ΘΕΑΤΡΟ ΠΟΛΙΤΕΙΑ -ΦΙΛΗΣΕ ΜΕ ΦΟΛΒΙΛ

ΦΙΛΗΣΕ ΜΕ ΦΟΛΒΙΛ !
(Πολυχώρος Πολιτεία)

Με τη σκηνοθετική σφραγίδα του Διονύση Βούλτσου που μας έχει δώσει μια σειρά από επιτυχημένα «δείγματα γραφής» και πάντα καλείται να μεταμορφώνει ως μάγος τις περιορισμένες σκηνικές δυνατότητες που του προσφέρει ο καθ όλα συμπαθητικός χώρος,( Πολυχώρος Πολιτεία) σε ατμόσφαιρα σκηνικού πλούτου κι ακόμη να κινεί με άνεση πρόσωπα και πράγματα ως εάν να είχε στη διάθεσή του ένα πολύμορφο και πολυεπίπεδο έμψυχο και άψυχο υλικό και μια σκηνή πολλαπλών δυνατοτήτων
Το αποτέλεσμα, ήταν να χειροκροτήσουμε μια θαυμάσια σπιρτόζα φάρσα εποχής με έναν απολαυστικό Στέλιο Σοφό (Μαρκήσιο ντε Μανικάν) στις καλύτερές του στιγμές ,χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει ότι υστέρησε κάποιος ή κάποια –η Κατερίνα Τασσύ ως Μπέρτα Μανικάν ήταν στα μέτρα ενός ρόλου που ανέδειξε το ταπεραμέντο της στη γυναικεία πονηριά και τη χάρη , τη θηλυκότητα που κερδίζει εύκολα τον θεατή .
Η παράσταση « Φίλησέ με Φολβίλ»του Ευγένιου Λαμπίς σε μετάφραση Ζάνας Αρμάου – Παναγιώτη Μέντη μάζεψε κόσμο και μαζεύει καθώς σκαρώνει απίθανα παιγνίδια σε μια κωμωδία με απρόσμενες καταστάσεις.
Το έργο βασισμένο στην καθημερινότητα ενός κύκλου ευγενών όπου η ζωή της Γαλλικής αυλής ( Εποχή των Λουδοβίκων) προσυπογράφοντας τα κατά συνθήκην ψεύδη του Μάξ Νορντάου σκαρώνει μια καλόγουστη φάρσα με το πατρικό συμφέρον να συμμαχεί με τα ερωτικά του απωθημένα για να εκλέξει σύντροφο της κόρης του. Ίσως και …δικό του, γιατί όχι !!!
Οι εναλλαγές των καταστάσεων με τα υπονοούμενα και τις παρερμηνείες και την υποκρισία ( χαρακτηριστικά της Αυλής)) σε πρώτο πλάνο να δημιουργούν μια ατμόσφαιρα ιλαρότητας, το γέλιο βγαίνει αυθόρμητο χωρίς να καταφεύγει ο σκηνοθέτης ή ο ηθοποιός σε ακρότητες.
Το πατρικό συμφέρον , ο νεανικός έρωτας, η Γαλλική φινέτσα , ή ψευδεπίγραφη αριστοκρατική ευγένεια ,τα ήθη και η βασιλική επιθυμία κύριος της τύχης και της καρδιάς των υπηκόων, όλα χαρακτηριστικά του 17ου- 18ου αιώνα όπως τα έχουμε διαβάσει στα ιστορικά μυθιστορήματα ή τα έχουμε δει στις κινηματογραφικές αίθουσες.
Είναι περίεργο το ότι μερικές φορές κάποιοι ήσσονος σημασίας ρόλοι
προβάλλουν την εποχή και τον ηθοποιό. Αναφέρομαι στη Λίλα Μιαούλη ( υπηρέτρια Μαρτόν) που κέρδισε τους θεατές και με τις γαλλικούρες της έδωσε το στίγμα της εποχής και του τόπου.
Άνετοι οι δύο υποψήφιοι μνηστήρες Γεράσιμος Ντάβαρης (Ιππότης ντε Φολβίλ)και ο Μάριος Ντερντές (Ιπποκόμης ντε Σατεναί) πειστικοί στους ρόλους τους κινήθηκαν με άνεση επαγγελματία κι αξίζουν τον έπαινο. Ωραία τα κοστούμια της Αθηνάς Μακρυγιάννη, ατσιγγούνευτα.
Θα ήταν κρίμα να χάσετε μιαν ευκαιρία να βγείτε από τη μιζέρια και την κακοδαιμονία των ημερών.
Σταύρος Ιντζεγιάννης