Σχολιάζοντας βιβλία.

ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΚΟΚΚΟΤΑ
- ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΑΝΑΛΌΓΙΟ-

Ένα οδοιπορικό στα χρόνια και τους χώρους του θεάτρου το «ΘΕΑΤΡΙΚΌ ΑΝΑΛΌΓΙΟ» της γνωστής φιλολόγου και θεατρολόγου ,κ. Χριστίνας Κόκκοτα .- Μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα πολύπλευρη και πολυεπίπεδη έρευνα - παρουσίαση και κριτική ανάλυση του θεατρικού χώρου με τους δραματουργούς, του ηθοποιούς, τις τάσεις, και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά από χώρα σε χώρα και από θέατρο σε θέατρο.
Με συνοδοιπόρο την επιστημονική γνώση και την εμπειρία της, ξεναγεί τον αναγνώστη της στο χώρο του θεάτρου σε 290 σελίδες και σε 63 σταθμούς μελετώντας –κρίνοντας –παρουσιάζοντας τις διάφορες και διαφορετικές όψεις του θεάτρου από την αρχαιότητα ως τις μέρες μας. Από τη μάσκα και τον συμβολισμό της μεταμφίεσης έως τον ηθοποιό και την ερμηνεία του και το ρεπερτόριο με τα κύρια στοιχεία του από την αρχαιότητα μέχρι τη σύγχρονή μας εποχή.
Ο αναγνώστης ξεναγείται στους χαρακτηριστικούς σταθμούς από το αρχαίο έως και του σύγχρονο θέατρο υπογραμμίζοντας ότι :Εκφραστικό μέσο δεν είναι μόνο η φωνή του ηθοποιού αλλά το σύνολο σώμα του και το οποίο με τη διπλή του υπόσταση ως σημαίνον και σημαινόμενο ανάγεται σε φορέα μηνυμάτων (σελ 25). μέχρι κάποια πρόσωπα του θεάτρου που άφησαν τη σφραγίδα τοις παρακαταθήκη για τους επερχόμενους.
Το αρχαίο θέατρο, με τη διάσταση πολιτική- φιλολογική σάτιρα του Αριστοφάνη (52) η Νεοελληνική αλλά και η Ευρωπαϊκή σκηνή αναλύονται στους κυριότερους σταθμούς των .Ο Μάριος Ποντίκας ( μάστορας του θεατρικού λόγου, βαθύς ανατόμος, της νεοελληνικής κοινωνίας ) αλλά και ο Διονυσιασμός του Λόρκα όπου απουσιάζει η «Ελπίδα για λύτρωση και ανάσταση στην κατά Λόρκα κάθαρση»106. και ο νεορομαντισμός του Εντμόν Ροστάν ή στον Στρίνμπεργκ όπου «Ο φόβος της θηλυκής κυριαρχίας στοιχειώνει ολάκερη τη δημιουργία του»σελ 117
Η κ. Κόκκοτα αναλύει με υπευθυνότητα τόσο την πολύπλευρη προσωπικότητα του δραματουργού όσο και του ηθοποιού από το αρχαίο θέατρο μέχρι τις μέρες μας .
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η 5η ενότητα όπου ο αναγνώστης παρακολουθεί μια περιδιάβαση από το Ιαπωνικό θέατρο Νο, στη θεατρική Αθήνα ή στο Πολωνικό θέατρο όπου στον πρόλογο του «Γάμου» του Γκόμπροβιτς «Οι άνθρωποι όταν είναι μαζί επιβάλλουν ο ένας στον άλλον τρόπους ύπαρξης, ομιλίας συμπεριφοράς…Ο καθένας παραμορφώνει τους άλλους ενώ ταυτόχρονα παραμορφώνεται απ` αυτούς»
Ακόμη μια σύντομη περιδιάβαση στη θεατρική Βιέννη «Μπερλίνερ Ανσαμπλ» η το «Πίκολο Τεάτρο»ή το Νεοϋορκέζικο “living thatre”που δίχασε και προκάλεσε το κοινό με το ετερόκλιτο ρεπερτόριό του (Στρίμπεργκ, Πιραντέλο, Αρτώ)
Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες οι παρατηρήσεις στην ενότητα ΣΤ για τη θεατρική πρωτοπορία όπου στη σελίδα 230 «Όχι λίγες φορές η πρωτοπορία μπορεί να εκφράζεται με την προκλητική ηθοποιία ή με την επιθυμία του δημιουργού να δοκιμαστεί η υπομονή των θεατών. Ακόμη και η ορθοφωνία και η βασική θεατρική αρχή ότι οι «ηθοποιοί πρέπει να ακούγονται με σαφήνεια»μπορεί σκόπιμα να αγνοηθεί και να χλευαστεί από το πρωτοποριακό θέατρο»
Να σημειωθεί η υπεύθυνη άποψή της - άποψη ειδικού- για το ρεπερτόριο του δικού μας ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ «Γιατί στο ρεπερτόριό του να μην υπάρχει ένα έργο του Ι. Καμπανέλλη. του Κορέ ή του Μουρσελά ,και των διασκεδαστικών του Τσιφόρου ή του Ψαθά» που έχουν- να προσθέσουμε εμείς εξασφαλισμένο κοινό και αποτελεί και απαίτηση του κοινού- αλλά και όπως γράφει η Κυρία Κόκκοτα «έτσι ώστε όχι απλώς να υπάρχει και να επιβιώνει αλλά να μετουσιώνεται σε μια τοπική παιδευτική εστία»
Προσωπικά πιστεύουμε ότι το ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΑΝΑΛΟΓΙΟ» της κ. Κόκκοτα πλήρωσε μιαν έλλειψη στη θεατρική μας παιδεία.
Σταύρος Ιντζεγιάννης