Τρίτη 9 Μαρτίου 2010

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ

ΚΑΘ ΟΔΟΝ

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΥΛΩΝΑΣ
( Ο θεματοφύλακας της παράδοσης )

Μερικοί άνθρωποι θαρρείς πως γεννήθηκαν για να φυλάνε Θερμοπύλες.
Οι λίγοι, οι ελάχιστοι πια ,φευ, στην πολυπράγμονα εποχή μας που περί πολλού τυρβάζει αλλά της διαφεύγει το ουσιώδες. Εκείνο το χρέος στις ρίζες , στις γενέθλιες πηγές από όπου ξεκίνησε και πορεύεται η Ελλάδα ως έθνος .Ως φυλετική οντότητα.
Λένε πως όταν ρωτήθηκε, ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Καραμανλής, με τι εφόδια η Ελλάδα διεκδικεί μια θέση στην τότε Ευρωπαϊκή Κοινότητα, απάντησε :Με τον πολιτισμό και τις παραδόσεις μας. Αυτού του πολιτισμού κι αυτών των παραδόσεων στέκει φρουρός στους καστρότοιχους του Ελληνισμού ο Παναγιώτης Μυλωνάς ,χρόνια τώρα, όχι μόνο μέσα από τις εκπομπές των παραδοσιακών μας χορών και του Δημοτικού τραγουδιού, αλλά κυρίως με την προσπάθειά του (άγνωστη ίσως στους πολλούς ) να συλλέξει, να καταγράψει και να διασώσει όλον αυτό τον πλούτο που χαρακτηρίζει τον καθαυτό Ελληνισμό ,τον ανόθευτο από τις ξένες επιρροές και τις προσπάθειες να τον μπολιάσουν στην ευρωπαϊζουσα τάξη πραγμάτων.
Αυτόν τον γνήσιο Ελληνισμό που χαίρεται κάθε Κυριακή η πάσα Ελλάς μέσα από τον τηλεοπτικό σταθμό της ΕΡΤ .Και δεν είναι σχήμα λόγου, το «πάσα Ελλάς» γιατί βλέπω τα παιδιά μου και τους φίλους τους που παρακινημένα από τις εκπομπές του οι οποίες προβάλλουν την λεβεντιά και τη χάρη, πηγαίνουν να μάθουν Ελληνικούς – καθώς τους λένε- χορούς, απηυδισμένα από τα διάφορα πολυποίκιλα χορευτικά μαϊμουδίσματα της ανεξέλεγκτης εισαγωγής .
Θεολόγος- λαογράφος, πολιτικός επιστήμων, πρωτοψάλτης και το κυριότερο δάσκαλος της παράδοσης έχοντας ενοποιήσει μέσα του τον Ελληνισμό με την ορθοδοξία σε ένα αδιατάρακτο σύνολο ο Μυλωνάς –γόνος και θρέμμα της Αχαϊκής γης –ο δικός μας άνθρωπος –διδάσκει –(αυτή είναι η πραγματική του κατ` εμέ συμβολή) Ελληνισμό, ορθοδοξία, αλλά και γλώσσα. Αυτή την ωραία, καθαρή, πάμπλουτη γλώσσα καθώς δεν αρκείται να υπογραμμίζει τα λόγια του τραγουδιού αλλά αναλύει και την ετυμολογία τους, έτσι που μαζί με το ωραίο θέαμα και ακρόαμα να μαθαίνουμε και τις ρίζες των λέξεων .Αυτών των λέξεων των ηχητικά και αισθητικά απαράμιλλων τις όποιες τόσο ανελέητα καθημερινά δολοφονούμε.
Κάθε Κυριακή χάρη σ` αυτόν η Ελλάδα ζει την Ελλάδα από το βορειότατο άκρο της ως τον απώτερο νότο της. Το αυθεντικό δημοτικό τραγούδι όπως το συνέταξε, το τραγούδησε και το χόρεψε η αδούλωτη κι` ανόθευτη ψυχή του λαού μας από τον Όμηρο μέχρι τώρα.
Σκέφτομαι πόσα χρωστάμε σε μερικούς ανθρώπους που αθόρυβα ,χωρίς να διεκδικούν τις δάφνες της πολιτείας (άλλα λόγια ν` αγαπιόμαστε αυτή) αρκούνται στην αναγνώριση του ανώνυμου πλήθους που τους στεφανώνει με τον δικό της ουσιαστικό έπαινο και τους επιβραβεύει με την αγάπη της και τον σεβασμό στο έργο τους.
Αφορμή για να γράψω αυτά τα ελάχιστα -θα επανέλθω κάποτε γιατί το χρέος, χρέος και δεν εξοφλείται με λίγες γραμμές αγάπης και αναγνώρισης -όταν προ ημερών περαστικός από την Πάτρα έψαλε τους χαιρετισμούς στη Ευαγγελίστρια απ` όπου ξεκίνησε λαμπαδάριος - το 67 ή 68 αν θυμάμαι -και το πλήθος -ο γεμάτος ναός-διέδωσε αμέσως από στόμα σε στόμα με θαυμασμό : Είναι ο Μυλωνάς, είναι ο Μυλωνάς !!!
Τι καλύτερος κότινος για έναν πνευματικό εργάτη ;
Σταύρος Ιντζεγιάννης

Δεν υπάρχουν σχόλια: