Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2011

ΣΧΟΛΙΑ

ΣΧΟΛΙΑΖΟΝΤΑΣ ΤΗ ΟΜΙΛΊΑ Γ.ΛΑΖΟΥΡΑ ΣΤΗ ΔΙΑΚΊΔΕΙΟ ΤΗΝ ΤΕΤΆΡΤΗ 14-12-2011 ΓΙΑ ΤΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ ΤΩΝ ΚΑΛΑΒΡΎΤΩΝ

Λένε πως οι λαοί που λησμονούν την ιστορία τους ,δεν έχουν μέλλον. Ο Δήμαρχος Καλαβρύτων Γ. Λαζουράς μιλώντας προχθές στη Διακίδειο προσυπέγραψε την ρήση, όχι μόνον ως καθ ύλην αρμόδιος-καθώς λέμε- αλλά ως και κατά το συναίσθημα ενδεδειγμένος, για το ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων την Αποφράδα 13 Δεκεμβρίου του 1943.
Τραγικός ο τόνος συνάρπασε και συγκίνησε θυμίζοντας τα τραγικά γεγονότα σε μια ομιλία συναισθηματικά φορτισμένη. Μια ομιλία από καρδιάς, θα λέγαμε.
Σε δυο ενότητες η ομιλία του κ. Λαζουρά, κράτησε το ακροατήριο εγκλωβισμένο στο ύφος και τον τόνο του τραγικού, που ταιριάζει σε γεγονότα όπως το ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων .Γεγονότα που δεν αποτελούν μόνο ιστορική μνήμη, αλλά και δίδαγμα για την θηριωδία του πολέμου και της ναζιστικής φιλοσοφίας του αφανισμού και του ολέθρου.
Λιτός, απλός, τεκμηριωμένος ο λόγος καθώς ταιριάζει στο πένθος, είχε τη δομή εκείνη που είναι απαραίτητη, για να παρακολουθήσει κανείς τη σειρά των γεγονότων και την τραγική εξέλιξή τους. Κρατώντας το μέτρο μιας χρονικά περιορισμένης ομιλίας, κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον σε ένα θέμα που παρουσιάζει μια δυσκολία για κάθε ομιλητή. Έχει ιστορηθεί και αναλυθεί το ολοκαύτωμα –και κάθε χρόνο από τότε- ώστε μοιραία, ο όποιος ομιλητής βρίσκεται μπροστά στο δίλημμα ή να βρει στοιχεία καινούργια ή να επαναλάβει τα όσα έχουν ειπωθεί.
Ο Δήμαρχος των Καλαβρύτων ξεπέρασε τη δυσκολία χωρίζοντας την ομιλία του σε δύο ενότητες. Η πρώτη ενότητα ήταν μια λιτανεία μνήμης,
που κάναμε βήμα- βήμα από το σχολείο μέχρι το λόφο του Καπή.
Περιγραφικός στα όρια του πένθους, απέφυγε τα χιλιοειπωμένα σχόλια, για να αφήσει τη φαντασία του καθενός, να ζήσει τις τραγικές στιγμές που μυδράλια των δολοφόνων πλημμύριζαν στο αίμα τα Καλάβρυτα αλλά και τη Γερμανική ιστορία.
Στη δεύτερη ενότητα η συμπερασματική του στάθηκε αφ ενός στο δίδαγμα της ιστορίας για να μην υπάρξουν ξανά Καλάβρυτα, αλλά και στις διπλωματικές δικολαβίες και τα προσκόμματα εκ μέρους της Αμερικής- κυρίως- που εμπόδισαν την μέχρι σήμερα τουλάχιστον υλική αποζημίωση των θυμάτων, μια και η ηθική θα παραμένει στίγμα αιώνιο της Ναζιστικής θηριωδίας.
Ο κ .Λαζουράς μου ξανάφερε στη μνήμη αυτό που έχει πει ο μεγάλος ιστορικός Άρνολτ Τόυμπι «Για να μάθεις το μέλλον πρέπει να μελετήσεις το παρελθόν» Αλλά τάχα ποιόν αφορά, εμάς που το ιστορούμε ή τους Γερμανούς που το έπραξαν ;
Σταύρο Ιντζεγιάννης

Τρίτη 6 Δεκεμβρίου 2011

Ιχνηλασίες
Από τον Σταύρο Ιντζεγιάννη
Ο ΙΣΤΟΡΗΤΗΣ
-Παναγιώτας Λάμπρη-

Χρειάζεται ένα ιδιαίτερο συγγραφικό τάλαντο, για να προσδώσεις κύρος, στην βιογραφία μιας προσωπικότητας, που όσο κι αν ήταν σπουδαία, ήταν αναγνωρίσιμη στον στενό επιστημονικό -πνευματικό κύκλο και να την αναδείξεις . Πολύ περισσότερο αν σκεφτεί κανείς, ότι ζούμε σε μια εποχή όπου πνευματικοί ταγοί, ονόματα βαρύγδουπα διεθνούς κύρους και αναγνώρισης, χάνονται σε χρόνο μηδέν. Από αυτή την άποψη η κυρία Λάμπρη επέτυχε να αποκαταστήσει στην μνήμη μας, έναν πολυγραφότατο και σπουδαίο επιστήμονα όχι μόνο στον καθ` αυτόν χώρο του, αλλά και σε τόσους άλλους τομείς, όπως η λογοτεχνία ή κριτική, το δοκίμιο, η λαογραφία , η μετάφραση η ποίηση .Τον Κων. Διαμάντη. Τον πάλαι ποτέ μαθητάκο από τη Ροδαυγή της Άρτας, ο οποίος ζητούσε με αίτησή του στον γυμνασιάρχη, να εγγραφεί στο γυμνάσιο ως άπορος, για να μην αποστερηθεί την έφεσή του για μάθηση και κατάφερε να φτάσει Διευθυντής των Γενικών Αρχείων του Κράτους
Βεβαίως το μεγάλο μήνυμα της βιογραφίας (300 σελίδες μεγάλου σχήματος, πολυτελούς εκδόσεως, με εικονογράφηση) είναι, ότι, για να αναγνωρισθεί κάποιος, και να φτάσει σε ύπατα πνευματικά και επιστημονικά αξιώματα, δεν χρειάζεται απαραίτητα να έχει γονεϊκές πνευματικές παρακαταθήκες ή μεγάλη οικονομικά άνεση. Αρκεί εκείνη η φλόγα που καίει τους ξεχωριστούς και τους κάνει να ξεπετάγονται από το πλήθος. Να γίνονται παράδειγμα προς μίμηση.
Διαβάζοντας, θυμήθηκα παλαιότερη επισήμανση του προέδρου του ιατρικού συλλογου Πύργου, Γ. Λαμπρόπουλου στο ιατρικό συνέδριο του 1927 όπου είπε ότι πρέπει να προσεχθούν ιδιαίτερα οι κάτοικοι των ορεινών περιοχών διότι παρατηρείται «ότι προέρχονται από τα ορεινά διαμερίσματα κατά το πλείστον οι διαπρέποντες εις τας τέχνας , τας επιστήμας, την βιομηχανίαν, το εμπόριον»
Ο Διαμάντης –ο Ιστορητής κατά τον τίτλο του βιβλίου-επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές.
Η συγγραφέας, γνωστή στον ευρύτερο κύκλο της Ελληνικής γραμματείας, φωτίζει πολύπλευρα την προσωπικότητα του Κωνσταντίνου Διαμάντη με σαφή αποδεικτικά στοιχεία, δίνοντας με τον τρόπο αυτό και στον ιστορούμενο, αλλά και στον ιστορητή (εδώ τη συγγραφέα), το κύρος μιας βιογραφικής μελέτης, που έλκει ίσως την ιδέα της συγγραφής, από το ότι είναι συντοπίτης της, αλλά εκτείνεται στην πανελλήνια σκηνή των προσωπικοτήτων που προβάλλουν και τιμούν την Ελλάδα.
Είναι αξιοπρόσεκτη η δομή, με την οποία η κυρία Λάμπρη προβάλλει την προσωπικότητα του ιστορούμενου.
20 κεφάλαια που διατηρούν μιαν αυτοτέλεια, πάνω στον κοινό τους άξονα. Αυτό έχει σημασία, διότι διευκολύνει τον αναγνώστη, να γνωρίσει τον Κων. Διαμάντη, περισσότερο δεμένο με τα δικά του ενδιαφέροντα. Λόχου χάρη ένας λαογράφος θα σκύψει με περισσό ενδιαφέρον στον λαογράφο Διαμάντη, ενώ ένας δοκιμιογράφος θα προσέξει τα γλωσσικά μελετήματα. Το τονίζω, υπογραμμίζοντας τη δομή του βιβλίου, γιατί ενδόμυχα, ο καθένας μας αναζητεί να βρει τον βιογραφούμενο στον τομέα του ενδιαφέροντός του.
Ελάχιστες προσωπικότητες παρουσιάζονται με τόσο πολύπλευρα και πολυεπίπεδα πνευματικά ενδιαφέροντα και όχι σαν πνευματικό πάρεργο αλλά μελετημένα με επιστημονικό κύρος.
.Η λεπτομέρεια των βιογραφικών στοιχείων και το ενδιαφέρον της συγγραφέως, να τα συλλέξει και να τα διασώσει στον χρόνο, με μια τόσο μοναδική βιογραφική ιστόρηση,την προσωπικότητα του Κ .Διαμάντη, τιμά ιδιαίτερα και αναδεικνύει όχι μόνο τον βιογραφούμενο, αλλά και το συγγραφικό τάλαντο της κυρίας Παναγιώτας Λάμπρη.
Σταύρος Ιντζεγιάννης