Σάββατο 27 Μαΐου 2017

ΓΝΩΜΗ 29 / 5 / 17

                                       ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ
   ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ
   Όποιος ξέρει τι είναι η τρομοκρατία, να σηκώσει το χέρι του.
Έξη είμαστε 7 χέρια σηκώθηκαν διότι ο Μένιος σήκωσε και τα δύο χέρια του
    -Τρομοκρατία είναι να γυρίζεις στο σπίτι αργοπορημένος και να σε περιμένουν μαμά και κόρη να σε περάσουν από ανάκριση 3ου βαθμού: «Που ήσουν, που γύριζες τέτοια ώρα με  εκείνα τα ρεμάλια τους φίλους σου». Να φτάνεις δηλαδή ως την πόρτα του σπιτιού σου και να το σκέφτεσαι να μπω ή να μη μπω! Αν αυτό δεν είναι τρομοκρατία το τι είναι;
   Εγώ λέω τρομοκρατία είναι να ανοίγεις την τηλεόραση και να βλέπεις  πρωί- πρωί τον Τσακαλώτο με το καλημέρα να σε τρομοκρατεί : Θα περικοπούν οι συντάξεις!
  Tο θέμα άρχισε να γυρίζει στο ευτράπελο, όταν ο κύριος Τρύφων συνταξιούχος τραπεζικός (επίτιμος διευθυντής παρακαλώ) ο οποίος παρακολουθεί τις …συνεδριάσεις ( !) από το διπλανό τραπεζάκι  δε φρόντιζε να μας ανακαλέσει στην  τάξη.
   Αστειεύεστε με τόσο σοβαρό  ζήτημα –είπε. 22 νεκροί προ ημερών, στο Μάντσεστερ, 25 προχτές στη Αίγυπτο. Από τη μια άκρη στην άλλη. Προτεστάντες οι μεν. Χριστιανοί κόπτες οι άλλοι. Καμία σύνδεση μεταξύ τους, παρά μόνο ότι δεν ήταν Μουσουλμάνοι και δη της Θεοκρατικής τους ιδεολογίας. Το πιστεύω τους :  « Πας μη μεθ` ημών καθ`ημών»-το χειρότερο δόγμα! Ένας τρομερός Αλλάχ που εννοεί να εξολοθρεύσει τους πάντες και τα πάντα με όργανο νεαρά παιδιά που τα έχουν πείσει πως σκοτώνοντας ένα άπιστο θα πάνε στον Μουσουλμανικό παράδεισο όπου θα βρουν βουνά ολόκληρα το πιλάφι και το μέλι να τρέχει σαν ποτάμι!
   Νέα παιδιά που σκοτώνουν και σκοτώνονται «για ένα άδειο πουκάμισο για μια Ελένη» –που γράφει ο Σεφέρης.
   Η ζωή του ανθρώπου πιο φτηνή παρά ποτέ. Δε γνωρίζονται μεταξύ τους. Δεν είχαν ποτέ μια διαφορά. Δεν αρνήθηκαν μια διαταγή. Δεν  πρόβαλαν μια  αντίσταση. Σκοτώθηκαν γιατί κάποιοι παρανοϊκοί φρόντισαν να οπλίσουν κάποια νεαρά παιδιά που τα έπεισαν πως αυτό είναι το θέλημα  του Αλλάχ. Ενός άγριου εκδικητικού Θεού, που λειτουργεί ως σύγχρονος Μινώταυρος ζητώντας  την καθημερινή του λεία. Που τους έπεισαν πως έτσι θα μείνουν στην ιστορία ως ήρωες του Μωαμεθανικού Πάνθεου   
   Ως ένα κακέκτυπο του Ηρόστρατου ο οποίος το 356 πΧ πυρπόλησε τον Ναό της Εφεσίας Αρτέμιδος για να μείνει το όνομά του στην ιστορία. Ένας κύκλος αίματος που δε λέει να κλείσει και που η αιμάτινη διάμετρός του εκτείνεται από την Εγγύς στην Άπω Ανατολή και  από εκεί ως την Ευρώπη και  την Αμερική, προσπαθώντας  να συμπεριλάβει και τις πέντε Ηπείρους. Από τότε που χτύπησαν τους δίδυμους πύργους στη Νέα Υόρκη η σφαγή των… αμνών συνεχίζεται.
Στο Μόναχο, στην Ιαπωνία 19 νεκροί από επίθεση σε κέντρο ατόμων με νοητική αναπηρία (Έλεος) !. Στη Γαλλία  στο στάδιο Μπακλαντάν, ήδη  στην Αγγλία και μετά στην Αίγυπτο. Ένας μακρύς κατάλογος που δε λέει να τελειώσει και έχει σπείρει τον πανικό, αποσυντονίζοντας τον παγκόσμιο κοινωνικό, πολιτικό, οικονομικό και πολιτιστικό ιστό.
    Κανείς δε ξέρει που και ποιο θα είναι το επόμενο χτύπημα. Ο θρησκευτικός φανατισμός , τα ρατσιστικά απωθημένα, οι ταξικές διαφορές,  τα εθνικιστικά κατάλοιπα μαζί με τον σαλεμένο νου, έρχονται με τη ρομφαία μιας εκδικητικής μανίας, να ισοπεδώσουν ότι ζωντανό στην πλάση. Κανείς δεν ξέρει να απαντήσει στο ερώτημα: Γιατί;  
   -Διότι. Έτσι απλά. Διότι !!!
    Βέβαια η ιστορία δεν είναι καινούργια. Πάντοτε ο Μουσουλμανικός φανατισμός εκμεταλλευόμενος τη θρησκεία προσπαθούσε να ξεσηκώσει τα πλήθη όπου το χαμηλό πνευματικό επίπεδο εύρισκε πρόσφορο έδαφος για να καλλιεργήσει τη μισαλλοδοξία και να επιτύχει όχι μόνο τις θρησκευτικές αλλά και τις οικονομικές  και κοινωνικές  αναταράξεις, προς όφελος κάποιων συμφερόντων. Ο πλούτος της Ανατολής ανέκαθεν ήταν ο στόχος  των δυνατών της γης οι οποίοι και έπαιζαν το διπλωματικό τους παιγνίδι αγνοώντας ότι κάποτε θα ξυπνούσε ο θρησκευτικός  φανατισμός και το παιγνίδι θα ξέφευγε από τον έλεγχό τους. Ήδη μετράνε τα επιχείρια της απρονοησίας τους, μόνο που τα πληρώνουν για μια κόμη φορά κάποιοι αθώοι. Μιλάμε  και αναθεματίζομε τους φυσικούς αυτουργούς. Τους ηθικούς  ποιος θα τους τιμωρήσει;
 Σταύρος Ιντζεγιάννης












 



Παρασκευή 26 Μαΐου 2017

ΓΝΩΜΗ 21 / 5 / 17


                                                     ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ
     ΕΠΙ ΤΟΥ ΠΙΕΣΤΗΡΙΟΥ

    Χαμογελάστε. Δευτέρα σήμερα. Καινούργια μέρα, καινούργια εβδομάδα καινούργια μέτρα και καινούργια αντίμετρα. Όλα καλά.
 Το τελευταίο ανέκδοτο που διάβασα : Παππού ρωτάει ο πιτσιρικάς τι θα πει αντίμετρα.
    -Αντίμετρα θα πει να μου κρατάνε τρεις συντάξεις για να σου πάρουν όταν μεγαλώσεις ένα κουλούρι.
    -Και γιατί δεν παίρνουν το κουλούρι τώρα που στοιχίζει ένα πενηντάλεπτο !!!
   -Όλα καλά λοιπόν. Δηλαδή, όχι όλα, διότι αλλιώς τα φανταζόμουνα και αλλιώς μου βγαίνουν. Όχι για τα νέα μέτρα.  Αυτά  ξέραμε ότι θα ψηφιστούν. Ποιός τρελός θέλει να χάσει την καρέκλα του για 50 ή 100 ευρώ λιγότερα των συνταξιούχων. Στο κάτω – κάτω οι ίδιοι οι συνταξιούχοι φταίνε. Ποιός τους είπε να μην πεθαίνουν μόλις σταματήσουν τη δουλειά και να  είναι βάρος στην κυβέρνηση που κινδυνεύει για χάρη τους να πάθει έμφραγμα. Λέτε να μη ξέρανε οι Σπαρτιάτες τι κάνανε, που τους πετάγανε στον Καιάδα. Το ίδιο πρόβλημα αντιμετωπίζανε και τότε Οι συνταξιούχοι όπως και να το κάνουμε είναι βάρος. Παίρνουν 500 ευρώ και στοιχίζουν στο κράτος 700 για την υγεία τους. Πώς να βγει η κυβέρνηση πέρα. Ωστόσο για άλλο καίγομαι εγώ.
    Μεγαλύτερη θνησιμότητα - λένε οι στατιστικές- υπάρχει στον αρσενικό πληθυσμό παρά  στον γυναικείο. Μάλιστα! Περισσότεροι οι άντρες που πεθαίνουν παρά οι γυναίκες. Στο τέλος δε θα βρίσκουν οι γυναίκες άντρα για… οικιακή βοηθό!!!
 Καινούργιες έρευνες επιβεβαιώνουν ότι οι γυναίκες είναι πιο ανθεκτικές από τους άνδρες διότι - όπως εξηγούν- εκτονώνονται κάθε μήνα, ενώ οι άντρες τη βγάζουμε  διασωληνομένοι και με τα χάπια στην τσέπη. Κοιτάζω τα τοιχοκολλήματα στην κολώνα και με πιάνει σύγκρυο. Όλο τον «προσφιλή μας σύζυγο κηδεύομεν» κ.τ.λ, ενώ …την προσφιλή μας γυναίκα σπάνια και που…. Εφτάψυχες!!!
   Στα καρδιακά νοσήματα αποδίδεται σε πρώτο βαθμό η θνησιμότητα των ανδρών, ενώ οι γυναίκες έχουν την καρδιά τους γυμνασμένη, καθόσον από απάτη σε άπατη την έχουν σκληραγωγήσει!
   Και σα να μην έφταναν αυτά,  στην πρώτη σειρά και τα τροχαία :Σκοτώθηκε ο άνδρας που οδηγούσε και γλίτωσε η γυναίκα του που καθότανε συνοδηγός- διαβάζουμε.
  -Καλά να πάθει-λέει ο Χρηστάρας. Γιατί δεν έβαζε τη γυναίκα του να οδηγεί και να κάθεται δίπλα αυτός!!!
  Και να ήταν μόνο αυτά; Πήρε ο (να μη λέμε ονόματα) τρία βιάγκρα απανωτά ένεκα που η Μολδαβή η οποία φρόντιζε τη γιαγιά ήταν αχόρταγη και μετά για να μην υποψιαστεί η γυναίκα του, πήρε και άλλα δύο και νάτο το τοιχοκόλλημα που λέγαμε : «θανόντα κηδεύομεν …η τεθλιμμένη  σύζυγος κ.τ.λ!
Στα αίτια της ανδρικής θνησιμότητας και συζυγική μουρμούρα. Που ήσουνα, που γύριζες, τι είναι αυτή η τρίχα στο σακάκι σου,  γιατί έβαλες κολόνια, ποια είναι αυτή που σε παίρνει  στο  κινητό και ένα σωρό τέτοια ωραία.  
  Το διηγείται ο Μένιος και γίνεται χαμός. Είναι στα «ψηλαλώνια » με μια αμαρτία όπου τον παίρνει η γυναίκα του στο κινητό. «Μένιο μου που είσαι;»
-Στον… σύλλογο με τον Χρηστάκη αγάπη μου!
-Α ναι ; Δώσε μου τον που θέλω κάτι να ρωτήσει τη γυναίκα του.
  Και τι έκανες-γελάμε.
  -Ευτυχώς είχα τα υπογλώσσια μαζί μου, αλλιώς δεν γλίτωνα το έμφραγμα!
   Κάτι τέτοιες λαχτάρες  λένε οι ντόκτορες επιβαρύνουν την υγεία, χώρια που σε όλα αυτά πρέπει να προστεθούν και οι οικογενειακοί  καυγάδες που αποτελούν και το ανίκητο ατού της γυναίκας, η οποία φροντίζει κάθε τόσο να σου σπάει το ηθικό με τον βραδινό της εξάψαλμο:  Ο Αλκιβιάδης της Ελπινίκης παίρνει 1600 ευρώ το μήνα και κάθε τόσο τρώνε έξω και χώρια  οι εκδρομές στα …Σκόπια ν` αγοράσουν δερμάτινα. Εμείς όλο  «δε βγαίνουμε και δε βγαίνουμε» ρημάξαμε τη ζωή μας Πάτρα –Μποζαίτικα το πολύ μέχρι τα Αραχωβίτικα. Κάτι τέτοια λένε οι ντόκτορες ανεβάζουν την πίεση, δημιουργούν κολπική μαρμαρυγή, νεφρική ανεπάρκεια, χοληστερίνη, σάκχαρο, ποδάγρα, ρευματοπάθεια, κοιλιακό ανεύρισμα, πάρκινσον  αλτσχάιμερ και ότι άλλο φανταστείς και συμβάλουν στην ανδρική θνησιμότητα. Από εκεί και πέρα πας σούμπιτος εν τόπω χλοερώ και …καταψύξεως!!!
  Είναι να μην ανησυχείς. Κι όχι τίποτε άλλο, αλλά τώρα τελευταία έχω κάτι ανεξήγητες ζαλάδες. Λες να…!!!!
Σταύρος Ιντζεγιάννης




ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΟΣ 27 /5 /17

                                                                  ΚΑΘ ΟΔΟΝ
     ΤΑ ΠΕΡΙΤΤΑ ΚΑΙ ΤΑ  ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ

   Μια συζήτηση με ένα φίλο διανοούμενο, τον Ανδρέα Φλογερά , εκδότη και διευθυντή της ηλεκτρονικής  εφημερίδας «έρευνα» Αιγίου,  άνοιξε ένα θέμα και γέννησε έναν προβληματισμό. Τι είναι περιττό και τι απαραίτητο στη σύγχρονη ζωή μας;
 « Πέστε μου να στερηθώ τα απαραίτητα  μη μου λέτε να στερηθώ τα περιττά»  είχε πει ο πρίγκιπας της παραδοξολογίας  Όσκαρ Γουάιλντ εννοώντας  ότι αυτό που ομορφαίνει τη ζωή, είναι η λεπτομέρεια, αυτό το κάτι που ενώ δεν είναι απ` ευθείας χρήσιμο, εντούτοις δίνει  μια αλλιώτικη νότα στη καθημερινότητά μας .Ανάμεσα στο ναι και στο όχι το παραδοξολόγημα του Γουάιλντ έχει βρει την πλήρη έκφρασή του στην εποχή μας  που ενώ χρειάζεται τα απαραίτητα,  δε λέει να στερηθεί και από τα περιττά .Και όχι μόνο, αλλά συχνά θυσιάζεται γι αυτά. Τα  επί πλέον. Τα μη αναγκαία!
      Περιττό κατά τα λεξικά είναι ό,τι δεν χρειάζεται. Ποιο όμως είναι εκείνο που δεν χρειάζεται στην εποχή μας; Μια εποχή που κυριαρχείται από την απληστία του καταναλωτή και την  δικτατορία της διαφήμιση, η οποία έχει τον τρόπο να σε πείθει ότι το αναγκαίο δεν είναι αυτό που σου αρκεί,  αλλά ακόμη και εκείνο που το θεωρείς πλεονάζον. Ίσως ακόμη και το ότι ζωή δεν είναι μόνο αυτό που έχεις αλλά και αυτό που έχει ο διπλανός σου και σε αναγκάζει να το έχεις κι εσύ.
   Το διηγείται ο Μένιος : Μου ζαλίζει το κεφάλι ότι οι φίλες της έχουν ηλεκτρική σκούπα με ατμό. «Να πάρουμε κι εμείς. Ντρέπομαι να λέω ότι δεν έχουμε»!!!
   Και όμως δείτε τη σοφία του οργανισμού μας. Αυτό το θαύμα όπου τα πάντα λειτουργούν, με έναν αυστηρά προγραμματισμένο τρόπο και όπου μια περιττή κίνηση, ένα περιττό βάρος,  μπορεί να βγάλει όλο το σύστημα εκτός λειτουργίας και να σε καθηλώσει σε ένα κρεβάτι ή να σε  στείλει στο νοσοκομείο
   Τρώμε και ο οργανισμός  αποβάλλει τα περιττώματα, δηλαδή εκείνα που δεν τα χρειάζεται, αφού έχει κρατήσει ό,τι του ήταν χρήσιμο. Δε θα μπορούσαμε τάχα να κάνουμε κι εμείς το ίδιο στη ζωή μας;
  Ήδη τα σπίτια μας έχουν γεμίσει με ένα σωρό συσκευές ή
άλλα μικροπράγματα, που πολλά από αυτά, μας είναι άχρηστα, αλλά …δεν τα πετάμε! Τα φυλάμε σε μια υποτυπώδη μορφή απληστίας, που πολλές φορές γίνεται δυνάστης.
   Ακόμη και στα τρόφιμα. Αγοράζουμε ποσότητες  που δε θα καταναλώσουμε, θυμίζοντας την θεία που έτρωγε και τα ληγμένα, για να μη τα πετάξει, κάνοντας το στομάχι της σκουπιδοτενεκέ !
    Ζούμε τον θρίαμβο μιας αχόρταγης καταναλωτικής μανίας, που ζητάει ολοένα και περισσότερα, τη ώρα που τόσα λίγα χρειάζεται ο άνθρωπος για να ζήσει. Μια φέτα ψωμί, ένα ποτήρι νερό και τρία δάχτυλα – γράφει ένας ποιητής, για να κάνει το σταυρό του.
    Μισό αιώνα πριν η τεχνολογία κάνει την επιβλητική της εμφάνιση, με το πρόσχημα ότι προσπαθεί να κάνει τη ζωή μας πιο εύκολη και με τη λογική, του, αφού έχει και ο διπλανός μου γιατί να μην έχω κι εγώ-
 οδηγηθήκαμε στην αγορά ολοένα και περισσότερων, περιττών ίσως πραγμάτων. Ήδη τα σπίτια μας έχουν καταντήσει σα συνεργεία με ένα σωρό μηχανές που δεν ξέρουμε πια που να τις βάλουμε με αποτέλεσμα να μη περισσεύει χώρος να κινηθούμε. Εκείνη η «καμαρούλα μια σταλιά δύο επί τρία» που μας έφερνε τόσο κοντά τον έναν με τον άλλον και ζούσαμε τη ευτυχία να επιθυμείς, να λαχταράς κάτι, εξαφανίστηκε !
    Είχαμε ένα όλο κι όλο ραδιόφωνο. Σήμερα έχουμε σχεδόν σε κάθε δωμάτιο τηλεόραση , τηλέφωνο, μουσική, ηλεκτρικό ψυγείο, πλυντήριο, σκούπα, θερμοσίφωνο, μίξερ (η μάνα χτύπαγε τη σκορδαλιά  σε μια καυκιά)  Το απλό αντικαταστάθηκε με το πολύπλοκο και το απαραίτητο με το περιττό. Δε φτάνει η σύνταξη ή ο μισθός να πληρώσουμε τη ΔΕΗ !
   Είχαμε ένα παντελόνι, ένα κουστούμι, ένα φόρεμα ,δυο το πολύ ζευγάρια παπούτσια. Ένα καθημερινό, ένα  για τις Κυριακές-για την εκκλησία. Τα προσέχαμε, τα καθαρίζαμε, τα φροντίζαμε, τα αγαπάγαμε. Σήμερα πριν ακόμη τρυπήσουν ή λιώσουν  τα αφήνουμε στη άκρη και αγοράζουμε – ναι και οι πιο φτωχοί- ένα δεύτερο. Ζούμε στη δικτατορία του περιττού που μας έγινε απαραίτητο.
   Κάπως έτσι χάσαμε το μέτρο και δεν ξέρουμε πια, ποια είναι τα περιττά και ποια το απαραίτητα.

                                         Σταύρος Ιντζεγιάννης

Πέμπτη 18 Μαΐου 2017

ΕΚΚΛΗΣΙΛΟΛΟΓΟΣ 13 / 5 / 17

                                                              ΚΑΘ ΟΔΟΝ
         ΕΣΕΙΣ ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΑΤΕ ;
     Η ιστορία ξεκίνησε από μια φιλανθρωπία και εξελίχθηκε σε μια ατέρμονη συζήτηση  όπου  πέντε άνθρωποι συζητώντας επί μία και παραπάνω ώρα δεν καταφέραμε να βρούμε άκρη και τελικά συμφωνήσαμε ότι διαφωνούμε. Θα μου πείτε βέβαια τι έλληνες θα είμαστε να συμφωνούσαμε και σε κάτι. Όσοι άνθρωποι , τόσες γνώμες λέγανε οι πατεράδες μας. Άλλωστε ούτε αυτοί ποτέ είχαν συμφωνήσει και ίσως  από κληρονομικά γονίδια το συνεχίζουμε κι εμείς.
   Ιδού  για να βάλω στη συζήτηση  κι εσάς και να χάσετε το κέφι σας όπως το έχασα κι εγώ και η παρέα που καθώς έμαθα συνέχισαν  και στο σπίτι με τη συμβία τους.
  Την περασμένη Τετάρτη η ιστορία στις επτά και μισή καθώς πηγαίνω στη «Διακίδειο» όπου ομιλητής είναι ο ομότιμος καθηγητής νευρολογίας κ .Παν. Παπαθανασόπουλος με θέμα
 « Η Βυζαντινή ψαλτική παράδοση των Πατρών»
   Διακεκριμένος ο ομιλητής  τόσο στον Ιατρικό κόσμο όσο και στον χώρο του Βυζαντινού αναλογίου όπου και είναι αντιπρόεδρος του «Συλλόγου ιεροψαλτών» όπως ήταν φυσικό γέμισε την αίθουσα και απέσπασε τα ενθουσιώδη  σχόλια του ακροατηρίου.   
  Πηγαίνω λοιπόν με τα πόδια-ιεραποστολικά καθώς λέμε-όταν στην πλατεία Γεωργίου με σταματά κάποιος κύριος ο οποίος και προσπαθεί να μου θυμίσει ότι είμαστε γνωστοί –προσωπικά δεν τον θυμάμαι-και ότι με διαβάζει με ακούει στον «Λύχνο» και τελικά … « έχω μεγάλη ανάγκη από 30 ευρώ διότι ή γυναίκα μου είναι καρκινοπαθής και κάνει χημειοθεραπεία και ακτινοβολίες και δεν έχουμε να πάρουμε τα φάρμακα… και τέλος πάντων στο Θεό που μας ακούει και στην Παναγία που μας βλέπει  θα μας σώσεις να πάρω τα φάρμακα και ετούτο έτσι, το άλλο αλλιώς να χαίρεσαι τα παιδιά σου, έστω ένα τριαντάρι»
  Έχω μάθει από προηγούμενα παθήματα να κουμπώνουμε αλλά…!
  Βγάζω 5 ευρώ να του δώσω αλλά επιμένει έστω 25 ή 20.θα μας σώσεις σκέψου τα παιδιά σου και ελέησέ μας Μου πιάνει τα χέρια να μου τα φιλήσει .Τέλος πάντων του δίνω 10 αν και κάτι με κάνει να αμφιβάλλω για τα λεγόμενά του.  Όμως, δεν είναι δυνατόν σκέφτομαι να παίζει τόσο θέατρο, με τη ζωή της γυναίκας του και των παιδιών του.
  Πηγαίνω στη «Διακίδειο»  και γυρίζοντας,  στο επάνω μέρος της πλατείας Γεωργίου στην ψησταριά, βλέπω τι; Θα το καταλάβατε ε; Βλέπω τον τύπο με ένα άλλον και μία νεαρά που έχουν στρωθεί και πίνουν τις μπύρες τους και έχουν και δυο-τρία  πιάτα μπροστά τους με μεζέδες και σαλατικά και… τα πίνουν μάλλον στην υγεία μου και ποιος ξέρει και στη υγεία ποιού άλλου γιατί με 10 ευρώ δεν γεμίζει το τραπέζι με μπύρες και… εξορέξια που έλεγε η γιαγιά.!
 -Εσείς τι θα κάνατε;
-Εγώ είπε ο Μηνάς, θα πήγαινα στα ίσια να τον ρωτήσω «τι κάνει η γυναίκα σου βρε!» Όχι τίποτε άλλο αλλά να  μη σε περνάει και για κορόιδο.
Και τι έκανες με ρωτάνε; Τίποτε. Έκανα πως δεν τον είδα και προσπέρασα αλλά με βασανίζει όχι το ότι με κορόιδεψε .Ούτε ο πρώτος είμαι ούτε ο τελευταίος. Έχουν τον τρόπο μερικοί να σε ξεγελάνε αλλά πόσες φορές; Μία –δύο και μετά;
  -Εγώ είπε ο Λουκάς δε δίνω ποτέ μου. Είναι αγύρτες.
-Κι αν πράγματι έχει ανάγκη κάποιος και χρειάζεται αληθινά τη βοήθειά σου; Αν εξαρτάται από εσένα να σώσεις κάποιον ;Πως θα ξεχωρίσεις τη μια περίπτωση από την άλλη;
  -Εγώ είπε ο Χρηστάρας θα τον έστελνα στον Δήμο ή στην Επισκοπή όπου ελέγχουν τα πράγματα και τους ανθρώπους και εκεί θα φαινότανε αν πραγματικά  έχει ανάγκη ή όχι!
-Μα για 10 ευρώ; Δεν είναι για μεγάλο ποσόν ώστε να πεις ότι είναι ζήτημα.
-Εσείς τι θα κάνατε;
  Εγώ δεν είπα τίποτε αλλά  άλλο είναι εκείνο που μου γέννησε τον προβληματισμό κι έφερε την περίπτωση στον πρωινό καφενέ όπου συνεδριάζει η βουλή των … «νεαρών παρελθούσης χρήσεως…!!!».Αν σου ζητήσει κάποιος που πραγματικά έχει ανάγκη πως θα του φερθείς έχοντας υπ` όψη σου το προηγούμενο πάθημα;
  Δε βαριέσαι- είπε η γυναίκα μου. Εσύ κάνε αυτό που θεωρείς σωστό και ο Θεός θα κρίνει την πράξη τη δική σου και τη δική του. Πως μπορείς να ξεχωρίσεις;
  Ωστόσο το πρόβλημα μένει. Με κάτι τέτοια χάνουμε την ανθρωπιά μας και κινδυνεύουμε να φανούμε σκληροί εκεί που θα έπρεπε να βοηθήσουμε. Ζούμε σε μια εποχή που στα τόσα κακά της πρόσθεσε και την καχυποψία. Δε μπορείς πια να  εμπιστευτείς στον διπλανό σου. Πως θα προχωρήσει αυτός ο κόσμος;
 -Εσείς τι λέτε ;Τι θα κάνατε αν σας τύχαινε;





Τρίτη 16 Μαΐου 2017

ΓΝΩΜΗ 15 / 5 / 17

                                    ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ  
   MANA MOY, ΜΑΝΟΥΛΑ ΜΟΥ
   
   Η γιορτή της μάνας χτες Κυριακή. Πώς να την ξεχάσεις;
Μάνα, μητέρα, μαμά, μανούλα, από αυτό και το μανούλι που συχνάζει στις καφετέριες της Ρήγα Φεραίου και  το γνωστό μανουλομάνουλο που κυκλοφορεί στις γκαρσονιέρες. Υπάρχει ακόμη και η γνωστή «μανάρα μου» που συχναπαντιέται και χορεύει στα μπουζουκάδικα και της φωνάζει ο Γιωργάρας ο φορτηγατζής «τι σου κάνω μάνα μου;» Δε φτάνει δηλαδή που της κάνει ό,τι της κάνει τέλος πάντων, αλλά θέλει και να του το φωνάξει δυνατά, να το ακούσει όλη η αξιότιμη πελατεία του κέντρου. Διαστροφή ε;
   Υπάρχει ακόμη και το «μανάρι μου» που φωνάζει ο χασάπης ο Στελάρας κάθε που βλέπει τη Κικίτσα να περνάει με τα μίνι και τα εξώπλατα, εξώλαιμα και εξώμπρατσα να τη βλέπεις δηλαδή και να βλαστημάς την ταυτότητα που επιμένει ότι γεννηθείς προπολεμικά και άρα… κομμένη οι «αγκαλίτσες και φιλάκια »  που ήξερες. Διότι καλά να σου πει ΟΧΙ. Αν σου πει ΝΑΙ τι γίνεται;
 Επίσης υπάρχει και το «μανουλίτσα» που χαρακτηρίζει τον χαζοχαρούμενο ερωτευμένο. Οι Ιταλοί λένε « Μάμα μία»  ενώ οι Εγγλέζοι έχουν το Μάμυ (γνωστό το τραγούδι Μάμυ Μπλου) ενώ εμείς οι χωριάτες φωνάζουμε «Μάνα ε ωρή μάνα» που είναι και πιο χορταστικό.
   Η γιορτή της μάνας χτες Κυριακή, που καθιερώθηκε πρώτα στην Αμερική όταν η Αμερικανίδα Άννα Μαρία Ριβς το 1914 αγανακτισμένη από τους σκοτωμούς του πολέμου που αποδεκάτιζαν χιλιάδες νέα παιδιά –στρατιώτες κάλεσε όλες της μανάδες ασχέτως πολιτικών πεποιθήσεων. χρώματος και θρησκείας -να ξεσηκωθούν κατά του πολέμου για να σώσουν τα παιδιά τους. Τελικά με απόφαση του προέδρου Ουίλσον καθιερώθηκε η δεύτερη Κυριακή του Μαϊου ημέρα της  μητέρας σε όλο τον κόσμο.
  Είναι γνωστό εξ άλλου το ανέκδοτο. Στο δικαστήριο η σκηνή όπου ένας τύπος κατηγορείται ότι εξύβρισε τη μάνα του μηνυτή
  -  Κατηγορούμενε γιατί του έβρισες τη μάνα;
  - Γιατί δεν ήξερα ποιόν έχει πατέρα να τον βρίσω κύριε πρόεδρε .Βλέπετε μάνα έχουμε μία ενώ πατεράδες… τρέχα γύρευε
 Γιορτή της μάνας χτες της πήγα τα καθιερωμένα λουλούδια κι έτσι μου `ρθε να σύρω φωνή να τη σηκώσω από τον  τάφο. Μάνα μ` ακούς μάνα σ` αγαπάω!
   Της χρωστάμε. Πόσα της χρωστάμε! Από την ώρα που μας βύζαξε στο στήθος της, μέχρι που  έκλεισε τα μάτια της, η έγνοια της τα παιδιά της.   Από τον Ομηρικό κύκλο ακόμη η Θέτις η μητέρα του Αχιλλέα άλλο δεν έχει κατά νου πάρεξ το πώς θα κάνει το παιδί της αθάνατο σαν τους Θεούς. Κι όταν τη ρώτησε ο Απόλλωνας, που παραβρέθηκε στους γάμους της τι γαμήλιο δώρο θέλει να της κάνει, δε ζήτησε – γράφει ο Καβάφης στο ποίημά του Απιστία-τίποτε για τον εαυτό της  παρά να της υποσχεθεί πως το παιδί της θα μείνει αθάνατο.
  Ο πατέρας αγωνιζότανε ολημερίς να μας τρέφει να μη μας λείψει τίποτε . Με την αγάπη του. Με τη φροντίδα του. Με τον ιδρώτα του μεγαλώσαμε κι όμως Μάνα μου εμείς! Μας έδερνε μας πόναγε και μετά μας τράβαγε στην αγκαλιά της.
Ο Χριστιανισμός θεσπίζοντας τη μονογαμική οικογένεια  ισχυροποίησε  το ρόλο της μητέρας μέσα και πάνω στο πρόσωπο της μητέρας του Θεού που γίνεται και μητέρα όλου του κόσμου.
  Κι ίσως καμιά μάνα δεν υμνήθηκε όσο αυτή.
Χαίρε δέντρον αγλαόκαρπον εξ ου τρέφονται πιστοί
Χαίρε  δέντρον ευσκιόφυλλον υφ ου σκέπονται οι πιστοί.
  Η Αναγέννηση μας έδωσε απαράμιλλες εικόνες της Παναγίας αλλά τίποτε δε μπορεί να συγκριθεί με εκείνη την Παναγία τη βρεφοκρατούσα του Πανσέληνου με τα μεγάλα αμυγδαλωτά  μάτια που την κοιτάς και θαρρείς πως μέσα τους  διακρίνεις τη θλίψη της στο όραμα του Σταυρού που περιμένει το παιδί της.
  Ωστόσο φαλοκρατική η στήλη δεν μπορεί να κρύψει ένα παράπονο. Γιορτάζουμε τη γιορτή της μάνας, της αδερφής, της κουνιάδας, της πεθεράς, της συμπεθέρας της …τέτοιας (να μη λέμε ονόματα!) ενώ για τον πατέρα τίποτε. Είναι να μην έχεις παράπονο.
Μανάδες όλου του κόσμου χρόνια  πολλά!!!
                      Σταύρος Ιντζεγιαννης



  

Κυριακή 14 Μαΐου 2017

ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΟΣ 13 / 5 / 17


                                             ΚΑΘ ΟΔΟΝ
  ΜΙΑ ΦΡΑΝΤΖΟΛΑ

   Μια φραντζόλα ήτανε. Ψωμί. Καταμεσίς στον κάδο των σκουπιδιών επάνω-  επάνω κι αν δεν είχα ρίξει βιαστικός τα σκουπίδια που η σακούλα έπεσε επάνω της θα την είχα βγάλει να τη βάλω  δίπλα στο δένδρο να τη φάνε τουλάχιστον οι γάτες της  γειτονιάς-αν καταδέχονται κι αυτές έτσι που τις έχουμε καλομάθει με κονσέρβες !-ή τα μυρμήγκια ή τα περιστέρια Ψυχούλες του Θεού κι αυτά. Πλάσματά του. Ίσως και καλύτερα από εμάς τους αχάριστούς που ξεχνάμε να πούμε ένα ευχαριστώ, για τα τόσα αγαθά που μας χαρίζει καθημερινά.
   Ξέρεις γιατί η κότα, όταν πίνει νερό σηκώνει το κεφάλι της, μας έλεγε η μαντάμ Ερμίν που μας έκανε  Γαλλικά εμένα και  της αδερφής μου και τα οποία ποτέ δεν έμαθα.( Σιγά μη μάθαινα Γαλλικά. Εγώ δεν έμαθα τα Ελληνικά καλά- καλά .Με «σχεδόν καλώς» από την πρώτη δημοτικού μέχρι τελευταία οχταταξίου που βγήκα με …περίπου καλώς!!!)
 Ξέρετε γιατί η κότα σηκώνει το κεφάλι της ψηλά; Για να ευχαριστήσει τι Θεό που ήπιε και ξεδίψασε. Εσείς γιατί δεν κάνετε το σταυρό σας να πείτε ένα ευχαριστώ στον Κύριο;
   Ήτανε καθολική – πρόσφυγα από τη Σμύρνη κι αυτή σαν την μάνα μου-πολύ καλή, θεοφοβούμενη, μόνο που ήτανε καθολική κι έκανε το σταυρό της ανάποδα, όπως τον κάνουν οι καθολικοί και επειδή στην Άρτα δεν υπήρχε καθολική εκκλησία, ερχότανε αναγκαστικά στην ορθόδοξη - στον Παντοκράτορα- και καθότανε στο βάθος-βάθος να μη δίνει στόχο μια και την είχαν βάλλει στο μάτι που έκανε  το σταυρό της καθολικά. Ακούς εκεί κάνει το σταυρό της ανάποδα σα δε ντρέπεται η αντίχριστη. Το ότι η Γαλλίδα, η αντίχριστη, ήταν ο καλός Άγγελος της γειτονιάς και έτρεχε παντού –να κάνει μια ένεση, μια εντριβή , ένα γιατροσόφι ( ήξερε από νοσοκομειακά και μαμή και αφαίμαξη ο… διάβολος) δε μέτραγε. Όταν τη χρειαζόντανε ήτανε καλή, το υπόλοιπο διάστημα παλιοπρόσφυγα !
- Αμάν πια και συ –της έλεγε η μάνα μου- Κάνε το σταυρό σου και συ σαν κι εμάς  να γλιτώσουμε από τα κουτσομπολιά !
  -Δε γίνεται μαντάμ Εζενύ. Pas correkt Δεν είναι σωστό. Honde.  Nτροπή. Μας βλέπει η  Νotre Danε de Pariς, η Παναγία! Θεός  σ` χωρέστη. Έφυγε με τον πόλεμο.
   Μια φραντζόλα  ψωμί. Ολόκληρη! Μάλιστα καθώς την είδα μου φάνηκε -ναι μα την αλήθεια-πως με κοίταξε κι αυτή με ένα ύφος παραπονεμένο ή μάλλον απορημένο. Σα να μου έλεγε: Μα γιατί με πετάξατε; Τόσοι άνθρωποι πεινάνε και στέκονται στην ουρά για μια φέτα μόνο. Ούτε μουχλιασμένη είμαι ούτε σκουλίκια έχω. Λίγο ξερή είμαι τίποτε παραπάνω. Άλλοι δεν έχουν ούτε αυτό το ξερό!
   Ναι πράγματι. Τόσοι άνθρωποι, δεν έχουν κι αυτό το ελάχιστο –μια φέτα μόνο- κι αυτός ή αυτή- πέταξε ολόκληρη φραντζόλα. Τι άφρονες είμαστε μερικές φορές. Γύρω μας υπάρχει τόση δυστυχία, αλλά τυφλοί-κουφοί, δεν κοιτάμε πέρα από τη μύτη μας. Να νοιώσουμε τις ελλείψεις των άλλων, που στερούνται κι αυτή την ελάχιστη απόλαυση και απλώνουν το χέρι τους για μια στάλα ζωή που θα τους προσφέρει αυτό το ξεροκόμματο. Ενδιαφερόμαστε μόνο για τον εαυτούλη μας. Το τι έχουμε και πως περνάμε εμείς. Καλοπερασάκηδες, με μόνη έγνοια να χορτάσουμε , να απολαύσουμε, να μη στενοχωρηθούμε. Γιατί να φάμε χτεσινό ψωμί; Μη κι δεν έχουμε να πάρουμε φρέσκο; Πέτα τη φραντζόλα τη χτεσινή μπαγιάτεψε Άλλο!
   Θα μας δει ο Θεός και θα μας τιμωρήσει, έλεγε η μάνα. Αδιανόητο να παραπονεθούμε  για το φαγητό. Ιδιαίτερα για το ψωμί. Και θα μπορούσε να μας συγχωρήσει τα πάντα, εκτός από το ξεροκόμματο που έμεινε και παιδιά καθώς είμαστε θέλαμε-ζηλεύαμε-το πιο φρέσκο. Είχε ένα περίεργο κόλλημα με τον «Άρτον τον επιούσιον», που μας έλεγε και ξανάλεγε. Σώμα Κυρίου πως τολμάς να το περιφρονείς!
  -Ξεράθηκε καλέ μαμά-έλεγε η αδερφή μου. Δεν τρώγεται.
  -Να το βρέξεις λίγο και να το φας και θα είναι πιο νόστιμο.!!!
Κι αληθινά έτρωγε το ψωμί με ευλάβεια. Το σεβότανε και με τον τρόπο της μας έμαθε κι εμάς να το σεβόμαστε.
  Χτες καθώς είδα ολόκληρη φραντζόλα στα σκουπίδια  με έπιασε ένα παράπονο ή μπορεί μια οργή. Ήμαρτον Κύριε τι μας δίδαξες και τι κάνουμε. Φίλοι σου –παιδιά σου είμαστε ή… εχθροί σου ;
Σταύρος Ιντζεγιάνης

Πέμπτη 11 Μαΐου 2017

ΓΝΩΜΗ 8 / 5 / 17

                                            ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ
 
    ΤΡΕΛΑΘΗΚΑΜΕ-OVER

   Φαίνεται ότι τρελαθήκαμε τελείως κι εντελώς κι ακόμη δεν πιάσανε και οι ζέστες.Πως αλλιώς να εξηγήσεις αυτά που συμβαίνουν καθημερινά. Ανοίγεις εφημερίδα και διαβάζεις πρωτοσέλιδα για φόνους, βρεφοκτονίες από μανάδες μέγαιρες που κακοποιούσαν τα παιδιά τους ή  πατεράδες  σάτυρους που βίαζαν την κόρη τους ή την εξέδιδαν. Άλλος σκότωσε το 6χρονο παιδί του και το πέταξε στα σκουπίδια. Αυτός ο άθλιος δεν είδε τα ματάκια του παιδιού του που τον κοιτάζανε τρομαγμένα «, μπαμπά, μπαμπά» Η άλλη προ καιρού εγκατάλειψε τα τρία της παιδιά στο δρόμο. Ένας άλλος, διαβάζω, σκότωσε τη γυναίκα και την πεθερά του. Ένα ζευγάρι ναρκομανών  στραγγάλισε το βρέφος του. Ένας μισότυφλος ψώνισε μια εικοσάχρονη φοιτήτρια από τις αγγελίες στο διαδίκτυο και την  κρατούσε  όμηρο στις αρρωστημένες  επιθυμίες του αποδεικνύοντας  ότι το διαδύκτιο είναι ο πιο επικίνδυνος δολοφόνος. Ειδικευόμενος  αγγειοχειρουργός στο Ιπποκράτειο Θεσσαλονίκης σκότωσε μητέρα τριών παιδιών και αφού τη φόρτωσε στο αμάξι του τη πέταξε σε κάποιο ρέμα στη Χαλκιδική.
  Που να βρεις άκρη. Καθημερινά ληστείες, βιασμοί, δολοφονίες, μολότωφ, δακρυγόνα  και συμπλοκές στο κράτος των Εξαρχείων που ακόμη και η επίσημη πολιτεία φοβάται να ελέγξει.
   Ακόμη και στην πολιτική η κυβέρνηση άλλα λέει , άλλα υπογράφει και για άλλα θριαμβολογεί. Αλλά διαβεβαιώνει: Πάμε καλά. Θα έχουμε πλεόνασμα.
 -Ναι αφεντικό αλλά η τσέπη μας θα έχει έλλειμμα!
 Κόβουν- ράβουν συντάξεις άγνωστο τι ακριβώς συμβαίνει. Κανείς δεν ξέρει τι ξημερώνει την αυριανή ημέρα.   
   Η αντιπολίτευση πάλι λέει ότι δεν υπογράφει-δεν ψηφίζει τα μέτρα, αλλά δεσμεύεται προς τους δανειστές,  αν γίνει κυβέρνηση να τηρήσει τις δεσμεύσεις. Ακόμη χειρότερο κάποιοι-όνομα και μη χωριό !-λένε «κάναμε την αυτοκριτική μας, παραδεχόμαστε τα λάθη μας» αλλά… ξαναψηφίστε μας!!!
    Η καρδιολογική του Πανεπιστημίου μας, πρωτοπορεί σε διεθνές επίπεδο  και αγωνίζεται να σώσει ανθρώπους την ίδια ώρα που πολλοί ασθενείς αναγκάζονται να μη παίρνουν τα φάρμακα διότι δεν έχουν λεφτά να τα αγοράσουν.
 « Θα τα πάρω σε δέκα μέρες που θα πληρωθούμε» είπε μπροστά μου, η κυρία στη φαρμακοποιό (και μέχρι τότε ;  Θεός να βάλλει το χέρι του!!!)
    Και σα να μη φτάνουν όλα αυτά έχεις και το γιατρό που σου χτυπάει καμπανάκι: Προσέξτε η χοληστερίνη χτύπησε κόκκινο, το ουρικό έφτασε 14 και η  κρεατινίνι ανέβηκε στο ρετιρέ. Τι σας συνέβη απορεί.
 -Τι να συμβεί γιατρέ μου. Μισή σούβλα κοκορέτσι, πεντ` έξη αυγά να τσουγκρίσουμε, βάλε και 1 κιλό κρασί μπορεί και σα να μην έφταναν όλα αυτά, αρχίσαμε και τα κληρονομικά και γίναμε …μπίλιες με την πίεση στο παραλίγο 24!!!
-Δεν έπρεπε να φάτε –λέει ο γιατρός. Σας έχω πει να προσέχετε.
-Γα στάσου κύριε ντόκτορ. Αν δε φάω και λίγο κοκορέτσι το Πάσχα τι Ανάσταση θα κάνω!
  Φρενοκομείο η Ελλάς είχε πει ο αείμνηστος Καραμανλής, Δεν ξέρω βέβαια αν είχε εξαιρέσει τον εαυτό του, αλλά όπως και να έχει ο νεκρός δεδικαίωται!
  Και δεν ήταν ο μόνος. Θυμάστε τον κ Σημίτη που είχε πει από το βήμα της βουλής: Αυτή είναι η Ελλάδα Κύριοι!!   
    Και μέσα σε όλα αυτά όλα αυτά να έχεις και την Αρσινόη που επιμένει « Απόστολε θέλω καινούργιο μαγιό, διότι πως θα εμφανιστώ στην πλαζ ;»
   -Ως φάλαινα!!!
   Καθημερινά κάποια είδηση, σε κάνει να αναρωτιέσαι αν πραγματικά ζούμε σε τρελοκομείο ή ανοίξαμε την πόρτα και μπήκαμε στη «φάρμα των ζώων» που έγραφε ο Όργουελ.
   Κάποτε ξέραμε ότι τρελενόντανε από έρωτα. Την έφαγε κατακούτελα λέγανε. Άλλοι αυτοκτονούσαν, άλλοι τη σκοτώνανε .Άλλος τρελάθηκε  από χαρά όταν κέρδισε τον πρώτο λαχνό (αρκετά εκατομμύρια τότε) το 1952! Λογικό και καλοδεχούμενη τέτοια τρέλα θα πείτε, αλλά αυτά που συμβαίνουν σήμερα είναι απίθανα αν λάβει κανείς υπ` όψη του ότι ζούμε στο 2017 όπου υποτίθεται ότι ανέβηκε το πνευματικό μας επίπεδο. Η μόνη ευχάριστη είδηση των ημερών είναι ότι ο Φίλιππος ο βασιλικός σύζυγος της Ελισάβετ αποσύρεται από τα κοινωνικά του καθήκοντα  ετών 96.
-Έλεγα κι εγώ, μέχρι πότε θα… ταλαιπωρείται  ο άνθρωπος να βγάλει μια συνταξούλα να ξεκουραστεί!!!
                    Σταύρος Ιντζεγιάννης
 
 


ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΟΣ 13 / 5 / 17

    
                                             ΚΑΘ ΟΔΟΝ
  ΜΙΑ ΦΡΑΝΤΖΟΛΑ

   Μια φραντζόλα ήτανε. Ψωμί. Καταμεσίς στον κάδο των σκουπιδιών επάνω-  επάνω κι αν δεν είχα ρίξει βιαστικός τα σκουπίδια που η σακούλα έπεσε επάνω της θα την είχα βγάλει να τη βάλω  δίπλα στο δένδρο να τη φάνε τουλάχιστον οι γάτες της  γειτονιάς-αν καταδέχονται κι αυτές έτσι που τις έχουμε καλομάθει με κονσέρβες !-ή τα μυρμήγκια ή τα περιστέρια Ψυχούλες του Θεού κι αυτά. Πλάσματά του. Ίσως και καλύτερα από εμάς τους αχάριστούς που ξεχνάμε να πούμε ένα ευχαριστώ, για τα τόσα αγαθά που μας χαρίζει καθημερινά.
   Ξέρεις γιατί η κότα, όταν πίνει νερό σηκώνει το κεφάλι της, μας έλεγε η μαντάμ Ερμίν που μας έκανε  Γαλλικά εμένα και  της αδερφής μου και τα οποία ποτέ δεν έμαθα.( Σιγά μη μάθαινα Γαλλικά. Εγώ δεν έμαθα τα Ελληνικά καλά- καλά .Με «σχεδόν καλώς» από την πρώτη δημοτικού μέχρι τελευταία οχταταξίου που βγήκα με …περίπου καλώς!!!)
 Ξέρετε γιατί η κότα σηκώνει το κεφάλι της ψηλά; Για να ευχαριστήσει τι Θεό που ήπιε και ξεδίψασε. Εσείς γιατί δεν κάνετε το σταυρό σας να πείτε ένα ευχαριστώ στον Κύριο;
   Ήτανε καθολική – πρόσφυγα από τη Σμύρνη κι αυτή σαν την μάνα μου-πολύ καλή, θεοφοβούμενη, μόνο που ήτανε καθολική κι έκανε το σταυρό της ανάποδα, όπως τον κάνουν οι καθολικοί και επειδή στην Άρτα δεν υπήρχε καθολική εκκλησία, ερχότανε αναγκαστικά στην ορθόδοξη - στον Παντοκράτορα- και καθότανε στο βάθος-βάθος να μη δίνει στόχο μια και την είχαν βάλλει στο μάτι που έκανε  το σταυρό της καθολικά. Ακούς εκεί κάνει το σταυρό της ανάποδα σα δε ντρέπεται η αντίχριστη. Το ότι η Γαλλίδα, η αντίχριστη, ήταν ο καλός Άγγελος της γειτονιάς και έτρεχε παντού –να κάνει μια ένεση, μια εντριβή , ένα γιατροσόφι ( ήξερε από νοσοκομειακά και μαμή και αφαίμαξη ο… διάβολος) δε μέτραγε. Όταν τη χρειαζόντανε ήτανε καλή, το υπόλοιπο διάστημα παλιοπρόσφυγα !
- Αμάν πια και συ –της έλεγε η μάνα μου- Κάνε το σταυρό σου και συ σαν κι εμάς  να γλιτώσουμε από τα κουτσομπολιά !
  -Δε γίνεται μαντάμ Εζενύ. Pas correkt Δεν είναι σωστό. Honde.  Nτροπή. Μας βλέπει η  Νotre Danε de Pariς, η Παναγία! Θεός  σ` χωρέστη. Έφυγε με τον πόλεμο.
   Μια φραντζόλα  ψωμί. Ολόκληρη! Μάλιστα καθώς την είδα μου φάνηκε -ναι μα την αλήθεια-πως με κοίταξε κι αυτή με ένα ύφος παραπονεμένο ή μάλλον απορημένο. Σα να μου έλεγε: Μα γιατί με πετάξατε; Τόσοι άνθρωποι πεινάνε και στέκονται στην ουρά για μια φέτα μόνο. Ούτε μουχλιασμένη είμαι ούτε σκουλίκια έχω. Λίγο ξερή είμαι τίποτε παραπάνω. Άλλοι δεν έχουν ούτε αυτό το ξερό!
   Ναι πράγματι. Τόσοι άνθρωποι, δεν έχουν κι αυτό το ελάχιστο –μια φέτα μόνο- κι αυτός ή αυτή- πέταξε ολόκληρη φραντζόλα. Τι άφρονες είμαστε μερικές φορές. Γύρω μας υπάρχει τόση δυστυχία, αλλά τυφλοί-κουφοί, δεν κοιτάμε πέρα από τη μύτη μας. Να νοιώσουμε τις ελλείψεις των άλλων, που στερούνται κι αυτή την ελάχιστη απόλαυση και απλώνουν το χέρι τους για μια στάλα ζωή που θα τους προσφέρει αυτό το ξεροκόμματο. Ενδιαφερόμαστε μόνο για τον εαυτούλη μας. Το τι έχουμε και πως περνάμε εμείς. Καλοπερασάκηδες, με μόνη έγνοια να χορτάσουμε , να απολαύσουμε, να μη στενοχωρηθούμε. Γιατί να φάμε χτεσινό ψωμί; Μη κι δεν έχουμε να πάρουμε φρέσκο; Πέτα τη φραντζόλα τη χτεσινή μπαγιάτεψε Άλλο!
   Θα μας δει ο Θεός και θα μας τιμωρήσει, έλεγε η μάνα. Αδιανόητο να παραπονεθούμε  για το φαγητό. Ιδιαίτερα για το ψωμί. Και θα μπορούσε να μας συγχωρήσει τα πάντα, εκτός από το ξεροκόμματο που έμεινε και παιδιά καθώς είμαστε θέλαμε-ζηλεύαμε-το πιο φρέσκο. Είχε ένα περίεργο κόλλημα με τον «Άρτον τον επιούσιον», που μας έλεγε και ξανάλεγε. Σώμα Κυρίου πως τολμάς να το περιφρονείς!
  -Ξεράθηκε καλέ μαμά-έλεγε η αδερφή μου. Δεν τρώγεται.
  -Να το βρέξεις λίγο και να το φας και θα είναι πιο νόστιμο.!!!
Κι αληθινά έτρωγε το ψωμί με ευλάβεια. Το σεβότανε και με τον τρόπο της μας έμαθε κι εμάς να το σεβόμαστε.
  Χτες καθώς είδα ολόκληρη φραντζόλα στα σκουπίδια  με έπιασε ένα παράπονο ή μπορεί μια οργή. Ήμαρτον Κύριε τι μας δίδαξες και τι κάνουμε. Φίλοι σου –παιδιά σου είμαστε ή… εχθροί σου ;
Σταύρος Ιντζεγιάνης




Τετάρτη 3 Μαΐου 2017

ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΟΣ 5 / 5 / 17

      ΚΑΘ ΟΔΟΝ  

 ΣΜΥΡΝΗ 2 ΜΑΊΟΥ 1919

   Ω Σμύρνη –Σμύρνη. Αξέχαστη  πικρή μνήμη του Ελληνισμού !
    1919 στις του Μάη(παλαιό ημερολόγιο) που μέσα σε μια φρενίτιδα ενθουσιασμού τα Ελληνικά στρατεύματα αποβιβάζονταν στο «Και» την περίφημη προκυμαία της Σμύρνης ζωντανεύοντας την φρούδα ελπίδα της Μεγάλης Ελλάδας. Της Ελλάδας των πέντε θαλασσών και των  δύο ηπείρων. Αποβιβαζότανε ξεγελασμένοι για μια ακόμη φορά –πόσες φορές Θεέ μου- από τους δυνατούς της γης που άλλα συμφωνούσαν στο τραπέζι της ειρήνης και άλλα  στους διαδρόμους , εκεί που συνήθως γίνονται τα σύμφωνα των δολοπλοκιών και οι ίντριγκες της ανομίας.
   Είχε τρέξει ο λαός, ο χρόνια υποδουλωμένος λαός της Μικράς Ασίας να προϋπαντήσει την Ελληνική σημαία και ο ηρωϊκός Δεσπότης Χρύσανθος –ο μαρτυρικός Δεσπότης που αρνήθηκε να εγκαταλείψει την πόλη  κι έμεινε κοντά στο ποίμνιό του μέχρι  τέλος-ευλογούσε τους ελευθερωτές που ενσαρκώνανε επί τέλους την ιδέα της μεγάλης Ελλάδας.
   Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψει κανείς τον ενθουσιασμό, τις ζητωκραυγές, τα αγκαλιάσματα της λευτεριάς που ερχόντανε να χαιρετίσουν τη μεγάλη μέρα.
Σμύρνη ω Σμύρνη!
Η μεγάλη χίμαιρα που καλλιεργήθηκε από τους τότε  δυνατούς της γης Αγγλογάλλους και Ιταλούς και λειτούργησε σαν παγίδα και για μας . Και ενώ σαφώς είχε διατυπωθεί στη διάσκεψη των Παρισίων ότι δεν επρόκειτο για κατοχή και προσάρτηση αλλά για «προσωρινή επιτήρηση της τάξεως» από τον Ελληνικό στρατό, στον λαό διαμηνύθηκε με διάγγελμα Βενιζέλου
ότι η Σμύρνη έγινε πια Ελληνική. Βέβαια σε ξεχωριστή  προσωπική επαφή με την κυβέρνησηκαι τον αρχιστράτηγο Λ. Παρασκευόπουλο προς τον στρατό εφίστατο από τον ίδιο τον Βενιζέλο η προσοχή ότι ήταν απλώς η παρουσία του Ελληνικού στρατού για τήρηση της  τάξεως. Ποιός τον άκουγε μέσα στον γενικό ενθουσιασμό «πήραμε την Σμύρνη»!!!
  Ποιός μπορούσε να ερμηνεύσει σωστά τις λεπτές αποχρώσεις των διπλωματικών χειρισμών που ως γνωστόν άλλα λένε, άλλα εννοούν, άλλα υπογράφουν και –φευ- άλλα εφαρμόζουν.
  Σμύρνη ω Σμύρνη άτυχο πιόνι στη σκακιέρα  των «συμμάχων !»
   Τα επεισόδια που έγιναν στις συνοικίες τη μέρα-και τις επόμενες-ενώ γινότανε η παρέλαση του στρατού μας στην προκυμαία –μοιραία ύστερα από τόσα χρόνια Τουρκικής κατοχής από τους άτακτους του τουρκικού όχλου αλλά και από τους Έλληνες αληταράδες που ακολουθήσαν πλιατσικολόγοι τον στρατό μας προκάλεσαν την οργή των συμμάχων που δήθεν δεν φανταζότανε ότι θα συμβούν.
  Μάταια ό Δεσπότης ο ήρωας –άγιος της Σμύρνης Χρύσανθος προσπάθησε να επέμβει. Ποιός τον άκουγε; Ούτε καν οι στρατιωτικοί που νόμισαν πως ανοιγότανε μπροστά τους πεδίον δόξης και τιμών.
  Ο Δεσπότης έμεινε  μέχρι τέλους και ενώ του πρότειναν να φύγει με τον υποχωρούντα στρατό μας αυτός έμεινε μαζί με το ποίμνιο που του εμπιστεύτηκε ο Κύριος.

Ο Ηλίας Βενέζης ο γνωστός λογοτέχνης και ακαδημαϊκός γράφει στο βιβλίο του «Μικρασία Χαίρε» για τον Σμύρνης Χρυσόστομο 

«Η δράση του στον καιρό του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, στον καιρό των διωγμών των Ελλήνων της Μικράς Ασίας, και στη διετία 1920-22 , τον είχε αναδείξει πρώτο στόχο. Αυτός ήταν ο ηγέτης, ο εθνάρχης, η ψυχή της Ελληνικής Μικρασίας» . Ο Βενέζης τονίζει ότι ο Χρυσόστομος με το βίο και το μαρτυρικό του τέλος «υπηρέτησε το Γένος και την Εκκλησία γράφοντας μια σελίδα χρυσή» Στις 28 Αυγούστου του 1922 (με το παλαιό ημερολόγιο) ο Νουρεντίν Πασάς του απήγγειλε την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας και τον παρέδωσε στο πλήθος που είχε συγκεντρωθεί έξω από το διοικητήριο της Σμύρνης.

Ιδιαίτερα αποκαλυπτικός είναι ο Τούρκος καθηγητής Βilge Umar που στηρίζεται σε μαρτυρίες ανθρώπων, οι οποίοι διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο στη δολοφονία του Χρυσόστομου όπως αυτή του δήμιου Αli Αge , στον οποίο τον παρέδωσε ο Νουρεντίν.
    Γράφει μεταξύ άλλων: «Ο στρατηγός Νουρεντίν πασάς, όταν τον έφεραν μπροστά του, τον εξύβρισε αισχρά, τον κατηγόρησε για φιλελληνική στάση και η επόμενη ενέργειά του ήταν να τον παραδώσει στη λαϊκή κρίση.   
   Ο Χρυσόστομος, Ο ΔΕΣΠΟΤΗΣ ΜΑΣ, παραδόθηκε στο μανιασμένο μουσουλμανικό όχλο. Του ξερίζωσαν τη γενειάδα, τον μαχαίρωσαν, διαμέλισαν και έσυραν το σώμα του μέχρι την τουρκική συνοικία, όπου και τον πέταξαν στα σκυλιά...». Όλοι συμφωνούν ότι η εκτέλεση του Χρυσοστόμου ήταν προαποφασισμένη.
  Σμύρνη ω Σμύρνη. Μεγάλη αξέχαστη μνήμη του Ελληνισμού και των γονιών μας. Μια παρέλαση ήταν όλη κι όλη στις 2 Μαίου 1919 κι ύστερα μια αιματοβαμμένη…  αυλαία!
                                  Σταύρος Ιντζεγιάννης

ΓΝΩΜΗ 2/ 5 /17

                                                      
                                                  ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ

   Ο ΜΑΗΣ ΜΕ ΤΑ ΛΟΥΛΟΥΔΑ

Παγκόσμια ημέρα αργίας η Πρωτομαγιά Ημέρα των εργατικών διεκδικήσεων που χαρακτηρίζεται από τις γνωστές διαδηλώσεις μ` όλο που τον τελευταίο καιρό οι εργάτες αντί να κατεβαίνουν ενωμένοι διαδηλώνουν χωριστά ανάλογα με τις κομματικές τους εντολές. Τι Έλληνες θα είμαστε αν ενωνόμαστε κάποτε.
  Συνδεδεμένη με το εργατικό κίνημα η 1η Μαϊου  όταν το 1886 έγιναν οι μεγάλες διαδηλώσεις στο Σικάγο με αίτημα τα τρία οχτάρια: οχτώ ώρες εργασίας, οχτώ ψυχαγωγία και οχτώ ύπνος. Στην Ελλάδα, η απεργία των καπνεργατών του 1936 στη Θεσσαλονίκη βάφτηκε με αίμα που καταγράφηκε, στις εφημερίδες της άλλης ημέρας, με μια χαρακτηριστική φωτογραφία η οποία έδειχνε μια μάνα να οδύρεται πάνω από το σκοτωμένο της παιδί. Ήταν η φωτογραφία που ενέπνευσε τον Γιάννη Ρίτσο να γράψει τον «Επιτάφιο»: «Μέρα Μαγιού μου μίσεψες/μέρα Μαγιού σε χάνω…».
Αυτά από την ιστορική πλευρά. Από την ημερολογιακή άστα να πάνε κατ ανέμου διότι όσο μεγαλώνω μου φαίνεται ότι οι ημέρες περνούν γρηγορότερα. Δεν προλαβαίνεις να πεις καλημέρα και αμέσως καληνύχτα. Λες και κάτι τις κυνηγάει και βιάζονται να περάσουν. Και έχω και το γιατρό που μου λέει «Στην ηλικία σας πρέπει να προσέχετε»!
  Ωστόσο δεν είναι ο καιρός που φεύγει. Αλίμονο. Ο καιρός μένει- εμείς φεύγουμε-λέει ένας άγγλος ποιητής.!  
  Και να σκέφτεσαι ότι υπάρχουν άνθρωποι που λένε δεν ξέρω πως να σκοτώσω την ώρα μου. Για σκέψου! Άλλος παρακαλεί να ζήσει μια ώρα ακόμη και ο άλλος θέλει να τη σκοτώσει.
Τον …σκοτώνεις ή όχι;. Μια ώρα είναι μια ζωή – λέει το τραγούδι. Φεύγει και δεν το φτάνεις το τραίνο της ζωής !
Κατεβείτε φωνάζει ο… σταθμάρχης,
-Μπα που να φας τη γλώσσα σου!!!
   Παλιά δεν υπήρχε σπίτι να μην έχει κρεμάσει στην εξώπορτά του ένα στεφάνι. Που να το κρεμάσεις σήμερα Στην πολυκατοικία;
  Δίγνωμος ο Μάης. Μια βροχή μια λιακάδα. Καταιγίδες στα ορεινά, ήλιος καυτερός στα πεδινά- πάμε για μπάνιο στα παραθαλάσσια .
  Την ξέρετε την παροιμία. Αν ρίξει ο Απρίλης δυο νερά κι ο Μάης άλλο ένα ,χαρά σε `κεινον τον ζευγά που` χει πολλά σπαρμένα. Ατάκα όμως η απάντηση: Στον καταραμένο τόπο τον Μάη μήνα βρέχει. Άντε να βρεις άκρη. Το μόνο σωστό είναι αυτό που λέει « Νά ` μουν το Μάη γάιδαρος , τον Αύγουστο κριάρι, όλο τον χρόνο πετεινός και γάτος τον Γενάρη»!!!
  Με ένα σωρό προσωνύμια έχει στολίσει η λαϊκή μας  παράδοση τον Μάη. Λουλουδάς- βροχομηνάς-σπαρτιάρης.  Σκορποφαμελίτη τον ονομάζουν στα Τζουμέρκα γιατί οι κτηνοτρόφοι παίρνουν τα ζωντανά τους και φεύγουν στα ορεινά τους γραίκια να ξεκαλοκαιριάσουν. Γεμίζουν οι βουνοπλαγιές από τις παρουσίες τους και οι βουνοκορφές αντιλαλούν από τα κυπροκούδουνα .
    Μήνας τον ερωτευμένων θεωρείται ο Μάης γιατί την άνοιξη όλα φουντώνουν , η φύση  αναζωογονείται και οι καρδιές αρχίζουν το… τραλαλά.
  Μετά την Πασχαλινή αργία, τριήμερο για το Δημόσιο, η Πρωτομαγιατική αργία –πάλι τρεις για το δημόσιο. Γι αυτό άλλωστε ο Έλληνας προτιμάει το δημόσιο. Κορόιδο είναι; 
  - Που περάσατε τη πρωτομαγιά – ρωτάει ο Μηνάς.
  -Α όλα κι όλα. Φέτος είπαμε να το ρίξουμε έξω. Όσα πάνε κι όσα έρθουν. Μια ζωή είναι αυτή-που λέει κι η Αρσινόη μου- κι αν δεν τη γλεντήσουμε τι θα καταλάβουμε τι θα καζαντίσουμε !
Δυο μέρες  με πιλάτευε. «Αγάπη μου, όλος ο καλός κόσμος πηγαίνει θαλασίως ή αεροπλανικώς σ` άλλη γη ` σ` άλλα μέρη που κανέναν δεν ξέρουμε και κανείς δε μας ξέρει»
  Τι να έκανα; Ανάγκα και Θεοί πείθονται. Πόσο μάλλον στην Αρσινόη μου που με άρχισε και στα χαϊδολογήματα , τώρα και πίσω.  «που θα με πας –που θα με πας. Όπου γουστάρεις κι αγαπάς»
Λέγε –λέγε το κοπέλι κάνει την γριά και θέλει. Το αποφάσισα. Δε βαρυέσαι .Άνθρωποι είμαστε, είπα, να βγούμε κι εμείς παραέξω , να δούμε  πως ζει ο έξω κόσμος. Άλλωστε «με τα πολλά στη φυλακή και με τα λίγα μέσα». Ας πάει και το παλιάμπελο είπα και αντί να πάμε όπως κάθε χρόνο στ` Αραχωβίτικα πήγαμε στη… Ροδινή!!!
   Στ Ιντζεγιάννης