικά  τη γενέθλια γη και ήρθα στην Πάτρα. Οι γονείς μου ήρθαν ένα χρόνο αργότερα.
   Φτάσαμε με μια θεία μου απόγευμα στην Πάτρα και το άλλο απόγευμα πήγα στον Άγιο Αντρέα (Δεν υπήρχε ακόμη ο νέος Ναός) και συγκλονίστηκα.
   Υπήρχε ένα μισοσκόταδο. Μερικά κεριά δημιουργούσαν εικόνες υπέρλογης αγιογράφησης, ενώ ο ήλιος καθώς  έδυε, κάποιες τελευταίες ακτίνες μάτωναν πάνω στο τέμπλο τη θυσία Του. Ένοιωσα ξαφνικά σαν κάτι να με αναγκάζει να σκύψω. Σαν κάποιος να μου έλεγε γονάτισε, γονάτισε, γονάτισε!!!
   Ήταν η πρώτη μου φορά που έμπαινα στην εκκλησία Του και αλαφιάστηκα. Λες και δεν είχα ξαναμπεί  σε εκκλησία. Κι από τότε μένω με εκείνο το δέος που ένοιωσα εκείνη την πρώτη φορά που μπήκα να ανάψω τα κεριά που μου είχαν παραγγείλει η μάνα μου « Το ένα υπέρ μνήμης –να ονοματίσεις τη γιαγιά Μαρία και τον παππού τον Λάμπη-το άλλο υπέρ υγείας…» και οι άλλοι. Τα πόδια της κυρά -Ρήνης και για τον Μήτσο της Παπαμήτσαινας που ήθελε να γίνει…μπαλαδώρος»
     Πήγα και κόλλησα στη γοητεία του μισοσκόταδου που από τότε κάθε που νοιώθω την ανάγκη να αυτοσυγκεντρωθώ, με τραβάει κοντά του και πάντα με εκείνη την αίσθηση ότι κάτι υπέρκοσμο με αναγκάζει να γονατίσω και να προσευχηθώ. Να προσευχηθώ από τα  βάθη του είναι μου!  
   Τόσα χρόνια, όπως πολλά παιδιά της γειτονιάς, μπαινοβγαίνοντας στο Ιερό του Παντοκράτορα στην Άρτα, είχα – ντρέπομαι που το λέω-  απομυθοποιήσει την ιερότητα του χώρου. Μπαινοβγαίναμε στο ιερό όπως στο σπίτι μας.(ίσως, σκέφτομαι τώρα που πέρασαν τα χρόνια, να ήταν πραγματικά το αληθινό μας σπίτι) και ο χώρος, η εκκλησία, το ιερό, η λειτουργία ήταν κάτι συνηθισμένο. Όχι βέβαια ότι δε σεβόμαστε το χώρο αλλά δε νοιώθαμε αυτό το δέος, αυτή τη συγκίνηση που ένοιωσα μπαίνοντας στον Άγιο Ανδρέα. Λες και είχα για πρώτη φορά μπει σε εκκλησία. Δε θυμάμαι να είχε κόσμο, αλλά είχε μια περίεργη ατμόσφαιρα. Λες και οι Άγιοι, οι αγιογραφημένοι στους  τοίχους την οροφή ή το τέμπλο ζωντανεύανε και λιτανεύανε μέσα στο χώρο τα άγια των Αγίων. Κάτι σε ανάγκαζε να σκύψεις. Ακόμα και οι ομιλίες γινόταν χαμηλόφωνες.
    Από τότε  μου έχει μείνει. Πηγαίνω στον παλιό Άγιο-Ανδρέα σα να
πηγαίνω σε μια συνάντηση με την εφηβεία μου.
    Ανάβω τα κεριά με τη σειρά που είχε πει η μάνα, μόνο που πια δεν τους ονοματίζω έναν- έναν. Γίνανε τόσοι πολλοί οι μετανάστες στις χώρες της αιώνιας ζωής. Η Μάνα πρώτη, ό πατέρας μετά, η θεία Μαλβίνα, ο Στέφανος λίγο καιρό πριν η Μαίρη μας και τόσοι άλλοι. Η κυρά Ρήνη έχει αναπαύσει τα πόδια στη γαλήνη του Κυρίου και ο Μήτσος ο… μπαλαδώρος , είναι νευροχειρουργός  στο Ανόβερο. Δε θέλω να λέω ονόματα. Είναι σα να κάνεις προσκλητήριο και ταράζεις την ησυχία τους, εκεί όπου απέδρα λύπη και στεναγμός.
   Μόνο που συχνά νοιώθω την ανάγκη να ανάψω ένα κερί ακόμη, ικετεύοντας για τη χαμένη μου  αθωότητα. Και αληθινά κάθε που γονατίζω, νοιώθω πως ξαναγίνομαι παιδί.
                                        ΣΤΑΥΡΟΣ  ΙΝΤΖΕΓΙΑΝΝΗΣ

Παρασκευή 20 Νοεμβρίου 2015

ΓΝΩΜΗ 16/11/15





                                              ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ
    ΣΥΝΤΑΞΙΟΔΟΤΙΚΑ                                    

    Αγκάθι στις διαπραγματεύσεις με τους εταίρους μας το συνταξιοδοτικό. Ζείτε πολύ επιμένουν οι δανειστές μας. Έτσι που το πάτε κορακοζώητοι, δε βγαίνετε με τίποτε. Κατόπιν αυτού, αργά τη νύχτα, η κυβέρνηση αναγκάστηκε να διαψεύσει την είδηση ότι θα ψηφίσει νόμο να πεθαίνουμε υποχρεωτικά στα 75, αν και οι οικονομολόγοι επιμένουν ότι αυτή είναι η μοναδική λύση. Η στήλη συμφωνεί και επαυξάνει. Υποχρεωτικός θάνατος το πολύ στα 78 αλλά να κάνουν αρχή από την κυβέρνηση και  τους  πολιτικούς για να δώσουν το καλό παράδειγμα !!!
    Το  θέμα αφορά την αύξηση του ορίου ηλικίας  στην  εργασία και τις περικοπές των συντάξεων : Κανένας συνταξιούχος κάτω από τα 65, προσεχώς στα 67 και αργότερα στα 70.  Εξαιρούνται μόνο οι βουλευταί  γιατί ανήκουν στα …βαρέα και ανθυγιεινά .
   Εύγε . Το προσυπογάφουμε. Σύνταξη εν ανάγκη και στα 75 ! Διότι αυτό θα δείξει σε όλον τον κόσμο ότι είμαστε ένα κράτος  νέων και ακμαίων εφήβων της  έβδομης δεκαετίας . Έλληνες αεί  παίδες. Όχι λόγια - έργα !
   Στα 68 ο Χαραλαμπάκης « έτεκεν άρεν» ,η κυρία του -τρίτη κατά σειράν από τις… νόμιμες - ετών 42 αυτή  και μάλιστα δικό του «και όχι περί δια του υδραυλικού ή του ντελιβερά » όπως κακολογούν οι φαρμακομύτες της γειτονιάς. : «Καλέ να σας ζήσει ο μπέμπης , ίδιος φτυστός ο Παναγιώτης ο ταχυδρόμος  » .Πάρτες στο γάμο σου να σου πουν και του χρόνου. Βάλε  σπίτι σου για γέρο, τον Χαραλαμπάκη.
  Βεβαίως  το πρόβλημα δημιουργείται από το ότι   αυξήθηκε ο μέσος όρος ζωής και  ενώ  στην ιδρυτική φιλοσοφία της ασφάλισης, είναι να ταϊζει τον συνταξιούχο γύρω στα δέκα χρόνια, σήμερα  μερικοί  παίρνουν  σύνταξη στα 55 ή 60 και μετά ξεχνάνε να πεθάνουν !
  Με το δίκιο του το ΙΚΑ, διαμαρτύρεται: θα πεθάνετε  καμιά φορά ή όχι ; Διότι αν  δουλεύετε τριάντα πέντε χρόνια και  κάθεστε  συνταξιούχοι  άλλα σαρανταπέντε δεν κάνουμε τίποτα. Μου παίρνετε πίσω ότι μου δώσατε και μου παίρνετε και το διάφορο
  -  Πράγματι αν δείτε  στα νεκροταφεία , η επικίνδυνη ζώνη που ήταν γύρω στα 70 τώρα είναι γύρω στα ογδόντα - ογδονταπέντε .Έτσι και ξεφύγεις από εκεί πάς κατευθείαν για  εκατό- εκατόν δέκα . Μια ολόκληρη μέρα έφαγα ,καταγράφοντας και μετρώντας ηλικίες και δε βρήκα ( ένας- δύο, που και που ) πεθαμένο στα 75! 'Ολοι από τα ογδόντα τραβάνε  για 100  και βάλε .
   Ε με τέτοια …γκίνια , πώς να προκόψει το Ιδρυμα !. Κάνει βέβαια ό,τι  μπορεί - κόβει τα φάρμακα, πας για αξονική σου λένε περάστε του… χρόνου - αλλά και πάλι  τζίφος. Ο άνθρωπος στην εποχή μας ζει πολύ - αυτή και μόνο είναι η ρίζα του  κακού !Διότι κάτι τα φάρμακα , κάτι που τάζει η Ασημίνα κεριά σαν το μπόι της «μη μου τον πάρεις  και μείνω σαν την καλαμιά στον κάμπο» πιάνεις αισίως  τον αιώνα.
    Προπολεμικά   δεν υπήρχαν τέτοια προβλήματα. Θα  μου πείτε  βέβαια ότι δεν υπήρχε ούτε Ι.Κ.Α - στα σπάργανα ήταν - ούτε νοσοκομεία  - γεμάτος ο τόπος τώρα - διαγνωστικά κέντρα και …διασωληνώσεις ή εντατικές και τέτοια . Τα χωριά γέμισαν  κέντρα υγείας ,άσχετα αν δεν έχουν γιατρούς. Έχουν κηπουρούς και οδηγούς διπλούς και τρίδιπλους.. Το ότι δεν υπάρχουν  αυτοκίνητα είναι…ασήμαντη λεπτομέρεια..! .
  Την αγροτιά  ή την δάγκωνε  δεντρογαλιά  στο χωράφι ή τη θέριζε ο τύφος και πηγαίνανε  σούμπιτοι και αβοήθητοι.
Στις πόλεις θέριζε η ελονοσία. Μαλάρια λέγανε ό,τι και να είχες  και … άμωμοι εν οδώ αλληλούια. Μερικούς τους θάβανε και ζεστούς ακόμη (βιαζόταν οι κληρονόμοι). Στα 55 ήσουνα ήδη γέρος και ξοφλημένος .Στα 60  …καλά : Ο γέρο - Δήμος πέθανε, ο γέρο Δήμος πάει . Αν  προλάβαινες να κοινωνήσεις σε παίρνανε κηπουρό στον παράδεισο. Αν όχι  πήγαινες θερμαστής στα καζάνια της κόλασης.
 Σήμερα και να θέλεις δεν σ ΄αφήνουν να πεθάνεις. Άσε που δε…θέλεις κι όλας. Αστεία με το Χάρο;

                                              ΣΤ. ΙΝΤΖΕΓΙΑΝΝΗΣ

Τετάρτη 11 Νοεμβρίου 2015

ΓΝΩΜΗ 9/11/15



                                                    ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ
   ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ
   Ο Διοικητής του στρατοπέδου ειδοποιείται ότι θα επισκεφθεί το στρατόπεδο ο Υπουργός κ Φίλης. Φωνάζει λοιπόν τον Γιωρίκα και του λέει .Γιωρίκα αύριο τον  πρωί περιμένουμε τον Φίλη. Θα είσαι στην πύλη από τις 6 το πρωί και μόλις έρθει θα με ειδοποιήσεις αμέσως . Πράγματι ο Γιωρίκας στήνεται από το πρωί στην πύλη να περιμένει τον Φίλη. Κατά τις 7 παίρνει ο διοικητής τηλέφωνο :. Τι έγινε Γιωρίκα δε φάνηκε ακόμη ο Φίλης;                                                                                       Όχι κύριε Διοικητά.                                                                                  Στις 7 και μισή ξαναπαίρνει: Δε φάνηκε ακόμη ο Φίλης ;  Όχι κ Διοικητά                   Αυτό επαναλαμβάνεται κάθε μισή ώρα ώσπου κατά τις 10 εμφανίζεται μια  μαύρη Μερσεντές. Τρέχει ο Γιωρίκας κάνει νόημα να κατεβάσουν το τζάμι και ρωτάει : Εσύ είσαι ο Φίλης;                                                            Ναι εγώ είμαι.                                                                                                      Τρέχα γρήγορα ρε κακαμοίρη μου παρουσιάσου στη διοικητή, γιατί σε ψάχνει από το πρωί. Φουκαρά μου σε βλέπω με εικοσάρα αυστηρά και λίγο είναι !!!                                                                                                -------------------------------------------------
 Η γενοκτονία των Ελλήνων του  Πόντου αναφέρεται στον βίαιο ξεριζωμό από τις εστίες τους με σφαγές, βιοπραγίες, λεηλασίες εναντίων των και γενικότερα του χριστιανικού στοιχείου από τα στίφη του όχλου με σύνθημα το Αλάχ ιλ Αλάχ που κυριαρχούσε για να ερεθίσει τον θρησκευτικό εθνικισμό των Τούρκων. Από το 1914 (με πρώτη γενοκτονία του Αρμενικού στοιχείου που μέτρησε 1,5 εκατομμύριο  σφαγιασθέντες) και με αποκορύφωμα των Ελλήνων του Πόντου το 1919. Όσοι επέζησαν - όσοι κατάφεραν να επιζήσουν- από τις κακουχίες , τις εξαντλητικές πορείες ,την πείνα , τη δίψα και τα καθ οδόν βασανιστήρια- κατέφυγαν στον Άνω Πόντο  όπου υπήρχε η επικυριαρχία της  τότε Σοβιετικής Ένωσης και μετά την Μικρασιατική καταστροφή το 1922 στην Ελλάδα. Η διεθνής βιβλιογραφία  είναι γεμάτη από μαρτυρίες για το έγκλημα κατά του Ελληνικού πληθυσμού και παντός Χριστιανικού στοιχείου.                                                                 . Στις 20 Μαρτίου 1922, ο Άγγλος διπλωμάτης Ρέντελ συνέταξε ένα μνημόνιο για τις τουρκικές ωμότητες σε βάρος των χριστιανών από το 1919 κι έπειτα. Στον πρόλογο  αυτού του μνημονίου διαβάζουμε:            «Η επίτευξη της ανακωχής με την Τουρκία, στις 30 Οκτωβρίου 1918, φάνηκε να επέφερε μια προσωρινή παύση των διωγμών των μειονοτήτων εκ μέρους των Τούρκων, που διαπράχθηκαν καθ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου. Στην επιδίωξη αυτών των διωγμών, είναι γενικώς αποδεκτό ... ότι πάνω από 500.000 ‘Έλληνες εξορίστηκαν, εκ των οποίων συγκριτικώς ελάχιστοι επέζησαν...»[5].                                  Κατόπιν εισήγησης του τότε Πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου, Στις 24 Φεβρουαρίου 1994 η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ομόφωνα την ανακήρυξη της 19ης Μαϊου ως «Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στο Μικρασιατικό Πόντο», ημέρα που ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάστηκε στη Σαμψούντα. Στο Δεκέμβριο 2007 η Διεθνής Ένωση Μελετητών Γενοκτονιών (International Association of Genocide Scholars ή IAGS) αναγνώρισε επίσημα τη γενοκτονία των Ελλήνων, μαζί με την γενοκτονία των Αρμενιων και των Ασσυριών και εξέδωσε το εξής ψήφισμα[6]:
«ΕΚΤΙΜΩΝΤΑΣ ότι η άρνηση μιας γενοκτονίας αναγνωρίζεται παγκοίνως ως το έσχατο στάδιο γενοκτονίας, που εξασφαλίζει την ατιμωρησία για τους δράστες της γενοκτονίας, και ευαπόδεικτα προετοιμάζει το έδαφος για τις μελλοντικές γενοκτονίες,
ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΤΑΙ ότι είναι πεποίθηση της Διεθνούς Ένωσης των Μελετητών Γενοκτονιών, ότι η Οθωμανική εκστρατεία εναντίον των χριστιανικών μειονοτήτων της αυτοκρατορίας, μεταξύ των έτων 1914 και 1923, συνιστούν γενοκτονία εναντίον των Αρμενίων, Ασσυρίων, Ποντίων και των Έλλήνων της Ανατολίας.
ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΤΑΙ η Ένωση να ζητήσει από την κυβέρνηση της Τουρκίας να αναγνωρίσει τις γενοκτονίες εναντίον αυτών των πληθυσμών, να ζητήσει επίσημα συγγνώμη, και να λάβει τα κατάλληλα και σημαντικά μέτρα προς την αποκατάσταση (μη επανάληψη) τέτοιων ωμοτήτων που αντιβαίνουν στο διεθνές δίκαιο και το περί της ιερότητος της ζωής  των ανθρώπων δίκαιο.                                                                         Ωστόσο οι τουρκικές κυβερνήσεις αρνούνται πως υπήρξε γενοκτονία και τοποθετούν επισήμως το θάνατο των Ελλήνων σε φυσικά  αίτια κατά την ανταλλαγή των πληθυσμών.(Πηγές Βικιπαίδεια και διηγήσεις του παππού Λεωνίδα Ασλανίδη) Ήδη οι Τουρκικές εφημερίδες επιχαίρουν για την αναγνώριση εκ μέρους του υπευθύνου Υπουργού της παιδείας την μη ύπαρξη γενοκτονίας.

Υγ. Εξαιρέθηκε  από τη διδακτέα ύλη της Γ Λυκείου (επί Υπουργού Μπαλτά ) η Ποντιακή Γενοκονία. Αλλάχ, Αλλάχ!!!
                                    Σταύρος Ιντζεγιαννης


ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΟΣ 13/11/15



Καθ οδόν 
    O ΑΡΤΟΣ

   Με πήρε πρωινή τηλέφωνο. Κατέβα στην είσοδο να παραλάβεις ένα δέμα που σας στέλνω.
   Δέμα; Απορήσαμε. Τι να είναι;
  - Είναι ότι πιο πολύτιμο μπορούσα να σας στείλω από το Αίγιο.
   Φανταστείτε έκπληξη. Ένα καρβέλι φρεσκοζυμωμένο ψωμί που κράταγε ακόμη, παρά το μισάωρο του δρόμου, κάτι από τη ζεστασιά των χεριών της και την ακένωτη αγάπη της καρδιάς της.
   Ό,τι πιο πολύτιμο θα μπορούσα να σας στείλω –είπε.
   Όχι. Η Κυρία Ελένη Φλογερά δεν ανήκει στη γενιά της κατοχής που πείνασε και απόκτησε την αίσθηση του πολύτιμου άρτου. Αντίθετα. Είναι νέα. Είναι εκπαιδευτικός. Είναι ιδιαίτερα καλλιεργημένη και ανήκει στη γενιά, που σηκώνεται  το πρωί κάνει το σταυρό της και προσεύχεται «τον άρτον ημών των  επιούσιον, δως ημίν σήμερον…»όχι σαν μια φραστική παράγραφο της προσευχής, όχι σαν λεκτικό σχήμα ικεσίας, αλλά με τη γνώση του λόγου και της αξίας του άρτου –τόσο  στην κυριολεξία όσο  και στον συμβολισμό του- από τα βάθη της καρδιάς της.
  Ο άρτος ο επιούσιος. Αληθινά ό,τι πιο πολύτιμο μπορεί να υπάρξει στον συμβολισμό των αγαθών που προσέφερε ο Κύριος. «Λάβετε  φάγετε –είπε. Τούτο εστί το σώμα μου». Θυμήθηκα τους συγχωρεμένους τους γονείς μου. Ήταν μόλις που βγαίναμε από την κατοχή έχοντας χάσει όλη μας την περιουσία που υπήρχε κατατιθεμένη στο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο και τα οποία κατάσχεσαν τα στρατεύματα κατοχής.
  Καλέ Νίκο μου είπε η μάνα μας. Δεν έχουμε τίποτε να φάμε.
  -Τίποτε; Πως γίνεται τίποτε; 
  -Τίποτε. Μόνο τρεις φέτες ψωμί.
  Την κοίταξε απορημένος. Ευγενία μου έχουμε τρεις φέτες ψωμί και λες τίποτε; Κάνε τον  σταυρό σου και πες ,Δόξα  τω Θεώ. Έχουμε τρεις φέτες ψωμί. Είμαστε πλούσιοι. Πάμπλουτοι. ( μου είχε διηγηθεί πως γύριζε θεονήστικος  κυνηγημένος από τους Τούρκους πάνω στον Καύκασο για μέρες ολόκληρος χωρίς ούτε ένα ψίχουλο ψωμιού)
   Μοιραστήκαμε εκείνες τις τρεις φέτες –άτομα πέντε-και τις φάγαμε σα να τρώγαμε το πλουσιότερο φαγητό του κόσμου. Τόσο που 70 χρόνια μετά, κρατώ –αν είναι δυνατό-την γεύση  της χορτασιάς ακόμη)  
   Είναι ό,τι πιο πολύτιμο έχω να σας χαρίσω –είπε η καλή μας φίλη η Κυρία Ελένη Φλογερά γιατί πράγματι μ` εκείνο το φρεσκοζυμωμένο ψωμί – άρτος  ζωής-ευωδίασε όλο το σπίτι, σα να ήρθε η  ευλογία του Θεού να μας γεμίσει με όλα τα αγαθά της Δημιουργίας του.
  Άνοιξα το Ευαγγέλιο να  θυμηθώ τη σκηνή.   « Είπεν δε προς αυτούς, δότε τοις όχλοις φαγείν. Οι δε είπον. Ουκ εισίν ημίν πλείον ή πέντε άρτοι και ιχθείς δύο….ήσαν γαρ ωσεί άνδρες  πεντακισχίλιοι….λαβών δε  τους πέντε άρτους  και τους δύο ιχθείς και αναβλέψας είς τον ουρανόν ευλόγησεν αυτούς και κατακερμάτισεν και εδίδου τοις μαθητές  παραθείναι τω όχλω…και έφαγον και εχορτάσθησαν πάντες …»(Λουκάς  9,13-17)
   Ό,τι πιο πολύτιμο μπορώ να σας χαρίσω-είπε η κ. Φλογερά. Κι αλήθεια τι πιο πολύτιμο από το ψωμί; Στην αίθουσα των ταπισερί στο Βατικανό υπάρχει ένας τάπης από αυτούς που κοσμούσαν τους τοίχους, όπου δείχνει μια  δέσμη από χέρια –σκελετωμένα- ν` απλώνονται ικετευτικά προς τον Άγγελο που κρατάει μια φέτα ψωμί. Εκείνο που εντυπωσιάζει στο κεντημένο ταπέτο είναι ο τρόπος με τον οποίο ο ζωγράφος (δε θυμάμαι πια το όνομα του Φλαμανδού νομίζω ζωγράφου ) είναι  το τέντωμα των δακτύλων όπου ξεχωρίζεις μέσα από τα χρώματα τους τεντωμένους τένοντες στην προσπάθεια του ανθρώπου όχι να φάει, αλλά να ζήσει. Νοιώθεις την υπερένταση ν`αγγίξει εκείνο το κομμάτι- τη φέτα-το ψωμί που συμβολίζει τη ίδια τη ζωή.
Τη εποχή που η Πάτρα είχε γεμίσει Κούρδους, στην Πλατεία Αγίας Λαύρας είχα δει μια σκηνή που έμεινε να τη θυμάμαι ακόμη. Δυο Κούρδοι, νέα  παιδιά στην πρώιμη εφηβεία, είχαν σκύψει και παρακολουθούσαν κάποια μυρμήγκια  που προσπαθούσαν να κουβαλήσουν σπόρους σιτάρι από αυτό που τα παιδιά  ταϊζαν τα περιστέρια. Είχε γράψει ο ποιητής.
 « Ζητιάνευαν ψίχουλα στα περιστέρια της πλατείας.
    Κάθε τόσο,
   ζηλεύοντας  τα μυρμήγκια
   που αποθήκευαν το αύριον
   αυτοί
   εκλιπαρούσαν τον Μαύρο Θεό τους
   «Δως ημίν… σήμερον» !
   Σας στέλνω χαιρετίσματα είπε η καλή μας Κυρία Ελένη Φλογερά και μας έστειλε από το Αίγιο την αγάπη της με ό,τι πιο πολύτιμο υπάρχει. Ένα φρεσκοζυμωμένο καρβέλι  ψωμί. Και με τη σφραγίδα της λειτουργιάς επάνω του αποδεικτικό της Αγιότητας που έχει ο Άρτος ο επιούσιος.
     Σταύρος Ιντζεγιαννης

       
     


Τετάρτη 4 Νοεμβρίου 2015

ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΟς 7/11/15



                                                           ΚΑΘ ΟΔΟΝ    
      ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΆΛΛΟΙ

     -Τι κάνεις Κωστάκη –ρωτάω.
     -Μια χαρά είναι η απάντηση
     Για να πω την αλήθεια δε μου αρέσει η απάντηση. Όχι δηλαδή ότι θα ήθελα να είναι άρρωστος αλλά όταν εσύ βογκάς από τους ρευματισμούς, όταν παίρνεις τα χάπια με τη χούφτα για τα αρθριτικά ή το συκώτι κι έρχεται ο άλλος και σου πετάει το « μια χαρά », κάπως σου τη δίνει. Δεν είναι σωστό, το καταλαβαίνω και μη μου το καταλογίσετε.
    -Μπράβο ρε Κωστάκη –λέω. Χαίρομαι.
    -Γιατί να μην είμαι- μου εξηγεί. Είχε φτιάξει η Καλλιόπη ένα ωραίο φρικασέ, μου καθάρισε και δύο αχλάδια μούρλια. Ήπια και τον καφέ μου και έχω ξαπλώσει στη λιακάδα στο απάγκιο της βεράντας. Όλα μου καλά! Δε χρωστάω  δεκάρα στο Δημόσιο. Δε με κυνηγάει η τράπεζα για το  δάνειο. Δεν έχω γκρινιάξει με τη γυναίκα μου (αυτό είναι καρφί για μας που τσακωνόμαστε για ψύλλου πήδημα και μας ακούει η πολυκατοικία. Αλλά όπως λέει μια φίλη νευρολόγος αυτό είναι σύμπτωμα υγείας του ζεύγους. Κάτι ξέρει αυτή. Άλλωστε είναι χωρισμένη τρεις φορές και ξαναπαντρεμένη… με τον ίδιον κάθε φορά)  ανανέωσα το δίπλωμα της οδήγησης –λέει-για τρία χρόνια και άρα μια χαρά!!!
     Η αλήθεια είναι ότι ποτέ μου δεν τον χώνευα τον ξάδερφο όχι για άλλο λόγο, αλλά έχει έναν τρόπο να σου κάνει τον κάποιο. Όλο να παριστάνει τον σπουδαίο, τον πολύξερο, τον απόλυτα ικανοποιημένο από όλα. Άσε που ποτέ δεν αναγνωρίζει ότι γύρω του υπάρχει δυστυχία επειδή  αυτός  παίρνει τρεις συντάξεις με την Καλλιόπη και δεν πάνε  ούτε για ένα καφέ που λέει ο λόγος. Έξοδα μηδέν. Σπίτι, τηλεόραση και καμιά επίσκεψη σε συγγενή όταν θα υπάρχει τραπέζι.
     Γι` αυτό είναι που αποφεύγω και να του τηλεφωνώ αλλά είναι που η συμβία μου επιμένει. « Πάρε ένα τηλέφωνο να τον συγχαρείς  για το καινούργιο του αμάξι. Συγγενείς είμαστε μη πουν ότι ζηλεύουμε»
 Ο καλλίτερος  τρόπος να συνεννοείσαι με τη γυναίκα σου έλεγε ο πατέρας μου, είναι να της  λες «Ναι», έχει δεν έχει δίκιο. Άλλωστε αφού έτσι κι αλλιώς ο τελευταίος λόγος θα είναι  δικός της  πες «δίκιο έχεις» και ξεμπέρδευε.
    Να πάρεις τηλέφωνο τον Κωστάκη –επιμένει.
    Και παίρνω και τον ακούω μισή ώρα που μου αραδιάζει τα της ευτυχίας του και τα της τακτοποιημένης ζωής  του τόσο, που μου θύμισε την έπαρση του Φαρισαίου, καθώς ο τόνος της φωνής του γεμάτος υπερηφάνεια για τα αγαθά του, μου απαριθμούσε την ωραία  του ζωή .
   Και τι σε πειράζει – θα αναρωτηθείτε.
   Πράγματι. Τι να με πειράζει; Αλλά όταν γύρω σου υπάρχουν άνθρωποι που πεινάνε, και στέκονται στην ουρά για ένα πιάτο φαγητό της εκκλησίας ,όταν υπάρχουν άνθρωποι που κοιμούνται στα παγκάκια , όταν υπάρχουν  άνθρωποι που στερούναται ένα ρούχο ή ακόμα και οικογένειες που ανησυχούν για το  σπίτι τους που κινδυνεύει να τους το  πάρει η τράπεζα ή που δεν έχουν να πληρώσουν τα φροντιστήρια του παιδιού τους, καταλαβαίνεις ότι σε πλημμυρίζει οργή. Όταν ανοίγεις την τηλεόραση και βλέπεις τις χιλιάδες των μεταναστών που προσπαθούν να επιβιώσουν μέσα από τα αγριεμένα κύματα του Αιγαίου ή τα άψυχα κορμάκια των παιδιών που πνίγηκαν, κάπως διστάζεις να επαίρεσαι για την άνεσή  σου. Το γράφει ο Παλαμάς στο ποίημά του :
    «Στην αργατιά, στη χωριατιά το χιόνι, η γρίπη, η πείνα, οι λύκοι,
ποτάμια, πέλαγα, στεριές, ξολοθρεμός και φρίκη.
Χειμώνας άγριος. Κι η φωτιά, καλοκαιριά στην κάμαρά μου.
Ντρέπομαι για τη ζέστα μου και για την ανθρωπιά μου»
   Υπάρχει τόση δυστυχία  γύρω μας  που εκείνο το «μια χαρά» και με τον τρόπο που λέγεται, με τον τόνο του απόλυτα ικανοποιημένου από  την επάρκεια των αγαθών του, σου χτυπάει άσχημα. Σαν  κάποιος  να είναι ξεκομμένος  από τη γύρω του πραγματικότητα και αντί να χαμηλώσει τον τόνο και να προσευχηθεί «Κύριε σ ευχαριστώ για ότι έχω αλλά βοήθησέ με να σκύψω πάνω στην δυστυχία των άλλων και να προσφέρω όχι από το περίσσευμά μου αλλά από το υστέρημα μου» Γιατί και ένας μας να προσευχηθεί  ειλικρινά από τα βάθη της καρδιάς του  είναι αληθινά μια Χριστιανική πράξη .Κρούετε και ανοιγήσεται. Αιτείτε και δοθήσεται -είπε
                                Σταύρος Ιντζεγιάννης

Τρίτη 3 Νοεμβρίου 2015

ΓΝΩΜΗ 2/11/15




                                                     Εν κατακλείδι
       ΣΤΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ 

    Η ιδιωτική εκπαίδευση στο απόσπασμα  
    -Επί σκοπόν. Πυρ!        
   Για μερικές « πενταροδεκάρες» όλη η ιστορία σε μια Ελλάδα που μονό το σχοινί δεν της φτάνει, διπλό της περισσεύει. Δεν τα παίρνει τα γράμματα ο γιος σου κυρ Νίκο έλεγε  η δασκάλα μας βάλτον στη δουλειά σου. Αλλά ο πατέρας μου επέμενε :Άνθρωπος αγράμματος ξύλο απελέκητο! Κι επειδή τα ξύλα  τα απελέκητα μισό αιώνα πριν ήταν πολλά, πάντα κάποιος μεγαλύτερος – άλλοτε  επί πληρωμή κι άλλοτε από συγγενική αγάπη –αναλάμβανε να βοηθήσει το…πελέκημα!!!
  Δεν ήταν η εξαίρεση,αλλά ο κανόνας, σε μια  Ελλάδα που ακόμη δεν είχαμε συνειδητοποιήσει ότι τα γράμματα ,η γνώση, η καλλιέργεια δεν ήταν πολυτέλεια αλλά ανάγκη, σε ένα κόσμο που έτρεχε με ιλιγγιώδη ταχύτητα, να προλάβει την τεχνολογία που θα άλλαζε όπως και έγινε, τη ζωή μας. 
    Δεν υπήρχε βέβαια η οργανωμένη  ιδιωτική εκπαίδευση στα μικρά μέρη, αλλά πάντα με κάποιο τρόπο, μια πρωτοβουλία  αναλάμβανε να διδάξει ότι δεν πρόφταινε να μας μάθει το δημόσιο, που είχε καλούς δασκάλους ( και τότε όπως και σήμερα)  αλλά λίγους και το σπουδαιότερο σε ακατάλληλες αίθουσες και με ακατάλληλες συνθήκες. Όσοι υπηρέτησαν δάσκαλοι στην επαρχία και μάλιστα  σε χωριά, διηγούνται καταστάσεις που τις ακούς  και αναρωτιέσαι αν είναι δυνατόν να συνέβαιναν αυτά.
  Ωστόσο μέχρι σήμερα, εξακολουθεί να υπάρχει η ανάγκη , κάποιος να συνεπικουρεί το δημόσιο σχολείο. Η διαφορά είναι ότι αλλού είναι αναπόδραστη ανάγκη κι αλλού είναι η επιθυμία για πιο άνετη –και περισσότερη πιο εξειδικευμένη γνώση. Κι ακόμη υπάρχουν κι άλλοι που έχοντας «τον τρόπο» δηλαδή την οικονομική άνεση, προτιμούν το ιδιωτικό σχολείο γιατί δεν εμπιστεύονται το δημόσιο έστω κι αν…συμβουλεύουν τους άλλους να το προτιμούν   
    Ανέκαθεν η παιδεία ήταν χωρισμένη σε δύο κατηγορίες Η Δημόσια που ήταν και ο κανόνας δυο γενιές πριν και που εκεί φάγαμε το ξύλο της χρονιάς  (μη κοιτάτε εδώ, στην επαρχία τα χαστούκια πηγαίνανε γόνα) αλλά μάθαμε γράμματα και η ιδιωτική που κάποτε ήτανε πολυτέλεια, ενώ στις μέρες μας , λόγω συνθηκών και πάλι,επιβάλλεται εκ των πραγμάτων!
   Και παρέχουν μάλιστα αξιόλογη παιδεία, όχι μόνο… φιλοπατρίας ένεκεν, αλλά και ανταγωνισμού. Σκεφθείτε τις χιλιάδες δασκάλων και καθηγητών που βρήκαν καταφύγιο στην ιδιωτική εκπαίδευση και παρέχουν στέρεες γνώσεις, αλλά και φροντίδα και έσοδα για το κράτος μέσα από τα...έσοδά τους!
    Στην εποχή μου δεν είχαμε φροντιστήρια, αλλά δεν υπήρχε η ανάγκη για ξένες γλώσσες, γυμναστήριο, μουσική, χορό και εκγύμναση  για να δώσεις εξετάσεις στην Ανωτάτη Εκπαίδευση και το σπουδαιότερο η γυναίκα δε δούλευε και μπορούσε να φροντίσει τα παιδιά της και με όσες είχε γνώσεις να βοηθήσει στα μαθήματά τους.
  Το διαβάζουμε συχνά στους τοίχους. «Συνταξιούχος δάσκαλος αναλαμβάνει την εκγύμναση παιδιών, από Α δημοτικού μέχρι ΣΤ » Βλέπετε υπάρχουν και παιδιά που αδυνατούν να μάθουν ότι το «σχολείο» έχει τρεις συλλαβές και ξέρουν μόνο ότι το «γκολ» έχει μια.
   Θα ήταν φυσικά ιδανικό να υπήρχε δημόσια  παιδεία, με σχολεία χωρίς κενά, με δασκάλους ή καθηγητές όλων των βαθμίδων, που θα πληρωνότανε σωστά, σε αξιοπρεπείς και υγιεινές αίθουσες, με φροντίδα μεταφοράς  των μαθητών που μένουν σε απόμακρες περιοχές και διδασκαλία, όλων των ιδιαίτερων γνώσεων, που απαιτούνται στην παγκοσμιοποιημένη εποχή. Ακόμη κι ο Πρωθυπουργός στέλνει τα παιδιά του στο ιδιωτικό όχι μόνο γιατί είναι εύπορος –όπως λέει ο κ. Φλαμπουριάρης- αλλά κυρίως γιατί δεν τα εμπιστεύεται. Τι άλλην χρείαν μαρτυρίας έχουμε;
   Το ιδιωτικό σχολείο δεν είναι πια πολυτέλεια. Είναι εκ των πραγμάτων συμπλήρωμα του Δημοσίου. Κι όσο κι αν αποτελεί αιμορραγία για το οικογενειακό εισόδημα, σε πολλές περιπτώσεις καλύπτει ανάγκες, που δεν μπορεί να παρέχει το σπίτι και ούτε διανοήθηκε κανείς, ότι θα μπορούσε να δώσει εξετάσεις σε Πανεπιστήμιο χωρίς να αρχίσει φροντιστήριο από τη Β –κιόλας - Λυκείου. 
  Και δε λέμε για γιατρούς ή μηχανικούς .Και τσαγκάρικο ή κομμωτήριο  να ανοίξεις, για να πάρεις άδεια χρειάζεσαι πτυχίο τεχνικής σχολής. Αυτά που θα στα δώσει το Δημόσιο και τι δουλειά χωρίς αυτά μπορείς να κάνεις (Για να παραφράσουμε τον Καβάφη) 
                            Σταύρος Ιντζεγιάννης