Τρίτη 29 Απριλίου 2014

ΓΝΩΜΗ 28/4/2014




                                   ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ
     -ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΆ
    - ΠΑΡΟΜΟΙΩΣ

     Καλά περάσαμε τη Λαμπρή μόνο που φέτος συνέβησαν ανάποδα. Ενώ πρώτα  έρχεται η σταύρωση και μετά η Ανάσταση φέτος πρώτα  γιορτάσαμε την Ανάσταση και μετά θα ακολουθήσει, λένε, η…Σταύρωση και εν συνεχεία η εβδομάδα των Παθών.
  Γιορτάσαμε χθες και τη γιορτή της  συζυγικής…απιστίας (!) του Θωμά γαρ – χρόνια μας  πολλά- και τελικά δεν έμεινε μία. Που τα ξοδέψαμε; Να μας έλειπε και το αρνί και η σούβλα και τα χρόνια πολλά και τα ξεπορτίσματα. Και σου έλεγα  μη ξανοίγεσαι- λέει η συμβία μου. Είδες  εκείνη την ξανθιά που σε γλυκοκοίταζε η ξετσίπωτη  κι άρχισες τα χουβαρνταλίκια. Κέρνα και ξανακέρνα. Άντε να βγάλουμε το μήνα με δανεικά πάλι !   
   Δεν έχει και άδικο (εκτός από την περίπτωση της ξανθιάς, η οποία όχι που να το παινευτώ, αλλά πώς να το κάνουμε, το κορίτσι έχει …καλό γούστο!)
   Κατά τα άλλα καλά φάγαμε, καλά ήπιαμε, μερικοί μια μπουκιά  έτσι  για συγχώριο, άλλοι ολόκληρο αρνάκι, πέσαμε και με  τα μούτρα στο κοκορέτσι –τίγκα η χοληστερίνη 3.30–δε βαριέσαι όμως  «βίος ανεόρταστος  μακρύ οδός απανδόκευτος» – που έλεγε ο Δημόκριτος. Δηλαδή απλοελληνικά ότι φας , ότι πιείς κι ότι αρπάξει ο …απαυτούλης σου. Είχε δίκιο ο Καζαντζίδης- ή κάποιος άλλος δε θυμάμαι- που τραγουδούσε , δυο πόρτες έχει η ζωή άνοιξα μια και μπήκα και όταν θέλησα να βγω, κλειστή την άλλη  βρήκα ! Ρίξαμε και κάτι μπαλωθιές ένεκα το έθιμο, που λέει, ένας να πάει στη φυλακή κι άλλος να πάει στο χώμα.
   Προσευχηθείτε για τη γυναίκα μου  είπε ο φουκαράς ο τουρίστας που η γυναίκα του χαροπαλεύει. Και προσευχή κάνουμε και ευχέλαιο, να γλιτώσει η γυναικούλα, εμείς να δούμε πως θα γλιτώσουμε  από τα σκάγια αυτών που από το Χριστός Ανέστη  έχουν ακούσει μόνο το θανάτω θάνατον πατήσας και πατάνε κι αυτοί τη σκανδάλη κι όποιον πάρει ο Χάρος. Παράδοση –λένε. Παράδοση να σπάμε τα μπότια όχι και τα κεφάλια. Ο Άδης επικράνθη – διαβάζει ο παπάς, αλλά κι εμείς δεν πήγαμε πίσω. Επικράνθημεν!
    Όπως και να έχει, θες έτσι, θες αλλιώς, γιορτάσαμε τη Λαμπρή και ξεχαστήκαμε μέσα στη χαρά της Ανάστασης που αποτελεί και τη μεγάλη ελπίδα όλων μας, είτε σε επίπεδο κράτους, είτε σε επίπεδο οικογένειας.  Άλλωστε αυτά είναι συγκοινωνούντα δοχεία το ένα επηρεάζει το άλλο. Δεν έχουν οι πολίτες, δεν έχει και το κράτος. Και όταν δεν έχει το κράτος δεν έχουν και οι πολίτες –εκτός  βουλευτών φυσικά !
    Μετά τη Ανάσταση κοινωνήσαμε και μερικοί που ακούσαμε ότι προλαβαίνουμε να μετανοήσουμε και στο δώδεκα παρά πέντε. Τράβα να κοινωνήσεις καλού, κακού λέει η γυναίκα μου, βράδι είναι, οδηγείς-ξέχασες και τα γυαλιά σου-δε ξέρεις τι μας βρίσκει. Δεν έχεις κάνει και διαθήκη!!!
   -Να φας τη γλώσσα σου !!!   
   Ο Πρωθυπουργός επανέλαβε στο Αναστάσιμο μήνυμα του ότι  θα μοιραστεί το πλεόνασμα (μετά τις εκλογές ε;) που άλλους χαροποίησε και άλλους τρομοκράτησε, διότι όπως γνωρίζουμε όσοι αποφοιτήσαμε από την έκτη Δημοτικού, για να δώσεις  σε κάποιον πρέπει να πάρεις από κάποιον άλλον. Κάτι θα περικόψουν πάλι. Άγνωστον  ακόμη τι, πόσο και  από ποιούς.  Η αντιπολίτευση επιμένει ότι  θα το ανακοινώσουν μετά τις εκλογές, για σιγουριά!
  -Λες ;
   Πως να μη τρομοκρατηθεί φίλος μου γιατρός, συνταξιούχος, ο οποίος  εισέπραττε  από τρεις συντάξεις- καθ`ομολογίαν του- 4700 και τώρα  του περικόψανε τις 1500.Για πες μου με ρωτάει είναι δυνατόν να ζήσει κανείς με 3.500.
  -Αδύνατον γιατρέ μου. Το περίεργο είναι όμως ότι μερικοί ζουν και με 800 ακόμη και με 500 και με 350!
 - Τι λες- απορεί. Πως τα καταφέρνουν ; Μπράβο τους.
  Πώς να μη θυμηθείς τη μακαρίτισσα τη Κωνσταντάρα σ` εκείνο το φιλμ: Άτιμη κενωνία άλλους  τους ανεβάζεις και άλλούς τους κατεβάζεις !!!
   Όπως και να έχει η ζωή μπαίνει ξανά στο συνηθισμένο της  ρυθμό –αν μπορεί να το πει κανείς αυτό- καθώς τη μια μέρα διαδέχεται μια άλλη πιο βασανιστική από την προηγούμενη. Η οικονομική κρίση μοιάζει σαν ένα μυθικό τέρας – ένας σύγχρονος Μινώταυρος – που ζει από ανθρωποθυσίες. Το είπε άλλωστε και ο Στουρνάρας όταν ρωτήθηκε για την πορεία της οικονομίας :Προσπαθώ να βγω από τα αδιέξοδα αλλά… δε θυμάμαι από που μπήκα !!!
                       Σταυρος Ιντζεγιαννης

Σάββατο 26 Απριλίου 2014



                                                    ΚΑΘ ΟΔΟΝ   
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ

    Και ει τις εις μόνην έφθασεν την ενδεκάτην, μη φοβηθεί την βραδύτητα. Φιλότιμος γαρ ων ο Δεσπότης, δέχεται και τον έσχατον καθάπερ και τον πρώτον...και τον ύστερον ελεεί και τον πρώτον θεραπεύει. Κακείνω δίδωσι και τούτου χαρίζεται…ουκούν  εισέλθετε  πάντες εις την χαράν του Κυρίου.
   Ώρα 1και μισή μεταμεσονύκτιο, καθώς περιμέναμε να κοινωνήσουμε, ο νους μου ξεστράτησε σε χρόνια παιδικά τότε που αραδιάζαμε ένα σωρό ψέματα στο κατηχητικό όπου και μας εξομολογούσαν προκειμένου να μας αφήσουν να κοινωνήσουμε.
 Θυμήθηκα τον ποιητή :Ζητάνε έλεος
                                 στις προσευχές και τα κεριά
                                 της Κυριακάτικης λειτουργίας
                                 ερμηνεύοντας
                                 το «νίψον ανομήματα».
                                 Την υπόλοιπη εβδομάδα
                                 παραμένουν φανατικοί
                                 στο…μόναν όψιν  (Σ.Ιντζεγιάννη – Φαρισαίοι)
   Πόσοι άραγε εξομολογούμαστε  συνειδητά για τα όχι μόνον «έργω» αλλά κυρίως για τα «εν διανοία»
 Αγαθόν εστίν εξομολογήσθε . Ας εξομολογηθώ λοιπόν δημόσια.
  Στα χρόνια του Δημοτικού, είχα την τύχη ή την ατυχία να  είμαι παιδί του κατηχητικού. Η ατυχία ήταν που μας έκανε κατηχητικό δυο φορές την εβδομάδα ο Παπάζογλου καθηγητής θεολόγος στο εκεί γυμνάσιο.
   Το κατηχητικό του άρχιζε και τελείωνε με τα περίφημα καζάνια της κολάσεως στα οποία θα καιγόμαστε γιατί παραβήκαμε  κάποια από τις 10 εντολές. Τι αμαρτία θα είχαμε κάνει 8 ή 9 ετών; Η θα είχαμε σπάσει κάποιο τζάμι παίζοντας ή θα είχαμε κλέψει ένα μήλο από τον μανάβη ή θα είπαμε ψέματα στη μάνα μας, το συνηθέστερο, τα οποία ανακάλυπτε, γιατί γύριζε στα σπίτια μας ( μια σταλιά τόπος η Άρτα τότε κι αυτός παθιασμένος με την εξομολόγηση )και ρώταγε τι κάναμε για να μη μπορούμε να του κρυφτούμε.
   Ήταν τόσο παραστατικός και  ασυμβίβαστος και επέδρασε τόσο στην ψυχοσύνθεσή μας που ακόμη και έφηβος, πεταγόμουν τα βράδια κάθιδρος με εφιάλτες, νομίζοντας ότι με κυνηγούσαν οι δαίμονες της κολάσεως με τις τεράστιες πηρούνες τους.
   Ο άλλος που μας έκανε κατηχητικό ήταν ο παπά-Κώστας ο παπάς της ενορίας μας, που το κατηχητικό του επικεντρωνόντανε μόνο στην κλεψιά κι αυτό γιατί όσοι βοηθούσαμε στο ιερό, του κλέβαμε τις λειτουργιές  που φύλαγε στην κασέλα του, τόσο που αναγκάστηκε να βάλλει κλειδαριά ασφαλείας με συνδυασμό αριθμών. Αυτή τη φορά γυρίζαμε ανάποδα την κασέλα και ξεκαρφώνοντας  μια σανίδα κλέβαμε μια λειτουργιά. Το κόλπο ανακαλύφτηκε βέβαια και ο παπάς μας έδιωξε  για δυο βδομάδες από το ιερό. Κάπως έτσι μισήσαμε την εξομολόγηση και αρχίσαμε να κρύβουμε τα πάντα, για να γλιτώσουμε  από τα φοβερά καζάνια της κολάσεως.
   Ο τρίτος κατηχητής μας  στην 3η ή 4η  δημοτικού ήταν ένας καλόγερος ο Συνέσιος Κτενάς, ένας άγγελος Κυρίου. Ήξερε πολύ λιγότερα από τον Παπάζογλου, αλλά σε κέρδιζε. Το δικό του κατηχητικό άρχιζε και τελείωνε με τη λέξη αγάπη. Δεν έπαιρνε απουσίες, δεν πήγαινε στα σπίτια μας να φοβερίσει τους γονείς μας αν δεν μας στέλνανε στο κατηχητικό και από αυτόν μάθαμε ότι ο Θεός είναι αγάπη, είναι φως, είναι χαρά και το σπουδαιότερο ότι ο Θεός είναι μακρόθυμος και όχι μνησίκακος. Ότι ο Θεός είναι η μόνη ελπίδα  για μια άλλη ζωή χωρίς τέλος.
   Ωστόσο το κακό που μας είχε κάνει ο Παπαζογλου ήτα ανεπανόρθωτο. Μισήσαμε  τόσο την εξομολόγηση, που δεν εξομολογηθήκαμε ξανά ή κρύβαμε ότι θα οδηγούσε στα …καζάνια της κολάσεως.( Για την ιστορία να σημειώσω ότι παρ` όλα αυτά, είχα πάρει το πρώτο βραβείο του κατηχητικού, ένα λεύκωμα του Αγίου Όρους, που επέδρασε τόσο επάνω μου ώστε  μεγάλος πια, να δεθώ μ`αυτό και πηγαίνοντας συνεχώς  δέκα χρόνια, να γράψω ένα από τα (συγχωρήστε μου τον εγωισμό) ωραιότερα βιβλία που έχω γράψει Το «Κομποσχοίνι στο Άγιο Όρος». Εκεί επάνω ξαναβρήκα την εξομολόγηση  κοντά στον μακαριστό πατέρα Φίλιππο ηγούμενο τότε της Μεγίστης Λαύρας. Αυτός ο γλυκός, τόσο ήρεμος άνθρωπος του Θεού, μου έμαθε την αξία της εξομολόγησης. Κάθε φορά έβγαινα αληθινά άλλος άνθρωπος. Ξαλάφρωνα. Ο άλλος  φημισμένος εξομολόγος καθώς  λέγανε ήταν ο π. Νικόλαος στα Κατουνέικα. Αλλά ήταν τυπικός .Απρόσωπος. Είχα την εντύπωση πως είχε γραμμένες τις ερωτήσεις και τις χώριζε σε κατηγορίες αμαρτημάτων. Ίσως. Πως να κρίνεις τον εξομολόγο που έχει πείρα ψυχαναλυτή και φώτιση Θεού;
  Τα σκεφτόμουν όλα αυτά καθώς περίμενα στη σειρά να κοινωνήσω και νομίζω  πως ήταν η ευκαιρία να εξομολογηθώ δημόσια. Έστω και την ενδεκάτην ζητώ συγνώμην από όλους σας για να ξανακοινωνήσω.
                 Σταύρος Ιντζεγιαννης



                                          Καθ οδον
         
 ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΝΑ ΣΤΟΝ ΚΑΙΑΦΑ

    Χαρούμενο το διπλοκάμπανο της Ευαγγελίστριας διαλαλεί τη μεγάλη είδηση. Ανέστη Χριστός και πεπτώκασι δαίμονες.
 Αποκεκύλισται ο λίθος ος ην «μεγάλος σφόδρα» Ξαλαφρώνει η καρδιά από το βάρος της εβδομάδος των Παθών Σου
  Όμως εγώ –συγχώραμε Κύριε -έχω μιαν απορία. Δε θα την πω στον πνευματικό μου. Αλλά πως να κρυφτώ από Εσένα. Καταφιλώ τους αχράντους Σου πόδας σαν την αμαρτωλή. Οίμι. Έλεος κάνε για τις σκέψεις μου.
       Σκέφτομαι συχνά, αν θα ξαναρχόσουν στη γη Κύριε, 2οοο χρόνια μετά  από την πρώτη Σου παρουσία στη ζωή μας. 2000 χρόνια από τότε που δίδαξες να αγαπάμε ο ένας τον άλλον. Από τότε που είπες εκείνη την αξεπέραστη σε ουσία, σε βάθος, σε πληρότητα γνώσεως λόγου, αλλά και σαν κανόνια ζωής, επί του όρους ομιλία Σου. Τότε που είπες μακάριοι οι ειρηνοποιοί. Μακάριοι οι ελεήμονες. Μακάριοι οι πεινώντες και διψώντες την δικαιοσύνη. Αυτή την ακραία υπογράμμιση της αληθινής ζωής που την ακούσαμε, τη γράψαμε, την παραδεχόμαστε την  επαναλαμβάνουμε αλλά…δεν την υπολογίζουμε. Δεν την ακολουθούμε και εξακολουθούμε τα ίδια και τα ίδια λες και ο λόγος Σου ήταν μια φιλολογική θεωρία καλή για τα σχολικά θρανία αλλά όχι και για την αναγκαιότητα της ζωής.
  Είναι στιγμές που σκέφτομαι, τι τάχα κρατήσαμε από τη διδασκαλία Σου Κύριε. Δυο χιλιάδες χρόνια από τον ερχομό Σου, το αγαπάτε αλλήλους εξακολουθεί να  παραμένει ένα σύνθημα χωρίς ανταπόκριση. Οι άνθρωποι το αποδεχτήκαμε σαν τύπο, αλλά το απορρίψαμε σαν τρόπο  ζωής. Ελάχιστοι οι ακλόνητοι, οι γενναίοι. Οι μάρτυρες Οι ασυμβίβαστοι. Οι περισσότεροι άνθρωποι εξακολουθούμε  την ειδωλολατρική μας παράδοση. Σκοτώνουμε, βασανίζουμε, υποδουλώνουμε , καταστρατηγούμε, παρανομούμε, αδικούμε  ο ένας τον άλλον και αγαπάμε ή μισούμε  αλλήλους κατά το συμφέρον του ο καθένας.
   Ακόμη και στον Σταυρό Σου που γονατίζουμε, για τον «άρτον τον επιούσιον»  παρακαλούμε κι όχι για την αγάπη. Προσκυνούμε σου τα πάθη Χριστέ αλλά είμαι περίεργος .-ήμαρτον. Κύριε – θα ξαναρχόσουν  για άλλη μια φορά να μας σώσεις;
  Θα σε πηγαίνανε πάλι  από τον Άννα στον  Καϊάφα όπως πηγαίνουμε όλοι μας σ` αυτή τη σύντομη τοπογραφικά αλλά  μακρότατη ψυχικά διαδρομή, όπου  η ελευθερία ,η ανεξαρτησία, ή αξιοπρέπεια, η τιμή, το χρέος, του κάθε ανθρώπου αναγκάζονται να πηγαινοέρχονται αν δεν καταδεχτεί τον συμβιβασμό. Αν δε ζητήσει να επωφεληθεί από μια οδό  διαφυγής. Αν μείνει πιστό σε όσα δίδαξες και για τα οποία ανέβηκες στο σταυρό. Αν μείνει ακλόνητος έτοιμος να θυσιαστεί για τα πιστεύω του όπως Εσύ.
   Σ` αυτή τη  διαδρομή που δεν ήταν μόνο η δική σου βάσανος. Είναι το μαρτύριο της καθημερινότητας στον δημόσιο, στον κοινωνικό αλλά και στον ιδιωτικό  βίο όλων μας.
    Από τον Άννα στον Καϊάφα. Από τη μια πόρτα στην άλλη. Από τη μια άρνηση σε μια δεύτερη. Από το έναν υπεύθυνο στην έτερο.
Σ` αυτή την τόσο μικρή αλλά και τόσο βασανιστική διαδρομή, όπου περιφέρεται, άλλοτε τρέχοντας, άλλοτε  βαδίζοντας, άλλοτε έρποντας ο άνθρωπος. Ο σύγχρονος αλλά και ο δια μέσου των αιώνων, με μια παράκληση, με μια αίτηση με έναν στεναγμό ή ένα δάκρυ άλλοτε με την προτροπή φίλων, άλλοτε με την ειρωνεία των εχθρών δέσμιος και προπηλακιζόμενος από τον έναν βασανιστή στον άλλον όπως εσύ 2000 χρόνια πριν. Αναζητώντας δικαίωση  και συναντώντας κάποιον Πιλάτο που θα «νίπτει» όπως τότε τα χέρια του. Αθώος ειμί !
  Αυτά τα  λιθόστρωτα αδιέξοδα -πεζόδρομοι μιας αναγκαιότητας- ανεβοκατεβαίνει σκαλιά  χτυπάει πόρτες  αντιμετωπίζει αρνήσεις  εισπράττει ποινές ο καθένας μας.
   Ο καθένας μας που ζει από τη γέννησή του το μεγαλοβδόμαδο  της δικής του ζωής και όπου κάπου σε μιαν άγνωστη στροφή, σ`ανύποπτο χρόνο έχει στηθεί ο δικός του σταυρός.
  Κι αλλοίμονο δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα φανεί κάποιος  Σίμων ο Κυρηναίος ν` αλαφρώσει έστω πρόσκαιρα  το βάρος.
Εκείνο το αδιέξοδο, εκείνο το αδιάκοπο πηγαιν` έλα,  εκείνη η μαρτυρική παραπομπή  από τον Άννα στον Καϊάφα πόσες και πόσες φορές  δεν οδήγησε στον  συμβιβασμό. Και πόσες φορές ο λόγος Σου ,η διδαχή Σου, η θυσία Σου  δε χάθηκαν, δεν προδόθηκαν,  σ` αυτή τη μικρή  μα  τόσο ατελείωτη διαδρομή. Στο αδιέξοδο λιθόστρωτο από τον Άννα στον Καϊάφα
   Αλήθεια Κύριε θα ξαναρχόσουν στη γη να ξανασώσεις όλους αυτούς –εμάς, που σ` ακούσαμε  αλλά δε σ` ακολουθήσαμε. Θα ξαναρχόσουν;
                                          Σταύρος Ιντζεγιαννης




                                                         ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ   
     ΠΙΝΑΚΩΤΗ- ΠΙΝΑΚΩΤΗ !

     - Χριστός Ανέστη
     -Αληθώς
     Χαρούμενη η αναστάσιμη κωδωνοκρουσία γέμισε ευφρόσυνη το προαύλιο της εκκλησίας. Αγκαλιές –φιλιά-χαρές-ευχές και λουλούδια- γεμίσανε από το μήνυμα της αγάπης. Αυτή την αγάπη που δίδαξε ο Χριστός σαν μοναδικό οδηγό και κανόνα ζωής.
  «Ανοίξτε  αγκαλιές ειρηνοφόρες, ομπροστά στους Αγίους και φιληθείτε, φιληθείτε γλυκά χείλη με χείλη, πέστε Χριστός Ανέστη εχθροί και φίλοι» θυμίζω τη «μέρα Λαμπρής του Σολωμού» σε μια γνωστή από τα παλιά που ανάβει τη λαμπάδα της και σκύβω να τη φιλήσω.
  -Να σου λείπουν αυτά απαντάει γελώντας. Μας βλέπει ο άντρας μου !
   -Αχ, αυτός ο άλλος που σε πήρε από μένα.
   Χριστός Ανέστη- αληθώς.
    Κυριακή του Πάσχα. Μια βδομάδα σαρακοστή και μετά ορμάμε στη μαγειρίτσα και τα τζατζίκια και τα μεζεκλίκια μας. Και τις μπίρες και τα κρασιά σας καθόσον  οίνος ευφραίνει καρδίαν ανθρώπου. Τσουγκρίσαμε και τα κόκκινα αυγά. Μερικοί μετά την κρασοκατάνυξη θυμηθήκανε να τσουγκρίσουν και τα …κληρονομικά τους!
  Μικροί Φαρισαίοι που σταυρώνουμε όλο τον χρόνο τον Χριστό ( Τη μεγάλη Παρασκευή για πιο σιγουριά του βάζουμε και τρία καρφιά) και μετά  κλαψουρίζουμε : Αμαρτιών μου τα πλήθη. Οίμοι Κύριε !
  -Χριστός Ανέστη!
  -Και του Χρόνου.
   Με το «δι ευχών» η εκκλησία αδειάζει εν ριπή οφθαλμού κατά το «διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού» και πολύ φοβάμαι ότι μαζί τελειώνει και το αναστάσιμο μήνυμα. Και το αγαπάτε αλλήλους .Και η σταυρική θυσία « ίνα σώσει τον άνθρωπον» Όλη η ιστορία  είναι δυστυχώς μια εβδομάδα. Η εβδομάδα  των Παθών του Κυρίου αλλά και του ανθρώπου. Διότι εκείνο το «ύμνοις εξοδίους» το ερμηνεύσαμε ως εξοδίους -έξοδα, εν Σούπερ Μάρκετ. Όπως και να έχει νηστεύσαντες  και μη νηστεύσαντες , φαρισαίοι και τελώνες , βουτηγμένοι στο βούρκο αλλά και άμωμοι ,μετανοούσες Μαγδαληνές άλλα και αμετανόητες, ανάψαμε κερί στον αναστάντα  Χριστό και συγχωρεθήκαμε από το αμέτρητό του έλεος. Σκέφτομαι μάλιστα μήπως  εκείνο το «Ου γαρ οίδασι τι ποιούσι» που είπε επάνω από το σταυρό, δεν ήταν μόνο για τους  σταυρωτές του, αλλά για όλους εμάς. Ο όχλος που μια ζητωκραύγαζε και την άλλη αναθεμάτιζε. Εμείς !  
   Όπως και να έχει γιορτάσαμε το Πάσχα. Ένα Πάσχα ακόμη. Άλλοι εντός τειχών στην  αυλή του σπιτιού ή στη βεράντα της πολυκατοικίας Κάποιοι στα πατρικά, στο χωριό, λιγότεροι φέτος λόγω κρίσεως. Αν το υπολογίσετε, περισσότερο στοιχίζει να πας στο χωριό, παρά να κάνεις Πάσχα στο… Χίλτον. Διότι κάτι βαφτιστήρια, κάτι η κουνιάδα  που θέλει μαγιό να κάνει μπάνιο στο νεραύλακα στα Τζουμέρκα, κάτι ο παππούς που θέλει  σώβρακα  μακριά μέχρι τον αστράγαλο τα οποία είναι πιο ακριβά κι από τα μεταξωτά που φοράνε οι βουλευτές, κάτι η πεθερά που παλιά βολευότανε με ένα μαύρο τσεμπέρι (κεφαλομάντηλο) αλλά τώρα λέει, να μου φέρετε παλτό με γουνάκι στο γιακά  γιατί κάνει κρύο εδώ πάνω και χώρια κι ο κουνιάδος που ζητάει τάμπλετ για να συνεννοείται με τα …πρόβατα !
    Υπάρχουν φυσικά και αυτοί που παρά την κρίσι (ποιά κρίσι, ρωτάνε) πάνε στο Μαρόκο λέει για Πάσχα να ευχηθούν Χριστός Ανέστη στον Σουλτάνο
   - Αλλάχ Μπιρ Αλλάχ!!!
    Τέλος πάντων θες έτσι, θες αλλιώς κάναμε ο καθένας με τον τρόπο του Ανάσταση. Μερικοί φάγαμε πλούσια (ντερλικόσαμε κατά τη γλώσσα της λαχαναγοράς) μερικοί πιο μιζέρικα στο φούρνο του σπιτιού  μισό κατσικάκι στα κλήματα, ακόμη και κάποιοι ( δυστυχώς υπάρχουν και αυτοί και δεν είναι και λίγοι εν έτει 2014 από Χριστού) που κάνανε Πάσχα με το πιάτο της Επισκοπής ή του Δήμου (που  ευτυχώς υπάρχει κι αυτό) και είπαμε και Δόξα τω Θεώ, άλλοι κυριολεκτώντας και άλλοι από συνήθεια, μέχρι σήμερα που όλα αυτά ξεχαστήκανε.
   Η ζωή ξαναμπαίνει στο ρυθμό της και ξαναβρίσκουμε τις αγαπημένες μας κωμικές εκπομπές :Τον Τσίπρα να απειλεί να φέρει την ανάπτυξη με μια υπογραφή «διατάσσω να γίνει ανάπτυξη» και τον κυβερνητικό εκπρόσωπο να διαβεβαιώνει με αυτοϊκανοποίηση  (μην πάει ο νους σας  αλλού) ότι υπάρχει πρωτογενές  πλεόνασμα από  τις περικοπές των μισθών και των συντάξεων οι οποίες  αναστέλλονται μέχρις εκλογών.
  Και ό λαός; Ο  λαός «Πινακωτή –πινακωτή από το άλλο μου τα αφτί»
  Χριστός Ανέστη –Αληθώς !
                             
                                   ΣΤΑΥΡΟς ΙΝΤΖΕΓΙΑΝΝΗΣ



Τετάρτη 16 Απριλίου 2014

ΑΠΟ ΤΑ " ΕΙΣ ΕΑΥΤΟΝ"



                                               ΑΠΟ ΤΑ ΕΙΣ  ΕΑΥΤΟΝ
  
     ΜΕΓΑΛΟΒΔΟΜΑΔΟ  ΣΤΗΝ ΆΡΤΑ
     ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΤΟΥ… ΚΑΤΆ ΛΟΥΚΑΝ !

     Από τη Μ. Δευτέρα, η …συμμορία του Παντοκράτορα, μαζευόμαστε  και πηγαίναμε καθώς σουρούπωνε στο νεκροταφείο (λόγγος τότε που σκιαζόσουν να πας ακόμη και τη μέρα) για να κόψουμε δεντρολίβανο, με το οποίο τυλίγανε (ασταρώνανε) το σκελετό ένα γύρω και τις αψίδες του ξύλινου άχαρου επιταφίου και επάνω στον οποίο καρφώνανε τα λουλούδια, ματσάκια-ματσάκια, δεμένα πάνω σε μικρά καλαμάκια μυτερά στην άκρη τους, για να καρφώνονται επάνω στο δεντρολίβανο.
    Δεν υπήρχαν τότε τα σουβλάκια, που θα έλυναν το πρόβλημα με τα έτοιμα καλαμάκια τους. Το…τερψιλαρύγγιο της εποχής για το ουζάκι ή τη μπυρίτσα (οι έχοντες) ήταν το κοκορέτσι ή το σπληνάντερο που το πουλάγανε σε ροδέλες (μία δραχμή το κομμάτι πάνω σε λαδόχαρτο)  με  αλάτι χοντρό και ρίγανη επιλαδωμένη με τη λέρα και την καρβουνίθρα που είχανε τα χέρια τους καθώς προθέτανε  ή ανακατεύανε τα κάρβουνα της ψησταριάς και μου έχει μείνει από τότε να φάω ένα σπληνάντερο βρε αδερφέ. Παναγιά μου τι νοστιμιά. Κάτι σα να τρως σήμερα ολομερίς σκορδαλιά και ξάφνου πεθύμησες χαβιάρι !!!
   Στον επιτάφιο ξανά, όπου φυσικά δεν είμαστε η μόνη ενορία που ξεγύμνωνε το νεκροταφείο, από το δεντρολίβανο μια και δεν υπήρχε ο φόβος να σου ζητήσουν το λόγο οι πεθαμένοι που τους στερούσες  αν όχι το μοναδικό - υπήρχαν άλλωστε και τσουκνίδες, ασφάκες  γαϊδουράγκαθα –αλλά οπωσδήποτε το ωραιότερο στόλισμα του δικού τους συνειρμικά επιταφίου.
   Φυσικά  αυτός ήταν ο πρώτος -ο προλογικός στο Μεγαλοβδόμαδο -πετροπόλεμος γατί ακολουθούσε και ο άλλος ο πιο σοβαρός τις επόμενες ημέρες και δυσκολότερος, όπου έπρεπε να κλέψουμε τα λουλούδια, κυρίως χιόνια με τα οποία οι κοπέλες της ενορίας( και κάποιες ανυμέναιες ακαθορίστου ηλικίας που είχαν θαρρείς ξεφύγει από την περικοπή του Ευαγγελίου των 10 παρθένων, καθότι «υπνώτουσες !» όταν έκρουσε τη θύρα ο Νυμφίος τον οποίον αλλιώς φανταζότανε λ.χ αξιωματικό «ξιφήρη!» και ήρθε ως τσαγγάρης με καλαπόδη σουβλί  και κηρωμένο σπάγγο) θα στόλιζαν το επιτάφιο.
   Εκεί κατά τον δεύτερο πετροπόλεμο γινότανε ομηρικοί καυγάδες  και ανοίγανε κεφάλια, όχι αστεία, διότι έπρεπε να μπεις σε κήπους που τους φυλάγανε οι συμμορίες της εκείνης της ενορίας, αλλά και οι ιδιοκτήτες και κυρίως τα …σκυλιά –γαμώτο μου-που τα αφήνανε αμολυτά ακριβώς για το λόγο αυτό ( Μικρή λεπτομέρεια :Γύρισα με σκισμένο το καινούργιο μου άσπρο πουκάμισο και με ματωμένο το μέτωπο από τη μάχη και όπου σα να μην έφτανε αυτό, έφαγα και το ξύλο της χρονιάς από τη μάνα μου ).
   Το βράδι της Μ. Τετάρτης τα κορίτσια της ενορίας ξενυχτάγανε  για να στολίσουν τον επιτάφιο και όχι που να το παινευτώ (ε;) αλλά ο δικός μας ήταν ο καλλίτερος, πνιγμένος κυριολεκτικά στα χιόνια, με χρυσοκλωστές να κρέμονται από την κορυφή και με  φακούς  κρυμμένους στα λουλούδια  με μπαταρία για να φωτίζεται τη νύχτα στην περιφορά όπου γινότανε και ο τρίτος ( όχι με πέτρες αυτός αλλά με γροθιές , κλωτσιές και κυρίως βρισίδι ενδοενοριακός, όπως λέμε εμφύλιος, μέσα στο ιερό του Παντοκράτορα για το ποιος θα κρατήσει τον σταυρό ή ποιος θα θυμιατίζει τον παπά στον οποίον όμως δεν έπαιρνα μέρος, γιατί εγώ είχα το νου μου να  πάω με τη χορωδία που έψελνε το «Αι γεναιαί πάσαι» και όπου στριμωχνόμουν  δίπλα στη Βούλα για να της πιάσω το χέρι δεδομένου ότι τη γυρόφερνε και ο Λουκάς- Θεος σ`χωρέστον.  
 ( Θεέ μου γιατί μ` έπιασαν τα κλάματα; Γιατί εκεί στην περιφορά μέσα στο σκοτάδι  φίλησα τη Βούλα πρώτη φορά ή γιατί με φίλησε  αυτή δε θυμάμαι)
    Εξήντα χρόνια μετά πήγα Μ. Παρασκευή να χαρώ τον επιτάφιο της νιότης μου. Αλίμονο. Τον στολίζουν ανθοπωλεία επί πληρωμή βέβαια. Ένα θλιβερό κατασκεύασμα χωρίς φρεσκάδα, χωρίς νόημα, χωρίς εκείνο το « λάμπρυνόν μου την στολήν της ψυχής» που είχαν οι επιτάφιοι της  νιότης μας γιατί δεν υπάρχουν δεντρολίβανα στο νεκροταφείο που έχει γίνει ένας ωραίος νοικοκυρεμένος  κήπος ψυχών με μάρμαρα και πλαστικά (φευ) λουλούδια ή γιατί –ίσως- δεν υπάρχουν «υπνώτουσες» παρθένες που να ξενυχτάνε τον Νυμφίο αναλογιζόμενες τον «ξιφήρη»  αξιωματικό.Ούτε καν μετανοούσες Μαγδαληνές για τη νύχτα οργίων που πέρασαν  με τον τσαγγάρη-τι να γίνει , αυτός ήρθε-πριν κοινωνήσουν το Μ. Σάββατο μετά την Ανάσταση κατά το νηστεύσαντες και μη νηστεύσαντες, οργιάσαντες  και μη οργιάσαντες απολωλότες και επανακάψαντες την δωδεκάτην.
  Δεν υπάρχει θλιβερότερο πράγμα από τα κυνηγάς τα φαντάσματα της νιότης σου. Μοιαζει σαν κάτι φωτογραφίες όπου είαι μαθητής του δημοτικού και όταν τις κοιτάς  αναρωτιέσαι «Ποιός  είσαι εσύ παιδί μου;»
    ------------------
   Υγ ¨Έτσι για την ιστορία, ο Λουκάς μου την έφαγε τη Βούλα, η οποία σαν γνήσια κόρη της Εύας την ίδια  εκείνη νύχτα στο σκόλασμα του επιταφίου, μετά από μένα φίλησε και τον Λουκά. Δεν ντράπηκε  Μεγαλοβδομαδιάτικα στον επιτάφιο. Το παλιοθήλυκο!!!

Πάτρα Μεγαλοβδόμαδο του 2014.
  
 

Κυριακή 13 Απριλίου 2014

ΓΝΟΜΗ 14/4/14





                                                   Εν κατακλείδι
   ΜΕΓΑΛΟΒΔΟΜΑΔΟ

   Δύσκολο το θέμα αυτή τη βδομάδα  που ο  Χριστός  οδηγείται στο σταυρό..
  Σε επηρεάζει  το πάθος των ημερών και θες δε θες η σκέψη σου τριγυρίζει σ`εκείνο το «επί πώλου όνου» με τα ωσαννά και τις διθυραμβικές  κραυγές οι οποίες ύστερα από τρεις – τέσσερις μέρες   θα γίνουν απειλές  και αποδοκιμασίες : Άρον σταύρωσον αυτόν.
Ο όχλος. Ο διαχρονικά  ευμετάβλητος όχλος – ο ανώριμος – που την μια στιγμή  ζητωκραυγάζει, για ν` αρνηθεί την άλλη., Από τότε μέχρι σήμερα.  
  Δε χρειάζεται να ψάξεις πολύ για να βρεις ομοιότητες,  να κάνεις συγκρίσεις , να χρησιμοποιήσεις παραδείγματα στη δική μας καθημερινότητα. Για τριάντα αργύρια  σταυρώθηκε ο Χριστός,  για κάποια εκατομμύρια ευρώ σταυρώνεται η πολιτική και μαζί της η δημοκρατία και οι τόσες αξίες που στηρίζουν τη ζωή μας, από τους πολιτικούς .Αυτούς που εμείς οι ίδιοι χειροκροτούμε και ψηφίζουμε.
  Πόσο αξίζω εγώ –ρώτησε το διάκο του  ο Πάπας – κάποιος Πάπας Πίος από τους πολλούς  που…  « βασίλεψαν» στο Βατικανό- Εσύ άγιε Πατέρα απάντησε ο ατσίδας αξίζεις 29 τάληρα .
 -Τι είπες  βρε ζωντόβολο αγανάκτησε ο Πάπας.
 -Γιατί οργίζεσαι Άγιε Πατέρα. 30 πουλήθηκε ολόκληρος  o Χριστός εσύ ο αντιπρόσωπός του 29.Ένα λιγότερο !!!
   Κάπως έτσι και με τα εκατομμύρια που κυκλοφορούν από  τους υπουργούς και τους παρατρεχάμενους του δημόσιου και μη, βίου. Ευτελίζονται τα όσια και τα ιερά
  Την ίδια ώρα μισθωτοί και συνταξιούχοι αγωνιούν για την επομένη ημέρα και το καλάθι της νοικοκυράς κινδυνεύει να μείνει άδειο. Ειδικά τούτες τις μέρες που η τηλεόραση δείχνει τα είδη να φτηναίνουν και στα σούπερ μάρκετ να τα  πληρώνεις ακριβότερα.
-Μα άλλο γράφει  στο ράφι.
-Εκείνο ήταν χτες και δεν προλάβαμε να το αλλάξουμε.
 Μου θυμίζουν τον μακαρίτη τον Παϊζη. Μικροπωλητής ο Παϊζης (θα τον θυμούνται οι παλιότεροι) είχε ένα καροτσάκι με διάφορα μικροπράγματα  από καρφίτσες και πρόγκες  μέχρι ζωστήρες και σιδερικά . «Πάρτε κόσμε. Ότι πάρετε ένα τάληρο» διαλαλούσε. Πήγαινες να αγοράσεις μια αλυσίδα για τα κλειδιά ή ένα φακό και σου έλεγε « Άστο αυτό πατριώτη. Αυτό έχει δύο τάληρα»
  Μεγαλοβδόμαδο .Περίλυπος εστίν η καρδία μου άχρι θανάτου. Είναι και το διπλοκάμπανο της Ευαγγελίστριας που χτυπάει πένθιμα και σου  αλλάζει τη διάθεση .
 Σε εξαγνισμό, σε αυτοέλεγχο, σε οδηγούν οι ακολουθίες της Μεγάλης
Εβδομάδας .Πως να ευθυμήσεις  όταν η θυσία του Κυρίου σε  προσγειώνει  στην πικρή πραγματικότητα με τις αναγωγές και τους συνειρμούς της.
  Ακόμα και κάποια οπτικά πειρασμικά θέματα που άλλοτε τα θαυμάζαμε ή τα περιγελούσαμε, που τα κάναμε χρονογράφημα –εκείνα τα απίστευτα και όμως αληθινά- μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα.  Υπάρχει πικρότερη σκέψη από τον Σταυρό;.
   Συμπορεύεται  άλλωστε αυτές τις ημέρες η παγκόσμια θλίψη για του 320 νεκρούς του μπόϊνγκ, για τις εκατόμβες  στην Ουκρανία, για τους μαθητές   που έσφαξε ο επίσης ανήλικος  συμμαθητής  τους και τόσους ακόμα που δολοφονούνται καθημερινά. Πώς να τα ξεπεράσεις.. Μεγάλη Παρασκευή για τον διαχρονικό άνθρωπο. Κυριολεκτικά και μεταφορικά...
-Γιατί ;
  Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου 
  Συγχωρήστε με  που σας μελαγχολώ Δευτεριάτικα πρωί- πρωί. Απορρίπτει  η ψυχική μου διάθεση ένα – ένα  τα θέματα που θα μπορούσαν να στοιχειοθετήσουν ένα χρονογράφημα.
Σκαλώνει η ευαισθησία μου  στο στασίδι με τη λαμπάδα στο χέρι. «Αμαρτιών μου τα πλήθη» Είχε δίκιο η Κασσιανή  μόνο που δεν το ομολογεί ο καθένας μας. Κι αν το κάνουμε είναι πρόσκαιρο. «Καταφιλήσω τους αχράντους Σου πόδας»και μετά …Μετά η καθημερινότητα μας παρασύρει εύκολα στη δική της λογική,  συχνότατα και στον δικό της κατήφορο
  Στη γωνία της πολυκατοικίας συναντώ μια νεαρούλα γειτονοπούλα μας  δακρυσμένη.
-Τι συμβαίνει- τη ρωτάω.
 -Όχι δεν είναι τίποτε με καθησυχάζει. Ντρέπεται κι όλας να το ομολογήσει. Επηρεασμένη είναι από τη θλίψη του Μεγαλοβδόμαδου. Με τη Σύνοψη στα χέρια. «Είναι- μου ομολογεί- εκείνη η παραβολή με τις δέκα παρθένες.
  -Τι σχέση έχουν αυτές με εσένα τη παρηγορώ. Ακόμα δεν άρχισες τη ζωή σου καλά – καλά
 -Αλίμονο απολογείται. Ίδια κι εγώ – ίδια με όλες τις άλλες .Εκείνες τις παρθένες του Ευαγγελίου. Μόνο που ούτε ξύπνιες είμαστε ούτε παρθένες πια!
 Έχει ένα δάκρυ  και με παρασύρει κι εμένα .Συγχωρήστε με που σας μελαγχόλησα. Καλό Πάσχα. Καλή Ανάσταση αναγνώστες μου                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                      
  Καταφιλήσω τους αχράντους σου πόδας Κύριε. Δείξον ημίν και την ένδοξόν Σου Αναστασιν
                Σταύρος Ιντζεγιαννης

ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΟς 9/4/114




Γ

                                         ΚΑΘ ΟΔΟΝ
  
 ΙΔΟΥ ΑΝΑΒΑΙΝΟΜΕΝ ΕΙΣ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΑ

    Και αναβαίνων ο Ιησούς εις Ιεροσόλυμα παρέλαβε τους Δώδεκα μαθητάς κατ ιδίαν εν τη οδώ και είπεν αυτοίς: Ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα.
 -------------------------------
  Ιδού  αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα !
    Με σαγηνεύει αυτή η εικόνα.
    Αυτός ο θρίαμβος ο ειρηνικός, ο γεμάτος ποίηση και ανοιξιάτικη ομορφιά. Ο γεμάτος φως και ψυχική αγαλλίαση.
Ο γεμάτος από το όραμα του παράδεισου!
    Αυτός, ο Νυμφίος, ο πάνυ ωραίος, καθισμένος επί πώλου όνου. Αυτός, ο Πρώτος ως ο έσχατος!
 " Τούτο Δε γέγονεν ίνα πληρωθεί το ρηθέν δια του προφήτου λέγοντος. " Είπατε τη θυγατρί Σιών, ιδού: Ο Βασιλεύς σου έρχεται επιβεβηκώς επί όνον και πώλον υιόν υποζυγίου."
        Είναι ανοιξιάτικο πρωινό. Όλάνθιστο το τοπίο λαμποκοπά με χιλιάδες χρώματα στο ηλιοφώς που στραφταλίζει στη χαρά των ματιών, την ανακούφιση της ψυχής από το βάρος της αμαρτίας.
    Παιζογελά το ελαφρό αεράκι που κατεβαίνει από το όρος των ελαιών ανάμεσα στα λυτά καστανόξανθα μαλλιά του και ριγά στις πτυχές του χιτώνα του «ος ην μη ρεραμένος.» Που δεν είχε καμία ραφή!
 " Ο Δε πλείστος όχλος - μας λέγει ο Ματθαίος - έστρωναν εαυτών τα ιμάτια εν τη οδώ. Άλλοι δε έκοπτον κλάδους από των δένδρων και έστρωναν. Οι δε όχλοι οι προάγοντες και ακολουθούντες έκραζον λέγοντες: Ωσαννά. Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου "
    Κι Αυτός. με το βλέμμα το μελαγχολικό στραμμένο προς τον Γολγοθά, στραμμένο προς το όραμα του Σταυρού, να πορεύεται προς το εκούσιον πάθος, ήρεμος, γαλήνιος, ξέροντας τι αξία έχουν, οι ζητωκραυγές και τα χειροκροτήματα και οι ύμνοι.  «Έγνω γαρ ότι ο Υιός του Ανθρώπου παραδοθείσεται τοις Αρχιερεύσι και τοις Γραμματεύσι και κατακρινούσι αυτόν Θανάτω»
    Αυτός ο όχλος που προπορεύεται, που ακολουθεί, που στρώνει δάφνες, που κλαίει από χαρά, που αγαλλιά ότι ήρθε επιτέλους ο αναμενομενος. Ο Μεσίας. Ο λυτρωτής του Ισραήλ από τον ζυγόν.
  «Ευράνθητι Ιερουσαλήμ και πανηγυρίσατε οι αγαπώντες Σιών. Ο Βασιλεύς γαρ εις τους αιώνας, Κύριος των Δυνάμεων ήλθε»
Ένας Θρίαμβος αλλιώτικος. ΄Όλοι τρέχουν να τον δουν, να τον προϋπαντήσουν, να τον πλησιάσουν, ει δυνατόν να τον αγγίξουν να τον ακούσουν. Να τον ακούσουν να διδάσκει Αυτός ο μη διδαχθείς!
    Σπρώχνονται. Διαγκωνίζονται. Σηκώνονται στις μύτες των ποδιών, ανεβαίνουν σε πέτρες. σηκώνουν τα μικρά τους να τον δουν: Ίδε ο Βασιλεύς. Ευλογημένος ο ερχόμενος "
Άνδρες που εγκατέλειψαν τα εργαστήρια, δούλοι που αψήφησαν τον αφέντη τους, παλλακίδες που αδιαφόρησαν για τις συνέπειες, αγρότες που εγκατέλειψαν τα χωράφια τους, νοικοκυρές που αδιαφόρησαν για το φαγητό τους, μικρά που ξέφυγαν από την επιτήρηση των γονιών τους, μαθαίνοντας ότι έρχεται ο αναστήσας τον Λάζαρον τετραήμερον νεκρόν.
 Ναι Αυτός θα αναστήσει και το Έθνος. Αυτός θα ηγηθεί. Αυτός θα γίνει ο λυτρωτής του Ισραήλ.
 « Εξέλθετε έθνη. Εξέλθετε λαοί και θεάσαθε τον Βασιλέα των ουρανών καθήμενον επί πώλου όνου.»
    Πηδάνε τους φράχτες, τα χαμηλά τοιχάκια, τρέχουν στα καλντερίμια παρακινώντας ο ένας τον άλλον. Μεταδίδοντας στόμα σε στόμα, τη μεγάλη είδηση: Δεύτε υπαντήσομεν Αυτόν!
    Είναι ένας θρίαμβος αλλιώτικος. αυτός.
    Είναι ένας θρίαμβος ειρήνης, χαράς, λύτρωσης.
Με κλάδους ελαίας και με τα ρούχα τους να στρώνονται στο δρόμο για να περάσει ο Βασιλεύς των Βασιλέων. Ο νικητής του Θανάτου.
  Για χρόνια θυμάμαι τη γιαγιά που τέτοια μέρα έβγαζε τα χαλιά και τα κρέμαγε στα μπαλκόνια κι έκαιγε μοσχολίβανο φτιαγμένο με νηστεία και προσευχή για τη μέρα αυτή με άρωμα δάφνης για να περάσει ο ΄Ίσκιος Του. Η Ιδέα Του. Το όραμά του. Η ευλογία Του
    Ευλογημένος ο Ερχόμενος! Συνήθεια που την κράτησε κι η μάνα ως τα στερνά της μέχρι που χάθηκαν και οι δύο, μαζί και τα ωραία μας έθιμα. Μπορεί μαζί και η Ευλογία Του.
    Α αυτός ο όχλος. Αυτοί που εκραύγαζαν Ωσαννά.
    Αυτοί οι ίδιοι- Εμείς Κύριε- που ύστερα από τέσσερις ημέρες- ύψωσαν τις γροθιές τους φωνάζοντας: Άρον- Άρον Σταύρωσαν Αυτόν.
     Τέτοιες στιγμές σκέφτομαι με κλάμα ψυχής πόσο δίκιο είχες που οργίστηκες.
       ΄Λαός μου τι εποίησα σοι και τι μοι ανταπέδωκας; Αντί του μάνα χολήν. Αντί του ύδατος όξος Αντί του αγαπάν με Σταυρώ με προσηλώσατε. Ουκέτι στέργω λοιπόν. Καλέσω μου τα έθνη κακείνα με δοξάσουσι συν τω Πατρί και τω Πνεύματι. Καγώ δωρήσομαι αυτοίς ζωήν αιώνιον!

                 Σταυρος Ιντζεγιαννης