Παρασκευή 10 Αυγούστου 2012

ΣΚΛΗΡΟΙ ΔΡΟΜΟΙ- ΚΩΤΣΑΔΑΜ


Σύντομη παρουσίαση- Σχόλια



ΣΚΛΗΡΟΙ ΔΡΌΜΟΙ-

Ποίηση Γιάννη Κωτσαδάμ –Εκδόσεις Ιωλκός. Αθήνα 2011.



Σκληροί δρόμοι-τρυφεροί στίχοι.

Μέσα στην αντίφαση του πόνου, της απελπισίας , της πίκρας, μερικές φορές με στυφούς στοχασμούς( Ο θεός σ` εγκατέλειψε /χωρίς τον επιούσιον/αδελφέ του ελέους) αλλά και της ελπίδας και μιας υφέρπουσας αλλά εννοούμενης από την όλη ποιητική του έκφραση προσδοκίας , ο άνθρωπος που αντιστέκεται στη καταφορά με την αγάπη για τη δημιουργία. Μια ομορφιά, ένα λουλούδι, ένας έρωτας εξιδανικευμένος ,το φεγγαρόφωτο, εκείνη η τρυφερότητα που τον κάνει να γράφει (ρώτησα την αγράμπελη να μάθω τ` όνομά σου κι ένα δάκρυ κύλησε από το μάγουλό της …) κι ακόμη ο άνθρωπος για τον άνθρωπο. Όλα αυτά που χαρακτηρίζουν την ποίηση του Κωτσαδάμ δεν είναι παρά η αντίσταση του ποιητή κι ας εκφράζεται με κάποιον πεσιμισμό, οδοιπορώντας σε «Σκληρούς δρόμους»κατά τη δική του τιτλοφόρηση.

Έκδηλη η ανησυχία του ανθρώπου που ζει, που κατατρύχεται, από την αγωνία της ύπαρξης όπως έρχεται από το παρελθόν στο μέλλον.

«Ποντοπορούμε αμίλητοι…. Αργοναύτες με σπασμένα κουπιά» κι αλλού πιο χαρακτηριστικά σε μιαν αποστροφή τραγικής υπογράμμισης

« Ήρεμα ζούσαμε αιώνες

με νόμους και ήθη αναλλοίωτα

κι ήρθαν θνητοί με λάβαρα αλαζονείας.

Τ` άπληστα χέρια τους

θωπεύουν τ` αθώο κορμί μας .

Στ` όνομά μας ορκίζονται

και σκοτώνουν την αρμονία»

και πιο κάτω

« βουβός διαβαίνει ο άνθρωπος

εν γη ερήμω και αβάτω

με τον χιτώνα της απληστίας…

τετέλεσται;»

Κάπου εκατό ποιητικές καταθέσεις όπου ο αναγνώστης συμμετέχει με τη δύναμη του στίχου (ποίησή μου, ευτυχώς που με στυλώνεις….στρατιές σε προσκυνάνε κι αντέχουν) όπου μερικά θυμίζουν μαντινάδα: Χείλι μου μοσκομύριστο/ της ομορφιάς γιορτάνι/ περπάτα σαν τον αϊτό/ μάτι μη σε βασκάνει

Έντονος ο μεταφορικός λόγος, μερικές φορές στα όρια του υπερρεαλισμού, με πολλαπλές, αλλεπάλληλες μεταφορές

απότοκες της ,φιλολογικής του ιδιότητας και της επιστημονικής του ενασχόλησης με τον έντεχνο λόγο , πεζό ή ποιητικό, πάντα σε μια διαρκή αναζήτηση του ανθρώπου Του ανθρώπου που βρίσκεται σε ένα ασταμάτητο ,εναγώνιο ψάξιμο, για μια οδό διαφυγής, καθώς τον κυκλώνει η θλιβερή διαπίστωση της σύγχρονης πολιτικής ματαιότητας (εργολάβοι, εργοδηγοί, εργομέτρες-πλήθος. Έργο όμως πουθενά.) Κι ακόμη η προσμονή « Από τη βίγλα οι θνητοί τα όνειρα αγναντεύουν»

Και η ειρωνεία ή τάχα η διαπίστωση στους σκληρούς δρόμους της ποίησης: Μητρός τε και πατρός τιμιώτερον η πατρίς…γι`αυτό πληρώνεις κάτι παραπάνω!!!

Ψάχνοντας συνιστώσες στην όλη ποιητική σύνθεση του Γιάννη Κωτσαδάμ « Σκληροί δρόμοι» διαπιστώνεται μια φιλοσοφική διάθεση με πολιτικές αιχμές -ίσως θέσεις-–κυρίως επιγραμματικά-για τον άνθρωπο όχι εν τόπω ή χρόνω αλλά τον διαχρονικό καθώς γενικεύεται η όλη του βιωτή/. (Οι αλύτρωτοι τα θέλουν τα δεσμά τους /έτσι δικαιολογούν την ύπαρξή τους)

Ακραίος ο λυρισμός, του Γιάννη Κωτσαδάμ είτε παγιδευμένος στην απελπισία ( Χαϊδεύω την πανσέληνο με ματωμένες παλάμες) είτε ερωτικός , έτσι λυρικός ώστε να θυμίζει αλλοτινές εποχές. όταν η ποίησή του ξεφεύγει σε μικρά ολιγόστιχα αλλά ωστόσο μεστά σε έκφραση και ψυχική αγαλλίαση, ποιητικά διαλείμματα που ξαφνιάζουν και ξεστρατίζουν από τους «σκληρούς δρόμους» ξεκουράζοντας τον αναγνώστη σε μονοπάτια ευδαιμονίας με βαθύσκιωτες ανάπαυλες που θυμίζουν εφηβικούς μας έρωτες ή εφηβικές ανησυχίες. Ποιητής αιώνια έφηβος καθώς τον διαβάζεις και αναπολείς !

«Δε θέλω τίποτ` άλλο. Φτάνει που δάκρυσες για μένα»

Κι αλλού που θυμίζει άσμα – ασμάτων. « Πήρα τη σκιά των πουλιών στην αγκαλιά μου κι ήρθα στα ρείθρα του ποταμού των δακρύων σου/Τα χείλη σου έσταζαν κρίθινο άσπρο γάλα.»

Μια δεύτερη συνιστώσα είναι τα ολιγόστιχα ποιητικά του ξεσπάσματα

«Στη λεηλασία των δειλινών οι λύκοι οσμίζονται ψοφίμια» όπου ο βαθύτατα φιλοσοφημένος, ο σκεπτόμενος ποιητής, με έκδηλη την ανησυχία του αναρωτιέται σε ένα γενικότερο ερώτημα που αφορά τη γενιά μας σε συνάρτηση με το χρέος μας απέναντι στο μέλλον του τόπου και της εποχής «Ποιος θα μιλήσει για τα χαμένα χαμόγελα των παιδιών; Ποιος θα μας πει για τα παγωμένα χείλη. Ποιος θα φέξει στη σκοτεινή στράτα;»Κι αυτός ο προβληματισμός τελικά είναι κατά τη γνώμη μου ο ρόλος της ποίησης και του ποιητή.

Σταύρος Ιντζεγιάννης



Πάτρα 7.Αύγουστος 2012.







Δεν υπάρχουν σχόλια: