ΑΝΩ-ΚΑΤΩ
ΘΕΑΤΡΟ ΑΓΟΡΑ
Η ΑΣΧΗΜΗ ΑΔΕΛΦΗ

Θέατρο Αγορά : Αυτός ο χώρος ο μικρός ο μέγας-για να θυμηθούμε τον Ελύτη. Το θέατρο όπου η Ευανθία Στιβανάκη κανοναρχεί και διδάσκει θεατρική παιδεία αναδεικνύοντας την ομορφιά του θεατρικού λόγου και όπου με ασήμαντα μέσα μεταμορφώνει χάρη στο δημιουργικό της πολυεπίπεδο σκηνοθετικό τάλαντο τον λιτό και περιορισμένο χώρο σε μια άνετη, ασύνορη, σκηνή.
«Η άσχημη αδελφή» του Δ. Βικέλα ένα έργο άγνωστο στους πολλούς –οι περισσότεροι ξέρουμε τον Βικέλα από τον Λουκή Λάρα και από την καθοριστική του συμμετοχή στους πρώτους Ολυμπιακούς –κρύβει πίσω από την επιφανειακή κωμωδία την τρυφερή –αγνή ψυχή των ανθρώπων της καθημερινότητας που ζουν ανατρεπτικά την ερμηνεία την αγάπης. Οι χαρακτήρες, καρικατούρες μιας σοβαροφάνειας, κρύβουν έναν απροσδόκητα πλούσιο συναισθηματικό κόσμο στον οποίο και βασίζεται όλο το έργο. Η ομορφιά μέσα στην ασχήμια. Η αθωότητα μέσα στο κωμικό. Η τρυφερότητα μέσα στην αγνότητα. Το χρέος μέσα στη φιλία. Ένας ολόκληρος κόσμος που ζει τον διπλό ρόλο που του επιβάλλουν οι κοινωνικές συμβάσεις και τα ήθη τα οποία χαρακτηρίζουν το κοινωνικό στάτους στα τέλη του 19ου αιώνα.
«Η άσχημη αδελφή» μέσα από τους αντιφατικούς χαρακτήρες μοιάζει ένα πείραμα και μια πρόκληση για τον σκηνοθέτη καθώς πρέπει να πειθαρχήσει στη γλώσσα –ίσως είναι η ομορφιά του έργου όπως και η γλώσσα του Παπαδιαμάντη-και όπου οι αλλεπάλληλες εικόνες απαιτούν μια εξπρεσιονιστική κάποιες φορές έκφραση.
Η θεατρική διασκευή της Στιβανάκη κατορθώνει να δημιουργήσει την ατμόσφαιρα του περασμένου αιώνα σε μια κοσμική τότε και ευρωπαϊζουσα Σύρο σε ένα δύσκολο εγχείρημα. Γλώσσα, ύφος, ήθος, κίνηση, κοστούμια τα πάντα πειθαρχούν στην ατμόσφαιρα της εποχής.
Ο θεατής ζει μέσα από το γέλιο του σκηνές γεμάτες σχεδόν παιδική αθωότητα που μεταλλάσουν κάποιες φορές το γέλιο σε δάκρυ για να κορυφωθούν στην τόσο τρυφερή παράκληση του Πλατέα :Μπορείς να με λες Γιαννάκη ;
Σε ένα ρεσιτάλ ηθοποιίας η Όλγα Λαμπροπούλου(Φλουρού)και ο Μιχάλης Σμυρλής (Πλατέας) κράτησαν το έργο στα σωστά μέτρα χωρίς να παρασυρθούν σε υπερβολές αι ακρότητες από τις κωμικές καταστάσεις του. Στο ίδιο επίπεδο ηθοποιίας σκηνικά άνετοι και εκφραστικοί στις μεταπτώσεις του ρόλου τους ο πρωτοδίκης Λιάκος ( Σπύρος Κανελάκης) ο Έπαρχος ( Γιώργος Αγγελόπουλος) και Μητροφάνης (Μίλτος Σπυρόπουλος)
Οι δύο « αδελφές» Μελίνα Κουτσοχέρα (Ζηνοβία η άσχημη αδελφή) και η Ευλαλία η ωραία αδελφή (Μαρία Καραπαναγιώτη) με το υποκριτικό τους τάλαντο υπογράμμισαν τους χαρακτήρες των νεαρών άβγαλτων νεανίδων της Σύρου στην εποχή του Δ. Βικέλα .
Τα χαρακτηριστικά κοστούμια της Ντόλης Δημητροπούλου και η μουσική επένδυση του Δημογιάννη βοήθησαν πολύ στη δημιουργία της ατμόσφαιρας στα τέλη του 19ου αιώνα.
Το έργο που θα παίζεται μέχρι τη Μ. Εβδομάδα –νομίζω- είναι από εκείνα που αξίζει αληθινά να δείτε . Ένα τόσο τρυφερό έργο που αποτελεί μια ξεκούραση στη ταραγμένη εποχή μας.
Σταύρος Ιντζεγιάννης