σχολιαζοντας ποίηση

Η ΕΥΓΕΝΕΙΑ ΤΩΝ ΗΧΩΝ
Ποίηση-Γαλάτειας Βέρρα.

Την πρώτη της εκδοτική παρουσία σηματοδοτεί η ποιητική συλλογή της Γαλάτειας Βέρρα –Εκδόσεις « ο κήπος με τις λέξεις» Αθήνα 2011.Σελίδες 58.46 Ποιήματα
Μια συλλογή που καθόλου δεν μπορεί να τη χαρακτηρίσει κανείς πρωτολειακή καθώς υπάρχει μια τεχνικά και αισθητικά ή εννοιολογικά, ωριμότητα, μάλλον σπάνια για πρωτοεμφανιζόμενη έκδοση.
Φανερή από τα πρώτα κιόλας ποιήματα η μουσική της παιδεία και η ενασχόλησή της με τους φθόγγους που τη δένουν άρρηκτα με την αισθητική των ήχων. Την εισάγει στην ουσία της ποίησης, όπου κυρίαρχη η παρουσία της λέξης, πέρα ακόμα και από την εννοιολογική της αναφορά είτε με τη εικονοπλαστική της δύναμη ( σελ 26- Οσμή καιρών) είτε με την αισθητική του ήχου. Αυτό που σωστά χαρακτηρίζει στο τίτλο της συλλογής «Ευγένεια των ήχων»
« Τη ζηλευτή η ευγένεια των ήχων. Κατακτούν χωρίς να κατακτώνται. Παραπλανούν με ευχέρεια θαυμαστή. Ζουν για λίγο, μένουν για πάντα. Θυμίζουν αρώματα διακριτικά που αφήνουν μνήμες ανεξίτηλες. Προνόμιο αγγέλων. Δώρο ενός Θεού που αγαπά ν` ακούει. Κι εγώ που κλήθηκα να τους υπηρετώ, κοιτάζω εκστατική τη λεπτή τους φύση, μη τολμώντας να τους μεταφράσω .Άλλωστε αυτό θα αποτελούσε ύβρη…» σελ 31
Συχνή η αναφορά της στο παρελθόν όπου φανερή η ευαισθησία της για τις ρίζες. Ένας ψυχικός δεσμός όπου το χτες επιδρά στο παρόν με την άυλη παρουσία και την προσκόλληση σε όλα εκείνα που συνιστούν και συντηρούν μια νοσταλγία .
Εξ άλλου αυτή την αναγωγή –τη σύγκριση με το χτες –τη συναντάμε και σε μια μορφή κοινωνικής κριτικής όπου « Πύκνωσαν οι εχθροί. Πλησίασαν οι βάρβαροι. Κούρσεψαν ψυχές .Ταπείνωσαν το φρόνημα. Δούλοι γένηκαν οι αφέντες και οι άρχοντες πένητες …»24-21
Δε θα μπορούσε φυσικά να απουσιάσει (κύριο χαρακτηριστικό της γυναικείας ποίησης –πιο ρομαντικής από την ανδρική) το ερωτικό στοιχείο όπου ο πόνος από μια απογοήτευση, από μια απουσία από μια προδοσία αποτελεί συχνά γενεσιουργικό αίτιο για την ποίηση. Ίσως να δικαιώνει τον ρόλο του πόνου και της πίκρας .αυτό που ο Όσκαρ Γουάιλντ χαρακτηρίζει «σκοτεινό και μυστηριώδες .Έχει τα χαρακτηριστικά της αιωνιότητας» .
Σε μια γενική θεώρηση της πρώτης αυτής εκδοτικής παρουσίας της Γαλάτειας Βέρρα είναι δυο συνιστώσες Η μία αποτελεί μια καθιερωμένη ποιητική φόρμα και μία που ακολουθεί τον πεζό αλλά ιδιαίτερα λυρικό –συχνά στα κράσπεδα του υπερρεαλισμού, ποιητικό λόγο
Στα ποιήματά που ακολουθεί την καθιερωμένη στη ποίηση φόρμα, υπάρχει ένας διαφορετικός ήρεμος – κατανοητός τόνος, εύληπτος σε μια πρώτη ανάγνωση για τον όποιον αναγνώστη που μπορεί να μην ανήκει στους ιδιαίτερα ποιητικά διαβασμένους και παρακολουθούντες τα ποιητικά δρώμενα του καιρού μας.
Αντίθετα στα πεζά υπάρχει ένας υφέρπων υπερρεαλισμός ( σελ 26 και αλλού )αυτός που κάνει το ποιητικό κείμενο (και σωστά μια και κατά τη γνώμη μου ποίηση δεν είναι το καταλαβαίνω αλλά το αισθάνομαι) να χρειάζεται μια πολλαπλή ανάγνωση για να απολαύσεις τη σκέψη, την ευαισθησία, τον ψυχισμό αλλά και την αισθητική, την ηχητική , την εικονοπλαστική δύναμη της λέξης.
Σίγουρα περιμένει κανείς τη δεύτερη παρουσία της για να υπογραμμίσει την ποιητική στόφα της Γαλάτειας Βέρρα.
Σταύρος Ιντζεγιάννης