Τετάρτη 28 Ιουνίου 2017

εκκλησιολογος 1 / 7 / 17

                                         ΚΑΘ ΟΔΟΝ

    ΔΥΣΙ ΚΥΡΙΟΙΣ ΔΟΥΛΕΥΕΙΝ

    Ουδεὶς δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν ἢ γαρ τον ένα μισήσει και τον έτερον αγαπήσει ἢ του ενός ανθέξεται και του ετέρου καταφρονήσει. Οὐ δύνασθε θεώ δουλεύειν καὶ μαμωνᾷ.
   Καθώς άκουγα  την Κυριακή, τον διάκονο που από τον άμβωνα διάβαζε την από το κατά Ματθαίον περικοπή, ο νους μου ξεστράτισε  για λίγο σε χρόνια παιδικά, τότε που ο συγχωρεμένος ο πατέρας γκρίνιαξε-πες καλύτερα αρπάχτηκε με τον Δεσπότη τον Σπυρίδωνα (Άρτα 1940) γιατί έβαλε επίτροπο τον Βαγγέλη τον Σκ… γνωστό χαρτοπαίχτη και υπόπτων συναλλαγών με όχι και άμεμπτο ποινικό μητρώο.
  -Δέσποτα  αυτόν βρήκες;
  -Και γιατί δεν πας εσύ-είπε ο Δεσπότης
  -Γιατί εγώ έχω φόβο Κυρίου. Έμπορος είμαι κάνω και τις… λαδιές μου. Ενώ ο Βαγγέλας… ρώτα την ενορία να σου πούνε. Όχι δηλαδή που έφτιασε το καμπαναριό και όλα καλά.
   Άφρισε ο Γκινάκας κι έκανε μήνες να πατήσει στο σπίτι μας, τακτικός επισκέπτης άλλοτε.
   Γνωστός και μη εξαιρετέος στους κύκλους των παρανόμων ο Βαγγέλης ο Σκ… , υπόπτων συναλλαγών και χαρτοπαίχτης (ου μην και χαρτοκλέφτης  μια και αυτά τα δύο πάνε μαζί) και άρπαγας και άλλα πολλά λέγανε σε βάρος του, κάθε Κυριακή με το κοστούμι του και την χρυσή καδένα του ρολογιού στο γιλέκο και κάτι  μακριούς σταυρούς από την κεφαλή ως τα γόνατα έκανε δωρεά την επιδιόρθωση του καμπαναριού  και κάτι χρυσοκέντητα για το Aρτοφόριο και την Αγία Τράπεζα-πλούσιος γαρ-μέχρι που τον βάλανε και επίτροπο να καμαρώνει.
   Άλλη εποχή-άλλος τόπος μικρός- άλλοι άνθρωποι. Το να είσαι επίτροπος στην εκκλησία σου, ήτανε τίτλος τιμής, για τον οποίο δικαιωματικά υπερηφανευόσουν και σε δείχνανε μάλιστα. Αυτός είναι επίτροπος στην ενορία του! Δηλαδή έντιμος – Θεοφοβούμενος-υπεράνω ανθρωπίνων μικροαδυναμιών! Και νάτος ο Σκ..στο παγκάρι της εκκλησίας να παίρνεις αντίδωρο από το χέρι του!
   Ούτε ο πρώτος  ούτε ο τελευταίος σε ένα μικρό μέρος όπως η Άρτα εκείνη την εποχή και όπου ο καθένας ήξερε τα …βαθέως βάθους οικογενειακά του καθενός. Έτσι και σε πιάνανε στο στόμα τους οι γειτόνισσες που κάθε σούρουπο βγάζανε  τα σκαμνάκια και καθότανε στην εξώπορτα για το σχετικό κουτσομπολιό –κοινωνικό σχόλιο το λένε σήμερα επί το ευγενέστερο- σε θάβανε. Αυτό είχε βέβαια και το καλό του. Διότι κατά τον κ. Βλάχο τον εισαγγελέα αυτό το κους – κους ήτανε  ο χωροφύλακας της ηθικής. Εκείνο το «τι θα πει ο κόσμος» .Που τολμούσε καμία να γυρίσει αργοπορημένη στο σπίτι. Την άλλη μέρα την είχαν ξεφωνίσει. Αυτή η…! Κακό – κάκιστο βέβαια, αλλά από τη μια μεριά είχε  και τον φόβο της κοινωνικής κατακραυγής που τη γράφουμε σήμερα στα παλιά μας τα παπούτσια, μια και… ένοχος –ένοχον ου ποιεί. Πως το είπε ο Κύριος. Ο αναμάρτητος πρώτος να ρίξει την πέτρα. Αλλά ποιός αναμάρτητος; Σκύψανε όλοι τα κεφάλια και φύγανε.
   Ο νους ξεστράτισε για λίγο. Ου δύνασθε Θεώ δουλεύειν και Μαμωνά. Είχα γράψει κάποτε στα νιάτα μου  από αφορμή γνωστού μου που ερχότανε στην εκκλησία την Κυριακή και όλη την άλλη βδομάδα τριαραρί – τριαραλό!
 

  ΦΑΡΙΣΑΙΟΙ
  Ανεβοκατέβαζε καντήλια
  στις στοές του βιοπορισμού.
  Δαίμονας στα πληρωμένα κρεβάτια
  της σαρκικής του κραιπάλης.
  Την  Κυριακή με το καλό του κοστούμι,
   - άσπρο κολάρο άψογη γραβάτα -
   Ζητούσε έλεος
   στο πρώτο στασίδι
  παραμένοντας  μέχρι  τέλους
   για να πάρει αντίδωρο
  -ταπεινός-
   φιλώντας το χέρι του Δεσπότη
 
  Δύσκολα βρίσκεις τον αναμάρτητο στην εποχή μας, ωστόσο διακρίνεται ο Θεοφοβούμενο από τον… αθεόφοβο! Φαίνεται από τις κουβέντες του, από τη στάση του, από τις ιδέες του, εκείνος που νοιάζεται για την ηθική του –όσο βέβαια είναι δυνατό-και προσπαθεί να στέκεται όσο γίνεται μέσα στο « ευ και μετ` αρετής » της ανθρώπινης καθημερινότητας.
   Το να κατρακυλάς είναι ένα μείον. Αλλά το να προσπαθείς να κρατηθείς είναι μια θέση. Να θεωρείς χρέος σου να σηκωθείς και να ξαναπαλέψεις και ξανά και ξανά. Δεν έχεις τέλος η προσπάθεια, όπως δεν έχουν τέλος και οι πειρασμοί. Εκείνες οι μικρές ήττες, οι μικρές αδυναμίες, οι απογοητεύσεις είναι μια άρνηση.. Όμως από την άλλη οι μικρές –ακόμη και οι ασήμαντες, όπως νομίζεις- νίκες σου  ενάντια στον πειρασμό, ενάντια στον κατήφορο  είναι ένας θρίαμβος. Ένα «ζήτω»  που δικαιώνει την προσπάθεια και προσυπογράφει το « κατ` εικόνα και κατ ομοίωση» του Θεού.

Σταύρος Ιντζεγιάννης

Κυριακή 25 Ιουνίου 2017

ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΟς 17 / 6 / 17

                                                       ΚΑΘ ΟΔΟΝ 
     ΑΣΥΛΟ

   471 φοιτητές του πολυτεχνείου Θεσσαλονίκης με αίτησή τους ζητούν να μη καταργηθεί το Πανεπιστημιακό άσυλο, δεδομένου ότι το Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης,έχει γίνει κέντρο παντός είδους ανομίας και όπου ναρκομανείς και προαγωγοί αλωνίζουν καθημερινά προς δόξα του ασύλου, που παρέχεται παρά την απαγόρευση, κατά το γνωστό της λαϊκής θυμοσοφίας «μπάτε σκύλοι αλέστε…»! Σκεφθείτε δηλαδή τι έχει να γίνει, αν καταργηθεί η έστω και κατ` αυτόν τον τρόπο, απαγόρευση.  Έτσι, λένε οι φοιτητές, όχι εγώ, να εξηγούμεθα, διότι ως γνωστό όποιος φυλάει τα ρούχα του έχει τα μισά. Όποιος δεν τα φυλάει… καλά να πάθει Και μη πείτε ότι είναι υπερβολές, διότι και τα μισά να είναι αλήθεια, πάλι πολλά είναι!
   Το θέμα ξαναήρθε στην επικαιρότητα καθώς ο κ Γιαβρόγλου-πανεπιστημιακός μεν , κομματικό στέλεχος δε, της γνωστής θεωρίας « ηθική της πρώτης φοράς αριστερά!» , επιμένει «μη θίγετε τα κακώς κείμενα» διότι έσεται ήμαρ εκλογών και μπορεί  ο τάδε ή η δείνα να παρανομούν, αλλά είναι και ψηφοφόροι. Να μη ξεχνάμε ότι μία ψήφος από εδώ, μία από εκεί, νάτος βουλευτής ο κύριος ! Κάτι ήξερε ο Γιώργος Μητσάκης λαϊκός φιλόσοφος της μπουζουκαρίας που θεσμοθέτησε: « Όταν καπνίζει ο λουλάς  εσύ δεν πρέπει να μιλάς» ο έστιν μεθερμηνευόμενο .Τουμπεκί ψιλοκομένο!!!
   Κατά τα λεξικά, άσυλο θεωρείται  ο απαραβίαστος τόπος  λόγω του ιερού του χαρακτήρα π.χ το ιερό της Αθηνάς στη Σπάρτη ή τόπος καταφύγιο των καταδιωκομένων ή χώρος στον οποίον η πολιτεία δε δικαιούται να εισέλθει χωρίς ειδική άδεια κατά περίσταση π.χ Πανεπιστημιακό άσυλο. Άσυλο στη νομική του  έννοια, θεωρείται και η προστασία που παρέχεται από την πολιτεία κατόπιν αιτήσεώς του –και δια ειδικούς λόγους-σε κάποιον, ο οποίος διώκεται για πολιτικούς λόγους από ξένη χώρα .Ακόμη άσυλο θεωρείται η προστασία  που παρέχεται για φιλανθρωπικούς λόγους σε άστεγους , οικονομικά ανήμπορους, χρόνια ή ανίατα ασθενείς ή άτομα που δεν μπορούν να συντηρήσουνε τον εαυτό τους. Κατ επέκταση και το καταφύγιο που βρίσκει κανείς σε ώρα ανάγκης. Λόγου χάρη που αλλού να πάει ένας ναρκομανής να χτυπήσει μια ένεση με την άνεσή του!!!
   Μα στο Πανεπιστήμιο-αγανακτεί καλός μου φίλος που η κόρη του σπουδάζει στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης-το οποίο ειρήσθω εν παρόδω, θεωρείται από άποψη επιστημονικής  επάρκειας, από τα καλύτερα της  Ευρώπης-το σωστό να λέγεται!
   Εξ άλλου από μία άποψη, έχει και το δίκιο του ο κ Γιαβρόγλου, ο οποίος θεωρεί ότι οι φοιτητές ως υπεύθυνοι πολίτες ξέρουν να προστατεύσουν εαυτούς. Μόνο που αυτοί που παρανομούν δεν είναι φοιτητές, αλλά εξωσπουδαστικά στοιχεία που βρίσκουν καταφύγιο εκεί και ανενόχλητοι –άσυλο γαρ-απολαμβάνουν τη δόση τους. Και όχι μόνο. Διότι κάθε φορά που καταλήγουν σε βανδαλισμούς και καταστροφές ή ίσως και κλοπές τα πληρώνουμε εμείς. Και οι οποίοι φυσικά δεν απολαμβάνουμε των Υπουργικών προνομίων και δη του παχυλού υπουργικού μισθού.
   Γνωστός μου - έχω και τέτοιους γνωστούς, να τους χαίρομαι!!- χρήστης ουσιών λένε οι κακιές γλώσσες-υποστηρίζει ότι κατά βάθος πρόκειται για …πανεπιστημιακή έρευνα επί των βλαβερών συνεπειών της ηρωίνης ή της κοκαϊνης και των άλλων παρεμφερών ουσιών. Τα παιδιά σπουδάζουν τη χρήση ή την κατάχρηση της πάσης είδους παρανομίας!!! Άρα πρόκειται για ερευνητικό πρόγραμμα και επομένως στο πανεπιστήμιο που άλλου;
    Δε ξέρω πόση εμπιστοσύνη μπορεί να έχει ο συμπαθέστατος κ. Υπουργός, στην ικανότητα των πανεπιστημιακών συλλόγων, να αναλάβουν όλα εκείνα τα βάρη, που τους φόρτωσε η εκπαιδευτική πολιτική του 1981, όπου οι φοιτητές με την κομματική τους κονκάρδα και τις κομματικές τους οδηγίες, κυβερνούσαν από κλητήρος έως Πρυτάνεως. Ήδη επανέρχεται το παλαιό σύστημα,κατά το οποίο οι φοιτητές μετέχουν στα όργανα παρά του ότι από όλες τις πτέρυγες της βουλής κρίθηκε από ανεπαρκές έως επικίνδυνο.
 Ωστόσο δεν είναι ούτε αυτό εκείνο που καταδικάζουμε. Καταδικάζουμε απερίφραστα το ότι κάθε Υπουργός θεωρεί χρέος του  να αλλάξει το υπάρχον και αντί να έχουμε μια εθνική διακομματική παιδεία που να αντέχει για πολλά χρόνια αλλάζουμε κάθε φορά για να ικανοποιήσουμε τον εγωισμό μας,
ότι  βάλαμε την προσωπική μας σφραγίδα στα… αθλίως κείμενα ! Αποτέλεσμα Μηδέν από μηδέν= μηδέν εκτός μιας μικρής λεπτομέρειας που μπορεί-λέω μπορεί-να αφορά και την ψηφοθηρία. Γιατί όχι; Ένα ιδιότυπο άσυλο επανεκλογής είναι και αυτό.
                              Σταύρος Ιντζεγιάννης







ΓΝΩΜΗ 19 / 6 / 17

                                               ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ
     Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΠΤΥΧΊΟ

   Αναβάλλεται η ανακοίνωση των βάσεων για τον Ιούλιο, που σημαίνει ότι παρατείνεται η αγωνία μαθητών και γονέων. Ίσως μάλιστα περισσότερο …γονέων! Ανθρώπινο. Τα έχουμε περάσει όλοι
    Δεν έγραψε καλά ο δικός μου .Βαφτιστήρι της αδερφής μου. Δεν έγραψε καλά ομολογεί. Γιατί;
    Διότι διαβάζεις, τα λες, τα ξαναλές, τα επαναλαμβάνεις, αλλά τη στιγμή που έχεις την κόλα μπροστά σου τα ξεχνάς ή κάνεις λάθος ή δεν ερμηνεύεις σωστά την ερώτηση και άλλο ζητάει –άλλο γράφεις ! Ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος.
   Του θανατά ο νεαρός. Προσπαθούμε να τον προσγειώσουμε.  Αποστολάκη μου δε σπουδάσαμε όλοι μας αλλά ακόμη και οι ασπούδαστοι κάπως βολευτήκαμε. Άλλωστε και με το πτυχίο τι νομίζεις, το πολύ – πολύ να πας  υπάλληλος σε κάποια εταιρεία  του εξωτερικού, όπου τα Ελληνικά πτυχία είναι περιζήτητα, μια και στην Ελλάδα, ανέκαθεν, για να γίνεις κάτι δεν εξαρτάται από το τι ξέρεις, αλλά  από το …ποιόν ξέρεις. Σε ποιο κόμμα ανήκεις. Δεν είναι ο κανόνας, αλλά είναι το πιο σίγουρο.
 Εξ άλλου δες τι γίνεται και με τους πτυχιούχους που μας κυβερνάνε. Κυβέρνηση –αντιπολίτευση δε μπορούν να συνεννοηθούν ξέρεις γιατί ;Διότι ξέρουν τη θεωρεία αλλά δε ξέρουν αυτό που ξέρει ο μανάβης της γειτονιάς. Δηλαδή όταν βγάζεις 10 δε μπορεί να ξοδεύεις 12, ακόμη  κι αν έχεις βγάλει όχι ένα,  αλλά 10 Πανεπιστήμια.
   Εδώ είναι το θέμα μου και στο οποίο ο νεαρός μου  έχει μιαν απάντηση που …με κολλάει στον τοίχο. 
    Συμφωνώ, λέει, αλλά το πτυχίο όπως και νάχει είναι απαραίτητο. Η εποχή που έβαζες ένα κατσαβίδι και μια πένσα στην κωλότσεπη  και κονόμαγες λεφτά ως μάστορας, τελείωσε. Για να ανοίξεις κομμωτήριο χρειάζεται να έχεις βγάλει ΤΕΙ-λέει η Κούλα της κυρά Νίκης η οποία κουρεύει τα πάντα –μέχρι και σκυλάκια-διότι αλλιώς δε σου δίνουν άδεια επαγγέλματος. Αν πεις και για συνεργείο εκεί ζητάνε όχι μόνο πτυχίο αλλά και… μεταπτυχιακό για να πάρεις άδεια εξασκήσεως επαγγέλματος κι ας δούλευες σε συνεργείο 10 χρόνια. Αλλιώς θα μείνεις…
 κάλφας εσαεί κι ας είσαι ο καλύτερος της αγοράς. Άσε που εκτός από το πτυχίο δε σου δίνουν άδεια  αν δεν έχεις και τον απαραίτητο εξοπλισμό. Άλλαξαν τα πράγματα νουνέ. Ούτε μανάβης δε γίνεσαι πια χωρίς πτυχίο –που λέει ο λόγος –διότι ο ανταγωνισμός απαιτεί γνώσεις. Το τεφτέρι που ο πατέρας μου κι εσύ- συνεχίζει ο νεαρός –που γράφατε τόσα ξόδεψα , τόσα εισέπραξα συν –πλην-διά,  ίσον τόσα στην τσέπη  τελείωσε. Πρέπει να ξέρεις να χειρίζεσαι υπολογιστή, για να τα υπολογίζεις: Τόσα τα ειδικά έξοδα, τόσα τα γενικά, τόσα η εφορεία, τόσα το ΙΚΑ, τόσα  το δάνειο της τράπεζας, μείον οι τόκοι συν η προμήθεια του μεσολαβητή για να πάρεις το δάνειο, πλέον ο λογιστής –βάλε και κάτι  ο εφοριακός που θα σου κάνει τον έλεγχο –αν δηλαδή πέσεις σε …ανάποδο-άντε να βρεις άκρη αν δεν έχεις σπουδάσει σε … «χάι σκουλ οφ εκόνομι Λόντον» Ακόμη και οι πατάτες της λαχαναγοράς ή τα κρεμμύδια είναι στο χρηματιστήριο.
  ( σ.σ Κυκλοφορεί στο διαδίκτυο: « κυρία με σπουδές  και κάτοχος δύο γλωσσών , καθαρή, περιποιημένη, κομψή,  αναλαμβάνει περίθαλψη ηλικιωμένων συνταξιούχων ΕΥΚΑΤΑΣΤΑΤΩΝ και με ΚΑΘΕ ΕΙΔΟΥΣ ΠΕΡΙΠΟΙΗΣΗ (sic) Τηλέφωνο… κινητό… και  mail….gr »)
  Δηλαδή νουνέ-συνεχίζει ο νεαρός μου - ακόμη και το αρχαιότερο επάγγελμα χρειάζεται πτυχίο, όπως καταλαβαίνεις. Δες τους μπασκετμπωλίτες, όλοι τους κολεγιόπαιδα. Άρα;
    Κάποτε ο Μεταξάς καθιέρωσε την υποχρεωτική παιδεία  Δημοτικού. Σήμερα - η ζωή και όχι ο νόμος- επιβάλλει Πανεπιστήμιο ή ΤΕΙ για να μπορέσεις να ανταπεξέλθεις στις ανάγκες και εσχάτως έγινε απαραίτητο και το μεταπτυχιακό και οι 2 ή 3 γλώσσες! Μεθαύριο θα πρέπει να ξέρουμε και τη γλώσσα των εξωγήινων για να συνενοηθούμε με αυτούς που θα   έρθουν από τον… Άρη.
   - Απαραίτητο λοιπόν το πτυχίο. Συμφωνείς νουνέ;
   - Όχι. Απλώς ένα κλειδί για να ανοίξεις πιο εύκολα μια πόρτα, που την ανοίγεις και χωρίς αυτό, αρκεί να σπρώξεις δυνατά και να πιστεύεις στον εαυτό σου και σ` αυτό που θέλεις να κάνεις !
                     Σταύρος Ιντζεγιάννης



ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΟΣ 10 / 6 / 17




                                                          ΚΑΘ ΟΔΟΝ
   ΠΑΝΕΛΗΝΙΕΣ 2017

  - Πως έγραψες ρωτάω το βαφτιστήρι της αδερφής μου
  - Πώς να γράψω νουνέ-απαντάει. Έλεγε στη νεοελληνική γλώσσα, αλλά δε διευκρίνιζε σε ποια γλώσσα πρέπει να απαντήσουμε, διότι νεοελληνική γλώσσα δεν είναι μία. Με καταλαβαίνεις; Στο σπίτι λέμε 6 Ιουνίου ενώ ο καθηγητής μας λέει 6 Ιούνη. Ο ξάδερφος της μαμάς ο Λευτέρης λέει Γιούνη διότι είναι πολιτικοποιημένος λέει στην άκρα αριστερά και ο Θεμιστοκλής που λέει ότι είναι ποιητής γράφει 6 του Θεριστή.
    Υποψιάζομαι ότι δεν έχει γράψει τίποτε, αλλά για να μη κακοκαρδίσω τη μητέρα του δίνω δίκιο.Επεμβαίνει όμως ο πατέρας του
   - Ε, πως δεν έγραψε το παιδί. Έγραψε το όνομά του και μάλιστα  με κεφαλαία. Δεν αρκεί; Να μη ζητάμε και πολλά!
  Δεν προλαβαίνει να τελειώσει και έρχεται βοήθεια από τα… υψηλά κλιμάκια να υπερασπιστεί το νεαρό. Τι θέλατε να κάνει το παιδί. Αφού βάλανε κείμενο από αυτά που δεν είχε διαβάσει. Αν έπεφτε αυτό που ήξερε θα έπαιρνε άριστα .Έτσι Κωστάκη μου; Σύστημα είναι αυτό, να σου βάζουν ό,τι θέλουν;
   Έτοιμοι είναι να αρπαχτούν πατέρας μητέρα και γιος και μυρίζομαι καυγά. Συμφωνώ  πάραυτα με… τη μαμά διότι το να μη συμφωνήσεις μαζί της αποτελεί  αδίκημα που τιμωρείται με διακοπή ακόμη και της  καλημέρας!!!.
  Η ιστορία είναι μια από τις πολλές που συμβαίνουν αυτές τις ημέρες  στα σπίτια των υποψηφίων φοιτητών, δεδομένου ότι δεν καταργήθηκαν οι εξετάσεις και το να μπεις στο Πανεπιστήμιο εξακολουθεί - όπως και παλιά  - να αποτελεί το όνειρο όχι μόνο του νεαρού ή της νεαράς ( μπορεί της νεαρής ή της κοπελιάς, ανάλογα  ποια γλώσσα χρησιμοποιείς) αλλά και της οικογενείας.
   Ξυράφι ο Κωστάκης, το μεγάλο καμάρι της κυρά –Φρόσως από φροντιστήριο σε φροντιστήριο και από αποτυχία σε αποτυχία, θέλει να γίνει  αστροφυσικός  ή… αστροναύτης (!) ή τέλος πάντων  καθηγητής  πανεπιστημίου στην ανάγκη, που λέει ο λόγος.
  -Αλλά να δίνεις εξετάσεις ρε νουνέ εν έτη 2017 μ. Χ πώς να σπουδάσεις που σου κόβουν τα φτερά διότι δε στάθηκες τυχερός να πέσει το μάθημα (μεταξύ μας το μοναδικό!!!)που έχεις διαβάσει είναι να μη βλαστημάς ;
- Έλα ντε. Και βλαστημάς και μουντζώνεις – υπερθεματίζω.
  Σε πρώτη γραμμή οικογενειακής ταλαιπωρίας οι Πανελλήνιες το μεγάλο πρόβλημα που κρατά σε συναγερμό κα εγρήγορση κάθε χρόνο τέτοια  εποχή γονείς και μαθητές μια και εξακολουθούν να υπάρχουν άσχετα του ότι την κατάργησή τους υποσχότανε προεκλογικά τα κόμματα (το κάθε κόμμα, να εξηγούμεθα) και ούτε και θα καταργηθούνε διότι ο ετήσιος τζίρος  είναι 2 ,8 Δις. μόνο ο φανερός, διότι ο άδηλος κανείς δεν ξέρει που φτάνει. Πέρα από αυτό απασχολεί χιλιάδες καθηγητές που σε άλλη περίπτωση θα έπρεπε να τους απορροφήσει τι Δημόσιο. Το οποίο Δημόσιο σχολείο με φροντίδα  είτε των καθηγητών, είτε της οικογένειας, είτε των μαθητών , είτε της πολιτείας, είτε των κομματικών οργανώσεων που βρίσκουν εκεί πρόσφορο έδαφος για προσηλυτισμό, έχει απαξιωθεί πλήρως. Ποιος τολμά να καταργήσει τα παντός είδους και πάσης φύσεως φροντιστήρια;
   Εξ άλλου  οι  σπουδές εξακολουθούν να είναι το όνειρο του κάθε νέου γιατί μπορεί να μην είναι ο μοναδικός τρόπος βιοπορισμού, αλλά  εξακολουθεί να είναι μια πόρτα που ανοίγει σε ένα μέλλον. Αβέβαιο ίσως, αλλά στη σημερινή πραγματικότητα το πτυχίο- το όποιο πτυχίο-αποτελεί μιαν απόδειξη ότι  μπορείς να παρακολουθήσεις την διαρκώς αυξανόμενες απαιτήσεις των καιρών μας.
  Και δε φτάνει πια το πτυχίο. Οι απαιτήσεις των επιχειρήσεων  σε  επιστημονικό προσωπικό - παράγοντας απαραίτητος για να ανταποκριθεί στον ανταγωνισμό -  αναγκάζουν τους νέους να προσπαθούν όλο και περισσότερο για απόκτηση περισσοτέρων εφοδίων. Μεταπτυχιακά επί μεταπτυχιακών. Και δυστυχώς οι σπουδές δεν είναι πια όπως παλιά,  όταν μοναδικό εφόδιο για σπουδή ήταν η θέληση του σπουδαστή και το… καλάθι με το ψωμί και τα αυγά ή τις  χορτόπιτες που έστελνε η μάνα κάθε εβδομάδα  για να επιβιώσουμε. Οι σπουδές σήμερα δυστυχώς είναι πολυέξοδες, που κυριολεκτικά  εξοντώνουν την οικογένεια και με αβέβαιο μέλλον. Πόσοι και πόσοι πτυχιούχοι δεν κατέληξαν άνεργοί ή σε επαγγέλματα που δεν χρειάζονται πτυχία αλλά ξύπνιο μυαλό και θέληση για δουλειά και επιβίωση.
  Κουνάει το κεφάλι του ο φίλος μου. Και με πτυχίο άσχημα και χωρίς πτυχίο ασχημότερα. Και δυστυχώς έχει δίκιο !!! 
                                                   Στ Ιντζεγιάννης
  


ΓΝΩΜΗ 19 / 6 / 17

                                                   ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ
      ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ Η ΣΚΑΛΑ

    «Και μη έχοντας πιο κάτω άλλο σκαλί να κατρακυλήσεις πιο βαθιά στου κακού τη σκάλα…»  (Παλαμάς λόγος 8ος  Ο προφήτης)
   Αχ μεγάλε Παλαμά, που να φανταζόσουν ότι στου κακού τη σκάλα θα μέναμε καθηλωμένοι, μάταια προσδοκώντας να «αιστανθούμε, ω χαρά, να φυτρώνουν τα φτερά, τα φτερά τα πρωτινά μας τα μεγάλα»  Εκεί στο τελευταίο σκαλί κολλήσαμε και μένουμε. Αλίμονο μας!
    Η ανάρτηση μιας κατάπτυστης φωτογραφίας από τον Υπουργό (Δε λέω αξιότιμον μια και μόνος του διέγραψε το …αξιότιμος) στο Twitter όπου μια γραβάτα με φαλούς ερμήνευε τη συμφωνία που πέτυχε η κυβέρνηση στο Γιουρογρούπ.  
   Δηλαδή συμφωνούσε ότι η συμφωνία είναι  για τα αμελέτητα (!) ή διαφωνούσε με τον πρωθυπουργό που δεν έσπευσε να φορέσει επί τέλους την πολυπόθητη γραβάτα, στο μέρος εκείνο, που κατά τον υπουργό του, πρέπει να τη φορέσει. Και βέβαια ο κ Καμένος έσπευσε να αποδώσει την κακόγουστη έως αισχρότητας ανάρτηση στον γιό του. Για σκέψου επίπεδο. Όλοι μας, προστατεύουμε τα παιδιά μας και καμαρώνουμε γι αυτά, δικαιολογώντας συχνά και τα παραπτώματά τους, γιατί η αγωγή τους αντανακλά  στην αγωγή που τους δώσαμε και να που κάποιοι τους φορτώνουν και τα δικά τους βάρη. Πατρός τε και μητρός… Μη χειρότερα!!!
    Ωστόσο το πρόβλημα δεν είναι αυτό, που στο κάτω – κάτω, είναι  πρόβλημα ενδοοικογενειακό της οικογενείας Καμένου. Πολύ περισσότερο που ο κ. Πρωθυπουργός είναι όντως ευπρεπής και δε χρησιμοποιεί τέτοιους τρόπους επικοινωνίας, Το σωστό να λέγεται!  
   Το πρόβλημα είναι ότι στην Ελλάδα των ημερών μας,  που κατεβαίνει πηδώντας δυο-δυο τα σκαλοπάτια στου «κακού τη σκάλα», η πολιτική ασκείται πια όχι στο επίσημο βουλευτήριο, αλλά στα διάφορα faceboouk ή στα twitter όπου υπεύθυνοι ή  μάλλον « υπευθύνως ανεύθυνοι» και μη, καταφεύγουν να δημοσιοποιήσουν τις θέσεις τους ή να λοιδωρίσουν (ου μην και να συκοφαντήσουν συχνά) τους αντιπάλους τους, ασκώντας κατά τη γνώμη τους πολιτική. Και αυτοί οι άνθρωποι μας κυβερνούν κατά τον έναν ή άλλον τρόπο είτε σαν συν… ή σαν αντί… πολίτευση!
  Η γενιά μου  είχε το προνόμιο να προλάβει μεγάλους πολιτικούς, διαμετρήματος Γεωργίου Παπανδρέου-Κωνσταντίνου Καραμανλή (των πρεσβυτέρων εννοείται), Κανελλόπουλου , Γ. Μαύρου, Ηλία Ηλιού, Κύρκου και άλλων πολλών, ποιόν να πρωτοθυμηθείς, που ανεβαίνανε στο βήμα της βουλής και διδάσκανε πολιτική ευπρέπεια, κοινοβουλευτικό ήθος, με την εμφάνισή και το λόγο τους -γλώσσα  Ελληνική σωστή. Γλώσσα Δημοκρατίας και όχι χαμαιτυπείων.
  Πολιτικοί που κάνανε και αυτοί τα λάθη τους –ποιος  αλάθητος-αλλά ο τρόπος του ελέγχου ή της κριτικής δεν είχε καμιά σχέση μ` αυτά που ακούγονται ή γράφονται ή ακόμη χειρότερα εικονογραφούνται  στα διαφορά facebook ή στα Twitter προς δόξαν της σύγχρονης τεχνολογίας για να μείνουν παρακαταθήκη στα παιδιά μας, τα οποία  κάποτε θα ντρέπονται για τους πατεράδες τους, όπως εμείς αντίθετα  υπερηφανευόμαστε για τους δικούς μας.
   Έχουμε πάψει πια να αναφερόμαστε στη βουλή και σχολιάζουμε την πολιτική όπως μας ενημερώνεται από τα μέσα  μαζικής ενημέρωσης είτε είναι εφημερίδες, είτε ραδιόφωνο ή τηλεόραση καθώς οι ίδιοι οι Υπουργοί ή οι βουλευτές δεν τολμούν να αντιμετωπίσουν την οργή του λαού που υποφέρει – τι άλλο να κάνει;-χωρίς να βλέπει μια προοπτική ανάπτυξης. Κάτι που θα τον βγάλει  από τη μιζέρια στην οποία με τον έναν ή άλλον τρόπο τον έχουν φέρει. Και καταφεύγουν να  επικοινωνούν ή να βρίζονται με γελοιογραφίες στις εφημερίδες ή στην τηλεόραση. Και αυτό το λένε Δημοκρατία .Και καταντήσαμε να παρακολουθούμε στα διάφορα blogs αισχρότητες, που αναίσχυντα προβάλλουν οι ίδιοι που θα έπρεπε να τις καταδικάζουν.
   Φιλόλογος φίλη, μου διηγείτο, ότι πριν χρόνια πήγε την τάξη της στη βουλή για να παρακολουθήσουν μια συνεδρίαση. «Ντράπηκα- μου είπε-διότι στην αίθουσα της βουλής υπήρχαν μόνο 7 βουλευτές. Δεν  ήξερα τι να πω στους μαθητές μου»
   Κι όμως ο ποιητής, μέσα από τον τάφο του φωνάζει «Γνώμες καρδιές όσοι  Έλληνες ότι είστε μη ξεχνάτε, δεν είστε από τα χέρια σας μονάχα. Όχι. ΧΡΩΣΤΑΤΕ και  σ` όσους ήρθαν, πέρασαν, θα `ρθούνε, θα περάσουν. Κριτές θα μας δικάσουν οι αγέννητοι, οι νεκροί.!

                              Σταύρος Ιντζεγιάννης

Σάββατο 10 Ιουνίου 2017

ΓΝΩΜΗ

   
                                           ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ
   ΕΛΕΦ  ΕΛΕΦΙΝ !

   Δεν πάω πουθενά… πουθενά,  εδώ θα μείνω ! Κι αν είναι να πεθάνω πτυχιούχος άνεργος θεία η δάφνη .Μια φορά κανείς πεθαίνει !
   Διότι όπως είπε και ένας αρχαίος φιλόσοφος ή ένας γνωστός ηθοποιός –δεν ξέρω ακριβώς ποιος από τους δύο το είπε θα σας γελάσω-μητρός τε και πατρός και ανεργίας και χρημάτων και προκοπής, απάντων τιμιότερον και αγιότερον πατρίς!
   Και βέβαια για το αγιότερο δεν έχει κανείς  αντίρρηση αλλά για το τιμιότερο τι να σας πω, κανείς δε βάζει το χέρι του στη φωτιά και άρα άστα να πάνε κατ` ανέμου. Πολλά λέγονται, πολλοί δικάζονται, πολλοί ανακρίνονται, περιουσίες δεσμεύονται και ενώ μερικοί τραβάμε το κάρο-αγάντα μη μας πάρει ο κατήφορος-μερικοί κωλοβαράνε και να κάτι μισθούς, να κάτι θέσεις και να κάτι εξουσίες και μεγαλεία. Απόκοντα και οι πολιτικοί κάθε τόσο, ψηφίστε μας ρε σεις, μη μείνουμε άνεργοι  σαν και σας.
   Είχε δίκιο ο Κολοκοτρώνης που έβαλε τις φωνές στη μάχη της Χαλανδρίτσας – Γηροκομειού ( 25/2-9/3/1822) όταν  οι καπεταναίοι Δεληγιάννηδες , Ζαϊμαίοι, ο Λόντος καθένας ήθελε να κάνει τον αρχηγό και κινδύνευε η μάχη (σ.σ βαράγανε ο Γέρος με τον γιο του τον Γενναίο όλη τη νύχτα γκαζοτενεκέδες και κλαπατσίμπαλα και ντουφεκιές στον αέρα για να νομίσουν οι Τούρκοι ότι είναι χιλιάδες που τους πολιορκούν) και  βλέποντας ότι το ελληνικό στρατόπεδο είχε γίνει σκορποχώρι, έβαλε  τις φωνές. Βρε γαϊδούρια, δε σας μάθανε ότι, « εις οιωνός άριστός αμύνεσθε περί πάτρις»!!!  
  Βέβαια για να πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά τους και να μην αδικήσουμε κανέναν ο επιφανής ηθοποιός που είπε τα περί προδοσίας των νεαρών που μεταναστεύουν ,  ανασκεύασε τις προηγούμενες δηλώσεις του εξηγώντας ότι  άλλα είπε , άλλα εννοούσε και άλλα μεταδόθηκαν και  παρερμηνεύτηκαν –κάπως έτσι- αλλά το  πρόβλημα, υπαρκτό ούτως ή άλλως, έμεινε και υπάρχει ξανανοίγοντας  τη συζήτηση με ένα μεγάλο ερωτηματικό. Έχουν δίκιο ή όχι οι νέοι - επιστήμονες κυρίως-κυνηγώντας το δικαίωμα να ζήσουν-με τη δουλειά τους και όχι απλώνοντας το χέρι στην ελεημοσύνη –την έτσι κι αλλιώς ανύπαρκτη-στον κρατικό κορβανά ως επίδομα ανεργίας!!!
 Τις πταίει είχε αναρωτηθεί, ο Χαρίλαος Τρικούπης για άλλο ζήτημα βέβαια, αλλά το ερωτηματικό έμεινε έκτοτε, να χαρακτηρίζει  τις ευθύνες τις εξουσίας –Της όποιας εξουσίας!!!
 (σ.σ. Να θυμίσω ότι στις 29 Ιουνίου 1874
δημοσιεύθηκε  το ιστορικό άρθρο του Χ.Τρικούπη με τίτλο «Τις πταίει» που οδήγησε στην περίφημη αρχή της Δεδηλωμένης. Με το άρθρο αυτό, ο Τρικούπης ασκούσε σφοδρότατη κριτική κατά των Ανακτόρων για τις επεμβάσεις τους, που αγνοούσαν την αρχή της Δεδηλωμένης προβαίνοντας στο διορισμό κυβερνήσεων μειοψηφίας)
Τις πταίει ξαναρωτά η κοινωνία που βλέπει τα παιδιά της να σπουδάζουν εδώ με χίλιες δυο στερήσεις και θυσίες της οικογένειας και να παίρνουν το δρόμο της ξενιτειάς όπου και είναι περιζήτητα τα Ελληνικά πτυχία. Απόδειξη της  ανωτερότητας  των Πανεπιστημίων μας. Και όχι βέβαια ότι οι συνθήκες εργασίας είναι άριστες εκεί. Εξοντωτική εργασία, μισθοί που λόγω του κόστους ζωής καταλήγουν σε ψίχουλα και ωράρια χωρίς περιθώρια ψυχαγωγίας .Όσο για το περιβάλλον …να ψάχνεις ουρανό και ουρανό να μη βλέπεις!!!
   Τι να κάνω λοιπόν- ρωτάει, πτυχιούχος κι αυτός, νεαρός. Να ζητάω χαρτζιλίκι  από τον πατέρα μου οποίος ξεπουλήθηκε για να σπουδάσει εμένα και τώρα πρέπει και να με τρέφει !!!
   Στην καφετέρια το πρωί μας σερβίρει μια αρχιτέκτων και τα απογεύματα μια οικονομολόγος  (sic)  για 368 ευρώ  το μήνα και με το φόβο της επόμενης ημέρας μια και οι δουλειές πάνε από  το κακό στο χειρότερο.
   Οι συνθήκες στην πέρα από εμάς  Ευρώπη, είναι άθλιες και το φάσμα της ανεργίας παντού υπαρκτό, όμως υπάρχει  ακόμη- έως πότε!- εργασία για τους Έλληνες  επιστήμονες .Λένε. Δεν παίρνω όρκο! Και δυστυχώς ο ναυαγός από τα μαλλιά του πιάνεται!
  Ο κ. Καζάκος, καλώς ή κακώς, με σωστό ή λάθος τρόπο, έξυσε μια πληγή και η οποία –φευ- αιμορραγεί.
 Για κοίτα τώρα πως μου ήρθε να θυμηθώ τον …μικρό αιπόλο (φτωχός Άγιος) του Παπαδιαμάντη : Ε, σεις από το κάστρο-ελέφ ελεφίν-μ` ακούτε;
Σταύρος Ιντζεγιάννης 


Σάββατο 3 Ιουνίου 2017

ΓΝΩΜΗ 5 / 6 / 17

  
                                      ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ
   Ο ΜΕΤΕΡΝΙΧ ΣΕ ΝΕΏΤΕΡΗ ΕΚΔΟΣΗ
 
     Οι τελευταίες δηλώσεις του κ Σόιμπλε θύμισαν τον διαβόητο Μέτερνιχ, τον Αυστριακό υπουργό εξωτερικών, γνωστό μισέλληνα, που αντιτάχθηκε με όση μπορούσε δύναμη στην Ελληνική επανάσταση, θεωρώντας την ιό, κατά των απολυταρχικών απόψεων και παράδειγμα προς μίμηση, για κάθε  απελευθερωτκό κίνημα, που μπορούσε να χαλάσει τα σχέδια του, περί Ομοσπονδιοποίησης των κρατών της Γερμανίας-Ιταλίας υπό την Αυστριακή κυριαρχία φυσικά.
     Αν δει κανείς την ιστορική διαδρομή του μισελληνισμού που εξέφραζε ο Μέτερνιχ, θα απορήσει για τις ομοιότητες με τις απόψεις που εκφράζει ο Σόιμπλε, ο οποίος δηλώνει ότι δεν μισεί τους έλληνες, αλλά το δικαίωμα τους να κυβερνούν τον τόπο τους κατά τον δικό τους τρόπο και όχι με την οικονομική εποπτεία και τον εκβιασμό της Γερμανίας, η οποία οικοδομεί το Δ! Ράιχ. Δηλαδή την Ευρώπη της Γερμανίας που κυβερνά αυτή τη στιγμή την Ενωμένη Ευρώπη με τη συνταγή  Σόιμπλε.
     Ο Μέτερνιχ – όπως κι ο Σόιμπλε-δε μισούσε τους Έλληνες. Μισούσε την εξέγερσή τους, την οποία θεωρούσε ως απαρχή  εξέγερσης των χωρών του νότου, όπως η Ισπανία-Πορτογαλία  η οποία θα ανέτρεπε την ισορροπία των απολυταρχικών πολιτευμάτων. Οι βασιλείες , τα πριγκιπάτα οι φεουδάρχες, κινδύνευαν από τις αυτονομιστικές τάσεις των διαφόρων λαών.
  Αξίζει να ξαναθυμηθούμε την ιστορία 
  Η προετοιμασία της Ελληνικής επανάστασης, κινδύνευσε σοβαρά στο συνέδριο της Βιέννης ( Σεπτέμβριος 1814- Ιούνιος 1815) και χαρακτηρίστηκε από τη φράση ενός διπλωμάτη που όταν ρωτήθηκε πως πάει το συνέδριο απάντησε : «Το συνέδριο δεν πάει. Το συνέδριο χορεύει» κι αυτό γιατί με τις δολοπλοκίες και τις κωλυσιεργίες του ο Μέτερνιχ,  φρόντιζε επί 9 μήνες να τους αποπροσανατολίζει με γιορτές και πανηγύρια, αντί να συσκέπτονται. Εκεί μπορεί να πει κανείς ότι κρίθηκε και η τύχη της Ελλάδος πριν καν αρχίσει η επανάσταση.
  Στο Συνέδριο της Βιέννης ,συμμετέχοντας  στη Ρωσική  αντιπροσωπεία, παρευρέθηκε και ο Καποδίστριας οποίος θεώρησε κατάλληλη τη στιγμή να υπερασπιστεί το δικαίωμα των Ελλήνων, να αποτινάξουν τον Οθωμανικό ζυγό. Πράγματι  - με την άδεια του Τσάρου- λαμβάνοντας τον λόγοο Καποδίστριας είπε: "Νομίζω πως χρέος των Μεγαλειοτάτων, (Βασιλέων), είναι να λάβετε οποιαδήποτε πρόνοιαν και δια το καταδυναστευόμενον ελληνικόν έθνος παρά της Οθωμανικής εξουσίας, το οποίον υποφέρει τόσους αιώνας τον τυραννικόν οθωμανικόν ζυγόν και το οποίον διακινδυνεύει να πέσει εις την τελευταίαν εξόντωσιν και τον μηδενισμόν, όθεν δεν μου φαίνεται δίκαιον να αδιαφορήσουν οι Βασιλείς».
   Τότε ο Μέττερνιχ, που αντιπροσώπευε τα αντιλαϊκά πνεύματα, σηκώθηκε και απαντώντας στον Καποδίστρια με έντονο και προσβλητικό τρόπο είπε: "Κύριε Κόμη! Η Ευρώπη δεν γνωρίζει Έλληνας, γνωρίζει την Οθωμανικήν Αυτοκρατορίαν υπό της οποίας την εξουσίαν είναι οι κατοικούντες σ΄ αυτήν Έλληνες. Δια τούτο φαίνεται, Κύριε Κόμη, υποστήριξες τόσον, και άφησες εκτός Συνδέσμου της Ιεράς Συμμαχίας, το απέραντον  Οθωμανικόν Κράτος, αλλά δεν θα επιτύχεις τις ελπίδες σου περί τούτων»".(σ.σ :Ο Καποδίστριας είχε επιτύχει να μη λάβει μέρος  ως σύνεδρος η Τουρκία)
Ο  Τσάρος Αλέξανδρος θεωρώντας ότι η προσβολή αυτή του αντιπροσώπου του στρέφεται και εναντίον του προσώπου του, εγέρθηκε και με έντονη φωνή διέκοψε τον Μέττερνιχ λέγοντάς του: "Οι Έλληνες δια της Θείας Πρόνοιας και της Ευρωπαϊκής αιχμής ενόπλου βοήθειας, θέλουν ελευθερωθούν ταχέως και συμφώνως προς τα αρχαία πατρογονικά των δίκαια, θα μείνουν ελεύθεροι, αυτόνομοι και ανεξάρτητοι».
   Όλα αυτά παρά τη λυσσώδη αντίδραση του Μέτερνιχ.
    Αξίζει ωστόσο μια παρατήρηση που υπογραμμίζει ότι η ιστορία  επαναλαμβάνεται. Η Ιερά Συμμαχία (Ρωσία, Αυστρία, Πρωσία, Αγγλία) διαλύθηκε όταν μετά το συνέδριο της Βερόνας -1822 –η Αγγλία αποχώρησε και τότε όπως και τώρα, από την Ευρωπαϊκή Ένωση με άγνωστες ακόμη  επιπτώσεις.
    Διαβάζοντας, βλέπουμε για μια ακόμη φορά τον Γερμανικό ηγεμονισμό, να μην ανέχεται άλλον τρόπο διακυβέρνησης (εξοντωτική λιτότητα) πέρα από αυτόν που εξυπηρετεί τα σχέδια του και τα οποία προσπαθεί με κάθε μέσον να επιβάλλει .Ας μη παραβλέπουμε το γεγονός της Γερμανικής διείσδυσης σε  πολλές μεγάλες επιχειρήσεις (ΔΕΗ, αεροδρόμια, ΟΤΕ, σούπερ μάρκετς, κ,τ.λ) στην Ελλάδα.
  Μια υποτυπώδη, όσο κι αν δε φαίνεται,  Ιερή Συμμαχία, που λέγεται Ενωμένη Ευρώπη, ζούμε ξανά κι αν ο ιθύνων νους δε λέγεται Μέτερνιχ  αλλά Σόιμπλε, τι μ` αυτό;
Σταύρος Ιντζεγιάννης
  

 



































  





ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΟΣ 3 / 6 / 17

                                                   ΚΑΘ ΟΔΟΝ

   ΨΥΧΟΣΣΑΒΑΤΟ  ΠΡΟ  ΤΗΣ  Π[ΕΝΤΗΚΟΣΤΉΣ

   « Όλα τα  Σάββατα να παν να παν και να γυρίσουν
   Το Σάββατο των Ρουσαλιών να πάει να μη γυρίσει»
  -Γιατί θεία Μαλβίνα να μη γυρίσει
  - Γιατί το Σάββατο αυτό οι ψυχές ξαναγυρίζουν στον κάτω κόσμο περιμένοντας την ώρα της μεγάλης Κρίσεως.
 - Γυρίζουν; Γιατί που ήταν – ρωτούσαμε παιδιά με την αδερφή μου
  -Οι ψυχές με την Ανάσταση του Κυρίου μας, γυρίζουν πίσω στον δικό μας κόσμο. Μένουν μαζί μας ως την Πεντηκοστή και μετά  κλειδώνονται ξανά ως την ώρα της Δευτέρας Παρουσίας.
   Μένουν μαζί μας; Απορούσαμε .Πως γίνεται κι εμείς δεν τις βλέπουμε . Όμως η θεία Μαλβίνα τις έβλεπε –ναι. Μιλούσε με τον παππού , με τη γιαγιά με τη θεια Άννα, συγχωρημένη από καιρό. Ναι ήταν αλήθεια. Κλειδωνότανε στο δωμάτιό της, έκρυβε το πρόσωπό της  στις παλάμες της, σφράγιζε τα αφτιά της να μη βλέπει  τίποτε , να μην ακούει και τότε επικοινωνούσε-μας έλεγε η μάνα, με τον παππού ή με τους αποθαμένους, τα άλλα αγαπημένα της πρόσωπα.
  Κλείναμε κι εμείς τα μάτια, βουλώναμε με βαμβάκι τα αφτιά μας  κρύβαμε το πρόσωπό μας στις χούφτες μας και μέσα στο σκοτάδι –ρωτούσαμε –γιαγιά είσαι εδώ:
  Όχι δεν ήταν ή αν ήταν- η μάνα  βεβαίωνε πως ήταν- μόνο που « εσείς δεν μπορείτε έλεγε να τις ακούσετε , να τις νοιώσετε γιατί χρειάζεται να πιστεύετε βαθειά μέσα σας. Χωρίς πίστη δεν είναι δυνατόν να  επικοινωνήσετε » Κι έτσι ήταν. Η θεία πίστευε!
   Το Σάββατο των ρουσαλιών  δηλαδή το Ψυχοσσάβατο προ της Πεντηκοστής οι ψυχές ξαναγυρίζουν στον κάτω κόσμο, γι αυτό άλλωστε που το Σάββατο –το κάθε Σάββατο- θεωρείται ημέρα πένθους αντίθετα από την Κυριακή-την κάθε Κυριακή-που θεωρείται ημέρα αναστάσιμη και γιορτινή.
-Βάζουμε τα γιορτινά μας ρούχα και πάμε στην εκκλησία –εξηγούσε η μάνα.
  Εξ άλλου με αυτό είχε συνδεθεί και το κίνημα των κολλυβάδων που ήκμασε για μια εκατονταετία περίπου γύρω  στο 1750-1850 στο Άγιο Όρος, με πρώτον τον Νεόφυτο τον Καυσοκαλυβίτη- και παρά λίγο να διχάσει την εκκλησία. Οι Κολλυβάδες - όπως ονομάστηκαν-  θεωρούσαν το Σάββατο ημέρα των μνημοσύνων. Ημέρα που πηγαίνουμε δηλαδή τα κόλλυβα στην εκκλησία.
 Βέβαια  όλα τα Σάββατα  είναι αφιερωμένα  στη μνήμη των νεκρών, όπως και όλες οι Κυριακές είναι αφιερωμένες  στην Ανάσταση του Κυρίου.  Ιδιαιτέρως όμως  δύο Ψυχοσάββατα υπάρχουν  που κατ εξοχήν μνημονεύουμε και τιμούμε με προσφορά κολλύβων στη μνήμη τους. Το Σάββατο προ των Αποκρεω και το Σάββατο της  Πεντηκοστής.
     Η εκκλησία μας τα ψυχοσάββατο των Αποκρέω δέεται  προς τον Κύριο  να δείξει το έλεός τους   όχι μόνο σε μας αλλά και σε όλους όσους προηγήθηκαν κεκοιμημένους συγγενείς και φίλους και απανταχού ορθοδόξους. Ενώ  το Σάββατο προ της Πεντηκοστής  εύχεται υπέρ πάντων  των επ` ελπίδι αναστάσεως ζωής αιωνίου κακοιμημέων ευσεβώς ορθοδόξων Βασιλέων, πατριαρχών, αρχιερέων , ιερέων ιεροδιακόνων, μοναχών, μοναζουσών, πατέρων, προπατόρων, πάππων, προπάππων, γονέων , αδελφών και συγγενών ημών εκ των απ` αρχής και μέχρις εσχάτων και τελεί μνημόσυνα τα ψυχοσάββατα ιδιαιτέρως.
    Τα ψυχοσάββατα  βράζουν κόλλυβα  τα οποία διαβάζουν στην εκκλησία ή κάνουν φιλανθρωπία (το λεγόμενο ψυχικό) ή πηγαίνουν και κάνουν τρισάγια τους τάφους των δικών τους. Παλαιά στα πρώτα χρόνια εθεωρούντο ημέρα αργίας και ιδιαίτερης αναφοράς υπέρ των ψυχών, από αυτό και ψυχοσάββατο. Υπάρχει μάλιστα και το δίστιχο.
  Αναθεμα που δούλεψε  τα τρία τα Σαββάτα.
   Της Κρεατινής-της Τυρινής –και των Αγίων Θεοδώρων.
  Στις μέρες πάντως –όπως άλλωστε πολλά από τα καθιερωθέντα από τη σοφία των πατέρων της εκκλησίας –έχουν ατονήσει χωρίς ωστόσο να χάσουν τη σημασία τους .Τα μνημόσυνα τελούνται πλέον και τις Κυριακές ενώ το κίνημα των κολλυβάδων  ξεχάστηκε.
  Εκείνο που ωστόσο έμεινε και αποτελεί  κανόνα, είναι αυτό που έλεγε η  συγχωρημένη η μητέρα και που σήμερα Ψυχοσάββατο προ της Πεντηκοστής τη θυμάμαι μνημονεύοντας τα λόγια της και κυρίως το πιστεύω της. Για να επικοινωνήσεις με τις ψυχές πρέπει έλεγε να πιστεύεις. Να πιστεύεις βαθειά, απόλυτα  χωρίς αστερίσκους, παρενθέσεις , ερωτηματικά ή διφορούμενα. Και το πρόβλημά μου σήμερα ψυχοσάββατο προ τη πεντηκοστής είναι που προσπαθώ αλλά δεν τα καταφέρνω, να πιστεύω τόσο  απόλυτα, ώστε να δω πριν κλειδωθούν τον παππού, τη γιαγιά , τη θεία Μαλβίνα ,τη μάνα ή τον πατέρα.
Σταύρος Ιντζεγιαννης