Παρασκευή 26 Απριλίου 2013

Εκκλησιολόγος

ΚΑΘ ΟΔΟΝ




ΙΔΟΥ Ο ΝΥΜΦΙΟΣ ΕΡΧΕΤΑΙ



« Και αναβαίνων ο Ιησούς εις Ιεροσόλυμα, παρέλαβε τους Δώδεκα μαθητάς αυτού κατ` ιδίαν εν τη οδώ και είπεν αυτοίς : Ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα»

Με σαγηνεύει αυτή η εικόνα.

Αυτός ο ερχομός ο ειρηνικός, ο γεμάτος ποίηση και ανοιξιάτικη ομορφιά. Ο γεμάτος φως και ψυχική αγαλλίαση. Ο γεμάτος από το όραμα του Παραδείσου.

Αυτός, ο Νυμφίος , ο πάνυ ωραίος , καθισμένος επί πώλου όνου .Αυτός , ο Πρώτος ως ο έσχατος !

Ιδού ο Νυμφίος έρχεται…

Α, πως την περιμέναμε αυτή την ώρα . Πως την περιμέναμε !

Παιδιά , πιτσιρικάδες με κοντά παντελόνια - κατά τη συνήθεια εκείνης της εποχής - χαμένοι μέσα στο πλήθος ή στριμωγμένοι κοντά στο αναλόγιο , στη χορωδία του αριστερού ή του δεξιού ψάλτη , πως την καρτερούσαμε αυτή την ώρα , όπου μέσα στις φωτοπλημμυρισμένες εκκλησίες , θα ψέλναμε το αξεπέραστα ωραίο και τόσο συμβολικό στο βάθος των συνειρμών του τροπάριο: Ιδού ο νυμφίος έρχεται

Oλάνοιχτη η παιδική καρδιά στην αγάπη , στύλωνε άγρυπνα τα μάτια της φαντασίας - γρηγορούντα - να δει τη λευκοφόρα οπτασία, που θα `ρχότανε να πιστοποιήσει αν είμαστε εκεί έτοιμοι- εν τω μέσω της νυκτός .

Αργότερα , έφηβοι στα πρώτα σκιρτήματα της καρδιάς και του νου , πάλι εκεί στις εκκλησίες, με τη σύνοψη στο χέρι, λαχταρούσαμε να χαρούμε την πανέμορφη ώρα που θα `ρχότανε Αυτός - το σύμβολο της Αγάπης

Κάποια συμμαθήτρια , στο βάθος αριστερά , στις θέσεις γυναικών σήκωνε ντροπαλά τα μάτια , ψάχνοντας κι αυτή για τον Νυμφίο. Τον Νυμφίο της .Ώσπου τα μάτια , σμίγοντας τη νεανική επιθυμία στην ιερότητα της ώρας, συναντιόνταν με εκείνο το γεμάτο αγνότητα μα και σημασία αντάμωμα , στο φως των κεριών που αγρυπνούσαν κι αυτά, να μας σώσουν από το φοβερό " Μη τω ύπνω παραδοθείς "

Αργότερα - στις εκκλησίες πάλι - ίσως μηχανικά να σεκοντάραμε το ωραίο ψαλτήρι του υμνωδού

" Βλέπε ουν ψυχή μου "

Ο Νυμφίος της απαντοχής μας είχε πια αλλάξει.

Η ζωή , μια φροντίδα καθημερινή , γκρέμιζε τις καστρόπορτες της ξεγνοιασιά μας .

Γεμάτοι αγωνία καρτερούσαμε έντρομοι, εκείνο το χτύπημα της πόρτας που θα ειδοποιούσε τον ερχομό.

Ο ερχομός !

Ο ερχομός ήταν η αρρώστια, η δουλειά , το γραμμάτιο ο προϊστάμενος , τα έξοδα. Το άγχος το βιοποριστικό, είχαν γίνει ο Νυμφίος της απαντοχής μας. Της αγρύπνιας μας .

Πόσο αλλάζουν τα πράγματα. Πόσο αλλάζουν οι γύρω μας. Πόσο αλλάζουμε εμείς αλίμονο!

Για χρόνια θυμάμαι τη γιαγιά, που τέτοια μέρα, έβγαζε τα χαλιά και τα κρέμαγε στα μπαλκόνια κι έκαιγε μοσχολίβανο φτιαγμένο για τη μέρα με άρωμα δάφνης για να περάσει ο ΄Ίσκιος Του. Η Ιδέα Του . Το Όραμά Του. Η ευλογία Του.

Ευλογημένος ο Ερχόμενος ! Συνήθεια που την κράτησε κι η μάνα ως τα στερνά της, μέχρι που χάθηκαν και οι δύο, μαζί και τα ωραία μας έθιμα. Μπορεί μαζί και η Ευλογία Του

Α πόσο με συνεπαίρνει αυτή η εικόνα, αλλά και πόσο με τρομάζει.

Αυτός ο όχλος . Αυτοί οι διαχρονικοί φαύλοι που κραυγάζουν Ωσαννά. Αυτοί οι ίδιοι- Εμείς Κύριε - που ύστερα από τέσσερις ημέρες ύψωσαν τις γροθιές τους φωνάζοντας. Άρον σταύρωσαν Αυτόν.

Ο όχλος.!

Αυτοί οι ίδιοι που τους συναντάμε χειροκροτητές να ζητωκραυγάζουν τη μία μέρα και την άλλη - δυο μέρες μετά - να ωρύονται : Άρον αυτόν. Σταύρωσέ τον.

Τέτοιες στιγμές, σκέφτομαι με κλάμα ψυχής, με θρήνο και οδυρμό, πόσο δίκιο είχες που οργίστηκες .

«Λαός μου τι εποίησά σοι ή τι σου παρενόχλησα ;Τους τυφλούς σου εφώτισα, τους λεπρούς σου εκαθάρισα , άνδρα όντα επί κλίνης ηνορθωσάμην. Λαός μου τι εποίησα σοι και τι μοι ανταπέδωκας ;Αντί του μάνα χολήν. Αντί του ύδατος όξος. Αντί του αγαπάν με Σταυρώ με προσηλώσατε. Ουκέτι στέργω λοιπόν. Καλέσω μου τα έθνη κακείνα με δοξάσουσι συν τω Πατρί και τω Πνεύματι. Καγώ δωρήσομαι αυτοίς ζωήν αιώνιον»

Ιδού ο Νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυκτός

Πόσοι τάχα θα αξιωθούμε να στηθούμε με αναμμένες τις λαμπάδες με ολάνοιχτες τις καρδιές για να τον υποδεχθούμε .

- Είμαι έτοιμος Κύριε . Καλωσόρισες Νυμφίε !



Σταύρος Ιντζεγιαννης



Παρασκευή 19 Απριλίου 2013

εφημεριδα Γνωμη






ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ

ZE M` EN FOU

-ΖΕΜΑΝΦΟΥ-



Ζωή μας κούρασες πολύ-λέει ο Αστέριος ο οποίος έρχεται στον πρωινό καφενέ βαρύς κι ασήκωτος, καθόσον το χρήμα παίδες είναι το παν την σήμερον ημέραν, μόνο που δεν το έχουμε εμείς. Δίκιο είχε ο Τσιτσάνης : Η δύναμη στον άνθρωπο είναι το πορτοφόλι.! Υπάρχει αντίρρηση ;

Συμφωνούμε πάραυτα πάντες οι…άπαντες, καθόσον τι να λέμε τώρα. Έρχεται ο άλλος ματσωμένος και σου κουνιέται: Με τον παρά μου και την… κυρά μου!

Παλαιά όταν ανταμώναμε οι συνταξιούχοι η μόνιμη συζήτηση ήταν η υγεία. Ανεβασμένο το ζάχαρο 1.90.

-Άστα και μένα η χοληστερίνη δε λέει να πέσει.2.44 και δεν πάει να πίνω πικραγγουριά και ότι βότανο βάζει ο νους του ανθρώπου

- Από σεξ;

- Απορεί η παρέα( μέσος όρος ηλικίας 75) τι μέρος του λόγου είναι αυτό; Τι σημαίνει σεξ;

Σήμερα το λοιπόν, άλλο δεν ακούς πάρεξ περί σύνταξη και περικοπές. Έγινε το χιλιάρικο κολοβομένο 800 καθόσον και εκεί σου κρατάνε αναδρομικά . Άσε που χάσαμε και το δώρο. Πάσχα- Χριστούγεννα κάπως ξελάσπωνε την κατάσταση. Πλήρωνες και καμιά καθυστερημένη δόση.

Τον τελευταίο καιρό αλλάξαμε θέμα: Με το καλημέρα η πρώτη ερώτηση είναι : Πόσα σου κόψανε;

-320 και χώρια τα αναδρομικά. Εσένα ;

Μόνος ατάραχος ο Χαρίτων, ο οποίος έρχεται στην ολομέλεια του καφενέ σιγοσφυρίζοντας : Τα λεφτά τι θα τα κάνεις, κάποια μέρα θα πεθάνεις! Πες του κουβέντα τώρα Ανύπαντρος ο δικός σου.Όπου τραπέζι- φαγητό κι όπου κρεβάτι …ώπα-ώπα!

-Παίζει ρόλο αυτό, ρωτάει ο αφελής της παρέας.

-Λένε πως αν θέλεις να δεις ποιος είναι παντρεμένος και ποιος ανύπαντρος δεν έχεις παρά να τους κοιτάξεις το πρωί που βγαίνουν από το σπίτι τους. Οι ανύπαντροι κατεβαίνουν τις σκάλες τραγουδώντας. Θα ζήσω ελεύθερο πουλί κι όχι κορόιδο στο κλουβί…

Ενώ οι παντρεμένοι ξεκινάνε τη μέρα τους με πρόσφατη την κρεβατομουρμούρα: Μου`κανες μαύρη την καρδιά μου σαν κατράμι! Πάρε, πλήρωσε, δώσε, εξόφλησε και μη ξεχάσεις τις παντόφλες της μαμάς θυμάσαι που σου ΄φερε στη γιορτή σου κάλτσες

- Ναι του συχωρεμένου του θείου Τάκη. Μετά την κηδεία του τις έπλυνε τις σιδέρωσε και μου τις έκανε δώρο, Έβλεπα τον μακαρίτη στον ύπνο μου ολόκληρο σαραντάμερο

-Δεν έχει σημασία το δώρο – δώρο!

Όλοι εμείς κατσούφηδες , το τραγούδι του ο Χαρίτων. Τούτη η γη που την πατούμε όλοι μέσα της θα μπούμε.

-Πάρτον στον γάμο σου να σου πει και του χρόνου. Μέχρι να μπούμε τι γίνεται; Εφορία, γραμμάτια, δόσεις για το στεγαστικό, για το καταναλωτικό, φαϊ . παιδιά, φροντιστήρια, βενζίνη, φάρμακα , κοινόχρηστα ,χώρια που δε ανάψανε και καλοριφέρ και ξεπαγιάσαμε φέτος, διότι κανείς δεν έλεγε να πληρώσει το πετρέλαιο. Ο έστιν πρίμουμ βίβερε ντεϊτε φιλοσοφάρι

Χαρά στα λάχανα-καγχάζει ο Χαρίτων. Γέλα βρε- είναι η φιλοσοφία του. Με τα πολλά στη φυλακή και με τα λίγα μέσα. Ο Θεός είναι μεγάλος

-Ο Θεός –ναι. Μεγαλειότατος! Εμείς τι κάνουμε . Το διηγείτο ο συχωρεμένος. Βούλιαζε λέει το καράβι και είχαν κατεβάσει τις βάρκες να σωθούν. Κάποια στιγμή η βάρκα είχε γεμίσει και ο ναύτης έβαλε τις φωνές : Καπετάνιε δε χωράει άλλους.

-Σώπα βρε ο Θεός είναι μεγάλος

-Ο Θεός είναι μεγάλος καπετάνιε, αλλά η βάρκα είναι μικρή!!!

Ωστόσο για να πούμε την αλήθεια κάθε που θα έρθει ο Χαρίτων στον καφενέ μας παρασύρει στην αισιοδοξία του.

Σελεμίζει κάθε φορά τσιγάρο, τον κερνάμε καφέ και από πάνω …«Με δανείζεις ένα εικοσάρι και μόλις πληρωθούμε θα στο φέρω»

Δεν πρόκειται βέβαια να το επιστρέψει αλλά χαλάλι του. Να σε γεμίζει κάποιος αισιοδοξία αυτή την εποχή που όλοι τα βλέπουμε κατάμαυρα είναι μεγάλη υπόθεση. Να σου μεταδίδει το κέφι του πρωί- πρωί και να σε μπολιάζει στην ανεμελιά του δεν είναι μικρό πράγμα. Κι ίσως αυτός ο ζεμανφουτισμός αυτό το «δε βαρυέσαι ότι βρέξει ας κατεβάσει» αυτό το «έχει ο Θεός» είναι το μυστικό που επιβιώνουμε στους αιώνες που κύλησαν και κάθε φορά (σκλαβιά, κατοχές, ξεριζωμοί, επαναστάσεις, δάνεια, πτωχεύσεις) ξαναγεννιόμαστε από τις στάχτες μας σαν τον φοίνικα. Ακόμα και ο πρωθυπουργός που πάει στις Βρυξέλες το ίδιο λέει: Φέρε μπάρμπα όποιος έχει θα χάσει. Ζεμαν φου



Σταύρος Ιντζεγιαννης








ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ

ΧΩΜΑΤΕΡΗ



Είχαμε δεν είχαμε μπλέξαμε με τα σκουπίδια. Χαμός στο Δημοτικό συμβούλιο όχι για το τι θα φάμε σε μια περίοδο που η ανεργία απειλεί να μας κόψει το φαγητό -400 χιλιάδες οικογένειες χωρίς εισόδημα-αλλά για το που θα πετάξουμε τα αποφάγια.

Κάτι τέτοια βλέπει Μέρκελ και κοντεύει να πάθει εγκεφαλικό. Σου λέει αυτοί λεφτά δεν έχουν αλλά καλοπερνάνε. Ήταν παλιά ο δείκτης που όριζε: Αν θες να δεις την οικονομική κατάσταση μιας οικογένειας κοίταξε τα σκουπίδια που πετάει!!!

Σε πρώτο πλάνο οι χωματερές .Κύριο θέμα τα σκουπίδια. Κάποτε δεν είχαμε να φάμε , σήμερα δεν έχουμε που να πετάξουμε τα αποφάγια! Από την μπομπότα στο παντεσπάνι κι από τις ελιές στο χαβιάρι! Πως το είχε πει ο Όσκαρ Γουάιλντ :Πέστε μου να στερηθώ τα απαραίτητα μη μου λέτε να στερηθώ τα περιττά!!!

Σε ρυθμό υπερκατανάλωσης η Ελλάδα συνηθίσαμε το πολύ και δεν μπορούμε να στερηθούμε ακόμα κι αυτά που πλεονάζουν. Τσεκουράτο παράδειγμα μια μακρινή μου θεία της …θείας μου :Στο σούπερ μάρκετ τη συναντώ και κοντά στα τόσα που γεμίζουν το καρότσι της έχει και κονσέρβες για γάτες.

-Μα εσύ δεν έχεις γάτες από ότι ξέρω-απορώ.

- Δεν έχει σημασία. Τις είχανε προσφορά. Παίρνεις τρεις πληρώνεις δύο. Είπα να τις πάρω να βρίσκονται !!!

Στο φανάρι –τι λέγανε και κλούβα-υπήρχε, αν υπήρχε δηλαδή μια στάλα φέτα και το φαγητό που περίσσεψε από την προηγουμένη. Για κρέας ούτε λόγος.

Είδε ο κυρ- Χρήστος ο ψιλικατζής μια στάλα κρέας στην κλούβα και απόρησε: Πότε ήρθε …Πάσχα και δεν το πήρα είδηση !!!Διότι Πάσχα –Χριστούγεννα ήταν ο κανόνας, Υπερβολή θα πείτε και είναι σίγουρα αλλά είναι χαρακτηριστικό όχι της φτώχειας που μας έδερνε κάποτε αλλά του τρόπου που διαχειριζόμαστε το μισθό ή το όποιο εισόδημα. Με το μέτρο όλα. Να απλώνεις τα πόδια σου όσο φτάνει το πάπλωμά σου λέγανε οι πατεράδες μας.

Σήμερα εκτός από το ψυγείο αγοράζουμε και καταψύκτη. Είναι απαραίτητο λέμε, γιατί αγοράζουμε τριπλάσια από τις ανάγκες μας και που μια μέρα τα πετάμε διότι έληξαν. Είναι βλέπεις και η ημερομηνία λήξεως. Παλαιά δεν υπήρχε τέτοια ετικέτα. Τρώγαμε ληγμένα- άληκτα ότι βρίσκαμε και μα την αλήθεια δεν παθαίναμε τίποτε. Μόνος οδηγός το ότι μούχλιαζε το τυρί καμιά φορά αλλά και τότε τι θαρρείς. Το καθάριζε η μάνα γύρω- γύρω και το τρώγαμε. Να το πετάξουμε; Αστειεύεστε; Δεν πετάνε τα φαγητά, έλεγε η συγχωρεμένη :Είναι αμαρτία. Θα μας δει ο θεός και θα μας τιμωρήσει! Και δεν αποκλείεται να είναι η τιμωρία Του αυτή έτσι που ζούμε σε μια υπερκαταναλωτική κοινωνία όπου ζούμε καταναλώνοντας πολλαπλάσια από αυτά που στην πραγματικότητα έχουμε ανάγκη

Ένα καρβέλι ψωμί τρεις σαρδέλες και μία ντομάτα χόρταινε ολόκληρη οικογένεια. Σήμερα πετάμε ολόκληρη τη φραντζόλα- παχαίνει λέει η έξυπνη η ανεψιά μου η οποία είναι και άνεργη, σκέψου δηλαδή και να δούλευε!!!

Γεμάτοι οι κάδοι αποφάγια. Πιο σωστά μισοφαγωμένα. Τα πετάμε.

Υπερκατανάλωση την ονομάζουμε. Λάθος. Υπεραφροσύνη είναι ο σωστός ορισμός. Ίσως έχει αλλάξει και ο ορισμός του φτωχού .Φτωχός δεν είναι αυτός που δεν έχει παντελόνι να φορέσει αλλά αυτός που δεν έχει τρίτο ή τέταρτο να αλλάζει αντί να γυρίζει με μπαλωμένο όπως γυρίζαμε παλιά και που συχνά είχαν και μπάλωμα στον καβάλο.

Ποια νοικοκυρά μπαλώνει κάλτσες; Παλιά η μάνα είχε ένα ξύλινο αβγό και το χρησιμοποιούσε για να μπαλώνει τις κάλτσες. Αν πεις και για τα σώβρακα όλα είχαν μπάλωμα.

Βρήκα το ξύλινο αβγό της σε ένα παλιό σεντούκι και το έδειξα στην κόρη μου. Με αυτό μαντάρανε τις κάλτσες που τρυπάγανε.

-Και γιατί δεν τις πετάγανε –απόρησε.

Ώστε πρέπει να φτάσουμε στη εποχή της μιζέρια και της φτώχειας – θα ρωτήσετε.

Όχι βέβαια. Κανείς δεν αποζητά την εποχή που η φασολάδα ήταν το αποκλειστικό και εθνικό μας μάλιστα φαγητό και η αστική οικογένεια είχε δύο μόνο τυριά. Φέτα και κεφαλοτύρι για τρίψιμο. Οι πλούσιοι και κασέρι .Αλλά από το σημείο αυτό ως το σημείο να γίνεται χαμός όχι για το τι θα φάμε αλλά για το που θα πετάξουμε τα αποφάγια υπάρχει απόσταση. Είναι αυτό που λέει το Ευαγγέλιο : ¨Αφρον- άφρον!!!

Σταύρος Ιντζεγιαννης


Καθ οδόν

ΑΠΟΡΙΑ ΨΑΛΤΟΥ…ΒΗΞ !



Σε γενική συνέλευση η ολομέλεια του καφενέ. Η συζήτηση τι άλλο- τα οικονομικά μας. Παλιά όταν συναντιόντουσαν συνταξιούχοι η μόνιμη κουβέντα ήταν η υγεία.

- Ανεβασμένο το ζάχαρο !

-Άστα και μένα η χοληστερίνη. Δε λέει να πέσει.

Σήμερα από όρθρου βαθέος μέχρι της νυκτός επελθούσης, συζητάμε για τη σύνταξη.

-Άκουσες ειδήσεις; Θα μας περικόψουν κι άλλο τη σύνταξη;

Αγανακτεί ο Χαρίτων. Και να σκέφτεστε ότι άλλοι φωνάζουν για το ότι τους κουρεύουν τις καταθέσεις που έχουν στις τράπεζες του εξωτερικού, την ώρα που εμείς προσπαθούμε να επιβιώσουμε με σύνταξη των 500 ή 700 ευρώ. Πακτωλός χρημάτων. Ακούμε για χιλιάδες, εκατομμύρια , δισεκατομμύρια κάποιων. Που βρίσκονται τόσα λεφτά;

Απορεί και εξίσταται ο Αριστογείτων, συνταξιούχος βενζινοπώλης και βοηθός αριστερού ιεροψάλτου ( ισοκράτης λαμπαδαρίου γράφει στο μπιλιέτο του) και ανεβάζει τους τόνους σε ήχο πλάγιο του Β !

Μου θυμίζουν την εποχή της κατοχής που οι συναλλαγές γινόντανε με εκατομμύρια.

Κάπως έτσι η συζήτηση εμνήσθη ημερών αρχαίων. Και η κουβέντα γύρισε στις Γερμανικές επανορθώσεις για τις οποίες γίνεται λόγος τελευταία.

Σχολιαρόπουλα του Δημοτικού τότε εμείς. Ακούγαμε για εκατομμύρια και δεν ξέραμε τι μας γίνεται . Για μια οκά μπομπότα ή ψωμί από κριθάρι –ενίοτε και από βρώμη- χρειαζόσουν 3 εκατομμύρια ή και περισσότερο. Πιο ακριβό το λάδι. Για ένα μπουκαλάκι πλήρωνες μια τσάντα λεφτά. Ο κόσμος ξεπούλαγε κοσμήματα, έπιπλα, ρούχα ότι είχε και δεν είχε για μια χούφτα φακές ή ρύζι προκειμένου να επιβιώσει. Τα λεφτά κυκλοφορούσαν σε σακούλες. Πληθωρισμός λέγανε.

-Τι ήταν ο πληθωρισμός; Τι είχε συμβεί; Τα μάθαμε όταν τελείωσε ο πόλεμος και η Γερμανία ηττημένη κλήθηκε να πληρώσει πολεμικές επανορθώσεις. Να αποζημιώσει τους νικητές.

-Τις πλήρωσε ; Όχι βέβαια.

Το ιστορικό αξίζει να το θυμηθούμε είπε ο Αριστογείτων που τα οικονομικά είναι το φόρτε του.

Το 1942 τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής άρπαξαν- λήστεψαν είναι η σωστή έκφραση- το θησαυροφυλάκιο της τραπέζης της Ελλάδος όπου υπήρχε το απόθεμα χρυσού – αντίκρισμα του νομίσματος που κυκλοφορούσε 13,5 εκατομμύρια χρυσές λίρες Αγγλίας και πίνακες αυθεντικούς μεγάλων ζωγράφων όπως Πικάσσο, Ματίς ,Μονέ, Βαν Γκογκ από τους δικούς μας Λύτρα , Γύζη ,Παρθένη και άλλους τεραστίας αξίας. Βέβαια για να χρυσώσουν το χάπι υπέγραψαν ένα χαρτί που έλεγε ότι τα δανείστηκαν και θα τα επέστρεφαν όταν τελείωνε ο πόλεμος και υπεγράφετο η ειρήνη. Η τότε ελληνική κατοχική κυβέρνηση άρχισε να εκδίδει χαρτονόμισμα - χωρίς αντίκρισμα χρυσού- με το οποίο μάλιστα μισθοδοτούσαμε εμείς τα στρατεύματα κατοχής και όλες τις ανάγκες του Γερμανικού στρατού στην Ελλάδα. Έτσι φτάσαμε να αγοράζουμε στη μαύρη αγορά μια στάλα τυρί 2ή 3 εκατομμύρια-Χαρτονόμισμα δηλαδή εικονικό χωρίς καμία αξία.

Φυσικά οι Γερμανοί θεωρούσαν τον εαυτό τους βέβαιο νικητή. Το χαρτί αυτό υπάρχει και πιστοποιεί το χρέος της Γερμανίας το οποίο σύμφωνα με τους υπολογισμούς των ίδιων των Γερμανών οικονομολόγων έχει φτάσει ήδη τα 60 Δις ευρώ, σημερινά λεφτά. Αν σε αυτά υπολογισθούν –συνέχισε ο φίλος - και οι πολεμικές επανορθώσεις για τις καταστροφές σε υποδομές- δρόμοι, γέφυρες πόλεις ολόκληρες καμένες,-κατεστραμμένες -το χρέος υπολογίζεται σε 160 περίπου Δις ( Γερμανικό περιοδικό Σπήγκελ)

Και γιατί δεν τα πληρώσανε; Διότι το 1952 προκειμένου να πάρουμε τη δόση από το Αμερικανικό σχέδιο Μάρσαλ μας ζητήθηκε από την τότε κυβέρνηση Τρούμαν ( η οποία ήθελε να ξανακάνει τη Γερμανία μεγάλη ως ανάχωμα για τις επεκτατικές ορέξεις της Σοβιετικής Ενώσεως (είχαν ήδη την Πολωνία, Τσεχοσλοβακία, Ρουμανία, Βαλκάνια και Ανατολική Γερμανία) να βάλουμε στο ψυγείο τις απαιτήσεις μας για ευθετότερο χρόνο.

Και πράγματι υποκύψαμε και βάλαμε στον καταψύκτη των απαιτήσεων μας το χρέος της Γερμανίας. Η ειρήνη η οποία υπεγράφη τυπικά το 1990 -ύστερα από 45 χρόνια-υπήρξε μια τυπική πράξη μεταξύ των Μ. Δυνάμεων του Β παγκοσμίου πολέμου και της ηττηθείσης Γερμανίας η οποία δεν αφορά και δεν απαλείφει το Γερμανικό χρέος – αναγκαστικό δάνειο -που πήρε από μας ο κατοχικός στρατός.

-Θα μας τα δώσουν;

-Και εκεί πάνω ήταν που ο Αριστογείτων ξερόβηξε, διότι ως γνωστόν απορία ψάλτου… βηξ !!!

Σταυρος Ιντζεγιαννης

Δευτέρα 8 Απριλίου 2013






ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ

ΔΗΜΟΣΚΟΠΗΣΕΙΣ



Τον τελευταίο καιρό, όπως άλλωστε ήταν επόμενο, οι οικονομικές αναταράξεις έφεραν στο προσκήνιο τις δημοσκοπήσεις για να καταμετρηθεί η κοινή γνώμη, με αποτέλεσμα να μπερδευτούμε ακόμη περισσότερο. Το πρωί στις 7 προηγείται η Ν.Δ με διαφορά στήθους ενώ το μεσημέρι έρχεται πρώτος ο ΣΥΡΙΖΑ με βραχεία κεφαλή για ισοβαθμήσουν το βράδι και να ξαπάρει το πάνω της μιαν ανάσα η Ν.Δ και να τη χάσει το πρωί πάνω στο νήμα. Αργά το βράδι χθες παραλίγο να πάρει κεφάλι ο Κασιδιάρης αλλά έχασε από τον Βενιζέλο που τον ισοφάρισε η Κωνσταντοπούλου .Πάλη πόντο τον πόντο όπου προηγείται η γυναίκα λόγω…στήθους.

Κατόπιν αυτού και για να μη φανούμε καθυστερημένοι η στήλη αποφάσισε να κάνει τη δική της δημοσκόπηση.

Σε δείγμα 50 ανδρών ετέθη η ερώτηση : ΠΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ ΑΠΑΤΗΣΑΤΕ ΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΑΣ Οι 39 απάντησαν απεριόριστες .Οι 6 αρκετές .οι 3 μερικές φορές και ο παππούς μετά τα 88 καμία!

Στην ίδια ερώτηση σε δείγμα 30 γυναικών και οι 30 απάντησαν ;Ποτέ ούτε μία.

Ωστόσο επειδή η απάντηση κρίθηκε αναξιόπιστη ζητήθηκε να τους γίνει ορός αληθείας, Οι 29 αρνήθηκαν κατηγορηματικά. Μόνο μία ορκίστηκε «στη ζωή του…Αντωνάκη μου» αλλά τραγική σύμπτωση τον κηδέψαμε προχτές !!!

Στην ερώτηση ΣΕ ΠΟΙΑ ΗΛΙΚΊΑ ΠΡΈΠΕΙ ΝΑ ΠΑΝΤΡΕΥΕΤΑΙ Ο ΑΝΤΡΑΣ οι απαντήσεις ήταν οι εξής :Επί 50 ανδρών οι 35 απάντησαν στα 65 διότι τότε χρειάζεσαι μια γυναίκα να σε… καθαρίζει, να σου βάζει κομπρέσες ,να μαγειρεύει και να σφουγγαρίζει το σπίτι. Για όλα τα άλλα έτσι κι αλλιώς η μεν γυναίκα είναι χρήσιμη αλλά είσαι… άχρηστος εσύ ! Άλλοι 5 απάντησαν ότι ο άνδρας πρέπει να παντρεύεται στα 20 για να προλάβει τα 2 διαζύγια που δικαιούται από τον νόμο ενώ 2 απάντησαν :Καλέ γράψτε να επιτραπεί ο γάμος ανάμεσα στους άντρες, τι θα απογίνουμε εμείς!

Στην ερώτηση ΤΙ ΡΟΛΟ ΠΑΙΖΕΙ Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΣΤΟ ΓΑΜΟ οι απαντήσεις των ανδρών ήταν διαμετρικά αντίθετες από των γυναικών. Σε δείγμα 50 ανδρών οι 44 απάντησαν ότι θα προτιμούσαν να είναι Μουσουλμάνοι διότι ο Χριστιανισμός με τη μονογαμική του τοποθέτηση κατάστρεψε την ευτυχία του ανθρώπου και δημιούργησε το δημογραφικό πρόβλημα. Μη ξεχνάτε ότι στους Μουσουλμάνους ο Μωάμεθ επιτρέπει 3 γυναίκες και 30 παλακίδες.( Σημ : μάλλον βλέπουν τον Σουλεϊμάν)

Αντίθετα σε δείγμα 30 γυναικών και οι 30 απάντησαν ότι προτιμούν τον Χριστιανισμό διότι ενώ ισχυροποίησε τον θεσμό της οικογένειας έδωσε ηδονή στην αμαρτία, ενδιαφέρον στην εξομολόγηση και την ανάγκη για έναν εραστή που θα ικανοποιεί τις ανάγκες της γυναίκας για ένα κόσμημα, μια γούνα ή ένα ερωτολόγο.

ΤΙ ΓΝΩΜΗ ΕΧΕΤΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΑΜΟ ήταν η επόμενη ερώτηση : Ένας απάντησε : Ο γάμος είναι απλά μια μαθηματική πράξη: Πρόσθεση υποχρεώσεων. Αφαίρεση ελευθερίας, πολλαπλασιασμός παιδιών που επιφέρουν τελικά τη διαίρεση της οικογένειας.

Στην ίδια ερώτηση ο Νίτσε είχε απαντήσει: ο ιδανικός γάμος είναι ανάμεσα σε ένα κουφό και μια τυφλή. Αυτός για να μην ακούει τη γκρίνια της κι αυτή για να μη βλέπει τα ξεπορτίσματά του. Στην ίδια ερώτηση μια ηλικιωμένη που ρωτήθηκε γιατί δεν παντρεύτηκε απάντησε: Έχω ένα σκύλο που γαβγίζει. Ένα παπαγάλο που βρίζει. Ένα τζάκι που καπνίζει και ένα γάτο που ξεπορτίζει. Τι μου χρειάζεται ένας άντρας;

Σε δείγμα 50 ανδρών που ρωτήθηκαν ΤΙ ΧΡΕΙΑΖΕΣΤΕ ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΑΤΗΣΕΤΕ ΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΑΣ όλοι ομόφωνα απάντησαν. Ένα καλό παραμύθι !

Αντίθετα οι γυναίκες πιο πρακτικές: Ένα ακριβό κόσμημα, μια γκαρσονιέρα και ένα σύζυγο με πλούσιους φίλους.

Ενδιαφέρουσα ωστόσο είναι η άποψη του Ανατόλ Φρανς. Στη ερώτηση : ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΊΣ ΝΑ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙΣ ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ο διάσημος συγγραφέας και γυναικοκατακτητής είχε απαντήσει :Να φέρνεσαι στις κυρίες σαν σε πόρνες και στις πόρνες σα σε κυρίες ! Πάντως καταλυτική ήταν η ερώτηση .ΤΙ ΜΕΣΟΛΑΒΕΙ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΠΙΣΤΙΑ όπου όλοι απάντησαν. ΜΙΑ ΚΑΦΕΤΕΡΙΑ!!!

Σταύρος Ιντζεγιαννης





Παρασκευή 5 Απριλίου 2013




ΝΤΑΡΙΟ ΦΟ



Δεν πληρώνω-Δεν πληρώνω

Από το «Ελεύθερο Θέατρο» στο «Οροπέδιο»

( Κανακάρη 101 εντός της στοάς)



Αντικομφορμιστής, αντιεξουσιαστής, ανατρεπτικός, βραβευμένος με το Νόμπελ λογοτεχνίας το 1997 ο Ντάριο Φο ασυμβίβαστα καταγγελτικός, ταρακουνώντας κάθε φορά τα νερά, ποδηγέτησε το κίνημα « Δεν πληρώνω –Δεν πληρώνω » που τείνει να εξελιχθεί σε παγκόσμιας κλίμακας επανάσταση της λαϊκής συνείδησης ενάντια στην κρατούσα τάξη πραγμάτων. Στην Ελλάδα υπήρξε –και εξακολουθεί κατά καιρούς-να ξυπνά την υποβόσκουσα αγανάκτηση κατά της ανόδου των τιμών αρχής γινομένης από τον αντι-διοδιακό αγώνα που για κάποιο διάστημα κράτησε τα διόδια ανοιχτά φέρνοντας σε αμηχανία την τότε κυβέρνηση, για την ακολουθούμενη τιμολογιακή της πολιτική στο πρόβλημα των διοδίων, αλλά και γενικότερα στην έξαρση ακρίβειας της αγοράς που παρά την στενότητα εισοδημάτων οι τιμές εξακολουθούν την άνοδό τους.

Ίσως έτσι να εξηγείται το γεγονός ότι παίζεται για χρόνια, με αμείωτο ενδιαφέρον στις Αθηναϊκές σκηνές, από εξέχοντα θεατρικά σχήματα, όπου ο θεατής δεν παρακολουθεί απλά μια ευχάριστη φαρσοκωμωδία αλλά κυριολεκτικά βγάζει τα απωθυμένα του.

Στην Πάτρα το «Ελεύθερο Θέατρο», μια ομάδα ερασιτεχνών που κινούνται σε επαγγελματικό –από απόψεως τεχνικής-επίπεδο έχοντας στο ενεργητικό τους ιδιαίτερες επιτυχίες σε δύσκολα θεατρικά έργα όπως τον Στρίμπεργκ (πατέρας) ή τον «θείο Βάνια» του Τσέχωφ και άλλους ήδη πρόσθεσε μιαν ακόμη επιτυχία του, με τον Ντάριο Φο «Δεν πληρώνω-Δεν πληρώνω» να θυμίζει την υποχρέωση του λαού να αντισταθεί στην οικονομική καταπίεση που ασκεί η κατεστημένη οικονομική ολιγαρχία.

Το έργο κινείται στο επίπεδο μια φάρσας μέσα σε απίθανα κωμικές καταστάσεις και ανατροπές ξαναφέρνοντας στο προσκήνιο το πρόβλημα ανάμεσα στη θέση και την άρνηση. Ανάμεσα στο ηθική και τον συμβιβασμό. Ανάμεσα στη συνείδηση και την ανάγκη. Καταστάσεις που βγάζουν άφθονο γέλιο και αυθόρμητο χειροκρότημα, όσο κι αν στο βάθος τους κρύβουν- όπως όλα τα έργα τον Ντάριο Φο- την τραγωδία του σύγχρονου ανθρώπου ο οποίος αναγκάζεται κάτω από τις ιδιαίτερες συνθήκες που δημιουργεί η οικονομία, να συμβιβαστεί .

Είναι από τις λίγες φορές που οι κριτική αναγκάζεται να ομολογήσει πως δεν υστέρησε κανείς. Ίσως και γιατί οι ιδιαίτερες συνθήκες που ζει η Ελληνική πραγματικότητα βοήθησαν να βγουν αβίαστα οι αληθινοί ρόλοι που ζει ο καθένας..

Ένας εκρηκτικός Μιχάλης Σμυρλής, έχοντας μια πολύχρονη εμπειρία και με τη σκηνική άνεση που τον διακρίνει και τον βοηθά, δεν υποδύεται αλλά ζει τον Τζιοβάνι .Είναι ο μεσοαστός –ο καθένας μας-που αντιμετωπίζουμε το Καβαφικό ναι ή όχι σε κάποια φάση της μικροαστικής μας ζωούλας.

Απολαυστικός ο Κώστας Ηλιόπουλος στον διπλό ρόλο του αστυνόμου έβγαλε τα απωθυμένα μας κατά της εξουσίας και κέρδισε άφθονο το γέλιο και το χειροκρότημα. Στο μέτρο του συγκαταβατικού συζύγου

ο Σπύρος Αναστασοβίτης .Ένας Λουίτζι αφελής (όπως όλοι μας οι σύζυγοι) μπήκε στο πετσί του ρόλου του και μας προβλημάτισε. Αυτός η ο απονήρευτος διαχρονικός σύζυγος ( Αλίμονο πόσο εύκολα μας πείθουν οι γυναίκες !!!)με τις πονηριές τους.

Η Αντωνία (Μαριάνθη Παπαδοπούλου) ζωντανή η γυναίκα του διπλανού μας ή τάχα ας το ομολογήσουμε η δική μας ! Μαζί με τη Βασιλική Μαντζουράτου (Μαρία) κράτησαν την παράσταση ως το τέλος στα επίπεδα της γειτονιάς-μας !Το σπουδαιότερο από όλα αληθινές. Οι νοικοκυρούλες που συναντάμε στο σούπερ Μάρκετ αλλά και στο σπίτι μας και μας …διευθύνουν. Μας καταφέρνουν να πιστέψουμε ακόμα και το απίστευτο .Ήταν εξαίρετες.

.Σε διπλό χαρακτηριστικό ρόλο και ο Μίλτος Σπυρόπουλος στον οποίο ανήκει και η επιτυχημένη σκηνοθεσία μέσα στον εξαιρετικά λιτό και στενό χώρο που έξυπνα και λειτουργικά εκμεταλλεύτηκε δίνοντας την ευκαιρία και στους άλλους συντελεστές της παράστασης Σκηνικά Θεοδ. Τσούλου, μουσική Δ. Μπονέλη, Μακέτες- φωτογραφίες Γ. Καλογερής , επεξεργασία ήχου Τάκης Σμυρλός να δείξουν τη συμμετοχή τους. Το έργο θα παίζεται έως την Κυριακή των Βαϊων και η ασφυκτικά γεμάτη Παρασκευή -Σαββατοκύριακο αίθουσα προοιωνίζει μιαν ακόμη λαμπρή πορεία.

Σταύρος Ιντζεγιάννης

Πάτρα 4 Απρίλη 2013



Πέμπτη 4 Απριλίου 2013




Ομιλία στη « Διακίδειο »από τον Πολιτιστικό κύκλο «Μαγναύρα» με ομιλητή την καθηγήτρια γλωσσολογίας Κυρία Αγγελική Ράλλη την Τετάρτη 3/4/2013



ΜΝΗΜΕΣ

Ο Πολιτιστικός κύκλος «Μαγναύρα » αυτός ιδιότυπος αγωνιστής της μνήμης. μια αντίσταση πες ενάντια στη φθορά και τη λησμοσύνη για να διασωθεί ο τόπος μέσα στο χρόνο, έκανε αισθητή την παρουσία του, για μια ακόμη φορά, ανακαλώντας μνήμες από τις αξέχαστες πατρίδες- καθώς λέμε. Μαγναύρα το αλλοτινό πανδιδακτήριο – πανεπιστήμιο με τα σημερινά μέτρα-της Βασιλεύουσας.

Με ομιλητή την καθηγήτρια της γλωσσολογίας του φιλολογικού τμήματος του Πανεπιστημίου Πατρών μας ξενάγησε στο Αϊβαλί, τις Ελληνικότατες Κυδωνίες που πρωτοκατοικήθηκαν-λένε- από τους κατοίκους της απέναντι Λεσβου μπορεί από το 1773.

Μέσα από διαφάνειες, ξεναγηθήκαμε στη γη των πατέρων μας, με μια σοφά δομημένη ομιλία που κράτησε με θρησκευτική προσήλωση τους ακροατές στο λόγο της, η Κυρία Αγγελική Ράλλη καθηγήτρια γλωσσολογίας του τμήματος φιλολογίας του πανεπιστημίου Πατρών παρουσίασε τόπο τον τόπο, δρόμο τον δρόμο και γειτονιά τη γειτονιά εκκλησίες , μέγαρα αλλοτινά, παραλίες, σχολεία (αρεναγωγείο-παρθεναγωγείο πόσο παράξενα ηχούν στην εποχή μας αυτές οι ξεχασμένες –φευ - λέξεις) και αντιπαραβάλλοντας το χτες με το σήμερα με κάποιες «καρτ ποστάλ» θύμισε σε μερικούς παλαιούς των ημερών ακούσματα γονιών και γιαγιάδων που μοιάζουν πια σαν παραμύθια : Μια φορά κι έναν καιρό…

Άνετος ο λόγος, απρόσκοπτη η διαδρομή μέσα από τα μονοπάτια της ιστορίας και μνήμης μας γνώρισε τον τόπο που ακουστά τον είχαμε και να, τον είδαμε. Με τη θάλασσα , με τα Μοσχονήσια απέναντι, με τα κτίσματα , ακόμη και με τους λεβέντες τους κοντραμπατζήδες ιδιομορφία του τόπου που δε δίσταζαν έλεγε η γιαγιά να τα βάζουν και με τους τουρκαλάδες.

Σκεφτόμουν ακούγοντας την Κυρία Ράλλη, πως μόνο μια γυναικεία φωνή, έτσι βελούδινη, έτσι γλυκειά, έτσι πράα σα να μας διηγότανε το μύθο της φυλής μπορούσε να μας γυρίσει πίσω και να μας θυμίσει πως κάπου – κάποτε ήταν ένας τόπος που τον λέγανε Αϊβαλί- Κυδωνίες .

-Ήταν;

- Όχι. Είναι! Γιατί εμείς δεν ξεχνάμε και δεν τους τα χαρίζουμε. Και πάντα θα υπάρχει ένας κύκλος μνήμης και κάποιοι άνθρωποι,κάποιοι αγωνιστές της ιστορίας ηλιοκαυτοί που λέει ο ποιητής, οι οποίοι με τη σαγήνη της αλλοτινής «Μαγναύρας» θα χτυπάνε τη καμπάνα μιας ανάστασης.

Σταυρος Ιντζεγιαννης


Τετάρτη 3 Απριλίου 2013




Καθ οδον

ΤΗ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗ



Νηστεύει ο δούλος του Θεού γιατί φαϊ δεν έχει- λέγανε παλαιά.

Ξύπνησε ένα πρωϊ ο γέρο –Κούτρας και είδε κρέας στο φούρνο. Πότε ήρθε κιόλας το…Πάσχα και δεν το κατάλαβα, απόρησε!!!

Πάσχα –Χριστούγεννα ήταν απαραίτητο το κρέας στις φτωχογειτονιές. Οι άλλοι, οι «έχοντες» δυο φορές το μήνα. Σπάνια τρεις,οι πολύ πλούσιοι. Ακούγεται παράξενο, αλλά είναι αληθινό.

Τα θυμήθηκα προχτές, καθώς είδα τον στρατηγό (Μεταξύ μας ταγματάρχης αποστρατεύτηκε, αλλά οι γυναίκα του και τα παιδιά του αγαπητική αδεία τον προβίβασαν σε στρατηγό, έτσι για να του φύγει ο καϋμός που δεν πρόλαβε να φορέσει το παντελόνι με την κόκκινη ρίγα στο πλάι και το πηλήκιο με τη διπλή χρυσή κλάρα και σιγά – σιγά , λέγε και λέγε το πίστεψε κι αυτός ότι έγινε στρατηγός κι έτσι τον φωνάζουμε όλοι. Στρατηγέ μου) Τον είδα στο ταμείο του σούπερ μάρκετ με ένα καροτσάκι γεμάτο από του Αβραάμ και του Ισαάκ τα καλά.

Έχω την κακία μέσα μου μερικές φορές κι ας μη το λέω στον πνευματικό μου που επιμένει, λες και ξέρει ότι κάτι κρύβω. «Έχεις τίποτε άλλο που να σε βαρύνει ;» ρωτάει.

-Τίποτε Άγιε πατέρα .Όλα καλά. Που να του πω ότι με πιάνει ο δαίμονας της κριτικής. Μια φορά που του το είπα με κάρφωσε «Μη κρίνετε ίνα μη κριθείτε» από τότε τσιμουδιά, άλλα η κριτική- κριτική! Ήμαρτον Κύριε πώς να την αποφύγεις, όταν βλέπεις τον άλλον με ένα καρότσι γεμάτο φίσκα και σου λέει : Ε, ναι είναι σαρακοστή βλέπεις !!!

-Στρατηγέ μου νηστεία και προσευχή προστάζει ο σοφός εκκλησιαστής

-Ε, ναι. Είναι σαρακοστή βλέπεις!!!

-Δηλαδή σαρακοστιανά;

-Ναι. Μερικές κονσέρβες καλαμαράκια και κάτι ρώσικα καβούρια που αρέσουν στη Χριστίνα πήρα και λίγο ταραμά , ελιές., βολβούς, λίγο χαβιάρι που αρέσει στη Χριστίνα μου, λίγο ταχίνι, πήρα κι ένα αυγοτάραχο, ένα κομμάτι μπακαλάο, χταποδάκι ξυδάτο και κάτι από δω κάτι από κει, να πως φεύγουν τα λεφτά-κούνησε το κεφάλι με απελπισία!

Ομολόγησα με συντριβή ότι είχε δίκιο. Αλλά ο δαίμονας μέσα μου, με έστησε πίσω του στο ταμείο να δω τι ήταν όλα αυτά τα «σαρακοστιανά» που έβγαζε - έβγαζε και δεν τελείωναν.

Θυμήθηκα τη συχωρεμένη τη μάνα που φώναζε του πατέρα. Είναι σαρακοστή, να κόψεις το καφενείο.

Ήταν που ο πατέρας μαζί με τους γύρω εμπόρους , μαζευότανε το μεσημέρι κατά τις δώδεκα στο καφενείο της γειτονιάς και πίνανε τα ουζάκια τους.

-«Με μεζέ σαρακοστιανό Ευγενία μου, να σε χαρώ ψέματα δε λέω, θα κοινωνήσω τη…Λαμπρή» Έλα όμως που η μάνα πήγε μια μέρα στο καφενείο και τι να δει! Συκωτάκια από πουλιά με αυγό και τυρί και σαλάμια και ότι βάζει ο νους του ανθρώπου μεζεκλίκια. Έγινε ο χαμός !!!

Νηστεύουμε άραγε σήμερα; Και πως νηστεύουμε; Με χαβιάρι και καβούρια ρώσικα; Με μια τραπεζαρία γεμάτη από νηστίσιμα έστω, αλλά…γεμάτη! Να τρως και να λες , έσκασα από το φαγητό; Να μη στενοχωρήσεις ούτε για λίγο την ευωχία στομάχου. Να μη νοιώσεις πως κάτι πρέπει να ξεπλύνει τον ρύπο του οργανισμού από τα λίπη και τις τοξίνες και να καθάρεις το «σαρκίον» που μας έλεγε ο Συνέσιος στο κατηχητικό του την αλησμόνητη εποχή των 10 χρόνων.

Ελιές, χαλβάς, πατάτες βραστές, νερομπίγουλη αλάδωτη, ταραμάς και κρεμύδι ήταν το συνηθισμένο σαρακοστιανό φαγητό. Κάθε που υπήρχε κατάλυση, το λάδι ήταν η πολυτέλεια !!!

Σοφή η εντολή της εκκλησίας που ζητάει από τον άνθρωπο κάθαρση σώματος και ψυχής, καθορίζοντας τις περίφημες νηστείες της ορθοδοξίας, ως μέσον όχι μόνο ψυχικής υγείας αλλά και σωματικής. Άλλωστε και μόνο το γεγονός ότι όλες μα όλες ανεξαιρέτως οι θρησκείες έχουν θεσπίσει τη νηστεία ως μέσον εξαγνισμού-μερικές αυστηρότερα από εμάς-δείχνει τη αξία της ως –έστω θεραπευτικής-πανάκειας.

Νηστεύουμε σήμερα; Και ακόμη περισσότερο νηστεύουμε τις επιθυμίες ;Πως το λέει ο Υμνωδός; «Και δώρησαι ημίν ο Θεός γρήγορον νουν, σώφονα λογισμόν, καρδίαν νήφουσαν, ύπνον ελαφρόν και πάσης σατανικής φαντασίας απηλαγμένον».

Νηστεύουμε; Τι σόι νηστεία είναι αυτή που γεμίζουμε το στομάχι με μισό κιλό χαλβά, ελιές, και μια σκάφη κολοκυθάκια νερόβραστα με ένα κιλό ψωμί και μετά…»δεν κοιμήθηκα όλη τη νύχτα από το στομάχι μου»

-Ναι αλλά ήταν…σαρακοστιανά !!!

Σταυρός Ιντζεγιαννης



Τρίτη 2 Απριλίου 2013






ΚΑΘ ΟΔΟΝ

ΑΓΝΗ ΠΑΡΘΕΝΕ ΘΕΟΝΥΜΦΕ ΔΕΣΠΟΙΝΑ



Ξαφνικά καθώς π` άκουσα τις καμπάνες της Ευαγγελίστριας να σημαίνουν κάλεσμα στους πιστούς για τους Β! χαιρετισμούς μ` έπιασε παράπονο. Μ` έπιασε μια συγκίνηση. Σε καλό μου τι μου ήρθε;

Για λίγο γύρισα πίσω. Προσπάθησα να ξαναγίνω παιδί. Τότε που τρέχαμε να μπούμε στο ιερό για να βαστήξουμε τις κηρολαμπάδες ή τις τόρτσες κι ακόμη πιο μεγάλοι πια, να θυμιατίσουμε τον παπά την ώρα που περιέφερε τα Άγια για τη μεγάλη είσοδο. Να θυμιατίσουμε τον παπά. Η ύψιστη τιμή !

Ακόμη κάποιες άλλες φορές, στους χαιρετισμούς ιδιαίτερα, το ιερό ερχότανε σε δεύτερη μοίρα. Ο μαγνήτης ήταν το ψαλτήρι όπου μαζευόμαστε γύρω από τον ψάλτη για να ψάλουμε το Χαίρε Νύμφη – Ανύμφευτε. Κι ακόμη περισσότερο βέβαια η μεγάλη στιγμή που την περιμέναμε πως και πως. Να ψάλουμε «Την ωραιότητα της Παρθενίας Σου» Εκεί πια ήταν το επιστέγασμα της βραδιάς και η προσμονή ολόκληρης εβδομάδος. Ήταν που ο Δεσπότης ο Σπυρίδων ( Άρτα 1938) είχε δώσει εντολή στους πρωτοψάλτες να το ψέλνουν τα παιδιά κι ας το λένε άτεχνα.

-Μα Δέσποτα -είχε διαμαρτυρηθεί ο Θωμάς ο ψάλτης του Παντοκράτορα- το λένε φάλτσα.

Δεν πειράζει του απάντησε ο Δεσπότης. Μόνο τα παιδιά, με τη δική τους αγνότητα δικαιούνται να ψάλλουν αυτόν τον ύμνο !

Χτες καθώς άκουγα την καμπάνα της Ευαγγελίστριας, λίγο ακόμη και θα έβαζα τα κλάματα. Πως γίναμε αλήθεια έτσι; Πως αλλάξαμε ; Πως αγριέψαμε; Τι απέγινε εκείνη η παιδιάστικη πίστη που μας έκανε να τρέχουμε να χωθούμε όσο γίνεται γρηγορότερα στην εκκλησία , να στριμωχτούμε όσο γίνεται πιο κοντά στο ψαλτήρι, για να υμνήσουμε με καθαρές καρδιές «Ρόδον το αμάραντον χαίρε η μόνη βλαστήσασα»

Ήταν η ψυχή μας που γονάτιζε μπροστά στην Άγια εικόνα Της, επιχειρώντας να αναπλάσει με τη φαντασία, την απαράμιλλη στιγμή του Ευαγγελισμού και να νοιώσει το μεγάλο θαύμα της ασπόρου συλλήψεως.

-Άσπιλε αμόλυντα άφθορε, άχραντε, αγνή Παρθένε Θεόνυμφε Δέσποινα. Το ξέραμε όλο απέξω, μ`όλο που ποτέ δε θα το λέγαμε μπροστά στην Εικόνα Της, μια και αυτό ήταν προνόμιο των μεγάλων και των καλλίφωνων.

Ξέραμε απέξω όλο το τελετουργικό κι έμοιαζε ο καθένας μας ένας τελετουργός της ωραίας λειτουργίας.

Τώρα προσπαθώ να θυμηθώ τα λόγια απ` τα τροπάρια, απ` τα εγκώμια, αλλά η μνήμη μου αρνήται όλο και πιο συχνά, αυτή τη χάρη κι άλλο δε θυμάμαι πάρεξ στίχους σκόρπια εδώ και εκεί

Προγραμματίζουμε από καιρό , σχεδόν τη λαχταράμε, αυτή την ώρα των χαιρετισμών που κρατάει μιαν ιδιαίτερη συγκίνηση που έρχεται από παλιά. Όπως μετά από μια μεγάλη περίοδο ξηρασίας, η γη λαχταρά τη βροχή, έτσι και η θρησκευτικότητά μας, αποζητά τη μελωδία των ύμνων και εκείνη την ιδιαίτερη ατμόσφαιρα της εκκλησίας, με το θυμίαμα να ανεβαίνει προσευχή στη Θεομήτορα.

Μερικοί αδιόρθωτα ρομαντικοί, λαχταράμε να ζήσουμε αυτές τις μέρες ,να νοιώσουμε, να χαρούμε, να δακρύσουμε μπροστά στην εικόνα Της σε κάποιο απόμερο ξωκλήσι, με το φως των κεριών και με τους Αγίους να ζωντανεύουν μέσα από την ακινησία της αγιογράφησης και να γεμίζουν τον χώρο με την ιερότητα της παρουσίας τους, σε μια λιτανεία ικεσίας στη Μητέρα των μητέρων.

Όμως τα προγράμματα μένουν προγράμματα Όλο και κάτι θα ματαιώσει τη λαχτάρα της ψυχής. Θυμάμαι τον καλόγερο, που μου είπε όταν του είπα «Μα πώς να αφήσω γέροντα το μαγαζί, τις δουλειές, τις ανάγκες κάποιες υποχρεώσεις»

-Άκου- με κάρφωσε-είσαι απελπιστικά κολλημένος με τα γήινα. Ψάχνεις προφάσεις να αποφύγεις τις αληθινές σου υποχρεώσεις. Η ζωή δεν είναι εδώ. Τις δουλειές τις σκέφτεσαι την ψυχή σου όμως; Λες όπως όλοι, έχουμε καιρό .Όμως κανείς δεν ξέρει πότε ο Δεσπότης θα σου χτυπήσει την πόρτα και συ θα τρέχεις αλαφιασμένος να βρεις λάδι εκείνη τη στιγμή, να ανάψεις το λυχνάρι της ψυχής σου για να τον υποδεχθείς !»

Η καμπάνα της Ευαγγελίστριας καλεί στους χαιρετισμούς. Προσπαθώ να θυμηθώ τα λόγια. Όμως το μόνο που θυμάμαι είναι: Την πάσαν ελπίδαν εις Σε ανατίθημι. Μήτηρ του Θεού φύλαξόν με υπο την σκέπην Σου

Σταύρος Ιντζεγιαννης


ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΊΔΙ

ΠΑΝΙΚΟΣ



Πανικόβλητη με ξυπνάει στα άγρια χαράματα, ώρα 6, η Θεία Ανέζω. Ξύπνα χάνω τα λεφτουδάκια μου. Τι ακούς; Θα μας τα πάρουνε;

-Σώπα βρε θειάκο. Πως τα χάνεις; Είχες πολλά;

Διστάζει να πει νούμερο, είναι που τα κρύβει από όλους μας, αλλά δεν την παίρνει κιόλας να μη φανερώσει για να δει αν γλιτώνει το κούρεμα,.

-Ε…είναι πεντακόσια εξήντα υπολογίζω

Έχει γούστο. Λες η θεία να είναι μεγαλοκαταθέτης! Χιλιάρικα – ρωτάω.

-Όχι γιέ μ`. Ευρώ. Που να τα βρω η καψερή τα χιλιάρικα

Δεν είναι η μόνη που ανησυχεί για τις πενταροδεκάρες που τις φυλάει για την κακιά ώρα που λένε.

- Για την κηδεία μ` καλέ. Να μη με πάτε με το κάρο της Δημαρχείας.

Στον τροπικό του πανικού η Ελλάδα με επίκεντρο την Κυπριακή οικονομία που κανείς ακόμη δεν ξέρει και τι άλλες επιπτώσεις μπορεί να έχει καθώς καθημερινά οι οικονομικοί αναλυτές μας ζαλίζουν με διαφορετικές αναλύσεις ο καθένας. Δεν υπάρχει φόβος λένε οι κυβερνητικοί παράγοντες αλλά ποιος σήμερα εμπιστεύεται το λόγο του πολιτικού.

Η μόνιμη συζήτηση τη βδομάδα που πέρασε στην καφενόβια συντροφιά (όπου ο καθένας γίνεται οικονομικός αναλυτής ) είναι αυτή η αβεβαιότητα της αυριανής ημέρας .Ακούμε για ληστείες, για κλοπές, για φόνους, για τρομοκρατία . Ζούμε σε έναν κόσμο γεμάτον φοβίες. Ο πανικός της κάθε είδησης που επισημαίνει έναν κίνδυνο

Τι είναι ο πανικός, ρώτησε η αφέλεια κάποιου.

Ο Μπαμπινιώτης στο λεξικό του προσδιορίζει τον πανικό ως «Ο έντονος φόβος που παραλύει τη λογική και οδηγεί κάποιον σε κατάσταση εκτός ελέγχου ενδεχομένως και σε παράλογες αντιδράσεις»

«Πηδήστε καλέ μητέρα-είχε πει στην πεθερά του ο Κώστα Μπούκας και την πήγε στην άκρη της βεράντας στον έκτο όροφο. Κάνει σεισμό χανόμαστε. Πηδήστε να… σωθείτε!!!»

-Πήδησε-ρωτάμε γελώντας.

-Μπα που τέτοια τύχη!!!

Φυσικά δεν είναι μόνο ο πανικός, της οικονομίας που σε κάνει να χάνεις το έδαφος κάτω από τα πόδια σου. Για θυμηθείτε τι λαχτάρα περάσαμε με το χρηματιστήριο στην αρχή και με τα ομόλογα μετά. Δεν είναι που χαθήκαν τα λεφτά αλλά χάθηκαν και ζωές. Δεν είναι λίγο να χάνεις ή να μη μπορεί να εμπιστευθείς τις όποιες οικονομίες σου για το μέλλον των παιδιών σου επειδή κάποιοι τα φάγανε και ζητάνε να πληρώσουμε εμείς.

Υπάρχει ο πανικός της ηλικίας που σε πιάνει όταν κοιτάς στον καθρέφτη σου και βλέπεις στις πρώτες άσπρες τρίχες και σα να μη φτάνει αυτό έχεις απόκοντα και την άλλη που σε καρφώνει : Να πάμε σε γιατρό Κωστάκη μου να σε εξετάσει. Εγώ η καψερή κάνω ότι μπορώ αλλά μία - δύο πόσο άλλο να περιμένω. Κοντεύει να ξημερώσει και το ξενυχτήσαμε άδικα!

Ένας πανικός ακόμη είναι ο πανικός του γάμου ,που σε πιάνει όταν ξυπνάς νεόνυμφος ένα πρωί κι ακούς την κλασική ερώτηση : «Που πας χρυσέ μου; Πάλι για καφέ με τους φίλους σου;» Είναι η ώρα που διαπιστώνεις ότι έχασες την ελευθερία σου και θα σου χρειάζεται υπηρεσιακό σημείωμα για «δίωρη μετά δημοσίων θεαμάτων» που λέγαμε στο στρατό. Μην ακούτε αυτούς που λένε ότι έσκισαν τη γάτα. Αυτοί το κάνουν σαν τον άνθρωπο που περνά από ένα δάσος τη νύχτα και τραγουδάει για να δίνει κουράγιο στον εαυτό του

Είναι γνωστό το ανέκδοτο που καταγράφει ο Βιτωράτος στα σόρδινα ( Λαογραφικά ανέκδοτα) της Κρήτης : Καθότανε ο Μανολιός στον καφενέ και παινευότανε στον φίλο του τον Ευγένη πως αυτός κάνει κουμάντο και όλοι κάθονται σούζα στο σπίτι του.

-Τσε ίντα θα πει αυτό μωρέ σύντεκνε ;

-Να σου ξηγήσω. Όντε θα πω στην κυρά μου πως θέλω μια λεκάνη με ζεστό νερό, χόρτο δεν κόβει (ενεργεί πάραυτα) Μπορεί να μη το πιστεύγεις αλλά έτσι είναι.

-Πιστεύγω σε Μανολιό, μα στο Θεό σου ίντα το θέλεις το ζεστό νερό;

-Και πως θέλεις μωρέ να πλύνω τα πιάτα ; Με κρύγιο;

Σταύρος Ιντζεγιαννης