Τετάρτη 30 Οκτωβρίου 2013

Εκκλησιολόγος 1/11/13



     Η ΜΑΡΊΑ

    Παγκόσμιο θέμα η μικρή Μαρία που βρέθηκε σαν εμπόρευμα προς μεταπώληση και  που αλλάζει χέρι με χέρι στην διεθνή εκμετάλλευση των αδίστακτων οι οποίοι εμπορεύονται ανθρώπινες ψυχές. Αυτά τα μικρά αγγελούδια όπου άλλα πουλιούνται, άλλα χαρίζονται ή δανείζονται από τη μια γύφτισσα στην άλλη , όπως θα δανείζαμε το τηγάνι ή λίγο αλάτι : Κυρά Δήμητρα μου δανείζεις ένα παιδί να τα συμπληρώσω δώδεκα και στο επιστρέφω σε λίγες ημέρες. Να το δηλώσω στο ληξιαρχείο να πάρω το επίδομα καλέ!
  Κι αν είναι μέχρι εκεί πάλι καλά –που λέει ο λόγος!!! Διότι λέγονται πολλά και διάφορα και ανατριχιαστικά (ευτυχώς όχι για δω, στην Άπω Ανατολή, αλλά τίποτε δεν αποκλείεται) για  αφαίρεση ζωτικών οργάνων προς μεταμόσχευση σε κάποιους, που τον φυσάνε τον παρά καθώς φαίνεται.     
   Γιατί διαμαρτύρεστε  σαρκάζει ο Παμίνος στην πρωινή καφετέρια. Είμαστε το χριστιανικότερο κράτος της Ευρώπης. Εφαρμόζουμε πιστά και κατά τα γράμμα την ευαγγελική  εντολή :Μη γνώτω η δεξιά τι ποιεί η αριστερά σου!!!
 Απορεί  κανείς πως επιβίωσε αυτό το κράτος μέσα στους αιώνες, αφού το μπάχαλο που λέγεται Δημόσιο δεν είναι τωρινό αλλά έρχεται από το βάθος των χρόνων Και μόνο να βλέπεις αυτό το αγγελούδι, τη μικρή Μαρία, που ασφαλώς δεν είναι και μοναδική περίπτωση, να κοιτάζει το φακό μ` ένα παράπονο στα μάτια είναι σα να σε στήνει μπροστά στις ευθύνες σου. Γιατί ναι είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι. «Το να ανέχεσαι μια κατάσταση είναι το ίδιο σα να συνεργείς με τον φυσικό ένοχο».Γκάντι
   Την περασμένη Κυριακή μπροστά στην Ευαγγελίστρια ένας μικρός που ανέβαινε τα σκαλοπάτια με τη μητέρα του ,καλοντυμένος , περιποιημένος, στάθηκε και κοίταζε το ρακένδυτο γυφτάκι που είχε απλώσει το χέρι του –ξυπόλυτο, βρώμικο, νηστικό μπορεί-με μια απορία σα να έλεγε :πως είσαι έτσι;
  Μέσα στα μάτια του μικρού γύφτου ήτα η ίδια η απορία ζωγραφισμένη. Γιατί αυτός έτσι κι εγώ όχι;  Είμαστε κοινωνία ανθρώπων  η αγέλη;
 Το κακό είναι ότι μας έχουν πάρει χαμπάρι και οι γείτονες .Διότι  δεν είναι μόνο οι ντόπιες που γεννοβολούν, αλλά  έχουμε και εισαγόμενες ετοιμόγεννες από τη Βουλγαρία, οι οποίες έρχονται  στους 8 μήνες, γεννούν, τα πουλάνε και ξαναφεύγουν για να ξαναρχίσουν τη φάμπρικα της αναπαραγωγής του είδους! Ήταν ανατριχιαστική η δήλωση της Βουλγάρας γύφτισσας. Θα κάνω όσα παιδιά μπορώ για να  τα πουλάω.
 -Μα θα πουλάς το παιδί σου-απόρησε η δημοσιογράφος.
 -Τι μου λες, εδώ δεν έχουμε να φάμε, το παιδί θα σκεφτώ!!!
    Μεγάλο εμπόριο η ιστορία στην οποία δύσκολα να βρεθεί άκρη δεδομένου ότι με τους Αθίγγανους (Τσιγγάνους, Ρομά, Γύφτους όπως και να τους πείτε) τα πράγματα είναι  μπλεγμένα. 
  Χάριζαν όπως απεκαλύφθη ο ένας στον άλλον τα παιδιά όπως εμείς θα κάναμε  για το σκυλάκι μας .
-! Χαίρετε  χρόνια πολλά αντί για τούρτα σας φέραμε δώρο τον Χρηστάκη .Μπορείτε να τον πουλήσετε ή να τον βάλλετε  να ζητιανεύει! Σίγουρα πράγματα και αποδοτικά. Στις εκκλησίες- και όχι μόνο- κάθε Κυριακή μαζεύονται σαν τις μύγες με το γνωστό θρηνητικό τους ύφος, δασκαλεμένα –σωστό σεμινάριο επαιτείας-από τους μεγάλους. Δώσε μου να πάρω γάλα γιατί πεινάω. Ένα εικοσάλεπτο καλέ μπάρμπα να ταϊσω τα παιδιά μου.
  Έχεις παιδιά τη ρωτάμε καθώς δε φαίνεται μεγαλύτερη από 13 άντε 14 χρονώ.
 «Έχω τέσσερα» απαντάει!!! Φυσικά στη γωνία του δρόμου ο γύφτος που το έχει ενοικιάσει , όπως νοικιάζουμε τα ποδήλατα, περιμένει να πάρει την είσπραξη και αλίμονό τους να δεν μάζεψαν το κανονισμένο ποσό που πρέπει.
 Απορεί κανείς με τους υπαλλήλους του ληξιαρχείου. «Έρχονται με άλλη ταυτότητα κάθε φορά» είναι η δικαιολογία τους
  Μα καλά, τόσο εύκολο είναι, να πλαστογραφήσεις  μια ταυτότητα. Και δεν τους κίνησε την υποψία; Δεν βλέπουν στην οικογενειακή μερίδα όλο αυτό το παιδομάνι;
  Μην ελπίζετε ότι τα πράγματα θ` αλλάξουν. Η υπόθεση της μικρής Μαρίας έθρεψε  τα κανάλια δυο- τρεις εβδομάδες. άντε ακόμα μία το πολύ δύο και θα ξεχαστεί κι αυτή όπως τόσα άλλα και θα συνεχιστεί η ίδια ιστορία. Το εμπόριο είναι κερδοφόρο, τα λεφτά πολλά, οι άνθρωποι αδίστακτοι και το κράτος …σκορποχώρι!!!
  Κύριε – Κύριε  επίβλεψον εξ ουρανού και ίδε!
                      Σταύρος Ιντζεγιάννης
   Υγ : Ο Σταύρος Ιντζεγιάννης θα θεωρήσει τιμή του να παραβρεθείτε στην ομιλία του στη Διακίδειο, την Τετάρτη 6 Νοεμβρίου ώρα 7 με θέμα  « η Ελληνίδα στους εθνικούς αγώνες και η γυναίκα της Πίνδου »Μια ομιλία που είναι χτισμένη πάνω στη Χριστιανική ερμηνεία των εθνικών μας αγώνων και την εξ ύψους βοήθεια.


  

























Τρίτη 29 Οκτωβρίου 2013

Εκκλησιολόγος 26/10/13



   



   


                                                               ΚΑΘ ΟΔΟΝ
      ΑΕΡΑ ΜΩΡΕ

    Κάθε που πάω στα Γιάννενα, δεν ξέρω πως μα έτσι σαν κάτι με σπρώχνει, να τραβήξω βόρια  να ανάψω ένα κερί, να κάνω ένα τρισάγιο στον τάφο της γιαγιάς της Λαμπρινής, της Λάμπρως. Αν βέβαια τον βρω καθώς θα είναι παραχωμένος –ποιος ξέρει-  ανάμεσα σε  πουρνάρια πάνω στο ύψωμα της φοβερής Γκραμπάλας  κοντά στο γιό της τον  Σωτήρη. Τον Ράκια  καθώς τον έλεγε..
  Ακόμα,δεν είμαι σίγουρος  αν αληθινά τη γνώρισα  ή ήταν φαντασία μου, από εκείνες που γεννά ο φόβος σα νυχτωθείς πάρωρα, σε ξένο άγριο, αφιλόξενο  τόπο γεμάτον από μνήμες μαχών. Με πτώματα να χάσκουν τα ξεδοντιασμένα τους στόματα και τ` άδεια τους μάτια  ή με τα χέρια τους κοκαλωμένα  σα σκουριασμένες ξιφολόγχες.
    Το 1954 πρέπει να `ταν. Αρχές Νοέμβρη. Είχα ξεμοναχιαστεί αργοπορημένος στο γκρίζο σούρουπο, καθώς με τον τοπογραφικό ουλαμό της Μεραρχίας  σημαδεύαμε μελλοντικούς στόχους σε πιθανό πόλεμο.
   Είχα αλαργέψει και γύριζα  να μαζέψω τα γωνιόμετρα, όταν τα πόδια μου καρφώθηκαν και ο τρόμος μου κροτάλισε τα δόντια. Άνθρωπος ήταν ή  η φαντασία μου;
   Πενήντα βήματα μακριά μου, ένα αλλόκοτο πλάσμα, μ` ένα κερί κι ένα θυμιατό προχωρούσε αριστερά μου λιβανίζοντας.
  Θυμάμαι που προσπάθησα να φωνάξω μα δεν έβγαινε φωνή απ` το στόμα μου.
 -Αλτ τις εί;
  Έπιασα το φυλαχτό της μάνας μου στον κόρφο μου. .Ιησούς Χριστός νικά κι όλα τα κακά σκορπά..
- Αλτ τις εί;
 Σουτ έκανα η γριά. Σιγά .Ακούν οι πεθαμένοι.
 Αναμαλλιασμένη  με το κεφαλομάντηλο ριγμένο στα κατάσπρα μαλλιά της  φόραγε ένα  παλιό ξεθωριασμένο μαυροφούστανο.
  -Σιγά. Σιγά. Ακούν οι πεθαμένοι , θα ξυπνήσουν.
Μού`δινε κουράγιο το φυλαχτό στη χούφτα μου ή  κάτι με μαγνήτιζε και μ` έσερνε κοντά τα..
-Τι θες εδώ πάνω, τη ρώτησα.
  Παραμέρισε ένα πουρνάρι κι ανάμεσα σε δυο κοτρόνες  μου`δειξε ένα ξύλινο σταυρό ξεχαρβαλωμένο όπως και δαύτη..
 Εδώ έπεσε –είπε. Τον έθαψα με τα χέρια μου. Άρπαξε μια πελώρια  πέτρα με μια υπερφυσική δύναμη  και την κύλησε στη  κατηφόρα .Ουστ Ιταλιάνοι. Ουστ. μωρέ. Αέρα. Ράκια  μ` ακούς; Ζήτω η Ελλάδα.. 
   Η σκηνή ήταν ανατριχιαστική. Μέσα στο γκρίζο σύθαμπο γονατιστοί  με τη γριά ψέλναμε  τη Υπερμάχω στρατηγώ τα νικητήρια. κρατώντας αναμμένα κεριά..
   Ουστ Ιταλιάνοι –ξαναφώναξε η γριά κι άρχισε να πετροβολάει . Αέρα μωρέ. Αέρα.!
   Την πήρα από το χέρι και την κατέβασα  σιγά – σιγά στη δημοσιά.
 Πως τον βρήκες- τη ρώτησα.
  -Ήμουνα μαζί του στην αντεπίθεση –μου διηγήθηκε. Κι άλλες μανάδες μαζί. Απάνω που ξαναπήραμε το ύψωμα τον θέρισε ένας φρατέλος κοκορόφτερος με το μυδράλιο.
 -Κι εσύ τι έκανε εκεί πάνω;
 -Κυνήγαγα τους Ιταλούς. Με τις κοτρόνες. Ευχή και κατάρα  έχω αφήσει να με
θάψουν εδώ πάνω.Δίπλα στον Ράκια μου.

 Όταν διηγήθηκα το βράδι τη σκηνή στον λοχαγό, έβαλε τα γέλια. Άντε ρε
αλαφροϊσκιωτε!!
 Το ίδιο και ο συνταγματάρχης στο σύνταγμα που έγινε κουβέντα. «Επρόκειτο –είπε- περί οπτασίας λόγω τον αναμνήσεων των ενδόξων ημερών και της 28 Οκτωβρίου ιδιαιτέρως..»
  Το περίεργο είναι πως ούτε στο χωριό ή εκεί γύρω οι χωριανοί ήξεραν καμιά τέτοια γυναίκα .
  -Φάντασμα θα είδες είπαν και γέλασαν. Όμως εγώ είμαι σίγουρος. Την είδα. Την άγγιξα τη γιαγιά τη Λάμπρω .Κι αν  πάω και ψάξω κάτω από τις κοτρόνες  θα βρω ανάμεσα στα πουρνάρια  τον ξύλινο σταυρό. Κι αν βάλω τις φωνές  Ούστ μωρέ Ιταλιάνοι, σίγουρα ο τόπος θα αντιφωνήσει τη φωνή της  Ουστ μωρέ Ουστ. Αέρα-Αέρα!!
                    Σταύρος Ιντζεγιαννης

Γνωμη 29/10/13



                                                     ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ   
  
  ΤΣΑΝΤΗΡΙ ΤΣΑΝΤΗΡΑΚΙ ΜΟΥ

  Πως ήθελα να έχω δύο και τρία και τέσσερα παιδιά. Συλλογή από παιδιά έκανα η τσιγγάνα. Αθιγγανίς, είπε ο δικηγόρος της. Άλλος την είπε Ρομά. Πες τη γύφτισσα χριστιανέ μου, να καταλάβουμε τοι σόι πράμα  είναι αυτή, που κάνει συλλογή από παιδιά λες και είναι σπιρτόκουτα! Φοβάσαι μη τυχόν και προσβάλλεις τη γυναίκα που δεν φοβάται να προσβάλλει τις αθώες ψυχές δεκατάσσερων αγγελουδιών.
  Βέβαια ο καυγάς για το πάπλωμα –λέγανε παλιά-δεδομένου ότι με τη συλλογή παιδιών  αποκτούσε αυτομάτως και συλλογή επιδομάτων .Αν άκουσα καλά γύρω στις 11 χιλιάδες όχι αστείο ποσό. Ούτε βουλευτής να ήτανε!
   Και μετά έρχεται ο διοικητής του ΟΓΑ και λέει ότι αν αποδειχθεί ότι κακώς έπαιρνε τα προνοιακά επιδόματα θα της ζητηθούν πίσω ως αχρεωστήτως εισπραχθέντα.
   -Κι αν δεν τα πληρώσουν – ρώτησε ο δημοσιογράφος.
    -Θα προβούμε σε κατάσχεση.
   Μπράβο κύριε Διοικητά. Θα της κατάσχετε το…τσαντήρι!!! Αυτό κι αν είναι για το βιβλίο Γκίνες.
    Μήπως πιο σωστό θα ήταν να υποχρεωθούν οι υπάλληλοι των ληξιαρχείων, μηδέ και των προϊσταμένων τους εξαιρουμένων, να τα πληρώσουν, για να μάθουν άλλη φορά να προσέχουν και να ρωτάνε που το βρήκαν το παιδί, που το δηλώνουν δύο χρονών και μάλιστα όχι ένα και δύο αλλά κάθε τέσσερις μήνες και άλλο; Διότι μπορεί ο νόμος να έχει κάτι πελώριες τρύπες αλλά τους νόμους τους ερμηνεύουν οι άνθρωποι και οι άνθρωποι έχουν υποχρέωση να ξεχωρίζουν  το νόμιμο από το ηθικό. Ή κάνω λάθος;
   Ανθεί το εμπόριο των παιδιών, όπου άλλα χαρίζονται, άλλα πουλιούνται και μερικά τα δίνουν σα δώρο στις επισκέψεις! Χαίρετε  χρόνια πολλά αντί για τούρτα σας φέραμε δώρο τον Κωστάκη .Μπορείτε να τον πουλήσετε ή να τον βάλλετε  να ζητιανεύει! Σίγουρα πράγματα και αποδοτικά. Άσε που επιστρέφονται κιόλας αν διαπιστωθεί ότι το εμπόρευμα δεν πληρούσε τις απαιτούμενες προδιαγραφές
   - Με γέλασες μάστορα,το παιδί έχει πρόβλημα στα μάτια .Πάρ`το πίσω και φέρ` τα λεφτά
   Πήγε η άλλη στη γειτόνισσα: Κυρά-Χαλίλενα μήπως σου περισσεύει κανένα παιδί να τα κάνω δώδεκα για να βγάλω το επίδομα και σου το επιστρέφω σύντομα. Έτσι απλά. Όπως θα ζητάγαμε την ομπρέλα «να μη βραχώ και σου την επιστρέφω».
  Μεγάλο εμπόριο η ιστορία στην οποία δύσκολα να βρεθεί άκρη δεδομένου ότι με τους Αθίγγανους (τσιγγάνους, Ρομά, Γύφτους όπως και να τους πείτε) τα πράγματα είναι  μπλεγμένα.  
  Χάριζαν ο ένας στον άλλον τα παιδιά όπως εμείς θα κάναμε  για το σκυλάκι μας. Έχω ένα σκυλάκι το θες;
  Και δεν είναι μόνο το επίδομα που δεν είναι ευκαταφρόνητο αλλά τα νοικιάζουν η μια οικογένεια στην άλλη και τα πηγαίνουν στους δρόμους, στις πλατείες, έξω από την εκκλησία και τα βάζουν να ζητιανεύουν, κάποια δε και να κλέβουν θυμίζοντας την περίπτωση του Όλιβερ Τουίστ το περίφημο μυθιστόρημα του Ντίκενς Που πρωτοεκδόθηκε το 1836 και έχει ξεπεράσει από τότε τις 200 εκδόσεις σε όλο τον κόσμο και όπου ο αρχηγός μιας συμμορίας που αρπάζει παιδιά, βρίσκει τον Όλιβερ που το έχει σκάσει από το ορφανοτροφείο και  μαθαίνει τον μικρό να κλέβει έως ότου ο Όλιβερ από τύχη βρίσκει τις αληθινές του ρίζες.
  Στο πρόσωπο του Φέιγκιν  και του Μπιλ Σακς που είναι οι αρχηγοί της  συμμορίας βλέπουμε όλους αυτούς τους απίθανους τύπους της τσιγγάνικης περιθωριακής υποκουλτούρας (διότι υπάρχει τσιγγάνικη κουλτούρα  και μάλιστα πολύ ενδιαφέρουσα) που ζει βουτηγμένη στην παρανομία και εκμεταλλεύεται την ανοχή και το μπάχαλο των δημοτικών υπηρεσιών όπου κάποιοι τους από άγνοια , κάποιοι άλλοι από αδιαφορία, κάποιοι από τυπολατρία δεν μπορούν να  διακρίνουν μέχρι που φτάνει το νόμιμο και από εκεί και πέρα αρχίζει το ύποπτο και το επιλήψιμο..
  Ωστόσο για να είμαστε δίκαιοι πρέπει να ομολογήσουμε ότι όλη αυτή η ιστορία απέδειξε ότι χριστιανικότερο κράτος από την Ελλάδα δεν υπάρχει, αφού το Ελληνικό Δημόσιο ερμηνεύει κατά γράμμα την ευαγγελική εντολή «μη γνώτω η δεξιά τι ποίει η αριστερά σου»
  Κάτι ήξερε ο μακαρίτης ο Κονδύλης (δεκαετία του `30- ο οποίος είχε πει. Αν ήξερα τι ζώα είναι οι Έλληνες θα τους κυβερνούσα από δεκανέας !!!
   Ε όχι και…ζώα!!!
                       Σταύρος Ιντζεγιάννης

Τετάρτη 16 Οκτωβρίου 2013

εκκλησιολόγος19/10/13[προδημοσιευση}



                                            ΚΑΘ ΟΔΟΝ
   
    Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΣΠΟΡΕΩΣ
   
     Για το ευαγγέλιο της Κυριακής η συζήτηση στον πρωινό καφενέ.
    « Εξήλθεν ο σπείρων του σπείραι τον σπόρον αυτού και εν τω σπειρείν αυτόν, ο μεν έπεσεν παρά τη οδώ και κατεπατήθη…. ο δε επί την πέτραν και φυέν εξηράνθη  και έτερον έπεσεν  εν μέσω των ακανθών και συμφυείσαι αι άκανθοι  απέπνιξαν αυτόν….και έτερον  έπεσεν  επί την γην την αγαθήν και φυέν εποίησεν καρπόν εκατονταπλασίονα» του θυμίζω.
-Που το πας, με ρωτάει.
- Αναρωτιέμαι, εμείς τι από όλα αυτά  είμαστε για τη σπορά. Η οδός; η πέτρα; Τα  αγκάθια;
-Πάντως η γη η αγαθή δεν είμαστε, λέει γελώντας.. Αυτό είναι σίγουρο ή διαφωνείς;
 -Να `ταν έτσι η γη η αγαθή, τι άλλο θέλαμε!!!
   -Να υποθέσω ότι είμαστε η άσφαλτος όπου έπεσε ο σπόρος  και τα πουλιά τον έφαγαν ή η πέτρα όπου έπεσε ο σπόρος και ξεράθηκε, ρωτάει.
 -Μπα μάλλον με το χωράφι με τ` αγκάθια που πνίξανε τον σπόρο, μοιάζουμε Για κοίτα γύρω σου. Όπως πάμε στο τέλος δε θα προλαβαίνουμε να χτίζουμε φυλακές για να χωρέσουν όλοι αυτοί οι κλέφτες, ληστές, τρομοκράτες, καταχραστές επίορκοι υπάλληλοι, μιζαδόροι, μεγαλοθεσίτες, μεγαλοδιευθυντές και  καρεκλοκένταυροι της  εξουσίας  ή οι καλαμοκαβαλικευτές της κοινωνικής μας ζωής. Που θα ακουμπίσεις και δε θα λερωθείς; θα βλέπεις άνθρωπο της  εξουσίας ή των σαλονιών ή των επιχειρήσεων ή τέλος πάντων της λεγόμενης  άρχουσας τάξης, της υψηλής κοινωνίας που λέμε και θα σκέφτεσαι, μη τι και αυτός εξ εκείνων ει;
  Από το πρωί ως το βράδι άλλο δεν ακούς παρά για μίζες, για καταχρήσεις, για κλοπές ή τρομοκρατία. Χάσαμε πια την εμπιστοσύνη στην  εξουσία. Ακούμε για δημόσιο λειτουργό και κουνάμε το κεφάλι μας δύσπιστα. Χάσαμε την εκτίμηση που είχαμε για τον διπλανό μας. Ο Θεός κι ο γείτονας λέγανε παλιά. Καχύποπτα κοιτάζουμε τώρα τον απέναντί μας.. Από πού βρήκε τα  λεφτά και  αγόρασε καινούργιο αμάξι; Άσε που κάθε τόσο τρώνε έξω. Κάτι λάκο έχει η φάβα!!!
  -Και ο τάδε συνταξιούχος, από πού τα βρήκε και κάθε τόσο κρουαζιέρες κι η γυναίκα του όλο βραχιόλια και δαχτυλίδια  και μεταξωτά φουστάνια; Κι έχουν και γυναίκα να συγυρίζει το σπίτι μη χαλάσει το μανικιούρ της κυρίας.
 - Καθημερινό ανάγνωσμα ο χρηματισμός κάποιων που είχαν ή έχουν κάποια θέση και χρειάζεσαι την υπογραφή τους. Το ίδιο και τα φακελάκια των  μεγαλογιατρών ων ουκ έστιν αριθμός και περίπτωση . Μεγαλοδικηγόροι, καλλιτέχνες όλοι το ίδιο. Κολιός και κολιός από το ίδιο βαρέλι –λέει ο λαός !
  Μα είναι όλοι ίδιοι, αναρωτιόμαστε; Όχι. Ασφαλώς όχι, πως να αποδείξεις, ότι ό τάδε  που έχει ένα σκάφος 15 μέτρα το αγόρασε με τον ιδρώτα του προσώπου του ή ο άλλος που μένει σε ρετιρέ 400 τετραγωνικά ή έχει κήπο με κηπουρό και πισίνα τα κέρδισε τίμια με τη δουλειά του ή ότι το μονόπετρο που φοράει η  γυναίκα του είναι κληρονομιά από τη προ-προ- προ γιαγιά της γιαγιάς της που ήταν  στο χαρέμι του…Σουλεϊμάν !!!
   Και μήπως είναι  μόνο ο ποινικός κώδικας, που τον καταπατούμε καθημερινά ποιος λίγο ποιος πολύ και ποιος τόσο έξυπνα που δεν πιάνεται. Τον ηθικό ξεπεσμό που τον βάζεις; 3 στους 5 γάμους καταλήγουν σε  διαζύγιο γιατί αυτή απατούσε αυτόν ή αυτός αυτή ή και οι δύο μαζί όποιος προλάβει πρώτος. Παίρνει αυτός το καπελάκι του κι αυτή τη τσάντα της και …άλλος για Χίο τράβηξε κι άλλη για Μυτιλήνη.
  Παντρευόμαστε την Κυριακή- έλεγε η πρόσκληση -και θα βαφτίσουμε και το παιδί μας. Δηλαδή τόσον καιρό συζούσαν  και έκαναν και παιδί και το λένε, ίσως  το καμαρώνουνε κι όλας. «Είμαστε μοντέρνοι .Είμαστε υπεράνω ηθικής» Θεωρούν ξεπερασμένη την παράδοση και την θρησκευτική εντολή που θέλει το ζευγάρι να παντρεύεται  δόξη και τιμή στην εκκλησία και τους εύχεται και ευτεκνία μάλιστα! Είναι το καινούργιο φρούτο αυτό που τείνει να γίνει μόδα-καθεστώς!!!
  Δεν τα λες καλά, συμπληρώνει ο φίλος μου.. Είμαστε πράγματι το χωράφι με τα αγκάθια αλλά όχι μόνο γι αυτά που λες. Άλλο είναι το κυριότερο. Χάσαμε το σεβασμό στον εαυτό μας κι αυτό είναι που εμποδίζει τον σπόρο τον καλό να φυτρώσει εντός μας –στην σύγχρονη κοινωνία μας-  κι αυτό είναι το χειρότερο Το τρισχειρότερο!
           Σταύρος Ιντζεγιάννης

Τετάρτη 9 Οκτωβρίου 2013

Από τη συλλλογή τ` Αρτινά μου-Ηπειρωτικοί Αντίλαλοι






   Η ΚΩΣΤΗΛΑΤΑ

   Κάθε που ακούω να τραγουδάνε την Κωστηλάτα ( ψηλά στην Κωστηλάτα στα κρύα τα νερά-χορεύουν τα κορίτσια με τα` ασπροζώναρα…)με πιάνουν τα γέλια καθώς θυμάμαι το ρεζιλίκι μου ή για να το πω πιο σωστά τα γέλια που βάλανε οι αγαθοί τσομπαναραίοι εκεί ψηλά
   Η ιστορία αρχίζει όπως όλες οι ιστορίες. Μια φορά κι έναν καιρό. Δηλαδή μερικά χρόνια πριν. Μπορεί 10, μπορεί 15 χρόνια  πιο μπροστά.
   Αξίζει να τη διηγηθώ καθώς μοιάζει μ` εκείνο το μηδείς αγεωμέτρητος εισίτω(Πλάτων) Εδώ μηδείς αγεωγράφητος περί τα Τζουμέρκα … Αρτινός!
    Άρτα .Ουζερί. Στου Κακαβά(αργότερα έμαθα ότι εκεί συχνάζουν μόνο οι Μελισουργιώτες. Δεν το `ξερα) Μεσημέρι κι απολαμβάνω το καθιερωμένο –κατά οικογενειακή παράδοση  ουζάκι μου.
-Από πού είσι καλόπαιδο- με ρωτάει.
 -Απ` τ`ν Άρτα.
-Λιέω από ποιο χουργιό.
-Ιδώ μέσα απ` τ`ν Άρτα.
 Γύρισε και με κοίταξε σα να μη του άρεσε η απάντηση.
-Οι δ`κοί σ`;
-Από δω μέσα κι αυτοί.
-Δηλαδή –μπήκε στην κουβέντα ο διπλανός του-σα να λέμι είσαι αστός τ`κιρατά.
-Ε, όχι και τ`κιρατά.
Γελάσαμε και γίναμε παρέα. Θα πιείς ένα τσιπράκι;
-Θα πιώ.
 -Δε γίνιτι. Είπε ένα άλλος της συντροφιάς .Όλοι απ` τα β`να κατιβήκαμαν, Πράμαντα, Αγναντα, Αθαμάνιο, Θοδώριανα, Καλιντιν` Βουργαρέλ` Ρουδαυγή ,Καταραχτ`ς. Οι δ`κοι σου από πού κίν`σαν.

  Κάπως έτσι αποφάσισα να πάω να γνωρίσω τον τόπο .Όχι τίποτ` άλλο, παρά, να ξέρω να λέω κι εγώ μια γενέθλια περιοχή. Απ` τον Καταράχτη να πούμε. Απ τις Καλλαρύτες ή απ το Συρράκο που όσο και να πεις έχουν κάτι το ηρωικό μέσα τους. Να λέω αστός μεν, αλλά …από καπετανέικο σόι.
   Φορτώσαμε, με το βαφτιστήρι μου το Νϊκο Πίσπερη, τα γυναικόπαιδα και πήραμε  δρόμο  το δρόμο. Καθήσαμε (κάτσαμαν, βρε αγράμματε) στο Βουργαρέλι να κάνουμε καρδιά, να πιούμε ένα ρακογυάλι τσίπουρο οι…μάχιμοι και ένα καφέ οι γυναίκες, φάγαν και τα παιδιά το προσφάι που κουβαλαγαν οι μανάδες κι απέ δρόμο για τ`αψήλου. Κάτω ένα πανόραμα μοναδικό, ο Άραχθος να στραφταλίζει στο ηλιοφώς φιδόνοντας  μέσα στον κάμπο μεγαλόπρεπος –θεϊκός, αφέντης που δεν καταδέχεται μοιρασιές της παντοκρατορίας του με άλλους και να χάνεται πέρα μακριά κατά τη θάλασσα ορίζοντας χλωρίδες και πανίδες!
  Μιας στάση ακόμη στο Αθαμάνιο να ρωτήσουμε το παιδόπουλο, το τσομπανάκο που συναντήσαμε: Μακριά ακόμη το Θοδώριανα .
  -Όι, έγνεψε με το κεφάλι του. Εκεί για στ`ν στρουφή θα τα δείτε.
  Α , ρε πατρίδα έρμη. Αλλάζεις σιγά –σιγά κι ούτε το παίρνουμε χαμπάρι. Ούτε τσαρούχια πια, έστω άρβυλα αδερφέ, ούτε γκλίτσες αρδιασμένες στην πεζούλα, ούτε γριές να κάθονται στο κεφαλόσκαλο να γνέθουν στη ρόκα ή να πλέκουν τα τσουράπια των παιδιών και τη φανέλα του νοικοκύρη. Στον καφενέ άλλος με σπορτέξ κι άλλος με σκαρπίνια. Οι κοπελιές με μίνι και γοβάκι, ξεμπράτσωτες !
 Αι χαλασιά μ`χάλασι ου κόσμους !!!
  Πως του το`χανε παραγγέλλει του Ιουλιανού: «Μηκέτι Φοίβος έχει καλύβην ου μάντιδα δάφνην, Απέσβετω λάλον ύδωρ» κι αν δεν ήταν κάτι γεροπαλαιοί να βαστάνε στα μετερίζια του χρόνου τη ντοπιολαλιά (εκείνην τη γλώσσα που βαστά κάτι το βουνίσιο που θαρρείς κι ακούς  κυπριά και γιδοκούδουνα και τον αέρα να σελαγάει ανάμεσα στα σκίντα και τα πουρνάρια) δεν θα ξέραμε που βρισκόμαστε .
  -Είναι μακριά η Κωστηλάτα  -ρώτησε η αφέλειά μου.
  Γυρίσανε και με κοίταξαν. «Θα πας στ` Κωστηλάτα;»
-Ναι λέω, για κει κινήσαμε.
 -Και με τι θα πας – ρώτησε ένας απ` τον καφενέ που έπαιζε τάβλι παραδίπλα, κρατώντας τη ζαριά του ανάερη.
-Με το αμάξι μου είπα και έδειξα το ρόβερ, τάχα καμαρώνοντας.
Κι εκεί ήταν που έβαλαν τα γέλια ένα γύρω. «Ξέρ`ς που είνι η Κωστηλάτα; Για κοίτα κεί ψηλά. Αυτή ειν` η Κωστηλάτα .Μόνο μι τρακτέρ κι αν πας απόσωσε κάποιος τους και ξαναβάλανε τα γέλια!!!
                         Σταύρος Ιντζεγιαάννης