ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΟΣ 8-10-14

                                                   Καθ οδον  

   ΕΠΙΚΑΙΡΑ ΚΑΙ ΑΝΕΠΊΚΑΙΡΑ

   Σκαλίζοντας παλιά χαρτιά, έπεσα χτες  στην απογραφή πληθυσμού του 1938 που με έβαλε σε σκέψεις. Τον Δεκέμβρη του 1938 ο πληθυσμός της Ελλάδος ήταν  7.107.472.Δηλαδή μέσα σε 76 χρόνια ο πληθυσμός  αυξήθηκε κάτι λιγότερο από 4 εκατομμύρια  αν υπολογίσει κανείς ότι δύσκολα πιάνουμε τα 11 εκατομμύρια (10.815.197) τελευταία απογραφή, Δεκέμβρης του 2011.Στο διάστημα αυτό η γειτονική μας  Τουρκία υπερδιπλασίασε τον πληθυσμό της.

     Φυσικά περάσαμε τον πόλεμο του`40.Περασαμε την κατοχή που εκτός των άλλων μας στοίχησε και μια ιδιαιτέρα μεγάλη υπογεννητικότητα. Μια περίοδος που υπολογίζεται ότι στοίχησε στην Ελλάδα 1εκατομμύριο ψυχές.

   Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε  η εντολή, αλλά  ο κανόνας της σύγχρονης Ελληνικής οικογένειας είναι 2 παιδιά με τάση να μειωθεί ακόμη περισσότερο καθώς οι συνθήκες διαβίωσης ,το κόστος  ζωής που μας επιβάλλει η καταναλωτική  κοινωνία και η ανεργία δυσκολεύουν όλο και περισσότερο την Ελληνική οικογένεια.

   Τα παιδιά μεγαλώνουν τις φροντίδες του σπιτιού, αλλά μετριάζουν την ιδέα του θανάτου –λέει η παροιμία,  εννοώντας ότι αποτελούν τη συνεχεία της ζωής (και της …δυναστείας αφού το πρώτο αρσενικό παίρνει κατά παράδοση το όνομα του παππού ώστε να μη χαθεί το όνομα):Να κάνεις  ένα παιδί –λέγανε- να σου δώσει ένα ποτήρι νερό στα γεράματα, τα παιδιά δηλαδή ήταν το  ταμιευτήριο όπου το ζευγάρι κατέθετε την πάσαν ελπίδαν για τα…στερνά του!

   Φυσικά λέγαμε για5 ή 6 ή και 8 ακόμη παιδιά  που όμως η παιδική θνησιμότητα αποδεκάτιζε!

  Ήταν η εποχή που τα παιδιά μεγαλώνανε περίπου μόνα τους. Πολυέξοδα και τότε, αλλά όχι στο σημερινό επίπεδο με τα διπλά – τριπλά παπούτσια, τα κινητά, τα διπλά μπουφάν και τα φροντιστήρια ή τα έξοδα  σπουδών, σε ένα κράτος όπου η παιδεία  είναι δωρεάν αλλά… στοιχίζει πανάκριβα.

   Έχω παιδιά να ταΐσω έλεγε ο οικογενειάρχης. Σήμερα περισσότερο  βαραίνουν τα έξοδα κυκλοφορίας των παιδιών, μηδέ και της καφετέριας εξαιρουμένης, για τους εφήβους από 15 χρονών όσο κι αν αυτό φαίνεται τραβηγμένο. Άλλωστε η «άνετη διαβίωση» είναι μέρος  της ανατροφής των παιδιών. Η σύγχρονη αναγκαιότητα. Από την ώρα που γεννιούνται μέχρι που θα αρχίσουν να βγάζουν το ψωμί τους ΩΦΕΙΛΕΙΣ να φροντίζεις για τη διαβίωσή τους όταν μιλάμε για σωστή οικογένεια.

    Βέβαια η πολιτεία προσπαθεί να θεσπίσει κάποια μέτρα, έτσι ώστε τα νέα ζευγάρια να μην αποφεύγουν τη τεκνοποίηση, αλλά τα πράγματα  δεν είναι όπως παλαιά, όταν η γυναίκα δε δούλευε και μπορούσε να ασχοληθεί και να μεγαλώσει τα παιδιά της  και μάλιστα να τα μεγαλώσει με τις ελληνοχριστιανικές  αρχές με τις οποίες μεγάλωσαν μέχρι τώρα γενιές και γενιές  Ελλήνων. Των Ελλήνων αυτών που μεγαλούργησαν  και που κρατούν ψηλά το όνομα της Έλλάδος, σε όλους τους κλάδους της επιστήμης ή της επιχειρηματικότητας είτε στο εσωτερικό είτε στην αλλοδαπή.

    Σήμερα, η Ελληνίδα αναγκασμένη από τους σκληρούς όρους επιβίωσης, έχει βγει στην αγορά εργασίας κι αυτό σημαίνει ότι έχει λιγοστέψει ο χρόνος που ασχολείται με την οικογένειά της. Το αποτέλεσμα είναι τα  νέα ζευγάρια να αποφεύγουν τα παιδιά που θα αλλοτριώσουν την προσωπική τους ζωή, η οποία ειρήσθω εν παρόδω είναι πολύ διαφορετική από εκείνη δυο γενιές πριν, με την έντονη κοινωνικότητα και την ανάγκη για ψυχαγωγία σε πρώτο πλάνο. Το ακόμη  χειρότερο είναι  οι ευκολίες συγχρωτισμού και η ελευθερία στις σχέσεις των νέων, που οδηγούν σε ανεπιθύμητες καταστάσεις  και που αντιμετωπίζονται με ανορθόδοξες μεθόδους,  χωρίς να υπολογίσουμε  ότι αυτό οδηγεί συχνά σε  ανικανότητα τεκνοποιίας, με αποτέλεσμα να στερηθούν εκείνην τη μεγάλη χαρά που σου δίνει το παιδί, όταν  σε αγκαλιάζει ή σου χαμογελά. Κοντά σε όλα αυτά πρέπει να προσθέσουμε και το γεγονός ότι η παλαιότερη γενιά  μεγαλώσαμε χωρίς τις απαιτήσεις των σημερινών νέων. Ο δεύτερος φορούσε τα ρούχα του πρώτου, διάβαζε με τα βιβλία του μεγαλύτερου  και η αλάνα ή η γειτονιά  ήταν το μεγάλο σχολείο όπου υπήρχαν πολλά μείον, αλλά ήταν εκεί όπου γνωρίσαμε την κοινωνία, αποκτήσαμε το πνεύμα του ανταγωνισμού και μάθαμε  την αξία της φιλίας. Αυτή η αλάνα δεν υπάρχει  όπως δεν υπάρχει και η γειτονιά. Σχεδόν δε ξέρουμε ποιος μένει δίπλα μας. Γινόμαστε όλο και περισσότερο αντικοινωνικοί. Μόνη ελπίδα σε όλη αυτή την καταφορά είναι η αίσθηση ότι η ευλογία του Θεού σκέπη την Ελληνική οικογένεια και παρ όλα αυτά επιβιώνουμε  

                               Σταύρος Ιντζεγιαννης