ΚΑΘ ΟΔΟΝ
Ο ΓΥΑΛΙΝΟΣ ΤΕΝΤΖΕΡΗΣ
Ήρθαν και μας ξεσήκωσαν ντε και καλά να φάμε έξω, επάνω που ετοιμαζόμαστε να τσιμπήσουμε κάτι πρόχειρο, μια και οι γιατροί επιμένουν πως το βράδι πρέπει να τρως κάτι ελαφρό. Άσε που λένε ότι πρέπει να τρως κατά τις 7 ή 8 το απόγευμα για να κοιμηθείς και να μη δεις εφιάλτες στον ύπνο σου, όπως ο Τρύφων που σηκώθηκε –διηγείται- κάθιδρος στις 3 τα μεσάνυχτα, με εφιάλτες. Είδε λέει ότι είχε έρθει η ΣΔΟΕ και του ζητούσε αναδρομικά, το επίδομα αναπηρίας που έπαιρνε από δεκαετίας ,λόγω του ότι είχε χτυπήσει στο γόνατο κάνοντας σκι στα Καλάβρυτα. Το πως κατάφερε και έβγαλε επίδομα αναπηρίας για ένα χτύπημα στο γόνατο, είναι από εκείνα που λέμε: απίστευτα και όμως…ελληνικά!!!
Χώρια που μας έλεγε και κορόιδα: ξυπνήστε βρε στην Ελλάδα ζούμε.
Άλλο το θέμα μας όμως. Καθίστε να φτιάξω στα πεταχτά μια μακαρονάδα είπε η γυναίκα μου. Έχουν μείνει και κάτι σουτζουκάκια σμυρνέικα από το μεσημέρι –συνταγή της μακαρίτισσας- να γλύφεις τα δάχτυλά σου, θα φτιάξουμε και μια σαλάτα και θα περάσουμε
-Όχι –όχι επέμεναν. Θα φάμε έξω. Έξω τρώει όλος ο καλός κόσμος τα Σαββατόβραδο –είπε και η κυρία Σοφρωνίου του Σοφρώνη του μεσίτη.
Αυτό το τελευταίο ήταν η χαριστική βολή. Σκέψου δηλαδή όλος ο «καλός κόσμος» να τρώει έξω κι` εμείς να τρώμε σπίτι. Ντροπή μας!!! Έτσι παρά τις αντιρρήσεις μας, πήγαμε να φάμε στον «Γυάλινο τέντζερη» που φημίζετε, είπαν, για το καλό φαγητό του.
Να πω την αλήθεια ποτέ μου δε συμπάθησα αυτά τα ξεπορτίσματα, όπου πας να φας και κατά κανόνα γυρίζεις με το στομάχι χαλασμένο από κάτι κατασκευάσματα που και μόνο να τα σκεφτείς σε πιάνει αναγούλα. Χώρια που όταν δεις τον λογαριασμό δύσκολα αποφεύγεις το εγκεφαλικό.
Μισό αιώνα πριν στα τότε εστιατόρια είχαν μακαρόνια με κιμά, πατάτες ραγού, κοτόπουλο με μπάμιες και βέβαια είχαν φασολάδα, φακές , ρεβύθια και μπακαλάο πλακί ή σαβόρο. Ποιός είχε φανταστεί ότι θα ερχότανε εποχή που θα μαγειρεύανε κοτόπουλο με χυμό φραγκοστάφυλα και φέτα μανταρίνι ,ή μπριζόλες με σάλτσα πορτοκάλι.
Τι θα πάρετε για πρώτο ρώτησε ο σεφ.
Τι να το κάνουμε το πρώτο ρώτησα αφελώς, αλλά ο μεν …σεφ με κοίταξε με ύφος σα να μου έλεγε, από πού κατέβηκες βρε, από τα Γκράβαρα; η δε κυρία μου με σκούντησε προφανώς για να μη μιλάω και γίνουμε ρεζίλη.
Μα φαγητό χωρίς πρώτο πιάτο να στρώσουμε το στομάχι μας – είπε και η ξαδέρφη μου, καθόσον κοσμογυρισμένη. Μέχρι και στο Ντουμπάι έχει πάει για Πάσχα. Αν είναι δυνατόν δηλαδή να χαρείς χριστιανικό και δη ελληνικό Πάσχα στο ρεστωράν κάποιου Μουσουλμανικού ξενοδοχείου!!!
Εν πάσει περιπτώσει να μη μακρηγορώ έφεραν ένα σωρό τυροπιτάκια, σαγανάκια, κολοκυθοκορφάδες με σταφίδα , αγγούρι βουτηγμένο σε μουστάρδα και πιπεριές γεμιστές με σαρδέλα και ένα σωρό άλλα πράγματα, που γεμίσανε ολόκληρο το τραπέζι.
Μα αν φάμε όλα αυτά θα χορτάσουμε και δεν θα φάμε φαγητό-ψιθύρισα, αλλά η κυρία Πέπη (διάβαζε Σπυριδούλα ) του χασάπη του Λαοκόοντα, μου εξήγησε ότι αυτά δεν τα τρώνε, αλλά απλώς κάτι τσιμπάνε και μετά τρώνε το κυρίως πιάτο (Το ότι αυτά τα χρεώνουν ακριβότερα από το κυρίως φαγητό, δεν το λένε)!!!
Φυσικά εμείς τα φάγαμε μέχρι τελευταίας μπουκιάς (προσωπικά έφαγα τα τυροπιτάκια γιατί τα άλλα δεν τρωγότανε )και όταν έφερε το κυρίως πιάτο δεν το άγγιξε κανείς γιατί ήδη είχαμε χορτάσει. Η κυρία Σοφρωνίου μάλιστα ζήτησε και της τα βάλανε σε ένα αλουμινόχαρτο για να τα δώσει στο σκύλο της.
Σιγά που θα τα δώσει στον σκύλο- είπε η δική μου που την ξέρει καλά. Θα τα φάνε οι ίδιοι αύριο τα μεσημέρι, ξέρω τι σου λέω.
Θα αναρωτιέστε βέβαια τι πληρώσαμε.
Α όχι, αυτό δεν θα σας το πω, για να πάτε να φάτε και να πληρώσετε και σεις : Το μόνο που θα σας πω είναι ότι ο Λαοκόων βγαίνοντας έριξε κάτι ξεγυρισμένες βλαστήμιες της κυρίας Πέπης που παρά λίγο να βγούν οι γείτονες στα παράθυρα!
-Δεν πειράζει είπε η γυναίκα μου. Τουλάχιστον γλιτώσαμε τα σουτζουκάκια μας και θα τα χαρούμε εμείς, αντί να τα χορτάσουν άλλοι.
Συμφώνησα. Κάτι είναι κι αυτό !
Σταυρος Ιντζεγιαννης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου