Τετάρτη 30 Μαρτίου 2011

ΚΑΘ ΟΔΟΝ

ΖΗΤΕΊΤΑΙ ΑΓΑΠΗ

Χωρίζουν -είπε ο φίλος.
Για την κόρη του ο λόγος. Τέσσερα χρόνια σχέση. Παντρεύτηκαν και στον χρόνο επάνω, χωρίζουν. Εσύ στη μάνα σου κι εγώ στη δική μου. Δε σε ξέρω , δε με ξέρεις .
-Γιατί – ρωτάω.
- Διότι !Είναι η απάντηση.
Παλαιά, το διαζύγιο ήταν πιο δύσκολο, αλλά είχε μιαν αιτιολογία. Για όλα έφταιγε η …γυναίκα!!!
Άτεκνο το ζευγάρι υπαίτιος η γυναίκα .
Δεν άρεσε το φαγητό στον γιο –μαθημένον με τις γεύσεις της μητέρας του, να η καταδίκη: Δε ξέρει ούτε να μαγειρεύει
Να υψώσει τη φωνή της η νύφη ;. Αντιμιλάς στον άντρα σου; Δρόμο. Χωρίζουμε.
Αλλιώτικα τα πράγματα σήμερα. Αντιστράφηκαν οι όροι. Αντί του μέσου όρου- της αμοιβαίας υποχώρησης -ο παρονομαστής έγινε αριθμητής.
Δε σου αρέσει κύριε ; Στη μάνα σου. Έχω τον μισθό μου, το σπίτι μου, τις παρέες μου. Δε μου λείπει ο άνδρας.
Σηκώθηκαν τα πόδια και βαράνε το κεφάλι – λέει ο παππούς που είναι αδύνατον να συμβιβαστεί με την ιδέα ότι εκτός από το «Η γυνή να φοβείται τον άνδρα» υπάρχει και το «Οι άνδρες αγαπάτε τας εαυτών γυναίκας»
Που βρίσκεται ο συμβιβασμός, η λογική ,η αίσθηση της συντροφικότητας, η κοινή αντιμετώπιση των προβλημάτων; Ο κοινός νους. Το σπουδαιότερο από όλα: Που βρίσκεται η αγάπη;
Η γυναίκα βγήκε στην αγορά εργασίας. Δεν είναι μόνο η αίσθηση της ανεξαρτησίας της που την έστειλε έξω από το σπίτι. Είναι κυρίως και πάνω από όλα, η ανάγκη να ανταποκριθεί στις αυξημένες απαιτήσεις της σύγχρονης οικογένειας.
Δεν πλένουν πια στη σκάφη. Δεν μπαλώνουν τα ρούχα. Δεν σολιάζουν τα παπούτσια. Είναι και το αυτοκίνητο, μερικές φορές από ανάγκη, δύο.
Χώρια που ούτε αυτή, ούτε αυτός μπορούν να πάνε στη δουλειά τους με μπαλωμένα ρούχα. Ευπρεπώς ενδεδυμένη τη θέλει -στο μαγαζί που δουλεύει -την ανεψιά μου ο προϊστάμενος. Κι έχει δίκιο. Ο πελάτης που θα μπει στο μαγαζί πρέπει να τη δει χτενισμένη, καθαρή, περιποιημένη , κομψή.
Και τα παιδιά; Θέλουν ρούχα. Τα βιβλία του μεγάλου που παίρναμε οι μικρότεροι δεν ισχύουν πια. Ακόμη και το κολατσιό –μια φέτα ψωμί με λάδι και ζάχαρι για το διάλειμμα , που παίρναμε εμείς –καταργήθηκε. Θέλουν χαρτζιλίκι για να πάρουν όπως όλα τα παιδιά από το περίπτερο ή την καντίνα. Μη το κακολογήσετε. Έτσι κάνουν όλοι.
Και το φροντιστήριο ;Που το βάζετε;
Όταν ο σοσιαλισμός κατάργησε την ποδιά, χειροκροτήσαμε τη ανάδειξη της προσωπικότητας της μαθήτριας. Σήμερα όλες πάνε με μοντελάκια. Ακόμα και τα σκισμένα τζιν πρέπει να είναι από φίρμα. Αντί να καταργήσουμε τις ταξικές διαφορές τις αυξήσαμε. Πως να βγει πέρα το ζευγάρι με τη δουλειά του ενός;
Στην αγορά εργασίας η γυναίκα. Στο λάκο των λεόντων, Με τον προϊστάμενο που θέλει να την εκμεταλλευτεί. Με τη συνάδελφο που έρχεται από το κομμωτήριο. Με τον συνάδελφο που την πολιορκεί με τα κοπλιμάν και τα δώρα.
Το ίδιο κι αυτός .Χτενισμένη ,κομψή, αεράτη ετούτη. Η δική μου…γέρασε. Η δική μου συνεχώς γκρινιάζει για τα λεφτά, ετούτη εδώ όλο μου χαμογελάει.
Ένα σωρό απίθανοι οι πειρασμοί που αντιμετωπίζει το σύγχρονο ζευγάρι. Συγκρίσεις σε καθημερινή βάση. Και η φτώχεια όπως και ο πολύς πλούτος είναι κακός σύμβουλος
Χρειάζεται πολλή αντοχή. Χρειάζεται πολλή αξιοπρέπεια.. Χρειάζεται πολλή αγάπη το ζευγάρι. Ναι χρειάζεται πολλή χριστιανική αγάπη για να αντέξει! Υπάρχει ;
Ζητείται αγάπη –είναι ο τίτλος !
Σταύρος Ιντζεγιάννης

Δεν υπάρχουν σχόλια: