Σάββατο 17 Φεβρουαρίου 2018

ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΟΣ 23 / 12 / 17



                                            ΚΑΘ ΟΔΟΝ   
ΟΔΟΙΠΟΡΙΑ  ΠΡΟΣ ΤΗ ΖΩΉ

     Ιδού οδοιπορούμε προς Βηθλεέμ. Οδοιπορούμε προς τη ζωή. Εκεί όπου  το σκοτάδι  έγινε φως. Η απελπισία ελπίδα. Η  αμαρτία εξαγνισμός. Εκεί όπου ο άνθρωπος ξαναγεννήθηκε για να κερδίσει την αληθινή ζωή. Την αιώνια  απόλαυση του Παράδεισου.
    Μια οδοιπορία που άρχισε από τη στιγμή που η μάνα , μωρά ακόμη μας πήγε για πρώτη φορά στην εκκλησία και μείναμε μαγεμένοι  από  την υπόσχεση μιας αιώνιας  ζωής; προσκολλημένοι στον Λόγο Του και στο παράδειγμά Του
   Έτσι μεγαλώσαμε σιγά – σιγά. Από τις πρώτες κινήσεις που μας έμαθε η ευλογημένη αγάπη της, ήταν να κάνουμε το σταυρό μας. Ύστερα  το «Πάτερ ημών». Κάπου εκεί άρχισαν μαζί με τις πρώτες σκανταλιές  και τα δύσκολα. «Να γράψεις 10 φορές το Πάτερ ημών» , μέχρι να το μάθεις απέξω-είπε ο Συνέσιος ο καλόγερος που μας έκανε και κατηχητικό. 
    Άγιος άνθρωπος , δεν ήξερε γράμματα πολλά ,αλλά η διδαχή του όλη κι όλη ήταν τα παράδειγμά του. Έμενε μέρες θεονήστικος για να βοηθήσει τους φτωχούς στη γειτονιά.
      Στην κατοχή θυμάμαι που ζητιάνευε για ένα ξεροκόμματο ψωμί, όχι για τον εαυτό του αλλά για άλλους που δεν είχαν ούτε μπουκιά.
  -  Βαρέθηκα να σου μπαλώνω το ράσο –του είπε μια μέρα η μάνα (ήταν τακτικός στο σπίτι μας ) και του πήρε ένα καινούργιο. Έκανε σα μικρό παιδί από τη χαρά του. Δεν το φόρεσε. Πήγε και το χάρισε στον καλόγερο στο μοναστήρι της Φανερωμένης .Ήταν χειρότερο από το δικό μου ράσο απολογήθηκε γελώντας στη μάνα μου που του έβαλε τις φωνές «εγώ το πήρα για `σένα»
  -Χριστιανή μου της είπε , λες να μη με δεχθούν εκεί πάνω  επειδή θα φοράω τριμμένο ράσο; Τι λες εσύ Νίκο ρώτησε τον πατέρα γελώντας.
   -Εγώ λέω καλόγερε ότι δεν ξέρεις από γυναίκες. Αν είχες παντρευτεί θα ήξερες ότι αυτές δεν παίρνουν από λόγια!!!
    Άλλη μια φορά. Παραμονές Χριστουγέννων είχε φτιάξει η μάνα τους κουραμπιέδες της και μοσκοβολούσε το σπίτι. Μας τρέχανε τα σάλια
«Αλλά μη τολμήσετε να φάτε γιατί θα κοινωνήσετε ανήμερα»
  -Γιατί δεν τους κλειδώνεις –είπε η θεία, που ζούσε μαζί μας και πάντα μας γλίτωνε από τη τιμωρία καθώς μας λάτρευε και μας κακομάθαινε, όπως έλεγε η μάνα. Παιδιά είναι !
  «Αν τους κλειδώσω δεν έχει αξία .Η νηστεία είναι μια άσκηση αυτοελέγχου και αυτοπειθαρχίας. Να μάθουν από τώρα να κυριαρχούν στα πάθη τους» Ήταν ανυποχώρητη στις απόψεις της σε ό,τι αφορούσε την αγωγή μας.
 -Κλέψε δύο  κουραμπιέδες και φέρε να τους φάμε, να έχουμε την αμαρτία μισή- μισή –είπε ο πατέρας μου. Και όχι για να τους φάει-είχε διαβήτη- αλλά για να γελάσει με τη μάνα την οποία λάτρευε και του άρεσε να την πειράζει
   Όταν το εξομολογήθηκα στον Συνέσιο ( όσο και να του κρυβόσουνα είχε τον τρόπο να σου τα βγάζει ο ευλογημένος) με έβαλε να γράψω 100 φορές δεν θα ξανακλέψω. Χώρια που ήρθε στον πατέρα μου και του έβαλε τις φωνές. «τι πράγματα είναι αυτά μαθαίνεις το παιδί να κλέβει. Για τιμωρία σου θα μου δώσεις 100 δραχμές-πολλά λεφτά για την εποχή- να τα δώσω σε δυο οικογένειες που πεινάνε».
  Δε συμφέρει ούτε να κλέψεις σ` αυτόν τον τόπο-είπε γελώντας ο μακαρίτης. Εσύ ξεπατώνεσαι στο γράψιμο κι εγώ στην πληρωμή. Άσε μη ξανακλέψεις , στοιχίζει ακριβά,
   Τα θυμήθηκα όλα αυτά καθώς οι κουραμπιέδες είναι στο ντουλάπι κλειδωμένοι. Δεν ξέρεις τι γίνεται. Καλύτερα να φυλάγεσαι!!!
   Ιδού οδοιπορούμε προς Βηθλεέμ. Μεγάλοι πια. Ψάχνω μέσα μου να βρω εκείνη την παιδική αθωότητα που μας έκανε να τρέχουμε στην εκκλησία  σαν καταφύγιο σε κάθε δυσκολία. Να κάνω τον σταυρό μου όχι τυπικά αλλά σαν μια εσωτερική ανάγκη. Να ευχαριστήσω τον Κύριο για τα τόσα αγαθά που έχουμε και πάλι η απληστία μας δε χορταίνει.
  Θα φτάσουμε άραγε στη Βηθλεέμ –αναρωτιέμαι, να βρούμε το αληθινό φως ,να κερδίσουμε την αληθινή ζωή ή θα μείνουμε προσκολλημένοι στους τύπους ,νομίζοντας ότι έτσι πλησιάζουμε  στη φάτνη.
Θα μπορέσουμε να σταθούμε αληθινού  προσκυνητές με καθαρές καρδιές ή θα πρέπει να ξαναγράψουμε  50, 100, χίλιες φορές –Θεός σ`χωρές τον Συνέσιο- το «Δόξα εν Υψίστοις Θεό και επί γης ειρήνη» μέχρι να καταλάβουμε το αληθινό νόημα της γέννησης Του ;
  Σταύρος Ιντζεγιάννης

Δεν υπάρχουν σχόλια: