Σάββατο 23 Σεπτεμβρίου 2017

ΓΝΩΜΗ 25 / 9 / 17

                            ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ
        ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ

      Στις  27 Σεπτεμβρίου  1931 Κυριακή πρωί, ο αδελφός και ο γιός του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη δολοφόνησαν την Ελλάδα .Έξω από την Εκκλησία  του Αγίου Σπυρίδωνα δολοφόνησαν τον πρώτο κυβερνήτη  την ώρα που προσπαθούσε, να κάνει τον αναρχούμενο μόλις απελευθερωμένο τόπο –κράτος. Κράτος ισότιμο και σεβαστό στην Ευρώπη, με χρηστή διοίκηση, με παιδεία –το πάθος του- ικανό να σταθεί όρθιο σ` αυτά τα πρώτα του βήματα.
     Ιδιαίτερα για την Πάτρα όπως γράφει στη ιστορική του, μελέτη « Καποδίστριας ο ιδρυτής της νέας Πάτρας» εκδόσεις Δόντι 2010-ο Νίκος Τζανάκος , ο Καποδίστριας, ο οποίος επισκέφτηκε την Πάτρα δύο φορές -1829 και 1830-ήταν ο πρώτος που κατάλαβε τον σπουδαίο ρόλο που μπορούσε να παίξει σαν εμπορική και πολιτιστική-πολιτισμική γέφυρα μεταξύ Ελλάδος και Ευρώπης και εκπόνησε μελέτη με τον μηχανικό του Γαλλικού στρατού , Σταμάτη Βούλγαρη για μια Πάτρα, σύγχρονη Ευρωπαϊκή εμπορική και βιοτεχνική πόλη, με 100 χιλιάδες κατοίκους. Με σχολεία , Διοικητικό και υγειονομικό κέντρο, εμπορικό σταθμό, Δικαστικό μέγαρο, Επισκοπικό μέγαρο, στρατώνες, κι ακόμη  με θέατρο και πολιτιστικά κέντρα και με αναγκαστική διανομή γαιών  στους ακτήμονες . Μια σύγχρονη πόλη αντάξια του ρόλου που καλείτο να παίξει , στο Νέο Ελληνικό κράτους. 
   Στον Εθνικό  μας ύμνο, ο Σολωμός γράφει σε μια του στροφή: « Να μην πούνε τα άλλα τα έθνη /  αν μισιούνται ανάμεσό τους δεν τους πρέπει ελευθεριά…» Και βέβαια ο εθνικός μας ποιητής, εξέφρασε την ποιητική του άποψη, αλλά την πραγματικότητας καθώς απεδείχθη , έσφαλε. Τα άλλα τα έθνη ήταν ακριβώς αυτά που ήθελαν το αντίθετο. Να μισούμαστε ανάμεσό μας, για να μπορούν να μας έχουν εξαρτώμενους ,
να εξυπηρετούμε τα δικά τους συμφέροντα
   Μιλώντας στον Γεώργιο Μαυρομιχάλη (γράφει στην ιστορική του μελέτη « Καποδίστριας » ο Παναγιώτης Πασπαλιάρης) ο Κυβερνήτης εξομολογείται: Ο τόπος είναι χέρσος, σπάνιοι οι κάτοικοι, σκορπισμένοι εις τα βουνά και τα σπήλαια, το Δημόσιο είναι πλακωμένο από δύο εκατομμύρια λίρες στερλίνες χρέος και άλλα τόσα ζητείτε οι στρατιωτικοί, η γη  είναι υποθηκευμένοι στους Άγγλους  δανειστές (εννοεί τις εθνικές γαίες που είχαμε υποθηκεύσει  έναντι του Δανείου που μας είχαν παραχωρήσει). Ανάγκη να την ελευθερώσουμε ως την ελευθερώσαμε και από τα άρματα του Κιουτάγια και του Αιγύπτιου. Δεν λυπούμε, δεν απελπίζομαι, προτιμώ αυτό το σκήπτρο του πόνου και των δακρύων παρά το άλλο. Ο Θεός μου το έδωσε, το παίρνω, θέλει να με δοκιμάσει  , εις ένα μνήμα μαζί σας θα θαφτώ, ό,τι  ζωή περιουσία, φιλίες  εις τη Ευρώπη, γνώσεις αποκτημένες από  θεάματα και ακροάματα  του κόσμου τις ημέρες μου , τα αφιερώνω εις την κοινήν πατρίδα…» Αυτή την πατρίδα που παρακινούμενη από τους ξένους θέλησε να θανατώσει τον Έλληνα κυβερνήτη , για να βάλλουν τον δικό τους άνθρωπο, που θα εξυπηρετούσε τα συμφέροντά τους, εξασφαλίζοντας την επιτροπεία –την επικυριαρχία τους πιο σωστά – στο νεοσύστατο κρατίδιο μέχρι  σήμερα. Φευ!!!
   Έχοντας συναναστραφεί ως Υπουργός του Τσάρου Αλέξανδρου με όλους τους επιφανείς διπλωμάτες και τους  αρχηγούς των «Μεγάλων Δυνάμεων», καταξιωμένος στη διπλωματική κονίστρα και ως ο μόνος ικανός να αντιμετωπίσει τον πανούργο Μέτερνιχ (Υπουργό εξωτερικών της Αυστρίας) απέκτησε το κύρος  και τις γνώσεις που χρειαζόντανε  για να οργανώσει και να διευθύνει αυτόν τον ασύντακτο και αλληλοσπαρασόμενο από τα ατομικιστικά συμφέροντα  των κοτζαμπάσηδων και των καπεταναίων λαό, που  τον έφεραν νομίζοντας ότι θα τον μεταχειριζόντανε για τα συμφέροντα τους. Συμφέροντα που υποδαύλιζαν κατάλληλα οι ξένοι (δανειστές μας και τότε όπως και τώρα) με τα τρία μεγάλα κόμματα Αγγλικό- Γαλλικό- Ρωσικό που ο καθένας τους, ήθελε να την κάνει προτεκτοράτο του !
Όλη αυτή την αγωνία  , την απελπισία αυτού του μοναδικού χαρισματικού ανθρώπου που θυσίασε και περιουσία και μεγαλεία  και  τη ζωή του για την πατρίδα του και που όταν του προτάθηκε να ονομαστεί η Πάτρα Ιωαννούπολη αρνήθηκε κατηγορηματικά  πιστεύοντας πως έκανε απλώς το χρέος του,τη δίνει παραστατικά ο Καζαντζάκης στο θεατρικό «Καποδίστριας»
  «Βαρυέστισα. Θεριά με ζώνουν λιμασμένα, πλαντώ. Γυρίζω ολούθε τη ματιά  φωνάζω υπάρχει μια ψυχή μες στην Ελλάδα περήφανη κι αγνή που το άτιμο συφέρο να το νικάει και δίχως κέρδος να δουλεύει; Μια μοναχά να βρω συντρόφισσά μου»

                           Σταύρος Ιντζεγιάννης

Παρασκευή 22 Σεπτεμβρίου 2017

ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΟΣ 28 / 8 /17

                                                     ΚΑΘ ΟΔΟΝ
    O ΠΛΟΥΣΙΟς ΝΕΟΣ

   Και ιδού νεανίσκος προσήλθεν  τω Ιησού και είπεν  Αυτώ, Διδάσκαλε αγαθέ τι αγαθόν ποιήσω ίνα έχω ζωήν αιώνιον;
Ο δε είπεν αυτώ τι με λέγεις αγαθόν; Ουδείς αγαθός ει μη εις, ο Θεός. Ει δε θέλεις  εισελθείν εν τη ζωή τήρησον τας εντολάς
Λέγει Αυτώ ποίας; Ο δε Ιησούς είπε: Ου φονεύσεις, ου μοιχεύσεις, ου κλέψεις, ου ψευδομαρτυρήσεις Τίμα τον πατέρα και την μητέρα  και αγαπήσεις τον πλησίον ως εαυτόν. Λέγει Αυτώ ο νεναίσκος  πάντα ταύτα εφυλαξάμην εκ νεότητός μου τι έτι στερώ
    Έφη αυτώ ο Ιησούς  ει θέλεις τέλειος είναι ύπαγε πώλησον τα υπάρχοντά σου και δος πτωχοίς (Ματθαίος ιθ)

  Δύσκολα μας βάζεις Κύριε. Μεγάλος ο προβληματισμός. Μας πετάς μεσοπέλαγα και μας ζητάς «Κολυμβήστε για να σωθείτε» Δεν έχουμε τη δική σου δύναμη. Αδύναμα-ανθρωπάκια με την  πρώτη δυσκολία λυγάμε.
  Λέγει Αυτώ ο νενίσκος. Κύριε όλες τις εντολές τήρησα από τα νιάτα μου :Δεν εφόνευσα
  -Δε φτάνει.
  -Δεν έκλεψα. Είμαι ενάρετος, το γνωρίζεις.
 -Δεν αρκεί να μην κλέψεις για να μπεις στην αιώνιο ζωή.
 -Δεν μοίχευσα Κύριε άμωμος στέκομαι ενώπιόν Σου κι ας μπήκα στον πειρασμό κι ας μου δόθηκαν οι ευκαιρίες. Δεν είναι σύμφωνο με τις εντολές Σου αυτό;
  -Είναι λίγο δε φτάνει.
  -Κύριε μάρτυς μου ο Θεός δεν ψευδομαρτύρησα επ` ουδενί λόγω. Δε φτάνει ως απόδειξη της αρετής μου;
 -Αυτό το κάνει ο καθένας.
 -Τιμώ τον πατέρα μου και τη μητέρα μου Κύριε σύμφωνα με τις εντολές.
 -Χρέος σου είναι μην επαίρεσαι Δε φτάνει να τιμάς τους γεννήτορές σου. Εντολή ναι, αλλά λίγη για να κερδίσεις την αιώνιο ζωή.
  -Μα αγαπώ και τον πλησίον ως εαυτόν. Δεν τον  αδικώ, δεν τον κακολογώ .Τι άλλο μου ζητάς Κύριε ;
   - Καλώς τηρείς τις εντολές, αλλά δεν αρκούν. Άλλα τα μέτρα και τα σταθμά. Δεν είναι εύκολος ο δρόμος γα να τον αντέξεις φορτωμένος τα πλούτη σου. Δυσβάστακτο το βάρος. Δεν αντέχεται. Πήγαινε πούλησε τα υπάρχοντα σου και μοίρασέ τα στους πτωχούς.
 - Μα Κύριε κόπιασα να τα αποκτήσω Πάλεψα. Ίδρωσα. Μάτωσα. Στερήθηκα όλες τις χαρές που είχαν οι άλλοι. Δεν χαρτόπαιξα. Δεν ξενύχτησα με γυναίκες. Δε μέθυσα. Δε σπατάλησα. Δεν επικαλέστηκα το όνομά σου επί ματαίω.  Περπάτησα ώρες και χιλιόμετρα για να αποκτήσω αυτή την περιουσία. Δεν κατέφυγα σε τοκογλυφίες. Δεν αδίκησα μήτε τον φτωχό, μήτε τη χήρα, μήτε το ορφανό. Δώρισα στις εκκλησίες σου. Σε ιδρύματα. Μου ζητάς κι άλλα ;
   - Δε φτάνουν αυτά. Καλώς έπραξες. Όμως άλλο σου ζητάω.  Δε μπορείς να  μπεις στο δρόμο μου κουβαλώντας περιουσίες. Μοίρασέ τις
 -Κύριε να πάρω τη γούνα μου τουλάχιστον, να μη κρυώνω.
 -Όχι. Άλλοι δεν έχουν ούτε ένα μανδύα. Μεγάλο το βάρος της για να το κουβαλήσεις
 - Να πάρω τουλάχιστον τις μπότες μου ; Πως θα περπατήσω ; Θα ματώσουν τα πόδια μου. Δεν είμαι μαθημένος. Να πάρω ένα στρώμα να ξαπλώνω τα βράδια. Ένα δισάκι με τρόφιμα, γεμάτες οι αποθήκες μου .
 -Δε γίνεται. Είναι μεγάλα τα βάρη. Από την ψυχή σου κρέμονται όλα αυτά. Δε μπορεί να τα αντέξεις.
- Κύριε έχω  μιαν αγάπη παιδική. Πως να την απαρνηθώ; Έχω φίλους που μ` αγαπούνε.
 - Απαρνήσου τα όλα .Ρακένδυτος θα μ` ακολουθήσεις. Είναι ευκολότερο να περάσει μια τριχιά απ΄ την τρυπούλα της βελόνας παρά ο πλούσιος να μπει στη βασιλεία των ουρανών.  Χάρισέ τα στους φτωχούς. Πάρε το ραβδί σου και  έμπα στην πορεία μαζί μου. Μακρύς ο δρόμος. Ανηφορικός. Δύσβατος. Στενωποί, φράχτες, εμπόδια, πειρασμοί. Όμως εκεί που σε οδηγώ σε περιμένουν  περισσότερα , πιο σίγουρα, πιο αιώνια πλούτη. .Δεν άκουσες το λόγο. Ουκ επ` άρτω μόνον ζήσεται άνθρωπος. Σου ζητώ να στερηθείς την τροφή του κορμιού  για να χορτάσεις την τροφή  της ψυχής. Σου ζητώ να απαρνηθείς τα  πρόσκαιρα για να κερδίσεις τα αιώνια.
  -----  
Ακούσας δε ο νεανίσκος τον λόγον απήλθε λυπούμενος. Ην γαρ  έχων κτήματα πολλά σημειώνει ο Ευαγγελιστής (Ματθαίος ιθ)
   Δεν είναι ο μόνος Κύριε. Φεύγουμε όλοι μας. Δύσκολος ο δρόμος Σου. Τρομάζουμε. Συνηθίσαμε τη καλοπέραση. Μας αρέσει να σου ζητάμε. Αρνούμαστε όταν μας ζητάς. Δεν απαρνείσαι  εύκολα την καλομαθημένη ζωή σου. Αναβάλουμε κάθε τόσο την απόφαση να Σε ακολουθήσουμε. Μόνο Εσύ μπορείς να ανέβεις στο Σταυρό. Εμείς ;
Σταύρος Ιντζεγιάννης



ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΟΣ 28 / 8 / 17


                                                            ΚΑΘ ΟΔΟΝ
     ΜΝΗΜΗ ΑΓΙΟΥ ΚΟΣΜΑ  ΤΟΥ ΑΙΤΩΛΟΥ

  Στις 24 Αυγούστου (χθες) η Εκκλησία μας γιόρτασε  έναν διαφορετικό Άγιο. Τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό. Έναν  Άγιο που αγωνίστηκε όχι μόνο για του Χριστού την πίστη αλλά και για τον Ελληνισμό, πράγμα που του στοίχησε τη ζωή. Τον κρέμασαν κατόπιν κατηγορίας κάποιων Εβραίων- ότι τάχα ήταν κατάσκοπος των Ρώσων- στις 23 Αυγούστου 1779 στις όχθες του ποταμού Άψου στο χωριό Κολικόντασι της Β Ηπείρου όπου βρισκότανε κηρύττοντας τον λόγο του θεού αλλά και τον ξεσηκωμό του γένους. Το πτώμα του  συνέλεξε ένας ιερέας από το ποτάμι όπου το είχαν πετάξει και το έθαψε, εκεί όπου σήμερα βρίσκεται ο τάφος του και το άγαλμά του!
   Αφορμή η μνήμη του Αγίου Κοσμά, οποίος είχε ενορατικές δυνάμεις και του οποίου οι Προφητείες σε πολλά  έχουν με κάθε τρόπο επαληθευθεί, να θυμηθούμε δυο μεγάλα μηνύματά του, γι αυτό και η αναφορά μου στην μνήμη του σήμερα. Την προσφορά της εκκλησίας στην ύπαρξη του Ελληνισμού και τον αγώνα του κλήρου στον αγώνα  για την αποτίναξη του Οθωμανικού ζυγού, Αυτά τα δύο αποτελούν νομίζω τις μεγάλες παρακαταθήκες που  μας αφήνει ο βίος και η πολιτεία, ο αγώνας του Αγίου Κοσμά, του Πατροκοσμά όπως έμενε να τον αποκαλούμε.
   Γεννημένος  στο Μεγάλο Δένδρο της επαρχίας Απόκουρου (Αιτωλία) το 1714 επισκέφθηκε  το Άγιο Όρος όπου φοίτησε  -κατ άλλους και δίδαξε –στην Αθωνιάδα σχολή. Το 1759 εκάρει μοναχός στη μονή Φιλοθέου και από εκεί αρχίζει το ακούραστο έργο του. Σε ηλικία 46 ετών περιοδεύει με άδεια του Πατριάρχη την Πελοπόννησο ,το Αιγαίο, τα νησιά του Ιονίου πελάγους και από εκεί στην Β. Ήπειρο, όπου κηρύττει την Αγάπη και την πίστη στον Χριστό αλλά και την αφύπνιση του γένους με βάση την παιδεία καθώς  διαβλέπει ότι το έθνος χρειάζεται να μορφωθεί και να διατηρήσει τη γλώσσα του. Το κυριότερο στοιχείο  της συνέχειας του Ελληνισμού .
   Το κήρυγμά του επικεντρώνεται σ` αυτούς τους δύο πυλώνες όπου πάνω τους πρέπει να στηθεί η αναγέννηση του της Ελλάδος  και που μόνο μ` αυτές θα μπορέσει το έθνος να απελευθερωθεί και να ανακάμψει. Αυτή η παιδεία ήταν το μεγάλο ζητούμενο της ζωής του. Παντού όπου πέρναγε,  φρόντιζε να τους ενδυναμώνει τον ζήλο για μάθηση και τους παρακινούσε να χτίσουν σχολεία. Λέγεται ότι ίδρυσε στη Β Ήπειρο 20 δημοτικά σχολεία!
Χρησιμοποίησα την ευκαιρία που μου δίνει η μνήμη του Πατροκοσμά  για να τονίσω την προσφορά του κλήρου στη δημιουργία του Ελληνικού κράτους που βιώνουμε –που χαιρόμαστε, που απολαμβάνουμε σήμερα.
   Η θρησκεία στάθηκε το θεμέλιο –ο ακρογωνιαίος λίθος  αν προτιμάτε- που επάνω του οικοδομήθηκε τα νέο Ελληνικό κράτος και που στο κρυφό σχολειό-όπως αυτά που λειτουργούσε ο Πατροκοσμάς-ο Ελληνισμός έμαθε με τα πρώτα κολυβογράμματα το ποιοι είμαστε, από που ερχόμαστε, που πάμε. Πως πρέπει να αναγεννηθούμε! Και ο κλήρος στάθηκε ο στυλοβάτης όχι μόνο αγωνιστής στο πλευρό των μαχητών- μαχητής και ο ίδιος με το καριοφίλι-αλλά κυρίως ο πνευματικός ταγός- που ενέπνευσε και στήριξε τον αγώνα και μάλιστα από πολύ πιο πριν, όπως αποδεικνύει η περίπτωση του Αγίου Κοσμά..Ένα σωρό καλογεροπαπάδες, όλοι αυτοί οι ταπεινοί δούλοι Κυρίου,  όλοι  αυτοί που αθόρυβα στήριξαν το έθνος στα χρόνια της σκλαβιάς και που τα ονόματά τους δεν γράφτηκαν κι ούτε θα γραφτούν, ούτε μνημονεύονται, στάθηκαν φάροι φωτεινοί και οδοδείκτες πολύτιμοι στο δρόμο για τη λευτεριά. Αυτοί οι σεμνοί, οι ταπεινοί, οι ολιγογράμματοι με τα τριμμένα  χιλιομπαλωμένα ράσα, που με κίνδυνο της ζωής τους και σε βάρος της οικογενειακής τους ησυχίας θυσίασαν τη ζωή και την περιουσία τους. Χωρίς άλλη ανταμοιβή πέρα από το ότι επιτέλεσαν το χρέος τους απέναντι στην πίστη τους και στην πατρίδα. Αποτελεί ιστορικό ζητούμενο το ότι η Ελλάδα στα 400 χρόνια  υποδούλωσης, κατόρθωσε να διατηρήσει την ταυτότητά της .Να περιφρουρήσει  τη θρησκεία της .Να διασώσει τη γλώσσα της. Δεν υπάρχει άλλο προηγούμενο λαού που σε 13 γενιές – δεν έχασε την ταυτότητά του\. Κι αυτό είναι που χρωστάμε στον κλήρο ο οποίος ακούραστος όλα αυτά τα χρόνια τριγύριζε τα χωριά και τις πόλεις διδάσκοντας Χριστό και παιδεία. Διδάσκοντας Ελλάδα. Πώς να αποφύγεις μια πικρή αλήθεια; Το πόσα πολλά μας έδωσαν και πόσα λίγα τους ανταποδίδουμε οι νεοέλληνες

                                  Σταύρος Ιντζεγιάννης

ΓΝΩΜΗ 16 / 9 / 17

ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ
 
  ΤΟ ΞΥΛΟ ΒΓΗΚΕ ΑΠΌ ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ

    Σε πλήρη απαρτία  η καφενόβια πρωινή συνέλευση, καθώς ο Σεπτέμβρης παρ` όλες του τις ζέστες, μας ξαναμάζεψε κι επάνω που πίνουμε τον «ερατεινό μας» γίνεται το Σώσον Κύριε, διότι η κυρά Σοφία η γυναίκα του Αρίστου του καφετζή κυνηγάει το γιό της τον Μιχαλάκη ο οποίος γελώντας προσπαθεί να βρει καταφύγιο κοντά μας.
   «Παλιόπαιδο, δε θα σε πιάσω στα χέρια μου, να δεις …»
    Η ιστορία είναι απλή. Ο Μιχαλάκης φανατικός λάτρης  του ιντρενέτ,  ψάχνοντας καμιά σκαμπρόζικη είδηση, βρήκε και φωνάζει τον πατέρα του. «Πατέρα ξύπνα. Έλα να διαβάσεις να δεις πως λειτουργούν οι οικογένειες. Όχι όπως εμείς οι χαζοβιόληδες εδώ !»
  -Ποιος κυβερνάει το σπίτι μωρή  Φατιμέ;
  -Εσύ Μουσταφά μου!
  -Ξαναβγάζεις γλώσσα;
  -Ποτέ αφέντη μου
  Στην Αίγυπτο το συμβάν, όπου κάποιος αγρότης,  κρέμασε ανάποδα τη γυναίκα του και τη μαστίγωσε, μέχρι να παραδεχτεί την κυριαρχία του και να αποδειχθεί περίτρανα ότι το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο και άρα ευλογημένο από τον Πανάγαθο!
   Οι υπέρμαχοι του… « αρσενικού δικαίου», υποστηρίζουν ότι είναι μια αλάνθαστη μέθοδος, γνωστού όντος, ότι, όπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος .Είναι κι αυτός ένας τρόπος να δείξεις την αγάπη σου, οδυνηρός βέβαια, αλλά μη ξεχνάτε ότι « Συ δε ανθρώπων τύρανε έρως» κατά τον Σοφοκλή. Στη Ανατολή-να το πούμε κι αυτό- η μέθοδος  του ξυλοδαρμού,  αλλά ποιος μπορεί να αμφιβάλλει; «Εξ Ανατολών πάσα σοφία»  να μη το παραβλέπουμε κι αυτό. Κάτι ξέρανε αυτοί που το είπαν!
  Φυσικά ξεσηκώθηκαν 7 εκατομμύρια Αιγύπτιες και χαλάνε τον κόσμο, ζητώντας την κεφαλή του αγρότη που μαστίγωσε ανηλεώς - λέει το ρεπορτάζ- τη Φατιμέ, γι αυτό και η κυρά Σοφία απειλεί να σπάσει τον υπολογιστή του Μιχαλάκη της  «Αυτά διαβάζεις παλιόπαιδο και παίρνουν τα μυαλά σας αέρα και μου ξεσηκώνεις και τον πατέρα σου, Για τολμήστε….»
  Στην αρχή κλαψούρισε η Φατιμέ  στο δικαστήριο, μ` έδερνε μια φορά το μήνα. Ε, δεν έλεγα τίποτε, άντρας είναι άστονε να ξεσπάει. Μετά το έκανε μια φορά την εβδομάδα. Πάλι το ανέχτηκα και δεν είπα τίποτε, διότι τέλος πάντων ήταν και… γλυκούλης μετά το ξύλο. Αλλά τελευταία το δοκίμαζε κάθε μέρα. Ε, αυτό δεν μπορώ να το υποφέρω  με τίποτε κύριε πρόεδρε, δήλωσε η Φατιμέ –απόφοιτος Πανεπιστημίου του Καϊρου στην υδροδυναμική παρακαλώ- που την πάντρεψαν, ήθελε δεν ήθελε, με έναν αστοιχείωτο αγρότη, που όντας πάμπλουτος την… αγόρασε, ούτως ειπείν και της άλλαξε τον αδόξαστο στο ξύλο.
  -Γυναίκα  είναι κύριε πρόεδρε, απολογήθηκε με αφοπλιστική ειλικρίνεια ο τύπος. Αν δε φάει το ξύλο της πως θα στρώσει. Ξέρεις τι κακό κάνουν τα Πανεπιστήμια κύριε πρόεδρε. Κακό πράμα τα γράμματα. Άμα μάθει η γυναίκα γράμματα παίρνουν τα μυαλά της  αέρα και μόνο με το ξύλο βάζει μυαλό!!!
    Στην λάγνα  Ανατολή όλα αυτά θα πείτε όπου φαίνεται ότι υπάρχουν ακόμη κατάλοιπα από τα παραμύθια της Χαλιμάς με τις χίλιες και μία νύχτες. Παράφοροι έρωτες, παράφορα πάθη, παραφορά μίση, ξυλοδαρμοί  και χοροί της κοιλιάς.-
    Τρεις γυναίκες και τριάντα παλακίδες επιτρέπει το Κοράνι απ` όσο ξέρω, αν δεν άλλαξε κι αυτό. «Τα πάντα ρει» επιμένει από τον τάφο του ο Ηράκλειτος, γιατί όχι κι αυτό. Μήπως κι μείς δε βάλαμε νερό στο κρασί μας. Πως να κυβερνήσεις τριάντα  χωρίς… βούρδουλα .Εδώ έχουμε μία και δεν τα βγάζουμε  πέρα. –
   «Ποιος κυβερνάει το σπίτι Δημητρούλα» ;
   -Εσύ αφέντη μου. Εσύ. Εγώ απλώς… διατάζω!!!
   Θα μου πείτε άλλο Ανατολή και άλλο Ευρώπη. Εδώ ένα απλό φάσκελο ρίχνεις και σε πάει στο δικαστήριο επί διαταράξει της συζυγικής αρμονίας. Κι αν μάλιστα πέσεις σε δικαστίνα  την  έβαψες . Προσκυνάς το κοράνι να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο ή όχι;
  -Πάω για τάβλι με τον Χαρίδημο  Νικολέτα μου.
  -Να πας αγόρι μου, να πας ,να πας αγάπη μου. Μόνο πλύνε τα πιάτα πρώτα και βάλε να σιδερώσεις τα ρούχα του παιδιού, γιατί εγώ θα πάω στο κομμωτήριο κι από εκεί θα πάω για ποκεράκι με τη Σούλα.

-Δεν κατάλαβα. Είπατε τίποτε; 

Σάββατο 16 Σεπτεμβρίου 2017

ΓΝΩΜΗ 19 / 8 / 17

                                              ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ
      ΦΟΒΙΕΣ

     Οι φωτιές των τελευταίων ημερών, περιορισμένες κατά τον Πρωθυπουργό (θα έπρεπε να κάψουν όλη την Αττική για να χαρακτηριστούν μεγάλες; Ακατανόητο !) ξαναθύμισαν τον παλιό αφορισμό των πατεράδων μας. Πυρ-γυνή και θάλασσα !
    Βέβαια αυτά μιαν άλλη εποχή .Σήμερα οι σύγχρονες φοβίες  είναι άλλες. Η τρομοκρατία –η οικονομία-οι δανειστές –οι τράπεζες -το στρες που μας επέβαλε ο σύγχρονος τρόπος ζωής –ακόμη και ο άγνωστος που ανεβαίνει μαζί σας στο ασανσέρ και οι ένα σωρό απαιτήσεις που κυκλοφορούν ανάμεσα στις δυο μικρές λεξούλες: Φέρε- πάρε !!!
    Τότε, πρώτος φόβος ήταν η φωτιά. Δεν υπήρχαν τα πυροσβεστικά μέσα που υπάρχουν σήμερα. Υπήρχε βέβαια στην αγροτική κοινωνία της εποχής ο πληθυσμός που κατοικούσε τα χωριά καλλιεργούσε τα χωράφια τριγυρνούσε στα δάση και με την πρώτη εστία πέφτανε όλοι επάνω κατ` επάνω και τη σβήνανε. Χώρια που δεν υπήρχε η τηλεόραση, να σε αλαφιάζει με εκείνο το φοβερό θέαμα της πύρινης λαίλαπας κι ούτε ξέραμε αν πήγε ή δεν πήγε κάποιος κυβερνητικός παράγοντας. Σήμερα όλα φόρα καμπάνα. Κάτι ξέρει ο κ. Παππάς που κόβεται ντε και καλά, να περιορίσει τα κανάλια. Η… γνώση ποτέ δεν έκανε  καλό στους κρατούντες. Το  οξύμωρο είναι ότι η « πούρα αριστερά» που στη θεωρία είναι υπέρ της γνώσης, την κυνηγά στην πράξη !
      Η γυνή το δεύτερο  κακό της τότε εποχής, ήταν όλη κι όλη η πεθερά-αγαπημένο θέμα των γελοιογράφων της εποχής. Ήταν τότε που τα ¾ των παντρεμένων ήταν σώγαμπροι! Περιορισμένη η στέγη και η φιλοξενία στο σπίτι του πεθερού το αυτονόητο. Η πεθερά κέρβερος-μέγαιρα κατ` άλλους –θησαυρός κατ` εμέ-κανοναρχούσε τη ζωή του ζευγαριού. Φύλακας άγγελος αλλά και τιμωρός. Βέβαια μιλάμε για άλλου τύπου γυναίκα. Με τον πλάστη, το σκουπόξυλο, και τα ανασκουμπωμένα μανίκια στην κουζίνα. Καμιά σχέση με τη σύγχρονη πεθερά που τη βλέπεις και ρίχνεις δυο φάσκελα στον καθρέφτη σου. Στραβομάρα βρε να πάρεις την πεθερά αντί την κόρη!!!
   Σήμερα διώξαμε τον παππού, τη γιαγιά, την πεθερά –κατά περίπτωση-και τα ζευγάρια μένουμε μόνοι να χαρούμε την απελπισία της συμβίωσης, που εκτονώνεται στα πρώτα δύο χρόνια-το πολύ-χορταίνοντας το σεξ και τη γκρίνια μαζί. Στην πρώτη διαφωνία το διαλύουμε.
-Χωρίζουμε;
-Χωρίζουμε. Εγώ  στη μάνα μου και συ στον εραστή σου. Πολιτισμένα (!) πράγματα. Υπάρχουν delivery για το φαγητό, ηλεκτρικά πλυντήρια και λιγότερο σου στοιχίζει να έρχεται δυο φορές τη εβδομάδα μια Ουκρανέζα  παντός καιρού και πάσης… προσφοράς να σε καθαρίζει  πατόκορφα!!!Χώρια που το τελευταίο εφεύρημα της «πρώτης φοράς αριστεράς» είναι το σύμφωνο συμβίωσης, όπου «οι κάτωθι υπογεγραμμένοι συμφωνούμε να ζήσουμε επί κοινής στέγης- κλίνης-και τραπέζης επί 5 χρόνια τα οποία θα παρατείνονται για άλλα 5 αν δεν έχουμε βαρεθεί ο ένας τον άλλον. Τα παιδιά αν είναι ένα θα το δώσουμε στο χαμόγελο του παιδιού να το μεγαλώσει. Αν είναι δυο θα πάρουμε από ένα. Οι συμβαλλόμενοι …έπονται υπογραφές κ.τ.λ
   Τι έμεινε λοιπόν από  τις αρχαίες φοβίες. Η θάλασσα τότε που ο κόσμος θαλασσοπνιγότανε και οι καπετάνισσες μαυροντυνόντανε μοιρολογώντας: Θάλασσα –πικροθάλασσα τι σου` χω  καμωμένα και μου `πνίξες τον άντρα μου στα μακρινά στα ξένα! Ναυτική χώρα η Ελλάδα έχει κλάψει ολόκληρες γενιές στη νησιωτική κυρίως χώρα. Πως να μη θεωρείται μία από τις τρεις μεγάλες συμφορές!
  Μόνο που στην εποχή μας τα πράγματα έχουν αλλάξει. Άλλοι οι μεγάλοι φόβοι!
  Η τρομοκρατία σε πρώτο πλάνο.  Ο πρώτος ορκισμένος στη τζιχάν μπορεί να πάρει ένα καλάσνικωφ και να θερίζει αδιακρίτως όποιους βρει μπροστά του. Η ανεργία ένας  σύγχρονος τρομοκράτης κι αυτή. Οι θεσμοί-ένας άλλος φόβος- που επιβάλλουν τη λιτότητα με το δόγμα, μηδέν έσοδα, μηδέν έξοδα. Άρα… μηδέν ζωή! Φόβος και η οικονομία που διαρκώς  επιβάλλει φόρους επί φόρων. Το στρες –πως θα τα βγάλουμε πέρα με την περικοπή των μισθών ή των συντάξεων. Οι τράπεζες που απειλούν να σουν κατάσχουν το σπίτι. Η ζωή με τις όλο και πιο μεγάλες και ακριβότερες απαιτήσεις της. Σύγχρονες- αμέτρητες- φοβίες που μπροστά τους ωχριούν όλες οι άλλες. Που να βρεις άκρη; Από αυτές πως μπορείς να γλιτώσεις;
Σταύρος Ιντζεγιαννης
    



ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΟΣ 10 / /8 / 17

    
  

                                                                              ΚΑΘ ΟΔΟΝ
    ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΗ ΓΗΡΟΚΟΜΙΤΙΣΣΑ  

   «Δέσποινα και Μήτηρ του Λυτρωτού,  δέξαι παρακλήσεις αναξίων  Σου ικετών…»
  Σ` αυτό το προσκύνημα, σ` αυτή την παράκληση  με γυρίζει πίσω  η σκέψη κάθε  τέτοια μέρα  σε μια αναδρομή του χρόνου σε χρόνια παιδικά Προσκύνημα, προσευχή, γονυκλισία  ψυχής μα και κραυγή εκ βαθέων « διάσωσον από κινδύνων τους δούλους Σου Θεοτόκε»-μαζί  και ευχαριστήρια ψαλμωδία στην Παναγιά τη Γηροκομήτισσα !
     Δε θυμάμαι πια πως ήταν τότε το μοναστήρι. Ένα απλό κτίσμα φαντάζομαι, όμως με εκείνη την μοναδική ιερότητα που συναντάς στα απλά και απέριττα. Σήμερα η φροντίδα του καθηγουμένου, του κοσμαγάπητου, του σεμνού, του ταπεινού, του πράου, Πανοσιολογιοτάτου πατρός Συμεών Χατζή και της συνοδείας του, το έχει αναγάγει σε ένα υπέρλαμπρο σύνολο, δεμένο αρμονικά με τον γύρω χώρο, που συγκεντρώνει  προσκυνητές από όλη την Ελλάδα .    
   Παλαιά –αρχαία συνήθεια, ετούτη η ανάβαση στο μοναστήρι Της στο Γηροκομειό από την πίσω απότομη ανηφόρα, όπου παίρνει ένα διαφορετικό μήνυμα την παραμονή το βράδυ, στο προσκύνημα της ιερής τη εικόνας της, της ιστορηθείσης « υπό του Αποστόλου Λουκά ιεροτάτου …»
   Όσα χρόνια μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου, παίρνω να ανεβαίνω το στενό δρομάκι που οδηγεί στην πίσω πόρτα, κρατημένος από το χέρι της μάνας, με μια  άγνωστη δύναμη που μας κράταγε ακούραστους, παρά τον τόσο δρόμο (από την Αγία Σοφία όπου μέναμε ) για τα παιδικά μας πόδια.
Μαζί μας  πεζοπορούσα γυμνόποδη ή έρπουσα, ταπεινή ικέτης ανηφορίζει η πίστη, κομίζοντας  από της καρδιάς της τα βάθη, το δάκρυ της, ελάχιστη προσφορά στην Παναγιά τη Γηροκομήτισσα, συμμετέχοντας νοερά  στης «Γεσθημανής το χωρίον» όπου «Απόστολοι εκ περάτων συναθροισθέντες»  κηδεύουν το σώμα Της και ο Υιός και Θεός μας παραλαμβάνει το πνεύμα Της.  Από όσο θυμάμαι οι θείες μου πηγαίνανε στον εσπερινό και μετά στην αγρυπνία ενώ εμείς τα μικρά  με το θείο να μας προσέχει, στρώναμε κουβέρτες και ξαπλώναμε μέσα στο παρακείμενο δασάκι, όπου το κέντρο Μαραβέλα σήμερα.
Το πρωί πηγαίναμε στη λειτουργία, όπου , ψέλναμε ακολουθώντας τον ψάλτη, τα απαράμιλλα ποιητικά τροπάρια προς τη Θεοτόκο. «Ου σιωπήσωμεν ποτέ Θεοτόκε τας δυναστείας  Σου λαλείν οι ανάξιοι…»
  Έψελνε ωραία η μάνα, κοντράλτα, με τη θεία, υψίφωνο – όχι βέβαια στη βυζαντινή πιστότητα, αλλά πάντως ένα ακρόαμα που είχε το πάθος μιας από τα βάθη της καρδιάς δέησης  Δεν ήταν μια τυπική παράθεση στίχων, αλλά μια φωνή- προσευχή που ερχόταν από τα εσώτερα του συνειδητού .Μια λυρική ανάγκη πες, που προσπαθούσε να γονατίσει, να κλάψει, να παρακαλέσει την Παναγιά τη Γηροκομήτισσα: «Την δέησή μου δέξαι την πενιχράν  και κλαυθμόν μη παρίδης και δάκρυα και στεναγμόν, αλλ` αντιλαβού μου ως αγαθή και τας αιτήσεις πλήρωσον».. Κι άλλοτε πάλι  επειδή της άρεσαν της θείας τα λόγια- ήταν και φιλάσθενη κι αυτό της έμοιαζε σαν μια προσωπική επίκληση- έπιανε να ψέλνει κλεισμένη στο δωμάτιό της  «Από των πολλών μου αμαρτιών ασθενεί το σώμα ασθενή μου και η ψυχή, προς Σε καταφεύγω την Κεχαριτωμένην ελπίς απελπισμένων Συ μοι βοήθησον»
  Δεν υπάρχουν πια, από χρόνια και μαζί τους φοβάμαι ότι χάθηκε κι εκείνο το μοναδικό, το ανεπανάληπτο, το τόσο ποιητικό, τόσο λυρικό ξέσπασμα από τα βάθη του είναι μας : «Χαίρε  θρόνε  πυρίμορφε Κυρίου, χαίρε θεία και μαναδόχε στάμνε, χαίρε χρυσή λυχνία, λαμπάς άσβεστος χαίρε των παρθένων δόξα και μητέρων ωράισμα και κλέος»!
   Κουράζονται τα πόδια πια. Λιποψυχεί το ανέβασμα της ανηφόρας που τότε  ήταν χωματόδρομος κακοτράχαλος, δύσκολος, ενώ σήμερα είναι άσφαλτος. Ξεχνώ πολλές φορές τα λόγια κι ας τα είχα  μάθει χρόνια και χρόνια : «Διάσωσον  από κινδύνων τους δούλους Σου Θεοτόκε ότι πάντες  μετά Θεόν  εις Σε καταφεύγομεν ως άρρηκτον τείχος και προστασία».
   Χτες καθώς ανεβαίναμε με τα εγγόνια μου πια, ο μικρός με ρώτησε: παππού όλο κοιτάς δεξιά αριστερά, τι ψάχνεις, έχασες τίποτε;
  -Πώς να του πω. Πως να του εξηγήσω, ότι έψαχνα  εκείνη την παιδική  αγνότητα που με ανέβαζε ως επάνω ακούραστον. Πώς να του εξηγήσω ότι  το μόνο που απόμεινε από εκείνη την εκ βαθέων φωνή, είναι ένα δάκρυ – ένα δάκρυ ψυχής που καταθέτω ταπεινός στην εικόνα της :Επίβλεψον εν ευμενεία Πανύμνητε Θεοτόκε  επι την εμήν  χαλεπήν του σώματος κάκωσιν και ίασε της ψυχής μου το άλγος. Θεοτόκε παρθένε
               Σταύρος Ιντζεγιαννης


ΓΝΩΜΗ 10 / 8 / 17

                                                       ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ 

   ΧΩΡΙΣΤΕΣ  ΔΙΑΚΟΠΕΣ

   Χωριστές διακοπές, διαβάζω στο διαδίκτυο, συμβουλεύουν οι σύμβουλοι οικογενειακής γαλήνης, προκειμένου να ανανεωθεί το ερωτικό ενδιαφέρον, διότι –κατά τη γνώμη τους - το ζευγάρι για να είναι ευτυχισμένο, πρέπει να είναι και ερωτευμένο. Τώρα μάλιστα! Εμείς φαϊ, εμείς πιοτί δεν είχαμε ραπανάκια για την όρεξη! Αν δηλαδή είναι δυνατόν να είσαι ερωτευμένος με την Αρσινόη ύστερα από 44 χρόνια γάμου. Αυτό  κι αν είναι διαστροφή. Έ όχι και μέχρι εκεί!!! 
   Χωριστές διακοπές. Δηλαδή σα να λέμε αλλού εσύ κι αλλού εγώ. Διότι υποστηρίζουν-και συμφωνώ και εγώ-τι θα κουβεντιάσεις με τη γυναίκα σου στο ταξίδι ή στις διακοπές; Τα ίδια και τα ίδια, που κουβέντιαζες και στο σπίτι από το πρωί ως το βράδυ. Για το εκκαθαριστικό της εφορίας, για τη ΔΕΗ που ήρθε διπλάσια - είναι βλέπεις το κλιματιστικό που ανάβει από το πρωί ως το βράδυ-είναι που και η Αρσινόη ξεχνά να σβήσει το φως που διάβαζε στο κρεβάτι και καίει στο γάμο του
Καραγκιόζη ή για το φροντιστήριο του Δημητράκη που δε μπορεί να γράψει δυο λέξεις σωστές Ελληνικά και θέλει και Εγγλέζικα
   Χωριστές διακοπές λοιπόν –λένε για να ανανεωθεί το ερωτικό ενδιαφέρον. Στην Κέρκυρα η σύζυγος, στη Χαλκιδική ο σύζυγος και όταν καμιά φορά συμμαζευτούν  ανταλλάσουν και τις απόψεις τους,
   -Πως πέρασες αγάπη μου;
  - Θαύμα  μόνο που ρεφάρισα στο κουμ  καν κι αν δεν ήταν ο κύριος Αποστόλης ένας ευγενέστατος κύριος με τον οποίον κάναμε παρέα, να με δανείσει θα μου παίρνανε και τα εσώρουχα! Εσύ αγάπη μου πως πέρασες;
  Ωραία – ωραία γνώρισα  κάποιους φίλους, κάποιες παρέες περάσαμε υπέροχα .Εκδρομές, χορό, νέες γνωριμίες. Ανανεώθηκα!
   Άντε λοιπόν καλό χειμώνα! Μοντέρνα πράγματα.
   Διότι όπως και να το κάνεις  άλλο να πηγαίνεις διακοπές με το …μπαούλο σου κι άλλο με βαλιτσάκι. Σε κρατάει αγκαζέ η κυρία Αρσινόη και νομίζεις ότι σε πάει ο χωροφύλακας για το κρατητήριο.
  Σε πιάνει η …άλλη από τη μέση και νοιώθεις πούπουλο. Άσε που σου χαϊδεύεται κιόλας :Που θα με πας , που θα με πας .
-  Όπου γουστάρεις κι αγαπάς!!!
  Πας διακοπές  με τη κυρία σου και σε γυρίζει σε όλα τα μοναστήρια της περιοχής να ανάψει κερί και να προσευχηθεί  για τα  αρθριτικά της και από αρχαιότητα σε αρχαιότητα, σα να μη μου φτάνει η δική της!
  Κάθεσαι τέλος πάντων σε ένα κέντρο κι απάνω που διψάς και λες να παραγγείλω μια μπίρα ακόμη σου βάζει τις φωνές. «Οικονομία Χαρίδημε, δε χρειάζεται άλλη μπίρα, έχουμε να πληρώσουμε το μπαλέτο της Βασιλικούλας μας Δε χρειάζονται σπατάλες»
  Ενώ με τη άλλη. Ω, με την άλλη. Εκεί είναι που παραγγέλλει  διπλά και τρίδιπλα. Διότι Χαρίδημε λέει μια ζωή την έχουμε  κι αν δεν τη γλεντήσουμε… Και φέρε και ξαναφέρε ωπα –ωπα τα μπουζούκια ώπα και ο μπαγλαμάς!!!
  Βέβαια, για να εξηγούμεθα, όλα αυτά είναι όνειρα θερινής νυκτός για μερικούς από εμάς που μια ζωή με το στεφανάκι μας κοιμόμαστε και με το στεφανάκι μας ξυπνάμε. Μια  ζωή σπίτι, κρεβάτι, εκκλησία. Καλημέρα, καλησπέρα, καληνύχτα με τη Αρσινόη κα τα παιδιά. Με μολύβι και χαρτί το κάθε βήμα. Καλά τα λένε οι σύμβουλοι αλλά εδώ δε σου δίνει δίωρη να πιείς ένα κρασάκι με την παρέα σου και θα σου δώσει εβδομαδιαία και μετά δημοσίων θεαμάτων;
  Και γιατί τα γράφουμε θα μου πείτε. Έτσι  για να ξεγελάμε τον εαυτό μας ότι τάχα μου- τάχα μου θα πάμε κι εμείς. Να βγει το παράπονό μας βρε αδερφέ, όχι τίποτε άλλο
                                  Σταύρος Ιντζεγιαννης  



















  Στον τροπικό  του καύσωνα η Ελλάδα. Το θερμόμετρο πολιορκεί τους 40ο της κλίμακας του Κελσίου. Και η τηλεόραση μάντις κακών επιμένει πως μπορεί να υποχωρήσει τη μια μέρα δε δροσερότερα επίπεδα, αλλά μη ξεθαρρεύεστε διότι το κατακαλόκαιρο του Δεκαπενταύγουστου βρίσκεται ακόμη εν εξελίξει.

 Η Ελλάς ζει την καλοκαιρινή της ραστώνη και η χαύνωση εν παντί και πάντα είναι ορατή. Στη κουβέντα, στις κινήσεις, στους διαλογισμούς και κυρίως στα προγράμματα. Μακαριοι όσοι κατάφεραν να  ξεφύγουν σε διακοπές

ΕΚΚΛΉΣΙΟΛΟΓΟΣ 8 /8 / 17




                                                                 ΚΑΘ ΟΔΟΝ
   ΗΜΑΡΤΟΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ

  Δεκαπενταύγουστος το Πάσχα του καλοκαιρού. Η μικρή Λαμπρή που λέει ο λαός μας, γονατίζοντας στη κοίμηση της Θεοτόκου. Συμβολικά ακολουθώντας το τροπάριο «Απόστολοι εκ περάτων συναθροισθεντες ενθάδε  Γεσθημανή το χωρίον…» ο Ελληνισμός τρέχει να προσκυνήσει όπου της Παρθένου τα απεράριθμα μοναστήρια προσευχόμενος: Δέσποινα και μήτηρ του λυτρωτού δέξαι παρακλήσεις αναξίων σου ικετών ίνα μεσιτεύσεις  προς τον εκ Σου τεχθέντα.
   Δεν υπάρχει άνθρωπός που σε κάποια δύσκολη στιγμή να μην αναφώνησε. Παναγιά μου!!
   Τη μια μέρα Δόξα τω θεώ και την άλλη Παναγιά βοήθα –λέμε. Σ`αυτή καταφεύγουμε «την υψηλοτέραν των Ουρανών και καθαρωτέραν  λαμπηδόνων ηλιακών..»για κάθε δυσκολία μας, ακριβώς όπως φωνάζουμε Μάνα μου. Μάνα του κόσμου αυτή.
 Εξαίσια και  λυρικότατη η ποιητική έξαρση του υμνωδού, που νομίζω κανείς δεν μπορεί να ξεπεράσει σε ποιητικό οίστρο. Θησαυρόν σωτηρίας και πηγήν αφθαρσίας την σε κυήσασαν και πύργον ασφαλείας και  θύραν μετανοίας τοις κραυγάζουσι έδειξας !.
  Γεμάτες οι εκκλησίες από τους πιστούς που καταφθάνουν από όλα τα μέρη για να παρασταθούν στην κοίμηση Της μάνας του Θεού και της ανθρωπότητας.
  Γονατιστή από το λιμάνι μέχρι την εκκλησία της Μεγαλόχαρης η νεαρούλα στη Τήνο καθώς τη έβλεπα και συλλογιζόμουν πόσο ωραία η πίστη. Πόσο λυτρωτική η προσευχή  στην παρθένο: «Τας  ασθενείας μου και της ψυχής ιατρεύεις και σαρκός τας οδύνας…»
  Το έχω δει τόσες φορές, εδώ,  καθώς από μικρά παιδιά ανηφορίζαμε προς το Γηροκομειό να ξαγρυπνήσουμε στην ιερή της εικόνα. Δεκάδες οι προσκυνητές κάθε ηλικίας που έρχονται γονατιστοί  εκπληρώνοντας ένα ευχαριστήριο τάμα ή μια ταπεινή δέηση: Ροήν των δακρύων μην αποποιήσεις» 
   Άφωνοι ακόμη και οι άπιστοι μπροστά στη λατρεία που της έχουν οι πιστοί. Άλαλα τα χείλη των ασεβών –υμνεί ο μελωδός. Είναι μια λατρεία που αγγίζει το παραλήρημα καθώς τίποτε στη γη δε λατρεύτηκε τόσο.
  Χρόνια πριν στρατιώτης βρέθηκα στο γραφείο του πιο βλάσφημου ανθρώπου που μπορεί να φανταστεί άνθρωπος. εγκυκλοπαίδεια ανίερης εκφοράς λόγου. Κι όμως αυτός ο συνταγματάρχης κάποτε που άκουσε τον οδηγό του τζιπ ο οποίος τον συναγωνιζότανε σε βλασφημίες (λες και είχανε ταιριάξει επίτηδες τα πιο βλάσφημα χείλη) όταν τον άκουσε να βλασφημεί την Παναγία έβγαλε το περίστροφο και τον σημάδεψε: Αν σ` ακούσω να ξαναπείς κουβέντα για την Παναγία σε σκότωσα. Γονάτισε γρήγορα και ζήτα συγνώμην. Και τον έβαλε και γονάτισε- ο Τζέμος ο οδηγός του (Ένας άντρουκλας δυο μέτρα, βαρύμαγκας Πειραιώτης)                  - την ώρα της αναφοράς, μπροστά  σε διακόσιους  πυροβολητές και φώναξε με δάκρυα στα μάτια « Ημαρτον Παναγία μου αν ξαναπώ για Σένα να μου κόψεις τη γλώσσα. Να με κάψεις την ίδια στιγμή» Ήταν τόσο ανατριχιαστική, μα και τόσο εξαίσια ιερή σκηνή που τη θυμάμαι τόσα χρόνια μετά, από τότε, σαν χτες.
  Αυτή-η Παναγία-είπε ο Νίκος Μπαλ…ο συνταγματάρχης που είχε λάβει μέρος στον Αλβανικό πόλεμο όπου και κέρδισε τα γαλόνια του στο πεδίο της μάχης, Αυτή έμπαινε μπροστά και κερδίσαμε τον πόλεμο. Και τα έλεγε ο πιο βλάσφημος που δεν είχε αφήσει άγιο για Άγιο εκτός και από την Αγία Βαρβάρα προστάτιδα του πυροβολικού    
  Σε μια άσκηση σε ώρα βραδινή, μου εξομολογήθηκε πως όταν τον φέρανε στα Γιάννινα βαριά τραυματισμένο, υπολοχαγό και το άφησαν να πεθάνει στην απομόνωση, είδε δυο γυναίκες με μαύρα που η μία είπε στην άλλη :Αυτός είναι δικός σου του πυροβολικού. Φρόντισέ τον εσύ, εγώ πάω στο μέτωπο να φυλάξω τους άλλους. Ήτανε μου είπε- σχεδόν κλαίγοντας-ή Παναγία και η Αγία Βαρβάρα.
   Ιερός ο Δεκαπενταύγουστος συνδέεται και ιστορικά με την Ελλάδα καθώς τον Δεκαενταύγουστο  η Ιταλοί βομβάρδισαν την Έλλη το καταδρομικό μας υπογραμμίζοντας τις προθέσεις του ανεκδιήγητου Μουσολίνι. Και δεν είναι η μόνη θλιβερή επέτειος. Τον ίδιο μήνα η κατάρρευση του μετώπου στην Μικρά Ασία .Οι Ίωνες και οι Φωκαείς της Μεγάλης Ελλάδας μαζεύουν τα ιερά και τα όσια και παίρνουν τον δρόμο της προσφυγιάς στη Μητέρα Ελλάδα την οποία  βοήθησαν με εργατικότητά τους και τον πολιτισμό τους να γίνει το κράτος που χάρηκε η γενιά μας.
  Ιερός ο Αύγουστος ,δίγνωμος. Προσκυνούμε τη Χάρη της «διάσωσον από κινδύνους τους δούλους  Σου Θεοτοκε, ότι πάντες μετά Χριστόν εις Σε καταφεύγομεν»» και μετά τρέχουμε στις παραλίες θεόγδυτοι για να απολαύσουμε το καλοκαίρι μας .Ήμαρτον Παναγία μου τι να μας πρωτοσυγχωρήσεις ;
 

                                         Σταύρος Ιντζεγιαννης

ΓΝΩΜΗ 3 /8 / 17

                                                 ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ  
    ΒΡΥΞΕΛΕΣ-2 .Η ΕΥΡΩΠΗ

   Μια βδομάδα στις Βρυξέλες κατάλαβα ότι εδώ στην Πάτρα –ακόμη και στα χάλια που την έχουν καταντήσει-ζούμε στον Παράδεισο! Έχουμε απλόχερα θάλασσα, ουρανό και… φτώχεια. Ξέρετε πλούσιο να πηγαίνει στον παράδεισο;
    Η ζωή στην Ευρώπη ακολουθεί ένα αυστηρά προγραμματισμένο ρυθμό που σε καμιά περίπτωση δεν ταιριάζει στον δικό μας ζεμανφουτισμό. Το «Ωχ αδερφέ παράταμας»  Σέβονται τον νόμο. Δε σεβόμαστε τίποτε. Ούτε τον εαυτό μας!!!
    Βρυξέλες. Η παγκοσμιοποίηση σε όλο της το μεγαλείο .Λευκοί- μαύροι-κατάμαυροι πίσσα, κίτρινοι, μπορεί και… κόκκινοι ερυθρόδερμοι. Κανείς  δε νοιάζεται τι χρώμα έχει ό άλλος  ή τι ρούχα φοράει-κελεμπία ή κουστούμι ή ράσο –στο ξενοδοχείο ήταν δυο βουδιστές. Κίτρινα ράσα, ξυρισμένα κεφάλια. Άνθρωποι εκ περάτων συναθροισθέντες, Κυριαρχεί η μαντίλα, λες και όλες οι μουσουλμάνες έχουν έρθει στην Ευρώπη.
  Η νεαρά που καθάριζε το δωμάτιο ήταν από το Νεπάλ. «θέλετε τίποτε άλλο» ρώτησε!
 -Όχι. Είμαι με τη γυναίκα μου!
-  Α! Κούνησε το κεφάλι της σαν να με… λυπόντανε. Τουρισμό με τη  γυναίκα σου στην Ευρώπη. Που πας άνθρωπέ μου!!!
    Η ζωή αρχίζει στις 9.30` και τελειώνει στις 7` το απόγευμα. Τα μαγαζιά κλείνουν. Το εμπορικό κέντρο νεκρώνει ! Ακόμη και οι τουρίστες μαζεύονται στα ξενοδοχεία τους όπου βέβαια λειτουργούν μπαρ ή brasserie –κάτι σα μπαρ με πρόχειρο φαγητό. Σα να λέμε «πιάσε δυο μπίρες με μεζέ!»-
 Οι δρόμοι γεμίζουν άστεγους μετανάστες που ψάχνουν μια γωνιά, συνήθως στις εσοχές των μεγάλων καταστημάτων,  για να κοιμηθούν τη νύχτα τους. Καλό είναι να αποφεύγεται τη… βόλτα  τέτοια ώρα, με συμβούλεψαν στο ξενοδοχείο!
   Οι πωλήτριες στα μεγάλα μαγαζιά είναι περιποιημένες λες και πρόκειται να βγουν στη πασσαρέλα σου` ρχεται να σκίσεις την ταυτότητά σου, που επιμένει ότι «γεννηθείς  το…» γαμώτο μου!
   Στους δρόμους δεν υπάρχουν κάδοι απορριμμάτων. Κάθε μαγαζί ή σπίτι βγάζει τα σκουπίδια το βράδυ σε σακούλες σφιχτά κλεισμένες, άλλη μέρα τα ανακυκλώσιμα και άλλη μέρα σε άλλο χρώμα σακούλας τα απορρίμματα. Ο παραβάτης πληρώνει  τσουχτερό πρόστιμο (Αν είναι δυνατόν να εφαρμοστεί  αυτό στην Ελλάδα!!!) Δε χαρίζονται. Πληρώνονται!
 Εκμεταλλεύονται ακόμη και τα ασήμαντα για να βγάλουν λεφτά, με ένα ωραίο παραμύθι. Κόσμος και κοσμάκης να δει και να φωτογραφίσει το αγαλματίδιο του πιτσιρίκου  που… κατούρησε λένε και έσβησε τη φωτιά της πόλης. Γεμάτες οι γύρω μπιραρίες. Η μπίρα είναι φτηνότερη από το νερό.
  Φυσικά μιλάμε για τους αστούς της βιοποριστικής  καθημερινότητας. Τη μεσαία τάξη. Οι… χάι  λάιφερ, οι πλούσιοι ζουν τη δική τους ζωή, έχουν τα στέκια τους, τα κοσμικά σαλόνια τους, όπου το χρήμα αλλάζει χέρια ή τσέπες ή …γυναικεία  εσώρουχα!!! Γεμάτα τα σινεμά –θέατρα ή τα κέντρα όπου συχνάζουν οι επώνυμοι με τις… επώνυμες!!!
  Κάποια στοιχεία για τη ζωή στο Βέλγιο αξίζει να  παραθέσω  Οι συγκοινωνίες άφθονες και τακτικές .Τραμ, μετρό, λεωφορεία. Το εισιτήριο στα δικά μας επίπεδα. Ένα διαμέρισμα ημι-άνετο 2 δωματίων έχει 800-1000 ευρώ. Μάλλον ακριβά!
  Η αστική καθημερινότητα, δεν έχει τρομερή διαφορά. Περίπου 30 % ακριβότερη από  τη δική μας. Καθένας έχει προσαρμόσει  τη ζωή του, στα έσοδά του, μόνο που οι μισθοί και οι συντάξεις είναι διπλάσιοι από τους δικούς μας. Υπάρχουν συνέχεια προσφορές –εκπτώσεις, μαγαζιά φθηνά, όπως και μπουτίκ ακριβές. Ακριβή είναι η ψυχαγωγία ελληνικού τύπου, όπου ποτό σημαίνει φαγοπότι. Το φαγητό σε ρεστωράν ποικίλει . Φάγαμε μύδια –βλέπεις ο χωρικός ήθελα να τα δοκιμάσω όλα-και πληρώσαμε 27 ευρώ το άτομο. Λίγο  πιο κάτω το ίδιο κατασκεύασμα,  είχε μόνο 14 ευρώ και μία μπίρα δωρεάν. Φυσικά δεν είχε διπλά μαχαιροπήρουνα, ούτε κολονάτα ποτήρια, ούτε εκείνο το προκλητικό θηλυκό που μας σερβίριζε,  μαγκιγιαρισμένο λες και επρόκειτο να βγει στα καλλιστεία. Ακριβά έως πανάκριβα είναι τα γυναικεία καλλυντικά και οι σοκολάτες.! Η βενζίνη είναι στα δικά μας επίπεδα και λίγο πιο ακριβό το πετρέλαιο. Στα μεγάλα επισκέψιμα μουσεία ή άλλα, περνάς από ανιχνευτή μετάλλων. Σχεδόν σε γδύνουν. Οι  Βέλγοι είναι τρομοκρατημένοι από την… τρομοκρατία!!! Παντού περιπολίες αστυνομικών  οπλισμένων σαν αστακούς.
    Ναι σίγουρα προτιμώ να ζω στον παράδεισο της Πάτρας, αλλά… με  τους κανόνες του Βελγίου .Είναι πιο νομοταγείς. Είμαστε πιο ανθρώπινοι. Λεπτομέρειες! Εκεί θα κολλήσουμε;

Σταύρος Ιντζεγιάννης