Κριτική για το Ταγκο του Σταυρου Ιντζεγιαννη απότον Κώστα Τραχανά

«ΤaΓΚΟ –Ένα βήμα μπροστά , δυο βήματα πίσω-»Σ.Ιντζεγιάννης Εκδόσεις Ίδιον 2012 σελ. 178 Πόσο συχνά διηγείται κανείς την ιστορία της ζωής του ; Πόσο συχνά την προσαρμόζει , την εξωραϊζει και κάνει ύπουλες και πανούργες περικοπές ; Και όσο περισσότερο τραβάει η ζωή σε μάκρος , τόσο λιγοστεύουν εκείνοι από τους γύρω μας που θα μπορούσαν να αμφισβητήσουν την εξιστόρησή μας, να μας θυμίσουν ότι η ζωή μας δεν είναι η ζωή μας, αλλά μόνο η ιστορία που είπαμε για αυτήν. Η ιστορία που είπαμε στους άλλους , κυρίως όμως στον εαυτό μας…. Η λησμονημένη και ταπεινωμένη ύλη που μας περιβάλλει φέρνει τη μνήμη , τον αναστοχασμό, τη συνείδηση. Με τη συνείδηση έρχεται και η περηφάνια της επάρκειας: να ξέρεις ποιος είσαι, ποιες φωνές αντηχείς , φωνές κεκοιμημένων, ηρώων, αισθητών, ταπεινών βροτών , να ξέρεις πόσος είσαι , περατός και συνεχόμενος…. Μνήμες καλά φυλαγμένες, μνήμες ακριβές, μνήμες φορτωμένες από τη χαρμολύπη των ημερών που τις γέννησαν και έρχονται στο παρόν. Μνήμες του γενέθλιου χώρου και χρόνου. Μνήμες από τη φθορά του σώματος και της ψυχής κι από την άγρια μοναξιά του κόσμου. Μνήμες από την οδύνη που προκαλεί η απονέκρωση της απτής πραγματικότητας. Μια καταβύθιση στα σκοτεινά και δυσερμήνευτα του Θανάτου. Μνήμες από την άλλη υπόσταση των νεκρών, όταν πλέον γίνονται αέρας, φύσημα, ίσκιος. Από την άλλη ζωή τους, αυτή που ζουν εντός μας. Μνήμες από τη δυνατότητά μας να ξενοδοχούμε τους πεθαμένους μας μέσω της μνήμης. Ο Σταύρος Ιντζεγιάννης με το νέο του βιβλίο , θα αναζητήσει το παρόν και το μέλλον του στο παρελθόν. Υπάρχει ένας πένθιμος ήχος αυλών στη πατρογονική γη, όπου ο συγγραφέας, βρίσκει καταφύγιο στις ρομαντικές του στιγμές , με νοσταλγία , μοναχικότητα και απελπισία. Για τον Σταύρο Ιντζεγιάννη ο αρχικός του χώρος , ο γενέθλιος τόπος του, η Άρτα , είναι ταυτόχρονα μία φυσική και μία ψυχική τοποθεσία , είναι η δική του βουκολική και ευδαίμων Αρκαδία . Et in Arkadia Ego ,έλεγαν οι ρομαντικοί ποιητές στην Ευρώπη. Από την Αρκαδία έρχομαι, εκεί πηγαίνω , εκεί γεννήθηκα, εκεί θα πεθάνω , εκεί θα ξαναγεννηθώ. Ο γενέθλιος τόπος διατηρεί αναλλοίωτη τη γοητεία που ενσωματώνεται στον άνθρωπο με την γέννησή του. Αυτήν που αίρει στους ώμους του αγγόγυστα , όπου βρεθεί αργότερα, όπως ο Σταύρος Ιντζεγιάννης, που ζει πάρα πολλά χρόνια στην Πάτρα .Και όταν ο μισεμός γίνει αφόρητα φορτικός , επιστρέφει σε εκείνον τον τόπο . Θυμάται ο συγγραφέας επίσης παλιές ιστορίες από την δεύτερη πατρίδα του την Πάτρα και συναρπαστικές ιστορίες από τους φίλους του στον στρατό . Έρχεται ξαφνικά αντιμέτωπος με το καταχωνιασμένο επί δεκαετίες παρελθόν του. Το παρελθόν επιστρέφει , τις βραδινές ώρες ,σα φαντάσματα και του ζητά το λόγο και εξηγήσεις από το παρόν…. Η επιστροφή αυτή έχει τον χαρακτήρα απολογισμού ζωής (τι κερδήθηκε και τι χάθηκε) , είναι δηλαδή ένα είδος αυτογνωσίας, μια προσπάθεια να συμφιλιωθεί με το παρελθόν του, με την μνήμη και όλα όσα απώθησε για χρόνια στις σκοτεινές κόγχες της. Στα 14 Διηγήματα-Νουβέλες , ανάμεσα στο σήμερα και το χθες, θα απολαύσουμε : τις μανάδες που κουβεντιάζουν με την Παναγία την Αϊβαλιώτισσα, τον ιερέα Προκόπη που πιστεύει ότι ο δρόμος του Θεού περνάει κι από μια ταβέρνα, μια βλάχα σωστή Καρυάτιδα , που έκανε μπάνιο στα δεκαέξι της με το μισοφόρι, στον νεραύλακα των Τζουμέρκων, μια άλλη βλάχα , η Χρίσταινα ,που ξεγέλασε τους αξιωματικούς του στρατού στις εκλογές του 1952 ,τις αναμνήσεις για τους εφηβικούς έρωτες στην Άρτα, την δεκαεξάχρονη Φανή ,την ντάμα του πρώτου επίσημου χορού στα νεανικά πάρτυ της δεκατίας του ΄40, τους κρυφούς έρωτες του Επαμεινώντα Παπίνου και η Γιαννιώτική μπουάτ «Η πριγκίπισσα της λίμνης», την ανθρωπιά του Νίκου Ιντζεγιάν, την ολική αμνησία του Βασίλη Ευθυμίου, τα ναρκοπέδιο της Κόνιτσας και ο θάνατος των δύο παλικαριών, τον Τούρκο Σελίμ που δεν είχε μπέσα, την Πρωτομαγιά του Βασίλη Λέλεκα και την όμορφη Λουκία που έγινε Αδελφή Φιλοθέη…. Πρόκειται για τολμηρό , συγκινητικό και ιδιόμορφο , στη σύλληψη και γραφή του έργο και για αυτό γεμάτο προκλήσεις και ξαφνιάσματα. Ένας λόγος ανοικονόμητος, χυμώδης που άλλοτε ρέει πυρετικός και αυτός , σαν μέταλλο λειωμένο, και άλλοτε πάλι σαν ένας ορμητικός χείμαρρος που παρασέρνει στη ροή του τον ίδιο τον συγγραφέα και εν συνεχεία , τον αναγνώστη του. Μια περιήγηση σε χώρους ιδιωτικούς , κλειστούς και ταυτόχρονα, ανοιχτούς σαν ορίζοντες. Τα κείμενά του αποδίδουν θαυμάσια , μέσω της υπαινικτικής διάθεσης και της πυκνής σε περιεχόμενο ελλειπτικότητά τους, ένα ολόκληρο νοητικό Σύμπαν. Ή καλύτερα , πολλά παράλληλα και ομόκεντρα Σύμπαντα .Όπως εκείνα «τ΄αστροπερίχειτα περιβόλια με τις πορτοκαλιές », που ξανοίγονται πάνω μας, τις αίθριες νύχτες , σε όλες τις εποχές του χρόνου. Το «ΤaΓΚΟ –Ένα βήμα μπροστά ,δυο βήματα πίσω-» είναι ένα βιβλίο που αφορά τη ζωή , τη μνήμη, τη φθορά , την φιλία, τον έρωτα, τον θάνατο και το πέρασμα του χρόνου. Από μνήμης λοιπόν , αφού, δεν μπορούμε να γδυθούμε το δέρμα της μνήμης μας…. Ο αναγνώστης θα αναγνωρίσει στο βιβλίο αυτό τις δικές του αγαπημένες μνήμες , οι οποίες έμειναν αναλλοίωτες στο πέρασμα του χρόνου και συνιστούν μέρος της ύπαρξής του. Ο Σταύρος Ιντζεγιάννης γεννήθηκε στην Άρτα. Σήμερα ζει στην Πάτρα. Άλλα έργα του είναι: «Σε πρώτο πρόσωπο» (Χρονογραφήματα), «Αγάπη μου επικαιρότητα» (Χρονογραφήματα), «Η τεθλασμένη ευθεία» (Χρονικό), «Βαρύς γλυκός σε χοντρό φλυτσάνι» (Μελέτη), «Σύνορα» (Ποίηση), «Όχι άλλο κάρβουνο» (Χρονογραφήματα), «Κομποσχοίνι στο Άγιο Όρος» (Οδοιπορικό), «Τα Φ της παραλήγουσας» (Νουβέλα) και «Καστρότοιχοι» (Ποίηση). Διάσπαρτα στον ημερήσιο και εβδομαδιαίο τύπο εντός και εκτός Πάτρας, περί τα 7.500 χρονογραφήματα και διηγήματα. Συνεργασίες σε περιοδικά και ραδιοτηλεοπτικούς σταθμούς από το 1975 συνεχώς. Γράφει : Ο Κώστας Τραχανάς