ΚΑΘ ΟΔΟΝ
ΜΕΓΑΛΟ ΣΒΒΑΤΟ
Ανάστα
ο Θεός- λέει και κάνει πως ψάχνει τις τσέπες του τάχα να βρει κουλούρι και κόκκινο
αυγό :Μακάριοι οι μη ειδόντες και πιστεύσαντες. 60 χρόνια πίσω με πάει. Τότε
που το σκάγαμε από τη μάνα του την
κυρά-Ευανθία στον αυλόγυρο του Αγι`Αλέξη
και τρώγαμε στη ζούλα δίπλα στον φράχτη αυγό και κουλούρι στην πρώτη Ανάσταση
-Θα
σας τιμωρήσει ο Θεός, θα ρίξει φωτιά και θα σας κάψει μας φοβέριζε η μάνα του
θεοβούμενη. Μια ζωή ξοδεμένη στο στασίδι. Πρώτη
να πηγαίνει στην εκκλησία και τελευταία να φεύγει στο σχόλασμα κι όλο μετάνοιες να παίρνει αράδα όλες τις εικόνες στο
προσκυνητάρι και στο τέμπλο. Και στην έξοδο να καρτερεί να φιλήσει το χέρι του
καλογερόπαπα : Ευλόγησον πάτερ! Άσε πια
αν τύχαινε αραιά και που να πάει να λειτουργήσει ο Δεσπότης, με το ζόρι
κρατιότανε να μη γονατίσει μπροστά του … «και προσκυνείτε το υποπόδιον του
ποδών αυτού»
Μετόχι της Αγίας Λαύρας ο Αγι-Αλέξης δεν είχε
αρχονταρίκι και ο Ιγνάτιος ο ιερομόναχος μετά τη λειτουργία με τους
ψάλτες ή τους επιτρόπους πηγαίνανε για καφέ πότε στο σπίτι του ενός, πότε στο
σπίτι του άλλου –τι ωραιότερη επικοινωνία με την ενορία σκέφτομαι σήμερα-και πια όταν πηγαίνανε, συχνότερα,
στην κυρά –Ευανθία-το σπίτι ήταν πίσω από την εκκλησία στην οδό
Κωνσταινουπόλεως-ήταν για την αγαθή μου κυρά σα να πήγαινε ο Χριστός ο ίδιος.
Ανάστα
ο Θεός. Αλάλαξατε τω Κυρίω πάσα η γη ότι ευλογειτός ει εις τους αιώνας. Δεν
υπάρχει πια μου λέει ούτε το αυγό , ούτε το κουλούρι, ούτε η κυρά –Ευανθία η
μάνα του, να μας φοβερίζει με το πυρ το εξώτερον, ούτε στάμνες να σπάμε στην πρώτη ανάσταση καθώς το θέλει η
παράδοση. «Απέσβετω λάλον ύδωρ» - λέει και με έχει αγκαλιάσει και κλαίμε σα
μικρά παιδιά. Γινόταν αληθινά πανηγύρι
μόλις που χτύπαγε η καμπάνα «Χριστός Ανέστη» στην πρωινή ακολουθία του Μ..Σαββάτου.
Χάλαγε ο κόσμος. Λες και άκουγες– ναι μα την αλήθεια- να σπάνε οι πλάκες του
μνημείου -«Απεκεκύλισται ο λίθος»- όπου απέθεσαν το Άγιο Σώμα του και έβγαινε ο
Χριστός όπως τον βλέπουμε σε ορισμένες αγιογραφίες να ίπταται υπεράνω του τάφου
με τη σημαία της νίκης. Έβγαινε η ζωή θριαμβικά. Θανάτω- θάνατον πατήσας.
Λες και άκουγες πραγματικά τον Άδη «στένων !
» να βοά «Κατελήθη μου η εξουσία. Κατεπόθη
μου το κράτος. Ο ποιμήν εσταυρώθη και τον Άδη ανέστησεν.
Αναστατωνότανε όλη γειτονιά. Όλος ο τόπος.
Βγαίνανε από τα μαγαζιά, πωλητές και πελάτες να διαλαλήσουν τη μεγάλη είδηση.
.Να χαρούν τη μεγάλη λύτρωση. Οι κυρίες στα μπαλκόνια «Χριστός Ανέστη –αληθώς ο
Κύριος -χρόνια πολλά -- και του χρόνου». Τα αυτοκίνητα πατάγανε τις κόρνες
δυνατά, αγκαλιαζότανε –φιλιότανε ακόμη και άγνωστοι μεταξύ τους, καθώς το θέλει
ο ποιητής « Ανοίξτε αγκαλιές ειρηνοφόρες ομπροστά στους Αγίους και φιληθείτε
–φιληθείτε γλυκά χείλι με χείλη -πέστε
Χριστός Ανέστη εχθροί και φίλοι» .
. Κι αληθινά μετά τη θλίψη του Μεγαλοβδόμαδου
που βάραινε την καρδιά και καθότανε θαρρείς επάνω μας σα ταφόπετρα εκείνο το «Ανέστη Χριστός» με το χαρμόσυνο ξετίναγμα της
Αναστάσιμης κραυγής ξαλάφρωνε με μιας την ψυχή.
Εκείνος ο θόρυβος, τα διπλοκάμπανα, οι
στάμνες που σπάγανε, η χλαπαταγή που γινότανε, τα γέλια, τα χαρούμενα ξεφωνητά,
οι μουσικές στη διαπασών τα ευχολόγια
το` νοιωθες πως κάτι έγινε. Μια απολύτρωση. Μια νίκη. Η νίκη της ζωής
-Τι μας απέμεινε τώρα με ρωτάει μέσα από τα
δάκρυά του και είναι σαν να κάνουμε μνημόσυνο μιας αξέχαστης αληθινά
ειρηνοφόρας ζωής. Τι μας απέμεινε πια με
ξαναρωτάει.
- Τίποτε απαντάει, αντίφωνο, η ίδια του η φωνή
του έχει ένα ράγισμα που με παρασέρνει κι εμένα. Ούτε που καταλαβαίνουμε πια
μέσα στον θόρυβο του πολύβοου δρόμου την Πρώτη Ανάσταση –το κέρδος – της ζωής.
Μέσα
στην πολυθόρυβη κι αδιάφορη κίνηση ,κυνηγώντας
όχι μόνο τον άρτο τον επιούσιο αλλά ίσως και την πιο άνετη διαβίωση- δεν
ευκαιρούμε ούτε να σταματήσουμε για ένα λεπτό να ακουμπίσουμε τα ψώνια και να
κάνουμε το Σταυρό μας. Έτσι που χάσαμε τα ωραία μας έθιμα. Έτσι που χάσαμε τον
εαυτό μας Έτσι που κινδυνεύουμε να χάσουμε ακόμη και την ίδια την Ανάσταση. Την ίδια τη
ζωή μας.
. Καλό και ειρηνικό Πάσχα
φίλοι μου!
Σταύρος Ιντζεγιάννης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου