Τετάρτη 6 Ιουλίου 2011

Σχολιάζοντας ποιητικά κείμενα των νέων μας

ΜΙΑ ΤΡΙΛΟΓΙΑ
(Της ΠΕΝΝΥΣ ΔΑΓΛΑΡΗ)

Τρία ποιήματα της Πέννυς Δάγλαρη που έτυχε να διαβάσω, έτσι στη σειρά, θα μπορούσε να είναι μια τριλογία. Μια τριλογία αφιερωμένη στη σύγχρονη αγωνία των νέων. Αλλά μαζί και μια καταγγελία, για τα αδιέξοδα στα οποία οδηγήσαμε-και οδηγούμε- οι παλαιότερες γενιές, τους νέους Είχα την εντύπωση πως η Πέννυ Δάγλαρη μια νέα ποιήτρια από τον Πύργο της Ηλείας, απολογητής και εισαγγελέας μαζί της γενιάς της, μας έστηναν στον τοίχο, καλώντας μας να αναλογιστούμε τις ευθύνες μας απέναντι στη γενιά τους

Γράφει

1ο
Ανελεύθεροι.
Πράοι.
Πήραμε το δρόμο της φυγής
με λίγα βιβλία
στα χέρια.
Υπακούοντας
στους νόμους
της νέας μας πολιτείας
ήρθαν κι άλλοι μαζί μας
όμως
τι να τα κάνουμε τα βιβλία
και τους στίχους,
μας έδωσαν όπλα
και μάθαμε να πολεμάμε
ο ένας τον άλλον
με τις τσέπες γεμάτες στίχους.
--------------------
2ο
Πορευόμαστε
μέσα στην ομίχλη
όπως το άστρο της Βηθλεέμ
Πολύ το κρύο
και στην ψυχή μας
και γύρω μας.
Δε θα βρούμε ποτέ το δρόμο.
Το άστρο
σβήνει μπροστά μας
χάνεται
Χάνεται και η αγάπη
Το μίσος περιθάλπει τους χαλεπούς καιρούς μας
---------------------------
3ο
Στο περιβόλι
σφοδρός άνεμος.
Είμαστε κάμποσα παιδιά
αγόρια κορίτσια.
Προσπαθούμε
να σηκώσουμε το σήμερα
στους ώμους μας.
Δεν τα καταφέραμε.
Φωνάζουμε κι άλλα παιδιά .
Το αύριο
θα μας βρει στον αγώνα της ζωής

Τρία ποιήματα. Μια κραυγή.( Ε σεις από το κάστρο μ` ακούτε-Παπαδιαμάντης, Ο μικρός αιπώλος)
Ακούμε ή τάχα τυφλοί τα τ`ώτα τον τε νουν !!!
Γράφει η νεαρά ποιήτρια
« Ανελεύθεροι,πράοι πήραμε το δρόμο της φυγής»
Αυτό το ανελεύθεροι είναι μια φωνή αγωνίας από το δεσμωτήριο των κανόνων που θεσπίσαμε γι αυτούς με τους λανθασμένους δρόμους στους οποίους οδηγήσαμε-που οδηγούμε - τα νιάτα τους.. Ποιος είναι ο κριτής ;
-Τα νιάτα.!
Αυτά είναι που μας κρίνουν και μας ζητούν τον λόγο.
«Με λίγα βιβλία στο χέρι» Μ` αυτά ξετελέψαμε το χρέος μας απέναντί τους.. Τους δώσαμε τα βιβλία – τη γνώση .
Κι αυτοί ; «Υπακούοντας στους νόμους της νέας πολιτείας. Πήραμε το δρόμο της φυγής» Εκεί λοιπόν τους οδηγούμε -στους δρόμους της φυγής!
Μας έδωσαν όπλα και πολεμάμε ο ένας τον άλλον.
Αρκεί που τους δώσαμε τη γνώση, τη μάθηση; Όμως το ηθικό χρέος .Τι να τα κάνουμε τα βιβλία –γράφει.
Μας έδωσαν όπλα να πολεμήσουμε τον συνάνθρωπο -τα βιβλία ή γνώση- όλα κι όλα τα όπλα Η αγωνία της νέας γενιάς μπροστά στ` αδιέξοδα της δικής μας αφροσύνης. Τι να τα κάνουμε τα βιβλία –φωνάζει η Πέννυ Δάγλαρη- Και πολεμάμε ο ένας τον άλλον με τις τσέπες γεμάτες στίχους
.Να λοιπόν το χρέος του ποιητή. ν αντισταθεί όχι με τα όπλα αλλά με τους στίχους
Με την ευαισθησία απέναντι στον άλλον άνθρωπο
Πορευόμαστε – γράφει η ποιήτρια – μέσα στη ομίχλη
όπως το άστρο της Βηθλεέμ Πολύ το κρύο και στην ψυχή μας και γύρω μας
Αυτός είναι ο κόσμος που έστησε η απρονοησία μας. Ένας κόσμος γεμάτος κρύο. Ένας κόσμος γεμάτος αδιέξοδα «Δε θα βρούμε ποτέ το δρόμο»
«Χάνεται η αγάπη. Το μίσος περιθάλπει τους χαλεπούς καιρούς» Έτσι σε δυο στίχους ένα νέος ανθρωπος ( και δεν είναι τυχαία η Πέννυ Δάγλαρη. Είναι νομικός,με ιδιαίτερη καλλιέργεια ) περιγράφει και στοχοποιεί την κοινωνία μέσα στην οποία το αναγκάζουμε να μεγαλώσει.
Μια κοινωνία όπου…
« Στο περιβόλι σφοδρός άνεμος…
Προσπαθούμε να σηκώσουμε το σήμερα στους ώμους μας»
Αυτού λοιπόν φτάσαμε ,να ζητάμε από τους νέους να σηκώσουν το σήμερα. Αυτό που εμείς ρίξαμε -άβουλοι και μοιραίοι αντάμα, θα έγραφε ο Βάρναλης – χάμω. Ζητάμε από τα παιδιά να σηκώσουν στους ώμους τους τα δικά μας λάθη. «Φωνάζουμε κι άλλα παιδιά»-γράφει. Καλεί σε συναγερμό - μια λαοθάλασσα νιάτα - να μαζευτούν να φωνάξουν, να διαμαρτυρηθούν, να βάλουν πλάτη για να σηκώσουν- το σήμερα, τη νεκρή ελπίδα να τη στήσουν σημαία των δικών τους καιρών- αυτό που καταρρακώσαμε εμείς.
Μια νέα ποιήτρια νοιώθει τη ανάγκη να ορθώσει το λόγο της, να φωνάξει την αγωνίας της –διαμαρτυρία, μαζί και καταγγελία και κόλαφος για τα αδιέξοδα –«δε θα βρούμε ποτέ το δρόμο!-Το άστρο σβήνει μπροστά μας .Χάνεται η αγάπη»
Εισαγγελικός ο λόγος ( σημαδιακό ότι είναι δικηγόρος, στα ίχνη τα επιστημονικά και πνευματικά του πατέρα της του δικηγόρου και πνευματικού ταγού του τόπου του και όχι μόνο. του Στάθη Δάγλαρη) χωρίς να διστάζει να τον κατηγορήσει μαζί με όλους της γενιάς του –της γενιάς μας-για τους νόμους –τους κανόνες –την τάξη- της νέας πολιτείας.
Ποιος από μας τάχα θα μπορέσει – θα έχει το θράσος- να απολογηθεί σ` αυτούς τους νέους και τι να πει ;
Όταν οι νέοι ποιητές μιλάνε, εμείς καλό θα είναι όχι μόνο να τους ακούμε - όσο κι αν το κατηγορητήριο είναι βαρύ- αλλά σκύβοντας το κεφάλι να τηρούμε αιδήμονα σιωπή !!!
Σταύρος Ιντζεγιάννης 6-7-2011