Τρίτη 12 Νοεμβρίου 2013

ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΟς 6/11/13



                                                         Καθ οδόν
      ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΡΓΙΑ

    Ήταν να το δούμε  κι αυτό, αν και δεν είναι το μόνο, ούτε πια τίποτε  το περίεργο  που να σου προκαλεί έκπληξη. Θα ανοίγουν τα μαγαζιά και τις Κυριακές. Μόνο επτά Κυριακές –λένε, αλλά η πρακτική των όσων ζούμε στις μέρες μας, οδηγεί στο σκέψη πως έτσι και έγινε αρχή, θα το τραβήξουν στο κάθε Κυριακή. Να το θυμηθείτε. Σε λίγο οι εφτά Κυριακές θα γίνουν 10, μετά 20 και πάει κορδόνι. Είναι να μη γίνει αρχή και διαπιστώσουν οι  ανιστόρητοι και άθρησκοι εν πολλοίς  ότι ανεχόμαστε τα πάντα. Θα ανοίγουν μετά τις 11 οπότε θα έχει τελειώσει η λειτουργία-λένε. Αλλοίμονο. Όσοι χρηματίσαμε επαγγελματίες ξέρουμε ότι αυτό δεν πρόκειται να τηρηθεί.  
  Το 11 σημαίνει πρακτικώς 10 και μισή. Και ο πρώτος που θα ανοίξει από τις 10 και μισή θα ακολουθηθεί από τον δεύτερο που θα ανοίξει στις 10 να προλάβει και ο τρίτος θα ανοίξει από τις 9 που ανοίγουν τώρα.
  Οικογένεια τέρμα. Αποδομείται πλέον κι αυτή στο όνομα μιας  παγκοσμιοποίησης που θέλει τον άνθρωπο σκλάβο της εργασίας. Εκείνο το ουκ επ  άρτω μόνο ζήσεται άνθρωπος αλλάζει και καθιερώνει τον στυγνό βιοπορισμό κεφαλαιώδη διαδικασία στη ζωή του ανθρώπου και μόνο  αυτόν. Επ άρτω μόνο ζήσετε πλέον άνθρωπος.
  Ένα – ένα τα όσα μας μεγάλωσαν καταργούνται στο όνομα μιας  διαδικασίας όπου θεός ο Μαμωνάς .Χρήμα πάντων κίνητρο και ζητούμενο της νέας τάξης πραγμάτων. Φευ!
   Η γενιά μου μεγάλωσε  με τον σχολικό εκκλησιασμό. Φυσικά είχε προηγηθεί ο οικογενειακός. Από τα πρώτα βήματα είχαμε μάθει πως την Κυριακή θα φορέσουμε τα «καλά !» μας τουτέστιν καθαρά σιδερωμένα –δεν είχε σημασία αν ήταν φτωχικά-πάντως δεν ήταν αυτά που φορούσαμε  στο παιγνίδι στην αλάνα  κι αυτό διότι - εξηγούσε  η μάνα – στο σπίτι του Θεού που θα πηγαίναμε έπρεπε να είμαστε καθαροί , χτενισμένοι, περιποιημένοι με τα παπούτσια γυαλισμένα. Απ όσο θυμάμαι μάλιστα τη συγχωρεμένη, είχε μαζί της ένα πανί και πριν μπούμε στην εκκλησία μας σκούπιζε τα  παπούτσια από τις λάσπες του δρόμου. Ήταν βλέπετε χωματόδρομοι. Ο δρόμος δεν είχε ακόμη ασφαλτοστρωθεί και τον χειμώνα όταν έβρεχε γέμιζε λασπουριά και κακό. Η Κυριακή ήταν πριν από όλα τα άλλα η ημέρα της εκκλησίας. Η ημέρα της επίσκεψης στο σπίτι του Θεού.
   Αργότερα  στο Δημοτικό είχαμε τον σχολικό εκκλησιασμό. Αδιανόητο να λείψεις και όχι μόνο γιατί –τότε- παίρνανε απουσίες αλλά διότι αυτή ήταν η σειρά με την οποία είχαμε μεγαλώσει Τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν μετά την απελευθέρωση από την κατοχή. Νέες ιδέες. Για να πούμε την αλήθεια, είχαμε αρχίσει κι εμείς πια να διαβάζουμε κάτι Νίτσε –ήταν της μόδας- κάτι Μπακούνιν κάτι Μάρξ και δειλά – δειλά  μη θεωρηθούμε καθυστερημένοι και τον Αλέξη Καρέλ που εκπροσωπούσε  την εποχή εκείνη τη χριστιανική άποψη της φιλοσοφίας. Όμως η εκκλησία – εκκλησία. Ο φόβος Κυρίου –φόβος  με την έννοια σεβασμός- εξακολουθούσε να υπάρχει και να κανοναρχεί τη ζωή μας.
   Αργότερα οικογενειάρχες πια έχοντας συναίσθηση του ρόλου μας ως οδηγού ζωής και παράδειγμα για τα παιδιά μας συνεχίσαμε  απαρέγκλιτα τον Κυριακάτικο εκκλησιασμό μας. Την εξομολόγηση ,την κοινωνία. Συν γυναιξί και τέκνοις!
  Η Κυριακή πέραν των άλλων ήταν η ημέρα της οικογένειας. και της ανάπαυσης  «πατρός  τε και μητρός» μια και η γυναίκα πια είχε μπει κι αυτή στην βιοποριστική ανάγκη. Μια Κυριακή έμενε να πάμε οικογενειακά στην εκκλησία και μετά μια βόλτα για το ωραίο γλυκό της Κυριακής -που γράφει ο Καβαδίας.-να βρεθούμε όλοι μαζί. Να καθίσουμε στο οικογενειακό τραπέζι  
  Οικογένεια; Τι μέρος λόγου είναι αυτό διερωτώνται οι παγκόσμιοι
 δανειστές και δυνάστες μας δυστυχώς. Το θέμα είναι το εμπόριο-λένε. Το αλισιβερίσι. Το πάρε –δώσε.
 Όχι αφέντη μου το θέμα δεν είναι το εμπόριο. Το θέμα είναι η οικογένεια που προσπαθείς να μου τη  διαλύσεις. Το ότι απόμεινε κι από αυτή –να μη γελιόμαστε!
   Δεν πρόκειται βέβαια να σώσει η Κυριακή το Ελληνικό χρέος  ούτε να εξυπηρετήσει τον τουρισμό. Οι τουριστικοί προορισμοί έτσι κι αλλιώς ανοίγουν. Απλώς προσπαθούν να χτυπήσουν τον ελληνορθόδοξο τρόπο ζωής μας στη ρίζα του. Να διαλύσουν την οικογένεια για να αλώσουν και την ψυχή μας μια και την τσέπη μα προ πολλού την έχουν κάνει δική τους. Μη χειρότερα!!!
                  Σταύρος Ιντζεγιάννης

Δεν υπάρχουν σχόλια: