Καθ οδον
ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΑΣ
Από τη μακρινή Κεντρώα Αφρική, το
ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, μου `φερε αναπάντεχα, τα νέα παλιού καλού μου φίλου,
από τα χρόνια της θητείας στο στρατό και
μαζί με τα νέα από τον μακρινό τόπο, σαν
υστερόγραφο και τους προβληματισμούς του, που μ` έριξαν κι εμένα σε συλλογή,
καθώς άγγιξε θέματα που απασχολούν τη σύγχρονη-και όχι μόνο Ελληνική- πραγματικότητα. Την καθημερινότητα της
παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας στην οποία ζούμε και θα κληροδοτήσουμε στα παιδιά
μας.
Δεν ξέρω –γράφει -πως και πόσο θα
επιζήσουμε, με τόσα προβλήματα που καθημερινά
ξεφυτρώνουν από εκεί που δεν τα περιμένεις. Και δεν αναφέρομαι –γράφει- μόνο στον
οικονομικό κι ας είναι ένα από τα βασικά προβλήματα που οι παράμετροί του
μοιάζουν της Λερναίας Ύδρας .Μέχρι να τακτοποιήσεις το ένα, αναφύεται ένα δεύτερο. Ας μη το παραβλέπουμε.
Το ένα τρίτο του πλανήτη –λένε- βρίσκεται κάτω από όριο της φτώχιας Αναφέρομαι
στην καταρράκωση των αξιών, την έλλειψη της ηθικής άμυνας, στο πνεύμα του
συμβιβασμού που μας διακατέχει. Αναφέρομαι στον κακοήθη «ωχ αδελφισμό» που
κυριαρχεί εν πολλοίς και μας αλλοτριώνει. Προβλήματα που προσπαθούμε να τα
παραβλέπουμε, τάχα αδιαφορώντας για τη σοβαρότητά τους και τα κρύβουμε όπως στο
στρατό-γράφει-που κρύβαμε αν θυμάσαι τα
άπλυτα κάτω από το στρώμα ή τα σκουπίδια κάτω από το κρεβάτι. Συχνά –πυκνά
όταν τα σκέφτομαι λέω «ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον να μείνουμε άνθρωποι»
Έχουν
τον τρόπο τους μερικοί να θέτουν προβληματισμούς. Με μία τους λέξη «Ας προσπαθήσουμε
να μείνουμε άνθρωποι . Να
θυμηθούμε τον Μέναδρο: Ως χαρίεν εστ άνθρωπος
αν άνθρωπος η!!! Η πιο σωστά, πιο καίρια να θυμηθούμε – και όχι μόνο
αλλά να κάνουμε βίωμά μας την επί του
όρους ομιλία του Κυρίου. Αυτόν τον οδηγό ζωής. Αυτόν τον καταστατικό
χάρτη ανθρωπιάς. !Μακάριοί οι πραείς, ότι αυτοί κληρονομήσουσι την γην- είπε.
Μακάριοι οι πεινώντες και διψώντες την δικαιοσύνην, ότι αυτοί χορτασθήσονται.
Μακάριοι οι ελεήμονες ότι αυτοί ελεηθήσονται. Μακάριοι οι καθαροί την καρδίαν
ότι αυτοί τον Θεόν όψονται. Μακάριοι οι ειρηνοποιοί ότι αυτοί υιοί Θεού
κληθήσονται. Μακάριοι οι δεδιωγμένοι ένεκεν δικαιοσύνης ότι αυτών εστίν η βασιλεία
των ουρανών
Ναι, έχουν τον τρόπο μερικοί να ταρακουνάνε
τα νερά με μια τους λέξη. Να σπάνε την
αδιαφορία και την απάθεια με ένα νόημα. Με δυο λόγια. Να μείνουμε άνθρωποι !
Βίωμά τους, τρόπος ζωής , να αγωνίζονται
όρθιοι τον όποιον κι όσο δύσκολο αγώνα να περισώσουν την ανθρωπιά τους. Να
μείνουν σωστοί σε ένα κόσμο λειψό. Λογικοί σε έναν κόσμο παράλογο .Άγρυπνοι κι
έτοιμοι σε έναν συρφετό που πνίγεται-και ηδονίζεται- στις αναθυμιάσεις των
παθών του!
Δύσκολο μου φαίνεται –να το ομολογήσω- τούτο
το χρέος που από την αρχή το παίρνει επάνω ο φίλος μου.
Φορτίο βαρύ για αδύναμες πλάτες, έτσι καθώς
ο πειρασμικός χώρος στον οποίο κινούμαστε μας, μας έχει κάνει αδύναμους Άνισος ο αγώνας όταν το μέγα
πλήθος, σου αντιστέκεται ξεστρατισμένο
στις εύκολες και ανώδυνες λύσεις.
Πόσο μπορείς να μείνεις άνθρωπος όταν γύρω σου ο συμβιβασμός προσπαθεί να σώσει την πλεονεξία, τον
εγωισμό, το εύκολο κέρδος, την επικράτηση σε βάρος της όποιας ηθικής αρχής,
όποιας αξίας και όποιου κανόνα.
Μιλάμε για ανθρώπινα δικαιώματα ,για
ελευθερίες, για ισότητες, για την
αξιοπρέπεια του ατόμου. Όμως στον μικρό
μας περίγυρο, με περισσή ανεμελιά, ίσως και με κάποια
αυταρέσκεια για την καπατσωσύνη μας, καταπατούμε –έργω, λόγω και διανοία-όλα
ετούτα τα φιλολογικά σχήματα που μας
βοηθάνε να βγάλουμε κάποιες ρητορικές κορώνες, στη συζήτηση της
συντροφιάς ή σε κάποια πολιτική, κοινωνική ή συνδικαλιστική συγκέντρωση.
Όταν το στενά ατομικό μας συμφέρον συγκρούεται με τις επιδιώξεις του
κοινωνικού συνόλου, με τους σχεδιασμούς μιας ευρύτερης ομάδας ,με τους προγραμματισμούς μιας μελλοντικής ευτυχίας, ξεσηκωνόμαστε
«διαρρηγνύοντας τα ιμάτιά μας» για την αδικία που μας γίνεται.
-Ανθρώπινο θα πείτε.
Ανθρώπινο για συζήτησεις… ανθρωπιάς. Εκείνο το
Καβαφικό «ποτέ από το χρέος μη κινούντες» Μου φαίνεται το δυσκολότερο κατόρθωμα
αλλά
μαζί και ο ωραιότερος αγώνας. Τόσο
ωραίος, που να λες αξίζει και να νικηθώ αρκεί να δώσω τη μάχη.
Αυτό το τελευταίο είναι ένα πρόβλημα διαφορετικό για τον καθένα
μας και μας διαφοροποιεί από τον συρφετό ανάλογα το πώς το αντιμετωπίζουμε στη
ρεαλιστική καθημερινότητα. Όσοι άνθρωποι τόσοι αγώνες.
Έτσι δεν είναι;
Σταύρος
Ιντζεγιαννης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου