Δευτέρα 28 Αυγούστου 2017

ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΟΣ 27 / 7 /17

                                                                 Καθ οδον
    
    ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΕΙΛΗ ΤΟΥ ΚΑΥΣΩΝΑ

   Κι από Αύγουστο χειμώνα – θυμίζω στη γυναίκα μου που παραπονιέται για τη ζέστη.
    Πολύ αισιόδοξο σε βλέπω λέει γελώντας, καθώς το θερμόμετρο δείχνει 38ο  πρωί – πρωί.
    Η πόλη έχει αδειάσει από συνταξιούχους –μαθητές-άνεργους .Πολλά μαγαζιά παραμένουν κλειστά .Τα περισσότερα βέβαια λόγω κρίσεως αλλά και μερικά μια ολιγοήμερης προσπάθειας  για ανάπαυση. Λόγω διακοπών- γράφει η πινακίδα –καθώς η συνήθεια των κλειστών  καταστημάτων, για μερικές ημέρες τη θερινή περίοδο, άγνωστη πριν λίγα χρόνια ,άρχισε να κατακτά και τους εμπόρους. Ξεκουραστείτε πριν κουραστείτε είναι η σοφή συμβουλή !
 Άλλωστε τον Αύγουστο η Ελλάς κοιμάται!!!
  Σκέφτομαι  όμως ,όλους εκείνους τους  άλλους – τους περισσότερους  φευ-που φυλάνε τις Θερμοπύλες του βιοπορισμού «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι» κατά που γράφει ο τύμβος των Θερμοπυλών. Κι ακόμη και πιο πολύ, πως να μη σκεφτείς τους ξωμάχους, την αγροτιά που δίνει τη δική της μάχη, βρέξει χιονίσει στο ανεμοβρόχι ή στην κάψα του καλοκαιριού. Ο τρύγος  στην Αυγουστιάτικη χωραφομάνα.
   Θυμάμαι τον Παλαμά : «Στην εργατιά , στον αγροτιά ,το κρύο, η ζέστη, η πείνα  , οι λύκοι. Άνοιξη μες στην καμαρά μου. Ντρέπομαι για τα πλούτη και για την αρχοντιά μου» Κι αληθινά , γκρινιάζομε εμείς που καθόμαστε με το… «αρκουδίσιον !!!» που λέει απέναντι η κυρά –Τάσαινα, στο φουλ .Άλλη  σύγχρονη πληγή  κι αυτό. Η κατάρα της καλοπέρασης !
  Να κάθεσαι καλοκαιριάτικα με κλειστές τις πόρτες και να μη βγαίνεις έξω, στον ίσκιο βρε αδερφέ, έστω και με 40ο  να χαρούν τα μάτια σου το γαλάζιο του ουρανού, την πρασινάδα  των δέντρων ,την πολυχρωμία του γύρω αισθητού κόσμου, να ανασάνουν οι πόροι  του κορμιού σου τη φύση. Να δοξολογήσεις τον Ύψιστο για την ομορφιά της Δημιουργίας και για τα μάτια που σου έδωσε να τα βλέπεις και να τα χαίρεσαι. Κι εμείς μένουμε  έγκλειστοι της καταναλωτικής κοινωνίας που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο σου αφαιρεί όλα εκείνα που απλόχερα και δωρεάν μπορείς να  απολαύσεις. Μια χούφτα κρύο νερό από μια στάμνα, να δροσιστείς, τρία δάχτυλα να κάνεις το σταυρό σου και μια ντοματοσαλάτα να φας και να χορτάσεις .Όλο τον κόσμο δηλαδή !
    Και να σκεφτείς ότι  παραπονιόμαστε  εμείς στη Πάτρα που σε πέντε λεπτά  βρίσκεσαι από τη θάλασσα στο βουνό. Τέτοια ευλογία θεού που θα τη ζήλευαν πολλές πόλεις.
    Ευλογία – ναι .Στην θαλάσσια ζώνη ο Αγι-Αντρέας  πολιούχος και προστάτης μας. Λίγο πιο πάνω στο λόφο η Παναγιά η Γηροκομίτισσα να σκέπει –απόρθητον τείχος και προστασία. Πως το γράφει ο παρακλητικός κανών: Πατρών σε γινώσκομεν τη φρουρόν από της Μονής  Σου εφορεύουσαν ασφαλώς  και από κινδύνων ρυομένην και λαόν και πόλιν και πάσαν περίχωρον
   Και μιλάμε ; Γκρινιάζουμε ; Ανικανοποίητοι εν παντί και πάντα. Χειμώνας δε μας αρέσει. Κρύο – βροχή-αγιάζι. Καλοκαίρι –ζέστη- καύσωνας, πάλι με την γκρίνια μας.
   Κι όμως το καλοκαίρι είναι η πιο βολική εποχή. Χορταίνεις με ένα τίποτε. Ντύνεσαι με ότι σου τύχει. Κοιμάσαι όπου να `ναι. Ξεκουράζεις τα μάτια  σου στο  απέραντο γαλάζιο του ουρανού που στην Ελλάδα  έδωσε ο Θεός το προνόμιο να απλώνεται πλούσιο στις χιλιάδες αποχρώσεις του γαλάζιου. Ακόμη περισσότερο στην Πάτρα που ο Πατραϊκός ζωγραφίζει κάθε στιγμή θεσπέσιους πίνακες με ένα αποξεχασμένο ψαροκάικο ή ένα  καράβι που έρχεται από το βάθος του ορίζοντα.
   Πριν μισό μόλις αιώνα , ίσως κάτι παραπάνω, δεν είχαμε ψυγείο , δεν είχαμε κλιματισμό, δεν είχαμε τηλεόραση, πολλοί ούτε ραδιόφωνο. Πλυντήριο; Σκάφη. Μοσχοβόλαγε η μπουγάδα της μάνας. Είχαμε  μια στάμνα που κράταγε το νερό δροσερό και μαγκάλι τον πολύ χειμώνα. Τη κλούβα για το φαγητό που περίσσευε. Περίσσευε ;Δε νομίζω, ούτε που έφτανε καλά – καλά και είμαστε ευτυχισμένοι.
   Ευτυχισμένοι – ναι. Σήμερα ζούμε τη δυστυχία της αφθονίας και του καταναλωτισμού που μας κρατά όμηρους στην παγίδα του ψευδαιμονισμού και όχι μόνο .Μας παρασέρνει σαν άχυρα στον άνεμο.
   Προχτές στην Ευαγγελίστρια ,φίλος γύρισε να φύγει στο «Πάτερ ημών»
  -Που πας- απόρησα. Δεν τελείωσε η λειτουργία.
  -Αργεί. Θέλω να πάω για  μπάνιο !!!
   38ο πρωί –πρωί .Θα τρελαθούμε ή τάχα έχουμε τρελαθεί προ πολλού και η ζέστη είναι μια πρόφαση των ημερών .Έτσι για να έχουμε και τη συνείδησή μας τακτοποιημένη ;   

                               Σταυρος Ϊντζεγιάννης

ΝΩΜΗ 29 / 7 / 17

                                                                    ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ
   ΒΡΥΞΕΛΕΣ – 1. E. EΝΩΣΗ

   
   Βρυξέλες .Εδώ χτυπά η καρδιά της Ευρώπης. Μιας Ευρώπης που προσπαθεί να αφομοιώσει τα ετερόκλιτα και συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα. Μιας Ευρώπης όπου άνθρωποι με διαφορετική ιστορία, διαφορετική γλώσσα, διαφορετικές παραδόσεις και καταβολές προσπαθούν να επιτύχουν ένα κοινό βηματισμό, χωρίς όμως και να αρνηθούν το παρελθόν τους ή να χάσουν την ανεξαρτησία τους ή το δικαίωμα στην αυτοδιάθεσή τους !
    Διαφορετικές κοινωνίες  που ισορροπούν στην προσπάθεια της επιβίωσης. Οι πλούσιοι και οι φτωχοί. Οι επώνυμοι και οι ανώνυμοι. Οι λευκοί και οι μαύροι. Και οι μαντήλες .Θεέ μου πόσες μαντήλες. Κάποιοι που κοιμούνται στα μεταξωτά σεντόνια μιας σουίτας κάποιου μεγαλόσχημου ξενοδοχείου και κάποιοι που κοιμούνται στα πεζοδρόμια-κατά κανόνα άστεγοι μετανάστες .
  Βρυξέλες :Η κοινωνία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Από την καθαρίστρια κάποιου πολυώροφου κτηρίου –κατά κανόνα  μαύρη -οι λευκοί δεν κάνουν τέτοιες  δουλειές-
μέχρι τους πεντ`έξη στην κορυφή της πυραμίδας. Αυτούς τους λίγους που αποφασίζουν για τους πολλούς.
  Ανάμεσα σ` αυτά τα δύο άκρα υπάρχει ένας κόσμος -λένε για πιο πολλούς από 10 χιλιάδες -λευκοί και έγχρωμοι,  προϊστάμενοι ή υφιστάμενοι  που συνωθούνται σε κάποια από τα αμέτρητα γραφεία  της πολυδαίδαλης γραφειοκρατικής μηχανής, τρέχουν  να χτυπήσουν κάρτα και να στηθούν μπροστά στον υπολογιστή τους η πλάι στον εντολέα προϊστάμενό τους.
  Υπάρχουν ακόμη οι Ευρωβουλευτές –γραφείο, διαμέρισμα, γραμματέα, ταξίδια μέχρι και κομμωτήρια και σπα και γυμναστήρια για τις κυρίες όλα δωρεάν-η πιο σωστά όχι δωρεάν, αλλά πληρωμένα από εμάς-εσάς, εμένα!!!
   Συντάσσουν υπομνήματα κατευθυνόμενα από την πολιτική του κράτους που εκπροσωπούν, ανταλλάσουν γνώμες-μυστικές πληροφορίες- τηλεφωνήματα και πάνε για δείπνο με ήσυχη  συνείδηση ότι  αξίζουν τα λεφτά που τους πληρώνουμε.
-        Αξίζουν; Αυτό είναι μια άλλη ιστορία!!
   Υπάρχει ακόμη η κοινωνία των ανωτέρων διπλωματών. Τον πρόεδρο της Ε.Ε, τον κεντρικό τραπεζίτη, τον πρόεδρο της κομισιόν, του Γιουρογκρούπ –του Γιουρογόρκιν και των αμέτρητων  προέδρων και προϊσταμένων των επίσης αμέτρητων υπηρεσιών που συγκροτούν αυτό το αδηφάγο τέρας  που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση ή για να είμαστε πιο συγκεκριμένοι της Γερμανικής Ευρώπης του Δ! Ράιχ! Μπορεί  έτσι, μπορεί και όχι. Πολιτική είναι άλλα να λες , αλλά να γράφεις και άλλα να εννοείς. Εδώ βρίσκεται η πλήρης εφαρμογή της
  Αυτοί οι ανώτεροι διπλωμάτες τραπεζίτες, χρηματιστές, μεσάζοντες, ακόμη και… κατάσκοποι συγκροτούν μια ιδιαίτερη κοινωνική κάστα. Είναι αυτοί που κάνουν τους πλούσιους πλουσιότερους και τους φτωχούς  φτωχότερους! Τους βλέπεις- όσο μπορείς να τους διακρίνεις μέσα στο πλήθος των γραμματέων  και  των σωματοφυλάκων τους-κυκλοφορούν με τις πολυτελείς λιμουζίνες τους, με τον απαραίτητο χαρτοφύλακα και την ιδιαιτέρα τους που αποτελεί κι αυτή μιαν ιδιαιτερότητα. Μιλάει κατ` ελάχιστον όριο  5-6 γλώσσες, λικνίζεται σε γόβες στιλέτο και ντύνεται σαν μοντέλο για πασαρέλα –τελευταία μόδα Υβ Σαιν Λωράν ή Κούτσι- ερμηνεύοντας με θρησκευτική ευλάβεια το «βλέπε, άκου, μη μιλάς» Στα καθήκοντά της να ικανοποιεί και την τελευταία επιθυμία του προέδρου της –ο Θεός της -και αποτελεί –λένε οι κοσμικές κουτσομπόλες, τη μεγάλη απειλή της οικογενειακής γαλήνης  του προέδρου. Ασήμαντες λεπτομέρειες! Άλλωστε και η σύζυγος δε χάνει τον καιρό της. Στα συζυγικά της καθήκοντα, η παρουσία της στις κοσμικές – αφές και επαφές –μεταξύ κομμωτηρίων και δείπνων- της παραδιπλωματίας . Η διπλωματία έλεγε ο Ναπολέων, δεν ασκείται στα γραφεία των διπλωματών, αλλά στις …κρεβατοκάμαρες .
  Ένας  ολόκληρος , ετερόκλητος κόσμος προϊστάμενοι και υφιστάμενοι –λευκοί, έγχρωμοι, γηγενείς ή μετανάστες,  που ζει, κινείται, επιβιώνει με τα …λεφτά μας !Είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις αν το πραγματικό τους ενδιαφέρον είναι να σωθεί η Ενωμένη Ευρώπη ή η δική τους πλουσιοπάροχα αμειβόμενη καρέκλα και ο χλιδάτος τρόπος ζωής με το ονόρε της .Αν κατά κάποιο μαγικό τρόπο διαλυότανε- θεός φυλάξει!- η Ε.Ε την άλλη ημέρα όλοι αυτοί θα μένανε στον δρόμο, τρόπος του λέγειν διότι σίγουρα  έχουν εξασφαλίσει το μέλλον  των παιδιών αλλά και των …δισέγγονών τους. Εκείνοι που θα πληρώνανε το… μάρμαρο είναι οι απλοί υπάλληλοι του καθημερινού μεροκάματου.  Όλοι αυτοί οι υπάλληλοι –οι πληβείοι- που τρέχουν  να προλάβουν το ωράριο για το γραφείο  σε ένα από τα πολυώροφα -30 μπορεί και περισσότερους ορόφους-και να διεκπεραιώσει την αλληλογραφία ή τα λογής έγγραφα. Την τροφή δηλαδή αυτού του σύγχρονου Μινώταυρου που λέγεται  Ευρωπαϊκή Ένωση!
Σταύρος Ιντζεγιάννης
  






ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΟς 28 / 7 / 17


                                                      ΚΑΘ ΟΔΟΝ
     ΕΝ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ

   Εν εκκλησίες ευλογείτε τον Κύριον !
   Εν εκκλησίες αλλά…
   Μια βδομάδα στις Βρυξέλες , εκεί όπου χτυπά η καρδιά της Ευρώπης με προβλημάτισε για τη συνύπαρξη αυτού του ετερόκλητου κόσμου που ζει , κινείται συνυπάρχει –άγεται και φέρεται- στον ρυθμό ενός καινούργιου τρόπου επιβίωσης. Προσπάθεια οικοδόμησης μιας νέας Βαβέλ
Για θρησκευτική συνύπαρξη ούτε λόγος. Κανείς δε δέχεται να απαρνηθεί τη πίστη των προγόνων του, παρ` όλο που με υπόγειο τρόπο θα έλεγα, ασκείται και μία θρησκευτική προπαγάνδα που στηρίζεται στην οικονομική πίεση. Άδηλη φαινομενικά αλλά υπαρκτή. Ας μη γελιόμαστε.  Το σχίσμα του 1050 δε σημαίνει ότι ο καθολικισμός  έχει παραιτηθεί από την επιθυμία του να ηγηθεί στον Χριστιανικό κόσμο. Άλλωστε το ότι οι Δυτικές εκκλησίες είναι γεμάτες από έγχρωμους
δείχνει το μέγεθος της Δυτικής ιεραποστολικής εξάπλωσης.
    Επισκέφθηκα αρκετές καθολικές εκκλησίες προσπαθώντας να νοιώσω αυτό το δέος που  νοιώθει ο άνθρωπος όταν βρίσκεται στον οίκο του Θεού. Εκεί όπου μακριά από την τύρβη της καθημερινότητας και το πρέπει του βιοποριστικού άγχους σκύβεις το κεφάλι- γονατίζεις  έστω νοερά- σε μια προσπάθεια να ερμηνεύσεις τον ψαλμό: Ευλογήσω τον Κύριον εν παντί καιρώ. Δια παντός η αίνεσις Αυτού εν τω στόματί μου!
  Εκκλησίες. Είναι πραγματικά, αρχιτεκτονικά αριστουργήματα, όσο κι αν είναι ξένα στη δική μας αισθητική  άποψη της ερμηνείας που δίνει το δέσιμο του κτίσματος με τον κτίσαντα. Μπορείς να τις πεις  μουσεία ή εκθέσεις  αρχιτεκτονικής. Ξυλόγλυπτα –τα περισσότερα -αγάλματα, αγίων που καλύπτουν τις κόγχες του ναού, άμβωνες με περίτεχνα σκαλίσματα  και παντού δυο –τρία εξομολογητήρια με το υποτιθέμενο χώρισμα  όπου ο πιστός εξομολογείται εν πάσει αληθεία  τα αρνητικά προκειμένου να πάρει εύκολα– φευ- άφεση αμαρτιών για τα όσα εν λόγω και έργω βίωσε. Για το εν διανοία αφήστε το!!!
   Το εξομολογητήριο των καθολικών στηρίζεται στην άποψη ότι όταν βρίσκεσαι ενώπιος ενωπίω με τον ιερέα ντρέπεσαι να ομολογήσεις  τα… ανομολόγητα. Και ο ιερέας ξέρει ποια είναι η εξομολογουμένη και η εξομολογουμένη ξέρεις ποιος είναι ο ιερέας. Ιησουητισμός; Και ναι και όχι! Ίσως μια προσπάθεια να βρεθεί ένας τρόπος να συγκεραστεί η κοσμικότητα της καθολικής εκκλησίας με την ιερότητα του ράσου. Σε πολλά διακρίνεις μια θεατρικότητα. Όμως μπορεί να είναι κι αυτός ένας τρόπος να δοξολογήσεις τον Κύριο.
    Οι εκκλησίες. Μεγάλοι χώροι. Αρχιτεκτονήματα που υψώνουν με αυθάδεια τα  οξύκορφα σχήματά τους προς τον ουρανό. Περίτεχνα αριστουργήματα, όπου διακρίνεις μια προσπάθεια  εντυπωσιασμού με τα αλλεπάλληλα σκαλίσματα που θαρρείς πασχίζουν να καταργήσουν τους νόμους της στατικής. Περίπλοκα σχήματα  σε μια προσπάθεια υπερβολής .
   Τα θαυμάζεις  αισθητικά. Αλλά τίποτε δε μπορεί να συγκριθεί με τις απλές  δικές μας βυζαντινότροπες καμπύλες που σκύβουν θαρρείς σε μια άκρα ταπείνωση ζητώντας συγχώρηση εν παντί καιρώ και πάσει ώρα!
  Η Βυζαντινή αρχιτεκτονική, είναι μια συνεχής ικεσία. Θυμίζει το  κυρτωμένο σώμα που γονατίζει ζητώντας  έλεος. Εκείνον τον ψίθυρο που εξομολογείται θαρρείς. Κύριε εκέκραξα προς Σε εισάκουσόν μου. Εισάκουσόν μου Κύριε.
    Κυριακή πρωί-Βρυξέλες .Νοτρ νταμ παπαντέλα. Το εκκλησίασμα είναι κατά τα  7/10 έγχρωμοι. Κυρίως γυναίκες. Ελάχιστοι άντρες. Δε φοράνε μαντίλες ούτε σκεπάζουν το κεφάλι τους-όπως ξέραμε παλιά για τις καθολικές. Και έξωμα; Ναι και έξωμα. Η μεγάλη εκκλησία δεν έχει το κλασικό θρανίο που έχει εδώ η καθολική εκκλησία του Αγίου Ανδρέα. Υπάρχουν καρέκλες. Στη είσοδο μοιράζουν φυλλάδια με τους ύμνους που θα ακουστούν. Και φυσικά το αρμόνιο. Ίσως -παρά το γεγονός ότι εμείς είμαστε εξοικειωμένοι με το βυζαντινό αναλόγιο-ακουστικά είναι ένα ακρόαμα ευχάριστο. Δε νομίζω προσευχή. Είναι  όπως ένα κοντσέρτο .Ας μη ξεχνάμε άλλωστε  ότι πολλοί από τους ύμνους αυτούς  είναι έργα διασήμων μουσουργών του 18-19 αιώνα. Ο ιερεύς λευκός αλλά τα παπαδοπαίδια με τα λευκά τους ράσα είναι και τα τρία κατάμαυρα. Η λειτουργία γίνεται σε τρεις γλώσσες ανά ώρα. Αγγλικά. Γαλλικά. Φλαμανδικά. Τύχαμε στην φλαμανδική!. Προσπάθησα να προσευχηθώ. Συγχώρησέ με Κύριε, ο νους ξέφευγε. Δεν υπήρχε κάτι-αυτή η ιδιαιτερότητα- που να σε υποβάλλει. Που να σε δένει. Δέηση μαζί και δοξολόγημα. Εκείνο το αινείτε τον Κύριο. Αινείτε Αυτόν εν χορδαίς και οργάνω.
  Αμαρτία μου. Ίσως. Όμως δε νοιώθεις  εκείνο το δέος που σε κάνει να γονατίζεις όταν δοξολογείς τη μεγαλοσύνη Του ή εκλιπαρείς το έλεός του.
 Καθίσαμε λίγο και φύγαμε !

  Σταύρος Ιντζεγιάννης

ΓΝΩΜΗ 18 7 17


                                              ΚΑΘ ΟΔΟΝ
   ΖΩΗ

    Και ξαφνικά μια κακοκαιρία αναποδογύρισε την χαλάρωση του Σαββατοκύριακου με εκείνη τη θερμοκρασία που μας έψηνε κυριολεκτικά. Το θερμόμετρο κατρακύλησε από τους 39- 40ο βαθμούς στους 25.Βιαστικά επιστρατεύτηκαν κάποια μπουφάν και τα παράθυρα ορθάνοιχτα  τόσες μέρες κλείστηκαν, να προλάβουν την απειλή του αέρα που χτύπαγε κιόλας κάποια αποξεχασμένα παραθυρόφυλλα. Η βεράντα γέμισε μαδημένα τριαντάφυλλα κι ο αέρας παράσυρε  μερικά μισογραμμένα χειρόγραφα που τεμπελιάζανε πάνω στο τραπέζι  χόρεψαν για λίγο και μετά ταξίδεψαν στο απέναντι μπαλκόνι. Να μαζέψουμε τις τέντες πρότεινες η γυναίκα μου. Θα τις σκίσει !
   Ξαφνικά ο ουρανός έδειξε  αγριεμένος ένα αλλιώτικο πρόσωπο. Από τη μια στιγμή στην άλλη η γνωστή εικόνα του καλοκαιριού άλλαξε φόντο  Το γαλάζιο που σκεπάστηκε από το μουντό γκρίζο .Μια ιδέα καταχείμωνου  με τους κεραυνούς και τα αστροπελέκια να αυλακώνουν τον ορίζοντα μέχρι που κάποιο αστροπελέκι έσκασε με μια χλαπαταγή .Κατατρομάξαμε. Τα μικρά έτρεξαν φοβισμένα να χωθούν στην αγκαλιά της μάνας τους και της γιαγιάς .Μόνο ο μεγάλος ο Αναστάσης 8τάχρονος πια, σφίγγοντας τα δόντια του να κατανικήσει το φόβο του, ήρθε και στάθηκε δίπλα στον πατέρα του κι εμένα-τον παππού. « Οι άντρες με τους άντρες   του είπα. Έτσι σε θέλω να μη φοβάσαι από ένα δυο αστροπελέκια. Αλλοίμονο. Μεθαύριο θα πας στον στρατό. Λοκατζής. Καταδρομέας να σε καμαρώνω!»    Μεμιάς ίσιωσε το κορμί του και καμάρωσε. «Τι να φοβάμαι παππού; Η Μαρία είμαι εγώ.» Βέβαια με τον κεραυνό που έσκασε κάπου εκεί κοντά τον ένοιωσα να σφίγγεται επάνω μου. Φοβούνται οι άντρες; Αυτό έλειπε!!!
    Στην πρωινή τακτική καφενόβια σύναξη που διηγιόμουν τη σκηνή ο σοφός πρεσβύτης –συνταξιούχος  δάσκαλος- που παρακολουθεί τακτικός κι αυτός από το διπλανό πάντοτε τραπέζι μονολόγησε όπως πάντα την κριτική του.
   Ίδια η ζωή. Μια καλοκαιρία και μια αστραπόβροντα και χαλάζι .Μακάριοι όσοι κρατούν την ψυχραιμία τους στις δύσκολες ώρες – αυτοί που δεν κιοτεύουν έλεγε η συγχωρεμένη η θεία Μαλβίνα- αλλά κάνουν τον σταυρό τους. Εάν έχετε πίστην ως κακόν σινάπεως  θα πείτε στο βουνό φύγε από εκεί και πέσε στη θάλασσα και θα πέσει!
    Το σπουδαίο είναι να μπορείς να στέκεσαι όρθιος βέβαιος ότι το αγκυροβόλιο στο οποίο σε προφυλάσσει η πίστη είναι τόσο απάνεμο που κανένας άνεμος- καμιά μπόρα-καμιά κακοκαιρία ή αναποδιά δεν μπορεί να σ` αγγίξει! Μακάριοι όσοι πιστεύουν, Όσοι πιστεύουν βαθιά, απόλυτα, αδιατάρακτα , χωρίς ερωτηματικά, αστερίσκους, εισαγωγικά ή αποσιωπητικά. Πιστεύουν! Έτσι απλά !
  Θυμήθηκα – μη δα και το ξέχασα ποτές μου αφού το έχω κάνει moto ζωής εκείνο το τραγουδάκι του κατηχητικού που μας  μάθαινε ο καλόγερος: «Μη φοβηθείς αυτό που στήριξε στη πίστη επάνω την ελπίδα. Τον είδα στη ζωή να μάχεται μα πάντα ανίκητον τον είδα»
    Κάπως έτσι είναι και η ζωή είπε μονολογώντας-ίσως απαντώντας  στη σκέψη μας- ο σοφός δάσκαλος από το διπλανό τραπέζι. Μια καλοκαιρία που τη χαίρεσαι όπως  ένα καλοκαιριάτικο μεσημέρι στην ακρογιαλιά με τη γαλήνη της θάλασσας, τα εγγόνια σου να παίζουν στην άμμο  και να  νοιώθεις βαθιά σου την ανάγκη να προσευχηθείς. Αγιασθείτω το όνομά Σου!
   Και ξαφνικά ένας αέρας, μια αστραπή, ο κεραυνός που σκάει παραδίπλα. Μια μπόρα. Μια καταιγίδα που να απειλεί στη μανία της να παρασύρει τα σκέπαστρα, αναποδογυρίζει τα τραπέζια,  κόβει τους κάβους και παρασέρνει τις ψαρόβαρκές. Εικόνα καταστροφής. Για πόσο; 
  Για όσο μπορείς να κρατηθείς στην πίστη σου και να δοξολογήσεις τον Κύριο ξέροντας ότι μετά από κάθε   δοκιμασία υπάρχει ή πρόνοια του Θεού που δεν αφήνει τίποτε απροστάτευτο .
   Τι ήταν χτες –είπε ο σοφός μας. Μια ξαφνική μπόρα από το πουθενά. Σήμερα χαρά Θεού. Να σας θυμίσω  το  
    «Απόβροχο» του Γρυπάρη είπε
   «Τη νύχτα απόψε ή θλίψη της μ` ανάστησε  η τρανή
  τη θλίψη μας σα να` χε μελετήσει
   Τη νύχτα απόψε π` άνοιξαν οι έβδομοι ουρανοί
    και πόντισε νερό κατακλυσμός τη χτίση.
   Πως μας πλανεύει το όνειρο της ευτυχία ξανά
    σαν νάταν μια φορά να μας γελάσει
    Σε νέα ταξίδια μας καλούν,  τα πλοία, στα γαλανά
   τα κύματα, που ως να ήπιαν φως κι έχουν χορτάσει »
       Κάπως έτσι είναι η ζωή. Η ευλογία του Θεού αλλά και η δοκιμασία του. Μακάριοι όσοι πιστεύουν, γιατί αυτοί δε φοβούνται τίποτε. Ζουν τη ζωή!

       Σταύρος Ιντζεγιάννης

εκκλησιολογοσς 19 /7 /17


                                              ΚΑΘ ΟΔΟΝ
   ΖΩΗ

    Και ξαφνικά μια κακοκαιρία αναποδογύρισε την χαλάρωση του Σαββατοκύριακου με εκείνη τη θερμοκρασία που μας έψηνε κυριολεκτικά. Το θερμόμετρο κατρακύλησε από τους 39- 40ο βαθμούς στους 25.Βιαστικά επιστρατεύτηκαν κάποια μπουφάν και τα παράθυρα ορθάνοιχτα  τόσες μέρες κλείστηκαν, να προλάβουν την απειλή του αέρα που χτύπαγε κιόλας κάποια αποξεχασμένα παραθυρόφυλλα. Η βεράντα γέμισε μαδημένα τριαντάφυλλα κι ο αέρας παράσυρε  μερικά μισογραμμένα χειρόγραφα που τεμπελιάζανε πάνω στο τραπέζι  χόρεψαν για λίγο και μετά ταξίδεψαν στο απέναντι μπαλκόνι. Να μαζέψουμε τις τέντες πρότεινες η γυναίκα μου. Θα τις σκίσει !
   Ξαφνικά ο ουρανός έδειξε  αγριεμένος ένα αλλιώτικο πρόσωπο. Από τη μια στιγμή στην άλλη η γνωστή εικόνα του καλοκαιριού άλλαξε φόντο  Το γαλάζιο που σκεπάστηκε από το μουντό γκρίζο .Μια ιδέα καταχείμωνου  με τους κεραυνούς και τα αστροπελέκια να αυλακώνουν τον ορίζοντα μέχρι που κάποιο αστροπελέκι έσκασε με μια χλαπαταγή .Κατατρομάξαμε. Τα μικρά έτρεξαν φοβισμένα να χωθούν στην αγκαλιά της μάνας τους και της γιαγιάς .Μόνο ο μεγάλος ο Αναστάσης 8τάχρονος πια, σφίγγοντας τα δόντια του να κατανικήσει το φόβο του, ήρθε και στάθηκε δίπλα στον πατέρα του κι εμένα-τον παππού. « Οι άντρες με τους άντρες   του είπα. Έτσι σε θέλω να μη φοβάσαι από ένα δυο αστροπελέκια. Αλλοίμονο. Μεθαύριο θα πας στον στρατό. Λοκατζής. Καταδρομέας να σε καμαρώνω!»    Μεμιάς ίσιωσε το κορμί του και καμάρωσε. «Τι να φοβάμαι παππού; Η Μαρία είμαι εγώ.» Βέβαια με τον κεραυνό που έσκασε κάπου εκεί κοντά τον ένοιωσα να σφίγγεται επάνω μου. Φοβούνται οι άντρες; Αυτό έλειπε!!!
    Στην πρωινή τακτική καφενόβια σύναξη που διηγιόμουν τη σκηνή ο σοφός πρεσβύτης –συνταξιούχος  δάσκαλος- που παρακολουθεί τακτικός κι αυτός από το διπλανό πάντοτε τραπέζι μονολόγησε όπως πάντα την κριτική του.
   Ίδια η ζωή. Μια καλοκαιρία και μια αστραπόβροντα και χαλάζι .Μακάριοι όσοι κρατούν την ψυχραιμία τους στις δύσκολες ώρες – αυτοί που δεν κιοτεύουν έλεγε η συγχωρεμένη η θεία Μαλβίνα- αλλά κάνουν τον σταυρό τους. Εάν έχετε πίστην ως κακόν σινάπεως  θα πείτε στο βουνό φύγε από εκεί και πέσε στη θάλασσα και θα πέσει!
    Το σπουδαίο είναι να μπορείς να στέκεσαι όρθιος βέβαιος ότι το αγκυροβόλιο στο οποίο σε προφυλάσσει η πίστη είναι τόσο απάνεμο που κανένας άνεμος- καμιά μπόρα-καμιά κακοκαιρία ή αναποδιά δεν μπορεί να σ` αγγίξει! Μακάριοι όσοι πιστεύουν, Όσοι πιστεύουν βαθιά, απόλυτα, αδιατάρακτα , χωρίς ερωτηματικά, αστερίσκους, εισαγωγικά ή αποσιωπητικά. Πιστεύουν! Έτσι απλά !
  Θυμήθηκα – μη δα και το ξέχασα ποτές μου αφού το έχω κάνει moto ζωής εκείνο το τραγουδάκι του κατηχητικού που μας  μάθαινε ο καλόγερος: «Μη φοβηθείς αυτό που στήριξε στη πίστη επάνω την ελπίδα. Τον είδα στη ζωή να μάχεται μα πάντα ανίκητον τον είδα»
    Κάπως έτσι είναι και η ζωή είπε μονολογώντας-ίσως απαντώντας  στη σκέψη μας- ο σοφός δάσκαλος από το διπλανό τραπέζι. Μια καλοκαιρία που τη χαίρεσαι όπως  ένα καλοκαιριάτικο μεσημέρι στην ακρογιαλιά με τη γαλήνη της θάλασσας, τα εγγόνια σου να παίζουν στην άμμο  και να  νοιώθεις βαθιά σου την ανάγκη να προσευχηθείς. Αγιασθείτω το όνομά Σου!
   Και ξαφνικά ένας αέρας, μια αστραπή, ο κεραυνός που σκάει παραδίπλα. Μια μπόρα. Μια καταιγίδα που να απειλεί στη μανία της να παρασύρει τα σκέπαστρα, αναποδογυρίζει τα τραπέζια,  κόβει τους κάβους και παρασέρνει τις ψαρόβαρκές. Εικόνα καταστροφής. Για πόσο; 
  Για όσο μπορείς να κρατηθείς στην πίστη σου και να δοξολογήσεις τον Κύριο ξέροντας ότι μετά από κάθε   δοκιμασία υπάρχει ή πρόνοια του Θεού που δεν αφήνει τίποτε απροστάτευτο .
   Τι ήταν χτες –είπε ο σοφός μας. Μια ξαφνική μπόρα από το πουθενά. Σήμερα χαρά Θεού. Να σας θυμίσω  το  
    «Απόβροχο» του Γρυπάρη είπε
   «Τη νύχτα απόψε ή θλίψη της μ` ανάστησε  η τρανή
  τη θλίψη μας σα να` χε μελετήσει
   Τη νύχτα απόψε π` άνοιξαν οι έβδομοι ουρανοί
    και πόντισε νερό κατακλυσμός τη χτίση.
   Πως μας πλανεύει το όνειρο της ευτυχία ξανά
    σαν νάταν μια φορά να μας γελάσει
    Σε νέα ταξίδια μας καλούν,  τα πλοία, στα γαλανά
   τα κύματα, που ως να ήπιαν φως κι έχουν χορτάσει »
       Κάπως έτσι είναι η ζωή. Η ευλογία του Θεού αλλά και η δοκιμασία του. Μακάριοι όσοι πιστεύουν, γιατί αυτοί δε φοβούνται τίποτε. Ζουν τη ζωή!

       Σταύρος Ιντζεγιάννης

γνωμη 15 / 7 17

                                        ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ 
  ΟΙ ΜΕΔΟΥΣΕΣ
  
    Μία εβδομάδα τώρα γέμισε ο Πατραϊκός Μέδουσες με αποτέλεσμα να μη μπορούμε να χαρούμε την δροσιά της θάλασσας, ιδιαίτερα αυτόν τον καιρό που το θερμόμετρο χτύπησε κόκκινο και οι παραλίες αποτελούν μια πηγή ανακούφισης από τον καύσωνα.
     Σύμφωνα με την Ελληνική μυθολογία, οι Μέδουσες ήταν  τρεις .Η Σθενώ, η Ευρυάλη και η Μέδουσα η οποία ήταν και η μόνη θνητή και την οποία μεταμόρφωσε σε τέρας η Αθηνά διότι καυχήθηκε ότι ήταν πιο όμορφη από αυτή. Το τρομερό κεφάλι της (είχε φίδια αντί για μαλλιά) πέτρωνε όποιον το κοίταζε
  Κόρες και οι τρεις της Κυτούς ( ή  Κητούς) και του αδερφού της Φόρκυ  με τον οποίο απέκτησε και τα μεγαλόσωμα θαλάσσια τέρατα όπως τη Έχιδνα , τη Σκύλα καθώς και τον Εσπέριο δράκο που φύλαγε μαζί με τις Εσπερίδες «τα χρυσά μήλα των Εσπερίδων»  που συναντάμε στον ομώνυμο 11ο άθλο του Ηρακλή, κατ` εντολή του Ευρυσθέα. Ο Ηρακλής σκότωσε τον δράκο , έκλεψε τα μήλα που φύλαγαν οι Εσπερίδες και τα πρόσφερε στη θεά Αθηνά η οποία όμως τον συμβούλεψε να τα επιστρέψει.
    Φυσικά τα χρυσά μήλα δεν είναι άλλα από τα πορτοκάλια που ο καρπός τους χρυσός και οπτικά και μεταφορικά είναι απολαυστικός  αλλά και ιαματικός λόγω των πολλών βιταμινών (Β) . Και βέβαια και οικονομικά.
  Από το γάμο της Κητούς με τον αδερφό της Φόρκυ
 γεννήθηκαν τα θαλάσσια κήτη (Κητώ =κήτη) ανάμεσά τους και η γοργόνα αδερφή του Μεγαλέξανδρου η οποία συνδέεται με έναν από τους ωραιότερους μύθους μας.   
    Σύμφωνα με αυτόν, ο Μέγας Αλέξανδρος της έδωσε να φυλάξει το νερό της αθανασίας,  που θα το  χρησιμοποιούσε για να γίνει αθάνατος όταν θα τελείωνε τις κατακτήσεις του. Για κακή της τύχη όμως απρόσεκτη έχυσε το νερό και ο Μ. Αλέξανδρος την καταράστηκε να γίνει από τη μέση και κάτω ψάρι και από την  μέση και επάνω άνθρωπος. Από τότε λέει ο μύθος αυτή σταματά τα καράβια που βρίσκει μεσοπέλαγα και τα ρωτά αν ζει ο Βασιλιάς ο Μεγαλέξαντρος κι αν της πουν «ζει και βασιλεύει»  τα αφήνει να φύγουν, αλλιώς τα βυθίζει, τρελή από την απελπισία της στέρησε την αθανασία από τον αδερφό της.
   Ωστόσο οι θαλάσσιες Μέδουσες είναι πολύ πιο αθώες από τις Μέδουσες που κυκλοφορούν στη στεριά και συναντάμε σε κάθε μας βήμα καθημερινά και επιδρούν και διαμορφώνουν τη ζωή μας.
  Στην σύγχρονη πολιτική –οικονομική (ου μην και σεξουαλική καθημερινότητα εν Ελλάδι ) οι Μέδουσες ανήκουν σε τρεις κατηγορίας  η οποίες διακρίνονται ως λίαν επικίνδυνες
  Η  κατηγορία  Μέδουσα η σέξυ-σέξυ ( όπως λέμε χελώνα καρέτα – καρέτα) συναντάται κυρίως στον πεζόδρομο της Ρήγα Φεραίου και  της Παντανάσσης νεαράς ηλικίας με ιδιαίτερα προκλητική εμφάνιση σε καθημερινή  βάση, που προσκολλώνται  ακκίζονται και χαριεντίζονται και το τσίμπιμά τους θεωρείται … τσουχτερό..Προσκολλώνται ή σε νεαρά άτομα  που χάνουν το μυαλό τους ή σε ηλικιωμένους που χάνουν το πορτοφόλι τους. Δεν έχετε ακούσει που λένε ότι μια τρίχα τους σέρνει καράβι!!!     
  Μια  εξ ίσου επικίνδυνη Μέδουσα είναι η Μέδουσα του γένους της εξουσίας της συνομοταξίας των καρεκλοκενταύρων  της οικογενείας των κοινοβουλευτικών. Η Μέδουσα αυτή από τις πιο επικίνδυνες εμφανίζεται στους κυβερνητικούς θώκους τα υψηλά αξιώματα, επικάθεται πάσης εξουσίας –ακόμη και δικαστικής-  και προσκολλάται του κομματικού συμφέροντος- νομοθετεί, ψηφίζει, γράφει, διαγράφει, υπογράφει και γράφει στα… παλιά της παπούτσια ( αυτό έλειπε βουλευτής με καινούργια παπούτσια , εδώ ο μισθός τους δε φτάνει  για να φάνε καλά – καλά,  που να περισσέψει και για παπούτσια) πάντα αντιπολιτευόμενον  δικαιώνοντας τη λαϊκή σοφία «όποιος έχει μαχαίρι τρώει πεπόνι»
  Τέλος υπάρχει η κατηγορία Μέδουσα η κρατικοδίαιτος , του γένους των αργόμισθων της συνομοταξίας των σφουγγοκολάριων  που προσκολλάται κυρίως σε κομματικά γραφεία περιφέρεται σε υπουργικούς διαδρόμους, εμφανίζεται  και φωτογραφίζεται στο πλάι υπουργών και κυβερνητικών παραγόντων, θωπεύει κολακεύει, μισθοδοτείται από το Δημόσιο και της οποίας Μέδουσας το κυριότερο χαρακτηριστικό  είναι ότι διατρέχει  όλο το πολιτικό φάσμα και περνά από τα δεξιά  στα αριστερά ή αντίθετα ανάλογα της φοράς του ανέμου με καταπληκτική ευκολία. Αμφιβάλλετε;
                      Σταύρος Ιντζεγιάνης

.

εκκλησιολο 12/7/17


                                                             ΚΑΘ ΟΔΟΝ
      ΦΟΝΟΣ  ΑΛΑ  ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΑ

     Ο τουρισμός το θέμα. Μονοπωλεί την επικαιρότητα ο τόσο  άδικος  όσο και απάνθρωπος φόνος του άτυχου Αμερικανού φοιτητή που ήρθε να απολαύσει την ομορφιά της Ελληνικής θάλασσας και του καταγάλανου ουρανού μας στον Λαγανά της Ζάκυνθος. Για μια φωτογραφία .Μάλιστα  για μια φωτογραφία ή ίσως και δυο κουβέντες παραπάνω. Ο φόνος ,το θέμα που κάνει τη διαδρομή του στα διεθνή μέσα  ενημέρωσης (Μ.Μ.Ε =Μέσα μαζικής εξαχρείωσης λέει φίλος χαριτολογώντας αλλά που δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα χωρίς φυσικά να γενικεύουμε) δυσφημίζοντας κατά τρόπο καταλυτικό τη χώρα μας. Ο φόνος από τα ανθρωποειδή του υποκόσμου που εξυπηρετούν  τις μπαρόβιες τουριστικές διακοπές και οι οποίοι δε δίστασαν να σκοτώσουν έναν νέο όπως περίπου θα σκοτώνανε  ένα σκυλί. Η κακή πλευρά του Λαγανά (ενός πανέμορφου κατά τα άλλα τόπου) όπου τα τελευταία χρόνια καθώς διαβάζουμε έχει γίνει συνώνυμος της αχαλίνωτης ακολασίας. Αιτία τα πρακτορεία  τουρισμού που στέλνουν κοπάδι τους της πάσης φυλής νεαρούς, θήλεα και αρσενικούς,  ερεθίζοντας  τους να δοκιμάσουν την αχαλίνωτη πανελευθερία από κάθε δέσμευση οικογενειακή, ηθική, πνευματική καθώς και κάθε απαγόρευση από τον ποινικό ή τον θρησκευτικό νόμο Τα νιάτα που προσπαθούν να απολαύσουν τη ζωή στην  χωρίς δεσμεύσεις έκδοσή της. Προηγούνται –λένε οι Αγγλόπαιδες. Γιατί ; Ίσως λέει φίλος γιατρός διότι στα γονίδιά τους υπάρχει ακόμη εγκατεστημένη η πουριτανική έκδοση της Λουθηριανής εποχής και του Ελισαβετιανού D.N.A τους από τα οποία προσπαθούν να δραπετεύσουν.
   Όπως και νάχει το ερώτημα  που απασχολεί τη στήλη, σίγουρα φαντάζομαι κι εσάς είναι: Τι είναι επιτέλους ο Τουρισμός ευλογία ή κατάρα για μια κοινωνία όπως η δική μας –εννοώ την Ελληνική-που ακόμη την κρατούμε στέρεα δεμένη στο αγκυροβόλιο της χριστιανικής ηθικής όπως μας τη δίδαξε ο Κύριος και μιας Ελληνοπρέπειας όπου από αρχαιοτάτων χρόνων ο άνθρωπος αποτελεί ύψιστη αξία !
    Κάποτε-πριν ο πόλεμος του `40 και ή ανάπτυξη των συγκοινωνιών, μαζί και το τηλέφωνο, το ραδιόφωνο, η τηλεόραση καταργήσουν τις αποστάσεις ακούγαμε  για Αμερική ή για Ευρώπη και θαυμάζαμε. Η πραγματικότητα δε μας είχε προσγειώσει και μάλιστα  τόσο ανώμαλα. Κυκλοφορούσε ο θαυμασμός μας εν παντί και πάντα για κάθε τι το ξένο.
 Ραφείον το Ευρωπαϊκόν, Ζαχαροπλαστείον το Βιεννέζικον.
Κομμωτήριον το Παριζιάνικο. Υποδηματοπωλείον το Μιλανέζικον. Ιατρός… τάδε άρτι αφιχθείς εξ Εσπερίας. Η Ευρώπη, η Αμερική ήταν το  θαυμαστό. Η επικάλυψη πάσης ασχημίας με το λούστρο της.
    Και ξαφνικά όλα αυτά κατέρρευσαν σαν χάρτινος πύργος. Η Αμερική είχε και γκάγκστερς. Και μαφιόζους. Η Ευρώπη είχε και ναρκωτικά. Και εκβιαστές και μέθυσους και πληρωμένους  δολοφόνους Και υπόκοσμο. Και εκβιαστές και …και …και!          
Και μαζί με όλα αυτά μας έφερε και την παγκοσμιοποίηση που δεν είναι μόνο οικονομική αλλά και τρόπος μιας νέας αχαλίνωτης  ζωής
   Τι είναι αυτό που μας έφερε η παγκοσμιοποίηση και που ανέκαθεν ο μιμητισμός μας με ότι ξενόφερτο βλέπαμε ή ακούγαμε ή διαβάζαμε έσπευδε –καλό , κακό-να υιοθετήσει και όχι μόνο αλλά και να το ξεπεράσει. Και εάν τότε ερχότανε σαν απόηχος μιας Αμερικανικής ή Ευρωπαϊκής εικόνας που η φαντασία μας εξωράιζε, σήμερα αυτό ήρθε χάρη στον τουρισμό και την τηλεόραση ή το διαδύκτιο στην πόρτα μας.
  Ο Τουρισμός. Ευλογία ή κατάρα.
  Φυσικά δεν μπορεί κανείς να αρνηθεί τα οφέλη του. Στην οικονομία  βέβαια  που αποτελεί και καθώς λένε τη βαριά βιομηχανία μας. Ποιόν ωφελεί περισσότερο, την εθνική ή την ιδιωτική οικονομία είναι ακόμη προς συζήτηση. Δεδομένου ότι κάθε καλοκαίρι προσφέρει θέσεις εργασίας, απασχόληση κατανάλωση Ελληνικών προϊόντων και τόσα άλλα από τα οποία ευθέως ή με πλάγιο τρόπο βοηθούν ποικιλότροπα την Εθνική μας οικονομία. Κατ` επέκταση όλους μας..Εκεί που θα είχε κάποιος αντίρρηση - και η στήλη πρώτη βέβαια – είναι τα « καινά δαιμόνια » που κουβαλάνε μαζί τους όλοι αυτοί που με τα λεφτά τους εξαγοράζουν και τον τρόπο της ζωής μας Αυτής της ζωής με την οποία μεγαλώσαμε και που προσπαθούμε –φευ- να μεγαλώσουμε κι εμείς τα παιδιά μας. Διότι καλά τα λεφτά τους αλλά το τίμημα μοιάζει βαρύ!!!
   Δεν είναι οπισθοδρομική η στήλη. Άπαγε! Ούτε καθυστερημένη. Δεν απορρίπτει συλλήβδην ότι καινούργιο, ότι πιο προσαρμοσμένο στις απαιτήσεις των καιρών. Δεν αναθεματίζει. Απλώς προβληματίζεται μη μπορώντας να ζυγίσει τα υπέρ και τα κατά .Ζητείται απάντηση

Σταύρος Ιντζεγιάννης