Σάββατο 16 Δεκεμβρίου 2017

ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΟΣ 15 / 12 / 17

                                                                         ΚΑΘ ΟΔΟΝ

      ΠΑΙΔΙΚΕΣ ΟΔΟΙΠΟΡΙΕΣ


     Τέτοιες μέρες και να μη το θέλω  ο νους μου σε χρόνια παιδικά. Με κάθε αφορμή ξαναγυρίζω - όπως  όλοι μας-  κάνοντας αναδρομές στην ανέμελη εκείνη εποχή που οι καρδιές ανοιχτές στην ωραία χριστουγεννιάτικη ιστορία προσμένανε να δούνε  το νεογέννητο Χριστό που μας έφερνε τη λύτρωση
     Συγκεντρωμένη όλη η οικογένεια γύρω από τη μεγάλη ξυλόσομπα που άναβε πρωί – βράδυ, ρωτάγαμε τη γιαγιά: Πως θα δούμε το αστέρι;
   Άνοιγε τη μεγάλη πολυκαιρισμένη φυλλάδα της κι έκανε  πως έψαχνε  να βρει το μέρος που γεννήθηκε ο Χριστός. Τάχα δεν τό `ξερε ούτε αυτή και τώρα δα το μάθαινε, να μας το πει.
  Πάνε χρόνια. Δεν ζει πια η γιαγιά μας. Μα κάθε τέτοια μέρα, τη θυμάμαι εκεί στη γωνιά της, διπλωμένη στις φλοκάτες, να προσπαθεί να μας κάνει να δούμε με τα μάτια της ψυχής μας, όσο γινόταν πιο παραστατικά κάποιους βοσκούς ή  τους μάγους, που είχαν οδοιπορούσαν να προσκυνήσουν το νεογέννητο και ξαφνικά, άγνωστο πως, είχαν βρεθεί στο σπίτι μέσα, ζωντανεμένοι από εκείνη τη φυλλάδα της γιαγιάς.
   Να ο Μέλχιορ , να ο Μπαλτάσαρ, να ο Γκάσπαρ με τα ανεκτίμητα δώρα τους που φέρνανε από τα βάθη της Ανατολής να τα καταθέσουν στα πόδια του μοναδικού του αληθινού Θεού. Να και οι Βοσκοί- οι αγραυλούντες ποιμένες παιδιά μου – έλεγε οι συχωρεμένη.
   Τι θα πει …αγραυλούντες –τη ρωτάγαμε, μαγεμένοι κι εμείς από την ωραία άγνωστη λέξη.
  Έβγαζε τις τεράστιες βελόνες που κένταγε ολημερίς τα  παιδικά μας σκαλτσούνια και έξυνε το κεφάλι της :Αγραυλούντες θα πει.. Θα πει...Μα το λέει καθαρά η λέξη, τι άλλη εξήγηση να σας δώσω. Γιατί με στενοχωρείτε με πράγματα που ξέρετε.,
     Γέλαγε ο πατέρας –αυτός ο ίδιος μας έβαζε να τη στριμώξουμε για να την πειράξει,  που τόσο μας αγαπούσε ώστε να ζηλεύει κι αυτός ακόμη!
    Όταν εύρισκε  πια τα δύσκολα, έκλεινε τη φυλλάδα και αποφάσιζε να μας τα πει με δικά της λόγια  όπως τάξερε  κι όπως τα ΄χε ακούσει χρόνια και χρόνια κι αυτή από τη δική της γιαγιά….
    Α, η  καλή μας γιαγιά .Τάξερε όλα αφού για τα χρόνια της ήταν  μορφωμένη, αλλά καμώνονταν  πως δεν τάξερε  και μας έβαζε να ψάχνουμε, να βρούμε τι το ένα, πως το άλλο, για να μας αναγκάσει να ψάχνουμε στα βιβλία της μάνας να τα βρούμε μόνοι μας και να της τα φέρουμε γραμμένα τάχα να τα μάθει κι αυτή. Η πονηρή !!!
   Κόκκινη κλωστή δεμένη, στην ανέμη τυλιγμένη... Μια φορά κι έναν καιρό παιδιά μου σε έναν μακρινό τόπο που τον λέγανε… που τον λέγανε  - να δεις πως τον λέγανε-το ξεχνάω τώρα.
- Βηθλεέμ γιαγιά !
  -Ναι μπράβο, βηθλεέμ, γεννήθηκε ο Χριστούλης , μέσα σε μια  φάτνη αλόγων, σε μια ζεστή γωνιά, που τη ζέσταναν με τα χνώτα τους τα ζώα, για να μην κρυώνει το νεογέννητο.-
- Και τι είναι η φάτνη γιαγιά ;
  -Η φάτνη; η φάτνη είναι …είναι… πώς να σας το πω. η φάτνη
 Είναι  η φάτνη. Αφού το ξέρετε Γιατί με παιδεύετε;
  Ξαναγυρνώ τέτοιες μέρες σ` εκείνη την παιδική μας οδοιπορία μέσα στο Χριστουγεννιάτικη ιστορία, να βρω το δρόμο για τη Βηθλεέμ να γίνω «του στάβλου έν` άχυρο ένα φτωχό κομμάτι την ώρα που άνοιξε ο Χριστός στον  ήλιο του το μάτι..» καθώς γράφει ο Παλαμάς.
    Που θα δούμε το αστέρι, που θα βρούμε τη φάτνη να προσκυνήσουμε τον Χριστούλη- ρωτούσαμε τη γιαγιά.
   Έκλεινε την κιτρινισμένη φυλλάδα της, έβγαζε τα γυαλιά της και χαϊδευε τα κεφάλια μας. Μόνο μέσα στην καρδιά σας θα τα βρείτε. Γιατί μόνο εκεί κατοικεί ο Χριστός. Όμως βιαστείτε να τον ψάξετε τώρα που είστε παιδιά, γιατί όταν μεγαλώσετε θα θολώνουν τα μάτια σας, από τους καινούργιους τρόπους ζωής και δεν θα μπορείτε να τον διακρίνεται ακόμα κι όταν θα είναι δίπλα σας, έτοιμος να ακούσει τις προσευχές σας και να σας βοηθήσει.
Α, η καλή μας η γιαγιά.. Πως με ξαναγυρίζει η μνήμη της σ` εκείνη την παιδικά οδοιπορία. .Και είναι ίσως οι μοναδικές στιγμές που  ψέλνω αλάθητα τον ωραίο ύμνο: Η γέννησή σου Χριστέ ο θεός ημών ανέτειλε στον κόσμο το φως το της γνώσεως..
Σταύρος Ιντζεγιάννης








ΓΝΩΜΗ 15 / 12 / 17


                                                       ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ
       Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

      Ο ερχομός του κ. Ερντογάν δημιούργησε όπως ήταν επόμενο,  πολιτική αναταραχή. Η κυβέρνηση μιλά για διπλωματική επιτυχία, ενώ η αντιπολίτευση υποστηρίζει ότι επρόκειτο για φιάσκο.
   Ήδη δέκα μέρες μετά, οι αντεγκλήσεις συνεχίζονται. Τι είπε, τι δεν είπε, τι εννοούσε αλλά δεν το είπε και τι κρυβόταν  πίσω  το προσωπείο του διπλωμάτη, γνωστού όντως ότι στη διπλωματία, αλλά λες, άλλα εννοείς και αλλά ο άλλος καταλαβαίνει!
    Κατόπιν τούτου η στήλη –παθιασμένη για την αλήθεια και σφόδρα απολιτική- αποφάσισε για χάρη των αναγνωστών της να μεταβεί στην Κωνσταντινούπολη και να πάρει τη μόνη σωστή και απαλλαγμένη  προκαταλήψεων συνέντευξη, από τον κ. Ταγίπ  Ερντογάν, την οποία και παραθέτουμε, προς χάριν των αναγνωστών μας και βεβαίως για να αποκατασταθεί η αλήθεια.
     Ο κ Ερντογάν με δέχθηκε στην αίθουσα του θρόνου, φορώντας τη στολή του Σουλεϊμάν του μεγαλοπρεπούς, περιστοιχιζόμενος κατά την περίσταση, από τους Υπουργούς του, δίκην Βεζύριδων. Η συνέντευξη ακολούθησε μέσα σε πνεύμα  απόλυτης φιλίας και κατανόησης.
    ΕΡΩΤΗΣΗ-Τι γνώμη έχετε για την Ελλάδα.
   ΑΠΑΝΤΗΣΗ-Βρε παιδί μου είμαι  τόσο χρονών και ακόμη δεν έχω καταλάβει πως έγινε και ύστερα από τετρακόσια χρόνια που όλοι οι μεγάλοι της γης  υποκλινόντανε μπροστά μας, μας ξεφύγατε εσείς,  οι κουρελήδες, πεινασμένοι, θεόφτωχοι, άοπλοι. Μας φοβότανε οι Δυνατοί και δε μας φοβηθήκατε εσείς;  Αυτό είναι κάτι, που  δεν το έχουμε καταλάβει και δεν μπορούμε να το  χωνέψουμε μέχρι σήμερα, στην Τουρκία!
  ΕΡΩΤΗΣΗ- Εμείς  πολυχρονεμένε μου, λέμε πως ήταν  θέλημα του Θεού που είδε την αδικία και μας όπλισε.  
 Φωνή λαού οργή Θεού λέμε!
  ΑΠΑΝΤΗΣΗ-Δεν καταλαβαίνω για πια οργή μιλάτε. Δεν περνάγατε καλά; Ούτε στις τράπεζες χρωστάγατε, γιατί όλα ήταν δικά μας, ούτε μισθούς είχατε για να τους κόβουν, ούτε σύνταξη παίρνατε γιατί πεθαίνατε νέοι. Ούτε σκεφτόσαστε τι θα φάτε την άλλη μέρα, γιατί έτσι κι αλλιώς δεν είχατε τι να φάτε. Τι είδους αχαριστία ήταν αυτή να χτυπήσετε τον ευεργέτη σας;
    ΕΡΩΤΗΣΗ –Ναι αλλά όταν βλέπαμε τον Αγά σκύβαμε το κεφάλι και προσκυνάγαμε ,αλλιώς μας έκοβε το κεφάλι.
    ΑΠΑΝΤΗΣΗ- Εκεί θα κολλήσουμε; Για πέντε κρεμάλες ή μερικές …σούβλες; Στο κάτω- κάτω,  εμείς σας  απαλλάσσαμε από τα μαρτύρια, ενώ εσείς έχετε γεμίσει τις φυλακές με εγκληματίες και τους ταϊζετε κι από πάνω. Εμ` δεν έχετε, εμ κάνετε και φιλανθρωπίες.
    ΕΩΤΗΣΗ-Πως σχολάζετε ότι τώρα  είμαστε οργανωμένο κράτος. Ενώ τότε δεν είχαμε τίποτε.
     ΑΠΑΝΤΗΣΗ-Και μήπως τώρα έχετε; Όλα ανήκουν στις τράπεζες Ακόμη και οι εθνικές γαίες -που σκοτωθήκατε  για να τις αποκτήσετε- είναι υποθηκευμένες στους ξένους. Τουλάχιστον τότε δεν πληρώνατε ΕΜΦΙΑ
    ΕΡΩΡΗΣΗ-Πως θα πληρώναμε  ΕΜΦΙΑ αφού δεν είχαμε σπίτια;
    ΑΠΑΝΤΗΣΗ-Γιατί έχετε σπίτια τώρα; Κάθε μέρα τα βγάζει σε πλειστηριασμό η τράπεζα!
       ΕΡΩΤΗΣΗ- Μην ξεχνάτε ότι έχουμε μια ιστορία 4-5 χιλιάδων ετών. Η γλώσσα μας είναι η ρίζα όλων των άλλων. Οι φιλόσοφοί μας έδωσαν τα φώτα σε όλον τον κόσμο.
    ΑΠΑΝΤΗΣΗ- Από ότι μαθαίνω, η ΔΕΗ ακριβαίνει το ρεύμα τόσο, ώστε καλύτερα που δώσατε τα φώτα στους άλλους και μείνατε στο σκοτάδι .
       ΕΡΩΤΗΣΗ - Κύριε πρόεδρε συχνά αναφέρεστε στη συνθήκη της Λωζάνης. Ποια είναι η θέση σας
     ΑΠΑΝΤΗΣΗ- Να μας πείτε και ευχαριστώ που σας απαλλάξαμε από 750 χιλιάδες Μουσουλμάνους της Θράκης. Αν γινότανε  πόλεμος ποιόν νομίζετε ότι θα υπερασπιζότανε αυτοί; Την Ελλάδα ;Λάθος. Το αίμα νερό δε γίνεται.  Τι Μωάμεθ τι Τούρκος. Νομίζετε ότι οι Μουσουλμάνοι της Θράκης έχουν γίνει Έλληνες; Κούνια που σας κούναγε!
 ΕΡΩΤΗΣΗ –Για τα νησιά του Αιγαίου μιλάτε συνεχώς. Τι σκέφτεστε;
      ΑΠΑΝΤΗΣΗ- Τότε που υπογράψαμε δεν τα χρειαζόμαστε. Η κατάσταση άλλαξε όταν τα νησιά αποδείχτηκαν τουριστικό χρυσορυχείο.  ¨Ασε που το πετρέλαιο στην περιοχή αλλάζει τα δεδομένα. Τώρα τα χρειαζόμαστε.
    ΕΡΩΤΗΣΗ. Συχνά αναφέρεστε για τους Τούρκους πιλότους που δεν μπορούμε να τους εκδώσουμε διότι στις Δημοκρατίες η Δικαιοσύνη είναι ανεξάρτητη.
     Στο σημείο αυτό ο κ Ερντογάν έσκυψε και κάτι ρώτησε χαμηλόφωνα τους Υπουργούς του, αλλά όλοι σήκωσαν τους ώμους τους, δηλώνοντας άγνοια.
     Και ο Ερντογάν απάντησε: Εξηγήστε μας τι σημαίνει Δημοκρατία; Διότι στα λεξικά μας δεν υπάρχει αυτή η λέξη!!!
  Σταύρος Ιντζεγιαννης

    

Δευτέρα 11 Δεκεμβρίου 2017

EKKLHSIOLOGOS 9 / 12 / 17


                                                         ΚΑΘ ΟΔΟΝ
     ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ

   Στις  10Δεκεμβρίου  του 1948 με το τέλος του Β! Παγκοσμίου πολέμου η γενική συνέλευση των  Η. Ε (Ηνωμένων Εθνών) ψήφισε την διακήρυξη για την προστασία των δικαιωμάτων του ανθρώπου. Μια διακήρυξη  που θα έβαζε όπως φιλοδοξούσαν οι εμπνευστές της, τέλος στην καταπάτηση των θεμελιωδών δικαιωμάτων που έχει ο κάθε άνθρωπος ασχέτως  χρώματος επιδερμίδας, θρησκεύματος, γλώσσας, καθώς ο πόλεμος  με τα εκατομμύρια των νεκρών γυναικών παιδιών - αμάχων είχε κατεβάσει τον άνθρωπο στο επίπεδο αντικειμένου, χωρίς αξία και τα ολοκαυτώματα είχαν δημιουργήσει έναν Φρανκενστάιν –εξολοθρευτή κάθε ανθρώπινης ύπαρξης. Άουσβιτς-Χιροσίμα-ισοπέδωση πόλεων με τους ανηλεείς και άνευ διακρίσεως βομβαρδισμούς κατάλυση κάθε μορφής ηθικού νόμου. Ο άνθρωπος για τον άνθρωπο κυριολεκτικά ένας πεινασμένος λύκος. 
    Στη φιλοσοφία της διακήρυξης  βρίσκεται  ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα αποτελούν ηθικές αρχές που θέτουν συγκεκριμένα πρότυπα ανθρώπινης συμπεριφοράς και συνήθως προστατεύονται ως νόμιμα δικαιώματα κατά το εθνικό και διεθνές δίκαιο. Θεωρούνται ως  αναπαλλοτρίωτα θεμελιώδη δικαιώματα που κάθε άτομο δικαιούται από τη στιγμή της γέννησής του, απλώς και μόνο επειδή είναι ανθρώπινο ον « Ό,τι γαρ εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων  εμοί εποιήσατε» –είπε ο Κύριος.
  Ιδιαίτερα δε αυτούς τους «αδελφούς τους ελάχιστους» θέλησε να προστατεύσει η διακήρυξη των δικαιωμάτων που έχει ο κάθε άνθρωπος  από τη γέννησή του έως το τέλος του.
   Ίσως δεν υπάρχει μεγαλύτερη διεθνής διπλωματική φάρσα  από την υπογραφή της διακήρυξης,  που  αυτοί οι οποίοι την υπέγραφαν, ήταν οι ίδιοι που με τον έναν ή άλλον τρόπο είχαν καταπατήσει ακόμη και τα θεμελιώδη δικαιώματα του ατόμου. Και ίσως ξέρανε ότι υπέγραφαν μια ουτοπία. Πιο σωστά ότι προσπαθούσαν να ξεγελάσουν εαυτούς και αλλήλους!
  Όταν με το τέλος του Α! παγκοσμίου πολέμου δημιουργήθηκε η Κ. τ. Ε (Κοινωνία των Εθνών) υπήρξε μια πρώτη προσπάθεια για συνεννόηση όλων των κρατών πάνω στα προβλήματα που απασχολούν την ανθρωπότητα και υπεγράφη στις  28 Ιουνίου 1919 από 44 κράτη  εκτός από τις Η.Π.Α  διότι θεωρήθηκε Ευρωπαϊκή υπόθεση. Δεν είχαν αποβάλλει ακόμη τα κληρονομικά τους γονίδια που οικοδόμησαν  την Αμερική , πάνω  στη Καλύβα του Μπάρμπα Θωμά !
   Οι στόχοι του Συνδέσμου περιλάμβαναν τον αφοπλισμό, την πρόληψη του πολέμου μέσω της συλλογικής ασφάλειας, τη διευθέτηση των διαφορών μεταξύ των χωρών μέσω διαπραγματεύσεων και της διπλωματίας, τη βελτίωση της ποιότητας ζωής παγκόσμια και τον σεβασμό της ανθρώπινης  ζωής και αξιοπρέπειας.
  Ωστόσο πριν αλέκτωρ φωνήσει (20 χρόνια μετά) η ιδεολογία των Ναζί καταπατώντας κάθε έννοια λογικής ξέσχισε τη διακήρυξη, με την αιτιολογία ότι και οι άλλοι είχαν καταπατήσει τα δικά τους θεμελιώδη δικαιώματα. Έτσι οδηγηθήκαμε στον Β! παγκόσμιο πόλεμο που η ναζιστική και φασιστική ιδεολογία επέβαλε αμφισβητώντας το δικαίωμα του ανθρώπου να είναι… άνθρωπος !Η ιδεολογία της κτηνωδίας δημιούργησε τη φρίκη των εκατομμυρίων νεκρών !
 - Και μετά ;
  Όταν τελείωσαν όλα αυτά πιστέψαμε ότι με την υπογραφή της διακήρυξης των αυτονόητων δικαιωμάτων του ανθρώπου ο πλανήτης γη θα αποτελούσε επιτέλους την εικόνα και ομοίωση του Δημιουργού του. Άλλωστε  την είχαν υπογράψει ομόφωνα όλοι.
   Αυταπάτη; Ουτοπία; Ή φάρσα: Όπως και να την ονομάσει κανείς η πραγματικότητα είναι μία. Ο Άνθρωπος εξακολουθεί να δυναστεύει , να εκμεταλλεύεται, να βιαιοπραγεί κατά  του συνανθρώπου του.
  Δεν είχε καλά – καλά στεγνώσει η μελάνη της υπογραφής και είχαμε Βόρειος Κορέα κατά Νοτίου. Βιετνάμ. Καμπότζη. Αφγανιστάν. Δικτατορίες. Στάλιν. Άνοιξη της Πράγας . Γιαρουζέλσκυ. Καντάφι. Ουγκάντα. Νιγηρία. Σομαλία Βόρειος  και νότιος Αφρική  και τελευταία Συρία .Όλοι αυτοί - και άλλοι ων ουκ έστιν αριθμός, χρώμα επιδερμίδας, θρησκεία πολιτισμός, γλώσσα σημαίνουν νεκροί. Χιλιάδες νεκροί, ξεσπιτωμένοι, άνεργοι, εξαθλιωμένοι, μετανάστες από το… όπου στο… όπου. Άνθρωποι που αναζητούν τη γη Χαναάν και η οποία τις περισσότερες φορές δεν είναι παρά ένας ανώνυμος τάφος ή σε μια θάλασσα.
  Θυμάστε εκείνο το ωραίο έργο «οι Γερμανοί ξανάρχονται» με τον Τσαγγανέα να  αναρωτιέται «Άνθρωποι- Άνθρωποι  Αιμοχαρείς, αιμοδιψείς και αιμοβόροι! Προς τι το μίσος και η αλληλοεξόντωσις; Προς τι ο αλληλοσπαραγμός; Πού είναι οι άνθρωποι;»
 -Που είναι οι άνθρωποι;
   Ήδη το δουλεμπόριο ανθεί και θεωρείται από τις πιο επικερδείς επιχειρήσεις. Και η διακήρυξη των δικαιωμάτων του Ανθρώπου ;Μια φάρσα! Αυτοί οι ίδιοι οι μεγάλοι –οι δυνατοί είναι, που εξοπλίζουν τους αδύναμους  για να σκοτώνονται εφαρμόζοντας το παλαιό μα πάντα επίκαιρο «Διαίρει και βασίλευε !
Σταύρος Ιντζεγιάννης




















ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΟΣ 30 11 17



                                                             ΚΑΘ ΟΔΟΝ                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                               
         ΕΠΙΠΕΔΟ ΒΟΥΛΗΣ

      Τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε μια αδιανόητη συμπεριφορά μέσα στο κοινοβούλιο που υποτίθεται ότι  είναι ο ναός της Δημοκρατίας, κατά τη κοινή αντίληψη. Μια λεκτική  συμπεριφορά που γεννά θλίψη, καθώς  οι ρήτορες αλληλοβρίζονται  με εκφράσεις που θυμίζουν  λεμβούχους της προπολεμικής εποχής, τότε που τα  ποστάλια –δηλαδή τα επιβατηγά πλοία  που εκτελούσαν τα δρομολόγια Πειραιάς-Πάτρα-Πρέβεζα-Κέρκυρα-δεν άραζαν στην προβλήτα και οι επιβάτες επιβιβαζότανε από το πλοίο σε βάρκες, που τους έβγαζαν στη στεριά. Όπως ήταν επόμενο οι διαπληκτισμοί ποιός θα πάρει το ναύλο, οδηγούσαν σε ομηρικούς καυγάδες με υβρεολόγια, που ήταν κυριολεκτικά να τα ακούς και να ανατριχιάζεις. Κάπως έτσι κατάντησε και η βουλή των Ελλήνων, από τότε που έλειψαν οι παλαιοί αρχηγοί των κομμάτων, που είχαν πολιτική παιδεία αλλά και αγωγή και πολιτικό ήθος. Ανεβαίνανε στο βήμα και καθήλωναν το ακροατήριό τους με επιχειρήματα, με ρητορικά σχήματα, με τον άριστο χειρισμό του λόγου, που εστιαζόταν όχι στο να βρίζουν τον αντίπαλο, αλλά να κρίνουν τα πεπραγμένα του και να προβάλλουν τα δικά τους σχέδιά .Τα δικά τους οράματα. Δυστυχώς οι μεγάλοι ρήτορες που εσέβοντο τον αντιπολιτευόμενο αλλά και -κυρίως- την αίθουσα της βουλής-και ακόμη περισσότερο εσέβοντο τον εαυτό τους δεν υπάρχουν πια . Ο Γεώργιος Παπανδρέου του οποίου ο λόγος ήταν σεμινάριο ρητορικού λόγου και εκρέμοντο από τα χείλη του όλοι, σε μια αίθουσα που τον άκουγε με θρησκευτική προσοχή, ασχέτως πολιτικών διαφορών ή ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος ο πνευματικός γίγας και πολιτικός  φιλόσοφος  που αγόρευε ωσάν να δίδασκε πολιτική σε πανεπιστημιακή αίθουσα ή ο Θανάσης Κανελλόπουλος –βουλευτής Ηλείας και Υπουργός συντονισμού για ένα διάστημα- δεν υπάρχουν πια. Ο Θανάσης Κανελλόπουλος υπήρξε κυριολεκτικά εγκυκλοπαιδικό λεξικό. Οι γνώσεις του, αλλά και η μνήμη του, ξεπερνώντας το σύνηθες ανθρώπινο μέτρο, εκτείνονταν από την αρχαιότητα μέχρι τις μέρες μας και από την πολιτική, στην ιστορία, την οικονομία, την ποίηση, τη μουσική μέχρι και τη και τη φιλοσοφία. Και δεν είναι μόνο αυτοί οι αστέρες, που πρόχειρα θυμάμαι. Υπήρχαν πολλοί, που η μνήμη δε  τους κρατά πρόχειρους, σε κάθε  ζήτηση. Όλοι αυτοί ρητόρευαν από στήθους. Να μιλήσει βουλευτής από χειρογράφου, ήταν κάτι αδιανόητο. Προσβλητικό  για τη βουλή και τον εαυτό. Σήμερα μ` όλο  που το πνευματικό επίπεδο έχει ανέβει δεν υπάρχει δυστυχώς πολιτική ευπρέπεια και η νέα γενιά των πολιτικών –που θα έφερνε κάτι καινουργιο- δεν τους έμοιασαν. Κι ας τελείωσαν πανεπιστήμια και μεταπτυχιακά και ντοκτορά κι ας βίωσαν το ομηρικό «πολλών ανθρώπων «ίδεν άστεα και νόον έγνω»! Δεν είναι ζήτημα γνώσεων. Είναι αυτό που οι Γάλλοι λένε savoir vivre» Συμπεριφορά. Τρόπος φέρεσθε. Πολιτικό ήθος.
   Παρακολουθήσαμε την αντιπαράθεση των πολιτικών αρχηγών, αλλά και των άλλων αγορητών προ ημερών στη βουλή, όπου οι τόνοι της αντιπαράθεσης ανέβηκαν, ενώ παράλληλα κατέβηκε το επίπεδο. Θα έλεγα ξέπεσε το επίπεδο. Ντράπηκα, μου είπε φίλος για τους πολιτικούς που μας κυβερνούν. Φωνές. Βρισιές. Κανένας σεβασμός σ` αυτόν που αγορεύει αλλά ούτε και στο προεδρείο που αναγκάζεται κι αυτό να φωνάζει, για να βάλλει μια τάξη και να προστατεύσει τον αγορητή.   Λόγια-ύβρεις και που οι αθωότεροι χαρακτηρισμοί ήταν: Ψεύτης συκοφάντης, θρασύδειλος και άλλα ωραία που δεν γράφονται αλλά λέγονται και μάλιστα σε μια αίθουσα που όπως ειπώθηκε, τη διαδικασία παρακολουθούσαν-για λόγους εκπαιδευτικούς (!!!)  μαθητές κάποιου γυμνασίου με τους καθηγητές τους. Φαντάζομαι ότι τα παιδιά βγαίνοντας από το κτήριο της Βουλής θα  σκέφτηκαν :Αυτή είναι η περίφημη βουλή!
   Αγορητές χωρίς κανένα επιχείρημα, που οι περισσότεροι διαβάζουν από χειρογράφου, αυτό που τους έδωσε το κόμμα- κάποιες φορές άσχετο με το συζητούμενο θέμα-χωρίς δική τους άποψη παρά μόνο την… ύβρη. Χαρακτηρισμοί που διασταυρώνονται όχι για να προβάλλουν  επιχειρήματα ή να αντικρούσουν τα επιχειρήματα του άλλου αλλά για να υπερβάλλουν σε  ανοίκειους χαρακτηρισμούς. Κάποια στιγμή ακούστηκε και η λέξη… αλήτη!!!Κι αντί να ακούσουμε θέσεις –αντιθέσεις – ακούσαμε ύβρεις, με μια ακατάσχετη παρελθοντολογία.
  Ξέπεσε λοιπόν η πολιτική μας ζωή; Δε θέλουμε να το πιστέψουμε. Δεν είναι δυνατόν! Η βουλή δεν υπάρχει μόνο για να νομοθετεί αλλά και να διδάσκει ήθος, Πολιτικό και πολιτιστικό, αλλιώς θα καταντήσουμε σ` αυτό που έλεγε η γιαγιά: Το ψάρι βρωμάει απ` το κεφάλι ή για να το πούμε  αλλιώς, κατά τους κυβερνήτες κι ο λαός !
   Σταύρος Ιντζεγιαννης



ΓΝΩΜΗ 11 12 17

                                                                                           ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ
    Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΚΑΛΟΡΙΦΕΡ

  - Ανάβετε  καλοριφέρ, ρώτησε η κυρία στο διπλανό τραπέζι.
  -Α, μπα. Έχουμε χρόνια τώρα που το έχουμε καταργήσει. Εσείς;
   -  Ούτε κι  εμείς. Το έχουμε ξεχάσει. Δε συμφωνούσαμε κι έτσι το καταργήσαμε.
     Η συζήτηση στην πρωινή καφετέρια, ξαφνικά, γέννησε θέμα για συζήτηση στην παρέα. Ανάβετε καλοριφέρ αναρωτηθήκαμε μεταξύ μας.
 -Α, τώρα και πίσω; Ποιος ανάβει την κεντρική θέρμανση ; Στη συνέλευση της πολυκατοικίας πριν χρόνια είχαμε διαφωνήσει. «Ο  άντρας μου είναι άνεργος ένα χρόνο τώρα» είπε μία κυρία «Το ίδιο και ο γιός μου είπε μια άλλη» κι έτσι αποφασίσαμε να μην το ανάψουμε εκείνη τη χρονιά που ωστόσο  παγιώθηκε μια και τα πράγματα πηγαίνανε από το κακό στο χειρότερο και το πετρέλαιο κατάντησε ασύμφορο. Κάπως έτσι ξεχάσαμε τη κεντρική θέρμανση. Όταν πριν χρόνια άρχισαν να χτίζονται οι πολυκατοικίες ακολουθώντας το ρεύμα της  αστικοποίησης αποφασίσαμε να μετακομίσουμε από τη μονοκατοικία μας. Το κυριότερο επιχείρημα ήταν ότι  έχει κεντρική θέρμανση. Αποστρατεύσαμε εν τάχει τζάκια, μαγκάλια, ξυλόσομπες.
   - Και που θα ψένουμε  μπριζόλες ή κάστανα; Πάνω στο καλοριφέρ; Είπε ο παππούς;
  Είχε δίκιο βέβαια, αλλά από την άλλη γλιτώναμε την καπνιά που μας έτσουζε τα μάτια Άλλωστε το τζάκι είναι «μπροστά πύρα πίσω κλαδευτήρα» έτσι δε λένε;
  Κάπως έτσι φύγαμε από τη μονοκατοικία που όλα της καλά, αλλά η θέρμανση ήτανε το μεγάλο πρόβλημα. Ήτανε και το… ονόρε! Μένουμε σε πολυκατοικία. Βέβαια κάποιες φορές οι από κάτω διαμαρτυρότανε. «Κάνετε θόρυβο. Θέλουμε να κοιμηθούμε».
  Θα θυμούνται οι παλαιοί τη δίκη που είχε γίνει με γνωστό γιατρό, που γυρίζοντας  συνήθως αργά με τη γυναίκα του από κάποιον κινηματογράφο ή μια δεξίωση, όπως ήταν φυσικό πηγαίνανε στην τουαλέτα και μετά τραβάγανε το καζανάκι. Τι λογικότερο; ( Ήταν άλλωστε η πρώτη πολυκατοικία που είχε γίνει στην Πάτρα –του Παππανδρόπουλου  νομίζω-στη γωνία Καρόλου και Ρήγα Φεραίου εκεί όπου σήμερα  είναι η «Αλφα μπανκ) !
 - « Μας ανησυχείτε νυχτιάτικα, διαμαρτυρότανε οι του από κάτω διαμερίσματος. Ακούγεται το καζανάκι και στα άγρια μεσάνυχτα, πεταγόμαστε αλαφιασμένοι.
 - «Και τι να κάνω κύριε πρόεδρε»-απολογήθηκε ο γιατρός, όταν η υπόθεση ύστερα από σφοδρή λογομαχία, έφτασε στο δικαστήριο. «Άνθρωποι είμαστε μας ήρθε να αφοδεύσουμε ( το είπε κάπως πιο χοντρά βέβαια γιατί ήταν και λίγο αθυρόστομος) να μη τραβήξουμε το καζανάκι; Αυτός δεν τραβάει το καζανάκι στην δική του τουαλέτα;» Θα θυμούνται οι παλαιοί ότι τη δίκη τη γλέντησε όλη η Πάτρα!!!
    Ωστόσο το καλοριφέρ μπήκε στη ζωή μας. Ζεστό το μπάνιο, ζεστή η κρεβατοκάμαρα. Είχαμε πράγματι ζεσταθεί μέχρι που…
  Μέχρι που η κρίση του πετρελαίου  έκλεισε  τους λέβητες. Δε συμφέρει είπε ο Διαχειριστής. Το πετρέλαιο έχει ξεπεράσει το 1ευρώ. Ανάμεσα σε διενέξεις –μα το λέει το καταστατικό πρέπει να ανάβει-είπε κάποιος
 - «Σύμφωνοι αλλά δεν έχω να πληρώσω. Να φύγω από το διαμέρισμά μου;» είπε άλλος 
  Αρπαχτήκαμε   φτάσαμε να μη χαιρετιόμαστε. Και τελικά το καλοριφέρ έμεινε στα άχρηστα. Κάποιες υποσχέσεις για επιστροφές χρημάτων σε ορισμένες περιοχές δε μπόρεσαν να απαλύνουν τη γενική εικόνα. Το καλοριφέρ, τουλάχιστον στην Πάτρα, τελείωσε. Ίσως το φυσικό αέριο να αλλάξει την εικόνα -αν ποτέ έρθει-αλλά μέχρι τότε ξαναγυρίζουμε πίσω. Ήδη γενικεύονται οι σόμπες με υγραέριο. Κάποια αερόθερμα. Το κλιματιστικό δεν κάνει τίποτε. Το ίδιο και το αλογόνο. Μόλις κλείσεις το διακόπτη παγώνεις. Εξ άλλου το ρεύμα  ακριβαίνει κι άλλο. Άλλωστε τα ηλεκτρικά καλοριφέρ δεν συμφέρουν, ούτε ζεσταίνουν παρά μόνο το δωμάτιο που το έχεις. Τα άλλα δωμάτια μένουν παγωμένα.
  Τι ωραία που είμαστε στη μονοκατοικία μας  -είπε η κυρία από το διπλανό τραπέζι. Ψέναμε κάστανα, γλυκοπατάτες, κυδώνια στη χόβολη .Η γιαγιά μας έλεγε παραμύθια μέχρι που την έπαιρνε ο ύπνος αντί να πάρει εμάς. Δεν είχαμε τον άλλον από κάτω να φωνάζει: «Μη περπατάτε δυνατά ή μη δέρνετε τα παιδιά σας και  κλαίνε. Κάνετε θόρυβο» Ξεγελαστήκαμε για λίγο με τη κεντρική θέρμανση ώσπου που τα τελευταία χρόνια παρακολουθούμε αδύναμοι τα θάνατο του καλοριφέρ. Και μαζί μια εποχή που τελειώνει. Χτες πήραμε μια σόμπα υγραερίου!!!
Σταύρος Ιντζεγιάννης


ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΟΣ 22 11 17

                                                      ΚΑΘ ΟΔΟΝ  
      ΤΑΥΤΟΤΗΤΕΣ

     Χάνουμε την ελληνική μας ταυτότητά μας. Θα φώναζα…  βοήθεια, αλλά από ποιόν, αφού εμείς οι ίδιοι είμαστε που την ξεπουλάμε!
    Η σκηνή στην καφετέρια δίπλα στη Μαιζώνος. Η κυρία που μπήκε με την κόρη στης αυτοσυστήθηκε: Λέγομαι… και ήθελα να σας ρωτήσω επειδή γράφετε στις  εφημερίδες και μιλάτε στον Λύχνο !
    Κολακεύτηκα βέβαια και βιάστηκα να της προσφέρω κάθισμα και καφέ.
  -Ξέρετε, εξήγησε, η κορούλα μου θέλει να γίνει δημοσιογράφος και θέλει να σας ρωτήσει μήπως μπορείτε να τη συστήσετε σε μια εφημερίδα.
   - Έχετε βγάλει σχολή δημοσιογραφίας-ρώτησα την κορούλα της
   -Α όχι .Στη Δευτέρα λυκείου πάω, αλλά ξέρετε γράφω  πολύ ωραία. Να φανταστείτε, ότι ο μπαμπάς μου, λέει ότι δεν έχει ξαναδιαβάσει τόσο ωραία κείμενα. Ακόμη και ο θείος μου, λέει ότι έχω ταλέντο  δημοσιογράφου.
 -Α μάλιστα. Για να το λέει ο μπαμπάς σας και ο θείος σας έτσι θα είναι. Πως λέγεστε ρώτησε η περιέργεια μου καθώς φυσικά προαισθάνθηκα  ότι πρόκειται για μοναδική  περίπτωση… μετριοφροσύνης.
 - Είμαι η Μία Βελισ…
 -  Η Μία; Και η άλλη η αδερφή σας;
 -Δεν έχω αδερφή. Μία είναι το όνομά μου
  -Μία –μου έκανε εντύπωση- από πού βγαίνει;
 - Από το Ευθυμία
-  Και γιατί το αλλάξατε τόσο ωραίο όνομα που θυμίζει ευθυμία-χαρά –αισιοδοξία. 
  -Μα είναι γεροντίστικο. Ευθυμία λέγανε τη γιαγιά μου. Δεν υπάρχει τέτοιο όνομα πια!
    Συγκρατήθηκα να μη γελάσω, γιατί θυμήθηκα τη γριά Ευθυμία, που ερχότανε κάπου από τη Βούντενη και μας έφερνε κάθε  τόσο ραδίκια πεντανόστιμα , άλλο αν τα πληρώναμε διπλάσια από το να τα αγοράζουμε στη λαϊκή. Ήταν και καθαρισμένα μάλιστα και νόστιμα. Αλλά πως έγινε κάποια φορά και η μακαρίτισσα η αδερφή μου τη ρώτησε: Από που τα μαζεύεις κυρά- Ευθυμία και  είναι τόσο νόστιμα;
 -Από το νεκροταφείο καλέ. Γι` αυτό είναι πεντακάθαρα 
  Ανατριχιάσαμε. Η συγχωρεμένη λίγο να κάνει εμετό.«Από το νεκροταφείο μας τα φέρνεις»;
 - Γιατί καλέ; Εκεί δεν πάνε ούτε γίδες ούτε σκυλιά ούτε γάτες. Ο τόπος είναι κατακάθαρος!
  Δεν  είχε και άδικο βέβαια, έτσι είναι, αλλά όπως και να το  κάνεις να τρως ραδίκια από τον τάφου του… παππού σου, έρχεται κομμάτι ανατριχιαστικό.
   Ωστόσο το θέμα ήταν το όνομα. Μία ε; Βέβαια ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία που αλλάζει –μασκαρεύει πιο σωστά- το όνομά της και χάνουμε λίγο- λίγο τα ωραία μας ελληνικά ονόματα,  που δηλώνανε συν τις άλλοις και την ταυτότητά μας. Ευθυμία, Σοφία, Μαρία κ.τ.λ  Τώρα ακούς… Μία, Φία, Τία. Νέτη… σκέτη και δε συμμαζεύεται!!!   
   -Πως το λένε τον γιό σου ρώτησα τον Χρήστο –συμφοιτητή της κόρης μου, πολιτικό μηχανικό που πήγε στη Γερμανία, μια που το επάγγελμα του πολιτικού  μηχανικού στην Ελλάδα βρίσκεται στα αζήτητα.
 - Σίγκμουντ- μου απάντησε χαμηλόφωνα σα να ντρεπότανε
 -Απόρησα. Και γιατί δεν έβγαλες τον πατέρα σου τον Δημήτρη. Πως το βαφτίσατε;
  - Α μα δεν  το βαφτίσαμε-επενέβη η γυναίκα του η Έρικα. Απλώς το δηλώσαμε στο Δημαρχείο. Δεν τα βαφτίζουν στο εξωτερικό. Διαλέξαμε ένα όνομα που να μας αρέσει και να κυκλοφορεί  στο εξωτερικό. Τι να το βγάζαμε; Δημήτρη;
   -Γιατί δεν είναι ωραίο το Δημήτρης, οργίστηκα,  μια και αυτή η μανία να αλλάζουμε ή πιο σωστά να περικόβουμε τα ονόματα έχει καταντήσει πληγή. Δεν ακούς πια όνομα ελληνικό.
   Για σκέψου –το κουβεντιάσαμε στην παρέα! Ούτε βαφτίσια, ούτε ελληνικά ονόματα, ούτε η παράδοση που θέλει τα πρώτο αρσενικό παιδί με το όνομα του παππού !
  Άλλωστε-δευτερολόγησε ένας φίλος-και που τα  βαφτίζουν έτσι που τα καταντήσανε αγνώριστα. Μία. Βία, Τένη, Τότη και Πότη τι περιμένεις. Να θυμίζουν Ελλάδα με τα Ευγενία, Ιωάννα Βασιλική ή με εκείνα τα ωραία παραδοσιακά Τριανταφυλλιά, Γαρουφαλιά ( μωρή Γαρούφω δεν ακούς που σου φωνάζω να φέρεις ξύλα μωρή  για το τζάκι, φώναζε η μάνα της η θειά Χριστίνα)  
   Χάσαμε την ελληνική μας ταυτότητά, όπως χάσαμε  και χάνουμε  και τη γλώσσα μας –αυτόν τον μοναδικό θησαυρό- που τον τελευταίο καιρό τα πήγαιν`-έλα στην Ευρώπη, γεμίσαμε ξενόφερτες λέξεις.
  -Και μήπως είναι το μοναδικό κακό; Συνήθως όταν μιλάμε για καταστροφές εννοούμε τα οικονομικά -και τελευταία την τραγωδία που έπληξε τη Μάνδρα- και που βέβαια είναι σοβαρά και μας κρατούνε όμηρους στα δεσμά που μας έχουν επιβάλει οι δανειστές μας και ξεχνάμε ότι σιγά – σιγά χάνουμε την ελληνική μας ταυτότητα, που είναι και το ακόμη χειρότερο!  

                                      Σταύρος Ιντζεγιάννης

ΓΝΩΜΗ 2 12 17

ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ 
    ΔΕΚΕΜΒΡΙΑΝΑ

   Αχ  Αννούλα του χιονιά / δε θα είμαι πια μαζί σου / στου Δεκέμβρη τις εννιά / που έχεις Άννα τη γιορτή σου!
   Πλούσιος  στη λαογραφία μας ο Δεκέμβρης αλλά θεόφτωχος στη τσέπη μας. Τα ραβασάκια της εφορίας έρχονται το ένα πίσω από το άλλο και σα να μην έφταναν της μοίρας μας τα τρία κακά  (μνημόνιο- ΕΜΦΙΑ-περικοπές ) αυξάνεται και το ρεύμα της ΔΕΗ, ίνα πληρωθεί η γραφή λέγουσα: Χειμώνας πως το σκέφτομαι να πέσω στο κρεβάτι / Απλώνομαι / διπλώνομαι και διπλοκουκουλώνομαι / μα που να κλείσω μάτι!!!
   Δεκέμβρης. Ο κατ` εξοχήν μήνας  του χειμώνα που ανοίγει με τα Νικολοβάρβαρα που σημαδεύουν έλεγε η γιαγιά τι μέρα θα κάνει τους επόμενους μήνες. Αρχίζει με την Αγία Βαρβάρα συνεχίζει με τον Αϊ-Νικόλα μετά με την Αγία Άννα, τραβάει για τον Άγιο Σπυρίδωνα. Τον Αϊ –Πίπη που λένε οι Κερκυραίες.     
  Παλαιά πριν αρχίσουν οι… μεταρρυθμίσεις -μάλλον οι απορρυθμίσεις -ο Δεκέμβρης ήταν γεμάτος από σπιτικές γιορτές. Τότε που οι μανάδες μας  φτιάχνανε γλυκά:  Κουραμπιέδες, μελομακάρονα, καταϊφι, ραβανί και δίπλες.
  Ζούμε σε πεζή και άχαρη εποχή, όπου ισοπεδώνοντας τα πάντα φροντίζουμε  απλώς να επιβιώνουμε, έχοντας χάσει προ πολλού εκείνες τις μικρές λεπτομέρειες, που ομορφαίνανε την καθημερινότητά μας. Εκείνες τις ωραίες γιορτινές επισκέψεις για τα χρόνια πολλά. Το σαλόνι, το σερβίρισμα  με το δίσκο  (οβάλ με καγκελάκι ένα γύρω) με το γλυκό κουταλιού το λικέρ κερασό σπιτικό ή κουαντρό ή μέντα !
 - Χρόνια πολλά , να χαίρεστε τον Νικολάκη σας και καλή πρόοδο!
  -Ευχαριστώ παρομοίως και σεις  τον Χρηστάκη σας να τον δείτε όπως επιθυμείτε!
   Ακόμη και ο έρωτας είχε μια άλλη ρομαντική διάσταση .Κοντά στο τζάκι /  αγκαλιά στην πολυθρόνα /  θα `χουμε άνοιξη στις νύχτες του χειμώνα !
   Με τα Χριστούγεννα αρχίζει το Δωδεκαήμερο. Δηλαδή οι γιορτές των δώδεκα ημερών που είναι και οι ωραιότερες της Λαογραφίας μας.   Το Δωδεκαήμερο στη λαογραφία μας βγαίνουν οι καλικάντζαροι,  τα μικρά πνεύματα του κακού που είναι καταχωνιασμένα στη γη και πριονίζουν το δέντρο της ζωής .. Στις 24 που είναι πια έτοιμο να κοπεί γεννιέται ο Χριστός και το δέντρο αναγεννιέται. Οι καλικάντζαροι αγανακτισμένοι φανερώνονται, στη γη  μπαίνουν στα σπίτια από την καπνοδόχο και κάνουν τα πάντα άνω- κάτω. Μαγαρίζουν τα φαγητά, ανακατεύουν το αλεύρι με τη ζάχαρι και το αλάτι, μπερδεύουν τα παπούτσια των παιδιών, χαλάνε τα παιγνίδια τους.  Την παραμονή των Θεοφανείων μπαίνει ο παπάς να αγιάσει τα σπίτια και οι καλικάντζαροι τρομαγμένοι ξανακατεβαίνουν στα έγκατα της γης όπου αρχίζουν πάλι να πριονίζουν έως τα επόμενα Χριστούγεννα το δέντρο της ζωής.
  Τα τελευταία χρόνια οι καλλικάντζαροι μεταρρυθμίστηκαν κι αυτοί . Το πνεύμα του οικονομικού μαρασμού πριόνισε τον οικογενειακό  προϋπολογισμό και μας έριξε  μια κι έξω .Και σαν να μη φτάνει αυτό χάσαμε και το 660  εκατομμύρια που θα παίρναμε από τη Σαουδική Αραβία, διότι θα έπαιρνε μερικά από αυτά και κάποιος μεσάζων Χ ( χαρά στο πράγμα) αν υπήρξε τέτοιος-λες και θα ήταν η πρώτη φορά ! Ο Άκης ξαναμπήκε μέσα να κάνει Χριστούγεννα ( Δεν είχε άλλωστε και που να πάει, αφού η κυρία Βίκυ ζήτησε διαζύγιο )
     Δεκέμβρης 1091 ο Μαρκόνι  στέλνει το πρώτο τηλεγράφημα επάνω από τον Ατλαντικό. Που να φανταστεί την εξέλιξη με τα κινητά. Στο λεωφορείο η σκηνή: Που να σου τα λέω Κικίτσα μου, χτες κοιμήθηκα με τον Γιώργο, αλλά τσιγκούνης μάτια μου. Να σκεφτείς ότι την έβγαλε με ένα εικοσάρικο!!!
Δεκέμβρης  1903 στις 17 Οι αδελφοί Ράϊτ  πετούν για πρώτη φορά με διπλάνο .Η πτήση διαρκεί 1 λεπτό και διανύουν κάπου 380 μέτρα. Πετάει ο γάιδαρος; Πέταξε!
    1922 .Δεκέμβρης 30 . Ιδρύεται η Σοβιετική Ένωση που
επιβάλλει την αθεϊα, αλλά 80 χρόνια μετά τα Σοβιέτ θα αναγκαστούν να  παραδεχτούν ότι επάνω από τον άνθρωπο υπάρχει ο Δημιουργός του και τίποτε δεν έγινε στην τύχη. Διαλύθηκαν!
 Και ο ΣΥΡΙΖΑ; Άγνωστο πόσο θα κρατήσει, γιατί κανείς δεν ξέρει -ούτε οι ίδιοι!-τι Θεό λατρεύουν !!!

Σταύρος Ιντζεγιαννης

ΕΚΛΗΣΙΟΛΟΓΟΣ 15 / 11 / 17


  
                                                    ΚΑΘ ΟΔΟΝ
     ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ

     Το θέμα  που για μια οποιαδήποτε μεγάλη Ευρωπαϊκή χώρα είναι ένα σοβαρό οπωσδήποτε κοινωνικό πρόβλημα, για την Ελλάδα όπου το δημογραφικό πρόβλημα έχει χτυπήσει προ πολλού κόκκινο, καθώς  υπογραμμίζουν οι ειδήμονες ,το θέμα είναι ασύλληπτα τραγικό. Για την Ελλάδα όπου οι γηγενείς έχουν προ πολλού κατέβει από το όριο των 10 εκατομμυρίων δεν είναι απλώς ένα θέμα. Είναι πρόβλημα. Και μάλιστα πρόβλημα που απαιτεί γρήγορη λύση διότι ο κινδυνεύουμε  σοβαρά.
     Ας το θέσουμε πιο καθαρά όμως. Άκουγα-έβλεπα  προ ημερών στην τηλεόραση του Σκάι  πανεπιστημιακό καθηγητή γυναικολογίας ο οποίος χτυπούσε το καμπανάκι του κινδύνου υπογραμμίζοντας ότι 40 χιλιάδες –μάλιστα 40 χιλιάδες - κορίτσια κάτω των 18 ετών κάθε χρόνο –ναι κάτω των 18 ετών-καταφεύγουν σε άμβλωση. Ομολογώ ότι ανατρίχιασα και μάλιστα όχι μόνο εγώ αλλά και οι δημοσιογράφοι που παίρνανε τη συνέντευξη, καθώς δήλωσαν.    
    Ο αριθμός είναι τρομακτικός κι όχι μόνο αναλογικά με τον πληθυσμό της Ελλάδος, αλλά και σε σχέση με την ίδια την πράξη. Δεν ηθικολογώ. Όχι. Απλώς αναλογίζομαι την ίδια την άμβλωση και σαν πράξη και σαν πρόβλημα υγείας 40 χιλιάδων-κατά χρόνο λέμε, όχι τυχαία φέτος ή πέρυσι-νέων κοριτσιών. Των κοριτσιών μας. Γιατί –ναι – είναι παιδιά όλων μας .Δεν τα ξεχωρίζω δικά μου, δικά σας ή δικά τους οπότε άστα κι ας… κουρεύονται, που λέει η λαϊκή κουβέντα.
   Το πρόβλημα φόνος. Αυτά τα παιδιά δολοφονούν εν ψυχρώ 40- χιλιάδες ψυχούλες.40 χιλιάδες αγγελούδια.40 χιλιάδες εμβρυακά μάτια που μέσα από τον αμνιόσακο ρωτάνε: γιατί;
    Τι μπορεί να απαντήσει η κοπελίτσα ; Ότι διορθώνω τα λάθος μου ή την ανεμελιά μου σκοτώνοντάς σε ή ότι προτίμησα την ψυχαγωγία μου ξέροντας ότι θα απαλλαγώ με τίμημα το φόνο σου;
    Τελειώσαμε; Ξεμπερδέψαμε; Γλιτώσαμε; Όχι δα. Διότι κατά τον κ. καθηγητή πολλά από αυτά τα κορίτσια κινδυνεύουν να μη γίνουν μητέρες ποτέ. Ποτέ! Κινδυνεύουν όταν με το καλό  έρθει η ώρα να  παντρευτούν και να προσπαθήσουν  νόμιμα πλέον να τεκνοποιήσουν, να μη μπορέσουν αυτό που και η τελευταία, ρακένδυτη, πεινασμένη, κατατρεγμένη από τη ζωή μπορεί ωστόσο να χαρεί. Δυο παιδικά  χεράκια να την αγκαλιάζουν, ένα στοματάκι να της ψελλίζει : μανούλα. Δυο ματάκια να την κοιτούν και να γεμίζει φως ή ζωή της. Ένα αγγελικό χαμόγελο να την ξεκουράζει από τον κόπο της ημέρας.
    -Ποιος φταίει θα ρωτήσετε, όπως κι εγώ ρωτώ τον εαυτό μου. Ποιός φταίει που φτάσαμε εδώ; Η εποχή μας είναι μια πρόχειρη απάντηση. Όμως η εποχή είμαστε εμείς οι ίδιοι. Εμείς διαμορφώνουμε τα ήθη , βάζουμε τους κανόνες, ορίζουμε τις συμπεριφορές .Εμείς οι ίδιοι που καταργήσαμε το μέτρο-την άκρα φιλοσοφία του αρχαίου ελληνικού κόσμου. Εμείς οι ίδιοι που παρακολουθήσαμε αδιάφοροι τους αρνητές των κανόνων, να χτίζουν το βωμό ενός καινούργιου Θεού, που τον ονόμασαν ΕΓΩ !
     Όταν στα μέσα του προηγούμενου αιώνα, άρχισε  να εμφανίζεται αυτό που ονομάζουμε σήμερα τεχνολογία, χειροκροτήσαμε, γιατί όπως μας βεβαιώνανε αποκτούσαμε έναν υπάκουο υπηρέτη. Ήδη οι νέες συνθήκες –που κι αυτές εμείς τις δημιουργήσαμε!- διαμόρφωναν μια νέου τύπου οικογένεια όπου η μητέρα αγωνιζότανε μαζί με τον πατέρα να προλάβουν τις απαιτήσεις του… υπηρέτη τους. Του υπηρέτη που σκούπιζε,  καθάριζε, έπλυνε τα ρούχα, σιδέρωνε, έψηνε το φαγητό και μας ψυχαγωγούσε κιόλας. Η τηλεόραση μπήκε στο σπίτι μας ψυχαγωγία και ενημέρωση-είπαν. Ναι. Αλλά και καθοδηγητής και δάσκαλος και …προαγωγός!!!
   Ανεξέλεγκτο το μάθημα πλέον. Η μεγαλύτερη ειρωνεία είναι,  εκείνος ο ρόμβος που παρουσιάζεται κάθε τόσο στην οθόνη: Κατάλληλο, αλλά με τη γονική συναίνεση. Ελάτε εσείς να πείτε  στον 14χρονο ή και 13χρονο γιό ή κόρη σας: Παιδί μου μη κοιτάς δεν έχεις τη συγκατάθεσή μου. Πήγαινε μέσα στο δωμάτιό σου να δεις στον… υπολογιστή σου, την πάσαν και παντός είδους διαστροφή!!!
  Και δεν χρειάζεται καν, να πάει στο άλλο δωμάτιο. Έχει το νέο κινητό που είναι κάτι σαν υπολογιστής τσέπης και μ` αυτό καθοδηγείται, διδάσκεται, πληροφορείται και  μ` αυτό μαθαίνει και  ότι τάχα είναι κυρίαρχος της ζωής. Το μεγάλο αφεντικό. Που πάνω από αυτόν δεν υπάρχει κανείς. Ούτε ο Θεός ,ούτε ο ηθικός νόμος, ούτε ο γονιός του. Και άρα του επιτρέπονται όλα. Ακόμα και να δολοφονεί από τα 18 του χρόνια εν ψυχρώ 40 χιλιάδες Αγγελούδια  κάθε χρόνο.

                         Σταύρος Ιντζεγιάννης 

ΚΑΘ ΟΔΟΝ 8 / 11 / 17


                                                              Καθ οδόν  

   2017 μ.Χ

   Ώρα 11 και μισή βράδυ και η πόρτα χτυπάει. « Θείε να μείνω το βράδυ εδώ, γιατί αν πάω σπίτι αυτός ο αγριάνθρωπος  θα με σκοτώσει»     
 Να εξηγήσω ότι από 2 χρονών έχει μεγαλώσει στα γόνατά μου, και έτσι σε κάθε δυσκολία της, τρέχει σ` εμένα. Εσύ την κακόμαθες μου καταμαρτυρούν.
    Βέβαια όταν λέω μικρή μη νομίσετε ότι πρόκειται για παιδάκι 10 ή δώδεκα  ετών. Έχει κλείσει τα 14 αλλά την περνάς άνετα για 17. Η νέα ελληνική γενιά έχει ψηλώσει αισθητά. Εμείς είχαμε μείνει στο 1.70 το πολύ, οι ψηλότεροι. Βέβαια μεγαλώσαμε  στην κατοχή με… φασουλόζουμο  αν υπήρχε κι αυτό και λαχανίδες. Τι περιμένατε να  βγούμε τηλεγραφόξυλα όπως οι σημερινοί νέοι που δεν τους λείπει τίποτε ;Άσε που πάνε και στα γυμναστήρια, ενώ εμείς προσπαθούσαμε να επιβιώσουμε όπως- όπως και καταλήξαμε σα …Γαλλικές περισπωμένες.
   Θα με σκοτώσει ο αγριάνθρωπος κλαίει και ωρύεται η… μικρή! «Τι συμβαίνει –ρωτάω- τι πάθατε;»
   Ο αγριάνθρωπος είναι ο πατέρας της που όπως όλοι οι πατεράδες (Όλοι ;Δεν είμαι και τόσο  σίγουρος  καθώς στην εποχή μας 2017 χρόνια από Σωτήρος  Χριστού τίποτε πια δεν είναι σίγουρο!)
  Τι συνέβη ; Μία μάλλον συνηθισμένη νεανική ιστορία. Η μικρή τηλεφώνησε ότι θα είναι στο σπίτι της Χριστίνας να διαβάσουν και να δουν και λίγο τηλεόραση « αν αργήσω μην ανησυχήσετε θα με φέρει ο μπαμπάς της Χριστίνας». Όλα καλά. Τίποτε το παράξενο. Δεν είναι άλλωστε  και η πρώτη φορά.
    Έλα όμως  που ο Θεός – λένε-αγαπάει τον κλέφτη αλλά αγαπάει περισσότερο τον νοικοκύρη. Βέβαια ο Θεός δεν αγαπάει τον κλέφτη, αλλά το λέει η παροιμία. Τον νοικοκύρη όμως τον αγαπάει σίγουρα. Διότι κατά τις 10 το βράδυ παίρνει τηλέφωνο η μητέρα της Χριστίνας : Τι κάνετε ;Μου δίνεται δυο λεφτά τη Χριστίνα κάτι να της πω !
   Κι εδώ είναι που γίνεται η καταστροφή του… Δράμαλη.
 -Η Χριστίνα; Μα δεν είναι στο  σπίτι σας η Χριστίνα με τη Μαρία μας ; Μου τηλεφώνησε η Μαρία ότι θα μείνει στο σπίτι σας να διαβάσουν.
-Δε μπορεί. Κάτι λάθος θα έχει γίνει; Εμάς μας είπε η Χριστίνα ότι θα είναι στο δικό σας με τη Μαρία να διαβάσουν !!!
    Κι όπως καταλαβαίνετε εκεί ήταν που άναψε ο γιαλός και καήκαν τα ψάρια, όπως λέμε. Αναστατώθηκαν και οι δύο οικογένειες. Άρχισαν τα τηλεφωνήματα στα νοσοκομεία, στους γνωστούς ,στους φίλους. Που είναι ;Μην πάθανε κάτι;
  Τι είχε συμβεί.; Απλούστατα η Χριστίνα έχει φίλο τον Αναστάση επίσης 14 ετών, ο οποίος έχει φίλο τον Κωστάκη και αυτός έχει φίλο τον Γιώργο και… «ο φίλος, του φίλου, ώ φίλε» καταλήγουμε στον Περικλή ο οποίος  μένει στο σπίτι της γιαγιάς του, γιατί οι γονείς του είναι χωρισμένοι και επειδή η γιαγιά θα έλειπε «κάνουμε ένα πάρτι ;»
  Μαζεύονται 5-6 ζευγάρια 14άρηδες όλοι τους συμμαθητές και το γλεντάνε.
- Εσείς δεν κάνατε πάρτι θείε –ρωτάει.
 -Κάναμε  ναι. Αλλά πίναμε πορτοκαλάδα ή βυσσινάδα και ξέρανε οι γονείς μας που είμαστε και το πολύ στις 9 άντε 9 και μισή είμαστε σπίτι!
  Τώρα πίνουν βότκα και πακάρντι ή τζιν  και όλα αυτά τα «ευγενή και τρισάθλια» που είναι σα βόμβες μεγατόνων για τα νεανικά τους στομάχια, προσθέστε και τα τσιγάρα και τη μουσική στη διαπασών, κάποτε άρχισαν τα ξερνοβολητά και τα κεφάλια να βαραίνουν και το μυαλό να θολώνει οπότε το διαλύσανε κακήν, κακώς!!!
  Έρχεται στα χάλια της να βρωμάει ποτό και τσιγαρίλα και εμετό!
  Τηλεφωνήσαμε  φυσικά στους δικούς της, ήρθανε τρέχοντας οι άνθρωποι, αλλά την αφήσαμε να κοιμηθεί σπίτι μας, να συνέλθει κι αυτή και οι  δικοί της.
  Κορίτσι μου τι χάλια είναι αυτά της είπα το …μεσημέρι που σηκώθηκε. Πεθάνανε  από την αγωνία τους οι δικοί σου! Δεν τους σκέφτεσαι;
Απάντηση: Για κοίτα στον τοίχο τι γράφει το ημερολόγιο θείε. Έτος 2017 μ Χ. Που ζεις; Στην εποχή που 15 χρονών πίνατε γάλα με το μπιμπερό;
------------------------
 Για σκέψου, Εσείς αγαπητοί μου αναγνώστες, ξέρατε ότι έχουμε 2017 μ Χ ;
                            Σταύρος Ιντζεγιάννης
--------------------------------------------------
Υγ  Έβλεπα  ένα αμερικάνικο φιλμ όπου μια Αμερικανίδα ανησυχούσε γιατί η κόρη της, 13 ετών, δεν είχε φίλο και ρωτούσε τον ψυχίατρό της μήπως το παιδί της είναι  καθυστερημένο .Ιλί ,Ιλί!!!





ΓΝΩΜΗ 25 11 17


                                                         ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ
    Ο …ΟΦΙΣ     
   Τον τελευταίο καιρό πληθύνονται οι καταγγελίες για σεξουαλική παρενόχληση από κάποιες πρώην ή και νυν τραγουδίστριες-ηθοποιούς –«μοντέλες !» ότι παρενοχλήθηκαν σεξουαλικώς-κοινώς τους βάλανε χέρι ή και κάτι περισσότερο!-προ εικοσαετίας!!! Στην αρχή της καριέρας. Σημειώστε το αυτό παίζει ρόλο!  Και δεν αποκλείεται, γιατί όπως έλεγε η γιαγιά η επιτυχία μιας γυναίκας πολλές φορές περνάει από την κρεβατοκάμαρα  κάποιου!!!
   Διαχρονικό το θέμα από τότε  που η Εύα παραπονέθηκε στον Μεγαλοδύναμο ότι την παρενοχλούσε σεξουαλικά.
     -Ποιος ; Ο Αδάμ;
     -Όχι Μεγαλοδύναμε. Αυτός είναι τα  ζώα μου αργά. Μόνο να τρώει και να κοιμάται ξέρει. Άσε που ροχαλίζει κιόλας. Ο …όφις μου κολλάει!
   Και εκεί ήταν που τσατίστηκε ο Πανάγαθος. Α να χαθείς μωρή που σε παρενοχλεί το …φίδι. Και τότε -λένε οι γραφές-τους έριξε δυο φάσκελα ξεγυρισμένα και τους εξωπέταξε  από τον  Παράδεισο, αλλά έκανε το λάθος και έδιωξε μαζί τους και το… φίδι - δηλαδή τον πειρασμό- που από τότε τους συντροφεύει-  επεμβαίνει και καθορίζει εν πολλοίς τις σχέσεις του αρσενικού με το θηλυκό.
   Ωστόσο το πρόβλημα τον τελευταίο καιρό επανέρχεται σε  σημείο που να νομίζεις ότι πρόκειται για μόδα. Κάθε τόσο κάποια σταρ τέως διάσημη ή και νυν, επιτυχημένη ή αποτυχημένη, βλέποντας τα φώτα της δημοσιότητας  να αποσύρονται από επάνω της, προσπαθεί να επανέλθει με όποιον τρόπο. Ίσως και να τακτοποιηθεί οικονομικά. Το γυναικείο μυαλό σε κάτι τέτοια δεν παίζεται με τίποτα. Με παρενοχλούσε σεξουαλικά-καταγγέλλει και άντε να βρεις άκρη. Λες και υπάρχουν …αποτυπώματα ;   
   Ήδη παρακολουθούμε καταγγελίες ότι κάποιος γνωστός μεγαλόσχημος τη βίασε προ… εικοσαετίας!
  -Και γιατί δεν τον καταγγείλατε τότε;
  -Διότι μου είχε  υποσχεθεί ότι…
  Κάπως έτσι η σεξουαλική παρενόχληση επανέρχεται στην επικαιρότητα καθώς πληθύνονται οι περιπτώσεις, αλλά και οι ερεθισμοί, με τα γυναικεία σωματεία να ωρύονται: Μας παρενοχλούν .Και τους αρσενικούς να υπεραμύνονται: Μας προκαλούν!
  Το γεγονός είναι ότι υπάρχει εκμετάλλευση και από τις δύο μεριές. Της γυναίκας να αναρριχηθεί και του άντρα να… επωφεληθεί !
    Η  αρσενική πλευρά επιμένει πως για τον φόνο δεν φταίει πάντα ο φονιάς. Για τη  θηλυκή  πλευρά το θέμα είναι ξεκάθαρο: Μου επετέθη κύριε πρόεδρε με ανήθικους σκοπούς.
  -Κι εσείς τι κάνατε;
  - Αναγκάστηκα να πάω στην γκαρσονιέρα του, όχι ένεκα  περί δια το πονηρόν, αλλά λόγω επειδή είπα, να δούμε που το πάει.
-Και που το πήγαινε;
- Κατ΄ ευθείαν στο ψητό!
    Σοβαρό το πρόβλημα , όσο κι αν το χρονογράφημα προσπαθεί να το προσεγγίσει από την εύθυμη πλευρά του, με πρόθεση να ελαφρύνει την ευθύνη του αρσενικού. Ισχύει πάντα ο αφορισμός της γιαγιάς, που επέμενε ότι όλα τα  γουρούνια την ίδια μούρη έχουμε. Μας πρόσβαλε δηλαδή κατάμουτρα. Αυτή το έλεγε βέβαια για τον παππού, που όλο και τον έπιανε να  τριγυρίζει γειτονικά  περιβόλια -!!!-αλλά δυστυχώς μας παίρνει η μπάλα όλους.
  Το θέμα εν προκειμένω είναι τι ακριβώς λέμε σεξουαλική παρενόχληση. Και ποιος, ποια και πως και γιατί!  Δηλαδή αυτό που έλεγε ο Δηληγιάννης. Αι περίπλοκαι περιπλοκαί των περιπλόκων περιπλοκών!!!
  Που να βρεις άκρη. Δεν ισχυριζόμαστε το γνωστό: Αν δεν κουνήσει η σκύλα την ουρά της. Όχι ! Όμως θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι περίσσεψαν και οι προκλήσεις .Δε ζούμε στην εποχή που η εργαζόμενη, φορούσε μπλε ποδιά με άσπρο γιακαδάκι. Προκλητικά τα ντεκολτέ, στο υπέρ άγαν οι φούστες, απελευθερωμένη η σύγχρονη γυναίκα, μοιάζει με  ηφαίστειο λίγο πριν την έκρηξη. -Και ο αρσενικός; Ο αιώνιος αρσενικός! Μη χάσουμε την ευκαιρία ε;
-  Η ρίζα του κακού; Ο …όφις!
 Από τη μια μεριά η ανάγκη για δουλειά που οδηγεί πολλές φορές σε υποχωρήσεις-ένα το κρατούμενο Από την άλλη η εκμετάλλευση ακριβώς αυτής της ανάγκης- δύο τα κρατούμενα!
- Τι ψάχνουμε να βρούμε ; Κοινωνία αγίων; Ένα βαρέλι μπαρούτι και μια φωτιά έτοιμα να κατακάψουν το σύμπαν και μαζί και έναν επώνυμο που εκμεταλλεύεται την ανάγκη  μιας κοπελίτσας, η οποία ψάχνει για δουλειά, με ένα βαθύ ντεκολτέ και μια υποψία φούστας.
  - Ποιός φταίει μωρή σουρλουλού-ρώτησε ο Μεγαλοδύναμος την Εύα!
  Ο… όφις παντοδύναμε. Ο όφις!!!
                         Σταύρος Ιντζεγιαν

ΓΝΩΜΗ 18 / 11 / 17

ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ
   ΜΙΑ ΣΤΑΛΑ ΦΙΛΟΤΙΜΟ
  
 Με σεβασμό στεκόμαστε μπροστά στην τραγωδία που
βύθισε 16 οικογένειες – μέχρι στιγμή-και με ανείπωτες καταστροφές για όλους. Με σεβασμό αλλά και με απορία. Γιατί;   Όσο για το …συμπάσχουμε που είπαν όλοι οι πολιτικοί είναι κολοκύθια μετά ριγάνεως. Διότι άλλο να… «συμπάσχεις » από τον καναπέ του σαλονιού σου ή από τη ζεστασιά του γραφείου σου  κι άλλο να βρίσκεσαι μέσα στο νερό και τη λάσπη. Ο χορτάτος του νηστικού τον πόνο δεν τον ξέρει –λέει η σοφία του λαού μας! Το μόνο ερώτημα που μένει αυτή τη στιγμή είναι το «ΓΙΑΤΙ». Αυτό το γιατί που ρωτάει ο ένας τον άλλον και όλοι μαζί την εξουσία. Γιατί;
     Δεν είναι η πρώτη φορά. Ας μη καμώνονται τον αθώο  και οι προηγούμενοι που… « κάναμε την αυτοκριτική μας και άρα ο γέγονεν – γέγονεν, ζητήσαμε συγνώμη και επομένως ξαναψηφίστε μας » !!!
      Οι ευθύνες  είναι διαχρονικές, αλλά φυσικά το μεγάλο βάρος πέφτει στον τελευταίο, διότι ξέροντας τι είχε συμβεί, είχε αναλάβει ( δεσμεύομαι λένε, όχι γιατί πιστεύουν στη δέσμευση αλλά γιατί είναι ωραία και χορταστική λέξη και φέρνει και  ψήφους )  έχει και την ευθύνη να αλλάξει τα πράγματα. Και τι έγινε. Ώδινεν όρος και έτεκεν μυν λέγανε οι αρχαίοι  «Απ` τη μυθολογία μας αυτό: Ώδινεν όρος, Ζευς δ` εφοβείτο, το δ` έτεκεν μυν: Κοιλοπονούσε το βουνό και ο Δίας  φοβότανε. Και τελικά το βουνό γέννησε ένα… ποντίκι-δηλαδή δεν έγινε τίποτε!!!»
     Μεταξύ μας  όλο λόγια  ήτανε και οι αρχαίοι. Απ` αυτούς κληρονομήσαμε τη ρητορεία και μάθαμε να λέμε μεγάλα λόγια !
     Ας έρθουμε ξανά στην «σήμερον ημέραν» Στο γιατί που λέγαμε  στην αρχή. Διότι ο άλλος έχτισε –κοινώς μπάζωσε-το ρέμα. Και γιατί μπάζωσε το ρέμα; Διότι δεν είχε να αγοράσει νόμιμο  οικόπεδο και έχτισε πάνω στο ρέμα, όπως- όπως, ένα καλύβι στην αρχή και μετά το έκανε σπίτι και μετά το έκανε ολόκληρο νοικοκυριό Με τα παιδιά του με τις αποθήκες του, με τα ζώα του, το βιός του. Πως τους πετάς έξω και που να τους πας;  
   Μα γιατί τους άφησαν να χτίσουν; Διότι όταν τους είπαν  απαγορεύεται, πήγαν στον πολιτικό-έχουμε 15 ψήφους κύριε τάδε- κι εκείνος πήρε τον ιδιαίτερο του Υπουργού και ο ένας τον άλλον.    -Επομένως  τι κάνουμε;
    -Βάλτου βρε αδερφέ  να πληρώσει ένα πρόστιμο με δόσεις,  σε 20  χρόνια και νομιμοποίησέ το. Εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα; Άσε που έρχονται και εκλογές. Στην Ελλάδα ζούμε !!!
  Και λοιπόν; Να ξανάρθουμε στην αρχή. Ρωτάω- ρωτάνε- αναρωτιόμαστε. Ποιος τολμά να κατεδαφίσει το σπίτι του άλλου, που είναι αυθαίρετο, σε μέρος αυθαίρετο και θα το πάρει κάποια στιγμή ο ποταμός και θα πνίξει μαζί μ` αυτόν και τους άλλους, που είναι νόμιμοι και δεν του χρωστάνε τίποτε!
    Στενό συγγενικό μου πρόσωπο σε  θέση ευθύνης, σε  γειτονικό μεγάλο Δήμο, μου λέει. Έχω εντολή για κατεδάφιση τεσσάρων σπιτιών. Για έλα εσύ να τα κατεδαφίσεις. Πέρα από το ότι θα πέσουν επάνω σου να σε φάνε, δεν σου πάει στη δική σου συνείδηση , να τους πετάξεις έξω. Διότι δε λέμε για παράγκες-αυτές  είναι κάποιων φτωχοδιάβολων που έτσι κι αλλιώς δεν έχουν μοίρα στον ήλιο. Γι αυτό και όταν ακούς  ότι γκρέμισαν- λέει- πρόκειται για θεόφτωχους που δεν μπορούν να αντιδράσουν. Λέμε  για κατεδάφιση ολόκληρου νοικοκυριού.
 - Και γιατί δε φρόντισε το κράτος, το εκάστοτε κράτος, που εξαγγέλλει ρυθμίσεις προεκλογικά, να διαμορφώσει τουλάχιστον τις κοίτες των ρεμάτων, ώστε να μη θρηνήσουμε θύματα σε κάθε πλημμύρα; Λύνεται το πρόβλημα με μια αποζημίωση;
  Όμως άλλο οι προεκλογές και άλλο οι εκλογές και άλλο οι μετεκλογές οπότε θα  κάνουμε την αυτοκριτική μας και θα ζητήσουμε συγνώμην! Αν δεν είμαστε εμείς θα πούμε ότι φταίνε αυτοί που κυβερνάνε και οι οποίοι είχαν εξαγγείλλει ότι θα το τακτοποιήσουν. Αλλά και αυτοί-ύστερα από 3 χρόνια  διακυβέρνηση-τα ρίχνουν στους προηγούμενους. Διότι; Διότι είμαστε μια χώρα όπου δεν υπάρχει κανείς υπεύθυνος. Σε απλά Ελληνικά δεν υπάρχει κανείς με μια στάλα… φιλότιμο.

                                   Σταύρος Ιντζεγιαννης

ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΟΣ 7 / 11 / 17

                                                      Καθ οδον
   ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΌΤΗΤΕΣ

   Τους πέτυχα στο παρά πέντε να μαλλιοτραβηχτούν και να μη μείνει τίποτε όρθιο.
   -Μου πέταξε το κινητό στον ακάλυπτο και έγινε θρύψαλα-ωρύεται η μοναχοκόρη της φιλικής μου οικογένειας.
   -Θα έπρεπε να πετάξω εσένα –απαντά στο ίδιο ύφος ο πατέρας της και φίλος μου. Εσένα θα έπρεπε και τη μάνα σου που σε υποστηρίζει και φτάσαμε έως εδώ.
   Μικρές καθημερινές ιστορίες που πιθανόν να συμβαίνουν σε πολλές οικογένειες.. Αιτία ο λογαριασμός του κινητού της μικρής-μικρή τρόπος του λέγειν διότι στα 17 χρόνια της μόνο μικρή δε θεωρείται. Μάλλον ξεσκολισμένη αν εννοείτε τι…εννοώ-που ούτε λίγο ούτε πολύ έγραφε πληρωτέο ποσόν 172  ευρώ !!!
 - Όριστε;
   -Μάλιστα  172 ευρώ. Τον είδε ο φίλος μου και έπεσε το ταβάνι και τον πλάκωσε. Κορίτσι μου τι γράφει εδώ;
-Είναι λάθος-διαμαρτύρεται τάχα- τάχα η μικρή. Διπλογράφουν τα μηχανήματα.
  Και τα μεν μηχανήματα δεν διπλογράφουν αλλά μόλις πιάσουν το κινητό στα χέρια ξεχνούν τον κόσμο .
   -Κορίτσι είναι προσπαθεί να τη δικαιολογήσει η μαμά, αλλά μπρος στην οργή του φίλου μου το βουλώνει μη χειροτερέψει την κατάσταση.
  - Και ήταν από τα πανάκριβα θείε-με λέει θείο χωρίς να είμαι μια και από μικρή μεγαλώνει στα γόνατά μου – 375 ευρώ τελευταία γενιά των κινητών. Και μου το έκανε θρύψαλα ο αγριάνθρωπος.
-Και που τα βρήκες εσύ 375 ευρώ για το κινητό –απορώ εγώ αυτή τη φορά.
 -Μου το χάρισε ο…Κωστάκης΄
-Και τι εστί Κωστάκης –επεμβαίνει ο πατήρ
   Για να εξηγήσω πως έχουν τα πράγματα, ο  Κωστάκης είναι συμμαθητής ο οποίος είναι φίλος της Δανάης  και όταν η Δανάη ξενυχτάει με τον Κωστάκη σε κάποιο μπαρ ή…αλλού λέει ότι ήταν με τη Νικολίτσα –την κόρη του φίλου μου και σαν αντίτιμο της εξυπηρέτησης της χάρισε το πανάκριβο κινητό- αν είναι τα πράγματα όπως τα λέει-γιατί που μπορεί να βρεις άκρη με τόσα ψέματα που σου λένε. Πως να έχεις πια εμπιστοσύνη.
  Και εσύ κορίτσι μου την εξυπηρετείς χωρίς να σκέφτεσαι τη θεση σου αλλά και τη δική σου. Τι θα γίνει αν το μάθουν οι δικοί της και έρθουν στους δικούς  σου να τους ζητήσουν το λόγο.
 -Μα είναι σοβαρή περίπτωση. Θα παντρευτούν.
 -Στα  17 τους χωρίς να έχουν τελειώσει καν τον λύκειο.
 - Όχι –μας εξηγεί.
    Λοιπόν ο Κωστάκης μόλις τελειώσει το λύκειο θα σπουδάσει γιατρός και εν συνεχεία αφού κάνει το αγροτικό θα πάει στο Λονδίνο για μεταπτυχιακό ,αλλά 4 χρόνια και όταν γυρίσει και ξεμπλέξει και με το στρατιωτικό θα ανοίξει ιατρείο όπου θα πάρει τη Δανάη συνεργάτη –η οποία θα τον περιμένει- ωσάν πιστή Πηνελόπη-και θα παντρευτούνε
   Τα λέει τόσο σοβαρά το κορίτσι που σου κόβει ακόμη και τη διάθεση να γελάσεις.
 -Και το έχει τόσο σίγουρο ότι θα μπει στην ιατρική;
-Ναι βέβαια. Αφού κάνει φροντιστήριο  σε όλα τα μαθήματα.
-Και θα τα καταφέρει τόσο καλά και τόσο γρήγορα και τα μεταπτυχιακά και τα σέα και τα μέα κορίτσι μου; Κι αν δεν τα καταφέρει αυτά που τόσο εύκολα προγραμματίζει;
 -Γιατί να μη τα καταφέρει;
  Δεν είναι μια οποιαδήποτε ιστορία. Είναι η ιστορία πολλών παιδιών που ξεκινάνε με όνειρα –και καλά κάνουν –μόνο που δε σκέφτονται και ξανοίγονται να ζήσουν εν τω μεταξύ τη ζωή τους ,χωρίς να σκέφτονται τις συνέπειες.
  Εφταξε ο Δαίδαλος και ο Ίκαρος φτερά από κερί και βάλθηκαν να πετάξουν επάνω από το πέλαγος να ξεφύγουν από τη μοίρα τους. Μόνο που ο Ίκαρος άσκεφτος – λέει η μυθολογία μας –πέταξε προς τον ήλιο που του έλιωσε το κερί και έπεσε στο –από τότε -Ικάρειο πέλαγος!!!
    Χρειάζονται σχόλια; Είναι 17 χρονών , στη δευτέρα λυκείου και ζουν σε μια κοινωνία που κατάργησε φράχτες και κανόνες και πορεύεται ανερμάτιστη και ανέμελη σαν τον Ίκαρο κι αυτή. Φευ !!!

                                 Σταύρος Ιντζεγιάννης

ΓΝΩΜΗ 17 / 11 / 17

                                               ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ
   ΕΝ ΕΛΛΑΔΙ
  
 Με σεβασμό στεκόμαστε μπροστά στην τραγωδία που
βύθισε 16 οικογένειες – μέχρι τη στιγμής-και με ανείπωτες καταστροφές για όλους. Με σεβασμό αλλά και με απορία. Γιατί; .Όσο για το …συμπάσχουμε που είπαν όλοι οι πολιτικοί είναι κολοκύθια μετά ριγάνεως. Διότι άλλο να… «συμπάσχεις » από τον καναπέ του σαλονιού σου ή από τη ζεστασιά του γραφείου σου  κι άλλο να βρίσκεσαι μέσα στο νερό και τη λάσπη. Ο χορτάτος του νηστικού τον πόνο δεν τον ξέρει –λέει η σοφία του λαού μας! Το μόνο ερώτημα που μένει αυτή τη στιγμή είναι το «ΓΙΑΤΙ». Αυτό το γιατί που ρωτάει ο καθένας τον άλλο και όλοι μαζί την εξουσία. Γιατί;
   Δεν είναι η πρώτη φορά. Ας μη καμώνονται τον αθώο  και οι προηγούμενοι που… « κάναμε την αυτοκριτική μας και άρα ο γέγονεν – γέγονεν, ζητήσαμε συγνώμη και επομένως ξαναψηφίστε μας » !!!
   Οι ευθύνες  είναι διαχρονικές αλλά φυσικά το μεγάλο βάρος πέφτει στον τελευταίο, διότι ξέροντας τι είχε συμβεί, είχε αναλάβει ( δεσμεύομαι λένε, όχι γιατί πιστεύουν στη δέσμευση αλλά γιατί είναι ωραία και χορταστική λέξη και φέρνει και  ψήφους )  έχει και την ευθύνη να αλλάξει τα πράγματα –προς το καλλίτερο- να  εξηγούμεθα. Και τι έγινε. Ώδινεν όρος και έτεκεν μυν λέγανε οι αρχαίοι. (Μεταξύ μας  όλο λόγια  ήτανε κι αυτοί. Από αυτούς κληρονομήσαμε τη ρητορεία και μάθαμε να λέμε μεγάλα λόγια περί του… τίποτε !)
  « Για την ιστορία επ` ευκαιρία : Ώδινεν όρος Ζευς δ` εφοβείτο :Κοιλοπονούσε το βουνό και ο Δίας  φοβότανε. Και τελικά το βουνό γέννησε ένα… ποντικό-δηλαδή δεν έγινε τίποτε!!!»
   Ας έρθουμε ξανά στην «σήμερον ημέραν» Στο γιατί που λέγαμε  στην αρχή. Διότι ο άλλος έχτισε –κοινώς μπάζωσε-το ρέμα. Και γιατί μπάζωσε το ρέμα; Διότι δεν είχε να αγοράσει νόμιμο  οικόπεδο και αγόρασε ένα φτηνό παράνομο πάνω στο ρέμα κι έχτισε όπως- όπως ένα καλύβι στην αρχή και μετά το έκανε σπίτι και μετά το έκανε ολόκληρο νοικοκυριό Με τα παιδιά του με τις αποθήκες του, με τα ζώα του, το βιός μιας ζωής. Πως τους πετάς έξω και που να τους πας;  
 Μα γιατί τους άφησαν να χτίσουν; Διότι όταν τους είπαν  απαγορεύεται πήγαν στον πολιτικό-έχουμε 15 ψήφους κύριε τάδε- κι εκείνος τον ιδιαίτερο του Υπουργού και ο ένας τον άλλον  και άντε να βρεις άκρη.
-Επομένως  τι κάνουμε;
-Βάλτου βρε αδερφέ  να να πληρώσει ένα πρόστιμο με δόσεις  σε 20  χρόνια και νομιμοποίησέτο. Εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα; Άσε που έρχονται και εκλογές!!!
  Και λοιπόν; Να ξανάρθουμε στην αρχή λοιπόν. Ρωτάω, ρωτάνε, ρωτούν; Διότι ποιος τολμά να κατεδαφίσει το σπίτι του άλλου που είναι αυθαίρετο σε μέρος αυθαίρετο και θα το πάρει κάποια στιγμή ο ποταμός και θα πνίξει μαζί μ` αυτόν και τους άλλους που είναι νόμιμοι και δεν του χρωστάνε τίποτε!
    Στενό συγγενικό μου πρόσωπο σε  θέση ευθύνης σε  γειτονικό μεγάλο Δήμο μου λέει. Έχω εντολή για κατεδάφιση τεσσάρων σπιτιών. Για έλα εσύ να τα κατεδαφίσεις. Πέρα από το ότι θα πέσουν επάνω σου να σε φάνε, δεν σου πάει στη δική σου συνείδηση να τους πετάξεις έξω. Διότι δε λέμε για παράγκες-αυτές  είναι κάποιων φτωχοδιάβολων που έτσι κι αλλιώς δεν έχουν μοίρα στον ήλιο. Γι αυτό και όταν ακούς  ότι γκρέμισαν- λέει πρόκειται για θεόφτωχους που δεν μπορούν να αντιδράσουν. Λέμε  για κατεδάφιση ολόκληρου νοικοκυριού.
 Και γιατί δε φρόντισε το κράτος το εκάστοτε κράτος που εξαγγέλλει ρυθμίσεις προεκλογικά να διαμορφώσει τις κοίτες των ρεμάτων ώστε να μη θρηνήσουμε θύματα σε κάθε πλημμύρα;
  Διότι άλλο οι προεκλογές και άλλο οι εκλογές και άλλο οι μετεκλογές οπο΄τε θα  κανουμε τηναυτοκριτική μας και θα ζητήσουμε συγνώμην-αν είμαστε εμείς στα πράγματα.Αν δεν είμαστε εμείς





ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΟΣ 1 / 11 / 17


                                                        ΚΑΘ ΟΔΟΝ
     ΝΟΕΜΒΡΗΣ 1η

      Καλό μήνα. Θα μου πείτε ότι ο μήνας έχει 4 σήμερα.Σάββατο. Δεν έχει σημασία, πρώτον διότι οι ευχές είναι ευχές και άρα ισχύουν για όλο το χρόνο. Δεύτερον διότι στην ευλογημένη αυτή χώρα που « θάλλει φαιδρά πορτοκαλέα» κατά τον ποιητή (Άγγελος Βλάχος :Η γη η Ελληνίς) οι γιορτές και τα πανηγύρια κρατάνε 40 μέρες και διότι τρίτον  στο κάτω- κάτω τι είναι 4 μέρες μπροστά στην αιωνιότητα. Πέρα από αυτό, για μας τους συνταξιούχους, ο μήνας δε μετράει με το τι γράφει το ημερολόγιο, αλλά με το πότε πληρωνόμαστε Δηλαδή για μένα ο Νοέμβρης άρχισε στις 30 Οκτωβρίου ημέρα Δευτέρα που πληρωθήκαμε και θα τελειώσει στις 29 Νοεμβρίου ημέρα Τετάρτη που θα ξαναπληρωθούμε Θεού θέλοντος και κυβερνήσεως συμφωνούσης. Διότι δεν αρκεί  ο Μεγαλοδύναμος να βοηθάει-και βοηθάει πράγματι-αλλά πρέπει και ο Υπουργός να βάλλει τα λεφτά στα μηχανήματα. Άρα σήμερα που με διαβάζετε – όσοι τέλος πάντων με διαβάζετε, να μη ζητάω και πολλά- ο μήνας έχει ήδη 6 και τελειώνει στις 29. Και το κακό είναι που η μισή –και βάλε!-σύνταξη έχει κι όλας φύγει διότι κάτι τα κοινόχρηστα, κάτι τα φροντιστήρια των παιδιών, κάτι ο ΟΤΕ και το κινητό-έχουμε βλέπετε κι αυτό, τι σύγχρονοι Ευρωπαίοι θα είμαστε χωρίς κινητό!!!-κάτι η ΔΕΗ βάλε και τη βενζίνη που πάμε κάθε δυο ημέρες στα πεθερικά-40 χρόνια γάμου κι ακόμη δε λέει να ξεκολλήσει από τη μάνα της- κάτι τα παπούτσια που θέλουν σόλες –παλιά βάζαμε χαρτόνι όταν τρυπάγανε-και  κάτι η δόση της τράπεζας, που να μην έσωνε να πηγαίναμε εκείνη την εκδρομή-ντε και καλά να πάμε να δούμε τον τροχό που γυρίζει στη Βιέννη, διότι όλος ο καλός κόσμος πάει-επέμενε- και εμείς πώς να το κάνουμε ανήκουμε στον καλό κόσμο, λέει--και αν υπολογίσεις ότι πρέπει και να φάμε και να κυκλοφορήσουμε, να ντυθούμε να πλυθούμε –όσοι είστε χαμηλοσυνταξιούχοι καταλαβαίνετε– ότι ο μήνας μόλις τώρα άρχισε και  ο Θεός να βάλλει το  χέρι του. Το οξύμωρο στην περίπτωση είναι αντί να παρακαλάμε να μην περάσουν οι μέρες –δηλαδή να  χαρούμε μια στάλα ζωή-παρακαλάμε να περάσουν μια ώρα γρηγορότερα. Δηλαδή βιαζόμαστε να φτάσουμε στο τέλος-κούφια η ώρα που τ` ακούει!!!
        Καλό μήνα λοιπόν. Φθινόπωρο κλασικό αυτές τις ημέρες. Το πρωί κάνει ψύχρα, το μεσημέρι ο ήλιος καίει και το βραδάκι επιστρατεύεται το πουλόβερ. Η μέρα σύμφωνα  με τη Φθινοπωρινή ισημερία τις 21 Σεπτέμβρη ήταν ίση με τη νύχτα και ήδη η ημέρα συνεχίζει να μικραίνει και η νύχτα να μεγαλώνει έως στις 21 Δεκέμβρη που θα έχουμε τη μεγαλύτερη νύχτα και τη μικρότερη ημέρα. Δηλαδή το χειμερινό ηλιοστάσιο.
   Προεόρτια αυτό  το μήνα μια και από τις 14 –εορτή του Αγίου Φιλίππου- αρχίζει η νηστεία των Χριστουγέννων  που κρατάει τις πράγματι  40 ημέρες και είναι η ευκαιρία όχι απλώς για αποχή από ζωικά εδέσματα αλλά για κάθαρση σώματος και ψυχής. Κι αυτό νομίζω είναι το βαθύτερο νόημα της αυτοπειθαρχίας και του αυτοελέγχου που ζητάει η εκκλησία, επιβάλλοντας τον κανόνα της νηστείας, Δηλαδή της αποχής. Βέβαια θα ήταν ζητούμενο αυτός ο αυτοέλεγχος να είναι όλο το χρόνο. «Να κάνετε κάθε βράδυ τον απολογισμό της μέρας που πέρασε» μας έλεγε ο Συνέσιος στο κατηχητικό του και να τα γράφετε σε ένα τετράδιο γιατί όταν τα γράφεις τα βλέπεις αλλιώς. Χρόνια μετά –μεγάλος πια-διαβάζοντας το βιβλίο ενός Αμερικανού ψυχιάτρου ή κάτι τέτοιο, διάβασα τη ίδια συμβουλή. Γράψτε τα σε ένα χαρτί. Το  κάνουμε θα –ρωτήσετε;  Όχι. Κάποτε που το επιχείρησα τρόμαξα και δεν το ξαναέκανα!
   Η Πάτρα αρχίζει σιγά - σιγά να προετοιμάζεται για τη μεγάλη ημέρα της. Στις 30  του μήνα ο προστάτης Άγιος, ο Ανδρέας ο Πρωτόκλητος των Αποστόλων μνημονεύεται κατά τον ιδιαίτερο και μεγαλοπρεπή και κυρίως ιεροπρεπή τρόπο που  αρμόζει στον Πολιούχο. Θα θυμούνται ίσως οι Παλαιοί  Πατρινοί, (1950) η λιτανεία ακολουθώντας την οδό Αγίου Ανδρέου έφτανε έως την Κολοκοτρώνη και από εκεί γυρίζοντας διασχίζοντας την οδό  Μαιζώνος κατέληγε στον Ιερό Ναό του Αγίου. Σιγά- σιγά η λιτανεία άρχισε να μαζεύεται και ανέβαινε την Αγίου Νικολάου έως ότου πριν από μία περίπου εικοσαετία- νομίζω- αποφασίσθηκε να ανεβαίνει την Γούναρη που ακολουθεί μέχρι σήμερα.

  Οι καιροί περνούν, οι παλαιοί Πατρινοί φεύγουμε ένας- ένας και το μόνο που μένει είναι  η λατρεία που έχουμε στον Άγιό μας και η ευλογία του που σκέπη και προστατεύει αποδεδειγμένα την πόλη. Καλό και ευλογημένο Νοέμβρη φίλοι μου.

ΕΚΚΛΗΣΙΛΟΛΟΓΟΣ 20/ 10/17

                                                            ΚΑΘ ΟΔΟΝ
       Η  ΠΙΣΤΗ MAΣ

     Τη υπερμάχω στρατηγώ τα νικητήρια. Προεόρτια του  πολέμου του `40.Του ΟΧΙ που στηρίχτηκε στου Χριστού την πίστη την Αγία. Γιατί ήταν η εποχή που πιστεύαμε. Πιστεύαμε με όλη τη δύναμη της ψυχής μας, ότι η υπέρμαχος Στρατηγός ήταν μαζί μας. Το έχω ξαναγράψει: «Με το που έριξε ο ανθυπολοχαγός τη φωτοβολίδα , ορμήσαμε μια διμοιρία έξω από το χαράκωμα και βαλθήκαμε να τρέχουμε καταπάνω στο Ιταλικό πολυβολείο, ακάλυπτοι, φωνάζοντας αέρα. Και τότε μα την αλήθεια την είδα- όπως με βλέπεις και σε βλέπω-μια μαυροφορεμένη γυναίκα έτρεχε μπροστά μας, έχοντας απλωμένα τα χέρια να μας καλύπτει, να μας προστατεύει. Και μη μου πεις ότι ήταν η φαντασία μου –όπως έλεγαν πολλοί, ότι τάχα είμαι  αλαφροϊσκιωτος και μου φάνηκε. Κανείς όμως δεν μπορεί να μου εξηγήσει , πως έγινε και 30 άντρες  να τρέχουμε ακάλυπτοι κατά το ύψωμα απ`όπου το Ιταλικό μυδράλιο θέριζε και δεν τραυματίστηκε ούτε ένας. Μ` ακούς ούτε ένας. Εξήγησέ μου το. Την είδα σου λέω »  Ο Χρήστος ο Σαμαντάς  -μαχητής του `40 στην πρώτη γραμμή- που μου διηγήθηκε τη σκηνή σε ένα καφενείο στη Κόνιτσα όπου υπηρετούσα τη θητεία μου το 1953 -όπως την έζησε σε μια αντεπίθεση στη Γκραμπάλα, είχε πέσει επάνω στο τραπέζι κι έκλαιγε με αναφιλητά και μαζί του με παράσυρε κι εμένα. 
     Πιστεύαμε. Ήταν η μεγαλύτερη θωράκιση που είχε η Ελλάδα. Στις μαρτυρίες του πολέμου εκείνου, συναντάμε  τις Ελληνίδες , να αποχαιρετάνε τον γιο ή τον αδελφό, τον πατέρα, τον σύζυγο με την ευχή: «Η Παναγιά μαζί σου». Δεν είναι μια στερεότυπη φράση. Είναι η βαθύτερη πίστη της μάνας,  που ξεπροβόδιζε το γιο ως τη στροφή του δρόμου και τον σταύρωνε, μέχρι που χανότανε από το οπτικό της πεδίο. Δε φοβάμαι –γράφει ένας στρατιώτης από το μέτωπο (Μαρτυρίες του `40 της Φαφαλιού – Πατέρα) γιατί έχω μαζί μου το φυλαχτό που φορούσε ο πατέρας στη Μικρά Ασία και γύρισε ζωντανός.
  Διαβάζοντας προ ημερών την άποψη των Ιταλών για τον πόλεμο του `40, διάβαζα την εξομολόγηση ενός Ιταλού στρατιώτη της μεραρχίας Τζούλια , δηλαδή των αλπινιστών που κατέλαβαν τις πρώτες ημέρες το πέρασμα στη Σαμαρίνα, στην Πίνδο, που την υπερασπιζότανε ο Δαβάκης. « Δεν είναι αλήθεια, έλεγε, ότι είμαστε δειλοί. Πολεμήσαμε γενναία, αλλά δεν πιστεύαμε. Ο Μουσολίνι μας είχε φανατίσει, αλλά δεν είχε μπορέσει να μας κάνει να πιστέψουμε ότι αυτό ο πόλεμος ήταν δίκαιος κι αυτό ήταν το σπουδαιότερο. Αντιμετωπίζαμε στρατιώτες σαν κι εμάς που πολεμούσαν με νύχια και με δόντια να  σώσουν τα χώματά τους,  την οικογένειά τους, τις περιουσίες τους .Πολεμούσαν γαντζωμένοι στις ρίζες τους απ` όπου δεν μπορούσες να τους αποκόψεις. Όταν πιάσαμε κάποιους αιχμαλώτους, ντρεπόμαστε  να τους κοιτάξουμε στα μάτια. Αυτοί πολεμούσαν να σώσουν την πατρίδα τους, ενώ εμείς  για την τρέλα ενός παράφρονα ηγέτη »
   Ένας Ιταλός ιερωμένος  που ακολουθούσε τον στρατό, εξομολογήθηκε σε Έλληνα φοιτητή χρόνια μετά « Δίσταζα να προσευχηθώ στην Μαντόνα να βοηθήσει το στρατό μας, γιατί ήξερα ότι κάναμε ένα  έγκλημα. Τι να προσευχηθώ; Βοήθησέ μας να εγκληματήσουμε ;»
    Λένε πώς ο Κολοκοτρώνης δεν ξεκινούσε για μάχη, αν δεν πήγαινε  ο παπάς να βλογήσει τα  μπαϊράκια , τις σημαίες δηλαδή.  Κάποτε  ήταν  να στήσει ενέδρα στο πέρασμα του εχθρού, αλλά ο παπάς αργούσε να έρθει να τους ευλογήσει. Κάποια στιγμή φάνηκε από μακριά να έρχεται  λαχανιασμένος .
 -Έλα  χριστιανέ μου, του έβαλε τις  φωνές . Μεσημεριάσαμε.
  -Με συμπαθάς καπετάνιε, αλλά καθώς ερχόμουνα,  είδα τη χήρα του μακαρίτη του Γιώργη  του Μπαλωμένου που σκοτώθηκε τις προάλλες σε μια χωσιά και προσπαθούσε να κάνει χωράφι κι είπα να τη βοηθήσω, γιατί δε μπορούσε γυναίκα πράμα!
 -Για άκου δω του είπε γελώντας ο Κολοκοτρώνης « Ή παπάς – παπάς ή ζευγάς –ζευγάς» κι από τότε  είναι που  το λέμε για όσους προσπαθούν να κάνουν  δυο δουλειές μαζί. Ευτυχώς η Ελλάδα τα έχει βάλλει στη σωστή τάξη. Πρώτα ο παπάς να πει το «εκ παντίων με κινδύνων ελευθέρωσον» και με την πίστη αυτή να κερδίσει την ύπαρξη του ο Ελληνισμός στους αιώνες!
   Πιστεύουμε άραγε σήμερα ή  απλώς κάνουμε το σταυρό μας μηχανικά ; Υπάρχει μέσα μας εκείνη η πίστη που φλόγιζε τους γονείς μας και σωθήκαμε μέχρι σήμερα;

Σταύρος Ιντζεγιάννης 

Κυριακή 10 Δεκεμβρίου 2017

ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΟΣ 11.10 17

ΚΑΘ ΟΔΟΝ
     ΤΑ ΤΟΥ ΠΟΝΗΡΟΥ

       Πρέπει να ομολογήσουμε ότι η πολυμήχανος κυβέρνηση ,  βρήκε για μια ακόμη φορά, τον τρόπο να μας αποπροσανατολίσει  από τα πραγματικά μας προβλήματα .Από την αγωνία και την ανασφάλεια της επόμενης ημέρας .Και ενώ τίποτε δε συνηγορούσε για να ψηφιστεί βιαστικά, ένα όντως υπαρκτό πρόβλημα κάποιων συνανθρώπων μας ,το φέρανε άρον -άρον στη βουλή και παρά τις αντιρρήσεις πολλών βουλευτών-ακόμη  και της συμπολίτευσης-όπως απεδείχθη στην ψηφοφορία-το ψήφισαν.
   Ήδη  ολόκληρο κοινοβούλιο –ου μην, αλλά και μέσα μαζικής ενημέρωσης-τηλεοράσεις , εφημερίδες, ραδιόφωνα
ασχολούνται  με την αλλαγή φύλου ως εάν να πρόκειται για το υπ`  αριθμόν ένα πρόβλημα της χώρας.
    Σιγά δηλαδή μη τρέξουν πατείς με πατώ σε, οι ομοφυλόφιλοι της Ελλάδος να αλλάξουν φύλο. Δεδομένου ότι πολλοί προσπαθούν να περάσουν απαρατήρητοι και πολλοί τους κρύβονται όχι μόνο από την κοινωνία, αλλά και από την ίδια τους την οικογένεια. Η  αλλαγή φύλου ενδιαφέρει τους ελάχιστους τραβεστί, που θα μπορούν πλέον να περιφέρονται –κοινώς να κάνουν πιάτσα-στους δρόμους και τις πλατείες και να εκδίδονται με την άδεια της αστυνομίας .Και βεβαίως ενδιαφέρει τους ακόμη λιγότερους –ελάχιστους -που θέλουν να  έλθουν εις γάμου κοινωνίαν (εάν  μπορεί αυτή η  παρωδία να θεωρηθεί γάμος) και θα το κάμουν διότι δε θα μπορεί ο δήμαρχος  να αρνηθεί να παντρέψει τον κατά φύσιν ανδρα, αλλά κατά νόμον γυναίκα, με τον κατά φύσιν και  κατά νόμον τον άνδρα! Φαντάζομαι μάλιστα  ότι θα τους ευχηθεί κατά τα ειωθότα και    καλούς απογόνους
.
  Αστειευόμαστε ; Όχι βέβαια, διότι το ζευγάρι, ίσως ζητήσει - το ακούμε κι αυτό-  να υιοθετήσει κάποιο μωρό, εφ` όσον  διαθέτει τα υπό του νόμου- πάλι ο νόμος στη μέση!-περιουσιακά στοιχεία και τα όσα συμπαρομαρτούντα προς υιοθεσία. Και θα οδηγηθούμε  σε μια πανηδονιστική κοινωνία όπου παιδιά με δύο πατεράδες –τον ένα φυσικόν και  τον άλλον ιμιτασιόν –πιο σωστά παραφύσιν-θα διαιωνίζουν  το είδος των ομοφυλόφιλων, εις δόξαν των αρχαίων παγανιστών οπαδών του Βάκχου και του Διονύσου Κατά μάνα κατά κύρη έτσι γιός και θυγατέρα  -λέει ο σοφός λαός  μας!
    Ωστόσο ο λαός, δηλαδή εμείς οι απλοί πολίτες της καθημερινότητας ,που αγωνιούμε για το τι  θα μας ξημερώσει την αυριανή ημέρα αφήσαμε  την κυβερνητική πολιτική  να μας εγκλωβίσει στις δικές της παραπολιτικές και αντί να σκεφτόμαστε τα εκκαθαριστικά  που έρχονται ως κεραυνός ,σκεφτόμαστε  εάν ο Γιώργος θα λέγεται Γεωργία λες και αυτό ήταν όλο κι όλο το πρόβλημα της Ελλάδος που δε μπορεί να ανασάνει και αναγκάζεται να υπογράφει το ένα μνημόνιο πίσω από το  άλλο.
   Βεβαίως, το πρόβλημα, δεν μπορεί κανείς να το αρνηθεί, υπάρχει. Υπάρχει  δηλαδή ένας αριθμός  συνανθρώπων μας οι οποίοι  νοιώθουν το σώμα τους φυλακισμένο σε διαφορετικά φύλο. Υπήρχαν πάντοτε,  αλλά φρόντιζαν να το ζουν με κάποια διακριτικότητα. Η περίπτωση ενδυμούσε κυρίως  στις τάξεις των πλουσίων , οι οποίοι και πρωτοστατούσαν και στα ναρκωτικά, στο χαρτοπαίγνιο και στη μέθη και σε τόσα άλλα, καταπολεμώντας την ανία του πλούτου Οι φτωχοδιάβολοι  που κυνηγούσαν  τον άρτον τον επιούσιον, στο μεροκάματο του τρόμου, δεν είχαν τέτοιου είδους διαστροφές, στο βαθμό  φυσικά που είναι επίκτητη συνήθεια και όχι εκ γεννετής ανωμαλία της φύσης !
    Ωστόσο το να έρχεται σε μια στιγμή που η Ελλάδα πνίγεται στα προβλήματα είναι μάλλον άστοχο. Χιλιάδες συμπολίτες μας ζουν με την αγωνία της έξωσης  και από τη μια στιγμή στην άλλη θα βρεθούν άστεγοι. Πολλοί-έχουν βγει στη σύνταξη και ακόμη δεν έχουν πάρει τη σύνταξή τους. Τα σχολεία έχουν ελλείψεις προσωπικού και για να αγοράσεις τα φάρμακα ακόμη και όταν ο γιατρός σου δε θελήσει να τον πληρώσεις, πρέπει να κάνεις έρανο. Η Μητρόπολη και οι ενορίες μαγειρεύουν ασταμάτητα  για τους αναξιοπαθούντες. Χιλιάδες συμπολίτες μας στέκονται στην ουρά για ένα πιάτο φαγητό και κάποιο φάρμακο. Η εφορεία , ο ΕΝΦΙΑ τα ασφαλιστικά ταμεία κατάντησαν  μια θηλιά που ολοένα σφίγγεται περισσότερο και μέσα σε όλη αυτή την καταιγίδα, η βουλή των Ελλήνων, το μόνο που βρήκε να ασχοληθεί είναι η αλλαγή του φύλου, λες και αυτή  εξαρτάται από το τι γράφει η ταυτότητα, ασχέτως των άλλων χαρακτηριστικών. Δηλαδή αν η ταυτότητα γράφει γυναίκα  σημαίνει ότι είναι και γυναίκα. Παίζουμε με τις λέξεις; Έλεος πια !
                                   Σταύρος Ιντζεγιάννης
 


ΓΝΩΜΗ 10 11 17

                                                
                                                 ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ
   ΣΤΑ …1900  ΜΕΤΑ ΧΡΙΣΤΟΝ  
                                                          
   Ώρα 12  βράδυ και η πόρτα χτυπάει. « Θείε να μείνω το βράδυ εδώ, γιατί αν πάω σπίτι αυτός ο αγριάνθρωπος  θα με σκοτώσει»     
 Να εξηγήσω ότι από 2 χρονών έχει μεγαλώσει στα γόνατά μου, και σε κάθε δυσκολία  τρέχει σ` εμένα.    Βέβαια  μη νομίσετε ότι πρόκειται για παιδάκι 10 ετών. Έχει κλείσει τα 14 αλλά την περνάς άνετα για 17. Η νέα ελληνική γενιά έχει ψηλώσει αισθητά. Εμείς είχαμε μείνει στο 1.70 το πολύ, οι ψηλότεροι. Μεγαλώσαμε  στην κατοχή με… φασουλόζουμο  αν υπήρχε κι αυτό και λαχανίδες. Τι περιμένατε να  βγούμε τηλεγραφόξυλα όπως οι σημερινοί νέοι που δεν τους λείπει τίποτε ;Άσε που πάνε και στα γυμναστήρια, ενώ εμείς προσπαθούσαμε να επιβιώσουμε όπως- όπως και καταλήξαμε σα …Γαλλικές περισπωμένες.
   Θα με σκοτώσει ο αγριάνθρωπος κλαίει και ωρύεται η… μικρή! «Τι συμβαίνει –ρωτάω- τι πάθατε;»
   Ο αγριάνθρωπος είναι ο πατέρας της που όπως όλοι οι πατεράδες ανησυχεί και …φωνάζει Κάπου – κάπου ρίχνει και ένα …βρωμόξυλο. Το σωστό να λέγεται !
  Τι συνέβη ; Μία συνηθισμένη νεανική ιστορία. Η μικρή τηλεφώνησε ότι θα είναι στο σπίτι της Χριστίνας να διαβάσουν και να δουν και λίγο τηλεόραση « αν αργήσω μην ανησυχήσετε θα με φέρει ο μπαμπάς της Χριστίνας». Όλα καλά. Δεν είναι άλλωστε  και η πρώτη φορά.
    Έλα όμως  που ο Θεός – λένε-αγαπάει τον κλέφτη αλλά αγαπάει περισσότερο τον νοικοκύρη. Διότι κατά τις 10 το βράδυ παίρνει τηλέφωνο η μητέρα της Χριστίνας : Τι κάνετε ;Μου δίνεται δυο λεφτά τη Χριστίνα κάτι να της πω !
   Κι εδώ είναι που γίνεται η καταστροφή του… Δράμαλη.
 -Η Χριστίνα; Μα δεν είναι στο  σπίτι σας η Χριστίνα με τη Μαρία μας ; Μου τηλεφώνησε η Μαρία ότι θα μείνει στο σπίτι σας να διαβάσουν.
-Δε μπορεί. Κάτι λάθος θα έχει γίνει; Εμάς μας είπε η Χριστίνα ότι θα είναι στο δικό σας με τη Μαρία να διαβάσουν !!!
    Κι όπως καταλαβαίνετε εκεί ήταν που άναψε ο γιαλός και καήκαν τα ψάρια, όπως λέμε. Αναστατώθηκαν και οι δύο οικογένειες. Άρχισαν τα τηλεφωνήματα στα νοσοκομεία, στους γνωστούς ,στους φίλους. Που είναι ;Μην πάθανε κάτι;
  Τι είχε συμβεί.; Απλούστατα η Χριστίνα έχει φίλο τον Αναστάση επίσης 14 ετών, ο οποίος έχει φίλο τον Κωστάκη και αυτός έχει φίλο τον Γιώργο και… «ο φίλος, του φίλου, ώ φίλε» καταλήγουμε στον Περικλή ο οποίος  μένει στο σπίτι της γιαγιάς του, γιατί οι γονείς του είναι χωρισμένοι και επειδή η γιαγιά θα έλειπε « Τι λέτε παίδες κάνουμε ένα πάρτι ;»
  Μαζεύονται 5-6 ζευγάρια 14άρηδες όλοι τους συμμαθητές και το γλεντάνε.
  - Εσείς δεν κάνατε πάρτι θείε –ρωτάει.
   -Κάναμε  ναι. Αλλά πίναμε πορτοκαλάδα ή βυσσινάδα και ξέρανε οι γονείς μας που είμαστε και το πολύ στις 9 άντε 9 και μισή είμαστε σπίτι!
  Τώρα πίνουν βότκα και πακάρντι ή τζιν  και όλα αυτά τα «ευγενή και τρισάθλια» που είναι σα βόμβες μεγατόνων για τα νεανικά τους στομάχια, προσθέστε και τα τσιγάρα και τη μουσική στη διαπασών, κάποτε αρχίζουν τα κεφάλια να στριφογυρίζουν το μυαλό να θολώνει και τα ξερνοβολητά να γεμίζουν τα ρούχα και τους καναπέδες, οπότε το διαλύσανε κακήν, κακώς!!!
  Και νάτη που έρχεται στα χάλια της να βρωμάει ποτό  τσιγαρίλα και εμετό! Να μείνω θείε  εδώ;
  Τηλεφωνήσαμε  φυσικά στους δικούς της, ήρθανε τρέχοντας οι άνθρωποι, αλλά την αφήσαμε να κοιμηθεί σπίτι μας, να συνέλθει κι αυτή και οι  δικοί της.
  Κορίτσι μου τι χάλια είναι αυτά της είπα το …μεσημέρι που σηκώθηκε. Πεθάνανε  από την αγωνία τους οι δικοί σου! Δεν τους σκέφτεσαι;
Απάντηση: Για κοίτα στον τοίχο το ημερολόγιο θείε. Έτος 2017 μ Χ. Που ζεις; Στο 1900 που πίνατε γάλα με το μπιμπερό


------------------------
 Για σκέψου, Εσείς αγαπητοί μου αναγνώστες, ξέρατε ότι δε ζούμε πια  στο…1900; Σήμερα πίνουν το γάλα ανακατεμένο με …βότκα!!!
                            Σταύρος Ιντζεγιάννης
--------------------------------------------------

Μια Αμερικανίδα ανησυχούσε και συμβουλευόντανε τον ψυχίατρό της διότι το κορίτσι της 13 ετών δεν είχε ακόμη σεξουαλική επαφή. Μήπως είναι ανωμαλία