Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2011

Σχολιάζοντας Θέατρο
Από τον Σταύρο Ιντζεγιάννη
Ο ΠΑΤΕΡΑΣ
(Αύγουστου Στρίμπεργκ)

Για μια φορά ας αρχίσουμε από το τέλος στην αρχή. Στο θέατρο Ακτ (στις σκάλες Γεροκωστοπούλου) το «Ελεύθερο Θέατρο Τέχνες» πραγματοποιεί με τον «Πατέρα» του Αύγουστου Στρίμπεργκ μια μοναδική επιτυχία και ανεπιφύλακτα μπορεί να πει κανείς πως όποιος δεν τη δει θα έχει χάσει μια θαυμάσια παράσταση, σ` ένα έργο του κλασικού ρεπερτορίου, που έχουν ανεβάσει οι μεγαλύτεροι θίασοι των Αθηνών.
Ο Ίλαρχος Άντολφ(Μιχάλης Σμυρλής) ένας στρατιωτικός διανοούμενος , μια διχασμένη φαλοκρατική προσωπικότητα, που μοιράζεται ανάμεσα στην αγάπη για τη γυναίκα του Λαόυρα (Βιβή Μπακαλάρου) και την αντίληψή του για την αρσενική εξουσία στη οικογένεια. Λέει : Η γυναίκα από τη στιγμή που παντρεύεται παραχωρεί όλες τις εξουσίες στον άντρα της. Άποψη που δε συμμερίζεται η γυναίκα του, συντηρώντας έτσι την από καταβολής κόσμου διαμάχη ανάμεσα στα δύο φύλα.
Η φιλονικία τους που φαινομενικά στηρίζεται στο ποιος έχει τη ευθύνη της ανατροφής της κόρης τους Βέρθας (Δήμτρα Τερζή) στο βάθος δεν είναι παρά η προσπάθεια της γυναίκας –της όποιας γυναίκας διαχρονικά
-να ξεφύγει από την εξουσία του άντρα, του οποίου η προσωπικότητα και η ανωτερότητα του, την καταπιέζει φέρνοντας της σε δεύτερη μοίρα στην οικογένεια. Και φυσικά ανελέητη και αδιάφορη για τις συνέπειες, δε διστάζει να χρησιμοποιήσει όποια μέσα, όσο παράλογα και ανήθικα είναι. Τον χτυπά στη αχίλλειο πτέρνα του κάθε αρσενικού, ανά τους αιώνες .Την πατρότητα του παιδιού τους . Εκμεταλλευόμενη την ιδιόρρυθμη προσωπικότητά του και με ακούσιους συνεργούς της και τα άλλα μέλη της οικογένειας, τον οδηγεί στην παραφροσύνη, σπέρνοντας του την υποψία, ότι η κόρη του δεν είναι παιδί του. Ποιός αρσενικός δε θα τρελαινόντανε;
Η σκηνοθετική γραμμή του Μίλτου Σπυρόπουλου, εκμεταλλεύτηκε άριστα αυτή την ιδιαίτερη ατμόσφαιρα που έχει ο χώρος και τις δυνατότητες των συντελεστών, επικεντρώνοντας αυστηρά και αδιάλειπτα το βλέμμα του θεατή πάνω στα κύρια πρόσωπα. Τον Ίλαρχο και τη Λάουρα ( σε προέκταση το τυπικό αντρόγυνο) οι οποίοι γέμισαν τη σκηνή και με την κίνηση, τη στάση, το ύφος και το λόγο αναπλήρωσαν ακόμη και την ακραία αφαιρετική γραμμή των σκηνικών.
Ο Μιχάλης Σμυρλής πίστεψε στον ρόλο του και κορύφωσε το δράμα του Στρίμπεργκ με το προσωπικό του πάθος, πέρα από κάθε απαίτηση, ακόμη και ενός δύσκολου θεατή. Η ψυχρή και ανελέητη -αιώνια ίδια- γυναίκα, βρήκε μια εξαίρετη ερμηνεύτρια που βίωσε σαν προσωπικό της πρόβλημα,το ρολό της, στη Βιβή Μπακαλάρου, ενώ η Φωτεινή Σταθοπούλου (νταντά του Ίλαρχου) στάθηκε εκπληκτικά ζωντανή σε ένα ρόλο που άρχισε αδιάφορα για να κορυφωθεί στο τέλος. Πειστικοί και ιδιαίτερα ισορροπημένοι-πραγματικοί-στους μικρότερους αλλά καίριους ρόλους τους και οι άλλοι συντελεστές Μίλτος Σπυρόπουλος =Πάστορας , Β Παπαδημητρόπουλος =γιατρός Βέρθα η κόρη =Δήμητρα Τερζή, Μάρκος Γέττος= ορντινάνατσα του ίλαρχου.
Θα χάσετε αν δεν το δείτε !
Σταύρος Ιντζεγιάννης

Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2011

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΜΑΥΡΟΥ ΘΕΟΥ

Ζητιάνευαν ψίχουλα,
στα περιστέρια της πλατείας.
Μια ατελείωτη λιτανεία απελπισίας ,
για την έσχατη πλάνη,
στη γη της λευκής επαγγελίας τους

Κάθε τόσο,
ζηλεύοντας τα μυρμήγκια
που αποθήκευαν το «αύριον»
εκλιπαρούσαν
τον μαύρο Θεό τους
«δως ημίν σήμερον»
Ε ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΓΝΩΜΗ ΠΑΤΡΩΝ

Πάτρα .Νοέμβρης 16-2011
Κύριε διευθυντά

Στο θέμα της βιβλιοθήκης κι εγώ. Όχι για να κρίνω ή να επικρίνω τα της βιβλιοθήκης καταγγελλόμενα αυτές τις ημέρες, αλλά για να δημοσιοποιήσω προσωπικές μου διαπιστώσεις. Και πιστεύω ότι έχω αυτό το δικαίωμα, καθώς επί χρόνια-ων ουκ έστιν αριθμός- βρίσκομαι τακτικός επισκέπτης στη βιβλιοθήκη.
Έτσι, έχοντας προσωπική άποψη, μπορώ να βεβαιώσω ότι η λειτουργία της είναι άψογη. Βρέθηκα μάρτυρας πολλών μαθητών ή άλλων αναγνωστών, που αν και δεν ήξεραν τι ακριβώς ζητούσαν ή και που να το ψάξουν, εξυπηρετήθηκαν χάρις στο ενδιαφέρον και τη γνώση των υπαλλήλων σε βαθμό απόλυτο.
Θα πει κανείς ότι αυτό είναι το καθήκον τους. Αλλά όχι. Άλλο η εκ καθήκοντος εξυπηρέτηση και άλλο η προθυμία και το ενδιαφέρον .Αυτή η διάθεση να διευκολύνουν, να βοηθήσουν ,ακόμη και να συμβουλεύσουν σχετικά με αναζητήσεις. Άλλο το να κάθομαι στην καρέκλα μου και να λέω ναι- όχι-το έχουμε δεν το έχουμε ,το δανείζουμε ή δεν το δανείζουμε και άλλο το να προσπαθείς να βρεις λύσεις για να βοηθήσεις τον αναγνώστη. Όσοι είμαστε τακτικοί επισκέπτες, είμαστε μάρτυρες αυτής της επάρκειας και της γνώσης του αντικειμένου που έχουν οι υπάλληλοι της βιβλιοθήκης από του τελευταίου μέχρι του διευθυντού.
Αν κάτι πήγε στραβό σ` αυτή την υπόθεση, ας αναζητηθεί στα κατά καιρούς Δημοτικά Συμβούλια, που δεν έσκυψαν πάνω στο θέμα της επάρκειας ή της καταλληλότητας των χώρων και είδαν αυτόν τον πνευματικό πνεύμονα της πόλης, σαν κάτι το αμελητέο και μάλλον -για να είμαστε πιο ειλικρινείς- σαν κάτι το μη ψηφοθηρικό. Βλέπετε η βιβλιοθήκη δεν κουβαλάει ψήφους .Φευ!!!
Ευχαριστώ
Σταύρος Ιντζεγιάννης
ΠΙΣΤΟΛΕΣ

Δευτέρα 7 Νοεμβρίου 2011

ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ

Ιχνηλατούσαν
αιτιολογίες ύπαρξης,
μ` αποφάγια
ρακένδυτης απελπισίας,
στον τροπικό της επιβίωσης

Στο βάθος του κάδου,
οι μνήμες της μαύρης πατρίδας,
χλεύαζαν αιώνες δουλείας,
με λευκά απορρίμματα,
μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας