ΚΑΘ ΟΔΌΝ
ΒΡΕΓΜΕΝΗ ΣΑΝΙΔΑ
Νεαρούλες ήτανε γύρω στα 17-18 στις τελευταίες τάξεις φαντάζομαι του λυκείου. έξω από την πόρτα του
σχολείου τους στην οδό Φαβιέρου με τις τσάντες
στον ώμο ή παραμάσχαλα. Προχτές το πρωί η σκηνή. Τίποτε το περίεργο θα
πείτε. Όντως. Τίποτε το περίεργο εκτός από το ντύσιμό τους.
Θεέ
και Κύριε διότι αυτό που φορούσαν ήταν ένα παντελονάκι –ξεφτισμένο μεν
όπως είναι η ακατανόητη και αλλοπρόσαλλη μόδα-αλλά θα μπορούσες να το πεις και… μαγιώ!!!
Δηλαδή ρωτάει- ο πρεσβύτης του πρωινού καφέ
όπου ο Χρηστάρας διηγείται εν ιερά αγανακτήσει τη σκηνή. Με μαγιώ;
Κάτι τέτοιο περίπου .Δηλαδή όχι παντελονάκι
ακριβώς, αλλά…μαγική εικόνα. Να τις βλέπεις και να αναρωτιέσαι φοράνε ή δε φοράνε
τίποτε καθώς η μακριά μπλούζα σχεδόν κάλυπτε και το παντελονάκι-αν μπορείς να
το πεις έτσι αυτό το υποτιθέμενο παντελόνι!!!
Μα στο σχολείο έτσι-αγανάκτησε ο κύριος
Τρύφων. Τις βλέπουμε καθημερινά στο δρόμο που προσπαθούν να καταργήσουν και
αυτό το έσχατο που απόμεινε φύλο συκής αλλά…άλλο
να κυκλοφορούν στο δρόμο και άλλο να
πηγαίνουν σχολείο, όπου αν μη τη άλλο, ο έντονος συναγελασμός δίπλα – δίπλα στα
θρανία αρσενικοί –θηλυκοί μοιάζει δυναμίτης
δίπλα σε αναμμένο φυτίλι.
Η γυναίκα του καφετζή που παρακολουθεί
καθημερινά με τη γυναικεία περιέργεια –δήθεν αδιάφορη αλλά έχοντας προσεκτικά
τεντωμένα τα αφτιά της μη χάσει κουβέντα- δεν κρατήθηκε και έβαλε κάτι γέλια που τράνταξε όλο το
μαγαζί. «Σιγά μη περιμένουνε οι αρσενικοί να βρεθούνε δίπλα – δίπλα στα θρανία.
Που ζείτε. Στην εποχή σας που βγαίνατε βόλτα στη Αγίου Νικολάου και
περπατούσατε εσείς από το δεξί
πεζοδρόμιο και αυτή από το αριστερό; Ξέφραγο το αμπέλι πια. Κοιμάται ο
δραγάτης. Μπάτε σκύλοι αλέστε και αλεστικά μη δίνετε. Ποιός δίνει σημασία πια
αν ή κόρη του κοιμάται σπίτι ή …«σε μιας φίλης της !!!»
Αλλού είναι το θέμα. Έλειψε ο σεβασμός. Έλειψε
το μέτρο. Έλειψε η στοιχειώδης αίσθηση
του τι πρέπει , τι επιβάλλεται, τι αρμόζει στο χώρο ή την περίσταση. Για το
σχολείο λέτε; Εδώ πάνε στην εκκλησία να παντρευτούνε και πάνε εξώπλατες και με
ένα μπούστο να βγάζει …μάτια. Και όχι μόνο η νύφη, αλλά και οι καλεσμένες ακόμη
χειρότερα. Ούτε σε πασαρέλα να βρισκότανε.
Σχολείο λέτε ; Που τολμά ο γυμνασιάρχης να
τις πιάσει από το αφτί και να τις πετάξει έξω; «Κορίτσι μου εδώ δεν είναι πλαζ
είναι σχολείο». Θα έρθει αναψοκοκκινισμένη η μαμά και θα του ζητήσει το λόγο.(πριν
χρόνια όταν ακόμη τα παιδιά μου ήταν στο λύκειο παραβρέθηκα μάρτυς σε μία σκηνή
όπου ο καθηγητής τράβηξε το αφτί μια
μαθήτριας και η μαμά απειλούσε να του κάνει μήνυση διότι δημιουργούσε
ψυχολογικά προβλήματα στο σπλάχνο της )
Βέβαια δε ζούμε στην εποχή που όπως γράφει ο
Τίμος Μωραιτίνης, σε κοσμικό σαλόνι της
Αθήνας η δεσποινίς Κλειώ καθώς δίπλωσε λίγο το πόδι της και φάνηκε λίγο πάνω
από τον αστράγαλο, η μαμά, την παρατήρησε: Κλειώ παιδί μου πρόσεξε πως
κάθεσαι!!!
Δυστυχώς όπως συμβαίνει συχνά, πηγαίνουμε
από το ένα άκρο στο άλλο. Από τότε που ο μακαρίτης ο Αντρέας κατάργησε την
ποδιά στη μανία του να αλλάξει όχι μόνο τα κακώς κείμενα, αλλά και τα καλώς έχοντα,
οι μαθήτριες φέρανε τα πάνω- κάτω και μαζί αναποδογύρισαν και τη αίσθηση του
σωστού. Την αίσθηση του σεβασμού στο χώρο (για τον σεβασμό στον καθηγητή δε γεννάται
θέμα τον έχουν γράψει ( και με τη συγκατάθεση πολλές φορές της οικογένειας)
στα παλιά τους τα παπούτσια. Άλλο θέμα !
Α, εκείνη η ευλογημένη μπλε ποδιά! Ισοπέδωνε
πλούσιους και φτωχούς και ο σοσιαλισμός
του Ανδρέα ήθελε φαίνεται να ξεχωρίζουν οι έχοντες από τους μη έχοντες,
απόδειξη ότι από την άλλη μέρα τα πλουσιόπαιδα πήγαν με συνολάκια Κοκό Σανέλ
και τα φτωχαδάκια στήσανε τους δύστυχους
γονείς τους στο τοίχο, να παρακολουθήσουν, έχουν δεν έχουν κι αυτές τη μόδα. Κι
επειδή η μόδα δεν έχει φραγμούς και δε δίνει δεκάρα τσακιστή για σεβασμούς και επιτρεπτά
η ανεπίτρεπτα φτάσαμε στο σημείο να μη ξεχωρίζουμε τι φοράμε στην πλαζ και τι
στο σχολείο.
Μπράβο Κυρά-Σούλα. Η παρέα χειροκρότησε
δαιμονιωδώς και αποφασίσαμε παμψηφεί να τη γράψουμε – αν και φανατικοί φαλλοκράτες- στη καθημερινή καφενόβια συντροφιά μας.
-Βρε βρεγμένη σανίδα που
χρειάζεται, αλλά ποιός τολμά
Σταύρος Ιντζεγιαννης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου