Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2016

ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΟΣ 28 / 10 / 16


 

 

                                                                       Καθ οδόν

ΠΕΤΡΟΒΟΛΏΝΤΑΣ  ΤΟΥΣ  ΙΤΑΛΟΥι

 

Κόνιτσα. Προφήτης Ηλίας 1954

Ο Πάνος ο Τζαχρήστας κατέβασε μονοκοπανιά το δεύτερο τσίπουρο και μου `κλεισε μάτι :Κερνάς να πιούμε άλλο ένα.

Τι να κεράσω που αυτός το έπινε σα νερό κι εγώ άμαθος, με το δεύτερο κιόλας, είχα αρχίσει να βλέπω το γλόμπο από το ταβάνι να κουνιέται πέρα-δώθε!

  Τον Πάνο τον Τζαχρήστα τον γνώρισα σε ένα καφενείο στην Κόνιτσα, όπου υπηρετούσα τη στρατιωτική μου θητεία και κάθισα να μου λέει ιστορίες του πολέμου, στον οποίο πήρε μέρος , το `40 παιδόπουλο –τσολιάς 24 χρονών. Σε τσακίρ κέφι, με πήρε σπίτι του να φάμε και να γνωρίσω τη μάνα του τη κυρά Λένη να μου λέει τα παραμύθια της και εμείς να ακούμε δίπλα στ` αναμμένο τζακι, το μεγάλο παραμύθι του `40 στο οποίο πήρε μέρος όταν οι Ιταλοί προσπαθούσαν να ανεβούν στο ύψωμα το προφήτη Ηλία.

   -Και τη δουλειά είχες εσύ εκεί πάνω- ρώτησα.

   -Πως τι δουλειά είχα; Να αφήσω τους Ιταλούς να `ρθούνε να μας… (Ήταν κι αθυρόστομη κομμάτι)

   Τ` αγγόνια της βάλανε τα γέλια. Γιαγιά πες μας για τον τράγο.

  - Τι να σας πω μωρές. Πόλεμος ήτανε, Τι να κάναμε; Πήγαμε να πολεμήσουμε. Είδαμε που κοντεύανε να ανεβούν οι Ιταλιάνοι στο ύψωμα και πήγαμε να βοηθήσουμε τον στρατό μας.

 - Και ο τράγος τι δουλειά είχε εκεί ;

  -Τι να `κανα; Τον πήρα μαζί μου, που να τον αφήσω; Τον έδεσα σε ένα δέντρο δίπλα στο εκκλησάκι και πήρα τις κοτρώνες να κυνηγήσω του κοκορόφτερους μαζί με τη Ρηνιώ του  Μπακόλα και τη Ρουμπίνι του Κοντοχρήστου. Η Ρουμπίνι είχε μαζί της και ένα σκουριασμένο γκρα από τον πόλεμο του `12 και φοβέριζε τους Ιταλούς, ουστ μωρέ , ουστ, λες κι ήτανε τα γίδια της!

 -Και ο τράγος;

  -Άκου να δεις. Με τις ντουφεκιές τρόμαξε ο Κίτσος (τον έλεγα Κίτσο να μου θυμίζει τον μακαρίτη τον άντρα μου. Τράγος κι εκείνος γιε μ`. Τρόμαξε ο Κίτσος και κόβει το σκοινί και παίρνει την κατηφόρα κατά τους Ιταλούς. Κι εκεί έγινε το σώσον Κύριε τον λαόν σου. Οι Ιταλοί ντουφεκάγαν τον Κίτσο, εμείς ντουφεκάγαμε τους Ιταλούς κι εγώ έτρεχα την κατηφόρα να γλιτώσω τον Κίτσο πετροβολώντας τους Φρατέλους του Μουσουλίνι :Μη μωρέ ανάθεμά σας θα μου σκοτώσετε τον Κίτσο μ`

 - Μα καλά δε φοβόσουνα τη ρώτησα

 - Και τι ήθελε να κάνω, να μου σκοτώσουν τον Κίτσο ; Άσε που είχα στον κόρφο μου το `κόνισμα τ` Αϊ  Λια τι να πάθω; Είχαμε παρει τ` Άγια `κονίσματα μαζί μας και μας φυλάγανε Άκου γιε μ` να δεις τι έγινε. Η Ρηνιώ η Μπακόλαινα είχε πάρει το κόνισμα τ` Αϊ Γιώργη του καβαλάρη και  όρθια το σήκωνε  και το δείχνε στους Ιταλούς : Βαράτε μωρέ αν σας βαστάει εδώ είν` ο Αϊ Γιώργης.

 -Και δεν χτύπησε σφαίρα από τις τόσες που πέφτανε γύρω σας;

-Τι να μας χτυπήσουν μωρέ, δεν ακούς που σου λέω, είχαμε τα εικονίσματα μαζί μας .

  -Κι ο Κίτσος γιαγιά, τι απόγινε, την πείραζαν τα εγγόνια της.

  Μου τον σκότωσαν οι αναθεματισμένοι. Αυτό δε τους το συγχωρώ ποτέ. Το είπα και στον παπά-Νώντα που ξομολογιέμαι « Παπά μ` θες μου δίνεις συγχώρεση ,θες μη μου δίνεις. Εγώ να συγχωρέσω Ιταλό δε γίνεται. Το κρίμα στο  λαιμό μ`, θες με μεταλαβαίνεις ,θες όχι!

  Αλήθεια πως έγινε και νικήσαμε τους Ιταλούς σκέφτομαι. Μια χούφτα εμείς ο Δαυίδ κι  εκείνοι ίδιος ο Γολιάθ που λέγανε πως θα κάνουν περίπατο στην Ελλάδα. Πως δηλαδή θα γινότανε αν δεν είχαμε  το Θεό μαζί μας. Αν δεν είχαμε εκείνα τα Άγια εικονίσματα που έλεγε η κυρά –Λένη η Τζαχρήστα  στον κόρφο τους να τους φυλάει και να πολεμάει μαζί τους λέει κι ο Αϊ Γιώργης .Όταν το συλλογιέται κανείς  από το μάκρος του καιρού που πέρασε του φαίνεται παράλογο. Κι όμως έγινε και δεν είναι παραμύθι από εκείνα που λένε οι γριές δίπλα στο τζάκι τις χειμωνιάτικες ώρες. Κι ούτε ήταν το τσίπουρο που μου είχε θολώσει το μυαλό .Ήταν η αλήθεια εκείνου του αφύσικου πολέμου που τον κερδίσαμε με τα Άγια Εικονίσματα στον κόρφο μας. Μ` αυτά. Μόνο μ` αυτά !

  Σταύρος Ιντζεγιάννης

 

 

 

 

Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2016

ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΟΣ 19 / 110 / 16


                                           ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ

   ΕΣΜΕΝ ΑΔΕΛΦΟΙ

 

   Τέτοιες μέρες, λίγες πριν τον πόλεμο του`40,  δεν μπορώ όσο κι αν προσπαθώ, να αποφύγω τη μνήμη, που με ξαναγυρίζει με μια νοσηρή προσκόλληση   στις μέρες που έζησα παιδί στην Άρτα.

    Έχουν ειπωθεί και γραφεί πολλά γι αυτές τις μέρες που προηγήθηκαν πριν την κήρυξη του πολέμου. Οι διπλωμάτες, οι στρατιωτικοί, οι δημοσιογράφοι λένε καθένας τους, για τις μέρες αυτές. Εγώ θυμάμαι πως τις έζησα. Και πως τις θυμάμαι τόσο ζωηρά, σα να είναι σήμερα. Ο πόλεμος!

   Το λέγανε αλλά δε θέλαμε να το πιστέψουμε. Ωστόσο όλοι καταλαβαίνανε πως κάτι θα γίνει. Προχτές έφυγε ο Αντώνης της κυρά Χρήσταινας με ατομική πρόσκληση για να παρουσιαστεί στη μονάδα του. Χτες έφυγε ο γυμναστής μας ο κ.Δερδεράκης. Σήμερα το πρωί μάθαμε πως η αστυνομία έπιασε κάποιον ξένο που φωτογράφιζε τη γέφυρα.

   Στους τοίχους είχανε κολλήσει μεγάλες αφίσες με ένα τεράστιο αφτί .Έγραφε. «Προσοχή και η τοίχοι έχουν  αφτιά» Κόβαμε λωρίδες από εφημερίδες και τις κολλάγαμε χιαστί  με αλευρόκολλα στα παράθυρα για να μη σκορπιστούν τα τζάμια αν τυχόν σπάσουν.

  Ο πρωθυπουργός έλεγε στο ραδιόφωνο να φυτέψουμε στις γλάστρες πατάτες για την περίπτωση πολέμου.

  Μια βδομάδα πριν κάναμε μια άσκηση  πως θα αδειάσουμε το σχολείο  για να γίνει νοσοκομείο σε περίπτωση που χρειαστεί. Αν και πόλεμος δεν πρόκειται να γίνει Αλλά και να γίνει ξέρουμε να πολεμάμε και θα νικήσουμε-μας τόνιζαν με έμφαση.  Η Ελλάδα νικά πάντοτε.

   Ωστόσο καθημερινά περνούσαν ξένοι με φορτηγά ή με μουλάρια και πηγαίναν προς τα Γιάννενα. Ο πατέρας πήγαινε  κάθε απόγευμα  και κάνανε ασκήσεις αεράμυνας. Ο Δεσπότης  στο κήρυγμά επέμενε πως πρέπει να μη χάνουμε την ελπίδα μας στην Παναγία που δε θα αφήσει να γίνει πόλεμος.

 - Πόλεμος; Θα γίνει πόλεμος-  ρωτάγανε όλοι.

   Όχι μην ανησυχείτε, απλώς παίρνουμε προληπτικά μέτρα-μας καθησυχάζανε ο Νομάρχης , ο Δήμαρχος, ο Δεσπότης , οι καθηγητές μας. Οι αρχές του τόπου.

 Τότε γιατί όλα αυτά; Γιατί;

  Ίσως αυτό είναι που το θεωρώ χρέος τέτοιες ημέρες ,σαν μεθαύριο, 28 του μήνα να γυρίζω το ημερολόγιο πίσω και να προσπαθώ  ένα αφιέρωμα. Κάτι σαν μνημόσυνο.

  Έζησα τις πρώτες ημέρες του πολέμου στην Άρτα όπου  και γεννήθηκα και οι αναμνήσεις εκείνων των ημερών είναι έντονες παρά τα χρόνια που πέρασαν.

  Θα πρέπει να ήταν  καμιά δεκαριά μέρες από την κήρυξη του πολέμου που φέρανε τους πρώτους αιχμαλώτους.

  «Τρέχα –με είχε παρασύρει ο Γιώργος. Φέρανε  αιχμαλώτους από το μέτωπο. Ακούς, είναι σαν και μας- συμπλήρωσε. Άνθρωποι.

  Ναι ήταν ακριβώς σαν κι εμάς .Άνθρωποι κι αυτοί !

  Μέσα σε ένα στρατιωτικό καμιόνι στην πλατεία Κιλκίς, είδα τους πρώτους αιχμαλώτους του πολέμου.Ήταν καμιά εικοσαριά Ιταλοί. Αξύριστοι, συφοριασμένοι, με τα ίχνη της πολεμικής περιπέτειας επάνω τους .

   Ο κ. Σπύρος ο φαρμακοποιός  προθυμοποιήθηκε να κάνει τον διερμηνέα  στον κ. Παπαβασιλείου που έβγαζε τη μοναδική εφημερίδα της πόλης.

-  Γκουέρα νο μπόνο, είπε κάποιος τους. Μουσολίνι κατίβο.

 - Μπέλα Γκρέτσια συμπλήρωσε  ένας άλλος.

 - «Έλληνες και Ιταλοί εσμέν αδελφοί»-είπε ένας άλλος, που είχε ένα σταυρό κρεμασμένο στο στήθος και άσπρη κολαρίνα, στο λαιμό του. Είναι παπάς –είπε κάποιος. Ξέρει αρχαία ελληνικά! Για σκέψου. Ήξερε αρχαία ελληνικά, αλλά ήρθε να μας πολεμήσει. Να μας καταλάβει. Να πάρει τη ζωή και το βιός μας!!!

  Μωρέ τι καθόμαστε –είπε  ένα από τα μεγαλύτερα παιδιά. Πετροβολάτε  τους .Στη στιγμή  οι σφεντόνες- μόνιμος εξοπλισμός της κωλότσεπης- οπλίστηκαν και παίρνοντας θέση  στο ύψωμα της απέναντι πλατείας Σκουφά  ετοιμαστήκαμε να σώσουμε  την τιμή της πατρίδος, δίνοντας τη δική μας μάχη.

   Ευτυχώς μας είδε ένας  χωροφύλακας και μας  σταμάτησε. «Ντροπή! Είναι αιχμάλωτοι». Ο Δεσπότης –μεγάλη ψυχή ο Σπυρίδων- ζήτησε και πήρε τον αιχμάλωτο παπά στο Δεσποτικό, ώσπου να τους μεταφέρουν στην Αθήνα, γυρίζοντας τους από πόλη σε πόλη, για να δει ο κόσμος ότι είχαμε πιάσει αιχμαλώτους.

    Ο πόλεμος. Για σκέψου 76 χρόνια πριν σαν μεθαύριο. «Έσμέν αδελφοί»- έλεγε και ξανάλεγε ο Ιταλός αιχμάλωτος παπάς. Αδελφοί αλλά… ο πόλεμος, πόλεμος, σαν αύριο- μεθαύριο 28 Οκτωβρίου του 1940

Σταύρος Ιντζεγιαννης

 

 

 

ΓΝΩΜΗ 22 / 10 / 16


                                           ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ

   ΕΣΜΕΝ ΑΔΕΛΦΟΙ

 

   Τέτοιες μέρες, λίγες πριν τον πόλεμο του`40,  δεν μπορώ όσο κι αν προσπαθώ, να αποφύγω τη μνήμη, που με ξαναγυρίζει με μια νοσηρή προσκόλληση   στις μέρες που έζησα παιδί στην Άρτα.

    Έχουν ειπωθεί και γραφεί πολλά γι αυτές τις μέρες που προηγήθηκαν πριν την κήρυξη του πολέμου. Οι διπλωμάτες, οι στρατιωτικοί, οι δημοσιογράφοι λένε καθένας τους, για τις μέρες αυτές. Εγώ θυμάμαι πως τις έζησα. Και πως τις θυμάμαι τόσο ζωηρά, σα να είναι σήμερα. Ο πόλεμος!

   Το λέγανε αλλά δε θέλαμε να το πιστέψουμε. Ωστόσο όλοι καταλαβαίνανε πως κάτι θα γίνει. Προχτές έφυγε ο Αντώνης της κυρά Χρήσταινας με ατομική πρόσκληση για να παρουσιαστεί στη μονάδα του. Χτες έφυγε ο γυμναστής μας ο κ.Δερδεράκης. Σήμερα το πρωί μάθαμε πως η αστυνομία έπιασε κάποιον ξένο που φωτογράφιζε τη γέφυρα.

   Στους τοίχους είχανε κολλήσει μεγάλες αφίσες με ένα τεράστιο αφτί .Έγραφε. «Προσοχή και η τοίχοι έχουν  αφτιά» Κόβαμε λωρίδες από εφημερίδες και τις κολλάγαμε χιαστί  με αλευρόκολλα στα παράθυρα για να μη σκορπιστούν τα τζάμια αν τυχόν σπάσουν.

  Ο πρωθυπουργός έλεγε στο ραδιόφωνο να φυτέψουμε στις γλάστρες πατάτες για την περίπτωση πολέμου.

  Μια βδομάδα πριν κάναμε μια άσκηση  πως θα αδειάσουμε το σχολείο  για να γίνει νοσοκομείο σε περίπτωση που χρειαστεί. Αν και πόλεμος δεν πρόκειται να γίνει Αλλά και να γίνει ξέρουμε να πολεμάμε και θα νικήσουμε-μας τόνιζαν με έμφαση.  Η Ελλάδα νικά πάντοτε.

   Ωστόσο καθημερινά περνούσαν ξένοι με φορτηγά ή με μουλάρια και πηγαίναν προς τα Γιάννενα. Ο πατέρας πήγαινε  κάθε απόγευμα  και κάνανε ασκήσεις αεράμυνας. Ο Δεσπότης  στο κήρυγμά επέμενε πως πρέπει να μη χάνουμε την ελπίδα μας στην Παναγία που δε θα αφήσει να γίνει πόλεμος.

 - Πόλεμος; Θα γίνει πόλεμος-  ρωτάγανε όλοι.

   Όχι μην ανησυχείτε, απλώς παίρνουμε προληπτικά μέτρα-μας καθησυχάζανε ο Νομάρχης , ο Δήμαρχος, ο Δεσπότης , οι καθηγητές μας. Οι αρχές του τόπου.

 Τότε γιατί όλα αυτά; Γιατί;

  Ίσως αυτό είναι που το θεωρώ χρέος τέτοιες ημέρες ,σαν μεθαύριο, 28 του μήνα να γυρίζω το ημερολόγιο πίσω και να προσπαθώ  ένα αφιέρωμα. Κάτι σαν μνημόσυνο.

  Έζησα τις πρώτες ημέρες του πολέμου στην Άρτα όπου  και γεννήθηκα και οι αναμνήσεις εκείνων των ημερών είναι έντονες παρά τα χρόνια που πέρασαν.

  Θα πρέπει να ήταν  καμιά δεκαριά μέρες από την κήρυξη του πολέμου που φέρανε τους πρώτους αιχμαλώτους.

  «Τρέχα –με είχε παρασύρει ο Γιώργος. Φέρανε  αιχμαλώτους από το μέτωπο. Ακούς, είναι σαν και μας- συμπλήρωσε. Άνθρωποι.

  Ναι ήταν ακριβώς σαν κι εμάς .Άνθρωποι κι αυτοί !

  Μέσα σε ένα στρατιωτικό καμιόνι στην πλατεία Κιλκίς, είδα τους πρώτους αιχμαλώτους του πολέμου.Ήταν καμιά εικοσαριά Ιταλοί. Αξύριστοι, συφοριασμένοι, με τα ίχνη της πολεμικής περιπέτειας επάνω τους .

   Ο κ. Σπύρος ο φαρμακοποιός  προθυμοποιήθηκε να κάνει τον διερμηνέα  στον κ. Παπαβασιλείου που έβγαζε τη μοναδική εφημερίδα της πόλης.

-  Γκουέρα νο μπόνο, είπε κάποιος τους. Μουσολίνι κατίβο.

 - Μπέλα Γκρέτσια συμπλήρωσε  ένας άλλος.

 - «Έλληνες και Ιταλοί εσμέν αδελφοί»-είπε ένας άλλος, που είχε ένα σταυρό κρεμασμένο στο στήθος και άσπρη κολαρίνα, στο λαιμό του. Είναι παπάς –είπε κάποιος. Ξέρει αρχαία ελληνικά! Για σκέψου. Ήξερε αρχαία ελληνικά, αλλά ήρθε να μας πολεμήσει. Να μας καταλάβει. Να πάρει τη ζωή και το βιός μας!!!

  Μωρέ τι καθόμαστε –είπε  ένα από τα μεγαλύτερα παιδιά. Πετροβολάτε  τους .Στη στιγμή  οι σφεντόνες- μόνιμος εξοπλισμός της κωλότσεπης- οπλίστηκαν και παίρνοντας θέση  στο ύψωμα της απέναντι πλατείας Σκουφά  ετοιμαστήκαμε να σώσουμε  την τιμή της πατρίδος, δίνοντας τη δική μας μάχη.

   Ευτυχώς μας είδε ένας  χωροφύλακας και μας  σταμάτησε. «Ντροπή! Είναι αιχμάλωτοι». Ο Δεσπότης –μεγάλη ψυχή ο Σπυρίδων- ζήτησε και πήρε τον αιχμάλωτο παπά στο Δεσποτικό, ώσπου να τους μεταφέρουν στην Αθήνα, γυρίζοντας τους από πόλη σε πόλη, για να δει ο κόσμος ότι είχαμε πιάσει αιχμαλώτους.

    Ο πόλεμος. Για σκέψου 76 χρόνια πριν σαν μεθαύριο. «Έσμέν αδελφοί»- έλεγε και ξανάλεγε ο Ιταλός αιχμάλωτος παπάς. Αδελφοί αλλά… ο πόλεμος, πόλεμος, σαν αύριο- μεθαύριο 28 Οκτωβρίου του 1940

Σταύρος Ιντζεγιαννης

 

 

 

ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΟΣ 15 / 10 / 16


ΚΑΘ ΟΔΟΝ

ΟΠΚΤΩΒΡΗΣ 2016

 

Οκτώβρης. Ο μήνας των ρομαντικών και της μελαγχολίας. Ο μήνας της Πάτρας με τα πολυδιαφημισμένα ηλιοβασιλέματα στον Πατραϊκό, την ώρα που ψέλνεις: Φως ιλαρόν Αγίας δόξης, αθανάτου Πατρός…» Την ώρα που γονατίζεις «Καταξίωσον Κύριε εν τη εσπέρα ταύτη αναμαρτήτους φυλαχθήναι ημάς…» Οκτώβρης ο μήνας της Ορθοδοξίας με τον  Μεγαλομάρτυρα Άγιο Δημήτριο προστάτη και πολιούχο της Θεσσαλονίκης και της εθνικής μας ιστορίας με την απελευθέρωσή της, αλλά και της ιστορικής μας εποποιίας «Μάνα Ελλάδα μια  σάλπιγγα ηχεί λες ακόμη στης Πίνδου μια κόγχη, να θυμίζει γεμάτο ψυχή στους λαούς το τρανό που ξεστόμισες ΟΧΙ»-Στέλιος Σπεράντζας!

  Τα σχολεία ξανάνοιξαν. Οι φωνές των πιτσιρικάδων και το γνώριμο κουδούνι διαλάλησαν το νέο σχολικό έτος!

    Οκτώβρης ο κλασσικός μήνας του Φθινοπώρου. Το πρωί κρύο, το μεσημέρι ζέστη- Οχτώβρη- Οχτωβράκη το μικρό καλοκαιράκι λέει ο λαός- το βράδυ ψύχρα. Οκτώβρης ο σποριάς – Οκτώβρη κι αν δεν έσπειρες  λίγο  ψωμί θα πάρεις- Οκτώβρης ο βροχάρης –μακριά βροντή , κοντά βροχή λέει η παροιμία» , κι αλλού «Τα σταφύλια τρυγημένα και τα σκόρδα  φυτεμένα». Τέλος ο Οκτώβρης με τα ανοίγματα των βαρελιών: Τ` Αϊ Δημητριού τι είσαι συ και τ` είμαι εγώ , λέει το παλιό κρασί  στο νιο!

   Ξακουστή κάποτε η Πάτρα για τις παλιές ταβέρνες της στην επάνω πόλη όπου το άνοιγμα των βαρελιών σηματοδοτούσε γιορτές  και μάζευε τους μπεκρήδες να   αξιολογήσουν το νέο κρασί και να αποφανθούν τίνος το πετυχημένο και τίνος όχι. Και μια ο λόγος για μπεκρήδες να η μνήμη που μου ξυπνάει περιστατικό χαρακτηριστικό του κλασσικού μπεκρή της παλιάς – φευ – εποχής.

   Καιρό που περνούσε κάθε Σάββατο από το μαγαζί που διατηρούσα τότε, κάποιος  λαϊκός τύπος και ζήταγε απλώνοντας το χέρι του :Το κρασάκι μου! Αυτό σήμαινε ένα δίφραγκο (προ ευρώ η ιστορία) για να πιεί το κρασάκι του.

  Μια μέρα  -νομίζοντας πως θα τον ευχαριστούσα - αντί για το συνηθισμένο δίφραγκο που ανελλιπώς  του δίναμε, του έδωσα ένα μπουκάλι κρασί. Το πήρε, το κοίταξε  σαν να απορούσε.

   «Τι είναι αυτό; Εγώ δε ζητιανεύω κρασί. Ένα δίφραγκο θέλω μόνο, να πάω το βράδυ στην ταβέρνα μου να πιω το κρασάκι μου με την παλιοπαρέα» Και μας το έδωσε πίσω ζητώντας μόνο το δίφραγκο για το κρασάκι του!

  Άλλη εποχή, άλλοι άνθρωποι. Απέσβετω λάλον ύδωρ. Λάλον ύδωρ το κρασί αλλά η Ελλάδα - η Ελλάδα η οινοπαραγωγός - τώρα πίνει μπίρα. Κι όμως από αρχαιότητας εθνικό μας προϊόν –προίκα μας από του θεούς ο οίνος!

   Στην αξεπέραστα πανέμορφη Ελληνική μυθολογία μια μέρα ο Στάφυλος ο δούλος του Οινέα του βασιλιά της Αιτωλίας είδε τις γίδες που έβοσκαν να τρώνε από ένα άγνωστο μέχρι τότε καρπό και να τρελαίνονται. Πήρε τον καρπό αυτό, τον πήγε στον αφέντη του και τον δοκίμασαν. Στυφός στην αρχή, όταν όμως  τον έστυψαν τους  γέμισε ευφορία μέθυσαν. Έτσι γεννήθηκε το σταφύλι από το όνομα του Στάφυλου και ο Οίνος προς τιμήν του Οινέα!!! 

  Όμως η μεγάλη τιμή και δόξα του είναι ότι αυτό υπήρξε το πρώτο θαύμα του Κυρίου εν Κανά κι αυτό ευλόγησε ο Κύριος λέγοντας :Πίετε εξ αυτού πάντες  Τούτο εστί το  αίμα μου το της Καινής Διαθήκης…»

  Οκτώβρης. Η Πάτρα μια φοιτητούπολη ξαναβρίσκει το

γνώριμο ύφος της με τον νεαρόκοσμο να γεμίζει τις καφετέριες και τα μπαράκια όπου ζωντανεύουν τύποι και σκηνές από την αξέχαστη όπερα του Πουτσίνι «Μποέμ». Ο Μιμή, ο Ροδόλφος,   ο φιλόσοφος  Κόλιν. ο μουσικός ο Σωνάρ ο Μαρτσέλο, ξαναζούν στη σύγχρονη έκδοσή της μια καινούργια «Μποέμ».

  Ή γειτονιά μας φοιτητογειτονιά ξαναφωτίζεται. Ένα γύρω τα παράθυρα μένουν μέχρι αργά τη νύχτα σαν μάτια  ενός μοντέρνου Κύκλωπα που ξενυχτά διαβάζοντας κάποιο σύγγραμμα: Στοιχεία φυσικής –ποιος ξέρει, ή εμποριολογία ή ανατομική παθολογία!!!

   Οι φοιτητές στο δεύτερο όροφο,  έβαλαν ανακοίνωση χθες: Συγχωρήστε μας που θα σας ανησυχήσουμε έχουμε πάρτυ γνωριμίας. Θα προσπαθήσουμε να  μη το ξενυχτίσουμε μέχρι τις 6 το πρωί. Ευχαριστούμε!!!

  Άδειασαν οι παραλίες . « οι ψαρόβαρκες με τα αδειανά μάτια-λέει ο ποιητής- αποχαιρέτησαν το καλοκαίρι που πέρασε»

   Κάνει ψύχρα  είπε η κυρία που φιλοξενούσε την απογευματινή μας κοζερί και βιάστηκε να ρίξει μια ζακέτα επάνω της.

  Οκτώβρης. Καλωσόρισες φθινόπωρο «Ως εμεγαλύνθησαν οι εποχές σου Κύριε. Πάντα εν  σοφία εποίησες»

Σταύρος Ιντζεγιαννης

ΓΝΩΜΗ 19 / 10 / 16


 

                                                       ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ

   ΤΥΦΩΝΕΣ

 

   Τον τελευταίο καιρό μπήκε στη ζωή μας –και στην έγνοια μας, ίσως και στον φόβο μας -η λέξη τυφώνας που σημαίνει αν καλά ερμηνεύω … ξεμπουντούλωμα. Ακούμε για τρομακτικές καταστροφές και βιβλικές ερημώσεις τόπων  καθώς στο πέρασμά του δεν αφήνει τίποτε όρθιο. Βέβαια μακριά η Αϊτή, ή Νότια Καρολίνα ή η Ιαπωνία ωστόσο δεν παύει να σε τρομάζει! Πολύ περισσότερο γιατί η λέξη τυφώνας συνειρμικά οδηγεί στην Ελληνική πραγματικότητα με τον οικονομικό ή τον πολιτικό τυφώνα που απειλεί την καθημερινότητά μας κι όχι μόνο αλλά και τον κοινωνικό ή τον οικογενειακό τυφώνα  ακόμη δε και τον ερωτικό που άλλαξε τα ήθη μας και που απειλεί με τον κατήφορο που έχουν πάρει η προσωπικές σχέσεις ανεξέλεγκτα σε μια κοινωνία χωρίς ηθικό έρμα. Ένας τυφώνας που ξεχαρβαλώνει ότι καλό μας είχε μείνει. Ακόμη και οι ομοφυλόφιλοι  ζητούν το δικαίωμα  γάμου. Ο τυφών του τυφώνος!!!

      Ωστόσο τυφώνες δεν είναι μόνο οι μετεωρολογικοί αλλά υπάρχουν ένα σωρό και μάλιστα που μας ενδιαφέρουν άμεσα.

  Στην πολιτική μας ζωή, πάντοτε ένας τυφώνας σάρωνε τον τόπος μας. Στην Εθνική μας επανάσταση οι οπλαρχηγοί της Στερεάς εναντίον των οπλαρχηγών της Πελοποννήσου . Αντί να μας διαλύσουν οι Τουρκοαιγύπτιοι κινδυνέψαμε να αυτοδιαλυθούμε από τον τότε εμφύλιο κι αν δεν ήταν η Ναυμαχία  του Ναυαρίνου στις 8 Αυγούστου του 1827 να μας σώσει γιατί κινδύνευαν και τα δικά τους συμφέροντα βέβαια (οι ιστορικοί την καταγράφουν ως το «ατυχές γεγονός») η επανάσταση και το αίμα που χύθηκε θα πήγαιναν στράφι από τον ιδιότυπο τυφώνα που μας είχε πλήξει.    

  Δούλοι των δανείων που αναγκαστήκαμε να παίρνουμε ήταν ένας κυριολεκτικά οικονομικός τυφώνας που ξεχαρβάλωνε την ήδη σαθρή οικονομία μας  με τους επαχθέστατους όρους

και μας στοίχισαν όσο και ένας σύγχρονος μετεωρολογικός τυφώνας.

    195 χρόνια ελεύθερης Ελλάδας, με 170  κυβερνήσεις και το πρωτοφανές ρεκόρ  -για Γκίνες-κυβέρνηση μιας ημέρας (Κυβέρνηση Αναστασίου Χαραλάμπη 29 Αυγούστου 1922)

 Ακόμη δε και Ελλάδα με δύο κυβερνήσεις (κυβέρνηση Βενιζέλου  16 / 9 /1916 Θεσσαλονίκη και κυβέρνηση  Καλογερόπουλου στην Αθήνα)   και μέσα σε όλους αυτούς τους τυφώνες που σάρωναν την πολιτική μας ζωή ζήσαμε και τον τρομερότερο τυφώνα : Την Μικρασιατική καταστροφή,

   Τρεις πόλεμοι. Ένας εμφύλιος. Μια κατοχή. Τρεις δικτατορίες. Πολιτικοί τυφώνες που δε μας έλειψαν ποτέ και που σάρωναν τη… φτώχεια μας!!!

    Δεν ήταν – και δεν είναι- οι μόνοι τυφώνες που μας βρήκαν.

 Ήδη υπάρχουν άνθρωποι που ψάχνουν στα σκουπίδια για ένα κομμάτι ψωμί , για ένα ρούχο και άνθρωποι που κοιμούνται στα παγκάκια. Πρόσφυγες που πνίγονται στα νερά του Αιγαίου προσπαθώντας να ξεφύγουν από τη λαίλαπα-τον τυφώνα-του εμφυλίου στη Συρία και που σκοτώνονται  για τα συμφέροντα των δυνατών της γης οι οποίοι  χορτάτοι, με τη σαμπάνια και τα ακριβά τους πούρα, περιφέρονται στα σαλόνια των διασκέψεων για την… ειρήνη χρηματοδοτώντας… τον πόλεμο!!!

   Οι τράπεζες σαρώνουν με τον δικό τους τυφώνα δικαίους και αδίκους βγάζοντας σε πλειστηριασμό όχι μόνο τις βίλες, αλλά και τα φτωχοκάλυβα Ένας τυφώνας που σαρώνει ότι βρει στο διάβα του και απειλεί να ξεκάνει ότι όρθιο έχει μείνει σ` αυτό τον πολύπαθο τόπο.

   Ο κοινωνικός τυφώνας που μαζεύει ουρές  στα συσσίτια του Δήμου ή της επισκοπής για μια στάλα φαγητό φιλανθρωπίας ενώ στους δρόμους άνθρωποι ζητιανεύουν για μισό ευρώ όχι για ψωμί αλλά τα φάρμακά τους. Ξεπερνά το εκατομμύριο η ανεργία στην Ελλάδα και δη των νέων ανθρώπων

  Αλλά μήπως σώθηκαν από το γενικό ξεχαρβάλωμα οι κοινωνικές μας σχέσεις ή η οικογένεια που σαρώθηκε

κι αυτή από τον τυφώνα των μοντέρνων καιρών  Προ ημερών φίλος ήρθε στα μαύρα πανιά. Η κόρη μου χώρισε είπε.

-Μα ήταν παντρεμένη;

-Όχι συζούσε με κάποιον  7 χρόνια και χθες την παράτησε και έφυγε.  Συζούσε- είπε. Τόσο απλά. Σαν κάτι συνηθισμένο κάτι φυσικό. Ένας τυφώνας κι αυτός που σάρωσε την οικογένεια που ξέραμε.

   Τυφώνες που ξεχαρβαλώνουν ότι βρουν (Ενφια-περικοπές-φόροι- μειώσεις συντάξεων) και όχι μόνο στο περιβάλλον αλλά και στην καθημερινή μας ζωή και που από αυτούς δεν υπάρχει-φευ-γλιτωμός.
                                    Σταύρος Ιντζε

Σάββατο 15 Οκτωβρίου 2016

ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΟΣ


                                                      ΚΑΘ ΟΔΟΝ

 

     Ο ΚΑΤΑΚΤΗΤΗΣ

   Σκαλίζοντας παλιά  αποκόμματα εφημερίδων, σημειώματα , από αυτά που γεμίζουν συχνά τα συρτάρια μας, μερικά με την ένδειξη «Να το κοιτάξω αργότερα» -και ποτέ δεν κοιτάξαμε-βρήκα μιαν είδηση του 1953.

   29 Μαϊου 1953 κατακτήθηκε το Έβερεστ. Ο Νεοζηλανδός Έντμουντ Χίλαρυ  με τον Νεπαλέζο οδηγό του, Τένσινγκ Νοργκέυ κατάκτησαν την υψηλότερη κορφή του όρους Έβερεστ που όχι λίγοι ή απέτυχαν ή άφησαν τα κόκαλά τους εκεί, στην προσπάθειά τους να ανέβουν στην κορυφή. Στη « Στέγη του κόσμου » καθώς την ονομάζουν στο Νεπάλ.

  Τι το σπουδαίο θα αναρωτηθείτε, δεδομένου ότι ο άνθρωπος, ο κατακτητής άνθρωπος, ασταμάτητα κατακτά τη μία - και μάλιστα- επιστημονική κορυφή μετά την άλλη.

   Μαγνητοφωνήσαμε τις συνομιλίες μας, Είδαμε την τηλεόραση, πήγαμε στο φεγγάρι. Γεμίσαμε  τον ουρανό  με δορυφόρους με τους οποίους μπορείς να δεις  που είναι παρκαρισμένο το αυτοκίνητό σου, ακόμη  και τι γίνεται μέσα στο σπίτι σου. Να δεις μια σύγκρουση αυτοκινήτων στη Νέα Υόρκη ταυτόχρονα με τον αυτόπτη μάρτυρα. Και να παρακολουθήσεις τη συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών ή του Γιουρογκρούπ σα να ήσουν μέσα στη αίθουσα. Ακόμη και ν` ακούσεις τι λέει ο γείτονάς σου για σένα.

   Προχτές, κάποιος,  έφερε τη φωτογραφία του εμβρίου που κυοφορεί στον έκτο μήνα της η κόρη του. Και βέβαια αυτά δεν είναι τίποτε μπροστά στη νανοχειρουργική-αν τη λέω καλά- που χειρουργεί με τα νανορομπότ  στην καρδιά του εμβρίου ή μεταμοσχεύει όργανα, καρδιές, νεφρά ή νωτιαίο μυελό από δότη σε λήπτη!

  Επιτεύγματα που όταν τα αναλογίζεσαι σου κόβουν την ανάσα. Ο άνθρωπος ο κατακτητής !   

  -  Και λοιπόν είπε ο Χρηστάρας. Χθες είδα κάποιον που έψαχνε στα σκουπίδια να βρει κάτι να φάει ή κάποιο ρούχο να  ντυθεί. Δηλαδή ;Τι είδους κατακτητής είναι ο άνθρωπος  όταν δεν μπορεί να κατακτήσει τη διαβίωσή  όχι μόνο την προσωπική του αλλά και των συνανθρώπων του.

   Ξεπερνά  το εκατομμύριο η ανεργία στην Ελλάδα  και μάλιστα των νέων . Άνθρωποι που ζητιανεύουν στη γωνία  μισό ευρώ. Μωρά που παγώνουν ρακένδυτα. Ουρές στα συσσίτια της Επισκοπής και των ενοριών. Οικογένειες που επιβιώνουν χάρη στη φιλανθρωπία κάποιων ή μιας οργάνωσης. Πρόσφυγες που πνίγονται στα νερά του Αιγαίου προσπαθώντας να  σωθούν από τον πόλεμο του ανθρώπου με τον συνάνθρωπό του.

   Η εκκλησία που δεν προλαβαίνει ποιόν να πρωτοβοηθήσει, τόσοι πολλοί που έχουν ανάγκη για μια όποια βοήθεια.   Βέβαια –συνέχισε ο φίλος-έχουμε ηλεκτρικό ψυγείο. Η τεχνολογία  τώρα τελευταία διαφημίζει αφυγραντήρες για να αφαιρούν την υγρασία από το σπίτι. Κλιματιστικά για να κοιμόμαστε δροσεροί στην κάψα του καλοκαιριού. Την ίδια ώρα που υπάρχουν άστεγοι και κοιμούνται στα παγκάκια ή χάνουν-πλειστηριάζονται κατοικίες.

  Η σύζυγος δεν πλένει στη σκάφη όπως παλιά η μάνα και σκουπίζει με ηλεκτρική σκούπα για να μη πιάνεται η μέση της όπως η θεία Χριστίνα που σκούπιζε με την κλασσική σκούπα και κάθε τόσο έπιανε τη μέση της «Ωχ  δε μπορώ η δόλια… πιάστηκα!»

  Μα όλα αυτά- θα πείτε- είναι χρήσιμα. Όλα αυτά τα εφεύρε η ανθρώπινη επινοητικότητα για να μας κάνει τη ζωή πιο εύκολη. Να κάνει τον άνθρωπο να κερδίσει κόπο και ελεύθερες ώρες ανάπαυσης. Να του παρατείνει τη ζωή. Να του ανοίξει τα μάτια σε νέους ορίζοντες.

 Και λοιπόν-ξανάπε ο φίλος. Τι ωφελήσει άνθρωπον εάν τον κόσμον όλον κερδίσει τη δε ψυχήν αυτού  ζημιωθεί;

   Χρήσιμα; Άχρηστα; Απαραίτητα; Υπερβολικά; Κερδίζουμε ή χάνουμε; Δεν είμαι κατά της προόδου. Άλλωστε κι εγώ επωφελούμαι από όλες αυτές τις συσκευές  που μπήκαν στη ζωή μας και την κάνουν πιο εύκολή-η τάχα πιο δύσκολή!!! Καταντήσαμε από αφέντες της τεχνολογίας να γίνουμε δούλοι της. Πάθαμε εξάρτηση από το κινητό-ή κάνω λάθος;- που το έχουμε στην τσέπη λες και πρώτα που δεν το είχαμε, δεν μπορούσαμε να επικοινωνούμε.

    -Ναι καλά όλα αυτά. Αλλά να εξερευνάς τον πλανήτη Άρη την ώρα που δεν μπορείς να εξερευνήσεις τον εαυτό σου; Ξέρουμε τον γύρω κόσμο και δεν ξέρουμε τον εαυτό μας. Δεν ξέρουμε ποιοι είμαστε, τι ζητάμε. Μιλάμε για ειρήνη σκοτώνοντας ο ένας τον άλλον. Ερευνούμε το διάστημα, την ώρα που δεν μπορούμε να εξερευνήσουμε τη συνείδησή μας.

  Ο άνθρωπος. Ο κατακτητής που έχει αλώσει και ξέρει τα πάντα …εκτός από τον εαυτό του! Αφέντης, δούλος. Κατακτητής …κατακτημένος!!!

 Σταύρος Ιντζεγιαννης

 

 

ΓΝΩΜΗ


                                                      ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ

   ΔΕΙ ΔΕ ΧΡΗΜΑΤΩΝ !

 

   Ουδέν ανθρώποισιν οίον άργυρος κακόν νόμισμ` έβλαστεν, τούτο …και πανουργίας δ` έδειξεν ανθρώποις έχειν…! ( Κρέων-Σοφοκλή Αντιγόνη) 

 

   Το χρήμα. Στρογγυλό. Να κυλάει. Να φεύγει. Να χάνεται. Να σηκώνεσαι το πρωί να κάνεις το σταυρό σου: Πάτερ ημών και να …κολώνεις στον « άρτον ημών τον επιούσιον δως ημίν σήμερον» διότι ο μπακάλης, ο μανάβης, ο φούρναρης το βενζινάδικο , το φροντιστήριο των παιδιών θέλουν λεφτά! Άσε που και το Λιτσάκι τα έχει στυλώσει: « Μητσάρα καλό το σ` αγαπώ , μ` αγαπάς αλλά ο Θωμάς πήρε της Ευρυδίκης βραχιολάκι εκ χρυσού 250 ευρουλάκια κι εσύ θέλεις κάθε φορά να πηδάς με δαχτυλιδάκι  των 5 –άντε 10- ευρώ απ΄ τη λαϊκή της Πέμπτης. Με αντιλαμβάνεσαι;»

   Το χρήμα. Να παίρνεις τη σύνταξη στις 29 του μήνα και την Τετάρτη ο μήνας 5 του Οκτώβρη να έχει εξαφανιστεί. Να μη προφτάνεις δηλαδή  να το δεις και να το ψάχνεις με το φανάρι σαν τον Διογένη. Καταραμένο να ήτανε, πάλι κάπως θα φτούραγε.

   -  Ερμιόνη οικονομία είπαμε. Πάλι ομελέτα και σαλάτα μαζί σήμερα; Σπατάλη. Δε βγαίνουμε.

   -Χριστιανέ μου πως κάνεις έτσι. Στο τέλος θα μας κόψεις και το ψωμί!

  Το χρήμα – λέγω. Ευπαθές, ευάλωτο, ευμετάβλητο παράξενο και περίεργο. Μέχρι να πεις ήρθε –καλωσόρισες σύνταξη, σου λέει φεύγω, αντίο-  και το πιάνεις πρίμο σεκόντο μετά της συμβίας σου : Εκεί που πας στα ξένα θυμίσουμε κι εμένα που θα σε καρτερώ!!! 

   Να κοιτάς το πορτοφόλι σου –δόξα τω Θεώ-και πριν καλά – καλά το ξαναβάλεις στην τσέπη να βάζεις τις φωνές: Παναγιά βοήθα!

  Διότι έρχονται με το χέρι απλωμένο: Τράπεζα, γραμμάτια, δάνεια, τόκοι, επιτόκια, πανωτόκια και μαζί και η κλήση του τροχονόμου: Έχετε διπλοπαρκάρει . Δίκιο έχει, αλλά πώς να του εξηγήσεις ότι η Ερμιόνη προβάρει παπούτσια, το οποίον το λίγο –λιγότερο 1,5 ώρα και μπορεί και να μη τα πάρει που σημαίνει  διπλοπαρκάρισμα και στο απέναντι μαγαζί!

  Αγανακτείς. Οργίζεσαι. Βλαστημάς. Θα αυξηθεί το ρεύμα, το πετρέλαιο, ο ενφια, το επίδομα αλληλεγγύης και το… βιάγκρα. Ούτε έρωτα με το στεφανάκι σου-  το έσχατο όριο διαστροφής και εξευτελισμού δηλαδή, που μπορεί να πάθει ένας άντρας. Να αναγκάζεσαι να κάνεις έρωτα με τη συμβία σου ύστερα από 45 ετών γάμου. Ούτε αυτό!!!

    Κόψτε τα περιττά λέει η κυβέρνηση, διότι έχουμε υποχρέωση να  αυξήσουμε ορισμένους μισθούς και άρα αναγκαστικά πρέπει να μειώσουμε άλλους. Εξίσωση Α βαθμού. Αυξανομένου του ενός σκέλους μειώνεται το άλλο. Η άλγεβρα το λέει, όχι ο Πρωθυπουργός!

   Πες τε μου όμως ποιά είναι τα περιττά και ποιά τα αναγκαία, σε μια κοινωνία που ζούσε τόσα χρόνια στερημένα κι απάνω που έβαλε ένα μπάνιο στο σπίτι, να πάψει να πλένεται στη σκάφη, ζεσταίνοντας νερό με το κατσαρολάκι, φόρεσε και ένα δεύτερο παντελόνι κι έκατσε να πιεί κι ένα καπουτσίνο φρέντο καθισμένος σε  μια πολυθρόνα να δει τη Βουγιουκλάκη, του λένε κόφτα. Δεν είναι για σένα.

  -Και για ποιόν είναι τότε;

   Άκου… ν` ακούσεις!

  Λέει ο Σοφοκλής συνεχίζοντας στην Αντιγόνη «Τούτο και πόλεις πορθεί ( Το χρήμα δηλαδή),τοδ` άνδρας εξανήστησιν δόμων, τοδ` εκδιδάσκει και παραλλάσσει φρένας προς αισχρά πράγματα…» Σε απλά Ελληνικά, το χρήμα και πόλεις και εκπορθεί και συνειδήσεις διαφθείρει και εκλογές κερδίζει και εξουσίες ανεβοκατεβάζει και  επικουρικά κόβει ή μειώνει συντάξεις και μισθούς διαμορφώνει παίρνοντας από τον έναν δίνοντας στον άλλον και με διαπλοκές-περιπλέκει τους ανθρώπους και δάνεια κοκκινίζει –χωρίς να… κοκκινίζει!!!

  Τι μοι θέλετε δούναι καγώ πραδώσω Αυτόν –ρώτησε ο Ιούδας, το συνέδριο των Αρχιερέων

 -Τριάκοντα αργύρια. Η τιμή του τετιμημένου!

  Μόνο που ο Ιούδας, απελθών απήγξατο. Λέτε να κρεμασθεί κανείς σήμερα από τύψεις, διότι η Ελλάδα σαράντα χρόνια  τώρα, πάει από το κακό στο χειρότερο! Δε νομίζω; Κι ας λέει ο Καισαρείας Ευσέβιος «Δείσθαι και αρετής»

   Κοινό μυστικό ότι η αρετή και το χρήμα βρίσκονται σε διαρκεί αμάχη. Κερδίζει η μία –χάνει ο άλλος. Εξαρτάται  με ποιόν είστε.

Με το χρήμα- με το χρήμα!!!

   Σταύρος Ιντζεγιαννης

 

 

ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΟΣ


                                                                      ΚΑΘ ΟΔΟΝ

    ΟΙ ΔΙΩΓΜΟΙ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΑΙΝΩΝ

 

   Τον τελευταίο καιρό παρακολουθούμε μια ιστορία τρέλας από έναν υπουργό παιδείας και θρησκευμάτων που δηλώνει περίπου ανεξίθρησκος-για να μη πω αρνησίθρησκος- την ώρα που ως υπουργός πρέπει να υποστηρίζει και να προάγει τη θρησκεία την οποία κατοχυρώνει το Σύνταγμα της  χώρας. Και το Σύνταγμα αναφέρει ρητά και κατηγορηματικά ότι επικρατούσα θρησκεία της Ελλάδος είναι ο Ορθόδοξος Χριστιανισμός. Ο κ. Υπουργός αναγορεύει εαυτόν διώκτη της επικρατούσης θρησκείας μετατρέποντας το μάθημα των θρησκευτικών σε θρησκειολογία. Μια μορφή καλυμμένης δίωξης του χριστιανισμού στη Ελλάδα  κάτω από την πίεση της Μαρξιστικής του ιδεοληψίας και της προσωπικής του πολιτικής – ίσως και ψηφοθηρικής του-άποψης.

    Βέβαια δε  ζούμε στην εποχή που ρίχνανε τους Χριστιανούς στα θηρία ή τους καίγανε σε βαρέλια  με πίσσα ή τους ξέσχιζαν τις σάρκες πάνω στον τροχό. Αν όμως σκεφθεί κανείς ότι ζούμε  σε μια εποχή που ο Χριστιανισμός έχει εδραιωθεί και θριαμβεύει ως η απόλυτη θρησκεία της αγάπης, του ελέους και της αιώνιας ζωής τα πράγματα δεν μπορεί να θεωρηθούν ως μια αμελητέα ιδιορρυθμία ενός ανιστόρητου και ανεξίθρησκου Υπουργού  παιδείας.

   Ακόμη να σκεφθεί κανείς ότι καθημερινά ζούμε την παρουσία του Θεού σε κάθε μας βήμα. Και ακόμη  ότι χάρη σ` αυτή την πίστη μας τινάξαμε από πάνω μας την Οθωμανική κυριαρχία με την Ορθοδοξία να θριαμβεύει. Ήδη ζούμε μια νέα απειλή που έρχεται από την ίδια την εξουσία

  Φυσικά ελπίζουμε ότι θα πρυτανεύσει η λογική και ο σεβασμός στο Σύνταγμα του Κράτους και στο θρησκευτικό συναίσθημα του λαού μας ο οποίος  εναποθέτει την «πάσαν ελπίδαν»  ιδιαίτερα σήμερα στις δύσκολες στιγμές που περνάμε  στην εξ ύψους βοήθεια, τη μόνη που μπορεί να μας βγάλει από τα αδιέξοδα.

  Σκέφθηκα όμως ότι θα ήτα σωστό να θυμηθούμε όλη εκείνη την επάρατη περίοδο των διωγμών, για να αντλήσουμε διδάγματα από τη ηρωική στάση των μαρτύρων της εκκλησίας.

  Οι πρώτοι επίσημοι διωγμοί άρχισαν επί Νέρωνος  το 54  έως 68  όταν ο Νέρων έκαψε μέσα στην τρέλα του τη Ρώμη το 64 και είπε πως ήταν έργο των Χριστιανών.

    Πολλοί χριστιανοί πέθαναν με τους πιο απάνθρωπους τρόπους. Ρίχτηκαν στα θηρία της Ρωμαϊκής αρένας, καρφώθηκαν σε σταυρούς, ή καταδικάστηκαν στις φλόγες και κάηκαν. Επί των ημερών του μαρτύρησαν και πέθαναν ο Παύλος και ο Πέτρος.

   Το 85 επί Αυτοκράτορος Δομιτιανού  σημειώθηκε ο δεύτερος κατά σειρά διωγμός των χριστιανών. Έξόρισε  τον Ιωάννη στην Πάτμο, ενώ θανατώθηκαν ο Τιμόθεος και ο Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης.

    Ο Μάρκος Αυρίλιος συνέχισε το 161 με 168 αιματηρότερους από τους προηγούμενους  τους διωγμούς των χριστιανών

   Το 249 -251 επί Αυτοκράτωρος Δέκιου οι διωγμοί των Χριστιανών χειροτέρεψαν, καθώς οραματιζόταν την επιστροφή στα ιδανικά και τα ιδεώδη της ειδωλολατρίας στην αρχαία Ρώμη. Αλλά την ίδια εχθρότητα  έδειξε και ο Αυτοκράτωρ Γάλλος το 251 με 253 εναντίον των χριστιανών δεδομένου ότι ως ηλιολάτρης προσπαθούσε να επιβάλλει τη λατρεία του ηλίου με αποτέλεσμα να εξοντώσει τους χριστιανούς που δεν εννοούσαν να προσκυνήσουν τον ήλιο.  

    Στην περίοδο του Αυτοκράτορα Διοκλητιανού  από το 284 μέχρι το 305 οι χριστιανοί καταδιώχτηκαν  και μαρτύρησαν με φοβερά μαρτύρια για να αλλαξοπιστήσουν και να  προδώσουν τον αληθινό Θεό .Τον Χριστό. Οι ιστορικοί θεωρούν ότι στην περίοδο της Αυτοκρατορίας του οι διωγμοί των χριστιανών ήταν από τους φοβερότερους.

   Την ίδια σκληρή στάση κατά των χριστιανών κράτησε και ο Γαλέριος  μεταξύ των ετών  305 έως το 310 οπότε όμως αντιλήφθηκε ότι οι διωγμοί δεν  οδηγούσαν  στην ειρήνη της Αυτοκρατορίας και με διάταγμά του επετράπη στους χριστιανούς να έχουν τη θρησκεία τους και να προσεύχονται στον Χριστό με την προϋπόθεση ότι αυτό δε θα έβλαπτε τα συμφέροντα του κράτους. Έτσι το 311 οι διωγμοί κατάπαυσαν

  Δυστυχώς  για τους Χριστιανούς  με το θάνατο του Γαλέριου οι διωγμοί ξανάρχισαν ακόμη χειρότεροι επί Μαξιμίνου για να παύσουν οριστικά με τον Μ. Κωνσταντίνο και τη μητέρα του Ελένη.

  400 χρόνια διωγμών, βασανιστηρίων, ποταμών αίματος  και θανατώσεων στην ακμή της ρωμαϊκής κυριαρχίας  δεν κατάφεραν να υποδουλώσουν τον χριστιανισμό και να αναγκάσουν του Χριστιανούς να αλλαξοπιστήσουν. Καλό είναι να διαβάσει λίγη ιστορία ο επί της …παιδείας υπουργός. Κάτι θα διδαχθεί και ίσως όπως ο Μαξέντιος να αναγκαστεί να αναφωνήσει και αυτός «Νενίκηκάς με Ναζωραίε»

   Σταύρος Ιντζεγιαννης

   

ΓΝΩΜΗ


ΟΠΚΤΩΒΡΗΣ 2016

 

Οκτώβρης. Ο μήνας των ρομαντικών και της μελαγχολίας. Ο μήνας της Πάτρας με τα πολυδιαφημισμένα ηλιοβασιλέματα στον Πατραϊκό, την ώρα που ψέλνεις: Φως ιλαρόν Αγίας δόξης, αθανάτου Πατρός…» Την ώρα που γονατίζεις «Καταξίωσον Κύριε εν τη εσπέρα ταύτη αναμαρτήτους φυλαχθήναι ημάς…» Οκτώβρης ο μήνας της Ορθοδοξίας με τον  Μεγαλομάρτυρα Άγιο Δημήτριο προστάτη και πολιούχο της Θεσσαλονίκης και της εθνικής μας ιστορίας με την απελευθέρωσή της, αλλά και της ιστορικής μας εποποιίας «Μάνα Ελλάδα μια  σάλπιγγα ηχεί λες ακόμη στης Πίνδου μια κόγχη, να θυμίζει γεμάτο ψυχή στους λαούς το τρανό που ξεστόμισες ΟΧΙ»-Στέλιος Σπεράντζας!

  Τα σχολεία ξανάνοιξαν. Οι φωνές των πιτσιρικάδων και το γνώριμο κουδούνι διαλάλησαν το νέο σχολικό έτος!

    Οκτώβρης ο κλασσικός μήνας του Φθινοπώρου. Το πρωί κρύο, το μεσημέρι ζέστη- Οχτώβρη- Οχτωβράκη το μικρό καλοκαιράκι λέει ο λαός- το βράδυ ψύχρα. Οκτώβρης ο σποριάς – Οκτώβρη κι αν δεν έσπειρες  λίγο  ψωμί θα πάρεις- Οκτώβρης ο βροχάρης –μακριά βροντή , κοντά βροχή λέει η παροιμία» , κι αλλού «Τα σταφύλια τρυγημένα και τα σκόρδα  φυτεμένα». Τέλος ο Οκτώβρης με τα ανοίγματα των βαρελιών: Τ` Αϊ Δημητριού τι είσαι συ και τ` είμαι εγώ , λέει το παλιό κρασί  στο νιο!

   Ξακουστή κάποτε η Πάτρα για τις παλιές ταβέρνες της στην επάνω πόλη όπου το άνοιγμα των βαρελιών σηματοδοτούσε γιορτές  και μάζευε τους μπεκρήδες να   αξιολογήσουν το νέο κρασί και να αποφανθούν τίνος το πετυχημένο και τίνος όχι. Και μια ο λόγος για μπεκρήδες να η μνήμη που μου ξυπνάει περιστατικό χαρακτηριστικό του κλασσικού μπεκρή της παλιάς – φευ – εποχής.

   Καιρό που περνούσε κάθε Σάββατο από το μαγαζί που διατηρούσα τότε, κάποιος  λαϊκός τύπος και ζήταγε απλώνοντας το χέρι του :Το κρασάκι μου! Αυτό σήμαινε ένα δίφραγκο (προ ευρώ η ιστορία) για να πιεί το κρασάκι του.

  Μια μέρα  -νομίζοντας πως θα τον ευχαριστούσα - αντί για το συνηθισμένο δίφραγκο που ανελλιπώς  του δίναμε, του έδωσα ένα μπουκάλι κρασί. Το πήρε, το κοίταξε  σαν να απορούσε.

   «Τι είναι αυτό; Εγώ δε ζητιανεύω κρασί. Ένα δίφραγκο θέλω μόνο, να πάω το βράδυ στην ταβέρνα μου να πιω το κρασάκι μου με την παλιοπαρέα» Και μας το έδωσε πίσω ζητώντας μόνο το δίφραγκο για το κρασάκι του!

  Άλλη εποχή, άλλοι άνθρωποι. Απέσβετω λάλον ύδωρ. Λάλον ύδωρ το κρασί αλλά η Ελλάδα - η Ελλάδα η οινοπαραγωγός - τώρα πίνει μπίρα. Κι όμως από αρχαιότητας εθνικό μας προϊόν –προίκα μας από του θεούς ο οίνος!

   Στην αξεπέραστα πανέμορφη Ελληνική μυθολογία μια μέρα ο Στάφυλος ο δούλος του Οινέα του βασιλιά της Αιτωλίας είδε τις γίδες που έβοσκαν να τρώνε από ένα άγνωστο μέχρι τότε καρπό και να τρελαίνονται. Πήρε τον καρπό αυτό, τον πήγε στον αφέντη του και τον δοκίμασαν. Στυφός στην αρχή, όταν όμως  τον έστυψαν τους  γέμισε ευφορία μέθυσαν. Έτσι γεννήθηκε το σταφύλι από το όνομα του Στάφυλου και ο Οίνος προς τιμήν του Οινέα!!! 

  Όμως η μεγάλη τιμή και δόξα του είναι ότι αυτό υπήρξε το πρώτο θαύμα του Κυρίου εν Κανά κι αυτό ευλόγησε ο Κύριος λέγοντας :Πίετε εξ αυτού πάντες  Τούτο εστί το  αίμα μου το της Καινής Διαθήκης…»

  Οκτώβρης. Η Πάτρα μια φοιτητούπολη ξαναβρίσκει το

γνώριμο ύφος της με τον νεαρόκοσμο να γεμίζει τις καφετέριες και τα μπαράκια όπου ζωντανεύουν τύποι και σκηνές από την αξέχαστη όπερα του Πουτσίνι «Μποέμ». Ο Μιμή, ο Ροδόλφος,   ο φιλόσοφος  Κόλιν. ο μουσικός ο Σωνάρ ο Μαρτσέλο, ξαναζούν στη σύγχρονη έκδοσή της μια καινούργια «Μποέμ».

  Ή γειτονιά μας φοιτητογειτονιά ξαναφωτίζεται. Ένα γύρω τα παράθυρα μένουν μέχρι αργά τη νύχτα σαν μάτια  ενός μοντέρνου Κύκλωπα που ξενυχτά διαβάζοντας κάποιο σύγγραμμα: Στοιχεία φυσικής –ποιος ξέρει, ή εμποριολογία ή ανατομική παθολογία!!!

   Οι φοιτητές στο δεύτερο όροφο,  έβαλαν ανακοίνωση χθες: Συγχωρήστε μας που θα σας ανησυχήσουμε έχουμε πάρτυ γνωριμίας. Θα προσπαθήσουμε να  μη το ξενυχτίσουμε μέχρι τις 6 το πρωί. Ευχαριστούμε!!!

  Άδειασαν οι παραλίες . « οι ψαρόβαρκες με τα αδειανά μάτια-λέει ο ποιητής- αποχαιρέτησαν το καλοκαίρι που πέρασε»

   Κάνει ψύχρα  είπε η κυρία που φιλοξενούσε την απογευματινή μας κοζερί και βιάστηκε να ρίξει μια ζακέτα επάνω της.

  Οκτώβρης. Καλωσόρισες φθινόπωρο «Ως εμεγαλύνθησαν οι εποχές σου Κύριε. Πάντα εν  σοφία εποίησες»

Σταύρος Ιντζεγιαννης

ΚΑΘ ΟΔΟΝ


                                                      ΚΑΘ ΟΔΟΝ

ΟΠΚΤΩΒΡΗΣ 2016

 

Οκτώβρης. Ο μήνας των ρομαντικών και της μελαγχολίας. Ο μήνας της Πάτρας με τα πολυδιαφημισμένα ηλιοβασιλέματα στον Πατραϊκό, την ώρα που ψέλνεις: Φως ιλαρόν Αγίας δόξης, αθανάτου Πατρός…» Την ώρα που γονατίζεις «Καταξίωσον Κύριε εν τη εσπέρα ταύτη αναμαρτήτους φυλαχθήναι ημάς…» Οκτώβρης ο μήνας της Ορθοδοξίας με τον  Μεγαλομάρτυρα Άγιο Δημήτριο προστάτη και πολιούχο της Θεσσαλονίκης και της εθνικής μας ιστορίας με την απελευθέρωσή της, αλλά και της ιστορικής μας εποποιίας «Μάνα Ελλάδα μια  σάλπιγγα ηχεί λες ακόμη στης Πίνδου μια κόγχη, να θυμίζει γεμάτο ψυχή στους λαούς το τρανό που ξεστόμισες ΟΧΙ»-Στέλιος Σπεράντζας!

  Τα σχολεία ξανάνοιξαν. Οι φωνές των πιτσιρικάδων και το γνώριμο κουδούνι διαλάλησαν το νέο σχολικό έτος!

    Οκτώβρης ο κλασσικός μήνας του Φθινοπώρου. Το πρωί κρύο, το μεσημέρι ζέστη- Οχτώβρη- Οχτωβράκη το μικρό καλοκαιράκι λέει ο λαός- το βράδυ ψύχρα. Οκτώβρης ο σποριάς – Οκτώβρη κι αν δεν έσπειρες  λίγο  ψωμί θα πάρεις- Οκτώβρης ο βροχάρης –μακριά βροντή , κοντά βροχή λέει η παροιμία» , κι αλλού «Τα σταφύλια τρυγημένα και τα σκόρδα  φυτεμένα». Τέλος ο Οκτώβρης με τα ανοίγματα των βαρελιών: Τ` Αϊ Δημητριού τι είσαι συ και τ` είμαι εγώ , λέει το παλιό κρασί  στο νιο!

   Ξακουστή κάποτε η Πάτρα για τις παλιές ταβέρνες της στην επάνω πόλη όπου το άνοιγμα των βαρελιών σηματοδοτούσε γιορτές  και μάζευε τους μπεκρήδες να   αξιολογήσουν το νέο κρασί και να αποφανθούν τίνος το πετυχημένο και τίνος όχι. Και μια ο λόγος για μπεκρήδες να η μνήμη που μου ξυπνάει περιστατικό χαρακτηριστικό του κλασσικού μπεκρή της παλιάς – φευ – εποχής.

   Καιρό που περνούσε κάθε Σάββατο από το μαγαζί που διατηρούσα τότε, κάποιος  λαϊκός τύπος και ζήταγε απλώνοντας το χέρι του :Το κρασάκι μου! Αυτό σήμαινε ένα δίφραγκο (προ ευρώ η ιστορία) για να πιεί το κρασάκι του.

  Μια μέρα  -νομίζοντας πως θα τον ευχαριστούσα - αντί για το συνηθισμένο δίφραγκο που ανελλιπώς  του δίναμε, του έδωσα ένα μπουκάλι κρασί. Το πήρε, το κοίταξε  σαν να απορούσε.

   «Τι είναι αυτό; Εγώ δε ζητιανεύω κρασί. Ένα δίφραγκο θέλω μόνο, να πάω το βράδυ στην ταβέρνα μου να πιω το κρασάκι μου με την παλιοπαρέα» Και μας το έδωσε πίσω ζητώντας μόνο το δίφραγκο για το κρασάκι του!

  Άλλη εποχή, άλλοι άνθρωποι. Απέσβετω λάλον ύδωρ. Λάλον ύδωρ το κρασί αλλά η Ελλάδα - η Ελλάδα η οινοπαραγωγός - τώρα πίνει μπίρα. Κι όμως από αρχαιότητας εθνικό μας προϊόν –προίκα μας από του θεούς ο οίνος!

   Στην αξεπέραστα πανέμορφη Ελληνική μυθολογία μια μέρα ο Στάφυλος ο δούλος του Οινέα του βασιλιά της Αιτωλίας είδε τις γίδες που έβοσκαν να τρώνε από ένα άγνωστο μέχρι τότε καρπό και να τρελαίνονται. Πήρε τον καρπό αυτό, τον πήγε στον αφέντη του και τον δοκίμασαν. Στυφός στην αρχή, όταν όμως  τον έστυψαν τους  γέμισε ευφορία μέθυσαν. Έτσι γεννήθηκε το σταφύλι από το όνομα του Στάφυλου και ο Οίνος προς τιμήν του Οινέα!!! 

  Όμως η μεγάλη τιμή και δόξα του είναι ότι αυτό υπήρξε το πρώτο θαύμα του Κυρίου εν Κανά κι αυτό ευλόγησε ο Κύριος λέγοντας :Πίετε εξ αυτού πάντες  Τούτο εστί το  αίμα μου το της Καινής Διαθήκης…»

  Οκτώβρης. Η Πάτρα μια φοιτητούπολη ξαναβρίσκει το

γνώριμο ύφος της με τον νεαρόκοσμο να γεμίζει τις καφετέριες και τα μπαράκια όπου ζωντανεύουν τύποι και σκηνές από την αξέχαστη όπερα του Πουτσίνι «Μποέμ». Ο Μιμή, ο Ροδόλφος,   ο φιλόσοφος  Κόλιν. ο μουσικός ο Σωνάρ ο Μαρτσέλο, ξαναζούν στη σύγχρονη έκδοσή της μια καινούργια «Μποέμ».

  Ή γειτονιά μας φοιτητογειτονιά ξαναφωτίζεται. Ένα γύρω τα παράθυρα μένουν μέχρι αργά τη νύχτα σαν μάτια  ενός μοντέρνου Κύκλωπα που ξενυχτά διαβάζοντας κάποιο σύγγραμμα: Στοιχεία φυσικής –ποιος ξέρει, ή εμποριολογία ή ανατομική παθολογία!!!

   Οι φοιτητές στο δεύτερο όροφο,  έβαλαν ανακοίνωση χθες: Συγχωρήστε μας που θα σας ανησυχήσουμε έχουμε πάρτυ γνωριμίας. Θα προσπαθήσουμε να  μη το ξενυχτίσουμε μέχρι τις 6 το πρωί. Ευχαριστούμε!!!

  Άδειασαν οι παραλίες . « οι ψαρόβαρκες με τα αδειανά μάτια-λέει ο ποιητής- αποχαιρέτησαν το καλοκαίρι που πέρασε»

   Κάνει ψύχρα  είπε η κυρία που φιλοξενούσε την απογευματινή μας κοζερί και βιάστηκε να ρίξει μια ζακέτα επάνω της.

  Οκτώβρης. Καλωσόρισες φθινόπωρο «Ως εμεγαλύνθησαν οι εποχές σου Κύριε. Πάντα εν  σοφία εποίησες»

Σταύρος Ιντζεγιαννης