Σάββατο 29 Ιανουαρίου 2011

Εν κατακλείδι
ΤΟ ΞΥΛΙΝΟ ΑΥΓΟ

Για κοιτάξατε τι βρήκα στο μπαούλο της γιαγιάς ,φώναξε η κόρη μου προχτές , όταν σκαλίζοντας ένα παλιό, ξεχασμένο μπαούλο, βρήκε το ξύλινο αυγό της μάνας-Θεός σ` χωρες την άγια ψυχούλα της.
-Τι είναι αυτό- ρώτησε περίεργη. Ξύλινο αυγό;
-Το αυγό που μαντάρανε τις κάλτσες οι γονείς μας-απάντησε η γυναίκα μου που αν και δεν πρόλαβε αυτή την εποχή, ωστόσο πρόλαβε τον απόηχό της.
Λες να είναι σημαδιακό –αναρωτήθηκα. Ξαναγυρνάμε στην αλησμόνητη εποχή όπου η μάνα δε πέταγε τίποτε ; Αδιανόητο να πετάξεις παπούτσια. Βάζαμε σόλες και πολλές φορές άλλαζε ο τσαγκάρης ολόκληρο το μπροστινό μέρος .Σε μας τα αγόρια που κλωτσούσαμε ότι τενεκεδόκουτα βρίσκαμε μπροστά μας ή παίζαμε μπάλα έχοντας γεμίσει μια παλιά κάλτσα με πριονίδι ή άλλο παλιόχαρτο που βρίσκαμε πεταμένο μας βάζανε στη μύτη του παπουτσιού ένα πεταλάκι ,το ίδιο με μεγαλύτερο πέταλο και στα τακούνια.
-Καινούργια παπούτσια; Πάσχα ή Χριστούγεννα. Να πετάξεις κάλτσες ; Θεός φυλάξει. Τις μπάλωνε η μάνα βάζοντας μέσα ένα ξύλινο αυγό, για να τεντωθεί η φτέρνα που κατά κανόνα τρύπαγε ή έλειωνε Η ανδρική μόδα απαιτούσε όλο κι όλο ένα κοστούμι καθημερινό και ένα Κυριακάτικο για την εκκλησία!!!
Και δε γινότανε αλλιώς, αφού μόνο με τη δουλειά του πατέρα ζούσε όλη η οικογένεια .
Φυσικά δε δούλευε η γυναίκα κι αυτό στήριζε με όλες τις δυσκολίες την οικογένεια και την αγωγή των παιδιών - κυρίως- κάτι που λείπει στην εποχή μας. Η μάνα ήταν δούλα και κυρά .Ελάχιστες οικογένειες πλουσίων είχαν υπηρέτρια –δουλικό καθώς το λέγανε, έτσι για να φαίνεται και η διαφορά των τάξεων
Αδιανόητο φυσικά να πετάξεις το χτεσινό ψωμί αυτό που σήμερα το βρίσκεις ολόκληρες φραντζόλες πεταμένες στον κάδο των σκουπιδιών. Η μάνα μάλιστα, Σμυρνιά της Μικρασιατικής καταστροφής, έκοβε το ψωμί που έμενε αφάγωτο τρεις τέσσερις μέρες ,σε μικρά σαν αντίδωρο κομματάκια . έβραζε νερό με λίγο βούτυρο μέσα και αν υπήρχε κανένα κόκαλο ή ζωμό μάτζι και έριχνε τα ψωμάκια μέσα. Τα άφηνε για λίγο να μουλιάσουν και μετά τα σούρωνε και τα σερβίριζε με τριμμένο τυρί αν υπήρχε και κανένα αυγό το έβαζε τηγανισμένο επάνω στο πιάτο και τρώγαμε ένα υπέροχο φαγητό, για να μη πετάξει το ψωμί που το είχε μεγάλη αμαρτία. Και επειδή είπα τυρί τρία είδη όλα κι όλα, Φέτα, κεφαλοτύρι για τρίψιμο και κασέρι. 43 είδη τυριών μέτρησα προ καιρού σε σούπερ μάρκετ. Έλεος !!!
Τα φάρμακα –που σήμερα έχουμε κάνει το σπίτι μας φαρμακείο ήταν ασπιρίνη, ιώδιο και βεντούζες για το κρύωμα. Για τη γρίπη, η συνταγή ήταν τραχανάς και κρασί τσουκαλιστό Ένα κι ένα.
Ο Μεταξάς, το 1939, είχε απαγορεύσει να πωλείται ψωμί της ημέρας , γιατί φρέσκο τρώγαμε ολόκληρες φραντζόλες , ενώ ξερό γινότανε λιγότερη κατανάλωση.
Σήμερα, μιλάμε για το δύσκολο 2011 που μας περιμένει, και όλοι διαμαρτύρονται – κι εγώ μαζί τους-που μειώνονται τα έσοδα τους ,αλλά κανείς ,δεν λέει, ας κάνουμε και λίγη οικονομία στη σπατάλη που μάθαμε να ζούμε. Στον χαζοχαρούμενο τρόπο ζωής που δε λέμε να τον εγκαταλείψουμε.
Μήπως πρέπει να ξαναγυρίσουμε στο …ξύλινο αυγό της μάνας ;
Να ξαναράψουμε τα σκισμένα μανίκια ή να αλλάξουμε γιακάδες αντί να πετάξουμε το πουκάμισο. Να αρνηθούμε το φαγητό έξω από το σπίτι και τα ώπα – ώπα στα κέντρα. Να μετακινούμαστε με το λεωφορείο ή πιο σωστά με τα πόδια. Δεξιώσεις των τετρακοσίων ατόμων με γαμοδάνειο πολλές φορές- τέρμα. Καιρός να καταργήσουμε και τις διακοπές με …διακοποδάνειο ή τα άλλα καταναλωτικά δάνεια που υποθήκευσαν όλη την Ελλάδα. Ξεχάστε τα
Ακούγονται διαρκώς φωνές για περιστολή δαπανών στο δημόσιο ή τον ιδιωτικό τομέα, μήπως πρέπει και κάποιος να φωνάξει για περιστολή δαπανών στον οικογενειακό βαλάντιο, καταργώντας πριν απ` όλα τα κινητά τηλέφωνα ή να μαζέψουμε τα χέρια μας από τις πιστωτικές που κατάντησαν η γάγγραινα της οικογενειακής μας δαπάνης;
Όταν το 62 ή 63 είχε επισκεφθεί την Ελλάδα ο Δρ. Έρχαρτ, ο πατέρας του Γερμανικού οικονομικού θαύματος, είχε πει το αμίμητο αλλά και τόσο- φευ- αληθινό. Όλοι οι προσπαθούν να προσαρμόσουν τα έξοδά τους στα έσοδα .Εσείς οι Έλληνες κάνετε το αντίθετο. Πρώτα ξοδεύετε και μετά τρέχετε να βρείτε λεφτά να πληρώστε τη δαπάνη.
Μήπως είχε άδικό;
Στ Ιντζεγιάννης

Δεν υπάρχουν σχόλια: