Δευτέρα 30 Δεκεμβρίου 2013

ΓΝΩΜΗ 30/12/13




                                              ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ

  Ο ΠΡΟΥΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΤΟΥ 2014

  Ο χρόνος όπως είναι γνωστό έχει 12 μήνες , 52 εβδομάδες , 366 ημέρες  , 8760  ώρες , 525600 λεπτά και 31.536.600 δευτερόλεπτα !
   Από αυτές  τις 366 ημέρες οι 122 είναι άχρηστες, διότι τις περνάμε στο κρεβάτι. Εννοώ για ύπνο που οι Άγγλοι λένε ότι είναι χαμένος καιρός, χώρια  που το κρεβάτι το χρησιμοποιούμε και για άλλα που… δε γράφονται! Υπόλοιπον 244 ημέρες  από τις οποίες τις 18 τις περνάμε στην τουαλέτα  ήτοι 366  επί 1 την ημέρα =366 δηλαδή πλύσιμο ξύρισμα - μαγκιγιάζ οι γυναίκες -μπάνιο  και τα …λοιπά που ούτε αυτά γράφονται , ως δύσοσμα !Υπόλοιπον  228 ημέρες!
    Λίγο πολύ  δουλεύουμε (μερικοί… ακόμη!) εκτός αν είσαι πτυχιούχος  εσχάτως αποφοιτήσας ,οπότε εσύ μεν την περνάς στην καφετέρια δουλεύει δε ο πατέρας για το χαρτζηλίκι σου .Δηλαδή 360 ημέρες  επί 8 ώρες  άλλες 122 ημέρες .Εκτός  
αν υπολογίσετε  τις  γυναίκες  οι οποίες, κάτι  αναρρωτικές, κάτι  κοπάνες , κάτι αρρώστησε ο Δημητράκης μου βάλε και την απαραίτητη άδεια κυήσεως  και λοχείας μετά , είναι ζήτημα αν κατά μέσον όρο πιάνουν το …πεντάωρο. Μας μένουν λοιπόν  228-122 =  106 ημέρες  χοντρικά   
Από αυτές  τις 106 ημέρες της ζωής μας ,  χρησιμοποιούμε τις 18 ,( δηλαδή 52 εβδομάδες  επί 8 ώρες την εβδομάδα  =416 ώρες και δια 24 =18 ) για να ψυχαγωγήσουμε το…αίσθημά μας, δύο φορές την εβδομάδα ανά τετράωρο. Έτσι ; Μας μένουν το λοιπόν ημέρες 88 , αν δεν κάνω λάθος  στον λογαριασμό.
Ε, δε θέλουμε να αφιερώσουμε και δέκα  λεπτά,  άλλες δυο φορές την εβδομάδα στη γυναίκα μας ; Ψυχή έχει κι αυτή . Άρα : 52 επί 10 ΄ = 520 δια 60 = 9 ώρες περίπου το χρόνο (! ) για τα συζυγικά καθήκοντα .
-         Πολλές δεν είναι ;
-         Και μένα πολλές μου φαίνονται αλλά… Ας μην το κάνουμε ζήτημα ! Υπόλοιπο  88 μέρες
   Έχουμε 52 Κυριακές -1,15 ώρα η λειτουργία αλλά δεν πάμε  κι από την  αρχή ε; - και αν υπολογίσουμε , κηδείες . βαφτίσια , γάμους  , ευχέλαια , τρισάγια ,δοξολογίες , άλλες 52 ( δε θάναι ;  ) έχουμε 10 ημέρες περίπου το χρόνο, τις περνάμε στη εκκλησία!
-Κι αυτές πολλές μου φαίνονται .
-Κι εμένα, αλλά μην τα βάζεις με το Θεό. Άσε να έχουμε να πούμε στην καλή απολογία ότι  πηγαίναμε  τακτικά, μήπως και μας τη χαρίσει !Υπόλοιπο 78 ημέρες.
 Και το φαγητό ; Βάλε κολατσιό, ένα ουζάκι, γεύμα, δείπνο θέλεις το λιγότερο 2,15΄ ώρες έχουμε 1150 ώρες περίπου 48 ημέρες .Τι μας μένουν ; 30 ημέρες  το χρόνο περίσσευμα.
Από αυτές τις  366 επί 1 ώρα απαραιτήτως γκρίνια με τη γυναίκα για τα παιδιά ( τα ακούς που φωνάζουν και δε δίνεις  δεκάρα παρά κάθεσαι και διαβάζεις την εφημερίδα σου ) και  άλλη μία ώρα γκρίνια με τα παιδιά για τη μάνα τους  ( πατέρας είσαι εσύ που ανέχεσαι να μας παιδεύει χωρίς να επεμβαίνεις  )
Χώρια το …θάρθει η μάνα μου –Όλο χαμόγελα !
Θάρθει η … αδερφή σου - Να κάτι μούτρα !
Έχουμε 366 επί 2 =732 ώρες και  δια  24 = 30 ημέρες  γκρίνια  να σου φεύγει το μυαλό και να βλαστημάς ή αυτόν που ανακάλυψε τον γάμο ή τον Ηρώδη που δεν ξεπάστρεψε όλα τα νήπια μια και καλή !
   Τι μας έμεινε υπόλοιπο να ζήσουμε ; 30 - 30 = 0 .ΜΗΔΕΝ !
  Και δεν υπολογίζω , κουρείο, προπατζίδικο , γήπεδο και συνεδρίαση στην κλαδική , που όπως και να το κάνεις είναι τουλάχιστον ένα πενθήμερο το χρόνο και βάλε .
   Δηλαδή δε μας περισσεύει  όχι μία ημέρα το χρόνο , αλλά  ούτε μία ώρα αδερφέ, να παίξουμε ένα ταβλάκι με τον Φόντα  ή να πάμε  στο δυαράκι της  Γωγούλας να της… εξαερώσουμε (!) το καλοριφέρ, που όλο παρακαλάει  :Καλέ κύριε  Μενέλαε ελάτε να σας δείξω το …γατάκι μου !
Με τι καρδιά να το αντέξεις .
Πέστε μου τώρα . Ζωή είναι αυτή να μην έχεις ούτε μια μέρα ελεύθερη . Δική σου - καταδική σου ολόκληρο το 2014 ;
              Σταύρος Ιντζεγιάννης

ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΟΣ 28/12/13



                                                           Καθ οδον
    ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΛΑ !

   Χριστός γεννάται δοξάσατε, Χριστός εξ ουρανών απαντήσατε, Χριστός επί γης υψώθητε, άσατε τω Κυρίω πάσα η γη..
    Χρόνια πολλά. –λέει.
.  Χρόνια  καλά να λες  γιατί η ποιότητα  ενδιαφέρει. Τι να τα κάνεις τα πολλά αν δεν έχεις την υγεία σου , αν δεν έχεις την ησυχία σου, αν δεν έχεις αγάπη  γύρω σου. Πως μπορείς να απολαύσεις  τα χρόνια  τα πολλά, όταν γύρω σου όλοι υποφέρουν.     
Χρόνια καλά με υγεία – λέει ο Χαρίδημος .Υγεία αγαθόν γαρ πρώτον λέει ο Ιπποκράτης. Το λέει κι ο λαός μας. Γειά μου πλούτη μου. Για ρωτήστε αυτούς που είναι ξαπλωμένοι σε ένα κρεβάτι πόνου. Υγεία θα σας πουν. Δεν καταλαβαίνεις την αξία της υγείας παρά μόνο όταν τη χάσεις. Ένας πονοκέφαλος απλός σε πιάνει  και θορυβείσαι ή όχι;
   Θυμάμαι μια διάλεξη του κ Σταύρου Μπεσμπέα (καθηγητής  γεννετικής νομίζω) ο οποίος είπε ότι η ιατρική έχει τη δυνατότητα να κρατήσει ζωντανό τον άνθρωπο μέχρι και τα 120. Σε ερώτηση όμως πως δηλαδή θα ζει. Απάντησε, μπορεί και διασωληνομένος  σε ένα κρεβάτι, αλλά για την ιατρική θα είναι ζωντανός.
   Τέτοια ζωή … να λείπει.
    Χρόνια πολλά με ειρήνη –δευτερολογεί ο Παμίνος. Όσοι προλάβανε την κατοχή το ξέρουν καλά. Έβγαινες από το σπίτι σου και δεν ήξερες αν θα γυρίσεις. Εκατόμβες τα θύματα του πολέμου και εν συνεχεία  του εμφυλίου που ζήσαμε. «Ο άνθρωπος για τον  άνθρωπο λύκος» Χρόνια ειρηνικά να λέτε. Ρωτήστε αυτούς που προλάβανε τον πόλεμο να σας πουν.
   Και με πολλά ...λεφτά επεμβαίνει ο Αρίστος ο καφετζής που όλο και λιγοστεύει τον μεζέ με το τσίπουρο, άσε που δεν κόβει ποτέ  απόδειξη. Όλη η ζωή του ο μπεζαχτάς. Το διάφορο. Τα έχετε όλα –το φιλοσοφεί κι από πάνω-αν δεν έχετε φράγκο στην τσέπη, άντε να πάτε στον γιατρό, άντε να ζήσετε χρόνια πολλά  μιζέρικα, Άντε να βλέπεις τον άλλον με  όλα του τα καλά  και με τα ρούχα του και με τα σπίτια του και με τα σέα και τα μέα του και εσύ να ζεις βρέξει χιονίσει τη,,, ζωή εν τάφω. Το είπε και ο… παππούς μας ο Δημοσθένης  Δει δε χρημάτων ω ...άνθρωποι.!          Σα δε ντρέπεστε  επεμβαίνει η κυρά Σοφία η γυναίκα του καφετζή που φροντίζει πάντα  με τον τρόπο της να μας  επαναφέρει  στην τάξη.   «Μείζον πάντων η αγάπη» είπε ο Παύλος και τίποτε δε μπορεί να το ξεπεράσει. Ούτε τα πολλά χρόνια, ούτε τα με ειρήνη ,ούτε τα με υγεία. Αγάπη αν μη έχω χαλκός γέγονα κενός ή κύμβαλον αλαλάζον.
  Χριστός γεννάται δοξάσατε.
  Ο σοφός εκκλησιαστής το τοποθετεί σωστότερα από όλους. Μας θυμίζει ο Νώντας.: Ανώδυνα, ανεπαίσχυντα και ειρηνικά κι αυτό τα λέει όλα.  
   Συμφωνούμε αλλά… τόσοι άνθρωποι, τόσες γνώμες.
   -Πως περάσατε τα Χριστούγεννα ;
   Κλασική η ερώτηση την επαύριον της γιορτής καθώς μαζευόμαστε στον πρωινό καφενέ μας.
  Δεν ξέρω να απαντήσω. Δύσκολη η ερώτηση σε μια εποχή που η γενική δυσπραγία χτυπάει την πόρτα του καθενός. Ναι φάγαμε . τραγουδήσαμε είπαμε κάλαντα, γελάσαμε, είπαμε ανέκδοτα, αλλά λίγο πιο πέρα  στη γωνία του δρόμου ένας παιδί έψαχνε  στους κάδους.
   Καθημερινή η σκηνή θα πείτε, τόσο που πια δεν κάνει εντύπωση, αλλά άλλο η κάθε μέρα και άλλο  τα Χριστούγεννα  όπου «Οι ουρανοί αγάλλονται χαίρει η κτίσης όλη»
 - Χρόνια πολλά
 -Καλά κι ευλογημένη-απαντάει! Αλλά στην τηλεόραση ατέλειωτες ουρές ανθρώπων που περιμένουν να πάρουν φαγητό από τα συσσίτια  της αρχιεπισκοπής ή του Δήμου.
  Γυρίζω πίσω άθελά μου.1942 κατοχή πείνα. Άνθρωποι με κουρέλια  που ψάχνουν στα σκουπίδια για  μια φέτα  ψωμί – μπομπότα ή από κριθάρι.
  Σήμερα έχουμε όλα μας τα καλά κι αντί να λέμε Δόξα τω Θεώ– πιο σωστά να το νοιώθουμε και όχι να  απλά το λέμε  σαν λόγο κενό. καθόμαστε και συζητάμε  πια ευχή είναι η πιο σωστή. Όλες οι ευχές όταν είναι από καρδιάς, είναι σωστές.
   Δηλαδή καταλήγουμε στο «Χρόνια καλά, πολλά κι  ευλογημένα» – διορθώνει την ευχή ο  φίλος που τα θέλει όλα. Και καλά και πολλά και ειρηνικά κι ευλογημένα και με… πολλά λεφτά Είναι βλέπεις και τα χαράτσια  στη μέση!!!
 
                                       Σταύρος Ιντζεγιάννης 
                                         


ΕΚΚΛΞΗΣΙΟΛΟΓΟΣ 20/12/13



                                                                   Καθ οδόν 
  ΤΑ… ΣΧΟΛΙΑΝΑ  ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ

    Ιδιαίτερα λαογραφικός ο Δεκέμβρης, από το λατινικό decem δέκα -δέκατος μήνας των Ρωμαίων τότε που το ημερολόγιό τους  ήτανε δεκάμηνο και άρχιζε  από τον Μάρτη.
    Αϊ Βαρβάρα – βαρβαρώνει, Αϊ Σάβας –σαβανώνει, Αϊ Νικόλας –παραχώνει κι Αϊ Λευτέρης- λευτερώνει –λέει ο λαός μας. Προστάτης των εγκύων γυναικών ο Άγιος Ελευθέριος, που φυσικά προέρχεται από την παρετυμολογία της λέξης Λευτέρης …λευτερώνει όπως και το Βαρβάρα  βαρβαρώνει ή το Σάβας  σαβανώνει!!!  Άλλωστε  αυτή είναι η δυναμική της απαράμιλλης Ελληνικής γλώσσας  με τα 19 εκατομμύρια λέξεις και λεκτικούς  τύπους. Το ότι έχουμε πέσει μονοί – διπλοί να την αλλοιώσουμε ή να τη συρρικνώσουμε,είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία. Όταν μάλιστα  στη Γαλλία θεωρείται ποινικό αδίκημα ή παραφθορά της Γαλλικής γλώσσας. Αλλά τι να πει κανείς, όταν ανεχόμαστε το σουβλατζίδικο που το έχουμε κάνει…σουβλακερύ (κάτω από το εργατικό κέντρο) και η Πάτρα όπως και όλες οι πόλεις γέμισε ξενόγλωσσες επιγραφές  και μάλιστα όχι λίγες τους είναι και ανορθόγραφες. Η δικαιολογία ότι τις γράφουμε προκειμένου να διευκολύνουμε τους τουρίστες που δεν ξέρουν Ελληνικά, δε στέκει βέβαια, γιατί θα μπορούσαν κάτω από την ελληνικό κουρείο ή κομμωτήριο να γράφουνε  με μικρότερα γράμματα και το Γαλλικό ή το Αγγλικό hairdresser`s (αν το γράφω καλά γιατί την ώρα που κάναμε Αγγλικά, εμείς  στο τελευταίο θρανίο –τη…γαλαρία –διαβάζαμε την αθλητική ηχώ) Μη χειρότερα.
   Σε πολλά μέρη ,λόχου χάρη στην Ήπειρο, ο Δεκέμβρης αρχίζει από τις 30 Νοέμβρη όπου ο Άγιος Αντρέας παρετυμολογείται Αντρέας = Αντριάς –δηλαδή  ο μήνας  αντριεύει = αγριεύει και εννοούν τον χειμωνιάτικο Δεκέμβρη ο οποίος και ονομάζεται  Αντριάς  και Ντριάς.
    Ακόμη για τον Δεκέμβρη λένε «Βαρύς χειμώνας , βαρύ καλοκαίρι» κι αλλού «Χιόνι του Δεκέμβρη, χρυσάφι του καλοκαιριού»γιατί θα χορτάσει η γη νερό.
   Προστάτης των παιδιών η Αγία Βαρβάρα  (και του πυροβολικού από το 1829) και οι γυναίκες δε σκούπιζαν τέτοια μέρα ούτε έκαναν άλλες δουλειές για το καλό των παιδιών τους. Για να την ευχαριστήσουν μάλιστα που φυλάει τα παιδιά –ιδιαίτερα από την ευλογιά (Λοιμικών νοσημάτων λώβην αφανίζουσα , πάσι τοις πιστοίς παρέχει ιάματα)  έφτιαχναν  γλυκίσματα τα οποία διάβαζε ο παπάς στα σταυροδρόμια του χωριού και μετά  τα μοιράζανε τα ανύπαντρα κορίτσια στα σπίτια . Σε αλλά χωριά βράζανε ρεβίθια και τα μοιράζανε, γιατί τα ρεβίθια – λέγανε-  συμβολίζανε τα σπυριά της ευλογιάς. Ιδιαίτερα αγαπητός στη λαογραφία μας και ο άγιος Νικόλαος  «Αγία Βαρβάρα μίλησε κι ο Άϊ Σάββας απεκρίθη. Μαζέψτε ξύλα κι άχυρα  και σύρτε τα στο μύλο , γιατί Αϊ Νικόλας έρχεται στα χιόνια φορτωμένος»
    Στη Χριστιανική μας Ορθοδοξία ο Άγιος Νικόλαος αντικατέστη
σε τον Ποσειδώνα της  Μυθολογίας μας και δεν υπάρχει καράβι , καϊκι, βάρκα και γενικά πλεούμενο, που να μην έχει το εικόνισμα του Αγίου Νικολάου, για να τους προστατεύει από τη κακοκαιρία και τις αγριάδες  της θάλασσας στην πλεύση του. Μάλιστα λένε πως  τόσο κακοπάθησε σε ένα ταξίδι του ο Άγιος, που από τότε  πήρε υπό την προστασία του τα πλεούμενα.
  Δεκέμβρη  στις 9 έχουμε την «Αννούλα του Χιονιά» Την Αγία Άννα  μητέρα του προφήτη Σαμουήλ και τον Άγιο Μόδεστο 16 του μήνα που θεωρείται προστάτης των ζώων. Ο Άγιος Μόδεστος  Αρχιεπίσκοπος  Ιεροσολύμων  αγαπούσε  ιδιαίτερα τα ζώα γι` αυτό σε πολλά  μέρη δίνουν στα ζώα τους αντίδωρο ή άρτον από την εκκλησία για να γίνουν γερά. Στη Λήμνο μάλιστα οι αγρότες φτιάχνουν κόλυβα τα οποία αφού τα διαβάσει ο παπάς τα ανακατεύουν με την τροφή των ζώων τους για να το φάνε.
     Στις 12 του μήνα ο Άγιος Σπυρίδων και στις 17 ο Άγιος Διονύσιος που εορτάζονται με μεγαλοπρέπεια στην Κέρκυρα και στη Ζάκυνθο αντίστοιχα και λατρεύονται στο νησί τους με μια λατρεία που αγγίζει τα όρια της  ιερής τρέλας καθώς θεωρούν την παρουσία τους ζωντανή στην καθημερινότητα του νησιού τους.
  Ατελείωτη και πανέμορφη η Λαογραφική μας παράδοση που φυσικά , ποικίλει από τόπο σε  τόπο δίνοντας ψυχή στα άψυχα, μορφοποιώντας  τα άυλα και ομορφαίνοντας την πεζή πραγματικότητα.
   Και είναι μια αναμφισβήτητη συνέχεια της Ελληνικότητάς μας καθώς συχνά η ο πρόσμιξη στοιχείων της ελληνικής  μυθολογίας μας αποδεικνύει την συνέχεια του Ελληνισμού στο κύλημα των αιώνων.
                        Σταύρος Ιντζεγιαννης

ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΟς 15/12/13



                                                       Καθ οδόν   
    ΜΑΓΕΙΡΕΙΟΝ Η ΕΛΛΑΣ

   Βρήκαν την εποχή –λέει η θεία Σεβαστή –που δεν μπορεί να χωνέψει το ότι όλη η Ελλάδα μαγειρεύει στις τηλεοράσεις την ώρα που περικόπτονται μισθοί και συντάξεις και η πάσα Ελλάς ετοιμάζεται να σφίξει το ζωνάρι της και να θυμηθεί την Καραγκιόζια φιλοσοφία «θα  φάμε θα πιούμε και νηστικοί θα κοιμηθούμε»
  Και νάταν τουλάχιστον φαγητά που να τρώγονται κομμάτια να γίνει. Αλλά  μπιφτέκι γεμιστό με … πορτοκάλι και γαρνιρισμένο με φραγκοστάφυλλα ή βακαλάο με τυρί φιλαδέλφια. Άσε πια το ορντέβρ τα βουτηγμένα σε …ουίσκυ με χτυπημένο αυγό. Μη χειρότερα.   
  Χάθηκε μέρες που είναι και  Σαρακοστή να μαγειρέψουν μια ελληνική –Ελληνικότατη φασολάδα ή αρακά ή μπάμιες ή μελιτζάνες ιμάμ,.
   Φαγητά της ελληνικής μας κουζίνας από αυτά που μαγείρευε η συγχωρεμένη και γλύφομε τα δάχτυλά μας κι όλο βάλε μου κι άλλο-βάλε μου κι άλλο. Δε  μπορώ να σας χορτάσω πια έλεγε η καψερή.
   Μια μέρα πως έγινε και άρπαξε λίγο το φαγητό .Το φάγαμε βέβαια αλλά δε ζητήσαμε δεύτερο πιάτο. « Δόξα τω Θεώ – είπε και έλεγα πως δε θα μας φτάσει. Άλλη φορά θα το αφήνω να «πιάνει» για να μη τρώτε πολύ!!!
  Ελληνική ή έστω Ανατολίτικη κουζίνα μ` όλο που είναι βαριά με τα βούτυρα και τα μπαχαρικά της.
   Σαρακοστή μας νήστευε θέλαμε δε θέλαμε και δε σήκωνε λοβιτούρες και τάχα μου «ασθενής και οδοιπόρος αμαρτίαν ουκ έχει»
 - Αυτά είναι προφάσεις εν αμαρτίαις- έλεγε
   Βέβαια ο πατέρας καμιά φορά με τους φίλους του στο ουζερί όπου μαζευόντουσαν όλοι οι έμποροι έτρωγε κανένα μεζεδάκι .
  Κάποτε που τον έπιασα στα πράσα μου είπε γελώντας: Μην το πεις της μάνας σου κι από εμένα ότι θέλεις. Φυσικά έπεσε τάλιρο ολοστρόγγυλο και γυαλιστερό.Μιλάμε για 1939 όπου το τάλιρο για παιδικά χέρια ήταν  ολόκληρος θησαυρός.
   Είχε – λέει το ανέκδοτο- φωνάξει ο Κολοκοτρώνης τους ναυάρχους για σύσκεψη και καθώς ήταν χειμώνας και έκανε κρύο τους πρόσφερε από ένα πιάτο τραχανά.
-         Τί είναι αυτό – ρώτησε ο Κόρδικτον.
-         Αυτό είναι τσάι ελληνικό – του απάντησε ο γέρος του Μοριά.
 Έφαγαν ζεστάθηκαν ευχαριστήθηκαν και ζήτησαν κι  άλλο. Την άλλη μέρα  στη φρεγάτα του ο ναύαρχος ζήτησε να του φέρουν τσάι αλλά όχι από το συνηθισμένο των Αγγλικών αποικιών. Να μου φέρεις είπε στον   καμαρότο από το τσάι του Κολοκοτρώνη! 
  Άλλη εποχή -θα μου πείτε, άλλοι άνθρωποι. Σήμερα η Ελλάδα αφού απόχτησε όλα τα κουσούρια των Ευρωπαίων βάλθηκε να φάει και τα φαγητά τους που μπορεί να είναι εντυπωσιακά οπτικά αλλά Θεέ μου δεν τρώγονται με όση καλή θέληση κι αν έχεις. Απόδειξη πως όταν έρχονται πέφτουν μονοί διπλοί στα δικά μας …Οριεντάλ!!!
  Ωστόσο για άλλο ξεκινήσαμε. Στα τόσα που μαγειρεύουν ας μαγειρέψουν και κάτι σαρακοστιανό πολύ περισσότερο που λένε πως η πιο υγιεινή διατροφή είναι η των νηστειών της Ορθοδοξίας
   Καλή όρεξη λοιπόν και με μέτρο !
                              Σταύρος Ιντζεγιάννης 




Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου 2013

ΓΝΩΜΗ 20/12/13



                                           Εν κατακλειδι
    MEA CULPA

    Μωραίνει Κύριος  ον βούλεται απωλέσαι
-------------------------
      Άνθρωπος είμαι έκανα λάθος είπε ο κύριος (δηλαδή τι κύριος , αλλά τέλος πάντων!) πρώην υπουργός ο οποίος για να γλιτώσει τις 2.200 για την πινακίδα του αυτοκινήτου του (παρά τα 27 διαμερίσματα που δηλώνει στο πόθεν έσχες), κυκλοφορούσε με πλαστές πινακίδες. Και ήταν και υπουργός μεταφορών κάποτε. Σκέψου τι άνθρωποι μας κυβερνούσαν. Ο ένας Άκης ο άλλος Μιχαλάκης !!!   
    Ανθρώπινο το λανθάνειν θα πείτε. Σωστά. Εδώ  ακόμη κι ο Θεός  κάνει λάθη απόδειξη ότι έφτιαξε τη γυναίκα και σα να μην έφτανε το ένα  λάθος έκανε και δεύτερο. Την έφτιαξε τόσο ωραία, τόσο επιθυμητή αλλά και τόσο  παμπόνηρη που  από τότε  μας έχει βάλλει κάτω από τα φουστάνια της και δε λέμε να ξεκολλήσουμε από πάνω της .
   Γνωστό το τραγούδι: «από ένα λάθος του μπαμπά μας γεννηθήκαμε κι αν δεν του μοιάζουμε,  συνέβη κάποιο… λάθος στη μαμά μας »!
    Και δεν είναι ο μόνος.
-Γιατρέ μου συγχαρητήρια. Το φάρμακο που δώσατε στην πεθερά μου απεδείχθη σωτήριο.
   -Α, ναι; Και πως πάει η ασθενής μας;
    -Την κηδέψαμε  προχθές !
    Είναι γνωστό  ότι η φήμη των γιατρών κυκλοφορεί στα σαλόνια ,τα λάθη τους  στα νεκροταφεία !  
  Η ιστορία της  ανθρωπότητας είναι γεμάτη λάθη μόνο που τα λάθη των ιατρών και των στρατηγών είναι  από αυτά που δεν διορθώνονται.
    Στα τραγικά λάθη της ιστορίας  δύο ηγέτες έκαναν το ίδιο λάθος επετέθηκαν στη Ρωσία χωρίς να υπολογίσουν τον επερχόμενο χειμώνα. Ο Ναπολέων και ο Χίτλερ. Για να αποδειχθεί ότι μωραίνει Κύριος ον βούλεται απωλέσαι.
  Στη δική μας πολιτική ιστορία ο μακαρίτης ο Κωνσταντίνος Καραμανλής  έφερε τον επίσης μακαρίτη Ανδρέα Παπανδρέου το 1961  και τον έκανε πρόεδρο και διευθυντή του Κέντρου   προγραμματισμού και οικονομικών ερευνών (ΚΕΠΕ)  παρά την πολιτική αντίθεσή του με την ένωσηΚέντρου.. Που να φανταστεί τη συνέχεια. Ήταν λάθος του αλλά ο Καραμανλής ουδέποτε το παραδέχθηκε.
   Στην ιστορία μας επίσης ή  ηγεσία του ΚΚΕ έχει παραδεχθεί επισήμως πλέον ότι το ο εμφύλιος (το δεύτερο αντάρτικο) υπήρξε λάθος τακτικής ενώ μπορούσε να κερδίσει περισσότερα συμμετέχοντας στις εκλογές μόνο που τα λάθη τα καταλαβαίνουμε .όταν πια τα έχουμε κάνει και τα πληρώνουμε ακριβά.
    Μea culpa είχε πει και  ο μακαρίτης ο Ανδρέας ο οποίος έγραφε στα παλιά του παπούτσια την κοινή γνώμη αλλά αναγκάστηκε να παραδεχθεί το λάθος του .Δεν ήταν άλλωστε ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος .
    Τον Φλεβάρη του 1995, στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο Community, στην Tampa, οι φοιτητές θα παρακολουθούσαν τον ακρωτηριασμό ενός κατεστραμμένου ποδιού που έπρεπε να αφαιρεθεί. Ο 52χρονος Willie King, μπήκε στο χειρουργείο, τον ετοίμασαν για την επέμβαση και ξεκίνησε η διαδικασία. Κάποια στιγμή όμως, ένας φοιτητής που κοίταζε τον φάκελο του 52χρονου, μέσα στο χειρουργείο φώναξε έντρομος να σταματήσουν. Είχαν ακρωτηριάσει λάθος πόδι, γιατί ο καθηγητής θέλησε να εφαρμόσει μια νέα τεχνική και γύρισε τον ασθενή μπρούμυτα οπότε το αριστερό πόδι το γερό βρέθηκε δεξιό , όπως έδειχνε η ακτινογραφία και του το έκοψε. Ήταν όμως αργά, ο 52χρονος King, είχε χάσει και τα 2 του πόδια. Η συνέχεια δόθηκε στα δικαστήρια. Το νοσοκομείο κατέβαλε αποζημίωση 900.000 δολαρίων ενώ 250.000 δολάρια του κατεβλήθησαν και από τον υπεύθυνο χειρουργό καθηγητή.
   Στην οικογενειακή μας ιστορία όταν ή θεία Χαρίκλεια έκανε τσακωτό τον θείο Μίμη να βγαίνει από το διαμέρισμα της  ζωντοχήρας, ο τύπος,  διάσημος μουρντάρης, ζήτησε γονατιστός  συγνώμην  μπροστά σε όλους. Αγάπη μου άνθρωπος είμαι, έκανα  λάθος Όταν όμως πέθανε και χρειάστηκε να πουλήσει η θεία τη γκαρσονιέρα  που είχαν στην πλατεία Βουδ, απεκαλύφθη ότι την είχε χαρίσει στη ζωντοχήρα  χρόνια πριν για τις …καλές της υπηρεσίες !!!
    Πήγε ο στρατηγός τα ούρα του στον  μικροβιολόγο και το απόγευμα που πήγε να πάρει την απάντηση του ήρθε κεραμίδα στο κεφάλι : Στρατηγέ μου   συμβαίνει κάτι περίεργο, του είπε μασώντας τα λόγια του ο γιατρός. Τα ούρα σας δείχνουν ότι είστε …έγκυος.
    -Φτου σου γαμώτο και του έλεγα του ανθυπολοχαγού να προσέχει!!!
    Ανθρώπινα τα λάθη λοιπόν. Έσφαλα θα πληρώσω είπε ο κύριος Λιάπης και πήγε να περάσει Χριστούγεννα στη Κουάλα Λουμπούρ. Όχι θα κάτσει να σκάσει!!!        
                         Σταύρος Ιντζεγιάννης
 

ΓΝΩΜΗ 13/12/13





                                               ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ
      ΕΠΙΤΗΡΗΣΗ

     Ήλθαν, είδαν, απήλθαν και τους ξαναφέραμε παρακαλώντας. Για την τρόικα ο λόγος, διότι λέει η Ελλάδα χρειάζεται επιτήρηση, περί του τι τα κάνουμε τα λεφτά που μας δίνουν και πως θα ξοφλήσουμε τα όσα τους χρωστάμε. Άρα πρέπει να μας επιτηρούν « όχι ένεκα περί δια κακίαν αλλά λόγω επειδή» έτσι και πάρουμε λεφτά στα χέρια μας τα κάνουμε «φτερό στον άνεμο». Άρα χρειάζεστε λένε  επιτήρηση.
   Σιγά τη φοβέρα. Χέστηκε η φοράδα στ αλώνι έλεγε η γιαγιά καθόσον κομμάτι… «ανθυρόστομη»!!!Μια ζωή ο άνθρωπος είναι σε επιτήρηση , για καινούργιο μας το λένε;
   Όταν είμαστε πιτσιρικάδες είχαμε την επιτήρηση της κυρίας Τούλας μιας ανύπαντρης μεγαλοκοπέλας που μάζευε τα παιδιά της γειτονιάς - με το αζημίωτο φυσικά- για να γλιτώνουν οι μανάδες μας  από το μπελά μας, Κάτι σαν παιδικός σταθμός της γειτονιάς
   Καλή, χρυσή η κυρά Τούλα-  αλλά ήταν  όλο μη και μη. Μην παίζεται με τα χώματα. Μη φτύνεται χάμω. Μη  σκαλίζετε τη μύτη σας .Μην παίζεται με το πουλάκι σας (λες και είχαμε κι άλλο παιχνίδι  να παίξουμε;) ώσπου μια μέρα δασκαλεμένος από τον πατέρα του ο Βασιλάκης της κυρά Μάχης της περιπτερούς σήκωσε το χέρι του :Κυρία –κυρία εσείς γιατί παίζετε με τα πουλάκια των άλλων; Έγινε χαμός. Ο Βασιλάκης έφαγε το ξύλο της χρονιάς του και το «νηπιαγωγείο»διαλύθηκε αδόξως,.
  Στο Δημοτικό σχολείο είχαμε την επιτήρηση της μάνας. Πλύνε τα χέρια σου, κάνε την προσευχή σου .Πιε το γάλα σου. Από εκεί με διώξανε επειδή σήκωνα το φόρεμα της Ρηνούλας να δω τι φόραγε από κάτω και η μάνα της έβαλε λυτούς δεμένους να με διώξουν. Και ήταν άδικο, γιατί η Ρηνούλα μόνη της μου έδειχνε: Κοίτα έχω καινούργιο βρακάκι!
  Μεγαλώσαμε κάποια φορά, πάλι επιτήρηση. Αυτή τη φορά στο στρατό. Ένας λόχος πτυχιούχοι ή τελειόφοιτοι πανεπιστημίων υπό τη επιτήρηση του Τσαμίγκου ενός επιλοχία τελείως, μα τελείως ,αγράμματου που μας είχε βγάλει την πίστη  : Στραβάδια ,καθίκια, κερατάδες, μαλ… ο στρατός ρε είναι σχολείο γαμ…
 Συνενοηθήκαμε κι όταν έλεγε κλίνατε επί δεξιά , κλίναμε επ` αριστερά εμείς .
-Δεξιά είπα ρε μαλ…
-Δεξιά είναι κύριε επιλοχία. Πήγαινε ο Ζαχαράκης- τελειωμένος ψυχίατρος- στη  θέση του Τσαμίγκου και του έδειχνε : Ορίστε . δεξιά είναι. Μ` αυτό το χέρι δεν κάνουμε τον σταυρό; Τάχανε ο Τσαμίγκος πως γίνεται το δεξί γι αυτόν- που ήταν απέναντί μας- να είναι αριστερά για μας. Παραλίγο να του στρίψει , Φάγαμε στέρηση εξόδου μια βδομάδα και μας στείλανε επιλοχία ένα …ομοφυλόφιλο πτυχιούχο της Παντείου, μέχρι που τον πήδησε ό οδηγός του βυτιοφόρου – ένας βαρύμαγκας Πειραιώτης - και τους πέρασαν στρατοδικείο και τους δύο.
  Έδωσε ο θεός  απολυθήκαμε –ερωτευτήκαμε και επειδή  φοβηθήκαμε μήπως ήταν η μοναδική γυναίκα στον κόσμο την παντρευτήκαμε .Μπήκαμε εις ζυγόν γυναικείον. Εκεί να δεις επιτήρηση – λέει ο Παμίνος.
- Γιατί άργησες ; Με ποια γύριζες; Τι σημάδι είναι αυτό στο λαιμό; Γιατί αλλάζεις σώβρακο  κάθε τόσο !
   Απόκοντα και η πεθερά : Που θα πάτε; Γιατί δε με παίρνετε κι εμένα στη δεξίωση του Νομάρχη; Γιατί τρώτε με τους φίλους σας ;
  Κάποτε έκανε λάθος διάγνωση ο γιατρός και είπαμε πως θα μας άφηνε χρόνους, καθώς «είναι ζήτημα ωρών» είπε κι απάνω που έψαχνα να βρω μαύρη γραβάτα,  ακούω στον ύπνο μου  φωνή εξ ουρανού.
  - Τέκνον μου, ποιος σου είπε πως θα φορτωθώ εγώ τους δικούς  μπελάδες. Τι μου τη στέλνεις επάνω.
 -Άγιε Πατέρα- είπα. Δεν στη στέλνω εγώ. Εσύ την παίρνεις .
  Έγινε μια σιωπή και μετά η φωνή είπε σιγανά «Έχεις δίκιο, ακόμα και ο Θεός κάνει λάθη. Θα το διορθώσω» Και η κυρία Χρυσάνθη …ζωντάνεψε!!!
  Το ίδιο θα συμβεί και με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Κάποια στιγμή θα καταλάβουν το λάθος τους. Ο Έλληνας δεν μπαίνει σε λογαριασμό ούτε με επιτήρηση ούτε χωρίς  επιτήρηση. Χρωστάμε  ε, και; Ψηλά το κεφάλι αδέρφια. Όποιος έχει θα χάσει. Έτσι και μας κόψουν την πίστωση ποιος θα αγοράζει τα μεταλλαγμένα τους ;Τους συμφέρει να μας ταϊζουν και θες με επιτήρηση θες χωρίς , θα μας ταϊζουν εις τον αιώνα τον άπαντα !!!
                               Σταύρος .Ιντζεγιάννης

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΓΝΩΜΗ 6/12/13




                                                                Εν κατακλειδι
     ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΓΡΑΜΜΑΤΟΣ…!
 
     Η αναταραχή στο χώρο της παιδείας με γύρισε χρόνια πίσω. Τότε που οι πατεράδες μας επέμεναν : «Άνθρωπος αγράμματος ξύλο απελέκητο» Και βέβαια για το αγράμματος δεν έχω αντίρρηση, αλλά από ξύλο χόρτασα με το τσουβάλι. Και μάλιστα από χάρακα- κατά το παιδαγωγικό σύστημα εκείνης της εποχής- επιμελώς πελεκημένο που είχε και αιχμηρές γωνίες μάλιστα.
    Πόσο κάνει 6Χ7 .Σαράντα εφτά! 6Χ9. Πενήντα εννιά ….
    Άνοιξε την παλάμη σου να σου μάθω εγώ πόσο κάνει 6 φορές το 9 !!!
    Δεν ξέρω γιατί μου είχε κολλήσει το σαράντα εφτά η το πενήντα εννιά. Ίσως γιατί με παρέσυρε η ομοιοκαταληξία. 3 φορές το 8…28.Είχα την ποίηση μέσα μου!
  Παρόλα αυτά πήρα το ενδεικτικό με 10 και διαγωγή κοσμιοτάτη, θες γιατί η δασκάλα η Ναταλία ήτανε κολλητή της μάνας μου , θες γιατί ο γιος της ο Λάκης ήτανε πιο τούβλο από εμένα και αναγκαστικά για να δικαιολογήσει το 10 του Λάκη έβαλε και σε μένα το ίδιο. Έβαλε τα γέλια ο παπά –Κώστας στο Ιερό του Παντοκράτορα( Άρτα 1938) όταν του έδειξα το ενδεικτικό για το «κοσμιοτάτη » Ήταν που με είχε άχτι διότι τον ζεμάτισα  με το ζέον ύδωρ. Τι ιστορία κι αυτή. Όπως όλα τα «καλά!» παιδιά της γειτονιάς μπαινόβγαινα στο Ιερό κάθε Κυριακή. Εκεί ήταν που τα μεγαλύτερα παιδιά με βάλανε να ζεματίσω το νερό στο μπρίκι για να φτιάξει παπάς την Αγία Κοινωνία. «Να το αφήσεις  να κοχλάσει!!! Το άφησα κι εγώ να κοχλάσει και μόλις το άγγιξε ο παπάς τσουρουφλίστηκε και μου τράβηξε μια κλωτσιά μπροστά στην Αγία Τράπεζα ο αθεόφοβος και είπε και κάτι λόγια που δε γράφονται. Θεός σ`χωρ’ες τον!
   Κάπως τα κατάφερα και στο γυμνάσιο, παρ` όλο που τα Λατινικά –εκείνα το απαρέμφατα τα σουπίνο δεν τα καταλάβαινα, άσε που ούτε με τα Αρχαία βολευόμουνα. Αν πεις για συντακτικό, μέχρι σήμερα δεν κατάλαβα τι είναι το «ποιητικόν  αίτιον» για το οποίο και με έδιωξε ο μακαρίτης ο Βυθούλκας από το κλασσικό!!! Έτσι κατέληξα στο Πρακτικό στο 3ο Γυμνάσιο όπου κάναμε ελάχιστα αρχαία, καθόλου Λατινικά  αλλά μας βγάζανε το Χριστό ανάποδα στα μαθηματικά και στη φυσική !
  Κουτσά στραβά κάπως τα βόλεψα  και τελειώνοντας έδωσα εξετάσεις στη Πάντειο όπου ήταν καθηγητής ο Βακατάσης -γνωστός του πατέρα μου-και με πέρασε από το παράθυρο, αλλά δεν πήγα, διότι εκείνη την εποχή την Πάντειο την κοροϊδεύαμε: Γυναικοσχολή !!!
  Έδωσα στην Ανωτάτη Εμπορική –με μέσον και εκεί, με κάποιον βουλευτή των Αθηνών φίλο του μπάρμπα μου  και ο οποίος με έβαλε να του κουβαλάω τα ψώνια μια ολόκληρη εβδομάδα  από το κέντρο της Αθήνας στη Νέα Σμύρνη. Ο παλιοπ…μου το ξεφούρνισε μια μέρα πριν από τις εξετάσεις ¨Εγώ θα μιλήσω στον Πρύτανη αλλά κοίτα να γράψεις κι εσύ.
  -Μα αν είναι να γράψω περνάω και χωρίς μέσον- του είπα και του πέταξα τα ψώνια στα μούτρα. Παρ` όλα αυτά φαίνεται ότι μίλησε γιατί πέρασα. Ήταν αλλιώς το σύστημα τότε. Δίναμε τέσσερα  μαθήματα .Εκθεση, Πρακτική αριθμητική, Ιστορία και Γεωγραφία. Μάλιστα και Γεωγραφία  παρ` όλο που στη Γιάλτα οι Μεγάλοι Τσώρτσιλ, Στάλιν και Ρούσβελτ είχαν μοιράσει τον κόσμο ( τα σύνορα ξαναγραφότανε από την αρχή)  και μας βάλανε να σκοτωθούμε μεταξύ μας, διότι εμάς  μας είχανε παραχωρήσει στη δικαιοδοσία των Άγγλων κατά τα 90% και εμείς σκοτωνόμαστε νομίζοντας ότι ο Πατερούλης, μας υποστήριζε  και  κάναμε τον εμφύλιο για το πιθανόν 10% να πάμε με τη Σοβιετική Ένωση. !!!! Για να αποδειχθεί ότι μια ζωή μας πουλάγανε όλοι τους !!!
    Δυστυχώς ούτε εκεί  στέριωσα, διότι ο πατέρας μου – άγια η ψυχούλα του- ακολούθησε τη μοίρα όλων των εμπόρων εκείνης της εποχής που πιστεύανε ότι με τον σταυρό στην πλάτη, θα πάνε  μακριά. Κάποια στιγμή μπάταρε το…καράβι και φουντάραμε. Παράτησα τα γράμματα κι έμεινα στο ..ξύλο απελέκητο!!!
   Τα θυμήθηκα όλα αυτά καθώς τα παιδιά  στο Καποδιστριακό θα χάσουν  λένε – το χαμένο ήδη σε πραγματική γνώση- εξάμηνο. Βέβαια η γνώση είναι το μεγάλο ζητούμενο κάθε εποχής. Η μόρφωση όχι σαν  επαγγελματική αποκατάσταση αλλά σαν καλλιέργεια δεν αντισταθμίζεται με  τίποτε. Αλλά και τα απελέκητα  ξύλα  καμιά  φορά…προκόβουν!!!
                                           Σταύρος Ιντζεγιαννης

Ηπειρωτικοί αντλαλοι



                         Για τους ηπειρωτικούς αντίλαλους
     ΓΚΟΛ !!!   

    Ετών -ρωτάει.
   Βρε περίεργοι που είναι οι άνθρωποι. Έτοιμος είμαι να βλαστημήσω, αλλά νοιώθω στη μέσα τσέπη του γιλέκου την ταυτότητα να με γαργαλάει: « Πες το λοιπόν. Τι κοντοστέκεσαι και τάχα μου- τάχα μου δεν άκουσες καλά και…πως είπατε δεσποινίς δεν σας άκουσα»!
   Όχι τίποτε άλλο, αλλά έχω μπροστά μου ένα θηλυκό του…θηλυκού από εκείνα που αν την έβλεπε ο Σουλεϊμάν ο μεγαλοπρεπής –σιγά τη μεγαλοπρέπεια !-θα έδιωχνε τη Χουρέμ και θα γλιτώναμε κι εμείς από τη γυναίκα μας, που δε μας αφήνει να δούμε μια στάλα Ολυμπιακό-Άντερλεχτ, διότι λέει ο Σουλεϊμαν είναι έτοιμος να… αυτοκτονήσει τον Ιμπραήμ και να χαθεί ο Μπουσταφά!!!
  Λέμε για μανουλομάνουλο ε. από εκείνα που αν ζούσε ο μακαρίτης ο παππούς θα της χάριζε και το τελευταίο κομμάτι πορτοκαλιές – τρία στρεμματάκια όλο κι όλο κατά Κεραμάτες μεριά. Το μόνο που κατόρθωσε να μας μείνει  από τη μανία του να κρεβατώνεται  με τη μια και με την άλλη, ξεπουλώντας –ας πάει και το παλιάμπελο –ότι είχαμε και δεν είχαμε, κατά το ευή-ευάν, τούτη η γη που την πατούμε όλοι μέσα της θα μπούμε, το οποίο και αποτελούσε την κοσμοθεωρία του.
  Ετών ρωτάει ξανά.
 Βρε μανία που την έχει το δημόσιο να σε ρωτάει κάθε τρεις και λίγο ετών; Τι σε νοιάζει κύριε εσένα. Δηλαδή αν ήμουνα κομμάτι μικρότερος –όχι δηλαδή πως δε θα ήθελα αλλά…έτυχε να μεγαλώσω!- θα μου χάριζες το φόρο ή θα μου έβαζες λιγότερο πρόστιμο  λόγω υπερημερίας ;  
   Έχει κάτι μάτια , μα κάτι μάτια με κάτι μακριά τσίνουρα μεταξύ μπλε βαθύ της  Νέας Δημοκρατίας και ανοιχτού πράσινου  του ΠΑΣΟΚ. Να μη ξέρεις που να ναυαγήσεις. Αγκαλιά με τον Σαμαρά ή με τον Βενιζέλο.
 Άσε που έχει και ένα ντεκολτέ -Παναγία μου. Βαθύ του βαθέως χαίρε βάθος  δυσθεώρητον  ανθρωπίνων επιθυμιών !Έτσι καθώς την κοιτάζω απέναντί μου όρθιος εγώ , καθιστή αυτή, νοιώθω όπως ό αυτόχειρας στην άκρη της γέφυρας: Να πέσω ;να μην πέσω;
   Αυτή εκεί, το γουδί το γουδοχέρι. Ετών;
  Έχει κάτι δοντάκια σαν μαργαριτάρια που φαντάζουν ανάμεσα στο κόκκινο των χειλιών της και θυμίζουν τη βασίλισσα Χριστίνα της Σουηδίας  η οποία λένε είχε το πιο άσπρο σώμα που μπορεί να φανταστεί άνθρωπος και ξάπλωνε ολόγυμνη πάνω στο κατακόκκινο βελούδο του κρεβατιού της και φώναζε τους αυλικούς της να τη θαυμάσουν.
  Με βλέπει που διστάζω-καταλαβαίνει βέβαια σαν γνήσια απόγονος της Εύας ότι τη φλερτάρω–και αλλάζει την ερώτηση: Τέλος πάντων τι ακριβώς ζητάτε στην αίτησή σας ρωτάει και σκάνε δυο λακκάκια -σκέτη πρόκληση- στα ροζέ παλ μαγουλά της . Τι ζητάτε ;
  Τώρα μάλιστα. Εδώ σ`έχω. Να παίξουμε στο γήπεδό μου. Να το ξεφουρνίσω-ρωτάω μέσα μου τον δαίμονα.
-Όρμα –μου φωνάζει.
  Ζητάω το τηλέφωνό σας, για να σας τηλεφωνήσω να φάμε μαζί το βράδι, τετ α τετ, σε ένα  ωραίο απόμερο ρομαντικό εστιατόριο που ξέρω, με κεριά και ωραία μουσική.
 Είναι πανέξυπνη. Μπαίνει με μιας στο… γήπεδο. Παίρνει τη μπάλα και κατεβαίνει ακάθεκτη, Με παίζει μονότερμα. Κάνει ντρίπλα και…
 Μα πόσων ετών είσθε τέλος πάντων-ρωτάει μελιστάλαχτα κι` εκεί είναι που με ξεγελάει το ύφος της και την πατάω ο ηλίθιος.
 - 75 !
 -Και δε ντρέπεστε να θέλετε να φάτε σε ρομαντικό εστιατόριο με την…εγγονή σας. Παππού ε παππού. Ντροπή σας .
 Σουτάρει προ κενής εστίας : Γκολ!!!
                Σταύρος Ιντζεγιαννης



Παρασκευή 6 Δεκεμβρίου 2013

ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΟΣ 20/11/13



ΚΑΘ ΟΔΌΝ
    ΝΗΣΤΕΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΥΧΉ

    Εγώ νηστεύω είπε προχτές  ο Παμίνος και η παρέα έσκασε στα γέλια. Όχι για τη νηστεία βέβαια, αλλά για τον Παμίνο και για το είδος της  νηστείας του, δεδομένου ότι, πριν 5 λεπτά κατέβαζε καντήλια και ορκιζότανε στη ζωή της πεθεράς του, που αν πιάνανε οι ψεύτικοι όρκοι που κάνει ονοματίζοντας πάντα  τη δύστυχη την κυρά –Τασία, θα έπρεπε προ πολλού να είχε παραδώσει το πνεύμα της στον Αρχάγγελο Γαβριήλ ή τον Μιχαήλ-δεν ξέρω ποιος από τους δύο θα τη συμμάζευε να τη γλιτώσει από τον μπελά  και τους ψεύτικους όρκους του Παμίνου.
  -Δεν ντρέπεσαι βρε- του είπα κάποτε-να ορκίζεσαι  στο ονομά της ψεύτικα.
   Έβαλε τα γέλια. Μη κοιτάς τι λέω. Μέσα μου πάντα προσεύχομαι Θεέ μου φύλαγέ τη  μη μας πάθει τίποτε και χάσουμε τις 1150 που παίρνει σύνταξη και την οποία, για να λέμε του στραβού το δίκιο, εμείς τη ξοδεύουμε. Ένα πιάτο φαγητό τρώει το μεσημέρι και ένα γιαουρτάκι το βράδι. Άσε που εμένα προσωπικά με έχει στα ώπα –ωπα. Παμίνο μου, αγάπη μου!!
  Θυμήθηκα τον Κώστα τον Π ...Είχε κατάκοιτη την πεθερά του και όλο γκρίνιαζε: Τη βρωμόγρια, τη λάμια , τη σκοροφαγωμένη που δε λέει να πεθάνει να δούμε κι εμείς Θεού πρόσωπο, να πάμε μια εκδρομή όπως όλος ο κόσμος, παρά είμαστε αναγκασμένοι να τη καθαρίζουμε, να την ταϊζουμε , να τη νταντεύουμε. Να πάει στα τσακίδια και άλλα πολλά που δε γράφονται. Δεν ξέρω αν τον άκουσε ο καλός Θεός και είπε ας την πάρω τη γριούλα να  μη την τρώει η γκρίνια και η βλαστήμια αυτού του άθεου που μου έρχεται κάθε τόσο- και με την πρώτη καμπάνα μάλιστα- στην εκκλησία και  κοινωνάει κι όλας χωρίς να ντρέπεται, που αν δε φοβότανε και τον ποινικό νόμο θα τη δηλητηρίαζε.
  Έδωσε λοιπόν και πέθανε η γιούλα η κυρά-Σταματίνα. Πήγαμε στην κηδεία της, ρίξαμε και μια χούφτα χώμα – γαίαν έχεις ελαφράν που λέμε και μετά πήγαμε  στο κυλικείο  να πιούμε τον καφέ της παρηγοριάς, να πούμε Θεός σ`χωρές τη.
  -Άντε γλίτωσες –είπα του φίλου μου του Κώστα. Την πήρε ο καλός Θεός και σε απάλλαξε από το βάρος της .
  -Τι είπες  μωρέ, μου έκανε οργισμένος .Τη σκατόγρια που βρήκε την ώρα να πεθάνει. Τη μπήξε, τη δείξε, την …πίσσα στο λάκκο της !
  Τρελάθηκε σκέφτηκα. «Βρε εσύ δεν έλεγες να πεθάνει να γλιτώσετε από το βάρος της να  πάτε και καμιά εκδρομή , να ζήσετε τη ζωή σας»
  Έβαλε τις φωνές και παραλίγο, να γίνουμε βούκινο μέσα στο κυλικείο του νεκροταφείου, ακόμη δεν την είχανε σκεπάσει τα χώματα καλά –καλά.
  -Ξέρεις τι μου έκανε –φώναξε. Χάσαμε τις 1670 τη σύνταξη που έπαιρνε και με τις οποίες σπουδάζει η Τίνα η κόρη μου στη Θεσσαλονίκη και πληρώνω και το φροντιστήριο του Χρηστάκη. Που θα βρω λεφτά να στείλω του παιδιού που η δική μου η σύνταξη δε φτάνει ούτε για να ζήσουμε εμείς. Μου λες τι κάνω τώρα; Την παλιόγρια!!!
   Τον θυμήθηκα, καθώς προχτές, συναντηθήκαμε (μένει στην Αθήνα τα τελευταία δυο χρόνια)  και προθυμοποιήθηκα να τον κεράσω «Α εγώ νηστεύω- μου είπε» αλλά κουβεντιάζοντας έριξε κάτι …χοντρές για τα κουνιάδια του που του φάγανε τη μεσοτοιχία στο πατρικό τους.  
    Δεν είναι ο μόνος. Ένα σωρό άνθρωποι που καμώνονται τον Θεοφοβούμενο ,τηρούν απαρέγκλιτα τις νηστείες , κάνουν και την προσευχή τους, αλλά κατά τα άλλα κρατούν και τον νόμο της ανθρώπινης  ζούγκλας των ημερών μας ξεχνώντας –γιατί δεν τους συμφέρει-την περίφημη καρκινική γραφή «Νίψον ανομήματα μη μόναν όψιν»  
   Αυτές τις μέρες -το σαραντάμερο της νηστείας που είναι και το ελαφρότερο καθώς λένε γιατί τρώμε ψάρι –-σκέφτομαι πόσοι από αυτούς που γνωρίζω και κάνω παρέα, νηστεύουν μεν το φαϊ, αλλά το στόμα τους το κρατούν απύλωτο, θυμίζοντας μου μια θεία μου, Θεός σ`χωρέστη που έλεγε της μάνας μου –αδερφή της ντε- έχει χάρη Ευγενία που πάω να κοινωνήσω αλλιώς, θα σου έλεγα εγώ για τον προκομένο το γιό σου. Θα στα πω γυρίζοντας!!!
                                       Σταυρος Ιντζεγιάννης





ΓΝΩΜΗ 29/11/13





 
                                                          Εν κατακλείδι
       ΚΟΝΤΑ  ΣΤΟ ΤΖΑΚΙ

  Χειμώνιασε –χειμώνιασε το κρύο με περόνιασε  καθένας με το κρύο ταίρι –ταίρι!
 Ο Παμίνος ήρθε στην πρωινή συνέλευση της καφετέριας με παλτό και μύρισε ο τόπος ναφθαλίνη. Μόλις το έβγαλα από το μπαούλο δικαιολογήθηκε και το έπιασε πρίμο σεκόντο με τη κυρά _ Σοφία του καφετζή «Κοντά στο τζάκι , αγκαλιά στην πολυθρόνα, θα`χουμε άνοιξη  στις νύχτες του χειμώνα»!
       Χτες με  ξεσήκωσαν πρωί- πρωί. «Σήκω, πάμε για  ξύλα, πριν μας
      τα πάρουν άλλοι». Άσχημο πράγμα να   σου χαλάνε το πρωινό
    χουζούρι, αλλά άντε να πεις στα παιδιά σου, δεν έρχομαι.
 Δίπλα σε ένα πατρικό οικόπεδο, ο γείτονας μάζεψε τις ελιές κι ένα σωρό ξύλα, λες και περιμένανε κάποιον να τα μαζέψει να καθαρίσει ο τόπος.
«Έρχεστε, να μου καθαρίσετε κιόλας το χωράφι –πρότεινε ο κυρ Γιώργης»;
  -Και είπατε ναι-ρωτάω.
  Με προσγειώνει η κόρη μου. Μπαμπά που ζεις; Δεν κατάλαβες ακόμη ότι ξαναγυρνάμε στο τζάκι; Πανάκριβο το πετρέλαιο, το καλοριφέρ ασύμφορο  - ο διαχειριστής το ξέκοψε, καλοριφέρ τέρμα, ούτε φέτος-Να πεις για ηλεκτρική θέρμανση , το ίδιο και χειρότερα. Επομένως;
   Μοιάζει κάπως αστείο να σου θυμίζουν τα παιδιά σου, καταστάσεις  που αυτά ούτε έζησαν, ούτε που μπορεί να διανοηθούν. Για θυμηθείτε,  όσοι τέλος πάντων ζήσατε σε χωριό, έστω τα παιδικά χρόνια σας. Πριν αστικοποιηθεί η ζωή σας και περάσετε από το τζάκι, στην κεντρική θέρμανση.  
 Γλιτώσαμε από την καπνιά και την ατσαλιά –έλεγε θεός σ` χωρέστη η μάνα. Γιατί πράγματι το τζάκι είχε και τις αναποδιές του. Θες γιατί τα ξύλα ήταν βρεγμένα, θες γιατί καπνοδόχος ήθελε καθάρισμα, θες γιατί φύσαγε ανάποδα ο αέρας, γέμιζε το δωμάτιο καπνό και …έτσουζαν τα μάτια!
   Κι όμως εκείνο το τζάκι ήταν ευλογημένο. Ήταν η εστία που μάζευε την οικογένεια και ζέσταινε όχι μόνο το κορμί, αλλά και - κυρίως- τις καρδιές .
   Μπροστά «πύρα  και πίσω κλαδευτήρα » –γέλαγε η συχωρεμένη η θεία και δως του τσίγκλαγε τα κούτσουρα για να βγάλουν σπίθες, και να αρχίσει το παραμύθι της. Γιατί έτσι- έλεγε-αρχίζουν τα παραμύθια.  
  Μέσα στις αναλαμπές και το τρίξιμο και τη φλόγα που ξεπεταγότανε, πέταγε μαζί μ` αυτά  κι η φαντασία μας. Μαζευόμαστε όσο πιο κοντά της μπορούσαμε, ν` ακούσουμε καλλίτερα «Κόκκινη κλωστή δεμένη στην ανέμη τυλιγμένη, δως της κλώτσο να γυρίσει παραμύθι ` αρχινήσει. Μια φορά κι ένα καιρό…»   
  Περίεργο. Μου δακρύζουν τα μάτια κι ούτε τζάκι έχουμε κι ούτε η θεία Μαλβίνα είναι κοντά μας. Από χρόνια αναπαυμένη στη αγκάλη των Αγγέλων που μας την πήραν ένα βράδι την ώρα που μας διηγούτανε πως είχε δει ένα άγγελο με κάτασπρες φτερούγες – να σαν το χιόνι κάτασπρες παιδιά μου- που της χαμογελούσε: Έλα να μας πεις κι εμάς της  το παραμύθι σου, της είπε και την πήρε μαζί του
  Μια φορά κι έναν καιρό!
   Έλα λοιπόν μπαμπά -φωνάζει η κόρη μου. Πάμε πριν μας τα πάρουν άλλοι τα ξύλα.
   -Έρχομαι –λέω και προσπαθώ να κρύψω ένα δάκρυ, να μη  μου γελάσουν τα παιδιά .Που να καταλάβουν…!
   Έχουν τζάκι, αλλά περίεργο δεν είναι σαν εκείνα τα παλιά τζάκια που κάπνιζαν κι είχαμε στρωμένη μια φλοκάτη ,μπροστά Αληπασάτικη χοντρή- ασήκωτη. Ένα γύρω είχε πάγκο σκεπασμένο με μπατανίες και σκαμνάκια που καθόμαστε. Όσο θυμάμαι είχε και μια πυροστιά διχτυωτή που πάνω της ψέναμε κάστανα.
   Είναι ένα μοντέρνο τζάκι, που οι φλόγες του δεν γεννάνε αγγελούδια και πρίγκιπες , και νεράιδες καλόγνωμες και παπουτσωμένους γάτους. Ούτε μας μαζεύουν όπως παλιά εμάς, εκείνα τα φτωχικά τζάκια και δεν δακρύζουν τα μάτια, όπως δάκρυζαν, θες από τον καπνό, θες από το παραμύθι με τον κοντορεβυθούλι ή τους εφτά νάνους. Ούτε τα παιδιά κάθονται να ακούσουν πια
-Θα `ρθείτε καμιά φορά να πούμε το παραμύθι –φωνάζω.
-Αργότερα παππού. Τώρα βλέπουμε τηλεόραση !!!
                          Σταύρος Ιντζεγιάννης




ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΟΣ24/11/13



 
                                         ΚΑΘ ΟΔΟΝ
 ΑΓΙΟΣ  ΑΝΔΡΕΑΣ - ΜΙΑ ΜΝΗΜΗ

   Τέτοιες  μέρες  παραμονή του Αγίου Ανδρέου ξαναγυρίζω με μια  περίεργη –νοσηρή -προσκόλληση  στη δεκαετία του 1950.
  Εποχή που η Ελλάδα έχοντας βγει από τον αδελφοκτόνο  εμφύλιο προσπαθούσε να επανασυνδέσει τα κομμάτια της  και να βρει τον δρόμο προς μιαν αναγέννηση μετά από μια δεκαετία σχεδόν κατοχής και εμφυλίου. Εποχή μίζερη που ωστόσο είχε αυτό που σήμερα λέμε ένα φως στο βάθος, δηλαδή  κάτι περιμέναμε επιτέλους. Αγοράζαμε δειλά – δειλά  ένα δεύτερο παντελόνι, ένα  άλλο ζευγάρι παπούτσια, φορούσαμε και τα Αμερικανικά αποφόρια που μας έφερνε η ΟΥΝΡΑ (Αμερικανικός Οργανισμός παροχής βοηθείας στη χώρες που δοκιμαστήκαν  από τη Γερμανική λαίλαπα) και λίγο πολύ τρώγαμε και μια φέτα φρέσκο ψωμί  χάσικο μετά από τέσσερα χρόνια μπομπότας.
    Η Βέμπο τραγουδούσε « Η ζωή ξαναρχίζει για μας πιο χαρούμενη τώρα » και ο Γιαννίδης κυκλοφορούσε το τραγούδι του «Θα σε πάρω να φύγουμε  σ` άλλη γη σ` άλλα μέρη » που εξέφραζε την επιθυμία του σκλάβου Έλληνα να φύγει μακριά  από τον πόλεμο και τον  χαλασμό της κατοχής. Να ξεσκάσει !
  Οι εκκλησίες γέμιζαν κεριά,  όχι μόνο από ικεσίες για την εξ ύψους βοήθεια, αλλά και  ευχαριστήρια δέηση για τη σωτηρία μας επιτέλους. Για την ελπίδα που άρχισε να φυτρώνει στις καρδιές μας. Ψέλναμε όχι τυπικά  αλλά από τα βάθη της καρδιάς μας «Ως λυτρωθείσα των δεινών,  ευχαριστήρια αναγράφω Σοι, η Ελλάδα Θεοτόκε»
   Αναφορά της Πάτρας από χρόνων απροσμέτρητων ο πολιούχος της .Ο Άγιος Ανδρέας .
   Γέμιζε ο παλαιός μικρός αλλά ιδιαίτερα κατανυκτικός Ναός του Πρωτοκλήτου των Αποστόλων- που κρατάει μέχρι σήμερα μια ξεχωριστή ατμόσφαιρα  ιερότητας που σε υποβάλλει κι ας έχει δίπλα του τον μεγαλοπρεπή Ναό  καμάρι και καύχημα της πόλης.
  Η μνήμη του Αγίου Ανδρέου. Η κατ` εξοχήν  εορτή της πόλης –όπως και τότε , όπως  και σήμερα, όπως και πάντα θα μένει εις τον αιώνα- και θα  σκέπει με την προστασία και την ευλογία του όλους μας.
  Κόσμος ,λαοθάλασσα  από την πόλη και τα περίχωρα αλλά και από τις κοντινούς νομούς ,ακόμη και από απόμακρα σημεία για να προσευχηθούν στον Άγιο και να ζητήσουν τη βοήθειά του. Και δεν ήταν λίγοι που ερχότανε –τάμα καρδιάς –γονατιστοί ή τους φέρνανε σε αναπηρικά καροτσάκια ή φορεία. «Την πάσαν ελπίδαν εις Σε ανατήθι μοι του κορυφαίου αυτάδελφε»
 Περιμέναμε στην ουρά, μία και δύο ώρες μπορεί, έξω φυσικά από τον Ναό σε μια σειρά  ανά δέκα ( αν είναι δυνατόν ο Έλληνας να μπει ο ένας πίσω από τον άλλον) Κρύο, βροχή, ξεροβόρι, να τουρτουρίζεις και να  φτάνει η  ουρά αρχίζοντας από την πόρτα του Ναού ίσαμε την Τριών Ναυάρχων!
  Περιμέναμε ναι αγόγγυστα. Ο σεβασμός, η επιθυμία να προσφέρεις  στον Άγιο έστω ένα κερί μικρό, μαζί με την προσευχή σου- μερικοί κουβαλάγανε  λαμπάδες μεγάλες σαν το ανάστημά τους – προφανώς τάμα –δεν άφηνε περιθώρια  για όποια άλλη σκέψη. Δε λογαριάζαμε άλλο τι, πιστοί σε εκείνο το ωραιότατο «Πάσαν την βιοτικήν αποθώμεθα  μέριμναν»που ακούμε  στον Χερουβικό ύμνο.
  Δε δυσανασχετούσαμε. Δεν κοιτάξαμε ποτέ το  ρολόι μας. Δεν  αλλάξαμε πόδι κι αν τα χείλη κουνήθηκα ήταν για να σιγοντάρουν τον μελωδό που μέσα στον ναό έψελνε «τον Δεσπότην των όλων Ανδρέα ικέτευε Ειρήνη τη οικουμένη δωρήσασθαι και ταις ψυχαίς ημών το μέγα έλεος»
   Μου ήρθαν όλα αυτά στον νου  και ξαναγύρισα πίσω σ` εκείνα τα χρόνια της εκ βαθέων πίστης μας, καθώς άκουγα φιλικό μου ζευγάρι που η κυρία επέμενε « να πάμε  από την προπαραμονή που δε θα έχει κόσμο να μη περιμένουμε στην ουρά , δε μπορώ την ορθοστασία και το  στριμωξίδι»!
  Μου χτύπησαν  τόσο άσχημα-ίσως και να είμαι ιδιότροπος αλλά…!
   Πως αντέχαμε τότε; Μιάμιση ώρα, μπορεί και δύο, αδιαμαρτύρητα μέσα στο ψιλόβροχο και το αγιάζι που σου έτσουζε τ`αυτιά. Πως γίνεται και δε μπορούμε τώρα ένα  τέταρτο και λιγότερο στην ουρά που υπάρχει μέσα στη ζεστασιά και την απλοχωριά του μεγάλου και ευρύχωρου Ναού. Τι έγινε  άραγε εκείνη η πίστη  που μας έκανε να δακρύζουμε προσκυνώντας κι ούτε σκεφτόμαστε  άλλο τι, παρά να γονατίσουμε μπροστά του ζητώντας  την ευλογία και τη βοήθειά του; Τι άλλαξε και ξαφνικά δεν αντέχουμε ζεστοί άνετοι καλοντυμένοι τη λίγη –τόσο λίγη ώρα –από το παγκάρι έως τη λειψανοθήκη του ; 
                             Σταύρος Ιντζεγιαννης   


ΓΝΩΜΗ 23/11/13



                                         ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ 
    ΤΟ…ΠΟΝΤΙΚΙ !

    Πενία τέχνας κατεργάζεται!
   Λάθος με διορθώνει ο Παμίνος. Πενία  κομπίνας κατεργάζεται. Ελληνοποιήσεων το ανάγνωσμα .Ενοικιάζονται νύφες  με ημερομηνία λήξεως 2 ώρες. Ίσως και λιγότερο. Μια ώρα Όσο βαστάει η τελετή του γάμου στο Δημαρχείο.
   Ελληνίδα η νύφη , αλλοδαπός ο γαμπρός.. Θέλεις τον Σεργκέι για άντρα σου : «.Ναι, πώς βεβαίως»..
   -Εσύ Σεργκέι δέχεσαι τη Τριανταφυλλιά για γυναίκα σου   
 -Τέλει– τέλει κύριο Ντήμαρχο.
 -Σας κηρύσσω συζύγους, μπορείς να φιλήσεις τη νύφη και καλούς απογόνους !
  Να ζήσετε, να ζήσουμε –μοίρασαν και στραγάλια γιατί τα κουφέτα στοιχίζουν- και από εδώ πάνε κι άλλοι Δε με ξέρεις, δε   σε ξέρω αντίο ντελ πασσάτο!
  Στο φουλ η μηχανή, 3000 ευρώ το κομμάτι – λένε, έτσι έχω ακουστά-και η τύπισσα με άλλη ταυτότητα -200 ευρώ λένε ότι στοιχίζει στο παζάρι-και ξανά στο Δημαρχείο, ξανθιά αυτή τη φορά , όπως είναι η νέα φωτογραφία στη νέα ταυτότητα και πάλι η διαδικασία :τον θέλεις για άντρα σου τον Μεχμέτ;
 -Τον θέλω, τον θέλω.
 Ερώτηση κι αυτή ε; Αν δεν τον ήθελε θα πήγαινε; Έλα ντε!!!
  Από εκεί και πέρα αναλαβαίνει η μαφία τη διαδικασία , υποβάλλει τα δικαιολογητικά και μόλις γίνουν και οι ακολουθούμενες  νομότυπες(!!!) ενέργειες  Ελληνοποιείται ο Μεχμέτ ή ο Σεργκέι ή ο οποίος άλλος αλλοδαπός ή όποια άλλη αλλοδαπή –διότι είναι και γαμπροί που διατίθενται - με το αζημίωτο φυσικά-να Ελληνοποιήσουν την όποια Ουκρανέζα ή Γεωργιανή προκειμένου να πάρει άδεια παραμονής στην Ελλάδα και μετά όταν βγάλει ταυτότητα –θες ο Σεγκέι θες ο Μαχμούτ ή η Βερόνικα-φεύγουν με την άδεια της αστυνομίας  για οπουδήποτε στην Ευρώπη καθ` όσον Έλλην-Ελληνίδα,  δηλαδή Ενωμένη Ευρώπη –ταξιδεύεις με την ταυτότητά σου.
 -Μα έτσι απλά –θα ρωτήσετε.
 -Μάλιστα έτσι απλά .Ίσως μάλιστα και  απλούστερα διότι –λένε. έτσι άκουσα, δεν παίρνω και όρκο- μπορεί να  είναι και ο Δήμαρχος ή αντιδήμαρχος ή ληξιάρχος ή όποιος άλλος δημοτικός υπάλληλος στο κόλπο –προσωπικά δεν το πιστεύω-και να παίρνει κι αυτός το κάτι τις του. «Πάρε και συ να πιεις μια μπύρα»
-Με μεζέ.
-Έστω με μεζέ !!!
    Βέβαια μπορεί τύχει μερακλής ο γαμπρός και να του ανοίξει η όρεξη, σου λέει τι χάνω  να  δοκιμάσω πως είναι οι Μογγολέζες .Άλλωστε από κάτι τέτοιο αποκαλύφθηκε η κομπίνα, διότι ο γαμπρός ασίκης και λεβεντονιός και καραμπουζουκλής απαίτησε  μετά το γάμο να πάει τη νύφη στο ξενοδοχείο. Σου λέει γυναίκα μου είναι άρα …!!!
    Εξανέστη η νύφη, δεν έχουμε κάνει τέτοια συμφωνία. αν θέλεις και  ξενοδοχείο –έτσι το λένε τώρα – θα πληρώσεις εξτρά !
    Επέμενε ο γαμπρός έβαλε τις φωνές η νύφη, πλάκωσε η μαφία να δώσει εξηγήσεις, με τρεις  χιλιάδες όλες κι όλες –ποιος να πρωτοπάρει; Αυτός που έφτιαξε την ταυτότητα, ο αντιδήμαρχος που έκανε στραβά μάτια , ο γαμπρός που πρέπει να πληρώσει παράβολα για να πάρει διαζύγιο προκειμένου να  ξαναπαντρευτεί και να Ελληνοποιήσει άλλη  Μολδαυή αυτή τη φορά, ή η μαφία που στήνει τη κομπίνα και δικαιούται τη μερίδα του λέοντος
  Μα καλά, θα πείτε, ο νόμος τι κάνει;
  Οι νόμοι, έλεγε ο πρίγκιπας της παραδοξολογίας ο Όσκαρ Γουάιλντ, φτιάχτηκαν για να τους παραβαίνουμε.
  Εξ άλλου για να σοβαρευτούμε «Αυτή είναι η Ελλάδα κύριοι» είχε πει ο Σημίτης από το βήμα της βουλής. Μάλιστα. Μόνο που δεν είναι Αυτή αλλά Αυτοί. που μας κυβερνάνε ξεχνώντας τη σοφή ρήση του Ροϊδη. Στην Ελλάδα  χρειάζεται μόνο ένας νόμος που να ορίζει ότι « πρέπει να τηρούνται οι νόμοι»
    Δυστυχώς αυτό το τελευταίο είναι το μόνο που δεν θα ισχύσει ποτέ. Ανεξάντλητος ο Έλληνας όταν πρόκειται να βρει διέξοδο στις απαγορεύσεις του νόμου. Η ηθική του  είναι το γνωστό « πρίμουμ βίβερε…» όλα τα υπόλοιπα φιλοσοφάρε. Οι Ελληνοποιήσεις δίνουν και παίρνουν .3000 λένε .Εν τη παλάμη και γίνεστε Έλληνας με σφραγίδα!  
Κάπως έτσι –απ την επιμονή του γαμπρού να πάει τη νύφη στο ξενοδοχείο να δει πως …ξαπλώνουν οι Ουζμπέκες ήταν που φανερώθηκε η ιστορία και άρχισε η αστυνομία να ψάχνει, τι κάνει νιάου – νιάου στα κεραμίδια
 -Το …ποντίκι κυρ Αστυνόμε. Το ποντίκι!!! 
         Σταύρος Ιντζεγιαννης