Τετάρτη 26 Απριλίου 2017

EΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΟς 27 / 4 / 17

                                                      ΚΑΘ ΟΔΟΝ
  ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΣΑΛΩΝΩΝ ΗΣΑΙΑΣ

.. Στ' αγέρι κρεμασμένα ωσάν καντήλια τ' ουρανού, αποβραδίς δυο φώτα εφάνηκαν στη σκοτεινιά... Κανείς δεν τάχε ανάψει... Κ' ένας που πέρασε απεκεί, καλόγερος, διαβάτης, κ' είδε το θάμμα κ' έδραμε, στη λάμψη δυο κεφάλια ηύρε που πλάγιαζαν γλυκά... τώνα του Παπαγιάννη και τάλλο του Δεσπότη του. Γονατιστός εμπρός τους έμειν' ο γέρος κ' έκλαψε. Τους έρριξε τρισάγιο τα φίλησε στο μέτωπο και με το δοκανίκι έσκαψε λάκκο κ' έθαψε τ' αχώριστα τ' αδέρφια. Βλογάει το χώμα τρεις φοραίς... Έκαμε το σταυρό του και χάνεται στην ερημιά... Εσβήστηκαν τα φώτα».Βαλαωρίτης

  Ο Επίσκοπος Σαλώνων Ησαϊας  έπεσε μαχόμενος  στην Αλαμάνα στην πρώτη γραμμή μαζί με τον Αθανάσιο Διάκο και τον Δυοβουνιώτη σαν χτες- προχτές  23 Απριλίου 1821. Ένας  από τους πολλούς ηρωικούς ιερωμένους που δε δίστασαν  να θυσιάσουν τη ζωή τους και την περιουσία τους για να στηρίξουν τον αγώνα αποδεικνύοντας ότι θεμέλιο της ανεξαρτησίας μας υπήρξε και εξακολουθεί να είναι και θα είναι η εκκλησία. Μαζί τους πολεμώντας δίπλα του σκοτώθηκε και ο αδελφός του Παπά-Γιάννης
Στο θαυμάσιο βιβλίο του ο Κλήρος  στην εθνεγερσία του 1821 ο.κ Δημήτριος Πανόπουλος γράφει
« Οι ιερωμένοι στη διάρκεια της Τουρκοκρατίας  ήταν  οι πνευματικοί οδηγοί των  υποδούλων Ελλήνων και με κάθε  μέσον  προσπαθούσαν να κρατήσουν  ψηλά το φρόνημα του λαού
Με την επανάσταση οι βαθύτατα αυτοί ευσεβείς έγιναν γενναίοι πολεμιστές  γιατί πολεμούσαν  για την πίστη τους και την πατρίδα. Στάθηκαν στο πλευρό του λαού  με όλες τους τις δυνάμεις  μοιράσθηκαν με αυτόν τις πίκρες, τις κακουχίες , τις ταλαιπωρίες και τις χαρές και  έζησαν μαζί του όλες τις ευχάριστες αλλά  και τις τραγικές  στιγμές του μακροχρόνιου αγώνος για τη λευτεριά.
Γυμνοί και ξυπόλυτοι, νηστικοί και βασανισμένοι, αλλά με ένα  πανίσχυρο όπλο  στο χέρι. Τον σταυρό.  Έτσι ξεκίνησαν οι παπάδες από  όλα τα χωριά  και τις πόλεις της Ελλάδος  Ξεκίνησαν πρώτοι ακολουθούμενοι από τους συγγενείς και τους συγχωριανούς τους με Ένα σύνθημα ΕΛΕΥΘΕΡΙΆ ή ΘΑΝΑΤΟΣ»
  Από την ίδια έρευνα  μαθαίνουμε ότι στον αγώνα στην περιοχή μας πήραν μέρος 227κληρικοί ανώτεροι και κατώτεροι οι περισσότεροι των οποίων έπεσαν μαχόμενοι στην πρώτη γραμμή.
   Ο Σαλώνων Ησαϊας  γεννήθηκε στη Δεσφίνα Φωκίδος και το 1797 εκάρει μοναχός προαχθείς γρήγορα ηγούμενος. Εντυπωσιάζει με τη φλογερή του πίστη, το ήθος την αγωνιστικότητα του και τη δίψα του για τη λευτεριά.
 Στην Κωνσταντινούπολη ορκίζεται φιλικός από τον Πατριάρχη Γρηγόριο Ε το 1818 και αναπτύσσει μια  φιλανθρωπική ταυτόχρονα και πατριωτική δράση συγκεντρώνοντας  χρήματα και όπλα τα οποία αποθηκεύει μαζί με τον Αθανάσιο Διάκο
 στην επισκοπή του στα Σάλωνα καθώς ο Πατριάρχης τον έχει  χρίσει Επίσκοπο Σαλώνων. Συμμετέχει ενεργά στην προετοιμασία της επανάστασης και φλογερός καθώς είναι και ακούραστος περιδιαβάζει τη Στερεά Ελλάδα και ξεσηκώνει τον κόσμο
   Στις 11 Μαρτίου 1821 ανεβαίνει στη Μονή Οσ. Λουκά όπου τον περιμένει ο Αθανάσιος Διάκος. Στον εσπερινό ορκίζεται πρώτος ο ίδιος και μετά ορκίζει στην Επανάσταση το ασκέρι του Διάκου. Στη συνέχεια πηγαίνει στα Σάλωνα και συνεννοείται με τον Πανουργιά. Μαζί του παίρνουν και μοιράζουν στα σπίτια των προυχόντων τα όπλα που έρχονται κρυφά από το Γαλαξείδι και στις 24 Μαρτίου 1821 ο Ησαΐας ευλογεί και τα όπλα των ανδρών του Πανουργιά στο Μοναστήρι του Προφήτη Ηλία. Την 26 Μαρτίου στο μοναστήρι του Προφήτη Ηλία γίνεται δοξολογία και την επομένη οι ένοπλοι φεύγουν για τη μάχη. Στις 27 Μαρτίου αρχίζει η πολιορκία του κάστρου των Σαλώνων, από τους επαναστάτες του Πανουργιά, και την ίδια ημέρα πραγματοποιείται η επίσημη έναρξη του Αγώνα από τον Ησαΐα Σαλώνων  ο οποίος ορκίζει  τους επαναστάτες μαζί με τους άλλους Την 1 Απριλίου καταλαμβάνεται η Λειβαδιά Ανήμερα του Πασχα στις 10 Απριλίου  ο Ησαΐας σπεύδει να συναντήσει τον Διάκο και τον Δυοβουνιώτη στο Ζητούνι. Μαζί τους μπροστά από όλους   ο Ησαΐας, κρατώντας υψωμένο το Σταυρό ηγήθηκε των Ελλήνων αγωνιστών, αλλά στη σύγκρουση με τα στρατεύματα του Ομέρ Βρυώνη στο ύψωμα Χαλκωμάτα,  τραυματίζεται θανάσιμα. Μαζί σκοτώνεται και ο αδελφός του, ο ιερέας ο παπα-Γιάννης.
  Θεώρησα χρέος μου-ταπεινό μου μνημόσυνο- να θυμίσω τον ηρωικό Δεσπότη και μαζί μ` αυτόν να θυμίσω πόσα και πόσα χρωστάει η λευτεριά μας στον ηρωικό μας κλήρο. Ας είναι αιωνία τους η μνήμη.
   Σταύρος Ιντζεγιάννης



Σάββατο 22 Απριλίου 2017

ΓΝΩΜΗ 24 / 4 / 17

   
                                            ΕΝ  ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ
   ΞΩΛΑΜΠΡΑ

  Την δε επαύριον ήτις είναι μετά τη Λαμπρή μαζευόμαστε  στον καθιερωμένο πρωινό καφενέ μας άπαντες παρόντες  διότι πήγαμε ήρθαμε και όλα μια χαρά: Χριστός Ανέστη- Αληθώς. Και ευτυχώς για πρώτη  χρονιά τροχαία μηδέν. Έχει δίκιο ο κ Σπρίντζης.
που διαμαρτύρεται ότι τον κατηγορούν για τις ουρές που σχηματίστηκαν στους δρόμους και άρα καθυστέρηση δυο ώρες. Είμαστε άδικοι :Παλαιά λέει υπήρχε μεγαλύτερη καθυστέρηση το  ξεχνάμε; Πριν γίνουν οι σήραγγες κάναμε τέσσερις ακόμη και έξη ώρες να φτάσουμε Γιάννενα. Και πριν γίνει η γέφυρα με το στριμωξίδι στα φέρυ μπωτ κάναμε θυμάμαι μια χρονιά 7 ώρες με ουρές χιλιομέτρων  από το Μεσολόγγι στο Αντίριο και πιο πριν το 1940 με την Καλυδώνα έως το Κρυονέρι απέναντι και μετά με το τραινάκι μέχρι το Αγρίνιο και από εκεί με λεωφορείο έκανες δυο μέρες να φτάσεις Γιάννενα και μάλιστα –για να θυμάστε και να μην είστε αχάριστοι –το 1880 γράφει ο γιατρός ο Κορύλος-νομίζω-πως  κάνανε Πάτρα –Αθήνα  6 ( μάλιστα έξη) ημέρες ! Τι φωνάζετε λοιπόν λέει ο Υπουργός. Άλλωστε αν το καλοσκεφτείς, τι είναι 2 ώρες καθυστέρηση. Ο άνθρωπος ζει κατά μέσον όρο  80 χρόνια Χ 12 μήνες= 960 επί 30 ημέρες ο μήνας =28.800 ημέρες δηλαδή Χ 24 ώρες την ημέρα ο άνθρωπος ζει κατά μέσον όρο 691.200 ώρες. Ε, τι είναι 2 ώρες καθυστέρηση μπροστά στις 691.220 ώρες που  ζεις .Σιγά το πράμα. Όθεν ψηφίζω Σπρίντζη!!!
  Αλλού είναι το θέμα. Όχι το πόσο έκανε να φτάσεις στο χωριό σου αλλά το πώς πήγες- ήρθες: Διότι άλλο να έχεις συνοδηγό τη γραμματέα σου κι άλλο να έχεις την πεθερά σου, να σου γκρινιάζει: Σιγά, θα μας σκοτώσεις αναθεματισμένε!!! 
 Τα κουτσούβελα πίσω άλλα ξερνοβολάνε κι άλλα τσιρίζουν . Θεός σ`χωρες την ψυχούλα του Ηρώδη που δεν άφησε παιδί για παιδί
  Από κοντά και η Αρσινόη μου «Όλο στο σόι σου πάμε,  όταν σου λέω να πάμε στο δικό μου βάζεις τις φωνές !»    Από εκεί και πέρα το φιατάκι μου αγκομαχάει αλλά οι δρόμοι –μονόδρομοι είναι ασφαλείς εκτός και πέσεις σε κανέναν… ραλίστα που τρέχει με 200 και λες Παναγιά μου θα πέσει επάνω μας και είδα στον ύπνο μου, ότι με φίλαγε η μάνα της. Σε καλό να μου βγει. Τέλος πάντων γυρίσαμε σώοι αλλά αντί  για τέσσερις ημέρες καθίσαμε δύο γιατί η Αρσινόη μου κατά τη συνήθειά της  άρχισε το ψαλτήρι της.
  « Πες στον πατέρα σου για` κεινο το λιοστάσι. Θα μας το πάρει κι αυτό ο αδελφός σου με εκείνη τη σουρλουλού που τον παίζει στα δάχτυλα κι αρχίζει και τις γαλιφιές  πεθερούλη μου και πεθερούλα μου και κοίτα τι σας έφερα από τη πόλη. Ένα πουκάμισο από τη λαϊκή 5 ευρώ κι ένα μεσοφόρι για τη μάνα σου άλλα 3 ευρώ  από τη λαϊκή κι αυτό!
Να τη η γκρίνια !Μια μπουκιά κοκορέτσι και εκείνο να σου το βγάζουν από τη μύτη. Διότι…« διότι είσαι χαζός –λέει η δική μου Τους έδωσε τη γκαρσονιέρα στην Αθήνα, τους έδωσε το μαγαζί στην Άρτα, σου πήρανε και το περιβόλι, ε, όχι να μας φάει η αχόρταγη και το λιοστάσι. Άσε να του μιλήσω εγώ, αφού εσύ ντρέπεσαι»
Πολύ θέλει να αρπαχτούμε Λαμπριάτικα; Θα το έχετε παρατηρήσει τα αδέρφια  δε θα χωρίζανε ποτέ αν δεν μπαίνανε στη μέση οι νυφάδες να …καθαρίσουν .Τελικά κάτι η μουρμούρα της μιανής , κάτι η φαγωμάρα της άλλης, είχαν δεν είχαν, αρπαχτήκαμε και γίναμε… μπίλιες!
  Λογαριάζαμε  να καθίσουμε 4 ημέρες να γεμίσουν τα πνευμόνια μας καθαρόν αέρα και καθίσαμε δύο. Τα μαζέψαμε άρον- άρον και φύγαμε, με τα αυτοκίνητα πάλι σημειωτόν, διότι ο κ. Σπρίντζης δεν πρόλαβε να αποτελειώσει τους δρόμους και αποτελειώνει εμάς. Τα αυτοκίνητα σημειωτόν .Κάποιοι βλαστημάνε την κυβέρνηση κι εμείς στο αμάξι  όλη την ώρα, το χωράφι το περιβόλι, το λιοστάσι, ο αδερφός σου , η μάνα σου και το ραδιόφωνο που επιμένει Ανάστασιν Χριστού  θεασάμενοι.
Πως περάσατε είναι η κλασική ερώτηση μόλις συναντιόμαστε
-Τι να σας πω… μούρλια!!!

   Σταύρος Ιντζεγιαννης

Σάββατο 15 Απριλίου 2017

+ ΕΛΟΝΤΙ ΕΙΠΕΙΝ ΠΑΛΑΙΑ

                                          Σταύρος

ΧΡΙΣΤΟΣ  ΑΝΕΣΤΗ

Αυτό ήταν. Πάσχα θα πει πέρασμα  Πέρασε και πάει . Χτύπησαν καμπάνες , βρόντησαν  τα βαρελότα , άστραψαν οι ουρανοί και από εκεί κι έπειτα  ταράχτηκε η πάσα  φύση και μας κόπηκε η χολή γιατί κάποιοι είχαν πάρει τα δίκανα και πυροβολούσαν τα ...σύγνεφα .
Γιορτή ειρήνης  και αγάπης ή αναμπουμπούλα  πολέμου ;
-Είναι το έθιμον Κύριε
-Ναι πως το ξεχάσαμε ; Σταυρωθήτω λοιπόν. Άλλος πήρε φωτιά  και άλλος τα τέζαρε  , παραδοσιακώς
Καμπάνες ,φιλιά . Ανοίξτε αγκαλιές ειρηνοφόρες - που λέει ο ποιητής - φιληθείτε γλυκά , χείλη με χείλη.
-Γαμπρέ μου - Πεθερούλα μου .
Ου φίλημα συ δώσω καθάπερ ο Ιούδας .
-Χριστός Ανέστη
-Αληθώς ο Κύριος .
Πλεονασμός ασυγχώρητος . Μακάριοι οι μη ειδόντες και πιστεύσαντες . Πρέπει δηλαδή να στο επιβεβαιώσει ο απέναντί σου- αληθώς- για να το πιστέψεις ;
Δυο χιλιάδες χρόνια , σταυρώνεται , κηδεύεται, ανασταίνεται και  εμείς εκεί - Αληθώς .
Η μαγειρίτσα . Η μαγειρίτσα .
Απαγορεύεται λέει η Κομισιόν . Εντόσθια , κοκορέτσι , σπλήνες  τέρμα . Βλαβερά και επιζήμια . Ξεχάστε τα
 Πως είπατε ; Δεν πάτε να …κουρεύεστε .Ολόκληρη Ελλάδα έζησε και μεγαλούργησε , άσε που
…λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς τη δόξα τραβά…τραβά…τραβά , τρώγοντας κοκορέτσι! Και σπληνάντερο . Τώρα  βρέθηκε ότι προκαλεί σπογγώδη εγκεφαλίτιδα .ή κάτι τέτοιο που λένε οι ντοτόροι .Δύο Γερμανοί που φιλοξενούσε το βαφτιστήρι μου στην Άρτα ξεκοιλιάστηκαν στο φαγητό φάγανε μισή σούβλα κοκορέτσι μόνοι τους, Και ήταν  και γιατροί. Έ , άντε να μου χαθείτε!!!
 - Χριστός Ανέστη
Μερικοί αντί να τσουγκρίσουνε τα αυγά τους  τσουγκράνε τα αμάξια τους
-Στραβωμάρα  βρε !
-Πάρτα να μη στα χρωστάω .Σου βγάζω φλας δεξιά
Καλά να πάθει σχολιάζει δίπλα μου ο αμετανόητος κομματικός μου καθοδηγητής :Από "δεξιά " τι περιμένεις .Χάθηκε να στρίψει…αριστερά ;Κόκκινο γλυκό μου χρώμα !
-Έλα ντε !
 Τόσοι   οι νεκροί-Θεός σ΄χωρές ΄τους - χώρια οι ανάπηροι .Τυχεράκηδες . Πάνω από 67% θα πάρουν σύνταξη αναπηρίας ισοβίως .Πως το λένε αυτό ; Black  humour .
 Αθαμάνιο-Τζουμέρκα τουτέστιν . Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι…
Μετά την  αναστάσιμη χαρά  ο γλυκύτατος  Παπά-Τότομος (Ψηλά στην Κωστηλάτα στα κρύα τα νερά ) εκφράζει το παράπονό του: Ξέρω ότι οι περισσότεροι θα φύγετε , αλλά χριστιανοί μου  περιμένετε τουλάχιστον να μπει η εικόνα μέσα . Πέντε λεπτά .
-Όχι δεν πρόκειται για τα πέντε  λεπτά  παπά μου . Πρόκειται για την αγωγή μας'
Για τριάκοντα - συμβολικά  αργύρια  πούλησε ο μαθητής τον Διδάσκαλο .Για μια μπουκιά ψωμί τον ξεπουλάμε εμείς  στην αναστάσιμη ακολουθία . Ούτε κατοχή να ήταν και να ψωφάγαμε της πείνας . Ανέστη ουν Κύριος και διασκορπισθήτωσαν οι…πιστοί Αυτού.
Πάσχα- πέρασμα- πέρασε. Τριήμερη  αργία για πολλούς .  Πενθήμερη για το Δημόσιο. Εβδομάδα ολόκληρη αν υπολογίσεις και την Πρωτομαγιά  Ευτυχώς γυρίσαμε  - λεει ο Λαλάκης , να πάμε στο γραφείο να ξεκουραστούμε  !
-Χριστός Ανέστη .
Ο Χριστός -ναι . Αληθώς- κι εγώ . Ανέστη, ναι , αλλά μερικοί  ξέμειναν στη σταύρωση και κάποιοι στον ενταφιασμό .Ανάπηροι- τραυματίες - χώρια αυτοί που θα "φύγουν " σε ένα μήνα ή δύο . Πώς να μετρήσεις ;
  Περνάει χωρίς ορατότητα –στα Κλεισορέματα -εμάς άλλα δύο ταξί μια νταλίκα και ένα ψυγείο και γλιτώνει παρά τρίχα τη σύγκρουση  ντελαπάροντας μέσα στο αυλάκι .Κι έχει και παράπονο :Ιλι- Ιλί γιατί μας εγκατέλειψες
 Ευτυχώς τις βραδινές ώρες είδαμε τη  πολιτική ηγεσία σύσσωμη να γυροφέρνει στα στρατόπεδα και να ντερλικώνει τζάμπα. Το ίδιο και οι βουλευτές. Κορόιδα είναι να ψωνίσουν αρνί με τέτοια ακρίβεια
-Είπαν και την κοτσάνα τους. Μας αξίζει καλλίτερη Ελλάδα και τη θέλουμε.
Μωρέ άσε τι θέλουμε .Ποιός μας τη δίνει να λες.
Κάπου εκεί εμφανίστηκε ο Θωμάς ο επιλεγόμενος  και δίδυμος . Εάν ου μη θέσω  τον δάκτυλον  εις τον τύπον των ήλων…
Δύο χιλιάδες χρόνια σε βλέπουμε καθημερινά  Κύριε. Σε φωνάζουμε, τρέχεις  μας βοηθάς, βάζουμε και τον δάκτυλον εις τον τύπον των ήλων κι ακόμα δεν πιστεύουμε στην Ανάσταση.
Ώρες -ώρες καταλαβαίνω πόσο δίκιο είχες : Ω γενεά άπιστος και διεφθαρμένη. Έως πότε ανέξομαί σου
Ου στέργω πλέον.
Και μετά γύρισε ο ένας των ληστών και είπε ;Μνήσθητί μου Κύριε εν τη βασιλεία  Σου .
Χριστός Ανέστη αδελφοί
Αληθώς !
                                Στ Ιντζεγιάννης







ΓΝΩΜΗ 17 / 3 / 17

                                                               ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ
     ΠΑΣΧΑ ΚΥΡΙΟΥ -ΠΑΣΧΑ       
                                                           
     Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι
    - Χριστός Ανέστη !
     -Αληθώς ο Κύριος.
     Διθυραμβική η καμπάνα της Ευαγγελίστριας, διαλαλεί τη μεγάλη είδηση. Ανέστη Χριστός και πεπτώκασι δαίμονες!
  Δεύτε λάβετε  φως εκ του ανεσπέρου φωτός/.   Στριμωχνόμαστε όλοι μπρος στην Ωραία Πύλη ποιος θα πρωτανάψει από το κερί του παπά. Δυο βήματα μπροστά μας κάτι μυρίζει σα να καίγεται.. Είχε δίκιο ο Νίτσε σχετικά με μυαλό και τα μαλλιά της γυναίκας .Το μυαλό της είναι για να σε τσουρουφλίζει και τα μαλλιά της για να τσουρουφλίζονται από το κερί του διπλανού της
   Καταρράχτης τα λουλούδια ψηλά από το καμπαναριό γεμίζουν
 « πλάτες κι αγκαλιές και τα μαλάκια της»και μου θυμίζουν τον Δροσίνη καθώς βλέπω μια νεαρούλα μπροστά μου γεμάτη ροδοπέταλα.
 Μάταια η η Αρσινόη μου  προσπαθεί να συγκρατήσει τον αδελφό της τον Χρύσανθο, που με το Χριστός Ανέστη  επιμένει: Πάμε να φύγουμε Δεν άκουσες .Ουκ έστιν ώδε. Πάει ο Χριστός πάμε κι εμείς !!!
  Ωστόσο  γεμάτη η Ευαγγελίστρια στη μεταμεσονύκτια Αναστάσιμη λειτουργία. Από τις ωραιότερες λειτουργίες καθώς το πένθιμο του Μεγαλοβδόμαδου διαδέχεται η χαρά της ανάστασης .Είναι από τα σπάνια σε νοηματική πληρότητα ,κείμενα, ο κατηχητικός λόγος του Ιωάννου του Δαμασκηνού « Ει τις εις μόνην έφθασεν την ενδεκάτην μη φοβηθεί  την βραδύτητα, φιλότιμος γαρ ων ο Δεσπότης  δέχεται τον έσχατον  καθάπερ  και τον πρώτον…»
  Με καρφώνει η μικρή μου η κόρη. «Άντε πήγαινε να κοινωνήσεις .Σου συγχωρώ τις φωνές που μου βάζεις ,αλλά… να προσέχεις ε; Όχι πάλι τα ίδια »
  Τελικά η διεθνής οικονομική κρίση, βοήθησε  σε μια επιστροφή
προς τον Θεό μια και ο άνθρωπος απογοητευμένος από την
 πολιτική, οικονομική κατάσταση η οποία κάνει τους
 πλούσιους – πλουσιότερους και τους φτωχούς  ακόμη πιο φτωχούς
  και πιο απελπισμένους. Υπάρχει μια τάση επιστροφής του
 ανθρώπου προς τη θρησκεία. Είναι η επιθυμία να αγκιστρωθείς
   από κάπου που βρίσκεται επάνω  από τα ανθρώπινα και είναι η  μόνη που δεν απογοητεύει. Νέοι άνθρωποι. Παιδιά , έφηβοι γέμισαν τις εκκλησίες κοινώνησαν. Κοσμοπλημμύρα! φωτός.  
    Ο Χριστός Ανέστη αλλά εμείς θα βρισκόμαστε για μερικά χρόνια ακόμη, δηλαδή όχι πολλά, καμιά δεκαπενταριά χρόνια μόνο καθώς  λένε,  στη «Ζωή εν Τάφω».
 Ουδέποτε η λέξη «έξοδος» είχε τόσες πολλές ερμηνείες όσο το Πάσχα. «Εξοδος του Χριστού από τον Τάφο. Έξοδος του ανθρώπου από την αμαρτία. Έξοδος των αστών προς τα χωριά και βέβαια έξοδα για το Πασχαλινό τραπέζι. «Σήμερον ο Άδης στένων βοά». Στένων βοά  και ο ταλαίπωρος οικογενειάρχης  όμως!
   Προσοχή έλεγε ο ξάδερφος. Κοκορέτσι σημαίνει χοληστερίνη και δεν έτρωγε - και όχι μόνο- αλλά κούναγε και το κεφάλι του ότι σώνει και καλά μας λυπόντανε. Αποτέλεσμα: τον χάσαμε πριν καλά – καλά κλείσει τα πενηνταπέντε.
  Το πρόβλημα βέβαια δεν είναι ότι πεθαίνεις- έτσι κι αλλιώς όλοι πεθαίνουμε- αλλά ότι πας στερημένος και μίζερος .Ενώ ο Μητσάρας  μια ζωή ώπα – ώπα, όπου χορός και πανηγύρι πρώτος και καλύτερος –τούτη η γη που την πατούμε όλοι μέσα της- θα μπούμε-χώρια που το λέει και η καρδούλα του ακόμη. Κήδεψε δυο γυναίκες και όταν παντρευότανε την τρίτη η παρέα του έκανε δώρο μια …κούτα Viagra!!!
   Χριστός Ανέστη-Αληθώς.
  -Να σας ανάψω-λέει και απλώνει τη λαμπάδα της.
  Ήμαρτον Κύριε πως έφτιαξες το πλάσμα σου τόσο αδύναμο και ο πειρασμός το κυνηγάει ακόμη και μέσα στην εκκλησία. Πώς να της εξηγήσω ότι τα ρήματα κλίνονται προ πολλού στον παρατατικό. Ανάβω…άναβα. Τότε τον καιρό εκείνο τον παλιό!!! 
Χριστός Ανέστη – Αληθώς!
  Στολισμένη σα φρεγάτα με μεγάλο σημαιοστολισμό  μου γνέφει μια παλιά αμαρτία : Έλα να κάνουμε αγάπη !
  Της δείχνω με θλίψη δίπλα μου. Περικυκλωμένος από κόρες εγγόνια  συμπεθέρους που να ξεφύγω. Κάθομαι σεμνά δείχνοντας καλή διαγωγή  … «δια τον φόβον των Ιουδαίων»!!!
   Πάνω στο αναστάσιμο λαμπροστόλιστο τραπέζι, οι πολύχρωμες λαμπάδες  με το Αναστάσιμο φως, σιγοκαίνε τη χαρά και την αγάπη στο ευφρόσυνο άγγελμα . Χόρευε  νυν και αγάλλου Σιών!
 -Χριστός Ανέστη
 -Αληθώς !
                                 Σταύρος Ιντζεγιάννης


  Υγ .Ο

Παρασκευή 14 Απριλίου 2017

ΓΝΩΜΗ 1/ /4 / 17

ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ

    ΠΡΟΣΟΧΗ -ΠΡΩΤΑΠΡΙΛΙΑ

    Μια μικρή παρεξήγηση  προχθές παρά λίγο  να οδηγήσει σε λανθασμένα  συμπεράσματα και να μας γεμίσει χαρά.
Συγκριμένα το Σάββατο κυκλοφόρησε στη μικρή βουλή (τουτέστιν  στις καφετέριες της Ρήγα Φεραίου) η είδηση ότι έκλεισαν όλες οι συμφωνίες , υπογράφηκε η αξιολόγηση και καταργείται ο ΕΜΦΙΑ , μαζί δε ότι επανέρχονται τα δώρα Χριστουγέννων και αυξάνονται οι συντάξεις .Αργά το βράδυ διευκρινίστηκε  ότι επρόκειτο για ένα αθώο Πρωταπριλιάτικο κυβερνητικό ψέμα έτσι για να τηρηθεί το  έθιμο που θέλει την πρωταπριλιά να ξεγελάμε τους άλλους.  Επομένως σήμερα Δευτέρα 3η του Απριλίου κάθε κατεργάρης στον πάγκο του και αναμείνατε στο ακουστικό σας  για τα όσα ελπίζετε. Αυτά θα γίνουν βέβαια κάποτε, αλλά σε πόσα  τέρμινα άγνωστον ακόμη.
     Πρωταπριλιά προχθές. Κάποτε -τον καιρό εκείνο τον παλιό- ήταν αδιανόητο να μη γίνουν πρωταπριλιάτικες φάρσες και οι εφημερίδες εκείνης την εποχής,  συναγωνιζότανε ποια θα πει το μεγαλύτερο αλλά και πιο πιστευτό ψέμα
   Γεμάτος λαογραφική προίκα ο Απρίλης ή ξεροκοφινιός ή τιναχτοκοφίνης γιατί οι γεωργοί τινάζουν τα κοφίνια τους να τα έχουν έτοιμα για την επόμενη σοδειά,
  Αφιερωμένος από τους Ρωμαίους  στη  Θεά Venus –τη δική μας Αφροδίτη θεωρείται από τους κατ` εξοχήν ποιητικούς και τραγουδισμένους μήνες του έτους, στενά δεμένους με τον έρωτα, την άνοιξη και την ομορφιά .
   Γνωστό ότι ο Απρίλης συνδέεται με το ψέμα γιατί οι καιρικές συνθήκες  είναι άστατες και άρα σε ξεγελάνε, αρχίζοντας το πρωί με λιακάδα και το βράδυ βροχή
   Στην οικογένειά μας ωστόσο το Πρωταπριλιάτικο ψέμα του θείου Σωτήρη παρά λίγο να εξελιχθεί σε τραγωδία-αν και έτσι που κατέληξε, σε… τραγωδία οδηγήθηκε πάλι μια και Σωτήρης παντρεύτηκε τη θεία Μαρίνα.
 Άντρας  πολλά βαρύς ο Σωτήρης- με  όνομα στην πιάτσα - την παίδευε την καψερή τη θεία Μαρίνα τέσσερα χρόνια, θα σε πάρω και θα σε πάρω κι όλο σήμερα είναι εκλογές , την άλλη  πέθανε ο κουμπάρος του πρωτοξάδερφου της κουνιάδας του αδερφού μου και πενθεί η οικογένεια, την παραάλλη έχω σεκλέτια με την εφορία και έτσι αναβολή σε αναβολή την τρέναρε τη  δουλειά. Αλλά κάποια φορά, τον στρίμωξαν και… « ή παντρεμένος ή ακρωτηριασμένος , διάλεξε»  την έκανε την πατάτα. Θα σε πάρω -υποσχέθηκε επίσημα- αλλά τώρα είναι Σαρακοστή και δε γίνονται γάμοι, μετά το  Πάσχα βλέπουμε.
  -Αμ δε. Έπεσε μονή διπλή η Μαρίνα στα πόδια του Παπά-Γιώργη «πάντρεψέ μας πριν μετανιώσει. Το σίδερο στη βράση κολλάει» !
-Αδύνατο ευλογημένη μου- είπε ο παπάς. Είναι Σαρακοστή. Εβδομάδα Χαιρετισμών. Δε γίνονται γάμοι, είναι αμαρτία.
 -Μα παπά μου, αν περιμένω ως το Πάσχα, τον έχασα πάλι , εξήγησε η Μαρίνα, κλαίγοντας.  Σώσε με Παπα-Γιώργη. Κι επειδή ήτανε και λιγουλάκι ανεψιά του κι επειδή ήτανε και το …μπαξίσι « για τους φτωχούς της ενορίας  παπά μου» κάνε το καλό. Και το έκανε ο παπάς  εν κλειστώ κύκλω βέβαια να μη γίνει σούσουρο  αλλά η Μαρίνα, να τις μπομπονιέρες ,να το νυφικό, να τα λουλούδια. Κι απάνω που ρωτάει ο Παπάς τον θέλεις  σύζυγό σου Μαρίνα τον Σωτήρη-ναι αμέ,  θέλω και παραθέλω.
- Εσύ Σωτήρη θέλει σύζυγό  σου τη Μαρίνα;
Τσιμουδιά ο τύπος. Ξαναρωτάει ο παπάς  θέλεις  σύζυγό σου τη Μαρίνα. Τη θέλεις βρε;
  -Όχι! Δε την θέλω.
 Χαμός .Φωνές, κακό, λιποθυμάει η Μαρίνα ορμάνε τ`αδέρφια της να τον πνίξουνε, παραλίγο εγκεφαλικό ο παπάς και εκεί είναι που σκύβει ο Σωτήρης, αγκαλιάζει τη Μαρίνα τρυφερά και τη φιλάει: Βρε κουτή είναι Πρωταπριλιά. Να μη πούμε ένα ψέμα  έτσι για το έθιμο. Πάντρεψέ μας παπά .Τη θέλω . Πρωταπριλιάτικο  το Όχι
  Έτσι απεσοβήθη η τραγωδία, μόνο που ο παπάς ξαναρώτησε: Κορίτσι μου τον  θέλεις  αυτό τον θεόμουρλο για άντρα σου; Το σκέφτηκες καλά;
-Μωρέ πάντρεψέ μας γέροντα κι από εκεί και πέρα είναι δική μου δουλειά, του απάντησε γελώντας και κλαίγοντας μαζί.
  -Και πέρασες καλά θεία Μαρίνα τη ρωτάγαμε.
  - Μέλι και γάλα. Διότι εκείνο το «η γυνή να φοβάται τον άνδρα» το γύρισα ανάποδα. Ο άντρας να φοβάται τη γυναίκα. Αμ πως;
                                      Σταύρος Ιντζεγιάννης

  

Πέμπτη 13 Απριλίου 2017

ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΟΣ 14 / 4 / 17

                                                                   ΚΑΘ ΟΔΟΝ
               ΜΕΓΑΛΟ ΣΒΒΑΤΟ
   
     Ανάστα ο Θεός- λέει και κάνει πως ψάχνει τις τσέπες του τάχα να βρει κουλούρι και κόκκινο αυγό :Μακάριοι οι μη ειδόντες και πιστεύσαντες. 60 χρόνια πίσω με πάει. Τότε που το σκάγαμε  από τη μάνα του την κυρά-Ευανθία  στον αυλόγυρο του Αγι`Αλέξη και τρώγαμε  στη ζούλα  δίπλα στον φράχτη  αυγό και κουλούρι  στην πρώτη Ανάσταση
     -Θα σας τιμωρήσει ο Θεός, θα ρίξει φωτιά και θα σας κάψει μας φοβέριζε η μάνα του θεοβούμενη. Μια ζωή ξοδεμένη στο στασίδι. Πρώτη  να πηγαίνει στην εκκλησία και τελευταία να  φεύγει στο σχόλασμα κι όλο μετάνοιες  να παίρνει αράδα όλες τις εικόνες στο προσκυνητάρι και στο τέμπλο. Και στην έξοδο να καρτερεί να φιλήσει το χέρι του καλογερόπαπα : Ευλόγησον πάτερ!  Άσε πια αν τύχαινε αραιά και που να πάει να λειτουργήσει ο Δεσπότης, με το ζόρι κρατιότανε να μη γονατίσει μπροστά του … «και προσκυνείτε το υποπόδιον του ποδών αυτού»
    Μετόχι της Αγίας Λαύρας ο Αγι-Αλέξης δεν είχε αρχονταρίκι και  ο Ιγνάτιος  ο ιερομόναχος μετά τη λειτουργία με τους ψάλτες ή τους επιτρόπους πηγαίνανε για καφέ πότε στο σπίτι του ενός, πότε στο σπίτι του άλλου –τι ωραιότερη επικοινωνία με την ενορία  σκέφτομαι σήμερα-και πια όταν πηγαίνανε, συχνότερα, στην κυρά –Ευανθία-το σπίτι ήταν πίσω από την εκκλησία στην οδό Κωνσταινουπόλεως-ήταν για την αγαθή μου κυρά σα να πήγαινε ο Χριστός ο ίδιος.
    Ανάστα ο Θεός. Αλάλαξατε τω Κυρίω πάσα η γη ότι ευλογειτός ει εις τους αιώνας. Δεν υπάρχει πια μου λέει ούτε το αυγό , ούτε το κουλούρι, ούτε η κυρά –Ευανθία η μάνα του, να μας φοβερίζει με το πυρ το εξώτερον, ούτε στάμνες να  σπάμε στην πρώτη ανάσταση καθώς το θέλει η παράδοση. «Απέσβετω λάλον ύδωρ» - λέει και με έχει αγκαλιάσει και κλαίμε σα μικρά παιδιά. Γινόταν αληθινά  πανηγύρι μόλις που χτύπαγε η καμπάνα «Χριστός Ανέστη» στην πρωινή ακολουθία του Μ..Σαββάτου. Χάλαγε ο κόσμος. Λες και άκουγες– ναι μα την αλήθεια- να σπάνε οι πλάκες του μνημείου -«Απεκεκύλισται ο λίθος»- όπου απέθεσαν το Άγιο Σώμα του και έβγαινε ο Χριστός όπως τον βλέπουμε σε ορισμένες αγιογραφίες να ίπταται υπεράνω του τάφου με τη σημαία της νίκης. Έβγαινε η ζωή θριαμβικά. Θανάτω- θάνατον πατήσας.
  Λες και άκουγες πραγματικά τον Άδη «στένων ! » να βοά  «Κατελήθη μου η εξουσία. Κατεπόθη μου το κράτος. Ο ποιμήν εσταυρώθη και τον Άδη ανέστησεν.
    Αναστατωνότανε όλη γειτονιά. Όλος ο τόπος. Βγαίνανε από τα μαγαζιά, πωλητές και πελάτες να διαλαλήσουν τη μεγάλη είδηση. .Να χαρούν τη μεγάλη λύτρωση. Οι κυρίες στα μπαλκόνια «Χριστός Ανέστη –αληθώς ο Κύριος -χρόνια πολλά -- και του χρόνου». Τα αυτοκίνητα πατάγανε τις κόρνες δυνατά, αγκαλιαζότανε –φιλιότανε ακόμη και άγνωστοι μεταξύ τους, καθώς το θέλει ο ποιητής « Ανοίξτε αγκαλιές ειρηνοφόρες ομπροστά στους Αγίους και φιληθείτε –φιληθείτε  γλυκά χείλι με χείλη -πέστε Χριστός  Ανέστη εχθροί και φίλοι» .
.   Κι αληθινά μετά τη θλίψη του Μεγαλοβδόμαδου που βάραινε την καρδιά και καθότανε θαρρείς επάνω μας σα ταφόπετρα εκείνο το «Ανέστη  Χριστός» με το χαρμόσυνο ξετίναγμα της Αναστάσιμης κραυγής ξαλάφρωνε με μιας την ψυχή.
  Εκείνος ο θόρυβος, τα διπλοκάμπανα, οι στάμνες που σπάγανε, η χλαπαταγή που γινότανε, τα γέλια, τα χαρούμενα ξεφωνητά, οι μουσικές στη διαπασών τα ευχολόγια  το` νοιωθες πως κάτι έγινε. Μια απολύτρωση. Μια νίκη. Η νίκη της ζωής
 -Τι μας απέμεινε τώρα με ρωτάει μέσα από τα δάκρυά του και είναι σαν να κάνουμε μνημόσυνο μιας αξέχαστης αληθινά ειρηνοφόρας  ζωής. Τι μας απέμεινε πια με ξαναρωτάει.
 - Τίποτε απαντάει, αντίφωνο, η ίδια του η φωνή του έχει ένα ράγισμα που με παρασέρνει κι εμένα. Ούτε που καταλαβαίνουμε πια μέσα στον θόρυβο του πολύβοου δρόμου την Πρώτη Ανάσταση –το κέρδος – της ζωής.
     Μέσα στην πολυθόρυβη κι αδιάφορη   κίνηση  ,κυνηγώντας  όχι μόνο τον άρτο τον επιούσιο αλλά ίσως και την πιο άνετη διαβίωση- δεν ευκαιρούμε ούτε να σταματήσουμε για ένα λεπτό να ακουμπίσουμε τα ψώνια και να κάνουμε το Σταυρό μας. Έτσι που χάσαμε τα ωραία μας έθιμα. Έτσι που χάσαμε τον εαυτό μας  Έτσι που κινδυνεύουμε να χάσουμε  ακόμη και την ίδια την Ανάσταση. Την ίδια τη ζωή μας.
. Καλό και ειρηνικό Πάσχα φίλοι μου!

Σταύρος Ιντζεγιάννης

Τετάρτη 12 Απριλίου 2017

ΕΚΚΛΗΣΟΛΟΓΟΣ 14 / 4 / 17

                                                                   ΚΑΘ ΟΔΟΝ
               ΜΕΓΑΛΟ ΣΒΒΑΤΟ
   
     Ανάστα ο Θεός- λέει και κάνει πως ψάχνει τις τσέπες του τάχα να βρει κουλούρι και κόκκινο αυγό :Μακάριοι οι μη ειδόντες και πιστεύσαντες. 60 χρόνια πίσω με πάει. Τότε που το σκάγαμε  από τη μάνα του την κυρά-Ευανθία  στον αυλόγυρο του Αγι`Αλέξη και τρώγαμε  στη ζούλα  δίπλα στον φράχτη  αυγό και κουλούρι  στην πρώτη Ανάσταση
     -Θα σας τιμωρήσει ο Θεός, θα ρίξει φωτιά και θα σας κάψει μας φοβέριζε η μάνα του θεοβούμενη. Μια ζωή ξοδεμένη στο στασίδι. Πρώτη  να πηγαίνει στην εκκλησία και τελευταία να  φεύγει στο σχόλασμα κι όλο μετάνοιες  να παίρνει αράδα όλες τις εικόνες στο προσκυνητάρι και στο τέμπλο. Και στην έξοδο να καρτερεί να φιλήσει το χέρι του καλογερόπαπα : Ευλόγησον πάτερ!  Άσε πια αν τύχαινε αραιά και που να πάει να λειτουργήσει ο Δεσπότης, με το ζόρι κρατιότανε να μη γονατίσει μπροστά του … «και προσκυνείτε το υποπόδιον του ποδών αυτού»
    Μετόχι της Αγίας Λαύρας ο Αγι-Αλέξης δεν είχε αρχονταρίκι και  ο Ιγνάτιος  ο ιερομόναχος μετά τη λειτουργία με τους ψάλτες ή τους επιτρόπους πηγαίνανε για καφέ πότε στο σπίτι του ενός, πότε στο σπίτι του άλλου –τι ωραιότερη επικοινωνία με την ενορία  σκέφτομαι σήμερα-και πια όταν πηγαίνανε, συχνότερα, στην κυρά –Ευανθία-το σπίτι ήταν πίσω από την εκκλησία στην οδό Κωνσταινουπόλεως-ήταν για την αγαθή μου κυρά σα να πήγαινε ο Χριστός ο ίδιος.
    Ανάστα ο Θεός. Αλάλαξατε τω Κυρίω πάσα η γη ότι ευλογειτός ει εις τους αιώνας. Δεν υπάρχει πια μου λέει ούτε το αυγό , ούτε το κουλούρι, ούτε η κυρά –Ευανθία η μάνα του, να μας φοβερίζει με το πυρ το εξώτερον, ούτε στάμνες να  σπάμε στην πρώτη ανάσταση καθώς το θέλει η παράδοση. «Απέσβετω λάλον ύδωρ» - λέει και με έχει αγκαλιάσει και κλαίμε σα μικρά παιδιά. Γινόταν αληθινά  πανηγύρι μόλις που χτύπαγε η καμπάνα «Χριστός Ανέστη» στην πρωινή ακολουθία του Μ..Σαββάτου. Χάλαγε ο κόσμος. Λες και άκουγες– ναι μα την αλήθεια- να σπάνε οι πλάκες του μνημείου -«Απεκεκύλισται ο λίθος»- όπου απέθεσαν το Άγιο Σώμα του και έβγαινε ο Χριστός όπως τον βλέπουμε σε ορισμένες αγιογραφίες να ίπταται υπεράνω του τάφου με τη σημαία της νίκης. Έβγαινε η ζωή θριαμβικά. Θανάτω- θάνατον πατήσας.
  Λες και άκουγες πραγματικά τον Άδη «στένων ! » να βοά  «Κατελήθη μου η εξουσία. Κατεπόθη μου το κράτος. Ο ποιμήν εσταυρώθη και τον Άδη ανέστησεν.
    Αναστατωνότανε όλη γειτονιά. Όλος ο τόπος. Βγαίνανε από τα μαγαζιά, πωλητές και πελάτες να διαλαλήσουν τη μεγάλη είδηση. .Να χαρούν τη μεγάλη λύτρωση. Οι κυρίες στα μπαλκόνια «Χριστός Ανέστη –αληθώς ο Κύριος -χρόνια πολλά -- και του χρόνου». Τα αυτοκίνητα πατάγανε τις κόρνες δυνατά, αγκαλιαζότανε –φιλιότανε ακόμη και άγνωστοι μεταξύ τους, καθώς το θέλει ο ποιητής « Ανοίξτε αγκαλιές ειρηνοφόρες ομπροστά στους Αγίους και φιληθείτε –φιληθείτε  γλυκά χείλι με χείλη -πέστε Χριστός  Ανέστη εχθροί και φίλοι» .
.   Κι αληθινά μετά τη θλίψη του Μεγαλοβδόμαδου που βάραινε την καρδιά και καθότανε θαρρείς επάνω μας σα ταφόπετρα εκείνο το «Ανέστη  Χριστός» με το χαρμόσυνο ξετίναγμα της Αναστάσιμης κραυγής ξαλάφρωνε με μιας την ψυχή.
  Εκείνος ο θόρυβος, τα διπλοκάμπανα, οι στάμνες που σπάγανε, η χλαπαταγή που γινότανε, τα γέλια, τα χαρούμενα ξεφωνητά, οι μουσικές στη διαπασών τα ευχολόγια  το` νοιωθες πως κάτι έγινε. Μια απολύτρωση. Μια νίκη. Η νίκη της ζωής
 -Τι μας απέμεινε τώρα με ρωτάει μέσα από τα δάκρυά του και είναι σαν να κάνουμε μνημόσυνο μιας αξέχαστης αληθινά ειρηνοφόρας  ζωής. Τι μας απέμεινε πια με ξαναρωτάει.
 - Τίποτε απαντάει, αντίφωνο, η ίδια του η φωνή του έχει ένα ράγισμα που με παρασέρνει κι εμένα. Ούτε που καταλαβαίνουμε πια μέσα στον θόρυβο του πολύβοου δρόμου την Πρώτη Ανάσταση –το κέρδος – της ζωής.
     Μέσα στην πολυθόρυβη κι αδιάφορη   κίνηση  ,κυνηγώντας  όχι μόνο τον άρτο τον επιούσιο αλλά ίσως και την πιο άνετη διαβίωση- δεν ευκαιρούμε ούτε να σταματήσουμε για ένα λεπτό να ακουμπίσουμε τα ψώνια και να κάνουμε το Σταυρό μας. Έτσι που χάσαμε τα ωραία μας έθιμα. Έτσι που χάσαμε τον εαυτό μας  Έτσι που κινδυνεύουμε να χάσουμε  ακόμη και την ίδια την Ανάσταση. Την ίδια τη ζωή μας.
. Καλό και ειρηνικό Πάσχα φίλοι μου!

Σταύρος Ιντζεγιάννης

Σάββατο 8 Απριλίου 2017

ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΟΣ 8 / 4 / 17

                                                            ΚΑΘ ΟΔΟΝ

  Η ΜΑΧΗ ΤΩΝ ΟΧΥΡΩΝ ΜΕΤΑΞΑ

   Μια ιστορική επέτειος  αυτές τις ημέρες περνάει δυστυχώς  τα τελευταία χρόνια απαρατήρητος. Την 6 έως 7 Απριλίου του 1941 η μάχη των οχυρών Μεταξά, που αντιστάθηκε στη Γερμανική εισβολή με αποτέλεσμα να αναγκάσει τον Χίτλερ να ομολογήσει: «Από όλους τους στρατούς που αντιμετωπίσαμε μόνο οι Έλληνες ήταν άξιοι αντίπαλοί μας»
   Έχουν περάσει 76 χρόνια  από την εποποιία των οχυρών που άντεξαν τη Γερμανική επίθεση προκαλώντας τον θαυμασμό του κόσμου και που δεν παραδόθηκαν παρά μόνο όταν η Ελλάδα αναγκάστηκε να συνθηκολογήσει αφού κάθε αντίσταση ήταν πια μάταιη θυσία. Μια ηττημένη νίκη!!!
  Ρούπελ-Νυμφαίο –Περιθώρι-Ιστίμπεη-Λίσε-Καρντάγ –Εχίνος Κλειδί. κ.α  Ηρωικά οχυρά, όλα τους θυμίζουν Ελλάδα. Θυμίζουν Μαραθωνομάχους.  Θερμοπύλες. Κωνσταντινούπολη. Θυμίζουν το αναπαλλοτρίωτο στους αιώνες «Ιτε Παίδες Ελληνων νυν υπέρ πάντων ο αγών»
   Είναι ένας ηρωισμός που δεν  έχει όμοιό του. Στο οχυρό Ιστίμπεη ένας έφεδρος λοχίας, ο Δημήτριος  Ίτσος αρνείται να παραδοθεί. Μαζί με δύο δεκανείς θερίζουν με το πολυβόλο τους Γερμανούς οι οποίοι έχουν ανέβει επάνω στο οχυρό και με τα φλογοβόλα προσπαθούν να τους κάψουν ζωντανούς. Ο  λοχίας μαζί με τους δυο δεκανείς αναγκάζονται να βγουν από το οχυρό και να παραδοθούν .Έκπληκτος ο γερμανός Στρατηγός διατάσσει να αποδοθούν τιμές και μετά αφού τον συγχαίρει βγάζει το περίστροφό του και πυροβολεί  τον ηρωικό λοχία στο κεφάλι θεωρώντας προσβολή για τον  Γερμανικό στρατό τις εκατοντάδες απώλειες  που είχαν από ένα έφεδρο λοχία!!!
  Στο οχυρό Περιθώρι ο ταγματάρχης Δουράτσος απαντά  στον Γερμανό στρατηγό που του ζητά να παραδοθεί : Τα οχυρά δεν παραδίνονται, καταλαμβάνονται!!!
Το Στρατηγείο διατάσσει  τον συνταγματάρχη Γεώργιο Σαλβάνο στο συγκρότημα Καραντάγ να παραδοθεί διότι είναι κυκλωμένος και ο Σαλβάνος  με τους αξιωματικούς και τους  στρατιώτες τους αρνούνται να παραδοθούν. Τελικά με  τη διαβεβαίωση ότι υπογράφηκε η ανακωχή ο Συλβάνος υποχώρησε, έφτασε συντεταγμένος μέχρι τις Σέρρες  όπου και παρέλασε με τους στρατιώτες του πριν παραδώσουν τα όπλα τους .Στιγμές  μεγαλείου που δείχνουν την αδάμαστη ελληνική ψυχή.
      Στο οχυρό Λίσε ο λοχαγός διοικητής  διατάσσει αντεπίθεση και οι ηρωικοί μαχητές βγαίνουν από το οχυρό και σε μια μάχη σώμα σε σώμα  συλλαμβάνουν αιχμαλώτους. Οι Γερμανοί έχουν κυριολεκτικά λυσσάξει. Έχουν ανέβει πάνω στο οχυρό αλλά δεν μπορούν να μπουν μέσα. Ρίχνουν  ένα κιβώτιο με δυναμίτη αλλά ο λοχαγός το αρπάζει και το ξαναπετά έξω  όπου σκάει και σκοτώνει τους επιτιθέμενους.
   Αυτά που συμβαίνουν στα οχυρά δεν  μπορεί να τα συλλάβει ο νους του ανθρώπου. Δεν είναι μάχη. Είναι μια σύγκρουση τιτάνων. Μια κόλαση πυρός. Οι Γερμανοί μαθημένοι από τις εύκολες νίκες τους  στην υπόλοιπη Ευρώπη τα χάνουν καθώς μια χούφτα Έλληνες με δύο μέτωπα πολέμου όχι μόνο ανθίστανται αλλά βγαίνουν από τα οχυρά και ανατρέπουν το άνθος του γερμανικού στρατού.
   Η γερμανική αεροπορία σφυροκοπάει αδιάκοπα τα  οχυρά τα οποία όμως αντέχουν. Το ελληνικό στρατηγείο τους διατάσσει να παραδοθούν διότι ο αγώνας είναι μάταιος αλλά οι υπερασπιστές έχουν μεθύσει πια, αρνούνται να υπακούσουν ακόμη και στους αξιωματικούς τους και δηλώνουν ότι θα πολεμήσουν μέχρι τέλους.
  Στο οχυρό Νυμφαίο ο ταγματάρχης  Αλέξανδρος Αναγνωστός
 έχοντας  εξαντλήσει όλα τα πυρομαχικά του μέχρι τελευταίας σφαίρας αναγκάζεται να βγει από το οχυρό. Τι βαθμό φέρετε τον ρωτά ο Γερμανός στρατηγός που τον  συγχαίρει.
 -Ταγματάρχης απαντά ο Αναγνωστός.
-Αδύνατον είσθε στρατηγός και το κρύβετε. Αυτή η άμυνα είναι σχέδιο στρατηγού, λέει ο Γερμανός και φεύγει  οργισμένος που ένας  έλληνας  ταγματάρχης  ρεζίλεψε τους γερμανούς στρατηγούς !
   Το Οχυρό Ρούπελ έμεινε απόρθητο μέχρι τέλους έχοντας αποδεκατίσει κυριολεκτικά τους επιτιθέμενους που επί τρεις ημέρες το σφυροκοπούν και χάνουν τις καλύτερες μονάδες τους καθώς  το οχυρό όχι μόνο δεν έπεφτε αλλά ενεργώντας αντεπιθέσεις έπιανε και αιχμαλώτους Ο συνταγματάρχης  Ιωάννης Ζήσης μαθαίνοντας ότι υπογράφηκε  η παράδοση πήρε όσους τους είχαν απομείνει και αρνούμενος να παραδοθεί στους Γερμανούς διέφυγε στην Τουρκική Πέργαμο. Εκεί  αφού παρέταξε τους ηρωικούς μαχητές του, τους ευχαρίστησε  για την αφοσίωσή τους, τους συνεχάρη και αυτοκτόνησε !
  Όπως γράφει  Γερμανός ιστορικός, η ιστορία οφείλει να αναγνωρίσει αυτό που είχε γράψει ο Γεώργιος Βλάχος (διευθυντής της Καθημερινής) στην επιστολή του στον Χίτλερ με την έναρξη της γερμανικής επίθεσης, «Η Ελλάς αφού έμαθε όλον τον κόσμο πως να ζει, τώρα θα τον  μάθει και πώς να πεθαίνει»
  Ας είναι αιωνία η μνήμη τους!
                                                  Σταύρος Ιντζεγιάννης



ΓΝΩΜΗ .Μ.ΔΕΥΤΕΡΑ 10 / 4 / 17


                                                     ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ
     Ο ΧΡΙΣΤΟΣ  ΚΑΙ Ο ΆΝΘΡΩΠΟΣ

    Και τον πήγαν από τον Άννα στον Καϊάφα!
  Για τον Χριστό η αναφορά αλλά και για τον άνθρωπο. Και να θέλεις δε μπορεί να αποφύγεις  τους συνειρμούς.
     Μεγαλοβδόμαδο Μέσα στην εκκλησία με το φως των κεριών και τις μακρόσυρτες  πένθιμες ψαλμωδίες που  κανοναρχούν τις ταπεινές δεήσεις των πιστών, εκτυλίσσεται το δράμα  του Θεανθρώπου που σταυρώνεται «ίνα σώσει τον άνθρωπον»
   Έξω, από την εκκλησία, στο… «πραιτόριο  της αγοράς», ο άνθρωπος καλείται και αυτός σε κάθε στιγμή του, να απολογείται  για τις πράξεις του. Για τα πάθη και τα λάθη του. Ακόμη και για τα όνειρά του, τις ελπίδες και τις απογοητεύσεις του. Για την  ιδιότυπη αλλά το ίδιο τραγική βιοποριστική του αγωνία.
    Με δέος  αντικρίζει ο άνθρωπος  την πορεία του  Θεανθρώπου στον  Γολγοθά. Και είτε είναι με τους μαθητές, είτε είναι με τον όχλο, δεν μπορεί να κρύψει τη συγκίνησή του. Τα πάθη του Χριστού, που συνειρμικά είναι και στη δική του καθημερινή ζωή τα πάθη του, καθώς  η αγωνία στο όραμα του σταυρού υπάρχει και για τον Θεό αλλά και για το πλάσμα του.
   Συγκλονίζουν τα γεγονότα της Μεγάλης Εβδομάδας..Αλλιώς  αντιδράς στη ευφροσύνη κι αλλιώς στο πένθος .Πιο κοντινός ο πόνος. Πιο κατανοητός. Στα κατάβαθα της ψυχής τον αισθάνεσαι. Ποιος είναι  εκείνος που δεν πόνεσε; Και δε μιλάμε  για τον Θεό, μιλάμε  για τον άνθρωπο. Μιλάμε για την αγωνία που βρίσκεται στην πορεία του Θεού αλλά και του ανθρώπου. Που γίνεται  το δάκρυ του!
    Έξω από τη εκκλησία ο άνθρωπος ζει  κι αυτός τα δικά του πάθη.
  Δυο χιλιάδες χρόνια τώρα, μόνιμη επικαιρότητα των ημερών, τα Πάθη του Χριστού, μονοπωλούν κάθε άλλη σκέψη, κάθε άλλη συγκίνηση.  Όμως στην καθημερινή επικαιρότητα και τα πάθη του ανθρώπου. Η διαφορά είναι ότι Αυτός σταυρώνεται για όλους . Ο άνθρωπος σταυρώνεται για τον εαυτό του. Γενηθήτω το θέλημά σου είναι η αναπόφευκτη παραδοχή του Χριστού μπροστά στη Θεία επιταγή. Το ίδιο όμως και ο άνθρωπος υποκύπτει  στον κανόνα που θέτει ή Θεία βούληση : «Πως το μπορείς εμένα αντάρτη να με λες  αφού δεν τρέμει δάχτυλο χωρίς να το θελήσεις»- γράφει ο Ομάρ Καγιάμ στα Ρουμπαγιάτ.
   Δεν παραλληλίζουμε τον άνθρωπο με  τον Χριστό. Άπαγε της βλασφημίας .Μόνο που και ό άνθρωπος  ζει τον δικό του  Γολγοθά στην επίγεια καθημερινότητα.
    Από τον Άννα  στον Καϊάφα ο Χριστός. Το ίδιο και ο άνθρωπος με το δικό του Άννα, με τον δικό του Καϊάφα. Από την μια έγνοια στην άλλη. Από τη  μια δυσκολία σε μια δεύτερη. Και με τους Φαρισαίους και με τους Τελώνες .Και με τον Ιούδα .Στην καθημερινή μας ζωή κι αυτός .Πρόσωπο που το συναντάμε σε κάθε μας βήμα. Προ πάντων με αυτόν. Ένας φίλος , μια προδοσία, μια απογοήτευση. Μια αχαριστία. Ποιός από μας δεν έχει συναντήσει τον Ιούδα του;
  Ανθρώπινο πρόσωπο της καθημερινής μας ζωής και ο Πέτρος.   
  Έχετε δει πόσο  γρήγορα οι φίλοι, οι υπερασπιστές αρνούνται. Στα πάθη του Χριστού η άρνηση του μαθητή. Και στα πάθη της δικής μας  ζωής η ίδια η άρνηση. Ένα πρόσωπο αγαπητό, ένας συγγενής, ένας ευεργετηθείς, Αμφιβάλλετε;
   Και ο Πιλάτος; Πόσες φορές δεν τον έχουμε συναντήσει; Πάντα με έναν νιπτήρα κοντά του, πρόχειρο για να γλιτώσει την ευθύνη.
   Προσκυνούμεν Σου τα πάθη Χριστέ. Όμως κι εμείς κάθε μέρα με ένα σταυρό. Εσείς, εγώ, όλοι μας. Άλλοτε Πιλάτοι, άλλοτε Φαρισαίοι, άλλοτε Ιούδες. Κι άλλοτε κουβαλώντας τον ίδιο μας τον σταυρό.
   Αναφορά στην σύγχρονη τραγική ζωή μας  τα Πάθη της Μεγάλης Εβδομάδας. Και το φραγγέλωμα και οι εμπτυσμοί και οι ύβρεις .Μόνη διαφορά εκείνο το λιγοψύχισμα. Παρελθέτω από εμού τον ποτήριον. Στιγμιαίο για τον Θεάνθρωπο. Μόνιμο μέλημα για μας. Μ` όποιον τρόπο, μ` όποιο μέσον. Μ` όποιο αντίτιμο. Παρελθέτω!!!
  Αλλοίμονο. Πίσω από όλα αυτά και για τον Χριστό και για τον άνθρωπο υπάρχει το μεγάλο τετέλεσται. Μόνο που για τον Χριστό υπάρχει η Ανάσταση. Για μας ;Ίσως εκείνο το « Ο πιστεύων εις εμέ καν αποθάνει ζήσεται» !
                                                 Σταύρος Ιντζεγιάννης