Τετάρτη 12 Αυγούστου 2009

ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟΣ

ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟΣ ΣΤΟ ΓΗΡΟΚΟΜΕΙΌ

Απόστολοι εκ περάτων συναθροισθέντες …
Ανηφορίζει η πίστη προς το μοναστήρι της κοιμήσεως της Θεοτόκου , για να αποθέσει το δάκρυ της ψυχής της ,σεμνή, ταπεινή και να ανάψει το κερί της δέηση και ύμνος μαζί, ψάλλοντας ευλαβικά « Ου σιωπήσωμεν ποτέ Θεοτόκε τας δυναστείας Σου λαλείν οι ανάξιοι. Ει μη γαρ Συ προϊστασο πρεσβεύουσα τις υμάς ερρύσατο εκ τοσούτων κινδύνων»
Αρχαία μας συνήθεια τούτη η ανάβαση τον Δεκαπενταύγουστο στο Γηροκομειό .Το μοναστήρι που στέκει στο πέρασμα των χρόνων απαρασάλευτο σημείο αναφοράς της Πάτρας και που η ιστορία του συνυφαίνεται με την ιστορία της πόλης σε στιγμές δύσκολων αγώνων για τη λευτεριά του γένους αλλά και ώρες ευφρόσυνες δόξης και μεγαλείων.
Σ` αυτό το μοναστήρι που κτήτωράς του κατά την ιστορική παράδοση παρ` όλο που τα πρώτα στοιχεία χάνονται στη αχλύ του χρόνου φέρεται ο Άγιος μεγαλομάρτυς Αρτέμιος ( αυτός στον οποίον και οφείλεται το πρώτο υδραγωγείο μας) αφιερωμένο στην κοίμηση τα Θεοτόκου γονατίζει τον Δεκαπενταύγουστο η πόλη και σ` Αυτήν εναποθέτει την πάσαν ελπίδαν καθώς από τα βάθη της καρδιάς της προσεύχεται: Διάσωσον από κινδύνους τους δούλους Σου Θεοτόκε , ότι πάντες μετά Θεόν εις Σε καταφεύγομεν ως άρρηκτον τείχος και προστασία.
Χιλιάδες οι προσκυνητές που κατακλύζουν από την παραμονή το χώρο ο οποίος ανακαινισμένος τα τελευταία χρόνια με την εργώδη και άοκνη προσπάθεια του Ηγουμένου της Πανοσιολογιοτάτου π. Συμεών ανοίγει μια πλατιά αγκαλιά για να κλείσει μέσα της όλη την πόλη.
Μικρά παιδιά αλλά και γερόντισσες, η χαροκαμένη αλλά και η αδελφή και η μάνα και η σύζυγος και η κόρη. Η πλούσια και η φτωχή, η νεαρούλα που με θερμοπαρακαλεί για τον καλό της και η μάνα που γονατίζει για τον ξενητεμένο της .Και εκείνη η ανάπηρη κοπελίτσα που γονατιστή ανεβαίνει την ανηφόρα κουβαλώντας το τάμα της μουρμουρίζοντας : Επίβλεψον εν ευμενεία πανύμνητε Θεοτόκε επί την εμήν χαλεπήν του σώματος κάκωσην και ίασε της ψυχής μου το άλγος .
Και δεν είναι βέβαια η μοναδική φορά που ανεβαίνουν οι Πατρινοί αλλά και οι επισκέπτες να ανάψουν το κερί τους στην Μητέρα το κόσμου γιατί βέβαια για να γνωρίσεις την Πάτρα θα πρέπει να ανάψεις το κερί σου στο Μοναστήρι της από όπου και η πανοραμική θέα της πρωτεύουσας του Μωριά είναι μοναδική. .Κι ακόμα να πιεις νερό από τον κούτουλα σε μια πράγματωση της –σε μια ερμηνεία –της καρκινικής επιγραφής: Νίψον ανομήματα μη μόναν όψιν!
Ωστόσο όμως, τέτοια μέρα το προσκύνημα παίρνει μια άλλη μορφή Γίνεται μια πάνδημη συμμετοχή, μια ευλαβική γονυκλισία όπου νοερά μαζί με το πλήθος των Αποστόλων «Γεσθημανή το χωρίον» κηδεύουν το σώμα Της ενώ το πνεύμα της παραλαμβάνει ο Υιός και Θεός Της κατά τον ωραίο τροπάριο του υμνωδού.
Είναι πράγματι μια από τις σπάνιες σε κατάνυξη εόρτιες συνάξεις καθώς βλέπεις τα πλήθη των πιστών να περιμένουν υπομονετικά επί ώρες για να προσκυνήσουν τη σεπτή και θαυματουργή της εικόνα της.
Τη Θεοτόκω εκτενώς νυν προσδράμωμεν αμαρτωλοί και ταπεινοί και προσπέσωμεν εν μετανοία κράζοντες εκ βάθους ψυχής: Δέσποινα βοήθησον…
Σταύρος Ιντζε