Τρίτη 30 Δεκεμβρίου 2014

ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΟΣ 27/12/14




                                          ΚΑΘ ΟΔΟΝ
     ΤΟ ΥΨΩΜΑ
    
    Τέτοιες μέρες ο νους μου πίσω σε χρόνια και σε συνήθειες που σιγά – σιγά ξεχνιούνται.
    Θα`ρθει ο παπάς να σηκώσει ο ύψωμα έλεγε η θεοφοβούμενη θεία Χρυσούλα, που το είχε σε κακό να μην έρθει στο σπίτι να  ευλογήσει τη λειτουργιά, που τη ζύμωνε με τόση θεοσέβεια και τόσες προσευχές. Κάποια χρονιά ο πατέρας, που τη λάτρευε, όπως όλοι μας άλλωστε, έτσι για χωρατό την έκρυψε και είπε τάχα πως την πήρε στον καφενέ και τη φάγανε με τυρί για μεζέ με το ουζάκι τους.
   -Τη φάγατε Νίκο μου; Τη λειτουργιά που θα ευλογούσε ο παπάς; Έπεσε του θανατά, καθώς δε της πήγαινε και να πει κουβέντα του πατέρα μου, ο οποίος τις είχε μαζέψει όλες τις αδερφές που σώθηκαν από το χαλασμό της Σμύρνης και τον είχαν σαν εικόνισμα.
  -Νίκο μου γιατί; Δε φοβήθηκες το Θεό που σας είδε ;
  -Καλά μη κάνεις έτσι θα σου αγοράσω άλλη είπε –τάχα ο πατέρας.
  -Να αγοράσεις από τον φούρνο; Εγώ για να τη ζυμώσω νηστεύω, προσεύχομαι παρακαλώ το Θεό για την υγεία μας  και την ανάπαυση των δικών μας  που χάθηκαν στη καταστροφή. Τι νομίζεις πως είναι η λειτουργιά –ψωμί;
   Καλά μη κάνεις έτσι-της είπε ο πατέρας και τη φανέρωσε γελώντας.
   Αληθινά δεν υπήρχε σπίτι παλιά, που στη γιορτή του νοικοκύρη- κυρίως , δευτερευόντως στις άλλες γιορτές-που να μην πήγαινε ο παπάς στο σκόλασμα της εκκλησίας, να χαιρετήσει και να ευλογήσει, να  διαβάσει, να ευχηθεί και να σηκώσει το ύψωμα. Ήταν μια ιεροτελεστία που κράταγε εθιμικά από χρόνους παλιούς και διαιωνιζότανε κυρίως στα μικρά μέρη που ο παπάς γνώριζε όλους του ενορίτες με τα μικρά τους ονόματα και όχι μόνο, αλλά κατά κάποιον τρόπο όντας και εξομολόγος τους γνώριζε τα παραμέσα τους και κατά κάποιον τρόπο ήταν και ο οικογενειακός τους σύμβουλος.
  Η εκκλησία ήταν το κέντρο της ενορίας και οτιδήποτε συνέβαινε  ο παπάς είχε τον πρώτο και τελευταίο λόγο.
  Ζούσαμε στην εκκλησία και η εκκλησία ζούσε μέσα μας στη λύπη και στη χαρά. Στο γάμο και στο πένθος. Στο σχόλασμα της λειτουργίας, συνήθως, ο παπάς θα πήγαινε στο σπίτι κάποιου ενορίτη, να πιει καφέ κι εκεί καθώς μαζευότανε κι άλλοι συγγενείς  και φίλοι- όλο το σαλόνι γεμάτο-ο παπάς  έκανε ένα δεύτερο κήρυγμα –ίσως και πιο ουσιαστικό-καθώς- με κάποια αφορμή -αναφερότανε στην καθημερινότητα της ενορίας. Εκεί μάλιστα ήταν κήρυγμα με διαλεκτική μέθοδο, διότι υπήρχαν-το έζησα προσωπικά σε συγγενικό σπίτι-και αντίθετες απόψεις και ο παπάς, αν μάλιστα τύχαινε και…διαβασμένος θεολογικά, εύρισκε την ευκαιρία να αναφερθεί σε γενικότερα  ζητήματα της κοινωνίας και του τόπου.
  -Τι λες παπά μου εσύ – ρώταγε η θεία Χρυσούλα τον Παπα-Κώστα και κρεμότανε από τα χείλη του.
  Βέβαια  αυτό σήμαινε πως και ο παπάς καθώς βρισκότανε κάτω από  το βλέμμα όλων, έπρεπε να προσέχει το τι λέει και το που πατάει και πως. Και όχι μόνο αυτός, αλλά και η πρεσβυτέρα του. Στο στόχαστρο κι αυτή και τα παιδιά του παπά.
  -Σήμερα ο Χρήστος-ο γιος του παπά-τις έφαγε από τη Ναταλία γιατί δεν ήξερε ιστορία.
  Ήταν η ευκαιρία να βγάλουμε τα απωθυμένα μας καθώς  στην ενορία ο παπάς ήταν πάντα το παράδειγμα για μίμηση. Στόχος κι αυτός και η οικογένειά του.
   Στα γιορτάσια η  συμμετοχή του παπά να σηκώσει το ύψωμα ήταν το γεγονός. Να μη λείψει κανείς ήταν η απαράβατη εντολή της μάνας.
   Τα θυμήθηκα  μέρες που είναι και θέλοντας και μη γυρίζεις πίσω. Τότε που οι άνθρωποι ήταν διαφορετικοί .Πιο μικρή η κοινωνία βέβαια. Πιο σφιχτά δεμένη η ενορία, πιο καταλυτική η παρουσία του παπά στην καθημερινότητα. Τότε που σηκωνόμαστε  να χαιρετίσουμε τον παπά και τα παιδιά τρέχαμε να του φιλήσουμε το χέρι. Τότε που ο Κυριακάτικος εκκλησιασμός ήταν κι αυτός ένα γεγονός. Τότε που φορούσαμε τα καλά μας ρούχα για να πάμε στην εκκλησία –στο σπίτι του Θεού-και ήταν αδιανόητο να γιορτάσουμε χωρίς να έρθει στο σπίτι να σηκώσει- να ευλογήσει- να διαβάσει, να ευχηθεί υπέρ μακροημερεύσεως ζώντων και αναπαύσεως των κακοιμημένων ο παπάς. Αναρωτιέμαι τι έφταιξε   τάχα και άλλαξε ο κόσμος γύρω μας. Ή τάχα αλλάξαμε εμείς και δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε;

                              Σταύρος Ιντζεγιαννης





ΓΝΩΜΗ 21/12/14



                                                               ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ
    ΣΤΑΥΡΟΣ ΔΗΜΑΣ –ΠΑΡΩΝ

  Και νέον έτος αρχινά ψιλή μου δεντρολιβανιά. Στο τζόγο τα πάντα. Ακόμη και το μέλλον της Ελλάδος. Το 168 χάνει. Το 180 κερδίζει  Σταύρος Δήμας –Παρών.
    Τα ρέστα μου λέει – ο Σαμαράς.
    Τα βλέπω- απαντάει ο Τσίπρας
    Τσιπ σαν βουάρ οι ανεξάρτητοι. Πάσο το Κ.ΚΕ
    Μόνοι χαμένοι από χέρι εμείς, που έτσι κι αλλιώς και με μνημόνιο  φτωχοί και χωρίς μνημόνιο θεόφτωχοι Την καρέκλα μου για μία ψήφο οι 300! Εξαιρούνται οι αρχηγοί, αυτοί πάνε για ..πολυθρόνα. Σημαδιακό ότι όλα αυτά γίνονται μέσα στο Δωδεκαήμερο που βγαίνουν οι καλικάντζαροι και ανακατεύουν τα πάντα. Θες να ανακατέψουν τα ναι με τα παρών  και να αληθέψει αυτό που έλεγε η γιαγιά: Η νύχτα βγάζει επίσκοπο κι η αυγή Μητροπολίτη;
  Με ευχές αρχίζουμε. Και δεν είναι μόνο η παράδοση. Είναι η εσωτερική ανάγκη του ανθρώπου, τέτοιες μέρες να τις αρχίζει με ευχές .
    Τι είναι οι ευχές, ρωτούσα μικρό παιδί
   Οι ευχές είναι τα καλοπιάσματα που κάνουν οι άνθρωποι στα αγαθά πνεύματα για να πάνε όλα καλά, εξηγούσε η γιαγιά.
Ευχές λοιπόν. Ας τα καλοπιάσουμε .
 Ο Σαμαράς καλοπιάνει τους ανεξάρτητους –Ψηφίστε ναι.  Τους ανεξάρτητους  καλοπιάνει κι ο Τσίπρας- Ψηφίστε όχι. Όσο για τον Κουβέλη μια και δεν του βγήκε η προεδρία, καλή ακόμη και μια θέση στο επικρατείας του Σύριζα!!!
   Με υγεία, με αγάπη, με ειρήνη και με χαρά, σας εύχομαι ο καινούργιος χρόνος, με του Αβραάμ και του Ισαάκ τα ελέη και… καλή ψήφο. Αν και θες με τα ναι –θες με τα όχι, την αναμπουμπούλα δεν τη γλιτώνουμε.
   Αρχιμηνιά κι αρχή χρονιά κι αρχή καλός μας χρόνος    
   Με ευχές τον υποδεχόμαστε. Με προπόσεις  υπέρ οδοιπορούντων, νοσούντων,  καμνόντων, αιχμαλώτων δεινοπαθούντων, εγγάμων  ή διαζευγμένων, μοναχικών ή  ζευγαρωμένων, προνομιούχων  ή…«άστα να πάνε κατ ανέμου», εποχουμένων ή πεζοπορούντων, ξυπόλυτων ή ποδεμένων, ξενιτεμένων ή αμετακίνητων. Και ων έκαστος κατά διάνοιαν έχει, ήγουν  γερόντων, παίδων βρεφών, εμβρύων, θηλυκών ή αρσενικών, η ερμαφρόδιτων, χοντρομπαλάδων ή ξερακιανών ως και υπέρ μνήμης και αιωνίας αναπαύσεως των προπατόρων Αδάμ και Εύας που τα κάνανε μπάχαλο.
   Οι ωραιότερη κάρτα που πήρα έγραφε: Χρόνια  καλά, γιατί η ποιότητα μετράει. Χρόνια  πολλά γιατί και η ποσότητα παίζει ρόλο και χρόνια τρελά γιατί αυτά είναι τα μόνα που θα θυμόμαστε νοσταλγώντας τα νιάτα μας, μια και οι καλές στιγμές ξεχνιούνται εύκολα ενώ τα λάθη μένουν να τα αναθεματίζουμε ολοχρονίς..
   Σκεφτικοί αποχαιρετάμε τον παλιό χρόνο, Αλλιώς τον περιμέναμε, αλλιώς μας βγήκε. Εκείνο το θαύμα που δεν έγινε, γιατί το λυχνάρι του Αλαντίν υπάρχει μόνο στα παραμύθια με τις χίλιες και μια νύχτες.
  Με υγεία  εύχονται  στα νοσοκομεία, τι πολυτιμότερο;
 Με υγεία εύχεται και ο συνταξιούχος. Τι άλλο ; Δούλεψε, πάλεψε,  έφαγε, γλέντησε, πήδησε, καιρός να σκεφτούμε και τα αρθριτικά και την καλήν απολογίαν αν και αυτό το τελευταίο ενδιαφέρει περισσότερο τη γιαγιά που ξημεροδιάζεται  σε μετάνοιες και τρισάγια για να σώσει ντε και καλά και την ψυχή του Αναστάση της. Να μη περικοπούν και άλλο οι συντάξεις είναι κι αυτός ένας φόβος. Να μη γίνουν άλλες απολύσεις εύχονται οι Δημόσιοι Υπαλληλοι. Να επαναπροσληφθούν οι απολυμένοι!   
   Για τα κέρδη του εύχεται ο επαγγελματίας. Αίσιον και επικερδές, με ευφορίαν και όχι εφορίαν.
   Με ένα καλό γαμπρό εύχονται οι ανύπαντρες.. Όλες καλό τον θέλουν. Ωραιόν, νέον, πλούσιον γαλαντόμο  και ολίγον χαζό. Διότι αν είναι έξυπνος δεν… κουμαντάρεται και αν δεν είναι κομμάτι χαζός …δεν παντρεύεται.
  Οι ερωτευμένοι με τις δικές τους ευχές και αυτοί. Ευτυχία   εύχονται αλλά ο καθένας τους  άλλο έχει στο νου του. Αυτή με άνθη λεμονιάς στην εκκλησία κι αυτός με το νου του στο (δε γράφεται) στην κρεβατοκάμαρα.!
   
 Εκλογές και αυτοδυναμία  εύχεται ο Τσίπρας. Καλά  είμαστε όπως είμαστε μέχρι το 2016 εύχεται ο Σαμαράς.; Κι εμείς;
 Εμείς που τόσα χρόνια υποφέρουμε ευχόμαστε ό,τι είναι καλύτερο για την Ελλάδα . Δηλαδή για όλους μας!!!
Καλή χρονιά αναγνώστες μου!

Σταύρος Ιντζεγιαννης

Κυριακή 28 Δεκεμβρίου 2014

ΓΝΩΜΗ 19/12/14



                                                  Εν κατακλειδι   
    Ο ΦΟΒΟΣ
    
     Σε  μερικούς ανθρώπους έρχεται η ώρα που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο Όχι να πούνε. Είχες δίκιο Καβάφη. Να τι δίλημμα.Ναι ή όχι;
   Αν ψηφίσετε πρόεδρο θα είστε εσαεί σκλάβοι  της ευρωπαϊκή τοκογλυφίας και θα ζήσετε άξιοι της τύχης σας.-ΣΥΡΙΖΑ
   Αν δεν ψηφίσετε πρόεδρο, αυτοκτονείτε στο βάραθρο που ανοίγεται μπρος σας. Ν.Δ-ΠΑΣΟΚ.
  Δηλαδή έτσι κι αλλιώς είμαστε χαμένοι από χέρι. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα που έλεγε η γιαγιά! Ανάμεσα στη Σκύλα και τη  Χάρυβδι με κυρίαρχο της ζωής μας το φόβο. Δεν είναι η μοναδική περίπτωση. Άλλωστε από την ώρα που γεννιέται ο άνθρωπος κυρίαρχος της ζωής του είναι ο φόβος, με πρώτο και μεγαλύτερο τον αναπόφευκτο φόβο του θανάτου
  Από εκεί και πέρα, μια ζωή ολόκληρη, πορευόμαστε συντροφικά μ` αυτόν. Το φόβο της επόμενης μέρας ,της επόμενης ιατρικής εξέτασης, της επόμενης οικονομικής επιβάρυνσης, της  επόμενης  διακυβέρνησης.
  Όταν  είμαστε μικροί, η μάνα μας φοβέριζε: Πιέ το γάλα σου γιατί θα σε δώσω στον Χωροφύλακα. Η δική μου έλεγε «στον γύφτο» γιατί είχε ένα ξάδερφο χωροφύλακα , μην τον προσβάλει !!!
    Πιο μεγάλοι, στο Δημοτικό, κυριαρχούσε πάλι ο φόβος. Ο φόβος της βέργας που… «άνοιξε την παλάμη σου 8 λάθη έχεις στην έκθεση 8 ξυλιές»
    Εκεί βέβαια τη γλύτωσα γιατί είχε τόσα λάθη η έκθεση μου που θα έπρεπε να δέρνει μέχρι το διάλειμμα. Στο τέλος απηύδησε: Κύριε Νίκο –είπε του πατέρα μου-ο γιος σας δεν τα παίρνει τα γράμματα και για τιμωρία με έβαζε να της κουβαλάω τα ψώνια από τον μανάβη ή τον μπακάλη. Τι να γίνει. Δεν έκανα για γράμματα αλλά έκανα για …χαμάλης. Καθένας με τα προτερήματά του.!!!
     Γύρω στα 16-18 ο φόβος ήταν ο …αδερφός ή ο μπάρμπας. Μεγάλη ιστορία η αλήστου μνήμης τιμή του αδερφού. Πάντως αυτό δεν εμπόδισε κανέναν, να κυνηγάμε τις αδερφές των άλλων. Έπρεπε τάχα να ψάχνουμε για σχέσεις από…ορφανοτροφείο;
   Δεν υπάρχει ανθρώπινη εκδήλωση που να μη κυριαρχήθηκε από έναν φόβο. Ακόμη και η θρησκεία της αγάπης στα χέρια των θεολόγων που μας κάνανε  κατηχητικό είχε το φόβο της . Εκείνα τα περίφημα καζάνια της κολάσεως που ευτυχώς –μορφωμένοι πια οι πνευματικοί- τα σταμάτησαν. Ο θεός είναι αγάπη »
   Στο στρατό είχαμε επιλοχία ένα  Πομάκο από τη Θράκη, τον Τσαμίγκο, κυριολεκτικά αστοιχείωτο. Περάσαμε τρεις μήνες εκπαίδευση με τη ψυχή στο στόμα. Φόβος, τρόμος, βλαστήμια και κακό.
   Στην κατοχή βέβαια υπήρχε ο φόβος του κατακτητή. Αυτός όμως ήταν δικαιολογημένος, γιατί η καταπίεση - αλλά και η κατάδοση-ήταν στη φιλοσοφία του Ναζισμού, που προσπαθούσε να επιβληθεί με τις αγχόνες και τα κρεματόρια. Ήταν η άποψη του Βρέννου του αρχηγού των Γαλατών, όταν απειλώντας την αντιπροσωπεία  των κατακτημένων Ρωμαίων ( 390 πΧ.) που του είχε φέρει λειψά τα λύτρα, έριξε το σπαθί του στην πλάστιγγα φωνάζοντας «vae victis-ουαί τοις ηττημένοις»Από εκεί και πέρα ο εμφύλιος . Άλλος φόβος αυτός. Αριστερός ή δεξιός;  Ό,τι και να είσουν κινδύνευες ή από τον έναν ή από τον άλλον.
   Μεγάλοι πια ζήσαμε τη φοβερή εποχή του νεότερου διχασμού. Τα κοινωνικά φρονήματα. Ήταν η εποχή που όχι μόνο το φρόνημα αλλά και πολλά κληρονομικά στα χωριά, λύθηκαν με το «αυτός είναι αριστερός» άρα κοινωνικά ή εργασιακά αποβλητέος. Αγόραζες εφημερίδα και έπρεπε να την κρύψεις, διότι «εθεάθη να αγοράζει ή να διαβάζει τον Ρίζο ή την Ελευθερία του Κόκα» Ο φόβος και εκεί.  
   Με τη μεταπολίτευση τελείωσαν αυτά και άρχισαν τα πράσινα ή μπλε ή κόκκινα καφενεία έως ότου πέρασε η …μόδα τους  αλλά όχι και οι κοκορομαχίες των αρχηγών που ερμηνεύοντας τη Δημοκρατία κατά τη Λουδοβίκεια άποψη -το κράτος είμαι εγώ- θεωρούν τον εαυτό τους  σωτήρα και όλους τους άλλους ολετήρες. Πας μη μεθ` ημών καθ` ημών. Αθάνατη Ελλάδα και να σκέφτεσαι ότι εδώ γεννήθηκε η Δημοκρατία! Ζούμε ξανά με το φόβο των επόμενων ημερών !!!
                 Σταύρος Ιντζεγιαννης

Σάββατο 20 Δεκεμβρίου 2014

ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΟΣ 21/12/14



                                             ΚΑΘ ΟΔΟΝ     
     Η ΣΤΡΙΓΓΛΑ

    «Τα Χριστούγεννα τα περιμένω με μεγάλη ανυπομονησία γιατί η μαμά, μου υποσχέθηκε καινούργια παπούτσια, λουστρίνια, σαν αυτά που έχει ο Κωστάκης του εισαγγελέα και ο Λάκης του φαρμακοποιού. Ο μπαμπάς είπε πως  θα μου πάρει το πατίνι, αν έχω καλό βαθμό στον έλεγχο, αλλά φοβάμαι, γιατί η δασκάλα μας η Ναταλία ενώ έβαλε σε όλη την παρέα 9 εμένα μου έβαλε 6, γιατί με μαρτύρησε ο Γιώργος που τη λέω στρίγγλα. Ακούς η παλιοστρίγγλα που είναι  και φίλη της μάνας μου! Στο γιό της έβαλε 9. Ο μπαμπάς  όμως, που δε τη χωνεύει, γιατί έρχεται σπίτι και κουτσομπολεύει, μου είπε δεν πειράζει, θα μου πάρει το πατίνι, αν ορκιστώ ότι δε θα ξαναπώ τη Ναταλία στρίγγλα. Αναγκαστικά ορκίστηκα ότι δε θα την ξαναπώ στρίγγλα, την παλιοστρίγγλα. Αλλά είναι  στρίγγλα. Αν δε μου πάρει ο μπαμπάς  το πατίνι να δεις τι θα της κάνω. Θα γράψω με μεγάλα γράμματα στον πίνακα ΕΙΣΑΙ ΣΤΡΙΓΓΛΑ»
    Το βρήκαν οι κόρες μου προχτές ξεκαθαρίζοντας παλιά μπαούλα που θέλανε να χρησιμοποιήσουν και μου το φέρανε γελώντας σαν Χριστουγεννιάτικο δώρο: Μπαμπά για δες τι έγραφες στο ημερολόγιό σου .
    Πρέπει να ήταν στην τρίτη Δημοτικού. Η μάνα επέμενε να κρατάμε ημερολόγιο, σαν μια άτυπη καθημερινή εξομολόγηση, που κατά τη γνώμη της (και ορθά ) λειτουργούσε σαν κριτής, του τι δεν είχαμε  κάνει σωστό, για να μη το ξανακάνουμε.
«Προσέξτε όμως, θα γράφετε όχι μόνο εκείνα που κάνατε, αλλά και εκείνα που σκέφτεστε» ήταν η εντολή της. Και τα γράφαμε.
  «Να γράψω ότι βλαστήμησα  τον Παπά –Κώστα;»
   «Να το γράψεις για να καταλάβεις ότι δεν ήταν σωστό»
  « Κι αυτός γιατί βλαστημάει ;»
   Καλός χρυσός ο παπά –Κώστας αλλά ήταν βλάστημος! Άγιος κατά τα άλλα –στέρησε τη μπουκιά των παιδιών του για να θρέψει τα φτωχοπαίδια  της ενορίας στην κατοχή και γύριζε με τρύπια παπούτσια γιατί έδωσε τα δικά του σε κάποιον ζητιάνο που γύριζε ξυπόλυτος μέσα στα χειμωνιάτικα λασπόνερα Όσο για την πρεσβυτέρα του  έτρεχε από το πρωί  ως το βράδι να παρηγορήσει, να  βοηθήσει να δώσει κουράγιο σε όλη την ενορία. Φαντάζομαι  ότι ο Άγιος Θεός, στη μεγαθυμία του, θα του συγχώρησε, που όταν τον εξόργιζες  άνοιγε ένα στόμα… μπουμπούκι
  …………………………………
  -Αλήθεια πατέρα, κρατάς ακόμη ημερολόγιο ή το σταμάτησες –με ρώτησε γελώντας η Ευγενία.
   Αλίμονο όχι. Δε θα τολμούσα να γράψω, όχι αυτά που κάνω—αυτό είναι εύκολο λίγο πολύ, γιατί θες ο ηθικός κανόνας, θες ο φόβος του νόμου, θες η κατακραυγή, εκείνο το «τι θα πει ο κόσμος» μας κρατάει σε μια, ας πούμε, ευθεία. Αλλά  αυτά που σκεπτόμαστε, αυτά τα «εν διανοία», που έγραφα μικρός –τη  Ναταλία τη στρίγγλα- πώς να τα γράψεις, που ανατριχιάζεις, Πόσο θάρρος χρειάζεται ο άνθρωπος για να ομολογήσει « Παν αμάρτημα …πραχθέν…εν διανοία» το πιο δύσκολο.
  Είμαστε παιδιά 8 ή 9 χρονών τότε  και η καρδιά μας ήταν καθαρή. Οι αμαρτίες ήταν εύκολες να ομολογηθούν, έστω σε κάποιο τετράδιο, που το πολύ-πολύ να έβλεπε η μάνα και κανείς άλλος. Άλλωστε για να πούμε την αλήθεια, ούτε στον πνευματικό μας τα λέγαμε. Και πώς να μη το κρύβαμε από τον παπά-Κώστα, ότι τον λέγαμε   …τράγο!!!
  Παιδιαρίσματα λέω τώρα που το σκέφτομαι. Αλλά μεγαλώνοντας τα «εν διανοία» άλλαξαν. Η καθημερινότητα…αγρίεψε. Γύρω μας μια εχθρότητα, μια καχυποψία, μια εναντίωση. Ο άνθρωπος  αναγκάζεται να αμύνεται σε κάθε του βήμα για να προφυλαχτεί από τον συνάνθρωπό του. Ακόμη και το κράτος βλέπει τον πολίτη καχύποπτα. Είσαι τίμιος –  λέει, δεν αρκεί-απόδειξέ το.
  Μπορεί να μη σκοτώνουμε, να μη κλέβουμε, να μη ξεφεύγουμε από την οικογενειακή ορθοδοξία, να φυλαγόμαστε από όσα ο ποινικός νόμος κολάζει, αλλά…πάντα μέσα μας φωλιάζει ένας άλλος  εαυτός που προσπαθεί μια παράβαση, μια παρανομία, μια τρικλοποδιά στο όνομα της επιβίωσης. Πάντα υπάρχει μια εύκολη δικαιολογία για να ξεφύγουμε. Προσπαθούμε να ξεγελάσουμε όχι τον εξομολόγο ή το ημερολόγιο της…μάνας- αυτόν τον ιδιότυπο  πνευματικό μας - αλλά να ξεγελάσουμε τον ίδιο τον εαυτό μας. Πάμε στην εκκλησία την Κυριακή , κάνουμε το σταυρό μας, ανάβουμε με τη χούφτα τα κεριά και μόλις βγούμε μετράμε στην τσέπη τα λεφτά μας, αποφεύγοντας επιμελώς να μετρήσουμε τις αμαρτίες μας. Ε όχι και μέχρι εκεί!!!
                          Σταύρος Ιντζεγιαννης




ΓΝΩΜΗ 21/12/14



                                                  Εν κατακλειδι   
    Ο ΦΟΒΟΣ
    
     Σε  μερικούς ανθρώπους έρχεται η ώρα που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο Όχι να πούνε. Είχες δίκιο Καβάφη. Να τι δίλημμα.Ναι ή όχι;
   Αν ψηφίσετε πρόεδρο θα είστε εσαεί σκλάβοι  της ευρωπαϊκή τοκογλυφίας και θα ζήσετε άξιοι της τύχης σας.-ΣΥΡΙΖΑ
   Αν δεν ψηφίσετε πρόεδρο, αυτοκτονείτε στο βάραθρο που ανοίγεται μπρος σας. Ν.Δ-ΠΑΣΟΚ.
  Δηλαδή έτσι κι αλλιώς είμαστε χαμένοι από χέρι. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα που έλεγε η γιαγιά! Ανάμεσα στη Σκύλα και τη  Χάρυβδι με κυρίαρχο της ζωής μας το φόβο. Δεν είναι η μοναδική περίπτωση. Άλλωστε από την ώρα που γεννιέται ο άνθρωπος κυρίαρχος της ζωής του είναι ο φόβος, με πρώτο και μεγαλύτερο τον αναπόφευκτο φόβο του θανάτου
  Από εκεί και πέρα, μια ζωή ολόκληρη, πορευόμαστε συντροφικά μ` αυτόν. Το φόβο της επόμενης μέρας ,της επόμενης ιατρικής εξέτασης, της επόμενης οικονομικής επιβάρυνσης, της  επόμενης  διακυβέρνησης.
  Όταν  είμαστε μικροί, η μάνα μας φοβέριζε: Πιέ το γάλα σου γιατί θα σε δώσω στον Χωροφύλακα. Η δική μου έλεγε «στον γύφτο» γιατί είχε ένα ξάδερφο χωροφύλακα , μην τον προσβάλει !!!
    Πιο μεγάλοι, στο Δημοτικό, κυριαρχούσε πάλι ο φόβος. Ο φόβος της βέργας που… «άνοιξε την παλάμη σου 8 λάθη έχεις στην έκθεση 8 ξυλιές»
    Εκεί βέβαια τη γλύτωσα γιατί είχε τόσα λάθη η έκθεση μου που θα έπρεπε να δέρνει μέχρι το διάλειμμα. Στο τέλος απηύδησε: Κύριε Νίκο –είπε του πατέρα μου-ο γιος σας δεν τα παίρνει τα γράμματα και για τιμωρία με έβαζε να της κουβαλάω τα ψώνια από τον μανάβη ή τον μπακάλη. Τι να γίνει. Δεν έκανα για γράμματα αλλά έκανα για …χαμάλης. Καθένας με τα προτερήματά του.!!!
     Γύρω στα 16-18 ο φόβος ήταν ο …αδερφός ή ο μπάρμπας. Μεγάλη ιστορία η αλήστου μνήμης τιμή του αδερφού. Πάντως αυτό δεν εμπόδισε κανέναν, να κυνηγάμε τις αδερφές των άλλων. Έπρεπε τάχα να ψάχνουμε για σχέσεις από…ορφανοτροφείο;
   Δεν υπάρχει ανθρώπινη εκδήλωση που να μη κυριαρχήθηκε από έναν φόβο. Ακόμη και η θρησκεία της αγάπης στα χέρια των θεολόγων που μας κάνανε  κατηχητικό είχε το φόβο της . Εκείνα τα περίφημα καζάνια της κολάσεως που ευτυχώς –μορφωμένοι πια οι πνευματικοί- τα σταμάτησαν. Ο θεός είναι αγάπη »
   Στο στρατό είχαμε επιλοχία ένα  Πομάκο από τη Θράκη, τον Τσαμίγκο, κυριολεκτικά αστοιχείωτο. Περάσαμε τρεις μήνες εκπαίδευση με τη ψυχή στο στόμα. Φόβος, τρόμος, βλαστήμια και κακό.
   Στην κατοχή βέβαια υπήρχε ο φόβος του κατακτητή. Αυτός όμως ήταν δικαιολογημένος, γιατί η καταπίεση - αλλά και η κατάδοση-ήταν στη φιλοσοφία του Ναζισμού, που προσπαθούσε να επιβληθεί με τις αγχόνες και τα κρεματόρια. Ήταν η άποψη του Βρέννου του αρχηγού των Γαλατών, όταν απειλώντας την αντιπροσωπεία  των κατακτημένων Ρωμαίων ( 390 πΧ.) που του είχε φέρει λειψά τα λύτρα, έριξε το σπαθί του στην πλάστιγγα φωνάζοντας «vae victis-ουαί τοις ηττημένοις»Από εκεί και πέρα ο εμφύλιος . Άλλος φόβος αυτός. Αριστερός ή δεξιός;  Ό,τι και να είσουν κινδύνευες ή από τον έναν ή από τον άλλον.
   Μεγάλοι πια ζήσαμε τη φοβερή εποχή του νεότερου διχασμού. Τα κοινωνικά φρονήματα. Ήταν η εποχή που όχι μόνο το φρόνημα αλλά και πολλά κληρονομικά στα χωριά, λύθηκαν με το «αυτός είναι αριστερός» άρα κοινωνικά ή εργασιακά αποβλητέος. Αγόραζες εφημερίδα και έπρεπε να την κρύψεις, διότι «εθεάθη να αγοράζει ή να διαβάζει τον Ρίζο ή την Ελευθερία του Κόκα» Ο φόβος και εκεί.  
   Με τη μεταπολίτευση τελείωσαν αυτά και άρχισαν τα πράσινα ή μπλε ή κόκκινα καφενεία έως ότου πέρασε η …μόδα τους  αλλά όχι και οι κοκορομαχίες των αρχηγών που ερμηνεύοντας τη Δημοκρατία κατά τη Λουδοβίκεια άποψη -το κράτος είμαι εγώ- θεωρούν τον εαυτό τους  σωτήρα και όλους τους άλλους ολετήρες. Πας μη μεθ` ημών καθ` ημών. Αθάνατη Ελλάδα και να σκέφτεσαι ότι εδώ γεννήθηκε η Δημοκρατία! Ζούμε ξανά με το φόβο των επόμενων ημερών !!!
                 Σταύρος Ιντζεγιαννης

Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2014

ΓΝΟΜΗ 15/12/14



                                            ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ
    ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟ ΒΡΑΧΙΟΛΑΚΙ

    Πόσο κοστίζει η ζωή στη Δύση στην Ανατολή;
  
   Σταμάτησε την απεργία πείνας ο Νίκος Ρωμανός κι ας ελπίσουμε ότι τελικά θα αποκατασταθεί η υγεία του. Δεν παίζεις με τη ζωή ενός  ανθρώπου, όσο κι αν αυτός παίζει με τη ζωή των άλλων.! Πάντα υπάρχει η ελπίδα ότι με την παιδεία- καθώς τη διεκδικεί ο Ρωμανός-μπορεί να ξαναγυρίσει και να κερδίσει το μέλλον του στην κοινωνία. Ελάχιστοι άνθρωποι γεννιούνται με γονίδια αναρχικού ή τρομοκράτη ή απατεώνα. Οι περισσότεροι είναι αποτελέσματα της κοινωνίας που απορρίπτει ή επιβραβεύει. Που διαχωρίζει πλούσιους και φτωχούς. Δίκαιους και αδικημένους. Άρχοντες και πληβείους. Η λύση στην περίπτωση του Ρωμανού, βρέθηκε ευτυχώς, με το να φορά το ειδικό ηλεκτρονικό βραχιολάκι, που θα προδίδει τη θέση του σε κάθε στιγμή. Δεν ξέρω πως γίνεται, αλλά γνωστή μου κυρία, ψάχνει να αγοράσει ένα τέτοιο, για  το σύζυγό της, που γι αλλού ξεκινάει και …αλλού βρίσκεται!!!
  Βραχιόλια υπάρχουν φυσικά πολλών ειδών Στην αργκό  βραχιόλια σημαίνει χειροπέδες. Στην κοινωνία κοσμήματα. Χρυσά ή ασημένια, ψεύτικα ή αληθινά  ή και …μπακιρένια από αυτά που πουλάνε στη λαϊκή αγορά ένα τάλιρο το ένα και παίρνεις δύο, για να χαρίσεις ένα στη γυναίκα σου και ένα στην πεθερά σου μέρες  Χριστουγέννων που έρχονται διότι …ψυχή έχουν κι αυτές, άσε που όσο μεγαλώνουμε τις έχουμε ανάγκη! Φέρε μου ασπιρίνη, βάλε μου κομπρέσα ζέστανε το νερό να κάνω …ποδόλουτρο!!!
  Υπάρχουν βέβαια και άλλα βραχιόλια, αδαμαντοκόλλητα  ή πλατινένια, πανάκριβα, από αυτά που χαρίζεις κατά κανόνα στο…αίσθημά σου!
   Ίσως οι παλαιότεροι θυμάστε τη μεγάλη κατάχρηση, που είχε κάνει ο αρχιλογιστής μεγάλης Πατραϊκής βιομηχανίας-κλειστής από χρόνια-ύψους 12 εκατομμυρίων, γύρω στο 1955-60 νομίζω και στη δίκη που ακολούθησε, αποκαλύφθηκε ότι μεγάλο μέρος είχε ξοδευτεί για δώρα, σε ντίβα του ελαφρού μουσικού θεάτρου που υπάρχει και εμφανίζεται μέχρι σήμερα και…σκίζει παρά τα χρόνια της!!!
   Μάρτυρας ο κοσμηματοπώλης από τον οποίον είχε αγοράσει ο καταχραστής το μονόπετρο των 3 εκατομμυρίων –τότε –δραχμών που το χάρισε στην λαμπερή ερωμένη του (και μεταξύ μας χαλάλι της ) !
 - Και που ξέρετε  εσείς σε ποια το χάρισε –ρώτησε ο επί της έδρας εισαγγελεύς. Μπορεί να το αγόρασε για τη γυναίκα του.
  Απάντηση του κοσμηματοπώλη; Εκ πείρας γνωρίζω κύριε εισαγγελεύ, ότι τόσο ακριβά δώρα, δεν τα κάνουν στη γυναίκα τους !!!
   Δεν ξέρω πώς ακριβώς είναι το ηλεκτρονικό βραχιόλι, αλλά από ότι διαβάζω στο διαδίκτυο, από την ώρα που μαθεύτηκε ότι υπάρχει τέτοιο εργαλείο, έχει μεγάλη ζήτηση, κυρίως από τις παντρεμένες, που επιμένουν να το φορέσουν στον σύζυγο τους, για να ξέρουν  σε κάθε στιγμή που βρίσκεται «…ο Γιώργος, ο πονηρός, που από τις έντεκα και μπρος, κυκλοφοράει σα γαμπρός» που τραγούδαγε ο Γιάννης Καλατζής, αν θυμάστε.
    Σα να μη μας έφταναν τα τάμπλετ που σε δείχνουν σε κάθε στιγμή
μας πρόκυψε και άλλο ηλεκτρονικό φακέλωμα.
   -Που είσαι Αριστείδη;
   - Στο σούπερ μάρκετ αγάπη μου, να αγοράσω μπέιμυ λίνο για τη …μαμά σου.
   -Δεν τα αφήνεις αυτά, αφού σε βλέπω στο βραχιολάκι, στην καφετέρια στην  Ρήγα Φεραίου  με εκείνη την ξανθιά, που αν την πετύχω  στο δρόμο θα την ξεμαλλιάσω!
    Άντε με τέτοιες συνθήκες να δεις προκοπή!!!
  Ομολογώ ότι έχω τις απορίες μου - και όχι ως σύζυγος, μην πάει ο νους σας στο πονηρό-αλλά  αυτός που το φοράει, δεν μπορεί τάχα σε κάθε στιγμή να το  βγάλει για δέκα λεπτά –έκανα μπάνιο κυρ αστυνόμε !-να κάνει μια ληστεία και να το ξαναφορέσει;
   Βέβαια υποθέτω ότι θα το φοράνε σε περιπτώσεις ήσσονος σημασίας και όχι σε βαρυποινίτες που εκτίουν ποινή επειδή …έδειραν την πεθερά τους. Από το να παρουσιάζεσαι κάθε δεκαπέντε στο τμήμα για χρέη στην εφορία ή στο ΤΕΒΕ καλλίτερη λύση είναι το ηλεκτρονικό βραχιολάκι και μακάρι να αποδειχθεί ότι θα βοηθήσει τους φυλακισμένους να διεκδικήσουν ελεύθεροι- έστω και με αυτό τον τρόπο - μια  θέση και πάλι στην κοινωνία.
                              Σταύρος Ιντζεγιάννης

Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2014

εκκλησιολογος 13/12/14



Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΗΜΕΡΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ

   Ουαί υμίν Γραμματείς και Φαρισαίου υποκριτές

    Η παγκόσμιος ημέρα της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων
στην ταραγμένη εποχή μας, αντηχεί σαν μια ειρωνεία στις εικόνες που βλέπουμε στην τηλεόραση ή διαβάζουμε  στην καθημερινή ειδησεογραφία και όπου ο άνθρωπος αποδεικνύεται για τον άνθρωπο λύκος..Lupus-κατά τον Άγγλο φιλόσοφο Τόμας Χομπς
    Να μιλάς για ανθρώπινα δικαιώματα, σε μια εποχή που καταπατούνται κατάφωρα από επίσημες κυβερνήσεις ή από ανεπίσημες επαναστατημένες ομάδες και οι οποίοι όλοι τους προβάλλονται σαν προστάτες των δικαιωμάτων του ανθρώπου ή ότι αγωνίζονται επ` ονόματί του, αποτελεί αν μη τι άλλο, έναν κραυγαλέο ηισουιτισμό κι αυτά 2000χρόνια από Σωτήρος Χριστού. Σα να μη κατάλαβε τίποτε ο άνθρωπος στο κύλημα των χρόνων από τη διδαχή Του .Σα να μην εννόησε το μήνυμα της σταυρικής Του θυσίας.
 « Περιπατώντας δε παρουσιάστηκαν  μπροστά Του δέκα λεπροί ζητώντας το έλεός Του ώστε να θεραπευθούν. Και αφού τους θεράπευσε μόνον ένας  -και αυτός Σαμαρείτης- τον ευχαρίστησε. Που είναι οι άλλοι- διερωτήθηκε ο Χριστός, Δε θεραπεύτηκαν»;
  Που είναι οι άλλοι-εγώ-εσείς-εμείς-ρωτάμε σήμερα – παγκόσμια ημέρα  των δικαιωμάτων του ανθρώπου. Δεν ωφεληθήκαμε από την παρουσία του Κυρίου;
  Στη νεότερη μετά Χριστόν εποχή η προσπάθεια των ανθρώπων να προστατευθεί η ζωή, η τιμή και η αξιοπρέπεια των ανθρώπων παρουσιάζεται με τη μορφή διακηρύξεων που εστίαζονται στην παραδοχή ότι κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα στη ζωή του και στην ελευθερία να εκφράζει τις απόψεις του ή να προστατεύει την τιμή του άσχετα από το χρώμα της επιδερμίδας του, τις πολιτικές του απόψεις ή τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις. 
  Η πρώτη οργανωμένη από το επίσημο κράτος  προσπάθεια προστασίας των ατομικών δικαιωμάτων του ανθρώπου,  έρχεται  από τη διακήρυξη της ανεξαρτησίας στην Αμερική το 1776  χωρίς ωστόσο και να μπορέσει να γεφυρώσει τις διαφορές μεταξύ λευκών και έγχρωμων που μέχρι αυτές τις ημέρες, κρατούν σε αναστάτωση μεγάλες πόλεις των Ηνωμένων Πολιτειών και μάλιστα με Αφροαμερικανό πρόεδρο.
   Μια ακόμη προσπάθεια, ήρθε  με τη Γαλλική Επανάσταση, όπου με τη Συντακτική Συνέλευση στις 26 Αυγούστου  του 1789 υποτίθεται ότι οδηγούσε στην προστασία  της  ατομικής ελευθερίας και της ζωής των ανθρώπων .Αποτέλεσμα οι εκατοντάδες αντιφρονούντες –αθώοι και ένοχοι-οδηγήθηκαν  στην λαιμητόμο όπου όμως  οδηγήθηκαν και  οι ίδιοι οι αρχηγοί της (ο Μαρά, ο Δαντών και ο Ροβεσπιέρος μαζί με τους οπαδούς τους) για να επιβεβαιωθεί ότι η επανάσταση  τρώει τα παιδιά της, μόνο που κι αυτοί ήταν άνθρωποι με τα ίδια δικαιώματα που είχαν και αυτοί που τους οδήγησαν στην γκιλοτίνα. Τελικά έφεραν έναν αυτοκράτορα που αιματοκύλησε την τότε ανθρωπότητα με τις κοσμοκρατορικές του φιλοδοξίες.
  Ανθρώπινα δικαιώματα ή τάχα επιβράβευση του δόγματος «πας μη μεθ ημών καθ ημών» !!!
   Μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο η ανθρωπότητα θρηνώντας τις εκατόμβες των θυμάτων και από τις δύο πλευρές, προσπάθησε με την κοινωνία των Εθνών (Κ.Τ.Ε) να τερματίσει το μίσος (πως αλλιώς να το ονομάσει κανείς ;) του ανθρώπου για τον άνθρωπο. Αποτέλεσμα οι σφαγές  1.5 εκατομμύριο Αρμενίων και των 400 χιλιάδων Ποντίων από τους Τούρκους. Ο απαισίας μνήμης Ναζισμός  αφού αιματοκύλησε τον κόσμο έσυρε και τα  6 εκατομμύρια των Εβραίων  στα κρεματόρια (ποιος θυμαται τις σφαγές των Αρμενίων διερωτήθηκε ο παράφρων  ηγέτης του Γ Ράιχ δείχνοντας με τον πιο επιγραμματικό τρόπο πόσο ανίσχυρες είναι οι Διακηρύξεις να υπερασπιστούν τη ζωή και την τιμή και την αξιοπρέπεια η την ελευθερία της σκέψης των ανθρώπων) Να θυμηθούμε φυσικά και τη Χιροσίμα την οποία ξεχνάμε διότι απλούστατα την ιστορία τη γράφει ο νικητής και στον νικητή δε συμφέρει να τη θυμάται
    Και ο ΟΗΕ ; Άλλη μία αποτυχημένη προσπάθεια να σωθεί ο άνθρωπος από ποιόν άλλον; Από τον …άνθρωπο!
  Χρόνια τώρα παρακολουθούμε το αιματοκύλημα στην Παλαιστίνη, στο Αφγανιστάν, στη Συρία, στο Ιρακ και τελευταία του τζιχανιστές ν` αποκεφαλίζουν μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες του ομήρους τους.
   Προχθές γιορτάσαμε την παγκόσμια ημέρα  της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ποιών δικαιωμάτων και ποιας προστασίας;
   Τι έγινε  εκείνο το Αγαπάτε αλλήλους ; Πόσο γρήγορα ξεχάσαμε την «επί του  όρους ομιλία» Τι απέγινε η  προς Κορινθίους επιστολή του Παύλου για την αγάπη;  
   Ουαί ημίν Γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριτές, μόνο που το  ημίν πρέπει να το γράφουμε με …η !!!
    Σταύρος Ιντζεγιαννης

Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2014

ΓΝΩΜΗ 8/12/14



                                                ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ
      ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΕ …ΚΑΡΜΠΟΝ
   
   Έχει ειπωθεί ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται. Πιο σωστό είναι  ότι η ιστορία αντιγράφεται με…καρμπόν, ώστε διαβάζοντας,να νομίζεις  ότι αφορά σημερινά γεγονότα. Ο Χαρίλαος Τρικούπης εφαρμόζοντας ένα ευρύ μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα αναμόρφωσε κυριολεκτικά την Ελλάδα :Διάνοιξη του ισθμού της Κορίνθου, Αποξήρανση της Κωπαϊδας ,Σχολή Ευελπίδων, αρχή της δεδηλωμένης, επεξέτεινε το σιδηροδρομικό και οδικό δίκτυο, εξυγίανε την κρατική μηχανή και καθιέρωσε κριτήρια για τον διορισμό υπαλλήλων ενώ παρήγγειλε και τα τρία θωρηκτά με τα οποία η Ελλάδα απέκτησε την υπεροπλία στο Αιγαίο.
   Αυτό σήμαινε φόρους που γονάτιζαν την κοινωνία με αποτέλεσμα να αναγκαστεί το 1893 να παραδεχθεί  ότι «επτωχεύσαμε»και άρα έπρεπε να καταφύγουμε και πάλι σε έναν ληστρικό δανεισμό.
  Την  κυβέρνησή ανέλαβε για ένα χρόνο ο Νικόλαος Δηλιγιάννης και το 1895 ο Θεόδωρος Δηλιγιάννης ο οποίος δημαγωγώντας ξεσήκωνε το λαό φωνάζοντας «Λεφτά υπάρχουν, κάτω οι φόροι, έξω οι δανειστές » με αποτέλεσμα να καταλήξουμε στον άτυχο πόλεμο του 1897 τον οποίον  ή μόνοι μας  θεότρελοι ξεκινήσαμε ή οι Τούρκοι ξεκίνησαν ως αντιπερισπασμό στα γεγονότα της Κρήτης ή αναγκαστήκαμε από τις πιέσεις - κυρίως των Γερμανών- ομολογιούχων στους οποίους η Ελλάδα αδυνατούσε να πληρώσει τα τοκομερίδια και μας εξωθούσαν σε μια ολοκληρωτική πτώχευση για να σκυλεύσουν το …πτώμα! Όποια  ερμηνεία και να δώσει κανείς είναι σωστή. Και όποια ομοιότητα με τα σημερινά γεγονότα, όπου οι δανειστές μας  πιέζουν διαρκώς, εξωθώντας μας σε έναν οικονομικό στραγγαλισμό, είναι παραδεκτή !
   Να υπογραμμίσω ότι η στήλη δεν κάνει πολιτική, απλώς θυμίζει την ιστορία!
   Μια ιστορία ντροπής, γιατί αναγκαστήκαμε- κάτω από τις αφόρητες πιέσεις  κυρίως των Γερμανών, στις 4 Δεκεμβρίου 1897 να πληρώσουμε 4 εκατομμύρια χρυσές Τουρκικές λίρες πολεμική αποζημίωση στην Τουρκία - ποσό δυσβάστακτο για την ήδη καταχρεωμένη Ελλάδα -και το οποίο πληρώσαμε, παίρνοντας ένα ακόμη δάνειο, κυρίως από τη Γαλλία και τις άλλες Δυνάμεις, με αντάλλαγμα  να αποχωρήσουν οι Τούρκοι από τη Θεσσαλία την οποία είχαν καταλάβει σχεδόν ολόκληρη -παραλίγο και τη Λαμία την οποία γλυτώσαμε χάρη στον ηρωισμό του συνταγματάρχη Σμολένσκυ-
   Το δάνειο που είχε συναφθεί για  10 χρόνια, εξυπηρετήθηκε  μετά  από…70 ( μεσολάβησε βέβαια και η καταστροφή του `22 που μας φόρτωσε άλλο ένα δάνειο-το προσφυγικό ) και φυσικά το μεγαλύτερο μέρος ξαναγύρισε σ` αυτούς που μας τα δάνεισαν-ακριβώς όπως συμβαίνει και σήμερα  και αφού οι δανειστές μας  απαίτησαν και πήραν ως εξασφάλιση, τα έσοδα από τους φόρους επί του καπνού, του πετρελαίου, του οινοπνεύματος, των σπίρτων, των παιγνιοχάρτων  και τη Ναξίας σμυρίδος και τους δασμούς- αν δεν αρκούσαν αυτά-επί των εισαγωγών του λιμένος Πειραιώς, Λαυρίου, Πατρών και η  Ελλάδα μπήκε κάτω από  Διεθνή επιτήρηση. Την ΔΟΕ (Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος) το σημερινό ΔΝΤ    
  Τις πταίει –θα ξανάγραφε ο Χαρίλαος Τρικούπης, αυτός ο μεγάλος αναμορφωτής της Ελλάδος.
   Οι Κρητικοί επαναστατούσαν ζητώντας την Ένωση με την Ελλάδα , ενώ οι Τούρκοι δεν τους παραχωρούσαν ούτε την αυτονομία που είχαν υπογράψει στη Συνθήκη του 1878 και προσπάθησαν αντιπερισπασμό στη Θεσσαλία.
   Στην Ελλάδα η Εθνική Εταιρεία ξεσήκωνε το λαό με τη μεγάλη ιδέα (να πάρουμε την Πόλη και την Αγια –Σοφιά) με ένα στρατό διαλυμένο με παμπάλαιο εξοπλισμό-την ώρα που οι Τούρκοι είχαν εξοπλιστεί από τους Γερμανούς με σύγχρονα επαναληπτικά Μάουζερ και πυροβόλα μεγάλου βεληνεκούς με εκπαιδευτές Γερμανούς.
  Διεθνώς η Ελλάδα έχοντας χάσει την αξιοπιστία της λόγω της αδυναμίας της να  εξυπηρετήσει τα δάνεια, βρισκότανε κάτω από αφόρητες πιέσεις και δεν μπορούσε να πληρώσει ούτε τους μισθούς των ένστολων  και των υπεράριθμων δημοσίων υπαλλήλων  που διόριζαν τα κόμματα κάθε φορά!!!
     Ο πόλεμος (18/4-19/5) κράτησε 30 ημέρες υποχώρησης , διάλυσης και ντροπής. Τέλος με την επέμβαση των Μ. Δυνάμεων η συνθήκη υπεγράφη  στις 4 Δεκέμβρη 1897 στη Κωνσταντινούπολη
Αμφιβάλλετε ότι η ιστορία αντιγράφει με… καρμπόν τον εαυτό της;  
                            Σταύρος Ιντζεγιάννης
ΥΓ:  Ωστόσο υπήρξε και ένα κέρδος. Με την πίεση των Μ. Δυνάμεων έγινε η πολυπόθητη ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα κι ακόμη με το δάνειο εκσυγχρονίσαμε και εξοπλίσαμε τον στρατό για τους νικηφόρους πολέμους του 12-13 !  Σ.Ι

ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΓΟΣ 6/12/14



                                                     ΚΑΘ ΟΔΟΝ  
      4 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 1897
   
     Η 4η Δεκεμβρίου του 1897 υπογραμμίζει μιαν- ακόμη- αποφράδα του Ελληνισμού.
    Έχει ειπωθεί ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται. Ίσως πιο σωστό είναι  ότι η ιστορία αντιγράφεται, έτσι που νομίζεις διαβάζοντας ότι αφορά σημερινά γεγονότα. Το 1893 όταν ο Χαρίλαος Τρικούπης αναγκάστηκε να παραδεχθεί  ότι «το κράτος δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του» την κυβέρνησή ανέλαβε ο Θεόδωρος Δηλιγιάννης ο οποίος δημαγωγώντας ξεσήκωνε το λαό -ο οποίος όντως είχε γονατίσει κάτω από τους φόρους που είχε επιβάλλει ο Τρικούπης για το μεταρρυθμιστικό του πρόγραμμα- ( σιδηροδρομικό δίκτυο, διάνοιξη του Ισθμού της Κορίνθου, οδικό δίκτυο, Σχολή Ευελπίδων, παραγγελία τριών θωρηκτών, αποξήρανση Κωπαϊδας αρχή της δεδηλωμένης στατιστική υπηρεσία, διορισμοί  βάσει προσόντων  κ.α). Ο Δηλιγιάννης  ανέλαβε την εξουσία με σύνθημα «Λεφτά υπάρχουν » και ο οποίος βέβαια αναγκάστηκε εκ των πραγμάτων να παραιτηθεί διότι απλούστατα λεφτά δεν υπήρχαν !!!
   Ωστόσο πριν ακόμη συνέλθουμε, βρεθήκαμε στον άτυχο πόλεμο των 30 ημερών ή αλλιώς τον ακήρυχτο πόλεμο, τον οποίον  ή μόνοι μας  αφρόνως ξεκινήσαμε ή οι Τούρκοι ξεκίνησαν για αντιπερισπασμό στα γεγονότα της Κρήτης  ή το πιθανότερο συρθήκαμε από τις πιέσεις - κυρίως των Γερμανών- ομολογιούχων στους οποίους η Ελλάδα αδυνατούσε να πληρώσει τα τοκομερίδια και εξωθούσαν την Ελλάδα σε μια ολοκληρωτική πτώχευση για να σκυλεύσουν το …πτώμα! Όποια  ερμηνεία και να δώσει κανείς είναι σωστή. Και όποια ομοιότητα με τα σημερινά γεγονότα όπου οι δανειστές μας  πιέζουν διαρκώς μέχρι ολοκληρωτικής παράδοσής  μας σε έναν οικονομικό στραγγαλισμό είναι παραδεκτή !
   Να υπογραμμίσω ότι η στήλη δεν κάνει πολιτική, απλώς θυμίζει την ιστορία. Μια ιστορία ντροπής !
   Μια ιστορία όπου αναγκαστήκαμε- κάτω από τις αφόρητες πιέσεις  των Γερμανών- στις 4 Δεκεμβρίου 1897 να πληρώσουμε 4 εκατομμύρια χρυσές Τουρκικές λίρες πολεμική αποζημίωση στην Τουρκία, ποσό δυσβάστακτο και το οποίο πληρώσαμε παίρνοντας ένα ακόμη δάνειο κυρίως από τη Γαλλία και τις άλλες Δυνάμεις με αντάλλαγμα  να αποχωρήσουν οι Τούρκοι από τη Θεσσαλία την οποία είχαν καταλάβει σχεδόν ολόκληρη -παραλίγο και τη Λαμία την οποία γλυτώσαμε χάρη στον ηρωισμό του συνταγματάρχη Σμολένσκυ-και η Ελλάδα να μη χάσει, παρά, ελάχιστα εδάφη. Το δάνειο που είχε συναφθεί για  10 χρόνια εξυπηρετήθηκε  μετά  από…80 ( μεσολάβησε και η καταστροφή του `22 που μας φόρτωσε άλλο ένα δάνειο- το προσφυγικό ) και το μεγαλύτερο μέρος ξαναγύρισε σ` αυτούς που μας τα δάνεισαν-ακριβώς όπως συμβαίνει και σήμερα  και αφού οι δανειστές μας  απαίτησαν και πήραν ως εξασφάλιση τα έσοδα από τους φόρους επί του καπνού, του πετρελαίου, του οινοπνεύματος , των σπίρτων, των παιγνιόχαρτων  και τη Ναξίας σμυρίδος Σε περίπτωση δε που αυτά δε θα επαρκούσαν θα έπαιρναν και τους δασμούς επί των εισαγωγών του λιμένος Πειραιώς του Λαυρίου και των Πατρών και η  Ελλάδα μπήκε κάτω από την Διεθνή επιτήρηση. Την ΔΟΕ (διεθνής οικονομικός έλγχος) το σημερινό ΔΝΤ    
  Τις πταίει –θα ξανάγραφε ο Χαρίλαος Τρικούπης αυτός ο μεγάλος αναμορφωτής της Ελλάδος.
   Οι Κρητικοί επαναστατούσαν ζητώντας την Ένωση με την Ελλάδα ενώ οι Τούρκοι δεν τους παραχωρούσαν ούτε την αυτονομία που είχαν υπογράψει στη Συνθήκη του 1878 και προσπάθησαν αντιπερισπασμό στη Θεσσαλία.
   Στην Ελλάδα η Εθνική Εταιρεία ξεσήκωνε το λαό με τη μεγάλη ιδέα (να πάρουμε την Πόλη και την Αγια –Σοφιά) με ένα στρατό διαλυμένο με παμπάλαιο εξοπλισμό-την ώρα που οι Τούρκοι είχαν εξοπλιστεί από τους Γερμανούς με σύγχρονα επαναληπτικά Μάουερ και πυροβόλα μεγάλου βεληνεκούς με εκπαιδευτές Γερμανούς.
  Διεθνώς η Ελλάδα έχοντας χάσει την αξιοπιστία της λόγω της αδυναμίας της να  εξυπηρετήσει τα δάνεια βρισκότανε κάτω από τις πιέσεις των δανειστών και δεν μπορούσε ούτε να πληρώσει τους μισθούς των αξιωματικών και των υπεράριθμων δημοσίων υπαλλήλων  που διόριζαν τα κόμματα κάθε φορά!!!
  Και τέλος η Τουρκία που προσπαθούσε να  περισώσει  ό,τι  μπορούσε από την εν διαλύσει άλλοτε Οθωμανική Αυτοκρατορία.   
   Ο πόλεμος κράτησε 30 ημέρες υποχώρησης , διάλυσης και ντροπής.  18 Απρλίου έως 19 Μαϊου (νέο ημερολόγιο) Τέλος με τη σωτήρια επέμβαση των Μ.Δυνάμεων η συνθήκη υπεγράφη  στο 4 Δεκέμβρη του 1897 στη Κωνσταντινούπολη
  Ωστόσο υπήρξε και ένα κέρδος .Με την πίεση των Μ. Δυνάμεων έγινε η πολυπόθητη ένωση της Κρήτης με τη μητέρα Ελλάδα.
   Η Ιστορία  λέμε ότι αντιγράφει τον εαυτό της. Να ελπίσουμε ότι τελικά ο Θεός της Ελλάδος θα μας βοηθήσει για μια φορά ακόμη ; Ποιος άλλος;  
                                      Σταύρος Ιντζεγιάννης

ΓΝΩΜΗ

        Εν κατακλειδι
  
 ΑΞΙΟΤΙΜΟΣ ΧΥΔΗΝ ΟΧΛΟΣ
  
   Κύριε –Κύριε επίβλεψον  εξ ουρανού και ίδε και ρίξε φωτιά να μας κάψεις να γλιτώσουμε γιατί δεν υπάρχει σωτηρία! 
    Πέμπτη πρωί, ώρα 7 και έξω από την τράπεζα Πειραιώς (πρώην Αγροτική) Αγίου Αλεξίου υπάρχει μια ουρά …μπουλουκιδόν –-  που περιμένει από όρθρου βαθέως –από τις 6 και μισή είμαι εδώ λέει κάποιος- να πληρωθούν για να πληρώσουν τον ΕΜΦΙΑ που λήγει και «άσε μη τρέχουμε στην εφορία και πληρώνουμε και… κερατιάτικα» Βλαστημάει ο ένας, αγανακτεί ο άλλος , καταριέται ο τρίτος και φασκελώνει ο τέταρτος. Δημόσιοι υπάλληλοι, ΙΚΑ- συνταξιούχοι εκ περάτων συναθροισθέντες εθάδε, όλοι μαζί την ίδια μέρα. Με το ένα χέρι να πάρεις τη σύνταξη και με το άλλο να πληρώσεις τη δόση του δανείου και το ενοίκιο ( ΕΜΦΙΑ) για το σπίτι που μένεις ιδιοκατοίκηση «που να μην έσωνα να το έφτιαχνα- λέει κάποιος από τη…σύναξη. Είπαμε να γλιτώσουμε  από το ενοίκιο και πληρώνουμε τώρα διπλά και το δάνειο και την ιδιοκατοίκηση»    
  Διάλογοι μοναδικής  αβρότητας :  Κάνε πιο πέρα κυρά μου –ήρθες τελευταία και θες να μπεις πρώτη !
  - Κυρά  να πεις τη γυναίκα σου!
  - Τη γυναίκα μου τη λέω κυρά μου, γιατί είναι κυρά μου. Εσένα πως να σε πω Μαντάμ ντε Πομπαντούρ;
  Θα μπορούσε όλα αυτά να αποφεύγονται αν ο ΕΜΦΙΑ έληγε δυο τρεις μέρες μετά το τέλος του μηνός ώστε να έχουμε πληρωθεί για να…πληρώσουμε. Θα μπορούσε  όλα αυτά να είχαν αποφευχθεί να δεν πληρωνόντανε όλοι την ίδια μέρα αλλά κλιμακωτά όπως γινότανε παλαιά. Άλλη μέρα οι του Δημοσίου, άλλη μέρα του ΙΚΑ. Θα μπορούσε ακόμη να αποφεύγεται αυτή  η μπουλουκιδόν  αναμονή αν η τράπεζα  ενδιαφερότανε λίγο για τους πελάτες της και πλήρωνε την υπερωρία ενός υπαλλήλου ώστε να πηγαίνει από τις 7 το πρωί και να μοιράζει δελτία προτεραιότητος ώστε αντί να περιμένεις μέσα στο κρύο και να βλαστημάς να πας στο σπίτι σου και να γυρίσεις στις 8 που ανοίγουν τα γκισέ, αλλά ποιός ενδιαφέρεται για τον χύδην όχλο; Άσε τους να περιμένουν.
   Διαπληκτίζονται, στριμώχνονται, βρίζονται άλλοι δυνατά άλλοι σότο βότσε κι ανάμεσα-ανάμεσα να και το πολιτικό: Εσύ τους ψήφισες.
  -Και ποιόν άλλον να ψηφίσω. Τον….
    Και κοντά σε όλα αυτά έχουμε  και τον πιλότο: Έλληνες το κεφάλι ψηλά!
   Ψηλά κοιτάμε έτσι κι αλλιώς, όχι  από υπερηφάνεια αλλά
καρτερώντας την εξ ύψους βοήθεια: Παναγιά μου βάλε το χέρι σου να μη μου έχουν κόψει κι άλλο το αναπηρικό επίδομα!
  «Μα η εικών ακούει σοβαρή και λυπημένη, ξέροντας πως δε θα έρθει…η βοήθεια που περιμένει» γράφει ο Καβάφης!
   Που να πρωτοδώσω κλαψουρίζει μια γυναικούλα. Φέρε ο ένας, φέρε ο άλλος ακόμα και ο υπουργός φέρε λέει για το καλό σου. Με ένα χέρι απλωμένο  γύρω-γύρω όλοι και όλοι… για το καλό μου !!!
  Έχεις  εισόδημα –λέει ο Υπουργός  άρα θα πληρώσεις ΕΜΦΙΑ. Επειδή, γιατί, διότι!!!
    Ποιο εισόδημα; Το καλύβι που μας άφησε ο θείος ο Βρασίδας έξω από το χωριό ή το  μαντρί που έχει απομείνει λίθοι, πλίνθοι, κέραμοι ατάκτως ερριμένοι και το οποίο μοιραστήκαμε εξ αδιαιρέτου  7  κληρονόμοι μαζί με τρία γίδια και 6 κοτόπουλα. Ή τη θεία που 295 ημέρες την ξενυχτάμε πρωί βράδι, βρέξει χιονίσει για να κληρονομήσουμε δύο νυχτικά και τρία σώβρακα παλαιού τύπου από εκείνα με το λάστιχο γύρω στα μπατζάκια τους και δυο βέρες ψεύτικες  μπακιρένιες. Μία δική της και μία του μακαρίτη του Θωμά που είχε χάσει τις χρυσές στην πρέφα και πήρε δυο ψεύτικες από το περίπτερο. Λες και καταλάβαινε η Μαριγώ  τη διαφορά;
   Δε θα λαμβάνονται υπ όψιν τα αναπηρικά  επιδόματα – λέει ο ένας. Θα λαμβάνονται λέει ο άλλος. Μπαλάκι ο συνταξιούχος θυμίζει πινκ-πονκ. Ο ένας τον πετάει στο άλλον. Ποιος θα χτυπήσει δυνατότερα.
   Σε απόγνωση οι συνταξιούχοι αλλά και οι μισθωτοί που κοιμούνται υπάλληλοι και μπορεί να ξυπνήσουν άνεργοι
  Φυσικά όλα αυτά δεν αφορούν ούτε τους μεγαλοσυνταξιούχους, ούτε τους επώνυμους  ή τους …«κάποιους αλλά όλους αυτούς τους χαμηλοχαμηλούς που περιμένουν πως και τι να πάει ο μήνας 30 για να πληρωθούν και που τα λεξικά τους χαρακτηρίζουν ως… ο αξιότιμος χύδην όχλος
                              Σταύρος Ιντζεγιαννης




  

ΓΝΩΜΗ 28/10/14



                                       ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ

ΑΦΙΕΡΩΜΑ  ΣΤΗΝ ΕΠΟΠΟΙΙΑ ΤΟΥ ΟΧΙ

Από το ίδιο βιβλίο Μαρτυρίες  του 40-41 διαβάζωβ το ακόλουθο απόσπασμα.
 Η χιονοθύελλα  είχε κοπάσει. Κάτω από το θαμπό φως της χαραυγής   γονατιστός ο λοχαγός  ανιχνεύει τον ορλιζοντα. Ένα σύμπλεγμα  από παράξενα δέντρα ,χωράφια ,δασωμένες χαράδρες .Στέκεται δίπλα μας βουβός, βυθισμένος  στην έκσταση του ανθρώπου  που περιμένει  με αγωνία την κρίσιμη στιγμή. Κάποτε  κοιτάζει το ρολόι του και σκύβοντας στο χαράκωμα λέει με σιγανή φωνή. Πέντε λεπτά.
  Πέντε λεπτά που μοιάζουν αιωνιότητα.
 Σε μια στιγμή η φωνή του αντηχεί. Έτοιμοι. 1,2,3, 4 5…10 δευτερόλεπτα. Ένας αιώνας ολόκληρος  και ύστερα ο λυτρωμός. Ένα σφύριγμα μαζί με τον υπόκωφο  θόρυβο της φωτοβολίδας.
 Πρώτος πετάγεται ο σαλπιγκτής. Με αγκαλιάζει μέσα στο δραματικό  ίλιγγο της στιγμής  και υψώνοντας τα χέρια στον ουρανό ψιθυρίζει : επί τέλους ! Ύστερα ξεσπώντας σε ένα τρελό  γέλιο αρχίζει να σαλπίζει. Προχωρείτε – προχωρείτε !
  Αμίλητοι οι πολεμιστές  τινάζονται έξω από το χαράκωμα. Οι λόγχες θαρρείς πως  σκίζουν ατσάλινα τείχη στη θυελλώδη έφοδό τους .Σε όλα τα αυτιά αντηχεί η φωνή του λοχαγού. Εμπρός παιδιά για την Ελλάδα.
  Οι οβίδες οργώνουν το ύψωμα  όπου είναι  γαντζωμένοι οι Ιταλοί.
   Η μία μετά την άλλη σαρώνονται  οι αντιστάσεις του εχθρού. Σιλουέτες  Ιταλών με υψωμένα τα χέρια προβάλουν από ‘όλα τα σημεία .Ο αιφνιδιασμός είχε επιτύχει. Ο λόχος   μας ορμά τώρα  με τη λόγχη. Σκαρφαλώνουμε στο ύψωμα.
  Οι τσολιάδες  πετούν σαν κάποια  υπεράνθρωπη δύναμη να τους οδηγεί. Μαίνεται η μάχη. Μια συναρπαστική αγριότητα  ξεχειλίζει όλες τις ψυχές. Οι Ιταλοί που απομείναν από το μακελειό  οχυρωμένοι στα πολυβολεία  αμύνονται ακόμη. Πάνω στην αντάρα της μάχης ο σαλπιγκτής  σημαίνει αδιάκοπα έφοδο. Ύστερα τρέχει  σαν αλαφιασμένος στην κορυφή του υψώματος και σαλπίζει. Εμπρός.. εμπρός!!!
   Μόλις τελείωσε η μάχη  άρχισαν οι πρώτες αφηγήσεις.. Άλλοι ανάβουν τσιγάρο  ξαπλωμένοι δίπλα σε νεκρούς. Άλλοι  μπροστά στους τραυματίες  που βογκούσαν ακόμη. Πιο χλωμοί με άθλιο ηθικό, ανθρώπινο κουρέλι οι αιχμάλωτοι μας αντίκριζαν με το ύφος  πληγωμένου που ζητά την κατανόηση του νικητή.
  Κάποιος δικός μας τους δίνει τσιγάρο. Ένας άλλος  τους προσφέρει λίγο ψωμί. Κόβουν πολλοί  από το δικό τους νερό και το προσφέρουν στα  διψασμένα χείλη των τραυματιών. Μιλάει η  άγια Ελληνική  ψυχή. Το ανυπέρβλητο ελληνικό μεγαλείο μιας ψυχής που  γνωρίζει  να σβήνει το πάθος και στη θέση του να σκορπίζει τη συμπόνια.
  Σε μια στιγμή πλησιάζει ο λοχαγός . έχει ακόμη εκείνη τη γαλήνη  όπως και πριν τη μάχη Καλεί τον σαλπιγκτή. Σαπατάς- Σαπατάς.
  Η φωνή του πνίγεται από μια τραγική διαίσθηση από κάποιο τραγικό προαίσθημα. Μα πουθενά δε φαίνεται ο σαλπιγκτής.
 Ο λόχος συγκεντρώνεται  πρόχειρα στη ανατολική πλευρά  του λόφου κάτω από τα πανύψηλα δέντρα .
 Επιμένει ακόμη ο λοχαγός.: Σαλπιγκτής- σαλπιγκτής. Ο επιλοχίας αρχίζει το προσκλητήριο.
  Ξάφνου  ένα αιμόφυρτος  στρατιώτης  προβάλει από το κοίλο ενός ορύγματος . Βαδίζει τρικλίζοντας και καθώς το αίμα τρέχει από το μέτωπό του φέρνει στα χείλη του τη σάλπιγγα. Το προσκλητήριο έχει ήδη αρχίσει ο επιλοχίας  εκφωνεί βιαστικά τα ονόματα. 7 απόντες νεκροί. Ο κατάλογος προχωράει. Σαλπιγκτής Θεόδωρος Σαπατάς.
  Τον αντικρίζουμε βουβοί. Και ύστερα τον βλέπουμε να υψώνει τη σάλπιγγα  σημαίνοντας έφοδο και αμέσως μετά  τον εθνικό ύμνο. Οι ήχοι βγαίνουν μαζί με την ψυχή του. Στεκόμαστε σε στάση προσοχής μπροστά στη  φριχτή μεγαλοπρέπεια  της σκηνής. Δεν  έχουμε ακούσει  πιο παράξενη, πιο συγκλονιστική μελωδία  έτσι καθώς οι ήχοι ανεβαίνουν σαν ύμνοι αγγέλων.
Δευτερόλεπτα  περνούν κι ο σαλπιγκτής  κρατώντας ακόμη τη σάλπιγγα στο στόμα  σωριάζεται στο χώμα. Μόλις είχε προλάβει να φωνάξει παρών.
  Το προσκλητήριο των νεκρών είχε τελειώσει !!!