Σάββατο 7 Απριλίου 2018

ΓΝΩΜΗ 14 / 1 /18


                                                           ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ
     ΜΙΚΡΟΙ  ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΙ

   Συνηθίζεται τέτοιες  μέρες  ένας μικρός απολογισμός. Συν –πλην, υπόλοιπο τόσα.
   Υπόλοιπο; Γι ποιο υπόλοιπο μιλάμε; Εδώ τρομάξαμε να τα φέρουμε μία η άλλη. Και μη οι πιστωτικές –που στην πραγματικότητα δεν ξέρεις τι σου γίνεται και ξοδεύεις μέχρι ένα πρωί να σε ειδοποιήσουν πως βγαίνει το σπίτι σου σε πλειστηριασμό-θα είχαμε θα είχαμε βγάλει δίσκο έξω από την Ευαγγελίστρια: Βοηθάτε με φτωχοί να μη σας μοιάσω!
    Η ωραιότερη κάρτα που έλαβα έγραφε:
   Χρόνια πολλά -γιατί η ποσότητα μετράει. 
   Χρόνια καλά γιατί η ποιότητα προέχει.
  Χρόνια τρελά γιατί αυτά είναι που θα μας μείνουν. «Να ΄χουμε κάτι  να θυμόμαστε και στα γεράματά μας» που λέει το τραγούδι.
Τα παιδιά που ήρθανε να μας τα πούνε επέμεναν : Βαστάει κόλα και χαρτί, χαρτί και καλαμάρι.
Να αποφεύγεις το « χαρτί και καλαμάρι » λέει ο θείος ο Χρηστάκης που  κάποτε ψάχνοντας τις τσέπες  του η θεία  (συνήθεια γυναικών που δεν κόβεται όσο και να φωνάξετε) βρήκε σημείωμα που έγραφε  « Μη ξεχάσεις  αύριο στις 8 όπως είπαμε»
 -Παλιάνθρωπε ούρλιαξε η θεία. Ποια είναι αυτή που σε περιμένει  οπωσδήποτε!
   Μάταια προσπαθήσαμε να της εξηγήσουμε ότι επρόκειτο ασφαλώς περί λάθους. και ότι επρόκειτο για  το συμβούλιο στο… σύλλογο αποφοίτων…!  Ο θείος στα εβδομήντα του, αν είναι δυνατόν να έχει παράνομες σχέσεις
   Όταν ήρθε την άλλη μέρα στον καφενέ αντί να μας πει ευχαριστώ, οργίστηκε κι από πάνω. «Πρώτον  δεν είμαι εβδομήντα, αλλά μόνο εξήντα εννιά και δεύτερον τι ρόλο παίζει αν είμαι παντρεμένος »
 Μα καλά  δε ντρέπεσαι το καλαμπουρίζουμε! Αλλά κάθεται και μας το κάνει λιανά. «Παίδες δώστε βάση : Η Γωγώ. Ουρί του παραδείσου. Από εκείνα που ο Πατισάχ τα φύλαγε για τις επίσημες ημέρες. Τις καθημερινές έπαιρνε από τις 364  που είχε παρακαταθήκη, μία για κάθε μέρα εκτός από τα μεσημέρια που έπαιρνε τη μαγείρισσα για να την ευχαριστήσει που του μαγείρευε ιμάμ μπαϊλντί !
    -Όπερ;
   -Τι όπερ βρε ζώα, που ζείτε 50 χρόνια με το στεφανοχάρτι σας μπας και δε σας ανοίξουν οι πύλες παραδείσου να παίζεται πεντόβολα με τα  Αγγελάκια ξεχνώντας αυτό που λέει ο πασάς στον Καζαντζάκη  « Όλα τα συγχωρεί ο Αλλάχ εκτός από το να χαλάσεις χατίρι σε γυναίκα»!!!
   Καινούργια χρονιά- καινούργιες ελπίδες. Τα μικρά «λαβείν»  που σε κάνουν έστω πρόσκαιρα ευτυχισμένο. Τα μεγάλα «δούναι» που σε γεμίζουν απελπισία. Όμως «Έτσι  είναι η ζωή μωρό μου – πάντα έτσι είν ή ζωή… Φεύγει και δεν το φτάνεις το τρένο της ζωής»   Μικροί απολογισμοί: Πόσα θέλαμε να κάνουμε. Πόσα μπορέσαμε, πόσα μας άφησαν οι συνθήκες. Πόσα τα αφήσαμε-ες αύριον-Με ελπίδες και με αισιοδοξία ξεκινάμε την καινούργια χρονιά. Και τούτος ο ανήφορος, κατήφορο θα φέρει. Ευτυχισμένοι όσοι μπορούν να συμβιβάζονται με αυτά που πέτυχαν ή αυτά που έχουν. Η ευτυχία βρίσκεται στα μέτρα του καθενός μας-σοφία Κομφούκιου-οι άνθρωποι δεν την βλέπουμε γιατί συνήθως την ψάχνουμε  πιο ψηλά
   Μόνη ανταμοιβή το ότι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Κι όσο ζω θα ελπίζω πως κάτι θα αλλάξει και  το αύριο θα είναι πιο καλό από το σήμερα.   
   Μείζον πάντων η αγάπη –επιμένει η Θεία Κούλα αλλά όχι από εκείνη που εννοείς εσύ Χρήστο μου που όλο κάνεις λάθος και τάχα μου ήτανε σκοτάδι και κατά λάθος χτύπησα στις ζωντοχήρας. Αγάπη αγνή από εκείνη που λέει ο Απόστολος Παύλος. Όλα τα άλλα έπονται. Υγεία και κάθε χαρά   
  Το λοιπόν φάγαμε ήπιαμε, τραγουδήσαμε-Άγιος Βασίλης έρχεται και δε μας καταδέχεται- φάγαμε και κανά  δυο κουραμπιέδες παραπάνω- και το άλλο πρωί που μετρήσαμε το ζάχαρο μας ήρθε ο ουρανός καπάκι.3,40!Δε βαριέστε όμως.  Θέλει και λίγο γλύκα η ζωή να την …καλοπιάνουμε !
  Φίλοι αναγνώστες , η  στήλη σας εύχεται μια καλή κι ευλογημένη χρονιά. Μια χρονιά με υγεία  αγάπη χαρά και ειρήνη. Χρόνια καλά. Αν είναι βέβαια και …πολλά ακόμη καλλίτερα .
 Και λεφτά –επιμένει το βαφτιστήρι μου
  Κι αν είναι και με λεφτά ακόμη πιο καλά, ποιος λέει όχι ;
                               Σταύρος Ιντζεγιάννης
    


























ΓΝΩΜΗ 7 / 1 / 18



                                                        ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ
    ΑΣΤΕΙΟΤΗΤΕΣ

    Η πλαστική σακούλα έκλεισε τον  δωρεάν κύκλο της .Ήδη από προχτές χρεώνεται εν μέσω γενικής αγανακτήσεως. Το πόσο θα αντέξει αυτή η αγανάκτηση είναι μια άλλη ιστορία.15 ημέρες πολλές μου φαίνονται. Η καταναλωτική κοινωνία έχει τον τρόπο να κερδίζει. Μου φαίνεται αδύνατο το να μπορούσαμε να ξαναγυρίσουμε  στο πατροπαράδοτο δίχτυ. Δεν ξέρω αν κάποιοι το θυμούνται!
   Πηγαίναμε στον μπακάλη με το δίχτυ. Μου είπε η μάνα μου να μου δώσεις  τρεις δραχμές λάδι, δυο δραχμές ρύζι, μια δραχμή χαλβά και μια δραχμή ελιές καλές χοντρές ,μπόλικες και να τα γράψεις!
    Ώσπου νευρίασε – όλο γράφτα και γράφτα-ο μπακάλης ο Λουρίδας : «Να πεις στη μάνα σου δε ξαναγράφω»
   -Α μπα και θα τα θυμάσαι απέξω;
   Το δίχτυ ήταν η λύση. καταργήθηκε με την κατοχή όταν η ανάγκη-ίσως ο φόβος -επέβαλε να μη φαίνονται τα ψώνια γιατί κινδύνευες, στο δρόμο  κάποιος πιεσμένος από την πείνα,  βλέποντας τα όσα είχες ψωνίσεις-να σου τα αρπάξει. Η  πείνα ,  είναι ο χειρότερος σύμβουλος. Σιγά – σιγά αντικαταστάθηκε από μια πάνινη τσάντα. Ίσως η καλλίτερη λύση μια και το πλαστικό δεν είχε κάνει το δικτατορικό του καταναγκασμό  στη ζωή μας. Χαρές και πανηγύρια με την εμφάνισή του πλαστικού  και καμάρι οι γυναίκες στην αρχή. Ανυποψίαστοι ακόμη!!!
   Πλαστικές τσάντες, πλαστικά παπούτσια, πλαστικές μπλούζες, μπουφάν και ό,τι βάλλει ο νους του ανθρώπου. Το πλαστικό με τη λογική του ανθεκτικού άρχιζε να εξουσιάζει – και την εξουσιάζει εν πολλοίς μέχρι τώρα ας μη γελιόμαστε-και η παρουσία του εν παντί και πάντα πρόσφερε λύσεις. Τα κύπελλα μιας χρήσεως που  κυκλοφορούν όλοι με τον καφέ στα χέρια (και φυσικά να μη γελιόμαστε το πετάνε στον πρώτο κάδο που θα βρούνε και όχι στους ,μπλε της ανακύκλωσης)  τα μπουκάλια  και ένα σωρό άλλα όπως λ.χ τα κουτάλια ,τα πιατικά και φυσικά και οι πλαστικές  σακούλες βέβαια, που η χρίση τους  έλυσε προβλήματα της καθημερινότητας. Να το παραδεχτούμε αυτό!   
   Το δέρμα, το χαρτί, το γυαλί αντικαταστάθηκαν από το πλαστικό. Επόμενο ήταν αφού και πρόχειρο και φτηνό αλλά και το κυριότερο ήταν άθραυστο. Μεγάλο πλεονέκτημα. Μαζί και το ότι προσαρμόστηκε σε κάθε χρήση και κάθε ανάγκη. Υπάρχει βέβαια και το ότι θα χρεώνονται 0,04 λεπτά αλλά…
  Εδώ χωράει το αλλά!!!
  Όταν με τα πρώτα μετακατοχικά  χρόνια άρχισαν οι συγκοινωνίες και το  εισιτήριο  κάποια στιγμή ακρίβυνε 10 λεπτά έγινε χαμός. Οι εργάτες κατέβηκαν σε απεργίες διαμαρτυρίας για το 10λεπτο. Δεν υπήρχε ακόμη η πληθώρα του Ι.Χ –και τα μηχανάκια-που έλυσαν από τη μια μεριά το πρόβλημα της μετακίνησης και το χειροτέρεψαν από την άλλη δεδομένου ότι αυτοκίνητο σημαίνει εκτός από τη ρύπανση,  τα λογής έξοδα που προκύπτουν από τη χρήση του. Τα λεωφορεία που μια περίοδο πριν από 10 ή 15 χρόνια πηγαινοερχότανε άδεια  τώρα γεμίζουν ασφυκτικά όσο κι αν πολύ απέχουν από το να είναι  εξυπηρετικά, λόγω του ακατάστατου συγκοινωνιακού ωραρίου. Ποιός διαμαρτύρεται σε βαθμό απεργίας για το ότι  κάθε τόσο ακριβαίνει το κόμιστρο; Κανείς!
  Ακόμη χειρότερα γινότανε με το ψωμί. Με μαύρες σημαίες το εργατικό κέντρο, για ένα δεκάλεπτο, απειλούσε Θεούς και Δαίμονες. Το συνηθίσαμε κι αυτό. Δε μιλάμε πια παρ` όλο που σιγά – σιγά ξαναγυρίζουμε –ανάγκα και Θεοί πείθονται- στο ψωμί και ελιές. Κι αν θα βρίσκουμε κι αυτό. Η καταναλωτική κοινωνία  αμύνεται με βάση τις συνήθειές μας-που δυστυχώς δύσκολα θα κόψουμε αν ποτέ μάθουμε να απλώνουμε τα πόδια μας όσο χωράει το πάπλωμά μας. Χρεώνονται οι πλαστικές σακούλες ήδη από προχτές 0,04 λεπτά Διαμαρτυρόμαστε. Μερικοί άρχισαν να κουβαλάνε  σακούλες από το σπίτι. Κολοκύθια μετά ριγάνεως !!!
Θα συνηθίσουμε και τη χρέωση όπως συνηθίσαμε και τόσα άλλα. Ζήτημα είναι αν θα αντέξουν οι διαμαρτυρίες δυο εβδομάδες ή πολύ λέω ;
   Άλλωστε η σακούλα μπροστά στα πλαστικά κύπελλα  είναι παρωνυχίδα. Και μήπως αν την πληρώσουμε θα πάψει να ρυπαίνει το περιβάλλον. Αστείοι είμαστε !!!
  Να απαγορευτεί το πλαστικό εντελώς σε κάθε χρήση γίνεται; Δε γίνεται.  Αυτά τα περί πληρωμής είναι αστειότητες!!!
Σταύρος Ιντζεγιάννης