ΚΑΘ ΟΔΟΝ
Η ΚΥΡΆ
ΝΤΙΝΑ
Η
κυρά Ντίνα ανύμπορη, καθηλωμένη στο αναπηρικό της καροτσάκι από χρόνια, με μια
συνταξούλα ίσια-ίσια να μη πάει στο πτωχοκομείο, χτύπησε τη μεσοτοιχία ν`
ακούσει η κυρά -Φρόσω που την παράστεκε σε δύσκολες στιγμές.
-Έλα Φρόσω μου να μου κατεβάσεις το
εικόνισμα της Παναγιάς. Χαιρετισμοί σήμερα, να την ψάλλω κι εγώ απ` την
ανυμπόρια μου.
Έστησε
το `κόνισμα στο κομοδίνο, άναψε το κερί στο κηροπήγιο έβαλε λιβάνι και πήρε τη
Σύνοψή της.
« Νέαν έδειξε
κτίσην, εμφανίσας ο Κτίστης υμίν τοις υπ` αυτού γενομένοις.... Χαίρε
της άνθος της αφθαρσίας…»
Μόνη
ορφανή από τα νιάτα της η Ντίνα η Οικονόμου, πότε δουλειά εδώ πότε εκεί επέζησε
- θεοφοβούμενη καθώς ήταν και η δόλια η μάνα της, που έφυγε νωρίς με τη πίκρα
στην ψυχή για τα ξεπορτίσματα του προκομμένου της του Κώστα Οικονόμου, του
άλλοτε άρχοντα- εφοπλιστή τον λέγανε- με στόλο ψαροκάικα, που έφαγε όλη την
περιουσία του στα γλεντοκοπήματα μέχρι που έφυγε κι αυτός από κύρωση ήπατος,
αφήνοντας τη μοναχοκόρη του ορφανή και θεόφτωχη.
Κάθε
φτωχός κι η μοίρα του. Ανέβηκε σε μια καρέκλα να κατεβάσει ένα απόγευμα τα
εικονίσματα η Ντίνα και πως έγινε έχασε την ισορροπία της και έπεσε σπάζοντας τον γοφό και τον δεξιό
μηρό της. Όχι δηλαδή πως δε γιατρευότανε, αλλά… Αλλά αν δεν έχεις λεφτά...!!!
Μασάζ
λέγανε, αντικατάσταση γοφού και ένα σωρό άλλα που όλα θέλουν λεφτά. Έχεις;
Έγιανες. Δεν έχεις, έμεινες ανάπηρος σε
ένα καροτσάκι με ρόδες, ίσια που να κινείσαι μες στο σπίτι να μπορείς να
αυτοβολεύεσαι όσο γίνεται. Να μη
καταντήσεις στο πτωχοκομείο.
Άνοιξε τη Σύνοψη, οι Γ! χαιρετισμοί κι άρχισε
να ψάλλει:
« Χαίρε δένδρον αγλαόκαρπον εξ ου τρέφονται
πιστοί. Χαίρε δένδρον ευσκιόφυλλον υφ ου σκέπονται πολλοί.
Το
είχε καϋμό, όταν ήταν νέα και καλλίφωνος μάλιστα, τόσο που στη χορωδία του κατηχητικού ήταν να ψάλλει αυτή το «Άσπιλε, αμόλυντε, άφθορε,
άχραντε…» αλλά βλέπεις κι εκεί…!
« Γύρισε κλαίγοντας. Ήμαρτον Παρθένα μου,
αλλά αν δεν πω σε Σένα το παράπονό μου
σε ποιόν να το πω; Να σε ψάλλω ήθελα. Να σε ψάλω μες από την ψυχή μου. Όχι για
να καμαρώνω που θα μ` ακούνε και θα λένε τι ωραία φωνή. Να σε ψάλλω σαν κόρη
σου, που έρχεται να σε ευχαριστήσει για όλη σου την καλοσύνη, να με κρατάς
ασπίδα μου άτρωτη στους τόσους
πειρασμούς »
Για λίγο ο νους της ξεστράτισε από τη
Σύνοψη. Οι πειρασμοί. Πόσοι και πόσοι. Όλοι ήθελαν να εκμεταλλευτούν τη ορφάνια
της. Ακόμη και κάποιοι γείτονες καλοθελητές, δήθεν να τη συνδράμουν στην
ορφάνια της, που ήταν δεν ήταν ακόμη δεκαπέντε
ετών όταν πέθανε η μάνα της κι ύστερα από μερικούς μήνες κι ο πατέρας της από το πολύ πιοτό που έπινε καταβόθρα στα γλέντια του.
Όταν έμεινε, ορφανή κι αναγκάστηκε να
παρατήσει το σχολείο για να δουλέψει αγρίεψε, άναψε. Είχε καρδιά. Μετά την κηδεία έβαλε τις φωνές: «Εγώ
κι εσύ τώρα μωρή ζωή, ν` αναμετρηθούμε» Κι αναμετρήθηκε. Και δε μπόρεσε.
Όχι που δε μπόρεσε, αλλά ή
ζωή είχε απαιτήσεις που ούτε τις είχε φανταστεί. Απαιτήσεις που σε βάζουν στο
δίλημμα να ξεπουλήσεις την ψυχή σου ή να σταθείς ασάλευτή στην ηθική και την
αξιοπρέπειά σου
Προτίμησε να σταθεί όρθια. « Ασπίδα μου και
πανοπλία μου εσύ Παναγία μου» έλεγε πρωί βράδυ στην προσευχή της. Όρθια, τίμια,
σωστή να μη ντρέπεται να κυκλοφορήσει. Όρθια αλλά… νηστική, θεόφτωχη, ανήμπορη
να αντιμετωπίσει ούτε την αναπηρία της !
Καθηλωμένη σε ένα αναπηρικό καροτσάκι
,περήφανη, αξιοπρεπής, χριστιανή, να μη μπορεί ούτε στην εκκλησία να πάει έμεινε ν` ακούει την Κυριακάτικη λειτουργία
στο ραδιοφωνάκη της παρηγοριά της μόνη.
Όχι
μόνη. Όχι. Παρασκευή χαιρετισμών ήταν σα σήμερα καθώς άνοιγε τη Σύνοψή της, ξαφνικά
ένα φως υπέρλαμπρο πλημμύρισε το χώρο και σα να βρέθηκε στο Ναό όρθια μπροστά
στην εικόνα της Παναγιάς κι άκουσε τη φωνή :Ψάλε με Ντίνα. Ψάλε με, ήρθα για να
σ` ακούσω κόρη μου!
Η
κυρά Ντίνα προσπάθησε να συνεχίσει την ανάγνωση αλλά τα δάκρυα είχαν μουσκέψει τα γράμματα και μόνο η φωνή-
εκείνη η γλυκιά φωνή έμεινε ν` αντηχεί μέσα της :Ψάλλε με κόρη μου για σένα
ήρθα, να σ` ακούσω!
Σταύρος Ιντζεγιάννης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου